Eenzaamheid - forum lotgenoten
Lotgenoten eenzaamheid
Voel je je wel eens eenzaam?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met gevoelens van eenzaamheid en deel jouw eigen verhaal.
+ Mijn verhaal delen
Deel je verhaal
-
Altijd eenzaam (Verhaal 522)
Ik heb dit forum gevonden omdat ik ergens van me af wil schrijven, ik ben inmiddels 30 en kan me geen dag herinneren dat ik echt gelukkig ben geweest, al vanaf de basisschool kan ik mij heugen dat ik nergens bij hoorde, zocht naar verkeerde in iedergeval aandacht, thuis viel ik best weg doordat mijn broer druk en baldadig was daar ging alle aandacht heen, mijn vader vertelde mij toen ik 5jaar oud was dat hij liever geen kinderen had willen hebben hier denk ik nog wekelijks aan, ik werd gepest op school omdat ik iets zwaarder was en ook al vroeg menstrueerde en last had van andere veranderingen. Ik kwam vaak thuis en werd niet opgevangen ik heb me alleen gevoeld altijd. Nu inmiddels 30jaar wel een partner maar die blijkt mij vaak niet helemaal te begrijpen. Ik heb veel meegemaakt en heb vele angsten o.a sociale angst dit belemmerd mij enorm en niemand snapt waar het vandaan komt behalve ik zelf maar vind het ook lastig uit te spreken sinds 8maand nu bij een therapeut en ik zie weinig verbetering elke dag huil ik en baal ik van de eenzaamheid en m'n somberheid die ik voel nog steeds trek ik problemen aan ik heb moeite met mensen die snel over je oordelen, over je heen lopen ik kan niet goed voor mijzelf opkomen het zit me momenteel allemaal zo hoog dat ik het gevoel heb dat ik ga omvallen. Ik trek het gewoon soms even niet. Maar alles om je heen gaat maar door niemand heeft oprecht tijd om naar je te luisteren en vinden je maar lastig. Te veel klagen maakt niet populair. Maar hoe ga ik met deze last om?Anoniem.14-11-2024 -
Niet in de maatschappij passen (Verhaal 521)
Ik google op 'altijd het gevoel hebben niet in de maatschappij te passen' en toen kwam ik hier en las het verhaal van Peter. Ook ik heb het gevoel niet in deze wereld te passen. Ik voel me niet eenzaam maar wel afgewezen, al m'n hele leven. Loop al het grootste deel van m'n leven bij zogenaamde hulpverleners maar niks helpt. Ik snap mensen niet en mensen snappen mij niet. Er moet gewoon iets mis met me zijn want ik word keer op keer op keer afgewezen, van kinds af aan. Door m'n ouders, op school, in mijn werk. Ik mag me waarschijnlijk gelukkig voelen over het feit dat ik weinig behoefte heb aan veel sociale contacten, ik ben een introvert, maar het zou zo fijn zijn als ik eens een keer gewoon mezelf Jan zijn en m'n "ding doen" zonder dat dat weer een gevecht voor m'n zelfbehoud is. Ik wil gewoon met rust gelaten worden. Ik leef gewoon altijd met het gevoel dat de wereld mij niet wil. Soms zou ik willen dat ik de moed had om er een eind aan te maken maar dan denk ik weer aan de mensen en dieren die ik achter laat...Momo06-11-2024 -
Your life (Verhaal 520)
You are who you want to be
Be open to change
Not lonely
I am here for you
Don't let go
But embrace lifeAnoniem04-11-2024- Alle reacties weergeven...
-
Mooi
S10-11-2024
-
Toch een partner hebben en over moet ik alleen naartoe (Verhaal 517)
Best
Wel ik ga fulltime gaan werken en heb een partner die hele dagen thuis is .
Wij doen niets samen ik moet overal alleen en als weekend thuis ben speel hij boven altijd gistaar en zit ik weer binnen. Heb geen vriendin om dingen samen te doen dus mijn week is gaan werken thuis komen alleen tv kijken en weekends alleen binnen zitten en wat kuisen was doen en tv kijken om mijn weekend voorbij te laten gaan .Heb al vier keer kanker overwonnen maar wil ook wel nog wat genieten van mijn leven.
Als ik vraag gaan we even naar stad dat zeg hij wat moeten we daar doen .
Altijd krijg ik dezelfde antwoorden .
Dit is mijn verhaal en weet niet hoe op te lossen na 8 jaar samen te zijn.Fabie20-10-2024- Alle reacties weergeven...
-
Ga ook een instrument spelen. Als hij dan eten wilt zeg je: kook zelf maar wat. Ga een vriendin zoeken en geef hem koekjes van eigen deeg. Misschien moet hij eens werk gaan zoeken.
Doremi20-10-2024
-
Een idee. (Verhaal 504)
Wat zouden jullie vinden van een ontmoetingsdag voor eenzame mensen? Een laagdremelige veilige locatie. Eventueel met hulp van professionals.
Bv. Op de Veluwe of iets dergelijks.
1. Doelgroep bepalen: Bepaal wie je wilt uitnodigen. Zijn het alleen leden van de website, of ook andere mensen die zich eenzaam voelen?
2. Locatie kiezen: Zoek een geschikte locatie die gemakkelijk bereikbaar is voor de meeste deelnemers. Dit kan bijvoorbeeld een buurthuis, park of café zijn.
3. Datum en tijd plannen: Kies een datum en tijdstip dat voor de meeste mensen geschikt is, bijvoorbeeld in het weekend wanneer veel mensen vrij zijn.
4. Activiteiten bedenken: Plan leuke activiteiten waarbij mensen elkaar kunnen leren kennen, zoals spelletjes, workshops of gezamenlijke maaltijden.
5. Promotie: Gebruik de website en sociale media om je evenement te promoten en deelnemers aan te trekken.
6. Registratie regelen: Zorg ervoor dat mensen zich kunnen aanmelden zodat je weet hoeveel personen er komen en eventueel contactgegevens hebt voor updates.
7. Vrijwilligers zoeken: Vraag vrijwilligers om mee te helpen met de organisatie op de dag zelf.
8. Veiligheid waarborgen: Zorg ervoor dat iedereen zich veilig voelt door duidelijke regels op te stellen over gedrag tijdens het evenement.
Wat hebben we te verliezen?
Ik ben benieuwd naar jullie mening.
Veel liefs, Casper.Casper19-06-2024-
Hoi Casper,
Dit is nog niet eens zo een slecht idee.
Hoe zie je dat zelf voor je?
Groetjes.Anoniem23-06-2024 -
Eenzame mensen hebben in principe elkaar dacht ik. Of het in praktijk ook werkt weet ik niet. Een kluizenaar zal niet snel meedoen omdat hij/zij daar vast redenen voor heeft. Denk aan bv pleinvrees of minderwaardigheidscomplex en noem maar op. Wat vind jij anoniem? Hoe zou jij het voor je zien? Contact met social media kan natuurlijk ook. Ik zie dat er al een aantal mensen hier mee begonnen zijn. Lijkt mij een goede zaak.
Casper23-06-2024 -
Hey Casper,
Ja ik denk via social media je zoiezo kan wel iets kan beginnen.
Dat is redelijk anoniem en als het niets is voor mensen dan kan je sneller afhaken.
En iedereen heeft natuurlijk zn eigen beweegredenen, maar ik zeg waarom niet.
Ik ben zelf wel voorstander.
Groetjes,
AnoniemAnoniem30-06-2024 -
Heel goed idee!!! I'm in! leeft dit plan nog??
banans20-07-2024 -
Misschien een mooie taak voor jou banans?
Misschien allemaal veel wandelen in het bos?
Geeft rust en daar kom je altijd al veel mensen tegen.Casper20-07-2024 -
Merkwaardig toch?
Casper02-08-2024 -
Wat is er merkwaardig.
Newbee04-08-2024 -
? (<- was ik vergeten 😊)
Newbee04-08-2024 -
Zoveel eenzamen, zo weinig respons op een idee. 🙄
Casper04-08-2024 -
Ik denk dat veel mensen hier toch maar heel af en toe langskomen
Newbee04-08-2024 -
Ik heb een sociale angst dus afspreken gaat al erg lastig worden. Wel vind ik het fijn m'n verhaal hier te delen zo af en toe
Anoniem14-11-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik vind het een geweldig idee!
Sta hier zeker voor open. Ik ben alleen geen held in het organiseren van dit soort dingen.C.17-11-2024
-
-
2 jaar geleden werd ik weduwe (Verhaal 113)
Weet niet goed waar te beginnen. Ben 52, heb een goed huwelijk gehad. Helaas werd ik 2 jaar geleden weduwe. Mijn man was mijn alles, mijn maatje, mijn beste vriend, onze relatie was super, we deden alles samen. Na zijn overlijden kwam ik plots alleen te staan, geen ouders meer (helaas overleden), geen kinderen, nog 1 broer waar ik niet over klaag, we hebben een goede band maar hij heeft zijn leven, zijn gezin. Hier zat ik dan helemaal alleen met mijn verdriet. Ik heb goede buren waar ik wel eens mee kan praten, op mijn werk lieve collega's... maar toch. Eens ik mijn voordeur opendoe ben ik alleen. Eenzaamheid doet pijn, maakt je ziek. Wat ik het meeste mis ? Een spontane babbel, eens op stap gaan, een optechte knuffel, ... Als ik ga wandelen, steeds alleen, zie ik mensen op een bankje zitten, het doet pijn, .... momenteel zit ik 3 maanden thuis wegens mijn gezondheid en kan je verzekeren er gaat vanalles door mijn hoofd. Tijd genoeg om na te denken. Hoop in januari weer te kunnen gaan werken, het breekt mijn dagen. Op het werk ben ik de sterke, vrolijke, sociale collega. Maar niemand ziet je stil verdriet. Maak nieuwe vrienden zeggen ze dan, wel ik stel me de vraag hoe ? Ik kan moeilijk op straat tegen iedereen een praatje beginnen doen. Mensen zouden maar raar opkijken denk ik. Heb al veel gezicht op sites om nieuwe mensen te leren kennen maar kom steeds terrecht op datingsites waar ik helemaal geen behoefte aan heb.Anja> 2 jaar geleden-
Hi Anja,
Ik begrijp je volkomen. Zelf ook mijn man verloren. Geen kinderen. Genoeg kennissen en ook vriendinnen. Maar toch, ik zal een nieuw leven moeten opbouwen wat mij ook moeite kost. Net wat je zegt je draagt een stil verdriet.
Als je wellicht zou willen wandelen oid, even praten , iets ondernemen, misschien leuk om te doen.
Weet natuurlijk niet hoe het met je gaat inmiddels.
In ieder geval, je bent niet alleenEsther10-09-2024 -
Dag Anja , ik begrijp je volledig . Ik ben 10 weken geleden mijn allerliefste verloren . Ik ben nu 49 jaar. Het is verschrikkelijk moeilijk en iemand die het niet heeft meegemaakt kan ons verdriet en pijn niet begrijpen. Ik ben ook op zoek naar mensen die het zelfde hebben meegemaakt maar inderdaad veel dating sites. In nederland staan ze veel verder dan in Belgie heb ik de indruk. Vele knuffels
Marijke21-09-2024 -
Hoi. Anja
Ik heb je verhaal gelezen ik snap wat je bedoel,, ik heb het zelfde mee gemaak met eigenlijk de zelfde gevolgen ,,
Alles alleen doen is niet mogelijk in het leven.
Er zijn teveel prikkels in deze wereld . Dan is het toch fijn om met een iemand dat te delen
En zo iemand als je maatje vervangen is er niet ,,, ik weet wat je bedoel ,,
Je moet ook echt van je zelf weer gaan houden .. dan komt het met jou ook weer goed. O sorry ik heb me eigen nog niet voor gesteld ik ben Johan uit Vlaardingen
Net 60 geworden pfffff
Nou het gaat je goed .. vertrouw op je zelf .
Ik zou nog veel meer willen vertellen maar ja wie weet ,,kommen we elkaar nog ooit eens ergens tegen veel geluk AnjaJohan07-10-2024 -
Ik herken jouw verhaal hier hetzelfde verhaal. Verhuisd naar de stad van mijn toen.alige liefde na 10 jaar uit elkaar deden alles samen. Mijn hond overleed, de kinderen uit huis mijn partner weg. En nu zit ik hier alleen. Leuke baan waar ik "lekker in de groep lig" maar zodra je thuis komt praat je met niemand meer. Weet niet waar je bent maar wellicht kunnen we samen onze eenzaamheid een beetje verlichten
Flyingsolo19-10-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik heb hetzelfde probleem weduwnaar al vier jaar en altijd eenzaam aleen thuis. Niemand waar je gezellige avond mee kan hebben en samen mee op de bank zitten over dingen aan het praten. Met de feestdagen wordt het nog moelijker voor mij.
Peter10-11-2024
-
-
Lig soms hele dagen op de bank (Verhaal 144)
Ook ik voel mij ondanks mijn relatief jonge leeftijd (40 jaar) al mijn hele volwassen leven ontzettend eenzaam. Sinds ik op mijzelf ben aangewezen is eenzaamheid aan de orde van de dag en jaar in jaar uit erger geworden.
Het ergste is dat deze eenzaamheid er eigenlijk niet hoeft te zijn. Ik ben van nature ontzettend sociaal en een allemansvriend. In gezelschap kan ik mij ook best goed voelen zeker als dit samen gaat met het ondernemen van leuke activiteiten. Mijn grote probleem is echter dat ik totaal niet kan plannen en ontzettende moeite heb om mij te ontspannen als ik dit zelf moet regelen. Dit in combinatie met een karakter eigenschap dat ik altijd iedereen van dienst wil zijn (een echte pleaser) maakt mij ontzettend eenzaam. Wordt vaak gevraagd om klusjes te doen of uit te helpen en dat doe ik ook graag maar niet om mezelf te ontspannen of gezellig met diegene door te brengen. Klus moet dan af en als ik klaar ben wil ik naar huis omdat de vermoeidheid toe slaat. Ik heb ook geen relatie (wel 2 relaties gehad maar deze waren van korte duur waarvan de laatste onder invloed van antidepressiva is ontstaan (ik had hier tijdelijk goede steun aan maar dit heeft zich na een paar maanden volledig tegen me gekeerd)
Door bovenstaande eigenschappen dacht ik vroeger voortdurend aan zelfmoord heb zelfs op een punt gezeten dat ik zover was dat ik de juiste methode aan het onderzoeken was. Deze gedachtes zijn inmiddels wel verdwenen maar hebben nu plaats gemaakt voor ontzettende angst om alleen te sterven compleet met paniekaanvallen. En nu ik de 40 gepasseerd ben hebben mijn vrienden van vroeger allemaal een gezin en een eigen leven wat mij natuurlijk nog veel eenzamer maakt. Heel af en wordt ik meegevraagd om weer eens te gaan wandelen en dan heb ik weer een kleine opleving totdat je weer alleen thuis komt en de eenzaamheid en uitzichtloosheid zich weer openbaard.
Ik lig soms hele dagen op de bank zonder iets te ondernemen terwijl ik hier zo'n behoefte aan heb. Ik spreek soms ook hele dagen niemand en dan ben ik blij als de dag er weer opzit.
Het frusterende is dat ik heel goed weet dat met de juiste vrienden en liefst met een juiste partner ik waarschijnlijk een heel goed leven zou kunnen leven maar ja die hoop heb ik langzaamaan wel opgegeven, Ik heb wel eens dating sites geprobeerd maar wordt daar moedeloos van, buiten het feit dat ik mezelf lastig weet te verkopen vind ik maar zelden een profiel waarvan ik vermoed dat het zou kunnen werken....
Het is al met al voor mij behoorlijk uitzichtloos als ik terugkijk en zie hoeveel jaren ik al hiermee moet dealen. Ik heb het ook echt wel geprobeerd op allerlei manieren. Heb 9 keer een meditatieretraite gedaan in volledige stilte van 11 dagen, heb 2 verschillende psychiaters gehad en een psycholoog, ben naar alternatieve therapeuten geweest, heb allerlei soorten medicamenten geprobeerd maar behalve de eerste korte periode met antidepressiva heeft niets gewerkt.
Ik voel me zo ontzettend alleen, eenzaam en rot waardoor ik vaak aan de dood moet denken en dan wordt ik nog verdrietiger bij de gedachte dat ik die zonder iemand aan mijn zijde zal ondergaan.
Wat ook een grote rol speelt in mijn eenzaamheid s dat ik door mijn ADHD nogal impulsief kan zijn. Dit betekend in mijn geval dat ik 17 keer verhuist ben waardoor ik nergens echt heb kunnen settlen en nu heb ik samen met vrienden een huis gekocht in Maaseik België en ben ik nog eenzamer omdat ik hier zo goed als geen sociale contacten heb en mijn "binding" vooral met Maastricht is omdat ik daar het langste heb gewoond en hier ook veel mensen ken. De vrienden waarmee ik gekocht heb hebben andere interesses en bovendien sinds kort een gezinnetje waardoor ik daar eigenlijk ook weinig aansluiting vind, We hebben zelfs periodes gehad dat we mekaar weken of langer niet spraken of zagen (dat is nu gelukkig wel iets beter)
Voel me dus nu nog meer afgesneden vanwege de woonlocatie die ik niet zomaar kan verkopen (we zitten onder een dak) en de afstand die me nog meer uitput (als ik naar Maastricht moet dan kost me dat altijd minimaal 1.5 uur op en neer en dat belemmerd me in mijn hoofd nog veel meer)
Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet doen maar ik hou dit op deze manier niet hee; veel langer vol..... Ik zou heel graag nieuwe mensen ontmoeten en uiteraard een leuke vriendin maar hoe ik dat moet aanpakken vind ik heel lastig en ik hoop stiekem dat er mensen zijn die mij tips willen en kunnen geven..... Liefs van een wanhopige zoekerRoelof> 2 jaar geleden-
Hallo, niet leuk dat je u zo voelt! Je verdient het om een beter leven te hebben.Ik begrijp goed hoe je u moet voelen, maar probeer toch wat mensen op te zoeken en er Kontakt mee te maken en doe je verhaal ook tegen nieuwe mensen....ik wens je het beste veel liefs
Marleen02-04-2023 -
Lieve Roelof,
Ik lees je berichtje nu toevallig.
Hoe sterk van jou dat je zo open bent zeg! Ik weet niet of je hier nog wel eens komt op déze site. LiefsCindy26-09-2024 -
Hallo, wat sneu dat jij je zo eenzaam voelt. Het kan ermee te maken hebben dat je geen gezin hebt. Een gezin hebben is een grote zegen. Je krijgt meer verantwoordelijkheden waardoor je soms geen eens tijd meer hebt om op de bank te zitten en je eenzaam te voelen. Een liefdevolle partner en kinderen doen zeker wonderen. Hoop dat je iemand vind die jou liefde en steun kan geven! Want dat is iets wat elk mens nodig heeft om zich niet alleen te voelen.
Het allerbeste!Loes02-11-2024 -
Hallo, wat sneu dat jij je zo eenzaam voelt. Het kan ermee te maken hebben dat je geen gezin hebt. Een gezin hebben is een grote zegen. Je krijgt meer verantwoordelijkheden waardoor je soms geen eens tijd meer hebt om op de bank te zitten en je eenzaam te voelen. Een liefdevolle partner en kinderen doen zeker wonderen. Hoop dat je iemand vind die jou liefde en steun kan geven! Want dat is iets wat elk mens nodig heeft om zich niet alleen te voelen.
Het allerbeste!Loes02-11-2024 -
Hallo Roelof,
Jouw verhaal komt een klein beetje overeen met dat van mij, dus ik denk je een beetje te begrijpen.
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat en je wellicht iemand bent tegen gekomen waar je gelukkig mee bent.
Ik wens je veel mooie momenten toe in je leven!
Groetjes C.C.10-11-2024 -
Hallo Roelof,
Jouw verhaal komt een klein beetje overeen met dat van mij, dus ik denk je een beetje te begrijpen.
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat en je wellicht iemand bent tegen gekomen waar je gelukkig mee bent.
Ik wens je veel mooie momenten toe in je leven!
Groetjes C.C.10-11-2024 -
Hallo Roelof,
Jouw verhaal komt een klein beetje overeen met dat van mij, dus ik denk je een beetje te begrijpen.
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat en je wellicht iemand bent tegen gekomen waar je gelukkig mee bent.
Ik wens je veel mooie momenten toe in je leven!
Groetjes C.C.10-11-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hallo Roelof,
Jouw verhaal komt een klein beetje overeen met dat van mij, dus ik denk je een beetje te begrijpen.
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat en je wellicht iemand bent tegen gekomen waar je gelukkig mee bent.
Ik wens je veel mooie momenten toe in je leven!
Groetjes C.C.10-11-2024
-
-
Heb altijd mensen om me heen nodig (Verhaal 226)
Ik heb het gevoel dat ik altijd mensen om me heen nodig heb. En als ik dat dan even niet heb, dan voel ik me meteen alleen. Ik wil me niet alleen goed voelen als we mensen om me heen zijn maar ook als ik even alleen ben. En als ik dan alleen ben maak ik mezelf helemaal gek met gedachtes. Ik heb lieve vrienden en familie en een leuke relatie, maar ik moet altijd wat te doen hebben. En als ik dan zie dat iemand bijvoorbeeld weg is wil ik dat ook meteen. Het lijkt wel of ik bang ben om alleen te zijn of dingen te missen.Anoniem> 2 jaar geleden -
Roep om hulp... (Verhaal 511)
Ik heb het hieronder geplakte stukje/verhaal al eerder op dit forum bij een ander onderwerp geplaatst, misschien is het wat meer op zijn plek is in deze groep...
Je hebt uiteindelijk toch íemand/partner/vriend nodig waar je lief en leed mee kan delen, of het nu gaat om het verlies van een dierbare of bepaalde dromen waar je stilletjes aan of abrupt een einde aan ziet komen. Of in dit geval alles bij elkaar opgeteld. Het voelt alsof het absorptievermogen van leed en het steeds alleen moeten doen een keer op gaat houden, verzadigd is...
Daar zit je dan...
54 jaar, eigenlijk alles mee, uiterlijk mee, verstand mee. Geen raketgeleerde, en uiterlijk altijd nog "in the eye of the beholder". Niets te zien ook van de, later nog in dit verhaal te noemen, diep achter trots verscholen rugpijn.
Maar hélemaal niemand meer om je heen. Geen "echte" vrienden meer toch, door dik en dun, samen uit en ook echt thuis en zonder het oppervlakkige zelfzuchtige gedoe dat steeds normaler lijkt te worden tegenwoordig....
Wel die trots, heel veel trots, vrijwel zeker té veel.
Het kan je alles kosten maar ervaring heeft me, al van kinds af aan, geleerd dat het ook je leven kan redden op cruciale momenten. Of toch echt die indruk gegeven heeft in ieder geval.
Maar wat weet je nu überhaupt als kind eej? In bepaalde gevallen voor bepaalde personen kan dat aardig oplopen, hoog genoeg om er op latere leeftijd serieus last van te krijgen. Een gegeven zonder twijfel!
Anyway, zal proberen het kort te houden maar tevens de ernst van de situatie waarin ik me bevind op dit moment, proberen te benadrukken.
Ben nagenoeg mijn hele leven als zelfstandig ondernemer werkzaam geweest. Met de tijd in diverse takken van sport, en steeds geprobeerd de arbeidsintensiteit (neerwaarts) aan te passen aan de daarmee parallel lopende en toenemende rugpijn.
Tot het moment dat mijn relatie na 24 jaar op de klippen liep en ik niet zo nodig meer om inkomsten "verlegen" zat. Wat meer nog omdat de rugpijn inmiddels ook een aardige vorm aangenomen had... Het feit dat ik slechts nog voor mezelf brood op de plank nodig had maakte het wat makkelijker met het werk te stoppen.
Ondertussen merk ik dat ik terwijl ik dit verhaal aan het typen ben dat ik heel even wat rustiger geworden ben maar tegelijkertijd ook te veel uitweid hier, haaks op mijn eerdere plan...
Ben in een wat ruigere wereld opgegroeid en vrij gesloten/introvert. Bepaald niet iemand die graag over zichzelf praat of zijn sores zomaar op straat gooit, voor alle duidelijkheid. Maar "desperate times vragen om "desperate measures" ben ik bang... Ik hoop dat er toch iemand is die zich kan verplaatsen in mijn verhaal en de tijd wil nemen het te lezen.
Om tot de kern van het verhaal te komen, heb afgelopen woensdag mijn maatje in moeten laten slapen. Een opvang/bastaardhondje dat de afgelopen 5 jaar vrijwel geen minuut van mijn zijde geweken is. Gisteren het precieze tijdstip van crematie doorgekregen en al drie dagen op rij niet gegeten of geslapen. Heb al veel verlies gekend in mijn leven maar hij was zo veel meer voor me dan "gewoon een hond" en dit verlies voelt beduidend anders...! Ik kom niet voorbij het verdriet en ik ben voor het eerst in mijn leven echt bang dat zijn einde, in combinatie met het mes in mijn hand en de samenloop met de hele eerdere beschreven situatie, zomaar eens het einde van ook mijn reis kan gaan worden. Wellicht wat netjes bewoord maar bloedserieus kan ik je verzekeren...!
Erg zwaar op de hand zoals iedereen zal hebben/heeft gehad bij soortgelijk verlies of verlies in zijn algemeenheid maar het zijn vooral de gitzwarte momenten ertussendoor waarin ik de grip op de realiteit lijk te verliezen. Alsof ik een gat gegraven heb waar ik niet meer uit kom, het hele kaartenhuis ineens compleet lijkt in te storten...
Anoniem28-07-2024-
Overmand door verdriet om de eenzaamheid waar ik al te lang mee worstel besluit ik om op Google te zoeken naar een evt oplossing. Ik typ : kapot van eenzaamheid. En op deze website lees ik meteen het eerste verhaal, dat van jou.
Het raakt me.
Je hebt je beste maatje moeten laten inslapen en het verdriet en gemis is veel te zwaar lees ik. Zet daar je verleden bij en het wordt alleen maar erger.
Dat is heel erg te begrijpen vind ik. Het is verschrikkelijk wat je doormaakt. Om dit dan ook nog eens in je eentje te moeten doen is extra moeilijk.
Ikzelf wijk op dit moment bijna niet van de zijde van mijn 14 - jarig hondje. Ze is ziek en ik laat ze niet graag alleen. Dit maakt dat ik mezelf opgesloten heb. Ik ga iedere dag wel een wandeling doen want ik heb nog een andere hond van 12 jaar. En ja ik kom wel mensen tegen en daar doe ik een babbel mee. Maar dan ga ik naar huis en dan is alles terug zoals voorheen. Mijn verleden heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer ga werken. Het lukt niet meer. Ik pas niet in "het systeem". Soms denk ik dat ik er wel bovenop ga geraken maar vandaag denk ik er anders over. Tot ik jouw verhaal lees. Want ik zie dat dit verhaal nr 511 is. Zoveel verhalen van eenzaamheid. Dat moet toch anders kunnen. Deze website is Nederlands. Ik woon in België. Misschien verkeerd om te reageren dan. Maar ik herkende stukken uit je verhaal en dat alleen al gaf me troost. Als ik iets voor jou kan doen dan mag je het altijd vragen.
Liefs, AnjaAnja28-07-2024 -
Hey Anja, heel erg bedankt voor je begrip en reactie. Ik moest mijn gedachte even op een rij zetten, vandaar dat het wat langer duurde allemaal...Op voorhand mijn excuses daarvoor.
Het is zonder meer fijn om van iemand iets te horen, ongeacht de afstand. Een hart onder de riem gestoken te krijgen van iemand die zich zelf in een soortgelijke benarde situatie bevindt zegt héél veel over die persoon.
"Als je mensen leert kennen, ga je van dieren houden"... Cliché, maar niets is méér waar hè?
Maar wie zijn wij om te beslissen over het lot van zo'n beestje, dat door de jaren heen ondertussen ook uitgegroeid is naar iets met een geheel andere betekenis hè?
Het gevoel dat (mij) uiteindelijk rest is dat van "rechter en beul", "judge and executioner". Niet kunnen praten is echt hun énige nadeel weet je, samen met hun, in mensenjaren toch, véél te korte leven...
Moeilijk vooral ook om te horen waar ook jij mee worstelt. De jaren hebben inmiddels wel uitgewezen dat een fijn eerlijk karakter vol begrip en medeleven, eigenlijk al wat ons geleerd is goed te zijn, niet per definitie wil zeggen dat je er makkelijker mee door het leven marcheert hè...? Sterker nog, je lijkt er steeds meer op afgestraft te worden, de leidraad is het door jou eerdergenoemde "systeem" geworden. Krijg het gevoel dat er niet heel veel plaats meer is voor mensen zoals wij. De 510 mensen voor mij/ons lijken die bewering aardig te staven ook...
Ik heb al 2 dagen op rij mijn kloffie aangetrokken om vervolgens wat te gaan lopen op "routes" die ik eerder met mijn maatje liep. Niet meer in mijn spreekwoordelijke "pak (kostuum) 12" maar met mijn ziel onder de arm en lood in mijn benen... Moet proberen er op een of andere manier aan voorbij te komen en de écht "gitzwarte" momenten zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Ben echt geen "kleine" jongen maar dit gevoel is lang geleden...
Ondertussen weer een heel verhaal, mijn excuses daarvoor. We zouden naar alle waarschijnlijkheid een hele avond kunnen vullen samen...
Zou graag wat meer weten van jou ook, de situatie waarin jíj zit. Ik kan alleen maar zeggen hoe het voor mij voelt op dit moment en aan de lengte van het verhaal te zien hoeft dat weinig uitleg... Nogmaals bedankt voor je fijne reactie.
En als ik iets voor jou kan doen, moet je het ook mij vragen. In mijn boekje werkt dat twee kanten op hè, ok?Patrick28-07-2024 -
Hoop in ieder geval dat het voor jou nog zal veranderen, om misschien toch nog wat plezier/zin in het leven te kunnen vinden.
Alle sterkte voor jou en het hondje/de hondjes.Patrick29-07-2024 -
Dag Patrick
Ik hoop dat het iets lichter voelt voor je inmiddelsIk08-08-2024 -
Hoi,
Hst valt mij op dat de meeste reacties alleen over jou hond gaan. Het eerste gedeelte van jou verhaal gaat over veel meer. Je spreekt een beetje in raadsels zoals "rugpijn".
Begrijp me goed, ik heb alle respect. Ik herken veel in jou verhaal. Eigenlijk heb ik ook alles mee. Maar zo veel pech gehad. Wat is jou hulpvraag zo ongeveer?Rik09-08-2024 -
Bedankt voor jullie reacties.
Of het alleen om het verlies van mijn maatje gaat of iets anders, iemand neemt de tijd en moeite om het zich aan te trekken en iemand een hart onder de riem te steken.
Maar je hebt helemaal gelijk Rik als het gaat om de situatie. Uiteindelijk is alles wel terug te herleiden naar de jaren '70 waar het allemaal begon. "Will it wash out in the water or is it always in the blood" is waar het uiteindelijk om draait. Iemand in een paar tellen beide oogkassen kunnen breken en een miniscuul kleinhartje van goud zijn niet de beste combinatie eej...? Dat hartje van goud blijft vooral moeilijk te rijmen, de oorzaak voor het overgrote deel van de situatie waarin ik zit naar alle waarschijnlijkheid. Géén idee waarom dat in hemelsnaam nooit veranderd is in gehard staal of kiezelbeton, zou het verdere verloop van het leven een stuk eenvoudiger gemaakt hebben... Erg vergelijkbaar eigenlijk met de onvoorwaardelijkheid en eindeloze trouw van een hond, zelfs in de hel waar ze vaak opgroeien en behandeld worden als oud vuil.
Anyway, het gaat niet goed. De gitzwarte momenten hebben plaats gemaakt voor een constant aanwezig maar weloverwogen gevoel om niet in deze situatie door te gaan. Ervan uitgaan dat het moment op korte termijn wel op mijn pad gaat komen, het moment dat alles in lijn staat weet je. Wat op de achtergrond maar constant voelbaar aanwezig. Niet per definitie beter maar iets meer rust, wat minder onrust toch beter gezegd...
Misschien dat e.e.a. een beetje te begrijpen valt voor sommige mensen op dit forum...
De "rugpijn" sleept al jaren en is wat me geleidelijk aan de das om aan het doen is.
Het is begonnen met het leggen van natuursteen vloeren eind jaren '80.
Een heel verhaal als zelfstandige ondernemer, een gezin dat je "overkomt", jezelf ertussen in staande houden samen met de houding die je jezelf hebt aangemeten door alles wat er in je jeugd gebeurd is en er onder andere ook voor gezorgd heeft dat je in takken van sport terecht bent gekomen die compleet haaks stonden op het schooladvies dat gegeven werd...😉 Van "fiscaal mr. in de rechten" naar "natuursteenvloerenlegger". Op de ambachtelijke traditionele Italiaanse manier, dat dan weer wel. Niet persé heel erg veel beter voor de rug ook...🙈
Maar om terug te komen op jouw vraag Rik. Ik merk dat het wat oplucht op deze manier mijn gal wat te spuien hier maar kan niet voorkomen dat ik steeds te veel uitweidt en hoop niet dat het gaat vervelen...
Daarmee is ook het grootste deel van de hulpvraag gedekt denk ik.
Iemand in je leven, voor iedereen anders maar in mijn geval een vrouw, waarmee je ook echte gevoelens en je verhaal kunt delen weet je. Onder geen beding alleen kommer en kwel maar wel gewoon vanuit het hart, door dik en dun. Dingen ondernemen samen, een half woord genoeg, beiden een eigen verhaal. Twee quotes komen in me op; "Honesty, the best of the lost arts" van Mark Twain en "We're all looking for someone whose demons play well with ours"...
De "versleten" rug is voor praktisch niemand merkbaar omdat ik er weinig van laat merken, buiten de momenten dat ik dat wel doe, in eigen tijd en op eigen wijze zeg maar...
De pijn en constante pijnstilling hebben er wel voor gezorgd dat ik in een situatie terechtgekomen ben dat ik financieel gezien en wat toekomstperspectief betreft nog vrij weinig te bieden heb. Er zijn nog mogelijkheden genoeg maar zonder een "vrouwtjestijger" naast me lijkt alles in een neerwaartse spiraal te verdwijnen. De reden waarom de laatste jaren met alleen mijn "maatje" en het recente afscheid ook zo'n verschrikkelijk diepe sporen trekken! Echt voelt als een "genadeschot"...
Ben de laatste die kapsones zal hebben en echt de bescheidenheid zelve maar heb zeker niet achteraan gestaan wat uiterlijk betreft. Heb sjans met werkelijke elke dame, soms zelfs een angstaanjagend stuk jonger. Zal waarschijnlijk iets te maken hebben met hún verhaal/demonen...😉
De kleine dingen waarderen, zoveel dingen samen te doen. Maar ook samen plannen maken, met een kleine omweg en simpelweg wat meer op maat. Oprecht, vooral oprecht mét haar eigen verhaal. Hoe ingewikkeld ook, maar nog steeds te redden. Maar dan samen weet je, graag! Dat huisje aan de kust van Kaap Hoorn zou zomaar kunnen werken voor ons op dit moment. Heel toepasselijk het "einde van de wereld"...😉
Het klinkt wellicht wat zoetsappig, precies de indruk die ik als laatste achterlaat en voor iedereen erg moeilijk te rijmen valt en haaks staat op het soort vrouw/persoonlijkheid en/of levensstijl die ik zoek.
Een heel verhaal weer Rik. Benieuwd naar jou verhaal ook, niet in de minste plaats. Misschien ben je of zijn andere lezers al afgehaakt, misschien toch iets van herkenning in mijn verhaal.
Het lucht op, zonder meer. Anderhalf uur verder ook inmiddels, toch wat tijd gedood en wat dingen weer voor even in de wachtkamer kunnen zetten. Het gevoel verdwijnt er echter niet mee...
Jammer dat er geen mogelijkheid bestaat om met lotgenoten hier, op welk vlak dan ook, persoonlijk in contant te kunnen komen. Zou zo veel meer mensen een duw de goede richting op kunnen geven..Anoniem17-08-2024 -
Ben niet afgehaakt. Ik lees en leer.
Rik22-08-2024 -
Hey. Lees net je verhalen. Ik geef eerlijk toe het is veel. En daarmee bedoel ik veel tekst. Ik bedoel dit zeker niet negatief. Ik kan er zeker dingen uit halen en ook uit herkennen. Ik heb ook veel mee gemaakt in mijn leven. En zeker het laatste half jaar. Helaas gebeuren dat soort dingen en heb je daar niet altijd invloed op. Wat ik wel steeds probeer is om uit elke dag iets positiefs te halen. En zeker ook om elke dag te genieten van kleine simpele momenten. Om elke dag te lachen. Ook muziek helpt mij heel goed. En veel bewegen. Ik herken het ook zeker dat het jammer is dat er steeds minder echte vrienden over blijven. Ik ben zelf meestal heel vrolijk en ook altijd eerlijk. Ik zeg wat ik denk. Maar dat past vaak niet in deze maatschappij. Ik ben geen meeloper maar trek mijn eigen plan. Ik ben een vrouw die haar eigen keuzes maakt in dit leven. En dat is ook steeds weer kiezen voor jezelf. En van jezelf houden. En dat wil ik jou ook mee geven. Sta open voor nieuwe contacten. Hou van jezelf. Je bent mooi zoals je bent. Dat geld voor iedereen. Ga proberen meer te genieten. Vaak komt het dan vanzelf. Eenzaamheid gaat niet vanzelf weg. Daar moet je ook energie in steken. Er zijn ook mooie mensen op deze wereld. Ik hoop er meer te vinden. En dat hoop ik ook voor jou. En dat er meer mooiere momenten gaan komen❤
M01-09-2024 -
En ik ben ook oprecht benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik hoop dat je nog geen definitieve keuze hebt gemaakt. Maar dat je hulp hebt gekregen op wat voor manier dan ook. En dat je nog eens kijkt naar dit forum. Zodat je kan zien dat er zeker nog steeds mensen zijn die jouw verhaal lezen🍀
M03-09-2024 -
Je verhaal blijft ook echt hangen bij mij.
Ik kan het niet zomaar los laten
Ik weet ook niet waarom.......
Ik hoop dat het goed gaat met je
Mocht je er behoefte aan hebben kunnen we altijd ern keer praten
Misschien kan ik je helpen.....M13-09-2024 -
Alles wat hier geschreven is heeft mij heel veel inzichten gegeven en hoop
Dank jullie wel mooie mensen dat jullie er voor andere ook zijn ondanks jullie eigen sores. Ik waardeer jullie eerlijkheid, waren er maar meer zo in het “echt”.
Ik wens jullie sterkte en ook betere tijden toe, stapje bij stapjeAnoniem13-09-2024 -
Superfijn om te horen!
Met mij gaat het ook zeker beter.
Inderdaad stapje bij stapje.
Maar gaat zeker goed komen.
Mocht je ooit hulp nodig hebben of een gesprek laat het zeker weten.
Dan kan ik je mijn nummer geven.
Ik werk in de zorg. Dus het zorgen zit toch in mij😃ik wens je alle goeds❤M14-09-2024 -
Sorry ik ben iemand anders die dat schreef! Het laatste bericht. Ik ben Niet de meneer die deze topic heeft geopend ☺️!
Heel erg Fijn dat je je inzet voor andere! 🙏🏼
In de toekomst, verwachting vanaf Dec-januari heb ik meer hulp nodig van zorgmensen dus hopelijk ben je dan bijv te vinden op werksters punt nl
Ik zal even Rodha erbij zetten, dat is beter dan anoniem . Ik ben niet vaak online hierRodha14-09-2024 -
Oh sorry dat wist ik niet.
Ik zal eens kijken op die site
Voor jou dan ook veel sterkte succes en alle goeds❤M15-09-2024 -
Nogmaals bedankt voor alle reacties, mensen die zich toch het lot van anderen aantrekken en daarmee toch even aan hun eigen reden dit forum te bezoeken voorbijgaan. Zonder enig eigen gewin toch om een lotgenoot bezorgd zijn of deze gerust willen stellen.
Ben al even niet meer op het forum geweest maar wel "die meneer" die dit topic gestart heeft...😉 Nu even toevalligerwijs en absoluut geen moedwil, in de eerste plaats en voor alle duidelijkheid!
Ik ben nog van de oude school, een reactie is dus niet meer dan vanzelfsprekend. Aangedaan ook door o.a. jouw berichten "M"...!
Het forum haalde er voor mij aanvankelijk de (vlijm)scherpe kantjes af maar bleek bij nader inzien toch niet het beoogde effect te hebben.
Nogmaals mijn excuses voor de late reactie en het eventuele ongemak.
Er is niets veranderd aan de situatie/het gevoel.
Het steeds weer thuiskomen/openen van de deur om vervolgens te beseffen dat ik nooit meer uitzinnig begroet zal worden door mijn "maatje", hoe ziek of ongemakkelijk ook, blijft als een mes door mijn ziel snijden. Het afscheid, voor mijn gevoel laatste houvast, nog steeds de voornaamste aanstichter van het gevoel dat voorliggende shit uit alle hoeken tegelijk ineens weer boven is komen drijven en de boventoon blijft voeren vooral ook...
Heb hem in de nacht van Donderdag op Vrijdag na 1.5 maand voor het eerst weer gezien en aangeraakt in een droom, bijna nog uitbundiger dan dat hij altijd was!
Hoewel wakker in tranen maakte dat toch gek genoeg helemaal mijn dag!
Fuck, wat kan zo'n beestje een indruk achterlaten en stempel drukken op je leven...
Maar "M", dame werkzaam in de zorg. Kom je toevallig ook uit (Noord-)Brabant? Wij hebben elkaar nooit ontmoet of gesproken toch?
Wat is de reden dat jij hier op dit forum te vinden bent of hou je dat liever voor jezelf?
Simpelweg wederzijdse interesse bedoel ik te zeggen.
Op wat klinkt als een uitnodiging is mijn antwoord i.i.g. een volmondig "ja"... De bezorgdheid in je berichten raakt me en zegt mij al aardig wat over jou/je karakter.
Verkapte indirecte hulp is aanzienlijk makkelijker te accepteren... Als je trots kunt blijven zeggen dat hulp zeker niet nodig is maar een gesprek ook geen kwaad kan...
De mensen die geen anti-depressiva willen/durven slikken omdat ze bang zijn vertroebeld te raken en eigen regie te zullen kunnen gaan verliezen...😊
Anyway, ik hoef ook dit keer de letters niet te tellen om te weten dat mijn reactie wederom wat langer uitgevallen is dan gebruikelijk...😉
Subtiel een nummer doorgeven op een forum als dit lijkt me een aanmerkelijk grotere hindernis...P15-09-2024 -
Hoi
Wat vervelend om te horen dat het nog niet zo goed gaat.
En bijzonder dat je nu hier reageert.
Ik ben bij toeval op dit forum terecht gekomen toen ik in een dip zat. Een momentopname eigenlijk.
Ik kom inderdaad uit noord brabant.
Maar heb je nog nooit gesproken.
Fijn om een keer te bellen.
Alleen op dit forum kun je geen telefoonnummer plaatsen ben ik net achter gekomen.
Dan geeft hij aan dat dit niet is toe gestaan en plaatst hij het bericht niet.
Email mag wel.
Bij deze mijn werkmail
Marcia.Spit@zgem.nl
Als je hier een mailtje naartoe stuurt met je telefoonnummer dan voeg ik je op wattsapp
En kunnen we afspreken om een keer te bellen
Ik reageer misschien niet snel vandaag ivm drukke dag
Maar komt goed.
GroetjesM15-09-2024 -
Wat toevallig hier ook Noord-Brabant!
Dank je wel M! Jij ook veel veel sterkte!! ❤️ en fijn dat je er voor mensen bent, heb ik heel veel respect voor!!
Goed om te lezen dat u er nog bent “meneer” ☺️ (ik ben netjes opgevoed, door mijzelf haha). Ik wens jou en M een heel fijn gesprek toe!
Ik ken het als geen ander verlies van dieren. Het gaat misschien nooit helemaal weg maar het wordt wel steeds veel minder het verdriet heb ik gemerkt, dus dat heeft tijd nodig, naast de juiste andere handvaten. Ik denk zelfs dat het verdriet bij mij helemaal verwerkt is bedenk ik me nu, hoe? Door de emoties toe te laten, tot ze mij helemaal hebben losgelaten. Ik heb nu een hele lieve kat, hij is mijn aller aller beste vriend en hij maakt alles maar dan ook echt alles goed voor mij. Ik weet ook dat er een dag gaat komen dat hij er niet meer zal zijn, dus ik heb nu al besloten dat ik over een paar jaar twee katten erbij neem zodat ik zijn verlies aankan dan en niet alleen thuis overblijf. Mijn kat is echt mijn “troost-politie”: stop baasje met huilen! Ik kom je troosten 😻 zonder hem had ik het niet gekund, dus daarom dat ik er in de toekomst twee katten bijneem of 1 hondje zodat ik nooit alleen overblijf, want de liefde die ik van mijn kat krijg, heb ik nog nooit eerder gehad… zo bijzonder 🥰 nooit geweten hoe liefde voelde zo.
Ik geloof in jullie dat het stapje bij stapje goed komt! X RodhaAnoniem15-09-2024 -
Excuses mijn vorige bericht tweemaal verstuurd.
Oh ja en aanvullend voor de mensen die denken, ik neem “ff” een kat of hond, daar zeg ik nu bij: lees je goed in voordat je er aan begint! Het is niet even iets wat je koopt en zomaar weer terug kan brengen naar het asiel als het je niet bevalt. Lees goed in over wat een kat of hond nodig heeft, want deze speciale wezentjes verdienen echt het allerbeste leventje
X RodhaAnoniem15-09-2024 -
Ohja beste M. De site van werksters is vooral voor mensen die zichzelf aanbieden als huishoudhulp evt (soms) icm het verrichten van zorgtaken, wat helaas niet vergoed wordt door de zorgverzekering. Ik bedoelde meer naar jou toe: wie weet kom ik je daar wel tegen ooit toevallig, maar voel je niet verplicht om de site verder te checken hoor, dat hoeft helemaal niet.
Veel sterkte gewenst bij je herstel!Anoniem15-09-2024 -
Dankjewel
En ook voor je informatie
Jij ook succes met alles.🍀M15-09-2024 -
Dank 🙏🏼
Rodha15-09-2024 -
En hopelijk hebben mijn verhalen en tips ook wat inzicht gegeven voor andere
Anoniem15-09-2024 -
Wat vreselijk hè? Ik verloor mijn hond op zo'n akelige manier! Of het nu een infarct of longontsteking was, ik weet het niet precies. Het begon allemaal op een dag dat het ontzettend warm was. Ik moest helaas naar mijn werk en maakte me zorgen over mijn hond, die al niet in topconditie was.
Toen ik na een lange dag thuiskwam, merkte ik meteen dat het niet goed ging met haar. Ik belde de dierenarts, maar die adviseerde om het tot de volgende dag aan te zien. Twee uur later raakte ze echter in paniek en stierf. Ik zat in shock op de bank en kreeg later steeds weer flashbacks van dat moment.
Ik begrijp nu dat deze flashbacks verpakte gedachten zijn van jezelf. Was het mijn schuld? Die vraag bleef door mijn hoofd spoken. Uiteindelijk leerde ik om naar deze flashbacks te kijken en ze te verwerken.
Wat Midas ooit eens zei, herken ik ook: meer verdriet hebben om een overleden dier dan om een mens, zelfs familieleden. Best wel heftig eigenlijk. Pas toen ik me realiseerde dat mijn overleden hondje zelf geen pijn meer had, vond ik enige rust. Maar zelfs na jaren voel ik nog steeds verdriet.
Nu we toch over honden praten: vervoer je hond nooit op de fiets in een plastic kratje met gaatjes! De lucht wordt samengeperst en kan te koud worden voor je hond! Hoewel ik niet zeker weet of dit bijdroeg aan wat er gebeurde met mijn hondje, is het iets waar je rekening mee moet houden 😢.
En koop geen puppy uit het buitenland; ze hebben vaak hartklachten door slechte fokomstandigheden daar. Tranenen de ogen duid op hartklachten. Naar de dierenarts dus voor pillen. Ik hou van honden. Daarom begrijp ik jou verdriet. Binnenkort neem ik weer een hond, na 7 jaar verdriet. Want ik hou mijn leven lang al veel van deze vrienden. Ze beschermen je door dik en dun. Iets wat ik van weinig mensen kan zeggen. Sterkte allemaal hier. Eenzame lotgenoten.Mark15-09-2024 -
De strekking van een van mijn laatste berichten was trouwens: Het is goed om dingen alleen te verwerken maar je hoeft het niet altijd alleen te doen
X RodhaAnoniem16-09-2024 -
En ik deel jouw mening helemaal Mark! Helaas was een hond qua werk voor mijn geen optie. Maar ze zijn geweldig!
X RodhaAnoniem16-09-2024 -
Hoi P
Ik hoop dat je toch iets hebt gehad aan dit forum, al is het maar fijne gesprekken met M uiteindelijk
Ik wens je nogmaals een betere Toekomst toe, weet dat rouwen tijd nodig heeft en maak gebruik van handvaten die er zijn, maar niet alles alleen doen
You can do this!
X
RodhaAnoniem21-09-2024 -
Had mezelf voorgenomen niet meer op het forum te kijken verder maar het geeft je toch een fijn gevoel om te weten dat er anderen zijn, echt begaan en geïnteresseerd in je verhaal.
Maar nogmaals bedankt Rhoda, lief van je en overduidelijk in alle oprechtheid vanuit het hart geschreven. Vooral dat laatste wordt steeds zeldzamer.
Je naam siert je overigens..., "A single rose can be my garden; a single friend, my world..." 😊
Geen idee wat "rood" vertaald is naar het grieks maar het eerste dat in me opkomt.😉
Kon het toch niet laten nog eens te kijken, een steeds kleiner wordend wereldje zorgt er op den duur ook voor dat je dingen doet die je normalerwijs niet/nooit zou doen, erg verwarrend allemaal...
Ben te moe om op iedere reactie (en daarmee de persoon/het verhaal erachter) afzonderlijk te reageren, mijn excuses daarvoor.
Ik hoop dat jullie allemaal een manier zullen kunnen gaan vinden om het leven enigszins draagbaar te maken. Iets van een reden toch die het "lijden" de moeite waard maakt.
Weten dat er een trauma of wat dan ook zit is niet erg, ermee kunnen leven zonder er last van te hebben of het wellicht zelfs om zien te buigen en enkel de "voordelen" ervan in te zien blijkt uiteindelijk de kunst hè...?
Take care!P22-09-2024 -
Heb je heel goed gezegd P, dat is de art of psychology. Het is niet altijd een wondermiddel maar als men het een kans geeft dan realiseer je je dat de “trucjes” toch vaak wel helpen om sneller weer het fijne pad te kunnen bewandelen. Ik heb geleerd om het wiel niet meer zelf uit te vinden, alleen moet je wel echt de juiste personen treffen
Ik weet hoe je je enigszins voelt, ik heb besloten door mijn eigen ervaringen om te helpen waar kan bij ieder mens of dier. Ik wil niet dat andere mensen hoeven mee te maken waar ik doorheen ben gegaan, in nood zitten zonder hulp. Ik zie dat andere dat hier ook doen, helpen, daar krijg ik een warm hart van. De moeite is vaak zoveel kleiner dan wat het opbrengt
Ja ik zat ook even te googlen, ik dacht dat Rodha een auto merk was, maar het is ieg de voetbalclub Roda haha zoals ik weet/zie. Ja mijn naam lijkt op Rodha ;-) (Ben nou niet echt de eerste de beste voetbal of auto fanaat, maar ben wel een sportliefhebber)
Mooie tekst over een roos en een vriend! Kan me herinneren dat ik hem ooit wel eens eerder heb gehoord. Maar dat laat precies zien dat het leven niet om kwantiteit gaat (dat is precies ook altijd wat ik zeg). Het zijn de kleine geluksmomentjes die er toe doen
Ik ben ook niet vaak online… maar heel soms eventjes. Ik probeer het af te bouwen, je moet eerst zelf beter zijn voor je andere kan helpen… luisterde ik maar nog beter naar mijzelf.
Ondanks dat wil ik mijn dank nogmaals uitspreken naar deze website en alle mensen die de moeite hebben genomen om te luisteren, te reageren en tips te delen. Deze website is zeer waardevol.
Reageren is voor niemand verplicht, al heb ik maar 1 persoon een beetje kunnen helpen dan is mijn dag en die van de andere weer goed of wat beter geweest
Een 🌹roos aan jou P en alle andere, en wie weet tot spreekze
X
RodhaAnoniem22-09-2024 -
Erg mooi gereageerd Rodha, nogmaals bedankt.
