Deel je verhaal
-
Het leven is moeilijk en zwaar (Verhaal 271)
Het leven is heel moeilijk en zwaar. Ik ben 18 jaar en heb nu al een week niemand gezien. niemand. Alleen toen ik net ff paar boodschappen ging halen. Ik woon nog thuis maar ik heb totaal geen band met mn moeder en mn stiefvader. Mn eigen vader is drugs verslaafd. Ik ben daar nu ook aan begonnen. maar dan ook echt extreem. deze week wel 12g weggesnoven. ik ben helemaal kapot. mn knieën zijn helemaal blauw. geen gevoel meer in mijn lichaam. Ik ga dood. Dat wil ik niet. Maar het gaat nu al zo lang zo. Er komt geen oplossing. ik heb gefaald en voel me helemaal leeg alsof ik geen toegevoegde waarde heb aan deze aarde. Ik ga dood als ik dit nog een paar keer door doe. en ja ik ben extreem verslaafd. Het gaat jullie allemaal goed x bryanAnoniem> 2 jaar geleden-
Hi Bryan,
Hoe is het nu met je? ooit aan gedacht om met misschien een dokter/psycholoog te gaan praten? Ik denk oprecht dat je dan al een heel end komt! SterkteAli> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hai, nog steeds niet goed. ik heb al een week geen contact gehad met iets of iemand. Ik ben begonnen met een opleiding. Voel me zwaar eenzaam ook daar. Het is zo kloten dat ik geen familie en vrienden heb. Ik woon op mezelf en mn ouders kan ik niet goed mee dus die zie ik nooit. Lig vandaag ook alweer de hele dag op bed te huilen. Komt niet meer goed
Bryan> 2 jaar geleden
-
-
's Nachts alleen in het bos (Verhaal 157)
Altijd wil ik wandelen, alsof ik eraan zou kunnen ontsnappen; de eenzaamheid, de beklemming, en dat er niemand is die op mij zit te wachten. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik hoe iedereen overal gelukkig lijkt. Met name mijn leeftijdgenoten, mensen van tussen de twintig en dertig jaar. Ze gaan uit met vrienden, delen daar weer foto's van op sociale media om de eenzamen op aarde de ogen uit te steken, zo lijkt het. Ze lopen hand in hand, zijn verliefd en als ze zich al eens verdrietig of ongelukkig voelen, kunnen ze dat altijd delen met hun vrienden en dierbaren.
Intussen loop ik hier helemaal alleen in een veel te groot, donker bos. Het is net voor of na middernacht, ik lijk wel krankzinnig. Waarom doe ik dit? Wat doe ik hier helemaal alleen, bij nacht en ontij? Het antwoord luidt: ik wil ontsnappen, aan mezelf, aan mijn leven, aan het feit dat ik volkomen mislukt ben. Alleen mensen die vrienden en in het ideale geval een geliefde hebben, zijn immers 'geslaagd' in het leven. Daarom durf ik ook aan niemand te vertellen dat ik letterlijk nog nooit één vriend heb gehad gedurende de 28 jaar die ik nu al op deze aardkloot ben.
Misschien vind ik dat nog wel het ergste: dat ik er met niemand over durf te praten, omdat ik bang ben dat andere mensen mij dan 'zielig' zullen vinden. Ik wil koste wat kost voorkomen dat ze me dan meewarig aan zullen kijken en me als een mislukkeling, een minderwaardig wezen beschouwen. Deze samenleving houdt nu eenmaal niet van einzelgängers, en heeft enkel oog voor mensen die het 'gemaakt' hebben en zich daarom mogen verheugen in het gezelschap van vrienden, geliefden, dierbaren, kinderen en familieleden.
Daar loop ik dan, in dat grommende, kokende, vijandige Amsterdamse Bos. Ik loop, ik loop, ik loop... Het hellevuur van tranen brandt in mijn ooghoeken, terwijl de hiervoor beschreven gedachten mijn geest bederven en langzaam uithollen. Zielsveel heb ik van dit bos gehouden, met name in de lente, als het daslook bloeit en een witte wolk aan de voet van het geboomte legt. Ik zou er een moord voor doen om hier overdag (net als normale mensen) te lopen met een vrouw of man aan mijn zijde die me liefheeft. Dat we dan samen naar die bloeiende wolk van daslook kijken, die zee van lente die ons eindeloos veel liefde, geluk en zomer belooft. Dat we elkaar vastpakken, knuffelen, kussen, in een eeuwige omhelzing.
Nog zo'n gemis: er is niemand die mij aanraakt, vasthoudt, geen mens in wiens armen ik kan verdwijnen en troost kan vinden. Ik zou niets liever willen dan knuffelen, en iemand die ziet dat ik een lichaam heb dat bemind wil worden. Ik wil de warmte voelen van iemand die er voor mij is, en bij wie ik mezelf mag zijn, en kwetsbaar. Een ander menselijk wezen die een einde kan maken aan de verschrikking van alsmaar te moeten zweven; helemaal alleen, door een oneindig en leeg heelal.Stef> 2 jaar geleden-
Je schrijft prachtig. Vooral dat laatste. Er zijn mensen die je begrijpen en er zijn mensen die het begrijpen, maar nooit toegeven.
Hoe meer je verlangt, hoe minder er op je pad komt lijkt het wel.
Initiatief nemen betekent je kwetsbaar maken en kwetsbaarheid dat is ongewenst. Het is zo afschuwelijk om je een slachtoffer te voelen wat eigenlijk ben je dat niet.
Op dit moment droom ik nog maar van 1 ding, weg zweven van alles, verlangens hoop en gevoelens en de behoeften van mijn lichaam en mens zijn achter mij laten. Alleen mijn gedachten in het eindeloze universum.Almuric> 2 jaar geleden -
Dit is zo herkenbaar...
Hilde> 2 jaar geleden -
Zo herkenbaar... En je schrijft prachtig!
Karina> 2 jaar geleden -
Ten eerste: wat heb jij een talent om goed te schrijven! Tussen mijn 20e en 30e levensjaar was voor mij ook de eenzaamste periode. Ik herken veel in wat je schrijft, ook het in de nacht dwalen door een bos. Nu ben ik begin 40 en ziet mijn leven er eindelijk anders uit. Ik heb veel eenzaamheid gekend. Uiteindelijk heb ik ontdekt dat ik zelf degene was die contacten niet echt toeliet of uit de weg ging. Ik kwam erachter dat dat kwam door emotionele verwaarlozing, een heel subtiel gebeuren maar uiterst destructief en wat vaak tot eenzaamheid leidt. Ik kan je alleen maar aanraden hulp te zoeken of een coach die samen met jou onderzoekt wat er aan de hand kan zijn. Veel sterkte en een knuffel!
Daan> 2 jaar geleden -
Wat een bijzonder mooie tekst. Het doet letterlijk pijn om het gevoel van een ander te lezen, welke voor mij zo ontzettend herkenbaar is.
Op het moment dat ik deze reactie schrijf wordt ik gegrepen door tranen, die al heel lang branden in mijn ogen, maar niet naar buiten komen, tot nu.
Overmand door een emotie, die ik niet wil voelen, verborgen wil houden voor mezelf, en vooral voor een ander. Het voelen, en ervaren van deze emotie is zo ontzettend confronterend.Anoniem> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik vind het ook moeilijk om iemand te vinden waar ik(echt mezelf bij kan zijn) zonder een rol te hoeven spelen.
Ik ben hoogsensitief en ik voel veel,ik denk diep over dingen na
heb veel emoties en voel soms weinig connectie met andere mensen omdat ze vaak toch anders in het leven staan.
Ons wordt voorgeschoteld hoe we soms moeten zijn(veel vrienden) hobby clubjes een heel druk en sociaal leven,continue de mooiste foto,s delen op facebook hoe gelukkig we wel niet zijn maar ik ben erachter gekomen dat je dichtbij jezelf moet blijven.
soms worden mensen ook eenzaam door het feit dat bepaalde dingen je worden aangepraat.
Ik kan bijvoorbeeld heel erg goed alleen zijn en lekker rommelen maar veel mensen begrijpen dat soms niet.
Mijn vraag is eigenlijk als jij aan jezelf de vraag stelt zonder te kijken hoe andere mensen de dingen doen waar wordt jij gelukkig van? heb je nog een wens of een droom?
begin met kleine stapjes om jezelf een goed gevoel te geven.
Mijn droom is bijvoorbeeld om weg te gaan uit Nederland.
Al jaren voel ik me niet thuis in onze maatschappij.
Ik wil ergens wonen waar er minder stress,minder gehaast en meer natuur te vinden is.
Die droom is heel erg belangrijk voor mij.
Als ik hier moet blijven zou ik heel erg ongelukkig worden.
Jezelf kwetsbaar opstellen bij andere mensen kan juist zorgen
voor een opening voor een goed gesprek.
Zoveel mensen in Nederland worstelen met problemen maar hebben vaak een masker op(dat alles goed en leuk is)
dat is zo verkeerd.
De echt goede mensen die luisteren ook als jij je rot voelt!
Lees ook eens het boek Borderline times... van Dirk de wachter
heeft mijn ogen erg geopend.
Dat ik goed ben zoals ik ben in plaats van heel die gekke,drukke maatschappij.
Hoop dat je er iets aan hebt!Leontien> 2 jaar geleden
-
-
Toch proberen 1 op 1 contacten te maken (Verhaal 288)
Ik voel me vaak eenzaam en ook lichtelijk depressief hoewel veel mensen dat niet zo gauw aan me merken maar zeker als ik alleen ben en dan in mijn kamer kan ik heel erg peinzen en piekeren.
Op jonge leeftijd heb ik een trauma opgelopen door ernstig gepest te zijn geweest en ik merk dat ik sinds die tijd ik me vaak heb afgezonderd, toendertijd bij leeftijdsgenoten (ging vaak weg in de pauzes) en later ook bij de grote mensen.
Heb veel ondersteuning gevraagd en dan zoek ik vooral naar het begrip van de persoon die tegenover me zit maar dat is heel lastig te vinden.
Ik wil ondanks mijn eenzaamheid toch proberen 1 op 1 contacten te maken omdat dat me toch goed afgaat. Maar nog steeds mis ik wel een soort maatje.
Wil het verhaal niet te lang maken maar hopelijk kan ik hier fijne contacten krijgen.
ErwinErwin> 2 jaar geleden -
Van tijd tot tijd nood aan een knuffel (Verhaal 307)
Ik ben 38 jaar en ben in 2018 gescheiden. Ik heb een dochter in co-ouderschap, ze is week om week bij mij. Het was een vreselijke scheiding, zo erg dat ik eigenlijk nooit meer een relatie wil (voorlopig?). Het maakt echter wel dat ik elke week ontzettend eenzaam ben. Ik mis affectie en liefde. Het is niet zozeer seks (daar ben ik niet goed in), maar ik heb van tijd tot tijd nood aan een knuffel of een diepgaand gesprek.
Het stormt elke dag in mijn hoofd: Ga ik op zoek/stel ik mij open voor een nieuwe relatie of volg ik de stem in mijn hoofd die zegt: "Begin er niet aan, je wordt opnieuw gekwetst"?
De tweestrijd weegt extra zwaar door op het gemis aan warmte, genegenheid. Oh wat ben ik eenzaam...Mike01-01-2023 -
Het leven heeft mij niks te bieden door chronische pijn (Verhaal 476)
Vrouw, 51 jaar, gehuwd.
Ik heb al 12 jaar een chronische ziekte, elke dag pijn, behandelingen slaan niet aan, nevenwerkingen, sociale contacten verdwijnen, niet meer kunnen werken. Ik voel mij eenzaam, onbegrepen, mijn aandorning is niet zichtbaar. Binnenshuis loop ik depressief rond, buitenshuis moet ik de schijn ophouden. Mijn man kan hem ergens niet inleven in mijn situatie, probeert begrip op te brengen, maar raakt alles een beetje gewoon. Al 4 jaar denk én spreek ik over zelfmoord of euthanasie. Artsen willen mij naar een psycholoog sturen. Geprobeerd, maar die mensen kúnnen mijn dagelijks lichamelijk lijden niet wegnemen met erover te praten! Mijn man houdt mij niet tegen. "Als het dat is wat je wilt." Ik ga niet over 1 nachts ijs, ik bereid alles voor, ook voor de achterblijvers. Ik heb nog geen idee hoe ik eruit zal stappen. Liefst zo pijnloos mogelijk. Ook nog geen idee wanneer. Ik voel dat mijn man hem nu al losmaakt van mij, om zichzelf de pijn te besparen. Denk ik. Ik begrijp hem. Het leven heeft mij niks meer te bieden, dus wil ik mijn leven terug geven. Hopend op enig begrip.Merel21-01-2024-
Merel, ik begrijp je zo goed...en ik wens je veel wijsheid toe.
Moni06-02-2024 -
Volgens mij is jou man nogal ongevoelig. Je verdiend meer steun.
Wim21-04-2024 - Alle reacties weergeven...
-
wat erg om te lezen dat je zelfmoord of euthanasie hebt gedacht. Tip: doe meer aan je sociaal verkeer het komt vast allemaal weer goed. Je hebt misschien een dociel eigenschap en bent introvert. Wordt snel weer beter.
anoniem25-04-2024
-
-
Goeie zin om iets te doen rond kerst samen met een eenzame leuke meid (Verhaal 454)
Hallo leuke meid.... of moeder/vader/vriendin/vriend/buurvrouw/bff van
''die'' leuke meid.
Kerst staat voor deur en ik heb niet weer in zin om deze alleen mee te maken. Ik hoop een leuke meid te treffen die samen iets met mij op mijn kosten wil gaan doen (zonder verplichtingen)
Ik dacht zelf aan een drankje en wat eten bv of naar een voorstelling.
Ben jij ook eenzaam en zit dat een beetje in je hoofd, dan is dit jouw kans. Ik zelf ben 38 jr en heb nog een jonge geest, een (goede) baan, weinig sociale contacten en ben een nette jongeman.
Stefan18-12-2023 -
sta er alleen voor (Verhaal 481)
Wie herkent het volgende?
Ben afgekeurd maar heb best wel problematieken waardoor ik geen vrijwilligerswerk mag doen.
Sporten ken ik ook niet meer, deed tafeltennis maar door mijn hernia is het niet meer mogelijk heel jammer
Daarbij ik probeer met mensen in contact te komen maar het lukt gewoon weg niet.
en ja ik val op dames, en soms vinden mensen het ook eng om dan gesprek met mij aan te gaan.
Dat heb ik helaas vaker gehoord
Wie heeft tips?Vivian14-02-2024-
Hé vivian,
Wat een verrassing dat er iemand heeft gereageerd😄.
Dank je wel voor je lieve bericht..
Heb zojuist jou verhaal gelezen… ik ken het gevoel van radeloosheid, keer op keer alleen voelen.
Het is spijtig om dat te lezen 😞
Jawel zou wel graag willen om met je te willen praten
Ik kom zelf uit omgeving HilversumBilal15-02-2024 -
Bilal
Bedankt voor je reactie.
Ja zijn veel mensen met eenzaamheid.
Maar meeste heb ik het gevoel doen gewoon lachen maar van binnen gaan ze kapot.
Ik zelf kom uit zuid limburg
groetjes vivianVivian16-02-2024 -
Dat is het wat ik minste kon doen een berichtje sturen,..
Het is ook moeilijk om op hulp te vragen
want de omgeving heeft je niet meer in de gaten ( iedereen is maar aan het rennen naar een eindstreep die altijd verlegd wordt )
De meeste mensen die er dupe van worden (zijn mensen zo als ik en jij ) ,….gewone mensen die wat meer pech hebben
Ik vindt het moeilijk hoor de ene dag ben ik boos …..en de andere dacht denk je weer laat maar zitten 😮💨
Leuke mensen in Limburg zeggen ze (kan toch niet mis gaan ) 😅
Hoe kunnen we wat makkelijker praten dan elke x hier een berichtje achter te laten ???Bilal16-02-2024 -
ja ben je de ene dag boos en de andere dag happy? Heb je bepaalde diagnoses? Herken het wel ik ben ook boos en dan happy hoor. En kan op de een op andere minuut verspringen.
Hoe we anders kunnen praten zou ik je ook neit kunnen zeggen.
Heb je toevallig facebook?vivian16-02-2024 -
Hé vivian,
Jawel Ik ben ooit diagnose gehad ,…😐( maar is meer het feit dat ik wat moeilijker kan prater )!!
Het punt is ( dat commutatie in deze tijd heel belangrijk is ,…. De meeste mensen hebben haast ofzo willen/kunnen niet effe 1sec stilstaan en echt begrijpen/inzien dat het allemaal mee valt )
En jij vivian ,. Waar loop jij tegen dan en hoe ga je er mee om ???
Nee helaas heb geen FacebookAnoniem16-02-2024 -
Bedankt voor je reactie.
Nou ik loop vast indd hoe jij het zegt mensen hebben geen tijd meer voor mekaar.
Gewoon hoi goeiemorgen of wat dan ook is voor vele mensen niet aanwezig.
En dan staan ze aan te kijken als ik gewoon een praatje probeer te maken met ze.
Daarbij heb ik zoiets van is dat dan vreemd?
Hoe ik er mee omga? best wel moeilijk
Ik heb nu ook weer aangemeld bij een traject om niet dicht te slaan dat ik zoiets heb nou ik praat helemaal niet meer.
Dan ben ik verder weg.
Daarbij via via heb ik een lotgnoten groep gevonden waari k nu deze week 1x per week start.
Ben van harte welkom en ga eens kijken of het klikt en het iets is voor mij.
Moet wel 1,5 uur reizen maar dat heb i ker wel voor over.
Hoe ga jij met de situaties om?
Groetjes Vivianhoi18-02-2024 -
Hé vivian
Ha wat positief dat je probeert om toch contact te zoeken,.. dat houd je ook sterk,
Ja toch andere mensen is andere praat .
Voel je weer wat vrijer .
Laat me maar weten hoe het is?!
Ik weet niet precies hoe ik reageer 😮💨😐
Heb mezelf aangeleerd om gewoon cool(rustig)
( en ik blow af en toe ) 🤣🤣te zijn jaaaa het is vervelend om x op x doe gevoel te hebben alsof ik in brand sta ( denk dat we uiteindelijk allemaal wat meer behoeften hebben aan liefde ) liefde is ook als een goeie vriend/in
Aan jou denk.
Maar ik ben me ook bewust dat er meer ellende in de wereld zit,…
( ik ben meer aan het los laten wat de maatschappij van mij verwacht )
GrHé hallo18-02-2024 - Alle reacties weergeven...
-
he halloa
ja ik blijf doorgaan ondanks ik vele x op mijn gezicht ben gegaan.
Laat me verassen donderdagmiddag bij lotgenoten.
Zelfde geldt is het niks voor mij zelfde geldt is het wel iets wat ik al zeker 3 jaar zoek.
Wil gewoon gehoord en gezien worden.
En wat ik totaal: niet wil is gepakt wordt door vriendschappelijk of relatie op mijn psyche.
Dat gebeurde al heel vaak.
Maar blijven doorgaan andere optie is er niet voor mij.
Ben blij dat ik hier met mensen kan praten waaronder met jou.
groetjes vivVivian19-02-2024
-
-
Ik ben zo bang dat dit het is (Verhaal 24)
Ik ben zo bang dat dit het is....Ik zoek al zo lang naar de zin van mijn leven..Door zware vermoeidheid, klachten zoals duizeligheid, lage bloeddruk,enz...en soms geen prikkels aankunnen, het gevoel dat je hebt voor/na griep, durf ik zelf bijna niet meer naar buiten om alleen activiteiten te ondernemen.
Soms kan ik ook niet. Het voelt zo onveilig; met z'n 2 zou ik het wel aandurven; dan weet ik dat iemand bij me is, mocht er iets gebeuren. Daarnaast heb ik zware faalangst en een extreem laag zelfbeeld, wat maakt dat ik nog minder ga ondernemen of doen.
Ik heb ook met niemand echt verbinding, niet echt vrienden of een steunend netwerk. Soms loop ik bijna letterlijk de muren op en zie ik voor mezelf geen uitweg meer, geen toekomstperspectief, geen oplossingen...
Zoe> 2 jaar geleden-
Ik herken veel, wil je contact met mij?
S> 2 jaar geleden -
Hoi ik weet er alles van.
Wat mij geholpen heeft is een reconnection healing van eric pearl.
Rust in je hoofd, Veilig voelen van binnen. Na jaren lang binnen zitten naar buiten gaan. Veel minder druk maken over hoe je uitziet. Ga maar googlen dit helpt echt!!! Succes verzekerd.
Heel veel succesmonique> 2 jaar geleden -
Ik zie dat er reacties kwamen op mijn bericht; sorry, hier lang niet teruggekeken.
Persoon 1: heb je een mailadres?
Persoon 2: bedankt voor jouw tip. Ik ken het niet maar zal het eens opzoeken idd; bedankt alvast.Zoe> 2 jaar geleden -
Hoi,
Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.
Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.
Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.iamMe> 2 jaar geleden -
ik herken mij zeer goed in jou.Ik heb geen enkele vriend of vriendin. Ik kan nooit samen met iemand iets leuks doen. Ik kan nooit mijn verhaal kwijt. Hoe oud ben je?Niet dat dat voor mij een rol speelt, als het maar leuk is. Ik ben vooraan in de veertig. Maar iedereen schat mij achteraan in de 20. Wil je contact met me dan mag je hier reageren
nan> 2 jaar geleden -
Hoi, dat is heel naar ''geen verbinding'' voelen.
dat ken ik heel goed, voel niets meer bij mensenc> 2 jaar geleden -
Ik kan me zo vinden in hoe jij je voelt
Sonja> 2 jaar geleden -
Hoe oud ben je ,en in omgeving v welke plaats woon je? Ik 49 jarige vrouw, Geldrop,omgeving eindhoven .ik heb ook echt iem nodig
Laura> 2 jaar geleden -
Het is alweer lang geleden dat ik hier keek en ik zie dat er nog reacties zijn gekomen. Ik ben van België en ben 39. Je mag geen contactgegevens meer delen zie ik, hoe kan je dan contact leggen met mensen....
Zoe> 2 jaar geleden -
Hoi allemaal,
Allereerst: bedankt voor het delen van jullie verhalen!
Er zijn plekken op internet die bedoeld zijn voor interactief contact. Misschien dat jullie die inmiddels al gevonden hebben.
Dit forum is opgezet om een ruimte te creeren waarin mensen anoniem hun verhaal kunnen delen en zich kunnen herkennen in de verhalen van mensen die hetzelfde meemaken.
En misschien vind je inspiratie in de tips die de therapeuten gedeeld hebben? Hier vind je de link naar de tips die over eenzaamheid gaan: https://www.therapiepsycholoog.com/forum-tips-eenzaamheid
Succes!De redactie> 2 jaar geleden -
Herkenbaar!! Eigelijk is mijn verhaal soort gelijk alleen ben al erg lang alleenstaand, veel werken... nu kids ook hun eigen leven lijden ben ik megaveel alleen... alsof je in een soort zwarte gat valt waardoor ik meer en meer ging werken totdat ik een burn out kreeg..
Heel veel sterkte!!Anoniem> 2 jaar geleden -
Hoi Zo oe,
Hoe oud ben je en welke pro vh incie woon jeAlida> 2 jaar geleden -
Snap je volledig.
Vivitje30-12-2022 -
Ik ben heel eenzaam en depressief
Altijd alleen.
Ben nu wel al 70 jaar maar gaat me niet meer
Waarom vraag ik somsFrancine28-03-2023 -
Dag lieve Francien ,
Ik denk aan jou.
En ik hoop , dat je de moed hebt, om bijvoorbeeld een vrijwilliger te vragen om thuis te komen , of via een stichting , om naar buiten te gaan .
Vraag of iemand , als een.maatsch werkster je hierbij zou kunnen helpen .
Het is zo,n naar gevoel ,
Ik voel me ook zo eenzaam , de laatste tijd .
Ben je ook mensen verloren , waar je zo van hield?
Ik denk aan je , en zal ook voor je bidden.
Ook al weet je niet wie ik ben .
Ik voel me verbonden , met u .
Als ik u zou kennen , en hier zou wonen , in de buurt , zou ik u verrassen .
Waar woont u?
Gr karin .
En heel veel liefs en een diode knuffel .
God is bij onsKarin29-04-2023 -
Hallo Zoe
ook ik heb al jaren last van prikkels waardoor ik in een sociaal isoliment geraakt ben . Heb vooral last van chemische overgevoeligheid en vind geen begrip. Al je klachten zijn voor mij herkenbaar en ook ik zoek maar wat er mis is met me . Niks maar dat verandert niets aan de situatie waardoor ik euthanasie overweeg omdat ik moe gevochten ben tegen de omgevingsfactoren waar ik zelf geen grip op heb en die me niet alleen fysiek maar ook mentaal lijden opleveren
Ook ik zie geen toekomst meerarlette31-03-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Zoek de verbinding in jezelf en de rest komt vanzelf
Dat gaat natuurlijk, zeker en comfortabel aanvoelen.
De uitstraling zal aantrekkelijk zijn
Ik heb dat mogen ervaren. Dat is leuk. Mijn uitdaging is me te beschermen tegen 'nemers'.
Kansen krijg je genoeg.
Iedere dag ligt er een wit blad klaar wat jezelf kan invullen.
SuccesKarel31-03-2024
-
-
Al 52 jaar gevoel van eenzaamheid.. anders zijn. (Verhaal 462)
Al 52 jaar gevoel van eenzaamheid.. anders zijn.
Getraumatiseerd, verwaarloosd, gepest..
Onwelkom omdat moeder er genoeg had, liefste zus verloren, zwaar trauma. Maar ik voel me niet zielig of slachtoffer Al zou ik ook liever een leuker verhaal hebben. Het is het verschil tussen mij en de meeste mensen. Mijn innerlijke zoektocht naar een hoger bestaan.. waar eenheid is en warmte en aandacht voor elkaar. In een wereld waar iedereen in oorlog is met zichzelf en elkaar.. te gevoelig voor al het leed om me heen, te eenzaam om het nog vol te houden. Te intelligent en oprecht voor de meesten. Mag je dat überhaupt van jezelf zeggen?
En ik ben niet perfect ook.. ik weet dat ik mijn lessen heb.. toch het verlangen naar mensen die meer hebben meegemaakt en meer zien en voelen en niet weren hoe daarmee om te gaan..
Zijn er meer die dit begrijpen en ook zo voelen en open kunnen staan voor anderen, voor echt contact en verbinding?
Een lieve groet
AnneAnne6029-12-2023-
Goedeavond Anne,
Op dit moment heb ik een e-mail adres aangemaakt met als doel om jullie met elkaar in contact te laten komen, mocht je interesse hebben mag je een e-mail sturen naar: oursoulisconnected@hotmail.com.
Hopelijk spreken wij elkaar gauw, en zullen er meerdere mensen hiervoor open staan.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte, en geef ik veel kracht in deze verdrietige tijd.
Groetjes,
MirjamMirjam30-12-2023 -
Hoi Anne,
Het is zo herkenbaar allemaal wat je schrijft en het verlangen naar..
Persoonlijk zie ik een groepsap niet zitten want zo kun je geen gesprek voeren.
Bovendien ben ik al geen mensenmens dus laatstaan deelnemen aan een groep..
Maar de eenzaamheid is soms niet meer te doen.Esther10-02-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Zo herkenbaar wat ik lees, het bericht van Anne maar ook zeker van Esther, over het geen mensen mens zijn. Nu wil ik zeker niets invullen en/of een aanname doen, maar ook ik zeg geen mensen mens te zijn en toch struin ik het internet af op zoek naar ‘gelijke’/begrip, want volgens mij wringt daar iig mijn schoen, door de ander begrepen, gezien en geaccepteerd te voelen. Ik heb toch een mailtje gestuurd naar het emailadres van (onbekende) Mirjam gestuurd en wie weet. Gelukkig heb ik in het algemeen geen verwachtingen (meer) maar hoop en dat is wat mij op de been houd. Lieve groet.
Sonja05-03-2024
-
-
Vandaag begonnen met te schrijven (Verhaal 465)
Vandaag begonnen met te schrijven. Al mijn gedachtewereld. Ben er wel trots op. Want je eerder dit gehad. Dus wil elke dag dat doen. 11 januari kom ik in een praatgroepAnon01-01-2024 -
Kan helemaal NOOIT mezelf zijn (Verhaal 434)
Ben nu 20 jaar. Woon in arnhem. M'n hele leven werd ik gepest. Ik heb erge sociale angstoornis. Ik durf helemaal niks. Ik kan m'n emoties nie tonen. Kan helemaal NOOIT mezelf zijn. Ik ging altijd spijbelen wegrennen van school. Elke dag zelfmoordpogingen. Ik heb niemand. Toen ik 18 werd stopte ik met school. Ben al bijna 3 jaar thuis. Ik durf eens niet buiten te lopen 😞 niemand begrijpt hoe het voelt. Ik denk te veel aan zelfmoord. Durf niks. Sinds m'n 14e Ben ik in m'n eigen wereld. Ik praat met mensen die alleen ik zie. Das m'n enige afleiding. Door al da stress heb ik te veel haaruitval ik draag pruik. Vind mezelf zo lelijk. Al m'n hoop is weg..... ik zou vrienden willen hebben die me begrijpen die dezelfde dingen hebben zoals ik. Elkaar helpen. Tijd doorbrengen. Ben zo alleen..Gizem13-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Ik heb maar een paar tips. Als je een enge droom hebt moet je juist op de monsters afgaan. Dit geld ook voor een angststoornis. Buiten lopen kun je in het begin doen als het donker is. Gaat het niet meer? Dan ga je weer naar huis. Dan kun je trots zijn op het begin van verbetering. Langzaam opbouwen en niet te veel hooi op de vork nemen. Misschien kom je toekomstige vrienden tegen. Dat lukt vaak in het bos. Daar lopen veel eenzame mensen. Succes Gizem.
Qwerty19-04-2024
-
Ik ben 68 jaar en sinds 2 jaar weduwe (Verhaal 16)
Ik ben 68 jaar en sinds 2 jaar weduwe. Jammer genoeg heb ik geen broers of zussen. Mijn man en ik deden alles samen, na zijn dood ben ik in een behoorlijk gat gevallen.
Ik zoek `n leuk maatje waar ik leuke dingen mee kan ondernemen, vakantie, weekendje weg terrasje pakken of gezellig etentje, gewoon de gezellige dingen. Mochten er mensen in Maastricht of omgeving zijn die dat ook zoeken, laat het me horen.
Alda> 2 jaar geleden-
Ik Ben 78 en Zoek een maatje
Rudy> 2 jaar geleden -
Heb je facebook??? Daar zijn groepen "alleenstaande/ single 50 +...." . Zoek daar eens naar. Ik was lid van zo'n besloten groep, die géén datingsite is, maar wél leuke dingen organiseren voor mensen die alleen zijn. Met kerst bv organiseerde iemand een diner thuis in Maastricht. Voor mij vanuit de Eifel helaas te ver weg.
Lijdia> 2 jaar geleden -
Hoi
Waar woon jij ? Ik woon in de gemeente Dronten en voel me ook best eenzaam,helemaal nu wanneer ik werkzoekend ben na een opleiding te hebben gevolgd.Madeleine> 2 jaar geleden -
bij mij viel mijn vrouw weg maar ben er mee eens kan je verhaal volgen bij mij het zelfde
eddy b.> 2 jaar geleden -
heb je intussen wat kunnen doen?
Ben 69, en buiten mijn echtgenoot ben ik ook in een groot gat vevallen(in 1 jaar,moeder en zus kwijt)Lin> 2 jaar geleden -
Hallo ik ben Tiny H. D. ben voor de tweede keer weduwe
Ik sta nog vol in het leven maar het valt niet mee om vriendschappen op te bouwen ik voel mij ook zo alleen deed alles samen met mijn man
Ik heb al zoveel opgezocht op fb maar is helaas nog niet gelukt om wat vriendschappen op te bouwen
Ik ga graag fietsen terrasje pakken
Ik heb wel lieve kinderen en kleinkinderen maar die hebben toch hun eigen leven Ik woon in Nuenen bij eindhovenTiny29-01-2023 -
Zie u artikel nu pas, al iemand gevonden.
Hoor het graag.
Grt ToosToos08-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Tiny wil wel een keer met je gaan fietsen , woon niet zo ver weg. in Heeze. Hans
Hans21-09-2023
-
-
Ik ben zo klaar met het leven (Verhaal 452)
Ik ben zo klaar met het leven. Ik wil zo graag dood. Heel veel diagnoses gehad. Laatste chronisch depressief. Het is overleven van de ene depressie naar de andere. Geen werk meer, geen vrienden meer. Al 25 jaar in deze hel.
Ik zou zo graag willen weten hoeveel potten pillen ik in moet nemen dat het eindelijk voorbij is. 3 potten was te weinig. Weer een gedwongen opname. Alleen maar angsten erbij gekregen.natas12-12-2023-
Lieve …
Ik begrijp je. Ik ben ook doodongelukkig en eenzaam. Ik heb bipolaire stoornis en probeer ook al 25 jaar te overleven ipv te leven. Ik wens je sterkte en hoop dat je de komende tijd lichtpuntjes zult vinden of er iets liefs op je pad komt. Ik brand een kaarsje voor jou en mij en hoop op betere tijden Warme groetjes MM19-12-2023 -
Hallo,
Ik ken dat en zou ook graag dood gaan maar dat gaat zomaar niet. Zelf heb ik ook geen vrienden, en uitgaan interesseert me niet, wel eens een gesprek met iemand die dit ook begrijpt.
Sterkte groetjes J.J.20-12-2023 -
snap je waar je tegen aan loopt.
Ik had een goeie baan waardoor ik dacht nu ga ik eens opzoek met 35 jaar waarom ik anders reageer dan je moet doen.
Dan komt de aap uit mouw en krijg je de ene diagnose na de andere waar je niet vrolijk van wordt
En veel onbegrip van mensen waardoor je veel mensen verliest waardoor je er alleen voorstaat
Ik zelf heb fullblow borderline ptts en autisme
En ik snap hoe jij je voelt waar doe je het voor
maar net zoals ik moet je proberen het mooie te blijven zien ongeacht het zwaar en moeilijk is.vivian06-02-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Als ik er voor je kan zijn dan doe ik dat.
Op Discord kletsen? Ik ben een man van 38 (die veel jonger uitziet en gedrag ook)verdayne28-03-2024
-
-
Eenzaamheid en moeilijk om nieuwe contacten te maken (Verhaal 4)
Hallo ..
Eenzaamheid elke dag vecht ik daar tegen Regelmatig denk ik, het hoef voor mij niet meer . op deze aardbol moet je aan zoveel eisen voldoen om ergens bij te horen .. WAAROM??................................ FF STIL de tranen lopen weer over me wangen zo gaat bijna elke dag ... Gezelligheid missen met mensen die oprecht om je geven je vriendin / vriend zijn mis ik in mijn leven.
ik merk ook dat voor mij steeds moeilijker woord om naar buiten te gaan.... nieuwe contacten te maken ... ben te vaak tegen de verkeerde mensen aan gelopen wat heel veel met mij gedaan heb .... lieve groetjes blijven hopen op goede zegen ze dat doen we met lach en traan .........> 2 jaar geleden-
Dit verhaal is, als zovelen, zo herkenbaar. Geen kinderen, familie, maar zonder contact. en ik mis de verbondenheid met mensen. avonden in eenzaamheid en me afvragen, waarvoor het allemaal dient.
Dagen, dat het minder eenzaam voelt. Ik denk, dat het voor velen, moeilijk is, om contacten te krijgen, waar je, je op je gemak voelt en je geborgen voelt. Het alleen is ook zwaar.
martinet> 2 jaar geleden -
Nou ik snap je heel goed mensen eisen steeds meer je moet altijd maar vrolijk zijn en positief maar terwijl dat onmogelijk is met alle rot dingen die je door maakt met fam of buren of wie dan ook
Anoniem> 2 jaar geleden -
Hoi anoniem,
Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.
Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.
Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.iamMe> 2 jaar geleden -
Klopt wel wat jij zegt over de vertrouwen in de mens word wel minder daardoor,er zullen vast wel goede m en een zijn ,maar de eisen wat men legt op mensen is zo hoog!.Probeer via sport in contact met te komen,ga een hobby zoeken je bent te jong om jouw leven zo te leiden.Sterkte
Saskia> 2 jaar geleden -
Hey! dit probleem is voor mij zo herkenbaar dat ik even een berichtje wilde plaatsen! Ik mis ook de ECHTE connectie met mensen al ben ik daar niet zo verdrietig over dat ik er regelmatig van moet huilen.
De eenzaamheid wordt mij ook wel eens te veel en ik kom ook het huis niet uit (ben 21).
Zou je het leuk vinden om eens via social media contact te maken??Michelle> 2 jaar geleden -
Ben erg eenzaam heb geen fam heb hart falen en wil graag een vriendin om mee te praten
Trix> 2 jaar geleden -
Hallo,
Ik zou het wel leuk vinden om met iemand van jullie in contact te komen! Iemand daar interesse in? Om gezellig te kletsen, wandelen of noem maar op!Anoniem> 2 jaar geleden -
Hoi ik herken me in verhalen van jullie ik heb het zelfde geen familie weinig mensen die echt om je geven!!! Als iemand mij wilt appen graag ik heb 2 hinden en ga vaak wandelen alles draait om mijn honden mensen hebben me echt teleurgesteld app me als je contact wilt lekker uit eten strand wandeling a hoor graag iemand groetjes Lala is niet te me echte naam als je apped krijg je me naam natuurlijk ik woon in Westland
Lala> 2 jaar geleden -
Ik herken in al jullie verhalen wel wat.
Het is zo jammer dat zoveel mensen dit zelfde probleem hebben, maar dat het toch zo moeilijk is om met deze lotgenoten in contact te komen. Misschien speelt schaamte een rol, of afstand, of vertrouwen in andere mensen, eigenwaarde? Ik heb vaak gedacht om een site te maken voor mensen die eenzaam zijn en op deze manier mensen met elkaar in contact te brengen. Ik wens iedereen veel sterkte toe en hoop dat we elkaar gaan vinden!!!Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik heb precies hetzelfde als u had graag een vriendin of vriend ,,woon in Maastricht
Marcelle V> 2 jaar geleden -
Ik ben ook alleen en zoek ook een maatje waar je mee kan pr a ten
Ben 78 jaar en weduwe geen kinderen of fam zeereenzaam
Groet b eaAnoniem> 2 jaar geleden -
het al zolang dat ik ziek ben voel me heel éenzaam en achtergelaten vertrouw niemand meer
karin van H> 2 jaar geleden -
Ik heb een dochter en kleinkinderen maar ben door omstandigheden in een dorp terecht gekomen waar ik niemand ken.
Gelukkig heb ik mijn honden bij me maar ben eenzaam zelfmoord komt steeds vaker voor mailen appen lijkt me leuk wandelen met de honden woon in brabantPitje> 2 jaar geleden -
Voel me na mijn scheiding erg eenzaam. Wil graag in contact komen met mensen, maar hoe.....
Nadja> 2 jaar geleden -
💜💜💜💜 mooi geschreven
Anoniem> 2 jaar geleden -
Hoiii, dat klinkt vreselijk zeg. Werk je ook niet? En ben je man /vrouw
Wat is je leeftijdAlida> 2 jaar geleden -
Hallo .ik ben een vrouw van 64 en vreselijk eenzaam.ik woon sinds 1 jaar in andere woonplaats en heb geen contact.ik heb ook vaak idee her hoeft niet meer van mij.niemand begrijp het en bagatelliseert het.vreselijk.en vroeger ook vaak tegen verkeerde mensen aangelopen.hoe moet het verder??
Mirian> 2 jaar geleden -
Hallo,hier ook zo...4 maanden geleden gescheiden geen kinderen en ik werk thuis als zelfstandige,kort om de hele dag thuis!
en (vreselijk) eenzaam.nooit gedacht mij zo te voelen.
ik ben een man van 42 jaarIJpe> 2 jaar geleden -
Ben 8 jaar geleden gescheiden, in de loop van de jaren heb ik nagenoeg geen vrienden, familie die ik nog zie.
Ook mijn kinderen zie of hoor ik bijna niet.
Gelukkig heb ik mn werk nog, al ga ik daar tegenwoordig met tegenzin naartoe.
Horeca, weinig te doen, verplicht mondmasker dragen.
Hoe ontmoet je in deze tijd nieuwe mensen.
Voel me al zolang alleen en eenzaam.
Ben nu 59 jaar. Van mij hoeft het allemaal niet meer.José> 2 jaar geleden -
Geniet ervan.
Als je met mensen bent moet je gaan letten op profileren.
Als je echt vrienden wilt, moet je er even op uit, en je borst vooruit.M> 2 jaar geleden -
Is het raar om je eenzaam te voelen en je dat in theorie waarschijnlijk niet bent?
Ja, ik had liever een partner gehad waarmee ik samen zou kunnen lachen en beleven. Nu val ik steeds op mannen die mij graag vernederen, nee liefdesverdriet is het niet.
Ik heb wel angst om geen potentiële partners tegen te komen. Ik schreef mij in op een betalende datingsite (een grote). Een even grote ontgoocheling, als ik de wanhoop niet kan aflezen op de gezichten van de mannen dan komt dit naar boven in een chat. En als ik dan een zeldzame match tegenkom dan krijg ik natuurlijk geen antwoord. Ze zeggen dat een mens hard is, maar soms voel ik mij niet zo mens.
Het leven is meer dan partners en kinderen maken, nu moet ik toegeven dat ik dat een leuke aanvulling zou vinden.
Ik probeer te genieten van de dagjes, ook al zijn ze niet altijd even boeiend. En ik verzorg mijzelf met mij mooi te maken, te studeren, mijn talenten te gebruiken, mijn huis op orde te hebben en van vrienden en familie te genieten.
Maar op een dag als gisteren, als je nood hebt aan een babbel en niemand antwoordt dan gaat die sterke mens in mij weg. Dan voel ik mij verdrietig. Het is zoals wachten op Godot, je wacht en kijkt uit naar een antwoord dat niet komt...nooit zal komen.
Gekke wereld, dat mij soms een beetje minder sterk maakt. Maar nee gek laat ik mij er niet van maken. Ik durf alvast wel geloven dat ik nog veel ga kunnen lachen :-), want lachen is aanstekelijk...R> 2 jaar geleden -
Helaas veel herkenbare verhalen. Heb zelf ook vaak de deksel op de neus gekregen. Vriendinnen die ik steeds minder zag een pittig huwelijk, nu ex. Een moeder die haar zoon leuker vindt als haar dochter. Dan kan ik me toch niets anders voelen als een niet leuk persoon. Daarom zoek ik geen nieuwe vriend of een vriendin, wil ze niet met mij opzadelen. Maar deze eenzaamheid is ook niet fijn. Mss toch maar eens proberen mensen te ontmoeten. Verder ben ik wel een vrolijk persoon hoor, aan mij merkt niemand iets. Ben geen wrak.😉
Ik woon in Drachten en zal graag met een leuke veertiger in contact komen. Weet alleen niet hoe dat hier kan.
Groetjes, JadeJade> 2 jaar geleden -
Ik vroeg mij af van welke datum deze berichyen zijn.ik kan dat nergens vinden. Ik bedoel als ik reageer op een bericht uit 2018 is dat niet handig groetjes Anita
Anits> 2 jaar geleden -
In al deze berichtjes herken ik mezelf ben ook alleen eenzaam lukt me niet meer om aansluiting te vinden
Natuurlijk ben ik ook teleurgesteld zo vaak ik was alleen goed om de ander weer op weg te helpen
En als het goed gaat dan kennen ze je niet meer
Nu ik ouder ben vliegt het me aan en wordt ik er erg verdrietig van
Ben een vrouw van 64 en ja eerlijk ik sta niet meer vooraan om iemand te helpen wil zelf nu zo graag eens geholpen worden beetje steun wat liefs samen wat ondernemen je verhaal bij elkaar kwijt kunnen en dan genieten van leuke dingen niet blijven hangen natuurlijk
Lekker wandelen fietsen fotograferen hapje eten
zwemmen uitstapje maken maken maar niet alleen dat doe ik dus niet
Sterkte allemaalChristel> 2 jaar geleden -
Dat heb ik ook. De meeste mensen begrijpen je niet. Ik zou graag iemand leren kennen om leuke gezellige dingen mee te doen.
Mijn man heeft andere hobby's en ik wil eens graag lachen enz.josette> 2 jaar geleden -
Ik leef ook al jaren alleen, telkens als ik mensen ontmoet ben ik open en eerlijk, en heel vrijgevig, met kleine dingen, heb het niet breed, maar ben blij met het beetje dat ik heb, en toch loopt het steeds slecht af bij andere mensen, alsof er een jaloezie is tegenover mij, ik doe dan zo veel voor die persoon, vriend of vriendin en dan plots ben ik niet meer welkom, ik heb steeds het gevoel dat als ik niet buigend of onderdanig ben ze mij afkeuren. En dat is het nu net, echte vrienden zouden toch open moeten staan, je in elk opzicht respecteren, heb steeds het omgekeerde gevoeld en meegemaakt, blijkbaar ontmoet ik de verkeerde mensen, waardoor ik nu heel erg wantrouwig ben geworden, tot zelfs angst om nieuwe contacten te maken, omdat ik steeds ontgoocheld wordt, ik voel me zo eenzaam dat ik mijn moment af wacht om weg te trekken 'naar het buitenland, omdat ik het zo zat ben hier in België, maar heb geen idee waarheen, al die schijnheiligheid, en valse mensen die er rondlopen hier, denk dat ik wil vluchten, mijn droom waarmaken, misschien in Frankrijk of Italië of Spanje denk ik dan, ik wil zo graag terug blij zijn, lachen en genieten van kleine dingen, oud worden met leuke verdraagzame, blije mensen, zo ben ik ook altijd geweest, doch ik loop blijkbaar tegen de verkeerde mensen aan die mijn goedheid misbruiken. Ik droom ervan bij iemand te kunnen wonen die een B&B heeft of boerderij of iets dergelijks, in het buitenland, die ik mag of kan helpen ofzo, en zo niet eenzaam te moeten eindigen, ben nu bijna 55jaar in December '21 en hoop echt die droom te kunnen realiseren. Mijn vader heeft me als kind altijd vernedert en onderdrukt, ik mocht niks,mijn partner idem. Vandaar dat ik ben gescheiden,dit kon zo niet langer, ik wil gewoon gelukkig eindigen.
Noella> 2 jaar geleden -
Ik ben best heel gelukkig, alleen mis ik een soort vriendin. Hou van veel gezelligheid en heb ook wel een rijbewijs en mag ook graag auto rijden, maar wil niet op vakantie, want ik ben al in heel wat landen geweest. Wat ik wel heel leuk vind is ergens een restaurantje pakken voor een kopje koffie te drinken of een hapje te eten. Mijn hobby is lezen schrijven en een beetje piano spelen.
Hopelijk krijg ik een antwoord op mijn schrijven en is er iemand die een beetje de zelfde wens heeft dan ik. Veel liefs van mij CarlaCarla. Ben net 75 geworden, maar> 2 jaar geleden -
Ik weet wat je voelt, heb zelf vier zussen, allemaal anders en geen aandacht voor elkaar, daarom wil ik best met jou in contact willen komen om te zien wat er bij ons nog te redden valt. Ik ben in ieder geval wel gelukkig, maar moet het wel alleen doen.
Hoor ik nog wat van jou, ik woon in het Oosten van het land.Clara> 2 jaar geleden -
Wellicht een huisdier, ga ik ook doen. Ben je niet helemaal alleen
Suzanna> 2 jaar geleden -
Zeer herkenbaar, lijkt wel alsof deze dagen in eeuwigheid duren vandaag eerste kerstdag geen telefoontjes gehad van niemand alsof je niet bestaat. Vanochtend heb ikzelf een paar mensen een app gestuurd met kerst groet. Ik kreeg reactie terug dat was dat.
Ik weet gewoon weg geen houding meer naar mensen ik mis het zo enorm. Is dit het leven, wordt gezegd hou vol. Doet allemaal zoveel pijn. Wanneer wordt het dragelijk dit houd toch niemand vol. Morgen tweede kerstdag niks op de planning o ja een boek lezen.Anoniem> 2 jaar geleden -
Ja Anoniem,
En dan zie ik al die vrolijke mensen,gezinnen op de tv. (Top 2000)Dan krijg ik het gevoel er niet bij te horen. Ik woon alleen en voel mij daar ook minderwaardig door. Ik voel mij sinds 2014 steeds eenzamer. Gelukkig heb ik mijn werk nog maar ook daar voel ik mij depressief en er niet bij horen.
Ik hoop voor iedereen dat het komende jaar wat lichtpuntjes gaat brengen want nu is elke dag een enorme sleur en is het bijna overleven.Johan,> 2 jaar geleden -
ik heb dit ik ben 13 en heb tit al van mijn 4 jaar ik weet alles van elke dag nog zo goed ik voel me alleen verdrietig heb altijd ruzie met iedereen niemand ziet me staan ik ben de seut van de school ik werd ook gepest nu nog eigenlijk niemand helpt me of doet er iets aan ik wil nie da het met andere gebeurt dus ik probeer iedereen altijd te helpen ik krijg alleen nooit iets terug
Anoniem> 2 jaar geleden -
ik kan wel meedenken, en heb ook mee leiden met deze menden die dit geschreven hebben, maar ik weet niet wat ik terug kan zeggen. mijn leven gaat aan mij voorbij. dat is zo, en voel het ook zo.
Anoniem> 2 jaar geleden -
Na ervaringen va n mensen hier gelezen te hebben, vraag ik me af waarom op deze site geen mogelijkheid is te reageren EN in contact te komen, zo spijtig……
Groetjes en allemaal veel sterkte toegewenst!Ganny> 2 jaar geleden -
denk net zo,ook ik kom mensen tegen in deze wereld die de ook leeg zijn
Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik ben heel eenzaam en alleen en ik ben 69 jaar Ik weet niet meer hoe ik hier doorkom
Zou graag een maatje vinden om eens een babbeltje te doen maar ga zelden buiten
Ik woon in West vlaanderenFrancine> 2 jaar geleden -
Ik heb nou net hetzelfde verhaal. Toen mijn echtgenote nog leefde. was ik meestal blijgezind. . De diagnose was gesteld. mijn vrouw had leukemie . 2 dagen later was ze verlamd. en moest ik de boodschappen alleen doen. Voor die tijd deden we alles samen . Ik kon dan ook makkelijk in contact komen mat anderen. vooral mannen. want ik ben gehuwd met een vrouw maar ban al altijd gay geweest . In die tijd midden vorige eeuw dan moest je trouwen of vrijgezel blijven. Ik had een metgezel . Niet de ideale. maar toch een metgezel . Die ook oprecht om mij gaf . Nu is ze 9 weken geleden b egraven. en zit ik hier hoog in mijn eksternest alleen . Van s morgens tot s avonds alleen. . Eventueel vlug boodschappen doen ... Veel wakker worden en we diep ongelukkig voelen. . Ik herken dat gevoel van je ongelukkig voelen . Tranan lopen over mijn wangen. Het verdriet is onstuitbaar . Ik mis familie. . Familie beseft niet hoe eenzaam je kan zijn . Ik mis andere mensen om mee te praten . Ik wil vooral mannen ontmoeten. . Om voor altijd mee te leven en gelukkige dingen te doen. te wandelen. ye babbelen. koffie mee te drinken ...Het is zo erg .
Moon04-12-2022 -
Zou graag incontact willen komen met lotgenoten
Anoniem09-12-2022 -
Het is zo herkenbaar. Je denk fijne en leuke mensen om je heen te hebben tot dat ... Waarom?? Wat bezield d'r mens om met andermans gevoel te spelen je te belazeren en te bedonderen zijn zoveel dagen in mijn leven dat ik denk het is klaar het is over weg hier . De pijn waar mee je rond loopt en verdriet kan je niet verwerken ...
...05-02-2023 -
Heel herkenbaar
Manu07-02-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.Sannie09-03-2023
-
-
Eenzaam (Verhaal 491)
Ik voel me af en toe echt f eenzaam, mensen laten je. Vallen om wat voor reden dan ook. Snap dan begot niet waarom, maar ok. Zou graag eens mensen tegen komen die gewoon normaal doen, lijkt me niet heel moeilijk, maar in deze wereld schijnen ze moeilijk te vinden te zijn. Nou ja we maken er maar het beste van.A03-04-2024 -
Ik heb een euthanasie verzoek ingediend (Verhaal 252)
Sinds 1,5 jaar heb ik een euthanasieverzoek ingediend bij Expertisecentrum Euthanasie. Dit verzoek is gebaseerd op uitzichtloos en ondraaglijk psychisch lijden. Op internet vind ik enkele verhalen van en over personen die uiteindelijk euthanasie hebben gekregen.
Mensen die ook bezig zijn met een dergelijk traject daar is maar weinig tot niets over te vinden...
Graag zou ik daarom anderen leren kennen die ook in een euthanasietraject zitten op basis van psychisch lijden.T.> 2 jaar geleden -
Eigenlijk al een jaar of 10 ontzettend eenzaam (Verhaal 390)
Ik ben 35 en eigenlijk al een jaar of 10 ontzettend eenzaam. Ik heb veel vrienden die ik regelmatig zie maar er mist iets. Al mijn vrienden zijn getrouwd en hebben kinderen en nadat ik vorig jaar mijn vader ben verloren heb ik eigenlijk niemand meer die mij begrijpt. Als ik met vrienden ben dan doe ik altijd wel vrolijk etcetera maar ik kom altijd alleen thuis. Ik heb een prima baan, koophuis maar ik heb de energie niet om nieuwe mensen te ontmoeten en afgelopen jaar lijkt het wel steeds erger te worden. Met meerdere psychologen gesproken maar het helpt niet. De energie om te leven is er niet meer, het vuur is er niet meer en de motivatie is er niet meer. Zal het ooit nog beter worden…James24-08-2023-
Ja soms voelt het zo dat er niets meer is om voor te leven! Je hebt alles bereikt en toch voel je een enorme leegte. Je zit ook nog in een rouwperiode van je vader. Dan is het nog erger. Maar ergens gaat de zon ook weer voor jou schijnen ! Sta er ook voor open. Elke dag is een nieuwe dag! Het is vallen en opstaan en af en toe kruipen! Maar blijf geloven in iets moois of zoek iets moois. Veel sterkte🥰
Els31-08-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Het alleen thuiskomen probleem herken ik wel. Dat went niet , maar je moet de moed erin houden.
Paul18-11-2023
-
-
Een relatie zonder sociaal netwerk (Verhaal 422)
Hallo, ik wil ook eens mijn verhaal delen. Ik ben 44 uit belgië, ben gay en heb relatie van 20 jr die moeilijk loopt door mijn jarenlange eenzaamheid... Vroeger had ik grote vriendengroep, veel vriendinnen en zo... Maar vriendinnen krijgen kinderen en verdwijnen. In gaywereld is echte vriendschap ook moeilijk en de goeie gayvrienden die ik had zijn ook al lang verdwenen. Nu heb ik enkel nog heel oppervlakkige kennissen die ik 1 of 2 keer op jr zie. Vriend vind dat minder erg, hij is meer een kluizenaar die genoeg heeft aan relatie en hij heeft nog wel paar vriendschappen. Maar een vriendengroep samen hebben we niet meer. Mijn beste maat die ik al 25 jr ken en zijn vrouw zie ik nog maar 1 of 2 keer op jr sinds ze kind hebben. Naar familie kunnen ze elke week gaan. Hun kind is gewoon vreemde voor mij. Ze wonen superdicht bij ons. 2 jr geleden is moeder van vriend overleden, dat was eigenlijk onze enige familie die we nog hadden. Ook hier hebben veel mensen ons laten vallen, ook al tijdens ziekte van ma van vriend. Wij horen nergens nog bij in maatschappij. Bij hetero's van onze leeftijd draait alles rond kinderen, gezin en familie. In gaywereld passen we ook niet. Buren in onze straat zijn vriendelijk maar ze hebben geen interesse in ons. Er is regelmatig mannenavond en vrouwenavond, wij worden nergens uitgenodigd want ja waar horen we bij he als gay. Nieuwe vriendschappen opbouwen lukt gewoon niet meer, al 10 jr niet meer. Ik doe hobby's, ik sport, ik volg avondles, we reizen veel... en de contacten blijven allemaal heel oppervlakkig. We hebben een app in spanje gekocht en ook daar voel ik me eenzaam, waar het voor ander makkelijk is is om mensen te leren kennen is het voor ons moeilijk. We zijn er ook veel te weinig. Ik heb gevoel dat leven aan me voorbij gaat. Een verjaardag vieren met vrienden, regelmatig es op bezoek gaan bij elkaar, iets gaan drinken met vriendin, eens gaan shoppen, nieuwjaar vieren, eens regelmatig bellen ... dat zijn dingen die ik al jaren niet meer ken. Ik heb gevoel dat ik alles moet opkroppen, en dan telkens moet acteren als we met etentje zitten bij mensen die we 1 keer of 2 keer op jr zien. Want dat zijn enige contacten die we nog hebben. Ik ga ook wel es naar feestjes van werk en zo maar blijft ook allemaal oppervlakkig. Ik vind het enorm vermoeiend om zo fake en oppervlakkig te zijn, zijn altijd zelfde oppervlakkige gesprekken. Relatie is wat mij betreft ook bijna voorbij, ik heb er de energie niet meer voor. Een relatie zonder sociaal netwerk is niet meer houdbaar voor mij.VB13-10-2023-
Zo herkenbaar...Je bent niet alleen. Sterkte hoor!
Anna20-10-2023 -
Beste ,,
Ik ben ook gay, woon alleen en ken ook de eenzaamheid.
Konden we elkaar maar een beetje helpen, of naar elkaar luisteren, of leuke dingen doen. Moet toch iets van te maken zijn ? Ik heb wel een paar vrienden, sommigen gay, maar niet allemaal.Bob02-11-2023 -
Zo herkenbaar je verhaal.
Maar we hebben ook een leven
We bestaan ook
Maar meeste mensen vinden ons eng
Merk ik ook sinds ik verhuisd ben
Denken ze een lesbo in complex ohjee
Denk ik doe eens normaal we zijn ook mensen
Mijn buren, 2 mannen hebben het er ook moeilijk mee ze worden niet geaccepteerd hierzo
Maar blijf altijd moed houden
groetjes VivianVivian06-02-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Wat heftig Vivian!
Ik ben zelf hetero, maar ik accepteer iedereen of je nu op een vrouw of man valt.
Ik hoop dat je rust gaat vinden en ik wens je veel geluk met je vriendin en laat je niet gek maken door je buren, want het heeft meer met hun te maken.
Jullie zijn inderdaad ook mensen! En jullie zijn mooi zoals jullie zijn❤Anoniem07-02-2024
-
-
Ik mis mijn 2 psychologen en de psychiater (Verhaal 41)
Dag lieve lotgenoten,
Ik voel mij op dit moment, net als jullie, heel eenzaam. Ik zie het niet meer zitten, daarom wil ik even mijn verhaal met jullie delen.
Ik ben 3 jaar lang in therapie geweest voor veel verschillende psychische problemen, waaronder PTSS en de psychotische stoornis NAO.
Voordat ik in therapie ging, was ik niet gewend dat mensen naar mijn verhaal luisteren en mij serieus neemde. Ook was het nieuw voor mij dat er met mij werd meegedacht naar oplossingen.
In die 3 jaar tijd ben ik mij steeds beter gaan voelen. De therapie is enige tijd geleden beëindigd, omdat het weer goed met mij ging.
Sindsdien mis ik de 2 psychologen en de psychiater die mij hebben geholpen. In het begin was het niet zo erg, want ik heb dat gevoel vanaf het begin onderdrukt, omdat ik al dacht dat ik ze zou gaan missen.
Maar nu is het echt veel erger geworden. Ik droom elke nacht over ze. Dat ze mij redden van iets wat er in mijn droom gebeurt. Ik moet ook elke dag om ze huilen.J> 2 jaar geleden-
Nu je je alleen voelt, kan je dit gebruiken als rustpunt, een stille ruimte in jezelf, waar je je verdriet kan omarmen en nadien loslaten om iets nieuws te ontdekken binnen jezelf. Een nieuwe ruimte waaruit nieuwe interesses kunnen ontstaan, of zelfs een nieuwe levensvisie. Kleine nieuwe ervaringen, die jezelf kan invullen. Natuur ontdekken, wandelingen, koken, schilderen, toneel, vrijwilligerswerk. Keuze genoeg dus.
Die leegte (eenzaamheid) kan je zelf positief invullen, nadat je afstand neemt van oude ervaringen,groetjes, JanJan> 2 jaar geleden -
Hallo Jan,
Bedankt voor de tips. Ik ga ermee aan de slag en laat binnenkort even weten hoe het is gegaan.
Groetjes,
JJ> 2 jaar geleden -
NAO is geen psychotische stoornis.
NAO staat voor een mogelijke persoonlijkheids stoornis maar die
nog nader omschreven moet worden. Feitelijk geeft men aan dat ze nog niet precies weten wat er aan de hand is en of er iets aan de hand is.
Voor PTSS heb je speciale EMDR therapie. Daarnaast kun je speciale ademhalingsoefeningen doen
(Speciale app). Hierdoor word je rustiger net als bij Mindfulness of yoga.
Verder zou je eens kunnen overleggen met de praktijk ondersteuner van je huisarts of acceptatie therapie een oplossing is. Deze vorm van therapie kan zowel individueel als in groepsverband.
Veel succesAn> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Psychotische stoornis NAO bestaat wel degelijk. Ik heb hetzelfde label en begrijp ook heel goed dat je ze mist. T is zaak op jezelf te leren vertrouwen. De bevestiging uit jezelf te gaan halen en alles wat je geleerd hebt toe te blijven passen. T gaat wel wennen. Heeft tijd nodig.
Lieve groetjes van mijAnoniem13-08-2023
-
-
Alsof ik zit te wachten op het einde (Verhaal 134)
elke dag hetzelfde . ik heb epilepsie en mag daarom niet meer werken . ik ben de hele dag / week alleen met mijn hond . en corona maakt alles nog moeilijker . soms heb ik het gevoel dat ik hier gewoon zit te wachten op het einde . als er niets meer is is het einde nog niet zo een slecht vooruitzicht . alleen duurt het wat lang .marc> 2 jaar geleden -
"Vaarwel" (Verhaal 490)
Ik wil 'vaar-wel' tegen mezelf zeggen alsook vaarwel.
Ik wil 'ik ben ook een goeie papa voor mezelf' zeggen.
Ik wil mezelf het beste geven van wat ik te bieden heb en dat dan delen met iemand die later zegt:"het was echt de moeite om mijn tijd hier op aarde met u te delen, en dat dan terug te kaatsen"
Ik wil mijn geluk niet laten afhangen van iets of iemand.
Ik kan "ik wil de kracht om lastige situaties te aanvaarden en los te laten"
Omdat 'het' , alle omstandigheden samen, te zwaar zijn heb ik er een pakketje van gemaakt en uit handen gegeven met de vraag: "doe er iets mee, geef me wat het beste is voor mij", ik heb de energie niet. "Hier neem het over".
Pijnlijk om toe te geven dat ...
En nu 'mijn tijd uitzitten' en de pijn toelaten.
