Ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder

Mijn man is overleden 30 juni jl. na een diagnose die een week ervoor gesteld was, een zeer agressieve vorm van kanker maar welke soort hebben we nooit geweten want de onderzoeken heeft hij niet gehaald. Wel had hij meer dan 20 uitzaaiingen erdoor op de lever, verder werd zijn bloed afgebroken door een zeldzame vorm van microangiopathie en daarbij hemolytische anemie...hij had geen schijn van kans. We waren net 6 dagen terug in ons eigen huis na iets meer dan een jaar in een wisselwoning te hebben gezeten. De avond van de uitslag op de spoed....we hebben slecht nieuws, u heeft hooguit nog een paar weken...het werd er maar 1. Je gaat naar de dokter omdat je denkt longontsteking te hebben en vervolgens komt dit er per toeval achterweg...gezien op de scan van de longen........
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder