Weet niet goed waar te beginnen. Ben 52, heb een goed huwelijk gehad. Helaas werd ik 2 jaar geleden weduwe. Mijn man was mijn alles, mijn maatje, mijn beste vriend, onze relatie was super, we deden alles samen. Na zijn overlijden kwam ik plots alleen te staan, geen ouders meer (helaas overleden), geen kinderen, nog 1 broer waar ik niet over klaag, we hebben een goede band maar hij heeft zijn leven, zijn gezin. Hier zat ik dan helemaal alleen met mijn verdriet. Ik heb goede buren waar ik wel eens mee kan praten, op mijn werk lieve collega's... maar toch. Eens ik mijn voordeur opendoe ben ik alleen. Eenzaamheid doet pijn, maakt je ziek. Wat ik het meeste mis ? Een spontane babbel, eens op stap gaan, een optechte knuffel, ... Als ik ga wandelen, steeds alleen, zie ik mensen op een bankje zitten, het doet pijn, .... momenteel zit ik 3 maanden thuis wegens mijn gezondheid en kan je verzekeren er gaat vanalles door mijn hoofd. Tijd genoeg om na te denken. Hoop in januari weer te kunnen gaan werken, het breekt mijn dagen. Op het werk ben ik de sterke, vrolijke, sociale collega. Maar niemand ziet je stil verdriet. Maak nieuwe vrienden zeggen ze dan, wel ik stel me de vraag hoe ? Ik kan moeilijk op straat tegen iedereen een praatje beginnen doen. Mensen zouden maar raar opkijken denk ik. Heb al veel gezicht op sites om nieuwe mensen te leren kennen maar kom steeds terrecht op datingsites waar ik helemaal geen behoefte aan heb.
Anja
> 2 jaar geleden