Ik weet dat het tijdelijk is en dat ik ga zeggen
"Welkom terug"
Maar
Karel30-03-2024 -
Ik voel mij zo eenzaam en leeg (Verhaal 488)
Ik ben een vrouw van 45 jaar. Een moeder van 2 eigen kinderen en nog 3 bonus kinderen. Ik ben al 10 jaar getrouwd. Wij leiden een druk leven. We hebben 2 eigen bedrijven. Ik zit in de sneltrein van het leven. Werk, kinderen naar school /zwemles/sport brengen. Mijn man is veel weg voor zijn werk. Als hij belt ..gaat het over werk. Als hij thuis is gaat het gesprek over werk. In het gezin sta ik onderaan de ladder. Eerst komt werk/ kinderen. Dan de honden en dan ik ergens. Zo voelt het voor mij. Ik ben een pleaser en iemand met een hart van goud. Ik ga voor je door het vuur. Maar wie doet dat voor mij??? Ik heb weinig soiciale contacten. Ik voel me niet gezien en niet gehoord. Ik ben erggg goed in mijn eigen afkraken!!! Ik heb verschillende cursussen en opleidingen gedaan voor choach. Ik ben dus NLP en Hypnose coach. Ik ben goed in andere te helpen. Alleen te dom om mijn eigen te helpen. Burn-out en drepressie staan vaak voor mijn deur. Ik blijf maar doorgaan. Stort me op werk/kinderen...de sneltrein blijft maar doorgaan. Soms fantaseer ik dat ik in de auto stap..begin te rijden en nooit meer terug kom. Niet meer van me laat horen. Dan wordt ik weer super verdrietig want ik ben dol op mijn kinderen. Ik voel mij alleen zo vaak eenzaam en leeg. Is dit mijn leven nou. Soms verlang ik zo naar een knuffel en liefde. Als mijn zoontje mij knuffelt...dan huil ik soms stiekem in zijn nek, omdat ik dan zo blij ben. Gewoon zielig he?! Ik heb al veel geprobeerd. Vele coaching gesprekken bij een lieve vrouw. Die ik vertrouw. Ik kom er maar niet uit. Wanneer stopt het. Zodat ik me niet meer leeg voel en oprecht gelukkig kan zijn.Anne28-03-2024 -
Voel me niet goed genoeg (Verhaal 487)
Hoi allemaal
Ik heb de laatste tijd heel vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Ik heb 1 hele goede vriendin en dat is het dan ook.
Een jaar geleden kreeg ik terug contact met een man waarmee ik vroeger op de jeugdbeweging gezeten had. In het begin was dit contact heel leuk en ging het over dingen van vroeger. Na een tijdje ging het over naar sexpraat. Ook al ben ik getrouwd ik heb er toch aan meegedaan. Tot ik op een bepaald moment iets had van nee dit is niet wat ik wil, ik wil gewoon vrienden zijn. Hij beloofde verschillende keren dat hij zijn best ging doen om het niet meer over sex te hebben, hield die uiteindelijk nooit lang vol. Ik heb dan beslist dat ik helemaal geen contact meer wou.
Ik heb een tijdje met een goede vriend van mijn man gestuurd, had het gevoel dat ik over alles kon praten met hem. In het begin stuurde we heel vaak, op zaterdagnacht vaak de ganse nacht. En ineens van de ene dag op de andere stopt hij gewoon met sturen. Ik had aangegeven dat ik hoopte dat we hele goede vrienden konden worden. Nu vind hij dat ik teveel stuur, dat het begint op te vallen voor zijn vrouw en vind hij zijn vriendschap met mijn man veel belangrijker dan mij. Mijn man wist trouwens dat ik met hem stuurde.
Afgelopen weekend ben ik mijn verjaardag gaan vieren samen met mijn man, mijn beste vriendin mijn zonen en wat kameraden van mijn zonen. 1 persoon twijfelde of hij mee wou gaan, is uiteindelijk dan toch meegekomen. Achteraf bleek dat die alleen maar meekwam omdat mijn vriendin erbij was.
Ik heb echt het gevoel dat er nooit iemand voor mij kiest ofwel is mijn man belangrijker ofwel mijn vriendin veel toffer als ik, ofwel wil ik teveel contact ofwel is het alleen maar voor sex.
Ja het zijn altijd mannen waarmee ik vrienden wil zijn maar ik kom veel beter overeen met mannen als met vrouwen. Mijn beste vriendin ken ik al van in de kleuterklas.
Ik zou zo graag eens willen dat er iemand voor mij kiest, hebt het er echt zo moeilijk mee dat ik nooit goed genoeg ben.Christel25-03-2024- Alle reacties weergeven...
-
Heey Christel ik las je tekst, en ik zal je zeggen begin eerst eens met voor jezelf te kiezen, want altijd maar hopen dat er iemand is die voor jou gaat kiezen is een verwachting, want als niemand mij kiest ben ik niet goed genoeg? Dat klopt dus niet, en lees met mij mee en ik ga het in koeien letterd zetten:
JE BENT WEL GOED GENOEG!
Ga eerst voor jezelf zorgen, en daarna komt het vanzelf en je kan beter 1 vriendin hebben dan 10 anderen die waarschijnlijk niet altijd de tijd hebben.( niet dat ze dat natuurlijk altijd moeten hebben)
Ik heb zelf geen vrienden, en dat is ook soms zo vervelend, maar ik denk nu wel ( ik wil best wel 1 vriendin hebben en of een maatje) maar ik heb nu best veel rust ik ben niet antisociaal ik zou zelfs wat meer willen socialiseren, maar hou jezelf niet tegen en ga iets doen waar jij blij van word en eigenlijk alleen waa jij blij van kan worden, en dat is belangrijk, want hoe meer activiteiten die je gaat doen waar je blij van word hoe meer
voldoening je zal krijgen, en wie weet kom je vanzelf iemand tegen.
Ik ben zelf weer op volleybal gegaan en ik ga beginnen met een andere sport op de zaterdag waarschijnlijk en dat is ook in een groep, maar ik ga af en toe allern uit eten, naar de bios, zwemmen plus sauna helemaal alleen, en ja soms sauna is moeilijk, want dat zie je stelletjes samen, en ik heb ook geen relatie, en of vriendengroep, maar ik bijt mij erdoorheen en ik ga er naartoe wanneer ik daar zin in heb en als ik het kan permitteren.
Lieve Christel je mag er zeker wezen❤Anoniem27-03-2024
-
Lotgenoten vinden (Verhaal 482)
Hé allemaal,..
Ik wil graag in contact komen met mensen die op een of andere manier alleen voelen,
Ik voel me regelmatig alleen…. Ik snap wel waar het vandaan komt ( ben een jonge man van 35 die
Iets minder goed verstaanbaar is )
Door me leven heen moest ik wat harder lopen dan gemiddeld,.. altijd maar bewijzen dat ik ook een leuke dude ben ….. ( ik heb geen zin in die sticker op me hoofd: is iets anders dan normaal)
Vaders is weg gelopen voor me eerste verjaardag..
Ben nood gedwongen vroeg volwassen geworden opzich geen punt !!!
Is alleen maar positief toch ?!?!😅
Nu is het wat moeilijker voor me om contact te leggen met mensen
Terwijl ik eigenlijk ( van mensen om me heen wil )
Is iets korte bericht..!ik weet het 😅Bilal15-02-2024- Alle reacties weergeven...
-
Hoi
je verhaal trok me aan.
Ik voel mijn hele leven al alleen.
Ben ook vroeg volwassen moeten worden.
Als je wilt praten hoor ik het wel.
weet niet waar jij vandaan komt?
groetjes vivianvivian15-02-2024
-
Niemand geeft om me (Verhaal 210)
Hey,
Ik ben 20 jaar en voel me zeer eenzaam. Ik heb geen contact meer met mijn ouders, het ging simpel weg gewoon niet meer. Toen ben ik bij mijn vriendin in belgie gekomen. Ik ben ontzettend eenzaam zo voel ik me teminste. In belgie heb ik niemand behalve haar (in Nederland had ik ook niemand) Maar ik zit nog vaak met het gevoel dat ik mijn ouders mis wat logisch is. Ik heb veel gemist in mijn jeugd, zoals communicatie dit probleem merk ik heel erg met mijn vriendin ik ben een moeilijke prater. Onze relatie loopt op een einde en dit doet mij heel erg pijn, want ik heb niks anders om mijn gedachte te verzetten. Het voelt ook alsof ik niks bijzonders op deze wereld breng en dat ik niet speciaals voor iets ben. Niemand geeft om me. Lol zo voelt het. Ik weet niet wat ik doe en waarom ik er nog moeite voor zou doen.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Kan ik hier nog op reageren? Ik kom graag in contact met je.
Ik30-06-2023
-
Narsiatische relatie van mijn moeder heeft me gebroken (Verhaal 485)
Hallo iedereen,
Ik wil hier wat delen en me zwaar op het hart ligt,
Mijn moeder heeft 12 jaar lang 2 narcistische relaties gehad. Van kwaad tot erger.
Ik ben nu 25, en dan kan je je voorstellen ik woonde nog thuis.. mijn eigen vader had geen emotionele intelligentie ( die wou die niet hebben ) . Daarna heeft ze 2 narcistische relaties gehad.
Hierbij werd zei en ondertussen ik onderdrukt, nooit fysiek gelukkig maar emotioneel zat ik in een diep dal, vecht of vlucht modus bang dat ze misschien iets zou krijgen.. als ze een keer haar mond zou opentrekken.
Ik heb geleerd dat aangeven hoe je je voelt slecht is en zeurderig is. Dat ik er niet toe deed en dat ik meer een vuilniszak was dan dat ik gewaardeerd werd.
Dat heeft zich bij mij geuit tot dat ik me alleen gewild voel tijdens seks. Voor zolang het duurt.
En dat gevoel wilde ik niet kwijt.. dus begon ik ook de verkeerde over de vloer te krijgen. Dat heb ik zelf gestopt want ik merkte dat het daar vandaan kwam.
Mijn moeder heeft na 12 jaar zelf eindelijk haar leven opgepakt en is weg gegaan. Maar ik moest haar laten ontsnappen zodat er geen ‘vervelende’ dingen zouden gebeuren..
Ze heeft een jaar bij me gewoond en me emotioneel opgevreten. Ze was een zakje stof, ze wist niet meer wie ze was, wat ze moest, alles en overal bevestiging voor.. tot diep in de nachten jaar proberen uit te praten zodat ze niet terug ging. Dat is gelukt maar ik werk overdag gewoon.
Het is mij geleerd dat ik niet moet zeiken en gewoon door moet gaan.
Ik voel me niet gewild, ik voel alsof ik het niet ‘waard’ ben terwijl ik ergens wel weet dat ik het wel ben.
Ik heb me grenzen aangegeven aan haar en die begrijpt ze gelukkig. Want ik wil niet in dezelfde valkuil trappen als zij.
Ik heb avonden waar ik me goed voel, daten voelt voor mij alsof ik het rare eendje ben en niemand mij op die manier zou willen, ondertussen doodsbang dat ik in de val zou trappen waar zei ook ik viel. Je aan iemand willen geven en ondertussen het absoluut niet willen.
Ik weet mezelf soms geen raad.
Bedankt voor het luisteren en lezen van mijn verhaal.Melanie20-02-2024- Alle reacties weergeven...
-
Als ik ergens mee kan helpen?
Ik heb Discord en ben 38 en ook heel erg alleen en het gevoel niets waard te zijn.
Groetjesverdayne28-03-2024
-
Nooit gedacht dat eenzaamheid zo'n impact kon hebben (Verhaal 66)
Sedert begin 2013 ben ik gescheiden. Ik had nooit gedacht dat de eenzaamheid zo'n impact kon hebben op een mens. Ondanks een huidige lat-relatie waar ik elke dag het beste van probeer te maken, lukt het me niet om heel wat minder eenzaam te zijn. Van samenwonen is er totnutoe geen sprake, dat is m'n grootste wens. Ik wil de weekends meer samen doorbrengen, maar m'n vriend houdt niet van zo'n regeling. Ik hoop dat ik dus ooit nog eens een vaste relatie kan hebben, daar verlang ik enorm naar. Ik zal er stilaan naar op zoek moeten gaan, denk ik soms, maar zeker niet via dating-sites.Door die veel eenzame momenten, heb ik ook meer tijd om te piekeren... Door de scheiding heb ik heel wat vrienden en familie verloren.... en MIS ik dat nog altijd enorm. Dan denk ik vaak hoe zou het zijn met ..... en met de kinderen van.... Al die sterke banden die in de tijd zo heel mooi waren en waarbij ik me ook gelukkig voelde, zijn op een dag doorgeknipt en dat kan nooit meer terugkomen. M'n ex-man heeft bij de scheiding heel weinig vriendschaps- en familiebanden verloren.Ik heb hem jaren vertrouwd bij alles wat hij deed, op werkvlak, op financiële regelingen thuis,onze 2 kinderen, maar achteraf bekeken, heeft hij me heel erg bedrogen. Ik deed op het einde niets meer goed.... Ook de vrienden waar we jarenlang mee op reis geweest zijn, gaan eten , veel leuke dingen samen gedaan, zie ik nooit meer. Dat blijft een mens achtervolgen na al die jaren, dat laat je niet los en kan je niet zomaar wegwissen. Dan denk ik soms "wat heb ik dan al die jaren voor hen allemaal betekend? Was ik dan misschien maar een "aanhangsel, een bijlage" bij alles wat m'n ex-man deed en zei? Z'n moeder stond altijd op de eerste plaats en dan ik... Ik heb een slechte kindertijd (meer dan 2 jaar ziek geweest tijdens de lagere schooltijd wegens een zeldzame kinderziekte)en een slechte jeugd gehad (heel weinig mogen ondernemen en braafjes altijd knikken voor m'n ouders). Toen ik via een heel goeie vriendin m'n ex-man had leren kennen op 24-jarige leeftijd, klikte dat meteen maar gedurende m'n 23 jaar durend huwelijksleven had ik vaak het gevoel dat ik constant moest veranderen van m'n ex-man....Vooral de laatste jaren voor de scheiding werd ik bestempeld als autistisch, apatisch, asociaal, zuur, verbitterd, vijandig.... Je zou voor minder als je in die eenzaamheid noodgedwongen wordt geduwd en niet meer jezelf kan zijn.... Ook met de opvoeding van de kinderen had ik het niet gemakkelijk. Mijn aanpak en mening bij de opvoeding telden nooit mee. Ik was een slechte moeder, heb ik vaak horen zeggen.... We zijn een 9-tal jaren in relatie-therapie geweest en ook daar had ik alleen het gevoel m'n verhaal kwijt te kunnen maar een concrete aanpak (ik dacht aan workshops en opdrachten om thuis te proberen )is er nooit gebeurd via de psycholoog.M'n ex-man was goed bezig, ik moest veranderen, hij niet in die 9 jaar therapie. Was dit dan wel een goeie psycholoog? Het kan toch niet dat een mens constant verkeerd bezig is??? Een karakter (bij mij althans)kan niet zomaar veranderd worden .... vooral met m'n nare kinder- en jeugdjaren die daar zeker in meegespeeld hebben... Ik wil iemand leren kennen die de eenzaamheid bij mij kan doorbreken. Een van m'n hobby's is koken.Ik volg al heel lang kooklessen maar de laatste jaren ondervind ik wel dat ik me niet meer opgenomen voel in de groep. Niemand die eens iets vraagt aan mij of een gesprek aanknoopt met mij.Ik doe heel vaak een inspanning om mensen iets te vragen, maar ik krijg weinig of geen respons terug, daar duikt de eenzaamheid dan weer op. M'n kids zie ik nog heel weinig,door allerlei omstandigheden, daar telkens weer die eenzaamheid. Op m'n werk telt m'n mening heel weinig mee. M'n Initiatieven om bijv. iets anders aan te pakken,worden meestal van de kaart geveegd, daar opnieuw weer die eenzaamheid. Ik denk dat het grootste probleem is dat ik absoluut geen sterke persoonlijkheid heb.....Els> 2 jaar geleden-
Heftig verhaal!!
Jeroen> 2 jaar geleden -
Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat , Els ?
Wil je dat delen ?Paul07-05-2023 -
Heel herkenbaar maar dan andersom. Ik heb ook een LAT relatie, maar die is onstabiel. En dan wordt je gevoel van eenzaamheid nog sterker. Het is niet makkelijk. Sterkte
Erik30-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hier ook een lat relatie van een jaar nu, ik eenzaam hij vind het wel best zo. Ook beide trauma pakketjes, cultuur en taalverschil ook nog. Hij veel shit, nog niet lang genoeg in Nederland om vaste woning te kunnen krijgen, andere problemen erbij. Ik helemaal ready en stabiel in dat opzicht, maar hij wil geen consessies doen. Duwt me ook weg vaak, wil niet vaak appen en bellen. Ik ben het een beetje aan het opgeven.
Lin21-03-2024
-
-
Ik kan nergens bij niemand jezelf zijn (Verhaal 149)
Ik kan gewoon nergens met niemand m'n gevoelens delen, m'n diepe gevoelens. Daardoor kan ik nergens bij niemand jezelf zijn. Heb ook niet het gevoel alsof iemand oprecht zit te wachten om dit allemaal aan te horen. Mensen die ik vroeger had zijn er niet meer. Ben pas 22, daar niet van, echter is niemand bij gebleven. Ik heb sinds ik kan herinneren alleen maar zware en pijnlijke jaren meegemaakt. En nu ben ik ook nog eens helemaal alleen. Dusdanig dat ik nergens dusdanig mezelf kan zijn dat het onderdrukken daarvan zo pijn doet dat ik niet meer kan functioneren. En het gaat onbewust.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Dat onderdrukken kost tonnen energie.
Ik hoop dat het momenteel beter met je gaat.
Dat je ergens hulp kreeg , een steunfiguur vond, iemand in vertrouwen kon nemen, vriendschap kent...
VgAnoniem *12-01-2023
-
Ik woon in het buitenland en voel me eenzaam (Verhaal 18)
Ben een 57 jarige vrouw, lesbisch en alleenstaand. Woon in het buitenland , ben sedert dit jaar op pensioen.
Ik voel mij eenzaam.
Ik zou graag iemand ontmoeten, die ook eenzaam is en ook naar gezelschap verlangt. Zijn er groepen of speciale forums waar men met andere eenzamen contacten kan maken? GroetjesKaatje> 2 jaar geleden-
Ik herken het. Ook ik woon in het buitenland, en merk dat ik geen aansluiting krijg met m'n buren of andere dorpsgenoten. M'n buren zijn bejaard, ik woon met m'n 2 dochters. M'n man woont en werkt nog in Nederland en heeft geen idee hoe eenzaam ik me voel hier. Het liefste zou ik m'n koffers pakken en terug gaan naar Nederland, maar dat kan ik m'n dochters niet aandoen. Zij hebben destijds ook alles achtergelaten en zijn hier nu een studie en bestaan aan het opbouwen.
En ik zit met een eenzaam gevoel.Marien> 2 jaar geleden -
IK ZIT MET HET ZELFDE PROBLEEM ZOEKEN EN NOG EENS ZOEKEN, ALTIJD KOMT HET OP HET ZELFDE TERUG DATING SITES
WAAR ZE MIJ NAARTOE STUREN DAT WIL IK NIET GROETENHAERINCK IVAN> 2 jaar geleden -
ik woon in frankerijk ben hier ook zeer alleen
elsa g> 2 jaar geleden -
Mijn enige 'vriend' wilt geen contact meer omdat hij 'depressief van me wordt'
Als ik je bericht lees, dan lees ik mijn eigen innerlijke wereld.Anthon> 2 jaar geleden -
Hallo, ik woon in Frankrijk en blijf het lastig vinden echt contact met de Fransen te hebben. Het blijft oppervlakkig , ook met de familie. En twijfel of het nou aan mij ligt ….
Vind het lastigAnoniem> 2 jaar geleden -
Ook ik woon in het buitenland en heb me, hoewel relatie en kind, altijd wel eenzaam gevoeld. Nu ik ouder word lijkt dat gevoel toe te nemen. Heb wel kennissen maar het contact blijft oppervlakkig. Toch verschil in achtergrond en cultuur, dat een vanzelfsprekende manier van met elkaar omgaan helaas nog steeds moeilijk maakt.
Moet dit accepteren, jammer genoeg.Carla> 2 jaar geleden -
Hallo mensen,
Ook ik ben eenzaam en woon in NL terwijl ik graag in Frankrijk zou willen wonen, waar ik vaak veel makkelijker kontakt maak dan hier in NL. Maar heb veel meegemaakt en heb n wajong en geen rijbewijs. Ik spreek wel Frans. Misschien kunnen we elkaar ns ontmoeten? Of eerst op n andere manier kontakten?
Groet, YnskeY> 2 jaar geleden -
Ha Kaatje, welk buitenland woon je?
Groet, ingieIngie> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Kaatje
Weet niet hoe lang dit er al staat maar als je i mand zoekt, ik wil graag in contact met je komen. Welk land woon je?
Groetjes van AlidaAlida> 2 jaar geleden
-
-
Ik zit veel te vaak alleen thuis (Verhaal 374)
Dag iedereen
Ik ben een bijna 32-jarige Belgische jongen en ik voel me erg eenzaam. Ik zit veel te vaak alleen thuis, de laatste tijd vind ik het ook erg vervelend om alleen dingen te doen buitenshuis die ik wel eens deed (terrasje ofzo). Desondanks ik een heel sociaal iemand ben, met een sociaal beroep heb ik geen vaste vrienden waar ik mee afspreek. Ik ben ook al veel te lang single, en met mijn gevoel kan ik niet terecht bij familie. Ik ben ook niet gelovig dus daar put ik ook geen kracht uit. Een jaar datingapps heeft ook nog niks opgeleverd en op reis leer ik ook niemand kennen. Ik ben al een ruime tijd in therapie, maar dat gaat in ups en downs. Ik zou graag in contact komen met anderen.
GroetenJ13-07-2023-
10 jaar ouder ben ik , anders had dit zomaar mijn verhaal kunnen zijn.
Blijf proberen ... dat is wat ik doe.
Ooit komt t goed (hoop ik).K07-08-2023 -
Hoi j,
Woon je dicht bij de Nederlandse grens?
Dan zouden we wat af kunnen sprekenF07-08-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi j,
Woon je dicht bij de Nederlandse grens?
Dan zouden we wat af kunnen spreken
F
Hey F
Ik woon iets onder Brugge, maar heb geen eigen vervoerJ10-08-2023
-
-
Eenzaamheid , dat knaagt aan je (Verhaal 289)
Eenzaamheid , dat knaagt aan je. Ik heb gehoord dat de hersenen er anders uitzien van mensen die lang eenzaam zijn . dat is schrikken. Als je jong bent is vrienden maken veel eenvoudiger, iedereen zit in het zelfde schuitje en vinden alles fantastisch. Als men gaat samenwonen en kinderen krijgen , groeit alles uit elkaar. Ik heb bewust geen kinderen en nu ook geen relatie. vrienden maken gaat nu ook moeilijk, iedereen is zo druk en ik heb niets met dat kinder-gedoe . vooral moeders praten er non stop over en dat slaat bij mij dood. Ik leef ook anders , ga veel op reis en maak lange wandel reizen . santiago lopen bij voorbeeld . gelijk gestemde kom je tegen , eenmaal thuis komen de muren weer op je af . Het is jammer om de jonge jaren niet meer te kunnen herleven, alles was oke, interessant en iedereen was oke en geaccepteerd , en iedereen accepteerde ook mij .Alice 60jr> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik herken je gevoelens . Eenzaamheid sluipt erin , en voor je het weet ben je een paar jaar verder . Ik zit in hetzelfde situatie . Soms zoals nu doorbreek ik het . Door een vliegtuig te pakken en weg te gaan . Maar als ik thuis ben komen de muren weer op je af . Doorbreken van een patroon is moeilijk . Wens je succes
Alice uit Amsterdam12-01-2023
-
Bijeenkomsten? (Verhaal 439)
Worden hier op dit forum ook bijeenkomsten georganiseerd waar je samen kunt komen?Flower26-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Ik zou me dan meteen aanmelden 😉!
C.29-12-2023
-
Ben nu 1 jaar singel (Verhaal 409)
Hey ik ben nu ook 1 jaar singel mijn ex heeft me laten vallen als een baksteen ik ben stilaan terug er boven op ik ben zo opzoek om nieuwe mensen te leren kennen om leuke dingen te doen iets eten ,dagje zee ,fietsen wat babbelen en liefst vrouwen die voor vrouwen vallenWitteke25-09-2023 -
Klets met me (Verhaal 129)
Hoi jij,
Ik ben 21 en zit nu al ongeveer een jaar in de bijstand. Op een gemiddelde dag rook ik wat wiet en speel ik PS4. Ik had een zware jeugd dus toen ik 18 was ben ik meteen op mezelf gaan wonen en daardoor ben ik gestopt met school. Als gevolg hiervan ontmoet ik nog maar zelden nieuwe mensen van mijn leeftijd.
Ik heb het geluk dat ik een beste vriend heb maar die woont al zeker n jaar ver weg. Al mijn anderen vriendschappen zijn stukje bij beetje verwaterd en nu is mn leven saai. Voel je vrij om me een bericht te sturen op snapchat. Of je nu denkt dat ik me aanstel, dat ik het zwaar heb of als je gewoon met iemand wil praten over whatever. Ik luister graag naar je verhaal!
Groetjes LL> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Hallo,
Bij het lezen van deze reacties, krijg je dan toch het gevoel van niet alleen te zijn op deze wereld.helaas is realiteit toch anders.ben nu reeds 14 j gescheiden, heb 2 volwassen dochters die hun eigen gezinnetje hebben.maar je wil hen ook niet steeds opzadelen met u eenzaamheid. Heb al enkele malen opnieuw geprobeerd om vriendschapsbanden op te bouwen maar steeds merk je dan dat het steeds uitdraait dat anderen je maar gebruiken omdat ze iets nodig hebben van je of merken dat ze kunnen profiteren.
Als je dan probeer via sociale media word je met steeds hetzelfde geconfronteerd of ze proberen je geld af te troggelen. Omdat ze je op je gevoelige snaar weten te trappen...Danny> 2 jaar geleden
-
Vlaamse versie? (Verhaal 448)
Dag Nederlandse en/of Vlaamse vrienden,
Hebben jullie eventueel weet van een Vlaamse versie van dit forum rond eenzaamheid aub? Alvast veel dank en een goedenavond aan alle eenzame zielen daar; in Nederland, Vlaanderen of waar ook ter wereld. Er is alvast één thema dat ons allen verbindt...
LukLuk04-12-2023-
Hallo Luk,
Net als jij, ben ik allang op zoek naar een Vlaamse forum, maar er is jammer genoeg niets te vinden.
Van waar ben je?N.H.29-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Dag N.H.,
Ik woon in de buurt van Gent.
Groeten,
LukLuk27-01-2024
-
-
Only the lonely (Verhaal 477)
50 jaar, vaste baan, koopappartement, leuke auto, redelijk uiterlijk, maar heel mijn leven alleen. In mijn jeugd gepest op school, opleidingen gedaan om vader te pleasen, decennia een rol gespeeld in het leven. Na burnouts, boreouts en deressies sinds 5 jaar eindelijk een carrièreswitch gemaakt. Eindelijk een baan met wat plezier. Maar door het constant in de overlevingsmodus staan nooit een relatie gehad. Kamp nog steeds met minderwaardigheidscomplex. Vrienden van vroeger zijn allang uit mijn leven. Later nieuwe mensen ontmoet die stuk voor stuk narcisten bleken. Contact verbroken. Nu lijken alle dagen op elkaar. Moe van het alleen op vakantie gaan. Liegen tegen collega's over feestdagen die ik eigenlijk altijd alleen doorbreng. Alle datingsites van Nederland al 100x afgestompt, zonder succes. Moet ik zo nog 30 jaar verder, zonder doel, zonder liefde of vriendschap?Pieter23-01-2024-
Heel herkenbaar dit. Ook ik ben alleen, ik ben een leuke,lieve vrouw maar heb geen familie en vrienden meer na het verbreken van de relatie met een narcist. Nieuwe contacten opbouwen is razend moeilijk omdat mensen dat niet begrijpen en niet meer de moeite nemen je echt te leren kennen als je geen luidruchtig, extravert fuifnummer bent, zeker op datingsites, dat is hopeloos,daar vind je weinig mensen met wat diepgang die ECHT contact zoeken, wat voor mij belangrijk is.
M23-01-2024 -
Bedankt voor je reactie M.
Pieter23-01-2024 -
Hey Pieter en M , ik begrijp jullie allebeide. Heb ook een relatie met een narcissist gehad ....en nog niet zo lang alleen nu. Het is echt moeilijk om met mensen in contact te komen die diepgang hebben. De meeste contacten zijn erg oppervlakkig....vooral als je niet echt een fuifnummer bent. Ben na het lezen van jullie berichtjes wel blij dat ik niet de enige ben die meer diepgang in vrienden zoek.
Groeten , ook alleenOok alleen24-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Hey Pieter, zin om is een wandeling te maken, dan kunnen we is goed tegen de bomen roepen. 😀
Omgeving Zeeland ?
GroetjesOZZIE30-01-2024
-
-
Ik kan dit gevoel maar niet van mij afschudden (Verhaal 281)
Hey hallo iedereen, ik las jullie verhalen en ik wil vooreerst meedelen hoe dapper jullie wel zijn dat jullie dit allemaal delen.
Als ik zie dat ik verhaal nummer 293 ben, doet me dat beseffen dat er veel mensen zich alleen of eenzaam voelen dan ze durven toegeven.
Als wij 293-tal elkaar ook eens in het echt konden ontmoeten, dan zouden we nooit meer eenzaam zijn, maar zouden we een enorme familie vormen.
Nu goed, wat mijn verhaal betreft.
Ik ben 35 jaar, heb geen broers of zussen (of zelfs veel familie), heb gestudeerd, heb een goeie job (maar werk volledig alleen als zelfstandige), en ik mag wel zeggen dat ik normaliter wel een sociaal iemand ben.
Alleen ben ik nooit in staat geweest om vrienden te hebben die ik elke dag of elke week zou kunnen zien. Ik woon immers in het uiterst van mijn land waardoor de afstand veel bemoeilijkt. Diverse vrienden zijn dan nog eens verhuisd naar andere provincies voor hun werk of andere zijn getrouwd en hebben een gezin.
Zelf werk ik als zelfstandige waardoor ik met diverse mensen in contact kom, maar het zijn nooit vaste contacten zoals met collega's die je elke dag op de werkvloer ziet.
Bijgevolg ga ik werken, kom ik alleen thuis, ga alleen slapen, word alleen werken, ga terug werken, etc...
Men heeft mij al aangeraden van hobby's of dergelijke te doen of me bij een kring aan te sluiten, maar ik ben niet echt een grote sporter en diverse clubs waar ik me bij kan aansluiten zijn ofwel voor mensen van +60 of van onder de 20 jaar.
In mijn hart zit ik dan maar constant te denken dat ik wanneer de juiste vrouw zou tegenkomen dat ik dan minder eenzaam zou zijn (omdat mijn ouders ook quasi geen vrienden hebben, maar zij nog steeds elke dag graag met elkaar omgaan) maar ik besef dat dit geen substituut mag zijn en ik eerst zelf iets moet veranderen in mijn leven.
Ik blijf me verzetten tegen mijn verlangen om iemand te ontmoeten, maar hoe ouder ik word hoe minder kans ik heb om nog iemand tegen te komen zonder kinderen of dergelijke en om voor het eerst een eigen gezin te vormen.
Ik zeg dit maar omdat ik weet dat dit gevoel verkeerd is (alhoewel ik hiermee al lang zit als "magische oplossing" voor mijn eenzaamheid (hoe verkeerd dat ook is), reden waarom ik me er tegen verzet, maar ik heb geen flauw idee hoe ik eraan moet beginnen om in het wilde weg al (nieuwe) vrienden te zoeken of dergelijke of bij wie of waar ik me moet aansluiten.
Ik voel mij inderdaad dus elke dag ook zeer eenzaam, maar ik probeer dit zoveel als mogelijk verbergen, alhoewel ik merk dat ik mijn mond soms bijna voorbij spreek.
Het idee dat ik na 40 of 50 jaar nog steeds alleen ben en ik er bijvoorbeeld mee geconfronteerd zou worden dat mijn ouders (de enige constante in mijn leven) een zware ziekte zouden krijgen en dement of zo zouden worden, is voor mij een ware nachtmerrie. Niet alleen voor de gezondheid van mijn ouders, maar ook omdat ik echt bang ben van uiteindelijk alleen achter te blijven.
Ik had deze angst al in het lager (waar ik werd gepest) evenals in het middelbaar en unif (waar ik werd genegeerd) en elke dag dat ik ouder word, lijkt deze nachtmerrie meer en meer werkelijkheid te worden.
