Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..