Voetbal en voetbalclub kunnen me werkelijk allemaal gestolen worden, haha. Heb wat meer met andere individuele sporten denk ik.
Was benieuwd waar je (forum)naam vandaan kwam.
"Rodha" is grieks voor het woord "roos", als ik google moet geloven toch...😉
De kleur rood is het meeste van toepassing op jou en de wil om mensen om steeds te proberen mensen toch een duwtje in de rug te geven, vandaar...😊
Doe het rustig aan en pas goed op jezelf, ok?Patrick22-09-2024 -
Ow wat grappig! Ik zie het zojuist! Weer wat geleerd, Google verklapt ook alles weer
Ja uit de duim gezogen een beetje maar het lijkt heel erg op mij eigen naam ook.
Ik hou het maar even voor mijzelf. Ik denk niet dat iemand mij kent hier op dit forum, maar je weet maar nooit hè… Ben geen BN’er overigens 🤣
Nee voetbal kan mij enigszins ook gestolen worden
Ja het zou oneerlijk zijn om mensen niet te helpen die een kans willen/verdienen, en dank voor je lieve woorden
En ik hoop dat je je dromen waar gaat maken. Je had het over aan de kust liggen op kaap Hoorn. Follow your dream, maak jezelf gelukkig
Ja ga ik doen Patrick, goed dat je mij eraan herinnert 😄. Ik wens je een hele fijn zondag toe en ook voor de rest!
X
RodhaAnoniem22-09-2024 -
*Kans willen/verdienen op een beter leven
Anoniem22-09-2024 -
En Mark volgens mij was je een heel goed baasje voor je vorige hond, zo te lezen, en ik wens je heel veel geluk toe straks met je nieuwe viervoeter. Ondanks dat ze ons beschermen hebben we toch nog steeds mensen nodig, en gelukkig bestaan er ook goede/mooie mensen op de wereld. Ik denk dat we een goede aanvulling zijn op elkaar, maar je moet soms even goed zoeken naar parels
Ik kan alleen maar zeggen (voor mijzelf en hopelijk ook andere): Dankbaarheid voelen voor de mooie dingen die ons pad bewandelen
X
RodhaAnoniem22-09-2024 -
Hallo MarciaI
Ik heb je vorige week donderdag 3 oktober een mailtje gestuurd.
Misschien heb je deze nog niet gelezen?
Daarom probeer ik het ook nog via deze weg.
Mocht je dit misschien wel lezen.
Ik hoop van je te horen!
Groeten StefanStefan10-10-2024 -
Ik vind dat de verhalen hier veel te lang blijven staan. Zou eigenlijk na 6 maanden al weer moeten verdwijnen.
Blanco10-10-2024 -
Waarom?
Newbee10-10-2024 -
Het was niet mijn intensie dat ik nog eens op dit forum zou komen.
Maar doordat ik een paar mailtjes heb gehad toch besloten hier nog een berichtje op te plaatsen.
Ik heb in een eerder bericht mijn werkmail hierop gezet
Deze was enkel bedoeld voor een bepaald persoon zoals terug te lezen
Dit mailadres kan ik helaas niet meer verwijderen
Maar ik wil bij deze wel vragen om hier niet naartoe te mailen!
En vraag hierin echt een stukje respect in naar mij toe.
Het was/is niet de bedoeling dat dit zomaar gebruikt kan worden door anderen
Nogmaals was echt alleen voor een bepaald persoon bedoeld
Ik ga hier dan verder ook niet meer op reageren.
Alvast dankjewel
MM13-10-2024 -
Omdat deze site ontzettend lang moet laden af en toe.
Blanco01-11-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ja ligt aan de site hoor. Niet aan de verhalen🙈
Anoniem01-11-2024
-
-
Zoon jarig, geen familie/vrienden om het mee te vieren (Verhaal 515)
Met tranen in mjjn ogen schriijf ik dit berichtje in de hoop dat iemand mij raad kan geven of misschien iets van mijn vehaal herkent.
Volgende maand is onze zoon (14) weer jarig en nu al bekruipt mij dat ellendige gevoel van eenzaamheid. Buiten ons gezin hebben wij namelijk geen familie/vrienden meer (overleden, gescheiden, verhuisd) om zoons verjaardag mee te vieren. Ik ben zelf helaas enigkind en mijn man heeft nauwelijks contact met zijn enige broer.
Tot een paar jaar geleden ( basisschooltijd) konden wij dit gemis opvangen door een kinderfeestje met klasgenootjes voor hem te organiseren..
Nu hij op de middelbare school zit geeft hij aan dit niet meer te willen. Hij heeft naar zijn zeggen wel contact met klasgenootjes, maar hij wil ze niet thuis uitnodigen of iets buitenshuis met hen gaan doen. Met de klasgenootjes van de basisschool heeft hij verder geen contact meer en hij heeft verder ook geen contacten in de buurt. Hij trekt veel op met zijn broer en is een echte huismus.
Uiteraard maken wij er op zijn verjaardag met ons gezin een feestje van door buitenshuis iets leuks te gaan doen. Thuis versieren we de woonkamer, halen taart en kadootjes. Maar ieder jaar voelt het weer zo ontzettend sneu dat er verder niemand komt. Ik zou het hem zo anders gunnen, met een grote familie, neefjes, nichtjes, buurtkinderen, vriendjes (overigens gaat zijn broer wel op zijn verjaardatg met wat vrienden iets leuks doen.) Maar dan nog voelt het leeg dat er verder helemaal niemand komt.
Mijn man zegt dat ik mij niet zo druk moet maken, dat ik mijn gevoelens van eenzaamheid niet op hem moet projecteren. Maar manlief heeft behalve zijn collega's verder ook geen vrienden die bij ons thuis over de vloer komen. Hij heeft er ook totaal geen behoefte.
Maak ik mij inderdaad teveel zorgen? Of is er wel degelijk reden toe? Ik ben zo ontzettend bang dat wij onze kinderen niet het juiste (sociale) voorbeeld geven. Mijn man en ik vieren onze verjaardag namelijk ook alleen met ons gezin (en dit geld ook voor feestdagen etc.).Roos21-09-2024-
Korte reactie:
Vraag wat de behoefte is van je zoon, het is zijn Verjaardag
Ik Heb heel veel vrienden gemaakt via sporten vooral hockey dat was echt mijn aller beste beslissing ooit om daar aan deel te nemen
En als je zelf behoefte hebt aan meer contacten dan kan ik je zeker vrijwilligerswerk aanraden als je tijd over hebt, Of zoek een leuke hobby. Uiteindelijk maak je meer connecties zodat je ze kan uitnodigen voor verjaardagen oa
LiefsAnoniem21-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik herken het volledig..grts
Anke01-11-2024
-
-
Voor sommige mensen krijgt het leven jammer geen waarde (Verhaal 172)
Ik heb niet echt een verhaal. Enkel één gevoel: dat ik verdriet heb, dat het te veel is voor mijzelf om mee om te kunnen en dat ik geen mensen rondom me ken met wie ik het kan delen. Ik weet niet hoe het komt. Ik heb gewoon niemand bij wie ik me ok voel. Of die ok voor me is en me niet laat vallen of kwaad op me wordt. Of die betrouwbaar is en naar me luistert. Ik kan best wel goed met anderen overweg. Hoewel ik meestal erg verlegen ben .
Ik heb al verschillende keren therapie en ook medicatie geprobeerd. Maar dat helpt me dus niet want al die jaren blijf ik me eenzaam voelen. En ik ben 45 nu. Dus heb het opgegeven via die weg. De meeste verhalen die ik lees gaan over dat je moet buiten komen en mensen moet ontmoeten en tevreden moet zijn met jezelf. En ik denk echt dat ik dat allemaal wel doe en genoeg relativeer. En toch blijf ik me alleen voelen. Nu zeggen sommigen dat dat op zich niet erg is. Maar dat is het dus wel. Zo vaak in je eentje wenen en verdriet hebben om dingen en mensen en toch bij niemand terecht kunnen. Gewoon niet eens kunnen zeggen dat het niet goed gaat. Ja zeggen gaat wel, en zelfs als iemand dan tijd maakt, voelt het gewoon niet alsof de ander er echt is. Het lijkt niet eens oprecht. Ik weet niet eens hoe ik dat gevoel kan krijgen. Oprecht zou zijn dat je welkom blijft, wat er ook gebeurt. Dat je je begrepen voelt. Dat uit wat iemand doet, blijkt dat die persoon het goed met je bedoelt. Dat je bij problemen mag blijven spreken en men de deur niet voor je dicht doet. En vaak zie ik ook in berichten dat je moet praten met vrienden of familie of iemand die je vertrouwt. Maar ik heb geen vrienden. Wanneer zijn mensen vrienden en wanneer kun je iemand vertrouwen? Ik heb dat precies nog nooit meegemaakt. En ik geloof niet eens dat dat bestaat. En soms zeggen mensen dat je moet geloven in god of het universum of zo, iets, maar zelfs dat lukt me niet. En ze zeggen dat je er ‘gewoon’ voor moet open staan, maar wat ik ook probeer, ik voel dat allemaal niet. Dus ik weet zelfs niet wat ik heb aan woorden van anderen die niet bij mij passen. Ik zie het helemaal niet meer. Mijn leven zal waarschijnlijk voor altijd alleen zijn. Ik geef niet op omdat ik kinderen heb. Maar voor mij is er niets meer, alleen pijn. Het zou zo veel leuker zijn als ik vreugde en verdriet zou kunnen delen. Ik weet alleen niet hoe. En dus lijkt mijn leven voor niets geleefd en moet ik nog lang wachten eer ik dood ga en het eindelijk voorbij zal zijn. En dat was het. Ik was niet in staat om er iets aan te hebben. In mijn eentje. Ik durf niet vragen om raad. Het is niet op mijn van toepassing, ik ga me juist meer onbegrepen voelen. Waarom mensen wenen weet ik niet. Maar ik zou liever dat gevoel niet meer hebben. Het is te pijnlijk allemaal. Ik wens iedereen wel een vriend of een goed familielid of iemand waarbij ze terecht kunnen of mensen om plezier mee te maken en grappen te vertellen. Ik wens iedereen een arm om hen heen wanneer ze het nodig hebben. Een arm waarop ze kunnen rekenen en niet a priori weten dat het toch niet gemeend of blijvend is.
Ik denk dat er voor mij geen hoop meer is.Anoniem> 2 jaar geleden-
Hoe gaat het nu eigenlijk met je?
Corina> 2 jaar geleden -
Zoo herkenbaar , vooral het gevoel voor altijd alleen te zijn ......
Raf> 2 jaar geleden -
Herkenbaar
D23-04-2023 -
Idd het gevoel altijd alleen te zijn.zo herkenbaar en daardoor kan men ook niet meer op mij rekenen
Amy18-02-2024 -
Kan alleen zeggen dat je niet alleen bent wat dit gevoel betreft . Heel herkenbaar ook voor mij !
Anna18-02-2024 -
Wat je beschrijft is echt precies hetzelfde van hoe ik me voel. Ik dacht altijd dat er niemand anders ditzelfde gevoel kende. Want wanneer ik er met anderen over praat geven ze me ook raad zoals buiten komen en mensen ontmoeten. En dat helpt niet omdat ik ook niemand kan vertrouwen. Ik hoop dat het intussen beter met je gaat. Ik ben nu 48 en het gaat een klein beetje beter op dit vlak voor me. Vooral omdat ik nu eindelijk een therapeut gevonden heb die echt naar me wil luisteren en me wil helpen.
Marten Maas02-03-2024 -
Ik heb ook gevoel dat ik met niemand echt kan praten.
Wil je praten ik ben 38 en kan wel op Discord.
Groetjesverdayne28-03-2024 -
Omg...dit is nou precies hoe ik me voel.
Kweet echt niet welke betekenis mijn leven heeft. Zelfs mijn eigen man zegt dat ik geen leven heb en niets beteken en dat ik jaloers ben op zijn leven.en dat is ook zo.
Hij heeft hobby's en vrienden . Ik heb niets, zelfs geen kinderen.
Ik zou tevreden zijn met mijn rustig saaie leven maar blijkbaar ben ik niets waard omdat ik geen hobby heb volgens mijn man.(N)Iemand03-04-2024 -
Ik ben 32 en het gevoel is er bij mij nu al, lekker vooruitzicht is dat voor mij
(N)Iemand,
wel zorgelijk dat je man dat zegt die er eigenlijk altijd voor je moet zijn.Almeerder04-04-2024 -
Hallo Anoniem
Wat dapper en goed dat je dit zo deelt. Ik snap je helemaal. Ik worstel.ook met vergelijkbare gevoelens,van innerlijke leegte en het gevoel gevangen te zitten in mij. En het leven niet voelen. Ja wat zou het mooi zijn als mensen er voor je zijn. Ongeacht hoe lang je met deze gevoelens loopt. Of je zo altijd voelt. Je hoort altijd je moet het zelf doen.de sleutel zit in je zelf. Vind het best nogalwat. Gevolgen van emotionele verwaarlozing de lege bodemsydroom door onveiligw hechting vindt ik best een kluif. Zo makkelijk als vrienden je in de steek laten. Alleen dus vrienden blijkbaar als je een makkelijk leven hebt.
Voor iedereen een warme arm en altijd een luisterend oor toegewenst dn geen eenzaamheidAnoniem04-06-2024 -
En heeft iemand een idee hoe je dit doorbreekt?
Geef nooit op mensen.Casper05-06-2024 -
Voel juist hetzelfde. Inderdaad echte vrienden bestaan niet. Eenzaamheid in familie is dagelijkse kost. Moet voortdurend de moeite doen om erbij te horen. Probleem is dat je niet veel terugkrijgt. Het leven duurt nog even maar is vóor mij misschien te lang.
Eric beyers27-09-2024 -
Ik heb dit gevoel al heel mijn leven. En nu ik kinderen heb, wordt het gevoel versterkt omdat er weinig mensen over de vloer komen. Er dus ook geen mensen zijn die zich om hun bekommeren en veel op mij neerkomt, wat het extra confronterend en soms zwaar maakt. Iedere dag sta ik op met het idee: we maken er weer wat van met elkaar.
Jook22-10-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik zit er ook mee dat je moeilijk een luisterend oor vindt. Zou graag mijn verhaal vertellen omdat ik bijna nergens terecht kan of dan weer teleurgesteld wordt in het een of ander en je niemand hebt om te praten. Ben echt zoekende op dat vlak. Ook heel wat meegemaakt met een vorige relatie. Zij heeft wel een vriend om mee te praten maar die zie ik ook niet meer dus ik kan daar ook niet meer terecht. Ik had haar via deze jongen leren kennen dus die valt ook al weg. Zou graag mijn versie vertellen en snap heel goed wat topicstarter zegt. Kan ik ervan uitgaan dat je veilig hier je verhaal uit de doeken kan doen? Hopelijk kijken er vaker mensen hier die ook bereid zijn om mee te denken. Begrip is voor mij ook belangrijk iets wat ik ook vaak mis. Met veilig bedoel ik dat je op zo,n website toch enigzins anoniem bent. Graag een reactie.
anoniem.23-10-2024
-
-
Nooit een match op tinder (Verhaal 401)
Hallo heb een relatie van elf jaar achter de rug waar ik mezelf nooit kon zijn .ben nu 2 jaar terug singel ,volledig mezelf en super gelukkig .sta terug volledig open voor liefde maar ben echt niet hopeloos . Maar ik voel me soms mega slecht als ik op tonder kom en er nooit een match is zeker als een vriend van mij konstand matches krijgt dan vaar ik me echt af als ik nu echt zo lelijk ben dat niemand de moeite wil doen om mijn innerlijke te leren kennenDries16-09-2023-
Je moet Tinder niet als maatstaf gebruiken. Ga eens uit, neem een nieuwe hobby, ga eens op speeddate, ga bij een vereniging... Ook leuke manieren om nieuwe mensen te leren kennen. Het belangrijkste is tevreden zijn met jezelf en zelf goed in het leven staan en weten wat je wil. Dan krijg je zelfvertrouwen en dat straalt je naar je omgeving en kom je vanzelf interessante personen tegen :-)
John05-11-2023 -
Voor sommige mensen is een relatie gewoon niet weggelegd. Bij jouw is het je uiterlijk, bij mij is het mijn persoonlijkheid. Je kan je ertegen verzetten. Maar zodra je dat accepteert, wordt je echt gelukkiger.
Of leg je eisen echt heel laag. Misschien lukt dat.Steve09-11-2023 -
Zoek je een relatie? Ga dan eens mee met een busreis naar een pretpark of een vakantiebestemming. Echt, relaties onstaan dan vaak vrij snel.
Jan met de pet11-07-2024 -
Hoi Dries,
Welkom bij de club! Op Tinder en soortgelijke platforms is een zeer ongelijke verdeling tussen mannelijke en vrouwelijke gebruikers. Het aantal mannelijke profielen zweeft ergens tussen de 60%-tot-75% en het aantal vrouwelijke profielen zweeft ergens tussen de 25%-tot-40%.
Wat mij daardoor opgevallen is, is dat door het aanbod/de keuze voor vrouwen vele malen groter is dan voor een man. Door dat grotere aanbod/meer keuze kunnen vrouwen meer contacten aangaan en hebben en daarmee hebben zij potentieel meer kans op dates. Mede door het grotere aanbod/meer keuze kunnen vrouwen tevens kieskeuriger zijn en daarbij kiezen zij (logischerwijze) het beste wat ze kunnen vinden, al neigt dat naar mijn mening meestal naar het oppervlakkige (denk aan: knap, lang, volle haardos, vermogend, enz.). Dit zal voor de begeerde man die ook veel keuze heeft ongetwijfeld hetzelfde zijn.
Als gemiddelde (of mindere) man heb je gewoonweg niets te zoeken op een datingapp/site, daarbij is het offline naar mijn eigen ervaring (bijv. via speeddating) net zo min een probleem.
Ik zit zelf in hetzelfde schuitje en ik ben er heel open/eerlijk over dat ik het opgegeven heb. Voor mij geen datingprofielen op apps/sites meer, ik doe ook niet meer aan speeddaten en een praatje aanknopen met een vrouw waar ik me toe aangetrokken voel laat ik ook zitten (sinds 1 juli 2024 al helemaal).
Mijn zelfbeeld is inmiddels niet bestaand, deze is weg en ik geloof niet meer dat ik een vrouw ook nog maar iets te bieden heb al weet ik diep van binnen dat ik heel ambitieus, ondernemend en zorgzaam ben. Hetgeen mij rest is zorgen voor mijn zoon, in de weekenden dat ik hem zie, en wachten op het moment dat hij op eigen benen kan staan. Gelukkig duurt nog wel even, maar daar zet ik mij vol overgave voor in (verder voor niets anders meer) en ik probeer met hem de mooiste herinneringen op te bouwen zodat hij trots terug kan kijken naar zijn jeugd met mij. Na voorgaande verwacht ik langzaam aan en zo goed als alléén weg te rotten en ach, wellicht heb ik dat allemaal verdiend...geen idee.
Hopelijk buigt het voor jou om en zo niet, weet dat je niet de enige bent.
Groetjes,Dennis11-07-2024 -
Lieve Dorien.
Alles loopt door elkaar heen. Je man is je werkgever, je woont samen, hebt kinderen. Dus hoe dan verder?
Maar iemand met een Narcistische persoonlijkheidsstoornis zal echt nooit naar een therapeut gaan. Dat is de hele kern van Narcisme.
Hopen dat hij verandert is de kern van jouw problemen.
Mensen doen er soms een half leven over om dit echt tot zich door te laten dringen.
Er is m.i. te weinig kennis over Narcistisch misbruik bij de GGZ. En pas ajb op voor coaches; die verdienen geld over jouw rug.
Ik vond zelf de youtube-filmpjes van een Engelstalige specialist erg behulpzaam. Leerde er meer van dan jaren lang therapie: DoctorRamani.
Misschien de moeite waard om daar eens naar te kijken?
De lelijke waarheid recht in de bek kijken. Radicale acceptatie. En dat terwijl je je al verzwakt voelt. Je moet kracht verzamelen om die enorme impasse te doorbreken. Ander werk, ander huis, scheiding, gedoe na de scheiding.
Want er is geen oplossing in hopen dat hij verandert.
Als het echt zo erg is als je zegt....dan is het echt zo erg!
En het wordt niet beter, maar erger met de jaren.
Verdiep je ajb in Narcisme en Narcistisch misbruik.
Dat geeft je hopelijk kracht. In herkenning (ja, heel veel mensen zitten in een vergelijkbare situatie als waarin jij je begeeft). En de confrontatie met de realiteit. Heel hard, ik weet het. Het spijt me. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
De silverlining? Je bent nog middenin je leven (qua leeftijd, je kunt werk nog aan, je hebt kinderen). Meeste mensen die het niet tijdig echt aangaan, kijken -zoals ik- terug op hun leven. En echt waar, ik zou willen dat ik nu was waar jij bent.
Terug kan niet meer. Vooruit wel, hoe moeilijk ook.
Heel veel sterkte,
H.H13-09-2024 -
Je bent een goed persoon Dennis…. Echt mooi om te lezen. Als ik ooit open sta voor een relatie en weer beter ben, hoop ik zo iemand tegen te komen die in het leven staat als jij. Ik kom vaak de verkeerde mannen tegen. Maar goed eerst maar werken aan mijn herstel voordat ik een ander iets kan geven… Als ik een relatie nog aandurf….
Anoniem13-09-2024 -
Hoi Anoniem,
Jij zegt het, ik kan enkel hopen dat anderen vinden dat ik een goed persoon ben. Het is één van de weinige dingen welke mij dan nog zouden resteren.
Ik wens je heel veel succes/sterkte met jouw 'herstel' (zoals je het noemt) en ik kan me het helemaal voorstellen dat het 'eng lijkt/is' om zoiets als een relatie aan te durven gaan, zelf durf ik er niet meer in te geloven/op te hopen maar goed dat deert niet, mijn tijd (met 38 jaar oud) is denk ik wel geweest/voorbij.
Groetjes,Dennis19-09-2024 -
Dennis, Ik ken veel mensen die op hoge leeftijd nog een partner vonden. En 38 jaar is nog jong.
Joep20-09-2024 -
Hoi Joep,
Dat is ongetwijfeld zo, ik zie het ook om me heen alléén zie ik het voor mezelf niet meer gebeuren.
Inmiddels kijk en zoek ik niet actief meer (zowel offline als online) door wat ik heb ervaren/meegemaakt. Ik heb mezelf voorgenomen om met 45 jaar oud de deur helemaal dicht te gooien en niet meer open te staan al zou iemand zich dan aandienen.
Voor mij is het een beetje 'genoeg, is wel genoeg', mij is een (rijk) gezinsleven volgens mij niet gegund. Ja, ik heb mijn zoon en hij is mijn alles maar dat is dan ook gelijk het enige/het laatste tot hij op eigen benen staat.
Eigenlijk kan je gewoon stellen dat ik heb opgegeven en ik durf er niet meer in te geloven. Dit is ook gelijk de meest veilige keuze zodat ik niet weer onnodig pijn/verdriet hoef te lijden al legt het 'eenzaam/alleen' zijn mij ook geen windeieren.
Groetjes,Dennis20-09-2024 -
Lief van je Dennis! Bedankt!
Het gaat er niet alleen om wat ik vind, maar ook wat je van je zelf vind
Weinig dingen? Wat je schreef vond ik juist meer dan voldoende. Kunnen andere mannen voorbeeld aan nemen
38 jaar….. dat is super super super jong!
Zelfs mensen die 90 zijn vinden nog een nieuwe liefde.
Je hebt nog een heel leven voor je. Maar ik begrijp je heel goed, je kan ook vrienden zijn met vrouwen, en wie weet waar het naar toe leidt
En geloof me maar, een rijk leven met veel kinderen is ook niet altijd alles….
Laat je verwachtingen maar gewoon even los, wie weet wat er op je pad komt. En zorg dat je fijne mensen om je heen hebt, bijv op je werk. Je kan niet alles plannen in het leven, maar als je iets wilt dan moet je er hard voor werken heb ik geleerdAnoniem21-09-2024 -
En aan Dries: blijf doorzetten tot je je soulmate hebt gevonden, ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken, maar niet verwachten dat je direct een leuke partner hebt gevonden. Parels zijn zeldzaam
Zowel online als offline zoeken en niet alleen op tinder kijkenAnoniem21-09-2024 -
*Kunnen “sommige” andere mannen wat van leren, bedoelde ik :-) over 1 kam scheren is niet eerlijk
Anoniem21-09-2024 -
Kan geen reactie plaatsen moet ik eerst inloggen?
anoniem.23-10-2024 -
Even kijken of een reactie plaatsen nu wel lukt. Ik probeer het iedere keer maar het mislukt telkens.
anoniem23-10-2024 -
Een advies
Ga niet op tinder
Of enige andere datingsite
Ga dingen ondernemen waar je mensen ontmoet in het echt
Zo leer je ook verder te kijken als alleen het uiterlijk van iemand
Innerlijk en het karakter van iemand is zeker het allerbelangrijkste!
Dan komt de rest vanzelf
Ook voor jou is er iemand
En dat vindt je niet op een datingsite
Ik wens je veel geluk en liefde voor de toekomstElise24-10-2024 -
Hallo Elise,
Datingapps of 'offline' maakt allemaal geen verschil. Mensen in het echt ontmoeten is makkelijker gezegd dan gedaan (het leven is druk met werk, huishouden en dergelijke) en als het al gebeurd komt het erop neer dat in de meeste gevallen de man op de vrouw af dient te stappen, iets dat in de hedendaagse hegemonie een 'gevaarlijke' bedoening kan zijn (zie o.a. de vernieuwde wetgeving per juli dit jaar).
Wat betreft jouw visie op uiterlijk versus innerlijk.., ja daar ben ik het mee eens (ik hecht zelf veel minder waarde aan uiterlijk dan aan het innerlijk) alléén is het mijns inziens dat vele vrouwen in het hedendaagse vooral voor uiterlijk + macho gedrag lijken te gaan (dat is een observering van hetgeen ik hoor en zie) en voor mannen zou dat dan uiterlijk + zachtaardig gedrag. Laat ik er wel bij aangeven dat wat ik aangeef niet geldt voor alle vrouwen en/of mannen!
Verder, hetgeen je typt over 'het komt vanzelf'; nee niets komt vanzelf! Dat geldt al helemaal voor een rustige(re), teruggetrokken/introverte, gemiddelde of beneden gemiddelde man en ik spreek uit ervaring.
Maar goed, lief dat je de originele poster veel geluk en liefde wenst en ik hoop dat hij dat leest. Voor mezelf kan ik enkel zeggen dat het klaar is, ik heb definitief opgegeven en ben er enkel nog zolang mijn zoon mij nodig heeft (andere doelen heb ik niet meer, de droom/wens voor een gezinsleven/een leuk en lief maatje/etc. is voor mij vervlogen).
Groeten,Dennis26-10-2024 -
Hoi Dennis
Ik bedoel met de rest komt vanzelf dat je eerst iemand echt moet leren kennen.
Als je dan een relatie krijgt kies je echt voor elkaar. En komt de rest vanzelf.
Dan is het jullie 2 wat belangrijk is. En je zoontje uiteraard.
Je lijkt me een fantastische vader en man.
En ik hoop echt dat je wat meer zelfvertrouwen gaat krijgen.
Neem zelf ook initiatief
Praten kan altijd
Ik was ook altijd heel introvert.
Nu niet meer. Door uit je comfortzone te stappen groeit je zelfvertrouwen.
Niet makkelijk. Maar het kan. Ik ben het bewijs.
Zo te lezen heb je veel mooie kanten.
En zeker dat daar een vrouw op valt.
En vaak als je niet zoekt overkomt het je ineens.
Geef het echt niet op!
Blijf geloven in jezelf en het moois wat je nog kan gaan overkomen.
En als het moment daar is pak die kans dan met beide handen aan.
Vertrouw op jezelf dan.
Echt ik voel dat er echt iemand op jouw pad gaat komen.
En ik wens je dat ook zeker toe!
Blijf geloven in geluk
En dat wens ik jou ook toe
Alle liefde en geluk!Elise26-10-2024 -
Hoi Elise,
Dank voor jouw lieve woorden, alléén stop ik er echt geen moeite meer in. Tot mijn 45ste ben ik benaderbaar, maar daar blijft het bij, ik onderneem ik geen actie meer (klinkt tegenstrijdig, ik weet het).
Ik voel me serieus ongewenst bij/door het vrouwelijke geslacht. Het brengt me eigenlijk weer terug in mijn lagere/middelbare school tijd waar ik als jochie ook niet bepaald gewenst was.
Hetgeen waarin ik geloofde bleken sprookjes te zijn en sprookjes bestaan niet. Ik kan beter voor comfort en veiligheid kiezen dan mezelf blootstellen aan gevaar/kwetsbaarheid.
Leuk is anders, maar het is wat het is denk ik? Ergens heb ik wel genoeg van het alléén en eenzaam zijn, maar ik moet realistisch blijven en mezelf voorbereiden op een lange weg alléén tot aan mijn eind (zodra mijn zoon zijn eigen weg kan gaan/gaat).
Groetjes,Dennis26-10-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Dennis
Moeilijk om te lezen hoe je
er in blijft staan.
Hopelijk komt daar nog verandering in
Soms moet je risico's nemen in het leven
En soms wordt je dan ook teleurgesteld
En dat doet zeker pijn
En je vertrouwen loopt dan ook weer een deuk op.
Ik begrijp het
Ik heb het tegenovergestelde.
Er "leuk" uitzien heeft ook niet altijd zijn voordelen bij mannen. In combinatie met een te zacht karakter
Te vaak fout gegaan. Vertrouwen daarin is ook weg. Maar toch loopt hij ergens rond
Een man die verder kijkt en wel 100 procent voor mij gaat.
En dan ga ik het zeker weer een kans geven
Ondanks alle ellende en verdriet wat ik heb mee gemaakt
Liever samen dan alleen toch?
Niet alle vrouwen zijn hetzelfde
Ook niet alle mannen
Ik blijf geloven in de liefde
Een maatje forever voor de rest van mijn leven
En vergeet niet jouw zoon zal jou altijd nodig hebben. Ook als hij ouder is en op eigen benen staat.
Ik wens je veel kracht en geluk voor de toekomst
En een hele dikke knuffel
Hou vol!Elise27-10-2024
-
-
Mijn leven gaat aan me voorbij (Verhaal 8)
Soms als ik naar buiten kijk, vooral bij mooi weer, dan kan ik wel huilen, omdat mijn 34-jarige leven gewoon aan me voorbijgaat en er nooit iets bijzonders gebeurt (zonder partner) en ik denk dat dit zo zal blijven tot ik 40 ben en dan zijn in ieder geval de mooiste jaren voor een vrouw voorbij.
En deze jaren heb ik zo zinloos doorgebracht. Anderen hebben een partner en in hun leven zit vooruitgang (kinderen worden groot) en bij mij blijft alles bij het oude. Ik blijf altijd in dezelfde fase. Ik vraag me vervolgens af wat voor zin dit leven nog heeft als je als toeschouwer leeft...
Anoniem> 2 jaar geleden-
Hoi! Wat naar om je zo alleen te voelen.
Tip: kijk 'ns op www.nmlk.nl , een site waar je nieuwe mensen kan leren kennen dmv samen actiteiten doen. Echt een a aanrader! Succes!Angélique> 2 jaar geleden -
Hoi,heel herkenbaar ik ben 10 jaar vriendenloos en bij mij is echt bijna de grens bereikt niemand snapt de pijn. Ben 32 maar nooit niks leuks om te doen heb wel een vriend en een kind maar voel me leeg.
Wat vind je leuk om te doen qua activiteiten? ik vind dit moeilijk ik wet zelf niet eens meer wat ik leuk vind alles lijkt inhoudloos. Misschien dat je het fijn vind hier over te praten. Ik ben een luisterend oor ;)Nathalie> 2 jaar geleden -
Hoi ik snap dat je jouw leven anders wil hebben.ik ben ook alleen en kom uit een andere land waardoor ik ook moeite heb om contacten te leggen. Ik zit nu bij een cursus van MDF om verder te komen.. is er iets wat jou blij kan maken? Interesse of hobbies die jou in contact brengt met anderen? Je mag ook mij mailen als je wil. Ik ben ook op zoek naar en man maar eerst dan vriendschap en als het klikt meer... Ik woon wel in een kleinere dorp bij Dronten.
Madeleine M.> 2 jaar geleden -
Ik ben ook heel erg eenzaam, heb nu al een paar jaar een partner gezocht, heb verder niemand meer en ben inmiddels bijna 60 al geven ze me dat niet. Niemand ziet hoeveel verdriet ik hierom heb. Ik ben een mensenmens en zie alleen maar mijn twee dierbare katten. Woon in het kille en koude Amsterdam, geen leuke stad in je eentje. Die sites zials NMLK werken niet..
Patricia> 2 jaar geleden -
Ik ben 36 jaar en voel ook dat mijn leven aan mij voorbijgaat.
Niet echt contact ook met familie beide ouders overleden.
Voor de rest heb ik ook geen vrienden en geen baan.
Een relatie waar ik mij ook niet in thuis voel.
Dus ja weet het eigenlijk ook niet meer bij mij is het ook echt elke dag hetzelfde weet ook niet wat ik met dit leven aan moet.
AnoniemAnoniem> 2 jaar geleden -
Hoi .
Ik weet niet hoe lang geleden dat je dit geschreven hebt ,maar ik ervaar precies hetzelfde. Ik ben een man van 42 en erg eenzaam geworden nadat mijn relatie afgelopen zomer stuk is gegaan.
Verschrikkelijk voelt dat , ze heeft alle contacten verbroken ik mag en kan haar niet bereiken terwijl ik haar zo nodig heb.
Weet dat je niet alleen sta , misschien vind je het leuk om terug te reageren?
Groetjes van JanAnoniem> 2 jaar geleden -
Hoi hoi van waar kom je
T> 2 jaar geleden -
Wat een eenzaamheid. Oh zo herkenbaar.
Ik ben 59, langzamerhand weet ik jet ook niet meer
Konden we elkaar maar eens ontmoeten, lotgenoten.
Lekker samen een wandeling maken, bij elkaar eten, koffie drinken oid.
Hoe kunnen we elkaar helpen/steunen....?J> 2 jaar geleden -
Het is aan jou of dit scenario zich voltrekt. Neem de regie in handen. Stel je open voor liefde. Leg de lat niet te hoog. Geniet van het liefhebben. Het houden van jou voel jij niet. Dat is voor de ander. Als dat lukt kan het dat je op je 35e zwanger bent. Een mooie leeftijd. En zie je op je 40e je kind 6 worden. Je kunt dan nog steeds heel mooi zijn.
Doeterniettoe> 2 jaar geleden -
Herkenbaar
Anoniem> 2 jaar geleden -
Even van me afschrijven, ik een allenstaande man van 52 progressief ziek geen ouders of Kids. Ben vaak alleen maar voel me niet eenzaam. Ik ga vaak fietsen en dat werkt goed voor mij buiten lucht. De mega tip voor mij blijf in beweging en doe de dingen die je voldoening geven. (in the end it doesnt even matter) dat houd me gaande. En 1x per dag lachen. Sterkte en niet te veel naar andere kijken. Tis jou leventje XXX
Vlaflip> 2 jaar geleden -
Bij 40 houdt het leven echt niet op hoor! Probeer eens een (goede) datingsite. Moet lukken op jouw leeftijd. Veel succes lieverd
Patricia> 2 jaar geleden -
Welkom in de groep. Ik ben 31, heb überhaupt geen relatie gehad. Ik was nooit zo geïnteresseerd in andere mensen, ik kon mijn eigen boontjes wel doppen. Dat sloeg om toen ik 18 was en ineens in de gaten kreeg dat ik als enige nog niet gezoend had en de mensen om me heen allemaal al een of meerdere relaties achter de rug hadden. Ik wilde dit altijd wel, maar ik dacht dat het vanzelf kwam. Niet dus. Sindsdien alles geprobeerd. Nul effect. inmiddels dus 13 jaar verder en ik voel me knijter alleen.
Iemand> 2 jaar geleden -
Ik ben ook eenzaam. Heb een relatie en vaste job. Kan altijd nog bij mijn ouders en paar vrienden terecht maar toch voel ik me eenzaam. Anders dan de meesten. Ik durf bijna niets doen in m'n privéleven en haat de samenleving. Ik weet ook niet hoelang ik dit volhou
Ringo> 2 jaar geleden -
Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg
Alex> 2 jaar geleden -
Ik herken mij zelf daar een beetje in eigenlijk.en toch maar mij een breuk denken van hoe gaan we die ellende hier oplossen.
Anoniem> 2 jaar geleden -
Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg
Alex> 2 jaar geleden -
Kon je maar een streepjescode op je jas plakken die mede-eenzamen automatisch zouden scannen als ze langs je liepen. Ik zie het al helemaal voor me. Een streepjescode in kleuren. Blauw=ik zoek een man. Groen=ik hoop op kinderen. Geel=ik ben toch ook wel eenling. Paars=ik hou van afwijkend uiterlijk. En zo nog wat kleuren voor dingen die jij van belang vindt. Piep-piep-piep zouden de twee scannertje afgaan als het een goede match was met degene die langs je liep. Bestond het maar!
Marie-Antoinette> 2 jaar geleden -
Hoi Anoniem, wat erg dat je het gevoel hebt dat je leven aan je voorbij gaat. Je bent pas 34. Al heb ik geen idee welk jaar je je reactie geplaatst hebt. Soms schiet er ook door mn hoofd dat mn leven aan me voorbij gaat. De boot gemist. Dan kijk ik naar mn leuke kleding en schoenen. Die staan weg te rotten in mn kast. Echt treurig en ik heb medelijden met mezelf. Het liefst zou ik op die fuchsia Marilyn Monroe peeptoes elk weekend de avond van mn leven willen beleven met leuk gezelschap. Ik bedoel hoelang heb ik nou niet meer gelachen, echt schateren, lekker silly zijn als een kind. Of zorgeloos rondgelopen. Happy. Ik ben meestal somber. Ik rot weg van de saaiheid. Een mens heeft aandacht en liefde nodig anders verwelk je.
Zorg ervoor dat je altijd bezig bent met activiteiten. Zoek hobby genoten, dan heb je iets gemeenschappelijks dat je interesseert. Koken, interieur, een taal leren of met een groep een reis maken. Zodra je zo lekker druk bezig bent zijn er vast mensen die jou geweldig gaan vinden en contact gaan zoeken met je.Iesje> 2 jaar geleden -
Hoi hoi eenzaamheid vreet je op...
Geen contacten geen vriendinnen familie af en toe niet getrouwd geen kids.
Relatie eerlijk gezegd weet niet wat voor relatie nergens meer zin in het leven is zinloos
Geen baan geen sociale contacten....
Doe er ook niet echte moeite voor leef van dag tot dagVihs> 2 jaar geleden -
Oh zo herkenbaar, door een aantal stoornissen kan ik geen contact leggen met mensen en kan ik ook geen contact aangaan met mijn eigen twee kinderen. Iedere dag zitten op een stoel, wachten tot de dag voorbijgaat, het is geen leven. Ik heb zelfs akkoord voor euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden, maar durf de stap nog niet te zetten.
K> 2 jaar geleden -
Ik voel me ook mn leven lang al eenzaam. Zowel op zoek naar n moederfiguur, naar begrip en geborgenheid, als naar misschien ergens bijhoren, je verbonden voelen. Ik ben t/m mijn 14e steeds verhuisd buiten land Nl buitenland Nl etc. Op mn 16e opgenomen geweest voor 4 jr lang, oa vanwege eetproblemen. Daarna zonder nabehandeling op kamers gemoeten. Met mijn sociale angsten. Onwetendheid v/onbekendheid met de maatschappij, t zelfstandige leven. Middelbare school nog af moeten maken. Toch nog 2-3jaar universiteit gedaan. Maar altijd angsten, daarbij antidepressivum en blowen, geen contrôle meer en (rand) psychotisch. Nooit meer afgestudeerd, wajong sinds mn 18e, nu inmiddels 46 en doe wel vrijwilligerswerk, maar sta er zo'n btje alleen voor. Nooit iemand gekend op wie ik echt terug kon vallen, bij wie ik aan kan kloppen. Nare ervaringen in de GGZ, ook met hulpverleners/ psychiaters die te vroeg vertrokken, slecht afscheid ook. Het liefst had ik in Frankrijk gewoond. Maar hoe met wajong, zonder rijbewijs, 2 katten? Onlangs totaal uit evenwicht geweest door afbouw antipsychoticum en te vroeg afscheid ve psychiater. Angsten, stemmen, nauwelijks of soms niet meer slapen. Gedacht aan zelfmoord, waar ik eigenlijk tegen ben en aan euthanasie. Nu weer beter, maar nu drink ik teveel en baal ervan voor mn gezondheid en de calorieën. Wil graag weer afvallen. Te graag. Mensen zijn er toch nooit voor je. Je moet ervoor jezelf zijn, maar hoe dan? Heb je soms toch echt anderen voor nodig.
Groet, YY> 2 jaar geleden -
Ik heb precies t zelfde waar denk je dat het bij jou aan ligt? Ik denk altijd dat het voor een vrouw zeker in europa veel makelijker is
Tim> 2 jaar geleden -
Jammer dat je nergens een mogelijkheid hebt om met elkaar in contact te komen he.
Vaak veel aandacht voor oudere of jongeren die eenzaam zijn, maar rond de 50 is er zeker ook veel eenzaamheid .
Bij nmlk sta ik al jaren op de wachtlijst, verenigingen of clubs is ook niks geworde.
Denk dat ik mij er naar bij neer moet leggen dat ik een einzelganger ben...
Al ziet men dat niet aan de buitenkant ...
Je bent altijd zo" gezellig en spontaan" ...S> 2 jaar geleden -
dat moet een rot gevoel zijn voor je je word er elke dag aan herinnerd of je wilt of niet.
Marcel> 2 jaar geleden -
Zo herkenbaar, ook hier. Ben nu 48 en alleen met mijn 2 katjes. Hoe cliché.... Ik kon normaliter altijd wel goed alleen zijn, maar de laatste paar jaar voel ik mij steeds eenzamer. Na een slechte relatie had ik zoiets van: even een pauze van mannen in mijn leven. Nooit gedacht dat ik nu nóg alleen zou zijn. Vriendengroep is steeds kleiner geworden; stelletjes zoeken stelletjes op is mijn ervaring. Ik ben door meerdere 'vrienden' in de steek gelaten. Als ik geen contact opneem, hoor ik niets meer. Ik heb nu nog een paar goede vriendinnen, maar geen woont bij mij in de buurt. Een paar jaar terug had ik kanker en door Corona moest ik alles alleen ondergaan. Dat vond ik nog het rotste van het hele traject. Ik ga iedere week sporten en heb best een leuke baan. Maar zodra ik mijn huis in stap voelt het alsof ik overspoeld word door een bijna tastbaar gevoel van eenzaamheid. Een heel goede vriendin denkt aan emigratie. Mijn beste vriendin heeft nu een relatie waar ze (uiteraard) vol van is. Ik gun hen het allerbeste, maar mijn verlatingsangst viert hoogtij nu. Ik ben begin vorig jaar gaan daten, maar de een na de ander waren niet succesvol. Oplichters, vreemdgangers etc etc. Echter leerde ik de liefde van mijn leven kennen, wist niet wat ik mee maakte! Zo'n enorme klik en alsof we elkaar al jaren kenden. Heel bijzonder, vond hij ook. Maar.... hij ziet mij als een van zijn beste vrienden, maar niet als liefdespartner. Dat hakte er zo in. Mannen zien mij eerder als éën van de boys, waar goed mee te praten en te lachen is,maar verder niets. Iemand hier maakte al de opmerking van slechts een toeschouwer zijn in je leven. En ik moet zeggen dat deze voorstelling maar weinig sterren krijgt van mij. Sjorren aan een dood paard noemen ze dat toch? Op deze manier wil k geen 80 worden. Financieel geeft ook steeds meer restricties, zo ik straks alleen nog werk voor mijn huur, auto (die ik nodig heb om naar dat werk te komen) en boodschappen. Dat is niet leven, dat is simpelweg bestaan. Nee, laat maar dan....... 😔
Kaatje06-12-2022 -
Succes
Ronald31-03-2023 -
Hallo, als je contact wil, geef dat dan door. Ik voel me ook alleen
Jose05-05-2023 -
Hoi! Mij vergaat het net zo..ben inmiddels 58. Onlangs moeder gestorven, met vader nooit hecht geweest en mijn zoon, die woont ver, heeft het erg druk en diens partner zoekt ook geen contact. Zie kleinkind maar zelden, op afspraak welteverstaan Ben na 26j huwelijk gescheiden (was al jaren een dooie boel). Pfff....al die eenzaamheid, niet meer draaglijk. NIEMAND vraagt naar me of zo. Tja, mijn goeie jaren zijn voorbij, als die er al waren en nu????
Nicky28-05-2023 -
Per toeval op deze pagina terecht gekomen, en ook ik wil mijn verhaal delen.
Ik ben nu 46 jaar, heb nog nooit van mijn leven een vriendin gehad.
Er gaan momenten voorbij waarbij ik denk.."waarom gaat het bij een ander zo makkelijk "?
Collega's zeggen vask " probeer een datingsite, dan gaat het lukken. "
Wat zij echter niet weten, dat ik het jarenlang heb geprobeerd, mn best gedaan; steeds met 0 resultaat.
Ik ben in het bezit van een vaste baan, eigen huis, heb mijn ouders nog, maar ik kom elke dag alleen thuis, niemand die op mij wacht ( behalve mijn kat).
Mijn hele leven maak ik het mee dat wildvreemde mensen mij uit staan te lachen op straat, in een winkel...zoals vanmiddag weer in een supermarkt in Hilversum..zonder enige aanleiding beginnen 2 volwassen vrouwen (in mijn bijzijn ) hardop minderwaardige opmerkingen te maken over mijn uiterlijk..je hoort het gewoon.
Wanneer ze dichterbij komen ,beginnen ze ineens over wat andere te praten.
Ook maak ik het mee dat mensen met gestrekte arm / wijsvinger naar mij staan te wijzen, hardop schreeuwend " wat een lelijkerd." Vervolgens zie je dat groepje "volwassen " mensen hardop lachend mijn kant op kijken.. en een plezier dat ze hebben...
Ik heb weinig zelfvertrouwen om contact met vrouwen te maken, en dat komt vooral hierdoor.
Wanneer ik het meemaakte dat het mij lukte om via een datingsite met een vrouw in contact te komen, liep dat ook steeds op een desillusie uit.
Zodra ik een foto stuurde, voelde ik duidelijk dat ze van mij af wilde, of ik werd geblokkeerd; alsof ik haar iets ergs had aangedaan.
Vrienden heb ik niet.Nooit iemand die op m'n verjaardag komt ,nooit iemand die mij uitnodigd. Oud en Nieuw lig ik om 23.00 in bed.Waar moet ik heen, wanneer je niemand hebt of kent?
Vroeger ging ik vaak met een (inmiddels ex ) kennis om...maar dat bleek iemand te zijn die mij enkel kende wanneer ie me nodig had, continu gemaakte afspraken afbelde met doorzichtige lulsmoezen.
Continu kwam er "onverwachts " wat tussen.
Vroeger weleens groepsreizen gedaan
Met niemand moeilijkheden gehad, maar toen er een reünie georganiseerd werd, waren ze mij "per ongeluk " vergeten..zag later foto's waar ik ze allemaal zag zitten.
Mij wilden ze er niet bij hebben, mij waren ze "vergeten."
Soortgelijke ervaringen ook met andere reizen meegemaakt, waarbij je duidelijk de gemaakte vriendelijkheid voelde van mensen.
Ik las dat iemand schreef dat ze zich "toeschouwer" voelt van haar eigen leven ; eigenlijk voel ik lichtelijk ook zo.
Voelt alsof ik "op achter loop ", jongens die ik bij wijze van spreken nog geboren heb zien worden, zijn nu al wat jaren getrouwd,kinderen..ik heb nog nooit een vriendin kunnen voorstellen aan mijn (inmiddels op leeftijd zijnde) ouders...
Mensen zeggen vaak " Hoe kan het dat je niemand hebt ? Je bent vrouwvriendelijke, netjes, serieus, met juiste normen en waarden opgevoed...maar dat zeggen mensen die je kennen.
Heb je je uiterlijk niet zo mee, dan kan je het vergeten.
Loop je in de stad, dan staan compleet onbekende mensen van wie he normen en waarden verwacht, je hardop uit te lachen, in mij bijzijn mij voor vanalles uit te maken..en gierend van plezier kijkt men mijn kant op.Hans30-06-2023 -
Hallo José, zie een bericht van mei kun je eens contact met me opnemen? Ben een 47jarige man en ben opzoek naar (meer) sociaal contact.
Jan25-12-2023 -
Hallo Anoniem,
Zelfs met 40 (en ouder) kunnen vrouwen erg mooi zijn. Kinderen krijgen is misschien wat lastig(er), maar ook dat is niet persé onmogelijk!
Ik denk dat het voor een vrouw een heel stuk eenvoudiger is dan voor een man op het vlak van liefde/aandacht/intimiteit/relaties, maar dat komt mede door mijn huidige kijk op het leven/wereld als man zijnde (37 jaar en 5+ jaar single zonder uitzicht op iets moois)...Wellicht kan je jezelf eens leuk "optutten", vriendinnen vragen of ze jouw beste eigenschappen willen opsommen, samen leuke foto's van jou laten maken, hoppa een dating-site op met een mega-leuk profiel en filteren maar (makkelijker gezegd dan gedaan, maar je zal snel veel aandacht krijgen daar waar een man (zoals ik) dat wel kan vergeten).
Voor mij is het allemaal te laat heb ik het idee, ik heb ook echt opgegeven en mijn ziel heb ik intussen onder mijn arm, maar ik hoop dat je een stap zet. Je bent nog jong genoeg.
Ik wens je sterkte/succes!
Groetjes,
Een eenzame, lelijke man van 37, 5+ jaar single.Mijn naam is onbelangrijk13-01-2024 -
Het verhaal spreekt mij enorm aan.ik weet wat eenzaamheid is en ben een man welke alleen is komen te staan vijf jaar geleden. Ik mis genegenheid warmte en liefde en ben zoekende naar een lieve vrouw om leuke dingen mee te maken en te doen.veel liefde te geven aan haar.
Jan22-01-2024 -
Ik ben 56 jaar ik heb meestal wel een partner gehad, ik heb technisch gezien 4 kinderen bij twee vrouwen, ik zie ze nooit het contact is verbroken.
Ik heb altijd conflicten met werkgever manager en soms ook met collega’s,
Ik heb niets opgebouwd en sta ook altijd aan de zijlijn van de maatschappij. Ik heb een leerstoornis (dyslectie) k heb daardoor geen behoorlijke opleiding kunnen volgen..
Mijn leven gaat aan mij voorbij terwijl ik de helft van de dag op bed lig omdat ik geen verplichtingen heb of motivatie iets te doen.
Het leven is lang niet voor iedereen zo leuk.Stephan20-04-2024 -
Maar bij zon doe een terrasje, mensen ontmoeten. Musea. Pretpark. Zwemmen. Fietstocht. Vrijwiliger wandelen met asiel dieren. Met de trein naar zee. En je leven is nooit voorbij ook niet als je 50 bent ! VEEL GELUK. 🫠
Inge11-05-2024 -
Beste moedige schrijver/schrijfster. Je kunt je nu nog laten helpen om je fijner en gelukkiger te laten voelen; volop aanwezig in het leven. Je bent nog jong en je hebt iets om aan te werken! Je kunt het! Doen .. later zul je denken: ik heb het aangedurfd, en ben veranderd, maar het kostte inzet ..
Henriëtte16-05-2024 -
85 procent van de mensen op deze vreselijke wereld zouden meteen met je willen ruilen. Water. Warmte. Eten. Goede overheid. Meteen dus.
Zij kunnen niet eens denken aan leven. Hebben honger oorlog. Op de vlucht..wel kinderen gekregen maar gedood door ellende. Jij maakt het leven. Jij kan mensen gelukkig maken. Doe vrijwilligerswerk. Daar ontmoet je anderen. Schaam je. Het leven is niet een geslaagde videoclip. Leven kan hard zijn verdrietig. En eenzaam. Maar alles heb je in deze westerse wereld om daar wat aan te doen. Schop onder je reet en naar jezelf kijken en niet naar anderenAnoniem25-09-2024 -
Anoniem, jij moet jezélf schamen!