Voor alle duidelijkheid, zijn er hier mensen wiens verhaal uiteraard nog erger is, maar ik wilde gewoon dit even neerpennen omdat ik al jaren met een gevoel zit waarvan ik weet dat het niet (per sé) de waarheid moet zijn, maar ik kan dit gevoel (van eenzaamheid en eenzaam te blijven) maar niet van me afschudden.
Kortom, we zijn niet alleen. Alleen durven wij het hier te delen.
J> 2 jaar geleden-
Hoi J klopt waarschijnlijk zal je dit niet meer lezen, maar klopt hoe kan het zo moeilijk zijn om via deze site contact met elkaar te vinden, misschien toch idee bij de mensen van deze site een idee opgooien om dat makkelijk te maken, want ik zie inderdaad dat hier veel mensen waaronder ikzelf zich eenzaam voelen en alleen zijn, maar er geen mogelijkheid is om al dan niet prive met elkaar in contact kan komen, want we willen natuurlijk niet al onze prive gegevens hier neerzetten en misschien meteen onze hele naam. Hoop dat dat ooit misschien snel zlefs gaat veranderen, want hoe mooi zou het zijn dat mensen hier met elkaar in contact kan komen
A20-04-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Waarom is er geen camping voor eenzame mensen?
Goofy30-01-2024
-
-
Praat hardop (Verhaal 468)
Ik ben 84 jaar en praat steeds hardop tijdens werkzaamheden in huis en geef mezelf dan complimenten.Jantje04-01-2024- Alle reacties weergeven...
-
Toen mijn moeder weduwe werd begon ze een eenvoudig kaartclubje met een aantal buren. Regelmatig als ik even langs wipte was het een gezellige boel daar. In principe kan het zo eenvoudig zijn. Geloof het of niet. Haar buurvrouw was de moeder van een bekende politicus. Ook zij was best eenzaam. Toen mijn moeder overleed waren ze er kapot van dat dit lieve mens er niet meer was. Ik ben zelf ook best eenzaam geworden en draag mening litteken van het leven. Ik begrijp dat bijvoorbeeld op televisie veel te gemakkelijk word gedacht over hoe je eenzame mensen even helpt. Velen van ons hebben natuurlijk belemmeringen om contact te maken. Maar misschien is het toch het proberen waard om eenvoudig weg eens te proberen contact te maken maken met die ander. Jantje, in mijzelf praten doe ik ook. Al sinds mijn 5e. Het is echt een teken van eenzaamheid. Ik ben nu 60. (Ik geloof het zelf niet.) Jij bent 84. Wat heb je te verliezen? Schrijf nog eens iets. Voor mij?
Lotgenoot20-01-2024
-
Waarom laat iedereen mij in de steek (Verhaal 391)
Ik was er altijd in andere te helpen dag en nacht ,maar nu ik iemand nodig heb hoor ik niemand meer .
Nu ik te kampen heb met een depressie en burn out voel ik mij ook nog eens eenzaam wat niet bevorderlijk is voor mijn mentale welzijn .wat doe ik verkeerd ,waarom laat iedereen mij in de steek en alleenAnn27-08-2023- Alle reacties weergeven...
-
Ik denk niet dat iedereen je in de steek laat. Het is meer je eigen gevoel! Waarschijnlijk sta jij voor iedereen klaar , en ben je daadwerkelijk sterk genoeg ! Maar nu….ben je even aan het latijn van je eigen. En daar heb je het waarschijnlijk moeilijk mee! Volgens mij krabbel jij gewoon weer omhoog en laat jij je zelf weer zien, iemand die zich ontfermt over anderen. Kop op en ga ervoor
Els31-08-2023
-
Mijn vader heeft narcistische trekken (Verhaal 484)
Hallo ben een meid van 45 jaar en voel mij erg eenzaam. Daardoor ook niet lekker in mijn vel, huilbuien enz. Woon op dit moment nog bij mijn ouders. Helaas kan ik nergens naar toe. Mijn vader heeft narcistische trekken. Alles draait om hem. Onze behoeftes tellen niet. En als we iets aangeven dan is er gelijk weer strijd. Mag niemand thuis ontmoeten. Ook wil mij pa dat ik het liefste steeds thuis blijf en niet uit ga met mijn vrienden. Steeds gezeik als ik ga en als ik thuis kom. Ook is er geen 1 man goed voor mij. Ben te goed. Ze willen alleen maar misbruik van mij maken en zitten achter mijn geld aan. Belachelijk gewoon. Ook vertrouwt hij niemand. Mag niet gelukkig zijn. Alleen zijn eigen behoeftes zijn belangrijk. Nu heb ik sinds kort iemand ontmoet waar ik graag mee samen wil zijn. Maar durf niks te zeggen omdat ik geen zin heb in gezeik. En mijn moeder daar steeds tussen zit. Maar ik heb toch ook recht op gelukkig zijn en een arm om mij heen?? Praten helpt niet. Eindigt gelijk weer in een strijd en als ik weerwoord geef word er gelijk gedreigd met mij eruit te gooien. Hij zegt dat hij van mij houd en mij zo wil beschermen. Ik snap dat hij zich zorgen maakt omdat ik enigs kind ben maar dit gaat wel heel ver. Hij wil steeds de controle over mij hebben. Geeft mij een verstikkend gevoel.Monica17-02-2024- Alle reacties weergeven...
-
hoi monica
wauw kon wel het leven van mij zijn.
Heb ook een narcistische vader en mijn moeder zat er ook steeds tussen.
Enigste verschil met je verhaal is dat ik met 3 kinderen thuis ben en jij enigskind zo te lezen.
Maar voor de rest echt je verteld mijn leven.
En als je wilt babbelen hoor ik het wel.
Weet niet waar jij vandaan komt?
Ik dus 43 jaar uit limburg
groetjes vivianvivian18-02-2024
-
Hoop dat er iemand is die hier ook na op zoek is (Verhaal 169)
Hey ik ben melvin ben 26 jaar en voel mij vaak alleen
Ben van me zelf een best spontaan en uitgaand persoon alleen heb niemand om het mee te delen:(
Luisteren doe ik ook graag en geef daar ook mijn mening over eerlijk zal ik tegen je zijn maar dat is vanuit mijn standpunt.
Ik hoop dat er iemand is die hier ook na op zoek is
Groeten melvinMelvin> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik heb net hetzelfde! Spontaan en 0 vrienden is echt erg en niet leuk! Ik ben ook opzoek naar sociale contacten
Jessica21-12-2023
-
Ondanks alles ben ik gewoon eenzaam en vriend loos (Verhaal 136)
Ondanks alles ben ik gewoon eenzaam en vriend loos. Ik ben een zeer sociale jongeman van 31 ik werk ook in een zeer sociale branche met veel interactie en met leuke collega’s. (Maar deze “collega’s” zijn leuk tijdens werk maar zodra het 18.00 is het ieder voor zich.) Ik ken genoeg mensen en daar zeg ik het gelijk ook mee ik ken ze, maar het zijn geen vrienden. Het lijkt altijd alsof ik van een afstand kijk naar deze mensen en hun vriendschappen en vriendengroepen. Ik ben er ieder geval nooit onderdeel van. ik zweef er altijd tussen. Ik word daarom ook nooit ergens voor iets gevraagd/uitgenodigd ben altijd maar weer op mijzelf aan gewezen. Tegenwoordig is het ook moeilijker dan ooit om contact te leggen met mensen, (laat staan een leuke meid ontmoeten.) Ik las een ander verhaal hier waar ik mij goed in kan vinden: zodra het mooi weer is rollen de tranen over me ogen. Dan word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik letterlijk niemand heb in mijn leven. Iedereen gaat er op uit, van het mooie weer genieten en ik zit thuis. Ik hoop altijd daarom dat het slecht weer is zodat ik mij minder schuldig voel om binnen te zitten. Verder hoor je iedereen klagen over de covid maat regelen. Deze zijn niet eens voor mij van toepassing. Ik ging al niet meer stappen, of op een terras zitten, ‘s avonds de deur uit, ik heb niet eens een max aantal mensen met wie ik kan afspreken of iemand die met mij op vakantie wil. En dit word alleen maar erger als je iedereen om je heen hoort klagen hierover.
Nooit gedacht dat ik gewoon zo eenzaam zou worden. Ik heb tot me 23e volop geleefd, de wereld over gereisd, gelachen en ineens was het over. Ik ben trouwens ook nog enigskind en geen familie verder. Ik heb gelukkig me ouders nog en daar spendeer ik het grootste gedeelte van mijn tijd mee door daar ben ik ook heel dankbaar voor, voor die lieve ouders. Maar ik voel toch dat zij het zielig voor mij vinden dat ik gewoon niemand heb en zo’n verschrikkelijk saai en eenzaam leven heb. Zeker omdat zij dit allemaal nooit hebben gekend toen ze mijn leeftijd waren. Het is een lang verhaal en ik kan nog meer typen maar ik zal voor nu op houden. Bedankt dat je zover heb mee gelezenJay> 2 jaar geleden-
Ik herken het stukje er tussen zweven, ik ben een nergens tussen passer. Zowel familie als collega's, ik ben altijd de net niet, en waarschijnlijk komt dat door mijn bps, (waar ik therapie voor heb gehad) ik heb het niet altijd makkelijk gehad, vrij veel meegemaakt waardoor ik weinig vertrouwen in mensen heb. Ik kan heel sociaal zijn, mensen kunnen om me lachen, vinden het gezellig als ik kom (werk).
En toch pas ik niet tussen de "normale" groep blijkbaar. Ik weet soms niet goed wie ik nou eigenlijk ben, het lijkt alsof ik me continue aanpas, zodat ik een beetje overeen kom met de rest, jammer dat ik denk dat dat zou moeten.Pinky> 2 jaar geleden -
Ik herken mij helaas precies hetzelfde in jouw verhaal. Ik ben overigens 28 jaar nu, ben ook erg depressief. Mijn ouders willen er met mij niet meer erover hebben, omdat het hun ook pijn doet en zij er niets aan kunnen doen. Probeer wel zoveel mogelijk om me heen naar contact te zoeken of via een sport, toch gaat dat lastiger. Gr Anne
Anne> 2 jaar geleden -
Het lijkt alsof je het over mij hebt. Ik ben een dame van 30 en ontzettend eenzaam. Mijn ouders vinden mij hierdoor ook zielig, niet dat ze dat zeggen maar ik voel het. Ik ben de afgelopen maanden 2x alleen op vakantie geweest, omdat ik letterlijk NIEMAND heb om mee te vragen. Soms denk ik voor wat heb ik een telefoon die gaat toch nooit af. Ik keek net nog naar recente oproepen en het laatste oproep was 5 dagen geleden en dat was mijn leidinggevende. Ze zeggen dat ik spontane, goeduitziende leuke dame ben maar waarom heb ik dan letterlijk niemand in mn leven ? Ik ben dag in dag uit helemaal eenzaam. Ik vind het verschrikkelijk om dit hier zo te typen , ik wil gewoon echt niet zielig overkomen.
M.> 2 jaar geleden -
Ik zit in hetzelfde schuitje
D08-10-2023 -
Ik vrees dat dit de maatschappij is. Elk voor zich. Zorg dat je een goede hobby hebt waar je je kan in verdiepen. Zo kun je misschien lid worden van een club. De mensen die een scheiding meemaken, daardoor hun kinderen verliezen als papa, vader en moeder gestorven en geen broers en zussen. Bij de scheiding kwam niemand meer want wie maakt contact met iemand die gescheiden is. Dat is mijn geval. Ik heb een kinderdroom proberen waar te maken en het is mij gelukt. Op deze manier kan je in een gesprek vertellen over je hobby. Je krijgt positieve energie door de hobby en je wordt minder afhankelijk van anderen. Omdat je minder krampachtig op zoek bent komen de mensen vlotter naar je toe. Ik weet het, het is de omgekeerde wereld maar het is zo. Steun niet op een ander. Ik deed vrijwilligerswerk ( ben op pensioen ) en het viel mij op hoeveel jonge mensen zich alleen voelen. Dus je bent niet alleen in dergelijke situatie. Ik ben begonnen met RC-vliegen en ben aangesloten bij 2 clubs. Als ik daar ben, geniet ik van de compagnie. Door die hobby kan ik zelf vliegtuigjes bouwen wat mij bezig houdt als ik thuis zit. Ik volgde avondlessen, leerde zaken bij via youtube. Ga uit dat het elk voor zich is en denk niet dat je de enige bent. Dat is mijn verhaal. Ik had een vriend ( dat dacht ik ) van tijdens onze schooltijd. Ik ging ervan uit. Na meer dan 40 jaar begon ik over die vriendschap na te denken. Het viel mij op dat ik het was die steeds contact maakte. Was niet ten vriend op facebook. om af te spreken was het steeds ikzelf. Verjaardagen, ik stuurde een smsje. Van hem nooit iets spontaans. Ik volgde dit op, dacht erover na en moest vaststellen dat ik nooit erbij stil had gestaan. Ik laat dat nu vallen en hij reageert niet. Dus al die jaren was het fake en ik had het niet door. Nu ben ik zo sterk geworden dat ik bij niemand nog vriendschap voel. Het deert mij niet meer. Een mens is op zich een egoïst. Dus het is elk voor zich
DDirk09-10-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Als vriend van facebook geweerd?
Ik zie facebook als een plek met veel schijn vrienden. Geef mij maar echte.
Ik ben met je eens dat de meeste mensen uiteindelijk egoïst zijn.
Met met nadruk op uiteindelijk.
Helaas geld dat idd niet voor allen.
Facebook en dergelijke vind ik meer een soort spel van "kijk eens hoe succesvol ik ben en hoe gelukkig ik ben, kijk ik heb heel veel volgers of contacten." Verder is het eigenlijk soms best gevaarlijke plek waar ook naar geroddeld word. Facebook kan mij dus gestolen worden. Wat je schrijft over vrienden die zelf nooit initiatief nemen, zulke vrienden had ik ook. Ik maakte geen contact meer en dan hoorde ik inderdaad ook niets meer van ze. Dat het inderdaad zo gaat doet best pijn.
Misschien vinden we nog eens vrienden die het wel waard zijn zich vriend te noemen.
Sluit jezelf niet buiten Dirk.Bill12-02-2024
-
-
Wat kunnen we doen met mijn eenzame dochter (30j)? (Verhaal 30)
Hey hier papa van dochter die zich helemaal eenzaam en alleen is ze is 30j
Ook wil ze geen hulp aanvaarden .Ze werkt ook niet zit alle dagen thuis.
Hangt altijd rond mijn vrouw .ik en mijn vrouw kunnen voorlopig niet samen meer iets doen ze houdt ons gegijzeld wat moeten we doen om haar te helpen weet het allemaal meer zo goed wie zit nog in zo situatie wat kunnen we doen?Paul> 2 jaar geleden-
Hallo
Ik neem dr wel mee uit. Ben 34jrRamon> 2 jaar geleden -
Kerst is totaal niet leuk......echt pijnlijk
Mieke> 2 jaar geleden -
Ik heb een dochter van 28 en ze voelt zich ook al jaren eenzaam. Ik ben er ook altijd voor haar maar natuurlijk wil ze iemand van haar eigen leeftijd wat ik begrijp...Ze ziet het leven op deze manier niet meer zitten....En ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen, ben voort zo moe..
Henriette> 2 jaar geleden -
Ouders zijn veilig, maar ze zal toch haar eigen weg moeten vinden en vrienden leren maken. Dat lukt niet door thuis te blijven hangen. Zoek samen met haar dingen die ze kan gaan doen, sporten, theater of iets dergelijks en vertel haar ook dat ze niet de hele dag bij jullie kan blijven hangen omdat je ook recht hebt op een eigen leven. Laat haar ook hulp zoeken om aan zichzelf te werken.
Trek grenzen, dat doet de buitenwereld namelijk ook. Als je van iemand houd betekent dat ook dat je soms duidelijk moet zijn.Erik> 2 jaar geleden -
Hoi Paul, eigenlijk is het andersom en houden jullie haar vast. Hup, het nest uit. Als ze e kan vliegen en dat kan ze, kan ze terugkomen, maar niet om te wonen. Er kunnen natuurlijk medische psychische redenen zijn waardoor ze daartoe niet in staat is. Dan is er hulp nodig voor haar lijkt mij.
sterkte voor jullie allemaal!marieke> 2 jaar geleden -
Ik heb een zoon van 30 die zich eenzaam voelt
Mss een idee om hen samen wat leuks laten te doen ?
In deze tijd niet veel opties , wandelen , fietsen, samen koken, ...Sabine> 2 jaar geleden -
Hey Pa ...
Blijf hoedanook in gesprek met haar. Niet per sé met woorden maar ook met vertrouwen. Stuur niet te veel, daarmee creëer je mogelijk meer afstand. Laat haar zeggen wat ze nodig heeft. Dan kan ze daar zelf aan werken.Doeterniettoe> 2 jaar geleden -
Ben zelf ook 30 en vaak alleen.
Als het in de buurt is sta ik altijd open voor een fijne wandeling.D> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik lees hier zoveel verhalen,maar het biedt geen troost.Dit soort mensen kom ik niet tegen om mijn leven.En de meeste mensen zijn op zich zelf gericht.Familiebanden heb ik niet.Vrienden een heel groot woord.Ben wel moeder,en sta daarom ook alleen.Helaas herhalen patronen zich,en zie ik ook hoe mijn dochter ook vast zit.En ook vreselijk eenzaam is.Ik lees hier dingen,herkenning.Maar in mijn omgeving zie ik het niet.Mijn vraag is wat voor zin heeft het je gevoel uit te spreken.Van alles te lezen,en toch nooit met gelijkgestemde in contact te komen.Nee gelukkig zijn er hier niet,en ja vaak denk ik laat het hier maar stoppen.Ik ben het zat,om in een wereld te leven,waar mensen je toch niet zien staan.Je bent geboren maar een nobody.En ja ik heb nog meer verdriet,nu ik ook zie hoe mijn dochter dit ook weer doorstaat.En Nee hulp heb ik niet gehad,wij zitten in dit leven vast.
Monique14-06-2023
-
-
Mijn verhaal, dyslexie (Verhaal 450)
ik heb 4 vrienden. 1 heeft het super druk met werk. de andere met een opleiding. en de andere 2 belden ik zo vaak in discord. we zaten vaak met 3 was super gezellig. moor doen vertelde ze aan mij dat hun verlieft op elkaar zijn geworden. was super blij dat ze elkaar hebben gevonden echt ik gun ze het beste. maar ze spreken nu veel met elkaar af. eerst was het om het weekend. doen elke weekend. en nu weekjes. en met mij praten ze niet meer veel meer. het is niet om dat ik hun dit geluk niet gun. en het voeld fout dat dit zo voeld maar voel me best wel allen terwijl ik wel vrienden heb. maar idereen heeft hun eigen leven. dan voeld het als of ik geen deel meer uit maakt. en als ik met hun ben. dan zijn ze met elkaar bezig. dan moet ik soms ook nog me vraag heralen om dat ze met elkaar bezig zijn. ik weet hoe verlieft werkt maar toch voeld als of ik wel of niet aanwezig ben. ik mis de tijd dat we met elkaar nog vrienden waaren. doen we allebei plezier hadden. maar die plezier hebben ze met elkaar. het voeld gewoon shit dat ik dit voel het is echt dubbel dat ik het kut vind maar hun zo veel liefte gun daarom is het niet leuk dat ik dit voel. wat me een keer pijn deet doen ze donderdag weg zouden ginnen ze 1 dag eerder weg en zijde we hebben toch niks beters de doen daarom ginnen ze eerder. maar ze hadden die dag ook met mij plezier kunnen hebben. ik weet dat dit niet zo bedoeld is maar het voelde even gewoon even kut. en ik werk niet door me lichamelijke dingen. dus echt contact zoeken is lastig. daarom is het extra zuur. hun werken ook niet. daarom was de vriendschap samen perfect. en nu ben ik met vrienden toch allen. sommige hebben niks en als nog voeld dit zo. het voeld vijn om dit gedeeld de hebbenmijn verhaal 24 jaar oud dyslexie versie06-12-2023 -
Vrouwen dingen doen (Verhaal 449)
Goedenavond mijn naam is Sonja.
Ik woon samen met mijn man (waar ik heel gelukkig mee ben) in Sappemeer midden Groningen
We genieten volop van elkaar, maar ik heb helaas geen vriendinnen en dat mis ik ontzettend ondanks dat mijn man alles met mij wil doen.
Mis ik het heel erg samen met een vriendin vrouwen dingen te doen zoals shoppen gezellig thee drinken enz.
Ik zou het leuk vinden om mensen te leren kennen en die in midden Groningen wonen en zich ook eenzaam voelen en ook nieuwe mensen willen leren.
Met vriendelijke groet SonjaSonja04-12-2023- Alle reacties weergeven...
-
Hey sonja, ik woon zelf bij winschoten en ik mis het ook om leuke dingen te doen met een vriendin. Ik heb hier en daar wel vriendinnen maar die hebben het allemaal druk met hun kids. Ik weet niet hoeveel info je hier mag geven over jezelf. Maar mocht je contact willen, dan laat maar weten😊
Anoniem14-12-2023
-
Niemand van mijn familie komt op mijn verjaardag niet (Verhaal 445)
Hoi!
Ik ben een jonge volwassen meid van 24 jaar.
Momenteel voel ik me erg eenzaam, ondanks dat ik wel goed contact heb met mijn vrienden en vriend (relatie).
Ik ben uit huis gegaan in verband met familie omstandigheden. Ik had weinig vrijheid, en was bijvoorbeeld altijd niet goed in mijn ouders ogen. Waardoor ik sterk eenzaam voelde thuis, en nooit begrepen voel. Ik huil momenteel best wel vaak.
Ik ben altijd als kind naar beneden gehaald.
Bijvoorbeeld dat ik autisme heb. Soms snap ik de grapjes niet, helaas. En dat werd vaak het punt waardoor mijn ouders + familie mij gingen uitlachen.
Momenteel zit ik in een lastige maand.
Deze maand word ik 25, en niemand van mijn familie komt op mijn verjaardag niet. Mijn broer niet, geen tante of oom. Helaas niemand..
Marian02-12-2023- Alle reacties weergeven...
-
Jouw familie is een familie van mensen die lafaards zijn niet om gemeen te zijn maar mensen durven vaak te oordelen zonder erover na te denken
ik begrijp dat het heel kwetsend is om door je ouders naar beneden gehaald te worden maar eerlijk gezegd dat soort ouders verdienen jouw niet jij bent veel beter af dan mensen die te snel oordelen
jij moet meer voor jezelf opkomen want als je geen grenzen opstelt gaan mensen proberen om je te gebruiken als duivels
dat is hoe meeste mensen in de wereld denken gebruiken anderen voor hun eigen doel
om positief te blijven een label (autisme) die op je wordt gestempeld is niet hoe jij bent als persoon het is hetzelde te zeggen dat sommige rock muziek punk achtig is het definieert
jouw niet wanneer sommige mensen dat wel zo zien zonder te kijken
hou van jezelfen maak je leven iets om naar uit te kijken zelfs is het iets kleins zoals cake te eten hahaChiron15-12-2023
-
Kan mijn eigen niet helpen (Verhaal 441)
Ondertussen heb ik veel verhalen gelezen,
Heb raad gegeven, mensen wat aangemoedigd.
Maar als het op mij komt Kan ik mijn egen niet helped. Vrienden dat heb ik niet. Heb 2 vrouwen in mijn leven gekend. De eerste wou kinderen en ik Ben onvrugtbaar, de anders is na 10 jaar op een andere verliefd en eind relatie.
Ik voel me als een kaars ik geef licht aan de andere en brand mijn eigen op,
Mischief daarom Ben ik zorgkundige geworden
Heb ongeveer 1 uur geleden wat mij pijn doet
Lee's het en hoop op advis
GrottoesAshraf29-11-2023 -
Niemand kan mij accepteren zoals ik ben (Verhaal 424)
Ik ben 31jaar introvert en erg eenzaam. Ik had 13 jaar een relatie en ben nooit geaccepteerd door zijn familie omdat ik 'anders' ben. Ik heb geen vrienden. Mijn werk is het enige waar ik contact heb met mensen. Niemand kan mij accepteren zoals ik ben. Zelfs mijn eigen familie niet. De enige die ik in mijn leven heb is mijn moeder en 2 hondjes.Anoniem14-10-2023-
Single vraagteken?
Sasaki18-10-2023 -
Eenzaam voelen kan heel verlammend werken. Het dwingt tot keuzes. Zo blijven of er iets aan doen. Vrienden kan je niet zo maar vinden en eigenlijk heb je vrienden niet alleen om de eenzaamheid te verdrijven. De eerste stap is het nemen van een hobby, waarbij interactie met anderen nodig is, zoals een sport of een hobby waarbij je kennis kan opdoen of delen bij en met anderen. Van daaruit verder. Andere mogelijkheid is om een cafe te bezoeken. Gewoon 1 drankje nemen aan de bar en dan weer weg. De volgende keren word je vanzelf herkend. Nog een optie, ben je 'anders' dan is hier misschien een lotgenotengroep voor. Zoek op het internet en probeer contact te leggen. Wat ik probeer te zeggen, ondanks het verlammende gevoel van eenzaamheid, neem actie, hoe klein ook het is de eerste stap naar meer.
José23-10-2023 -
Zou jij iemand accepteren, als ze zoals jouw zouden zijn ? Eenzaam zijn is kloten zeker, maar veranderen hoort bij het leven. Jezelf vast zetten zoals je nu bent is niet echt fijn voor jou, zoals je zelf ook weet, jij wilt verandering in je situatie, en hoe simpel het ook klinkt, die verandering begint bij jezelf.
K30-11-2023 -
Dat is heel naar voor je ! Je mag nl. zijn zoals je bent . Ieder mens is uniek . Wanneer mensen jouw niet respecteren dan ligt dat bij hen . Ik ben ook eenzaam door omstandigheden. Liefs van deze
Angel03-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
ik denk dat je validatie niet zo erg moet opzoeken bij andere personen kijk uit naar dingen die jou vervuld door de dag maken vanuit daar hou van jezelf het is de enigste manier om positieve mensen aan te trekken door dezelfde energie te hebben bijvoorbeeld positief voor positieve mensen
ik weet zeker dat jij geaccepteerd bent door jouw honden haha
dus er is vast iemand die intresse om jouw gezelschap te hebbenChiron15-12-2023
-
-
Ik voel me zo machteloos (Verhaal 398)
Hoi allemaal!
Ik ben Kaelynn, 15 jaar en zit in de derde van de middelbare.
Ik heb het zo gehad, telkens probeer ik mijn best te doen maar telkens maak ik zoveel fouten en laat ik voor de zoveelste keer verkeerde mensen toe en vertrouw ik de verkeerde personen ik heb zoveel verpest voor mezelf. ik ben 15 jaar maar ik zie mijn leven op dit moment gewoon niet meer zitten. ik voel mij vergeten. niemand die mij ziet of begrijpt het. ik heb er geen vertrouwen meer in dat het ooit goed komt. zoveel nare mensen op de wereld die het recht denken te hebben om je als oud vuil te gebruiken. en van je goedheid proberen te profiteren. ik was zo naïef daarin en kijk wat er van mij is geworden. ik ben een grote negatieve energie bal die ik eraan over heb gehouden. waar kan ik nog naartoe? ik weet het niet. ik werk nu maar alsof er niks aan de hand is maar ik ga dit niet langer meer trekken. ik wil gewoon ergens verdwijnen maakt niet uit waar ik naartoe ga. zolang ik hier maar ver weg vandaan ben. ik wil niet alleen zijn maar soms voelt het soms beter om weg te zijn van alles en iedereen maar ik voel zoveel eenzaamheid.
Ik voel me zo machteloos dat ik het even niet meer zie zitten. ik voel mij zo zwak en gebroken ik voel mij gewoon een grote lastpak en familie kan ik niet echt op bouwen ik kan ook soms niet begrijpen waarom ik niet gelukkig kan zijn sterk en een liefdevolle omgeving hebben maar ik heb geen vertrouwen meer in mijzelf ik weet niet wat ik nog kan of wat het nut is ik wil mij niet te hoeven bewijzen dat ik het kan ik ben hier niet om andere een plezier te doen ik ben mijzelf kwijt en ik kan mijzelf niet meer terugvindenKaelynn Mae14-09-2023-
Och lieve schat, je zult de stilte moeten doorbreken en met iemand gaan praten (huisarts). Ik weet dat dit eigenlijk een tuttig antwoord is, maar het moet.
Joanne15-09-2023 -
Het is heel goed en gezond dat je twijfelt aan je omgeving omdat je nog in ontwikkeling bent en aan het leren. Wees niet zo streng voor jezelf.
Het is niet erg om
Fouten te maken, ik vind je juist heel dapper en slim dat je door hebt dat niet iedereen even eerlijk tegen je is.
Je werkt aan je grenzen en dat gaat je heel sterk maken. Probeer geduldig te zijn je bent super jong en het is normaal als je alle antwoorden nog niet hebt.
Probeer te doen wat je leuk vind en zoek positieve mensen op die je accepteren voor wie je bent. En het belangrijkste van alles wees jezelf.
je hoeft niet perfect te zijn als je maar werkt aan de beste versie van jezelf worden en zoals ik kan lezen ben je goed onderweg met bewustzijn.
Zie het zo jij ziet deze dingen een ander zit misschien in dezelfde situatie als jij maar ziet niet precies wat er aan de hand is.
het leven is een soort reis en je komt langs mooie wegen en lelijke wegen maar het mooie is JIJ zelf bent in beweging, je hoeft niet te blijven daar waar je je niet gewaardeerd wordt of waar je je niet goed voelt.
Zoek de mooie plekjes op en haal daar je energy uit.
Dat kan van alles zijn, een leuke sport een nieuwe hobby, naar een stad gaan waar je nooit bent geweest. je haar verven, nieuwe mensen ontmoeten. Een huisdier nemen.
Je kan het !Rosalie27-09-2023 -
Och meisje je bent nog jong je hebt nog zooveel tegoed in je jonge leven. Ik weet zeker dat alles goed komt.probeer wel altijd niets te forceren je zal zien. Je geluk zal jou weg kruisen zonder te zoeken!!ik wens je veel succes en geniet van je jong zijn groetjes Frans.
