Ik ben volledig op en geraak niet opgeladen

Hallo Lola, ik herken je verhaal. Zodra andere zien dat je iets meer kan , komen er gelijk allerlei verwachting. Terwijl eigenlijk de kunst is om ons aan de herstel fase te houden. Dus ritme, voeding , structuur en wandelen in deze fase. Het is makkelijker gezegd dan gedaan want piekeren , depressieve gevoelens, en stemmingswisselingen hebben hier ook impact op. En tijdens je burn out voel je zo onzeker en geprikkeld tegen over de buitenwereld. Ik kamp hier ook mee en voel je ook echt.

Je zou kunnen kijken of medicatie kan helpen ik ben die afweging nu ook aan het maken want het cirkeltje blijft op deze manier maar draaien door de stemmingswisselingen. En daarbij therapie. Welke therapie heb je nu al gehad en helpt het in je proces?

Uiteindelijk moeten wij beter worden en andere tevreden stellen gaat niet helpen. Probeer echt hierin je grenzen aan te geven voor mij is dit ook nog steeds heel moeilijk. Heb zelf ook een kindje die de aandacht van mama non stop wil en niet begrijpt waarom mama nu niet kan en dat is frustrerend.

Waar gaat het mis volgens jou. Grenzen verleggen voel je zelf aan wat je wil en niet kan . Als je uitgeput ben ga je dan door

Hoe zien jou dagen eruit wanneer je over je grenzen gaat. Schrijf die op

Wat kan je nu wel meer dan toen of is er helemaal geen verschil

Hou een vaste ritme aan en doe wat goed voelt voor jou inmiddels weet jij wel waar het fout gaat anders zou je dit niet aangeven daar moet dus verbetering inkomen

Ik herken je verhaal. Toen ik net uitviel van werk, betrapte ik mij snel op de gedachte "Wat moet ik doen om snel weer beter te worden?"

De realiteit is dat ik in een burn-out was gekomen, kwam onder andere door deze gedachten:
1. Het moet *snel* weer beter worden
2. Ik *moet* zelf iets eraan doen (ofwel: ik moet hard werken)
3. *Ik* moet iets doen

Je legt de druk op jezelf om snel weer aan de slag te gaan, want waarschijnlijk heb je dat altijd gedaan. Het is een manier van leven dat je jezelf hebt aangeleerd, maar een manier dat je dus in de burn-out heeft geduwd. Kortom: dat ik snel iets moet doen, heeft juist een averechts effect. Je krijgt er stress van dat dingen niet snel genoeg gaan, weer hartkloppingen, hyperventilatie-aanvallen, misselijkheid enzovoorts. Het zit 'm niet in snel, in het moeten of dat het altijd maar vanuit jou moet komen.

En dan kom je inderdaad bij loslaten, of het "rusten". Tijdens mijn tweede therapiesessie vroeg ik mijn therapeut: "Maar hoe rust je dan?". Het vervelende (maar uiteindelijk bevrijdende) is dat je er dus juíst niets voor *moet* doen. Het gaat erom dat je jezelf de ruimte geeft dat sommige dingen gewoon mógen. Het hebben van een regelmatig ritme helpt (dus rond dezelfde tijd slapen, wakker worden en ook een kleine invulling op de dag hebben). Ook een rondje wandelen elke dag helpt. Spotify en Youtube hebben goede podcasts met uitleg over burn-out (Jos Verheijden of Evelien Aarten)

Wat betreft die geldzorgen; vanuit de gemeente zijn er vaak ook vrijwilligers die je kunnen helpen om er meer inzicht in te krijgen en ook eventuele financiële ondersteuningen kunnen regelen. Kan veel kopzorgen wegnemen om daar eens mee in gesprek te gaan, maar ik zou eerst eens naar buiten gaan, de frisse buitenlucht inademen en bewonderen hoe de lente weer start.

Laat je niet ontmoedigen, ook al lijkt het een erg lange weg soms. Je kunt het!