'Eventjes'

Ondanks dat ik het maar al te goed herken probeer ik bij het woord 'even' altijd aan dit verhaaltje over L….even te denken:


Er was eens een vrouwtje (of man) dat zichzelf voorbijliep.
En dat is een heel erge ziekte. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan de
middag, en als ze ‘s middags aan tafel zat dan was het weer:
”Wat zal ik vanavond eten?’ en als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed
ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden:
‘Die loopt zichzelf voorbij die vergeet te leven’
Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte.
En weet je wat ze zei?
‘Ik moet nog even…..
Laat ik nog gauw even …..
Ik moet nog even’……….
Nou was er een dokter, die zeer wijs was.
Toen hij dat vrouwtje zag en zo hoorde praten, zei hij:
‘Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en weet u wat u mankeert?’
‘Zeg het dan maar gauw, dokter’, zei ze ‘ik moet nog vlug even …..
’‘Zie je wel, daar heb je het weer’, zei de dokter, ‘jij bent zo haastig,
jij laat telkens de ‘L’ liggen’
”Wat laat ik liggen?’ vroeg ze.
”De ‘L’ zei de dokter. ‘Zet de ‘L’ steeds voor ‘EVEN’
‘Goed dokter, ik zal het doen.’ antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de ‘L’ voor ‘EVEN’ zette, schrok ze zich dood.
Ik moet nog ‘L’even…..
Laat ik nog gauw ‘L’even…..
Ik kan nog net ‘L’even …..

Ik heb precies dezelfe klachten. Met name de zware slappe benen geven veel hinder.

Hallo Frank,
Zo herkenbaar wat je beschrijft. Ik word er nu zelf ook mee geconfronteerd. Laveren tussen de wil om toch wat te doen en de overgave aan wat het lichaam eist.

Pogingen tot sporten werkten geheel averechts, waarbij de energie meerdaags tot 0 werd gereduceerd. Wellicht dat het voor anderen wel effectief is, maar bij mij geheel niet. Kleine stukjes fietsen of wat wandelen gaat wel. Al is dat pet dag verschillend.

Opgeblust opstaan met een pistool in de nek en het gevoel van uitzichtloosheid. Beweging reduceert dat gelukkig wel al blijft het toch echt een gevecht om balans te vinden.

Positief is het vooruitzicht dat het over gaat. Niet in dagen, weken of maanden denken. Het komt goed. Heb het 17 jaar geleden in veel ergere mate meegemaakt.
Ook toen is het goed gekomen. De shit die je/we nu ervaren is tijdelijk.

Blijf vasthouden aan die gedachte. Het is geen wishfull thinking. Het komt echt goed.