Je praat over dingen waar je geen verstand van hebt.Je vind ze overal25-09-2024 -
als je iets wilt bereiken moet je er hard voor werken, of het nu een partner vinden is, kinderen krijgen etc
Niks komt vanzelf kan ik je beloven! Dus ga op zoek naar je soulmate door te gaan daten, of via je (vrijwilligers)werk te vinden
Jij hebt grotendeels je geluk in eigen handen
Het leven kan een feestje zijn maar je moet wel zelf de vlaggen ophangen, ofwel je moet zelf het initiatief nemen om er een feestje van te maken
Liefs en zet m op!
De vorige twee schrijvers hebben beide gelijk in mijn optiek. Ik zeg dit zelfs als persoon die heel veel narigheid heeft meegemaakt. Alleen het woord schamen vanuit anoniem zou ik zelf niet gebruikt hebben.
Maak wat van je leven, en je bent nog zooooooo jong, je hebt nog een heel leven voor je. Als je morgen je soulmate vindt kan je al meteen zwanger raken theoretisch gezien. Zelf tot je 45 zijn er nog mogelijkheden. Dat zijn 4000 dagen. Elke dag heb je een kans om je leven te veranderenAnoniem25-09-2024 -
En aanvullend Hans; ik weet zeker dat je een soulmate gaat vinden!! Ze loopt ergens rond
En voor de mensen die zich al op hun 37ste oud vinden….. kom op je bent hartstikke jong!!!!! Ik ben zelf 33 en ik val op oudere mannen dus zelf 37 zou nog te jong zijn misschien 😅 dus nee nee het leven is nooit voorbij als zo vroeg, zelfs niet als je 90 bent want ook dan kan je nog steeds een nieuwe liefde vinden of vriendschappen (ik heb het zelf gezien met mijn eigen ogen hoe verliefd de twee 90-jarige waren toen ze elkaar leerde ontmoeten)
Ik denk echt dat we een beetje moeten met stoppen dingen koppelen aan leeftijden, geniet van het leven ongeacht je leeftijdAnoniem25-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
En ook aanvullend op mijn reacties: helaas heb ik met mijn wia uitkering geen geld voor voldoende kachel/warmte wat nodig is voor mijn herstel…. En kan ik helemaal niet meer lopen door mijn burn-out, heb ook geen familie. En vrienden wonen niet in de buurt, Maar ik zou NOOIT willen ruilen met iemand die in een oorlogsgebied leeft. Dus relativeren helpt heel erg! Dus die tip geef ik zelf ook altijd mee aan andere :-) inderdaad iemand zei ook een keer: “niemand heeft gezegd dat het leven leuk zou zijn”. Ik vond dat heel hard maar tegelijkertijd ook een waarheid als een koe, maar dat neemt niet weg dat je er vaak nog wel wat/veel van kan maken . Ik kon er zelfs nog wel om lachen om de zin. En vrijwilligerswerk is inderdaad een geweldige manier om lieve mensen te leren kennen!
Je hoeft je niet te schamen maar je hebt precies NU de mogelijkheid om er iets aan te veranderen! Zet m op!!!Anoniem25-09-2024
-
-
Knuffel (Verhaal 516)
Voor alle mensen die hier iets op dit
Forum onder alle onderwerpen hebben geschreven, of op deze website in het algemeen, wil ik even zeggen:
Een dikke knuffel ❤️ En ik wens je oprecht een betere toekomst toeRodha22-09-2024 -
Kan je ziek worden van een kluizenaarsleven? (Verhaal 58)
Ik ben ook eenzaam. Al erg lang. Tientallen jaren.
Geen vrienden, familie, gezin. Wel drie honden.
Soms bevliegt het me en duurt de dag zo lang. Vooral de feestdagen zijn vreselijk. Ik ben afgekeurd en mis het werken erg.
Een paar jaar geleden kwam er een soort omslag, als ik dan toch alleen ben ga ik het zo indelen dat het prettig wordt. Dat heeft er voor gezorgd dat ik het naar mn zin heb in mn eentje. Ik leef als een kluizenaar. Trek me steeds verder terug en dus mensen van me weg. Kom wel mensen tegen als ik mn hondjes uitlaat, een snelle vriendelijke oppervlakkige babbel is dan meer dan genoeg. Ik irriteer me nu zelfs aan mensen terwijl ik vroeger altijd heel sociaal was. Eén keer in de week geef ik dansles aan dames die ook allemaal een druk eigen leven hebben met familie, werk en kinderen.
De weekenden en de feestdagen zijn erg lastig, soms om wanhopig van te worden. Gewone dagen red ik het wel.
Ik zou graag in contact komen met lotgenoten. Hoe doen jullie dat nou?
Hoe vind je een balans? Een fijne structuur in de dag die lang kan duren als je alleen bent. Is het ongezond? Kan je ziek worden van een kluizenaarsleven?
Ik ben niet depressief of somber.Nocturne> 2 jaar geleden-
Herken me erg in je verhaal.
Weet niet of ziek kan worden van een kluizenaarsleven. Ik ben hetzelf ook.
Ik ben me er eigenlijk al in gaan schikken omdat ik niet meer geloof dat ik ooit nog gelijkgestemden ga tegenkomenYvonne> 2 jaar geleden -
Ik herken je verhaal.Machteloos voel ik me
Lotte> 2 jaar geleden -
Heel herkenbaar dit. Het is bij mij niet van de ene op de andere dag gegaan. Maar ik denk niet dat ik weer terug kan zoals vroeger. Ben ook erg nieuwschierig naar lotgenoten. Het eenzame gevoel is voor mij soms verschrikkelijk. Aan de andere kant voelt het ook wel veilig en rustig soms en dat ik een beetje mijn eigen dingetjes kan doen zonder dat er kritiek van anderen komt. Ik leef met drie vogels, waarvan een tam. En die zijn super belangrijk voor me. Niet iedereen snapt dat. Maar ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat nu. Hebben jullie (nog) contact met lotgenoten? Of zijn jullie veranderd? Ik weet niet hoe lang geleden dit op deze pagina is geplaatst? Groeten aan alle lotgenoten!
Charlotte> 2 jaar geleden -
Een heel herkenbaar verhaal. Zelf ben ik al op jaren en loop naar de tachtig. Ik heb nooit de juiste schwung gehad om vriendschappen te leggen. Op de één of andere manier had ik het gevoel niet boeiend of aantrekkelijk genoeg te zijn voor een relatie. En dan kom je gedurende je leven ook nog allerlei mensen tegen, die preventief te kennen geven, dat je niet denken moet een relatie of vriendschap met hen te willen. Ik heb me veilig gesteld, het staat nu op de voorgevel van mijn woning: "Kluizenarij." Ik dacht, daar zullen wel reacties op komen, maar nee, men lijkt het volkomen vanzelfsprekend te vinden. Ik voel mij behandeld alsof ik lucht ben en niet besta, dat is even slikken, maar geloof me, ook dat went. Ik breng een goede zingevende structuur aan in mijn leven als kluizenaar. Ook ik groet alle lotgenoten, en wens ze een engel op hun pad.
Franc> 2 jaar geleden -
Hallo.
Ik lees jullie ervaringen en ik voel er verdriet over. Eenzaamheid is vreselijk en ik ben 34. Ik moet er niet aan denken om dit jaren nog zo mee te maken. De herkenning is real.
Ik heb dan nog wel mijn sport, waar ik mensen zie en spreek. Daar ga ik 3 keer per week heen. Ik heb een hond en zij zorgt inderdaad voor wat meer interactie en beweging.
Ik lees over ‘lucht zijn’. Ik moet denken aan een geconditioneerde overtuiging.
Ik was als kind ook ‘lucht’. En die neiging vind ik onbewust zo veilig dat ik mezelf ook vaak van de samenleving afsluit.
Ik houd mezelf steeds voor dat het tijdelijk is. Ik ben wel van plan weer te gaan werken al houdt me iets tegen, voorlopig houd ik me voor dat dat de gewenning is voor de hond.
Ook een partner, dat zou ik graag willen. Al is er naar zoeken vaak niet succesvol.
Sterkte alle lotgenoten! We zijn misschien alleen maar we zijn niet alleen ❤️Viev> 2 jaar geleden -
It is what it is
Hamster> 2 jaar geleden -
heel herkenbaar . jaren lang heb ik moeite met vriendschap te onderhouden , je groeit uit elkaar , zeker als er bij de ander kinderen komen . nu ik 60 ben merk ik dat alleen zijn
altijd al een deel van mij was en een kluizenaars leven sluipt er langzaam erin . het heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen . eenzaam voelen knaagt aan je , ook al ben je blij niet al dat sociale gedoe en het drukke hectische leven met al die opgelegde verplichtingen te hebben .alice> 2 jaar geleden -
Hoiii, heet je nocturne??
Hoe oud ben je en welke provincie woon je.
Wat erg man dat je zo leeft. Ik wil wel in contact met je komen maar dan zullen we prive ff contact krijgen.
Groetjes AlidaAlida> 2 jaar geleden -
Ikzelf ben geen kluizenaar maar tot voor kort had ik geen beeld van hoe iemand zo in afzondering leeft. Ik woonde 15 jaar op kamer in vrijstaand huis! Waar ook een man met Bipolaire stoornis woond, en zich de hele dag terug trekt. De nu 58 jarige man is sterk vermagerd. Zorg of hulpverlenende instanties kunnen zogenaamd niks doen want hij is niet gevaarlijk. Zelf heb
Ik een nieuwe woning, en probeer alles uit het leven te halen.
Hoewel ik scoliose patiënt ben maar dat ben ik gewend. Ik heb een vriend8n en behoorlijk zelfstandig.Gerard, 54jr. Uit Enschede12-12-2022 -
Ik ben 35 en heb ook steeds meer datzelfde eenzame leven.
Ik ben nooit echt het sociale type geweest, vroeger ging ik wel veel naar festivals en feestjes maar na de dood van mijn zus is alles volledig veranderd.
Vrienden bleken geen echte vrienden te zijn daarin heb ik nog 1 echte vriendin aan de andere kant van het land wat soms is ff bellen of appen is.
mijn gezondheid was al slecht sinds mijn geboorte maar is zodanig achteruit gegaan dat ik ook niet kan werken.
Sinds 3 jaar veel last van paniekaanvallen en dus zomaar ff op pad kan ook niet meer.
Qua romantische relaties… vroeger veel gehad, maar liep allemaal uiteindelijk stuk want ik wil absoluut geen kinderen, en dat is voor veel dames al een dooddoener.
Ik ben zelf wel iemand die liefde, aanraking en samen zijn belangrijk vind maar de juiste persoon nog steeds niet tegen gekomen.
Ik ben nu dus vooral bezig met mijn mieren kolonies en ben veel bezig met mijn microscoop, de interesse in vriendschap verdwijnt ook steeds meer, liefde is nog het enige waar ik interesse in heb als het gaat om menselijk contact.
De vraag is hoelang dat nog zo blijft, de eenzaamheid ben ik al voor een lange tijd gewend.Kevin17-02-2023 -
Het lijkt of ik m'n eigen verhaal hier lees. Ik had n drukke baan, maar na n val op m'n hoofd, is dat voorbij. In het begin was thuis zijn oke. ik had aardig wat zogenaamde vrienden..echter zodra je n keer durft te zeggen dat je iets niet leuk vindt, is de vriendschap over.
Ik leef ook alleen met m'n katten en hondje. Ben bijna 63 jaar.ik hoop iedere dag dat ik snel gehaald word..niemand die t interesseert dat je bestaat, alleen zit ..heb geprobeerd vrijwilligers werk te doen..maar dat bracht geen oplossing.
Dus ja, mijn leven is een klomp van eenzaam zijn en wachten op bedtijd.Yvonne19-02-2023 -
Ik kan me jouw gevoel voorstellen. Alleen met mijn honden. Hoe beter je de mensen leert kennen, des te meer je van je honden gaat houden. Telefonisch contact op zijn tijd prima maat laat me met rust. Genoeg geweest.
Bep09-04-2023 -
Ik wil met jou in contact komen
Jij ook ik weet hoe dat voeltMia22-04-2023 -
Ik ben een 58 jarige vrouw uit Antwerpen en zou heel graag contact hebben met iemand die ook op zoek is naar een goede vriendschap. Een goed gesprek voeren,een wandeling maken,koffietje drinken enz....
De simpele dingen. Mekaar steunen en troost bieden.
M.
O7/5/023M.07-05-2023 -
Hallo,
Ik heb de laatste 14 jaar heel veel tegengekomen waardoor mujn leven zo drastisch veranderd is dat ik nu echt eenzaam ben.
Ik was zelfstandige maar heb mijn werk moeten opzeggen doordat ik De Ziekte Van Bechterew heb.
Daarna ben ik gescheiden en zat daarwals vrouw hellelaal alleen met nog twee jonge kinderen.
Mijn familie komt nooit af en zeker na de scheiding vonden ze dat orecies niet meer nodig.
Ik heb 1 zuster die ik maar 1 keer zie in een jaar zie en dat is op kerstdag en dan moeten we gaan...wat een gefake,,,
Ten andere is ze heel egocentrisch....t is maar het hare dat telt...
Ik heb dan nog een moeder die me meer gecontroleerd heeft en mijn kinderen naar haar hand heeft gezet.
Dus ik wordt hier dan nog eens geleefd,.,
Ik zou volledig willen verhuuzen ...want ik ben een natuurmens en ik hou van de rust en de zee....
Ik viel me zo alleen en ongelukkig...
Dan heb ik nog eens vriendinnen aangetrokken die van me hebben geprofiteerd..,.en twee narcistische relaties gehad na mijn scheiding,,...
Gelukkig heb ik een prachtige hobby en dat is muziek spelen in de academie....in de mate van het mogelijke als ik niet teveel pujn heb,..
Maar t is het enige dat ik nog heb....,
MuziekvrouwMuziekvrouw28-05-2023 -
Lieve- beste- en bijzondere mensen ,
Zo herkenbaar, jullie verhalen en reactie's , wauw.
Laatste paar jaar, ik ben 58 , trek ik mij meer en meer terug,
en ja: soms is het alleen zijn zwaar. Ik zet dan mijn favoriete muziek op en ga wat meer bewegen.
Feestdagen en verjaardagen van overleden vrienden zijn extra zwaar. Ik spaar pc werk op, ga meer abstracte tekeningen maken, werk in huis doen en kijk een goede tv serie opnieuw.
Mocht je contact willen:
Ik wens jullie een goede dag,
namastee,
Ragnar.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)Ragnar05-09-2023 -
Ik leef ook als kluizenaar en heb soms niet graag dat ze in mijn "space" binnenkomen! Ikbeneen vrouw van 61 en COPD patiente
Nancy Temmerman06-01-2024 -
Hallo mis kan je mij bellen morgen liefs in ieder geval in de middag
Ik heb zelf ook een hondje
En voel me erg eenzawmSandy05-02-2024 -
Ik wil ook wel eens bellen hoor ik ben 58 jarige vrouw.
Mijn hond heb ik bijna 2 jaar geleden in laten slapen op 17 jarige leeftijd.Vio09-02-2024 -
Alleen zijn gaat op den duur wennen en dan wil je niets anders meer!!
Rob25-02-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Nocture, ik herken me volledig in jouw verhaal. Mijn situatie is erg gelijklopend. Ik leef sinds enkele jaren als een kluizenaar en behalve de oppervlakkige babbeltjes op mijn dagelijkse wandelingen met de hond spreek of zie ik niemand. Net als jij ben ik ook afgekeurd. Ik heb geen familie, vrienden, geen kinderen en geen gezin. Alle contacten die ik had heb ik verbroken of zijn uitgedoofd. Net als jij heb ik die klik kunnen maken om te leren alleen zijn en daar ok mee te zijn. Maar soms weegt de eenzaamheid. Ik ben niet depressief of somber omdat ik dat erg bewust niet toelaat. Op sommige dagen lukt dat heel goed, op andere dagen moet ik daar al wat meer tegen vechten. Het zou fijn zijn om in contact te komen. Groetjes, Lola
Lola27-02-2024
-
-
Eenzaam wel gezin en baan (Verhaal 514)
Ik heb een fijn gezin (partner & 2 tieners) een leuke baan met veel collega’s maar geen vrienden, verdere familie lijkt een eigen leven te leiden. Ik ben rustig en graag op mezelf. Vriendschap sluiten lukt mij niet meer. Lijkt of men mij in dat opzicht vermijd of niet de behoefte heeft om mij als vriend te omarmen. Vroeger had ik vrienden, maar die zijn met de jaren weggevallen en deden niet hun best mij te behouden.
Door dat ze wegvielen voelde ik mij als vriend waardeloos, onzeker en dacht dat ik als vriend niets waard was en doordat nieuwe vriendschappen niet lukken zal het vast aan mij liggen. Ik wil mij niet opdringen aan andere en ook niet forceren, ik wil vrienden die bij mij passen, waar ik een klik mee heb, maar wat doe ik aan deze eenzaamheid en onzekerheid. En waarom lukt het mij al jaren niet ze te behouden of maken?Mill09-09-2024-
Als je tijd overhebt: probeer vrijwilligerswerk. Je kan online zoeken zoals bijv NLvoorelkaar
Ik heb hele fijne ervaringen met vrijwilligers, hebben hart op hun goede plek en wie weet maak je vrienden :-)
Ik ben niet vaak online, lees niet vaak reacties maar hopelijk heb je iets aan mijn korte tipRodha09-09-2024 -
Of zoek een leuke hobby :-) zodat je andere mensen leert kennen, en durf te vragen of iemand, die je leert kennen bij je nieuwe hobby, het leuk vind om een keer af te spreken om iets leuks te doen
Rodha09-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
"Vroeger had ik vrienden, maar die zijn met de jaren weggevallen en deden niet hun best mij te behouden."
Wat hadden ze (meer) moeten doen vind je?Newbee10-09-2024
-
-
Het was weer eens zover (Verhaal 494)
Al eerder heb ik hier wat geschreven over hetzelfde onderwerp.
Van kinds af aan maak ik het mee dat volkomen wildvreemde mensen de grootste lol ,plezier hebben om mij hardop hoorbaar en zichtbaar uit te lachen.
Mensen die ik totaal niet ken,nooit een woord gewisseld heb, mensen waarvan je zo op het eerste gezicht zou zeggen " Dat zijn toch normale mensen ,met fatsoen" , die je openlijk staan uit te lachen om mijn uiterlijk.
"Wat een rotkop, wat een lelijkerd, die gozer ziet er ook niet uit", hoor je dan weer.
En een plezier dat mensen hebben; betraand van het lachen staan ze mijn kant op 'te kijken.
Vanavond, onderweg naar de supermarkt, was het weer eens zover...een paar jonge mokkels, zittend in een raamopening , hardop schreeuwend " moet je kijken, wat een lelijkerd, Hahaha "..
Dit gaat mijn hele leven al zo.
Ik heb een normale baan , huis, etc,maar nog nooit van mijn leven een vriendin gehad.
Doordat ik het bovenstaande mijn hele leven al meemaak, maakt mij dit erg onzeker om net vrouwen in contact te komen, hoe netjes en vrouwvriendelijk je ook bent.
Wat ik mij afvraag, wat moet ik ermee waarom men zo tegen mij doet, en wat beweegt men om zich zo tegenover mij te uiten ,terwijl men mij totaal niet kent?Hans12-04-2024-
Hoi Hans,
Ik voel je frustratie, ik heb het niet zo heftig als jou maar ik kan me wel inleven in jou.
Ik ervaar vaak ook het gestaar en dan flink mompelen op afstand maar nog net niet recht in je gezicht.
Snap niet dat mensen geen fatsoen hebben om mensen in hun waarde te laten.
Je wordt er inderdaad heel onzeker van ook al heb je goeie bedoelingen.
Ik wordt ook altijd aangekeken als een creep als ik alleen maar iemand wil helpen of wat wil vragen.
Ik heb ook een persoonlijkheidsstoornis onwikkeld altans dat idee heb ik, geen indicatie of maar toch.
Mag ik je vragen hoe oud je bent?
Ben zelf in de 30.
GroetjesPeter13-04-2024 -
Ik ben 47.Heb nog nooit van mijn leven een vriendin gehad..Vaak hoor je mensen in mijn omgeving zeggen " waarom schrijf je je niet in bij een datingsite ?"
Dit heb ik al zovaak, zoveel keer gedaan , steeds bleef je weer met lege handen staan en teleurgesteld achter ; hoe goed je je best ook deed.
Ik heb een vaste baan bij een groot bedrijf waar ik al jaren werk, eigen huis ,auto ,etc..maar nooit een vriendin gehad.
Niet dar ik het niet wil, maar omdat mensen die mij niet kennen,geeneens moeite willen doen om je te kennen; op grond van je uiterlijk wordt he beoordeeld. Voor mij het hoogst haalbare? Vrouwen die je een aardige jongen vinden ,het leuk vinden om met je te praten ,maar niet meer dan dat .
Dan zie je ook dat anderen om je heen vriendin ba vriendin krijgen, en er geen enkele moeite voor hoeven doen.
Zelfs wanneer ik uit eigen beweging iets aardigs voor iemand doe, iemand die het moelijk heeft probeer te helpen, worden mijn goede bedoelingen als "raar " en "vervelend " gezien.
Daar wordt je soms echt gallisch van.Hans13-04-2024 -
Hoi Hans,
Ik ken dat ook. iets aardigs doen of simpel glimlachen is al raar en wordt ik op afgekeken.
Ben sociaal ook niet echt kundig dus heb mezelf al afgeschreven in zn geheel.
Nu geheel isolement voor mij dat is ook niks.Almeerder (Voorheen Peter)16-04-2024 -
Hoi Hans,
Ik ken een klein beetje wat jij doormaakt op een andere manier. Jaren lang had ik een angststoornis wat dan doorwerkt in mijn gedrag. Mensen denken al snel dat ik een idioot ben. Ook dan vergeten mensen respect te bewaren. Ook ik word soms gewoon uitgelachen. Ik probeer er maar boven te blijven staan. Mensen lachen snel om een medemens. Ik maakte eens mee dat een nogal vrouwelijke homoseksueel gewoon uitgelachen werd in een openbaar gebouw. Volgens mij is het ook iets Nederlands. Nederlanders staan in veel toeristische landen bekend als onbeschoft. Zuipen, schreeuwen etc Laat je niet gek maken Hans. We hebben allemaal bestaanrecht.Leopold19-04-2024 -
Vandaag weer iets soortgelijks meegemaakt. Fiets je door een stadspark, zitten 2 kerels vsn een groenvoorzieningbedrijf op een bankje.
Ik kom aanfietsen, er is verder niemand anders .
Een zo'n figuur kijkt mijn kant op terwijl ik gewoon, rustig kom aanfietsen..." Hahaahaha Hahaahaha, moer je kijken ", hoor ik hem tegen die ander naast hem zeggen..Ik fiets ze voorbij, grinnikend ,gniffelend en minderwaardig kijkend staan ze je na te kijken.
Dit gaat bij mij mn hele leven al zo, en wanneer je erg gevoelig bent, jezelf mensen wel met normen en waarden behandeld , maakt mij dit minder zeker.
Waarom doet iemand zo?
Die persoon kent mij helemaal niet, en je wordt er juist nog minder zeker van.Hans05-09-2024 -
Het is de natuur….. ik ben zelf veel gepest vroeger
Mensen pesten vanuit hun eigen onzekerheid, ze willen populair zijn omdat ze anders bang zijn om in eenzaamheid terecht te komen, het is een natuurlijke overlevingssttrategie. Het is gewoon de natuur. Omring jezelf met lieve mensen, werk aan je zelfvertrouwen en overkomen. Je mag er zijn en je bent altijd goed genoeg!
En zou je niet liever een partner hebben of vinden die je echt waardeert ipv alleen maar om het uiterlijk zoals het bij sommige andere mensen wel zo gaat? Ik zou liever een oprechte man wensen dan iemand die mij kiest voor mijn looks, want als je wel kiest voor zo iemand wordt je meteen omgeruild voor iets anders en jongers weer zodra je wat ouder wordt
Heb je iets aan mijn inzicht?
Ik heb zelf ook een zus, is verpleegkundige maar maakt dikke mensen en oude mensen belachelijk. Dat was voor mij de reden ook om afstand te nemen van haar.
Ik raad je aan op zoek te gaan en je te omringen met mensen die goed zijn in hun hart en veel gemeen hebben met je. Dan komt die vrouw vanzelf op een dag. Houd je ook bezig met hobbies of vrijwiligerswerk bijv dan kom je vanzelf top mensen tegen.
En helaas er zitten rotte appels tussen. Je kan voor je zelf opkomen of het negerenRodha05-09-2024 -
En vooral mensen die moeite hebben met zich te verplaatsen in andere, kunnen geneigd zijn tot beledigen. Je moet het zien als hun beperking gewoon, heeft helemaal niks met jou te maken
(Ik ben niet veel online actief dus ook niet op deze site maar hopelijk heb je iets aan mijn inzicht gehad)Stofjas05-09-2024 -
Stofjas = Rodha
Rodha05-09-2024 -
Het zijn vaak mensen die zelf (soms terecht) een minderwaardigheidsgevoel hebben die anderen dan zonodig moeten bespotten!
Anoniem06-09-2024 -
En een ander wetenschappelijk feitje is dat mensen uit verveling sadistische trekjes krijgen. Is blijkbaar ook gewoon de natuur. Geen idee waarom moeder natuur dat zo verzonnen heeft maar zal vast iets achter zitten. De reden daarvan had ik nog niet uitgezocht
Rodha10-09-2024 -
*Kunnen krijgen
Rodha10-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
1. Onzekerheid:
- Mensen die zelf onzeker zijn over hun eigen uiterlijk of andere aspecten van zichzelf, kunnen anderen belachelijk maken om zich beter te voelen.
2. Groepsdruk:
- In sociale groepen kan er druk zijn om mee te doen met het gedrag van de groep, zelfs als dat gedrag negatief is. Dit kan leiden tot het uitlachen of pesten van anderen om erbij te horen.
3. Gebrek aan Empathie:
- Sommige mensen hebben moeite met empathie, wat betekent dat ze niet goed in staat zijn om zich in te leven in de gevoelens van anderen. Dit gebrek aan empathie kan ertoe leiden dat ze niet begrijpen hoe kwetsend hun gedrag is.
4. Culturele Invloeden:
- In sommige culturen of subculturen wordt veel nadruk gelegd op uiterlijkheden en wordt afwijking daarvan bespot of afgekeurd.
5. Machtsdynamieken:
- Het belachelijk maken van iemand anders kan een manier zijn voor mensen om macht en controle over die persoon uit te oefenen.
6. Gebrek aan Opvoeding of Voorlichting:
- Mensen die niet goed opgevoed zijn met waarden zoals respect en vriendelijkheid, kunnen eerder geneigd zijn tot pestgedrag.
7. Sociale Media Invloed:
– Sociale media kunnen bijdragen aan een cultuur waarin uiterlijkheden sterk worden bekritiseerd en bespot, wat dit soort gedrag verder normaliseert.
8 . Onbewuste Vooroordelen
– Soms hebben mensen onbewuste vooroordelen tegen bepaalde uiterlijke kenmerken die hen ertoe brengen negatief op deze kenmerken te reageren zonder echt na te denken over waarom ze zo handelen.
Wat Kun Je Doen?
Als je merkt dat iemand wordt uitgelachen vanwege hun uiterlijk (of als je zelf slachtoffer bent), kun je verschillende stappen ondernemen:
1 . Spreek Je Uit
– Als je getuige bent van dergelijk gedrag , probeer dan degene die lacht vriendelijk maar vastberaden erop wijzen hoe kwetsend dit is .
2 . Ondersteun Het Slachtoffer
– Laat degene weten dat hij/zij niet alleen staat; bied steun door bijvoorbeeld samen tijd doorbrengen .
3 . Zoek Hulp Bij Volwassenen Of Autoriteiten
– Als het probleem ernstig lijkt , aarzel dan niet contact opnemen met leraren , ouders , HR-afdeling etc .
4 . Bewustwording Creëren
– Praat openlijk over respectvolle omgangsvormen binnen jouw gemeenschap/school/werkplek etc .
5 . Zelfreflectie En Educatie
— Probeer bewustwording creëren rondom eigen vooroordelen ; leer meer diversiteit accepteren waarderen.Kunstmatige intelligentie10-09-2024
-
-
Ik haat mensen maar ik wil niet alleen zijn (Verhaal 50)
Ik ben hier op gekomen omdat ik op het punt ben gekomen dat ik radeloos ben.
Ben een man van 29
Ik ben zelf iemand die niet graag in de spotlights sta.
Gesprekken kan ik niet meepraten want ik krijg van binnen een soort van blackout. Er komt niks uit.
En als er wat uitkomt is het een probleem dit of dat.
Alles is negatief en kan het niet meer ombuigen.
Verleden tijd is verleden tijd maar als je een slechte basis qua opvoeding heb gehad. Ouders zijn gescheiden. Mijn gezin moest rondkomen in de armoede. Ik kon als kind niet eens naar de tandarts (kon alleen vullen) want er stonden teveel rekeningen open. Dus mijn gebit is ook niet 100% gezond.
Al de kinderen woonden bij de moeder
We waren bijna 3x uit huis gezet. Paar keer zonder gas water en licht zitten.
Ik ben de jongste van de 3kinderen
Maar de 1e kind was in me moeders ogen het belangrijkste. Een groot voorbeeld daarvan is dat me moeder het paardrijlessen van me zus belangrijker vond dan me diplomering van middelbare school (waar ik dus totaal 40km moest fietsen)
En ze pleegde fraude maar toch was ik toch te lief voor om aangifte te doen.
Der was alleen maar ruzie thuis en nooit echt liefde gevoeld. ( me moeder wou me niet als zoon)
En die woede uitte ik dus uit op school waar ik heel vaak werd uitgestuurd en ging dan blowen.
Ben geëmotioneerd verwaarloosd vanaf me pubertijd(1e klas). Waardoor ik dus naar drugs en drank griep vanaf me 12/13e .
En mijn eigen mechanisme is dat ik automatisch tot mezelf trek.
Ik ben boos en teleurgesteld in mezelf, omdat ik weet wat ik kan en dat is alles maar toch doe ik niks.
Er is iets mentaal wat me tegenhoud.
Me gedachten zijn ook van als ik werken wil moet ik tussen de mensen komen. Waar ik dus me heel ongemakkelijk voel. 1op1 kan soms net maar daar ook weet ik nooit een gesprek vol te houden en antwoord alleen standaard antwoorden.
Ik ben slim maar ik gedraag me als een domme idioot die maar dezelfde fouten maakt
Mensen van buitenaf hebben altijd een mening en oordeel klaar en zeggen dat ze me kennen maar hoe kan dat als ik gevoel heb dat ik mezelf al jaren heb verloren en nu zit ik te wachten tot ik doodga.
Want ik weet waar dit op uitloopt.
Dit loopt uit naar een dakloze leven.
Ik weet het echt niet meer.
Ik haat mensen maar ik wil niet alleen zijn.
Ik wil uit de schulden maar van werken word ik mentaal gek,omdat me gedachten zeggen waarom werk je zo hard voor schulden die door anderen komen.
En nieuwe contacten zoeken is voor mij te moeilijk.
Wil niet overkomen als een 28 jarige kind die alleen maar huilt en negatieve dingen uit.
Het voelt heel frusterend om overal maar tussen wal en schip te vallen.Arii> 2 jaar geleden-
Heftig man!
Anoniem> 2 jaar geleden -
Weet niet of het nog relevant is. Maar kan me behalve in het gedeelte "in armoede leven" wel erg in jou leven. Ik denk en voel bijna hetzelfde. Ook zeer ongemakkelijk gevoel bij mensen. Ook emotioneel verwaarloosd. Trek ook tot mezelf. Etc. Als je wilt praten kan het altijd.
Sean> 2 jaar geleden -
Hallo, ik snap je ietskes. Je hebt geen goed rugzakje om mee te sleuren. En contact met mensen confronteert u nog meer dat jij niet de " standaard"man bent. Maar thuis zitten kniezen en uw wentelen in uw misérie, dat mag eens. Maar niet te lang, je moet uzelf dan 'n schop onder uw kont geven . En zeggen, komaan, morgen, andere dag , betere dag
Carine V.> 2 jaar geleden -
Wat erg voor je. Je hebt een moeilijke jeugd gehad en daardoor leid je nu een moeilijk bestaan. Jammer dat sommige ouders het leven van hen kinderen onbewust verwoesten.
Zoek hulp voor jezelf en geef nooit op. Je komt zeker mensen tegen die je kunnen helpen en ondersteunen.Bella> 2 jaar geleden -
Beste Arii, Misschien dat je dit leest.
Je bent streng en hard voor jezelf. Ik denk dat je ergens van binnen ook weet dat je niet boos bent op mensen, maar verdriet hebt en geraakt bent door dingen waar jij niets aan kon doen. Ik ben ouder dan jij, maar ook ik heb deze gevoelens. Toen ik achter in de 20 was heb ik de keuze gemaakt niet meer bang te zijn voor contact met anderen. Misschien is het een veilige optie om bv te gaan hardlopen met anderen of een sport te proberen waar je niet perse in een team zit. Tijdens het sporten hoef je ook niet steeds te praten. Ik ben daardoor echt uit mijn schulp gekropen en ik heb gemerkt dat er ook veel goede mensen bestaan. Probeer klein te beginnen. Weet je, mensen hebben oordelen naar iedereen, alleen jij trekt het je meer aan omdat je jezelf klein maakt. Heb maling aan anderen, het zegt alleen iets over wie zij zijn, niet wat jij bent. Je bent niet alleen met jouw gevoelens, van veel mensen zie je alleen de buitenkant. Ik wens je toe dat je milder naar je zelf wordt en wat stappen durft te zetten, want je hebt niets te verliezen.Erik> 2 jaar geleden -
Hoi Ari,
Ik herken me zeer erg in jouw verhaal.
Wat erg voor je dat je nu zo voelt.
Jouw eenzaamheid laat jouw verleden nog zwaarder wegen.
Ik heb een soort van hetzelfde meegemaakt.
Ik zat thuis en kon geen contact hebben met mensen. Ik voelde mezelf eenzaam en veloren.
Tot ik op die ene dag wakker werd en dacht ik ga alles anders doen! Want ik ben het waard!
Ik zou zeer graag met je in contact willen komen op jouw manier met jouw wensen. Gewoon eens om rustig met elkaar in gesprek te komen.
Als je dat zou willen reageer dan maar even.Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik kan me goed vinden in jou verhaal, ben veel ouder, maar het blijft moeilijk. Is een strijd die je jou hele leven moet voeren. Mijn advies, volg Sadhguru op YouTube, maakt het leven aangenamer.
Ime> 2 jaar geleden -
Beste Ari,
Ook al heb je een andere boodschap meegekregen in je jeugd, maar, je moet beseffen en leren dat je liefde waard bent, en jezelf dat gunnen en geven. Mindfullnes is een mooie route om te gaan, niet zo streng zijn voor jezelf en al je rotgevoelens er gewoon maar laten zijn want je was ook een slachtoffer en je had ook meer verdiend dan dat, wat je kreeg, als kind, en compassie voor je moeder, ze wist niet beter, of kon niet beter. Geef jezelf de liefde die je verdiend, dat begint bij hulp vragen: dat is al mooi. Heb je gedaan. Nu stap 2, geef jezelf de kans om je verleden een plekje te geven en vraag therapie aan bij een dokter en vraag een verwijzing. Laat jezelf helpen, ik weet er is een ellenlange wachtlijst van zeker 3 maanden tot een half jaar, maar dan ben je in ieder geval onderweg en beter af dan nu. Verder is sporten een goed idee; zoek iets wat je leuk vindt en vrij solitair kunt doen in het begin. Boksen of tai chi kan ook een uitlaatklep zijn. Tot slot. Zorg goed voor jezelf, op tijd eten, slapen, goed en gezond eten, dag goed indelen en ritme aanhouden. Het zal in het begin niet makkelijk voor je zijn, maar je doet het voor jezelf. Stel jezelf doel. Je bent ‘t echt waard. Succes.Hulp> 2 jaar geleden -
Wat vervelend voor je dat je je zo voelt, maar zo herkenbaar. Ben van dezelfde leeftijd en voel me precies zo.. Ben ook radeloos en weet het ook allemaal even niet meer:(. Heel veel sterkte
Ir> 2 jaar geleden -
dat gevoel ken ik
Anoniem> 2 jaar geleden -
triest sterkte
peitb> 2 jaar geleden -
Ik zeg bijna precies het zelfde alleen heb ik geen schulde maar ik sta er wel bijna het zelfde in
Tim> 2 jaar geleden -
Ik ken het
Ik haat mensen ook
Meeste zijn ook assholes en alleen maar uit op geld.
Weinig goeie zitten ertussen.
Maar feit is dat je elkaar nodig hebt.
Ga je naar de winkel heb ke de bakker nodig om je brood te bakken.
Is de auto stuk heb je de monteur nodig om m te maken.
Etc.Willem08-12-2022 -
Tjonge wat een verhaal zeg je hebt heel wat meegemaakt
Maar weet dat je altijd opnieuw kan beginnen net zoals heel veel mensen
Denk alleen aan jezelf jij bent het belangrijkste
Ik hoop dat er voor jou betere tijden komenAnoniem07-04-2023 -
Hey, ik begrijp je helemaal. Ik heb wel een vraagje, heb jij je ooit laten testen op autisme, ik herken mezelf helemaal in jouw verhaal, ik ben zelf ook autistisch.
Jojo24-04-2023 -
allereerst wil
ik
je zeggen dat ik het erg rot voor je vind de emotionele omstandigheden en lastigheden waar je je nu in bevindt en niet om
gevraAgd hebt
ik herken jou, ook
ik krijg in contact met mensen een soort disconnect en ervaar ongemakkelijkheden
en ook ik ben vroeger emotioneel
verwaarloosd en mishandeld
jammer dat je mensen haat maar ik beluister niet dat je jezelf haat en dat vind ik positief
ik haatte mijzelf vroeger wel en schaamde mij
zelfs talloze relaties die nergens toe geleid hebben , in de kiem
gesmoord zeg maar.
maar eenzaam
ben ik nog steeds omdat ik
mijzelf nodeloos terugtrek mAar blijf wel
actief om
de interactie met de medemens aan te gaan en probeer inzicht te krijgen en de dynamiek en wat iik
ervaar zonder weg te lopen
dat gun ik jou ook. en zoek
hulp bv familieopstellingenanna05-06-2023 -
misschien moest je eens een therapeut zoeken.
h.teunissen01-07-2023 -
Ik heb altijd mensen die ik na een tijd weer niet meer zie. Kan nooit normaal omgaan met mensen, haat drm mensen en mezelf. Dieren en god daar leef ik nu voor, mensen worden te makkelijk misleid door de duivel. Kansloze creatie, niet meer te redden. Snap steeds meer wrm er geen mensen mee mochten op de Ark van Noah. Leven helemaal zinloos, zo zie ik het niet. Zoals ik al zij ik leef voor de natuur god en dieren en enkele mensen die het wel waard zijn. Maar drm wil ik ook weg uit de stad en ergens wonen een kleine samenleving met mensen die ook zo zijn. Niemand is perfect hoor ik ook niet, maar ik merk een duistere energie die steeds erger word. Waar ik woon kijken sommige ook uit hun ogen alsof ze je meteen willen omleggen. Ik haat de mens, en niet mensen. Er zijn genoeg leuke mensen hoe negatief je ook bent. Juist door negatief zijn trek je weer andere negatieve aan. Dat heb ik dus de laatste jaren heel erg. Maar ik kan gewoon niet positief zijn heb de pest erin. Heerlijk om dit even te typen en het beste alles komt goed.
An22-07-2023 -
Bij verslaving zou ik zeker hulp zoeken bij de 12 stappen groepen daar krijg je heel veel steun. Sterkte het valt niet mee maar hun jezelf hulp.
Ma27-07-2023 -
tja wat kan ik zeggen ik heb net tegen een heleboel mensen gezegd hou je bek dicht vele malen en vedwijn vele malen hoe kom je in godsnaam van mensen af die je niet wil horen ze vallen je vebaal lastig ze vallen je telepathisch lastig en ze vallen je telefonisch lastig hoe kom je in godsnaam van ze af
hvjhvgjvj25-08-2023 -
Jammer dat je mensen haat. Jammer dat je geen goede jeugd hebt gehad. Misschien mag ik het niet zeggen maar, een mens heeft op een gegeven moment keuzes! Dit is ook voor jou! Je kunt op deze manier ( sorry voor het zelf beklag) zo doorgaan! Of…. Je gaat voor een héél andere aanpak. Wij mensen maken véél dingen mee,de één wordt er door gedragen,de ander er doodgeschopt!. Probeer te kiezen en ga ervoor. Veel sterkte en zet h’m op🤗👍
Els31-08-2023 -
Ik haat mensen ook ik heb ook een kutleven kan niet socialiseren waardeloze jeugd jaren op straat en het voelt alsof iedereen je berooft en beult en het leuk vind als je lijd is volgens mij ook zo
Anoniem20-09-2024 -
Kinderen die niet naar de tandarts kunnen door armoede! In mijn tijd betaalden we ongeveer 10 gulden per maand aan het ziekenfonds en alles was gratis. Zo zie je maar weer, vooruitgang is niet altijd verbetering. Ik haat mensen niet, maar wel hun verstandelijk beperktheid en maar alles afbreken, bevooroordelen, kortzichtigheid, oorlog en geldzucht.
Job22-09-2024 -
Mooi gezegd job, ik deel jouw mening helemaal
Anoniem24-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Beste Arii, ik snap wat je schrijft. Ikzelf had ook geen vertrouwen meer in mensen, totdat ik oa vrijwiligers ontmoette. Dus als je je wilt omringen met fijne mensen dan kan ik je zeker vrijwilligerswerk aanraden als begin, om dat kleine beetje vertrouwen terug te krijgen. Als ik zelf niet in een burn-out nu zat had ik zeker meer kunnen typen aan je
Anoniem24-09-2024
-
-
klaar met studeren (Verhaal 519)
Hoi allemaal,
Ik ga toch maar eens de sprong wagen en dit voelt nog redelijk veilig. Ik ben sinds de zomer afgestudeerd van de pabo en heb serieuze plannen gemaakt om naar Zweden te emigreren. Van de winter heb ik hier al een half jaar mijn minor gedaan en in de zomervakantie heb ik hier vakantiewerk gedaan. Ik ben nu 23 en voel me de laatste tijd heel erg eenzaam en somber. Nu ben ik weer thuis voor een paar maanden en ik heb hier geen dagbesteding meer, zoals werk, school, stage of andere sociale activiteiten. Mijn ouders zijn gescheiden in januari en nu ik weer terug ben in Nederland en gedwongen thuis woon (geen eigen woning meer) komt die klap heel hard binnen. Ik woon nu bij mijn moeder in een nieuw huis, mijn vader woont in het oude huis, maar dit voelt niet fijn en vertrouwd. Het is wel in dezelfde stad dus ik kan heen en weer als ik zou willen. Ik merk dat ik dus heel erg met de scheiding in de knoop zit en daar dus nu met bijna niemand over kan praten. Met mijn familie hierover praten voelt niet fijn (zo ben ik ook niet opgevoed) en ik heb het idee dat ik veel vrienden ben verloren door mijn plannen om naar Zweden te gaan. Ik heb de laatste tijd geprobeerd weer met wat oude vrienden contact te zoeken, maar zonder resultaat helaas. Ik heb hier nog 1 goede vriendin waar ik wel mee afspreek, maar ik blijf me erg eenzaam voelen. Vroeger was ik heel actief in sportclubs en andere maatschappelijke dingen, maar dit staat nu ook allemaal weer een beetje stil. Ik ben wel van plan me als vrijwilliger aan te melden in een dierenasiel, omdat ik erg van dieren hou. Ik merk dat de thuissituatie in combinatie met een onzekere toekomst en weinig dagbesteding maakt dat ik me zo voel, maar zou er toch graag vanaf willen, want het is niet fijn! Alle tips zijn daarom ook welkom en ik sta ook zeker open voor nieuwe contacten. Ik woon zelf in Deventer, maar heb het ervoor over om te reizen!Daantjer22-10-2024-
Ik kan helaas niet uitgebreid reageren ivm ziekte, maar ik denk dat je er heel goed aan doet om weer onder de mens te zijn door vrijwiligerswerk te doen, dat is een heel mooi begin en kan ik zeker aanraden. En weer gaan sporten (een team-sport) kan ik zeker aanraden. En/of de app bumble. En misschien dat ze nog grote (studenten)kamers hebben die ze verhuren zodat je toch een eigen plekje ken creëren.
Heel heel veel sterkte ook gewenst 🍀 Jouw ouders verdienen een gelukkig keven en jij ook.
Kies de weg wat jou het gelukkigst maakt (In Zweden zijn of Nederland), de vrienden komen er! Ik beloof het jeAnoniem22-10-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Keven=leven
Anoniem22-10-2024
-
-
klaar met studeren (Verhaal 518)
Hoi allemaal,
Ik ga toch maar eens de sprong wagen en dit voelt nog redelijk veilig. Ik ben sinds de zomer afgestudeerd van de pabo en heb serieuze plannen gemaakt om naar Zweden te emigreren. Van de winter heb ik hier al een half jaar mijn minor gedaan en in de zomervakantie heb ik hier vakantiewerk gedaan. Ik ben nu 23 en voel me de laatste tijd heel erg eenzaam en somber. Nu ben ik weer thuis voor een paar maanden en ik heb hier geen dagbesteding meer, zoals werk, school, stage of andere sociale activiteiten. Mijn ouders zijn gescheiden in januari en nu ik weer terug ben in Nederland en gedwongen thuis woon (geen eigen woning meer) komt die klap heel hard binnen. Ik woon nu bij mijn moeder in een nieuw huis, mijn vader woont in het oude huis, maar dit voelt niet fijn en vertrouwd. Het is wel in dezelfde stad dus ik kan heen en weer als ik zou willen. Ik merk dat ik dus heel erg met de scheiding in de knoop zit en daar dus nu met bijna niemand over kan praten. Met mijn familie hierover praten voelt niet fijn (zo ben ik ook niet opgevoed) en ik heb het idee dat ik veel vrienden ben verloren door mijn plannen om naar Zweden te gaan. Ik heb de laatste tijd geprobeerd weer met wat oude vrienden contact te zoeken, maar zonder resultaat helaas. Ik heb hier nog 1 goede vriendin waar ik wel mee afspreek, maar ik blijf me erg eenzaam voelen. Vroeger was ik heel actief in sportclubs en andere maatschappelijke dingen, maar dit staat nu ook allemaal weer een beetje stil. Ik ben wel van plan me als vrijwilliger aan te melden in een dierenasiel, omdat ik erg van dieren hou. Ik merk dat de thuissituatie in combinatie met een onzekere toekomst en weinig dagbesteding maakt dat ik me zo voel, maar zou er toch graag vanaf willen, want het is niet fijn! Alle tips zijn daarom ook welkom en ik sta ook zeker open voor nieuwe contacten. Ik woon zelf in Deventer, maar heb het ervoor over om te reizen!Daantjer22-10-2024 -
Enigskind, weinig familieleden, beperkt sociaal netwerk (Verhaal 461)
Ik zou echt ontzettend graag in contact willen komen met mensen die net als mij enigskind zijn, verder geen of weinig familieleden hebben, en een beperkt sociaal netwerk hebben.
Ik vind het heel erg jammer dat er op deze website geen mogelijkheid bestaat om echt met elkaar in contact te komen.
Natuurlijk is het fijn om andermans verhalen te lezen en herkenning te zoeken, maar het zou
zo ontzettend helpen om echt met elkaar in contact te kunnen komen en elkaar te kunnen steunen !Charlotte28-12-2023-
Heey Charlotte,
Ik heb een email account aangemaakt:
oursoulisconnected@hotmail.com
mocht je het leuk lijken om contacten te maken, en je staat ervoor open om een berichtje sturen, dan ben je van harte welkom
Groetjes,
MirjamMirjam29-12-2023 -
Dag Charlotte, ik ben juist per toeval op deze website terecht gekomen. Ik herkende me direct in je verhaal. Ik ben ook enigskind en door allerlei omstandigheden is mijn sociaal netwerk steeds een beetje minder geworden. Voordat ik verder ga wil ik net zoals jij er eerst achter komen of je daadwerkelijk met elkaar in contact kunt komen. Wacht eerst je reactie af. Groet Lynn
Lynn07-01-2024 -
Net een mail gestuurd. Herken mij in het stuk van Charlotte. Voel me vaak eenzaam en onbegrepen.
Odette08-04-2024 -
Gosh....wat herken ik mezelf in je verhaal Charlotte. Zou graag met je in contact komen maar weet niet hoe. Overigens ik lees dat 'Odette' ook op je 'verhaal' heeft gereageerd.......en wat een toeval mijn naam is ook Odette......
Nog een Odette30-04-2024 -
Gosh....wat herken ik mezelf in je verhaal Charlotte. Zou graag met je in contact komen maar weet niet hoe. Overigens ik lees dat 'Odette' ook op je 'verhaal' heeft gereageerd.......en wat een toeval mijn naam is ook Odette......
Nog een Odette30-04-2024 -
Ik sprak eens twee vrienden die beide enigskind waren. Ik vroeg of ze het niet jammer vonden geen broers en zussen te hebben. Ze begrepen niet dat je dan ook positieve kritiek krijgt en soms ook een beetje elkaar probeert te evenaren of zelfs beter te worden dan de ander. Dit begrepen ze niet.
Ze waren het heel erg met elkaar eens dat het voor hun nooit nadelig was. Dit verschilt natuurlijk per individu maar ik persoonlijk zou daarom niet alleen contact zoeken met andere eenlingen.Anoniem03-05-2024 -
Hoi Lynn, Odette en Odette (en andere enigkinderen die mijn verhaal herkennen),
Er is een tijdje overheen gegaan, maar ik hoop dat jullie mijn berichtje lezen. Ik zou echt heel erg graag met jullie in contact komen. Eindelijk mensen die mijn gevoel herkennen. Ik heb daarom een emailadres aangemaakt en hoop dat jullie hierop reageren. Het zou echt heel erg veel voor mij betekenen, want het gemis wordt bij mij met de jaren groter.
Mijn emailadres is enigkindzijnisnietleuk@hotmail.com
Ik hoop iets van jullie (of andere lotgenoten te horen) !
Groetjes, CharlotteCharlotte09-06-2024 -
Ik heb een mail gestuurd Charlotte
D09-06-2024 -
Email gestuurd.
Odette (2de)11-06-2024 -
Hoi Odette en Odette,
Ik weet niet helemaal zeker of jullie beiden een mail naar mij hebben gestuurd. Ik heb er namelijk maar 1 ontvangen en heb daar ook al op gereageerd. Ik hoop met jullie beiden in contact te komen.
Groetjes, Charlotte.Charlotte12-06-2024 -
Hoi hoi ,
Ik ben misschien niet enig kind maar voel soms wel dat ik dat ben.
Alles wordt aan mij gevraagd, ik moet alles regelen. Als ik iets vraag aan m’n broertje dan is er altijd iets!
Mijn vrienden doen nog meer voor mij dan m’n eigen broertjeVinny12-06-2024 -
Hoi Charlotte
Stuur mij gerust een. Berichtje
Groetjes
Charlotte die ook enig kind
IsCharlotte09-07-2024 -
Hoi Charlotte,
Ik heb zojuist een email naar je gestuurt
Groetjes.Anoniem09-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hallo ideren ik ga its zegen
Anoniem07-08-2024
-
-
Geen baan, geen vrienden, geen vriendin (Verhaal 17)
Eenzaam.
Ik ben 24 jaar en al sinds de middelbare school eenzaam. Ben altijd bang geweest voor sociaal contact, maar was er niet perse slecht in. Sinds ongeveer mijn 20ste ben ik helemaal alleen.Heb geen baan, geen school, geen vrienden en geen vriendin. Over al deze jaren is mijn angst voor de buitenwereld alleen maar toegenomen, en mijn eigenwaarde alleen maar afgenomen.
Toevallig ontmoette ik ongeveer anderhalve maand een meisje online. Dit ging zeer goed, en ik had echt het idee dat ik verliefd was. Zij ook. We zouden al snel ontmoetten.Maar er gebeurde iets. Blijkbaar wist ik dit ook te verpesten en kwam daardoor in de friendzone terecht. Ik kon dat niet. Dus heb haar twee dagen geleden gezegd dat ik niet meer met haar kan praten, omdat het teveel pijn doet.
Ik heb er nu al ontzettend veel spijt van, want nu ben ik weer alleen... en weet niet meer wat ik moet doen. Het voelt alsof ik nu wacht op de dood.
Hendrik> 2 jaar geleden-
Hee. Ik ben Desiree, en ik ben 20 jaar oud. Ik voel me ook ontzettend alleen. Ik werk en kijk series, voor de rest doe ik niks. Hoe gaat het op dit moment met je ?
Ik hoop van je te horen.
Groetjes.Anoniem> 2 jaar geleden -
Hey hendrik,
Ik ken dit probeem erg goed! ik heb voor mezefgeleerd dat ik deze gedachten en di tgedrag aan de dag leg omdat negatieve erkenning als een persoon ook erkenning is. Erkenning van jouw zijn is vaak het grootste probleem!Michelle> 2 jaar geleden -
Precies dat. En iedereen gaat verder. Ga je nog weg in de vakantie? Pff. Ja. Met wie ? Zie niemand Hoor niemand.
Inge> 2 jaar geleden -
Hendrik afgewezen worden kan verschrikkelijk pijn doen.
Het is niet omdat iemand je 'schijnbaar of echt afwijst ' dat je jezelf moet afwijzen.
Vergeef jezelf dat je er zo gevoelig voor bent.
Jouw waarde hangt niet af van de aanvaarding van een ander.
Aanvaard jouzelf Hendrik.
Heel veel liefs en goede moed in jouw leven🙂Linda17-03-2023 -
zonder baan(geld) kom je ook niet ver. je kan niet veel doen, als je een vriendschap/relatie aan wilt gaan, is dat ook een breker. ieder geval is mijn ervaring en misschien ook mijn minderwaardigheidscomplexje ;-)
Tom06-05-2023 -
Ik heb wel een baan en vriendin maar toch word ik er vaak niet blij van saaie slecht betaalde baan en mijn vriendin is ook niet die vrouw die ik ooit voor ogen had dus het lijkt bij mensen misschien mooi aan de buitenkant maar van binnen kunnen ze zich vast ook rot voelen ondanks dat ze hebben wat jij niet hebt.
Bas12-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
"Toevallig ontmoette ik ongeveer anderhalve maand een meisje online. Dit ging zeer goed, en ik had echt het idee dat ik verliefd was. Zij ook. We zouden al snel ontmoetten."
Hierna ging je de mist in.
Ik zal je iets leren voor een volgende keer.
Een vriendin zoeken gaat beter in de echte wereld.
Als je een meisje leuk vind lach je.
Dat ziet zij.
Op het laatst na een succesvol contact loopt ze weg. Dit is een natuurlijk fenomeen. Als jij écht een relatie wilt loop jij op dat moment naar haar toe. Of je neemt contact op zo als in jou geval. Het is een spel van aantrekken en afstoten jij kapte het dus af door je eigen twijfels. Je bent te jong om eenzaam te zijn. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Maar maak geen misbruik van deze "wetenschap". All you need is love.Cupido13-10-2024
-
-
Ik woon al jaren alleen (Verhaal 497)
Ik woon al jaren alleen ik heb sinds kort geen werk. Ik heb wel een lat relatie en familie maar ik trek mij vaak terug omdat als ik veel contact heb ik van alles de schuld krijgt als er iets voorval bij familie of vriend. Daarom leid ik een eenzame leven om geen problemen met mensen te hebben is best wel zwaar.
En van alles de schuld te krijgenSandra05-05-2024 -
Heb best een vrij saai leven (Verhaal 270)
Ik mag financieel zeker niet klagen maar heb nu als mindervalide (al is er niks te zien) best een vrij saai levenMarc> 2 jaar geleden -
Series volgen om me minder eenzaam te voelen (Verhaal 427)
Om me even wat minder eenzaam te voelen, volg ik bepaalde series. Dat voelt dan alsof ik deel uitmaak van hun leven. Ik schaam me daar heel erg voor, maar het geeft even wat verlichting. Doen meer mensen dit?Jetje22-10-2023-
dat doe ik ook, zit momenteel niet lekker in mijn vel, heb geen vrienden en zie weinig familie. als ik niet werk kijk ik het liefst hele dag series. heerlijk nergens anders aan denken
klaartje27-10-2023 -
Als het je gerust mag stellen, ik doe dat ook en ik denk dat veel mensen zich onderdompelen in series, de beste manier om te ontsnappen aan de werkelijkheid.
Op de duur lijkt het idd dat je deel uitmaakt en voel je je minder alleen.Lina01-11-2023 -
Ik doe het ook graag kan ik alles van me afzetten. En voel ik me niet zo aleen tis moeilijk om tegen iemand te zeggen dat je eenzaam voelt. Voel me bij niemand op mijn gemak. Aleen bij mijn hondjes voel ik me goed
Pat.04-12-2023 -
Ik vind dat super dat je dat kan. Ik heb een gezin en voel me alleen.
Stay strong blijven gaan en maximaal genieten, teveel zure mensen op de wereld sinds Covid..Alleen en niet05-12-2023 -
Ik doe hetzelfde ik denk dat het een manier is om te vergeten wat nu je realiteit is naja ik ben een mega overdenker, en ik heb zo goed als geen vrienden en ikheb meer het gevoel dat ik geen familie heb, en nu komt kerst eraa n,en dan moet ik doen alsof en ik vibd het vreselijk ik wil hun niet zien om eerlijk te zijn. Ik heb zelf ook veel fouten in mijn kecen gemaakt waar ik spijt van heb maar ze doen mij zoveel pijn door mij buiten te sluiten, en hierdoor ben ik intens verdrietig het gevoel dat ik nu heb wens ik niemand toe echt zo vreselijk en ik kom er maarnuet vanaf, ik heb verder ook geen steun iemand die mij zegt dat ik er wel bij hoor of vraagt hoe het net mij gaat het kan ze niks schelen ze kijken niet naar mij om en datdiet vreselijk veel pijn ik kan het ook bijna niet meer verdragen huilen lucht ook niet op het word alleen maar erger ik voel mij zo verdrietig en alleen ik probeer zo mijn best te dien maar ik ben onzichtbaar ik ben niet goed genoeg dus watis nu eigenlijk het nut?ik ben niet gelukkig en het ziet ernaar uit dat dit zo gaat blijven ik zie geen lichtpunt meer ik ben een heel ander persoon geworden en ik ben alles gewoon beu ik zie het nu even niet meet zitten hoe hard ik ook probeer ik wil dit niet meer ik wil niet meerzo verdrietig zijn, maar ik kan het ook niet tegenhouden
Anoniem10-12-2023 -
Hey allemaal
Ik begrijp iedereen en daarom reageer Ik ook voor jullie allen.
Ik heb net hetzelfde, ik kijk veel series als ik niet studeer en dat helpt maar is inderdaad niet zo leuk constant. Ik mis het heel erg om een babbel te hebben met iemand of gewoon eens iets drinken met elkaar gezellig praten over hoe de werkweek was enz..
Misschien een groepsappje openen zodat we elkaar kunnen leren kennen? Wie weet komen daar wel mooie vriendschappen van want ik vind het echt belangrijk om mensen rond me te hebben maar als je nergens komt is dat heel moeilijk.
Niemand is perfect dus ik wil zeker geen perfecte vrienden maken, iedereen moet zichzelf kunnen zijn en dat hoop ik om zo een mensen te leren kennen.
Hopelijk tot snel!
Liefs JessicaAnoniem21-12-2023 -
Heey Jessica,
Leuk idee van jou, en dat lijkt mij ook leuk alleen ik wil mijn telefion nummer niet hier neerzetten, hopelijk kunnen we een manier vinden om nummers uit te wisselen?
Groetjes,
AnoniemAisja21-12-2023 -
Hey, ja tuurlijk lijkt me leuk! Ja het is niet ideaal om nummers uit te wisselen hier. Hoe gaat dat wel?
GroetjesAnoniem23-12-2023 -
Hallo!
Ik heb ook ervaringen met series kijken en dan het gevoel hebben deel uit te maken van hun leven....ik heb ook niet veel vrienden dus een app groepje lijkt mij een leuk idee!
Ik zou wel willen aansluiten...C.27-12-2023 -
Fijn!
Maar hoe gaan we het dan doen met onze nummers uit te wisselen? Ik deel niet zo graag mijn gsm nummer via dit platform.
GroetjesAnoniem27-12-2023 -
Hoi Jetje,
Ja ik heb hetzelfde.
Het verdooft mijn gevoelens van eenzaamheid want je bent op een ander soort manier "onder" de mensen plus er is geen ruimte om te piekeren je wordt meegenomen in de levens van andere.Eva31-12-2023 -
Herkenbaar, alleen gaat met bij mij een stapje verder. Het gaat door in mijn fantasie en word een fake werkelijkheid. Het gaat terug naar mijn tienerjaren. Dus mijn probleem van eenzaamheid is veel groter dan mijn huidige eenzaamheid. Het probleem zit in mijzelf waar ik weer pijnlijk mee geconfronteerd word als ik weer terug kom in de realiteit.
Anoniem (de zoveelste)04-08-2024 -
Heb je ooit gehoord van Trekkies?
Je bent niet de enige die troost zoekt in series.
Overigens een heel normaal fenomeen.
🖖Carl09-08-2024 -
Je kunt een email adres maken met hotmail. Daar ben je echter outlook voor nodig.
Outlook light op smartphone.
Met de browser app duckduckgo gaat het heel mooi. Ga naar instellingen/emailbescherming en genereer een email. Makkelijk te blokkeren als dit nodig is .Duck09-08-2024 -
Even dit,
Ik werd geboren in de jaren 60.
Op de Duitse televisie was ooit een experiment uit pure nieuwsgierigheid wat er zou gebeuren als men bij 5 gezinnen de televisie een week zou afnemen. 5 gezinnen deden vrijwillig mee. Internet en computers bestonden nog niet, ze dachten de tijd wel even op te vullen met lezen en bordspelletjes. Na een week brachten ze de televisie terug. De mensen barsten in tranen uit! Ze waren hun broodnodige afleiding ter compensatie van het werkelijke leven kwijt geweest met overspannenheid tot gevolg in sléchts één week tijd! Nu begrijp je dat tv kijken helemaal niet raar is. Eenzaam of niet!! Geniet van dit gene wat je gelukkig nog wel hebt. Niks mis mee dus. Hopelijk vind je de rest wat je nodig bent op deze soms moeilijke wereld ook. Liefde, vriendschap, sport en spel, avontuur etc.Piet09-08-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Klopt heel herkenbaar het houdt je tenminste wel bezig.
Je gaat er helemaal in mee en wilt het het liefst elke dag volgen.
Als dat voorbij is op zoek gaan naar nieuwe series.
Welke series kijken jij als ik vragen mag?Dilara01-09-2024
-
-
Je wordt min of meer levend begraven (Verhaal 196)
Hey ik ben Han 74 bijna 3 jaar geleden mijn vrouw verloren aan kanker tot de laatste adem haar verzorgt .
Oke zit je dan alleen op de wereld en geen therapeut te vinden waar ik mee de bocht door kon al die goedbedoelde boekjes oplossingen werken voor mij dus niet heb niets aan de opmerking gaat u een een rijsje langs de Rijn maken dus resultaat je moet het gewoon echt helemaal zelf doen.
Na de dood van mijn vrouw kregen we te maken met corona nog stiller nog eenzamer dus.
Wat ik met dit verhaal wil vertellen en denk met mij telt dat voor velen die ook echt helemaal alleen achterblijven waar blijven de oplossingen voor ons die zijn er volgens mij gewoon niet je wordt min of meer levend begraven.Han> 2 jaar geleden -
Mijn hele leven is een strijd! (Verhaal 197)
Mijn hele leven is een strijd! Als kind zijnde is mijn vader al overleden. Mijn moeder is zware alcoholist geweest en ik ging van kindertehuis naar kindertehuis. Werd gepest op school omdat, ik "anders" was. Geen ouders had maar woonde in een kindertehuis. Op me 18e leerde ik de verkeerde mensen kennen en raakte ik verslaafd aan feesten en drugs gebruik. Heel veel meegemaakt in die periode... Dat duurde ongeveer tot mijn 28e. Had geen vast onderdak en kwam zelfs in het leger des heils terecht... Woongroepen, opvang centra's en ga zo maar door.... Daarna kreeg ik een relatie met de verkeerde jongen. Hij was jonger, onstabiel, en wilde doorgaan met feesten en drugs gebruik terwijl ik er aardig klaar mee was. Ik heb altijd moeite gehad met vrienden maken en vooral behouden. (Zat natuurlijk ook in de hele verkeerde scene) Eindelijk in 2019 (december) had ik de moed om het uit te maken met mijn toenmalige vriend! Ik had een nieuwe baan. Koos voor mezelf.. En in begin 2020 leerde ik een hele leuke jongen kennen op mijn nieuwe werk. We waren smoorverliefd en gingen al snel samen wonen. Dat ging de eerste maanden enorm goed! Tot covid in de wereld kwam. Mijn partner verloor zijn baan en ik ook. We zaten thuis. In een klein huisje. 24u op elkaars lip.. En ik kwam maar niet voorruit... Gebeurde enorm veel en ik werd weer depressief! Begon weer met blowen, en het ging totaal niet goed! Mijn partner probeerde mij eruit te trekken maar zat alleen maar in mijn eigen bubbel en had weer een muurtje opgebouwd! Ik werd zwanger, en de situatie thuis was niet goed en we besloten om een abortus te doen. Dit is nu bijna 2 weken geleden en heeft mijn partner afgelopen zondag gezegd dat hij ergens anders gaat wonen. Ik ben niet gelukkig en sleurde hem mee in mijn ellende.... Pas nu zie ik dat hij zoveel gaf en er niks voor terug kreeg. Ik ben zometeen weer helemaal alleen! Met een gebroken hart.... En ik kan je vertellen. Dat is het pijnlijkste wat een mens kan meemaken. :(Julia> 2 jaar geleden -
Ik voel me verscheurd (Verhaal 448)
Dag iedereen,
Ik ben een vrouw van 34 jaar. Ik heb ongeveer een relatie van 10 jaar en wij hebben een zoontje van 3,5.
Onze relatie is altijd nogal turbulent geweest maar het laatste jaar gaan we van crisis naar crisis. We zijn heel verschillende en willen ook heel verschillende dingen in het leven, zo blijkt. We gingen al naar een relatietherapeut maar zij ziet na verschillende sessies ook niet hoe wij samen gelukkig kunnen worden. Dus, simpel zou je denken, uit elkaar dan maar..:
Er is echter, buiten ons zoontje, nog iets wat ons heel erg bindt: we zien elkaar zo zo zo graag. Ik voel hem als een deel van mij, uit elkaar gaan zou voelen alsof mijn arm er wordt afgerukt ofzo. Ik kan de gedachte niet verdragen hem te moeten missen. Hij voelt zich net zo. Hij wil niets liever dan gewoon samen gelukkig zijn maar het lukt gewoonweg niet.
Ik voel me verscheurd. Ik ga hieraan kapot.
Zijn er nog mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of meemaken?
Lieve groet
XxVerscheurd> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik heb dit ook meegemaakt en op een dag heeft hij me uit het niets verlaten voor een andere vrouw. Ik ben er kapot van. We zagen elkaar zooo graag. Dacht ik althans...
sandra16-07-2024
-
Al 2 jaar depressief (Verhaal 499)
Al ruim 2 jaar depressief, alleen voor de kinderen sta ik nog op, vermoeid, op, leeg. Geen woorden en interesse meer. Toekomst zie ik heel donker in, met alles wat me nog te wachten staat en kan gebeuren, ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.M15-05-2024 -
Ik zal blij zijn als het weer januari is (Verhaal 459)
Tot mijn 30e had ik alles prima op orde… goede baan, leuke vrienden en een fijne familie. Vanaf mijn 30e kregen steeds meer mensen om me heen een relatie of gezin. Ik merk dat zo rond dit soort dagen, het besef steeds meer komt dat mensen vooral heel druk zijn met zichzelf. Sinds het overlijden van m’n Stiefvader komt ook steeds meer het besef dat de enigen die onvoorwaardelijk van je houden, je ouders zijn. Het idee dat mijn moeder er op een dag niet meer is doet me afvragen of het leven nog wel wat waard is daarna.Ik wou dat we in een wereld leefden waar niet iedereen vooral druk is met zichzelf en wat meer nadenkt over hoe dit soort dagen voor een ander zijn. Ik wil niet dat mensen me uit medelijden uitnodigen maar dat het vanuit hun motivatie komt om anderen te helpen.. Mede daarom heb ik niet het idee dat ik het hier met iemand over kan hebben. Ik zal blij zijn als het weer januari is. Voor iedereen die ook alleen is deze dagen, ik denk aan jullieAnoniem24-12-2023-
Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht
Marisa29-12-2023 -
Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht
Marisa29-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht
Marisa30-12-2023
-
-
Lichtje voor iedereen die dat nodig heeft (Verhaal 513)
Hey lieve mensen,
Dit is niet de eerste keer dat ik hier kom ik deel hier soms mijn ups and downs, en ja ik kom af en toe langs om verhalen te lezen van mensen die zoveel verdriet hebben, en zich beter zou willen voelen, en ik kan jullie daarbij niet helpen ook al voelt dit hard om te zeggen, maar eigenlijk is het een stukje waarheid ja ik zou misschien jullie wel kunnen helpen net zoals jullie weer andere zou kunnen helpen of eigenlijk steunen in deze moeilijke tijd voor jou in welke situatie je ook zit.
Zonet komt er weer iets in mij op en ik vind het eigenlijk belangrijk om dit te zeggen, want ik hoop dat jullie kunnen zien dat jullie zoveel gevoel hebben in jullie zelf dat soms gewoon nergens naartoe kan gaan.
Het klinkt misschien raar, maar ik zit er wel eens aan te denken wat ik zou zeggen tegen iemand die uit het leven zou willen stappen, en dat is natuurlijk moeilijk en lastig want je wilt niet dat zijn/haar situatie verergert, maar wat ik tegen diegene zou willen zeggen als je ooit hieraan denkt zal er weer een lichtje gedooft zijn, want wij zijn allemaal lichtjes die schijnen hoe je je ook voelt je bent meer dan welkom op deze soms niet zo'n leuke wereld laten we elkaar oplichten ❤️Anoniem01-09-2024 -
The end ! (Verhaal 512)
Sorry moet dit even kwijt. Ik zal spoedig sterven door mijn leven lang allostatische overbelasting ,oftewel al 60 jaar in stressmodus. Artsen/doktoren vinden niets, nooit hebben de onderzoeken iets verontrustends.
Al 20 jaar hart/borst pijn.
Toch kreeg ik afgelopen april een heftige ruiterembolie . ( heb echt geluk gehad dat ambulance snel was )
Behandeld in ziekenhuis, uiteraard alles gecheckt ( hart, longen )
Mocht na 4 dagen naar huis met anti stolling medicijnen.
Nu 4 maanden later heb ik nog meer pijn. Borst, longen, hoofdpijn, kaakpijn.
Allemaal signalen die duiden op naderend hart of herseninfarct.
Huisarts zegt “ SOLK” traject volgen hoe om te gaan met pijn. Bullshit… heb al een ernstige longinfarct gehad. Ik blijf echt pijn houden, iedere dag.
En dan moet ik daarmee leren omgaan…
Nee, mijn hart en vaatstelsel is gewoon volledig van slag door Allostase overbelasting. Em daardoor zal ik overlijden, dit jaar, spoedig, voel het!!!
Oh ja, wil naar de dierenhemel,niet bij mensen…😻Jan31-08-2024- Alle reacties weergeven...
-
Ik snap best dat je naar de dierenhemel wiot gaan, want hoe wij mensen met elkaar omgaan is soms zo erg naar, maar ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, en mocht je snel ( hoe hard het ook klinkt) verlost zijn van deze pijn en je rust vind in je mooie dierenhemel geef je dan even een signaal hoe het daar is? , want ik zal je waarschijnlijk willen vergezellen wanneer het mijn tijd is❤️
Anoniem01-09-2024
-
Gevecht (Verhaal 480)
Ben 43 jaar en vecht letterlijk al mijn hele leven.
Vanaf mijn geboorte heb ik geen goeie start gehad.
Jaren later kwam er uit dat ik niet mee kwam op school,
Daarbij kon mijn vader niet accepteren dat ik na een andere school moest
Daarbij nooit geaccepteerd door mijn klasgenoten en dat ging door tot mijn laatste jaren op de middelbare school.
Dan kom je uit de kast val op vrouwen ,wederom niet geaccepteerd door mijn familie vader en broer en zus.
Maar nogmaals hard realiteit maar ben wie ik ben.
Werd niet meer welkom geheten in het gezin.
Dan krijg je 6 jaar geleden een bericht van mijn pap dat mijn moeder stervende is en niet mag komen.
Daarbij op een of andere manier trek ik mensen aan die alleen willen profiteren van mijn goedheid.
Dus vrienden heb ik niet dus sta er alleen voor .
Dus soms denk ik waar doe je het nog voor?Vivian06-02-2024-
Hoi, ik was even op google om te zien of er een forum is voor lotgenotencontact mbt eenzaambeid.. En toen kwam ik hier en zag ik jouw verhaal waar ik heel veel in herken. Geen idee of dit bericht jouw bereikt of dat ik toch een acount moet aanmaken maar dat zie ik zo met versturen. Ik woon in Nijmegen en ben 52 jaar.
Groetjes, EsfherEsther08-02-2024 -
Esther bedankt voor je reactie.
Je bericht is aangekomen bij mij.Vivian08-02-2024 -
Ik ben dus 43 jaar uit zuid limburg.
Wat herken je zo in mijn bericht als ik vragen mag?
groetjes VivianAnoniem08-02-2024 -
Hoi, wat fijn dat je gereageerd hebt.
Wat ik herken is vanaf de geboorte al geen goede start maar ook het uit de kast komen verhaal. Waarschijnlijk zijn er nog veel meer dingen die wij overeen komen...heb ik het gevoel.
Weet jij of er hier ook een mogelijkheid is om een privebericht te sturen?
Ik blijf t apart vinden dat ik meteen bij jouw verhaal uit kwam terwijl er hier nog veel meer verhalen staan.Esther10-02-2024 -
Hoi esther
Ja tuurlijk reageer ik.
Dacht je dat ik het niet zou doen dan?
we hebben al dingen gemeen.
vind je dat een fijn gevoel of soort beangst gevoel?
Nee zou ook even niet weten hoe je prive moet sturen helaas, maar volgens mij gaat het niet.
Ben ook recent nieuw hier op deze site.
Groetjes vivvivian11-02-2024 -
Geen goede start vanaf je geboorte?
Ik ook . Vraag mij af wat je bedoeld.Rick15-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi esther
Ik heb een hersenbloeding , zuurstof gebrek gehad
En ze wisten niet of ik het ging halen, maar ja nu inmiddels 44 jaar later ben ik er gelukkig nog.
Hoe is het zo met Jou?vivian17-09-2024
-
-
Jullie zijn niet alleen (Verhaal 453)
Heey iedereen die het op dit moment moeilijk hebben, en het even niet meer weten.
Jullie zijn niet alleen, en ook al voelt dat zo wat je jezelf verteld geloof je meestal ook, en dat is meestal moeilijk te veranderen, en dat weet ik, omdat ik daar ook mega veel last van heb, en ja dat is soms inderdaad vermoeiend, en het drijft je tot waanzin. Ook omdat je er emotioneel van wordt. Op dit moment ga ik naar een psycholoog, en werk ik aan mijzelf, en dat is echt moeilijk, want mijn systeem is zo overhoop gegooid door alles wat ik heb meegemaakt dat ook al probeer ik positiviteit in mijn leven te brengen en voor mijzelf probeer te zorgen er altijd weer een stemmetje zal zijn die tegenwerkt, en dat is dan zo tricky, want je gaat je zelf geloven in wat je denkt, en wat je denkt hoeft niet altijd waar te zijn. Ik ben er nog mee bezig en ik heb eigenlijk ergens echt wel vertrouwen in dat het gaat lukken om een lichtpuntje te vinden, en het voor mijzelf weer om te draaien naar iets positiefs, en ik hoop dat het voor jullie ook gaat lukken.
Ik zat namelijk op een papier te schrijven waar ik eigenlijk goed in was, en uiteindelijk kwam er ook anderen dingen op papier te staan waarvan ik dacht weet je wat ik wil dit met jullie delen, omdat wat hier allemaal gedeeld word door iedereen we zitten namelijk in hetzelfde schuitje. allemaal zijn wij hetzelfde waarom? Omdat we nou eenmaal gevoelig zijn in een omgeving waar je veel door anderen beïnvloed kan worden. Dus is het belangrijk dat we in een omgeving zijn dat gunstig is voor onze welzijn.
Wat ik namelijk op heb geschreven is het volgende:
1. sportief
2. goed luisteren naar een andere , dus een luisterend oor( mits het geen geklaag is of negatief zijn over een ander, want daar ben ik nou eenmaal gevoelig voor)
3. rekening houden met de ander
4. vriendelijk zijn
en toen ben ik op gaan schrijven hoe ik ben als ik lekker in mijn vel zit:
Als ik lekker in mijn vel zit, dan stoor ik mij niet aan een ander, ook al zal diegene negatief over een ander praten ik zal het makkelijker naast mij neer leggen, en ja ik moet toegeven als het te lang doorgaat dan moet ik afstand doen van de persoon, zodat ik mij niet laat beïnvloeden door de negativiteit van de ander, maar ik zal het wel veel makkelijker los kunnen laten.
Als ik lekker in mijn vel zit kan ik een ander positief beïnvloeden zoals het hoort, en wat is nou leuker dan iemand positiviteit te geven , zodat diegene ook weer gaat stralen.
Als ik lekker in mijn vel zit, dan ben ik weer vrolijk en gelukkig, en dan let ik niet op de ander, en zal ik altijd naar mijzelf kijken in hoe ik zelf ben.
Als ik lekker in mijn vel zit kan ik alles wat ik leuk vind weer toelaten in mijn leven.
Als ik lekker in mijn vel zit, dan laat ik mij niet meer beïnvloeden niet door anderen maar ook niet door mijn eigen negatieve gedachtes.
Als ik lekker in mijn vel zit, dan heb ik weer positieve energie, en zal ik weer leuke dingen kunnen doen, en ook al is dat voor nu alleen ik zal er weer van kunnen genieten.
Als ik lekker in mijn vel zit, dan verspreid ik dat door te luisteren naar wat een ander te zeggen heeft, en zal ik weer mensen kunnen toelaten, en ben ik ook makkelijker toegankelijk.
Als ik lekker in mijn vel zit zal ik mij niet meer irriteren aan alles en iedereen.
Op dit moment ben ik tevreden met wat ik heb opgeschreven, en het zal een lange weg zijn van leren en vooruitgaan, maar zolang ik vertrouwen heb in mijzelf weet ik dat het goed zal komen op de manier waarvan ik denk dat dat het juiste pad is.
En wat ik jullie wil meegeven is:
Alleen jij weet wat het beste is voor jezelf, en alleen jij hebt controle over wat er in je leven gebeurt, en ook jij kan jezelf helpen. Het begint door eerst voor jezelf te gaan zorgen, waar mogelijk de rust pakken die je verdient. Het is moeilijk ja en dat is niet erg, want niet alles in het leven hoeft met een rechte lijn te zijn, en ja je maakt dit nu op moment mee, en wat je voelt ik snap het de gevoelens die je nu hebt die nare gevoelens waar mee je blijft zitten zijn pijnlijk en soms ondraaglijk, en ik wou dat ik ze voor je kon verlichten met heel veel liefde.
Het enige wat ik voor je kan doen is je laten zien dat je er wel toe doet, ook al voelt het op dit moment niet zo wanneer je weer in een diepe dal zit. Weet wel dat ook jij genoeg bent, en dat je ook van alles mag genieten waarvan jij denkt dat het je goed dunkt. wees lief voor jezelf, want wanneer jij lief zal zijn voor jezelf zal je weer gevoelens ervaren van vreugde, en zal je weer liefde kunnen toelaten die je zo verdient.
Liefs,
Mirjam
Mirjam13-12-2023-
Ik denk dat je teveel kijkt vanuit jezelf.
Wat voor jou werkt hoeft echt niet voor een ander te gelden. Er zijn mensen met Major problemen. Die kunnen echt niet zomaar weer verder met hun leven. Ik bedoel dit niet als verwijt naar jou. Mensen zonder benen kunnen niet lopen. Daarom zijn velen eenzaam.Ra15-09-2024 -
Helemaal eens. We kunnen vaak alleen delen wat voor ons heeft gewerkt met de hoop dat we andere daarmee kunnen helpen. En iedereen is anders, dat maakt het ook lastig, niet alleen voor ons zelf maar ook voor hulpverleners. Maar we doen allemaal heel erg ons best om er iets beters van te maken voor onszelf en andere. Ik had zelf ook nooit gedacht dat ik niet meer zou kunnen lopen. Maar voor mij is er waarschijnlijk nog hoop. Ik heb altijd heel veel respect naar andere ook toe die het zwaar hebben of nog zwaarder hebben
Anoniem15-09-2024 -
X Rodha (was ik vergeten bij te zetten bij het laatste bericht)
Anoniem15-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
En ook bedankt voor je mooie post Mirjam
X RodhaAnoniem15-09-2024
-
-
In je eentje op oudejaarsavond (Verhaal 208)
Ik zit hier in m'n eentje. Voel me zo alleen. In je eentje op oudejaarsavond. Wil eigenlijk wel naar bed , maar dan voel ik me een sufferd, alsof ik zielig ben. Maar dit is al de zoveelste oud en nieuw dat ik alleen zit. Wat heb je er allemaal aan, dit kut leven.Ikke> 2 jaar geleden-
Dan ga je toch lekker vroeg naar bed? Je bent geen sufferd wanneer je dat doet hoor, het is nu dan geen oudjaar meer maar toch, Wees gewoon aardig voor jezelf. Je hebt het al moeilijk genoeg wanneer je je alleen voelt.
En misschien komen er wel betere tijden en dan heb jij ondertussen toch maar mooi voor jezelf gezorgd!Anoniem> 2 jaar geleden -
Even dacht ik dat ik jou tekst zelf geschreven heb, het zou best kunnen.. twee jaar geleden, oudejaarsavond, alleen op de bank. Vrienden zijn er niet meer of laten nooit meer van zich horen. Toch maar oliebollen gehaald en een fles drank voor het grote moment. Ik zit te wachten en voel mij slechter en slechter. En dit is al de zoveelste jaarwisseling alleen. Dus haal ik uren voor twaalven de kurk maar van de fles om het rotgevoel ietwat te dempen met bubbels. Vrienden overleden, familie overleden en geen werk meer. En wat was mijn leven moeilijk. Armoede, verdriet, angsten, ziektes, onzekerheid en veel teleurstellingen. Meestal lees ik dan hier wat verhalen van lotgenoten. Met een half dronken kop plaats ik dan soms een reactie. En volgend jaar? Weer een fles champagne waarschijnlijk. Verder heb ik immers niets. Op zich hoeft het leven niet "kut" te zijn, maar niet iedereen heeft evenveel geluk. En dat is in mijn geval wel heel zacht uitgedrukt. Gelukkig nieuwjaar zeggen ze dan. Tja, het zal wel. Beste ikke, ik weet wat je doormaakt. Hopelijk blijft het niet alleen maar "kut".
Cornelis12-09-2024 -
Bij mij was het de eerste jaren heel moeilijk om dit alleen “te vieren”. In verband met mijn ziekte. Mijn vrienden kan ik niet zien daardoor en helaas heb ik geen contact met familie. Ik ben een jonge dame. Maar afgelopen jaar kon ik toch wel voor het eerst meer ervan genieten, één van mijn buren die ik niet ken hadden prachtig vuurwerk opgestoken. Ik kan helaas niet lopen meer sinds 4 jaar dus ik kon vanuit mijn bureaustoel met wieltjes vanuit het raam het vuurwerk kort zien, paar minuutjes, omdat ik niet lang kan zitten ook. Het was echt prachtig het vuurwerk en voor mij is dat het moment om de mensen die er niet meer zijn te eren, en stil te staan bij wat ik heb meegemaakt maar ook heb bereikt en dankbaar te zijn voor de positieve dingen in mijn leven (ook al zijn het er niet heel veel), en mijzelf en andere een betere toekomst te wensen, ik maak er iets bijzonders van. Ik laat mijn tranen rollen. Ook zorg ik dat ik lekker eten heb voor mezelf. Drank heb ik al heel lang afgezworen omdat ik daar heel depressief van werd. Ik heb ook afgelopen vier jaar heel veel verschrikkelijke dingen meegemaakt tijdens mijn ziekte, ik heb wel honderden keren, als het er niet duizenden zijn, op het punt gestaan om uit het leven te stappen. Nu ben ik toch trots dat ik door heb gezet en een doel in mijn leven die ik hopelijk kan waar maken in de toekomst, stapje bij stapje hoop ik dat ik beter word, ik denk dat het moet lukken. Hoop doet leven. Ik hoop dat ik in de toekomst er voor mensen kan zijn die hulpbehoevend zijn, omdat ik weet hoe erg het is om in nood te zitten. Die mensen verdienen van mij een kans en daar wil ik mij voor inzetten, dat is 100% de moeite waard om voor te leven.
En ik werk heel hard aan mijzelf om een fijner leven te creëren. Ook kijk ik op YouTube kort vuurwerkshows, de aller mooiste vuurwerkshow vind ik wel die van Londen altijd. Zo bijzonder. Ik hoop dat ik ooit weer kan lopen, dan hoop ik het te kunnen zien in het echt. Maar ik blijf hoop houden en werken aan herstel. Ik blijf doorzetten elke dag tot dat het is gelukt om gezond te zijn
Helaas duurt oud en nieuw hier altijd tot minimaal 3 uur, aanslag op mijn gezondheid maar daar probeer ik me ritme beetje op aan te passen. Ook heb ik weinig geld voor de kachel, maar alleen op die avond maak ik zeker een extra uitzondering en zet ik hem wat langer aan.
Ook al heb ik het vreselijk moeilijk gehad, en nog steeds, toch probeer ik er een soort mini feestje van te maken en er iets bijzonders van te maken op oud en nieuw☺️ ik ben overigens niet alleen want ik heb een kat, dat helpt goed tegen eenzaamheid.
Ik denk dat ik dit jaar een heerlijk pizza ga eten, en kijk uit naar het prachtige vuurwerk. Ik zou nog zoveel willen schrijven maar dat gaat helaas niet, ik moet toegeven aan rust en herstel…..
Ik wens voor nu iedereen een beter leven toe (heb ik dat alvast gezegd ☺️)Anoniem12-09-2024 - Alle reacties weergeven...
-
En hopelijk heeft iemand iets gehad aan mijn verhaal om er iets uit te halen voor zichzelf.
Er is vaak licht aan het einde van de tunnel, als je door blijft zetten kom je erAnoniem12-09-2024
-
-
Spuugzat (Verhaal 394)
ik ben mensen wel zo spuugzat en nou moet ik weer naar de tandarts ik heb er nu al geen zin in ik haat mensen ik wou dat anderen en ik zelf nooit bestaan had / haddentss09-09-2023-
Weet dat ik op afstand voor je bid. Het leven is vaak moeilijk maar er is een God die leeft!
Fien11-09-2023 -
Een leeg universum?
Empty16-08-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik mag de tandarts ook niet. Maar dat is niet persoonlijk. 😬💉
Tom10-09-2024
-
-
Ik ben nog steeds die "sociale" eenzaat (Verhaal 97)
Sinds mijn kindzijn was ik op mezelf aangewezen. Ik vond dat niet raar , deed leuke dingen op mijn eentje.Op school en later op mijn werk en mijn leven deed ik zo mijn best om erbij te horen , om graag gezien te worden....Nu vele jaren later , vele wondes geheeld of niet , ben ik nog die "sociale " eenzaat. Ik doe nog zoveel graag alleen. Maar toch knaagt er iets van....?????Carine> 2 jaar geleden-
Grappig ik heb dat ook.
André> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik ook .
Peter03-02-2024
-
-
Voor mij is het afgedaan (Verhaal 174)
Weet je wat mij eenzaam maakt is de mensen die zeggen dat ik altijd welkom ben maar vervolgens zeggen dat ze druk zijn en geen tijd hebben of dat ze geen vertrouwen in mij hebben en dat spat er van alle kanten uit want wanneer hoor ik nou wat van hun ik ben altijd diegene die moeite moet doen om te vragen of ik langs kan komen en dan ook nog zeggen dat ik er niet alleen eruit zal komen sory maar ik ga geen mensen in mijn leven laten die al zo gaat denken zonder überhaupt moeite te willen doen om met mij te gaan praten of wat dan ook ik ben daar dan ook klaar mee als je geen vertrouwen in mij toont of hebt dan hoor je niet in mijn leven want dat zijn de mensen die mij blokkeren die mij tegenhouden het vertrouwen te krijgen die ik in mijzelf heb verloren want hoe zal ik ooit nog vertrouwen kunnen hebben in mijzelf als ik mij hier niet eens welkom voel of het gevoel dat ik er niet eens toe doe ik heb het zelf uitgesproken maar niks noppes nada dat dat diegene daarop heeft gereageerd het is alsof ik tegen een muur praat ik voel mij genegeerd
Het alsof ik niet voor mijzelf kan zorgen dat idee krijg ik van haar en niet het recht heb om gelukkig te leven en dan ook nog het lef hebben om het op haarzelf te betrekken alsof ik werk heb doordat zij mij zogenaamd een schop onder de kant heeft gegeven want wat moest ik bij haar als ik eigenlijk zou moeten solliciteren voor werk alsof ik alleen welkom ben wanneer ik succesvol ben in het leven alsof dat de waarde is in het leven nee het is voor mij afgedaan en ik zal hier dan ook ooit vertrekken zonder überhaupt wat te zeggen want dat verdienen ze niet niet! Dan hadden ze wat meer moeite moeten doen want het Is geen eenrichtingsverkeer!Anoniem> 2 jaar geleden -
Na 10 jaar samen (Verhaal 502)
Na 10 jaar samen zijn ben ik een half jaar geleden gescheiden van mijn partner. We hadden geen kinderen en zijn, op een paar emotionele ruzies na, vriendschappelijk uit elkaar gegaan. De afgelopen 10 jaar flitsen soms langs, mooie en verdrietige herinneringen. Vooral ook hoe jong en naïef we in het begin waren, het voelt pijnlijk dat dat weg is en die fase niet meer terugkomt. In het begin stonden we beiden aan de start van ons werkende leven, waren we net afgestudeerd en verdienden we heel weinig. Vakanties waren dan heel simpel maar gek genoeg waren dat achteraf wel de leukste tijden.
Ik heb inmiddels een goede baan en een mooi huis, ook nog eens op een mooie plek in Amsterdam. Mijn vrienden vertellen me ook dat ik daar meer van moet genieten. Maar als ik mijn huis opruim, een nieuwe lamp ophang, nieuwe spulletjes koop, dan is er niemand meer tegen wie ik kan zeggen: kijk eens, ik heb 'ons' huisje mooier gemaakt. Niemand meer om even 'slaap lekker' tegen te zeggen, of iets lekkers voor te koken. Of om in discussie mee te raken over wat we willen zien op TV, of we samen de stad in gaan.
Voordat ik in deze relatie zat kon ik heel goed alleen zijn maar na 10 jaar voelt het alsof ik moet 'afkicken' en mijn beste vriend kwijt ben. Ik droomde er altijd van om ver te reizen, een tijdje in Azië te wonen, maar nu ik alleen ben voel ik vreemd genoeg die behoefte veel minder. Veel dingen lijken ineens niet meer gezellig, en ik voel de eenzaamheid dan nog meer. Misschien is het wennen en komt dit na verloop van tijd zelf. We gaan het zien.Rick04-06-2024 -
Arbeidsongeschikt en erg eenzaam (Verhaal 505)
Sinds 2 jaar ben ik arbeidsongeschikt geraakt.
Ik ben daar best heel verdrietig over. Ik kreeg het besef dat het dusdanig erg met mij is dat ik dus volledig ben afgekeurd voor de reguliere arbeidsmarkt. Best bizar en deze realisatie sloeg toch even in als een bom.
Ik moet continue keuzes maken met waar ik mijn mini beetje energie in ga stoppen. Helaas ben ik daar best wel wat vrienden door kwijt geraakt en voel ik mij eenzamer dan ooit. Zij begrijpen op de een of andere manier niet dat ik ook een stuk minder te besteden heb sinds ik arbeidsongeschikt ben en een stuk minder energie heb dan voorheen.
Ik krijg 75% van mijn laatste verdiende loon maar is in werkelijkheid nog een stuk minder omdat ik 3x zoveel belasting afdraag in vergelijking met iemand die werkt. Het is absoluut geen vetpot maar wel erg fijn dat ik ik nog iets ontvang.
Grote uitgaven kan ik niet meer doen, maar een wandeling, een lunch of naar het strand kan ik nog wel, echter moet ik continue keuzes maken waar ik mijn mini beetje energie in zal stoppen. Dit heeft geleid tot afstand van vrienden die vaak iets willen doen wat best veel geld kost en veel energie van mij vraagt. Ik heb dit proberen uit te leggen maar helaas stuitte ik op inbegrip en hebben zij afstand van mij genomen.
Af en toe een knuffel van een vriendin die gezellig even langskomt op de koffie mis ik enorm. Gelukkig heb ik Ik heb een lieve man en een schat van een puberzoon. Zij zorgen ervoor dat ik er nog ben maar soms vraag ik mij weleens af of het nog zin heeft om oud te worden...S.06-07-2024-
Hoi, S.
Ik loop nu ook hij de deur omdat ik een ziekte heb. Gelukkig kan ik er wel oud mee worden maar heb wel weinig energie. Het financiële maakt voor mij weinig verschil omdat mijn werk toch al slecht betaald werd. Ik begrijp je ergenis. Niet meer werken kan een nutteloos gevoel geven. Wat ik mij afvraag is: Kun je niet gaan schrijven ofzo? Of kinderboeken maken? Sorry als je mij nu een zeurpot vind. Jezelf nuttig maken kan toch nog wel? Een virtuele knuffel van mij.Tata05-08-2024 -
Hoi Tata,
Dank je wel voor je reactie.
Je bent absoluut geen zeurpot, ik ben juist blij met je adviezen! Zien kan ik niet meer zo goed komma maar praten kan ik nog als de beste, dus dat is zeker wel een goede tip.
Ja, die nutteloosheid, verschrikkelijk. Mijn koppie wil wel... maar daar weet je waarschijnlijk alles van.
Wellicht dat ik in de toekomst bij een verzorgingstehuis een bakkie kan doen bij eenzame ouderen, daar zijn er helaas ook heel veel van. Er zijn een paar tehuizen bij mij in de buurt. Praten kan ik nog wel komma maar eerst aan mezelf werken want momenteel gaat het helaas niet zo goed.
Nogmaals dank je wel voor je reactie en voor jou veel sterkte ook met je ziekte en een virtuele knuffel terug,
Liefs sS22-08-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Heel veel sterkte!! Ik zit in ongeveer dezelfde situatie.
Ik kan helaas niet uitgebreid reageren maar blijf focussen op mogelijkheden en oplossingen, dat is voor nu mijn belangrijkste tip en ik heb “ ‘mijn 54 tips” geschreven onder het kopje “depressie” bij de tips op deze site. Misschien zit daar iets tussen voor je om je ietsje gelukkiger te maken ondanks je ziekte
Heel heel Veel sterkteRodha02-09-2024
-
-
Buiten me familie heb ik niemand meer (Verhaal 440)
Hallo ik ben Wout ben een Jongen van 19 jaar en voel me eenzaam en alleen heb geen vrienden en geen vriendinnen buiten me familie heb ik niemand meer ik voel me er zelf ongelukkig door ik weet niet meer wat ik moet doenWout26-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Wordt vrijwilliger in een revalidatiecentrum of verpleeghuis. Er werken zoveel jongeren. En vrijwilligers. Helpen organiseren voor leuke middagen juist ook voor mensen die erg eenzaam zijn geworden.
Je krijgt zoveel aardigheid en ook liefde en waardering terug. Meld je aan bein eens op een vaste dag. Het is gezelliger en vrolijker dan je denkt. Ze wachten op je jong en oud doen doenWout08-04-2024
-
Mijn vriend is opeens vertrokken (Verhaal 458)
Hoi; ik ben op zoek gegaan naar mensen om mee te praten. 8 weken geleden is mijn vriend opeens vertrokken, ineens zonder waarschuwing , zo’n ontzettende klap. Na 18.jaar zit ik ineens alleen met de hond (gelukkig is die er nog) ik heb veel vrienden/kennissen die me willen steunen maar heb t idee dat niemand echt begrijpt hoe ik me voel. Ik voel me zo alleen, eenzaam, depressief. En dan komen die rotdagen eraan de kerst en nieuwjaar… al die happy mensen die je ziet, die klote films , reclames, al die lichtjes in de huizen, terwijl mijn huis zo donker voelt. Ik kan me voorstellen dat mensen vooral rond deze dagen een einde aan hun leven willen maken…Anouk23-12-2023-
Hoi, alsof ik mijn eigen verhaal lees. Mijn vriend is ook opeens vertrokken, in november vorig jaar. Na 20 jaar relatie. Hij had het uitgemaakt 6 weken nadat mijn vader was overleden. Twee enorme klappen. Gelukkig heb ik nog een hond net als jij en moest ik wel naar buiten. Sinds januari heb ik hulp van een psycholoog, ik was zwaar depressief. En gelukkig heb ik ook aardige vrienden. Maar de enorme dubbele rouw moet je zelf doorheen. Met mij gaat het inmiddels iets beter, ik hoop met jou ook.
suus10-06-2024 -
Ook mij is dit overkomen, plotseling stond ik er alleen voor. Het is voor mij nog steeds onbegrijpelijk hoe iemand waar je jarenlang mee hebt samen gewoond plotseling kan ' verdwijnen.
Marina11-06-2024 -
Wat een klote streek van hun.
Het toont ook dat jullie beter verdienen.
Hoe gaat het met jullie?
Ik hoop dat tijd de wonden een beetje zullen genezenVinny12-06-2024 -
Gaat alles goed ?
Vinny15-06-2024 -
Bij mij betrof het mijn vriendin die er na 13 jaar vandoor ging, ook zonder enige waarschuwing...13 jaar voor mijn gevoel door de plee gespoeld.
Ze heeft mij opgezadeld met een hoop gedoe en ellende (o.a. het uitspelen van mijn zoon voor financieel gewin), maar goed het is wat het is (een man mag niet klagen, zich ellendig voelen en bovenal geen emoties hebben of tonen);
Sinds het hele voorgenoemde gebeuren zie ik mijn zoon enkel nog in de weekenden en ben ik daarnaast mijn plezier in hetgeen ik leuk vond om (samen met iemand) te doen verloren (ik heb immers buiten mijn zoon niet echt iemand meer) .
Feestdagen? Ik zit er niet meer op te wachten, enkel als mijn zoon er is heb ik een reden, namelijk: voor hem! Ik vond o.a. kerst vroeger altijd leuk, alléén ik zie het niet inmiddels meer gebeuren dat ik ooit nog dat fijne gevoel terug ga vinden/krijgen.
Wat betreft het begrijpen of mensen er een eind aan willen maken? Ik vat het wel, voor mijn gevoel rest mij niets anders dan het uitzitten van mijn tijd, in elk geval tot mijn zoon oud en wijs genoeg is en zonder zijn vader kan waarna ik het leven vaarwel kan zeggen...Ik heb (5+ jaar zo eenzaam/alléén) geen hoop meer en mijn dromen/wensen (een rijk gezinsleven) zijn vergaan (die doen er ook niet meer toe) en dan ben ik pas 38..
Hoe dan ook: sterkte en ik hoop dat jij jouw weg (wel terug) vindt. Voor mij is het te laat (ik zit niet te wachten op woorden als 'het is nooit te laat', dat zijn wat mij betreft dooddoeners).
Gegroet,
TotaalNietBelangrijkWieIkBenTotaalNietBelangrijkWieIkBen03-07-2024 -
Mijn vriend vertrok 3 weken geleden plotseling. Ik kwam uit mijn laatdienst en hij wou weg. Gisteren vernam ik dat hij al samenwoont met een andere vrouw. Het doet zo pijn. Ik hield zo van hem. Hele dagen ben ik verdrietig. Kom ik hierover heen ?
sandra16-07-2024 -
Hoi Sandra,
Vast wel. Het klinkt misschien lullig maar als vrouw heb je voldoende keuze en potentiële opties qua mannen (andersom is dat echt niet zo, zeg ik uit eigen ervaring).
Het is nog vers (3 weken) maar met enige tijd voor verwerking en weloverwogen keuzes moet het niet lastig zijn om een leuke nieuwe vent te vinden. Voor mezelf sprekende kan ik het andersom wel vergeten, maar goed ik heb dan ook opgegeven met mijn 38 jaar.
Succes en sterkte,TotaalNietBelangrijkWieIkBen16-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Als je dit niet zelf heb ervaren is het moeilijk ye begrijpen voor wie dan ook, zit er nu ook ,en was een van de meest sociale mensen.
Jasper17-07-2024
-
-
Liesje (Verhaal 496)
Eenzaamheid , ik voel het elke dag . Maar ook intens verdriet elke dag weer . Na een huwlijk van 27 jaar en 4 jaar samengewoont , dus 31 jaar samen .kreeg ik te horen dat mijn man wilde scheiden . Alles wat ik lief had in mijn leven was in een zin weg . Verhuizingen , corona periode 3 jaar daarna elk jaar een operatie blindedarm , cyste , voetoperatie . Ik ben op , de eenzaamheid is zo intens . Na een druk gezinsleven naar helemaal niets . Tranen elke dag , al 5 jaar lang . Psychologische hulp gehad , maar ze kon me niet helpen , ik was zolang samen geweest met een narcistische partner . Mijn verhaal vertelt tot mijn psycholoog in tranen was en zei dat ze me niet kon helpen . Ik heb een zoon en een dochter zij weten niets van mij verdriet . Ik werk nog 4 dagen in de week . Elke dag speel ik een toneelstuk, zodra ik van mijn werk naar huis ga , stromen de tranen over mijn wangen . Ik heb ook een aantal lieve vriendinnen, maar ook voor hun hou ik me groot . Mijn moeder die op 97 jarige leeftijd overleed zei eens de woorden .........je krijgt wat je verdient . Ik zal wel een heel slecht mens zijnAnoniem25-04-2024-
Ach wat verdrietig….
Zou je niet eerlijker kunnen zijn naar anderen toe? In elk geval tegen je vriendinnen? Misschien horen zij juist graag hoe het Echt met je gaat….
Liefs en sterkte!!Leonie26-04-2024 -
Verschrikkelijk om te lezen.
Ik zou toch als proberen om je hart te luchten bij je vriendinnen zoals Leonie ook aangeeft.
Als je het zo opkropt heeft het alleenmaar negatieve gevolgen voor je.
Hoe moeilijk het ook voor je kan zijn toch proberen.
Eventueel kan je ook op een discord server komen en daar je hart luchten.
Veel mensen die er zitten zoeken een beetje connectie.
Dit is de uitnodiging: https://discord.gg/dhwc68zJ
Groetjes en sterkteAnoniem28-04-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Dag Liesje,
Wat een verhaal…
Het spijt me dat je dat hebt moeten doormaken…
Ik wil je wel even zeggen dat ik die uitdrukking nog al vaak gehoord heb, maar een tijdje terug zei me iemand dat iedereen krijgt wat hij/zij aankan. En op zich vond ik dat wel een mooie boodschap. En ook al heb je er misschien niet veel aan, wil het toch zeggen dat je een ongelofelijk sterke vrouw bent!
Ik las dat je partner een narsist was. Ik vind het knap van je dat je zoveel jaren zo zorgzaam bent geweest voor jouw gezin, terwijl het voor jou waarschijnlijk helemaal niet makkelijk was? Misschien komt er na al die ellende die je hebt moeten meemaken, nu wel wat geluk op jouw pad?
Ik geef wel de eerdere reacties gelijk en zou toch een gesprek aangaan met jouw vriendinnen of met de kinderen. Ikzelf zou het graag weten mocht mijn moeder het moeilijk hebben. Ik weet dat je niemand tot last wilt zijn, maar ik denk echt dat een beetje steun vanuit jouw directe omgeving jou wel goed zou doen!
Ik wens jou het allerbeste!Lottie15-06-2024
-
-
Vrouwen LGHBT (Verhaal 493)
Mijn naam is Vivian , val op vrouwen maar op een of andere manier val ik steeds voor de verkeerde dames.
Of proberen dominant te zijn of gebruiken je.
