Mijn vrouw, soulmate, allesje is een week geleden op 49 jarige leeftijd overleden aan uitgezaaide bortskanker. Zij had de gave om mensen aan zich te binden door haar positiviteit, ze was altijd stralend, lief en zorgzaam en zat niet bij de pakken neer en ondanks dat ze steeds meer moest inleveren bleef ze krachtig. Het netwerk aan mensen die van haar hielden was dan ook erg groot. Ze was er ondanks al de tegenslagen steeds voor iedereen en met name mij en haar zoon van 18. Ik ben volledig lamgeslagen, huil me scheel, weet niet hoe het verder moet. Ik voel de druk van “ je moet de draad weer oppakken”, weer aan het werk, je moet er zijn voor haar zoon” je moet het een plaats gaan geven en het heeft tijd nodig dat de pijn slijt. Maar gaat ie slijten en wil ik dat wel ?..........tja en uiteindelijk dan, ik kan me geen vervolg mooie jaren voorstellen? Ik voel me leeg en alleen ondanks alle lieve vrienden, heb alle mooie momenten en tegenslagen inmiddels wel meegemaakt en zou het liefst eruit stappen, maar dat zou dan volgens vele zwak en egoistisch zijn. Het voelt of ik zelf gestorven ben maar door moet, maar zonder haar niet meer verder wil.
Ed
> 2 jaar geleden
