Hier mijn verhaal, ik hoop dat je tijd vind om het te lezen Al 20 jaar slikte ik paroxetine waarmee ik redelijk functioneerde tot ik besloot er in Maart 2022 te stoppen vanwege het stoppen van mijn kantoorbaan die ik al 16 jaar deed. Het zat me de jaren financieel mee en ik had een leuke financiële backup opgebouwd. Ik woonde rond de 10 jaar samen met mijn 2 kinderen en partner. De maanden erna viel er een redelijk gat ondanks dat ik had besloten voor mezelf te beginnen. Er waren al heel wat signalen van overspanning maar ik functioneerde bog best redelijk voor die tijd. Na een aantal maanden kreeg ik een werkopdracht voor het beheren van een serverpark in Macedonie. Dat was een enorme kans die ik met veel enthousiasme aannam. Ik maakte plannen om samen met mijn ouders en kinderen er een combinatie van te maken met een vakantie met de auto. Drie weken voor vertrek werd mijn moeder ernstig ziek van corona en belandde in het ziekenhuis met een maagbloeding en enorme benauwdheid waarbij ik echt heb gedacht dat ze het niet ging redden. Het was een enorm stressvolle tijd maar wonder boven wonder herstelde ze in de laatste week enorm snel en konden we toch met zijn allen weg. Een reis van ruim 3000 kilometer. Met deze reis is het compleet misgegaan met mij.
Door omstandigheden met mijn verkeerd ingestelde route planner kon ik de grens met Kroatie niet meer over en kon ik na een kleine 20 uur rijden de grens niet meer over. Ik ben rechtomkeerd gestuurd om 12 uur snachts. Door het hoogseizoen was er feen hotel of motel meer vrij en heb ik noodgedwongen moeten doorrijden. Toen barstte de hel pas echt los. Door de verkeer ingestelde tomtom die stond op kortste route ipv snelste route. Ik ben geleid door alle ex yougoslavie landen met enorme wachttijden aan de grens. Dit in enorme hitte zonder goed werkende airco. Dit terwijl ik zonder slaap al heel de nacht was doorgereden. In Albanië knakte ik volledig en heb zware paniekaanvallen moeten doorstaan. Met hoge dosis benzo,s terwijl mijn vader van 80 reedheb ik de eindstreep gehaald maar de staat waarin ik verkeerde was verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo,n hel op aarde meegemaakt en kon alleen met lorazepam en oxazepam me op de been houden in het hotel waar ik zat. Tijdens mijn vakantie viel mijn moeder ook nog in haar hotelkamer waarin ze tijdelijk verlamd was. Stijf stond ik van de angst toen. Uiteindelijk herstelde ze ook weer maar ik was compleet geestelijk wrak op dat moment. Ik heb me tot huilens ziekgemeld bij het uwv omdat ik daar een regeling had via de WW. Na 10 dagen moest ik terug want ik trok htet niet meer in Macedonie. Ik zag enorm op tegen de terugreis en had permanente paniekaanvallen. Al met al heb ik met een goede planning en veel hulp van mijn pa de terugreis voor elkaar gekregen. Dit met 3 stops en maximaal 700 km per keer.Toen ik thuiskwam had mijn partner ook nog besloten me te gaan verlaten dit me achterlatend met de zorg voor mijn 2 kinderen. Ze is een buitenlandse partner en komt een keer per week eens buurten hoe het gaat. Verder heb ik weinig ondersteuning. Ik heb meerdere malen 113 gebeld vanwege de enorme angsten die vooral in de ochtend het ergst waren. Regelmatig begon ik huilend de dag op de bank zo verschrikkelijk voelde ik me. Mijn paroxetine weer gestart maar die sloeg nauwelijks meer aan. Ik vraag me na 13 maanden af of ik ooit weer de oude zal worden. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Men zegt dat tijd er toch voor zorgt dat je langzaam hersteld en dat is tot nu ook wel een beetje het geval. Maar het is nog steeds een strijd om alles te kunnen volbrengen. Het ouderschap bijvoorbeeld. Er zijn enorme wachtlijsten bij de ggz en ik heb tot nu toe nog steeds geen goede psychiater gevonden die me de juiste medicatie kan voorschrijven. Ondertussen verslaafd geraakt aan de lorazepam. Met supplementen heb ik enig succes geboekt. Kratom en dlpa hebben me heel goed ondersteund. Nog steeds heb ik last van enorme ups en down door de dag heen. De ene dag gaat beter dan de andere. Ben nu met rtms bezig om de hevige angst en somberheid te verminderen. Het gevoel daarvan is zo donker en moedeloos. Niet te beschrijven. Ik probeer de vader te zijn voor mijn kinderen zo goed mogelijk te doen maar soms kamp ik met hevige schuldgevoelens omdat ik te moe ben of voel ik me gewoon te slecht. Ik ben nu bezig met nieuwe medicatie om te zien of dat me kan ondersteunen. Ik hoop dat mijn verhaal niet te negatief overkomt want ik wil zo graag me oude zelf weer worden. Hartelijk bedankt voor het lezen.
Door omstandigheden met mijn verkeerd ingestelde route planner kon ik de grens met Kroatie niet meer over en kon ik na een kleine 20 uur rijden de grens niet meer over. Ik ben rechtomkeerd gestuurd om 12 uur snachts. Door het hoogseizoen was er feen hotel of motel meer vrij en heb ik noodgedwongen moeten doorrijden. Toen barstte de hel pas echt los. Door de verkeer ingestelde tomtom die stond op kortste route ipv snelste route. Ik ben geleid door alle ex yougoslavie landen met enorme wachttijden aan de grens. Dit in enorme hitte zonder goed werkende airco. Dit terwijl ik zonder slaap al heel de nacht was doorgereden. In Albanië knakte ik volledig en heb zware paniekaanvallen moeten doorstaan. Met hoge dosis benzo,s terwijl mijn vader van 80 reedheb ik de eindstreep gehaald maar de staat waarin ik verkeerde was verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo,n hel op aarde meegemaakt en kon alleen met lorazepam en oxazepam me op de been houden in het hotel waar ik zat. Tijdens mijn vakantie viel mijn moeder ook nog in haar hotelkamer waarin ze tijdelijk verlamd was. Stijf stond ik van de angst toen. Uiteindelijk herstelde ze ook weer maar ik was compleet geestelijk wrak op dat moment. Ik heb me tot huilens ziekgemeld bij het uwv omdat ik daar een regeling had via de WW. Na 10 dagen moest ik terug want ik trok htet niet meer in Macedonie. Ik zag enorm op tegen de terugreis en had permanente paniekaanvallen. Al met al heb ik met een goede planning en veel hulp van mijn pa de terugreis voor elkaar gekregen. Dit met 3 stops en maximaal 700 km per keer.Toen ik thuiskwam had mijn partner ook nog besloten me te gaan verlaten dit me achterlatend met de zorg voor mijn 2 kinderen. Ze is een buitenlandse partner en komt een keer per week eens buurten hoe het gaat. Verder heb ik weinig ondersteuning. Ik heb meerdere malen 113 gebeld vanwege de enorme angsten die vooral in de ochtend het ergst waren. Regelmatig begon ik huilend de dag op de bank zo verschrikkelijk voelde ik me. Mijn paroxetine weer gestart maar die sloeg nauwelijks meer aan. Ik vraag me na 13 maanden af of ik ooit weer de oude zal worden. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Men zegt dat tijd er toch voor zorgt dat je langzaam hersteld en dat is tot nu ook wel een beetje het geval. Maar het is nog steeds een strijd om alles te kunnen volbrengen. Het ouderschap bijvoorbeeld. Er zijn enorme wachtlijsten bij de ggz en ik heb tot nu toe nog steeds geen goede psychiater gevonden die me de juiste medicatie kan voorschrijven. Ondertussen verslaafd geraakt aan de lorazepam. Met supplementen heb ik enig succes geboekt. Kratom en dlpa hebben me heel goed ondersteund. Nog steeds heb ik last van enorme ups en down door de dag heen. De ene dag gaat beter dan de andere. Ben nu met rtms bezig om de hevige angst en somberheid te verminderen. Het gevoel daarvan is zo donker en moedeloos. Niet te beschrijven. Ik probeer de vader te zijn voor mijn kinderen zo goed mogelijk te doen maar soms kamp ik met hevige schuldgevoelens omdat ik te moe ben of voel ik me gewoon te slecht. Ik ben nu bezig met nieuwe medicatie om te zien of dat me kan ondersteunen. Ik hoop dat mijn verhaal niet te negatief overkomt want ik wil zo graag me oude zelf weer worden. Hartelijk bedankt voor het lezen.
Arthur
08-10-2023