Snap niet waarom ik zon mensen aantrek.
Vertrouwen in de vrouwen is nu ook ver te zoeken.
Vaak denk ik loopt diegene die wel om me geeft zoals het hoort eerlijk betrouwbaar en respect wel rond?
Wie kent dit gevoel ook?
En zou willen praten ?Vivian11-04-2024- Alle reacties weergeven...
-
Hoi Vivian,
Misschien wil je geen advies van een jongen of jongeman of man, en zeker niet van iemand die nog veel te leren heeft.
Maar misschien kun je beginnen bij jezelf af te vragen: ‘Hoe vind ik dat het hoort?’
Zoals ik heb kunnen lezen in vele boeken, films en series, kun je proberen om jouw definitie of standaard van eerlijkheid, respect en betrouwbaarheid los te laten. Ik zit momenteel in therapie en leer veel over reflectie. 9/10 keren dat jij of ik iemand ontmoet, is het een tegenpool of iemand die jou iets te leren heeft. Zo ervaar ik momenteel de wereld en mijn interacties met mensen. Einstein zei ooit inderdaad dat een diamant reflecteert maar Rihanna zei dat ze stralen of in het Engels ‘shine bright like a diamond’. Wie heeft er gelijk? Kies je een kant? Of discussiëren we erover?
Ik ben nu zo’n 5 jaar ‘alleen’ en ook ik moet ‘helaas’’ mijn visie bijstellen of veranderen om de mensheid beter te begrijpen en mezelf.
Ik wil best praten, dat heb ik al sinds mijn basisschool niet zoveel meer gedaan, omdat mij is aangeleerd dat ik niet mag spreken voordat ik mijn vinger opsteek. Ik typ en schrijf daarom ook zoveel! :)
Begrijp je een beetje hoe sommige patronen zich kunnen manifesteren tot een gedrag dat soms niet hoort bij hoe wij of anderen denken hoe het hoort?
Psychologie is leuk om te leren, ik heb er zelf niet zo heel veel verstand van en ik vergeet laatste tijd veel dingen omdat ik ietsjes ouder wordt.
Voel je vrij om een berichtje te sturen, wie weet leren we van elkaar! :)
Groetjes,
JeremyJeremy13-05-2024
-
Samen Eenzaam zijn? (Verhaal 486)
Ik heb nu 3.5jaar ptss door een mishandeling en voel me eenzaam en niet gehoord.
Niet door instanties en ook niet meer door mn vrienden. Ik raak ze 1 voor 1 kwijt. Als of niemand begrijpt, maar ook niet wil begrijpen wat dit met mij doet, en hoe ik me voel.
Ik heb wel eens gezegd: hij had me beter 2 gebroken botten kunnen geven, dan ptss.. dan was ik overspoeld met kaartjes, bloemen en hulp.
Ik weet niet of het mag, maar miss zijn er mensen die net als mij ook het 'normale' contact missen?
Gewoon een appje, of een belletje..
Miss kunnen we een groeps app maken?
Soms mis ik het ook om samen over Gtst te praten, of over darten, of wat er op het nieuws is gebeurt..
Mochten er mensen zijn die daar ook belang bij hebben, dan mogen jullie me wel een email sturen, maak ik een groep aan. Maar ik probeer het wel een leuke app te houden, eentje met positieve aandacht voor elkaar.
Girl-2-pac@hotmail.com
Ik zie wel of jullie daar behoefte aan hebben😊C.29-02-2024-
Je hebt exact beschreven hoe ik mij elke dag voel.
Nelle24-03-2024 -
Ik snap je helemaal. Ik krijg van verschillende instanties hulp, maar wat voor hulp?
Ben op zoek naar contact met mensen omdat ik op me ouders na helemaal alleen ben.
Mocht na kort online contact het contact offline mogelijk zijn (want dat is heel belangrijk voor mij) dan kan ik wel op Discord kletsen.
Groetjesverdayne28-03-2024 -
Hallo,
Ik zal mijn E-mail adres schrijven om mezelf niet op te dringen aan anderen. Jeremypegel2@icloud.com
Ben al 5 jaar alleen in isolatie of eenzaamheid. Ik kan een beetje raar overkomen, maar dat doet mijn eenzaamheid met mij. Door therapie heb ik al wat meer leren communiceren maar weet niet of ik dat ook echt goed doe.
Enige hulp is altijd welkom.
Ik ben overigens 32 jaar. Weet niet of dit een probleem vormt.
Ik hoor het wel.
Groetjes,
Jeremy (PTSS/PersonalityDisorder)Jeremy13-05-2024 -
Ik heb je een bericht gestuurd.
Misschien spreek ik jullie allemaal wel binnenkort.
Groetjes all.Anoniem14-05-2024 -
Voor alle eenzamen. Met de Duckduckgo app maak je makkelijk unieke email adressen.
Zowieso een nuttig app 😉.Donald15-05-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Het is natuurlijk makkelijk om een lotgenoten groep te beginnen. Ex-veteranen zullen echter naar elkaar toetrekken en zitten waarschijnlijk niet te wachten op andere groepen. Helaas zit dit in ons menselijk systeem. Houd daarom respect voor iedereen. Ook al begrijp jij daar niets van. Deze groepvorming zag ik vroeger al op school. Een groepje Turken bij de ingang en een groepje lompscholers in een andere hoek. In de gay scene was weinig begrip voor andere groepen zoals travestieten en bisexuelen. Tegenwoordig is LHBTI een begrip. Dus wil je zelf bevrijding? Probeer dan ook die ander ruimte te geven.
Donald15-05-2024
-
-
Geen emotionele verbondenheid met mensen (Verhaal 483)
Ik ben een leuke uitziende vrouw van 41 die altijd zichzelf goed verzorgd. Vaak word ik ook veel jonger ingeschat dan ik ben. Als ik buiten op straat loop, wordt er vaak naar me gekeken. Mensen die me niet kennen, die zal denken wat een zelf verzekerd vrouw loop daar. Maar helaas, er is niks waar van dit alleen uiterlijk vertoning. Van binnen ben ik ontzettend onzeker. Onzeker over mijn kunnen, voel me dom naast andere mensen/collegas, onzeker dat andere mensen me niet leuk vinden als ze me beter kennen. Ik vind ontzettend lastig om een goed gesprek te voeren. Het lijkt erop alsof ik niet weet wat ik moet zeggen. Vaak eindig de gesprek dan ook heel snel. Waardoor een diepgaand gesprek onmogelijk is met mij. Het heeft mij het gevoel dat ik dom ben, dat er gewoon niks valt te praten met mij. Ik probeer dan zo’n geval snel iets te verzinnen om de gesprek op gang te houden waardoor het alleen maar aukward wordt. Daardoor ben ik ontzettend bang in 1 op 1 situaties. Dan probeer ik te vluchten of zorg ik ervoor dat er meerder mensen bij zijn. Ondertussen heb ik zo’n angst ontwikkeld dat ik nooit alleen met zijn tweetje willen afspreken . Ben zo’n bang voor de stiltes. Doordat ik de diep gesprek niet kan voeren, voel ik geen verbondenheid met mensen. Het lijkt erop dat ik gewoon geen klik heb met niemand. Vaak wordt ik zo jaloers als ik 2 mensen zien die mooie diepgaande gesprekken hebben. Waarom lukt het mij niet. Hierdoor mis ik echte vriendschappen, en lijk alsof ik alleen maar een oppervlakkig persoon ben. Hierdoor heb ik ook angst ontwikkeld om naar mijn werk te gaan . Het idee dat ik alleen met 1 collega met werken, benauwd me. Vaak zit ik dagen van te voren al te piekeren wat ik moet zeggen/vertellen. Collega’s kunnen zo van alles leuk en interessant vertellen. En van alle kanten is er interactie. Maar waarom is dit verdomd zo moeilijk voor mij? Zijn er ook mensen die zich zo voelen? Ik zal graag in contact willen komen.
Lieke
18-2-2024
Lieke17-02-2024-
Hé Lieke,
Wat vervelend om dit te lezen,…
ik ken het gevoel om op iemand af te stappen.
Heb je een idee hoe je dit hebt ontwikkeld??,.. dat je zo onzeker bent
Ik voel me ook regelmatig alleen ( terwijl ik van mensen hou )
Ben wat moeilijker te verstaan waardoor ik ook niet zo gauw met nieuwe mensen in contact kom,.
de mensen die me kennen (zeggen welnee jij onzeker, ik versta je gewoon prima 😐
Wil graag wat meer van je weten LiekeBilal17-02-2024 -
Hoi Bilal,
Voor zover ik het kan herinneren, hadden mijn ouders verbaal agressieve relatie. Ze konden niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar leven. Ik werd dan vaak door beide gebruikt als uitlaatklep van hun frustraties en ongenoegen. Ze maken elkaar zwart bij me en vertellen lelijk dingen over elkaar wat een kind eigelijk niet hoort te weten. Ik zit dan middenin en durf niks te zeggen. Als kind zijnde ben je loyaal aan jouw ouders en ik wilde ook geen partij trekken. Maar daardoor heb ik wel een muur om mijn gevoelens opgebouwd waardoor ik nu dus moeilijk een goed gesprek kan voeren. Ik kan heleboel vertellen als ik een persoon net ken. Gewoon de oppervlakkig dingen. Vaak denken ze, o wat een leuke vrouw. Maar zodra het serieuzer wordt, wordt ik angstig. Omdat het gesprek dan dieper wordt en dat is iets wat ik niet kan.. ik heb zeker wel vrienden en familie naast me. Maar het verbondenheid gevoel voel ik niet. Ik kom opgegeven moment gewoon over als een oppervlakkige persoon. Een Persoon waar je wel even gezellig mee kan hebben, maar niet als er echt serieus gepraat moet worden. Dit alles zorg ervoor dat ik me dom voel. Ik vraag me ook vaak af, ben ik misschien gewoon niet intelligent genoeg. Waarom kan ik niet meepraten? Waarom komt er niks in me bovenop? Waarom voel ik me zo leeg ? Moet ik misschien meer gaan verdiepen in onderwerpen waar zij het overhebben zodat ik meer met ze mee kunt praten. Maar waarom gaat het bij hun zo makkelijk? Waarom heb ik een blanco gedachte? Ik loop tegen deze probleem al zolang. Professionele hulp gezocht, maar heb zelf niet het idee dat het me heeft geholpen. Ik durf ook met niemand erover te hebben? Want ik schaam me ervoor. Ik heb ook niet iemand waarvan ik denk, met die wil ik over mijn probleem praten. Soms wil ik zo graag een communicatieve sterk persoon die me wilt leren hoe het moet. Mijn gedachte en gevoelens uit me trekken. En door gaat vragen tot dat ik wat zegt.
Vind erg fijn dat je naar mijn verhaal wil luisteren.
Hoe is het ontstaan bij jou dat je je alleen voelt?
Je zegt dat je moeilijker te verstaan ben. Hoe is dat ontstaan? Als je dat niet wilt vertellen is ook prima hoor .
Lieke
18-2-2024Lieke18-02-2024 -
Hé Lieke
Ik vindt het ook prettig om jou kant te lezen,..
het is ook lastig om over gevoelens en problemen te praten ( dat heeft ieder mens ) waarschijnlijk draaien de meeste mensen er gewoonom heen.!
waarschijnlijk ben jij , ik en de rest van onze lotgenoten weer beter in wat anders!!!
Jaa toch,..
ik ben ook niet altijd blij,.. maar dan bedenk ik me (wacht eens effe )
Het leven is veels te kort om bij de pakken neer te gaan zitten )
Er zijn overal en in alles kleine geluks momenten is genoeg voor mij !!
Ik wordt !! en wil niet meer die ene belangrijke man zijn ( ratrace )
Probeer meer positief te zijn, jezelf nooit en nimer meer neerhalen !!
Als jij al over jezelf denkt ga je dat ook geloven ,..
In je bericht zei je dat je een leuk uitziende vrouw bent ( hou dat vast )
Waarschijnlijk ben ik zo geboren om iets minder verstaan te zijn ..
Geboren bij een alleenstaande moeder die de taal en cultuur niet kent ,..
Dus je gaat niet effe uitzoeken wat er nou aan de hand is ( ik kan het me lieve moeder ook niet kwalijk nemen )
Heb eigenlijk ook geen behoeften meer om stil te staan ( dat sommige mensen me niet leuk vinden )
Tegenwoordig heeft toch iedereen op alles een mening
GrBilal18-02-2024 -
Voor de meeste mensen lijken het allemaal zo voor de hand liggend. Zoiets simpels, wat automatisch moet gaan, maar bij mij wilt het gewoon niet. Ja, ik wou dat ik ergens goed in was. Maar kan eigelijk niks bedenken waar ik hard kan opzeggen , daar ben ik trots op.
Ja, ik doe mij best om goed te blijven uitzien. Zodat ik een beetje waardig blik krijg. Voor bekende voel ik me zo minderwaardig.
Positief blijven lukt bij vlaggen. Ik kan heel positief naar andere kijken.. maar bij mezelf.. nee… vind mezelf op een of andere manier mislukt..
Maar wel fijn om te horen dat je een lieve moeder heb. En ja, ik ken dat.. ouders die de taal en de cultuur niet begrijpen. Waardoor dingen anders lopen dan het had moet zijn.
Vind knap hoe jij het doet. Dat je het kan loslaten..
Lieke
19-2-2024Lieke19-02-2024 -
He Lieke
Nee welnee,.. als we elkaar en onszelf mislukking gaan noemen.! Zijn er een heleboel mislukkingen op de wereld 😅!!
( iedereen noemt zichzelf wel eens zo )
Ik,jij de buurman, de leerling op school,..Ook een professor die 100 jaar heeft gestudeerd)
Alleen waarschijnlijk kan hij het wat beter vanzich zelf af schudden.
Ik kan wel zo praten,… ik heb ook nog eens kutdagen ( ik wil me ook bewijzen als jonge man,.. met alle cliché die er bij horen )
Doet pijn van binnen,😞 … jaaa, maar helaas ik moet het accepteren om nog een leuk leven te hebben!!!
Terwijl hoe gek het ook klinkt ( de meeste mensen zeggen Huh je bent een prima gast die ik gewoon makkelijk kan verstaan)
Nou ik heb al iets waar jij goed in bent
Positief naar mensen kijken,
jezelf opmaken neem ik aan
En je bent goed met woorden meid ik meen het echt.
GrAnoniem20-02-2024 -
Wou vragen,… wat doe je in het dagelijks leven?
Waar/wat vindt je leuk om te doen in je vrije tijd
Meer gesprek stof 😉Bilal20-02-2024 -
Klopt. Je heb gelijk. Er zijn vast ook andere mensen die zichzelf ook een mislukkeling vinden.
Maar het gevoel dat ik niet mee kan doen , het gevoel dat ik niet echt bijhoort, het gevoel van oppervlakkigheid , het sociaal handicap waarin ik zit, maak me iedere keer weer duidelijk dat er iets mis is met mij. Ik weet het, ik klink echt heel negatief. Ik voel me ook zo.
Ik vind het heel knap hoe jij het doet. Jezelf accepteren hoe je bent en proberen iets positiefs van te maken. Hoe moeilijk het ook is.
Als ik zo je verhaal lees, kan ik bijna niet voorstellen dat jij moeilijk nieuwe contacten kan maken.
Mensen die jou kennen, zal jou vast een heel leuk persoon vinden. Alleen de mensen die mij kent, vind mij waarschijnlijk minder leuk.
Lieke 20-2-204Lieke20-02-2024 -
Ik voel me ook vaak rot van binnen,… ( jaa er is wat anders met mij/jou en de rest die op dit forum zit )
Anders waren we nooit hier gekomen !!!
het geeft ook niet dat we iets anders zijn/voelen😅 .
Het is een gevoel.. gevoel dat je niet bij hoort!!! Maar is ( wil niet lelijk gaan doen ) dat wel zo tuurlijk hoor jij en wij allemaal erbij ) misschien niet bij de snelle hippe jongens en meiden ) so 🙂
Ieder heeft ze eigen demonen,…ik kan/wou belanden ergens in het top van het bedrijfsleven,… maar door het praten krijg ik de baan niet ,…. Punt uit! Doet pijn want als man is dat jou visitekaartje!!
Maar niet getreurd 🤣🤣 in het leven is overal magie en sluiproutes
Nu ben ik eigenlijk meer blij dan de hele dag maar lopen racen
jawel nieuwe mensen leren kennen is wat moeilijker voor me ( als ik praat kost het wat meer energie dan normaal waardoor ik wat boos kijk met het praten ) veel mensen lopen dan weg 🥶 ( ze begrijpen in eerste instantie niet wat er is ) omdat ze gelijk vooroordelen hebben !!! En het niet ( normaal )
Als ze me kennen zeggen ze ooo 😅😅
Je bent best gezellig en oké 🤣🤣🤣🤣
Het is beetje eng om die ene eerste stap te nemen denk ik iedereen is leuk
Ik je wel leuk ( nou die heb je alvast Hahahah )Bilal22-02-2024 -
Ja, het gevoel dat je er niet bij hoort. Het gaat voor mij niet om, om bij de snelle hippe jongens of meiden te willen horen. Bij z’o’n Groepje wil ik helemaal niet horen. Voel ik me ook niet op mijn gemak bij. Het gaat erom dat ik me ergens bij voelt horen. De connectie voelen met een kleine groepje.
Ja, je formuleert het heel mooi. Iedereen heeft zijn eigen demonen. Ik begrijp het ook heel goed dat jij je belemmerd voelt. Dat je heel graag anders had gewild. Maar jij staat daartegenover heel positief in. Dat is mooi om te zien. Ik zie zelf de positiviteit van mijn zelf niet in. Zo ben ik min of meer van mijn baan gewisseld omdat ik denk dat mijn collega’s me niet meer leuk vinden omdat ik nu in een fase zit met het idee dat ze me beter kent. Want de echte Lieke valt tegen. Ik vlucht naar een andere werkplek met nieuwe collega’s omdat ze me nog niet kent. Maar hoe vaak kan ik vluchten?
Mensen vinden jou een leuke persoon naarmate ze jou beter kennen. Mensen vinden mij op de eerste ogenblik heel erg leuk, maar daarna valt het tegen.
Dan heb ik liever de eerste ..
Lieke
25-2-2024Lieke25-02-2024 -
Daar hep ik ook last van zou jij met mijn in gesprek willen dan
Frits08-03-2024 -
Fijn om te horen dat ik niet de enige ben. Hoe is het bij jou ontstaan?
Lieke
9-3-2024Lieke09-03-2024 -
Ik zie mezelf vrijwel hetzelfde tijdens gesprekken met andere mensen.
En mn opvoeding komt ook overeen.
80% van de tijd was het ruzie en dan moest ik een soort van kant kiezen tussen 2 kwade en dan achteraf 1 van mn ouders die dan manipulatief mij aan hun kant probeerde te halen.
Dit heeft gezorgd dat ik gigantische muren om me heen heb gebouwd en het vrijwel onmogelijk is om connectie met mensen te zoeken. of mee te doen in de maatschappij aangezien het vooral veel praten is.
Ik ben begin 30 en de afgelopen 10 jaar heb ik mij alleen maar afgezonderd en afgesloten van mensen.
Mijn uitweg is eigenlijk films/series/gaming.
Dus mijn zogenaamd beste jaren afgezonder geleefd.
School verlaten en geen carriere nagestreeft.
En nu een bijzonder eenzaam bestaan.
Ik zie ook geen weg omhoog.
Want een positief persoon ben ik ook niet.Ram03-04-2024 -
Hoi Ram,
Zo herkenbaar wat jij schrijft. Ik heb net als jij gigantisch muren opgebouwd. Wil heel graag mooie, diepe gesprekken voeren. Alleen er komt niks uit, omdat de muren zo aanwezig zijn. Ik heb dan zo’n zware opgekropte gevoel in mijn buik. Verder lijkt ook of ik een blanco gedachte heb. Er is gewoon geen gesprek met mij aan te knopen.
Ik heb gelukkig wel wat vrienden
om me heen waar ik eigelijk alleen maar wat oppervlakkig contact heb.
Ik probeer wat leuks van me leven te maken maar merk dat ik het heel lastig vind omdat ik de connectie niet kan vinden.
Ik lees dat je erg afgezonderd leef , school heb verlaten en geen carrière nastreeft en geen positief persoon ben. Grappig daarvan is, is dat ik ook vroegtijdig ben gestopt mijn school en ook geen bijzondere carrière nastreeft.
Ik zie ook geen positiviteit in me. Ik vergroot de kritiek altijd en verklein de compliment.
Ik volg nu wel een werk-leer traject bij een bedrijf. Het zorg ervoor dat ik contact blijft met mensen ipv van afzonderen.
Ik probeer een weg naar boven te zoeken. We zijn nog zo jong om het nu al te laten zitten. We hebben namelijk nog heel veel jaren te gaan.
Ik weet dat het heel lastig is. We komen er wel.. al is de vooruitgang een heel kleine stap..
Lieke
5-4-2024Lieke05-04-2024 -
Hey Lieke,
Goed van je om in contact met mensen te blijven.
Afzonderen valt zwaar dus mooi dat je wel wat van het leven probeert te maken.
Weg naar boven zie ik voor mezelf echt niet.
ben maar gaan wandelen maar dat is ook een eenzame bedoening
dus connectie met mensen wat voor dan ook is vrijwel uitgesloten.
Sociale familie gelegenheden ben en blijf ik maar de stille muis dus vermijd ik die maar.
(Ik vergroot de kritiek altijd en verklein de compliment).
Deze vindt ik wel mooi.
Ik ken je niet maar op basis van wat je schrijft zie ik toch een hoop positiviteit.
De weg omhoog gaat jou ook absoluut lukken.
Vraag me wel af wat jij als mooie en diepgaande gesprekken ziet want ik realiseer me dat
over je gevoelens praten best diepgaand en dat maakt het mooi.
Ondanks dat het anoniem is heb je het wel in je.
Dat opgekropte gevoel en blanco gedachte herken ik mij wel in,
het unieke moment wanneer ik dan wel iets bedenk hou ik dan maar voor me.
Ram
8-4-2024Ram08-04-2024 -
Ik lees jouw tekst én denk echt letterlijk hetzelfde. Had het evengoed zelf kunnen schrijven. Zo ontzettend slopend, maar wel leuk om te weten dat je je exact hetzelfde voelt als ik eigenlijk., zijn we helemaal alleen in ons gevoel.
Groetjes,
MichaelMichael08-04-2024 -
Hoi Ram,
Ik vind het zo jammer dat we gewoon niet normaal mee kunnen doen. Het feit dat ouders niet in de gaten hebben hoeveel negatieve effecten zij hebben gecreëerd in onze leven.
Ik ben heel lang boos op ze geweest , maar weer het het geen zin heeft om daarin boos te blijven. Uiteindelijk heb ik ze vergeven en we hebben nu redelijk goed contact. Maar de connectie en band met ze heb ik echt niet. Ik ben benieuwd hoe de band is tussen jij en jouw ouders.
Net als jij zonder ik me vroeger ook altijd af bij sociale familie gelegenheden door te zeggen dat ik moe ben, eerder naar bed wilt etc..
Nu blijf ik wel gewoon, al heb ik niet heel veel te zeggen.. maar als ik zie hoe gezellig zij het hebben, voel ik me dan zo verdrietig..
Praten over je gevoelens is zeker een diepgaand gesprek, ik kan best met iemand over mijn gevoelens praten. Alleen ik ben zo snel uitgepraat.. wat ik ontzettend mis is eigelijk grwoon over koetjes en kalfjes praten zonder dat ik bang wordt dat er stiltes komt. Dat de gesprekken automatisch en vloeiend gaan zonder te beseffen dat tijd voorbij is gegaan. Ik hoor vaak mensen zeggen, we hebben zo leuk en lang gepraat, over niks eigelijk.. dat kan ik dus niet. Ik ben snel over gespreksonderwerp heen. Moet echt bedenken wat ik daarna wil zeggen.
De meeste mensen hebben wel iemand waar ze gelijk wil bellen of iets gelijk wilt vertellen als er wat is gebeurd. een persoon die ze belangrijk vind. Het lijk of niemand dat bij mij heb. Met zo’n persoon heb je meestal de beste connectie. Die connectie heb ik dus met niemand.
Die unieke momenten wat jij bedoelt wil ik juist heel graag met iemand delen. Dat opgekropte gevoel wil ik niet meer.. zal je uiteindelijk ook niet willen om jouw unieke moment met iemand willen delen?
Lieke
10-4-2024Lieke10-04-2024 -
Hoi Michael,
Ja precies, helemaal alleen in onze gevoel.. het gek daarvan is dat ik soms van alles hebben willen zeggen in mijn gedachte. Maar gewoon niks uit mijn mond komt.
Ik voel me echt vaak zo minderwaardig tegen over anderen terwijl ik weet dat het helemaal niet zo is.. :(Lieke10-04-2024 -
Lieke,
Op je vraag hoe de relatie is, ik denk gespannen vanaf mijn kant maar ook soort van doen alsof het niet bestaat.
Want mijn ouders hebben er totaal geen weet van en tot kort eigenlijk ik ook niet want ik ging terug denken het was gewoon het normaal beeld voor mij nu pas realiseer ik me wat het met me gedaan heeft.
Maarja er is nog niks opgelost.
Mag ik je dan toch nog sterker aanraden dan het vorige bericht om die groep te joinen.
Ik kan je dan een bericht sturen van ongeveer mijn jeugd dat ik op papier heb gezet.
Groetjes
RmRm10-04-2024 -
Hoi Ram,
Ik weet van de bestaan van de whattapp groepje.. maar kom je gelijk in contact met iedereen die zich daar heb aangemeld?
Dus dat je gelijk in een groepje komt met bv 30 mensen ofzo?
Vaak doen we ook met heel veel situaties of het niet bestaat. Gewoon negeren, niet belangrijk.. terwijl het zoveel met ons doet… soms denk ik ook, ik moet mezelf maar gewoon accepteren hoe ik ben.. maar ik weet dat ik meer kan en ik weet dat ik niet zo ben.. het is gecreëerd door een verkeerde omgeving waarin ik was opgegroeid.. want van binnen voel ik me totaal een andere persoon die gevangen zit en niet naar buiten kan..
13-04-2024Lieke13-04-2024 -
He Lieke,
Gelukkig geen 30 man hoor stuk minder, dus het is ook niet zo dat je gek wordt van alle berichtjes die je dan binnen krijgt.
Iedereen heeft zo zijn/haar verhaal die hij/zij dan kan delen met de groep en er zijn dan andere mensen die je dan eventueel kunnen helpen
of gewoon even met je praten en dat kan dan in de groep of prive.
Het kan dan helpen om iets vanuit een ander perspectief te zien.
Ik zit er kort in maar heb wel iets geleerd over mezelf wat ik voorheen echt niet kon inbeelden.
Eventueel kan je ook naar discord gaan met deze uitnodiging: https://discord.gg/VZeWjBRM
Het is een andere vergelijkbare app alleen dan nog iets meer prive, altans daar kan je voor kiezen.
Er zijn dan kanalen waar jij je verhaal in kwijt kan en mensen kunnen dan specifieker reageren.
Ik zit hier ook in en er zijn wat meer mensen.
Je zegt dat er vaak wordt gedaan alsof de situatie niet bestaat,
dat is zeer afhankelijk van met welke mensen je praat. Dat zijn deze groepen absoluut niet.
Maar niet iedereen heeft direct een oplossing daar gaat zoiezo tijd in zitten maar ik denk
dat deze groepen zijn iedergeval een goeie stap en het geeft misschien een beetje connectie.
Het is goed dat je jezelf ziet in een beter daglicht dan eruit komt
dat is toch meer positief dan negatief en dat moet je vasthouden.
Ikzelf heb me zo afgezonderd en daardoor ook een waslijst aan issues ontwikkeld
die mij in een Vicieuze cirkel hebben geduwt die alleen maar naar beneden gaat.
Die cirkel is bij mij zo aanwezig dat ik eigenlijk totaal geen connectie heb met mensen buiten
een paar om. Vergelijkbaar met het gevoel van gevangen zitten en geen uitweg ziet.
Dus als jij zegt je kan meer en ziet waar het vandaan dan is er al een grote stap gezet
en kunnen we er wel aan werken.
Ik denk dat discord misschien een betere optie is als ik het zo lees.
Gezien je berichten en mn eigen ervaring is het zoals het nu is ook geen pretje en
op den duur wordt je er ook niet gelukkiger van.
Succes met je werk-leer traject, hopelijk bevalt het een beetje.
Groetjes,
RmRm15-04-2024 -
Hallo Lieke,
Ik herken me in jouw beschrijving, ook mij is het nooit gelukt om diepgaande vriendschappen aan te gaan met mensen, gelukkig wel een lieve echtgenote, dat dan wel weer. Maar met andere mensen lukt dat op de een of andere manier niet. Ik heb me daar maar bij neergelegd. Ook omdat ik niet altijd verplichtingen wil hebben en mezelf prima kan vermaken zonder mensen om me heen. Maak het niet te groot, geniet van de dingen die je leuk vindt etc. Als je keer wilt sparren kan dat, daar ben ik namelijk wel goed in :-)Bert20-04-2024 -
Hi Lieke
Gaat het inmiddels beter? Groet, AukeAuke19-05-2024 -
Hoi Lieke,
Ik vind het wel knap van jou om dingen te schrijven.
Het toont wel aan dat je toch meer durft dan je zelf denk.
Ik moet zeggen dat ik het ook niet fijn vind als er stiltes ontstaan, maar ik heb in de jaren geleerd dat het soms niet uit maakt en zelf ben ik ook steeds creatiever geworden in het zoeken en vinden van leuke onderwerpen.
Het lijkt me wel leuk om samen te kijken of ik je een beetje kan helpen met wat ik aan ervaring heb opgedaan en misschien kan ik je wel wat tips geven?Vinny27-05-2024 -
hoi Lieke,
ik heb precies hetzelfde maar ik heb helaas geen sociale omgeving met wie ik echt kan praten en hulp eigenlijk ook niet wel woon ik op mezelf ben een vrouw van 40 jaar niets bereikt eigenlijk in mijn leven en opleiding en diplomas geen baan geen vrienden helemaal niks wel een vriend maar daar kan ik niet mee praten dus dat is ook echt heel super moeilijk.
weet gewoonweg geen uitweg waar ik verder moet kijken en zoeken want gesprekken met mensen kan ik ook niet voeren omdat ik ook niet weet waar ik het over moet hebben.
gewoonweg een hele moeilijke situatie en daardoor voel ik mij ook heel eenzaam.
ik kan heel goed op mezelf zijn maar af en toe mis ik wel gewoon hele goeie gesprekken.
star8star805-06-2024 -
Hoi Star8,
Wat jammer dat jij je zo voelt.
Ik weet zeker dat jij ook talenten zal hebben al denk je zelf van niet.
Diploma’s en opleidingen hoeven niet altijd iets te zeggen.
Ik heb collega’s die het ook niet hebben maar die zijn ook zo goed in hun werk!!
Als je ooit wilt praten of sparren dan wil ik jouw gesprek/sparringpartner wel zijn hoorVinny12-06-2024 -
Beste allemaal, ontzettend lief van al jullie berichten. Ik ben eventjes eruit geweest, omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit. Ik voel me op dit moment beetje down. Ik ben namelijk weer op de vlucht geslagen vanwege mijn werk. Collega’s kennen me nu wat langer en ik weet dat ik veel minder leuk ben dan wat ze eerst van me dachten. Ik ben ondertussen aan het solliciteren geweest voor een andere baan terwijl ik mijn huidig baan ontzettend leuk vind. Maar de angst dat mijn collega’s me straks helemaal niet meer leuk vinden is zo groot, dat ik liever mijn huidige baan wilt opgeven zodat zij nog leuke herinneringen overhouden aan mij. Ik weet ook dat dit niet de manier is om mijn sociale angst op te lossen. Ik ben verder niet zo creatief als sommige van jullie. Mijn situatie accepteren wil ik ook niet, omdat ik weet dat ik meer kan . Het is gewoon verdomd kut dat ik zo met mezelf worstelt. Ik wou dat het me allemaal niks kon schelen en lekker mijn gangetje laten gaan in me eentje.. het idee dat ik de rest van mijn leven zo moet leven maak me zo verdrietig.. 😞
Lieke 18-6-2024Lieke18-06-2024 -
Hoi Lieke,
Ik vind het heel vervelend voor jou dat je zo voelt!
Ik kan je wel 1 ding zeggen. In het verleden durfde ik niet over mijn gevoelens en mijn gedachten te praten. Maar naar dat ik een burn-out heb gehad heb ik moeten accepteren dat het soms handig is over bepaalde emoties te praten. Ik merkte dat er meer begrip was dan ik voorheen zou verwachten. Mensen kunnen je beter begrijpen en hebben hierdoor ook vaak begrip voor de situatie.
En stiekem zijn er veel meer mensen die mee maken wat jij mee maakt.
De dingen die ik nu zeg klinken gemakkelijk maar het is een proces van begrijpen en accepteren wat er gebeurt.
Kijk als je ergens anders gaat werken dan weet je niet hoe je nieuwe collega’s zijn. Zijn ze aardig of vreselijk is het werken leuker of saaier, is je manger aardig of een …., persoonlijk denk ik dat het je veel meer energie zal gaan kosten en ergens moet je toch proberen te leren hoe om te gaan met die klote periode die je hebt.
Ik herken die periodes en ze zijn echt niet fijn en gemakkelijk maar wij moeten er toch iets van proberen te makenVinny19-06-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Leuke echt meenemenden Levens
Story!Henk koppies19-06-2024
-
-
Kan de verjaardag van mijn kind niet met visite vieren (Verhaal 367)
het vervelendste van geen vrienden hebben en een mini familie is dat ik de verjaardag van mijn kind niet kan vieren met visite . In het verleden nodigde ik mensen uit en kwam ik op ongeveer een totaal van 8 mensen en dan presteerden ze nog om op het laatste moment af te bellen of zaten ze op het puntje van hun stoel omdat ze eigenlijk andere dingen te doen hadden. En daar zit je dan met een koelkast vol spullen en een teleurgesteld kind omdat er zo weinig mensen zijn. Ik vier het nu zonder visite om teleurstellingen te voorkomen we gaan er maar op uit en het kado wat hij krijg van mij is dubbel duurMicha01-07-2023-
Heel begrijpbaar, zo doen wij het nu ook. Beter zo, dan een teleurgesteld kind! ♡
Ikke05-05-2024 -
Zo herkenbaar..het leed dat enig kind zijn heet.
Alleen09-06-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Sta regelmatig stil bij de vraag 'wie is hier eigenlijk verantwoordelijk voor'? Hooggevoelige of hoogsensitieve mensen voelen zich namelijk voor van alles en nog wat verantwoordelijk, vaak onterecht. Ieder mens heeft een eigen verantwoordelijkheid en jij hoeft niet de problemen van anderen op te lossen, ook al voel je hun behoefte(n) nog zo goed aan.
Voel jij je snel verantwoordelijk?> 2 jaar geleden
-
-
Ik ben het zo zat om alleen te zijn (Verhaal 59)
Ik ben het zo zat om alleen te zijn
Elke ochtend wakker te worden en niemand vraagt of je lekker heb geslapen of wat je gaat doen, over de dag vraagt hoe het met je gaat, en savonds samen eet en word gevraagd hoe je dag was, sinds kleins afaan wilde ik al een gezinnetje voor me zelf omdat ik die zelf niet echt had en familie heb ik ook al niet, ik helemaal geen zin meer heb in het leven, want ik heb nogsteeds geen kinderen familie een baan die ik leuk vind. Ik voel me weer het meisje van toen, en nu ben ik 25 jaar .. Amper goed contact met me moeder het lijkt alsof ik altijd nogsteeds stil moet zijn en het maar doen alsof alles goed gaat, net als toen ik dat kleine meisje weer was, ik denk dat ik daardoor ook van de een naar de andere relatie ga (een vader had ik niet, ja alcoholist die er nooit voor mij was en inmiddels al 10 jaar niet zie) , zograag van binnen geliefd worden en uiteindelijk altijd fysiek en psychisch pijn gedaan worden , ik doe wel alsof het me niks doe, maar hier zit ik weer 3 dagen niet gedoucht 4 dagen amper/niks gegeten, huilend in bed met me knuffel, dat kleine meisje net als toen, wie is er wel dan echt met me?, wat moet ik nu met werk.. Overal begin ik vol enthousiasme aan en na een maand denk ik er het tegenovergestelde over, wat vind ik nou egt leuk en wat is daadwerkelijk voor mij reëel en vol te houden, me moeder die gaat binnekort met der nieuwe alcoholist vriend op vakantie even eruit (ik ben nog nooit met haar op vakantie gegaan) , & elke keer als ik daar ben ruik ik zijn alcohol lucht en word ik herrinert aan mijn vader, me broer waarmee ik de ene dag goed kan praten en de andere dag dat ik hem weken niet spreek en niet mee kan praten, vrienden die gewoon geld hebben en leuke dingen willen doen, en ik altijd maar nee moet zeggen puur omdat ik geen geld heb, ook als ik geen geld en boods happen heb kan ik zo boos worden dat ik dat als sinds kleins afaan heb, amper geld om normaal te kunnen leven of eten altijd op elke cent moet letten en berekenen en dan zie je je vrienden opgeven moment ook niet meer.. vaak vraag ik me gewoon af wat ik moet met me leven, ik heb geen moeder of vader of familie of vrienden of vriendje, kwilde zo graag alleen maar een vriend en een kindje samen een eigen familie, en een leuke baan die ik kan uitvoeren zonder problemen met mensen, en daarnaast dus ook niet met mensen kunnen omgaan, ik probeer het elke keer weer een nieuwe relatie de kans geven, een nieuwe hobby of beroep uitproberen of ik dat leuk vind en de relatie met mij familie op te bouwen.. En elke keer weer ben ik op dit punt, dat het leven van mij niet hoeft meer, de leegte, eenzaamheid en verdriet 25 jaar lang, en elke keer weer proberen en elke keer weer worden laten vallen, ik probeer het egt met me volle 100 procent en vind dit dan ook zo moeilijk om over te praten en met wie kan ik erover praten want ja iedereen heb wel wat maar waarom voelt het voor mij dat ik alles heb, de een heb wel een vader of wel een baan of wel een kind of een vriend of een leuke hobby, gewoon wel 1ding maar waarom ik niet vraag ik me altijd af.. En dan voel ik me gewoon weer dat meisje van toen en als ik daar aan denk voel ik me soms verdrietig en denk ik had ik het nu wel maar 11 jaar geleden gedaan, afscheid nemen van het leven en de rust vinden want ik sta weer waar ik toen ook stond en hoeveel langer moet ik nog leiden voordat ook ik geluk mag kennen?Waarom?> 2 jaar geleden-
Hey, misschien klinkt het wat gek, maar ik herken me werkelijk 100% in jouw situatie. Ik maak eigenlijk iets heel gelijkaardig mee. Ik ben ook 25 jaar en ga al van kinds af aan eenzaam, verdrietig en doodongelukkig door het leven. Ik werd steeds gepest en buitengesloten (in kleuterschool tot in het middelbaar) en lag dan ook steeds als kind in mijn bed te huilen en had niets anders dan m'n knuffel. Mijn gezinssituatie is altijd al volledig ongezond voor me geweest en maakt me tot op de dag van vandaag totaal kapot (vader die me emotioneel en psychologisch misbruikt en veel drinkt, en een moeder met psychische problemen) Ik heb dan ook geen echte vrienden, vriendinnen of lief; de zaken waar ik zo enorm naar verlang. Rond de leeftijd van 16 jaar begon ik met druggebruik, omdat ik mijn leven totaal niet meer aankon. Gedurende deze periode van druggebruik (laatste jaren middelbare school) maakte ik nooit echte vrienden en slaagde ik er nooit in een relatie aan te gaan met een vrouw. Mijn omgeving merkte natuurlijk dat het niet goed met me ging en dus viel ik steeds uit de boot en werd ik steeds afgewezen. Ik ben dan ook zodanig beginnen te gebruiken dat ik uiteindelijk voor 9 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis werd opgenomen voor een psychose. Dan volgen dus 9 maanden van isolement in het psychiatrisch ziekenhuis. Daarna volgen nog eens verschillende jaren waarin ik de grootste moeite ervaar om het leven terug aan te pakken en vooruit te geraken (zware medicatie maakte dat ik als een plant/zombie leefde en niet vooruit geraakte voor verschillende jaren). Hierdoor maakte ik ook al die tijd geen vrienden. Ondanks ik nu al 4 maanden medicatie EN psychose-vrij ben, voel ik me nog steeds zielsalleen. Ik bevind me nog steeds in dezelfde ongezonde gezinssituatie (ouders zijn wel al verschillende jaren gescheiden ondertussen). Ik probeer dan ook al sinds jaar en dag van vooruit te geraken in het leven, maar iedere keer als het even goed gaat en ik hoop heb dat het goed komt, worden mijn benen gewoon onder mij uit gestampt en loopt alles weer fataal af. Nu heb ik dus weer totaal geen hoop meer dat ik ooit uit deze situatie zal geraken. Nu heb ik weer -zoals al heel mijn leven- geregeld zelfmoord-gedachten, ik ben gewoon totaal op... Ik denk dan ook dat ik jouw situatie erg goed kan aanvoelen en voel dan ook met je mee. Moest er een mogelijkheid zijn om met elkaar te praten, dan wil ik gerust een luisterend oor voor je zijn!
Nico> 2 jaar geleden -
Hoi, ik heb je verhaal gelezen.
Het deed me wat, maar er is hoop!
Je bent nog jong, er zijn ook leuke mannen op de wereld.
Een gezinnetje is voor jou ook mogelijk.
Mijn beste advies is geef het in Gods hand over en geef niet op!
Jezelf iets aandoen is zonde, het mag niet van God en lost niets op.
Je loopt een leven vol kansen mis en doet een zware zonde waardoor verzoend worden met God in dit leven afgesneden is.
Zoek God en leef!
Misschien zeg je ik geloof niet, dus dat geldt niet voor mij.
Zo werkt het niet, ieder mens zal eens God ontmoeten en daarna het oordeel.
Of je nu gelooft of niet.
Bid Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus ' wil. Amen
Lees de Bijbel voor troost en antwoorden.
Beluister (online) predikaties, ga naar de kerk.
Bij Hem is alles te vinden, voor tijd en eeuwigheid beide.
Het beste met alles hoor, dag!Wim> 2 jaar geleden -
Hoi
Je laten bekeren lijkt mij geen goed idee of jij moet dat wel vinden.
Ik denk wel dat je hulp nodig hebt. Misschien kun je naar een goeie psychotherapeut om alles eerst op een rijtje te krijgen.
SterkteNora> 2 jaar geleden -
Relax jullie zijn nog jong, begin je pas zorgen te maken als je 32-36 ben en je hebt nog geen kids maar wilt ze wel.
Tot die tijd, werk aan jezelf, zorg dat je volledig klaar voor het moment bent dat je wel een baby krijgt in sha Allah.Straatpsycholoog> 2 jaar geleden -
Hee meid ik heb ook me van kant willen maken maar dat mag je niet doen je bent 25 jaar en nog een heel leven voor je en de geld probleem dat komt wel goed daar mag je zeker van zij en een vriend vind je ook wel kom op meid je hoofd niet laten hangen je komt er wel door ik word er 60 bij mij zal het niet zo makkelijk zijn om nog iemand te vinden en jij komt er wel kom op een dikke knuffel van mij de groetjes Cor
Cor> 2 jaar geleden -
Ik ben al 12 jaar alleen en ik ben 64. Wat heb ik dan nog te verwachten van het leven. Mijn 2 lieve honden zijn er niet meer. Ik heb nog collega's maar verder niemand.
Elizabeth> 2 jaar geleden -
Ik kan je wel raad geven maar je leven wordt niet vanzelf leuk. Ik ben door hetzelfde heengegaan. Het was een zeer moeiljke weg, maar ik ben het overkomen. Gelukkig getrouwd, een suksesvol bedrijf, een paar goede vriendinnen, gezond, etc.. Pas je verwachtingen aan over hoe je leven moet zijn. Het leven zal altijd moeilijkheden hebben. Je voelt je zielsalleen. Dat komt niet omdat je geen vrienden hebt. Wat jij nodig had is je als kind niet gegeven: ouders die in staat waren liefde te geven. Ik raad je aan om boeken te lezen om beter te begrijpen wat jou is overkomen. En hoe dit je beleving van je leven geschapen heeft: Gabor Matte, Pete Walker (waarschijnlijk het beste boek omdat hij hetzelfde ervaren heeft gehad en doorwerkt), "unsafe people", je ouders waren niet "safe" en als beschermingsmechanisme heb je nu moeite met relaties in het algemeen, niet jouw fout,. Je hebt helaas "ouders" getroffen die de ouderlijke rol niet konden vervullen. Wie waren jouw ouders ? Was er een geestelijke stoornis zoals narcisme of borderline personality disorder aan de gang? Het evalueren van mensen die "safe" en "unsafe" zijn is belangrijk. Je niet hechten aan unsafe people is gezond, zelfs als deze mensen je "ouders" zijn.
Alleen> 2 jaar geleden -
Het verhaal spreekt aan ,ja dat mis ik ook,ben nu 6 jaar alleen het wel vrouwen ontmoet via dating ontmoetingen ,maar meer dan een gesprek is er niet, misschien ligt het aan het beroep dat ik doe ,ik ben vrachtwagenchauffeur ik doe dat met plezier,ik moet toch Werkdagen dat ik leuk vind,maar het is vroeg op en je maakt lange dagen, en komt soms niet s'avonds thuis,als een vrouw daar niet tegen kan is dat jammer,maar ik mis wel aanspraak en een arm om me heen,
Ray05-02-2023 -
.Zo,Herkenbaar!!
Maria29-05-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Heel herkenbaar, ik hoop dat er intussen een ommekeer is in je leven. Vergeet niet dat je zelf de regisseur bent. Ook ik was altijd eenzaam als kind. Ik ben nu 57 jaar en zit weer op hetzelfde punt. Ook al heb ik een leuke baan, een kind (van de verkeerde man). Maar ik ben het eens met "alleen", zij zegt:
Je voelt je zielsalleen. Dat komt niet omdat je geen vrienden hebt. Wat jij nodig had is je als kind niet gegeven: ouders die in staat waren liefde te geven. (end quote)
Dat weten betekent nog niet dat je het kan overkomen. Maar je bent 25 jaar, je geluk ligt om de hoek. Zoek hulp en zorg dat je het vindt.
Dat alleen gevoel gaat misschien nooit helemaal weg, maar er is echt wel perspectief.Wendy17-08-2024
-
-
Tussengevallen (Verhaal 510)
Na relatie na verslaving geen kinderen geen schulden, blanco strafblad , ...
Moet volledig opnieuw beginnen op 40 jarige leeftijd.
Ben echt eenzaam en denk dat ik er echt gezondheidsschade aan over begin te houden.Naam27-07-2024- Alle reacties weergeven...
-
Bedoelde je: terug gevallen?
Blanco28-07-2024
-
Een gedachte. (Verhaal 495)
Eigenlijk was ik altijd al erg alleen. Niet zozeer eenzaam. De laatste jaren ook eenzaam. Maar ik verdraag dit wel en zal je de details besparen. Maar soms bekruipt mij een vreemd gevoel. Aangezien ik nu niemand meer heb, wie rouwt er straks om mij als ik mijn laatste adem uitgeblazen heb? Raar toch dat dit mij het hardste raakt.Casper21-04-2024-
Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....
Mary05-05-2024 -
Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....
Mary05-05-2024 -
Mary, Ik had dit niet moeten schrijven. Ik realiseerde mij dat er waarschijnlijk niemand iets zinnigs op kan antwoorden. Dat mensen zich erin kunnen herkennen stond ik even niet bij stil. Wat maakt het ook uit ná de dood. Ik ben er dan toch niet bij. Mary, we leven tenminste met elkaar mee. Beter dan niks niet waar? Ik hoop dat jij ook wat verbetering krijgt in je situatie. De toekomst is nog niet geschreven. Ik ga denk ik maar iets leuks doen binnenkort. Een huisdier nemen ofzo. Of iets anders. Hou de moed erin. En nogmaals bedankt Mary. 🙋♂️
Casper06-05-2024 -
Casper.....hoe gaat het? Heb je een huisdier genomen....en ook voor jouw.....hou de moed erin. Mag ik je vragen of je met me wilt corresponderen......zou ik heel fijn vinden. Groeten...Mary
Anoniem24-05-2024 -
Wil je dit echt?
Ik ben een oude man.Casper28-06-2024 -
Ik heb dit forum gisteren pas ontdekt.
Ik denk dat Casper het heel mooi omschrijft.
"Ik was altijd veel alleen maar nooit eenzaam"
Dit zijn heel vaak 2 verschillende dingen. Jammer dat het eenzame gevoel er nu vaker is.
Ik ken ook wel verhalen van mensen die zich eenzaam voelen maar allesbehalve alleen zijn (soms voel ik dat zelf ook wel eens)Newbee01-07-2024 -
Bedankt newbee, ook ik heb tijden gekend met veel vrienden om mij heen en mij desondanks dat toch eenzaam gevoeld. Ook had ik weleens het gevoel ver weg te willen zijn. B.v. naar het einde van de wereld. Ik ken het allemaal. Maar eenzaamheid, het doet pijn.
Casper12-07-2024 -
Ik ben eigenlijk heel mijn leven al eenzaam. Ook toen ik jonger was en in het gezin opgroeide. Ik ben best druk met werk ea maar nu ben ik een 55 plus dame en dat gevoel van eenzaamheid is er nog. Vermoedelijk is het bij mij aangeboren. Heb er wel mee leren omgaan maar er zijn momenten dat het een bepaalde verstikking geeft en zo zeer doet dat je geen uitweg meer weet.
Vio12-07-2024 -
Ik begrijp wat je bedoeld Vio, op de kleuterschool stond ik al aan de kantlijn, ik maakte toen al geen contact met anderen. Dit lag aan de benauwde omgeving waarin ik opgroeide.
Vanmiddag even naar het bos gefietst en langs een een drukke straat terug naar huis. Ook ik voelde dat verstikkende. Om mij heen mensen, meestal paartjes die genieten van de zomer. Op die momenten kan ik bijna nergens meer van genieten. Maar ik blijf het wel proberen. Waarom ben jij zo eenzaam?Casper14-07-2024 -
Hey Casper, sorry zag nu pas je ' reactie'. Ja zou errug graag met je corresponderen. Leeftijd maakt niets uit....veel mensen zijn/voelen zich alleen/eenzaam...leeftijd heeft daar weinig mee te maken.
Mary14-07-2024 -
Inderdaad Mary
En juist in deze tijd van social media lijkt het dat er meer mensen zich eenzaam voelen.
Ik herken het mt periodes ook. Heb nog soms een best druk leven. Maar toch wanneer ik dan 's avond op de bank zit, kan een eenzaam gevoel me soms overspoelen. En dan soms verkeerde afleidingen om het gevoel weg te krijgen.
(En andere momenten vind ik het heerlijk om alleen te zijn.)Newbee15-07-2024 -
Op de vraag van jouw Casper kan ik zeggen dat mijn sociale netwerk niet groot is. Ik werk wel maar dat is bijzaak.
Vio22-07-2024 -
Leon12488
Anoniem29-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Leon12488 is geen naam of email van mij.
Casper02-08-2024
-
-
Spontaan en positief, maar niemand zoekt ons op (Verhaal 457)
Hey allemaal!
Ik ben een spontaan positief persoon maar op dit moment ben ik eenzaam, al heel lang eenzaam. Ik heb een leuke vriend en een schattige hond, we hebben een mooi leven en alles op orde maar helaas geen sociale contacten. Mijn vriend en ik hebben vaak ruzie omdat we geen vrienden hebben. We begrijpen niet waarom omdat we spontane positieve en goedlachse mensen zijn maar toch zoekt niemand ons op en dat vind ik jammer. Het zou zo fijn zijn als we andere koppels of mensen leren kennen die hetzelfde willen en dat is leuke vrienden waar je een babbeltje tegen kan doen en gewoon niks van elkaar verwachten maar er gewoon voor elkaar zijn samen reizen, iets drinken, gezelligheid en dat is echt iets wat belangrijk is maar dat hebben we niet en daar willen we echt verandering in. Ik hoop echt dat er nog personen zijn die dit zo aanvoelen want niemand verdient het om geen vrienden te hebben! Iedereen moet recht kunnen hebben op vriendschap, het leven is te kort om zo alleen te zijn en je slecht te voelen.
Ik hoop tot snel en ik popel om jullie te leren kennen!
Warme groetjesJes21-12-2023-
Hoi Jes, Je verhaal is echt zo ontzettend herkenbaar. Met wel een heel groot verschil! Mijn man staat hier namelijk echt totaal anders in dan mij. En hier hebben we dan ook vaak ruzie over. Dat maakt mij enorm eenzaam.
Ook wij hebben geen vriendenkoppels (meer) om samen leuke dingen te beleven. We zijn nu beiden 54 jaar. Mijn man zegt dat hij genoeg heeft aan de sociale contacten op zijn werk, en dat hij blij is dat hij na alle drukte op de bank kan neerploffen. Hij doet zich dan ook totaal geen moeite om samen (nieuwe) sociale contacten aan te gaan.
Helaas ben ik zelf al jong afgekeurd, dus heb verder ook geen collega's. Mijn man zegt "als je zou werken dan zou je er anders over denken, dan ben je moe en heb je daar geen zin meer in " Maar dat betwijfel ik oprecht. Om mij heen zie ik toch allemaal mensen met gezellige vriendenkoppels, die tochna het werk, weekend of vakantie samen leuke dingen ondernemen.
Vroeger hebben we deze vriendenkoppels wel gehad, en dat was een leuke tijd! Maar ze zijn of bv gescheiden, of naar het buitenland verhuisd , overleden etc.
Ik mis die gezelligheid enorm, mede ook omdat ik enigskind ben en behalve mijn moeder, verder geen familie heb om op te bouwen. Nooit eens iemand die vraagt hoe het met ons gezin gaat.
Ook voor onze kinderen (nu 10 jaar en 12 jaar) vind ik het een groot gemis en geen goed voorbeeld. Ik merk dat ze het moeilijk vinden om hechte vriendschappen aan te gaan, omdat ze dit voorbeeld van ons niet hebben gekregen (vriendenkoppels waren er namelijk voor hun geboorte). Ook vind ik het heel erg dat ze buiten ons gezin bij niemand echt terecht kunnen, behalve bij mijn moeder die op leeftijd is, en dat er niemand is waarbij ze een speciaal plekje innemen en die naar hun informeert.
Mijn man ziet dit helaas dus echt totaal anders. Zegt dat ik niet zo moet zeuren. Maar ja, die trekt de deur achter zich dicht en gaat gewoon naar zijn werk en collega's.
Ik zou echt heel graag met jullie in contact willen komen, maar helaas gaat dat niet via deze website. Zo ontzettend jammer om verhalen vol herkenning te lezen, maar verder met niemand in contact te kunnen komen.
Ik hoop oprecht dat jullie samen leuke vriendenkoppels gaan vinden. Gelukkig staan jullie hier beiden hetzelfde in, dus gaat het zeker een keertje lukken.Charlotte28-12-2023 -
Dag Charlotte, je schrijft dat je afgekeurd bent en daarom niet werkt.
Heb je weleens overwogen om op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk of activiteiten in je omgeving (bijvoorbeeld een buurthuis of op de school van je jongste kind) waar je andere mensen kunt ontmoeten en je ook bijvoorbeeld 2 dagen per week andere mensen om je heen hebt. Wie weet wat daar uit kan komen? En je kunt er ook nog eens plezier en voldoening uit halen.Anja10-01-2024 -
Goedemiddag ik ben 58 en ook jaren al eenzaam.
Ik doe vrijwilligers werk en nog ander betaald werk.
Het is heel moeilijk kennissen op te bouwen als je wat ouder bent en geen kinderen hebt.
Jammer idd dat hier geen gelegenheid is elkaar nader te leren kennen. Er zijn idd veel verhalen hier waarin ik mezelf herken.
Lieve groet allemaal.
VioVio13-01-2024 -
Wil gezelligheid
Ceyda26-05-2024 -
Hallo Vio, het is inderdaad ontzettend moeilijk om een kennissen kring/vriendschappen op te bouwen als je (wat) ouder bent en geen kinderen hebt. Veel van de verhalen die ik hier lees spreken me aan....omdat ik in hetzelfde schuitje zit. Het is echt jammer dat er geen gelegenheid is/bestaat om 'lotgenoten' beter te leren kennen. Ik ben totaal niet 'technisch' ingesteld wat internet betreft dus kan ook niet echt helpen wat dat betreft. Maar misschien is er iemand die 'ons' met elkaar in contact kan brengen buiten deze 'site' om. Groetjes.
Mary26-05-2024 -
Ik zou hier geen telefoonnummer plaatsen (als het al mag)
Maar je zou een emailadres aan kunnen maken om zo een eerste contact te leggen bv.Newbee16-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ze zouden hier mail moeten kunnen ontvangen met contactverzoek per verhaalnummer. Die krijgt dan een mail met een email adres en kan dan wel of niet contact zoeken met die persoon. Ja, zoiets als vroeger met die contactadvertentie's maar dan anders.
Sjors07-08-2024
-
-
Ondanks mijn kinderen ben ik behoorlijk eenzaam (Verhaal 28)
Hallo ik ben een alleenstaande moeder 39 jaar ,3 kinderen. Waarvan de oudste al volwassen ,de middelste 8 jaar en de jongste 18 mnd.
Ondanks mijn kinderen ben ik behoorlijk eenzaam en dat eigenlijk al jaren.
Ik heb helemaal geen vrienden.
Geen sociaal leven ,ik doe wel dingen met de kinderen of voor de kinderen ,maar zou ook zo graag een vriend of vriendin willen hebben om leuke dingen te ondernemen of leuke gesprekken mee te hebben .
Aansluiting met andere ouders van school van mijn kind heb ik ook niet .Sta vaak "alleen" op schoolplein.
Heb gesport maar helaas daar ook geen mensen leren kennen .
Het enige contact dat ik heb zijn mijn ouders.
Heb wel leuk bel contact met mijn zusje maar die woont ver weg .
Heb ook geen rijbewijs ,dus buiten mijn eigen stadje kom ik ook niet zo gauw.
De dagen zijn lang omdat ik niet meer weet hoe die in te vullen .Opstaan elke ochtend is dan ook een strijdt .Maar ik moet wel voor de kindjes.
Ik werk wekelijks als vrijwilliger je bent paar uurtjes je huis uit maar kwa contact is bijna geen sprake .
Doordeweeks kom ik de week nog wel door,huishouding en de kinderen
Maar weekends val ik echt in een gat .
En vaak denk ik ook het hoeft voor mij niet meer .
Er is toch niemand die mij mist.,(op mijn kinderen na)
Ik heb een maatje via een instantie ,die komt 1 x in de week op visite .koffie drinken even wandelen kan mijn verhaal kwijt.maar dat is het . Het is geen vriend(in) waarmee je lekker op terrasje zit of op stap mee gaat .
Ik ben een "klant" het is niet spontaan.
Het mooie weer komt er weer aan
De dagen zijn langer en terwijl je nog kindjes en groepen mensen lol hoort maken buiten
Lig ik jankend op bed en spreek mezelf moed in morgen weer een nieuwe dag ..........
Anoniem> 2 jaar geleden-
Hoi Eva wat vervelend voor je.
Ik herken het helaas wel
Als je een keer wilt praten dan hoor ik het graagMartijn> 2 jaar geleden -
Hi!
Ik herken mezelf in jou verhaal.
Al jaaaren alleenstaande moeder van 2 kids en niemand om mee te praten. Weekenden zijn inmiddels verschrikkelijk...
Groetjes MelanieMelanie> 2 jaar geleden -
Hallo,
Het leek net of ik mijn verhaal las.Letterlijk alles.Wondertje> 2 jaar geleden -
Herken me ook in je verhaal
Wondertje> 2 jaar geleden -
Herken dit helaas. Leven voor de kinderen . Is dat leven
?Mikki> 2 jaar geleden -
Hou vol, het komt goed. Ook voor jou. Je bent een persoon die dingen beleefd en mag zijn. Echt, probeer echt de (hele) kleine dingen op te pakken.. samen (ik voel me ook alleen en heb een dochter van 9) komen we er allemaal 100% uit!!!!
Jeroen> 2 jaar geleden -
waar woont je?
Marja> 2 jaar geleden -
(16-8-2021)
Hoi hoi,
Het hebben van kinderen maakt niet dat je niet eenzaam bent.
Onze kinderen zijn qua hersenen nog niet onze gelijken dus ondanks dat er mensen om je heen zijn, kun je je niet uiten of zeggen wat je denkt omdat de ander dan geen bruikbare feedback kan geven.
Althans dat merk ik persoonlijk, daarbij kunnen kinderen je bewegingsvrijheid behoorlijk indammen waardoor je mogelijkheden om anderen te leren kennen ook minder worden.
Weet jouw situatie niet volledig, maar sportende kinderen bieden ouders op de zijlijn kansen tot contact.
Groetjes LoeLoe> 2 jaar geleden -
Waar woon je?
Elisabeth> 2 jaar geleden -
Meid wat erg. Wanneer heb je je reactie geplaatst? Je hebt mensen nodig die een beetje hetzelfde meemaken als jij. Ik dacht altijd mensen met kinderen hebben veel contact. Via school, via verjaardagen, sport en activiteiten. Balen, eenzaam zijn is rottig. Fijn dat je je zusje hebt en je ouders maar ik snap dat je behoefte hebt aan 1 vriend of vriendin. Dat zou ik ook graag willen. Ik kan geen 1 vriend of vriendin op mn vingers tellen. Dieptriest. Ik zou graag app contact willen met alle eenzame mensen op deze site om dagelijks een praatje te maken van hoe het gaat en hoe we ons voelen en wat we gaan veranderen om leuke waardevolle contacten op te bouwen.
Iesje> 2 jaar geleden -
Heel herkenbaar hoe je je voelt, ik kan door een aantal "stoornissen" geen contact maken met mensen en kan daardoor zelfs niet voor mijn kinderen zorgen, ik zie ze 2 keer per week onder begeleiding. De rest van de week zit ik mijn tijd uit tot de dag voorbij is, maar helaas morgen is er weer een dag, ik weet ook niet hoe ik dit vol moet houden.
K> 2 jaar geleden -
Zoo niet normaal dit zou (helaas) echt mijn verhaal kunnen zijn.
Ik heb precies het zelfde en ook al jaren😓Sanne> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik ken het precies. Waar woon je ergens?
MK11-11-2023
-
-
Wat ik mis is sexuele intimiteit (Verhaal 215)
Ik heb alles op de rol.
Mooi huis, dikke boot mooie auto’s en financieel prima voor elkaar.
Wat ik mis is sexuele intimiteit.
Aangezien mijn vrouw dit nog nauwelijks wil.
Ik mis de spanning en het plezier.
Ben slank en zie er goed en verzorgd uit.
AndréAndré> 2 jaar geleden -
Contact met gelijkgestemden gezocht (Verhaal 509)
Hi allemaal,
Allereerst wil ik zeggen dat het mij sterkt om te lezen dat ik niet de enige ben die kampt met eenzaamheid.
Meer dan ooit in mijn leven heb ik behoefte aan prettig en oprecht gezelschap in de vorm van vriendschappen.
Met heel veel plezier, enige verlegenheid en schaamte en met een dosis moed, stel ik mezelf via de virtuele weg voor. Er heerst namelijk een groot taboe op eenzaamheid en dat is enkel te doorbreken door er openheid over te geven. Het is een onderwerp dat het liefst geschuwd wordt en dit forum maakt pijnlijk zichtbaar dat er veel eenzame mensen zijn. Het stelt mij ook gerust, dat ik niet de enige ben. Daarin ben ik dus niet alleen.
Mijn naam is Alice en ik ben een spontane, warme, openhartige, eerlijke, jonge vrouw in de dertig.
Het leven heeft mij een hoop obstakels voor de voeten geworpen en met het toenemen ervan zijn de contacten uitgedund. Mijn sociale fundament is verdwenen. Dat houdt in dat mijn sociale kring tot een minimum beperkt is. Familiebanden heb ik niet.
Ondanks dat ik gesteld ben op mijn rust, merk ik dat ik behoefte heb aan diepgaande contacten, betekenisvolle relaties en emotionele banden. Graag wil ik mij omringen met postief ingestelde mensen, maar die mensen hebben zich tot op heden nog niet aangediend.
Mensen komen en gaan in het leven. Verschillende mensen hebben de revue gepasseerd. Sommige zijn een poosje blijven hangen om vervolgens uit mijn leven te verdwijnen. De contacten hebben verdrietigerwijs geen stand gehouden om uiteenlopende redenen. Ook zijn er mensen geweest die enkel kwamen profiteren van mijn zachtheid en goedgelovigheid. Gelukkig is mijn naiviteit afgenomen en mijn zelfwaarde en zelfrespect gegroeid, waardoor ik dat sneller in de gaten heb. Ik heb mog een stuk van mijn leven voor me en dat wil ik, als het mogelijk is, niet meer in eenzaamheid doorbrengen. En ik ben ervan overtuigd dat dat mogelijk is, want er zijn mensen genoeg!
Vandaar dat ik dolgraag in contact zou willen komen met gelijkgestemde personen. Gelijkgestemd in het feit dat zij gevoelens van eenzaamheid ondervinden, eenzaam zijn, niet over een sociaal netwerk/vangnet beschikken, en bovenal: dat ze behoefte aan contact hebben.
Als je je in dit bericht herkent en je wereld ook klein is en als het je aanspreekt, schroom dan niet om mij een berichtje te sturen. Ik heb een e-mailadres aangemaakt waarop je in contact met mij kan komen, mocht je daar behoefte aan hebben.
Alice-wilafvaneenzaamheid@outlook.com
Mocht je geen contact willen, dan hoop ik dat je door het lezen hiervan je je iets minder eenzaam voelt.
Houd je sterk!
Liefs van AliceAlice20-07-2024-
Hoi Alice,
Ik zal je even een email sturen.
GroetjesAnoniem20-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hopelijk ontstaat er voor je (jullie) een fijn clubje gelijkgestemden 🙏
Newbee22-07-2024
-
-
Mijn man is een narcist (Verhaal 469)
Mijn man is een narcist. Hele dagen denegreerd hij me, maakt me belachelijk bij anderen.ik kan mn job niet, ( hij is mn baas- en iedereen moet het weten, hij is thuis de baas), ik ben een slechte moeder, mn eten is verschrikkelijk, iedereen haat mij en ik heb inderdaad geen vrienden, mijn familie haat me, ik zet kinderen tegen hem op, ( ze hebben ogen en oren) ik ben dom, ik ben lozer net als mijn broer, heb niets bereikt in mn leven , hij wel , hij denkt dat hij on top of the world zit , omdat hij zelfstandige is.. echt elk dingdat er gebeurd of gezegd word draait hij negatief om naar mij. Hij besluit een zaak met woonst te kopen..ik mag niet kijken , maar da de zaak wel moeten uitbaten, ik mag geen mening hebben of hij staat met zn neus tege mijnne. Hoe kan ik zo iemand zover krijgen om naar een terapeut te gaan, want zijn perfecte zelfe gaat dit nooit willen , ik beging hem te haten , met als onze kids doen .dit is de laaatste jaren zo gekomen,, maar was in beging niet , de laatste 15jaar is zo geworden, nu van kwaad naar erger.hij heeft een soort stoorniss met hoogheidswaanzin ofzoDorien07-01-2024-
Zo herkenbaar, ik leef al 20 jaar met een narcist , ben alleen , ben leeg , kan nooit iets goed doen in zijn ogen, mijn leven is een hel
Sophie18-01-2024 -
Heey Dorien en Sophie,
Wat verdrietig dat jullie dit mee moeten maken! mochten jullie steun willen hebben kunnen jullie altijd een mailtje sturen naar:
oursoulisconnected@hotmail.com
Ook heb ik sinds paar weken een groeps app gemaakt en iedereen is van harte welkom! En ik hoop dat het met jullie allebei goed gaat.
Groetjes,
Mirjam21-01-2024 -
Hallo Dorien, ga je echt zitten wachten tot je man veranderd of naar een therapeut gaat? Hij zal nooit veranderen. Pak je bij elkaar, kom in je kracht en laat nooit meer gebeuren dat een man je kleineert. Dat verdient niemand, geen enkele vrouw. Ik ben nu 70, vruchteloos geprobeerd om mannen te veranderen in mijn relaties, is nooit gelukt. Op een zeker moment opgestaan alles achter mij gelaten en een nieuw leven begonnen met mijn dochter. Ja, ik ben single, maar vind het heerlijk. 2 kleindochters, veel afgezien in mijn relaties, ik heb dit onderwerp afgesloten, al jaren, niemand zal mijn hart nog breken. Gelukkig zijn met jezelf en een goede relatie met jezelf opbouwen, dan heb je al veel bereikt in dit leven. Ik heb een paar goede vriendinnen en heb ook lang vrijwilligerswerk gedaan. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect, dat is mijn motto, al jaren. We hebben niemand nodig om gelukkig te zijn. Gelukkig zijn is een keuze, onze eigen keuze. Zet em op meid, veel sterkte. Groetjes Elissabet
Elissabet13-02-2024 -
He Dorien,
Wat spijtig om dit te lezen,..(ik ken het gevoel van onmacht)
Wat vreselijk allemaal..al wat langere tijd 😔
Misschien moet je jezelf afvragen ( is dit wat het leven jou wilt geven of hoe moeilijk het ook is )
Het leven vastpakken bij zijn hoorns ( door gaan zonder al die ellende )
Je red jezelf wel zonder zo Persoon naast je!!Mim15-02-2024 -
Dag Dorien, zo erg om te lezen maar zo herkenbaar. Ik zou je zo graag tips willen geven om er mee om te gaan maar helaas hebben deze niet en ben ik er zelf naar op zoek.
Misschien kunnen we elkaar bijstaan met raad. GroetjesEls17-03-2024 -
Weggaan. Van jezelf houden.
Anoniem05-04-2024 -
Ga lekker scheiden dan krijg je je eigen leven weer terug zeker weten die man van je is en blijft het zelfde doen wat nooit veranderd
mart08-04-2024 -
Wat een zeer moeilijk leven heb jij. Je bent waarschijnlijk een top vrouw maar doordat elke dag te moeten horen ga je het ook geloven. De twijfel bij jezelf wordt zodanig groot dat je u zelf ook zo gaat zien.
Ik ben zelf 16jaar samen geweest met zo een man en ben nu 9jaar gescheiden. Volg nog regelmatig therapie omdat ik nog steeds de woorden van mijn ex in mijn hoofd heb. Ik kan niet meer in spiegel kijken omdat ik mezelf haat. De woorden van hem,blijven heel lang nazinderen. Ik ben zeer blij dat ik gescheiden ben en leef nu gelukkig niet meer in angst. Maar mezelf ben ik wel verloren. Hoop heel erg dat je sterk blijft en doe vooral u verhaal tegen de mensen want anders geraak je u zelf kwijt.Patricia18-05-2024 -
Het internet staat vol met info over narcisme.
Er is echt maar één oplossing.
Dumpen, scheiden, niet meer mee omgaan.
Ik spreek uit ervaring want een gezinslid van mij blijkt een narcist. Mijn hele leven is vern... ze kunnen ongelooflijk goed toneel spelen. Je gaat echt geloven dat ze aardig zijn en om je geven. Maar in praktijk sta je altijd in de wacht, ze doen wel aardig als er anderen bij zijn. Zelfs mijn vader flikte dat. Bestudeer narcisme, dan zie je wat ze doen.Vincent28-06-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Zo snel als mogelijk deze man uit jouw leven verwijderen !
Onno Wouters11-07-2024
-
-
Eenzaamheid. (Verhaal 507)
Ik geloof niet in therapeuten, soms "ervaringsdeskundigen" genaamd. Zoals een vriendin van mij mij ooit eens bot zei: "Het zijn zelf gekken." Zo grof wil ik het niet stellen. Nee, met alle respect. Wat ik in een recent televisieprogramma zag, was mij echter al wel lang bekend; een kennis van mij wilde psychiater worden maar kapte ermee omdat deze zichzelf tegenkwam. Een keer tijdens een gesprek kreeg ik in vijf minuten twintig diagnoses.
Het blijft moeilijk terrein, psychologie. Wat volgens mij vaak vergeten wordt, is het verhaal van de mensen. Deze kent men vaak niet. Ook is het leven dynamisch; tegen de tijd dat je bij een psycholoog mag langskomen, is de situatie al lang veranderd.
Ook artsen en specialisten zijn vaak primitief kortzichtig. Helaas spreek ik uit ervaring. Wat de slopende eenzaamgheid betreft: De echte undateables, dat zijn wij.
Mister Eko.12-07-2024 -
Het besluipen van eenzaamheid. (Verhaal 508)
Ik zie het leven door een roze bril. Heb moeilijke jeugd gehad. Heb een prachtige relatie gehad spijtig genoeg door bedrog geëindigd. Hebben een prachtig dochter. Mijn leven als ik er dieper over nadenk is met vallen en opstaan. Zolang ik voor iemand kon zorgen was alles oké. In tussen ben ik veel liefhebbende mensen verloren aan overlijden of andere omstandigheden. Ik werk nog steeds maar mijn doel om verder te doen in het leven is weg. 4 jaar alleen geweest en een tijdje geleden iemand terug in mijn leven toegelaten. Ik had schrik maar de vlinders overmeesterden het gevoel. Na hem eindelijk toe te laten is van de ene dag op de andere( daarmee bedoel ik van geluk naar ongeluk) mijn leven niets meer waard. Ik ben iemand die gemakkelijk terug kan vechten maar deze keer ben ik kapot. Ik had het zwaar te pakken en het doet en blijft pijn doen. Hoe heb ik mij in iemand zo kunnen vergissen. De complexen die ik had zijn nu bevestigd. Ik probeer terug te komen maar het lukt me niet. Wij hebben ook niets op een deftige manier kunnen afsluiten. Hij liet mij achter in het ongewisse. Het enige wat hij zei “ik heb respect voor je”. Dit is nu 6 maanden geleden. Intussen leer je andere kennen maar ik laat ze niet meer toe. Hij zit in mijn hart en kan niet meer verdragen dat iemand mijn hand neemt of nog maar aan mijn haar komt. Voor de buiten wereld ben ik de opgewekte vrouw maar innerlijk ben ik een wrak. Elke nacht val ik huilend in slaap. Waarom heb ik hem toegelaten? Wat ben ik toch naïef geweest. Liefde is blind en toch voelde het juist aan. Waarom spelen bepaalde mensen met de gevoelens van anderen. Ik wou nooit een relatie enkel een goeie vriend ( zielsverwant) en dat was hij ook. Maar hij wou meer. Waarom om mij na de daad te dumpen ? Ik heb geen enkel persoon aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Niemand begrijpt dat ik in zijn val ben gelopen. Ik hoop echt dat S. dat niet met andere vrouwen doet want het is verdorie heel pijnlijk. De liefde voor hem zal altijd blijven .Lily14-07-2024 -
Het doet zeer (Verhaal 395)
Het doet zeer als je met al je goede bedoelingen als man van 56 jaar weer in de steek word gelaten na 17 jaar voor de 2e keer. Alles gedaan om haar maar zich gelukkig te laten voelen en daarbij ver over mijn eigen grenzen laten gaan en mijzelf weggecijferd maar uiteindelijke resultaat is alleen verder te moeten door het leven. nauwelijks contact met familie, zoon uit eerste huwelijk is inmiddels volwassen en heeft eigen leven en heb geen vrienden.
Dan komt voor mij echt de vraag wat doe ik nog op deze planeet want wie is er nu nog goed om een vertrouwensband mee op te bouwen of is dit gewon het einde? we zijn nu eenmaal niet allemaal voorbestemd om 100 te worden.chris09-09-2023-
Chris, ik heb hetzelfde voor. Heb mij 35 jaar uitgesloofd om een man gelukkig te maken, heb alles gedaan maar het hielp niet. Na veel verdriet en eenzaamheid doorleefd te hebben, ben ik nu bezig mijn eigen persoon gelukkig te maken. Krijg hulp van een kat.... . Ik doe de dingen die ik als kind al leuk vond. De mensen zien mij ook niet staan, of het is om te vragen hoe het gaat zonder het antwoord te willen horen. Kop op, zoek het in kleine dingen of kijk naar dieren of wat je anders interesseert. Als je op iemand anders moet wachten...
Els05-10-2023 -
Ik herken mezelf in je bericht...Ik kan je niet echt helpen, maar af en toe " chatten ", zou je het zien zitten?
Met lieve groet, Van Hoof inge, wel BelgieAnoniem04-07-2024 -
Je moet wat gaan ondernemen Chris, ga met een leuke fotocamera door de natuur wandelen. Maak close up foto's van vlinders etc. Ga ze thuis bekijken en bewerken.
Ga iig door de natuur wandelen, neem een duik in mooi water.
Blijf thuis zitten en je wordt krankzinnig van eenzaamheid en vreugdeloosheid, zoveel is zeker. Misschien vind je wel dat je het verdient om jezelf te pijnigen, als ik de stukjes zo lees lijkt het er soms veel op. Niks doen, en jezelf in de weg zitten lijkt op dit forum je van het te zijn.
Ik heb dit ook ondervonden, behalve dan de gezins -situatie van je die ik niet heb...steven18-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Chris,
Hetgeen je verwoord hebt herken ik helaas maar al te goed. 13 jaar lang had ik alles gegeven en ben ik genadeloos bedrogen en aan de kant geschoven, met als toetje mijn zoon die ik vrij weinig zie (in elk geval niet op de juiste manier)...ik heb me altijd weggecijferd en dat doe ik tot op heden nogsteeds voor mijn zoon met als resultaat dat ik werk, mijn huishouden doe, mijn zoon in de weekenden alle aandacht schenk en verder? Verder he-le-maal niets, als mijn zoon er niet is kom ik altijd alleen 'thuis' en dan is dat het (ik heb ook weinig keuze helaas, vrouwen en daten is voor mij een onmogelijkheid, althans voor mijn gevoel).
Het enige wat je kan doen is dingen ondernemen zoals is voorgesteld. Probeer desnoods iets waarbij je onder de mensen bent zoals een wandelclub, kaartclub, enz...maar ik heb makkelijk praten, ik kan dat zelf (helaas ook) niet...ik krijg het niet voor elkaar.
Het voelt voor mij alsof ik mijn tijd uitzit totdat mijn zoon zijn eigen weg kan gaan (duurt gelukkig nog wel even) of er, al dan niet door manipulatie, voor kiest niet meer op en neer te willen naar mij. Voor mij zie ik dit voorgenoemde punt als mijn einde en als ik dan nog alleen ben...tja, dan ben ik wel klaar als ik voor mezelf spreek (en dan ben ik verdorie nog maar 38...)
Hopelijk kan jij je tot iets ondernemends zetten, dat gun ik je van harte. Voor mij is het klaar, ik laat het allemaal voor wat het is.. schijnbaar heb ik alles verdiend (ach, wat maakt het ook uit).
Gegroet en sterkte,MijnNaamDoetErNietToe18-07-2024
-
-
Voel me vaak eenzaam (Verhaal 32)
Ben een vrouw van 40 jr sta op zich positief in het leven maar voel me vaak heel erg eenzaam.
Door mijn traumatische jeugd heb ik geen contact met familie, ook heb ik geen gezin, heb wel een paar vriendinnen maar die zie ik niet zo vaak als ik zou willen en ik ben ook altijd bang mensen kwijt te raken.Heb weinig zelf vertrouwen.Vind het moeilijk mensen te vertrouwen en voel me niet snel echt verbonden met mensen of soms wel en dan weer niet en dat wisseld elkaar soms vaak af.Hier op deze site mijn verhaal doen voelt wel vreemd maar je moet wat toch...Liefs EvaEva> 2 jaar geleden-
hoi, hou je van natuur?
c> 2 jaar geleden -
Niets vreemds aan ' vind ik,' Eva.
Ik zou jouw stukje zelf geschreven kunnen hebben.John> 2 jaar geleden -
Zooooo herkenbaar!! Woon je toevallig in Friesland?
Geertje> 2 jaar geleden -
Lieve Eva, wat een herkenbaar verhaal heb jij geschreven! Ik ben 32 jaar, heb alleen nog hecht contact met mijn moeder en heb geen vrienden. Door een traumatisch en daardoor tumultueus verleden heb ik nooit langdurige vriendschappen kunnen opbouwen. Vaak kom ik 'fake vrienden' tegen die behoeftig zijn maar verdwenen zodra ik een beroep op hen doe -- iets wat ik overigens niet snel zal doen gezien mijn verleden van verlating. Voor mij is het inmiddels te laat maar ik hoop dat jij met de juiste professionele support en toch ook jouw vrienden (cijfer jezelf niet weg, Eva! Je mag er zijn en je bent ook waardevol voor anderen, zonder daar iets voor te hoeven doen) deze eenzame tijd weer te boven mag kunnen komen. Het is jou gegund! Liefs van Marthe
Marthe> 2 jaar geleden -
Ik las net jouw bericht. Ik ben van België en voel mij ook eenzaam en ongelukkig. De corona overmacht. Heeft het nog erger gemaakt. De corona is nu bijna 1jaar lang bezig. Ik ben 45 j. Ik voel dit als. Verdwalen in de eenzaamheid. Nul zero sociale contacten. Non affectie - warmte. Het knaagt aan mijn maag. Vreselijk. Ik word er gek van
John> 2 jaar geleden -
Lieve Eva ik begrijp en voel je pijn terwijl ik lees.. Maak het zelfde mee.. Ondanks dat ik wel kids heb maar helaas zie ik ze nooit... Blijf sterk ik sport en wandel veel dat doet me goed.. Liefs Maria
Maria> 2 jaar geleden -
Hoi eva ,
Ik herken het helemaal
Zoek ook mensen om leuke dingen mee te dien,maar heel lastig voor mijHeidi> 2 jaar geleden -
Ik ben ook alleen en eenzaam het is niet gemakkelijk ik ben meer als 35 jaar alleen en ja je moet het toch zo door soms geef je de moed wel op dat niet meer zitten Ik hoop dat de auto einde aan komt eerlijk mijn naam is Erik
Erik> 2 jaar geleden -
Ik heb hetzelfde ik kan geen connectie vinden met andere mensen, en het is zo moeilijk om zelfs een diepgaand gesprek te voeren het blijft te oppervlakkig, en ik ben 99% van de tijd alleen weekend meestal thuis af en toe ga ik wandelen of als mooi weer is zwemmen buiten en ik ga zelfs naar de sauna, en ik daar wel van te genieten, maar ik merk wel wanneer ik daar ben alleen en ik zie dat veel mensen met elkaar zijn dat dat mij weer onzeker maakt, met zwemmen valt mee maar ook daar eigenlijk zie ik zoveel mensen die wel met vrienden en of familie zijn dat ik het iets minder leuk vind en ik voel mij dan ook wat gespannen. Ik kan mij dan niet relaxt voelen omdat ik dan alleen maar bezig ben met de omgeving op dat moment
Ik vind het gewoon frustrerend voor mezelf, uiteraard leuk voor de mensen op dat moment dat ze wel leuke connecties hebben om zich heen. Het is echt niet verkeerd om dingen alleen te doen alleen ik doe ze altijd maar alleen terwijl ik wel behoefte heb aan leuke contacten waar ik een goede band mee kan voelen waardoor ik mij gesteund voel en weer zeker kan zijn van mijzelf en ik mij dan ook genoeg voel voor een ander, maar ook voor mijzelf, zodat ik weer kan genieten van leven zoals die is, maar op dit moment is het niet zoals mijn leven zou moeten zijn.
Ik heb ook geen vriend terwijl ik dat ook glzo graag zou willen, en niet omdat ik er een nodig heb, en ik probeer dating apps, maar ik vind ze zwaar vermoeiend omdat ik 80 van de 100 keer niet verder kom dan de chat, en ik het zo demotiverend vind, ook ga ik dus niet echt naar evenementen toe waardoor ik mijn connectie kan vergroten, omdat ik nou eenmaal geen prater ben, en teruggetrokken en dat heeft allemaal te maken met mijn verleden had het thuis niet makkelijk, en nu merk ik zeker daar de gevolgen ervan ik kan er alleen moeilijk uitkomen.
Ik ben alleen en om echt wat te ondernemen kost mij veel energie het kost mij alleen al energie als ik eraan denk om iets te gaan doen.Anoniem20-07-2024 -
Hoi Anoniem,
Heel herkenbaar (althans, voor mij grotendeels) wat je verwoord hebt.
Ik ben 38, ruim 6 jaar alleen na 13 jaar in een relatie waarin ik uiteindelijk ben bedrogen en enorm voor het blok gezet ben (hoe en wat doet er inmiddels niet meer toe).
Momenteel zit ik vast in een vaste routine. Het komt neer op doordeweeks werken en het huishouden doen, 1 dag op bezoek bij een vriend welke ik (gelukkig) al 26 jaar ken, 1 dag mijn ma helpen met de boodschappen (mijn pa werkt dan), 1 dag bij mijn ouders eten en 3 van de 4 weekenden zie ik mijn zoon.
Nu zal je wellicht denken "maar dat is niet eenzaam"...geloof me, ik heb verder niets meer en het mezelf vrijwel constant wegcijferen voor mijn zoon eist inmiddels zijn tol. Ik snak naar nieuwe contacten en het liefst weer een partner in crime (a.k.a. een leuke relatie) maar ik ben introvert (alhoewel met een hele sterke eigen mening die ik gerust uit als de situatie erom vraagt) en ik heb geen mogelijkheden om iemand nieuw te ontmoeten...dating apps zijn voor mij, als man, een complete ramp aangezien ik niet aan de hedendaagse hoge eisen voldoe qua uiterlijk (de 'mindere'/'gemiddelde' vrouw hebben volop opties om uit te kiezen) en tel daarbij de kosten voor een abonnement voor zo'n app en je geeft het vanzelf op.
Voor mij voelt het inmiddels alsof ik enkel mijn tijd uitzit en heel eerlijk, ik zou het helemaal niet erg vinden als de tijd heel snel gaat en ik mijn plaats op deze wereld af kan staan aan een waardige jongen/man...ik ben enkel verspilling van zuurstof.
Sterkte voor jou en de OP, hopelijk vinden jullie een weg uit de misère.
Groeten,WieIkBenIsOnbelangrijk20-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Heey wieikbenisonbelangrijk
Ik vind juist dat je belangrijk bent, en misschien bedoelde je het niet zo om je wieikbenisonbelangrijk, maar stop met jezelf neer te halen, en ik snap echt wel dat ondanks dat je familie hebt en een vriend waarmee je het gezellig kan hebben je tocb eenzaam kan voelen, ik ga het trouwens niet voor jou invullen, maar ik snap ene kant ook wel dat je toch een connectie mist.
Ik weet niet hoe je eruit ziet en dat zou niet belangrijk moeten zijn, want ik weet zeker dat als je stopt met het bekritiseren van je eigen zelf dat je uiteindelijk ziet dat je ook een mooi mens bent❤️ en ja het is moeilijk om iemand nu tegen te komen ik weet er alles van, maar ik ben er zelf in ieder geval gestopt met mijzelf naar beneden te halen, maar uiteraard spelen er nog andere dingen waardoor het mij nog steeds niet lukt.
En ook voor jou hoop ik dat je eruit kan komen, maar vergeet niet dat je ook een mooi mens bent❤️
Groetjes de anoniem waar je op reageerdeAnoniem21-07-2024
-
-
Ik heb een aandoening waardoor ik bijna geen kant op kan (Verhaal 83)
Ik ben melissa 33 jaar
Woon samen met me vriend al bijna 6 jaar ik voel me erg eenzaam omdat ik bijna nooit geen kant op kan geen vrienden heb en maar effe buiten kan 300meter lopen ik heb een aandoening waardoor ik uitval heb en rolstoel krijg en met rolator loop en hele dag giga pijn heb en aan morfine zit heb geen vrienden omdat ik huis bijna niet uit kan en me partner snapt de situatie soms vooral nu hij nu ook geopereerd is en ik voor 26ste keer 6 weken geleden nu weet ie hoe het is als je bijna alleen in bed kan liggen en pijn maar bij hem vertrekt het weer bij mij niet ik heb alleen schoonfamilie hier mijn familie woont niet hier in de buurt is 3 uur rijden mis vrienden iemand die leuk gezellig bij je thuis komt en iemand die het leuk vind samen dingen tedoen en zijn verhuist naar een aangepaste woning en er staat spul in maaar niets gedaan maar heb geen vrienden die me kunnen helpen enz voel me alleen en niemand begrijpt het hoe dit leven is en geworden is 33 en zo kapot is me lichaamMelissa> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik vind het triest te zien dat niemand op jou berichtje reageerde. En dat na twee jaar.
Hoe gaat het nu met jullie?Hans23-07-2024
-
Kan nooit eens mijn hart luchten (Verhaal 309)
Ik heb altijd het gevoel dat ik maar dankbaar moet zijn en dat ben ik ergens ook wel want ik ben gezond, heb een vrouw, 2 kinderen en werk, maar ik ben 40 jaar en voel mij zo vaak zo alleen. Mijn vrouw heeft het mentaal zwaar met de kinderen en ik heb altijd het gevoel dat ik maar de sterke man moet zijn en dus steun ik haar en zwijg ik dan zelf altijd maar.
Mijn vrouw heeft vriendinnen en gaat daar regelmatig mee weg. Maar ik heb het gevoel dat ik nooit eens mijn hart kan luchten (geen vrienden). De laatste 5 jaar zijn de enige mensen waar ik mee praat mijn vrouw, mijn jonge kinderen en mijn collega's. Dat kan toch niet...
Amper 40... het suckt om te beseffen dat het nog lange, lange jaren gaan worden...40 jarige man in gezin en toch zo alleen03-01-2023- Alle reacties weergeven...
-
Hoi, ja erg vervelend. Toch besef je misschien niet wat je WEL hebt, een vrouw en kinderen, een gezin dus. Ik heb dat allemaal niet gehad en ben al 50+. Misschien iets meer voor jezelf opkomen en meer met je vrouw praten? Ook ben je 40, voor mij is dat jong, voor jou misschien al 'oud'. Er zijn genoeg dingen te doen, sport, andere activiteiten. Ondanks dat ik nog alleen ben, kreeg ik wel een vriendschap met een collega vroeger. Ik ben daar wel 20 jaar mee omgegaan. Kon niet alles aan hem kwijt, maar deels wel. Ik ben helemaal niet zo'n contactmaker. Sta open voor contact, je sluit je misschien onbewust af voor ander contact dan het contact dat je al hebt. Maar goed, het is een hele andere situatie als waar ik in zit, dus ik kan je vooral alleen maar sterkte wensen! Vind een maatje, waar je dingen mee kunt delen. Met vrienden kun je vaak niet alles delen, ook al is het maar een deel van je verhaal. Of zoek contact via dit medium (internet). Veel meer mogelijkheden dan vroeger (kan me nog een penvriend en penvriendin herinneren). Succes en denk iets meer aan jezelf, hoewel ik weet dat het soms moeilijk is. Groeten..
Rob18-01-2023
-
Mijn vertrouwen in de mensheid is weg (Verhaal 356)
De eenzaamheid is killing en ik ben niet bij machte om het te kunnen veranderen.
Ik haat het leven. Nu de zomer weer lijkt te beginnen zak ik steeds verder weg. Mensen maken plezier, genieten samen van het mooie weer, zoeken elkaar op..
Jaren trekken voorbij waarin ik probeer mijn hoofd omhoog te houden. Heb geen vrienden, een hechte band met familie is er ook niet. Het is allemaal oppervlakkig en kil.
Niemand die mij echt, écht kent, en daar ook geen moeite voor doet.
Mijn emotionele behoeftes zijn nooit bevredigd. Als kind niet en nu 50 jaar later is daar al helemaal geen sprake van.
Ik heb een flinke rugzak, zoals velen. Het is niet dat dit de boventoon voert als ik tussen mensen ben. Integendeel zelfs. Altijd blijven lachen en grapjes maken, een pleaser ook.
Een ondersteunende rol voor mensen waarmee het even niet goed gaat. Zelfs als dat even heel lang duurt.. en dan kom je weer op het punt dat er nog weinig ruimte is om zelf te ventileren maar dat het vooral om de pijn van een ander gaat..
Zelf vind ik het ook moeilijk om relaties te onderhouden, dus er is geen schuldige. Maar toch verwijt ik het mezelf als de eenzaamheid me weer om de oren slaat.
Mijn vertrouwen in de mensheid is weg.
Zelfs de mensen die je als enige zou moet kunnen vertrouwen zijn niet te vertrouwen. Dat is wat ik in mijn leven geleerd heb.
In de buitenwereld zou niemand van mij verwachten dat ik zo ontzettend eenzaam ben. Dat ik vaak zielenpijn heb, zoals ik het noem.
Voor de buitenwereld heb ik het goed. Dit straal ik ook uit, dat masker hanteer ik goed.
Ze moesten eens weten..
En die enkele die het wel weten zijn ook, net als mij, niet bij machte daar iets aan te kunnen of willen veranderen. Wat logisch is, het is mijn probleem.
Maar wat snak ik naar een helpende hand die mij voorgoed uit het duister weet te halen...
C.C.28-05-2023-
Bijzonder, vol emotie, open verwoord, aangrijpend, deels herkenbaar.
Anoniem02-06-2023 -
hoi, de maatschappij is helaas oppervlakkig, dat heeft te maken met de welvaart die we hebben, en met een oppervlakkige premier,waardoor ons land verindividualiseerd is. wees trots op jezelf, je bent emphatisch.
h.teunissen01-07-2023 -
Hoe bijzonder.. het lijkt wel of ik dit geschreven heb.
Moedig die zelfreflectie.. ik weet ook dat die moordende eenzaamheid voor een deel bij mezelf ligt omdat ik problemen heb om nog in verbinding te gaan met anderen. En toch hoop ik dat er mensen zijn die oprecht in mij geïnteresseerd zijn. Want ik dreig stilaan te stikken onder dat masker.
Er is één puntje van verschil.. ik haat het leven niet, integendeel. Ik heb het wel moeilijk met de mentaliteitsverandering in de maatschappij. Dus ik voel me niet meer zo lekker in onze samenleving. Ik kan me niet vinden in de egocentrische, materialistische en agressieve attitude van velen. Het hokjesdenken. Ook daardoor zonder ik mij meer en meer af maar het is natuurlijk niet ten voordele van de eenzaamheid.
Ik hoop voor jou dat je eenzaamheid snel doorbroken wordt.Annick11-07-2023 -
Ik heb een flinke rugzak, zoals velen. Het is niet dat dit de boventoon voert als ik tussen mensen ben. Integendeel zelfs. Altijd blijven lachen en grapjes maken, een pleaser ook.
Een ondersteunende rol voor mensen waarmee het even niet goed gaat. Zelfs als dat even heel lang duurt.. en dan kom je weer op het punt dat er nog weinig ruimte is om zelf te ventileren maar dat het vooral om de pijn van een ander gaat..
Mijn vertrouwen in de mensheid is weg.
Zelfs de mensen die je als enige zou moet kunnen vertrouwen zijn niet te vertrouwen. Dat is wat ik in mijn leven geleerd heb.
In de buitenwereld zou niemand van mij verwachten dat ik zo ontzettend eenzaam ben. Dat ik vaak zielenpijn heb, zoals ik het noem.
Voor de buitenwereld heb ik het goed. Dit straal ik ook uit, dat masker hanteer ik goed.
Ze moesten eens weten..
En die enkele die het wel weten zijn ook, net als mij, niet bij machte daar iets aan te kunnen of willen veranderen. Wat logisch is, het is mijn probleem.
Maar wat snak ik naar een helpende hand die mij voorgoed uit het duister weet te halen...
Lijkt wel een goede analyse van mijn leven
Bedankt voor deze woorden en hulp "C"😉
Mijn eenzame masker blijft nog even op.
Deze herken ik mezelf alleen niet in.
Zelf vind ik het ook moeilijk om relaties te onderhouden, dus er is geen schuldige. Maar toch verwijt ik het mezelf als de eenzaamheid me weer om de oren slaat.
Succes met alles en misschien tot later!Anoniem13-07-2023 -
Alsof ik in een spiegel kijk....
Yvonne19-07-2023 -
Mijn verhaal...
Ano niem21-10-2023 -
Zielenpijn.
Dat herkenning wel . De wereld gaat maar door.
Te snel, zonder contact.
En wie heeft er geen rugzak.
Is ook fijn. Er zitten waardevolle dingen in.
Verbondenheid dat is wat ik mis.
Misschien jij ook.
Misschien kun je terug schrijvenTiene25-10-2023 -
Ik herken dit volledig. Het zouden mijn woorden kunnen zijn…
Nancy28-10-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Beste C.
Hoe is het nu met je ?
Je verhaal is herkenbaar.
BobBob02-11-2023
-
-
Een ongeluk veranderde mijn leven (Verhaal 473)
Hoi iedereen,
Mijn verhaal begint afgelopen zomer.
Ik ben een jonge vrouw van eind de twintig. Tot een half jaar geleden had ik een druk leven met vele sociale contacten, hobbies en een job waarbij ik ook veel met mensen bezig ben.
Door mijn job had ik soms wel echt momenten nodig om even tot mezelf te komen en even op de pauze-knop te duwen.
Die pauze-knop werd heel hard ingedrukt.
Ik kreeg een zwaar ongeval waardoor ik al zes maanden aan het revalideren ben. In het begin van het ongeval had ik nog veel sociale contacten, want iedereen wilt weten hoe het met je gaat. Zelf had ik toen nog teveel pijn om me verder ergens om te bekommeren. Tijdens die eerste maanden heb ik ook nog eens een verhuis moeten doorstaan. Je begrijpt me wel, een hectische periode waarvan je hoofd op springen gaat staan. Ik was blij dat ik een nieuwe stek had, optimistisch omdat de revalidatie goed verliep. Nu alles een beetje op z’n plooi begint te komen, begin ikzelf ook meer tijd om handen te krijgen. Meer tijd om na te denken.
Ik merk dat het aantal sociale contacten sterk is geminderd. Mensen betrekken je minder omdat je nog niet mobiel genoeg bent. Ik begrijp hen wel, maar ik mis soms eens een gewone babbel. Ze zijn hier ten allen tijden welkom en ze hoeven me maar te bellen als er iets is. Ik probeer de contacten te onderhouden en toch ook buiten mijn vier muren af te spreken om niet helemaal in afzondering te geraken. Maar de meeste vriendschappen zijn oppervlakkig en heb ik geen diepe band mee om eens écht een gesprek mee aan te gaan.
Ook het contact met mijn familie is altijd al heel ingewikkeld geweest. Mijn grootouders laten het contact ook grotendeels van mij afhangen tenzij zij iets van mij nodig hebben. Ik probeer minstens 1 keer in de week langs te gaan, maar ook daar merk ik dat het gesprek altijd over hen moet gaan. Als ik ze vraag om eens mee te gaan naar de revalidatie, wordt die op het laatste moment steevast afgezegd. In het begin mocht ik nog niet met de auto rijden, maar door deze laattijdige afzeggingen, kon ik alsnog zelf rijden. Ik heb me er al bij neergelegd dat het initiatief van mij moet komen, maar in wat voor mij nu een moeilijke tijd is, verwacht je toch ergens een beetje steun.
Ook thuis stoot ik op een muur. Momenteel doe ik co-housing met mijn moeder. We zijn beiden alleen en deze regeling was voor ons beiden financieel interessant. Mama is veel van huis om te gaan werken, en komt tegenwoordig veel afgepeigerd thuis. Ik doe mijn best om het huishouden zoveel mogelijk op mij te nemen naarmate wat mogelijk is en ik ben altijd bereid om naar haar te luisteren als ze even haar beklag over het werk wil doen. Ik snap dat ze zo moe is, maar ik zou het zo fijn vinden mocht ik gewoon zelf even iets kwijt kunnen. Iemand die eens vraagt hoe mijn dag is geweest. Ik weet ook wel dat mijn leven er nu niet spectaculair uit ziet en ik er niet zo heel veel over kan vertellen, maar het gaat over de intentie. Toch? Gewoon even je ei kwijt kunnen.
Ik heb onlangs nog maar aangegeven dat ik het mis van gewoon eens te kunnen praten.
Maar sochtends vertrekt ze zonder afscheid te nemen, en savonds komt ze thuis en moet ik ook zelf als eerste weer het contact aanhalen. Het zijn soms die kleine gebaren, een “ik ben weg, tot vanavond” of “hoi, en hoe was jouw dag?” die je het gevoel geven dat je ertoe doet.
Ik merk nu pas hoezeer ik echt een oprechte connectie met iemand mis, iemand die geïnteresseerd in mij als persoon. Doordat mijn leven daarvoor zo gevuld was, heb ik er nooit bij stilgestaan. Nu al te meer.
Ik heb nog een jaar revalidatie te gaan. Veel mensen hebben al weinig begrip voor mijn situatie. Ik ben op dit moment oprecht moe. Ik heb in die 6maand geen enkele keer mijn hoofd laten hangen, maar nu, nu ik me echt even alleen voel, wordt het me even allemaal teveel.
Voor de mensen die de moeite hebben genomen om mijn verhaal te lezen, dankjewel! Ook daar heb ik op dit moment al deugd van!Lottie19-01-2024-
Ik herken je verhaal. Ik ben al 12 jaar invalide, 6 jaar van de werkvloer, volledig thuis. Nauwelijks nog sociale contacten, mensen nodigen je niet meer omdat ze denken: "ze zal toch weer op het laatste moment afzeggen." Ik begrijp hen, maar ik weet nooit hoe mijn dag er morgen zal uitzien. Mijn man gaat op in zijn werk, begrijp ik ook. Maar vraagt ook nooit hoe mijn dag was. Mijn dagen breng ik meestal door op de zetel. Huishoudelijk werk gaat moeizaam, maar ik probeer, ik sleur mij erdoor. Maar soms heb ik echt van die momenten van: "dit is het voor de rest van mijn leven?" (Ik heb áltijd pijn, een dag zonder pijn kan ik mij niet herinneren.) Ik hoop van harte voor je dat je revalidatie goed verloopt en dat je weer "de oude" kan worden. Weer kan genieten en sociale contacten kan leggen. Want idd, sociaal isolement is écht niet leuk en moeilijk om te dragen. Mijn aandoening is niet zichtbaar en ik word vaak veroordeeld dat ik profiteer van het systeem. Ze mogen best eens een week ruilen. En heb je dan eens 1 goede dag, dan moet je je verantwoorden voor je goed gevoel. Idem wat mijn invalide parkeerkaart betreft. Mensen bekijken mij aan met onbegrip. Ik heb het opgegeven mij te verantwoorden.
Merel26-01-2024 -
Hoi lotte ik ben een alleenstaande papa ( weduwnaar sinds 2015 ) en ik herken wat je mee moet maken dagelijks ben ik alleen al heb ik een zoontje ( 12 ) met een beperking een ontwikkelings achterstand van ruim anderhalf a 6 jaar en doe heel veel voor en met mijn zoontje samen maar ik mis aanspraak ik heb geen contact met mijn familie zo ook niet met familie behandelde mij als een zwarte schaap. mocht je willen praten / typen ps . ik woon tussen breda en kaatsheuvel vriendelijke groet van mij
Eenzaamheid. Hoi lotte29-01-2024 -
Hallo ik ben een moeder van een zoon die 13 jaar geleden op zijn 22 ook zwaar ongeval heeft gehad enu verhaal komt me zeer bekent .Hij ziet er goed uit heeft NAH woont zelfstandig maar is ook heel eenzaam.
Soms overnacht ik eens bij hem om samen tv te kijken en anders komt hij eens naar hier.
Maar het moeilijke is dat hij zich schuldig voelt als hij word uitgenodigd en ja zegt en op laatste nee dan heeft hij schuldgevoel .
Hij doet zorgboerderij waar hij begrepen en gelukkig is bij de dieren zelf heeft hij ook dieren och het is zo een lang verhaal .
Met ups en downs en veel verdriet omdat zoals u schrijft vrienden en familie het niet begrijpen .zelf ben ik 62 jaar werk nog 32 uren maar sta altijd klaar ik zou mijn kind niet aan zijn lot overlaten .
Er zou meer begrip moeten komen voor mensen met een handicap of je het nu ziet of niet het is er .sterkte aan alle lotgenotenRita01-02-2024 -
Hier man eind 30 die ook eenzaamheid ervaart en een babbel wil of leuke dingen samen doen.
Discord om te kletsen?verdayne28-03-2024 -
Het lijkt mij als vrienden dat je er juist voor iemand bent als je het wat moeilijker hebt.
jammer om te horen dat ze je een beetje laten vallen.
Het is even geleden sinds je bericht, hoe gaat het nu met je?
Groetjes
RmRm09-04-2024 -
Hallo,
Hoe was uw dag vandaag?
Met vriendelijke groet,
JeremyJeremy13-05-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Dag iedereen,
Bedankt voor jullie reacties!
Momenteel gaat het met ups en downs. De ene moment ben ik vol moed en de volgende moment voel ik weer dat knagend gevoel van ik sta er alleen voor.
Ik heb de pech dat ik niet meer verder zal revalideren, dus ik ga een manier moeten vinden om ermee om te gaan, gezien dit voor de rest van mijn leven is.
Ik moet zeggen dat vooral de reacties van mensen me bang maakt. Ik heb al eens reacties gehoord op mensen met een gelijkaardige aandoening en die worden dan als komediant afgeschilderd want je ziet toch niks. Ik heb nu al een beetje het gevoel dat ook al geef ik 200% van mezelf en verloochen ik mezelf daarmee, dat het niet goed genoeg is. Dus momenteel heb ik echt een vol hoofd, vol vragen, bedenkingen en hopelijk binnenkort nieuwe toekomstplannen en perspectief.
Ik heb een e-mailadres aangemaakt voor wie graag een praatje wilt maken: lotties.road.to.recovery@outlook.com
Je mag me om het even wat sturen. Al is het om even te laten weten dat je een lekker kopje koffie drinkt ;)Lottie15-06-2024
-
-
Verdrietig (Verhaal 506)
Op dit moment ben ik heel verdrietig, en heel erg aan het huilen, want het lukt mij niet om mij te omringen met mensen die mij wel leuk vinden. Ik heb geen vrienden, ik heb geen echte steun aan familie, ik kan geen connectie vinden met andere mensen mijn buren bijv. Of collegas. Ik zit ook nog op volleybal en een andere sport, maar zelfs daar vind ik geen connectie. Ik vind het lastig om diepgang te hebben in een gesprek daarin zie je dus echt mijn onzekerheden, en ik kan gewoon niet gelukkig zijn ook al probeer ik zo mijn best te doen, en ik slikte tot april een medicijn voor mijn hormonen, maar ii mocht daar dus mee stoppen, echter denk ik ook dat het daardoor weer achteruit gaat, en ik merkte dat eigenlijk al wel weer aan mijn stemmingen, ik raak weer heel snel geirriteerd, en de huilbuien worden weer wat frequenter, dus ik ben er bang voor, maar eigenlijk is mijn grootste verdriet dat ik niemand om mij heen heb om van te houden, en ik dus helemaal alleen ben, ondanks dat ik eigenlijk wel weet dat ik goed genoeg ben is het zo frustrerend dat het mij nog steeds.niet lukt om contact te maken met andere mensen, en ja ik ga naar psycholoog, maar dat loopt weer ten einde, want het ginfg uist goed, maar nu gaat het weer bergafwaarts. Ik heb voor mijn gevoel op ditmoment echt het iAnoniem07-07-2024-
Sorry was nog niet klaar, en drukte dus perongeluk op verzenden, maar ik heb echt het gevoel nu dat ik het weer ga opgeven zoals altijd ik word er zo moe van, en ik weet het gewoon echt niet meer ik ben er echt zo klaar mee ik wil dit niet meer ik.wil niet meer alleen zijn ik mij goed voel, en het is nuet zo dat ik jaloers ben op andere stellen die het wel lukt, en uiteraard niet zonder slag of stoot, maar het maakt mij wel verdrietig dat het het mij dan weer niet lukt ik word er zo somber van! Ik kan dit gewoon meer ik wil gewoon rust hebben, maar op deze manier zal ik het gewoon niet hebben
Anoniem07-07-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Anoniem,
Vervelend dat jij je zo voelt. Ik herkend mij wel in je verhaal, ik zit zelf een beetje op het randje van wat nog leuk is en vol te houden is.
Misschien wil je contact even vrijblijvend chatten.
Als je dat wat lijkt laat dan hier een berichtje achter.
Groetjes
Anoniem.Anoniem09-07-2024
-
-
Eenzaamheid (Verhaal 503)
Hoi,
Ik ben 33 jaar en de laatste week voel ik mij erg eenzaam.
Toen ik 14 was gingen mijn ouders scheiden en verdween mijn vader langzaam uit mijn leven. Mijn gedrag veranderden en ik begon vaak te drinken om gevoelens te onderdrukken. Ik was rond mijn 15e altijd savonds en snachts alleen thuis omdat mijn moeder bij haar nieuwe vriend was, en dus waren er bij mij thuis altijd feestjes. Ik was erg populair in die tijd.
Een paar jaar verder had ik een alcohol probleem opgebouwd en leefde ik veel op straat of in het café. Hier werkte een man van eind 30 achter de bar die op een avond besloot om gebruik te maken van het feit dat ik de hele dag alcohol had gedronken.
Hij zou mij naar huis brengen maar ik eindigde bij hem thuis.
Toen ik naar binnen liep en zag dat hij de deur op slot deed en de sleutel in zijn zak stopte besefte ik me pas dat ik gevaar liep.
19 jaar, een alcohol verslaving, geen vader meer en mishandeld/misbruikt.
Ik haatte mezelf en de hele wereld voor wat er gebeurd was en sloot mij van alles en iedereen af. Een destructieve alcohol verslaving van nog eens 11 jaar volgde.
Op mijn 30e ben ik begonnen met een klinische opname om van mijn verslaving af te komen, en begon het opbouwen van het leven.
Ik had nog paar 2 vrienden over en woonde nog bij mijn moeder, ook had ik nog geen schooldiploma. Ik had dus een hoop te doen.
Nu ben ik 33 en heb ik mijn eigen woning, een baan waar ik gewaardeerd wordt en ben ik in de sportschool hard aan het werk aan mijn lichaam. Ook ben ik terug naar school geweest om alsnog een diploma te halen.
Alles lijkt nu dus goed te gaan maar sinds vorige week voel ik opeens veel eenzaamheid opkomen.
Ik ging op zaterdag namelijk fietsen met een vrouwelijke collega die ook mijn leidinggevende is en daarna hebben we bij mij thuis samen gekookt en gegeten. Dit was wel iets nieuws voor mij want door mijn verleden heb ik niet heel veel gedate.
De avond was super leuk maar toen ze wegging voelde ik me opeens heel erg slecht en wilde ik niet dat ze ging. Nu dacht ik heel even dat ik verliefd was geworden op mijn leidinggevende maar ondertussen heb ik al wel door dat dat niet echt het geval is.
De afgelopen 3 jaar heb ik een stabiel leventje opgebouwd en ik denk dat ik nu heel erg toe ben aan de volgende stap en dat is mijn leven delen met een leuke vrouw.
De gevoelens van de eenzaamheid maken me verdrietig en het is iets wat ik niet zelf in de hand heb.
Geen idee of iemand dit leest maar zo ja, Bedankt!Erwin16-06-2024- Alle reacties weergeven...
-
Ik wil je graag zeggen dat je heel trots kunt zijn op wat je hebt bereikt door heel hard te werken aan jezelf. Heel goed gedaan !
Het gevoel van eenzaamheid ken ik heel goed , ookal is het op een andere manier dan bij jou ... ik heb er geen wijsheid over voor jou , helaas .
En juist als je veranderd, kiest voor jezelf of voor jezelf opkomt kan dat gepaard gaan met heel veel eenzame gevoelens . Dat is mijn situatie op dit moment.
Maar ga zo door en hou vast aan al het goede en de juiste mensen zullen op je afkomen . veel gelukHey hey29-06-2024
-
Relatie delen (Verhaal 501)
Hallo beste lezer,
Dit verhaal deel ik met je om vooral mijn hart te luchten zoals in de titel van de website staat.
Zomer 2022 ontmoette ik een leuke vrouw. Door toeval ontmoette ik haar in september 2022 nogmaals, dat was zeer energiek sportief en enthousiast. We wisselden contactgegevens uit. Na een tijdje maakten we een afspraak eind 2022. Dit duurde ons beiden “te lang” en vervroegden de afspraak naar oktober 2022.
Ik had me niet verdiept in haar status als single of niet. Direct na onze afspraak met Elianne (zo noem ik haar even) was ik helemaal “verkocht en verknocht aan haar”. Ik was er al snel achter dat ze getrouwd was. Ik
besloot wel door te gaan met haar. En op één gegeven moment begreep ik dat ze van mij hield en ook van haar partner.
Na 1,5 jaar is de relatie over. We hebben veel gedeeld en enorme verbinding gekend. In feite heeft zij het beëindigd en desalniettemin was het ook niet helemaal goed te doen eerlijk gezegd van mijn kant. Ik moest haar delen….dat werkte niet voor mij. Ja wel even in het begin omdat ik de status niet goed doorhad ook….
Nu 18 mei 2024 is het al 2 maanden “voorbij” echter we sturen elkaar nog dagelijks liefdevolle berichtjes. We zien elkaar nog zelden, de laatste keer was 25 april en dat was twee uur gezellig samen zijn in het winkelcentrum.
Wat ik soms wat “lastig” vindt is de stroom aan lieve berichtjes die vervolgens niet uitkomen op een (regelmatig) fysiek contact. De echte diepte komt af en toe voorbij in de berichten als iets al gebeurd is zeg maar, dus naderhand delen. Het “in het moment” van de grote uitdagingen van het leven is er niet (meer) bij. Nu weet ik niet precies wat te doen eerlijk gezegd. Natuurlijk is het fijn om elke dag lieve berichtjes en hartjes etc te ontvangen. Moet ik dit stoppen en me openstellen voor iemand anders?
Ik blijf er een beetje in vast zitten. Hopen op meer terwijl dat er niet in zit. Ik weet dat ze de nodige uitdagingen (vooral gezondheid) op haar pad heeft. Ik steun haar absoluut daarin. Hetgeen waar ik moeite mee heb is het “achteraf” delen en het lieve gecombineerd met “geen toekomst”
Nou tot zover….
Kijk ik accepteer zoals het nu is en zoals het was. Ik ga me openstellen voor een nieuwe liefde.
Bedankt voor het lezen 💕
Auke
Auke18-05-2024- Alle reacties weergeven...
-
Ik snap je helemaal want ik ben in een gelijke situatie
het is heel vervelend als je zo veel liefde voelt voor iemand en deze op momenten ook terug krijgt maar uiteindelijk is alles onbereikbaar.
Wat moet je dan ... je voegen in je Lot want volgens mij kun je een bepaalde soort liefde maar voo een iemand tegelijk voelen of is het aan het lijntje gehouden worden
hoe dan ook , erg ingewikkeldHey hey29-06-2024
-
Al 2 jaar depressief (Verhaal 500)
Al ruim 2 jaar depressief, alleen voor de kinderen sta ik nog op, vermoeid, op, leeg. Geen woorden en interesse meer. Toekomst zie ik heel donker in, met alles wat me nog te wachten staat en kan gebeuren, ik weet niet meer hoe ik hier uit moet komen.M15-05-2024 -
Mensen moeten mij niet (Verhaal 329)
Hoe ik ook mijn best doe maar de mensen moeten mij niet.op den duur frustrerend. Ze hebben het druk en geen tijd.
Voel me aan de rand van de maatschappij.Sunshine19-03-2023-
nou als je al deze berichten leest ben je duidelijk niet de enige en je staat niet aan de rand van de maatschappij zo is het tegenwoordig je komt er niet meer tussen en nieuwe vriendschappen sluiten is dus echt heel moeilijk
anoniem07-04-2023 -
heb je een idee waarom men je niet moet.
Tom06-05-2023 -
Ik herken dit . Als je dit jaren tegen komt dan ga je zelf een beetje veranderen , je doe meer je best om aardig gevonden te worden etc . Mensen vinden je dan niet leuk meer want je bent niet jezelf en ga dan over je heen lopen , nemen je niet meer serieus . Dan komt de eenzaamheid weer .
Alice17-07-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Herkenbaar!
Inge04-07-2024
-
-
Niemand zal vermoeden dat ik mij eenzaam voel (Verhaal 334)
Niemand zal vermoeden dat ik mij eenzaam voel. Ik ben getrouwd, heb werk en vrienden.Mijn man heeft jaren terug een hersenbeschadiging opgelopen.We krijgen veel complimenten hoe we het doen samen. Hoe positief ik vooral ben. Altijd goed te pas en vrolijk..
De eenzaamheid laat ik aan niemand zien, ook niet aan onze uitwonende kinderen. Ik wil mijn man niet aanvallen. Ik wil anderen niet ongerust maken. Eigenlijk schaam ik mij voor mij n gevoel . . maar soms zou ik zo graag een arm om mijn schouder hebben, een luisterend oor. Achter de voordeur is het stil, wordt er weinig gepraat en ben ik degene die alles regeld. Soms bekruipt mij een enorm gevoel van jaloersheid als ik andere stellen zie. Maar ik ben getrouwd, en mijn man heeft er ook niet om gevraagd.anoniem04-04-2023-
Hoi anoniem, wat een nare situatie. Hier is het zeg maar zo dat ik de partner ben die eea mankeert en daardoor soms denk dat het voor mijn partner ook een enorme opgave is..ook al zegt deze dat ik me daar echt geen zorgen om hoef te maken.
Anoniem05-04-2023 -
Beste,
Natuurlijk hebben jullie beiden niet gevraagd om de situatie waarin jullie nu zitten.
Wat niet wil zeggen dat je je eigen geluk niet mag nastreven.
Heb je behoefte je verhaal te doen mag je me een berichtje sturen naar :
Ik kan uit je bericht niet opmaken waar je vandaan komt.
Ik (58) in ieder geval uit Zuid Limburg.
Gr. Wim
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsingWim07-05-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hier precies dezelfde situatie, en woonachtig in een omgeving met stugge mensen waar ik niet thuis hoor. Ik ben tot op het bot eenzaam, niemand weet het.. mijn man heeft ook hersen aandoening, doet vrijwel niets.. ik hou heel veel van hem en mis de verbinding enorm. Zonder hem is er niets voor mij hier. Ik maak er wat van, niemand weet het, maar oh wat doet het pijn.
Ano niem21-10-2023
-
-
-
Verdrietig
Joanne15-09-2023 -
Nou heb je eigenlijk toch een klein beetje een verhaal verteld...
Jenny18-09-2023 -
Zo herkenbaar.
Zo eenzaam weet niet eens meer wat te zeggen.18-10-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik wil geen verhaal vertellen. Mooi gezegd.
Ik weet ook niet meer wat nog te zeggen zo eenzaam, zoveel jaren zo eenzaam in de leegte leven. Leeg opstaan en slapen gaan. Dagen, weken, jaren en nu weer dwalend op het lege web.
Er zo graag voor iemand willen zijn. Iemand die er zo graag voor mij wil zijn. Met elkaar mee leven. Oprecht en echt. Leven. Het zou zo fijn zijn. Als alle eenzame mensen die samenkomen op deze site elkaar nu eens konden bereiken. Dan zijn de psychologen die je hier wel kan contacten misschien wel overbodig. Contact konden maken met gelijke.
De verbinding. Het hoeft er maar 1 te zijn en je wereld veranderd. Maar ook hier op deze website, even zo dichtbij een ander, blijft het na het moment van gedachten na het schrijven van dit bericht helemaal leeg. Je verhaal kwijt kunnen in de leegte.
Hoe eenzaam is dat.Lost21-10-2023
-
-
Er schort grondig iets aan onze maatschappij. (Verhaal 278)
Hallo iedereen,
ook ik voel me erg eenzaam.
Vannacht (het is 1.50 u) kan ik niet slapen omdat ik hartkloppingen heb en bijna een paniekaanval.
Ik ben het kind van ouders die al gehuwd waren geweest en ook al kinderen hadden...ik werd het schakelkind (zo voelt dat: alsof ik aan iedereen vastgehaakt was... maar mijn 2 halfzussen en halfbroer niet aan mij). Nu zijn mijn ouders overleden en mijn halfsiblings hebben hun leven waar geen plaats is voor mij omdat dat hen aan het gebroken huwelijk van hun ouders doet denken.
De man waar ik 20 jaar een relatie mee had - de vader van mijn zoon - had ook al kinderen uit een vorige huwelijk en zijn dochter heeft me zo goed als ze kon buitengesloten en gepest tot ik met mijn zoon ben weggevlucht om niet ziek te worden. Haar vader, mijn man van toen, geloofde mij niet en gaf mij de schuld. Nu gaat mijn zoon op kot en hij is nu erg veel op vakantie. Hij gaat een lange zware studie doen en ik blijf helemaal alleen achter.
Ik vind het leven erg zwaar zo alleen en soms wilde ik zelfs dat het over was. Heb altijd mijn best gedaan en was hartelijk...had alles in huis om een goed leven te krijgen. Maar als schakelkind en daarna als stiefmoeder... zat ik in de verkeerde positie.
Nu probeer ik recht te krabbelen... geen idee of ik nog eens in mijn leven een lieve partner zal vinden die eerlijk is en niet huichelt.
Ik merk dat dit opschrijven mijn lichamelijke symptomen doet dalen. Ik beeld me in dat iemand luistert naar mijn pijn... zo zie je maar dat inbeelding van compassie al wat kan helpen.
Ik hoop dat ieder van jullie een oplossing vindt .
Dank voor het lezen.
Wij mensen zijn sociale wezens...eenzaamheid is erg voor onze hersenen.
Er schort grondig iets aan onze maatschappij.
GrtsMarjanne> 2 jaar geleden -
Verbaasd en teleurgesteld (Verhaal 328)
In april word ik 79. Ondanks mijn leeftijd mag ik mij verheugen in een stabiele fysieke gezondheid, dat ervaar ik als een groot pluspunt.
In mijn leven heb ik eigenlijk nooit echte vrienden gehad, dat heb ik wel als een probleem ervaren, en ik heb me vaak afgevraagd wat daarvan de oorzaken zouden kunnen zijn; ik ben er nooit echt achter gekomen. Ik ben best sociaal en fatsoenlijk in de omgang, maar ik merk wel dat de mensen liever wat afstand tot mij houden. Het opbouwen van een verhouding was eigenlijk niet aan de orde; men vond mij afstotend en onaantrekkelijk, terwijl ik mijzelf als heel toonbaar beschouw.
Als een soort monnik heb ik in een kluizenarij geleefd. Ik heb mijn leven wel wat structuur weten te geven, door opleidingen te volgen. maar met het stijgen der jaren voelt men het isolement nog meer. Elke zondag ga ik wel naar de kerk, dan denk ik nog even onder de mensen te zijn, dan is de afstand en de vermijding ook wel merkbaar.
Ik heb wel een baan gehad als onderwijzer, en ben geïnteresseerd in kunst en muziek en heb daar ook wel opleidingen in gevolgd.
Nu heb ik mijzelve uitgeroepen tot begarde broeder binnen de Kluizenarij 't groene hofke, en maak ik een soort toneelstuk van mijn leven en zo heb ik mij ook op het Facebook gepresenteerd. De laatste begarde is rond 1400 op de brandstapel beland, en nu ben ik de enige en misschien opnieuw de eerste van een opleving onder de begarde broeders. Depressief of somber ben ik niet, maar wel verbaasd en teleurgesteld.Franc P.15-03-2023-
Jij bent fout bezig. je bent islamtisch, wat is islam? en wat zegt de islam? Ik zou zeggen ga dit eerst onderzoeken en daar zal je antwoord vinden.
Mo03-07-2023 -
Ofschoon ik ondanks mijn leeftijd niet echt lichamelijke of geestelijke beperkingen heb, heb ik wel in eenzaamheid geleefd, en dat is al op jonge leeftijd begonnen. Dus heb ik wel begrip en medeleven voor de persoon van de reactie gedateerd op 3- 4-2023. In ieder geval sterkte en goede moed gewenst. En soms is daar, als uit het niet, toch op een onverwacht moment aanwezigheid. Eenzaamheid kan ook geestelijke rijkdom en initiatief met zich meebrengen.
Franc P.13-05-2023 - Alle reacties weergeven...
-
lees een of meer kranten, zodat je bijblijft. ik lees daarnaast wekelijks elsevier en maandelijks hp de tijd.voor de rest,alles draait om zelfrespect.............mijn vader zei altijd,vrienden in nood,100 in een lood.........
h.teunissen01-07-2023
-
-
Waar te beginnen, complex verhaal (Verhaal 350)
Dag allemaal, waar te beginnen, complex verhaal,
Eigenlijk heb ik alles wat een mens wensen kan,
Al 26 jaar een lieve ,zorgzame,mooie man, die alles voor me doet, op kan bouwen,vertrouwen,er altijd is voor mij en ¨kinderen¨,waar hij niet de biologische vader van is. Hij kookt,bakt brood, knipt mijn haar,doet grote boodschappen...ondanks zijn evenwichtsorgaan al jaren aan de
rechterkant stuk is,altijd duizelig/misselijk is,met een stok loopt (wat hem goed past ) , minder energie heeft,niet meer kan motorrijden,fietsen,wadlopen...heb vele mooie herinneringen met hem.
Een fijn huis op een mooie plek met veel groen,vlakbij bos,geen echte geldzorgen, een zoon ,die mijn zielsverwant is,niet ernstig ziek.
Ben een vrouw, 69 jaar,moeder van 3 volwassen kinderen,heb een heftig leven achter de rug. Mijn vader was joods,werd op zijn twintigste verliefd op mijn moeder aan het begin van de oorlog, trouwden en moesten gelijk onderduiken.
Ik ben opgegroeid in een gezin van zeven kinderen ,waar ik elke dag de sfeer van oorlog inademde,mijn moeder was een gebroken vrouw,die niet voor ons kon.
Desondanks heb ik ook veel mooie dingen meegekregen.
Heb chronische stress/angst, piekeren,zorgen, niet kunnen ontspannen,
kunnen verbinden,voel me op,geen energie meer, moet me elke dag opnieuw herpakken/oprapen,hypersensitief, ,kan mezelf niet goed verzorgen, laag zelfbeeld,onzeker,perfectionistisch,het is nooit goed, twee jaar geleden een maand laten opnemen in een antroposofische kliniek,omdat ik niet meer kon functioneren,was fysiek/mentaal zwaar overprikkeld,kon daardoor ook geen eten meer verdragen, een paar jaar daarvoor ben ik ruim een jaar ziek geweest,maanden op bed gelegen,kon toen ook geen enkel voedsel meer verdragen,huilen.huilen,mijn partner was uiteindelijk radeloos, hier zou ik als ik hem niet had,niet uit zijn gekomen, daarna ging het op en af weer beter.
Voel me al jaren eenzaam,geen enkele vriendschap/contact buiten mijn zielsverwantschap met de jongste zoon, wat voor mijn partner ook heel zwaar is en ik me weer schuldig voel,pijnlijk om te zien hoe andere mensen
wel contact hebben met elkaar,ik mis contact met een vriendin (leeftijd speelt geen rol) waar ik lief en leed mee kan delen,lachen & huilen, mijn partner heeft die behoefte niet,
die heeft genoeg aan de dingen die hij doet en wandelen en zorgen voor onze herplaats mops . Door het perspectief van ouder worden, begint dit me op te breken,zo wil ik niet oud worden.!
Dank je wel voor het lezen,
Warme groet
Myr19-05-2023- Alle reacties weergeven...
-
Heel herkenbaar, ook al heb ik nooit een zielsverwant ontmoet...
Het valt me zwaar dit te lezen omdat het al van je jeugd afstamt....meestal bij eenzame puderen...Inge04-07-2024
-
'Anuptafobie' ofwel de angst om voor altijd alleen te blijven (Verhaal 362)
Zal het ooit goed komen?
Wat is dit ontzettend moeilijk om te moeten schrijven, nooit fijn om te erkennen dat het niet goed met je gaat. Ik ben een 34-jarige jongeman met een in mijn ogen uitermate moeilijke angststoornis, genaamd 'anuptafobie' ofwel de angst om voor altijd alleen te blijven. Dit is echter nooit gediagnostiseerd door medici, maar mijn verhaal begint als volgt.
Vroeger op de basisschool voelde ik mezelf al een buitenbeentje, ondanks dat ik wel een aantal vriendjes had cijferde ik mezelf altijd weg. Als klein mannetje voelde ik mezelf nooit goed genoeg, trok mezelf terug op de achtergrond en werd gepest door klasgenootjes en schoolgenootjes. Ik kan mezelf nog herinneren dat op een moment in groep 8 de volledige klas mij op heeft staan wachten, waardoor ik niet meer naar school durfde. Dit heeft mij ontzettend beschadigd, waardoor ik mijzelf nog meer terug trok ondanks eerdere pesterijen en treitermomenten. Zo ben ik in die periode ook verschillende keren aangevallen of slachtoffer geweest in vechtpartijen, zelfs zo dat iemand over mij heen plaste. Want ja, zeg nu zelf een makkelijk slachtoffer die niet voor zichzelf durft op te komen.
Dit zette zich voort op het voortgezet onderwijs, al kwam er in deze periode van mijn leven nog een andere strubbeling opzetten. Mijn moeder werd ziek, godzijdank is ze nog onder ons. Maar we hebben verschillende kerstfeesten en andere feestdagen in het ziekenhuis moeten vieren. In de periode dat ze thuis was heb ik haar vaak horen huilen, dat het leven voor haar geen zin meer had, e.d. Iets wat ik naar gelang haar pijn die ze geleden heeft zeker begrijp, maar voor een tiener is dit een ongelooflijk zware periode. Niet dat ik iets tekort kwam thuis, want alles werd in het werk gesteld om de kinderen zorgeloos te laten opgroeien. Ik heb hier wel de basis voor een trauma gelegd, ben ik van overtuigd want het zal me altijd bij blijven. Deze strubbeling met de gezondheid van mijn moeder is nooit opgehouden toen ik thuis woonde, en raakte ik dus verslaafd aan de drank en de drugs. Puur naar ik het idee heb om de pijn te verdoven, ik kwam weekenden niet thuis in de jaren dat ik 16-26 was puur omdat ik niet thuis wilde zijn om dat daar traumatische dingen gebeurde.
Mijn zus ging samen wonen toen ik 18 jaar was, en ik was toen de steun van haar kwijt in de thuis situatie. Ik had nooit beseft hoe ik dit miste tot op latere leeftijd, toen ik er wel bewust van werd. Ik zocht voor mezelf naar antwoorden, maar ook genegenheid en intimiteit maar door mijn lage zelfbeeld liep elke date met een leuke dame op niets uit, ik heb meerdere dates gehad in de hoop dat ik ook ooit de ware zou mogen vinden. Ik ben nu inmiddels 34 jaar, en vele dates ten spijt is het nooit gelukt om iemand te vinden waarmee ik een relatie op zou kunnen bouwen. Soms dat het gevoel er bij mij niet is, vaak dat het gevoel bij de meiden waar ik mee date er niet was. Wat ik uiteindelijk op mijzelf ben gaan betrekken, zie je wel ik ben niet goed genoeg voor iemand?! Zie je wel ik zal voor altijd alléén blijven! Ik zal nooit gelukkig zijn!
Inmiddels is er in mijn 20-er jaren veel gebeurd, ik ben ver verkoop in gegaan op interieurgebied. Het verkopen van meubelen en badkamers heeft mij een ander mens gemaakt, iets méér zelfvertrouwen. Ik heb daardoor ook alles op de rails, heb één eigen woning, goede baan, eigen auto, heb niets te klagen. En toch blijft er altijd dat gevoel van, ik zal nooit iemand vinden! Ik word alléén oud! Ik ben niet goed genoeg! Het voelt als een gevangenis die om mijzelf is opgetrokken, één trechter waar ik niet uit kom.
Ondanks steun van mijn familie en vrienden, mensen die zeggen dat zij niet kunnen geloven dat ik voor altijd alléén blijf omdat ik zo'n toffe kerel ben met een hart van goud. Blijft het voor mij altijd voelen alsof ik grandioos faal in het leven, het voelt alsof ik gedoemd ben om voor altijd alléén te blijven. Ondanks alle steun van mijn naasten voel ik mij ontzettend eenzaam, zeker op de momenten dat ik alleen thuis kom of er wat te vieren is zoals de feestdagen of feesten en partijen, ik ben ook jaloers op degene die het wel hebben en dat vind ik verschrikkelijk. Ik verafschuw mezelf, geloof niet dat ik ooit gelukkig mag worden. En, ja, ik ken de clichés een relatie is niet de garantie voor geluk, op ieder potje past een dekseltje, etc. Alléén ik voel mijzelf eenzamer dan ooit, en weet niet meer welke kant ik op moet in het leven!
Richard16-06-2023- Alle reacties weergeven...
-
Lieve Richard,
Ik lees met tranen in mijn ogen je verhaal..
Wat moet het vreselijk moeilijk zijn geweest, het gepest en ook thuis met je moeder:(
Je hebt echt traumatische dingen meegemaakt en ik snap heel goed dat je daar nog last van hebt en onzeker bent over jezelf en jezelf niet goed genoeg vind.
Heb je het ooit overwogen om in therapie te gaan? Zoals emdr therapie? Of naar een cursus voor zelf vertrouwen.
Als dat niets voor jou is, kan je eraan denken om bijvoorbeeld een maand te reizen? Als dat financieel niet lukt, misschien dan vrijwilligers werk doen met kost en inwoning, en dan genieten van het mooie weer en andere omgeving, andere cultuur andere mensen. Dit kan je als persoon veranderen! En je kan mensen ontmoeten die veel beter bij je passen dan misschien in Nederland.
Het scheelt dat je een man bent en je niet voor je 40ste aan kinderen hoeft te beginnen, al snap ik je gevoel wel natuurlijk dat je ook graag een vaste relatie wil of een gezin.
Maar misschien moet je eerst aan jezelf werken, je zelfvertrouwen ♥️
Vrouwen houden van een zelf verzekerde man, en ook al voel je je totaaaal niet zo, miss kan je het proberen te verbergen in de datings fase:)
Mijn partner kwam over als een flirter die zich nergens van aan trok, leefde in het nu.
Nou bleek totaaaal niet zo te zijn, hij is mega onzeker, gestresst om alles etc.
Maar ik werd verliefd op hem omdat hij zo’n zelf verzekerde houding had en hij kon zo goed luisteren en gesprekken voeren. Als hij zichzelf vanaf het begin liet zien als onzeker of teveel interesse zou tonen, denk ik dat ik het niet zo interessant zou vinden, maar nu ik hem echt ken vind ik het heel lief dat hij zo onzeker etc.
In short: ook al voel je je onzeker en voel jij je niet waardig, laat dat niet zien!! (Ik heb dat nog steeds trouwens na 5 jaar samen te zijn en probeer dat nog steeds te verbergen)
Zoek evt hulp om je trauma’s te verwerken, dmv erover te praten met iemand dichtbij (je zus bijv) of echte therapie zoals EMDR
Ga op reis!! Zoek avontuur!!
Ik wens je alle liefde en geluk🍀Anoniem06-07-2023
-
Geen toekomst meer in deze klote leven (Verhaal 177)
Weet niet of ik het nog lang vol ga houden het enige wat ik kan doen is mezelf overeind proberen te houden want ik zie voor nu geen toekomst meer in deze klote leven ik voel mij nog meer alleen door mensen die mij er niet bij betrekken nooit een bericht van hoe het gaat nooit echt interesse ik weet het niet meer ik kan dit zeker niet alleen maar niet met deze familie die geen vertrouwen in mij tonen die geen moeite voor mij willen doen ik voel mij minderwaardig ik voel mij niet welkom ik doe er niet toe ik weet ook zeker dat ze mij niet zullen missen want contact hebben we al niet dus waarom zouden ze mij dan missen ik wil het gewoon niet meer ik heb te veel pijn en ik vind het eigenlijk wel goed zo het hoeft van mij ook niet meerAnoniem> 2 jaar geleden-
Hoe is het nu met je? ♥️
Bryan> 2 jaar geleden -
ik ben zelf ook klaar met dit kanker leven
rob20-04-2024 -
hoe oud ben je?
Bianca23-04-2024 -
@Rob, hoe oud ben jij?
ik vrouw 47 jaar en doe moord voor ZMBianca23-04-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Allemaal,
Als jullie misschien contact zoeken met andere of elkaar kunnen jullie een discord kanaal proberen.
https://discord.gg/x8vpYpG6
Voor lotgenoten.
GroetjesAnoniem24-04-2024
-
-
Wil gewoon slapen (Verhaal 479)
Het enige wat ik gewoon wil is gewoon slapen en niet meer denken aan de realiteit waar ik nu in zit, en op dit moment weet ik dat mijnaandelijkse tijd er weer aan komt toch voel ik mij versrietig, want ik ben helemaal alleen en moet het helemaal alleen zelf rooien geen steun van niemand ik voel mijzelf als een paria als ik in een groep ben, want het lijkt soms alsof ik de verkeerde dingen zeg of doe, want het maakt niet uit ze kijken mij soms raar aan en daar voel ik mij dan weer ongemakkelijk bij, en ik wil nu ook het lirfst verstoppen geen zin meer om eruit te gaan, maar helaas waarschijnlijk moet ik nog wel de deur uit terwijl ik weet dat ik voor mijzelf kan kiezen, maar als ik dat dan weer door thuis te blijven krijg ik schuldgevoelens en het idee dat ik de hoe noemen ze dat ik de slechterik ben, en dat gevoel heb ik met veel situatieaz en ook al weet ik dat niet alles mijn schuld is toch voelt het alsof allea mijn schuld is, en hoe mijn leven nu loopt gewoon niet goed en ik weet niet hoelang ik dit nog ga volhouden, maarja dat rowp ik al jaren en het is heel moeilijk om vooruit te gaan als je niemand om je heen hebt die steun aan je wilt bieden of geen hou vast geen relatie, en wat fijn zou dat eigenlijk zijn een relatie waar je je verbonden voelt met elkaar een oprechte relatie waarin beide respect voor elkaar hebben, maar ook liefde voorzichzelfz maarja hoe kan ik ooit een relatie aangaan als ikn geen liefde voor mijzelf voel? Het voelt op dit momemt hopeloos en ik val voor de 100000ste keer in een donkere gat ik zie geen periodes meer met lichtpuntjes ik blijf wel hoop houden af en toe nog vertrouwen, maar vandaag was het ook weer een drukke dag en ik kan al gauw merken dat het dan qeer te veel word, maar op dit moment kan ik niet stil zitten want als ik dat doe dan sta ik binnen de kortste keer op straat en dat lijkt mij geen pretje om te leven en vooral niet met deze kou ik hoop dan ook dat ik zo snel mogelijl een baan ergens kan krijgen ik zal dan ook superblij zijn, maar ik ben slecht in het solliciteren en ik vind het nogal spannend om jezelf te laten zien.
En ik heb ook het idee dat ik onrustig over kom op iedereen, en ik ben ook snel geireiteerd, maar ik weet voor de 100ste procent dat wanneer ik lekker in mijn vel kom te zitten dat ik weer de rust kan uitstralen voor mezelf, maar ool voor anderen, maar het is waarschijnlijk mijn hele leven lang daarvoor werken, en het leven kost mij eigenlijl best veel energie en het is echt verdomd lastig da als ook nog eens mensen gaan vragen waar ik blij van word als ik alleen maar kan denken waarom het mij niet lukt om mij blij te voelen en gelukkig ben rustig, maar wat is rustig? Ik denk eerder terug getrokken met een hele lage zelfbeeld van zichzelf en wat ik ook probeer om mijzelf meer vertrouwen te geven en voor mijzelf te zorgen ik draai ik rond in een cirkel terug naar waar ik begonAnoniem01-02-2024-
Ik heb je verhaal niet geheel kunnen lezen , maar dat komt als ik rustiger ben. Voor nu wens ik jouw veel sterkte en weet je bent niet alleen. Echt !!
Vio02-02-2024 -
Ik voel me net zoals jou. Ik verloor tijdens de feestdagen 2023 mijn vrouw/ partner.kan ik iets voor jou betekenen? Lieve groet, Carine
Carine04-02-2024 -
Ik ben er voor je. Ken je gevoelens.
Kletsen op Discord? Ik ben man van 38 en eenzaamverdayne28-03-2024 -
Je bericht is even geleden hoe gaat het nu met je?
Eenzaamheid is een veel grotere aanslag op mensen dat wordt erkend.
Er zijn mogelijkheden, laat maar weten als je iets zoekt en misschien kan ik je daarbij helpen.
Groetjes
RmRm09-04-2024 -
Ik kan me ook zeker en vast in je verhaal vinden , ben op een korte tijd ook zeer onzeker geworden terwijl ik dat vroeger nooit had. Nu ik al zo lang thuis zit heb ik een soort angst gekregen waarbij er dan sommige momenten zijn dat ik mezelf niet meer kan zijn als ik dan buiten loop en dit vind ik dan spijtig want ik ben hierdoor ook veel vrienden verloren omdat ze het niet willen begrijpen
Liam21-05-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Wat is Discord?
Pukkie28-06-2024
-
-
Vechten (Verhaal 489)
Ik voel me soms zo verdomd eenzaam, veel mensen begrijpen mij niet of willen niet met me omgaan, omdat ik te veel problemen heb. Ik heb ptss, me/cvs, fns, pds en copd. Ik haat vooral de nachtmerries te hebben en ziek te zijn. Heb al zoveel medicatie en therapieën gehad, maar dat helpt allemaal niet. Heb al vaker zelfmoord geprobeerd, maar ook dat mocht niet lukken en dat ga ik ook niet meer proberen, want dat bracht me al vaker naar een gesloten psychiatrisch ziekenhuis waar ook niemand mij begreep en dan weer zat opgesloten en dat nooit meer! Ben f desperate, vecht en vecht voor een oplossing, maar die schijnt heel moeilijk te vinden te zijn. Zou willen dat ik op een dag wakker wordt en ik me dan zowel mentaal als fysiek gezond voel, zonder problemen en dat ik kan gaan leven.MrAnonymous29-03-2024 -
Iemand zin in een gesprek? (Verhaal 413)
Hoi,
Ben een vrouw van 28 Jr oud.
Iemand zin in een gesprek?
Ben wonende te Antwerpen, mama van 1 zoontje.Stephanie27-09-2023-
Hey Stephanie ,
ben 52 jr oud en ben van Turnhout en single papa van 3 .
En heb wel zin in een gesprekje .
groetjes
GinoGino01-10-2023 -
Hoi hoe is het ?
Adam03-10-2023 -
Ik heb wel zin in een gesprek maar niet zo open en bloot
Peter08-10-2023 -
Hey Stephanie,
Ik ben 33 jaar oud, vrijgezel en geen kinderen.
Ik ben wel open voor een gesprekSuriya08-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik zoek
Rharbaoui jaoual26-06-2024
-
-
Ik mis hem als maatje (Verhaal 92)
Een jaar geleden zijn ik en mijn vriend op een goede manier uit elkaar gegaan omdat we meer maatjes dan geliefden waren. Ik vond het niet meer dan logisch dat ik daar erg veel verdriet van had en moest wennen om weer alleen te wonen. Ik ben in maart verhuisd, vlak voordat de Corona maatregelen in gingen. Ik heb een vitaal beroep dus ik moest (gelukkig) nog wel gewoon naar werk. Verder hield ik mensen zo veel mogelijk buiten de deur, op mijn ex en beste vriendin na. Door de rest van mijn familie en vriendinnen voelde ik me niet goed begrepen. Die vonden dat ik vooral leuke dingen moest gaan doen en dat er vanzelf wel weer een keer een leuke man voorbij zou komen. Maar zo simpel is dat niet. Mijn ex heeft inmiddels een nieuwe vriendin en dat gun ik hem ook, maar ik mis hem als mijn maatje waar ik altijd leuke dingen mee deed en alles van me weet. Mijn beste vriendin heeft een hele grote vriendenkring dus die heeft ook niet altijd tijd. Dus ik voel echt een enorme leegte en eenzaamheid die ik niet zomaar even op kan vullen. Naar de buitenwereld doe ik alsof alles een stuk beter gaat. Ze begrijpen gewoon niet hoe het is om een 'scheiding' mee te maken, er in alle opzichten weer alleen voor te komen staan, wat dat met je doet en dat dat ook voor iedereen anders is. Ze begrijpen niet dat ik me alleen of eenzaam voel want ik heb hun toch? Om gezellig mee te doen ja. En dat doe ik soms dus ook. Maar dat voelt als een toneelstukje omdat ze dus niet begrijpen hoe ik me echt voel. Ik zou graag voor langere tijd op reis willen, even weg van alles en iedereen. Maar vanwege Corona is dat nu ook geen optie. Ik ben 38 en heb geen idee waar het heen gaat met mijn leven. Wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben.Louise> 2 jaar geleden-
Helemaal mee eens na 40 jaar nog steeds zoveel pijn en niemand die je begrijpt. Wat je ook probeert .zelfs hulpinstanties niet!! Leven is gewoon .............!!!!
Martha> 2 jaar geleden -
Zet um op Louise!
Omgaan met scheiding, leegte,etc.
Ga op zoek nr mensen die het wel begrijpen& nr je willen luisteren!
Heel veel sterkte…
Knuffels✌🏻😉❤️🔥❤️🔥❤️🔥C.F.> 2 jaar geleden -
Ik ben 56 jaar en begrijp wat je doormaakt, Louise.
Altijd krijg je wijze raad: bekijk het van de positieve kant, het gaat voorbij, leer je lessen uit deze ervaring.
Maar het goede weegt niet op tegen het slechte. Het goede verzacht niet en haalt niets weg.
Het gemis is groot: niet meer even te verhaal kwijt kunnen, alleen koken en eten, niet meer "welterusten", alleen beslissingen nemen. Het is zwaar.
Ik durf anderen ook niet te vertellen hoe ik me werkelijk voel want men vind je al gauw een zeurpiet, slachtoffergedrag, ondankbaar en wat al niet meer.
Straks als ik psychisch en emotioneel weer sterker ben, wil ik weer vrijwilligerswerk gaan doen. Dat verzet mijn gedachten en het geeft een goed gevoel iets voor een ander te kunnen betekenen.Karen> 2 jaar geleden -
Hoi Louise, ik zit in precies dezelfde situatie! Nét voor corona gebeurd, leeftijd waarbij mensen om mij heen doorgaan en gezinnen maken. Zelf ben ik op zoek naar lotgenoten die ook een scheiding achter de rug hebben en elkaar willen ontmoeten en erover praten. Ik herken het heel erg wat je schrijft, ik ben net 39 geworden. Ik woon in amsterdam.
Maartje> 2 jaar geleden -
ik zou mijn maatje nooit willen missen. er kan geen andere liefde zijn als de liefde onvoorwaardelijk is . als het toch mis gaat zou ik verder alleen blijven en het zou voelen dat ik gefaald heb in de relatie .
erico> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hallo louise ik voel me ook erg eenzaam ik deed alles met me vriendin wat nu me ex is geworden wij deden altijd leuke dingen en ik heb niet veel mensen om me heen zoals stappen deed ik vroeger veel met vrienden maar al mijn vrienden hebben vriendin en gaan niet meer stappen ik heb veek contacten late. Verwateren en nu mis is ik me ex heel erg om Dat wij samen een team waren maar helaas is ze weg. Hopelijk komt zei nog trug maar ik snap hoe je voelt ik heb 5 jaar relatie gehad en was altijd met haar en nu sta ik er aleen voor in eens bang dat alles wel goed gaat en dat alles op mij aan komt maar ja ik voel ook eenzaam heid mog je ooit contact willen reageer dan effe trug ben zelf 33 bijna
Danny19-11-2023
-
-
Ik wil graag iemand om me heen (Verhaal 446)
In mijn huwelijk ben ik de laatste paar Jaren eenzaam geweest.
Na de scheiding oordelen de mensen om me heen dat ik eerst lange tijd alleen moet kunnen zijn voordat ik een maatje/partner zoek. Hoezo dan? Kan hier zo boos om worden. Ben al zolang eenzaam geweest.
Ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ik wil graag iemand om me heen.
Wie bepaald dat je alleen moet kunnen zijn?! Het leven is al zo kort.Olga04-12-2023-
Teveel oordelen tegenwoordig. Gewoon doen wat je wil doen. En je vooral vrouwelijk aantrekkelijk en gelukkig voelen.
Even op de app en voor je het weet ben je als vrouw in gang. Als man is het anders.Meh05-12-2023 -
Ik weet hoe het voelt alleen is mijn verhaal iets gecompliceerder,mijn vrouw heeft wanen en maakt mij al jaren uit voor vies en vuil .
Ik ben geen schim meer van vroeger, lijkt wel of ik alle moed ben verloren.
Ik zal eerlijk zijn ik ken dit niet alleen .
Als ik een lieve vrouw tegen kom ben ik weg.
Ondanks wat mensen ervan denken..Wim01-01-2024 -
Ik wil graag reageren ik begrijp jou zo goed ik ben sinds vijf jaar alleen weduwnaar dus maar zou zo graag nog zoveel genegenheid warmte en liefde willen ontvangen en geven natuurlijk. Leuke dingen doen met jou en die dingen met jou willen doen die jij al die tijd gemist hebt.en dan respectvol eerlijk discreet vertrouwelijk en liefdevol contact met jou willen
Jan22-01-2024 -
Knuffelen
Joyce23-01-2024 -
Gij bepaald het zelf , wanneer en hoe!
Leentje24-01-2024 -
Ik hoop dat je iemand zal vinden.
Lieve groet van mij.Vio02-02-2024 -
Ja Olga ik ken dat ook zou jij in contact willen komen met mijn
Frits08-03-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Precies dit:
Ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ik wil graag iemand om me heen.
Wie bepaald dat je alleen moet kunnen zijn?! Het leven is al zo kort.
Mocht je interesse hebben kan ik op Discord kletsen (ff online) voor het offlineverdayne28-03-2024
-
-
Narcist is iemand die ziek is in de hersenen (Verhaal 280)
Ik heb 8 jaar een relatie gehad met een narcist. Was alcoholist. Alle dagen op cafe. Dronken veeeel ruzie. Veel op mij geslagen . Me proberen wurgen. Was ziekelijk jaloers. Hij mocht alles zeggen en doen. Is drugsverslaafde. Gokker. Strafblad. Loon en verlofgeld verdwenen als sneeuw voor de zon. Liegen. Me vernederen. Me buiten op straat gegooid. Mijn spullen kapot gemaakt. Mijn auto ook zelfs. Mijn ouders en mijzelf met de dood bedreigd. Stalking. Mijn brieven stelen. Gsm kapot gesmeten. Sloeg spaghetti tegen de muur in boosheid. Dit is topje van de ijsberg wat ik hier schrijf. Ik ben weg nu voorgoed ! Ik zou iedereen willing zeggen. Ga weg ONMIDDELIJK, HET LUKT. IK VOEL ME BEETJE BETER NU ,MAAR BLIJFT ZWAAR , IK MOET DOORZETTEN WANT ZIJN MA ZEI " HIJ ZAL JE EENS DOODKLOPPEN ^ . IK HIELD ZOVEEL VAN HEM. MAAR NARCIST IS IEMAND DIE ZIEK IS IN DE HERSENEN, DIT KAN NIET ANDERS ! RUN FOREST RUN !Inge> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Voel me nu heel eenzaam. Narcist weg maar ook gezamelijke vriendenkring . Iedereen denkt ik de slechte was, narcist is toch zoief en charmant in openbaar . Niemand die zich afvraagt hoe moeilijk het is voor mij. Zo eenzaam. Grtjes.
Inge> 2 jaar geleden
-
Ik ben te lelijk voor de vrouwen (Verhaal 436)
Veel mensen vragen aan mij , waarom ben jij nog single en nu pas weet ik het antwoordt , ik ben te lelijk voor de vrouwen , als zelfs de lelijke mannen , knapper zijn dan mij , tja dan weet je het wel hoe ik eruit zie . En met schoonheid zit van binnen , daar ben je niets mee , toch zeker niet met datingsites waar het een regelrechte vleeskeuring is . Dan mag je innerlijk eruit zien als zijnde Brad Pitt dan laten ze je nog links liggen .
De vrouwen zoeken altijd naar iemand die knap is , rijk is en succesvol is .
Groetjes van een heel lelijke man die echt zijn uiterlijk niet mee heeft .Te lelijk voor woorden17-11-2023-
Weet je waarom ze dat vragen? Omdat ze je juist zien als een hele leuke waarschijnlijk spontane man. En vragen ze zich gewoon af waarom iemand die zo leuk is en het zeker waard is om een relatie mee te hebben, want ik denk dat ze dat zeggen, omdat ze in jou veel goede eigenschappen zien waar ze zelf blij van worden en dus verbaasd zijn dat je nog single ben. Praat jezelf niet neer, maar geloof dat je zelf heel mooi bent want dat ben je ook. Je bent een mooi mens die zijn liefde tegen zal komen zodra hij heeft losgelaten wat hij niet is, en accepteert wie hij altijd al is geweeest en zal zijn. Je bent niet lelijk! Dus hou op jezelf dat wijs te maken.
A10-12-2023 -
Ga Andrew Tate kijken, ga sporten, rest komt vanzelf, en zo niet heb je er iig wat aan gedaan
Anoniem18-12-2023 -
Dat vrouwen op zoek zijn naar knappe en rijke mannen dat is echt onzin!
Maar een man die op deze manier zo aandacht zoekt en zichzelf lelijk noemt… is inderdaad totaal niet aantrekkelijk voor vrouwen! Dus please verman jezelf en niet zo zielig doen!
Groetjes de knapste vrouw!Anoniem24-12-2023 -
Hey doe even normaal ga hem nog meer de grond in boren.
Zegt veel meer over jou, dan over hem.
Lief zijn is voor jou moeilijk, want waarschijnlijk moet je zoveel pijn hebben dat je zo moet reageren anders kwam je niet eens op deze site! Heb respect voor jezelf anders zullen de andere dat nooit hebben voor jou! En ga je er bewust van worden dat je nu gemeen reageert, want zeg eens eerlijk hoevaak heb jij je je zo gevoelt? Wanneer iemand je de grond in heeft geboord?Mirjam25-12-2023 -
Helaas is hetgeen je schrijft zeer herkenbaar.
Door gebrek aan contact met/aandacht van vrouwen en de manier waarop de datingwereld (voornamelijk online) tegenwoordig in elkaar steekt zie ik mezelf, net zoals jij, als een ongewenste/lelijke man.
Ik heb her-en-der wat pogingen gedaan en ik ben ontzettend op mijn uiterlijke verzorging gaan letten, daarnaast was ik behoorlijk afgevallen (intussen heb ik het weer wat laten versloffen)...maar geloof me, zelfs dat hielp niet.
Is het dan persoonlijkheid? Neuh dat geloof ik niet..: bijv. ik sta open voor anderen / ben behulpzaam / ik ben zorgzaam (ik doe niets liever dan voor mijn zoon zorgen en leuke dingen ondernemen als ik hem weer bij me heb) / ik heb (nog) geen hekel aan vrouwen...ik denk dat het vooral de tijdsgeest is, alles moet zo snel mogelijk (het liefst direct) en als het dan wat is dan is het gras bij de buren aan de overkant heel wat groener.
Als ik jou was zou ik mijn aandacht verleggen naar vrienden en leuke dingen met hen ondernemen, dingen waar jij /jullie van houdt/houden...En vrouwen? Tsja, met hun eisenlijstjes en haastige gedrag (dat is overigens niet persé typerend voor vrouwen) mogen ze van mij heel hoog de boom in..Voor mezelf geloof ik er al niet meer in tot ik het wellicht ooit nog tegenkom, maar vanuit mij geen moeite meer want dat doet alléén maar meer pijn.
Gegroet en sterkte,
Een lelijke man van inmiddels 37 (ruim 5 jaar single/alleen);MijnNaamIsOnbelangrijk13-01-2024 -
heey mijn naamisonbelangrijk
heel raar om dat te zeggen, want je naam is wel belangrijk, maar je hoeft dat natuurlijk niet hier te gaan delen. ik las je hele bericht met aandacht, en ik ben zelf een vrouw van 31 nooit echt een relatie gehad, maar vind het verdrietig dat je zo´n beeld hebt geschetst van vrouwen waarvan je denkt dat ze allemaal zo zijn?
Maar ik snap je gevoel wel je verlangt de liefde en je wilt een vrouw om je heen, dat snap ik, want ik heb het andersom naar een man, ik verlang ook naar een man, maar mij lukt het niet, want ik zelf durf niet op een man af te stappen, en ik heb verder niet zo'n fijne ervaring gehad met de mannen waar mee ik heb gedate, en ja ook ik heb alleen pijn daar aan over gehouden, en ja ook doet het soms pijn als ik andere wel zien ( en dat is hun even goed recht hoor dat ze gelukkig zijn) maar het doet mij verdriet, omdat ik ook verlang om gelukkig te zijn met een man die mij ziet staan, die lief voor mij is, en mij respecteert en accepteert zoals ik ben.
Je zegt dat vrouwen een eisenlijst hebben, maar kan je begrijpen, dat wanneer iemand eisen hebt dat dat niet is omdat je lelijk bent? want ik geloof zeker dat je niet lelijk bent, want dit is niet wat hun je vertellen, maar dit is hoe je denkt over jezelf., en er zijn genoeg stellen die gelukkig met elkaar zijn die niet zoveel met hun uiterlijk doen die net zoals jij en ik samen gelukkig zijn.
Als jij jezelf zegt dat je lelijk bent, dan geloof je dat uiteindelijk ook, doordat je jezelf wijsmaakt dat het ook zo is zal je het ook zo voelen. Ik weet zeker dat als jij vanaf morgen bijvoorbeeld elke dag een goede eigenschap hardop verteld tegen jezelf dat je uiteindelijk het positief gaat ervaren, want je zal het gaan geloven, omdat je lief tegen jezelf gaat praten. Ik wil zeggen probeer lief voor jezelf te zijn, maar dat is een foute redenering, nee het moet zijn ga liever voor jezelf zijn, want dan zo zal er positieve verandering komen, en zo zal je meer positiever kunnen worden, en begrijp mij niet verkeerd, maar ik heb soms ook van mezelf dat ik denk tja ik ben lelijk, maar ik vertel mij dit zelf, want ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en zo kan jij ook erachter komen dat je niet lelijk bent!
Jij bent ook belangrijk, en ik vind het knap dat je bent afgevallen super ik ben zelf wel eens 20 kilo afgevallen in middels weer 10 kilo eraan, maar ook hier ik ga weer 10 kilo afvallen.
Ik lees ook dat je er niet meer in gelooft, maar ga eerst in jezelf geloven, want uiteindelijk begint het bij jezelf, het is moeilijk om dit te horen, want wie ben ik om dat te zeggen? uiteraard je moet natuurlijk doen waar je zelf er prettig bij voelt.
maar ik hoop dat je kan zien dat je niet lelijk bent ik hoop dat je kan kijken naar je eigen ik, en ziet hoe mooi je bent! ik hoop dat je jouw pijn kan verlichten, en alleen jij kan dat doen je kan je eigen pijn verlichten door er actief en bewust er naar gaan kijken, en zal ik je mijn ervaring vertellen hoe ik dat doe? en het is niet zo dat jij dit hoeft te doen, maar ik ga het gewoon zeggen, want ik geloof er wel in dat het helpt en het maakt mij alleen maar sterker, want ik merk ondanks dat ik nog een lange weg heb te gaan wel veranderingen in hoe ik over mijzelf denk, het gaat natuurlijk met veel weerstand, maar uiteindelijk ben ik zelf diegene die ziet dat het werkt ik ga namelijk naar een psycholoog, en ik ben blij met diegene waar ik naartoe ga, want ik zie heel veel dingen van uit mijzelf mijn eigen denkpatroon.
en ik ben sinds kort gaan schrijven alles wat in mij opkomt op aanraden van de psycholoog, en ik merk dat ik het fijn vind om te schrijven, want nu is alles uit mijn hoofd in het schrift, en dat voelt voor mij in ieder geval heel goed. Ik ga er op vertrouwen dat ik voor uit ga, en ik heb er ook vertrouwen in dat ik vooruitga hoe het ook soms loopt, want ik kies voor mijzelf, en juist omdat ik voor mijzelf kies merk ik dat ik stukje bij beetje ook weer mijzelf begin te worden, en merk ik uiteindelijk mijn echte ik weer op, en dat is fijn, daarom hoop ik voor iedereen die dat nodig heeft dat iedereen een lichtpunt zal zien, en dat iedereen elkaar kan steunen, en ik hoop voor jou dat je kan inzien dat je alleen zelf die draai kan maken, en wanneer je die hebt gemaakt zal je blij zijn dat je die draai weer hebt gevonden, want uiteindelijk heb je het gevoel van controle weer terug over wie je werkelijk bent, want ik weet wie ik ben, en het word eens tijd dat iedereen zich herinnerd de lieve persoon die ze zelf zijn ook te herkennen, zodat ze weer zien dat ze zelf ook het zonnetje zijn.Anoniem14-01-2024 -
Denk eraan, daten op datingsite,s zijn niet serieus, vooral als het gaat om gratis deelnemers, dit heeft weinig met uiterlijk te maken.
Veel spook accounts, mensen die op zoek zijn naar de "one night stand" en vrouwen die na 1 week al vertrokken zijn omdat ze overspoelt raken van reactie,s.
Accounts blijven bestaan waardoor je nooit reactie zal krijgen.
De slagingspercentage ligt fors hoger op single groepsreis te gaan of speeddaten, net als sporten in groepsverband, ga vooral fysieke activiteiten doen ipv swippen op een scherm.
Het is bekend dat van beide kanten zowel vrouw als man eenzaam thuis blijven omdat 1 van beide zich laat isoleren en je elkaar nooit zult vinden.Sander14-01-2024 -
Beste anoniem,
Lief dat je reageert!
Natuurlijk heb ik een naam en wil ik niet zeggen dat mijn naam onbelangrijk is. Ik bedoelde het meer in de trend van: "mijn naam is onbelangrijk om hier te vermelden". Desalniettemin: Ik ben Dennis (niet gefingeerd), aangenaam!
Mijn reactie is een reactie vanuit mijn perspectief aangaande vrouwen en het is echt niet zo dat ik alle vrouwen zo zie of vind dat alle vrouwen zo zijn. Dit heb ik willen benadrukken met het stukje "dat is overigens niet persé typerend voor vrouwen", wellicht dat het anders overkomt (het is en blijft helaas tekst zonder enige vorm van lichaamstaal en/of gezichtsuidrukkingen).
Dat ik zeg en vind dat ik lelijk ben klopt en ik geloof het voor het overgrote deel helaas ook. Waarom ik dat geloof? Het is in mijn jeugd al vaak genoeg (vooral door vrouwelijke leeftijdsgenoten) benadrukt (dit is meermaals en letterlijk tegen mij gezegd) en heb als resultaat in mijn tienerjaren nooit iets meegemaakt en daarmee amper tot nooit contact gehad met vrouwelijke leeftijdsgenoten.
Achteraf gezien kan ik wel zeggen "trek je niets aan van wat anderen zeggen of denken: laat het verleden, het verleden"..alléén is dat verrekte lastig en het spookt nog steeds regelmatig door mijn hoofd.
Uiteindelijk dacht ik het vanaf mijn 19de wel gehad te hebben. Ik kwam mijn ex-partner tegen waar ik uiteindelijk een klik mee had en vervolgens, na 13 jaar, word ik op een ongelovelijk pijnlijke manier verraden en aan de kant geschoven met alle bijkomende ellende/stress van dien (de details laat ik achterwege, het ligt immers in het verleden).
Nu 5 jaar verder, 37 jaar oud, heb ik alles weer redelijk op de rit (op de 'kleine details' na) en probeer ik mijn zoon een fijne jeugd met mooie herinneringen te geven. Zover ik het bemerk gaat me dat redelijk goed af en dan rest mij iets wat ik regelmatig denk/tegen mezelf zeg: "Leuk, alles voor mijn zoon (en hij echt verdient niets minder!!), maar ik dan? Ik ben er ook nog!"
Maar goed, het is wat het is denk ik?
Tot slot, ik heb denk ik wel een redelijke notie van mijn goede eigenschappen, alléén weet ik niet of het mij gaat helpen om deze hardop tegen mezelf te zeggen. Het is iets waar ik niet van afwijk, het hoort bij mij. Om enkele goede eigenschappen van mezelf op te noemen:
- Eerlijkheid;
- Loyaliteit;
- Directheid (geen blad voor de mond);
- Openheid (soms net iets te open);
- Zorgzaamheid (voor voornamelijk dierbaren);
Liefs,
Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")14-01-2024 -
Heey Dennis,
Eerder reageerde ik hierop als anoniem, maar durf mijn echte naam dan weer niet te plaatsen, maar wat heftig dat je dit is overkomen, en dat zal wel heel erg veel diepe wonden hebben achtergelaten, en ja het zal echt heel erg veel pijn moeten hebben gedaan dat mensen zo naar tegen je hebben gedaan, en ik kan je begrijpen dat je dat uiteindelijk bent gaan geloven, maar weet dat ook al heb ik je nog nooit gezien weet dat je niet lelijk bent, en dat je nooit lelijk bent geweest ❤
En ik weet zeker dat je uiteindelijk zelf die controle kan terug nemen, en zelf weer kan zien dat ook jij mooi bentz en niemand maar ook echt niemand anders heeft daar wat over te zeggen, en jij mag er ook zeker zijn absoluut❤
En goed dat je je goede eigenschap hebt opgeschreven, en in begin is het even onwennig, maar met de tijd zal je het uiteindelijk gaan geloven en is het ook echt zo
Zolang jij zelf weet wie je bent is het onbelangrijk wat een ander vind, en dat is het sowieso al wel, want alleeen jij weet zelf wat goed voor je is en waar je blij van word.
Groetjes,
MirjamMirjam ( niet mijn echte naam)14-01-2024 -
Hallo Dennis,
Ik heb ook even gelezen wat je geschreven hebt ene ja wat zal ik zeggen. Ook knappe mensen ( wat is knap ) worden teleurgesteld.
En denken van verdikkeme ik ben niet goed genoeg of wat is het? Soms durven mensen geen gesprek aan met knappe mensen omdat ...Juist deze mensen hebben ook behoeft aan aandacht.
Niemand is lelijk, knap of anders waar het om gaat is zolang je dicht bij jezelf blijft oprecht en eerlijk bent komt alles goed,
Geniet van het leven.
Groetjes
Vrouw van 58 de eenna knapsteVio15-01-2024 -
Hallo ik heet marjan en heb vele liefjes gehad en nooit de ware gevonden en ik vind mij ook mega lelijk zullen we contact nemen als twee lelijkerd door het leven wil je mij een brief schrijven wie ben wat je bent en een foto erbij van jou dit is mijn adres
*** adres verwijderd ***
Redactie: Dit forum is vooral bedoeld om anoniem je hart te luchten en steun te vinden in de verhalen van anderen. Vanwege privacygevoeligheid en om mogelijk misbruik van gegevens te voorkomen, is het niet toegestaan adresgegevens op te nemen in de geplaatste tekst.
Een e-mail adres plaatsen mag wel in dit forum.Marjan15-01-2024 -
Ik had vroeger een leraar op school die ongelooflijk lelijk was.
Een klasgenoot zei: Zelfs hij vond een leuke vrouw! We hoeven ons geen zorgen te maken dat we nooit iemand vinden.Skippy20-01-2024 -
Ik hou juist van lelijke mannen , enhe …. Wat is lelijk eigenlijk ???
Alice11-03-2024 -
Ha Alice! Jij houdt van lelijke mannen? Juist ja..ik betwijfel het, maar goed ik ken je niet dus het zou zomaar kunnen.
Maar "Wat is lelijk" is een goede vraag en ik heb geen flauw idee. Een gevoel wellicht? Een gevoel dat bij mij is ontstaan door o.a. jarenlang genegeerd te worden door het andere geslacht.
Ik geloof niet meer dat ik aantrekkelijk (en dus in die zin (te) lelijk) ben voor welke vrouw dan ook. In 5+ jaar tijd heb ik geen enkele interesse bemerkt (zowel online/offline) en is mijn enige contact met vrouwen, voornamelijk telefonisch, in een professionele/werksfeer geweest (sowieso bewaar ik in een professionele/werksfeer ruim afstand voor mijn eigen veiligheid want ik heb geen trek/zin in alle gekkigheid van tegenwoordig).
Dusja...tja, wat zal ik zeggen? Nee, ik geloof er niet meer in en ik heb het opgegeven, ik zal ook geen moeite meer doen, dat heb ik jaren tevergeefs gedaan en ik zie het niet veranderen...waarom zou het? Ik ben maar een onbelangrijk hoopje, zuurstof verspillende, cellen (man) welke onnodig ruimte inneemt op een planeet waarin ik er, buiten mijn zoon om, niet toe doe.
Het is wat het is! Ik zit mijn tijd tot het einde uit en zodra mijn zoon zijn eigen weg gaat komt het voor mij neer op: alléén op reis gaan (gaat niet gebeuren, dan maar geen vakanties meer voor mij), alléén uit eten gaan (doe ik niet, geen zak aan), alléén naar de film (doe ik al vaak genoeg, dat boeit me niet zo), alléén naar een (openlucht) museum (geen behoefte aan, waarom zou ik)?....
Gegroet,
Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")31-03-2024 -
Tja, ik heb ook hetzelfde gevoel wanneer er wordt gezegd dat ik iemand's type niet ben. Ik voel mij ook eenzaam en zou heel graag met iemand (vrouw) samen willen zijn. Het is en blijft gewoon erg moeilijk.
Uitgaan in een stad is best lastig als iemand als ik, die niet echt meer past in de leeftijdgroep dat veel jonger ligt. Dus ik weet het ook niet echt meer wat ik kan doen. Sommige hebben meer geluk in de liefde vinden online. Ik heb zeker mij goede kwaliteiten, maar het is gewoon een feit dat het altijd uitkomt op uiterlijk. Heel jammer eigenlijk.
Dus ik weet hoe je je voelt, ik zit op het zelfde bootje.Pascal01-04-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Gevoel komt ook overeen bij mij.
Ik loop er flink lang mee ook dus nooit echt hoop gehad.
Heb het gewoon opgegeven, ik vindt het wel best.
Lang leven hoeft van mij ook niet, hobby's en vrienden hebben is leuk maar niet hetzelfde dusja dan ben ik alleen maar zuurstof aan het happen. lekker interesant.
Graag wel maar een hopeloze zaak herkennen geeft misschien meer rust.Almeerder04-04-2024
-
-
Wat mis ik de liefde... (Verhaal 105)
Al 14 jaar weduwe, ik was 53, wat mis ik de liefde van mijn leven, geaccepteerd dat je nooit antwoord krijgt op het waarom, dan kan je verder, en daarna overleden mijn beste vrienden ook op jonge leeftijd, mijn schooltijd, het stappen enz , er is niemand meer om deze tijd mee te delen.
Gelukkig een lieve zus, dochter en kleinkinderen waar ik veel aandacht en liefde aangeef, maar zo moeilijk, voor mijn gevoel krijg ik weinig terug, zij leven hun eigen leven, samen met hun partner, de balans is zoek, ze vreten energie maar er komt weinig terug, wel wat nieuwe vrienden, die zijn in een relatie en afspraken zijn moeilijk, eerst hun vrienden die met zn tweeen zijn, en dan mag ik, ik voel me zo ontzettend eenzaam, was altijd best ondernemend, vakanties, workshops, hobbys, ik deed het alleen, maar ben nu op, leeg, ik wil toch wel nog leuk (heel) oud worden, maar hoe ga ik verder,Marianne> 2 jaar geleden-
Hoi, ik herken èn begrijp heel goed wat je hier schrijft.
Ben zelf 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie meer. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dus dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden die eenzaam zijn of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap. Ook met iemand die zelf ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie.
groeten van TonTon> 2 jaar geleden -
Hoi, ik voel mij ook heel erg eenzaam, zit veel thuis, ik zit bij een wandelclubje nordic walking, allemaal leuk en aardig de rest van de week zit ik alleen, mijn dochter woont 25 km van mij vandaan die komt soms, want ze heeft een drukke baan. ik ben hier in Maart komen wonen maar het valt mij goed tegen, de buurt is al evenmin saai oudere mensen, waar ik ook niets aan hebt, altijd klaar gestaan voor anderen, maar dat ga ik ook niet meer doen!!
Joanna24-08-2023 -
Ik ben ook zomaar achter gelaten, nog teds geen idee waarom na 2 jaar+. Ik zoek een mooi maatje voor de rest van de ``tijd, die ik nog heb. zzzzzIk ben redelijk fit, zeker ion mijn hoofdleen ik wil nog wat leuke jaren hebben. Ik woon op Bonaire on een leuk huis en ben selfsupporting.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)Cor22-10-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik ben achtenzeventig jaar weduwnaar ik hou van tuinieren en nou in deze tijd een potje kaarten en af en toe een weekend uit.
Anton W.23-10-2023
-
-
Ik voel me emotioneel verdoofd (Verhaal 181)
Misschien krijg ik hier wel tips of handvaten waar ik iets mee kan.
Ik voel me emotioneel verdoofd. En ik kan een heel weekend op de bank nutteloos tv-kijken en verder niks doen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik een depressie heb want ik lach nog genoeg en ik heb ook nog zin in dingen. Maar ik kan niet blij worden, niet boos, geen gevoel naar andere toe. Ik wil dit veranderen maar ik zit behoorlijk vast in hoe en waar ik terecht moet.
Nu waar het vandaan komt. Inmiddels ben ik 34 en woon ik zo 7 jaar op mezelf. Op mijn 3de kwamen ze er al achter dat ik faalangst had en daardoor naar speciaal onderwijs gegaan. Ik kon altijd harstikke goed leren en haalde goede punten. Ik had meestal wel 1 a 2 vriendjes maar ik raakte steeds verder sociaal achterop omdat ik angststoornissen kreeg en uiteindelijk een depressie. Dit is allemaal gekomen doordat ik mijzelf nooit heb kunnen accepteren zowel innerlijk als uiterlijk niet. Ik werd vaak uitgelachen om mijn ogen en ik was mager. Hierdoor bleef ik overal een beetje in mezelf gekeerd waardoor het leek alsof ik niks wilde. Maar ik wilde ook stappen en lol maken etc, etc en ik besefte toen niet dat het aan mij lag. Ik heb dit lang verborgen gehouden tegen iedereen maar mijn ouders kregen op een gegeven moment door dat er wel iets aan de hand was en ik zo vaak boven op mijn slaapkamer was. Ik kreeg klachten zoals hoofdpijn, wazigheid, was heel erg moe en van alles en nog meer, ik heb ook jarenlang een soort van stemmetjes in mijn hoofd gehad. Als ik het woordje dood hoorde bijv. Moest ik zeggen dat ik pas over 100 jaar dood ga en dit en de afstandsbedieningen op bepaalde zenders uitzetten. Het ging heel de dag door jarenlang maar het leren leed er niet onder. En niemand had het door toen ik opeens die klachten van wazigheid, moeheid etc,etc kreeg. Hulp gezocht bij een psycholoog, mindfulness gehad anti-depressie pillen gehad. Tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van angststoornissen was. Ik had toen natuurlijk ook dingen opgezocht op internet en soms denk ik ben ik niet zo schizofreen maar zo ver hebben ze bij mij nooit gezocht, uiteindelijk geaccepteerd en langzaamaan ging het weer beter, ik kwam een vriend tegen op de mbo met dezelfde interesses en waar ik toen ook heel veel mooie reizen heb meegemaakt. Maar uiteindelijk na jaren uit elkaar gegroeid omdat hij nogal dingen kon claimen en bemoeierig overkwam maar jarenlang van hem geaccepteerd. Misschien omdat ik niemand anders had. Uiteindelijk appte hij iets vervelends wat voor mij de druppel was. Sinds dat ik op mezelf ben heb ik hem niet meer gesproken. De andere vrienden die ik had mochten hem ook niet zo. Van het kleine vriendengroepje van het toenmalige dorp zijn er nu ook maar weinig die kunnen afspreken in het weekend, relaties, werken, huizen, kinderen, dus als er iemand niet kan sta ik er alleen voor. Uiteindelijk allemaal geaccepteerd dat ik het gevoel van vroeger niet meer helemaal terug ga krijgen qua emoties etc,etc een paar jaar geleden iemand tegen gekomen die ik leuk vond en ik verliefd werd (ik dacht yes het gevoel heb ik) maar helaas was het net niet wederzijds en dit deed pijn maar het was gewoon de leegte van liefdesverdriet (gewoon menselijk) nou overheen gekomen en ging weer verder met het leven. Tot dat ik een paar jaar geleden met de fiets gevallen ben toen ik naar beneden wilde bij een parkeergarage maar toen ik boven stond was het hek open en halverwege ging het hek dicht waardoor ik niet meer kon remmen. En daar lag ik h et deed weinig pijn ofzo had geen hoofpijn of iets dergelijks en kon nog wegdraaien waardoor ik niet op mijn hoofd gevallen was. Maar er gebeurde wel iets in mijn hoofd, ik voelde me behoorlijk verdoofd zeg maar en een paar dagen later voelde ik ook iets raars. Naar een de dokter geweest en naar de psycholoog. Maar die zei dat het allemaal door de schok kwam, echter voel ik me nu al 2 jaar behoorlijk leeg en emotieloos ik kan ergens zijn en bijv. Heel de tijd stil zijn wat ik eigenlijk niet wil. De maagstoornissen heb ik overigens niet meer, ik ben een paar jaar geleden begonnen met sporten en behoorlijk in spiermassa aangekomen. In het sportgroepje en op het tennis bijv. Sta ik er gewoon met zelfvertrouwen. Maar zodra ik vraag of iemand anders iets mee kan doen krijg ik ontwijkend gedrag dat is overigens ook zo op tinder en op een reisforum, zodra ik een foto van mezelf stuur is het gesprek vaak klaar terwijl ik tot dat moment een leuk gesprek heb. Op één er van er manier willen mensen niet met mij omgaan of echt dingen doen. En ik wil zo graag mijn emoties weer terug krijgen of van dat lege gevoel af. (Verder heb ik totaal geen andere klachten overigens.) Ik heb daardoor sterk het idee dat ik geen diepere connectie kan maken met iemand zowel vriendschappelijk als op liefdesgebied.Gaathetnietom> 2 jaar geleden -
Ik mis aanraking (Verhaal 43)
Ik ben al 17 jaar weduwnaar eenzaam en alleen, ben wel 64 jaar maar mis een aanraking, liefwoordje en een babbel. Ik lig af en toe in het ziekenhuis soms als de verpleegsters vriendelijk zijn ben ik de gelukkigste man. Het is zover gekomen als ze bloed nemen en mij pijn doen voel ikhet niet, zo gelukkig ben ik dar er mij iemand aanraakt. Zoveel mis ik het fiziek contact. Onozel he maar waar. Ik onzie mij de feestdagen hoop dat alles vlug voorbij is.IVAN> 2 jaar geleden-
Ik ben 68 jaar net mijn relatie verbroken zou ook wel willen praten
Marga> 2 jaar geleden -
Jeetje wat een eenzame mensen in nederland . Waar woon je. Ik ben 57 kom uit drenthe.
Hoop dat we wat kunnen betekenen voor elkaarAlida> 2 jaar geleden -
Misschien kan haptotherapie helpen om met deze gevoelens om te kunnen gaan.
Gr. AnoniemAnoniem19-12-2022 -
Een hond wordt in Vlaanderen meer gestreeld dan een ( oudere) vrouw/man. Toch ben ik terughoudend t.o.v. mannen die alleen en vooral op sex lijken uit te zijn.
Daniëlle18-05-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik begrijp U volledig Ivan . Mijn liefste vrouwtje is 3,5 jaar overleden. Ik mis aanraking, knuffel
24-05-2024
-
-
(Verhaal 486)
ik heb een prikkelbare barm
veel buik pijn en diaree soms kan ik het ook bijna niet op houden ik fiets veel maar durf soms niet te gaan
het bepaald je levenriekske> 2 jaar geleden -
68 jaar en in echtscheiding (Verhaal 81)
Ik woon in het buitenland, ben 68 jaar en in echtscheiding.
Mijn nog man heeft al twee en een halfjaar een andere.
Voel mij vreselijk eenzaam.!!!Irna> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik herken mij er volledig in. Ik ben getrouwd met een narcist, hij is verslaafd aan alcohol en heb al jaren geen leven meer. Ik zie de zin van het leven niet meer. Heb geen familie, geen kindere, heel weinig vrienden, en ook mijn gezondheid is soms een struikelblok. Ik voel me gewoon dood eenzaam in mijn leven, en mist ook wel sex in mijn leven. Is dit nu echt het leven, dan mag het stoppen hoor.
Nokske> 2 jaar geleden
-
Het hebben van veel vrienden is wat mij betreft een schijn (Verhaal 167)
(16-8-2021)
Hoi hoi,
Zelf ben ik een gescheiden vader (40), van een zoon (9).
Het hebben van kinderen maakt niet dat je niet eenzaam bent.
Onze kinderen zijn qua hersenen nog niet onze gelijken dus ondanks dat er mensen om je heen zijn, kun je je niet uiten of zeggen wat je denkt omdat de ander dan geen bruikbare feedback kan geven.
Althans dat merk ik persoonlijk, daarbij kunnen kinderen je bewegingsvrijheid behoorlijk indammen waardoor je mogelijkheden om anderen te leren kennen ook minder worden.
Weet jouw situatie niet volledig, maar sportende kinderen bieden ouders op de zijlijn kansen tot contact.
Zelf merk ik dat werk voornamelijk vluchtige contacten oplevert, waar je niet even mee aan de telefoon gaat hangen. Een aantal collega's en oude collega's heb ik nog altijd contact mee, dit zijn echter ook veelal oppervlakkige contacten.
Zelf merk ik dat ik gewoon steeds minder uit handen krijg. Eerst ging ik nog best aan de hobby, tegenwoordig boeit het me allemaal weinig en denk ik vaak, waarom... Waarom zou ik, voor wie etc etc.
Het hebben van veel vrienden is wat mij betreft een schijn, bel ze maar als er echt iets is, van de 30 blijft er hopelijk 1 over die het iets interesseert, totdat er ook echt nog moeite bij komt kijken, dan valt die wellicht ook nog af.
Mijn vertrouwen in de mensheid is wat dat betreft al wel in puin.
Zgn mensen die iets terugdoen nadat je hun een dienst hebt bewezen, beloven alsmaar gouden bergen en als het er op aankomt..
Sta je er alleen voorLoe> 2 jaar geleden -
Het zet zich om in lichamelijke pijn (Verhaal 171)
Wil graag met iemand mijn verhaal delen, een uitlaatklep, ben weduwe heb alleen nog zoon en 2 kleinkinderen verder geen familie of vrienden en geen begrip van omgeving, 1 zoon welke ik al 5jaar niet meer hoor of zie en dat doet pijn, kan er met niemand over praten en zet zich om in lichamelijke pijnPaulien J. 74 jaar> 2 jaar geleden -
Ik voel mij niemand hier (Verhaal 223)
Ik ben gelukkig getrouwd. Wij hebben veel verdriet gekend. Onze zoon is 10 jaar geleden overleden. Wij weten niet precies hoe. Geen afscheid kunnen nemen.
Ik kreeg buiten paniekaanvallen.
Een kleine familoe veel vrienden overleden.
Onze lieve diochter woont in zuid soanje met haar gezin hebben 2 kleinkinderen.
Ze maakte zich veel zorgen om ons.
Inmiddels beiden 77 jaar.
We besloten te emigreren.
Vkakbij de kinderen. Een mooi appartement.
Kijken oo betgen en de zee.
Onze dochter heeft een drukke baan
Onze twee kkeinkinderen 18 en 20 al een heel.eigen leven.
Zien hen niet veel. Altijd goede band kwamen hele zomers logeren.
Ik voel mij niemand hier.
Ouderen leven hier met familie
Spreek spaans. Maar buiten een groet of klein gesprek is er niets.
Mis het nederlandse leven en heb waarscjiknlijk te hoge verwachtingen gehad.
Het verdriet om.mijn zoon zit in mij.
Ik dacht hier weer ern gexinsleven te gebben.
Maar zij hebben geen tijd.
Als er iets aan de hand is zijn ze er voor ons.
Verder zijn we alleen.
Nutteloos hoe kannok wat betekenen??
Hoe moet ik hier oud worden.
Er zijn geen senioren woningen
Kinderen te druk.
Gezondheudszorg wachtlijsten voor de huisarts.
Ook de angst mijn.man te verliezen speelt parten.
Voel me ondankbaar.
Maar bang voor de toekomst in een vreemd land.
Zou graag kinddren iets merr willen zien.
Dat ze pok iets aan mij vragen.
Het contact us niet echt goed en juist daarom wilde ik bij hen in de buurt wonen.
Tich probeer ik er wat van te maken.
Maar vrienden zoala in nederland dat zal.niet likken.
Mieke> 2 jaar geleden -
Willem heeft verdriet en kan wel huilen (Verhaal 73)
Ik heb een form van alzheimer en voel mij eenzaam ik zit iedere dag maar te wachten tot het weer morgen is kan geen boeken meer lezen geen tv kijken alle gaat aan mij voorbij hoe graag ik ook wil maar snap weinig meer van het leven en nog minder van de mensen die mij moeten helpen daardoor ben ik met stomheid geslagen ze noemen zich casemaner maar ach wie ben ik dan als mens niemand vroeger had ik een fotografich geheugen waarvan ik dacht dat iedereen dat had en nu snap ik winkeltje niet eens meer ik heb hulp nodig maar hoeveel ezels heb je nodig in Drenthe om een dierentuin te beginnen het spijt me lieve mensen dat ik dit schrijfWillem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Er zijn ook lotgenoten, u zou misschien de casemanager kunnen vragen. Of een dagbesteding, veel mensen vinden dit vaak een grote confronterende stap, later als ik ze weer spreek hebben ze het erg leuk gehad. Tis het proberen waard.
Anoniem> 2 jaar geleden
-
De twee mensen die het dichtst bij me staan /stonden (Verhaal 262)
Bedankt lieve R en lieve G. Met R veel moeilijkheden gehad in de pubertijd maar daarvoor en nu de allerliefste jongen en G iedere dag weer het zonnetje in huis. G, ik mis je verschrikkelijk maar sta er helemaal achter dat je nu op jezelf bent en van alles onderneemt (met andere mensen, die nu zo van je kunnen genieten).
Ik kom in een andere levensfase waarin je bij wijze van spreken moet genieten van een bloemetje. Ik hoop dat het gaat lukken maar nu heb ik pijn.
De grootste pijn zit nu bij het gevoel dat anderen nu van m'n zoon genietenen en ik dit moet missen. Hierbij voel ik letterlijk pijn in m'n hart.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo eenzaam, wel veel alleen, maar daar heb ik ook wel behoefte aan. 2x een relatie gehad maar dat trekt te veel aan me waardoor ik mezelf verlies. Wel een rede dat ik me alleen/eenzaam voel. Wel veel vriendinnen. Bij elke levensfase heb ik iemand over gehouden.
Waar ik nu heel erg mee zit dat m'n dierbaarste zus die net boven me zit heeft aangegeven dat ze zo min mogelijk contact wil. Ze zegt dat ik veranderd ben, dat ze haar gelijkgestemde kwijt is, ik ben haar zusje niet meer. Eerst was ik verbaasd, toen heel boos en nu denk ik, misschien heeft ze gelijk. Daar ben ik nog niet uit. Ik laat wel steeds meer van me gelden.
De twee mensen die het dichtst bij me staan /stonden zijn nu op afstand, ze zijn er nog wel maar anders.Anoniem> 2 jaar geleden -
Iemand en niemand - hoe ambiugiteit onstaat (Verhaal 62)
Hoe gek kan het leven lopen. Het is bijna surrealistisch, groot huis met zwembad, mooi auto, maar de werkelijkheid daaronder is helemaal niemand om mee te praten, helemaal niemand om mee te delen. En dan bedoel ik ook echt niemand. Het laat me opnieuw beseffen dat materialisme echt tot stof doet wederkeren. Maar wat bedoel ik met niemand hebben.
Komende maandag bijvoorbeeld word ik geopereerd, een hele serieuze en complexe operatie in een Universitair Ziekenhuis, maar niemand weet ervan (er is ook niemand om het tegen te vertellen). Dat maakt het ook wat eenvoudiger. Ik werd weer op de feiten gedrukt in het ziekenhuis toen werd gevraagd om een contactpersoon, wellicht twee is handig om na de operatie een update te geven vertelde ze, maar ik ken niemand? Wat nu? Ik ben 38 jaar, succesvol in werk, maar volledig geïsoleerd. In het weekend ben ik alleen thuis, lees een boek, ga hardlopen, maar er is niemand om tegen te praten. Door de aankomende operatie ben ik vanaf vandaag tot medio April niet in de gelegenheid om te werken. Niemand die erna vraagt, al vertel ik mijzelf dat het me niets doet, het doet wel zeer. Volledig stilte. Maar ik ken ook echt niemand, vraag me nu een contact wie ik kan bellen en ik verzin wel een naam. Maar mensen die ik ken, met wie ik spreek, nee. Ik heb al dagen tegen niemand gesproken, wel dat is niet waar, twee telefoongesprekken met DHL over waarom een pakket niet is opgehaald.
Ik lees jullie verhalen en het spijt me echt. Ieder verhaal is op zichzelf heftig hier.
Ik had een soort van vriendin (die alleen lang kwam als iets nodig was) en zelfs die laat niets horen. En dan lees ik bovenstaande verhalen en raakt het me enorm. Ik begrijp nu eigenlijk pas wat eenzaamheid echt betekend.Anoniem> 2 jaar geleden-
Hoi je verhaal is zo herkenbaar voor mij. Wat een rare situatie is het eigenlijk. Alles voor elkaar maar niemand waar je het oprecht mee kan delen.
Sarah> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik vraag me af hoe gaat het nu eigenlijk met ?je? Operatie goed gegaan hoe voel je je nu en hoe staat het leven er nu voor?ben je al ondertussen wat meer gehoord en gezien door de mensen om je heen of ben je nog steeds alleen eenzaam? Liefs Corina
Corina> 2 jaar geleden
-
-
Ik ben hier omdat ik de eenzaamheid zat ben (Verhaal 295)
Hoi allemaal, ik ben hier omdat ik de eenzaamheid zat ben. Ben 46 jaar en heb een bipolaire stoornis. Iets waar mensen je door gaan negeren. Ik besta alleen maar als andere hulp nodig hebben. Weten dat ik 24/7 voor ze klaar sta. Maar als ze mij niet meer nodig dan kan door de stront zakken, en krijg nog trappen na. Ben dat spuug zat. Ze zeggen altijd, wie goed doet goed ontmoet en eerlijkheid loont/ eerlijkheid duurt het langst. De grootste bullshit wat er bestaat. En nu die geweldig feestdagen, waar je geconfronteerd wordt hoe eenzaam je bent. Ben verdrietig, boos en gebrokenSelly09-12-2022 -
Niemand geeft om mij (Verhaal 408)
Ik voel mij elke dag eenzaam en niemand geeft om mij, ik heb ook nog nooit in mijn leven een vriendin gehad, ik ben 153 cm en niet knap vrouwen vinden mijn niet leuk of te klein of lelijk, ik ben verlegen maar ik probeer wel contact te maken, vandaag toen ik aan het sporten was maar ze wilde niks met mij, ik heb ook weinig vrienden, ik voel mij vaak of ik alleen op de wereld ben. ik ben ook ongelukkig in het leven ! etc. etc.Dennis24-09-2023-
Precies hetzelfde.. ben 20 jarige dame. Ik durf buiten eens nie te lopen.. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...
Gizem13-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Begrijp ik Dennis. Ik ben zelf ook klein ( 1,50cm en 70 j) ik had er vroeger niet zo’n last van, maar merk vooral de laatste jaren dat mensen er negatief over oordelen, terwijl je er niets aan kan doen. Voor mannen is het nog erger.Ik weet niet hoe oud je bent. Verhuizen naar een land waar mensen kleiner zijn is een optie.
Er is ook een vereniging voor kleine mensen. Hoop dat ik je daar mee help.
Groetjes
DaniëlleDanielle18-05-2024
-
-
Als vrouw zijnde voel ik dat ik alle kansen gemist heb (Verhaal 360)
In jaar 2007 heb ik een problematisch relatie beëindigd in de hoop op een beter leven. Als ik anno 2023 weet wat mij de afgelopen 16 jaar te wachten stond dan had ik gekozen voor de problematisch relatie die zonder eenzaamheid was.
Ben nu 47 en kinderloos en zonder partner. Als vrouw zijnde voel ik dat ik alle kansen gemist heb.
Ik ben toeschouwer geworden van het leven en het lijkt erop dat ik nu gewoon mijn tijd moet uitzitten tot het mijn tijd is. Huurslaaf omdat kopen onmogelijk is geworden, werken om het te bekostigen en bouw geen zak op.
Het is of dat er van alles aan mij mis is om ook maar wat geluk te mogen hebben. Ik hoop dat ik net als mijn moeder niet oud hoef te worden. Ik leef om te werken om belasting te betalen en dat ik niet onder een brug hoef te liggen.
En mijn ex vriend en mijn ex man zitten er gezellig bij met een gezin. En ik zit eenzaam alleen en niemand die ook interesse in mij toont. Ik zal wel een rot persoon zijn.Verloren..10-06-2023-
Oww nee, je kan niet bij de pakken neer gaan zitten! Ik begrijp je gevoel, ik zou het ook hebben. Maar dan zou ik hopen dat iemand me onder mn kont schopt. Je bent alleen mislukt als je er zelf in gelooft. Het is nog niet te laat, je kunt je leven nog vervullend laten zijn! Als het niet meer met man en kinderen kan, dan wel op een andere manier. Het leven heeft heeeel veel mogelijkheden.
J.28-06-2023 -
Ik herken hier wat je zegt en ben dan alleen 38. Ik heb de hoop enigzins ook opgegeven en voel mij ook een toeschouwer van het leven (mooi gezegd van u). Het kleinste hoop in mij is dat ik in God geloof. We moeten sterk zijn en onszelf uit de comfortzone halen. Door dingen alleen te doen. Hobbies, uitstapjes en je in te zetten voor een goed doel. Dat we ook iets moois mogen nalaten al is het maar voor 1 persoon of dier in de wereld.
Anoniem.29-06-2023 -
Lieve vrouw,
Als ik het zo lees geloof ik niet dat je een rot persoon bent.. Geloof in de liefde, miss zal kinderen het niet meer worden, maar een nieuwe partner kan je heel gelukkig maken.
Ga op avontuur misschien? Doe vrijwiligers werk in het buitenland met kost en inwoning, zo leer je nieuwe mensen kennen en genieten van een warm land misschien en wie weet ontmoet je wel iemand! Heb je enige dromen? Schrijf ze op en zie hoe je ze kan waarmaken. Ik ken een goed boek: stap voor stap van wens naar werkelijkheid. Dat boek heeft mij op zoveel manieren geholpen!
Wens je veel liefde, geluk en rust♥️Anoniem06-07-2023 -
Ja dit zijn situatie's waar je in terecht kunt komen. Alleen is het niet eenvoudig om uit en best moeilijk om uit zo'n situatie te kunnen komen.
Misschien toch beginnen met gelukkig te zijn met de wat kleinere dingen die het leven biedt
Probeer possitief te blijven.
Sterkte RAnoniem16-07-2023 -
Lieve dame ik ken je niet maar wat jij hebt heb ik precies het zelfde rot relatie 30 jaar lang werken om in leven te blijven alles en iedereen verloren mijn werk binnenkort ook vanwege een burn-out voel me zeer eenzaam en mis ook erg een knuffel en warmte om me heen ook niemand die interesse in me toont ik ken je niet maar je bent geen rot mens de maatschappij is verrot en egoïstisch en je mag er zijn en het ligt niet aan jouw iedereen heeft goed eigenschappen dus jij ook
Bart20-07-2023 -
iedereen is ergens alleen, ieder van ons is ook uniek, zoek het verschil, en dan besef je wie je eigenlijk bent... uniek, maar er zijn op deze wereld veel unieken, en ja een gelijke zoeken we allemaal, vruchteloos meestal, want uniek is ....
jozef28-07-2023 -
Goedemorgen, ik vind dit zo herkenbaar…
Na een moeizame relatie, waarin narcisme speelde, ben ik nu alles kwijt. Heb een huis waar ik me niet happy voel. Werk voel ik me niet lekker in en weinig tot geen sociale contacten…ik voel me steeds meer verdrinken in een sociaal isolement. Help!Irene02-08-2023 -
Afentoe gaat het leven gewoon zo.
Ik heb goed nieuws voor je meid, het is nooit te laat tit dat je in je graf ligt.
8n welke stad zit jeRed12-08-2023 -
Hey ik herken zo ontzettend veel in je verhaal en weet niet goed hoe ik je met raad en daad kan bij staan. Ook de reactie van Irene (op 02-08023 past precies bij mij. Misschien dat we elkaar op de een of andere manier wat kunnen opbeuren. Sterkte voor nu en hou je haaks
Maria12-08-2023 -
Ik ben na mijn scheiding bijna 9 jaar geleden in een dal geraakt en na veel geploeter eruit geklommen. Ik zat op slot en herken veel van wat je zegt. Werken om de rekening van mijn huurhuis te betalen. En vanwege emotionele problemen moeite om eruit te komen en aansluiting te vinden.
Toch heb ik mezelf op de 1 of andere manier eruit getrokken en ben doorgegaan met daten, vrienden proberen te maken (ondanks mijn vermijdende hechting) en gezond mogelijk proberen te leven.
Voor het daten heb ik gebruik gemaakt van de kennis van het boek “eindman” en de bijbehorende podcasts. Voor het hechtingsstuk en oplossen emotionele problemen heb ik therapie gevolgd 2 jaar lang. Ik ben gaan wandelen en sporten, gaf mij een doel en een boost in mijn zelfvertrouwen. Het was allemaal overigens met vallen en opstaan en heb me vaak beroerd gevoeld zoals jij beschrijft. Ik ben 51 en heb sinds 9 maanden voor het eerst sinds mijn scheiding een vriend. Een blijvertje. Ook gaat het goed met mijn gezondheid. Het enige waarmee ik kamp is juist werk vinden, maar dat wordt het volgende ‘project’. Dit alles, en met name mijn relatie en vriendschappen, hebben mijn levensvreugde weer verhoogd.
Ik schrijf dit niet om mijzelf op de borst te kloppen van ‘’zie mij nou’ maar oprecht om jou een hart onder de riem te steken en te zeggen. Hou vol. Voor jezelf. Je bent het waard. Ik weet hoe het is, en je kunt hier uit komen. Bij faktor5 heb ik een cursus tegen eenzaamheid gevolgd, dat hielp ook erg goed.Eva21-08-2023 -
Je legt je moede hoofd in de schoot. Helaas voor jou zullen er geen mensen zijn die je spontaan gaan helpen. Liefde, genegenheid gaan ervaren, dat wil je graag en je zal je er dan ook voor moeten openstellen.
Dit is de tijd van allerlei festivals, kunstuitingen, tuin bijeenkomsten. En het is mooi weer. Ga er op uit, trek leuke kleren aan en tover een glimlach op je gezicht en ga een praatje maken met zo maar iemand die je tegen komt. Je zit op een tribune in de open lucht en je begint met je buurman/vrouw te praten. Uit ervaring weet ik dat dit je zelf een goed gevoel kan bezorgen. Je wordt zo, onderdeel van. Probeer het gewoon eens en laat via dit forum weten, hoe je het ervaren.Jakob21-08-2023 -
Het zou mijn verhaal kunnen zijn , had ik 14 jaar geleden geweten waar ik nu zou staan , Ik heb wel twee kinderen en drie kleinkinderen , maar heb ze al 15 jaar niet meer gezien , alleen ben ik 74 en heb de laatste jaren zoveel kansen gemist , en ben zo ook toeschouwer geworden , alhoewel ik nog gezond ben en geen problemen heb , en zoals men zegt hoop ik te gaan zoals mijn mama , nog drie jaartjes te gaan
Gerda21-08-2023 -
Wauw wat een reacties. Het gaat met pieken en dalen. Ik ben mij ook bewust van dat ik een groot probleem heb. Er zit veel onverwerkte pijn wat ik op een of andere manier niet kan verwerken. Ik merk ook dat ik niet open sta voor nieuwe liefde terwijl is het maar oh zo graag wil. Uiteraard straal ik dat ongemerkt ook uit. Ik ben ook iemand die gewoon ouderwets iemand tegen het lijf wil lopen en niet online wil shoppen naar nieuwe vrienden. Heb teveel slechte ervaringen gelezen en ben daar super huiverig voor. Ook omdat ik bang ben dat er 'wanhopig' op mijn voorhoofd geschreven is en dat ik weer voor de verkeerde val. Want dat is wat er de afgelopen jaren is gebeurd en waar ik niet teveel over kan uitwijken omdat ik dan herkent kan worden en dat is wat ik dan weer net niet wil. Na mijn scheiding ben ik met iemand in zee gegaan waarvoor ik alles heb opgegeven (ivm afstand) tegen beter weten in. Ik heb dus in 16 jaar tijd 3x van scratch moeten beginnen. Angst voor eenzaamheid is zo groot dat ik fouten heb gemaakt. Dit wil ik niet nog een keer en is een beste opgave.
Verloren24-09-2023 -
Kom op meid zeker niet opgeven. Ooit zal ook voor jou de zon weer schijnen.tis een schrale troost maar mijn vader zei meermaals in zijn leven dat olh je nooit meer last geeft als je kunt dragen. Ook ik probeer daarin te geloven zelfs als lijkt het enkel maar spreek woordelijk.toch kan ik me daarin vergelijken. Soms wil ik 's morgens liever niet meer wakker worden...wens je oprecht veel goede moed. Frans.
T.fr.maaseik belgie.18-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Kijk eens hoeveel mooi reactie krijgt.
Mijn verhaal is Bena dezelfde.
Volgens mij als je AL de ractie least Dan heb je toch het gevoel Dat je redbul gedronken, daar bedeoel ik mee Dat je vlugels krijgt als je Dat alemaal least.
Sorry voor mijn schrijf fouten.Ashraf29-11-2023
-
-
Ik voel me niet op mijn plaats in de maatschappij (Verhaal 166)
ik heb een geweldige vriend waar ik me niet eenzaam bij voel, ik voel me wel eenzaam in deze maatschappij. kvoel me hier al jaren niet thuis. de meeste mensen zijn egoistisch of jaloers. mijn vriend ziet het zoals mij. dit zorgt ervoor dat we beiden niet willen werken voor een baas. er is meer maar ik weet niet wat! de maatschappij liegt en bedriegd dus waarom zou ik daar willen in meedraaien. ik voel me hier echt niet op mijn plaats!joke> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Zo ik heb precies hetzelfde. Er zijn zo weinig goede mensen op aarde.
Anoniem> 2 jaar geleden
-
Ik wil niet als een zieliger achter je aan (Verhaal 238)
Ik weet niet wat ik moet doen.
Zit er al heel lang mee.. Mijn ex is in 2018 getrouwd.
Maar hij zoekt steeds contact met mij, hebben elkaar gezien paar keer, gesproken,gezoend enzv. Ook zei ik eigenlijk dat dit niet kan en niet eerlijk is tegen over je vrouw waar je mee bent weet niet eens of die met haar is. Hij zegt dat die niet zonder me kan leven, en mij mist en nog steeds van me houdt, wilt een leven met mij opbouwen. Dus een kindje, samen wonen. Maar hebt gezegd als je dit wilt moet je scheiden. En dan zegt hij zij heeft de echtscheiding al aangevraagd maar dat was ergens in 2019/2020.
Maar als hij alles op geeft kan hij alles kwijt raken wat die heeft opgebouwd. Het lijkt erop dat hij niet gelukkig is in zijn huwelijk. Hij zegt ook dat ze uit elkaar zijn. Heb ook aangegeven ik wil niet als een zieliger achter je aan. Eigenlijk is het ook mijn fout geweest, hij vroeg mij in 2018 of ik wilde trouwen en ik wees hem af was toen boos. Toen is hij maar met iemand anders gaan trouwen uit verdriet. En blijkbaar heeft die spijt.
Wat is u advies eigenlijk?
Want ik zit echt met handen in me haar.Claire> 2 jaar geleden-
Dumpen.
Claire.Flip20-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Klinkt als profiteren. Eerst scheiden dan relatie met jou ! Geen woorden maar daden !
Inge11-05-2024
-
-
Ik voel me zo alleen (Verhaal 478)
Al een paar jaar voel ik me vaak alleen en eenzaam. Ik heb wel enkele keren 'vrienden' gehad, maar dit bleken geen echte vrienden. Vaak werd er misbruik van mij gemaakt, waardoor vriendschappen stuk liepen. Hierdoor ben ik het vertrouwen in mensen kwijtgeraakt en vind ik het lastig om nieuwe contacten aan te gaan. Ik hoef niet perse 10 vrienden, al is er maar 1 persoon die me neemt zoals ik ben en waar ik volledig op kan vertrouwen zonder dat daar misbruik van gemaakt wordt. Het is moeilijk hoop te houden om zo iemand tegen te komen na al deze ervaringen. Het maakt me erg ongelukkig en hopeloos. Zoek door dit schrijven niet naar een oplossing, maar wilde dit gewoon van me afschrijven.Anoniem30-01-2024-
Goh of het hier over mij gaat. Ik weet precies hoe je,je voelt en door maakt.
Ben je man of vrouw? Welke leeftijd?uit welke omgeving kom je? Zou wel met je verder willen kletsenJo30-01-2024 -
Komt mij ook bekend voor , je bent hierin niet alleen. Meeste mensen houden de schijn op helaas, wat het nog erger maakt….waarom? Denk dat er ontzettend veel eenzaamheid is in deze tijd, waarin iedereen langs elkaar heen lijkt te leven en alleen met zichzelf bezig is.
Selma30-01-2024 -
Ook alleen en eenzaam .....verdrietig en machteloos....opgesloten en eenzaam inderdaad. Ik ben een vrouw van 58....
Vio01-02-2024 -
Ik voel me ook eenzaam, zelfs binnen mijn huwelijk/gezin. Chronisch ziek, veel pijn, beperkingen en elke dag alleen thuis, alle sociale contacten zijn weg gevallen. Ik had mij het leven toch anders voor gesteld.
Merel05-02-2024 -
Hoi
Is zo herkenbaar jouw verhaal.
Herken het zo bij mijzelf ook.
Maar probeer open te blijven staan voor nieuwe contacten te maken.
Ergens loopt die een persoon wel rond die jouw wel waardeerd om wie je bent.
Groetjes Vivianvivian06-02-2024 -
Ik sluit me aan bij al jullie reacties.
Ik durf zowat niet meer te investeren in nieuwe mensen zeg maar, maar toch blijf ik het doen. Alleen nu wel naar lotgenoten omdat je allebei aan een half woord waarschijnlijk al genoeg weet.
Ergens ben ik al 52 jaar aan t overleven...
Vaak balen van t leven maar toch volhouden omdat er ergens wel betrouwbare lieve mensen rondlopen. Toch de hoop hoiden op een beter leven.. Doodvermoeiend maar toch doen..Esther10-02-2024 -
dit is zo herkenbaar!
Ik ben man van 38 nu als je wil kan ik kletsen op Discord.verdayne28-03-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik voel me ook al echt heel lang eenzaam en alleen mijn vader mijn broers mijn zus en familie zie ik nooit
Ik heb ook een vriend en die zie ik maar om de drie weken alleen in het weekend van vrijdag tot zondag dan drie weken weer niet
Ik heb helemaal geen vrienden of vriendinnen wat ik echt zou willen om daar mee leuke gezellige dingen mee te gaan doen maar helaas zit het allemaal mijn niet mee
Zelfs op abc date site werkt het ook al langer niet om in contact te komen met mensen ze willen dan alleen maar relatie en als je dan eerlijk bent dat je die al hebt praten ze al niet meer met je ter wel ik goed aan gegeven heb dat ik vriendschap zoek veel mensen kunnen het verschil hierin niet helaas
Zijn er hier nog leuke mensen die ook vriendschap zoeken en zo alleen zijn ik hoor het graag groetjes van dorinaHey ik ben dorina09-05-2024
-
-
Ik woon alleen en ben ongeneeslijk ziek (Verhaal 258)
Hoi iedereen mijn eenzaam zijn valt me veel zwaarder dan ik dacht en aan kan. Ik woon alleen en ben ongeneeslijk ziek, heb geen vrienden, ik raakte mijn werk kwijt door mijn ziekte. Ik wil niet zielig gevonden worden of medelijden krijgen. Waar ik op hoop is contact te krijgen met een vrouw die met mij door deze situatie heen kan helpen. Ik zoek geen sex of een relatie. Maar een echte vriendin die me kan motiveren om de mooie dingen van het leven te blijven zien.want het kost me steeds meer moeite om over eind te blijven. Vriendelijke groet Evert.Evert K> 2 jaar geleden-
Hoi, dat lijkt me inderdaad best zwaar als je alleen bent en ongeneeslijk ziek!
Misschien kun je steun vinden bij een lotgenotengroep als die er zijn?
Ik wens je veel sterkte en kracht.F> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Beste Evert, wil graag in contact met je komen, weet alleen niet hoe. Woon zelf in Arnhem. Mocht je dit lezen, hoop ik iets van je te horen. Anders verl sterkte gewenst.
Groetjes SusanContact met je> 2 jaar geleden
-
- ✓ 350+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie