Werken werken en nog meer werken. Zo hoef ik de pijn van eenzaamheid niet te voelen. Ik werk als verpleegkundige. Zowel in het ziekenhuis (lekker technisch) als in het woonzorgcentrum. Heerlijk om die mensen allemaal te knuffelen. Ze hebben er zo'n deugd van. Dat het werk in het gedrang komt is een punt. Als de mensen zich maar minder eenzaam voelen. Alleen... ik voel me zelf soms zo pijnlijk eenzaam. Thuis wacht enkel de kat op me. En om de week mijn lieve dochter.. dan voel ik de eenzaamheid minder. Sinds ik het vertrouwen op een schokkende wijze in een metgezel verloren ben kan ik niet meer geloven dat mensen gemaakt zijn om samen te leven. Tja... ik zit vast in mijn denkpatroon zeker?
Mieke
> 2 jaar geleden
