De liefde van mijn leven is nu 3 maanden geleden overleden. In het begin kon ik niks, alleen maar voor me uit staren en huilen. Ik voelde me schuldig als ik lachte, als ik even een moment niet verdrietig was, dat het juist allemaal mijn schuld was en dat ik eerder op had moeten merken dat het niet goed met hem ging. Ik merk dat deze gevoelens iets minder zijn geworden, en dat het van dag tot dag, of uur tot uur, steeds anders gaat.
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
MLC
27-04-2023