Frans18-11-2023 -
Ik zie veel van jouw verhaal dat ook mij is overkomen, maar ik wil wel tegen je zeggen dat je wel goed genoeg bent, en de eerste stap vooruit is om jezelf niet meer naar beneden te halen. En ga jezelf niet de schuld geven van andermans foute gedrag zolang je kan zien dat het gedrag van anderen niet jouw verandwoordelijkheid is en het dus niet jouw probleem is. Laat diegene waar hij/zij wilt zijn, en kies er zelf voor om je los te weken van hun, want je bent niet aan hun vastgeplakt. En wees je er ook bewust van de manier hoe je met jezelf omgaat kies eerst voor jezelf en denk dat het egoistische is, maar het is nodig zodat je de volgende keer er bewust van kan worden hoe een ander zich naar jou toe gedraagd, en je zal uiteindelijk een automatisme heeb gecreeerd dat stemmetje dat zal zeggen dat dit niet klopt en je afstand moet nemen
Anoniem10-12-2023 -
Lieverd toch. Het is als of ik mezelf hoor praten. Weet je wat mij geholpen heeft? 1 vriend of vriendin waar ik het goed mee kon vinden. Een grote vriendengroep lijkt heel mooi, maar is tegenwoordig niet meer zo leuk als vroeger. Je weet idd niet meer wie je kunt vertrouwen. Daarom een tip van flip, zoek 1 iemand waar je af en toe leuke dingen mee kunt doen. Niet in de relatie sfeer, maar alleen als vriendschap. Tis een beetje zoeken naar een goeie, maar als je eenmaal iemand hebt gevonden waar je mee kunt levelen en vertrouwt, zul je merken dat veel van je problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Je klinkt als een lieve slimme meid! Even door zetten nog, er zijn vele meiden met jou die op zoek zijn naar een goede vriendschap.. jullie moeten elkaar alleen even vinden😉
Kimberly14-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
ik was ook zo rond ik rond 10 jaar oud was
ja de wereld is donker je voelt je machteloos maar je bent dat helemaal niet want je bent een deel van de natuur en de natuur is een mysterie ik dacht aan hoe de natuur was elke dag toen ik 10 was
je hoeft jezelf ook niet te bewijzen ik hoop dat jij weet dat jij al heel bent je kan jezelf niet kwijt raken ook als jij dat denkt
je bent geen lastpak dat zal je ook nooit zijn zelfs als iemand dat zegt
haal plezier ergens vandaan ik zou zeggen zingen kan veel doen en wees in het moment (dingen doen zonder na te denken) als je te veel over de toekomst denkt door iemand anders hou die gedachte weg door jezelf met iets anders bezig te houden
wees sterk zet jezelf op eerste prioriteit wees met compassie voor jezelf dus niet jezelf gelijk naar beneden te halen het is lastig maar het wordt soepler wanneer je het meer oefent
als je iets fout hebt gedaan neem de verantwoordelijkheid lach erom kijk niet altijd terug naar het verleden je kan alleen wijsheid daaruit krijgen
uit geen passie komt passie zorg ervoor dat jij geneest want jij bent duidelijk gekwest jij kan alleen jezelf helen en vergeven
technologie hebt dit veroorzaakt de enigste manier om dit tegen te gaan is om iemand te vinden die jou waardeert over technologie wat lastig is
ik ben sorry dat jou hier doorheen gaat dit zou nooit mogen gebeuren ik hoop dat jij weet dat je geliefd bent haal je energie van je dromen schrijf ze op en die dingen waarvan jij plezier van hebt vrienden komen er wel je moet alleen jezelf in balans en positief zien te houden wat in deze tijden lastiger wordt
ik wens jou een gelukkig leventwilight15-12-2023
-
-
Ik voel me vaak alleen (Verhaal 470)
Hey iedereen,
Ik voel me vaak alleen , ben zelf normaal erg ondernemend,. Finacieel ook zwaar waardoor ik moeilijk iets kan ondernemen om afleiding te zoeken. Wel een dochtertje van 1 jaar ze is fantastisch! Haar vader drugs problemen waardoor ik een soort van getraumatiseerd ben omdat in een negatieve omgeving heb geleefd. Ik zou het leuk vinden om met mensen in contact te komen die erg positief zijn of dat graag willen zijn, zodat we elkaar kunnen helpen om er iets beters van te maken.Marisa11-01-2024 -
kies voor jezelf, ga voor jezelf, zorg goed voor jezelf! (Verhaal 475)
Heey Lieve mensen,
Ik ben 1 van jullie, want ik hebt hier zelfs vaker dan 1 keer mijn frustraties uitgesproken, ook ik voel mij wel eens eenzaam en dood ongelukkig en ik kan soms echt huilen, omdat ik het zelf ook soms niet meer weet. Ik heb ook last van stemmingswisselingen en dat is verschrikkelijk het ene moment voel ik mij super en kiplekker ben ik vrolijk kan ik lachen, en het andere moment slaat mijn stemming in een keer om, en wat een verschrikkelijke gevoel is dat, want ik doe bijna niks, want ik wil wel zeggen dat mijn gedachtes niet bepaald mee werken, en ik hoef maar aan iets negatiefs te denken, en bam daar ga ik weer! Ook heb ik last van een hormonale disbalans, en tot nu toe gaat dit al iets beter, want ik slik daar elke week een medicijn voor. Ik ben hier achter gekomen, doordat mijn praktijkondersteuner dat voorlegde dat dat een optie zou kunnen zijn, en wat ben ik blij dat ze dit heeft gezegd, want inderdaad mijn prolactine gehalte was zo hoog dat ik met mijn mond vol tanden stond niet normaal hoe hoog die was, en de oorzaak weet ik zelf eigenlijk nog niet echt hun konden er niet achter komen, want de oorzaak had ook een hypofyse tumor kunnen zijn, en nu heb ik straks weer een bloedprik moment, en de vorige keer toen ik het weer moest laten checken was het echt zo ver gedaald, dat ik daar zeker blij van werd, maar alsnog heb ik wel eens last van huilbuien, maar ik heb er zelf vertrouwen in dat dat ook weer goed gaat komen! Maar hopelijk zal de volgende bloed prik moment ook weer wat positiever zijn als de vorige! Op dit moment hoop ik dat alles goed gaat komen, en ik hoop uiteindelijk weer verder te kunnen gaan en weer mijn leven kan leiden zoals ik het wil!
Maar ik ben wel trotsm omdat ik al verder ben gekomen! Omdat ik eindelijk een plekje voor mijzelf heb en ja dat is soms ook eenzaam, want ik ben alleen ik heb wel familie, maar die zien mij niet staan, en dat doet natuurlijk wel eens pijn. Ik probeer ze te laten begrijpen, maar hoe vaak ik het ook probeer ik voel mij hierdoor juist eenzamer door en word er ook duidelijk verdrietig door, en ik wil dat gewoon niet meer, want ik heb geen mensen in mijn leven nodig die geen vermogen hebben om mij te kunnen begrijpen, en het zijn heus wel lieve mensen die het goed willen hebben voor iedereen, maar wij zijn te verschillend, en ik accepteer dat ook, want ik kies er nu ook voor om ze los te laten, maar het is niet zo dat ik echt het hele contact wil verbreken, maar ik wil ze los laten door ze te laten zoals ze zijn, en zodat ik weer verder kan gaan vooruit waar ik mij vrijer zal voelen, en niet meer die behoefte heb om te bewijzen wie ik ben, en dat ik er wel toe doe, want dat is niet waar mijn leven om moet draaien het steeds maar moeten bewijzen aan iedereen, en dat moet niet nodig zijn, want ik vind dat je mij accepteren zoals ik altijd ben geweest!
En dat geldt ook voor jullie ik accepteer jullie allemaal zoals je altijd bent geweest ik vind jullie allemaal stuk voor stuk mooie mensen waarvan ik vind dat jullie gehoord moeten worden. Ik hoop dat jullie ooit de rust kunnen vinden die jullie zo nodig hebben ik wou dat ik jullie een knuffel kon geven en kon laten zien dat jullie er mogen zijn en dat jullie allemaal goed genoeg zijn!
Ik zou jullie zo graag willen geven wat jullie nodig hebben, maar ik weet dat ik dat niet kan, omdat ik weet dat jullie net zoals ik zelf moeite hebben om mensen te kunnen vertrouwen, omdat je grenzen zelf ooit in je leven of zelfs nu zijn overschreden, en ik weet zelf hoe verdomd moeilijk het is om voor jezelf op te komen, om nee te kunnen zeggen om je daarna weer schuldig te voelen, want je voelt tocht medelijden voor de ander terwijl je eigen behoeftes, en grenzen ook belangrijk zijn.
Voor jullie wil ik niets anders dan alleen maar hetgeen geven waar jullie zo naar verlangen, echter ben ik niet diegene die dat kan doen, maar ik kan jullie wel steunen, en ik kan jullie laten zien dat het ook anders kan, en wat ik zeker kan is jullie zeggen dat je het zelf kan fixen en het is moeilijk mega moeilijk om iets te veranderen wat zo pijnlijk is, want ook ik heb daar zelf moeite mee, want al die gedachtes die in mijn hoofd opkomen die verdwijnen niet vanzelf ze blijven in mijn hoofd rondcirkelen als een groep roofvogels die 1 voor 1 de negatieve gedachtes naar voren halen om daar even lekker op in te muilen, en dan denk ik bij mijzelf what the fuck? Hoe dan ik doe helemaal niks!
En toch word ik er mee doodgegooid, en daarna overspoelt door eigenlijk bijna alle emoties die er zijn behalve dan de emoties die ik eigenlijk zou willen hebben op dat moment, maar ik weet dat je niet altijd positief kan zijn en dat je niet altijd blij, gelukkig, rustig kan zijn, maar dat je je negatieve emoties die eigenlijk niet negatief genoemd mogen worden dat ze er ook mogen zijn, want uiteindelijk passeert alles in je leven je emoties, gedachtes, mensen, het weer, voertuigen zelfs alles wat beweegbaar is passeert je leven. Je moet het er laten zijn en ze laten zijn zoals ze zijn om ze daarna te laten gaan, en dat is natuurlijk moeilijk, maar zelfs alles wat positief is zal je passeren je stemming die rustig is je gedachtes die positief is zal passeren om plaats te kunnen maken voor de volgende gedachte of die nou positief zijn of negatief zijn dat maakt niet uit, maar er tegen vechten zal zinloos zijn, want zodra je er tegen vecht zal het uiteindelijk verergen.
Daarom is het belangrijk om je gedachtes een plaats te kunnen geven en jijzelf kan er voor kiezen om dat te doen jijzelf kan die controle hebben om dat waar jij meezit op te lossen. Je hebt veel meer in je eigen hand dan je denkt jij hebt die macht om het zelf te kunnen doen. Ik geloof erin dat je voor jezelf kan zorgen, en ik geloof dat jij jezelf kan helpen door jezelf er uit te halen, en ik weet zeker dat ik er vertrouwen in heb dat ook jij je zeker kan gaan voelen als je ziet hoe mooi je bent! Kies voor jezelf, en als je denkt dat dit egoïstisch is, dan kan ik je vertellen dat dat niet klopt, want doordat je uiteindelijk voor jezelf kiest kan je zien hoe sterk je bent, en kan je zien dat ook jij veel waard ben ook jij mag gelukkig zijn! Ik hoop dat jullie dat vinden wat jullie nodig hebben en ik hoop dat de plek waar je dit zal vinden is in jezelf in je eigen ik die er ook mag zijn.
Blijf schrijven blijf je frustraties er uit gooien, en je kan dit uiteraard hier blijven doen natuurlijk, maar een ander manier is ook door het op te schrijven en een dagboek bij te houden het is fijn, want het helpt je en je kan merken dat alles wat er in je zit er uit wilt komen, en het maakt eigenlijk niks uit waarover je kan schrijven schrijf echt alles op wat je denkt dat je op moet schrijven! Je hoeft maar een stuk papier en pen te pakken te zitten en even wachten tot je hand en je geest vanzelf gaan schrijven je zult je versteld staan hoe makkelijk het gaat en hoe snel het op een automatische piloot gaat je hoeft er niet eens je best voor te doen het lijkt wel alsof je bijna gehypnotiseerd word en dat bedoel ik dan op een goede manier natuurlijk het is zo mooi en het voelt zo fijn
Ik ben trots op mijzelf, maar ook trots op jullie dat jullie hier je eigen problemen durven uit te spreken niet wetend wie dit zal lezen, en ik vind dat daar erg veel moed voor vergt, en ik vind jullie sterk en ik vind dat dat ook gezegd mag worden, dus ga door blijf jezelf zie je zelf en zorg goed voor jezelf wees een belangrijke persoon voor jezelf. Pak een spiegel erbij en zeg hardop in de spiegel dat je goed genoeg bent dat je leuk bent herhaal het herhaal het totdat je echt weet dat je ook daadwerlijk bent wat je zegt en ziet! Noem je goede eigenschappen op maak voor jezelf die beslissing dat je het anders wilt niet voor een ander maar voor jezelf!
Anoniem21-01-2024-
Tranen in mijn ogen van herkenning en van grote dankbaarheid in mijn hart nu ik weet dat er iemand bestaat die zo lief is als jij 💝
Anoniem23-01-2024 -
ik dacht na de dood van mijn man ik iemand had voor mij zelf maar is zo niet nu hij ziek is zie ik maar pas hoe het in mekaar zit en voel mij als de 5 wiel aan een wagen dus ik voel me over bode ik hoor er precies er niet bij hij vraagt me wel mag ik mee gaan met hun wat moet ik zeggen neen ik heb gezegd ga maar en voel me gekwetst in mijn hard wat moet er nu gebeuren
gerarda27-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Anoniem, bedankt voor je lieve woorden. Het doet mij goed. En wel meer mensen hier denk ik. Godd bless. Ik wens jou veel sterkte en geluk! ❤️💋
Donald12-02-2024
-
-
De enige manier om eruit te komen is zelf te veranderen (Verhaal 340)
Ik heb alles feitelijk mag ik niet klagen. Maar ik ben zo ontzettend eenzaam in mijn hoofd. De enige manier om eruit te komen is zelf te veranderen. Een ander doet het niet voor je.Ik21-04-2023-
dat is heel juist!
marly13-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
dat klopt maar al te goed ja, en dat heb je zelf goed bekeken en super dat je dat ziet
Anoniem14-01-2024
-
-
Ik zou willen dat ik het durfde (Verhaal 464)
Heel fijn dat ik deze site gevonden heb. Zelf ben ik een man van 39 en zit sinds mijn 23e volledig zonder vrienden, nadat steeds meer mensen het contact verbraken. Een echte reden heb ik nooit gekregen, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat ik nooit mee uit wilde gaan naar een club of iets dergelijks. Ik ging liever naar een rustig cafe, omdat er anders teveel prikkels voor mij zijn en ik dan niet wist hoe snel ik naar buiten moest gaan.
Door dit verbreken van contacten ben ik steeds meer op mezelf dingen gaan doen en dat resulteerde uiteindelijk ertoe dat ik na m'n werk (waar ik me gelukkig wel thuis voel) de tv thuis aanzet en dat is het. Over het algemeen heb ik daar vrede mee, maar met tijden bekruipt me heel erg het gevoel van eenzaamheid, vooral rond deze dagen. Vanavond (oudjaarsdag) zal ik bij m'n ouders zitten en dat komt wel heel zielig over.
Doordat ik zo op mezelf ben gaan doen, heb ik helaas ook geen echte hobby's meer, waar ik vroeger deze wel had. De stap nemen om een nieuwe hobby te zoeken durf ik niet al zou ik het wel graag willen. Al met al is het dus een vicieuze cirkel waar ik niet uit lijk te komen. Nu zul je zeggen; "neem die stap dan!" Ik zou willen dat ik het durfde.
In ieder geval heel fijn om eens wat van me af te kunnen schrijven en ik wil jullie bij voorbaat bedanken dat je de tijd neemt om mijn verhaal te willen lezen.S31-12-2023-
Hallo, ik begrijp hoe je je voelt. Het is lastig om nieuwe dingen te proberen. Wat zorgt er voor dat je het niet durft?
Ik weet niet of dit misschien helpt. Ik wilde altijd al mezelf verder ontwikkelen maar zette nooit de stap omdat ik bang was dat ik het niet kon, of toch niet leuk vond en dat ik dan mijn geld verspil.
Toen leerde ik Schrödingers kat kennen. Dit is een gedachte uitdaging experiment uit kwantummechanica. Als basis gaat het zo: een kat zit opgesloten in een doos en er is geen zicht op de kat. Er is een buisje gis in de doos aanwezig met een alarm waarbij er na 1 uur het buisje kapot zou worden geslagen en de kat vergiftigd word.
Nu zou je denken na 1 uur de kat is dood, maar wat nu als het alarm niet af ging? Of het buisje niet kapot is gegaan? Dan zou de kat nog leven. Aangezien de doos dicht is en geen directe zicht op de kat weet je dus niet of de kat nog leeft of dood is. Dit weet je pas als je de doos opent.
Het punt wat ik net dit verhaal wil maken is dat je niet weet of je iets kan of leuk vind zonder het geprobeerd te hebben. Je kunt er van alles over denken en piekeren maar je weet nooit 100% zeker tot je het probeert. Dit heeft mij over de streep getrokken om toch mezelf verder te ontwikkelen.
Ik weet niet of dit voor jou helpt maar ik hoop dat dit toch je over de angst heen kan helpen. Zodra je een hobby hebt kun je ook stukje makkelijker nieuwe mensen ontmoeten.
Heel veel succesKat10-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
ik ben net 41 jaar geworden en zit in een gelijkaardige situatie. geen vrienden. ja mss 2 waarmee ik eens afspreek. die 2 hebben wel veel vrienden dus het duurt een tijdje tussen onze ontmoetingen. Helaas, bij mij ligt het aan het feit dat ik vroeger heel gestoord reageerde door trauma en daardoor al mijn vrienden verloor toen ik 34 was' 1 voor 1 en op mijn 34 was ik alleen)ik ben jaren een echte bitch geweest. maar na een aantal goede jaren therapie ben ik mijn trauma kwijt en een heel zachtaardig persoon. ik werk in de zorg en doe dat heel goed. ik had borderline trekken vroeger en in mijn vroege jeugd dyslectie en dyscalculie door trauma die met sneeuw voor de zon verdween( normaal is dat blijvend als het niet traumatisch is)ik ben reeds 6 jaar mijn ware zelf en de persoon die ik moest worden. mijn moeder is nog steeds narcist en pa ook iets. ja ik vind het ook fijn om dit eens te delen. lucht ergens op ik versta volledig dat je geen sukkel bent. ik ben daar van overtuigd daar ik ook geen vrienden heb
geertrui11-01-2024
-
-
Weet dat je mag leven, ook al is het alleen (Verhaal 455)
Ik kan de slaap niet vatten, piekeren is wat mij momenteel ophoudt. Ben je 45 jaar, en krijg je te horen eind december 2019 dat je ongeneeslijk ziek bent geworden door je werk uit je verleden.
Dat is even slikken, alleen de tijd erna is nog veel meer slikken.
Na mijn diagnose bestond ik eigenlijk al niet meer, zus boeide het niet, andere familieleden en vrienden ook niet. De enigste die er mee zat was me moeder. Dat hakt er flink in kan ik je vertellen. Nu is het haast 2024, en het enigste wat er is veranderd is dat ik er nog ben, en gelukkig met volle verstand alleen in het leven staat.
Het gezegde "Vriendschap is een illusie", is inderdaad tegeltje wijsheid.
Gelukkig kan ik het leven alleen dragen, en nog op tijden geluk en blijheid ervaren.
Wens iedereen in moeilijke tijden, veel kracht toe. En hoe moeilijk het ook is, weet dat je mag leven, ook al is het alleen.
Alvast fijne feestdagen en een mooi 2024.Anoniem19-12-2023-
Wat heb jij veel moeten doormaken zeg!
Het fenomeen dat sommige mensen de ander totaal koud kunnen laten heb ik ook gemerkt. Best onbegrijpelijk. In vriendschap geloof ik echter wel. Mensen zijn nu eenmaal verschillend. Ik wens jou ook een zo gelukkig mogelijk 2024 toe.Ronald21-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Ik leef echt met je mee..... Je zo in de kou laten staan omdat je ziek bent..... ongeloofelijk.......Ik ben zelf al 15 jaar alleen. Ben niet ziek zoals jij maar door teveel teleurstellingen verkoos ik alleen te blijven doch ik mis wel een goede vriend of vriendin (gewoon echte mensen)-....We leven in een harde wereld ....En als je dan een gevoelig mens bent haak je al vlug af en kruip je in je cocon.
En nochtans hou ik van leven... alles wat maar gezellig is. gelukkig heb ik mijn hobby = schilderen - en ik lees veel. alvast het beste voor dit nieuwe jaaraugusta21-01-2024
-
-
Ik vertrouw niemand (Verhaal 474)
Mijn moeder was zó gefrustreerd dat ze zwanger was dat ze regelmatig met twee vuisten op haar buik timmerde onder het uitschreeuwen dat ze mij haatte. Ik heb mijn hele leven dagelijks vreselijke angst en vertrouw niemand. En hulpverleners al helemaal niet !!Frans21-01-2024 -
Voel me al jaren bitter eenzaam (Verhaal 279)
Hoi Allemaal,
Ik ben een 30-jarige man, ik woon alleen en ik voel me al jaren bitter eenzaam. Ik mis de innige binding met mensen, de diepe conversatie. Ik ben altijd een sociale man, omdat ik altijd lief, aardig en behulpzaam ben, maar ik was in mijn jeugd extreem introvert en veelal geremd in het sociale contact (daar zit een trauma/beschadiging van huis uit), waardoor ik nooit echte vriendschappen heb kunnen sluiten en opbouwen. De sociale gemeenschap is mij ook vreemd: nooit voor mijn gevoel ergens bij gehoord en de “juiste” mensen ontmoet, waarmee ik mensen bedoel waar ik me echt mee kan vereenzelvigen, waarmee ik een klik heb. Ik heb jaren aan mezelf getwijfeld: deug ik wel? Moeten mensen mij wel? Waar schoort het aan? De zelfliefde is er uiteindelijk gekomen, maar vriendschappen nog niet, wat kan komen door mijn huismussenbestaan en het feit dat ik niet uit ga. Met familie ga ik vaak een dagje uit, dus er is gelukkig wel enigszins sociaal contact. De band met hen is goed.
Komt iemand dit bekend voor? Ik kom graag in contact met lotgenoten.
Groetjes, MideMide> 2 jaar geleden -
Ik word blijkbaar vergeten (Verhaal 297)
Hallo iedereen, ik ben 53 en nu 3 jaar alleen, heb een dochter die samen woont met haar vriend, maar ik zie haar niet zoveel,ik word blijkbaar vergeten, ik voel me zo eenzaam, ben vergeten hoe ik terug met mensen moet omgaan, op het werk gaat dat wel, maar als ik vrij ben, doe ik niks leuk, heb nood aan een goede babbel, een vriendschap voor het leven,Fati12-12-2022-
Je mag mij altijd lastig vallen.
Ook ik heb behoefte aan een goed gesprek , ik man 59.
Ik heb veel te vertellen.Wim01-01-2024 - Alle reacties weergeven...
-
Voor een goed gesprek mag je mij ook benaderen Fati.
Ik ben 58 jaar , geen kinderen of ouders, getrouwd.
Laat wat van je horen middels een mooi verhaal ofzo.
Groet
VioVio13-01-2024
-
-
Onzekerheid en piekeren (Verhaal 472)
Hey voor degene die dit lezen,
Ik ben een man 37jaar, en sinds mei 2023 is de huwelijk waar ik in zat geëindigd en per september officieel. De relatie en huwelijk heeft in totaal 15 jaar geduurd.
Waar ik nu zo van baal is dat ik blijkbaar zo weinig zelfvertrouwen heb om hier blijkbaar mee om te gaan.
Hoewel ik zeker geen rot jeugd heb gehad, zijn er zaken die ik niet los kan laten. Vrienden die je verliest, je relaties die vreemdgaan en over zijn.
In de relatie van 15 jaar zijn er meerdere dingen gebeurd. De laatste relatie heeft mij meer pijn gedaan dan goed.. had te maken met agressie denkend hierbij aan vazen en borden die sneuvelen door mijn ex. Tijdens het eind van de relatie is er meerdere keren gelogen en geld verdwenen.
Dit alles heeft mij meer geraakt dan ik laat merken. Meest lastige is dat wij nog steeds in het zelfde huis leven en dat ik geen enige teken zien dat zij ook daadwerkelijk bezig is met zoeken van een andere woning.
Terwijl ik dit nu schrijf lig in ik in bed te piekeren..
Waar ik over lig te piekeren? Over het feit dat de date waar ik zojuist vandaan kwam mij ook leuk vind. Over waarom mijn leven zo'n puinhoop is. Het feit dat ik zulke muren heb dat ik niet eens meer kan huilen om mijn gevoelens.
Het feit dat ik al weken slecht slaap wat niet alleen toe wijden is aan slecht gedachtes maar grotendeels wel.
Het onzeker zijn haat ik.. waarom kan ik het niet uitzetten. Het breekt mij op het doen alsof alles maar goed is terwijl ik me eigenlijk helemaal niet goed voel.. jaloers zijn op andere mensen die het wel kunnen..
Is het allemaal slecht? Nee zeker niet. Ik sport weer.. ben fitter en heb dates. Toch blijft die onzekerheid hangen en denken wáarom wordt dit mij niet gegunt.. op het moment speelt er heel veel door mijn hoofd heen.
Bedankt dat ik hier mijn verhaal even kwijt kon.
Groeten, AJ
AJ16-01-2024- Alle reacties weergeven...
-
Hey hallo lieve AJ,
Ik herken me goed in je verhaal.
Al die negatieviteit,,,
heb diep repect voor je dat je nog samen met haar in 1 huis bent dat zegt veel over jezelf.(wat positief is)
De hele wereld word jou gegund alleen je hebt er zelf niet voor gekozen om zo behandeld te worden door je ex, na al die dingen wat je hebt meegemaakt zou je juist sterker uit moeten komen en dat gaat je lukken, mr als je alleen mr blijft piekeren over je eigen onzekerheid of dat je leven een puinzooi zou zijn word je niet beter van. Dat gun je je zelf niet toch?
Dit is een fase (miss ongeloofwaardig nog) waar jij sterker uit zult komen en als je positiever over jezelf gaat denken echt geloof me dan gaat het lukken en laat je ex lekker de ram bam krijgen!!
Ik wou dat ik kon zege dat dat je me altijd kon berichten voor luisterend oor.. mr voor nu heel veel liefde en positieviteit gewenst.
Liefs von.Von19-01-2024
-
Nou dit had ik nóóit moeten doen (Verhaal 410)
Hallo beste mensen.
Wil ook mijn verhaal delen,was 28jaar getrouwd,we spraken af dat we op een goede voet uit elkaar gingen,dit ging in begin natuurlijk wat moeizaam want ik viel toch wel beetje in een gat.mijn ex kreeg een relatie met een Engelse en we hadden toch best goed contact.zelf kreeg ik ook weer een vriend,heel lief,zorgzaam en alles wat ik me maar kon wensen.op een gegeven moment gaan onze relaties stuk en proberen mijn ex en ik het toch weer,nou dit had ik nóóit moeten doen want dit werkte toch niet meer zoals ik het gehoopt had.ben d'r weer even van van mijn padje,maar we gaan verder...miss hier iemand ook zoiets meegemaakt heeft??misschien kunnen we eens chatten of iets,sommige dingen is ook eens fijn om met andere te delen dan familie die het meestal toch beter weten.
Groetjes sannieSannie25-09-2023- Alle reacties weergeven...
-
Goede avond leuk je te ontmoeten. De vraag waar woon je en als ik het weten je leeftijd
Cor14-01-2024
-
Maar liefde is overal (Verhaal 466)
Maar als ik die verhalen hoor. En zelf ook issues. En moeilijk. Want wat ik wilde bereik ik niet meer...
Maar liefde is overal. Je hoeft niet te kijken want het is er.
Misschien als je alleen bent dat snap ik.
Ik ben vriendelijk en help mensen en dat maakt me mooi.
Kijk om je heen naar andere, want niemand heeft het zwaarder dan jou.
Voor mij? Als ik maar fijn slaap.Ikben niemand01-01-2024 -
Al vanaf geboorte in de steek gelaten (Verhaal 151)
Al vanaf geboorte zo eenzaam in de steek gelaten door je eigen moeder . Familie nooit gekent waarschijnlijk weten ze niet eens van mijn bestaan af. Nooit mezelf veilig gevoeld altijd maar van pleeggezin en dan weer internaat. Nooit normale vrienden/vriendinnen kunnen maken omdat je niet je school kon afmaken en je geen normale thuisbasis had. Nu 20 jaar veder dankbaar dat ik nog hier ben en een dak boven me hoofd heb maar denk vaak voor wie doe ik het eigelijk nog. Voel met niemand een verbinding heb hulpverleners om me heen maar dat was het. Heb geen werk of school door mijn psychische problemen raden ze het af hoe graag ik ook wil ben dit zelf ook zat . Dus lig elke dag in me bed en soms er uit om even naar de winkel te gaan en laat elke dag wel een traan. En hoop snel dat het weer avond is omdat dan de dag weer voorbij is. Ik vraag mezelf af of meerdere mensen zijn die ook hellemaal op eigen benen staan en niemand hebbenDame 23 jaar> 2 jaar geleden-
Die mensen zijn er zeker, Dame! Wat een ontzettend naar en mensonterend leven is dat toch. Echt verschrikkelijk. Zelf heb ik ook niemand, en voel ik me met niemand verbonden. Je bent dus absoluut niet de enige.
Weet dat ik aan je denk, en met je mee leef. Ik weet dat jij bestaat, want ik heb je verhaal gelezen.Stef> 2 jaar geleden -
Je hebt al zoveel meegemaakt.
Zoveel dingen die je overkwamen en die je niet in de hand had.
Ik hoop dat het beter met je gaat en dat je ergens verbinding hebt gevonden.
Dat je ergens echte troost en begrip krijgt.
Dat het toch meer is dan enkel de steun van de hulpverlening...
Nog veel sterkte!Anoniem *12-01-2023 -
Hey lieverd, ik ben zelf geadopteerd en later op internaten gezeten. Ook vaak eenzaam gevoeld. Probeer er achter komen wat jij leuk vindt om te doen. En probeer doelen te stellen naar wat je wil bereiken en dan met kleine stapjes vooruit kijken uiteindelijk zul je trots op jezelf zijn. Het is met vallen en opstaan maar uiteindelijk kom je er well
Marisa29-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hallo. Ik heb 5 jaar samengewoond met een vrouw en haar zoontje. Sinds april vorig jaar heeft ze me buitengezet. Nu woon ik alleen op een appartementje en moet m'n familie niets meer van me weten. Vrienden heb ik ook niet en daarbovenop nog eens een drankprobleem door heel die situatie. Vast werk heb ik ook niet en door economische werkloosheid kan ik amper nog m'n huur betalen. Ik ben net zoals jij ook teneinde raad. Ik weet als geen ander wat je meemaakt. Dag in dag uit denk ik aan zelfmoord. Ik zou je graag helpen maar ik weet zelf niet meer waar begonnen.
Anoniem03-01-2024
-
-
Geen vrienden en sociale angst (Verhaal 276)
Ik ben een vrouw van 32 jaar. Samenwonend met mijn vriend. Ik heb weinig tot eigenlijk geen vrienden. Ik heb wel mensen waar ik zo nu en dan mee afspraak (lees: maandelijks) maar toch h voel me erg eenzaam. Ik heb ook een hele slechte relatie met mijn ouders. Altijd al gehad. Vanwege mijn sociale angst is het erg lastig voor mij om nieuwe vriendschappen te sluiten. Aangezien ik ook alweer 8 maanden op de wachtlijst sta voor mentale zorg zijn mijn klachten alleen maar verergerd. Ik slaap moeilijk en heb de laatste tijd ook ademhalingsproblemen omdat ik continu in spanning zit. Ik zou graag nieuwe vrienden willen maken.Anoniem> 2 jaar geleden-
Wat naar, deels herken ik me in jouw verhaal. Vanwege mijn slechte gezondheid is het ook moeilijk voor mij om ' sociaal te doen' Omdat ik me nooit ' normaal' voel. Ook al komt het door iets anders, het is voor mij ook lastig om me te mengen in een een menigte.
Anoniem03-04-2023 -
Precies hetzelfde.. ben 20 jarige dame. Ik durf buiten eens nie te lopen.. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...
Gizem13-11-2023 -
Waarom zou het hebben van vrienden je eenzaamheid oplossen? Ik lees dat je in een relatie zit? Misschien voel je je eenzaam omwille van de niet-connectie met je partner en heb je daarom het idee dat vrienden dat gevoel voor je gaan oplossen. Als je je eenzaam voelt, ligt het vooral aan jezelf die niet kan uiten wat die werkelijk nodig heeft of wil. Mss moet je proberen een diepere connectie te maken met je partner of de relatie achterlaten die je zo eenzaam maakt
fleur26-11-2023 -
Ik Ben met Fleur mee eens. Probeer wat Meer te praten met u vriend, ik denk dat his dat ook voelt en weet niet hoe hij most het aanpakken . De sosiale angst Kan verdwijnen, volleys mij ben je well een Starke madam, geloof in u eigen wat je kan, angst hoort soms in het leven.
Volleys mij jij hebt meer macht dan je dacht.
AshrafAnoniem29-11-2023 -
Hier ook eentje geen goeie relatie met ouders en door omstandigheden altijd alleen . Geen vrienden en niemand waar ik even een praatje kan maken . Los van mijn ambulant begeleider die 2 x in de week komt en een therapeut waar ik mee praat . Ik mis een lieve vriendin
Heel naar dat jij hier ook mee worstelt . Ik heb ook sociale angst . Moeilijk hè
Liefs van dezeAngel03-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hetzelfde hier, ben een vrouw van 33, alleenstaand en geen vriend, door mentale problemen voel ik me erg onzeker en ben door angst ook mijn vrienden verloren, nieuwe maken valt niet mee, als je niet goed in je vel zit. Sta weer op de wachtlijst voor mentale zorg, maar dat kan nog lang duren. Kom haast ook de deur niet meer uit. Weet dat dit aan mezelf ligt, dat maakt het nog extra lastig.
Emma20-12-2023
-
-
Ik voel me diep ongelukkig op deze manier (Verhaal 443)
Ik ben een vrouw van 59 al jaren eenzaam door mijn PTTS ben altijd angstig heb geen familie en vrienden wel uitwonende kinderen ik ben lief zorgzaam en lief maar alles is heel dubbel wil graag een man leren kennen maar hou hem ook gelijk op afstand zie er best goed en verzorgt uit mijn depressie en de ptts hebben me zo gemaakt ik wil niet meer alleen zijn met mijn papagaai en me kat wil ook graag iemand om me heen een echt maatje waar ik leuke dingen mee kan doen maar hoe vertel je iemand dit allemaal? ik werk gewoon gelukkig zo heb ik mijn aanspraak per dag maar ik voel me diep ongelukkig op deze manier.Anoniem01-12-2023-
goede avond
ik ben ook altijd alleen ben 66 jaar
we kunnen Kontakt nemen met elkaar als je wilt
grt antonio ♥️antonio07-12-2023 -
Hoppa, u never know. Hoop dat jullie snel samen koffie drinken
Iblees25-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Wat vervelend maar je heb alles nog in eigen hand je ben immers alleen .
Ik zou met je willen ruilen want geloof mij je ken beter alleen zijn dan samen en jezelf alleen voelen.
Mijn vrouw heeft wanen en daar is niet meer mee te leven .
Als ik een lieve vrouw tegenkom ben ik weg.
Klinkt niet netjes maar ben nu bijna 60 en ben het zo zat.Wim01-01-2024
-
-
Ik heb amper familie en geen echte vrienden (Verhaal 385)
Ik ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen, heb nooit een band met mijn ouders gehad en zij zijn ook beide al overleden. Ik werk fulltime. Ik heb amper familie en geen echte vrienden. Ik luchtte mijn hart bij mijn nichtje, maar aan haar heb ik ook niks en heb spijt dat ik zo veel heb gedeeld achteraf. Geen idee bij wie ik wel terecht kan, maar ik kan de hele dag wel huilen. Ik ben door de kinderen niet alleen, maar wel eenzaam. Herkent iemand dit?Caroline13-08-2023-
Hoi Caroline,
Ja hoor dat herken ik zeker. Ik ben al 10 jaar weduwe, heb volwassen kinderen en ook kleinkinderen, maar weinig echte vrienden helaas, en voel me dus tussen al die mensen best wel eens eenzaam. Dus als je je verhaal eens kwijt wil.....Anne16-08-2023 -
Wat is vriendschap vraag ik me wel eens af… er lijkt een houdbaarheidsdatum datum op te zitten… m’n vader verloren een mnd geleden en een week geleden m’n verbrak mijn vriendin onze relatie… nu voel ik me zo ontzettend eenzaam .. kan eigenlijk op niemand terugvallen…ik ben er nog dankzij m’n kinderen
Jes08-09-2023 -
Herkenbaar dat je je eenzaam kan voelen. Wat goed dat je het deeld! Ik voel me al een tijd eenzaam omdat het me niet lukt om in mijn woonomgeving vrienden te maken. Ik woon er inmiddels bijna 10 jaar maar voel me nog steeds een buitenstaander. Het gevoel valt soms ineens op me.
Wat mij erg helpt is om te genieten van de kleine dingen. Een kindje op straat vb die je ineens blij aankijkt en iets verteld, de oude man die je dankbaar is omdat je hielp met oversteken.
Ik heb me nu wel bewust aangemeld voor een vrouwenvereniging en voor moedermorgens. Ben heel benieuwd of daar iets uitkomt...
Heb je evt hobby's of een vereniging waarbij je je aan zou kunnen sluiten?Pleun09-09-2023 -
Heel herkenbaar, heb dan wel n man maar die werkt continu, waardoor de rest dus op mij neer komt, want ik werk niet. Geen collega's de hele dag alleen. Heb dus laatst net als jou alleen dan bij n vriendin heel mn hart gelucht en heel veel strond over me heen gekregen. Aan haar heb ik dus ook nix en dat blijkt ook maar weer dat mensen niet te vertrouwen zijn. Ik deel nix met niemand meer, dan maar eenzaam denk ik...
Anoniem12-09-2023 -
Ps. Heb 2 jongens kids van 2 en 4 daar word ik ook niet minder eenzaam van... sorry moest er nog bij hierboven.
Anoniem12-09-2023 -
Ik denk dat eenzaamheid hoort bij het leven, het is een teken van je hersenen dat je tot actie moet komen. Zoek mensen op. Ze zijn overal.
Maak een praatje met een vreemde het hoeft niet veel te zijn of lang te duren. Alle beetjes helpen en je leert hoe het is om
Sociaal te zijn buiten werk en gezin.
Het helpt ook om een vaste hobby te hebben of om consistent een plak op te zoeken waar mensen samen komen.
Je bent niet alleen hierin en bijna iedereen maakt dit mee, het is mens eigen.
We zijn constant opzoek naar verbinding .
Succes ! Je kan het !Rosalie27-09-2023 -
Als je ooit met iemand wil praten, of dansen, of bowlen of gewoon iets drinken....
Ik wil het wel proberen...Cees10-10-2023 -
Zin in een wandeling, of praatje of gewoonweg tussen uit OK
Van begin Ben ik eerlijk geen se.x,
Last me iets weten als je dat wil
Puur iemand nieuw lere kennel.
Ter info Ben aleenstaandeAshraf29-11-2023 -
Hoi Caroline,
Las je berichtje over je eenzaamheid. Vind dit heel erg voor jou. Ik heb tijd over nu de jongens de deur uit zijn. Zelf ben ik dan vaak alleen thuis. Waar woon jij? Ik zelf woon in Roermond. Misschien kunnen we iets afspreken..
Gr.Ria01-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi hoi
Ik heb precies het zelfde
Zullen we ervaringen wisselen
Hjholtslag@icloud.comHenk-Jan01-01-2024
-
-
Mislukte operatie (Verhaal 456)
Door een mislukte operatie aan mijn hoofd/gezicht (linkerkant) zit ik met constante pijn, angsten en een volledig getraumatiseerd lichaam: pijn in mijn hele linkerkant van top tot teen, onwillekeurige bewegingen, enz. Je ziet uiterlijk niets. Dokters zeggen dat het allemaal ingebeeld is. Psychologen zeggen dat mijn aandoening niet bestaat. Uiteindelijk bij een psychiater terechtgekomen die zegt dat er geen behandeling mogelijk is en depressiva voorschrijft. Pijnstillers wil men me niet geven omdat ik onherroepelijk verslaafd zou worden. Omdat mijn ziektebeeld niet erkend wordt moet ik blijven werken wat me steeds zwaarder valt. Mijn vrouw heeft me verlaten. Fzmilie heb ik niet meer. Vrienden zijn ook langzaam alle verdwenen. De eenzaamheid maakt me mentaal kapot. Ik wil dat het lijden stopt en loop al jaren met zelfmoordplannen. Wat me voorlopig tegenhoudt is dat ik drie jonge kinderen heb. Ik weet wat zelfmoord van een naaste veroorzaakt. Mijn broer heeft het gedaan en mijn vader heeft zich bewust doodgedronken. Ik hoop dat ik zachjes in mijn slaap zou heengaan maar dat zit er niet in... ik wim natuurlijk leven en weet dat het leven mooi kan zijn, alleen niet het mijne. Ik wil dat het lijden stopt. Als je afziet en er is geen "erkende" ziekte, laten mensen je onherroepelojk vallen. Ik heb geen vertrouwen meer in mensen...Alex20-12-2023-
Heel veel sterkte Alex, ik begrijp dat je t vertrouwen in mensen volledig kwijt bent geraakt, elkaar begrijpen is vaak ver gezocht. Als je niet snel genoeg weer ‘ normaal’ doet ben je lastig, drama queen word dan gezegd. Maar als we ons ‘normaal’ gaan proberen te gedragen wordt t voor ons alleen maar erger. Sterkte!
ANouk23-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Wat een verdrietig verhaal, Alex...
Misschien makkelijk gezegd misschien maar probeer toch in de kleine dingen het mooie weer te zien.
Mensen laten je inderdaad snel en makkelijk vallen, die ervaring heb ik helaas ook. Je hebt 3 kinderen...de moeite waard om voor te leven!
Ik wens jou alle sterkte en heel veel moois in de toekomst, lieve groet!C.27-12-2023
-
-
Iedere avond zie ik op tegen alleen op de bank zitten vervelen (Verhaal 447)
Ik voel me als 40 jarige alleenstaande op dit moment erg eenzaam. Mijn moeder is een paar weken op vakantie en nu ook mijn zus. Dit zijn de twee steunpilaren in mijn leven. De korte dagen maken het niet makkelijker. Iedere avond zie ik op tegen alleen op de bank zitten vervelen. Ik wordt er angstig door en snachts slaap ik slecht. Ik pieker veel en dat zorgt voor stress wat weer op mijn ademhaling slaat. Ik zou willen dat ik kan genieten van het alleen zijn en de rust, maar het lukt me niet. Ik maak me zorgen om de komende dagen en nachten.Anoniem04-12-2023-
Hallo,
Hier hetzelfde aan de hand. Ben je man of vrouw en waar kom je vandaan?
Ik ben 52 jarige man uit de buurt van Tiel
Ik hoor wel
GrAdrie05-12-2023 -
Hetzelfde hier ik ook gewoon rust hebben, en helaas lukt mij dit ook niet ik begrijp wat h
Je bedoeld ik kan mezelf nuet eens motiveten om wat te faan doen ik mis ook de warmtevab de zon ik mis mezelf in hoe ik vroeger waszo onbezorgd en vrolijk en de zon scheen het hele jaar door nu is het donker koud en afstandelijk, en kan ik geen connectie vinden met andere waarschijnlijk omdat ik geen connectie meer heb met mijzelf geen vertrouwen en geen puf meerAnoniem10-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Oh zo herkenbaar! Ik ben een 47-jarige vrouw en sinds 2,5 jaar gescheiden. Ik heb genoeg vrienden en familie en om en om een van mijn zonen, die echt hun eigen leven hebben. Ik kan me echt eenzaam voelen en vind de avonden erg lastig. Ik zie er ook erg tegen op. Vraag me soms echt af hoe andere alleenstaanden dit doen. Ik heb ook 2x in de zomervakantie gehad dat zowat iedereen op vakantie was. Dit was echt afschuwelijk! En geeft inderdaad angst en somberheid. Ik hoop dat dit gevoel ooit weggaat.
Anoniem20-12-2023
-
-
Liedtekst van The Eagles (Verhaal 460)
Onderstaand een stuk liedtekst van the eagles met de titel: take it easy:
Take It easy, take it easy
Don't let the sound of your own wheels drive you crazy
Lighten up while you still can
Don't even try to understand
Just find a place to make your stand and take it easy
zat deze net te beluisteren, en ik vind dat deze tekst wel mooi aansluit op wat we voelen, en dit is een soort motivatie om het voor jezelf even rustig aan te doen. Geef jezelf die kracht om door te gaan ga alles schrijven op papier wat er ook maar in je opkomt, wat het ook mag zijn, nare gedachtes, nare gevoelens blijf schrijven, totdat je je weer rustig voelt. Kijk naar jezelf, en zeg tegen jezelf dat je het waard bent, ga voor jezelf zorgen, want dat is het begin punt om uit deze soms bodemloze put te komen. Alles wat je gaat doen om jezelf beter te doen voelen zal altijd terugkomen voor jou. Desnoods ga hulp vinden die je zelf verdiend, en het is juist heel goed dat je therapie volgt. Ik doe het zelf ook, en ja ook ik zit wel eens te veel in mijn hoofd, en het is misschien raar voor jullie om het uit iemand te horen die net zoals jullie zich soms helemaal verdrietig voelt in een spiraal, maar ik sta open voor verandering, en ik ben goee genoeg,en ik ben blij met wie ik ben. Dit is iets wat ik recent begon te doen op aanraden van de psycholoog ben ik alles op gaan schrijven ook de goede dingen. Het is meer een dagboek geworden voor mijzelf, en ja soms schrijf ook onzin, maar die onzin zit in mij en wilt eruit, en ik kan best ook begrijpen dat alles wat nu in jullie zit eruit wilt, en natuurlijk je bent vrij in wat je doet, maar mijn ervaring is dat het helpt, en in het begin voelde het raar, maar op den duur zal het opluchten, die nare gevoelens die zullen verdwijnen, en die nare gedachtes laat ze er zijn bestudeer die gedachtes, waarom komen deze gedachtes bij je op? Hoe voel je je hierdoor? En wat is je gedrag daarbij? Als je je hiervan bewust van bent kan je het omzetten naar positief, dus in plaats van ik ben niet goed genoeg waardoor ik mij verdrietig voel of somber en mijn gedrag daarbij is ik blijf de hele dag in bed of ik zit op de bank en blijf in mijn hoofd, kan je het omdraaien naar het is niet waar wat mijn gedachte mij vertellen, want uit eindelijk ben jij diegene die hierover aan het nadenken is, en het somber voelen of verdrietig komt doordat je die automatische gedachtes hebt waardoor je gedrag hetzelfde blijft, en ja het is rete moeilijk hoor ik begrijp je hier heel goed en echt maar al te goed, maar ik kan het, omdat ik er in geloof dat het mij zal lukken, en ik geef jou ook die kracht die jij zo verdiend. Je hebt zoveel kracht in je waar je niet bewust van bent, en alleen jij kan die kracht tervoorschijn halen. Wees niet bang voor jezelf, maar hou van jezelf geef jezelf compassie terug die altijd in je blijft zitten.
Ik wens je geen fijne feestdagen, omdat waarschijnlijk wat je nu voelt het op een verwrongen bij je binnen zal komen, maar ik wens je veel goeds toe, dat je uiteinelijk weer mag gaan schijnen en helen, en uiteindelijk dat je in de toekomst weer durft toe te laten, en je eigen grenzen weer kan beschermenAnoniem24-12-2023 -
Voel mij ook enorm eenzaam en een buitenbeentje (Verhaal 437)
Hoi ik voel mij ook enorm eenzaam en een buitenbeentje. Ik ben een alleenstaande moeder van een zoontje van 5. Het altijd alleen zijn maakt mij echt depressief. Daardoor ben ik ook onzeker geworden in het contact maken met anderen. Ik denk altijd dat ze me raar vinden of niet mogen. Mijn energie level verschilt van een tijdje energie naar zowat overspannen en maak me dan veel zorgen omdat ik bang ben dat ze dan gaan vinden dat ik zo niet goed voor mn kind kan zorgen. Als ik contact heb met iemand dan kan ik het soms niet eens opbrengen om te reageren op een appje. Ik kan dan gewoon geen prikkels meer aan en ontwijk zoveel mogelijk prikkels. De energie die ik dan heb steek ik in mijn zoontje om vervolgens zodra hij in bed ligt onrustig te worden van de pijn in mijn lichaam (rug, schouders en nekspieren) en het gemis om tegen iemand in real life te kunnen praten (of tegen mij praat), dingen delen of eens een knuffel als ik even niet lekker in mn vel zit. Het gekke is dat sommige mensen mij zien als een sterke spontane vrouw, wat natuurlijk uiteraard gewoon mijn zelfbescherming schild is...terwijl ik moet vechten om alle ballen omhoog te houden en dan denk....je moest eens weten hoe ik me voel en hoe eenzaam ik eigenlijk ben. Doordat ik verschil van energie en dus soms spontaan of blij ben en vervolgens daarna er weer voor een tijdje uitlig voelt het voor mij als afwijzing als personen mij niet meer contacten en dat geeft ook een rot gevoel omdat ik juist zo graag zoveel wil maar er niks aan kan doen dat ik dan weer volledig terug getrokken ben.Nanc21-11-2023-
Wou, ik Zou zeggen Dat je een Sterke moeder bent.
Ik heb geen kinderen maar ik denk Dat het af en toe zo als iedereen is Dat je graag een partner hebt ik weet niet hoe Jong u bent. Ik heb het gevoel Dat je u ware zal tegen komen.Ashraf29-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi, herken veel. Ik ben 40 jarige man en heb altijd gehoord dat ik er best leuk uit zie.
Maar ik kan maar niet op een vrouw afstappen en zeggen dat ik haar leuk vindt. Hoe vaak ook oogcontact en wat dan ook. Onzeker en bang om afgewezen te worden en ik heb toch niets interessants te vertellen. Laag heel laag zelfbeeldIblees25-12-2023
-
-
Ik voel mijn eenzaam, vedrietig, obegrepen... (Verhaal 451)
Hoe begin je soms aan een verhaal over jezelf. ik heb nooit echt met iemand kunnn praten, ik ben twee keer voor lange tijd opgenomen geweest, en telkens weer, moest ik tot de conclusie komen dat dit niet de juiste hulp was voor mij. ik heb heel veel psychiaters en psychologen gehad. Maar het kwam er niet uit. Dit omdat ik dat één gevoel in mij niet snap.
Ik heb zo goed als geen vrienden, ik heb schrik dat mensen zien dat er iest niet klopt in mij... Dus ja een gevoel van eenzamheid heb ik zeker, heel erg zelfs... Mijn famililden denken dat het een soort komedie is. Mijn ouders proberen mij bij te staan en te begrijpen, ook al lukt niet dat zo vlot.
ik voel mijn eenzaam, vedrietig, obegrepen...ikke06-12-2023-
genezen begint bij jezelf iedereen geneest anders dus jij bent de enige die weet hoe je jezelf weer in balans houdt kijk wat niet in balans is een probeer om het met een plan in balans te houden
het is een lange reis de enigste manier hoe het beter wordt is door te beginnen te experimenteren wat jouw helpt in balans te houden
doe wat jij leuk vind en vooral wees niet bang voor iets te doen als je een vorm van ptsd hebt moet je therapie hebben
als je bang bent om te experimenteren ga dingen doen in het moment als je over iets heen moet gaanChiron15-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hoi,
Ik heb precies hetzelfde als jij. Je bent niet de enige. Daarnaast heb ik dat ik vind dat de meeste mensen me niet snappen. Ze hebben. Andere interesses. Ik vraag me hele leven af of dit het is en waarom we er zijn als we er toch niet meer zijn. Meeste mensen zie ik lachen om tik Tok video of Instagram en facebook???
Weet niet uit te leggen... Maar je bent in iig niet de enigeIblees25-12-2023
-
-
Op dit moment ben ik 20 en voel ik me zo alleen (Verhaal 438)
Op dit moment ben ik 20 en voel ik me zo alleen. Veel mensen om me heen gaan uit hebben festivals. Alleen heb ik het idee dat ik nooit een vaste vrienden groep heb gehad . 1 van me beste vriendinnen spreek ik ook niet meer door een stomme ruzie en nu merk ik dat ik in een soort gat val. Mijn vriend heeft veel vrienden en ook een vaste groep en ik merk dat ik zo jaloers op hem ben hierover en me hiermee alleen maar vergelijk. Daardoor merk ik dat ik soms boos tegen hem doe ookal doet hij niks verkeerd het is alleen een gevoel die ik heb en niet kan plaatsen:( iemand ervaring met dit gevoel?Anoniem22-11-2023-
Ja zeker ik heb een tip voor je ga jesavonds zorgen maken en kijk films en journaal om 8 uur koop een boedah en pak die op dan belt er gelijk iemand suc 6
Thomas07-12-2023 -
ja ik ben alleen niet een persoon die jaloers is want ik wil beter leuk gezelschap dan nep gezelschap die niet zichzelf is
je weet nooit hoe andere mensen zijn als vrienden je weet het alleen door het te ervaren vanuit mijn ervaring de minder je jaloers bent de meer leuke mensen jij ontmoet
ik weet zeker als jij een open mind houdt dat jij leuke vrienden ontmoet
wees niet jaloers het is onnodig sinds corona zien veel mensen dat zij minder contact met andere mensen hebbenanoniem15-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Hey
Ik begrijp helemaal hoe je u voelt. Ik heb net hetzelfde, 28jaar een fijne partner met een hond en geen vrienden! Ik zou super graag nieuwe mensen willen leren kennen maar dat is heel moeilijk, gewoon een goeie vriendin zou al fijn zijn maar zelfs dat heb ik niet en dat is zwaar. Ik begrijp jeAnoniem21-12-2023
-
-
op mijn katje na, ben ik alles kwijtgeraakt (Verhaal 120)
Hoi, ik ben Alex. Ik ben 40 jaar en op mijn katje na, ben ik alles kwijtgeraakt. Vroeger als tiener was ik altijd vrij populair. Ik was een graag geziene persoon en werd altijd voor alles uitgenodigd. Ik kreeg zelfs een relatie met een meisje waar ik jarenlang verliefd op was. Ik was altijd graag bezig met allerlei dingen. Ik was keeper in een voetbal team, ik deed aan Wing Chen, ik speelde basgitaar in een band en ik ging ook graag naar voetbalwedstrijden kijken. Het meisje waar ik een relatie mee had, daar trouwde ik later ook mee. Je zou denken mooi: huisje, boompje, beestje. Maar het zat helemaal niet goed tussen ons, dat was aan ons allebei te wijten. Aan haar omdat ze helemaal niet met geld om kon gaan, niet tegen een gezonde discussie kon en aan mij omdat ik me naar verloop van tijd begon te verzetten wanneer ik voelde dat het niet goed zat maar ook omdat ik ongenuanceerd en fel uit de hoek kon komen. Ik vind het persoonlijk heel erg dat als je samen een netto inkomen hebt van +- €4500 en vaste lasten hebt van om de nabij €1100 na 2,5 weken bij jouw ouders aan moet kloppen om geld te lenen. Ik was altijd heel zuinig met mijn geld maar moest elke maand mijn geld inleveren omdat zij elke week met geld smeet in het centrum. Ik ben me daar tegen gaan verzetten en had er wat van gezegd, eerlijk is eerlijk dat had ik veel beter moeten doen. Het is aan de andere kant ook weer zo dat als ik het netter zei, er totaal niet naar geluisterd werd. Ik moest van haar stoppen met mijn hobby's omdat ze mij verdacht van vreemdgaan. Ik zou zoiets in heel mijn leven nooit doen, ik heb het niet in me om andere mensen opzettelijk pijn te doen. Daar ben ik een te emotioneel persoon voor. Ik heb haar toen meerdere malen uitgenodigd om bij alles wat ik deed te komen kijken, maar dat vond ze niet boeiend genoeg. Ik ben me door heel de situatie gaan afsluiten voor zowel haar als onze vriendengroep. Ik ben mijn eigen plan gaan trekken en verstopte geld in mijn versterker. Na de zoveelste valse beschuldiging had ik genoeg, ik vertelde dat ik wilde scheiden. Ik heb mijn spullen gepakt en ik ben tijdelijk bij een collega gaan wonen. Ik heb een paar maanden op een matrasje op pallets geslapen totdat ik uiteindelijk een meisje leerde kennen en bij haar in trok. Wij hebben kortstondig een relatie gehad en dat is mis gegaan door mij. Ik ben te hard van stapel gelopen en daardoor maakte ik grove fouten en heb ik haar van mij weg geduwd in plaats van haar naar mij toe getrokken. In al die tijd ben ik me alleen maar verder af gaan sluiten van de wereld. Ik woon nog wel met mijn inmiddels ex vriendinnetje samen, maar dat is puur omdat het momenteel onmogelijk is om aan een woning te komen zonder daarvoor de hoofdprijs voor te betalen en om ons allebei kosten te besparen. Wat mij heel erg veel pijn doet is dat ze echt alles doet om mij te ontlopen. Toen het uit ging tussen ons hadden we afgesproken om vrienden te blijven. Ik heb mezelf helemaal opengesteld door tegen haar te vertellen dat ik haar liever als een goede vriendin als helemaal niets omdat zij wel heel belangrijk voor mij is. Daarom voelt het ook als een dolksteek in mijn hart om te zien dat ze dit nu doet. Ik probeer heel erg mijn best te doen om het voor ons allebei makkelijk te maken, maar het is niet goed genoeg voor haar. Ze weet dat ik op haar na, niemand heb en dat ik door de eenzaamheid een depressie heb opgelopen en soms met suïcidale gedachten zit. Ik wil helemaal geen depressie en die gedachten wil ik ook helemaal niet. Het enige wat ik graag zou willen is met nieuwe mensen (Man of vrouw maakt me niet eens uit) in contact komen en een nieuwe frisse start met mijn leven willen maken. Maar door mijn depressie en mijn eenzaamheid weet ik niet hoe of waar te beginnen. Ik ben het helemaal kwijt. Is hier toevallig iemand die mij kan helpen?Alex> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik zou terug proberen te denken. Waar je je wel gelukkig voelde en dan accepteren wat je nu hebt en dan een manier bedenken om dat weer op te pakken. Misschien ken je iemand die ook weleens depressief geweest is bij je band. Probeer daar eens mee te gaan praten.
Anthony14-05-2023
-
HELP! Je eigen leven HELP! Je eigen leven niet kunnen levenniet kunnen leven. (Verhaal 444)
Ik ben een vrouw van 37. Mijn broer en zusje geven altijd kwetsende opmerkingen. Als ik daar wat van zeg krijg ik te horen dat ik overdrijf en dat het aan mijn ligt. Hier heb ik geen behoefte meer aan. Om eerlijk te zijn, zien ik ze liever nooit meer. Hun gedrag en opmerkingen pas niet bij mijn en om altijd het pis paaltje te zijn. Daar bedankt ik voor, alles gaat stijf en stroef in de familie en daar bedankt ik ookvoor.
Een paar jaar terug hebben ze voor mijn een verrassing feest georganiseerd. Eigenlijk mijn moeder der idee maar iedereen moet er maar aan mee doen en iedereen doet net of het helemaal geweldig is. Terwijl je aan alle kant voelt en ziet dat niemand hier op zit te wacht maar lekker allemaal de schijnwerpers op houden.
Van tevoren is het door mijn moeder verteld, mijn moeder is met mijn vriend gaan overleggen en die gaf aan dat ik hier niet van hou. Zelf gaf ik dat ook aan maar hoe dan ook, het werd gewoon mijn strot in geduwd. Je moet je nep slingers gaan ophangen en net doen of het geweldig vind.
Hier heb ik geen kracht en energie meer voor.
Wat je zegt of doet, er wordt altijd commentaar op gegeven. Het liefst verhuis ik verweg bij ze vandaan. Om zo rust te creëren maarja dat is ook een hele stap.
Kan iemand tips geven en zich ook herkennen in mijn verhaal.Anoniem02-12-2023- Alle reacties weergeven...
-
Het is herkenbaar gedrag meeste mensen doen vaak een masker op en vaak weerspiegelen op wat zij in hun eigen leven willen
kan van alles zijn
Een tip zal zijn om mensen die jou een negatief gevoel geven proberen te vermijden bijvoorbeeld een vriend die negatieve opmerkingen geeft
met familie is het zwaar je moet een knoop doorhakken kijk of jouw familie je meer energie geeft dan wegneemt
als het geval van wegnemen is dan geef vooral weinig energie aan jouw familie
beste manier hoe je dit kan aanpassen is bijvoobeeld zitten te texten met een persoon die jouw energie wegneemt geef hun net zoveel energie die zij jouw geven 1 bericht die zij jouw versturen is 1 bericht voor hun of geen bericht als die persoon over jouw grenzen gaan
een andere tip zou zijn om ergens energie uit te halen zoals sporten of muziek kan van alles zijn wat jou blij maakt een wees in het moment
als er commentaar wordt gegeven die jouw niet dient negeer het
heel veel mensen hebben een negatieve familie dus zie het als normaal wat niet normaal zou moeten zijn
wat meer zeldzaam is in mijn ogen is een familie die geen alcohol drugs of roken doetChiron15-12-2023
-
Eenzaamheid je bent mijn vriend en vijand (Verhaal 103)
Waar ben je, jij die mij voelt, ziet, ruikt en er is voor mij, dit nooit gekend hebbend,gooi ik mijn antennes uit, maar niemand ontvangt.
Eenzaamheid je bent mijn vriend en vijand.Robin> 2 jaar geleden -
Het kwelt me, ik weet het gewoon niet meer (Verhaal 428)
Ik ben eenzaam! Voor de buitenwereld heb ik een lieve man en twee kinderen maar voel mij zo alleen.
Ik heb geen contact meer met mijn schoonfamilie, mijn zus heeft afstand genomen van de familie en aan mijn broer heb ik niets, die laat alleen wat horen als hij mij nodig heeft. Waarom? Ik weet het niet, ik begrijp het niet. Mijn schoonfamilie negeert ons omdat wij het wel voor elkaar hebben, wij hebben een koopwoning, kinderen, huwelijk en een auto. Het is daar, hoe zieliger hoe meer aandacht, daar trappen we niet meer in.. Mijn zus verwijt mijn ouders vanalles waar ik totaal buiten sta en toen heeft ze het contact met de hele familie verbroken. Waarom? Ik vind het zo erg voor de kinderen dat ze aan geen enkele oom en tante iets hebben. Het doet pijn.
En dan vrienden. Eentje liet mij in de steek omdat mijn dochter het had uitgemaakt met haar zoontje. Het was zo'n mooie vriendschap, 12 jaar lang en ineens weg! Dan heb ik nog een goede vriend, maar van hem mag zijn vriendin niets van mij afweten. Waarom? Ik ben geen bedreiging! ik ben het zat om elke keer stiekem af te spreken, ik wil dat niet meer. En zo zijn enkele vrienden van me al gegaan. Maar waarom komen er nooit mensen bij? Ben ik zo stom dat niemand vrienden met mij wil worden?
Het kwelt me, ik weet het gewoon niet meer.anoniem23-10-2023-
Herkenbaar
J02-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Het is makkelijker om een vriendschap aan te gaan wanneer je wat jonger bent in vergelijking met wanneer de leeftijd richting 2 of meer pubers gaat. (wanneer je dus alles voor elkaar lijkt te hebben)
Ik begrijp dat dit specifieke eenzame gevoel kwellend is en dat is ook niet zo vreemd wanneer vrienden 'gaan' maar er geen vervanging is.
1 ding is zeker, je bent niet stom want het gevoel is zeer herkenbaar.
Het ding is, andere mensen van dezelfde leeftijd hebben zo ook hun leven en levensstijl met een groepje vrienden waar ze zo nu en dan mee afspreken.
en daar ligt gelijk het 'probleem' die zijn er zo strak op ingepland dat er geen ruimte meer is voor 'meer' vrienden.
Dit is (denk ik) de hoofd reden waarom het zo moeilijk is om nieuwe vriendschappen aan te gaan.
Het zal dus nooit aan jou liggen.S21-11-2023
-
-
-
Wat doe ik verkeerd? (Verhaal 101)
Vaak ben ik alleen, niet alleen vanwege corona. Niemand belt mij. Ik kom anders over dan ik me voel. Als mensen me nodig hadden, wisten ze me te vinden, maar als ik hun nodig heb zijn ze er niet. Wat doe ik verkeerd?
Jodie> 2 jaar geleden-
Je doet niks verkeerd. we leven nu alleen in heel drukke tijden, de meeste tenminste. Ik snap wel wat je bedoeld omdat anderen heel makkelijk naar je toe komen voor hulp, maar ik heb in de loop der jaren begrepen dat ze naar iemand toekomen voor hulp omdat het hun zelf al te veel wordt en daarom kunnen ze jou niet terug helpen, het is niet persoonlijk maar ze hebben zelf al geen ruimte meer in hun hoofd en hoe hard het ook klinkt je kunt niet verwachten dat ze boven hun eigen zware pakket dat van jou erbij nemen maar als je er behoefte aan hebt zou ik je graag willen helpen.
Anoniem> 2 jaar geleden -
Héél herkenbaar.....
Denk dat er grofweg twee soorten mensen bestaan.
Gevers en Nemers.
Denk dat dáár het probleem ligt, niet zozeer bij jouFanny> 2 jaar geleden -
dat is niet best
Roos van B.> 2 jaar geleden -
Herken dat ook. Misschien helo je teveel.zelf wil ik zo graag aardig gevonden worden
Biedt mijn hulp.altijd aan.
Heb ook echte compassie.
Toch alkes komt van 1 kant of alkes verwaterdIrene> 2 jaar geleden -
Jodie ik herken je verhaal wel: je bent goed voor
anderen omdat dat in je aard ligt of omdat mensen je
iets vragen en dan doe je dat.
Dat kan heel eenzaam voelen omdat het allemaal
van een kant komt
Het is een cliche, maar houd ook van jezelfTacita> 2 jaar geleden -
Ja die gedachte heb ik vaak( wat doe ik verkeerd)
Ben altijd even vriendelijk,en hoop daarmee contacten op te bouwen ,probeer zelf contact te leggen ook al vindt ik dat heel moeilijk, en het resultaat niks ,geen kennisen ,geen vrienden geen vriendinnen ,ook geen aanspraak in de buurt,om je heen zie je mensen met elkaar het leven delen ,vriendschapelijk met elkaar omgaan ,praatje maken ,wandelen ,koffie drinken ,en dan denk je waarom hun wel en ik niet ,Wat Doe Ik FoutAntoine> 2 jaar geleden -
Hallo dit komt mij bekent voor het kan zo veel mooier zin dan dit gr
Mark20-04-2023 -
Nee hoor het licht echt niet aan jou , het kan ook jaloezie zijn omdat je zo goed bent in vele dingen en het kan ook gewoon je LOT zijn. Ik heb nl het zelfde als jij en zie het als m'n lot
B11-05-2023 -
je wordt gebruikt. stel grenzen,weg met die egoisten.
h.teunissen01-07-2023 -
Als je anders overkomt dan je je voelt, kunnen andere mensen dat ook niet zien. Hoe voel je je? Wat voel je? Wat wil je? Ga doen wat je wil en waar je je goed bij voelt en de vrienden komen vanzelf wel
Florian27-07-2023 -
ik heb de mens allang opgegeven het word nooit wat met de mens nooit nooit nooit het word nooit wat met de mens
hvmhvjhjhkjhkugk25-08-2023 -
Hoi, waarom vraag jij of je iets verkeerd doet? Je voelt je vaak alleen, net als zoveel andere mensen in deze tijd. Ga niet voor deze denkwijze! Probeer ergens in te geloven, misschien momenteel niet zo zeer in de mensen. Maar probeer je gevoel misschien in een hobby te leggen of iets van studeren,lezen? Soms is het vallen en opstaan! Maar ga er a.u.b voor en op dit moment misschien niet voor menselijke contacten. Doe je best en succes🤗👍
Els31-08-2023 -
Hey meissie, alles komt goed x neem uw tijd #neverbackdownneverwhat?!
johan07-09-2023 -
ik zit hier met mijn handen in gebets positie nou ja zat dat zat een leraar heel lang geleden ook op een katholieke school daar heb ik toen we met de fiets op kamp gingen in vught waar nu de ebi zit iemand zijn arm overstrekt ik denk dat ik 12 was er was een rechtzaak ik zat in het beklaagde bankje maar ik had eerder een ongeluk een vriend van mijn tante met een traktor met veewagen overeden we moesten hooibalen ophalen ik mocht die tractor eigenlijk niet besturen die man die later mijn oom werd zat in het gips ze vroegen waarom ik hem overeden had ik zij hij was nog niet plat genoeg het was gewoon een ongeluk ik was 9 of zo maar in die rechtzaak zij hij hij heeft het expres gedaan vroeg de rechter ik zei nee het was ook een ongeluk maar ik heb nooit geweten waar die rechtzaak over ging ik had een arm overstrekt ik had mensen geschopt ik had een ongeluk veroorzaakt waar ik nauwelijks iets van mee heb gekregen ik weet nog steeds niet wat er nou besproken werd maar ieder akkefietje vergde zijn eigen verdediging maar ik wist bij god niet welk akkefietje behandeld werd en heb eigenlijk nooit mijn verhaal kunnen vertellen ik ben nu in behandeling bij het ggz maar die hebben amper tijd maar als er een rechtzaak is waarom zeggen ze dan niet waarvan je besculdigd wordt zodat je weet waar het over gaat ik was twaalf en ik weet nu nog steeds niet waar die rechtzaak voor was er was van alles gebeurt en ik had me tegen alles kunnen verdedigen maar het enige wat ik gezegd heb was nee toen de rechter vroeg of ik het expres had gedaan maar dat refereerde aan dat ongeluk van die oom van mij die zei dat ik het expres had gedaan maar dat ongeluk is nog een heel verrhaal appart dat ik alleen nog maar tegen een spver heb verteld maar ik heb onderussen zoveel meegemaakt en eigenlijk niemand om het tegen te vetellen nu hoor ik weer telepathisch niemand mag je en weg die lul ik word gek van mensen echt ik word gek van ze
Anoniem11-09-2023 -
Ben je een robot zeg dan yes.
Joseph03-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ben je een robot zeg dan yes.
Je zegt gewoon niks!
Daar is een probleempersoon echt niet mee geholpen toch?
Al die nu 1 dan 3 dan 1, nee, dat helpt me niet. Psycholoog of wat dan ook, ik ben gegradueerde in de verpleegkunde (A1) normaal zou me een oplossing of wat dan ook moeten aanreiken. Maar deze ongelooflijke …. Reik je toch niemand aan. Succes met uw web site, hoewel …Joseph03-12-2023
-
-
Een luisterend oor niet te vinden (Verhaal 403)
iets wat misschien heel herkenbaar is dat ik althans regelmatig meemaak. Dan wil je iemand een verhaal vertellen maar dan blijkt de luisteraar iets vergelijksbaars te hebben meegemaakt dat getrigerd door jou verhaal in zijn geheugen omhoog komt en terwijl jij jouw verhaal kwijt wil zit je te luisteren naar dat verhaal van die ander dat door jouw verhaal getriggerd is en dan kon je weer je eigen verhaal niet kwijt en dan denk je laat maar zo hopeloos altijd een luisterend oor zien te vinden tja tv interesanter waarschijnlijk en een heleboel mensen willen hun verhaal kwijt en zijn druk druk druk maar een luisterend oor niet te vinden ja 1 uur per week mijn spv er die geld kost en weinig tijd heeftwie heeft het nou niet19-09-2023-
Heel herkenbaar, ben er mensen mee kwijtgeraakt omdat ik altijd een luisterend oor was en nu ik een keer zelf gezegd heb dat diegene constant over zichzelf of haarzelf aan het praten was zonder echt te luisteren wat ikzelf graag wilde vertellen, zat ik als het ware naar een toneelstuk te kijken wat men opvoerde, zonder dat er iets bij de ander binnenkwam.
Belinda21-09-2023 -
Hallo een luisterend oor vinden is niet zo gemakkelijk en weet je het kost niks en get kan zo goed voelen om gewoon u verhaal te doen bij deze ben ik wel iemand met een luisterend oor grtj
Petra25-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Heel herkenbaar, zit je bijvoorbeeld enthousiast over de vakantie te vertellen en een ander is daar ook geweest en heel het gesprek wordt overgenomen met hoe geweldig hun hen daar niet hadden. Of als je ziek bent, ja had ik laatst ook en voelde me zo ziek en pijn bla bla, zonder dat ze nu werkelijk interesse tonen in bv je vakantie of hoe je je voelt.. Ze trekken alles naar hun toe..heel vervelend. En zeer vermoeiend.
Esther09-12-2023
-
-
Mijn ouders zijn mijn alles, ik ben ingestort (Verhaal 68)
Ik ben een vrouw van net geen 39 jaar. En bijna helemaal alleen op de wereld. Geen kinderen, geen partner,ook nooit getrouwd geweest, enig kind ook en 'vrienden' kan ik op mijn 1 hand tellen.
Het begon op een woensdagmiddag. Eind februari 2016. Ik had een halve dag gewerkt. Ik werkte toen deeltijds als poetsvrouw en elke woensdagnamiddag en vrijdagnamiddag was ik vrij. Thuisgekomen in mijn appartement dat ik nu al meer dan 8 jaar huur, nam ik een tas koffie en smeerde ik een paar boterhammen. Toen ging mijn gsm. Het was mama, compleet over haar toeren. Pappa was op zolder gekropen en hij kwam er maar niet af. Ze haakte in. Dat was niet haar gewoonte. Mama breekt nooit een telefoongesprek zomaar af. Mijn hart begon te bonken en ik voelde me misselijk worden. In paniek pakte ik mijn autosleutels en reed naar mijn ouderlijk woning. Pappa zat idd op zolder. Met een touw rond zijn nek... (nu moet je weten dat papa Alzheimer had, vasculaire dementie en achtervolgingswaanzin) hij was razend omdat 'ze ' zijn portemonnee hadden gestolen. Ik praatte 20 minuten op hem in, zonder resultaat. Hij vroeg naar zijn huisarts, enkel met hem wou hij praten. Ik belde die op. Maar die wou nog niet komen. Toen hij aankwam zei hij: ik kan hier niets komen doen. Die huisarts belde politie en ambulance en beende weg, naar buiten. Ondertussen zat ik buiten, compleet ingestort. Hij keek niet naar mij om. Pappa heeft toen verschillende weken op de gesloten afdeling psygiatrische gezeten. Achteraf kwam hij in het rusthuis terecht want mama en ik konden de zorg niet aan. Hij was toen ook al 80 en viel geregeld.
Anno 2020,met het gekende corona virus, zie ik mijn leven niet meer zitten. Pappa is op 6 april overleden aan het corona virus in het rusthuis. Wij zitten met erg veel vragen omdat we geen afscheid hebben kunnen nemen.
Mama is al 20 jaar nierpatiënt en bijna blind. Het laatste jaar ligt ze meer int ziekenhuis dan ze thuis is. Zwak hart, continue longontsteking, bloedarmoede, continue bacterie op haar 19 jaar oude donornier.... En noem maar op. De medische rekeningen swingen de pan uit. Ik heb haar ook jaren geleden bij mij genomen int appartement en sindsdien zorg ik voor haar.
Ikzelf zit in de ziekenkas sinds de zelfmoord van papa. Ik heb depressie, cvs, hartproblemen en door mijn overgewicht heb ik pre-diabetes.
Een nieuwe relatie interesseert me absoluut niet. Ik ben dan ook al 5 jaar single. Mijn ouders zijn mijn alles. Mijn god en mijn godin. Ik had/heb een uitzonderlijke sterke band met mijn ouders.Ik dreig mama te verliezen. Het gaat echt niet goed. Wie zal er dan om me geven? Ik heb dan helemaal niemand meer. Ik moet ook alles alleen doen van papierwerk waar ik dus absoluut niks van ken. Ik heb zelfs papa zijn crematie helemaal alleen moeten doen en door de corona zelfs nog geen uitvaart.
Vroeger snapte ik niet dat een mens zich alleen kan voelen ondanks dat we met miljoenen zijn op de planeet. Nu snap ik dat des te meer...Vera> 2 jaar geleden-
Zoek God en leef.
Bid Hem om hulp in je leven, lees de Bijbel voor troost en antwoorden.
Beluister predikaties (online) ga nd kerk, ikzelf ben protestants en denk dat dit de oorspronkelijke waarheid mbt God onze Schepper is.
Hij kan jou het beste helpen, Hij kan je een man toeschikken.
Vraag Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus' wil. Amen
Het beste met alles.Anoniem> 2 jaar geleden -
Hoi Vera, toevallig kwam ik op deze site terecht en heb net je verhaal gelezen, wat heftig allemaal om zoiets mee te maken en je pa zo aan te treffen, vreselijk lijkt me dit! Maar ik schrik van de reactie van de huisarts, deze hoort toch te helpen in zo'n situatie en niet weg te lopen, hopelijk heb je een klacht hierover ingediend, ik begrijp dat je daar niet gelijk bij stil staat maar als alles weer tot rust is gekomen en alles passeert je weer dat je toen wel de nodige stappen hebt ondernomen want dit gaat echt te ver! Het is fijn om te weten dat je papa nu eindelijk zijn rust heeft gevonden en nu op een veel mooiere en liefdevolle plek is en hij nu over jou en je mama waakt! Na je verhaal gelezen te hebben vroeg ik me af hoe het nu met jou en je mama gaat, ik hoop van ganser harte dat je alles overwonnen hebt en liefdevolle mensen om je heen hebt en het zou fijn zijn als je een lief persoon hebt ontmoet die jou al zijn liefde geeft en je op handen draagt! In 2 jaar kan een hoop gebeuren ik weet er alles van, het zou mooi zijn als ik een bericht van je terug krijg waarin ik te lezen krijg dat je inmiddels een gezinnetje hebt, hoe geweldig zou dat zijn! Maar lieve Vera het aller belangrijkste is dat jij gelukkig bent met jezelf en met alles om je heen waar je van houdt!
Lieve Vera ik zou het leuk vinden om iets van je te horen al is het maar iets kleins want je verhaal greep me echt aan!
Ook de woorden in de reactie van Anoniem helpen je zeker! God helpt je overal bij, ook jij bent een kind van God en God zal zijn kinderen nooit laten vallen! Ga op je knieën en leg al je zorgen bij hem neer en vraag of hij je kan helpen, maar Hij wil wel zien dat je hem lief hebt en dat je hem wil aanvaarden als je schepper, want ook voor jou is hij gestorven!
Jezus stierf voor jou om jou eeuwig leven te geven: “Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.” (Johannes 3:16).
Lieve Vera, ik wens jou en hopelijk nog samen met je moeder een heel gezond en gelukkig leven toe!
Hartelijke groet,
Jeany
P.s ik hoop op een reactie van je!Ilona10-10-2023 -
Hoe gaat het nu. Dit is 2 jaar geleden
Paul18-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik heb je verhaal gelezen vroeg me af. Hoe gaat het met je ?
Pat04-12-2023
-
-
What´s wrong with me...??? (Verhaal 406)
De voorbije 4 maanden heb ik een relatiebreuk moeten verwerken. Woon nu op een gezelig appartement met m´n 4 poezen..allemaal top!
Toch besluipt het me soms dat ik eigenlijk geen vrienden heb. Enkel collega´s van het werk.
Niemand die ik midden in de nacht kan en mag opbellen als er iets scheelt, weet je wel..
Ook de weekends zijn ´de mijne´ , maar vaak voel ik the need niet om ergens naartoe te gaan..
Prima zo denk ik dan, met 2 vd 4 poezen op schoot.
En weer besluipt mij het gevoel dan weer van, zie mij hier nu zitten, niemand wil met mij eens afspreken.. soms tot tranen toe..
Ik kan perfect alleen zijn, geniet er ook van.. en toch kan ik me plots doodongelukkig voelen.
Ga ik dan toch eens naar een dansfeestje ofzo, dan kan ik niet snel genoeg terug naar huis gaan om in mijn ´cocon´ te gaan zitten.
Soms vind ik mezelf ongelofelijk saai.. maar het ´dikwijls fake´ sociaal doen is aan mij niet echt besteed..
What´s wrong with me...???Sandra23-09-2023-
zo herkenbaar
foo26-09-2023 -
Heel mooi omschreven dit is precies hoe ik me ook voel vaak😐
Erwin30-09-2023 -
Heel herkenbaar! Maar er is echt helemaal niks verkeerds aan jou!!
Jill01-10-2023 -
Er is niks mis met introvert zijn, al begrijp ik ook goed dat je wel graag iemand zou hebben die er voor je is waar nodig. Verder ben je niet saai, je mag gewoon lekker doen wat voor jou werkt!
Zou online wat contact zoeken niet kunnen helpen?:)Rob08-10-2023 -
Ik lees het graag wat je schrijft Sandra. Je staat met de voeten op de grond en weet dat die zogezegde leute maken fake is. Iemand die ik goed kende zei me ooit: Ik doe niet mee aan die leute van oudejaarsavond. Het is allemaal bedrog. Dat klopt!!!! Heb zelf al veel meegemaakt en aan 64 jaar ben ik ook tot die bevinding gekomen. Kijk niet naar anderen want het is allemaal fake. Ben nog vrijwilliger geweest aan de telefoon en toen merkte ik dat er ENORM veel mensen zijn die zich eenzaam voelen. Dus Sandra, er is niets mis met jou
Dirk09-10-2023 -
Hey Sandra, er is helemaal niets mis met je. Zoals je aan de reacties ziet zijn er vele anderen die zich ook zo voelen. Waaronder ik. Ook een relatiebreuk aan het verwerken, dus ik begrijp hoe je je kunt voelen. Blijf doorgaan, dingen doen, en life will throw you something!
Stefan09-10-2023 -
Dit ken ik maar al te goed. Ik heb geeneens dieren. Bel wel eens de luisterlijn
Paul18-11-2023 -
Wat ik hier allemaal lees, bevestigt alleen wat ik al een hele poos "vermoedde"; scheiden op latere leeftijd is zielig. Ben bijna 60...Zelf heb ik op 1j tijd een scheiding (na 27j huwelijk), het verlies van mijn liefste terminaal zieke mama moeten verwerken, ben ik inmiddels 2x verhuisd (wel in een straal van 10km) & dat allemaal gans alleen! Nu zit ik hier in mijn mooie flat. Ben beperkt in veel activiteiten wegens invaliditeit. Let wel, ik voel me bevrijd van het juk van mijn ex man! Het was eenzaam, ondraaglijk en hoewel ik de scheiding niet aangevraagd heb, is het een opluchting.
Eenzaamheid troef! Heb al talloze keren vroegere kennissen gecontacteerd, geen respons...
De weinige mensen die ik (we) kenden (ex was asociaal & controle-freak), hoor ik ook niet meer. Wellicht nadat ex slachtoffertje is gaan spelen...naar buiten toe charmant, binnenshuis soms onuitstaanbaar of gewoon stiltebehandeling.
Ik heb een zoon en 2 kleinkinderen die eigenlijk niet zo ver wonen maar die geven geen kik. Ze komen alleen langs als IK hen uitnodig & zijn zo snel weer weg. Alles draait rond die andere familie, de schoonthuis...Tja, toegegeven; ik ben jaloers en heel boos tegelijk. En ik heb hen er al voorzichtig over aangesproken...hij wordt boos en roept! Ik moet nota bene zeker 1 a 2 weken op voorhand vragen of ik eens kan langskomen. Meestal past het niet. Heb ik de pest of de cholera?
Mijn vader, nu 85, heeft nooit of te nimmer naar mij omgekeken en mama is bij hem gebleven uit financiële overwegingen en ze wou niet alleen oud worden.
Nu vraag ik me elke dag af of ik zo wel nog pakweg 75 of 80j wil worden. Financieel totaal geen problemen maar dit vervangt geen sociaal geluk. Soms, heel dikwijls denk ik eraan te verdwijnen, naar het buitenland, het mooiere weer en misschien leidt dit nieuwe contacten. Wil het aan niemand zeggen....wedden dat niemand zich ongerust maakt? Goed zo! Ik zou nu gerust al dagen dood mogen liggen in mijn flat; niemand zou het beseffen of weten...triestig zaak!Nicky27-11-2023 -
Hey Sandra. Ik heb je verhaal gelezen en ik herken mij er heel goed in! Net zoals jij isoleer ik mij, ik weet feitelijk niet waarom maar ik ben intussen heel bang geworden om uit te gaan. Ik heb nauwelijks nog sociale contacten wanr ik wil daar ook geen slaaf van zijn. Ik kan nier meer tegen teveel verplichtingen en verwachtingen. Ook ik denk heel vaak: ik heb het nieg slecht zo 's avonds alleen en rustig tv kijken maar besef heel goed dat het niet normaal is om me meer op mojn gemak te voelen alleen dan in gezelschap. Als je wil praten ben je steeds welkom hoor
Ignace04-12-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Wil je dolgraag leren kennen als je wil ik ben 38 gescheiden en 2 kl kinderen woon momenteel in Wilrijk als je intresse hb in ontmoeting laat maar weten mijn e-mail smeiyrbak@icloud.com grt
Sameul08-12-2023
-
-
Het zuigt je helemaal leeg (Verhaal 442)
Graag wil ik mijn eigen beslissing nemen in mijn familie en niet meer de schijnwerpers op houden.
Maar wat krijg je dan een hele Drama. Ik deed dingen om familie (gezeik) te voorkomen maar daar heb ik genoeg van.
Maar je mening of verhaal vertellen, wordt altijd tegen je gebruikt. En jaar en jaar herhaald.
Mijn ouders zijn gescheiden. Met me moeder broer en zusje en aanhang zijn we twee keer op vakantie geweest. Waar iedereen kleinerende opmerking naar mijn maakte en je merkt een spanning niet normaa, nep leuk doen niet normaal.
Nu wilde mijn moeder weer met ze alle op vakantie en ik heb aangegeven niet meer mee te gaan. Wat een drama je dan over je heen krijgt en hoe je dan voor jezelf moet blijven opkomen. Het zuigt je helemaal leeg. Want je je danst niet meer na hun pijpen zo bizar.
Herkend iemand dit en wat moet je nu.Vrouw 3730-11-2023 -
ik erger me dood zodra mensen wakker zijn (Verhaal 411)
Nou vanmorgen om kwart voor vier wakker 2 en een half uur geslapen dat was genoeg. Iedereen sliep nog heerlijk eerst het nieuws gekeken toen kwart over vier gaan wandelen heerlijk rustig op straat. Heerlijk in je eentje op straat lopen als iedereen nog slaapt even wat rotzooi opgeruimd die de mens zoal op straat achterlaat. Doe ik toch wat nuttigs voor die gratis uitkering. Maar toen tien voor zes de eerste mensen worden wakker en ja hoor de ellende breekt direct weer los zodra de mensen wakker zijn. Het is hier eigenlijk alleen leuk tussen 4 uur en 6 uur s'ochtends als nagenoeg iedereen slaapt. Pas dan is Nederland te hachelen dat is zijn de heerlijkste momenten van mijn leven geweest tussen 4 en 6 s'ochtends en om 6 uur worden ze wakker meteen ellende en dat gaat de hele dag door totdat iedereen weer slaapt tussen 4 uur en 6 uur s'ochtends pas dan is Nederland leuk dan kun je een heerlijk rustige nachtwandeling maken en kom je niemand tegen en heb je geen gezeik of foute opmerkingen aan je kop want iedereen slaapt dan ben je alleen met je eigen gedachten en dat is eigenlijk het leukste wat er is je eigen gedachten zonder gezeik van anderen en dan moet je wel de beste herinneringen uit je leven selecteren en even alle stront vergeten die je hier zoal meemaakt maar dat lukt vaak wel als mensen slapen en hun mond houden en je niet herinnert word aan ellende. Nou het is nu 7 uur ik geloof dat de ochtend humeur ellende even voor bij is ik hoop dat de mensen snel gaan werken en ik een beetje rust heb ik denk op de fiets naar het stilte gebied maar . Oh nee ik heb om 1 uur een afspraak met mijn case manager kan ik weer in 1 uur a drie kwartier alles bespreken 1 keer per week een gesprek van 1 uur met het ggz nou gek word je wel hier in de stad van mensen auto's en honden de 3 ergste dingen van de planeet je medemens die auto's van ze en die honden van ze die naar je uitvallen wat een ellende nou wachten tot het gesprek van 1 uur dan maar op de fiets naar het stilte gebied waar geen honden mogen komen een heel mooi natuurgebied ik ga niet verklappen waar het is anders wordt het er veel te druk . Lang leven alleen zijn en de eenzaamheid dat is eigenlijk het beste wat het leven te bieden heeft in alle rust alleen zijn met je eigen gedachten en de schoonheid van de natuur mooier dan alles wat de mens gecreeerd heeftAnoniem27-09-2023- Alle reacties weergeven...
-
Wat fijn dat je zo tevreden met je zelf kan zijn. Ik ben vaak eenzaam en heb graag mensen om mij heen. En toch herken ik zoveel in je verhaal ! De hele stad alleen van jou in die twee uurtjes ! Zoals de rust van het ochtendgloren, wanneer je vroeger na een avondje stappen naar huis liep.
Groetjes vanuit de drukte van Den Haag.Metje02-12-2023
-
Eenzaamheid komt overal voor (Verhaal 292)
Ik ben 77 jaar. 53 jaar gelukkig getrouwd.
Onze zoon is 9 jaar geleden overleden
Dat was en blijft een groot verdriet waar wij mee moeten leven.
Ik heb tot 2 jaar geleden voor mijn hoogbejaarde moeder gezorgd. Met mijn grote verdriet toch vrolijk moeten zijn voor mijn moeder.
Door deze verdrietige omstandigheid ben ik vriendinnen kwijt geraakt.
Na dood van mijn moeder ben ik gemigreerd naar het buitenland. MALLORCA.
DAAR woont onze schat van een dochter met onze kleinkinderen. Genoeg om dankbaar voor te zijn.
Alleen ik mis hier generatiegenoten.
Kinderen goed contact mee toch hun eigen leven met werk en pubers in huis.
Spreek wat Spaans. Maar een eigen leven opbouwen is moeilijk hier.
Niemand die iets van mij weet. Nienand due mijn zoon heeft gekend.
Ben bang voor de toekomst wat als ik hulp nodig heb. Er zijn hiet geen activiteiten voor ouderen.
Men groet is aardig. Daar blijft het bij.
De bel gaat nooit. Contact met nederland verwatert nog meer.
Alhoewel ik mensen uitnodig om te komen logeren.
Onze dochter is enorm gelukkig dat wij deze stao hebben genomen.
Mede door het ouder worden en ons iets gebeurt zou ze onverdragelijk vinden als wij in nederland hadden gebkeven.
Nu denk ik mijn eiigen leven is er niet meer.
De paar echte vriendinnen mis ik.
Echt gesprek het vertrouwen van een vriendschap iets ondernemen zonder je man.
Het is moeilijk op oude leeftijd met het verlirs van een zoon i het buitenland een klein sociaal leven te krijgen.
Verder wens ik allen het beste.
Eenzaamheid komt overal voor. Zeker bij het ouder worden. Toch probeer onze zegeningen te tellen en blijf openstaan.
Wie weet komt er nog wat op ons pad.Irene> 2 jaar geleden -
kan mijn gevoel niet goed uiten (Verhaal 63)
Hallo, Ik ben vierendertig jaar oud en heb autisme of ASS. Voor mij is het heel moeilijk om contacten te leggen en die te onderhouden. Nu heeft de overheid beslist om mijn zorgbudget in te perken vanaf 1 januari 2020, waardoor ik minder beroep kan doen op individuele hulp. Dit heeft natuurlijk geen goede invloed op de contacten die ik heb met collega's. Ik heb wel vrienden, maar kan mijn gevoelens niet bij hen uiten, omdat het ook mensen met autisme zijn. Mijn gevoelens kunnen erg negatief zijn, waardoor ik deze mensen ga afschrikken. Omdat ik niet bij hen terechtkan, moet ik me richten tot professionele hulp, die, door de beslissing van hogerhand, ook niet altijd beschikbaar is. En het gekke is dat ik nu, door het uitbreken van dat coronavirus, nog eens verplicht ben om drie weken alleen thuis te blijven zonder enig nuttig werk te kunnen doen.
Maar hier wringt het schoentje misschien nog het meest: door het autisme herken ik niet altijd gevoelens van verliefdheid en omgekeerd zie ik het vaak ook niet in anderen ten aanzien van mij. Ik heb dus nog nooit een
vaste relatie met een meisje of vrouw gehad. Als vierendertigjarige man met autisme (of zonder, maakt niet veel uit wat je hebt), vind je het toch wel een recht om eens te kunnen proeven van een liefdesleven. Maar zelfs dat kan ik ogenschijnlijk onmogelijk bereiken. Dat doet wat met mij. Het geeft me het gevoel dat ik een mislukkeling ben. Niet iedereen weet dit, maar ik hou enorm veel van vrouwen, en wil hun gezelschap leren waarderen, maar dat vereist natuurlijk dat ik enkele mensen meer leer kennen en zo mijn leefwereld uitbreid. En net dat is dus het probleem. Eerlijk gezegd heb ik de moed wat opgegeven.
Ik zie mensen opgroeien, trouwen en kinderen krijgen, maar het lijkt niet aan mij besteed, ook al tikt mijn biologische klok maar verder. Ik voel me vaak eenzaam, niet alleen door het ontbreken van een liefdesleven, maar door vaak niet begrepen te worden of nergens mijn gevoel kwijt te kunnen. Hulp betaal je, en net daarvoor krijg ik niet genoeg subsidies. Het stomme is dat ik die ooit wel had, al moest er door besparingen wat geknipt worden in mijn budget.
Hopelijk is dit wat herkenbaar voor sommigen onder jullie. Ik zou heel graag in contact met soortgenoten willen komen die ook een mate van eenzaamheid ervaren.
Via deze weg probeer ik met jullie in contact te komen, mocht je dit lezen.
Frederiek> 2 jaar geleden -
Ik dacht dat ik gelukkig was maar dat is niet zo (Verhaal 431)
Ik ben getrouwd en heb 3 kinderen ik dacht dat ik gelukkig was maar dat is niet zo. Ik was 37 jaar toen mijn 3e kind geboren na twee zoons kregen we een meisje maar na dat ze geboren was zij mijn vrouw dat ze geen sex meer wilde en dan ben je 37 jaar en dan ben je weer zonder sex dat is moeilijk als je nog steeds veel zin in sex heb ik kan moeilijk tegen mijn vrouw zeggen dat ze sex met me moet hebben als ze niet wil ik ben daarom al 14 jaar met me zelf aan het spelen en als je al 14 jaar geen naakte vrouw in het echt heb gezien dan word het moeilijker alleen maar foto’s kijken ik weet niet meer wat ik moet doen ik voel me ongelukkig is dat normaal ik weet het niet meerPeter05-11-2023-
Wat een bewondering heb ik voor jou normaal is het zeket niet je vrouw moet heel dankbaar zijn dat jij bij haar blijft
Na als deze jaren zou ik nu maar eens aan mijzelf gaan
DenkenKelly10-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Peter, vergeet niet Dat ze 3 kinderen gebaard heeft, ze voelt migien niet mooi Meer,, en als ze werkt of een huisvrouw is denk eens aan AL die taken Dat ze moet doen, ik zeg niet Dat je haar niet helpt maar de sleur van de opgejaagde leven nu is erg.
Laat de kienderen bij een family voor 1 dag, GA near de zee huur een kamer zicht op zee en liefst daar vroeg zijn Dat je met Julie tweetjes samen zijn Zander de kinderen. Geef haar af en toe een compliment zomaar op een gewone dag,
En ik hoop uit mijn hart Dat u sex relatie beetje per beetje better word.
Groetjs AshrafAshraf29-11-2023
-
-
Ik wil weg hier ver weg vandaan (Verhaal 170)
Ik heb het zo gehad, telkens probeer ik mijn best te doen maar telkens maak ik zoveel fouten en laat ik voor de zoveelste keer verkeerde mensen toe en vertrouw ik de verkeerde personen ik heb zoveel verpest voor mezelf ik ben 29 jaar maar ik zie mijn leven op dit moment gewoon niet meer zitten ik voel mij vergeten niemand die mij ziet of begrijpt ik heb er geen vertrouwen meer in dat het ooit goed komt zoveel nare mensen op de wereld die het recht denken te hebben om je als oud vuil te gebruiken van je goedheid proberen te profiteren en ik was zo naïef daarin en kijk wat er van mij is geworden ik ben een grote negatieve energie bal die ik eraan over heb gehouden waar kan ik nog naartoe ik weet het niet ik werk nu maar alsof er niks aan de hand is maar ik ga dit niet langer meer trekken ik wil gewoon ergens verdwijnen maakt niet uit waar ik naartoe ga zolang ik hier maar ver weg vandaan ben ik wil niet alleen zijn maar soms voelt het soms beter om weg te zijn van alles en iedereen maar ik voel zoveel eenzaamheid
Ik voel me zo machteloos dat ik het even niet meer zie ik voel mij zo zwak en gebroken ik voel mij gewoon een grote lastpak en familie kan ik niet echt op bouwen ik kan ook soms niet begrijpen waarom ik niet gelukkig kan zijn sterk en een liefdevolle omgeving hebben maar ik heb geen vertrouwen meer in mijzelf ik weet niet wat ik nog kan of wat het nut is ik wil mij niet te hoeven bewijzen dat ik het kan ik ben hier niet om andere een plezier te doen ik ben mijzelf kwijt en ik kan mijzelf niet meer terugvindenAnoniem> 2 jaar geleden-
Ik ben 18 jaar en heb precies hetzelfde als jij. Hele week alleen thuis. In de weekenden donker in je kamer zitten te vervelen. Uit het raam turen. Sterren kijken. Dat is het. Heletijd moeten huilen omdat ik het niet trek. Omdat ik gewoon de feestjes vanuit mijn dakraam kan zien. Daarnaast ben ik 4mmc drugs gaan gebruiken in het weekend. Nou dat is helemaal dom als je eenzaam bent. Ben echt verslaafd geraakt. Niemand weet het. Mn vader spreek ik niet meer. Mn moeder heeft alzheimer. Ik werk wel gewoon 5 dagen. Maar op werk voel ik me ook eenzaam. Dagen duren lang. Maar hoe is het nu met je dan? Groet Bryan 18jaar
Bryan> 2 jaar geleden -
haihai! Mijn naam is Kaelynn (keelin) en ik ben 15 jaar. Ik heb echt excact hetzelfde als jij! Maar weet: You are beautiful. While you may not see it, we can. <3
Kaelynn14-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
als ik op het forum eenzaamheid lotgenoten terecht komt springen de tranen van elk verhaal hier in mijn ogen en stromen ze zo naar beneden mijn laptop op ik denk dat dat niet best voor mijn laptop gaat zijn zout water maar de verhalen ontroeren me allemaal ik ben 53 jaar oud ben eigenlijk al 28 jaar alleen mijn familie woont ver weg vrienden heb ik het contact mee verloren ik heb geen werk en hoef niet te werken soms denk ik zat ik maar in de gevangenis in een 2 persoons cel mits het een goed gespreks maatje is nou ik heb onlangs weer fors geweld gebruikt tegen een groepje van 4 omdat ik me bedreigd voelde maar ja de gevangenis je uitkering word stopgezet je moet 16 euro per dag betalen verdient 79 cent per uur dat gaat een hel worden en spaargeld kwijt misschien wel het einde van mijn leven want veilig is het niet in de gevangenis tja maar eerst een rechtszaak nou ik heb er al twee meegemaakt en ik weet wat voor een hel dat is nu sta ik in mijn eentje tegen 4 personen en hun families nou dat wordt het einde van mijn leven nou ik werd hier al zo´n beetje elke dag met de dood bedreigd tja ik zal alleen sterven en er is niemand die mijn verhaal gehoord heeft of kent ik zal alleen sterven met mijn eigen verhaal waar nooit iemand naar geluisterd heeft ja een spv er sociaal psychiatrisch verpleegkundige 1 uur per week maar die heeft een geheimhoudings plicht die is de enige die mijn verhaal een beetje kent en in een rechts zaal ik zal er waarschijnlijk niks kunnen zeggen en de orkaan van mijn omgeving zal over me heen komen en me vermorzelen zoals elke dag was ik maar is alleen vaak wens ik was ik maar nooit geboren
anoniem18-09-2023
-
-
Je hart luchten kan je helaas niet bij iedereen (Verhaal 369)
Dag allemaal, ik voel me sinds januari slecht en eenzaam. 2,5 jaar geleden is mijn moeder overleden en mijn vader ben ik al kwijt sinds ik 26 was. Ik heb geen kinderen en één broer die ver weg woont en met wiens vrouw het niet zo klikt, waardoor ons contact veel moeilijker is. Vroeger had ik een hartsvriendin waarmee ik uren kon praten over alles maar die ben ik door omstandigheden kwijtgeraakt. Ik heb best veel sociale contacten en doe ook vanalles maar mis een maatje waarmee ik terug over alles kan praten. Je hart luchten kan je helaas niet bij iedereen, veel mensen willen alleen maar "leuke dingen doen en plezier maken" maar als je eens slecht in je vel zit haken ze af. Ik ben 50 maar jong van geest en woon in regio Dendermonde. Zijn hier nog mensen die nood hebben aan een maatje? Groetjes, IrisIris02-07-2023-
Ik herken me wel een beetje in het verhaal dat mensen alleen maar leuke dingen willen doen. Ik kan ook niet makkelijk mijn hart luchten
Gio12-08-2023 -
Zo herkenbaar...
Caroline13-08-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik ben 53 en kan niet anders dan vaststellen dat mensen niet loyaal zijn in vriendschap. Als single zonder kinderen stond ik altijd dag en nacht klaar voor mijn vriendenkring, nu ik af en toe zelf hulp nodig heb ( ik moest naar de kliniek en mocht niet zelf rijden) wil niemand helpen wegens te druk...
Annick15-08-2023
-
-
En toen opeens wist ik het ! (Verhaal 335)
En toen opeens wist ik het ! Ik heb helemaal geen vrienden en eigenlijk ook nooit echt gehad . Zo gemakkelijk deden ze afstand van mij gewoon geen zin meer .. het was even leuk zolang als het weer duurde maar er kwamen leukere interessantere mensen op hun pad en voor mij was geen plek en nu ja nu is het eindelijk zo ver en kan ik zeggen ik heb niemand overgehouden van mijn zg vriendenNikki05-04-2023-
Hoi Nikki klinkt als een dooddoener maar dit waren dus geen vrienden, dat is wel duidelijk. Lieten ze van het 1 op andere momenten niks meer horen?
Anoniem06-04-2023 -
Nee niet van het 1 op andere moment maar merkte dat het contact steeds minder werd. Ook nam ik vaak het initiatief. Gevraagd aan een vriendin of ze het wel leuk vond dat ik deze initiatieven nam en toen zei ze jaaa sorry dat ik zo n slechte vriendin ben ga meer mijn best doen om wat vaker wat van me te laten horen, deze vriendschap heb ik uiteindelijk dood laten bloeden . En ook bij andere vriendschappen is dit dus zo gegaan. Ik wil me niet opdringen of het gevoel hebben dat ze niet op mij wachten ik heb ook mijn trots ! Ook vriendinnen op leugens betrapt ( lang leve fb en getagt worden) zeggen dat ze savonds naar een verjaardag moeten en daar zo geen zin in hebben maar ondertussen gezellig naar de kroeg met een groep vrienden . Bang dat ik mezelf uit zou gaan nodigen ofz ?
Dingen als ik mag s ochtends op een verjaardag komen samen met nog 2 mensen die wss ook tot de mindere horen en de leukere vrienden s avonds. Als ik achter dit soort dingen kom hoeft het dus voor mij niet meer. Ik ben inmiddels zover dat ik vriendschap zie als een illusieNikkie07-04-2023 -
Probeer nog wel te geloven in vriendschap hoor, snap je teleurstelling maar echte vriendschap bestaat heus!
Anoniem14-04-2023 -
ik zie dat vriendschap bestaat om me heen , maar op een 1 of andere manier lukt het mij niet om iets met iemand op te bouwen - misschien ligt het ook aan mijn jeugd en heb ik toch problemen waar ik mij niet van bewust ben
nikkie14-04-2023 -
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt, alsof je vervangbaar bent...terwijl je altijd klaar stond voor hen, tot ze je precies niet meer nodig hebben, alsof er een vervaldatum op je staat, tenminste zo voelt het...ze laten het subtiel uitdoven. Je blijft moeite doen tot je hun excuses meer dan beu bent, druk ect . Maar het doet sowieso pijn
Jess03-07-2023 -
Ja precies Jess dat bedoel ik
Nikki11-08-2023 -
Hoe oud ben je en uit welke stad
Red12-08-2023 -
Vrienden...ik moet ze toch ook nog tegenkomen. Een vriend daar kun je jezelf bij zijn. Maar veel mensen gaan mee met de flow. Als schapen ...Je moet kunnen zijn wie je bent .Liefst met vrienden maar niet tegen elke prijs.
Christien02-09-2023 -
Ik ken het, zolang je leuke dingen aanbied om te doen of de invulling van gezelligheid met je meebrengt is het altijd leuk.. voel je je even minder ga je zien dat mensen wel drukker zijn dan anders en minder tijd voor je hebben.
Zo zag ik dat toen ik even echt niet lekker zat in mijn vel.. eigenlijk ineens mensen of moe waren na een lange dag of dergelijke.. zo kwam ik van middelbare school af met superveel mensen om me heen.. en nu 24 jaar oud maar eigenlijk wat mensen die soms na halve dag reageren op je appjeSrei22-09-2023 -
Het gezegde 'Vriendschap is een illusie', is meer gebaseerd op feiten.
Anoniem25-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ja en mensen hebben vrienden. Odig van welke regio.ben.je en wat is je leeftyd
Annita22-11-2023
-
-
Van de een op de andere dag negeert hij mij (Verhaal 433)
Ik heb vijftien jaar een relatie na een scheiding. Hij zei dat hij ontiegelijk veel van mij hield en dat hij mij nooit kwijt wilde. Nu, (inmiddels drie weken) de een op de andere dag negeert hij mij. Zegt alleen het hoognodige, toont absoluut geen belangstelling meer voor mij (kan net zo goed dood zijn, ben gewoon lucht voor hem). Ik begrijp er werkelijk niets van. Als ik er naar vraag zegt hij dat het niet aan mij ligt maar dat het even teveel is en dat het goed komt. Maar ondertussen zijn we drie weken verder en is er nog steeds niets verandert. Heb al gevraagd of er een ander is maar hij zegt van niet. Ik slaap bijna niet meer, ik eet bijna niet meer en kan nergens meer van genieten. Die onzekerheid is echt killing. Kan bijna niet meer normaal functioneren. En het ergste is dat hij er absoluut niet over wilt praten en laat me dus met nog meer onzekerheid, in mijn eigen sop gaar koken. Gedachten gaan van links naar rechts. En weet het gewoon niet meer. Hij heeft wel pas te horen gekregen dat het werk wat hij doet op gaat houden, hij moet iets anders gaan doen binnen het bedrijf maar dat is absoluut niet wat hij wilt. Maar dat is toch geen reden om mij zo’n pijn te doen en compleet te negeren. Ik hou nog zoveel van hem en kan hem niet zo maar loslaten. Maar ben echt aan het einde van mijn Latijn. Weet niet meer wat ik moet doen…….Anoniem11-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Beste, tijd en ruimte brengen raad. Vooral niet pushen en hem met respect de ruimte geven om na te denken. Ik weet dat t niet makkelijk is maar hij zal als de tijd rijp is er over beginnen. Het feit dat hij niet vertrekt is een teken dat hij wil werken aan het probleem. Dus niet wanhopen en de moed erin houden.
John22-11-2023
-
De eenzaamheid valt mij zwaar (Verhaal 371)
Ben nu 70 en hoog opgeleid en tot nu toe een prachtig leven gehad,50jaar lang met dezelfde liefdevolle partner(70)tot bij een van de erg frekwente reizen het noodlot toeslaat en zij acuut overlijdt 5maand geleden.Rivieren heb ik geweend,sociaal en communicatief als ik ben valt de eenzaamheid mij erg zwaarmaar is nu al opzoek gaan nr een nieuwe soulmate niet te vroeg?en hoe,toch niet via Tinder?Geen kinderen meer thuis,zorgenvrij en meer dan bemiddeld
JImm05-07-2023-
Aangenaam Jimm,
Van waar ben je?
Eenzaamheid is ondraaglijk zeker als je alles had wat je moest hebben en zo abrupt moet verliezen..
Voel met je mee...je mag me altijd contacteren..2 eenzame zielen kunnen mss t leven wat aangenamer maken.
MvgClo14-07-2023 -
Ik ben 64 Jimm.....
Wens je ondertussen heel veel sterkte...
Mvg
CloClo14-07-2023 -
Hallo Jimm, heftig 50 jaren gelukkig getrouwd en binnen 5 maanden het overlijden van je geliefde. En dan komt de eenzaamheid om de hoek kijken. Moordend, wat een contrast en een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. En waar, als je er aan toe bent, kom je, in jouw geval, een liefdevolle vrouw tegen, waar je weer een nieuw liefdevol leven mee op kunt bouwen? En al ben je meer dan bemiddeld, is mooi meegenomen, is gemakkelijk, maar daar zit het in het leven niet in. Het gaat om die arm, een lief woord, zorg, delen, leuke dingen doen, lol. Ik ben een vrouw van 65 heb het heel erg voor mijn kiezen gehad. Geluk was in het leven niet mijn deel. Verliefd worden op wat later bleek narcisten. Nu alleen en idd ook eenzaam. Hoe je ook knokt om er wat van te maken, altijd kom je weer alleen in huis, heel veel dingen alleen doen. Heb ook mijn zaakjes prima voor elkaar maar wat heb je eraan? Zou ook een partner wensen. En die dan tegenkomen op een datingsite? Heb het geprobeerd. Het ging om 1 ding... En soms waren ze even vergeten dat ze getrouwd zijn. Onbegrijpelijk, maar het gebeurd. Zich mooier voordoen dan ze zijn en dan komt het konijn uit de hoge hoed. Gelukkig ben ik vrolijk en positief ingesteld, maar toch heb ook donkere dagen en altijd het woord waarom? Waarom gaan mensen zo met je om?
Wens je heel veel liefde, warmte en wijze raad toe. Groetjes SuusSuus23-07-2023 -
Hallo,
Het opnieuw vinden van een soulmate, opbouwen van een gezamenlijke nieuwe identiteit en fijn leven is ook voor mij een doel.
In welke provincie woont u momenteel?
Vriendelijke groetjes
KrisKris27-07-2023 -
Hallo JImm,
Bij het lezen van jou verhaal herkende ik veles.
Lang verhaal kort:Ik heb grote interesse er aan in Kontakt te komen.
Ben niet zo een schrijver.
Wie ik ben?
Sinds Juli 73
Woon haast 30 jaar in Tirol.
Oma van 2 sportieve kleindochters 13 en 16 (Topsport Turnen)
1 volwassene zoon,50, gelukkig getrouwd , wonen in Nederland
De rest vertel ik je dan bij eventuele Interesse.
Grote, Mar.Mar.25-08-2023 -
Hoi, als je nou al deze verhalen een beetje leest vindt je dan niet dat je heel veel geluk hebt gehad in je leven! Tuurlijk heb je het moeilijk, tuurlijk voel jij je alleen! Maar sorry,je hebt een rijk en gevuld leven gehad. Volgens mij mag je niet klagen maar je laatste dagen dragen.
Els31-08-2023 -
ik zou heel graag met je in contakt willen lomen
hub31-08-2023 -
Ik begrijp je wel. Ben zelf 69. Al heel lang alleen en nauwelijks familie. Ik kan wel alleen zijn, maar
bij momenten voel ik me eenzaam. Niemand die omkijkt. Momenteel zou ik naar het buitenland in een groep willen wonen. Maar waar moet je heen? Is dat de oplossing?
Ik mis vooral geborgenheid. Iemand die positief is naar mij toe, niet iemand die me verstikt. Ik ben Belg en woon in BelgiëDaniëlle12-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Dag Jimmy hier vrouw van 70 j 20 j get round geweest nu al Jared alleen sterkte en probeer je Leven wat aangenaam te naked en dinged te verwerken ik ben belg
Annita22-11-2023
-
-
Tja, eenzaam (Verhaal 355)
Tja, eenzaam. Sinds mijn vrouw augustus 2021 is overleden zit alleen. Gelukkig heb ik mijn sociale contacten kunnen behouden. Maar soms heb je van die dagen dat je terugvalt en de muren op je afk komen. Voor mij is mijn vrouw nog steeds bij me, dat voel ik zo en doet me goed.
Maar soms is het gewoon goed om iemand te hebben waar je je verhaal kwijt kunt. Eens samen eten of een evenement bezoeken is al goed, een kopje koffie ook al.
Heb ook wel iemand gehad die dat deed en me vertrouwen gaf, maar op een bepaald heeft ze het laten afweten en heeft niets meer van laten horen, waarom ???????
Tja, wanneer kun je iemand vertrouwen en weten of je niet besodemieterd wordt ?
Maar ik heb beperkingen, waaronder artrose, wat wandelen moeilijk maakt.
Een leuke vriendin zou welkom zijn. Om samen leuke dingen te kunnen ondernemen.
Bert
Bert27-05-2023-
Bert mijn vrouw is in augustus 2022 overleden. Ik begrijp je helemaal , dit heb ik nou ook.
Hans21-09-2023 -
Hoi Alda
Hoe is het met u ?
Ik hoop dat u het goed maakt ,
Lijkt me leuk als u wat liet horen,
Groetjes LizLiz22-09-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Dag Bert het Leven is een stryd he niet gemakkelyk van welke regio ben je en Hoe Jong. Groetjes
Annita22-11-2023
-
-
Ik vertel niemand hoe het echt zit (Verhaal 211)
Bijna 53 en sinds 2 jaar single. Geen kinderen en familie leeft niet meer. Werk 5 dagen in de week. Ik ben een sociaal dier, maar heb heel erg weinig contacten. Daar doe ik soms leuke dingen mee, maar die hebben wel een leven. Kan dus niet altijd. Logisch. En het breekt me op. Feestdagen, weekenden, ik kom ze moeilijk door. Iedereen denkt dat het goed gaat, en dat ik veel contacten heb. "Want ik ben een leuke, gezellige meid". Toch?
Ik onderneem graag dingen. Eten, bios, museum, etc. Soms ga ik alleen, omdat ik niet weet wie ik moet vragen. Altijd beter dan thuiszitten, denk ik dan maar.
Ik vertel niemand hoe het echt zit. Mensen zijn huiverig voor eenzame mensen. Want: "Die claimen. En er zal wel wat mis mee zijn"
In lockdown kan ik helemaal nergens heen. Werk thuis, en ik zie dus dagen geen mens. Soms online een collega. En dan maar gezellig doen.
Bijna 53...... Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou.
Ik heb ook wat gezondheidsproblemen. Ik ben gewoon bang soms. Want wie helpt me als er iets aan de hand is? Wie helpt me als ik hulp nodig heb bij bijv een verhuizing? Wie merkt het als ik dood in huis lig? Ik mag hopen dat mijn collega's het doorhebben als ik er zonder reden niet ben......
Alles is nu zo uitzichtloos. Nu vrijdagavond, zit ik weer tegen een leeg weekend aan te kijken.
En de lockdown is nog niet voorbij.
Ik weet het ook niet meer. Doorgaan maar weer.Renate> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Leer lief te zijn voor jezelf.
Leone> 2 jaar geleden
-
Fb groep eenzaamheid (Verhaal 435)
Lieve lotgenoten, kom naar Facebook en meld je aan bij de groep eenzaamheid! Dit moet toch anders kunnen zoveel leed en tergende eenzaamheidAnoniem15-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Ik heb geen facebook helaas.
Vio18-11-2023
-
Mijn verhaal in 240 video's (Verhaal 414)
Ik heb sinds kort mijn verhaal afgerond. Ik ben heel eerlijk over wat ik heb meegemaakt. Je kan het ervaren door het te volgen op TikTok. mmmxaminn is mijn gebruikersnaam. Het zijn ongeveer 240 videos. Dus een hele film vanaf het begin. Opgenomen in ongeveer een maand.Mohammed Amin27-09-2023 -
ontzettend eenzaam (Verhaal 60)
Hoi ik ben 22 en ontzettend eenzaam , ik lig vaak huilend in bed heb geen vrienden en af en toe weet ik het echt niet meer
Herkent iemand zich hierinRaya> 2 jaar geleden-
hoi, ik heb precies hetzelfde. steeds als ik probeer vrienden te maken, dan is het altijd oppervlakkig en moeilijk? ik snap niet hoe andere mensen dat zo gemakkelijk laten lijken. toen ik jonger was lukte mij dat wel, maar sinds de uni lijkt het allemaal weg te vallen. in ieder geval, je bent echt niet de enige. als je een vriendin nog hebt, laat maar weten, dan kunnen we samen eenzaam zijn 😭
same> 2 jaar geleden -
Hallo Raya
Hallo same
Hopelijk hebben jullie elkaar ondertussen al kunnen steunen...
Steun wil ik voor mijn eenzame 26 jarige zoon ook zo graag.
Groetjes vanuit GentAnoniem *12-01-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Raya, het is erg om dat te hiren en je bent nog zo jong. Kijk of er een buurthuis in de buurt is om nieuwe contacten te maken
Red112-08-2023
-
-
Wie kan mij helpen (Verhaal 429)
In 2017 heb ik mijn vriend verloren aan longkanker en voelde mij toen zo alleen tot dat ik dacht van kom laat ik mijn huis te koop zetten maar dat vond ik wel heel moeilijk om het te verkopen maar het was niet anders tot dat ik een makelaar zocht om het huis te verkopen het ging allemaal goed hij was vriendelijk en zorgzaam voor mij tot dat ik in de gaten had dat het een kwal was want ik kwam er na de hand pas achter dat hij al mijn spullen had in gepikt alles was weg.
Maar nu woon ik in blankenham in Overijssel maar ik heb het niet meer naar mijn zin ik woord door al die mensen weg gejaagd.
Dus ik wil vragen van wie kan mij helpen om even ergens anders te wonen om tot rust te komen
Groetjes AnsAns05-11-2023- Alle reacties weergeven...
-
Ik voel me net zo ellendig als jij de eenzaamheid drijft me ongewild verder ik wil het niet. Soms hoop ik nooit meer te moeten wakker worden 's morgens.t fr.msk.
T Frans18-11-2023
-
Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als nu (Verhaal 419)
Totaal uit het niets hoor ik van mijn man dat hij wil scheiden. Bijna 10 jaar samen en 3 jaar getrouwd. Ik begrijp het niet want hij zegt dat hij bij me wil zijn maar toch zet hij mij uit zijn huis binnenkort. Ik heb gisteren een zelfmoordpoging gedaan en die is mislukt, anders zat ik ook niet te huilen hier nu. Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als nu. Wat moet doen?Emy07-10-2023-
Ik zou graag zeggen : alles kont goed.
Maar dat is zo'n cliché die ook niet helpt
Kan alleen maar zeggen, ga voor je eigen. Je kan vaak zoveel meer aan dan je zou denken. En alles voor jezelf voor elkaar krijgen geeft goede en sterke energie.
Geef het op zijn minst een kans ! Hoop dat het je lukt
LiefsMiranda11-10-2023 -
Wat heftig dat je een eind aan wilde maken. Gelukkig ben je er nog.
Herkenbaar situatie.
Ik ben ook 10 jaar getrouwd geweest en in de 10kaar heb ik alleen opgegeven voor onze gezin ik heb 4kindren gebaard en opgevoed en dat alleen gedaan terwijl ik getrouwd was . Ik had geen tijd meer voor me eigen leven. Me baan opgegeven me vrienden voor mijn eigen gezin ik dacht investeren komt wel weer. Op een dag zei me ex man ik wil je niet meer en ik hou niet van je maar ik wil wel bij je blijven om voor de kinderen te zorgen. Toen ontplofte ik. En heb het zwaar gehad ik moest knokken voor me bestaan vallen en opstaan ik moest door gaan ik heb kinderen zo dacht ik en ik heb voor me zelf gekozen. Ik heb die man de deur gewezen en laten kiezen of met mij of de deur uit. Hij is dezelfde dag weg gegaan. En tot nu toe. Het duurde even tot ik weer kon functioneren op me benen staan en het verwerken duurt eindeloos tot de dag van vandaag. Maar ik beter af dan met hem ik voelde me altijd gebruikt door hem en niet gewaardeerd en zo eenzaam heb ik me gevoel tijdens onze relatie.
Nu 4jaar later ben ik zo gelukkig van dat toen besloten had om voor me zelf te kiezen.
En ik ben ook nog een keer verliefd ik dacht dat gaat nooit lukken omdat ik geen vertrouwen in had. Maar stil je open voor alle nieuwe dingen. En praten is goed.Tania26-10-2023 -
Zomaar uit het niets vertelde mijn man dat hij verliefd geworden was op iemand anders na 16 jaar huwelijk vertrouwde hem 100 procent is weggegaan niet meer omgekeken wat een woede ongeloof ontzetting voel mij zo alleen eenzaam verdrietig zo vol ongeloof wat nu moet huis uit werk niet meer hoe nu verder heb geen familie vrienden zijn of dood of ernstig ziek weet niet hoe ik verder moet
Kelly09-11-2023 -
Hou vol. Neem de dingen voorlopig dag voor dag. Probeer structuur in je dagen te houden, goed te blijven eten, een beetje bewegen. Probeer dingen te vinden waar je, al is het maar voor even, wat afleiding in vindt. Zoek iemand waar je je hart bij kunt luchten. Je kunt via de huisarts misschien ook een gesprek bij een psycholoog aanvragen. Beetje bij beetje zal er weer wat lucht komen. Je kunt het ❤️
Lise10-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Er zijn helaas massa's mensen met jou problemen inclusief ook ik.hopelijk vallen de elementen ooit eens positief. T.fr.msk.
Anoniem18-11-2023
-
-
Zwaar depressief (Verhaal 416)
Al ruim een jaar wil ik niet meer leven. Veel verloren in korte tijd. Relatie, baan en woon niet fijn. Eenzaam. Leef geisoleerd met veel angsten. Zwaar depressief.Anoniem30-09-2023-
Ik zit in precies hetzelfde schuitje, sterkte ❤️
Eva09-10-2023 -
Leef je nog?
Sasaki18-10-2023 -
Ik herken jou gevoel heel erg. Hoop dat het goed met je gaat
anoniem26-10-2023 -
Wat een ontzettend treurig bericht, helaas weet ik hoe is, maar écht!
Is er iets dat ik voor je zou kunnen betekenen om het dragelijker te maken?Sander12-11-2023 -
Precies hetzelfde.. ik durf buiten eens nie te lopen. Ben 20. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...
Gizem13-11-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Ik ben 58 heb al meerder pogingen gedaan om niet meer te leven. Maar ik ben er nog steeds. Tis een worsteling het leven voel me vaak eenzaam en verdrietig, ongehoord en onbelangrijk. Maar toch ben ik er nog. Ik wens jouw sterkte en kracht toe.
Vio18-11-2023
-
-
Ik begon me te isoleren (Verhaal 61)
Ik ben haast 62, nooit getrouwd, een zoon van 25, die niet meer thuis woond, maar kerstmis- en zomervakanties thzis doorbrengt.
Vroeger was ik er gezellig, had geregeld liefhebbers, goede mannelijke vrienden. Als alleenstaande moeder werd ik solide. Geen relaties meer, maar des te meer vriendschappen met families en hun kinderen. Een mooie tijd. Er was ook een korte periode rond mijn 45ste met veele singles-events, die ik ook af en toe zelf organiseerde. Met success, twee keer ook voor mij, maar het duurde niet, mijn kind was heel jaloers.
En dan volgden enkele verschrikkelijke jaren. Mijn zoon veranderde heel erg, ik wist niet dat hij aan de joints toe was, ik was blind ervoor, ik was zo zeker, altijd alles voor hem te doen.
We vochten veel of praatten amper met elkaar, want hij was zo hard, zo onredelijk, zonder respekt, zo voortdurend kritisch voor mij. Op school ging het van heel goed naar kwaad en altijd erger.
Vanaf die tijd begon ik, me te isoleeren. Ik wilde de ramp thuis niet aan vrienden tonen. Mijn familie was ver weg, daar was ik blij om.
Intussen is alles weer goed. Niet perfekt, maar we hebben een liefdevolle relatie. Hij doet het heel goed op unif, is erg ambiteus.
In tegenstelling tot mijn zoon met zijn vele vrienden word ik van jaar tot jaar eenzamer. Mijn beste vriendinnen zijn op werk en met die excuus bring ik hele vrije dagen alleen thuis door en houd me met mijn hobbies bezig.
Drie keer per week ga ik buiten naar vertrouwde aktiviteiten, maar ik laat die mensen nooit heel nast bij mij komen. Ze doen het gewoon ook niet, neemen deel en gaan wwer weg.
Ik krijg geregeld uitnodigingen voor eventementen en wanneer ik deelneem, praat ik wel een beetje, maar blijf innerlijk op afstand.
Ik voel me anders, zoals of alle, behalve mij, een gewoon sociaal leven lijden en alledagse vrienden hebben.
Ik telefoneer bij voorbeeld haast nooit, krijg haast nooit telefont9jes.
In tegenstelling tot mijn alledagse eenzaamheid, kan ik af en toe heel groote festen bij mij thuis vieren of dagenlang een of ander mens, die op bezoek in Brussel is, opvangen. En dan ben ik ook de perfekte, toegewijde hostess.
Voelt er iemand zo als ik? Ik mis de tijden, wanneer mijn thuis een soort bijenkorf was en mensen zonder te arzelen met hun kinderen bij mij binnenvielen en wisten, dat ik gelukkig was, hen te zien.
Ik kan heel sociaal binnen een vaste setting zijn (werk, unif, groupsvakantie), ik trek wel mensen aan, want ik grappig en goed geluimd uit de hoek kom en dit in merdere talen.
Maar door mijn innerlijke ontvremding houd ik haast geen kontakt, vele potentiële vriendschappen versijpelen. Ze blijven alleen bestaan indien de anderen de kontakt houden en ik darop reageer.Graag alleen, maar ok heel eenzam> 2 jaar geleden -
Ik probeer om alleen te gaan wonen (Verhaal 264)
Ik heb schrik voor eenzaamheid. Ik ben 27 jaar en het is al de tweede dat ik probeer om alleen te gaan wonen. Maar het lukt niet en telkens keer ik terug naar mijn ouderlijk huis. Ik word er ziek en krijg er paniekaanvallen van.
Mijn ouders zijn heel lief en ik mag ook altijd thuis blijven. Maar telkens onderneem ik de stap en kom ik er weer op terug.
Als tiener vond ik het altijd raar als mensen van bijna 30 jaar nog thuis woonden. Nu woon ik zelf nog thuis en wil ik ook eigenlijk niet weg.
Ik hou van het gezelschap savonds. Samen televisie kijken. Samen ontbijten. Kunnen babbelen.
Ik heb het gevoel dat het voor mij allemaal trager gaat. Het feit dat ik ook vrijgezel ben en niet zo sociaal helpt natuurlijk ook niet.
Ik heb het gevoel dat ik in een uitzichtloze situatie zit.Lotgenoot123> 2 jaar geleden-
Proberen om een film te kijken, dan terug naar je ouders. Nadien doe je weer hetzelfde en voeg je iets kleins toe, bv een wasje doen. Dan terug naar je ouders. Ik heb door op te bouwen zo geleerd alleen te zijn. Het beste👌
Inge> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik heb inderdaad hetzelfde probleem, alleen denk ik wel in minder mate. Ik kom regelmatig bij mijn ouders in het weekend en vaak de eerste nacht dat ik weer thuis ben krijg ik paniekaanvallen. Het voelt dan alsof ik weer moet wennen om alleen te zijn. Heel veel sterkte!
An> 2 jaar geleden
-
-
Eenzaamheid is zo zwaar…. (Verhaal 377)
Lieve eenzamen,
Eenzaamheid is zo zwaar….laten we iets ondernemen met elkaar..
Zijn er mensen in regio Eindhoven die zich, net zoals ik, erg eenzaam voelen? We kunnen elkaar steunen.
Ik kom graag in contact met jullie.
Liefs FleurFleur18-07-2023-
Lijkt me leuk
Florian27-07-2023 -
Hoi Florian,
Hoe kan ik je contacten?Fleur07-08-2023 -
Fleur dit vibd ik knap van je. Is in ieder geval een begin
Red12-08-2023 - Alle reacties weergeven...
-
Bestte Fleur , ja eenzaamheid is geen lolletje . Ben nu ruim een jaar weduwnaar. Heb een zoon die na zijn werk bij mij komst eten soms met zijn dochtertje. Ik ben slecht ter been ik heb geen balans meer. Beweeg me met krukken en /of een driewieler voort. Dating sites zie ik onder tussen ook niet meer zitten . Wie wil er nu een man die niet goed kan lopen . Zou ook graag nog een keer op vakantie willen.
Hans21-09-2023
-
- ✓ 350+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie