Eenzaamheid - Lotgenotenverhalen

Ik lees je verhaal , en voel wat kenmerken , ik ben bijna 50 jaar ik ben geboren met een oorprobleem ik hoor maar de helft , daarop heb ik een gezwel gekregen wat ze verwijderd hebben maar ik reageer soms niet goed en kom verdwaald over , ik heb altijd mijn best gedaan maar ben nooit echt begrepen geweest , relaties duurde maar enkele maanden , ik heb altijd geprobeerd , maar niemand ook mijn famillie keek naar me om , ik voel me heel alleen , ik vraag me af wat er zo mis is met me , ik steun u verhaal

Ik herken mij er volledig in. Ik ben getrouwd met een narcist, hij is verslaafd aan alcohol en heb al jaren geen leven meer. Ik zie de zin van het leven niet meer. Heb geen familie, geen kindere, heel weinig vrienden, en ook mijn gezondheid is soms een struikelblok. Ik voel me gewoon dood eenzaam in mijn leven, en mist ook wel sex in mijn leven. Is dit nu echt het leven, dan mag het stoppen hoor.

Hoi je verhaal is zo herkenbaar voor mij. Wat een rare situatie is het eigenlijk. Alles voor elkaar maar niemand waar je het oprecht mee kan delen.

Ik vraag me af hoe gaat het nu eigenlijk met ?je? Operatie goed gegaan hoe voel je je nu en hoe staat het leven er nu voor?ben je al ondertussen wat meer gehoord en gezien door de mensen om je heen of ben je nog steeds alleen eenzaam? Liefs Corina

Ik ben 68 jaar net mijn relatie verbroken zou ook wel willen praten

Jeetje wat een eenzame mensen in nederland . Waar woon je. Ik ben 57 kom uit drenthe.
Hoop dat we wat kunnen betekenen voor elkaar

Misschien kan haptotherapie helpen om met deze gevoelens om te kunnen gaan.

Gr. Anoniem

Een hond wordt in Vlaanderen meer gestreeld dan een ( oudere) vrouw/man. Toch ben ik terughoudend t.o.v. mannen die alleen en vooral op sex lijken uit te zijn.

Ik begrijp U volledig Ivan . Mijn liefste vrouwtje is 3,5 jaar overleden. Ik mis aanraking, knuffel

Knoop dit goed in je oren want dit is iets waar ik sinds tienerjaren al in geloofde. Innerlijk is veel belangrijker dan uiterlijk. Helemaal eens met wat je zegt over knappe mensen met lelijk karakter. Heb er zelf ook genoeg gekend en snapte ook nooit dat die populair waren. Zou wel een angst reactie zijn om er bij te willen horen maar als je geen mooi innerlijk had hoorde je niet tot mijn vriendenkring. Blijf aub focussen op je innerlijk en wat je ervan kan maken, heb je veel meer aan want uiterlijke schoonheid vergaat,innerlijke niet.

Ben het eens met Millie,

Ik zal je zeggen al ben je zo knap van buiten als je innerlijk zo verrot is dan is het uiterlijk ook maar een leeg omhulsel dus wees blij voor de mooie eigenschappen die je hebt en laat andere je niet vertellen dat je niet mooi bent want iedereen is mooi op zijn eigen manier diegene die je afbranden hebben zeker een probleem met zichzelf dat heeft totaal niks met jou te maken

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje.

Groetjes,
Mide

Heftig!!!

Heel herkenbaar het wegduwen van mensen
omdat ze me toch niet begrijpen en ik er geen zin in heb om me kwetsbaar te tonen.
Ik wil niet dat ze medelijden hebben zoals ik laatst tegen een bevriend koppel zei ik vind het alleen aan tafel zitten eten heel erg
vanaf toen hebben ze me uitgenodigd om regelmatig bij hun te komen eten maar dan voel ik me nog zieliger.en dat bedoel ik ook niet als ik iets zeg dat andere het dan zouden oplossen of zich verplicht voelen iets te doen.

Inderdaad heel herkenbaar
ik word binnenkort 33 jaar en ik ben ook terecht gekomen in een situatie waar ik mensen weg duw
geen vertrouwen meer heb in anderen en in mezelf
om dat verdriet te verdoven ben ik steeds vaker alcohol beginnen gebruiken waardoor mijn familie het ook stilaan heeft gehad
ik zie allemaal mooie dingen aan mij voorbij gaan en ik krijg er maar geen vat op om ook gelukkig te kunnen zijn
mijn leven is gestopt toen ik mijn partner ben verloren en men hele leven ineens is omgeslaan van puur geluk naar diep verdriet
ik wil wel graag nieuwe mensen leren kennen maar het lukt me niet om goede vriendschappen te vinden
ik trek steeds mensen aan met verkeerde bedoelingen

Lieve Patrice, wat enorm verdrietig dat jouw moeder én jouw steun en toeverlaat is overleden. Kan me zeer goed voorstellen dat je bent ingestort en het leven het licht is verloren. Ik denk dat het wel op lange termijn fijn is om de deur naar jouw petekindje, broer en zijn kindjes open te houden. Sociaal isolement, helemaal als het gaat om het ontbreken van hecht contact met groot emotioneel, betrokken component, is als een glijdende schaal het diepe in. Het is zo knap van jou wat je al hebt overwonnen aan (tegen)slagen. Je kunt dit, ook al voelt het zwaar en donker. Blijf in contact met jouw broer en de kids, al is het eens per week samen eten, de kinderen van school halen etc., en praat er daarnaast met een professional/derde over. Via de huisarts kun je doorverwezen worden naar een praktijkondersteuner GGZ of bijvoorbeeld naar een psycholoog gespecialiseerd in rouw. Heel veel liefs en sterkte toegewenst!

Hoi ik voel wat jij voelt en zou graag een vriendschap opbouwen waar je een paar dagen per week bij elkaar loggert. Wat vind jij van dat idee. Ik hoor van je groetjes

Dikke knuf

Tranen in mijn ogen van herkenning en van grote dankbaarheid in mijn hart nu ik weet dat er iemand bestaat die zo lief is als jij 💝

ik dacht na de dood van mijn man ik iemand had voor mij zelf maar is zo niet nu hij ziek is zie ik maar pas hoe het in mekaar zit en voel mij als de 5 wiel aan een wagen dus ik voel me over bode ik hoor er precies er niet bij hij vraagt me wel mag ik mee gaan met hun wat moet ik zeggen neen ik heb gezegd ga maar en voel me gekwetst in mijn hard wat moet er nu gebeuren

Anoniem, bedankt voor je lieve woorden. Het doet mij goed. En wel meer mensen hier denk ik. Godd bless. Ik wens jou veel sterkte en geluk! ❤️💋

Hoi, alsof ik mijn eigen verhaal lees. Mijn vriend is ook opeens vertrokken, in november vorig jaar. Na 20 jaar relatie. Hij had het uitgemaakt 6 weken nadat mijn vader was overleden. Twee enorme klappen. Gelukkig heb ik nog een hond net als jij en moest ik wel naar buiten. Sinds januari heb ik hulp van een psycholoog, ik was zwaar depressief. En gelukkig heb ik ook aardige vrienden. Maar de enorme dubbele rouw moet je zelf doorheen. Met mij gaat het inmiddels iets beter, ik hoop met jou ook.

Ook mij is dit overkomen, plotseling stond ik er alleen voor. Het is voor mij nog steeds onbegrijpelijk hoe iemand waar je jarenlang mee hebt samen gewoond plotseling kan ' verdwijnen.

Wat een klote streek van hun.
Het toont ook dat jullie beter verdienen.
Hoe gaat het met jullie?

Ik hoop dat tijd de wonden een beetje zullen genezen

Gaat alles goed ?

Bij mij betrof het mijn vriendin die er na 13 jaar vandoor ging, ook zonder enige waarschuwing...13 jaar voor mijn gevoel door de plee gespoeld.

Ze heeft mij opgezadeld met een hoop gedoe en ellende (o.a. het uitspelen van mijn zoon voor financieel gewin), maar goed het is wat het is (een man mag niet klagen, zich ellendig voelen en bovenal geen emoties hebben of tonen);

Sinds het hele voorgenoemde gebeuren zie ik mijn zoon enkel nog in de weekenden en ben ik daarnaast mijn plezier in hetgeen ik leuk vond om (samen met iemand) te doen verloren (ik heb immers buiten mijn zoon niet echt iemand meer) .

Feestdagen? Ik zit er niet meer op te wachten, enkel als mijn zoon er is heb ik een reden, namelijk: voor hem! Ik vond o.a. kerst vroeger altijd leuk, alléén ik zie het niet inmiddels meer gebeuren dat ik ooit nog dat fijne gevoel terug ga vinden/krijgen.

Wat betreft het begrijpen of mensen er een eind aan willen maken? Ik vat het wel, voor mijn gevoel rest mij niets anders dan het uitzitten van mijn tijd, in elk geval tot mijn zoon oud en wijs genoeg is en zonder zijn vader kan waarna ik het leven vaarwel kan zeggen...Ik heb (5+ jaar zo eenzaam/alléén) geen hoop meer en mijn dromen/wensen (een rijk gezinsleven) zijn vergaan (die doen er ook niet meer toe) en dan ben ik pas 38..

Hoe dan ook: sterkte en ik hoop dat jij jouw weg (wel terug) vindt. Voor mij is het te laat (ik zit niet te wachten op woorden als 'het is nooit te laat', dat zijn wat mij betreft dooddoeners).

Gegroet,

TotaalNietBelangrijkWieIkBen

Mijn vriend vertrok 3 weken geleden plotseling. Ik kwam uit mijn laatdienst en hij wou weg. Gisteren vernam ik dat hij al samenwoont met een andere vrouw. Het doet zo pijn. Ik hield zo van hem. Hele dagen ben ik verdrietig. Kom ik hierover heen ?

Hoi Sandra,

Vast wel. Het klinkt misschien lullig maar als vrouw heb je voldoende keuze en potentiële opties qua mannen (andersom is dat echt niet zo, zeg ik uit eigen ervaring).

Het is nog vers (3 weken) maar met enige tijd voor verwerking en weloverwogen keuzes moet het niet lastig zijn om een leuke nieuwe vent te vinden. Voor mezelf sprekende kan ik het andersom wel vergeten, maar goed ik heb dan ook opgegeven met mijn 38 jaar.

Succes en sterkte,

Als je dit niet zelf heb ervaren is het moeilijk ye begrijpen voor wie dan ook, zit er nu ook ,en was een van de meest sociale mensen.

Vrouwen geven vaak zeer duidelijke hints als een relatie niet goed gaat. Mannen zijn subtieler met hun hints. Als ik terug kijk naar mijn ex waren er zeker wel hints maar het gaat zo geleidelijk dat je niet merkt dat hij minder aandacht aan je geeft. Beetje bij beetje wordt het minder en dan opeens zijn ze weg.
Meeste vrouwen proberen met praten om een oplossing te vinden, mannen houden het in hun hoofd en maken hun besluit zonder een poging gedaan te hebben om er samen uit te komen. En vaak wacht een man ook tot ze vervanging voor jou hebben.
Mars en venus cliché en tuurlijk geldt het niet voor alle mannen en vrouwen maar wel voor veel.

Sterkte lieve Anouk

Ben je de dagen doorgekomen?

Hoi Jes, Je verhaal is echt zo ontzettend herkenbaar. Met wel een heel groot verschil! Mijn man staat hier namelijk echt totaal anders in dan mij. En hier hebben we dan ook vaak ruzie over. Dat maakt mij enorm eenzaam.

Ook wij hebben geen vriendenkoppels (meer) om samen leuke dingen te beleven. We zijn nu beiden 54 jaar. Mijn man zegt dat hij genoeg heeft aan de sociale contacten op zijn werk, en dat hij blij is dat hij na alle drukte op de bank kan neerploffen. Hij doet zich dan ook totaal geen moeite om samen (nieuwe) sociale contacten aan te gaan.

Helaas ben ik zelf al jong afgekeurd, dus heb verder ook geen collega's. Mijn man zegt "als je zou werken dan zou je er anders over denken, dan ben je moe en heb je daar geen zin meer in " Maar dat betwijfel ik oprecht. Om mij heen zie ik toch allemaal mensen met gezellige vriendenkoppels, die tochna het werk, weekend of vakantie samen leuke dingen ondernemen.

Vroeger hebben we deze vriendenkoppels wel gehad, en dat was een leuke tijd! Maar ze zijn of bv gescheiden, of naar het buitenland verhuisd , overleden etc.

Ik mis die gezelligheid enorm, mede ook omdat ik enigskind ben en behalve mijn moeder, verder geen familie heb om op te bouwen. Nooit eens iemand die vraagt hoe het met ons gezin gaat.

Ook voor onze kinderen (nu 10 jaar en 12 jaar) vind ik het een groot gemis en geen goed voorbeeld. Ik merk dat ze het moeilijk vinden om hechte vriendschappen aan te gaan, omdat ze dit voorbeeld van ons niet hebben gekregen (vriendenkoppels waren er namelijk voor hun geboorte). Ook vind ik het heel erg dat ze buiten ons gezin bij niemand echt terecht kunnen, behalve bij mijn moeder die op leeftijd is, en dat er niemand is waarbij ze een speciaal plekje innemen en die naar hun informeert.

Mijn man ziet dit helaas dus echt totaal anders. Zegt dat ik niet zo moet zeuren. Maar ja, die trekt de deur achter zich dicht en gaat gewoon naar zijn werk en collega's.

Ik zou echt heel graag met jullie in contact willen komen, maar helaas gaat dat niet via deze website. Zo ontzettend jammer om verhalen vol herkenning te lezen, maar verder met niemand in contact te kunnen komen.

Ik hoop oprecht dat jullie samen leuke vriendenkoppels gaan vinden. Gelukkig staan jullie hier beiden hetzelfde in, dus gaat het zeker een keertje lukken.

Dag Charlotte, je schrijft dat je afgekeurd bent en daarom niet werkt.

Heb je weleens overwogen om op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk of activiteiten in je omgeving (bijvoorbeeld een buurthuis of op de school van je jongste kind) waar je andere mensen kunt ontmoeten en je ook bijvoorbeeld 2 dagen per week andere mensen om je heen hebt. Wie weet wat daar uit kan komen? En je kunt er ook nog eens plezier en voldoening uit halen.

Goedemiddag ik ben 58 en ook jaren al eenzaam.
Ik doe vrijwilligers werk en nog ander betaald werk.
Het is heel moeilijk kennissen op te bouwen als je wat ouder bent en geen kinderen hebt.
Jammer idd dat hier geen gelegenheid is elkaar nader te leren kennen. Er zijn idd veel verhalen hier waarin ik mezelf herken.
Lieve groet allemaal.
Vio

Wil gezelligheid

Hallo Vio, het is inderdaad ontzettend moeilijk om een kennissen kring/vriendschappen op te bouwen als je (wat) ouder bent en geen kinderen hebt. Veel van de verhalen die ik hier lees spreken me aan....omdat ik in hetzelfde schuitje zit. Het is echt jammer dat er geen gelegenheid is/bestaat om 'lotgenoten' beter te leren kennen. Ik ben totaal niet 'technisch' ingesteld wat internet betreft dus kan ook niet echt helpen wat dat betreft. Maar misschien is er iemand die 'ons' met elkaar in contact kan brengen buiten deze 'site' om. Groetjes.

Ik zou hier geen telefoonnummer plaatsen (als het al mag)
Maar je zou een emailadres aan kunnen maken om zo een eerste contact te leggen bv.

Ze zouden hier mail moeten kunnen ontvangen met contactverzoek per verhaalnummer. Die krijgt dan een mail met een email adres en kan dan wel of niet contact zoeken met die persoon. Ja, zoiets als vroeger met die contactadvertentie's maar dan anders.

Ik zou me dan meteen aanmelden 😉!

Verdrietig

Nou heb je eigenlijk toch een klein beetje een verhaal verteld...

Zo herkenbaar.

Ik wil geen verhaal vertellen. Mooi gezegd.
Ik weet ook niet meer wat nog te zeggen zo eenzaam, zoveel jaren zo eenzaam in de leegte leven. Leeg opstaan en slapen gaan. Dagen, weken, jaren en nu weer dwalend op het lege web.
Er zo graag voor iemand willen zijn. Iemand die er zo graag voor mij wil zijn. Met elkaar mee leven. Oprecht en echt. Leven. Het zou zo fijn zijn. Als alle eenzame mensen die samenkomen op deze site elkaar nu eens konden bereiken. Dan zijn de psychologen die je hier wel kan contacten misschien wel overbodig. Contact konden maken met gelijke.
De verbinding. Het hoeft er maar 1 te zijn en je wereld veranderd. Maar ook hier op deze website, even zo dichtbij een ander, blijft het na het moment van gedachten na het schrijven van dit bericht helemaal leeg. Je verhaal kwijt kunnen in de leegte.
Hoe eenzaam is dat.

Chris, ik heb hetzelfde voor. Heb mij 35 jaar uitgesloofd om een man gelukkig te maken, heb alles gedaan maar het hielp niet. Na veel verdriet en eenzaamheid doorleefd te hebben, ben ik nu bezig mijn eigen persoon gelukkig te maken. Krijg hulp van een kat.... . Ik doe de dingen die ik als kind al leuk vond. De mensen zien mij ook niet staan, of het is om te vragen hoe het gaat zonder het antwoord te willen horen. Kop op, zoek het in kleine dingen of kijk naar dieren of wat je anders interesseert. Als je op iemand anders moet wachten...

Ik herken mezelf in je bericht...Ik kan je niet echt helpen, maar af en toe " chatten ", zou je het zien zitten?
Met lieve groet, Van Hoof inge, wel Belgie

Je moet wat gaan ondernemen Chris, ga met een leuke fotocamera door de natuur wandelen. Maak close up foto's van vlinders etc. Ga ze thuis bekijken en bewerken.
Ga iig door de natuur wandelen, neem een duik in mooi water.
Blijf thuis zitten en je wordt krankzinnig van eenzaamheid en vreugdeloosheid, zoveel is zeker. Misschien vind je wel dat je het verdient om jezelf te pijnigen, als ik de stukjes zo lees lijkt het er soms veel op. Niks doen, en jezelf in de weg zitten lijkt op dit forum je van het te zijn.
Ik heb dit ook ondervonden, behalve dan de gezins -situatie van je die ik niet heb...

Hoi Chris,

Hetgeen je verwoord hebt herken ik helaas maar al te goed. 13 jaar lang had ik alles gegeven en ben ik genadeloos bedrogen en aan de kant geschoven, met als toetje mijn zoon die ik vrij weinig zie (in elk geval niet op de juiste manier)...ik heb me altijd weggecijferd en dat doe ik tot op heden nogsteeds voor mijn zoon met als resultaat dat ik werk, mijn huishouden doe, mijn zoon in de weekenden alle aandacht schenk en verder? Verder he-le-maal niets, als mijn zoon er niet is kom ik altijd alleen 'thuis' en dan is dat het (ik heb ook weinig keuze helaas, vrouwen en daten is voor mij een onmogelijkheid, althans voor mijn gevoel).

Het enige wat je kan doen is dingen ondernemen zoals is voorgesteld. Probeer desnoods iets waarbij je onder de mensen bent zoals een wandelclub, kaartclub, enz...maar ik heb makkelijk praten, ik kan dat zelf (helaas ook) niet...ik krijg het niet voor elkaar.

Het voelt voor mij alsof ik mijn tijd uitzit totdat mijn zoon zijn eigen weg kan gaan (duurt gelukkig nog wel even) of er, al dan niet door manipulatie, voor kiest niet meer op en neer te willen naar mij. Voor mij zie ik dit voorgenoemde punt als mijn einde en als ik dan nog alleen ben...tja, dan ben ik wel klaar als ik voor mezelf spreek (en dan ben ik verdorie nog maar 38...)

Hopelijk kan jij je tot iets ondernemends zetten, dat gun ik je van harte. Voor mij is het klaar, ik laat het allemaal voor wat het is.. schijnbaar heb ik alles verdiend (ach, wat maakt het ook uit).

Gegroet en sterkte,

Ja soms voelt het zo dat er niets meer is om voor te leven! Je hebt alles bereikt en toch voel je een enorme leegte. Je zit ook nog in een rouwperiode van je vader. Dan is het nog erger. Maar ergens gaat de zon ook weer voor jou schijnen ! Sta er ook voor open. Elke dag is een nieuwe dag! Het is vallen en opstaan en af en toe kruipen! Maar blijf geloven in iets moois of zoek iets moois. Veel sterkte🥰

Het alleen thuiskomen probleem herken ik wel. Dat went niet , maar je moet de moed erin houden.

Je mag mij altijd lastig vallen.
Ook ik heb behoefte aan een goed gesprek , ik man 59.
Ik heb veel te vertellen.

Voor een goed gesprek mag je mij ook benaderen Fati.
Ik ben 58 jaar , geen kinderen of ouders, getrouwd.
Laat wat van je horen middels een mooi verhaal ofzo.

Groet
Vio

Hey Marjanne,

Ben toevalligerwijs op deze site terechtgekomen. In de eerste plaats vooral ook verbaasd dat er in al die tijd niemand de moeite heeft genomen een reactie achter te laten, eveneens iets dat serieus schort aan deze maatschappij en enkel erger lijkt te worden...

Ondanks dat het inmiddels al weer even geleden is gewoonweg benieuwd hoe het nu met je gaat.

Wat naar, deels herken ik me in jouw verhaal. Vanwege mijn slechte gezondheid is het ook moeilijk voor mij om ' sociaal te doen' Omdat ik me nooit ' normaal' voel. Ook al komt het door iets anders, het is voor mij ook lastig om me te mengen in een een menigte.

Precies hetzelfde.. ben 20 jarige dame. Ik durf buiten eens nie te lopen.. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...

Waarom zou het hebben van vrienden je eenzaamheid oplossen? Ik lees dat je in een relatie zit? Misschien voel je je eenzaam omwille van de niet-connectie met je partner en heb je daarom het idee dat vrienden dat gevoel voor je gaan oplossen. Als je je eenzaam voelt, ligt het vooral aan jezelf die niet kan uiten wat die werkelijk nodig heeft of wil. Mss moet je proberen een diepere connectie te maken met je partner of de relatie achterlaten die je zo eenzaam maakt

Ik Ben met Fleur mee eens. Probeer wat Meer te praten met u vriend, ik denk dat his dat ook voelt en weet niet hoe hij most het aanpakken . De sosiale angst Kan verdwijnen, volleys mij ben je well een Starke madam, geloof in u eigen wat je kan, angst hoort soms in het leven.
Volleys mij jij hebt meer macht dan je dacht.
Ashraf

Hier ook eentje geen goeie relatie met ouders en door omstandigheden altijd alleen . Geen vrienden en niemand waar ik even een praatje kan maken . Los van mijn ambulant begeleider die 2 x in de week komt en een therapeut waar ik mee praat . Ik mis een lieve vriendin
Heel naar dat jij hier ook mee worstelt . Ik heb ook sociale angst . Moeilijk hè
Liefs van deze

Hetzelfde hier, ben een vrouw van 33, alleenstaand en geen vriend, door mentale problemen voel ik me erg onzeker en ben door angst ook mijn vrienden verloren, nieuwe maken valt niet mee, als je niet goed in je vel zit. Sta weer op de wachtlijst voor mentale zorg, maar dat kan nog lang duren. Kom haast ook de deur niet meer uit. Weet dat dit aan mezelf ligt, dat maakt het nog extra lastig.

Dan ga je toch lekker vroeg naar bed? Je bent geen sufferd wanneer je dat doet hoor, het is nu dan geen oudjaar meer maar toch, Wees gewoon aardig voor jezelf. Je hebt het al moeilijk genoeg wanneer je je alleen voelt.

En misschien komen er wel betere tijden en dan heb jij ondertussen toch maar mooi voor jezelf gezorgd!

Even dacht ik dat ik jou tekst zelf geschreven heb, het zou best kunnen.. twee jaar geleden, oudejaarsavond, alleen op de bank. Vrienden zijn er niet meer of laten nooit meer van zich horen. Toch maar oliebollen gehaald en een fles drank voor het grote moment. Ik zit te wachten en voel mij slechter en slechter. En dit is al de zoveelste jaarwisseling alleen. Dus haal ik uren voor twaalven de kurk maar van de fles om het rotgevoel ietwat te dempen met bubbels. Vrienden overleden, familie overleden en geen werk meer. En wat was mijn leven moeilijk. Armoede, verdriet, angsten, ziektes, onzekerheid en veel teleurstellingen. Meestal lees ik dan hier wat verhalen van lotgenoten. Met een half dronken kop plaats ik dan soms een reactie. En volgend jaar? Weer een fles champagne waarschijnlijk. Verder heb ik immers niets. Op zich hoeft het leven niet "kut" te zijn, maar niet iedereen heeft evenveel geluk. En dat is in mijn geval wel heel zacht uitgedrukt. Gelukkig nieuwjaar zeggen ze dan. Tja, het zal wel. Beste ikke, ik weet wat je doormaakt. Hopelijk blijft het niet alleen maar "kut".

Bij mij was het de eerste jaren heel moeilijk om dit alleen “te vieren”. In verband met mijn ziekte. Mijn vrienden kan ik niet zien daardoor en helaas heb ik geen contact met familie. Ik ben een jonge dame. Maar afgelopen jaar kon ik toch wel voor het eerst meer ervan genieten, één van mijn buren die ik niet ken hadden prachtig vuurwerk opgestoken. Ik kan helaas niet lopen meer sinds 4 jaar dus ik kon vanuit mijn bureaustoel met wieltjes vanuit het raam het vuurwerk kort zien, paar minuutjes, omdat ik niet lang kan zitten ook. Het was echt prachtig het vuurwerk en voor mij is dat het moment om de mensen die er niet meer zijn te eren, en stil te staan bij wat ik heb meegemaakt maar ook heb bereikt en dankbaar te zijn voor de positieve dingen in mijn leven (ook al zijn het er niet heel veel), en mijzelf en andere een betere toekomst te wensen, ik maak er iets bijzonders van. Ik laat mijn tranen rollen. Ook zorg ik dat ik lekker eten heb voor mezelf. Drank heb ik al heel lang afgezworen omdat ik daar heel depressief van werd. Ik heb ook afgelopen vier jaar heel veel verschrikkelijke dingen meegemaakt tijdens mijn ziekte, ik heb wel honderden keren, als het er niet duizenden zijn, op het punt gestaan om uit het leven te stappen. Nu ben ik toch trots dat ik door heb gezet en een doel in mijn leven die ik hopelijk kan waar maken in de toekomst, stapje bij stapje hoop ik dat ik beter word, ik denk dat het moet lukken. Hoop doet leven. Ik hoop dat ik in de toekomst er voor mensen kan zijn die hulpbehoevend zijn, omdat ik weet hoe erg het is om in nood te zitten. Die mensen verdienen van mij een kans en daar wil ik mij voor inzetten, dat is 100% de moeite waard om voor te leven.
En ik werk heel hard aan mijzelf om een fijner leven te creëren. Ook kijk ik op YouTube kort vuurwerkshows, de aller mooiste vuurwerkshow vind ik wel die van Londen altijd. Zo bijzonder. Ik hoop dat ik ooit weer kan lopen, dan hoop ik het te kunnen zien in het echt. Maar ik blijf hoop houden en werken aan herstel. Ik blijf doorzetten elke dag tot dat het is gelukt om gezond te zijn
Helaas duurt oud en nieuw hier altijd tot minimaal 3 uur, aanslag op mijn gezondheid maar daar probeer ik me ritme beetje op aan te passen. Ook heb ik weinig geld voor de kachel, maar alleen op die avond maak ik zeker een extra uitzondering en zet ik hem wat langer aan.
Ook al heb ik het vreselijk moeilijk gehad, en nog steeds, toch probeer ik er een soort mini feestje van te maken en er iets bijzonders van te maken op oud en nieuw☺️ ik ben overigens niet alleen want ik heb een kat, dat helpt goed tegen eenzaamheid.
Ik denk dat ik dit jaar een heerlijk pizza ga eten, en kijk uit naar het prachtige vuurwerk. Ik zou nog zoveel willen schrijven maar dat gaat helaas niet, ik moet toegeven aan rust en herstel…..

Ik wens voor nu iedereen een beter leven toe (heb ik dat alvast gezegd ☺️)

En hopelijk heeft iemand iets gehad aan mijn verhaal om er iets uit te halen voor zichzelf.

Er is vaak licht aan het einde van de tunnel, als je door blijft zetten kom je er

Als familie je laat vallen, raakt dit je diep..
Ik hoop dat het momenteel beter met je gaat...
Dat je ergens een lichtpuntje vond om verder te gaan...
Je bent helemaal goed zoals je bent!

Zeer herkenbaar, ik heb dat ook meegemaakt. Maar probeer positief te blijven. En vergeet niet je mag er zijn

💝

Ik ben 18 jaar en heb precies hetzelfde als jij. Hele week alleen thuis. In de weekenden donker in je kamer zitten te vervelen. Uit het raam turen. Sterren kijken. Dat is het. Heletijd moeten huilen omdat ik het niet trek. Omdat ik gewoon de feestjes vanuit mijn dakraam kan zien. Daarnaast ben ik 4mmc drugs gaan gebruiken in het weekend. Nou dat is helemaal dom als je eenzaam bent. Ben echt verslaafd geraakt. Niemand weet het. Mn vader spreek ik niet meer. Mn moeder heeft alzheimer. Ik werk wel gewoon 5 dagen. Maar op werk voel ik me ook eenzaam. Dagen duren lang. Maar hoe is het nu met je dan? Groet Bryan 18jaar

haihai! Mijn naam is Kaelynn (keelin) en ik ben 15 jaar. Ik heb echt excact hetzelfde als jij! Maar weet: You are beautiful. While you may not see it, we can. <3

als ik op het forum eenzaamheid lotgenoten terecht komt springen de tranen van elk verhaal hier in mijn ogen en stromen ze zo naar beneden mijn laptop op ik denk dat dat niet best voor mijn laptop gaat zijn zout water maar de verhalen ontroeren me allemaal ik ben 53 jaar oud ben eigenlijk al 28 jaar alleen mijn familie woont ver weg vrienden heb ik het contact mee verloren ik heb geen werk en hoef niet te werken soms denk ik zat ik maar in de gevangenis in een 2 persoons cel mits het een goed gespreks maatje is nou ik heb onlangs weer fors geweld gebruikt tegen een groepje van 4 omdat ik me bedreigd voelde maar ja de gevangenis je uitkering word stopgezet je moet 16 euro per dag betalen verdient 79 cent per uur dat gaat een hel worden en spaargeld kwijt misschien wel het einde van mijn leven want veilig is het niet in de gevangenis tja maar eerst een rechtszaak nou ik heb er al twee meegemaakt en ik weet wat voor een hel dat is nu sta ik in mijn eentje tegen 4 personen en hun families nou dat wordt het einde van mijn leven nou ik werd hier al zo´n beetje elke dag met de dood bedreigd tja ik zal alleen sterven en er is niemand die mijn verhaal gehoord heeft of kent ik zal alleen sterven met mijn eigen verhaal waar nooit iemand naar geluisterd heeft ja een spv er sociaal psychiatrisch verpleegkundige 1 uur per week maar die heeft een geheimhoudings plicht die is de enige die mijn verhaal een beetje kent en in een rechts zaal ik zal er waarschijnlijk niks kunnen zeggen en de orkaan van mijn omgeving zal over me heen komen en me vermorzelen zoals elke dag was ik maar is alleen vaak wens ik was ik maar nooit geboren

Zo ik heb precies hetzelfde. Er zijn zo weinig goede mensen op aarde.

Dat onderdrukken kost tonnen energie.
Ik hoop dat het momenteel beter met je gaat.
Dat je ergens hulp kreeg , een steunfiguur vond, iemand in vertrouwen kon nemen, vriendschap kent...
Vg

Ik herken het. Hoe ouder je word, hoe lastiger het word om contacten te maken,

Hey maat! Ik zou graag met je in contact komen, al is het alleen maar om je verhaal kwijt te kunnen.

Mensen die vinden dat iemand dom is hebben nog veel te leren 🤣🤣🤣. Volgens mij lijden ze aan minder-of meerderwaardigheidscomplexen.

Ik ben zelf heel vaak gepest geweest in mijn leven. Meestal wordt de impact ervan onderschat. Bij degene die zich aansluiten bij de pesterijen zijn er vaak die dit doen om zelf niet gepest te worden.

Je bent waardevol. Concentreer je op al het lieve en goede dat naar jou toekomt. Ik weet dat afgewezen worden er stevig inhakt. Kies in de 1ste plaats voor jezelf. Er zijn spijtig genoeg mensen die het oude beeld dat ze over jou hebben in stand houden. Jij weet beter. Blijf achter degene staan die je geworden bent. Zoek eventueel psychologische of emotionele ondersteuning. Nog heel veel geluk en toi, toi, toi!

Wat ik opmerk aan je schrijven is dat je onzeker bent wat hindert stappen te ondernemen die het probleem zouden kunnen oplossen gezien eenzaamheid. Die onzekerheid is duidelijk gekomen door het gedrag van je zus meer te belonen dan jij die nodig gestimuleerd moest worden, maar vooral gelijkheid van je ouders naar beiden. Als je een minderwaardigheidsgevoel ontwikkeld hebt ligt het aan de ouders die een kind meer naar voren trekt dan de andere. Naast minderwaardigheidsgevoel je onzeker bent geworden en streeft naar perfectie om te kunnen voldoen aan alles wat je ouders prijzen aan je zus, maar gaat er psychisch van onder door. Je eenzaamheid die je beschrijft kan ik begrijpen. Je kan iedereen rondom je heen hebben, en ook al zou je praten kunnen met vriendinnen, de oplossing ligt vooral bij de ouders, dus zou je eerst moeten praten met je ouders wat dit met je doet. Met je zus zou ik praten, net zoals met je ouders wat dat met je doet maar moet je wel beseffen geen verwijten te maken naar je zus, want zij kan er ook niets aan doen in veel goed te zijn. Alleen als ze daarmee net als je ouders je een minderwaardigheidsgevoel heeft dat wel te bespreken, als het kwetsend is, vernederend enz.. Vaak is het zo met kinderen als de ouders een kind voor trekt die slim lijkt en een ander kind niet dezelfde slimheid kan bereiken het kind dat opgehemeld word hetzelfde reageert als de ouder, want de ouder is voorbeeld in gedrag! Ik zou kunnen zeggen praat eens met de luisterlijn via internet, of een therapeut of...... maar de enige oplossing is wat doen aan het probleem door met degene te praten die je de gevoelens heeft. Besef hoe je als mens voelt is hoe een mens je doet voelen! Je moet dus wat aan die gevoelens doen. Dan komt er een beslissing, keuze in je leven het accepteren de eenzaamheid en het eeuwige strijden tot perfectie zoals je zus is te worden of er afstand van te nemen en te werken aan je ontwikkelde minderwaardigheid, dwang tot perfectie enz.. tot de eenzaamheid vanzelf verdwijnt het ontstaan is door een tekort aan behoefte van praten willen, beter gezegd begrepen te willen worden, anders behandeld te willen worden, evenveel erkenning willen als je zus ook al heb je minder kwaliteiten. Onderzoek eens je eigen kwaliteiten en zoek een kwaliteit die je zus niet heeft. Een gevoel iets te kunnen wat zij niet kan of jij beter in bent. Belangrijkste is dat je trots word op wat je kan en niet men trots is op wat men verwacht van je!!! Succes

Hi Margot,

Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb veel mensen om me heen en een fijn gezin, maar voel me ook vaak zo eenzaam. Ik heb twee zussen die elkaar bellen, bakkies doen bij elkaar en van alles samen ondernemen en ik word nooit meegevraagd. Als ik zelf wat voorstel hebben ze geen tijd of geen zin. Het voelt of zij zussen zijn en ik enigs kind. Ik heb veel vriendinnen, maar die wonen allemaal ver weg. Ik zie hen dus ook weinig. Mijn ouders zijn echt lief, maar komen nooit mijn kant op. Ik moet altijd naar hen en dat het liefst minimaal drie weken vooraf al vragen, anders hebben ze geen tijd. Maar als ik er ben is het erg gezellig en doen ze alles voor me. Ik mis ook directe vriendinnen om me heen en inderdaad ook een beste vriendin.

Ik vind het rot voor jou dat je zus zo perfect is. Maar vergeet niet dat jij dat ook bent, op jouw manier. Probeer te ontdekken wie jij bent, los van je familie. Dan maar zonder hun goedkeuring. Jij leeft jouw leven. En praten lucht vaak op. Misschien doet je zus wel haar uiterste best om alle ballen hoog te houden, maar gaat ze er bijna aan onderdoor. Heb je haar echt gevraagd hoe het met haar gaat? Misschien kijkt ze stiekem ook wel tegen jou op, dat je wat vrijer leeft bijvoorbeeld? Qua ouders, bespreek het een keertje met ze. Als je niks zegt, weten zij niet wat er speelt én kunnen ze het niet aan je uitleggen wat jij voor hen betekent. Daarmee duw je hen dus weg. Daarnaast, stop met jezelf te bewijzen tegenover hen en wees trots op jezelf. Dat je anders bent, betekent niet dat je minder bent.

Ik vind het zelf fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Hopelijk helpt het ook voor jou.

Hoi, ik herken èn begrijp heel goed wat je hier schrijft.

Ben zelf 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie meer. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dus dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden die eenzaam zijn of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap. Ook met iemand die zelf ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie.

groeten van Ton

Hoi, ik voel mij ook heel erg eenzaam, zit veel thuis, ik zit bij een wandelclubje nordic walking, allemaal leuk en aardig de rest van de week zit ik alleen, mijn dochter woont 25 km van mij vandaan die komt soms, want ze heeft een drukke baan. ik ben hier in Maart komen wonen maar het valt mij goed tegen, de buurt is al evenmin saai oudere mensen, waar ik ook niets aan hebt, altijd klaar gestaan voor anderen, maar dat ga ik ook niet meer doen!!

Ik ben ook zomaar achter gelaten, nog teds geen idee waarom na 2 jaar+. Ik zoek een mooi maatje voor de rest van de ``tijd, die ik nog heb. zzzzzIk ben redelijk fit, zeker ion mijn hoofdleen ik wil nog wat leuke jaren hebben. Ik woon op Bonaire on een leuk huis en ben selfsupporting. 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik ben achtenzeventig jaar weduwnaar ik hou van tuinieren en nou in deze tijd een potje kaarten en af en toe een weekend uit.

Dat klinkt behoorlijk heftig. Je kan maar één ding doen nog !
En dat is : overal om lachen, het is een grote grap het hele leven slaat überhaupt nergens op. Zoveel is bewezen.
Verzet je niet tegen je lijden, want dat is dubbel lijden.

Misschien eens accepteren wie je bent, als er geen diagnose is, wil je dan in die onderzoeks molen blijven hangen? Of zou je misschien er het beste van kunnen maken, en misschien een uitlaatklep zoeken.
Het is heel vervelend dat je er last van hebt, maar je kunt er niets anders mee dan mee leren leven. Elke gek z'n gebrek, we leven allemaal op deze aardbol, dus je hebt net zoveel recht om te zijn zoals je bent, zolang je jezelf en anderen maar niets doet.

Herm,

Wat een ellende allemaal maar wat anoniem hierboven
zegt wil ik onderschrijven: accepteren wie je bent
Ik wens je veel succes,

Heftig. Allereerst je bent geen aansteller. Niet alles is te zien op scans en in het bloed etc. En ze weten nog veel dingen niet van het lichaam. Je zegt dat je meerdere onderzoeken hebt gehad. Blijkbaar is er niks gevonden. Dat hoeft niet te zeggen dat er niks is. Ik heb bijv onlangs een hele interessante film gezien; concussion. Ging over American football spelers die door trauma opgelopen tijdens het sporten (steeds vallen etc botsingen tegen het hoofd etc) uiteindelijk een verhoogd risico op de aandoening CTE krijgen. Ook dit was niet te zien in alle onderzoeken, maar werd pas ontdekt na autopsie. Dit laat dus zien dat scans en de onderzoeken lang niet alles kunnen aantonen. Ik geloof dus zeker niet dat je een aansteller bent.
Zelf zit ik ook door ziekte thuis en ben veel kwijtgeraakt. Veel onbegrip ook. Mensen zien het bij jou waarschijnlijk ook niet aan de buitenkant en dat maakt het nog ingewikkelder. Wees mild voor jezelf, de rest is al hard genoeg. Veel sterke

Narcisten zijn engerds. Het zal zwaar zijn voor jou om niet meer getrouwd te zijn. Maar je gaat toch geen zelfmoord plegen omdat hij jou tot een eenzaam wrak heeft gemaakt , dat is echt zijn schuld hoor, niet die van jou . Professionele hulp vragen om je eigenwaarde te vinden daar heb je recht op en je bent het waard

ik heb de zelfde gedachte

Idem dito gevoel, het hoeft soms allemaal niemeer

Ik heb zelf 20 jaar samengewoond met een narcistische man en dat was de hel. Eenzaam was ik ook toen met hem. Ik ben weggegaan van hem. Ik bleef ook achter met 3 katten maar de rust is er nu en voel ik me minder eenzaam dan toen. Nu speelt hij het slachtoffer en laat zich verwaarlozen zodat mensen mij nu vragen waarom ik die relatie geëindigd heb. Ook vragen ze mij of ik hem kan helpen omdat er niemand meer gaat. Hij praat over iedereen slechte dingen die zelfs niet waar zijn. Het was vroeger mijn schuld en nu weer mijn schuld? Hoe ver kunnen ze gaan met een mens? Trek je op je verdient ook een beter leven want er is meer in de wereld dan wat we denken.

Ben al 50 jaar getrouwd met een narcist , geen familie meer geen kleinkinderen meer geen vrienden, geen dochter meer die op haar vader lijkt en ook narcistisch is, hij is de vrolijke man en ik ben niet meer dan z'n huishoudelijke hulp en nu zeg ik vaak tegen mezelf.....doen of niet doen dat houd voor mij in zelfmoord plegen (dus doen) of niet doen meestal is het niet doen

bel de zelfmoordlijn,en zoek een goede psycholoog.

Ik vind het triest te zien dat niemand op jou berichtje reageerde. En dat na twee jaar.
Hoe gaat het nu met jullie?

Zoek God en leef.
Bid Hem om hulp in je leven, lees de Bijbel voor troost en antwoorden.
Beluister predikaties (online) ga nd kerk, ikzelf ben protestants en denk dat dit de oorspronkelijke waarheid mbt God onze Schepper is.
Hij kan jou het beste helpen, Hij kan je een man toeschikken.
Vraag Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus' wil. Amen
Het beste met alles.

Hoi Vera, toevallig kwam ik op deze site terecht en heb net je verhaal gelezen, wat heftig allemaal om zoiets mee te maken en je pa zo aan te treffen, vreselijk lijkt me dit! Maar ik schrik van de reactie van de huisarts, deze hoort toch te helpen in zo'n situatie en niet weg te lopen, hopelijk heb je een klacht hierover ingediend, ik begrijp dat je daar niet gelijk bij stil staat maar als alles weer tot rust is gekomen en alles passeert je weer dat je toen wel de nodige stappen hebt ondernomen want dit gaat echt te ver! Het is fijn om te weten dat je papa nu eindelijk zijn rust heeft gevonden en nu op een veel mooiere en liefdevolle plek is en hij nu over jou en je mama waakt! Na je verhaal gelezen te hebben vroeg ik me af hoe het nu met jou en je mama gaat, ik hoop van ganser harte dat je alles overwonnen hebt en liefdevolle mensen om je heen hebt en het zou fijn zijn als je een lief persoon hebt ontmoet die jou al zijn liefde geeft en je op handen draagt! In 2 jaar kan een hoop gebeuren ik weet er alles van, het zou mooi zijn als ik een bericht van je terug krijg waarin ik te lezen krijg dat je inmiddels een gezinnetje hebt, hoe geweldig zou dat zijn! Maar lieve Vera het aller belangrijkste is dat jij gelukkig bent met jezelf en met alles om je heen waar je van houdt!
Lieve Vera ik zou het leuk vinden om iets van je te horen al is het maar iets kleins want je verhaal greep me echt aan!
Ook de woorden in de reactie van Anoniem helpen je zeker! God helpt je overal bij, ook jij bent een kind van God en God zal zijn kinderen nooit laten vallen! Ga op je knieën en leg al je zorgen bij hem neer en vraag of hij je kan helpen, maar Hij wil wel zien dat je hem lief hebt en dat je hem wil aanvaarden als je schepper, want ook voor jou is hij gestorven!
Jezus stierf voor jou om jou eeuwig leven te geven: “Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.” (Johannes 3:16).

Lieve Vera, ik wens jou en hopelijk nog samen met je moeder een heel gezond en gelukkig leven toe!

Hartelijke groet,
Jeany
P.s ik hoop op een reactie van je!

Hoe gaat het nu. Dit is 2 jaar geleden

Ik heb je verhaal gelezen vroeg me af. Hoe gaat het met je ?

Hoi Patrice, ik mij zo in jouw verhaal vinden.
Angst, depressie en verslaving.
Ben zelf aan de betere hand, maar de eenzaamheid houd wel aan. Als je wil praten hoor ik dat graag.

Groetjes Rob

Nu je je alleen voelt, kan je dit gebruiken als rustpunt, een stille ruimte in jezelf, waar je je verdriet kan omarmen en nadien loslaten om iets nieuws te ontdekken binnen jezelf. Een nieuwe ruimte waaruit nieuwe interesses kunnen ontstaan, of zelfs een nieuwe levensvisie. Kleine nieuwe ervaringen, die jezelf kan invullen. Natuur ontdekken, wandelingen, koken, schilderen, toneel, vrijwilligerswerk. Keuze genoeg dus.
Die leegte (eenzaamheid) kan je zelf positief invullen, nadat je afstand neemt van oude ervaringen,groetjes, Jan

Hallo Jan,

Bedankt voor de tips. Ik ga ermee aan de slag en laat binnenkort even weten hoe het is gegaan.

Groetjes,

J

NAO is geen psychotische stoornis.
NAO staat voor een mogelijke persoonlijkheids stoornis maar die
nog nader omschreven moet worden. Feitelijk geeft men aan dat ze nog niet precies weten wat er aan de hand is en of er iets aan de hand is.
Voor PTSS heb je speciale EMDR therapie. Daarnaast kun je speciale ademhalingsoefeningen doen
(Speciale app). Hierdoor word je rustiger net als bij Mindfulness of yoga.

Verder zou je eens kunnen overleggen met de praktijk ondersteuner van je huisarts of acceptatie therapie een oplossing is. Deze vorm van therapie kan zowel individueel als in groepsverband.

Veel succes

Psychotische stoornis NAO bestaat wel degelijk. Ik heb hetzelfde label en begrijp ook heel goed dat je ze mist. T is zaak op jezelf te leren vertrouwen. De bevestiging uit jezelf te gaan halen en alles wat je geleerd hebt toe te blijven passen. T gaat wel wennen. Heeft tijd nodig.
Lieve groetjes van mij

Hoe oud ben je ?

Hoi Kim,

Ik zit ernstig in hetzelfde schuitje. Wat je schrijft over social media en het liegen tegen collega's, is ook mijn situatie. Als je eens wil sparren, doe ik dat al te graag.

Groetjes,
Mide

Hallo Kim, hoe gaat het met momenteel je ?
Ik herken veel van mijn 26 jarige zoon in jouw verhaal...
Hij heeft ook al een hele tijd angsten en depressies...
Hij heeft enkele vrienden maar die ziet hij veel te weinig, hebben al een heel leven opgebouwd enz...
Groetjes vanuit Gent

Hoi Hans,

Ik voel je frustratie, ik heb het niet zo heftig als jou maar ik kan me wel inleven in jou.
Ik ervaar vaak ook het gestaar en dan flink mompelen op afstand maar nog net niet recht in je gezicht.
Snap niet dat mensen geen fatsoen hebben om mensen in hun waarde te laten.
Je wordt er inderdaad heel onzeker van ook al heb je goeie bedoelingen.
Ik wordt ook altijd aangekeken als een creep als ik alleen maar iemand wil helpen of wat wil vragen.
Ik heb ook een persoonlijkheidsstoornis onwikkeld altans dat idee heb ik, geen indicatie of maar toch.

Mag ik je vragen hoe oud je bent?
Ben zelf in de 30.

Groetjes

Ik ben 47.Heb nog nooit van mijn leven een vriendin gehad..Vaak hoor je mensen in mijn omgeving zeggen " waarom schrijf je je niet in bij een datingsite ?"
Dit heb ik al zovaak, zoveel keer gedaan , steeds bleef je weer met lege handen staan en teleurgesteld achter ; hoe goed je je best ook deed.
Ik heb een vaste baan bij een groot bedrijf waar ik al jaren werk, eigen huis ,auto ,etc..maar nooit een vriendin gehad.
Niet dar ik het niet wil, maar omdat mensen die mij niet kennen,geeneens moeite willen doen om je te kennen; op grond van je uiterlijk wordt he beoordeeld. Voor mij het hoogst haalbare? Vrouwen die je een aardige jongen vinden ,het leuk vinden om met je te praten ,maar niet meer dan dat .
Dan zie je ook dat anderen om je heen vriendin ba vriendin krijgen, en er geen enkele moeite voor hoeven doen.
Zelfs wanneer ik uit eigen beweging iets aardigs voor iemand doe, iemand die het moelijk heeft probeer te helpen, worden mijn goede bedoelingen als "raar " en "vervelend " gezien.
Daar wordt je soms echt gallisch van.

Hoi Hans,

Ik ken dat ook. iets aardigs doen of simpel glimlachen is al raar en wordt ik op afgekeken.
Ben sociaal ook niet echt kundig dus heb mezelf al afgeschreven in zn geheel.
Nu geheel isolement voor mij dat is ook niks.

Hoi Hans,

Ik ken een klein beetje wat jij doormaakt op een andere manier. Jaren lang had ik een angststoornis wat dan doorwerkt in mijn gedrag. Mensen denken al snel dat ik een idioot ben. Ook dan vergeten mensen respect te bewaren. Ook ik word soms gewoon uitgelachen. Ik probeer er maar boven te blijven staan. Mensen lachen snel om een medemens. Ik maakte eens mee dat een nogal vrouwelijke homoseksueel gewoon uitgelachen werd in een openbaar gebouw. Volgens mij is het ook iets Nederlands. Nederlanders staan in veel toeristische landen bekend als onbeschoft. Zuipen, schreeuwen etc Laat je niet gek maken Hans. We hebben allemaal bestaanrecht.

Vandaag weer iets soortgelijks meegemaakt. Fiets je door een stadspark, zitten 2 kerels vsn een groenvoorzieningbedrijf op een bankje.
Ik kom aanfietsen, er is verder niemand anders .
Een zo'n figuur kijkt mijn kant op terwijl ik gewoon, rustig kom aanfietsen..." Hahaahaha Hahaahaha, moer je kijken ", hoor ik hem tegen die ander naast hem zeggen..Ik fiets ze voorbij, grinnikend ,gniffelend en minderwaardig kijkend staan ze je na te kijken.
Dit gaat bij mij mn hele leven al zo, en wanneer je erg gevoelig bent, jezelf mensen wel met normen en waarden behandeld , maakt mij dit minder zeker.
Waarom doet iemand zo?
Die persoon kent mij helemaal niet, en je wordt er juist nog minder zeker van.

Het is de natuur….. ik ben zelf veel gepest vroeger
Mensen pesten vanuit hun eigen onzekerheid, ze willen populair zijn omdat ze anders bang zijn om in eenzaamheid terecht te komen, het is een natuurlijke overlevingssttrategie. Het is gewoon de natuur. Omring jezelf met lieve mensen, werk aan je zelfvertrouwen en overkomen. Je mag er zijn en je bent altijd goed genoeg!
En zou je niet liever een partner hebben of vinden die je echt waardeert ipv alleen maar om het uiterlijk zoals het bij sommige andere mensen wel zo gaat? Ik zou liever een oprechte man wensen dan iemand die mij kiest voor mijn looks, want als je wel kiest voor zo iemand wordt je meteen omgeruild voor iets anders en jongers weer zodra je wat ouder wordt
Heb je iets aan mijn inzicht?
Ik heb zelf ook een zus, is verpleegkundige maar maakt dikke mensen en oude mensen belachelijk. Dat was voor mij de reden ook om afstand te nemen van haar.

Ik raad je aan op zoek te gaan en je te omringen met mensen die goed zijn in hun hart en veel gemeen hebben met je. Dan komt die vrouw vanzelf op een dag. Houd je ook bezig met hobbies of vrijwiligerswerk bijv dan kom je vanzelf top mensen tegen.

En helaas er zitten rotte appels tussen. Je kan voor je zelf opkomen of het negeren

En vooral mensen die moeite hebben met zich te verplaatsen in andere, kunnen geneigd zijn tot beledigen. Je moet het zien als hun beperking gewoon, heeft helemaal niks met jou te maken
(Ik ben niet veel online actief dus ook niet op deze site maar hopelijk heb je iets aan mijn inzicht gehad)

Stofjas = Rodha

Het zijn vaak mensen die zelf (soms terecht) een minderwaardigheidsgevoel hebben die anderen dan zonodig moeten bespotten!

En een ander wetenschappelijk feitje is dat mensen uit verveling sadistische trekjes krijgen. Is blijkbaar ook gewoon de natuur. Geen idee waarom moeder natuur dat zo verzonnen heeft maar zal vast iets achter zitten. De reden daarvan had ik nog niet uitgezocht

*Kunnen krijgen

1. Onzekerheid:
- Mensen die zelf onzeker zijn over hun eigen uiterlijk of andere aspecten van zichzelf, kunnen anderen belachelijk maken om zich beter te voelen.

2. Groepsdruk:
- In sociale groepen kan er druk zijn om mee te doen met het gedrag van de groep, zelfs als dat gedrag negatief is. Dit kan leiden tot het uitlachen of pesten van anderen om erbij te horen.

3. Gebrek aan Empathie:
- Sommige mensen hebben moeite met empathie, wat betekent dat ze niet goed in staat zijn om zich in te leven in de gevoelens van anderen. Dit gebrek aan empathie kan ertoe leiden dat ze niet begrijpen hoe kwetsend hun gedrag is.

4. Culturele Invloeden:
- In sommige culturen of subculturen wordt veel nadruk gelegd op uiterlijkheden en wordt afwijking daarvan bespot of afgekeurd.

5. Machtsdynamieken:
- Het belachelijk maken van iemand anders kan een manier zijn voor mensen om macht en controle over die persoon uit te oefenen.

6. Gebrek aan Opvoeding of Voorlichting:
- Mensen die niet goed opgevoed zijn met waarden zoals respect en vriendelijkheid, kunnen eerder geneigd zijn tot pestgedrag.

7. Sociale Media Invloed:
– Sociale media kunnen bijdragen aan een cultuur waarin uiterlijkheden sterk worden bekritiseerd en bespot, wat dit soort gedrag verder normaliseert.

8 . Onbewuste Vooroordelen
– Soms hebben mensen onbewuste vooroordelen tegen bepaalde uiterlijke kenmerken die hen ertoe brengen negatief op deze kenmerken te reageren zonder echt na te denken over waarom ze zo handelen.



Wat Kun Je Doen?

Als je merkt dat iemand wordt uitgelachen vanwege hun uiterlijk (of als je zelf slachtoffer bent), kun je verschillende stappen ondernemen:

1 . Spreek Je Uit
– Als je getuige bent van dergelijk gedrag , probeer dan degene die lacht vriendelijk maar vastberaden erop wijzen hoe kwetsend dit is .

2 . Ondersteun Het Slachtoffer
– Laat degene weten dat hij/zij niet alleen staat; bied steun door bijvoorbeeld samen tijd doorbrengen .

3 . Zoek Hulp Bij Volwassenen Of Autoriteiten
– Als het probleem ernstig lijkt , aarzel dan niet contact opnemen met leraren , ouders , HR-afdeling etc .

4 . Bewustwording Creëren
– Praat openlijk over respectvolle omgangsvormen binnen jouw gemeenschap/school/werkplek etc .

5 . Zelfreflectie En Educatie
— Probeer bewustwording creëren rondom eigen vooroordelen ; leer meer diversiteit accepteren waarderen.

Hoi Vivian,

Misschien wil je geen advies van een jongen of jongeman of man, en zeker niet van iemand die nog veel te leren heeft.

Maar misschien kun je beginnen bij jezelf af te vragen: ‘Hoe vind ik dat het hoort?’
Zoals ik heb kunnen lezen in vele boeken, films en series, kun je proberen om jouw definitie of standaard van eerlijkheid, respect en betrouwbaarheid los te laten. Ik zit momenteel in therapie en leer veel over reflectie. 9/10 keren dat jij of ik iemand ontmoet, is het een tegenpool of iemand die jou iets te leren heeft. Zo ervaar ik momenteel de wereld en mijn interacties met mensen. Einstein zei ooit inderdaad dat een diamant reflecteert maar Rihanna zei dat ze stralen of in het Engels ‘shine bright like a diamond’. Wie heeft er gelijk? Kies je een kant? Of discussiëren we erover?

Ik ben nu zo’n 5 jaar ‘alleen’ en ook ik moet ‘helaas’’ mijn visie bijstellen of veranderen om de mensheid beter te begrijpen en mezelf.

Ik wil best praten, dat heb ik al sinds mijn basisschool niet zoveel meer gedaan, omdat mij is aangeleerd dat ik niet mag spreken voordat ik mijn vinger opsteek. Ik typ en schrijf daarom ook zoveel! :)

Begrijp je een beetje hoe sommige patronen zich kunnen manifesteren tot een gedrag dat soms niet hoort bij hoe wij of anderen denken hoe het hoort?

Psychologie is leuk om te leren, ik heb er zelf niet zo heel veel verstand van en ik vergeet laatste tijd veel dingen omdat ik ietsjes ouder wordt.

Voel je vrij om een berichtje te sturen, wie weet leren we van elkaar! :)

Groetjes,

Jeremy

Hé Lieke,

Wat vervelend om dit te lezen,…
ik ken het gevoel om op iemand af te stappen.
Heb je een idee hoe je dit hebt ontwikkeld??,.. dat je zo onzeker bent

Ik voel me ook regelmatig alleen ( terwijl ik van mensen hou )
Ben wat moeilijker te verstaan waardoor ik ook niet zo gauw met nieuwe mensen in contact kom,.
de mensen die me kennen (zeggen welnee jij onzeker, ik versta je gewoon prima 😐

Wil graag wat meer van je weten Lieke

Hoi Bilal,

Voor zover ik het kan herinneren, hadden mijn ouders verbaal agressieve relatie. Ze konden niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar leven. Ik werd dan vaak door beide gebruikt als uitlaatklep van hun frustraties en ongenoegen. Ze maken elkaar zwart bij me en vertellen lelijk dingen over elkaar wat een kind eigelijk niet hoort te weten. Ik zit dan middenin en durf niks te zeggen. Als kind zijnde ben je loyaal aan jouw ouders en ik wilde ook geen partij trekken. Maar daardoor heb ik wel een muur om mijn gevoelens opgebouwd waardoor ik nu dus moeilijk een goed gesprek kan voeren. Ik kan heleboel vertellen als ik een persoon net ken. Gewoon de oppervlakkig dingen. Vaak denken ze, o wat een leuke vrouw. Maar zodra het serieuzer wordt, wordt ik angstig. Omdat het gesprek dan dieper wordt en dat is iets wat ik niet kan.. ik heb zeker wel vrienden en familie naast me. Maar het verbondenheid gevoel voel ik niet. Ik kom opgegeven moment gewoon over als een oppervlakkige persoon. Een Persoon waar je wel even gezellig mee kan hebben, maar niet als er echt serieus gepraat moet worden. Dit alles zorg ervoor dat ik me dom voel. Ik vraag me ook vaak af, ben ik misschien gewoon niet intelligent genoeg. Waarom kan ik niet meepraten? Waarom komt er niks in me bovenop? Waarom voel ik me zo leeg ? Moet ik misschien meer gaan verdiepen in onderwerpen waar zij het overhebben zodat ik meer met ze mee kunt praten. Maar waarom gaat het bij hun zo makkelijk? Waarom heb ik een blanco gedachte? Ik loop tegen deze probleem al zolang. Professionele hulp gezocht, maar heb zelf niet het idee dat het me heeft geholpen. Ik durf ook met niemand erover te hebben? Want ik schaam me ervoor. Ik heb ook niet iemand waarvan ik denk, met die wil ik over mijn probleem praten. Soms wil ik zo graag een communicatieve sterk persoon die me wilt leren hoe het moet. Mijn gedachte en gevoelens uit me trekken. En door gaat vragen tot dat ik wat zegt.

Vind erg fijn dat je naar mijn verhaal wil luisteren.

Hoe is het ontstaan bij jou dat je je alleen voelt?
Je zegt dat je moeilijker te verstaan ben. Hoe is dat ontstaan? Als je dat niet wilt vertellen is ook prima hoor .

Lieke
18-2-2024

Hé Lieke

Ik vindt het ook prettig om jou kant te lezen,..

het is ook lastig om over gevoelens en problemen te praten ( dat heeft ieder mens ) waarschijnlijk draaien de meeste mensen er gewoonom heen.!
waarschijnlijk ben jij , ik en de rest van onze lotgenoten weer beter in wat anders!!!

Jaa toch,..
ik ben ook niet altijd blij,.. maar dan bedenk ik me (wacht eens effe )
Het leven is veels te kort om bij de pakken neer te gaan zitten )
Er zijn overal en in alles kleine geluks momenten is genoeg voor mij !!
Ik wordt !! en wil niet meer die ene belangrijke man zijn ( ratrace )

Probeer meer positief te zijn, jezelf nooit en nimer meer neerhalen !!
Als jij al over jezelf denkt ga je dat ook geloven ,..
In je bericht zei je dat je een leuk uitziende vrouw bent ( hou dat vast )

Waarschijnlijk ben ik zo geboren om iets minder verstaan te zijn ..
Geboren bij een alleenstaande moeder die de taal en cultuur niet kent ,..
Dus je gaat niet effe uitzoeken wat er nou aan de hand is ( ik kan het me lieve moeder ook niet kwalijk nemen )
Heb eigenlijk ook geen behoeften meer om stil te staan ( dat sommige mensen me niet leuk vinden )
Tegenwoordig heeft toch iedereen op alles een mening

Gr

Voor de meeste mensen lijken het allemaal zo voor de hand liggend. Zoiets simpels, wat automatisch moet gaan, maar bij mij wilt het gewoon niet. Ja, ik wou dat ik ergens goed in was. Maar kan eigelijk niks bedenken waar ik hard kan opzeggen , daar ben ik trots op.
Ja, ik doe mij best om goed te blijven uitzien. Zodat ik een beetje waardig blik krijg. Voor bekende voel ik me zo minderwaardig.
Positief blijven lukt bij vlaggen. Ik kan heel positief naar andere kijken.. maar bij mezelf.. nee… vind mezelf op een of andere manier mislukt..

Maar wel fijn om te horen dat je een lieve moeder heb. En ja, ik ken dat.. ouders die de taal en de cultuur niet begrijpen. Waardoor dingen anders lopen dan het had moet zijn.
Vind knap hoe jij het doet. Dat je het kan loslaten..

Lieke
19-2-2024

He Lieke

Nee welnee,.. als we elkaar en onszelf mislukking gaan noemen.! Zijn er een heleboel mislukkingen op de wereld 😅!!
( iedereen noemt zichzelf wel eens zo )
Ik,jij de buurman, de leerling op school,..Ook een professor die 100 jaar heeft gestudeerd)
Alleen waarschijnlijk kan hij het wat beter vanzich zelf af schudden.

Ik kan wel zo praten,… ik heb ook nog eens kutdagen ( ik wil me ook bewijzen als jonge man,.. met alle cliché die er bij horen )
Doet pijn van binnen,😞 … jaaa, maar helaas ik moet het accepteren om nog een leuk leven te hebben!!!
Terwijl hoe gek het ook klinkt ( de meeste mensen zeggen Huh je bent een prima gast die ik gewoon makkelijk kan verstaan)

Nou ik heb al iets waar jij goed in bent
Positief naar mensen kijken,
jezelf opmaken neem ik aan
En je bent goed met woorden meid ik meen het echt.

Gr

Wou vragen,… wat doe je in het dagelijks leven?
Waar/wat vindt je leuk om te doen in je vrije tijd
Meer gesprek stof 😉

Klopt. Je heb gelijk. Er zijn vast ook andere mensen die zichzelf ook een mislukkeling vinden.
Maar het gevoel dat ik niet mee kan doen , het gevoel dat ik niet echt bijhoort, het gevoel van oppervlakkigheid , het sociaal handicap waarin ik zit, maak me iedere keer weer duidelijk dat er iets mis is met mij. Ik weet het, ik klink echt heel negatief. Ik voel me ook zo.
Ik vind het heel knap hoe jij het doet. Jezelf accepteren hoe je bent en proberen iets positiefs van te maken. Hoe moeilijk het ook is.
Als ik zo je verhaal lees, kan ik bijna niet voorstellen dat jij moeilijk nieuwe contacten kan maken.
Mensen die jou kennen, zal jou vast een heel leuk persoon vinden. Alleen de mensen die mij kent, vind mij waarschijnlijk minder leuk.

Lieke 20-2-204

Ik voel me ook vaak rot van binnen,… ( jaa er is wat anders met mij/jou en de rest die op dit forum zit )
Anders waren we nooit hier gekomen !!!
het geeft ook niet dat we iets anders zijn/voelen😅 .
Het is een gevoel.. gevoel dat je niet bij hoort!!! Maar is ( wil niet lelijk gaan doen ) dat wel zo tuurlijk hoor jij en wij allemaal erbij ) misschien niet bij de snelle hippe jongens en meiden ) so 🙂

Ieder heeft ze eigen demonen,…ik kan/wou belanden ergens in het top van het bedrijfsleven,… maar door het praten krijg ik de baan niet ,…. Punt uit! Doet pijn want als man is dat jou visitekaartje!!
Maar niet getreurd 🤣🤣 in het leven is overal magie en sluiproutes
Nu ben ik eigenlijk meer blij dan de hele dag maar lopen racen
jawel nieuwe mensen leren kennen is wat moeilijker voor me ( als ik praat kost het wat meer energie dan normaal waardoor ik wat boos kijk met het praten ) veel mensen lopen dan weg 🥶 ( ze begrijpen in eerste instantie niet wat er is ) omdat ze gelijk vooroordelen hebben !!! En het niet ( normaal )
Als ze me kennen zeggen ze ooo 😅😅
Je bent best gezellig en oké 🤣🤣🤣🤣

Het is beetje eng om die ene eerste stap te nemen denk ik iedereen is leuk
Ik je wel leuk ( nou die heb je alvast Hahahah )

Ja, het gevoel dat je er niet bij hoort. Het gaat voor mij niet om, om bij de snelle hippe jongens of meiden te willen horen. Bij z’o’n Groepje wil ik helemaal niet horen. Voel ik me ook niet op mijn gemak bij. Het gaat erom dat ik me ergens bij voelt horen. De connectie voelen met een kleine groepje.
Ja, je formuleert het heel mooi. Iedereen heeft zijn eigen demonen. Ik begrijp het ook heel goed dat jij je belemmerd voelt. Dat je heel graag anders had gewild. Maar jij staat daartegenover heel positief in. Dat is mooi om te zien. Ik zie zelf de positiviteit van mijn zelf niet in. Zo ben ik min of meer van mijn baan gewisseld omdat ik denk dat mijn collega’s me niet meer leuk vinden omdat ik nu in een fase zit met het idee dat ze me beter kent. Want de echte Lieke valt tegen. Ik vlucht naar een andere werkplek met nieuwe collega’s omdat ze me nog niet kent. Maar hoe vaak kan ik vluchten?
Mensen vinden jou een leuke persoon naarmate ze jou beter kennen. Mensen vinden mij op de eerste ogenblik heel erg leuk, maar daarna valt het tegen.
Dan heb ik liever de eerste ..

Lieke
25-2-2024

Daar hep ik ook last van zou jij met mijn in gesprek willen dan

Fijn om te horen dat ik niet de enige ben. Hoe is het bij jou ontstaan?

Lieke
9-3-2024

Ik zie mezelf vrijwel hetzelfde tijdens gesprekken met andere mensen.

En mn opvoeding komt ook overeen.
80% van de tijd was het ruzie en dan moest ik een soort van kant kiezen tussen 2 kwade en dan achteraf 1 van mn ouders die dan manipulatief mij aan hun kant probeerde te halen.
Dit heeft gezorgd dat ik gigantische muren om me heen heb gebouwd en het vrijwel onmogelijk is om connectie met mensen te zoeken. of mee te doen in de maatschappij aangezien het vooral veel praten is.

Ik ben begin 30 en de afgelopen 10 jaar heb ik mij alleen maar afgezonderd en afgesloten van mensen.
Mijn uitweg is eigenlijk films/series/gaming.

Dus mijn zogenaamd beste jaren afgezonder geleefd.
School verlaten en geen carriere nagestreeft.
En nu een bijzonder eenzaam bestaan.

Ik zie ook geen weg omhoog.
Want een positief persoon ben ik ook niet.

Hoi Ram,

Zo herkenbaar wat jij schrijft. Ik heb net als jij gigantisch muren opgebouwd. Wil heel graag mooie, diepe gesprekken voeren. Alleen er komt niks uit, omdat de muren zo aanwezig zijn. Ik heb dan zo’n zware opgekropte gevoel in mijn buik. Verder lijkt ook of ik een blanco gedachte heb. Er is gewoon geen gesprek met mij aan te knopen.
Ik heb gelukkig wel wat vrienden
om me heen waar ik eigelijk alleen maar wat oppervlakkig contact heb.
Ik probeer wat leuks van me leven te maken maar merk dat ik het heel lastig vind omdat ik de connectie niet kan vinden.
Ik lees dat je erg afgezonderd leef , school heb verlaten en geen carrière nastreeft en geen positief persoon ben. Grappig daarvan is, is dat ik ook vroegtijdig ben gestopt mijn school en ook geen bijzondere carrière nastreeft.
Ik zie ook geen positiviteit in me. Ik vergroot de kritiek altijd en verklein de compliment.
Ik volg nu wel een werk-leer traject bij een bedrijf. Het zorg ervoor dat ik contact blijft met mensen ipv van afzonderen.
Ik probeer een weg naar boven te zoeken. We zijn nog zo jong om het nu al te laten zitten. We hebben namelijk nog heel veel jaren te gaan.
Ik weet dat het heel lastig is. We komen er wel.. al is de vooruitgang een heel kleine stap..

Lieke
5-4-2024

Hey Lieke,

Goed van je om in contact met mensen te blijven.
Afzonderen valt zwaar dus mooi dat je wel wat van het leven probeert te maken.

Weg naar boven zie ik voor mezelf echt niet.
ben maar gaan wandelen maar dat is ook een eenzame bedoening
dus connectie met mensen wat voor dan ook is vrijwel uitgesloten.
Sociale familie gelegenheden ben en blijf ik maar de stille muis dus vermijd ik die maar.

(Ik vergroot de kritiek altijd en verklein de compliment).
Deze vindt ik wel mooi.

Ik ken je niet maar op basis van wat je schrijft zie ik toch een hoop positiviteit.
De weg omhoog gaat jou ook absoluut lukken.

Vraag me wel af wat jij als mooie en diepgaande gesprekken ziet want ik realiseer me dat
over je gevoelens praten best diepgaand en dat maakt het mooi.
Ondanks dat het anoniem is heb je het wel in je.

Dat opgekropte gevoel en blanco gedachte herken ik mij wel in,
het unieke moment wanneer ik dan wel iets bedenk hou ik dan maar voor me.

Ram
8-4-2024

Ik lees jouw tekst én denk echt letterlijk hetzelfde. Had het evengoed zelf kunnen schrijven. Zo ontzettend slopend, maar wel leuk om te weten dat je je exact hetzelfde voelt als ik eigenlijk., zijn we helemaal alleen in ons gevoel.

Groetjes,

Michael

Hoi Ram,

Ik vind het zo jammer dat we gewoon niet normaal mee kunnen doen. Het feit dat ouders niet in de gaten hebben hoeveel negatieve effecten zij hebben gecreëerd in onze leven.
Ik ben heel lang boos op ze geweest , maar weer het het geen zin heeft om daarin boos te blijven. Uiteindelijk heb ik ze vergeven en we hebben nu redelijk goed contact. Maar de connectie en band met ze heb ik echt niet. Ik ben benieuwd hoe de band is tussen jij en jouw ouders.
Net als jij zonder ik me vroeger ook altijd af bij sociale familie gelegenheden door te zeggen dat ik moe ben, eerder naar bed wilt etc..
Nu blijf ik wel gewoon, al heb ik niet heel veel te zeggen.. maar als ik zie hoe gezellig zij het hebben, voel ik me dan zo verdrietig..

Praten over je gevoelens is zeker een diepgaand gesprek, ik kan best met iemand over mijn gevoelens praten. Alleen ik ben zo snel uitgepraat.. wat ik ontzettend mis is eigelijk grwoon over koetjes en kalfjes praten zonder dat ik bang wordt dat er stiltes komt. Dat de gesprekken automatisch en vloeiend gaan zonder te beseffen dat tijd voorbij is gegaan. Ik hoor vaak mensen zeggen, we hebben zo leuk en lang gepraat, over niks eigelijk.. dat kan ik dus niet. Ik ben snel over gespreksonderwerp heen. Moet echt bedenken wat ik daarna wil zeggen.
De meeste mensen hebben wel iemand waar ze gelijk wil bellen of iets gelijk wilt vertellen als er wat is gebeurd. een persoon die ze belangrijk vind. Het lijk of niemand dat bij mij heb. Met zo’n persoon heb je meestal de beste connectie. Die connectie heb ik dus met niemand.

Die unieke momenten wat jij bedoelt wil ik juist heel graag met iemand delen. Dat opgekropte gevoel wil ik niet meer.. zal je uiteindelijk ook niet willen om jouw unieke moment met iemand willen delen?

Lieke
10-4-2024

Hoi Michael,

Ja precies, helemaal alleen in onze gevoel.. het gek daarvan is dat ik soms van alles hebben willen zeggen in mijn gedachte. Maar gewoon niks uit mijn mond komt.
Ik voel me echt vaak zo minderwaardig tegen over anderen terwijl ik weet dat het helemaal niet zo is.. :(

Lieke,

Op je vraag hoe de relatie is, ik denk gespannen vanaf mijn kant maar ook soort van doen alsof het niet bestaat.
Want mijn ouders hebben er totaal geen weet van en tot kort eigenlijk ik ook niet want ik ging terug denken het was gewoon het normaal beeld voor mij nu pas realiseer ik me wat het met me gedaan heeft.
Maarja er is nog niks opgelost.

Mag ik je dan toch nog sterker aanraden dan het vorige bericht om die groep te joinen.

Ik kan je dan een bericht sturen van ongeveer mijn jeugd dat ik op papier heb gezet.

Groetjes
Rm

Hoi Ram,

Ik weet van de bestaan van de whattapp groepje.. maar kom je gelijk in contact met iedereen die zich daar heb aangemeld?
Dus dat je gelijk in een groepje komt met bv 30 mensen ofzo?
Vaak doen we ook met heel veel situaties of het niet bestaat. Gewoon negeren, niet belangrijk.. terwijl het zoveel met ons doet… soms denk ik ook, ik moet mezelf maar gewoon accepteren hoe ik ben.. maar ik weet dat ik meer kan en ik weet dat ik niet zo ben.. het is gecreëerd door een verkeerde omgeving waarin ik was opgegroeid.. want van binnen voel ik me totaal een andere persoon die gevangen zit en niet naar buiten kan..

13-04-2024

He Lieke,

Gelukkig geen 30 man hoor stuk minder, dus het is ook niet zo dat je gek wordt van alle berichtjes die je dan binnen krijgt.
Iedereen heeft zo zijn/haar verhaal die hij/zij dan kan delen met de groep en er zijn dan andere mensen die je dan eventueel kunnen helpen
of gewoon even met je praten en dat kan dan in de groep of prive.
Het kan dan helpen om iets vanuit een ander perspectief te zien.
Ik zit er kort in maar heb wel iets geleerd over mezelf wat ik voorheen echt niet kon inbeelden.


Eventueel kan je ook naar discord gaan met deze uitnodiging: https://discord.gg/VZeWjBRM
Het is een andere vergelijkbare app alleen dan nog iets meer prive, altans daar kan je voor kiezen.
Er zijn dan kanalen waar jij je verhaal in kwijt kan en mensen kunnen dan specifieker reageren.
Ik zit hier ook in en er zijn wat meer mensen.

Je zegt dat er vaak wordt gedaan alsof de situatie niet bestaat,
dat is zeer afhankelijk van met welke mensen je praat. Dat zijn deze groepen absoluut niet.
Maar niet iedereen heeft direct een oplossing daar gaat zoiezo tijd in zitten maar ik denk
dat deze groepen zijn iedergeval een goeie stap en het geeft misschien een beetje connectie.

Het is goed dat je jezelf ziet in een beter daglicht dan eruit komt
dat is toch meer positief dan negatief en dat moet je vasthouden.

Ikzelf heb me zo afgezonderd en daardoor ook een waslijst aan issues ontwikkeld
die mij in een Vicieuze cirkel hebben geduwt die alleen maar naar beneden gaat.
Die cirkel is bij mij zo aanwezig dat ik eigenlijk totaal geen connectie heb met mensen buiten
een paar om. Vergelijkbaar met het gevoel van gevangen zitten en geen uitweg ziet.

Dus als jij zegt je kan meer en ziet waar het vandaan dan is er al een grote stap gezet
en kunnen we er wel aan werken.
Ik denk dat discord misschien een betere optie is als ik het zo lees.
Gezien je berichten en mn eigen ervaring is het zoals het nu is ook geen pretje en
op den duur wordt je er ook niet gelukkiger van.

Succes met je werk-leer traject, hopelijk bevalt het een beetje.

Groetjes,
Rm

Hallo Lieke,
Ik herken me in jouw beschrijving, ook mij is het nooit gelukt om diepgaande vriendschappen aan te gaan met mensen, gelukkig wel een lieve echtgenote, dat dan wel weer. Maar met andere mensen lukt dat op de een of andere manier niet. Ik heb me daar maar bij neergelegd. Ook omdat ik niet altijd verplichtingen wil hebben en mezelf prima kan vermaken zonder mensen om me heen. Maak het niet te groot, geniet van de dingen die je leuk vindt etc. Als je keer wilt sparren kan dat, daar ben ik namelijk wel goed in :-)

Hi Lieke

Gaat het inmiddels beter? Groet, Auke

Hoi Lieke,

Ik vind het wel knap van jou om dingen te schrijven.
Het toont wel aan dat je toch meer durft dan je zelf denk.
Ik moet zeggen dat ik het ook niet fijn vind als er stiltes ontstaan, maar ik heb in de jaren geleerd dat het soms niet uit maakt en zelf ben ik ook steeds creatiever geworden in het zoeken en vinden van leuke onderwerpen.
Het lijkt me wel leuk om samen te kijken of ik je een beetje kan helpen met wat ik aan ervaring heb opgedaan en misschien kan ik je wel wat tips geven?

hoi Lieke,

ik heb precies hetzelfde maar ik heb helaas geen sociale omgeving met wie ik echt kan praten en hulp eigenlijk ook niet wel woon ik op mezelf ben een vrouw van 40 jaar niets bereikt eigenlijk in mijn leven en opleiding en diplomas geen baan geen vrienden helemaal niks wel een vriend maar daar kan ik niet mee praten dus dat is ook echt heel super moeilijk.
weet gewoonweg geen uitweg waar ik verder moet kijken en zoeken want gesprekken met mensen kan ik ook niet voeren omdat ik ook niet weet waar ik het over moet hebben.
gewoonweg een hele moeilijke situatie en daardoor voel ik mij ook heel eenzaam.
ik kan heel goed op mezelf zijn maar af en toe mis ik wel gewoon hele goeie gesprekken.

star8

Hoi Star8,

Wat jammer dat jij je zo voelt.

Ik weet zeker dat jij ook talenten zal hebben al denk je zelf van niet.

Diploma’s en opleidingen hoeven niet altijd iets te zeggen.
Ik heb collega’s die het ook niet hebben maar die zijn ook zo goed in hun werk!!

Als je ooit wilt praten of sparren dan wil ik jouw gesprek/sparringpartner wel zijn hoor

Beste allemaal, ontzettend lief van al jullie berichten. Ik ben eventjes eruit geweest, omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit. Ik voel me op dit moment beetje down. Ik ben namelijk weer op de vlucht geslagen vanwege mijn werk. Collega’s kennen me nu wat langer en ik weet dat ik veel minder leuk ben dan wat ze eerst van me dachten. Ik ben ondertussen aan het solliciteren geweest voor een andere baan terwijl ik mijn huidig baan ontzettend leuk vind. Maar de angst dat mijn collega’s me straks helemaal niet meer leuk vinden is zo groot, dat ik liever mijn huidige baan wilt opgeven zodat zij nog leuke herinneringen overhouden aan mij. Ik weet ook dat dit niet de manier is om mijn sociale angst op te lossen. Ik ben verder niet zo creatief als sommige van jullie. Mijn situatie accepteren wil ik ook niet, omdat ik weet dat ik meer kan . Het is gewoon verdomd kut dat ik zo met mezelf worstelt. Ik wou dat het me allemaal niks kon schelen en lekker mijn gangetje laten gaan in me eentje.. het idee dat ik de rest van mijn leven zo moet leven maak me zo verdrietig.. 😞

Lieke 18-6-2024

Hoi Lieke,
Ik vind het heel vervelend voor jou dat je zo voelt!
Ik kan je wel 1 ding zeggen. In het verleden durfde ik niet over mijn gevoelens en mijn gedachten te praten. Maar naar dat ik een burn-out heb gehad heb ik moeten accepteren dat het soms handig is over bepaalde emoties te praten. Ik merkte dat er meer begrip was dan ik voorheen zou verwachten. Mensen kunnen je beter begrijpen en hebben hierdoor ook vaak begrip voor de situatie.
En stiekem zijn er veel meer mensen die mee maken wat jij mee maakt.
De dingen die ik nu zeg klinken gemakkelijk maar het is een proces van begrijpen en accepteren wat er gebeurt.
Kijk als je ergens anders gaat werken dan weet je niet hoe je nieuwe collega’s zijn. Zijn ze aardig of vreselijk is het werken leuker of saaier, is je manger aardig of een …., persoonlijk denk ik dat het je veel meer energie zal gaan kosten en ergens moet je toch proberen te leren hoe om te gaan met die klote periode die je hebt.
Ik herken die periodes en ze zijn echt niet fijn en gemakkelijk maar wij moeten er toch iets van proberen te maken

Leuke echt meenemenden Levens
Story!

Jaa helaas ken ik dit...

Heel herkenbaar dit. Ook ik ben alleen, ik ben een leuke,lieve vrouw maar heb geen familie en vrienden meer na het verbreken van de relatie met een narcist. Nieuwe contacten opbouwen is razend moeilijk omdat mensen dat niet begrijpen en niet meer de moeite nemen je echt te leren kennen als je geen luidruchtig, extravert fuifnummer bent, zeker op datingsites, dat is hopeloos,daar vind je weinig mensen met wat diepgang die ECHT contact zoeken, wat voor mij belangrijk is.

Bedankt voor je reactie M.

Hey Pieter en M , ik begrijp jullie allebeide. Heb ook een relatie met een narcissist gehad ....en nog niet zo lang alleen nu. Het is echt moeilijk om met mensen in contact te komen die diepgang hebben. De meeste contacten zijn erg oppervlakkig....vooral als je niet echt een fuifnummer bent. Ben na het lezen van jullie berichtjes wel blij dat ik niet de enige ben die meer diepgang in vrienden zoek.
Groeten , ook alleen

Hey Pieter, zin om is een wandeling te maken, dan kunnen we is goed tegen de bomen roepen. 😀
Omgeving Zeeland ?

Groetjes

Hallo Luk,
Net als jij, ben ik allang op zoek naar een Vlaamse forum, maar er is jammer genoeg niets te vinden.
Van waar ben je?

Dag N.H.,
Ik woon in de buurt van Gent.
Groeten,
Luk

Wordt vrijwilliger in een revalidatiecentrum of verpleeghuis. Er werken zoveel jongeren. En vrijwilligers. Helpen organiseren voor leuke middagen juist ook voor mensen die erg eenzaam zijn geworden.

Je krijgt zoveel aardigheid en ook liefde en waardering terug. Meld je aan bein eens op een vaste dag. Het is gezelliger en vrolijker dan je denkt. Ze wachten op je jong en oud doen doen

Zo herkenbaar...Je bent niet alleen. Sterkte hoor!

Beste ,,

Ik ben ook gay, woon alleen en ken ook de eenzaamheid.
Konden we elkaar maar een beetje helpen, of naar elkaar luisteren, of leuke dingen doen. Moet toch iets van te maken zijn ? Ik heb wel een paar vrienden, sommigen gay, maar niet allemaal.

Zo herkenbaar je verhaal.
Maar we hebben ook een leven
We bestaan ook
Maar meeste mensen vinden ons eng
Merk ik ook sinds ik verhuisd ben
Denken ze een lesbo in complex ohjee
Denk ik doe eens normaal we zijn ook mensen
Mijn buren, 2 mannen hebben het er ook moeilijk mee ze worden niet geaccepteerd hierzo
Maar blijf altijd moed houden

groetjes Vivian

Wat heftig Vivian!

Ik ben zelf hetero, maar ik accepteer iedereen of je nu op een vrouw of man valt.

Ik hoop dat je rust gaat vinden en ik wens je veel geluk met je vriendin en laat je niet gek maken door je buren, want het heeft meer met hun te maken.

Jullie zijn inderdaad ook mensen! En jullie zijn mooi zoals jullie zijn❤

Hey Stephanie ,
ben 52 jr oud en ben van Turnhout en single papa van 3 .
En heb wel zin in een gesprekje .

groetjes
Gino

Hoi hoe is het ?

Ik heb wel zin in een gesprek maar niet zo open en bloot

Hey Stephanie,
Ik ben 33 jaar oud, vrijgezel en geen kinderen.
Ik ben wel open voor een gesprek

Ik zoek

zo herkenbaar

Heel mooi omschreven dit is precies hoe ik me ook voel vaak😐

Heel herkenbaar! Maar er is echt helemaal niks verkeerds aan jou!!

Er is niks mis met introvert zijn, al begrijp ik ook goed dat je wel graag iemand zou hebben die er voor je is waar nodig. Verder ben je niet saai, je mag gewoon lekker doen wat voor jou werkt!
Zou online wat contact zoeken niet kunnen helpen?:)

Ik lees het graag wat je schrijft Sandra. Je staat met de voeten op de grond en weet dat die zogezegde leute maken fake is. Iemand die ik goed kende zei me ooit: Ik doe niet mee aan die leute van oudejaarsavond. Het is allemaal bedrog. Dat klopt!!!! Heb zelf al veel meegemaakt en aan 64 jaar ben ik ook tot die bevinding gekomen. Kijk niet naar anderen want het is allemaal fake. Ben nog vrijwilliger geweest aan de telefoon en toen merkte ik dat er ENORM veel mensen zijn die zich eenzaam voelen. Dus Sandra, er is niets mis met jou

Hey Sandra, er is helemaal niets mis met je. Zoals je aan de reacties ziet zijn er vele anderen die zich ook zo voelen. Waaronder ik. Ook een relatiebreuk aan het verwerken, dus ik begrijp hoe je je kunt voelen. Blijf doorgaan, dingen doen, en life will throw you something!

Dit ken ik maar al te goed. Ik heb geeneens dieren. Bel wel eens de luisterlijn

Wat ik hier allemaal lees, bevestigt alleen wat ik al een hele poos "vermoedde"; scheiden op latere leeftijd is zielig. Ben bijna 60...Zelf heb ik op 1j tijd een scheiding (na 27j huwelijk), het verlies van mijn liefste terminaal zieke mama moeten verwerken, ben ik inmiddels 2x verhuisd (wel in een straal van 10km) & dat allemaal gans alleen! Nu zit ik hier in mijn mooie flat. Ben beperkt in veel activiteiten wegens invaliditeit. Let wel, ik voel me bevrijd van het juk van mijn ex man! Het was eenzaam, ondraaglijk en hoewel ik de scheiding niet aangevraagd heb, is het een opluchting.
Eenzaamheid troef! Heb al talloze keren vroegere kennissen gecontacteerd, geen respons...
De weinige mensen die ik (we) kenden (ex was asociaal & controle-freak), hoor ik ook niet meer. Wellicht nadat ex slachtoffertje is gaan spelen...naar buiten toe charmant, binnenshuis soms onuitstaanbaar of gewoon stiltebehandeling.
Ik heb een zoon en 2 kleinkinderen die eigenlijk niet zo ver wonen maar die geven geen kik. Ze komen alleen langs als IK hen uitnodig & zijn zo snel weer weg. Alles draait rond die andere familie, de schoonthuis...Tja, toegegeven; ik ben jaloers en heel boos tegelijk. En ik heb hen er al voorzichtig over aangesproken...hij wordt boos en roept! Ik moet nota bene zeker 1 a 2 weken op voorhand vragen of ik eens kan langskomen. Meestal past het niet. Heb ik de pest of de cholera?
Mijn vader, nu 85, heeft nooit of te nimmer naar mij omgekeken en mama is bij hem gebleven uit financiële overwegingen en ze wou niet alleen oud worden.
Nu vraag ik me elke dag af of ik zo wel nog pakweg 75 of 80j wil worden. Financieel totaal geen problemen maar dit vervangt geen sociaal geluk. Soms, heel dikwijls denk ik eraan te verdwijnen, naar het buitenland, het mooiere weer en misschien leidt dit nieuwe contacten. Wil het aan niemand zeggen....wedden dat niemand zich ongerust maakt? Goed zo! Ik zou nu gerust al dagen dood mogen liggen in mijn flat; niemand zou het beseffen of weten...triestig zaak!

Hey Sandra. Ik heb je verhaal gelezen en ik herken mij er heel goed in! Net zoals jij isoleer ik mij, ik weet feitelijk niet waarom maar ik ben intussen heel bang geworden om uit te gaan. Ik heb nauwelijks nog sociale contacten wanr ik wil daar ook geen slaaf van zijn. Ik kan nier meer tegen teveel verplichtingen en verwachtingen. Ook ik denk heel vaak: ik heb het nieg slecht zo 's avonds alleen en rustig tv kijken maar besef heel goed dat het niet normaal is om me meer op mojn gemak te voelen alleen dan in gezelschap. Als je wil praten ben je steeds welkom hoor

Wil je dolgraag leren kennen als je wil ik ben 38 gescheiden en 2 kl kinderen woon momenteel in Wilrijk als je intresse hb in ontmoeting laat maar weten mijn e-mail smeiyrbak@icloud.com grt

Weet dat ik op afstand voor je bid. Het leven is vaak moeilijk maar er is een God die leeft!

Een leeg universum?

Ik mag de tandarts ook niet. Maar dat is niet persoonlijk. 😬💉

Waar kom je vandaan Anne?

Waar kom jij vandaan?

Mag ik vragen wat je leeftijd is en waar je woont?

Heel herkenbaar, ook al heb ik nooit een zielsverwant ontmoet...
Het valt me zwaar dit te lezen omdat het al van je jeugd afstamt....meestal bij eenzame puderen...

dat is heel juist!

dat klopt maar al te goed ja, en dat heb je zelf goed bekeken en super dat je dat ziet

Hoi anoniem, wat een nare situatie. Hier is het zeg maar zo dat ik de partner ben die eea mankeert en daardoor soms denk dat het voor mijn partner ook een enorme opgave is..ook al zegt deze dat ik me daar echt geen zorgen om hoef te maken.

Beste,

Natuurlijk hebben jullie beiden niet gevraagd om de situatie waarin jullie nu zitten.
Wat niet wil zeggen dat je je eigen geluk niet mag nastreven.
Heb je behoefte je verhaal te doen mag je me een berichtje sturen naar :
Ik kan uit je bericht niet opmaken waar je vandaan komt.
Ik (58) in ieder geval uit Zuid Limburg.

Gr. Wim

Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing

Hier precies dezelfde situatie, en woonachtig in een omgeving met stugge mensen waar ik niet thuis hoor. Ik ben tot op het bot eenzaam, niemand weet het.. mijn man heeft ook hersen aandoening, doet vrijwel niets.. ik hou heel veel van hem en mis de verbinding enorm. Zonder hem is er niets voor mij hier. Ik maak er wat van, niemand weet het, maar oh wat doet het pijn.

Jij bent fout bezig. je bent islamtisch, wat is islam? en wat zegt de islam? Ik zou zeggen ga dit eerst onderzoeken en daar zal je antwoord vinden.

Ofschoon ik ondanks mijn leeftijd niet echt lichamelijke of geestelijke beperkingen heb, heb ik wel in eenzaamheid geleefd, en dat is al op jonge leeftijd begonnen. Dus heb ik wel begrip en medeleven voor de persoon van de reactie gedateerd op 3- 4-2023. In ieder geval sterkte en goede moed gewenst. En soms is daar, als uit het niet, toch op een onverwacht moment aanwezigheid. Eenzaamheid kan ook geestelijke rijkdom en initiatief met zich meebrengen.

lees een of meer kranten, zodat je bijblijft. ik lees daarnaast wekelijks elsevier en maandelijks hp de tijd.voor de rest,alles draait om zelfrespect.............mijn vader zei altijd,vrienden in nood,100 in een lood.........

Dag Sam
Je bent erg gekwetst geweest...
Liefde en haat zijn intens en liggen soms dicht bij elkaar.
Je bleef met je pijn achter...
Ik hoop dat je een lichtpuntje van hoop kunt vinden om
je weg te vinden naar hulp en te beginnen aan herstel.
Om terug wat zelfzekerheid en vertrouwen op te kunnen bouwen. Je bent het waard!
Ik wens je het allerbeste
K

Dag Luna
Je hebt al veel meegemaakt...het is moeilijk om dan overeind te blijven. Je durft geen stappen meer te zetten omdat je bang bent dat het weer niet gaat lukken ...
Toch voel ik ergens tussen het verdriet, de kwaadheid , een sprankelde hoop...een noodkreet...
Probeer zacht en begripvol te zijn naar jezelf.
Je verdient het om geholpen te worden...
Voor angst en depressie is er zeker gepaste hulpverlening...
Informeer je en geef het niet op...Stap na stap zal je in uw kracht kunnen komen...
Ik wens je het allerbeste
K

Als je dit allemaal weet luna doe er dan wat mee. De meesten weten dit allemaal niet over zig zelf

Hallo Jeanny, Ik ben 57 jaar woon in Geleen.Ik zoek ook een leuke vriendin voor vriendschap.

Hoi J klopt waarschijnlijk zal je dit niet meer lezen, maar klopt hoe kan het zo moeilijk zijn om via deze site contact met elkaar te vinden, misschien toch idee bij de mensen van deze site een idee opgooien om dat makkelijk te maken, want ik zie inderdaad dat hier veel mensen waaronder ikzelf zich eenzaam voelen en alleen zijn, maar er geen mogelijkheid is om al dan niet prive met elkaar in contact kan komen, want we willen natuurlijk niet al onze prive gegevens hier neerzetten en misschien meteen onze hele naam. Hoop dat dat ooit misschien snel zlefs gaat veranderen, want hoe mooi zou het zijn dat mensen hier met elkaar in contact kan komen

Waarom is er geen camping voor eenzame mensen?

Hoi, dat lijkt me inderdaad best zwaar als je alleen bent en ongeneeslijk ziek!
Misschien kun je steun vinden bij een lotgenotengroep als die er zijn?
Ik wens je veel sterkte en kracht.

Beste Evert, wil graag in contact met je komen, weet alleen niet hoe. Woon zelf in Arnhem. Mocht je dit lezen, hoop ik iets van je te horen. Anders verl sterkte gewenst.

Groetjes Susan

Dumpen.

Claire.

Klinkt als profiteren. Eerst scheiden dan relatie met jou ! Geen woorden maar daden !

Kan ik hier nog op reageren? Ik kom graag in contact met je.

Je zou iemand in vertrouwen kunnen nemen. De huisarts, een tante, een leerkracht. En je kunt altijd de Kindertelefoon bellen

Op de middelbare school is altijd een vertrouwenspersoon aanwezig.
Bij deze man of vrouw kun je jouw hart luchten en helpen bij het zoeken naar oplossingen.
Een vertrouwenspersoon mag niets van het gesprek doorvertellen aan wie dan ook tenzij jij (schriftelijk) akkoord gaat dat hij/zij bijvoorbeeld de mentor op de hoogte stelt.

Ja klinkt allemaal simpel an
Want je weet niet wat er speelt en iemand in de ogen aan kijken en emoties los te laten bied pas hulp in een geval van kindermishandeling.
Heeft dit meisje nog meer bagage ? Medisch/Geestelijk ?
Echt loslaten en het verwerken dat gaat niet via de telefoon er blijft toch een litteken zitten.

is dit meisje op meer plaatsen slachtoffer ?
Huishoudelijk Geweld?

Als ik vroeger maar 2 of 3 minuten weg was gebleven zonder elke seconden te kunnen verklaren dan ging ze ook zo te keer was altjjd me eigen schuld dat ik geen vader had.
Wat voor mij was en nog steeds een hele kwaadaardige manier was om me te behandelen aangezien ze altijd zichzelf zo geweldig vond en riep wat een geweldige alleen staande moeder ze wel niet was en kreeg alles wat ik wou volgens haar.
Ze maakte me ooit duidelijk iets over vader vroeg ik perongeluk nog nooit om gevraagd.
Daarna vertelde ze me hoe slecht die was.
Alleen details gaf ze me nooit ze werd kwaad als ik dan vroeg om ze naam en uitlegde dat ik meer van hem wou weten en waarom andere allemaal wel een papa hadden.
Ze heeft me voor de rest van het leven er mee gemanipuleerd en een gat in me hart gemaakt door me in het duister te houden en hem wel voor een duivel uit te maken.
Uiteindelijk ben ik zelf erachter gekomen dat me vader niet de duivel was maar juist zei want ze is nog steeds zo en bij mij hebben deze maatregelen nooit gewerkt wie ann aanraden.
Dit werd de lucifer die het explosief aan stook.

Na de periode dat ik contact heb gezocht
Is het geestelijk veel zwaarder geworden en toen begon ze ook echt me te slaan en me bang te maken dat ze zelfmoord zou plegen.
Me moeder werd altijd geloofd ook wanneer ik dus contact probeerde te zoeken werd ik door iedereen uitgelachen (Volwassenen)
alsof ik het verzon en toen ben ik heel erg tegen de regels in gegaan en meer geworden hoe zij was en groter/sterker niet tegen te houden ik heb daarna deze vreselijk karakter trekken bijna over genomen tot ik besefte hoe ik me vriendinnetje had behandeld niet so erg als mam maar werd erger.
En ik heb nog veel schuld ervan en mij leven voelt zwaar me hart leeg en me ziel weegt zwaar.

Epilepsie patient zijnde werd ik wakker een jaar terug had een nieuwe vriendin ( net me moeder alleen geestelijk dan want liet me niet slaan meer zomaar)

En waar ik wakker werd was bij me moeder in huis.
Ze had haar geslagen want ze had me gek gemaakt klopt en ze had mam eraf geschopt van de trap.
Hierdoor ben ik met een zware aanval mij geheugen door kwijtgeraakt maar ineens was
Ik terug en toen zag ik dat me moeder weer de macht probeerde te nemen.
Ben nog steeds bezig met me eigen te herstellen ben door nooit de goede hulp te krijgen me jeugd en midden jaren verloren.
Me vader ik zou het nog niet weten

Blijf jezelf verander niet perongeluk in die persoon wie je zo behandeld.
Ik had het niet door pas toen ik mij eerste en enige liefde ben verloren door de demon van mijn moeder

Mijn moeder heet trouwens ook ann
Lijkt heel lief doet zich ook altijd voor.
Die geeft alleen graag liefde en spullen als ze het later tegen je kunnen gebruiken

Ik werd pas geslagen gesneden en verbrand na de hulp proberen te zoeken en de kinderbescherming te hebben gebelt.
En vervolgens worden uitgelachen niet geloven omdat me moeder zo goed kan liegen en charmant kan zijn
Alle woede ontving ik als enigste kind extreem erg.
Toen had ik niemand meer om mij heen meer
en het ging door en ieder zag hoe ik op school kwam

Ik ben zelf een bewust alleenstaande moeder van 2 jonge kids, ik ben eenzaam als ze er niet zijn, en vooral 's avonds als ze in bed liggen. Ik dacht dat contacten kon maken bij de kinderopvang, of school...
Maar met name moeders zijn een totaal ander soort mens dan ik dacht. Tis heel complex om daar iemand te vinden, en bovendien is elke moeder de beste en leukste, t lijkt continue strijd of geroddel. Ik wist niet dat dit bij het moederschap hoorde. En omgang met niet moeders,...past dit wel? Ik kan de kids niet zomaar alleen laten, of ik moet ze naar mijn ouders brengen. En zo is het heel lastig om vriendschap te sluiten.

Heel herkenbaar. De vroegere vriendinnen verdwenen in relatie , familie . Men schermt zich af achter een privé.
Ik heb die verbanden niet. De lol is ver te zoeken, spontaniteit al helemaal .
Op n gegeven moment heb je t wel gehad met vreemden , kennissen, contact makerij . Nergens thuis, een aanplaksel zijn .

Helemaal steeds alleen ben je niet, anders beland je niet op een bank, maar degene(n) bij wie je op de bank zit is wel iets om naar te kijken . Je kan beter alleen zijn dan in slecht gezelschap. En tussen veel mensen , in een massa dus, kan je je ook eenzaam voelen.

Heel herkenbaar anoniem! Mede daarom heb ik van mijn ouders weer een hond gekregen om de circa komende 10 jaar enigszins draaglijk te maken. Het harde randje is er een beetje vanaf.....

Herkenbaar als alleenstaande moeder herken ik dit
De kennissen die ik heb doen liever leuke dingen met andere stellen
Ik mag idd even komen als er tenminste even tijd is want ze krijgen straks vrienden die komen barbecueën om een koffie te drinken maar dan moet ik ook snel weer weg hoor . Besloten dat ik hier niet meer aan mee doe geeft me alleen maar een rot gevoel als ik weer naar huis fiets . Dan maar geen (vrienden)

Die mensen zijn er zeker, Dame! Wat een ontzettend naar en mensonterend leven is dat toch. Echt verschrikkelijk. Zelf heb ik ook niemand, en voel ik me met niemand verbonden. Je bent dus absoluut niet de enige.

Weet dat ik aan je denk, en met je mee leef. Ik weet dat jij bestaat, want ik heb je verhaal gelezen.

Je hebt al zoveel meegemaakt.
Zoveel dingen die je overkwamen en die je niet in de hand had.
Ik hoop dat het beter met je gaat en dat je ergens verbinding hebt gevonden.
Dat je ergens echte troost en begrip krijgt.
Dat het toch meer is dan enkel de steun van de hulpverlening...
Nog veel sterkte!

Hey lieverd, ik ben zelf geadopteerd en later op internaten gezeten. Ook vaak eenzaam gevoeld. Probeer er achter komen wat jij leuk vindt om te doen. En probeer doelen te stellen naar wat je wil bereiken en dan met kleine stapjes vooruit kijken uiteindelijk zul je trots op jezelf zijn. Het is met vallen en opstaan maar uiteindelijk kom je er well

Hallo. Ik heb 5 jaar samengewoond met een vrouw en haar zoontje. Sinds april vorig jaar heeft ze me buitengezet. Nu woon ik alleen op een appartementje en moet m'n familie niets meer van me weten. Vrienden heb ik ook niet en daarbovenop nog eens een drankprobleem door heel die situatie. Vast werk heb ik ook niet en door economische werkloosheid kan ik amper nog m'n huur betalen. Ik ben net zoals jij ook teneinde raad. Ik weet als geen ander wat je meemaakt. Dag in dag uit denk ik aan zelfmoord. Ik zou je graag helpen maar ik weet zelf niet meer waar begonnen.

Hoi dame 23 jaar.Ik ben MJM 57 jaar woon in Zuid Limburg.
Mijn moeder kon mij ook niet verzorgen. heb ook in een pleeggezin gewoond.
Zullen we chatten? Groetjes MJM

Hey ik zou graag na je luisteren als je dat toe laat ?


Groeten melvin

Ze bestaan nog de mensen die oprecht luisteren ze zijn alleen heel zeldzaam geworden

herkenbaar..

dag monie, ik geloof te herkennen wat je hier neerzet. ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld in de eerlijkheid van hoe mensen zijn, het lijkt alleen nog op een marathon waar ze alleen het meeste willen hebben het beste er willen uitzien en anderen alleen best weten neer te halen. heel triestig om te moeten in meedraaien. bijna onmogelijk zou ik haast durven zeggen. ik voel me soms echt een buitenbeentje in deze wereld. maar als ik jouw verhaal hier lees besef ik dat er dus nog zijn. bedankt om dit te delen!

Zeeeer herkenbaar

Ik zou terug proberen te denken. Waar je je wel gelukkig voelde en dan accepteren wat je nu hebt en dan een manier bedenken om dat weer op te pakken. Misschien ken je iemand die ook weleens depressief geweest is bij je band. Probeer daar eens mee te gaan praten.

Helemaal mee eens na 40 jaar nog steeds zoveel pijn en niemand die je begrijpt. Wat je ook probeert .zelfs hulpinstanties niet!! Leven is gewoon .............!!!!

Zet um op Louise!
Omgaan met scheiding, leegte,etc.
Ga op zoek nr mensen die het wel begrijpen& nr je willen luisteren!
Heel veel sterkte…

Knuffels✌🏻😉❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥

Ik ben 56 jaar en begrijp wat je doormaakt, Louise.
Altijd krijg je wijze raad: bekijk het van de positieve kant, het gaat voorbij, leer je lessen uit deze ervaring.
Maar het goede weegt niet op tegen het slechte. Het goede verzacht niet en haalt niets weg.
Het gemis is groot: niet meer even te verhaal kwijt kunnen, alleen koken en eten, niet meer "welterusten", alleen beslissingen nemen. Het is zwaar.

Ik durf anderen ook niet te vertellen hoe ik me werkelijk voel want men vind je al gauw een zeurpiet, slachtoffergedrag, ondankbaar en wat al niet meer.

Straks als ik psychisch en emotioneel weer sterker ben, wil ik weer vrijwilligerswerk gaan doen. Dat verzet mijn gedachten en het geeft een goed gevoel iets voor een ander te kunnen betekenen.

Hoi Louise, ik zit in precies dezelfde situatie! Nét voor corona gebeurd, leeftijd waarbij mensen om mij heen doorgaan en gezinnen maken. Zelf ben ik op zoek naar lotgenoten die ook een scheiding achter de rug hebben en elkaar willen ontmoeten en erover praten. Ik herken het heel erg wat je schrijft, ik ben net 39 geworden. Ik woon in amsterdam.

ik zou mijn maatje nooit willen missen. er kan geen andere liefde zijn als de liefde onvoorwaardelijk is . als het toch mis gaat zou ik verder alleen blijven en het zou voelen dat ik gefaald heb in de relatie .

Hallo louise ik voel me ook erg eenzaam ik deed alles met me vriendin wat nu me ex is geworden wij deden altijd leuke dingen en ik heb niet veel mensen om me heen zoals stappen deed ik vroeger veel met vrienden maar al mijn vrienden hebben vriendin en gaan niet meer stappen ik heb veek contacten late. Verwateren en nu mis is ik me ex heel erg om Dat wij samen een team waren maar helaas is ze weg. Hopelijk komt zei nog trug maar ik snap hoe je voelt ik heb 5 jaar relatie gehad en was altijd met haar en nu sta ik er aleen voor in eens bang dat alles wel goed gaat en dat alles op mij aan komt maar ja ik voel ook eenzaam heid mog je ooit contact willen reageer dan effe trug ben zelf 33 bijna

Ik herken het wel, ik vind het ook niet makkelijk om met mensen in contact te komen. Ik. begin me ook steeds meer terug te trekken. Ook merk ik dat vrijwel iedereen alleen maar met zichzelf bezig is in deze ik-maatschappij. Iedereen is met zn eigen sorres en overleven bezig lijkt het wel. Als jer eenmaal uit ligt is het moeilijk om er weer bij te komen of je moet lid worden van een vereniging of wandelclubje ofzo.
Je hoeft je niet te schamen voor je eenzaamheid, vrijwel alle mensen hebben er meer of minder last van. Veel mensen voelen zich niet begrepen of niet gewaardeerd in deze samenleving.
Alles lijkt fake en alles is prestatie gericht hier.
nou ja, ik hoop dat je alsnog een gezelliger tijd tegemoet gaat !

Je hoeft je niet te schamen. En denk vooral niet dat het aan jou ligt.
Uit onderzoek is gebleken dat Nederland en België dé landen zijn waar nieuwe vrienden maken het aller aller moeilijkst is.
Iedereen is druk druk druk en alleen maar bezig met het eigen gezin en geld verdienen voor de volgende vakantie.
Nogmaals het ligt niet aan jou maar aan de mallemolen van het leven waar de meeste mensen nou eenmaal in vastgeroest zitten.
Ik hoop dat ik hiermee niet alleen jou een hart onder de riem kan steken maar ook iedereen op dit forum die tegen eenzaamheid aanhikt!

tja ik zit in een situatie dat ik eigenlijk geen contact meer aan kan gaan ik zal alle contacten af moeten houden en fietstochtjes moeten maken dat doe ik al heel lang in mijn eentje en dat vind ik heerlijk in mijn eentje in de natuur alleen soms is het zo mooi en komje op zulke mooie plekjes dat je het graag wil delen net als sommige ervaringen die wil je wel is delen maar dan moet je wel een luisterend oor hebben en mensen willen dat je naar hun luistert en hebben weinig tijd animo om naar jou te luisteren ze zijn toch voornamelijk met hun eigen leven en hun eigen problemen bezig en ze komen pas bij je als ze je hulp nodig hebben maar eigenlijk zit ik in een situatie dat ik veel dingen niet kan bespreken en om vragen te voorkomen kan ik met niemand meer contact leggen maar soms kom je niet onder het contact uit en dan moet ik heel veel verzwijgen en dat is lastig en dan denk ik dat kan ik je pas vertellen als ik op mijn sterfbed lig en het er niet meer toe doet maar wat moet je als iemand je iets vraagt wat je niet wil vertellen dat weet ik niet echt tja en als je het vertelt gaat het als een lopend vuurtje rond en het verhaal word steeds raarder en niemand behalve jezelf weet eigenlijk hoe het daadwerkelijk zit

Herkenbaar. Ook gescheiden na huwelijk met goede vrienden. Na scheiding beste vrienden kwijt geraakt. Nu vriend maar zijn kinderen leggen geen contact. We hebben geen vrienden. Ik mis een paar goede vrienden en voel me vaak erg eenzaam als mijn vriend er niet is. Dit is nu 5jaar bezig en het lijkt niet te beteren. Het is erg moeilijk om weer goede vrienden te maken. Ik ben nu 60. Had nooit gedacht dat ik me ooit zo zou voelen. Ik heb geen familie wat het natuurlijk moeilijker maakt.

Heel herkenbaar dit. Ook ik heb een scheiding achter de rug waarna iedereen me liet stikken. Ik heb een relatie gekregen en we deden alles met zijn tweeen. Ik heb daar een punt achter gezet omdat ik me alsnog alleen voelde.
Gelukkig heb ik werk en zie ik mensen maar de avonden, weekenden en straks vakantie… daar zie ik best tegenop. Ik ben 55 en vraag me af of het ooit beter zal worden. Heb wel kinderen maar die hebben hun eigen leven.

Ga sporten. Ik tennis en daar ontmoet je mensen. Zoek gelijkgestemden met de hobby’s die je hebt. Dat geeft gespreksstof. En misschien is je vriend niet de juiste. Je leeft maar 1 keer, blijf niet hangen Els want je vriend veranderd niet. Groetjes André

Er zijn ook lotgenoten, u zou misschien de casemanager kunnen vragen. Of een dagbesteding, veel mensen vinden dit vaak een grote confronterende stap, later als ik ze weer spreek hebben ze het erg leuk gehad. Tis het proberen waard.

Toen ik 19 was ben ik in therapie gegaan. Best lang. En toen ik 27 was weer.
Ik koos voor gezin of relatietherapie omdat zij met mij nadachten over relaties met anderen.
Nu zoveel jaar verder is het contact met mijn ouders bijna normaal te noemen en heb ik een partner. Ik ben net vlagen gelukkig. Mij hielp dat goed.

Hey hallo...

Wat vreselijk dat je je zo voelt en zeker als je ex dat aandikt... mr je hebt het met een goed hart gedaan door voor je gezin te gaan mr helaas jezelf in de vergetenheid gebracht... je had het ook kunnen combineren.

Je bent een zeer mooi persoon!!
Heel veel liefs yvon Noord holland

Het is toch jouw huis?
Bijt van je af. Zoals je verhaal nu klinkt laat je jezelf gebruiken.
Het lijkt dat je liever hier mee doorgaat, banb dat de eenzaamheid nog harde toeslaat als jij die knoop doorhakt. De bekende afstoot-nabijheid circel.

Het zal wel bonje worden, maar je moet ze eruit gooien. Verman jezelf neem een besluit en wijk er niet vanaf. Het is toch jouw huis, wie zich niet gedraagt gooi je eruit. Heel simpel, maar mensen houden van heel moeilijk doen over heel simpel.

Ik lees jouw versie van het verhaal.Maar mocht deze de waarheid zijn, schop dat mens inclusief dat kind met zijn irritante gedrag JOUW huis uit en zoek een lieve vrouw.

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje. Als je eens wil sparren hierover, doe ik dat al te graag.

Groetjes,
Mide

Hoi,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

hoe oud ben je ?

Dag Toby,

Je verhaal komt me heel bekend voor. Door de eenzaamheid word ik nog angstiger en ga ik spieren opspannen, waaronder mijn kaken. Heb je al iets van meditatie geprobeerd? Of sporten kan ook heel veel doen.

Dag Toby
Ik hoop dat het momenteel beter met je gaat...
Ik vind het zo jammer dat je ouders niet weten wat er echt in je omgaat...En al zo lang ...Dat vreet ongetwijfeld bergen energie.
Ik heb een 26 jarige zoon met vergelijkbare problemen en ik ben zeer blij dat hij open is en zichzelf laat zien aan mij.
Waarschijnlijk ben je het niet gewoon om (met hen) over je echte gevoelens te praten. Probeer het en misschien valt het meer mee dan je denkt...Het beginnen met praten erover, de eerste stap is het meest lastig ...Het zou niet enkel jezelf maar ook je ouders deugd kunnen doen....

Groeten vanuit Gent

Mooi geschreven Anoniem!
Groetjes,

🌻 deze zonnebloem is voor jullie

Dankjewel🍀

Ik hoor je, been there done that.
Misschien is er iets onderweg of in wording/ontwikkeling. Zou er absoluut voor tekenen maar ben voorlopig nog niet verder gekomen dan een goedkoop adresje voor kaarsjes...😉
Maar zonder gein, begrijp je helemaal en ken het gevoel maar al te goed. Had je desalniettemin liever wat positievers meegegeven, een hart onder de riem gestoken.
Het lijkt er op dat hoe onverschiliger je ergens in staat hoe onwaarschijnlijker of kleiner de kans ook lijkt te worden dat zoiets in die gevallen ook daadwerkelijk gebeurd. Pas als je vrees hebt voor iets, rolt het balletje anders. Een gedachte toch die bij mij sterk overheerst en op een of andere manier meer voelt als nóg een straf.
Overigens nog steeds zonder ook maar enig idee te hebben waaraan ik het allemaal te danken heb...

Hoe dan ook sterkte, welgemeend en voor wat het waard is.

Wij worden denk ik 100 als straf ofzo. Waarschijnlijk als wij wel iets krijgen komt als straf onze overlevingsdrang naar boven.
Ook al zou ik morgen verliefd worden en anders denken, dan nog is het in mijn basis niet goed. Ik ga begin volgend jaar EMDR krijgen want waarschijnlijk is mijn zeer ongelukkig gelopen leven gebeurd ivm trauma's in mijn jonge leven. Maar dan nog, de lente en de zomer van mijn leven zijn verprutst en welke best wel bepalend zijn voor de herfst en de winter.
Eenzaamheid moet uit de taboe sfeer maar zelfs als ik het aangeef dan zeggen mensen alleen, wat vervelend en daar blijft het bij. Iedereen heeft zijn eigen leven wat logisch is.
Ik zou zo graag willen dat ik andere mensen de schuld kan geven maar dat kan ik niet. Ik kan alleen mijzelf de schuld geven omdat ik dit karakter heb waardoor ik bevattelijk ben.

Verliefd worden heeft sowieso een compleet andere betekenis gekregen en voelt al lang niet meer zoals het aanvankelijk bedoeld was in mijn beleving. Vandaag de dag is het belangrijker/waardevoller, bijna een vereiste, eerst met iemand gehuild te kunnen hebben na vol en recht in je hart geraakt te zijn. Iemand móet gek genoeg een zeker trauma meedragen of ellende gezien hebben om überhaupt je interesse te wekken en potentieel íets van een band op te kunnen bouwen met die persoon. Om heel misschien ook nog "verliefd" te kunnen worden, in die nieuwe zin van het woord zogezegd...
Zich met een smetteloos verleden in bepaalde trauma's van iemand proberen in te leven is prijzenswaardig maar zal op den duur en zelfs met de beste wil van de wereld  diezelfde mensen gaan vervelen en/of dwars gaan zitten. Omdat je er simpelweg geweest moet zijn op de bewuste momenten om de werkelijke impact te kennen/schade in te kunnen schatten. Erg triest maar niets is minder waar...
Omdat enerzijds een trauma (diep genoeg) ook niet te overwinnen is als je het mij vraagt. Uiteraard nogmaals afhankelijk van de graad en van iemands leeftijd, de periode waarin je de zware bepakking inmiddels al meegezeult hebt.
Anderzijds ben ik er wel van overtuigd dat
e.e.a. met een écht maatje (DOOR DIK EN DUN!) in zekere mate te beteugelen valt, leefbaar te maken weet je.
Respect voor elkaar en weten van elkaar waar je vandaan komt maar het nooit laten overheersen of afreageren op die persoon. Beiden voorbij kunnen kijken aan bepaalde a-typische reacties/"uitbarstingen" die soms erg vervelend kunnen maar ook eenvoudig terug te herleiden en te herkennen zijn.
Moeilijk te vinden maar je zal het in iemands ogen zien en aan je water voelen mocht je die persoon ooit treffen...

Het feit dat je aan de slag gaat met EMDR zegt me dat er ergens misschien toch nog een minimaal sprankje hoop zit en dat je gelooft dat er wellicht ook voor jou toch nog ergens een dekseltje verborgen ligt dat past op jouw spreekwoordelijke potje. Hoe vulgair dat ook klinkt bedenk ik ineens...😉🙈😊

Even sarcastisch, als ik als treiterij van het leven gedoemd ben om 100 te worden moet ik toch wat proberen ;-)
Zelf heb ik mijn trauma's nooit als excuses gebruikt voor mijn gedrag soms. Ik had een ex met zware PTSS wat bij elkaar olie op het vuur was en hij gebruikt zijn PTSS als excuses om een hufter te zijn als hij er last van heeft.
Voor mijn misschien nog partner in de toekomst is het belangrijk om het te herkennen als het gebeurd en dan gewoon rustig willen zitten met mij. Meer is eigenlijk niet nodig.
En verliefdheid, ik heb eigenlijk nooit meer diezelfde vlinders gehad dan met mijn eerste liefde welke van korte duur was (maar een paar weken). Die magie is nooit meer in die mate terug gekomen. Misschien hoort het zo omdat het voor het eerst gebeurd maar misschien ben ik erna nooit meer echt verliefd verliefd geweest.

Ook ik heb een jeugdtrauma.
Heb hier ook emdr voor gehad en imaginaire exposure therapie. 2 jaar lang.
Ik voel me daar vaak alleen in staan.
Er zijn niet veel mensen die mij begrijpen als je het zelf niet hebt mee gemaakt.
Maar ik moet zeggen dat ik het ook niemand gun. De dader is inmiddels overleden.Dat maakt dingen ook weer moeilijker. En ook de eenzaamheid. Ik ben nu 3 jaar alleen. Mijn vriendin trok het niet meer. Daarna moeilijk om iemand te vinden. En ik ben zeker niet veeleisend. Als ze maar lief is en geduld en begrip heeft.
En ze hoeft ook zelf geen jeugdtraumas te hebben. Ik ben meer gebaat bij een stabiel persoon. Dat geeft mij meer een gevoel van veiligheid. Ik heb een goede baan. Een eigen huis.
Een vriendenkring. Net 28 jaar geworden. Dus ik geef de hoop ook nog niet op. Maar de eenzaamheid blijft. Geen begrip vaak. Maar ik ga door. Wat moeten we anders. Sterkte allen

Goed om te zien dat je kunt relativeren. Bloedserieus bedoeld maar met een "lach" en wat spot gebracht. Iets wat je nog niet zo vaak tegenkomt bij verwante zielen die in een soortgelijk schuitje zitten. Die, in tegenstelling tot veel anderen die het wat minder of helemaal niet serieus nemen, wél een idee hebben wat erachter schuil gaat.

Ervaring leert dat er in veel gevallen weinig tot geen plaats is voor een geintje, er met de beste wil geen lucht in het gesprek te krijgen valt...
Of dat er juist allesbehalve een goed/serieus gesprek gevoerd kan worden met die persoon. De overdreven geforceerde grappenmakers die er alles aan doen om vooral dat uit de weg te kunnen gaan weet je...

In alle gevallen staat of valt het echter hoe dan ook met het feit of er iemand echt geïnteresseerd is in het verhaal en ook daadwerkelijk bereid is wat tijd te investeren en moeite wil doen weet je.
En inderdaad, het hoeft zo moeilijk allemaal écht niet te zijn. Iedereen is te druk met zichzelf en doet vooral heel hard zijn best om het tempo bij te kunnen houden. Wij lijken een beetje in de categorie "overtollig gewicht" terecht te zijn gekomen.
Zo voelt het toch in ieder geval...

En alle sterkte voor jou ook Davy, sowieso geen leeftijd om met dit soort zaken bezig te zijn. De aanstichter/veroorzaker is er niet meer weet je. Alles behalve eenvoudig maar probeer dat juist te laten werken in je voordeel. Probeer het daarmee ook af te sluiten, eveneens te begraven/verbranden zogezegd...

Éen persoon/partner die je begrijpt is wel zo veel méér waard dan alle therapieën gecombineerd op een hoop als je het mij vraagt. Zoek het in wat andere uitgaansgelegeheden o.i.d., daar waar leeftijdsgenoten komen met een wat andere (meer volwassen maar ook ruimdenkendere) mindset?

Nogmaals sterkte, hoe dan ook!

Hoi Davy,

Ook veel sterkte.
Mijn ervaring is juist dat voor partners die voor ons geschikt zijn best lastig is. Iemand die het geluk heeft ongeschonden te zijn heeft vaak juist weinig levenservaring om te snappen wat geestelijk pijn doet met een mens en komt er juist vaak onbegrip. Maar iemand die zijn eigen trauma's heeft moet dan wel weer passen op jouw trauma's zodat ze niet elkaar triggeren. Dit heb ik met mijn eerste partner meegemaakt, het laaide het vuur alleen maar op. Mijn 2e partner snapte de ballen er niet van en is gevlucht en ik ben niet heel erg, af en toe mijn buien maar als iemand zelfs niet wil proberen om jou te begrijpen (empathie) dan is het ook over. Mijn laatste partner paste eigenlijk perfect, beide onze dingetjes maar konden elkaar versterken. Echter was hij ook een pathologische leugenaar. Jammer voor mij.
Ik heb genoeg mannen om mij heen (helaas getrouwd) waarvan ik denk, ja dat is een type man waarmee ik zeker ben dat mijn aanvallen nog verder gereduceerd kunnen worden maar dit zijn vaak wel mannen die hoger opgeleid zijn. Ik weet wat ik nodig heb, een man die mij ontzorgd en dan bedoel ik dat ik niet overal verantwoordelijk voor ben en als een soort ouder achteraan moet om te zorgen dat hij zijn verantwoordelijkheden neemt. Dit had ik zeer zwaar bij mijn 2e partner. Die is een paar keer werkeloos geworden en vervolgens moest ik achter zijn broek aan zitten dat hij ander werk ging zoeken.

Relativeren ja daar ben ik wel redelijk goed in en kan ook best donkere grappen overmaken. Alleen van een ander kan ik deze waarderen als ze in hetzelfde schuitje zitten. Iemand die dat niet zit waardeer ik dit soort grappen niet en voelt dan meer aan als een soort leedvermaak.

Ik ga regelmatig weg. Meestal met een vriendengroep. Maar dan iemand tegen komen lastig. Vaak zijn ze al bezet. En ook moet je tegenwoordig uit kijken hoe je een vrouw benadert. Kan het wel of niet. En ook ik heb wel vrouwen om mij heen. Maar die zitten in onze vriendengroep. Sommige ken ik zelfs nog van de basisschool. De meesten zijn niet meer single en/of het is vriendschap. Ik kan soms getriggert worden door kleine dingen. Dan is het fijn als ik even met rust gelaten wordt. Anders kan er een woede uitbarsting op volgen. Ik heb dit gelukkig wel steeds beter in de hand. Het lijkt mij moeilijk voor een vriendin. Mijn ex had hier veel moeite mee. Zij heeft in haar jeugd veel met agressie te maken gehad. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ze bang werd van mij. En steeds meer afstand nam. Daarom hoeft het zeker niet altijd te werken als je beiden een trauma hebt. Maar het wil ook niet zeggen dat het niet kan. Overigens ben ik nooit lichamelijk agressief naar haar toe geweest. Maar zeker wel verbaal.
Ook vindt ik het belangrijk dat je ook allebei je eigen leven hebt. Ook ruimte voor andere dingen. Dat je elkaar niet benauwd. En dat je goed samen kunt praten. Het belangrijkste. Dat lost vaak al veel op. En ik hou ook zeker van humor. Samen kunnen lachen. Ook belangrijk. Ik heb ook echt niet veel eisen. Maar ze moet ook interesse in mij hebben. En dat gebeurt steeds niet. En ik begrijp niet waarom. Maar ik blijf hoop houden. Nog ruim 70 jaar te gaan voor ik 100 ben. Maar hoop wel eerder.

Kom het ook met regelmaat tegen bij dames in mijn kennissenkring inderdaad. Slechts bij een enkeling heb ik het gevoel ook mentaal op dezelfde golf te zitten, op langere termijn gezien met name ook...
De dames zijn eveneens getrouwd/gebonden maar worden "puntje bij paaltje" niet bepaald gehinderd door heel veel loyaliteit wat dat betreft...😉 Het punt is dat ik persoonlijk simpelweg niet zo in elkaar steek, zelfs niet al zou het Miss World betreffen.
Realiseer mezelf terdege dat het leven wellicht een stuk minder gecompliceerd zou zijn geweest als ik die eigenschap nooit gehad zou hebben... En ook daar meer en meer het gevoel krijg deel uit te maken van een uitstervend ras...😊
Even los van het onderwerp en een compleet ander hoofdstuk vooral ook, haha.

Misschien moet ik op Oudejaarsavond mijn beste nylon jasje aantrekken om vervolgens klokslag 12 midden in de vuurlinie te gaan staan met een bullseye in mijn hand. Wel mét de garantie op een voltreffer en zónder het risico dat een opname in Beverwijk de volgende "straf" in rij zal worden en ik alsnog tot mijn 100 door zal moeten bijven curven...! 🙈😄

Ik heb een jaar geleden interesse gehad van de buurman maar die bleek uiteindelijk alleen op sex uit te zijn. Uiteindelijk heeft hij mij gedrogeerd maar ik voelde het gebeuren en ben heel snel naar mijn eigen huis gegaan. Eenmaal daar heb ik mijn bed kunnen bereiken en vervolgens een paar uur kon ik alleen maar stil liggen. Ik denk dat het ketamine is geweest.
Ik ga geen sex geven om de gezelschap ermee te betalen.

Oudjaars avond met nylon jasje, ik denk dat je dan inderdaad meer kans heb op Beverwijk hihi. Of oogziekenhuis Rotterdam. :-P
Ik heb soms ook ideeën hoor. Tropische vakantie en dan gaan zwemmen door tentakels van die giftige kwalllen ofzo. Maar dan denk ik, voor hetzelfde geldt ben ik dan de rest van mijn leven verlamd. Alles in mijn leven mislukt dus dat is ook gedoemd te mislukken hehe.

Een goede buur eej..., daar moet je het van het hebben ja. Als iemand je vroeger probeerde te "naaien", op wat voor manier dan ook..., was ik de eerste die het in iemands ogen lezen kon. Tegenwoordig..., steenkoud en zonder ook maar 1 keer te knipperen..., wordt oud..., drawing a fucking blank...😊
Is het de maatschappij of ik weet je...?
En alles terwijl ook maar iemand in zijn omgeving/buurt zich realiseert of "vergeet te noemen" dat hij dit inmiddels ook al bij 15 andere dames geflikt heeft. En éven zoveel levens daarmee serieus vergaloppeert heeft...!!

In alle opzichten hoe dan ook maar 1 oplossing voor in mijn boekje... Kost je een paar jaar maar dan heb je ook iets.
Chocoladepoppen inpakken voor Jamin, kerstversieringen voor Blokker, lekker druk in de werkplaats nu ook. Tijd vliegt...😉

En dat is "Vergaloppeerd" met een "d" btw, e.e.a. in het heetst van de strijd...😊

Och ik denk dat ik heel veel schrijf fouten maak.
Maar tegenwoordig is de eenzaam groter of je hebt er meer kans op doordat veel achter een laptop/tablet of telefoon zit en alles wordt daar uitgezocht. En zo is het ook makkelijker om alleen voor de lusten te gaan.
Overigens had ik deze avond weer een mooi voorbeeld (of was het nog 's middags) waarbij ik aangaf dat ik hulp aan het zoeken ben voor mijn trauma's omdat ik alleen maar meer eenzaam wordt. Ipv oh kom even gezellig kopje koffie drinken krijg ik reactie: Wat goed zeg dat je hulp zoekt en jammer dat de wachtlijsten zo groot zijn. Je ziet ook regelmatig op social media dingen over eenzaamheid en dat wordt driftig gedeeld maar dit zijn weer onze internet krijgers, daar blijft het bij. Als het werkelijkheid wordt dat iemand dit bij je aangeeft dan heb je opeens een besmettelijke ziekte.

Snap niks van je bericht. Kan ook aan mij liggen.
In ieder geval succes.

Ik ook erg weinig idd., wilde het niet zeggen...😊

Duidelijk niet van jou/"Anoniempje" dus en ergens wel een geruststelling ook...😉😊

Denk minder. glimlach meer.

Hoi anoniem P.

Afgelopen zondag hier naar lange tijd weer geweest. Ik wilde kijken wat ik allemaal geschreven had in mijn "slechtste periode".
Bovenstaande teksten herkende ik meteen van jou. Ik ken jouw schrijfwijze.
Vanmorgen wilde ik je bellen. Dingen uitleggen. Maar helaas volledig geblokkeerd🙈 Had het ook verwacht.
Ik ken je beter als jij zelf denkt. Ook al zal jij denken van niet. Daarom nu hier een reactie nog. Ik weet zeker dat je dit gaat lezen. En misschien heb je me ook wel geblokkeerd via de mail. Het geeft ook niet. Kan je nu helaas niets uit leggen. En ook wel "grappig" om het hier te plaatsen. Niemand snapt dit. Alleen wij. De plek waar we elkaar hebben leren kennen.
Maar geen contact is voor beiden goed. Ook al vindt ik dit zeker moeilijk. Ik begrijp jou zeker. Waar je mee worstelt. En vanuit mezelf kost het me gewoon teveel energie. Ik wil jou zo graag helpen. Maar jij kan dit niet toe laten. Dus ik ga je los laten in mijn hoofd. Niet in mijn hart. Ik ga geen contact meer met je opnemen. Maar de deur gooi ik ook zeker nooit dicht voor jou, voor hulp. Dat weet je. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik gun je alles wat je nodig hebt.
En mezelf ook. Ik ben sterk en ga alles overwinnen. Stapje voor stapje.
Ik had je nog veel willen zeggen en uitleggen. Maar het is goed zo.
Ook voor jou het allerbeste.
En hou je altijd sterk mooie man❤

Liefs Madame M XXX

En ook alvast een rustige en hopelijk ook een mooie jaarwisseling. Voor iedereen overigens.
En waag het niet om dat nylon jasje aan te trekken. X M

Ik ben de topic starter en heb hier ook een paar keer gereageerd met anoniem ipv anoniempje. Overigens ben ik niet van het nylonjasje, wel weer van de kwallen.
Paar van de laatste reacties van dit verhaal is niet zo oke. Ja worden rare dingen gezegd maar het zijn wel dingen die door mij en anoniem (die als eerste op mijn verhaal heeft gereageerd) door onze hoofd gaan. Je hebt verschillende soorten eenzaam en wij hebben eenzaamheid die veroorzaakt is door psychische klachten. Ik lees veel over wat nu bij mij de issue is maar lees nu ook vaak dat psychologen het afschepen met te complex en sta je weer buiten. Het geeft allemaal gewoon niet veel hoop voor mij maar ondertussen doe ik mij best om gewoon te blijven functioneren.

Ik ben ook altijd alleen geweest. Niet altijd letterlijk maar wel diep ziels alleen. Ik heb veel meegemaakt. Ik zag plekken van de wereld die een "normaal mens" nooit ziet. In essentie ben ik ook graag gewoon gelukkig. Ik vecht voor mijzelf, ik sta altijd klaar voor anderen. Als ik dan eindelijk iets heb opgebouwd, heb overleeft, heb gefixt en weer op beide benen sta, word ik weer pootje gehaakt en val op mijn bek. Ik weet niet of ik nog lang blijf. Ik ben het zat. Maar dit mag ik niet zeggen. Want ik zou willen dat jij het niet opgeeft. HELP! Is wat ik nu tegen jou roep! Ik kan ook niet meer. Anders is het binnenkort vaarwel. Hoe gaan we verder?

Lieve traan

Zo hoeft het niet te gaan
Er is altijd een keuze
Wat wil jij?

Jou andere traan

Ik wil dat Nederland verandert. Ik wil dat mensen zichzelf weer serieus durven te nemen en geen ondoordachte politieke keuzes maken. Dat mensen niet in één seconde beslissen om iemand met een andere cultuur, huidskleur of seksuele geaardheid af te wijzen als vriend of vriendin. Ik wil dat mensen weer écht om elkaar geven en niet alleen voor de schijn. Ik wil dat iedereen nadenkt over in wat voor land we leven en in wat voor land we willen leven, zodat we onszelf serieus kunnen blijven nemen. Kortom, ik wil dat wij volwassen en beschaafde mensen worden.

Zolang er mensen vanwege hun geloof in elkaar geslagen worden, zolang er huizen opgeblazen worden met vuurwerk, zolang er illegale vapes met een smaakje aan kinderen verkocht worden, en zolang onze politici niet begrijpen dat wij hen gekozen hebben en zij dus verantwoording moeten afleggen aan de pers als die een eerlijke vraag stelt, voel ik mij in dit land niet thuis.

Andere traan, bedankt voor je steun.

Lieve allemaal,

Helaas zijn de meesten hier nogal alleen.
Toch wil ik in deze feestelijke tijd van het jaar iedereen een warme en vreugdevolle kerst toewensen. Moge de dagen gevuld zijn met liefde, geluk en samenzijn met dierbaren. Letterlijk of in ons hart.

Een speciaal woord van dank gaat uit naar degenen die zich hebben ingezet voor hun medemens. Jullie vriendelijkheid en vrijgevigheid maken de wereld een betere plek, vooral tijdens deze bijzondere dagen.

Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Met hartelijke groet,

Nou (ik ben topic starter), vandaag belletje gehad van de instantie en zonder schaamte of verontschuldiging werd mij koud medegedeeld dat ik wel zo'n anderhalf jaar moet wachten op hulp.

Hallo traan

Alles wat je zegt klopt. Heel mooi omschreven.
Vergeet niet dat je Nederland en mensen niet kunt veranderen. Hoe graag ik dat soms ook wil en denk.
Maar een betere wereld begint bij jezelf.
Als jij jezelf recht kunt aan kijken en echt vanuit je hart en gevoel leeft is dat al heel mooi.
Als je opkomt voor anderen en je ook echt kunt inleven in een ander. Als je echt moeite steekt in een ander. Dan ben je al een heel eind.
En dan heb je ook je antwoord.
Jij kunt mensen nog veel leren en geven.
Jij bent bijzonder. Jij bent het waard om hier te zijn!
Dankjewel voor al je mooie woorden.
Jij hebt gezorgd voor een glimlach op mijn gezicht.

Geen traan nu, maar een lach

Voor de topic starter
1.5 jaar op hulp moeten wachten kan niet
De maximale streef wachttijd is dat de hulp binnen 10 weken wordt opgestart
Maar vaak is dit al veel eerder
Als dit zo tegen jou verteld is moet je echt actie ondernemen.
Zelfs voor een opname is de wachttijd maximaal 3 maanden.
In de media staan soms andere verhalen van mensen.
Vaak gaat het dan om andere oorzaken die niet vermeld worden.
Maar de wachttijd is echt beduidend korter.
En gelukkig ook maar.
Veel sterkte en succes

Harold

Beste topic starter, geloof me, ik weet er alles van. En ik zit er ook nog steeds midden in. Alsof je drijft in een bootje, midden op de oceaan. Soms lijkt het een auto zonder remmen, je kunt hooguit sturen. Hopelijk komen er betere tijden voor jou. Neem het zoals het komt en laat je niet gek maken.

Mooi gezegd traan. Het leven is constant sturen.
Welke richting je op wil is aan jezelf. Geef je op of ga je door. Mijn motto blijft volg je hart. Want dat klopt altijd. Soms horen daar moeilijke stappen bij. Groei hoort ook bij het leven. Stilstaan niet.
En we hebben maar 1 leven waarin alles mag gebeuren. Alles heeft een reden. Ook al zien we dat vaak niet. Het is nooit te laat.

Andere traan

Je hebt een interessant verhaal Traan, zou graag gehoor geven aan je oproep.
Jammer dat het zo'n "ding" is om in contact te komen met iemand óp dit forum, buiten het forum om.
Ik begrijp dat er mensen zijn die erg geholpen zijn met enkel een goed bedoeld spreekwoordelijk hart onder de riem.
De mensen echter die dit station inmiddels al even gepasseerd zijn, zouden zo veel meer baat hebben bij een bakje koffie of een goed gesprek face to face.
Iemand in de ogen kijken om te beginnen en te zien in hoeverre iemand het werkelijk meent, hoe zwaar het weegt ook voor die persoon in het bijzonder.
Mocht de klik er ook nog blijken te zijn is het zo veel makkelijker om na verloop van tijd, in etappes en bij voldoende vertrouwen, wellicht het "hele" verhaal op tafel te leggen.
Naast tal van andere mogelijkheden uiteraard om te helpen of iets te ondernemen samen,  simpelweg genieten van elkaars gezelschap. Met name in "donkere" dagen als deze, dagen die tegenwoordig voor alles staan waar ze absoluut niet voor horen te staan en waarvan we ook nooit gedacht hadden ze op deze manier te beleven!
Dat beste wensen tijdens een jaarwisseling je ook weer een keer echt het gevoel geven dat er potentieel zomaar iets zou kunnen gaan veranderen in het jaar dat volgt. Ook werkelijk "jouw jaar" kán gaan worden zogezegd, zónder jezelf keer op keer voor de gek te houden...

Hoe anders/fijn zou dat zijn...?!

Wijlen "Hazes" wist in ieder geval nog waar híj zijn "eenzame kerst" aan te danken had...😉😊

Hai Harald, ik ga hier ook zeker niet op zitten wachten. Mogelijk dat het met mijn zorgverzekering heeft te maken, ze zijn nml nog in onderhandeling met mijn verzekeraard. Ik ga dit weekend ook maar even goed naar mijn zorgverzekeraar kijken en evt nog wisselen. Begin nieuwe jaar ga ik ook een afspraak maken met mijn huisarts. Anderhalf jaar is echt not done. Zeker de laatste jaren zijn mijn reacties op triggers veel sterker geworden, het lijkt of er geen rem meer op zit. Als ik nog anderhalf jaar zou moeten wachten zit ik straks thuis met pleinvrees ofzo.

Heel knap dat je moeite gaat doen om hulp te krijgen.
Ik wens je daarbij veel sterkte

Harold

Veel sterkte en succes Anoniempje! Ik heb bewondering voor je doorzettingsvermogen en vind het heel knap dat je op zoek gaat naar een oplossing dmv therapie. Ik wens je een mooier jaar toe!

Hoi anoniempje
Ik had jou reactie ook gelezen op het stukje van casper. Dit had ook mijn reactie kunnen zijn vanuit gevoel en emotie. Ik herken dat van mezelf. Ik schrijf ook vaak dingen op dat ik later denk dit had ik misschien iets anders moeten formuleren. Maar op dat moment hebben emoties en gevoelens de overhand. En ondanks dat dit altijd klopt misschien vanuit mij ook niet altijd even handig. Ik herken veel in jou vanuit mezelf. Toen ik dat las dacht ik misschien een facebook groep opzetten voor jullie om te helpen.
Want ik begrijp ook wat jij met jouw eenzaamheid bedoeld. Het eenzaam zijn vanuit je psychische gedeelte. Dat heb ik ook. Ik ben ook niet letterlijk eenzaam. Heb vrienden familie en collega's. Maar in mijn psychische gedeelte/trauma's ben ik wel eenzaam. En dat kun je eigenlijk pas echt begrijpen als je ook dingen hebt mee gemaakt. Die jou gevormd hebben zoals je bent. En dat kan ik anderen natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Alleen maar blij voor hun dat ze niet hebben mee gemaakt wat ik heb meegemaakt tenslotte. Ik denk dat je een mooie lieve vrouw bent met je hart op de goede plek. Maar dat je ook vaak worsteld met jezelf en je gevoel en emoties. En heel goed dat je emdr gaat krijgen. Dat heb ik ook gehad. En het haalt de scherpe randjes eraf. Maar trauma's blijven altijd een onderdeel van jezelf. Want wat gebeurt is gaat gewoon nooit meer weg. Maar het moet uiteindelijk "leefbaar" worden. Dat je ondanks alles ook nog kan genieten en simpelweg gewoon leven. Leven zonder dat elke dag, elk uur, elke minuut een zware last is. En weer van jezelf leren houden. Ook heel moeilijk. Ik ben mezelf ook geheel kwijt geweest. Ook nu nog soms. Zit momenteel in een echte vechtscheiding ook nog. Dus rust voorlopig ook nog niet. Maar wel een stap om weer dichterbij mezelf te komen. En voor mezelf te kiezen. Gewoon omdat ik dat verdien. En als jij dat ooit ook kan het echt weer van jezelf gaan houden omdat je dat gewoon waard bent dan komt er ook iemand in jouw leven. Dan kun je daar ook pas echt voor open staan en iets opbouwen wat wel gaat werken. En je bent denk ik ook nog vrij jong. Dus tijd genoeg dan nog.
En ik hoop dat je de negatieve gedachten die je soms hebt wat meer kan ombuigen naar vooral hoop en vertrouwen dat het beter gaat worden in de toekomst. Dat wens ik je echt toe. En veel kracht ook. Want het gaat zeker niet makkelijk worden. Uiteindelijk moet je toch veel zelf doen om te kunnen en mogen veranderen. Om er uiteindelijk beter uit te gaan komen. En als ik je ergens mee kan helpen laat het weten! Moeilijk op dit forum. Maar je mag altijd je verhaal kwijt. Je bent hier niet alleen in. Dat wil ik je laten weten. Heb namelijk het idee dat je soms een beetje "verloren" op deze site rond huppelt. En je eigenlijk gewoon echt hulp nodig hebt. Maar dat je ook gewoon helaas te lang moet wachten op "proffesionele "hulp zoals vele anderen.
Liefs van mij

Mooi geschreven lovely aan anoniempje 💗

Beste meneer of mevrouw Lovely,

Wat mooi geschreven, ook richting anoniempje… Doordat ik toevallig jouw uitgebreide reactie las, wil ik graag even reageren.

Je schrijft dat je een beetje "verloren" rondhuppelt op deze site. Misschien doe ik dat ook wel, en misschien doe jij dat ook. Misschien komen we elkaar hier toevallig tegen, juist op het moment dat eenzaamheid net iets te zwaar wordt, en herkennen we ons in hetzelfde gevoel van gemis.

Er zijn al veel fora op Facebook over eenzaamheid, Lovely… De vraag is in hoeverre dat werkelijk helpt. Voor sommigen wellicht wel, en toch ben ik ook lid van zo’n forum. Toch kan men daar net zo goed verloren rondhuppelen. Soms voelt het daar ook alsof je rondloopt in een eindeloze digitale stad, op zoek naar de uitgang. Dit is trouwens de eerste keer dat ik hier schrijf over eenzaamheid, want op Facebook ben ik nog niet zo ver.

Facebook lijkt persoonlijker, maar een forum zoals dit is weer laagdrempeliger. Ik denk dat er voor- en nadelen aan beide zijn.

Omdat je zo uitgebreid reageerde op iemand, wilde ik ook even reageren op jou. Want ik geloof dat jij je, net als ik, op momenten eenzaam zult voelen. En dat is misschien wel de beste manier om anderen te begrijpen en te helpen: niet zeggen "ik begrijp wat je bedoelt", maar "ik voel wat je bedoelt."

Ik wens je sterkte toe, net zoals jij anderen sterkte toewenst.

Van harte,

Luc

Mijn eenzaamheid is echt totaal verdwenen sinds ik een kat heb…. Ik weet niet of iemand hier iets aan heeft maar goed….
Uiteraard dien je je wel heel goed in te lezen alvorens je een kat neemt, het beestje verdient de aller aller allerbeste zorg en liefde.
Forum is fijn ivm anonimiteit, en herkenning, maar als je nog steeds eenzaamheid ervaart denk ik toch oom dat je onder de mens dient te zijn. Ik zit hier zelf dus niet vanwege eenzaamheid, maar ben soms aanwezig op het forum vanwege het vinden van tips op een ander topic, en daar voor in de plaats geef ik wat tips en steun terug op dat topic en dit topic. Vanwege ziekte dus weinig online op het forum maar in de toekomst hoop ik er voor meer mensen te kunnen zijn hier. Deze digitale stad is een opstapje naar de echte wereld, zo moet je het zien. Daarom vind ik bijvoorbeeld stichting Brabant maatjes ook een mooi initiatief, ze waren op tv ook, ze organiseren uitjes voor mensen die eenzaam zijn en dat bleek met kerst weer een groot succes te zijn, volgens mij was het op NOS te zien. Als uit je eenzaamheid wilt komen moet je in actie komen, want het komt niet vanzelf aanwaaien de oplossing. De eerste keer zal het vast spannend zijn zo’n uitje maar hoe vaker je iets doet hoe makkelijker het wordt.
Ik voelde en begrijp wat mensen hier bedoelen. Door te voelen begrijp je elkaar beter
Groetjes Anoniem

Mijn reactie was trouwens gericht naar Luc.

Daarnaast algemeen: Het durven openstellen voor echte goede vriendschappen en het vertrouwen hebben dat er soulmates zijn die hier in kunnen aanvullen is heel belangrijk om te beseffen. Je zelf kunnen zijn, is dus heel belangrijk, wat je ook je hebt meegemaakt, en elkaar goed begrijpen. Elkaar begrijpen is soms lastig merk ik, als je niet hetzelfde ongeveer hebt meegemaakt, daarom is het fijn om lotgenoten te vinden/hebben online en offline. Dus echt de verbintenis durven blijven opzoeken door jezelf te blijven zijn. En soms is er meer nodig dan alleen waardevolle vriendschappen om eenzaamheid te verminderen, inderdaad EMDR en therapie bijvoorbeeld. De zorgverzekering kan hier vaak veel in betekenen als je te lang moet wachten en bij online therapie kan je heel snel aan de slag (dit zou je als eerste stap kunnen doen)

Je bent altijd goed genoeg, altijd 💗 Jij mag er zijn!
Blijf hoop en vertrouwen houden

Anoniem

“maar als je nog steeds eenzaamheid ervaart denk ik toch oom dat je onder de mens dient te zijn“

Oom=ook

Omdat je je rechtstreeks tot mij richt, anoniempje, kan ik niet anders dan ook even reageren. (Hoewel we allemaal een beetje anoniem blijven hier, toch? 😊)

Ja, onder de mensen zijn helpt inderdaad wel even, dat moment van sociale magie. Maar zodra de deur achter je dicht valt, lijkt dat gevoel van verbondenheid soms een beetje als de laatste medjoul dadel: snel verdwenen. Het is best moeilijk om dat vasthouden.

Ik heb zelf enorm genoten van de tijd met mijn petedochter en haar moeder. We hebben samen lasergamen gespeeld. En hoewel dat nog niet zo lang geleden was, (iets meer dan een week) voel ik nu toch weer de eenzaamheid opkomen. Er zijn momenten dat ik me gewoon alleen voel, maar ook verbonden met anderen. Toch is de grens tussen gewoon alleen zijn en echt eenzaam voelen soms zo dun als de draad van een oude sok. En ondanks dat ik mijn best doe om niet in de diepte van de eenzaamheid te vallen (zoals hier schrijven bijvoorbeeld). Het lukt soms niet helemaal.

Maar goed, jullie worstelen hier natuurlijk ook met dit alles, anders zouden we hier niet zitten met onze anonieme berichten over eenzaamheid. Dus op de een of andere manier zijn we toch verbonden – zelfs als we elkaar nooit in het echt ontmoeten.

Het vorige berichtje van Anoniem was van mij, Luc, Ik zeg het maar even, want ik kan me voorstellen dat het af en toe lastig is om al die Anoniempjes uit elkaar te houden. Al denk ik dat als je elkaar vaker tegenkomt, je elkaar uiteindelijk wel leert kennen aan de schrijfstijl. Want schrijfstijlen zijn net zo uniek als vingerafdrukken

Dat is wel lang geleden hoor, een week….. vind ik persoonlijk. :-)
Als ik niet ziek was geweest en als ik geen kat had gehad, was ik ook gaan kijken zelf naar een relatie. Maar ik vind op mezelf zijn ook prettig, de rust opzoeken. Het is voor mij daarnaast ook een soort mindset. Voor mij is alleen zijn dus niet gelijk aan eenzaam zijn. Als ik tegen mijzelf zou zeggen dat ik niet eenzaam ben maar alleen dan voelt dat ook echt zo. Misschien houd ik mezelf voor de gek, nee grapje, maar ik ben oprecht niet eenzaam ondanks mijn tijdelijke ziekte.
Ik wou dat ik niet ziek was, kon ik zoveel meer betekenen voor andere…..
Helaas heb ik ook besloten om voor een lange pauze te nemen van het forum, maar over een lange tijd ben ik weer terug hier te vinden om andere te helpen. Want ik weet hoe eenzaamheid voelt, maar dan op een wat andere manier dan jullie weer.
Voor mij was het forum fijn vanwege herkenning van mijn Burn-out en het vinden van tips hierover. En Dit topic “ eenzaamheid “ had zoveel verhalen, dat ik het niet kon laten wat extra liefde te geven naar mensen die het nodig hadden

Wie weet spreken we elkaar weer over een tijd :-)

Anoniem

Ja ik wist wel dat jij het was Luc. Ja dat is heel leuk iedereen met z’n schrijfstijl!

Gr Anoniem! En tot misschien tot wederziens/spreken :-)

(En het was gericht aan jou schreef ik, maar was ook gedeeltelijk aan lovely en anoniempje trouwens :-) )

Nogmaals gr Anoniem

Een week lang geleden? Jeetje, ik had verwacht dat ik hier andere reacties zou krijgen. Ik kan me voorstellen dat sommigen hier langer contact moeten missen. Maar goed, tijd is ook maar subjectief. Voor mij voelt een week inderdaad als een eeuwigheid.

Wat fijn dat je bij je kat de liefde vindt die je zoekt! Ik kan me daar iets bij voorstellen. Geen gedoe met woorden, geen misverstanden – gewoon een kat die er is, die je kunt aaien. Heerlijk simpel.

Voor mij zou dat echter niet helemaal werken. Ik hou ook wel van een aai terug, en met katten is dat meestal bij mij een "krab terug". Misschien moet ik katten maar naar jou sturen. Jij lijkt tenminste te weten hoe je met die furieuze haarballen moet omgaan. 😊

Ik geloof trouwens zeker dat je gelukkig alleen kunt zijn, maar dat hangt natuurlijk ook af van hoe vaak je je vrienden ziet. Zelf bel ik elke dag met iemand, en dat helpt enorm. Maar ja, dat fysieke contact mis ik dan wel weer… Gelukkig staat er in maart een cursus op de planning. Een prima excuus om weer eens onder de mensen te komen.

Fijn dat je herkenning vindt op het forum van je burn-out. Hopelijk heeft het forum je zelf geen burn-out bezorgd, met al dat typen en lezen! (Grapje, natuurlijk.)

Fora zijn trouwens net als treinstations: je ontmoet elkaar even, zegt gedag, en gaat weer je eigen weg. Ik wens je een mooie reis zonder de zware koffers van een burn-out – dat maakt de reis een stuk aangenamer …

Van harte,

Luc

Ja 1 of 2 keer iemand zien pw is do-able. Soms 1 x per twee weken ook wel, maar minimaal 1 x per week zou ik toch wel aanraden om eenzaamheid te voorkomen. Hangt ook af wat voor werk mensen hebben

Op trein stations zegt amper iemand nog hoi tegen elkaar :-) dit forum is toch wat anders! In positieve zin! Ja ik heb even een halte gepakt waar ik een tijdje blijf en daarna kom ik hier weer terug, net als een stedentripje hahah. Ja die koffers raak ik wel ergens kwijt, step by step

Veel plezier met je cursus!

Ja met katten moet je geduld hebben! Maar ze zijn eigenwijs, grappig, lief, troosten je zelfs, oordelen niet. Een hond is misschien nog leuker maar vaak niet te doen voor werkende mensen

Bedankt voor je berichtje! Ik wens je een fijne tijd op dit prachtige stationnetje

Groetjes
Anoniem

Af en toe een anoniempje aanspreken in die grote zee van mensen kan ook verrassend veel doen. Zelfs iemand die aan de halte staat te wachten, zomaar voor een gesprek onderweg naar ergens anders. Maar wacht eens… Blijf je daar dan een tijdje aan die halte, zeg je? Ga je er overnachten? Dat klinkt behoorlijk frisjes. Voor mij liever honger dan kou, zeker in deze tijd van het jaar. Zelfs hier, in ons “warme” zuidelijke België, blijft het behoorlijk kil. Hopelijk komt je busje zo! 😊

Overigens, er zit wel wat verschil tussen een hond en een kat, hè? Katten zijn zo heerlijk zelfstandig. Ze vangen zelf hun muizen terwijl jij nog bibbert aan de halte. Honden daarentegen wachten trouw en braaf op hun baasje of bazinnetje. Misschien daarom dat ze zo populair zijn – ze zullen je nooit verlaten ….

Hoi luc

Ook een reactie van mij aan jou. Dankjewel voor je berichtje. Ik heb niet het gevoel dat ik echt verloren op dit forum rond huppel. Maar misschien is het soms wel inderdaad zo. En heb je gelijk. Meestal op mijn "mindere" momenten vooral. En door er dan voor anderen iets positiefs op te zetten voel ik me meestal weer iets beter.
Ik ben inderdaad niet eenzaam in de zin van niemand om mij heen hebben. Maar wel in het gevoel wat ik nog regelmatig heb, ineens weer uit het niets komt opzetten. Een soort leegte wat dan overheerst. Een soort diepe pijn. Eigenlijk ook niet uit te leggen.Iets wat dan de controle over mij neemt. En dat is voor anderen vaak moeilijk te begrijpen. En dat kan ook helemaal niet als je zelf die dingen niet hebt mee gemaakt. Dan kun je het proberen te begrijpen en luisteren. Maar dat gevoel...dat is niet te begrijpen voor anderen. En daar voel ik me dan inderdaad eenzaam in. En ondanks emdr...nog steeds therapie...trauma's vast gesteld. Cptts ook. Ik weet nu dat je dingen niet letterlijk kunt overwinnen, kunt vergeten, uitschakelen alsof het allemaal nooit gebeurdt is. Het is een deel van mij. Maar de scherpe randjes zijn er op dit moment vanaf zeg maar. En ik ben ook een echte vechter, en een doorzetter. Ik wil hier bovenop komen. Maar moet ook nog dingen beter onder controle krijgen. Met name grenzen aan geven. En vooral zelfliefde. Maar gelukkig gaat dit steeds beter. Ik hoef ook echt geen medelijden van anderen en voel me ook echt niet zielig ofzo. Mensen die mij voor het eerst leren kennen zullen ook weinig tot niets aan mij merken. Ik ben altijd supervrolijk, sociaal etc. Leg ook heel makkelijk contacten. Ben heel open. Ik kan gewoon als het nodig is een masker op zetten. Dat wel. Alles even uitschakelen zeg maar. Maar als ik alleen ben komt dan wel dat gevoel vaak weer boven. En daarom kan ik ook slecht alleen zijn. Dan ga ik nadenken, piekeren, twijfelen aan mezelf etc....en komt dat gevoel...de angst....dat meer. Moeilijk om alles te verwoorden soms. Jouw teksten doen me ook aan iemand anders denken die ik via dit forum heb leren kennen. Diepgang maar ook humor😊 Een heel mooi persoon ook. Maar ook een heel ingewikkeld verhaal allemaal. Je weet gewoon vaak ook niet meer wie wie is. Heel verwarrend soms. De verschillende anoniemen zijn hier veel aanwezig haha.
Daarom mezelf nu maar lovely genoemd. Ook niet mijn echte naam natuurlijk. En ik ben een vrouw overigens. Ik wilde/wil inderdaad misschien een facebook groep opzetten. Is inderdaad ook niet heel persoonlijk, maar wel meer mogelijkheden om in persoonlijk contact te komen met mensen waarbij je de juiste aansluiting vindt via messanger. Dus je gaat waarschijnlijk hierdoor inderdaad kleinere groepjes creëeren of een op een contact. Daar zou ik zelf ook meer aan hebben als echte groepsactiviteiten zeg maar. Dat heb ik al in mijn leven. Daarbij ook mijn werk en sporten nog. Druk genoeg. Het is voor mij meer het persoonlijke contact wat ik mis op het gebied van de "andere eenzaamheid". En met iemand bellen/afspreken heeft voor mij meer waarde als op een forum als dit contact hebben. Uiteindelijk is het fijn om hier het een en ander kwijt te kunnen maar levert het ook weer niet alles op. Te onpersoonlijk en geen diepgang. Ik leer mensen liever "echt" kennen.
En die "huppelen" hier wel rond. Zoals jij. Anoniempje en anoniem (met de burn out).
Mensen die mooie dingen voor anderen erop zetten. Maar die ook meer voor elkaar zouden kunnen betekenen. Maar wel op een andere manier als dit forum. Want het leven is nog veel te mooi. Althans dat geld voor mij wel. Je leeft tenslotte elke dag, en je sterft maar een keer. Dus moeten we ook genieten. Er zijn voor elkaar. Met ook mensen om je heen die je wel begrijpen. En zoals jij het zo mooi verwoord ook. Niet zeggen "Ik begrijp wat je bedoeld". "Maar ik voel wat je bedoeld". Daar zit inderdaad het verschil in. Hele tekst geworden weer haha,erg dit🙈 en eigenlijk wil ik nog veel meer vertellen. Is altijd zo haha😇

Groetjes lovely

🙋🏼‍♀️🚅🚞 🐶😻

Ik hoop over een tijdje jullie allemaal weer te spreken en ik hoop dat we sprongetjes vooruit maken in elk opzicht, en dat mensen vanuit dit forum die open staan voor meer diepgang, deze stap ook zullen zetten.
Ik schreef ook berichtjes onder de naam Rodha! Dat is makkelijker te onthouden dan anoniem met de burn-out :-)

En Het warmere weer uit België mag je trouwens doorzetten naar Nederland Luc :-)!

X
Rodha

Jaaaa wist al dat jij rodha bent😊
Elkaar al eerder ook "gesproken" op dit forum.
Hopelijk ook in de toekomst in het "echt"
Je bent echt een topper! Onthou dat altijd
Heel veel sterkte en kracht nog met je verdere herstel.
Blijf in je eigen kracht geloven, altijd!
Dan beloof ik dat ik dat ook doe.

Liefs lovely 💗

Pinky promissed 💗
Liefs Rodha

Ach, Lovely, misschien is er niet zo’n groot verschil tussen wat jij doet – hier rondhupelen om anderen te helpen – en wat ik doe door mijn eigen verhaal van eenzaamheid te delen. We dragen allemaal onze verhalen met ons mee, verhalen die soms eenzaam voelen. Zoals jouw verhaal, over een vechtscheiding en trauma’s. En dat baseer ik nog maar op twee berichten van jou! De topics over eenzaamheid hier zijn legio, en je merkt al snel hoe universeel dat gevoel is.

Maar is echt helpen alleen weggelegd voor wie eerst zelf eenzaamheid heeft gekend en nu ervaringsdeskundige is? Ik geloof niet meer in die scherpe tegenstellingen. We baden allemaal in dezelfde zee, de een doet dat met een jetski en de ander met een opblaaskrokodil. Edith Eger verwoordt het prachtig: genezing is niet simpelweg “eroverheen komen”, maar de kracht vinden om gewond én heel tegelijk te zijn. Als gewonde genezers zijn we elkaars gelijken – struikelend en steunend, maar altijd in beweging.

Eenzaamheid kan ook in gezelschap bestaan, dat is waar. Alleen zijn kan dan juist een veilige haven worden. En ja, er zijn delen van jezelf die iemand begrijpt, en delen die een ander weer niet begrijpt. Die hou je verborgen, of deel je met een ander. Een mens is nu eenmaal complex. Ik luister voor ontspanning soms naar De Steppewolf als luisterboek, en daarin komt dit ook terug. Sommigen houden van een deel van je, terwijl anderen datzelfde deel zouden afwijzen. En andersom.

Ik verwacht dan ook niet meer dat iemand mij volledig zal begrijpen of accepteren in mijn totaliteit. Sterker nog, ik vermoed dat als iemand dat probeert, die persoon halverwege een burn-out krijgt. Dat klinkt zwaarmoedig, maar ik probeer er luchtig mee om te gaan. Humor is mijn creatieve hulpbron, hoewel het tegelijkertijd ook een beschermingsmechanisme is.

Ik vind het trouwens mooi dat je kunt zeggen dat jouw trauma’s een deel van jou zijn, maar niet je hele wezen. Dat je dat deel kunt omarmen in plaats van willen veranderen, want dat lukt toch niet. Hoogstens kan er, juist door die omarming, een transformatie ontstaan. Zoals in sprookjes, waar de kus van een prins een betovering verbreekt. Maar het gaat om de kus, niet om de verandering.

Als je slecht alleen kunt zijn, ben je eigenlijk ook eenzaam, toch? Want ideaal is het als je alleen kunt zijn en je toch verbonden voelt met anderen, in veiligheid. Voor mij is die draad tussen alleen zijn en eenzaamheid soms dun, en ik val er makkelijk doorheen. En wat doe ik dan? Precies: alles om de pijn te verdoven. Want ik ben een mens, geen heilige.

En zelfs helpertjes zoals jij hebben hun verleden. In de psychologie maken we daar soms grapjes over: ken je de Wet van Lepin? Die zegt dat een mens zich specialiseert in zijn grootste zwakheden. Met andere woorden: wij hulpverleners zijn gewoon professioneel geüpgrade chaosmachines.

Met anoniempjes weet je inderdaad soms niet meer wie wie is. We reageren op teksten op een scherm, en weten ergens wel dat er een kloppend hart achter zit, ogen die als spiegels van de ziel meelezen. De rest is relatief. Hoeveel rimpels we erbij hebben gekregen, bijvoorbeeld, net als bomen die elk jaar een nieuwe jaarring krijgen. Maar het hart en de ogen, die verouderen niet. We sterven met dezelfde ogen waarmee we geboren zijn – de spiegels van onze ziel.

Mijn echte naam is trouwens Luc. Niet dat het veel uitmaakt, want zelfs met mijn volledige naam ben ik één van de velen. Als je naar mij zoekt, kun je zomaar bij iemand aan de andere kant van de wereld uitkomen.

Ja, fysiek contact blijft altijd iets dat we missen. Voor mij voelt schrijven wel veilig. Ik ben een echte “tekstrovert” – in het echt vaak te verlegen, maar met woorden kom ik makkelijk uit mijn schulp. Ik snap dus helemaal wat het anoniempje over de kat bedoelde. Katten hebben geen misverstanden, en dat kan heel veilig voelen. Geen gekibbel, geen ingewikkelde gesprekken – gewoon een zachte aanwezigheid. Misschien is dat ook waarom mensen paardentherapie hebben bedacht. Dieren begrijpen je vaak zonder woorden.

Ik heb gelukkig wel regelmatig contact met mensen, bijvoorbeeld door te bellen. Maar een knuffel doet nog altijd wonderen, en dat is lastig als iemand aan de andere kant van de wereld woont. Soms verlang ik naar een communicatie die woorden overstijgt, een verstilling die echt vertrouwd voelt. Maar het duurt vaak lang voor je die met iemand bereikt, en niet zomaar een ongemakkelijke stilte.

En ja, zoals je merkt, als ik ergens aan begin, wordt het vaak een hele tekst. En geloof me, dit is mijn samenvatting. 😊

@ Rodha,

Ah, jij bent dus het anoniempje met die kat? Of ben je weer een ander anoniempje die ik nu verwar? Die anoniempjes beginnen hier net zo op elkaar te lijken als sneeuwvlokken – allemaal uniek, maar probeer er maar eens eentje uit elkaar te houden. 😊

Hier in België zit ik ondertussen ook te verkleumen, hoor. Ik ben nogal S-maat uitgevallen, dus met mijn beperkte reserves ben ik niet echt gebouwd voor dit klimaat. Mijn ouders hadden dat destijds blijkbaar niet helemaal doordacht toen ze besloten me hier neer te zetten. Maar goed, het had erger gekund – Groenland bijvoorbeeld. Al snap ik nog steeds niet waarom dat land “Groenland” heet. Het is toch vooral een gigantische ijsklomp?

Mensen laten zich trouwens makkelijk bedotten. Neem witte wijn. Iedereen noemt het wit, maar het is gewoon geel. Het enige dat echt wit is, is melk. Maar roep maar lang genoeg “witte wijn!” en iedereen gaat het geloven. Hetzelfde geldt vast ook voor Groenland. Ik stel voor dat we België voortaan “Zonnigland” noemen. Het begint al een beetje te werken bij jou. 😊

Klopt ik ben anoniem met een burn-out en een kat :-)
Groenland was vroeger groen las ik :-)

Ik ben over een lange tijd weer online op het forum!

Gelukkig is de koudste maand over 10 dagen voorbij ☀️

X
Rodha

Ps: ik ben dus niet de topic starter. Er zijn dus meerdere anoniemen :-)

Hallo Lovely,

Topicstarter hier.
Dank je wel voor je lief berichtje. Ik ben hier even niet geweest omdat ik antidepressivum heb gekregen en dat ging niet helemaal goed. Nu lichtere dosering en ga een beetje de goede kant op, in ieder geval niet die zware bijwerkingen. Nou ze waren een beetje over de top. Ben doorverwezen naar een andere kliniek met zoals ik kan zien kortere wachttijd (3 maanden). Dus fingers crossed.

Liefs

Ik denk dat ik ook maar 'herkenbaar' maak als de topic starter onder de noemer Anoniempje. Maakt het wel makkelijker om te herkennen.
Overigens, ik kan zeer slecht tegen als mensen iets roepen en vervolgens er niets van nakomen. Een gevoelig puntje bij mij.

Ik ben overigens een vrouw.

Liefs,
April

@ april/anoniempje: je kunt ook mensen vertrouwen die wel dingen na komen :-)
En als iemand iets beloofd maar niet nakomt kan dat gebeuren omdat degene het bijv uiteindelijk niet kan maar wel had gewild.
Ik ben pas over een lange tijd terug op dit forum vanwege een burn-out maar omdat ik met heel weinig toch iets kan betekenen op dit forum, kom ik terug. Het is laagdrempelig.
Dus zo’n belofte kan ik gewoon simpel weg maken omdat ik weet dat ik hem kan nakomen. Al zou ik in de toekomst met 1 reactie per week of per maand een glimlach kunnen toveren op iemands gezicht dan is mijn missie deels geslaagd. En dat ik in mijn kracht blijf staan net als lovely is ook een belofte die ik 100% blijf nakomen omdat die oneindig is. Dus vandaar dat ik haar schreef pinky promissed! Ik wens haar die kracht ook toe en jou ook ☺️🙏🏼
Dus mijn advies is: blijf elkaar begrijpen, dan zal je zien dat iemand die (een keer) een belofte breekt geen kwaadwillig persoon is, en als je zelf ook uitgaat ervan dat 70% wel mogelijk is om na te komen door een ander dan houd je voor jezelf rekening alvast daarmee.
Om een voorbeeld te noemen , ik ben een perfectionist, maar ik heb gemerkt dat nooit alles perfect gaat…. Dus ik houd nu rekening mee dat 70% wel goed gaat en 30% niet en voor die 30% zorg ik voor een alternatieve oplossing.
Onthoud dat mensen met beloftes echt heel graag willen maar het soms niet mogelijk is. Dus dat is een stukje acceptatie en begrip naar elkaar toe.

Heel veel succes met je herstel April! Zoals ik schreef ik vind het heel knap dat je hier aan blijft werken! Blijf hoop en vertrouwen houden !

Liefs rodha

Ohja en het is een misverstand Luc dat ik geen misverstanden heb gehad en heb met mijn kat :-) ook dit heb ik moeten leren!
Ze hebben een leuk boek en dat heet: Doe en denk als kat. Het is eigenlijk terug naar je simpele oerbrein leven, zoals het leven ook eigenlijk bedoelt is. Mindfull en simpeler leven. Inderdaad, woorden zijn soms helemaal niet nodig. Ook katten kunnen communiceren trouwens. Maar dat is communiceren in emotie zonder woorden. Dus paardentherapie kan je daarmee vast vergelijken!

Maar toch soms ook heel fijn weer wel om woorden te kunnen gebruiken, want deze quote spreekt mij heel erg aan:

I Think the saddest people always try their hardest to make people happy because they know what its like to feel absolutely worthless or unhappy and they dont want anyone else to feel like that. Van Robin Williams was een acteur

Ik weet hoe het voelt, ik heb het ook gevoeld!

Er zijn heel veel mooie soulmates te vinden, maar je moet ze zoeken, ze komen niet vanzelf naar je toe, en je moet je er zelf ook voor open stellen

Dit wou ik nog even als laatst zeggen

Liefs Rodha

Hoi Luc

Je bent een bijzonder persoon, dat zeker.
En dit bedoel ik uiteraard positief😊
Mensen vatten vaak al snel iets verkeerd op namelijk. Maar inderdaad veel tekst. En als dit dan de samenvatting is🙈
Ik heb het een paar keer moeten lezen om het enigzins in me op te kunnen nemen.
Ik lees tegenwoordig echt nooit geen boeken meer. Simpelweg neem ik daar de tijd niet voor. Maar ook omdat ik vaak te snel lees en de helft maar op neem in mijn hoofd. Maar je hebt zeker talent in schrijven! En ook geen soort van dialect erin ondanks dat je uit België komt.
En ik zit inderdaad in een vechtscheiding. Zo noem ik het maar. Iemand om de haverklap totaal negeren zijn toch echt wel narcistische eigenschappen. En als hij wel communiceerd is het weer op een agressieve manier. En laat je nu net goede  communicatie nodig hebben om alles goed te kunnen regelen. Hopeloos dit. En vooral frustrerend ook. Hij moet de controle houden.Daarom zo blij dat ik veel afleiding heb in mijn werk. Na bijna 1 jaar thuis te hebben gezeten nu weer volledig aan het werk. Ik heb in dat jaar 2 hartinfarcten gehad. Erfelijk belast helaas. En ook door de verwerking van trauma's inderdaad. En de emdr en therapie. Ook lang revalidatie gehad. Ik werk in de zorg. Dus ben eigenlijk altijd met mensen bezig.
Daarbij ben ik ook praktijkopleider binnen onze instelling. Dus begeleid momenteel ook nog 14 stagiaires. Erg leuk maar ook pittig op dit moment. Als je eenmaal weer aan het werk bent denken ze gelijk weer dat je alles aan kunt zeg maar🙈 want sta ook in de zorg zelf. Dus ook wisselende diensten. Maar we doen ons best. Meer kun je niet doen toch. En ja dat moeilijk alleen kunnen zijn komt vooral ook echt vanuit mijn kindertijd. Doordat er oa geen veiligheid en liefde was als kind dit nooit geleerd. Om je veilig en geborgen te voelen. Zo belangrijk als kind. Hierdoor ontstaat er altijd schade. Niet te voorkomen ook. Daarna ook nog een ander trauma door een gebeurtenis op jonge leeftijd. En later in een eerdere relatie ook alles behalve veilig geweest. Dus ja betreft veiligheid, mezelf veilig voelen zit er zeker een beschadiging. En zo gelijk stempel meerdere trauma's en cptts.
Dus een deel van mij. Zo zie ik het echt. Ik ben er zelf ook nog als persoon. Buiten dit alles om. Maar in dit alles voel ik mezelf dus wel eens eenzaam. Ook al heb ik wel mensen om mij heen. Ik heb op dit forum eerder ook iemand leren kennen die ook heel mooi kan schrijven. En zeker ook humor heeft. Ergens zijn er daar wel wat overeenkomsten in. Herkenning.Waarschijnlijk trekt daarom jouw teksten mij ook aan. Dat herinnert me aan hem. Het voelt vertrouwt ofzo. We hadden ook persoonlijker contact uiteindelijk buiten dit forum om. Ik zal hierover niet teveel uitwijden hier. Maar ik mis het contact met hem wel heel erg. Helaas vanuit hem verbroken. Hij heeft me geblokkeerd ook. Ik weet wel waar het vandaan komt en waarom. Maar daar blijf ik toch echt moeite mee hebben. Vanuit mezelf gezien, waarschijnlijk door mijn verleden voelt het echt als een totale afwijzing van mij als persoon in zijn geheel. En terwijl ik dit typ schiet ik weer vol. Dus daar houden we maar over op nu. Maar dit zijn dan wel dingen die mij echt raken. Ik ben eigenlijk ook echt een gevoelsmens. En dit zit echt diep.gewoon. ook al kunnen dingen misschien niet werken. Maar ook niet meer aan iemand kunnen vragen hoe het gaat gewoon. Heel moeilijk. Misschien ook niet handig dit op te schrijven. Maar ik krop niets meer op. Moet echt leren alles te uiten. Echt bij mijn gevoel te komen. En ik groei hier ook zo goed in. Heb nu ook hierdoor geen momenten meer dat ik echt wil stoppen met leven. Eerder wel.
Begrijp ik het trouwens goed dat je zegt dat je ergens aan de andere kant vd wereld wel iemand hebt? Een relatie bedoel ik dan? Want dat lijkt me dan inderdaad ook heel moeilijk en zwaar. Fysiek contact is zeker belangrijk in een relatie. Het zegt soms meer als woorden ook. Net zoals je ogen inderdaad. Het gevoel daarbij. Herkenbaar.
Werk jij overigens ook nog? Of heb je echt de ambitie om schrijver te worden haha. Je hebt tenslotte talent. Maar omdat je ook zei dat je een cursus gaat doen nog.
Ook bij mij weer een hele tekst ja. Eigenlijk is het ook een samenvatting😊🙈
Maar heb geen ambitie om schrijfster te worden in ieder geval. En had ik in deze tijd ook de facebook groep kunnen opzetten haha🙈En morgen ook weer avonddienst. Tja....maar soms is het fijn toch even iets te delen. Kwijt te zijn. Zeker als dat niet bij iedereen kan. En ook niet met de persoon die je eigenlijk wil. Een te grote afstand. Net zoals bij jou ook misschien.

Groetjes lovely

En kan iemand mij vertellen dat overal waar ik kom en ze een hond of kat hebben dat beestje altijd op mijn schoot gaat liggen. Hoe groot hij/zij ook is🙈ik hou van ze allebei ....dat wel. Maar wel vermoeiend soms🤣🤣🤣

Je hebt een goeie aura dat zal het zijn 🤭

Uit je berichtjes begrijp ik dat je tijdelijk afscheid neemt van het forum, Rhoda. Ga je werkelijk op een epische reis, rugzak in de aanslag en wandelstok in de hand? Of is het meer een reis naar binnen, zonder koffers en paspoortcontrole?

Hoi april

Die naam onthou ik wel. Ben in april geboren😊
Heel vervelend die bijwerkingen. Zeker niet de bijsluiter lezen. Daar wordt je zoiezo depressief van🙈Ben daar ook maar mee gestopt. In het begin bij deze medicatie gaan de klachten vaak zelfs nog verergeren. Maar hou hoop....dit gaat minder worden. Je lichaam moet zich daar op in stellen. Fijn dat er hopelijk een kortere wachtlijst is. Mocht je vragen hebben over emdr therapie mag je ze altijd stellen. Het heeft mij echt verder geholpen. Zoals ik al eerder zei de scherpe randjes zijn eraf. Het is pittig. Dat wel. Je voelt je na zo'n sessie echt brak. Zowel lichamelijk als geestelijk. Bij mij duurde dat vaak 2 tot 3 dagen. Daarna voelde ik me sterker. Het is zwaar. Maar wel echt de moeite waard om het te proberen. Zeker! Ook ik heb er veel moeite mee als mensen dingen zeggen en het niet doen. Ik begrijp je helemaal. Alles met vertrouwen te maken. Veiligheid ook. Hou je sterk! Je bent al echt een topper dat je dit aan gaat! Dat je voor jezelf wilt vechten. Dat betekent dat je een powervrouw bent! Respect voor jou💗. You can do this!

Liefs lovely

Nee nee dat was een soort metafoor, of spreekwoordelijk gezien! Heel heel heel veel rust pakken is het plan! Gewoon in mijn vertrouwde woning nog steeds waar ik al jaren woon (NL) :-)
Reizen is iets voor de toekomst als ik weer beter ben (niet vliegen maar alleen met de trein dat wel dan, maar Europa is zo zo prachtig).

Au revoir 🙋🏼‍♀️☺️

(Niet alleen in de trein bedoelde ik, wel met gezelschap) anders wordt wel wat lonely 🤭

En die grenzen bewaken rodha....moeilijk he🤣🤣🤣
Ik bedoel de tijdelijke afstand nemen van dit forum. Ik weet er alles van. Zoooo herkenbaar dit haha😉

Liefs lovely

Nu houd jij mij een spiegel voor 😄
Dank je wel! 🤭
Nee ik verwacht niet binnen een half jaar terug te zijn.
Het ga je goed Lovely! 💗

Tja....blijft gewoon moeilijk. Ik vindt het superknap als je het wel kan. Zover ben ik nog niet🙈
Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Dan is het altijd goed toch. Jij ook alle goeds💗we gaan elkaar spreken. Ooit...ik weet het zeker. We hebben dezelfde missie. Zo voel ik het😊

Liefs lovely

@ Rhoda, @Lovely @April

@Hoi Rhoda,

Dank voor je geniale tip om kattenpsychologie te studeren. Wie weet word ik ooit nog een fluisteraar voor eigenwijze viervoeters. Alhoewel, met mijn gelimiteerde voorraad kattensnoepjes twijfel ik of ze naar me luisteren. Maar goed, ik sta open voor alles wat leerzaam is –

De laatste tijd ben ik trouwens in een filosofische bui. Al die studies van vroeger... Hoe relatief zijn ze eigenlijk? Uiteindelijk heeft een mens maar één ding écht nodig, en dat is veiligheid. Het begint me steeds meer op te vallen hoe belangrijk dat is. Veiligheid voelt een beetje als de connectie van de ziel: als die verbinding er niet is, werkt niets naar behoren.

Toevallig zie ik Lovely hier op het forum ook vaak over veiligheid schrijven. Misschien valt het me extra op omdat het woord nu in mijn hoofd resoneert alsof het een mantra is. Of omdat het universum denkt: “Luc, tijd voor een upgrade in inzichten!”

Ik denk dat veiligheid voor iedereen anders is. Voor sommigen is het een paard, een kat, of zelfs een hamster die hen nooit teleurstelt. (Tenzij die hamster ontsnapt – dan is de therapie tijdelijk mislukt.) Mensen daarentegen zijn een stuk minder voorspelbaar. Dat blijft me intrigeren: waarom vinden we het bij dieren soms makkelijker dan bij elkaar?

Dus ja, Rhoda, terwijl ik jouw post aan me voorbij liet gaan, schoot deze gedachte door mijn hoofd. Ik dacht, laat ik het even delen

O, Er schiet me nog wat door het hoofd… Je zei dat je alleen bent, maar je niet eenzaam voelt. Dat bewijst maar weer dat alleen-zijn niet hetzelfde is als je alleen voelen – en het hoeft dus ook niet altijd een bron van lijden te zijn. Misschien herken je jezelf wel een beetje in je kat, of verlang je dat te doen. Jouw kat lijkt misschien alleen, maar voelt zich eigenlijk heerlijk – als een kat die eindelijk van die irritante hond af is. Maar als je wél lijdt aan eenzaamheid, dan voelt alleen zijn meer alsof je diezelfde kat bent... opgesloten in een kamer vol honden die allemaal hyperactief zijn en jouw staart als speelgoed zien.

Het laat zien dat eenzaamheid niet zozeer het gebrek aan mensen om je heen is, maar eerder het missen van een soort zielsverwantschap... of hoe je dat ook wilt noemen.

@Lovely
Ik ben zeker van plan om nog op jou te reageren, en @April, ook jij staat nog op mijn lijstje. Ik meld het even, zodat jullie niet denken dat ik van de aardbodem ben verdwenen. 😊 Het is hier namelijk een drukte van jewelste, maar wees gerust: ik denk aan jullie tussen de bedrijven door!

Liefs,

Luc

Je hebt het maar druk met al die vrouwen luc haha😉
Je kunt beter kippen houden toch🤣🤣
Maar doe vooral rustig aan. We weten wel dat je ons niet vergeet😊
Ik heb het zelf ook druk vandaag. Straks ook nog werken tot 11. En met veel geluk een half uurtje pauze. Ik snap steeds beter waarom er een personeelstekort is in de zorg🙈

Liefs lovely

Lovely Grapjas, ik kan het natuurlijk niet laten om hierop te reageren. Die vrouwen waar je het over hebt, lijken allemaal ergens in de lucht te fladderen. Hier op de grond is er geen eentje te bekennen. Misschien zijn ze bang dat ik ze op zou eten en alleen hun beentjes achterlaat, zoals die kippen van u... als een soort culinaire Hannibal,

En eerlijk? Misschien hebben ze daar wel een punt. Ik ben namelijk behoorlijk knuffel- en kusachtig aangelegd. Om nog maar te zwijgen van mijn zeer stoute, passionele kant. Die laat ik trouwens voor het gemak even buiten beschouwing, voordat ik je compleet van je stoel blaas.

Hoe dan ook, ik ben van plan straks op je lange tekst te reageren. Maak je geen zorgen, ik doe dat op een veilige afstand. Dus geen paniek: je hoeft je niet meteen een vluchtplan te maken. 😊

Hahaha ik ga echt stuk om jouw teksten🤣🤣🤣
Maar heb niet snel paniek hoor. Ik ben niet zo bang aangelegd. En nu ga ik racen naar mijn werk. Groetjes!

@Lovely

Je hebt heel wat meegemaakt, zeg. Trauma’s van vroeger en nu... En als je te maken hebt met een narcistische partner, weet je dat je een ware overlevingskunstenaar bent. Echt, dat is zo’n beetje de Mount Everest van emotionele uitputtingsslagen. Zelf had ik ooit een narcistische vrouw ontmoet. Het duurde gelukkig maar twee maanden, want ik had het redelijk snel door. Maar die twee maanden? Die voelden als twee eeuwen. Ik heb medelijden met iedereen die er jarenlang in vastzit. Dat is alsof je een marathon moet rennen met een baksteen aan je enkel.

Je zei dat ik je aan iemand doe denken. Dat hoor ik wel vaker. Blijkbaar heb ik een soort “bekend gezicht in woorden.” Misschien ben ik gewoon een wandelend déjà vu. Tegelijkertijd geloof ik dat iedereen uniek is, inclusief mezelf.

Wat betreft online contacten: Ik denk daarbij dat voorzichtigheid belangrijk is. Ik ben ook van het team “grote afstand rustig overbruggen” in plaats van “te snel dichtbij en dan botsen.” Maar dan komt mijn innerlijke rebel, De Frisse Durfal, om de hoek kijken. Die roept: “Boem! Alles nu! Waarom wachten?!” Het is alsof ik twee stemmen in mijn hoofd heb – een wijze monnik en een ongeduldige kleuter – en ik probeer die in balans te houden.

Over jouw opmerkingsvermogen: chapeau! Je hebt het goed aangevoeld. Er is inderdaad iemand aan de andere kant van de wereld. Lang verhaal kort: het is een relatie op lange afstand, en geloof me, dat voelt soms alsof je rijst zonder sambal eet. Technisch gezien klopt het, maar er mist iets essentieels. Niet aan te raden dus.

Het is best pittig en ja, heel vaak voel ik me heel eenzaam. Niet door haar, en ook niet door mezelf, maar door de situatie. En hoewel ik hier niet in detail op kan ingaan, doet het me goed om te weten dat iemand het ziet.

Dan over dat boeken schrijven: een collega vond ook dat ik dat eens moest doen. Maar serieus, waarover? Bovendien, zelfs jij leest geen boeken! Voor wie moet ik ze dan schrijven? 😊 Mijn interesses springen alle kanten op, alsof mijn hoofd een kinderboerderij is vol enthousiaste diertjes. De kippen heb ik al van jou gekregen. Rhoda brengt de poes, Wat zou April haar favoriet beest zijn? Wat ik wel altijd heb gedaan, is brieven schrijven. Mijn eerste brief schreef ik al op mijn 14e naar een meisje. En nee, ik ga mijn leeftijd hier niet verklappen. Het enige wat je moet weten is dat ik ouder ben dan mijn schoenen, maar jonger dan mijn zorgen.

Ik stuur je later een link naar de cursus die ik ga doen. Misschien inspireert het je! Tot later maybe, Lovely 😊
prh.be/meerdaagse-cursussen/kalender-meerdaagse-cursussen/herstellen-van-pijn-uit-mijn-verleden

Nou ben vandaag al gebeld door de kliniek voor een eerste soort van intake. Het was na 15 minuten duidelijk dat ik zeer in aanmerking kom om snel geholpen te worden dus wordt binnenkort gebeld voor de echte intake. Ik vind bijzonder, bij de ene krijg je anderhalf jaar te horen terwijl bij de ander veel sneller geschakeld gaat worden.

Ik heb al een paar pogingen gedaan om je een bericht te sturen, April, maar blijkbaar had mijn postduif er geen zin meer in of is hij onderweg verdwaald. Misschien heb ik de laatste tijd te veel geschreven hier? Hopelijk landt een korter bericht wél in jouw buurt! Hoe dan ook, super om te horen dat je nu sneller geholpen wordt. En ja, ik zag je laatste berichtje net ook—ik begin bijna te denken dat jij sneller bent dan mijn toetsenbord. Misschien landt straks ook dat berichtje dat ik eerder probeerde te sturen, geïnspireerd door jouw oorspronkelijke beginberichtje. Ach, wie weet—misschien vindt het vanzelf z’n weg, net als een verdwaalde ballon in de wind.

Kan zijn dat je bericht te lang was? Anders kan je je bericht ook altijd opslaan ergens in word voordat je op de Button klikt

Ik schrijf mijn berichten meestal eerst in Word; dat helpt me om mijn gedachten gemakkelijker te ordenen. Het bericht was niet langer dan mijn berichtje aan Lovely, denk ik. Waarom het niet verscheen, weet ik eerlijk gezegd niet. Misschien probeer ik het straks nog een keer.

Bedankt voor je bericht Luc! Je inzichten kloppen!
Kan niet geloven, dat iemand die zo sociaal overkomt, ook eenzaam kan zijn.
Maar er lopen hier vast veel potentiële soulmates rond op dit forum voor je!
Helaas moet ik het een mij voorbij laten gaan…. Gezondheid en rust nemen is prio 1….
Groetjes aan het prachtige België van mij en mijn kater haha
En wie weet tot ooit!
@ april: ik ben trots op je! Heel veel succes ook met je herstel in de kliniek, dat je maar snel geholpen mag worden daar!
Rodha

Bedankt voor je hartelijke bericht, Rhoda! En ja, het is inderdaad verrassend dat iemand die sociaal overkomt ook eenzaam kan zijn, maar ik ben een textrovert – ik bloei helemaal op in geschreven woorden, terwijl mijn echte leven soms net iets minder sprankelend is. Misschien omdat mijn toetsenbord altijd geduldig naar me luistert

Ik begrijp helemaal dat je gezondheid en rust op de eerste plaats komen, en daar heb je groot gelijk in! Geef je kater een aai van me (of een hele filosofische blik, katten waarderen dat ook). Groetjes vanuit België, waar de wafels warm en de frieten krokant zijn. En wie weet, tot ooit – misschien kruisen onze paden zich weer, ergens in een topic vol tekstroverte zielen!

@April: Telkens als ik jou een bericht probeer te sturen, krijg ik hetzelfde antwoord: Bedankt voor je bericht! Deze komt binnenkort online te staan. Maar blijkbaar is binnenkort een rekbaar begrip, want het verschijnt nooit. Andere berichten komen wél door, dus nu denk ik dat mijn Belgische woordenschat het probleem is. Misschien snapt de censuurrobot iets niet en heeft die besloten: Nee, dit is te gevaarlijk, blokkeren die man!

Ik probeer het later nog eens met wat Nederlandse brave en saaie vertalingen, misschien iets in de trant van houdoe of gezellig. Het is jammer, want ik had je graag iets gestuurd.

Ik blijf optimistisch en hoop dat een poging niet verdwijnt in het digitale zwart gat! 😊Maar eerst neem ik zelf even een pauze. Ik heb al behoorlijk wat pogingen gedaan, en soms is het goed om even afstand te nemen voordat ik opnieuw probeer. 😊

En Anoniem (p): toch ben ik blij/gerustgesteld iets van je gelezen te hebben in de reacties, ik was je niet vergeten
Rodha

Misschien landt mijn zoveelste poging nu eindelijk—ik begin me onderhand een beetje de Houdini van verdwijnende berichten te voelen!

@ April,

Ik lees pas sinds kort in jouw topic mee, dus ik ken je verhaal nog niet in detail. Maar toen ik je eerste bericht zag, dacht ik meteen: “Hoe kan ik iets schrijven dat troost biedt?” Vervolgens besefte ik: troost werkt alleen als de ontvanger ervoor openstaat. En daar zit vaak de crux, toch?

Zelftroost is een beetje als een buffet: je kiest wat je nodig hebt en laat de rest liggen. Woorden kunnen soms helpen, maar even vaak slaan ze de plank mis—zelfs Shakespeare moet af en toe gedacht hebben: "Ik kap ermee, geef me maar een glas wijn."

Daarom sta ik hier nu eigenlijk een beetje met mijn mond vol tanden. Of, als ik eerlijk ben, zonder tanden. (Gelukkig is dit online, want dat zou er nogal maf uitzien.)

Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik geloof dat liefdevolle aanwezigheid vaak meer helpt dan woorden. Gewoon iemand die er is, zonder poespas. Ik voel me op de een of andere manier verbonden met jou, misschien omdat ik zelf weet hoe het is om me een beetje een buitenstaander te voelen. Mijn moeder vond mijn bestaan bijvoorbeeld niet direct iets om een feest voor te geven, en dat heeft me jarenlang het gevoel gegeven dat ik een soort crimineel was. Mijn "misdaad"? Gewoon bestaan.

En nee, ik heb het ook niet allemaal op een rijtje. Er was een tijd waarin zelfs mijn therapeut zei: “Luc, ik weet het niet meer.” Ze adviseerden medicatie, maar rebels als ik ben, haalde ik die nooit op. (Tip: niet nadoen! Medicatie kan echt nuttig zijn.)

Dus hier ben ik, een ex-label "ongeneselijk," die nu gewoon zijn eigen kronkelige pad bewandelt. En hoewel mijn verhaal misschien niet direct een oplossing biedt voor jou, wil ik het toch delen. Gewoon als teken dat er iemand is die aan je denkt en je een warm hart toedraagt.

Dat wilde ik speciaal tegen jou zeggen.

Met een knipoog en een mond vol tanden,

Luc

YES, HET IS GELUKT! Zoals ik al vermoedde: automatische censuur was de boosdoener. Nu heb ik maar een veel braver en saaier woordgebruik gekozen, maar hé, het belangrijkste is dat het berichtje eindelijk is aangekomen. Toch een kleine overwinning, al is het dan in censuurvriendelijke taal! 😉

@luc en @ april
Ik reageer later vandaag nog op jullie berichten.
Ben ook niet van de aardbodem verdwenen🙈
Maar hij plaatst ook mijn (lange) teksten nu niet😅

Lovely

Hoi April

Superfijn dat je nu sneller hulp gaat krijgen. Waarom dat dit bij de ene praktijk/instelling sneller gaat als bij de andere heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit welke inzet en moeite een hulpverlener wil doen. Of dat degene met name bezig is met het feit dat hij/zij aan het einde van de maand salaris gestort krijgt. Zo zie ik het helaas vaak gebeuren. Gelukkig is er nu wel iemand geweest die de moeite heeft genomen om jou wel heel serieus te nemen. En zijn deze mensen er gelukkig ook nog. Het zal een zwaar traject worden. Maar als je de juiste psycholoog treft dan zul je merken dat je er veel aan hebt. En je hierdoor er uiteindelijk sterker uit gaat komen. Mijn indicatie is ook verlengd bij de psycholoog. Ze kan mij nog niet loslaten ondanks de enorme groei die ik al doorgemaakt heb de afgelopen 3 maanden. Maar ik ben er inderdaad ook nog niet helemaal. Trauma's kun je ook niet letterlijk overwinnen. Het een deel van je maken en daarnaast verder kunnen leven is ook al een hele stap. Alles met stapjes steeds. En dan leer je ook zoveel over jezelf. Kun je dingen veranderen en uiteindelijk ook weer echt gelukkig zijn. Het kan echt bestaan naast elkaar. Nooit gedacht, maar toch gebeurt het. Jezelf deze ruimte geven. Gevoelens toe laten. Weten dat dit kan en mag. Altijd. En met de juiste ondersteuning daarin gaat dit lukken. En dat wens ik jou ook toe! Alle kracht ook. Die kracht zit in iedereen. Al zit deze ook zo diep weg gestopt soms. Je kan hem ook weer naar boven halen met de juiste hulp. Vertrouw daarop. Op mindere momenten draai ik altijd step by step van whitney Houston. My song💗

Liefs lovely

Luc. Ik krijg al uren mijn verhaal niet geplaatst. Probeer het later weer. Deze site werkt heel vaak slecht jammer genoeg. Erg verouderd ook.

Ja Lovely, ik had precies hetzelfde probleem gisteren toen ik een berichtje naar April wilde sturen. Het ligt niet aan de lengte, maar aan een superstrenge bot die ergens in de digitale schaduw zit mee te lezen. Hoe langer onze tekst, hoe groter de kans dat er iets in staat waar die bot zijn digitale wenkbrauw bij optrekt.

Als het een echte, strenge schooljuf was, kon je tenminste nog boos worden of een zuur gezicht trekken. Maar ja, bij een bot die geen gezicht heeft, kom je daar helaas niet ver mee. Het blijft een raadsel waar het precies op vastloopt. Soms lijkt het echt iets kleins te zijn. Zo ontdekte ik dat “Wat ap” voluit schrijven voor mij niet werkte (zie ander topic). Toen ik het afkortte naar "WA," floepte het berichtje ineens wél door.

Het is een beetje als een gokspel: probeer je geluk en hoop dat de bot mild gestemd is! 😊

Hahaha. Kan nu even lachen.
Maar net niet. Wat ik ook probeer of verander. Het lukt gewoonweg niet. Misschien later nog. Er vliegt zometeen wel een tablet door de lucht. Ook al kan die er niets aan doen. Het wordt toch echt tijd om een andere vorm van groep op te starten. Dit is niet goed voor mijn humeur🤣🤣🤣

Hoi Luc
Ik ga hier maar een heel verkorte versie neer typen. Hopelijk plaatst hij het dan wel. Normaal ben ik niet van die lange verhalen. Maar de laatste maanden wel. Van je af schrijven helpt zeggen ze. Of het een echte narcist is? Ik weet het niet. Hij heeft zeker narcistische trekken. Dat zeker. En wordt er niet beter op. Ik heb naar je cursus gekeken. Zeker heel interessant. Het gaat vooral ook om naar je echte diepe gevoel te gaan. Dat is ook mijn probleem. Ik kan dat niet. Want waarom steeds terug gaan naar alle gebeurtenissen en alle bijbehorende pijn verdriet en angst. Het werd te zwaar voor mij. Daarom ook de emdr vroegtijdig afgebroken in overleg. Voorlopig althans.Wel therapie overigens. Daarom zeg ik ook steeds het is een deel van mij. Het gaat nooit meer weg. De scherpe randjes zijn er van af nu. En voor nu is dat goed. Over jou lange afstandsrelatie. Het lijkt me heel zwaar. Niet fysiek en in nabijheid kunnen zijn met degene waar je zoveel om geeft en voor voelt. Ik weet hoe het voelt. En als je ook niet meer kunt bellen, geen contact meer mogelijk is nog zwaarder. Als je niets meer kunt betekenen voor iemand op welke manier dan ook, niet meer kunnen vragen hoe het gaat met iemand is echt heel moeilijk. Ik hoop dat het voor jou anders wordt in de toekomst. Dat de afstand kleiner wordt.
Ik heb trouwens nog wel een hond voor je in de aanbieding voor je kinderboerderij🤣
Wel een met gedragsproblemen. Maar heb ik soms ook, ben ook niet alleen maar lief altijd. Maar als ik je dat allemaal ga vertellen val jij misschien ook van je stoel🙈🤣

Liefs lovely

En hij heeft het geplaatst😅😅😅
Mijn tekst was denk ik vier keer zo lang.
Maar ik bewaar hem wel. Komt nog wel een keer. Maar niet hierop. Dat lukt dus niet helaas.

En ik wil nog even kwijt dat je echt talent hebt in schrijven. Ik moet er zeker om lachen😃om de grappige stukjes dan natuurlijk. Je hebt zeker humor! En dat brengt ons de dag door toch.
Ik zit er voor nu even doorheen. Werk en thuis alles. Het is even teveel. Oppassen dat ik niet ook een burnout krijg🙈
Morgen weer een nieuwe dag. Bijna weekend😅

Beste Lovely,

Narcisme of niet, ik kan alleen maar delen hoe ik je in deze paar dagen heb ervaren—en natuurlijk is dat slechts een momentopname, want ik kende je daarvoor niet. Wat ik nu zeg is dus puur subjectief: je komt op mij over als een ontzettend lieve vrouw. Je lijkt je oprecht in anderen in te leven, en ik zie hoe het je raakt als iemand ineens niets meer van zich laat horen (zoals die persoon met wie je ook buiten het forum contact had). Zelfs een eenzame-hartenbureau op Facebook opzetten? Dat is echt bewonderenswaardig en altruïstisch!

Maar ironisch genoeg zijn dat precies de eigenschappen waar narcisten dol op zijn. Het lijkt bijna alsof ze een radar hebben voor mensen zoals jij—zachtaardig, empathisch en met een groot hart.

Het klinkt alsof je nog te maken hebt met diepe wonden uit je kindertijd. Dat lijkt me ontzettend zwaar. Misschien zou het goed zijn om je ook een beetje te verdiepen in narcisme (als je dat nog niet hebt gedaan) omdat kennis je kan helpen de valkuilen te herkennen en te voorkomen dat je weer gekwetst wordt.

Die vechtscheiding waar je doorheen gaat, klinkt als een heftige tijd. Maar wie weet, misschien blijkt het achteraf wel een zegen. Soms is het beter om een nieuwe start te maken en ruimte te creëren voor heling—een toevluchtsoord waar je tot rust kunt komen, waar je je op je gemak voelt en waar je contact kunt maken met je diepste behoeften. Ik wens je zo’n plek van harte toe, Lovely.

En ondertussen ben ik ontzettend nieuwsgierig geworden naar die ‘stoute eigenschappen’ die je eerder noemde. Wat voor spannende kanten zijn dat, die me van mijn stoel zouden doen vallen? Kom op, ik ben klaar om omvergeblazen te worden—vertel me meer, vertel me alles!

Met een warme groet,

Luc

Wat burnout betreft, ik moet zeggen dat Bot Juf Censura vandaag haar steentje wel heeft bijgedragen , nietwaar? Het is bijna komisch: je komt naar het forum om eindelijk wat verlichting te vinden van je burnout, en dan komt Juf Censura gezellig binnenwandelen om dat proces nog even extra te versterken. Wie had dat gedacht? 😅

Hoi Luc
Ik reageer straks nog op jou berichten. Gaat bij mij vandaag even in etappes op berichten hier reageren wegens omstandigheden. Maar wil zoiezo nog iets kwijt.

Groetjes Lovely

Hoi Luc
Een reactie nog. Ik weet wat een narcist is. En ook dat het moeilijk te herkennen is vaak. En diep van binnen weet ik het ook wel. De psycholoog is er ook van overtuigd. Het punt is alleen dat ik mezelf zo dom vindt dat ik alle signalen altijd naast me neer legde. En gewoon maar door heb geleefd al die jaren. Op een soort automatische piloot. Terwijl ik altijd op mijn tenen liep. Ongelofelijk gewoon.
En ik wil geen eenzame hartenbureau opzetten🙈hoe verzin je het🤣
En ja ik probeer me altijd in te leven in anderen.
En ben zeker een echt gevoelsmens ook.
En het klopt dat betreft die andere persoon me dat erg raakt. Ik hou echt van deze man.
Verhaal heel ingewikkeld. Maar als hij lacht gebeurt er echt iets. En hij is ook nog knap😊niet het belangrijkste natuurlijk haha maar toch.
Maar hoe dan ook blijft het moeilijk. Blijf ik me inderdaad zorgen maken om hem. Ik kan alleen maar hopen dat hij een keer appt of belt.
Een teken van leven...letterlijk. Hij zit al even niet op dit forum nu. Ik ken ook zijn schrijfwijze.
Mocht hij ooit terug komen en hij zou dingen lezen maakt het ook niet uit. Hij weet alles al.
En wat mijn "stoute" eigenschappen betreft.
Zo bedoelde ik het zelf niet toen ik zei dat ik niet altijd zo lief ben. Ik bedoelde het heel anders🙈 Maar kan jou humor wel waarderen. En ik kan er ook tegen omdat ik voel dat je het op een grappige manier bedoeld in het enthousiasme van je schrijven.
Ik heb er wel problemen mee als mannen denken dat ze alles maar kunnen maken bij een vrouw. En grenzen overgaan. Sinds ik bijna elk weekend uit ga kom ik dit helaas veel tegen. En zelfs ook op mijn werk. En laat ik zeggen dat ik dan een ander persoon wordt. En zeker niet zo lief meer ben zonder in details te treden. Respect vindt ik heel belangrijk. En ook eerlijkheid. Ik heb dat zelf ook naar anderen toe. En verwacht dit ook van anderen terug.
En ik weet dat omdat ik inderdaad een zachtaardig karakter heb een makkelijke prooi ben om het zo maar te noemen. Maar dan nog gaat er niemand over die grens heen. Dan wordt ik een boze tijger haha. Nog een dier voor op je kinderboerderij. Alleen denk ik dat er dan niet veel andere dieren overblijven meer😅
Ik wens je alvast een mooi weekend toe.
En morgen weer vrolijk op met een big smile😃

Groetjes lovely

De diertjes blijven maar toestromen op mijn zorgboerderij. Nu is er zelfs een tijger bijgekomen—en een boze nog wel. Maar ook die is welkom, want hier mag alles er zijn. Dit is tenslotte een therapeutische en levenwekkende omgeving waar zelfs een tijger tot rust mag komen (of in elk geval niet ál te veel chaos veroorzaakt).

In maart ga ik weer een cursus volgen, gegeven door een ontzettend lieve vrouw. Ik heb eerder cursussen bij haar gevolgd, en ik kijk ernaar uit om opnieuw aan te schuiven. Zoals altijd neem ik mijn innerlijke dierentuin mee—alle beestjes die een deel van mezelf vertegenwoordigen. Maar goed, als ik dat hele dierenrijk aan je moet uitleggen, zitten we hier morgen nog. 😉

Overigens, ik besef dat we hier te gast zijn in het topic van April. We zitten hier lekker te praten, terwijl de schijnwerpers op haar gericht horen te zijn. Dat komt vast door mij, omdat ik op je reageerde. Maar goed, laten we de ruimte geven aan April om te schitteren, want het blijft haar podium, hé?

Ik hoop intussen dat er een prachtige romance voor jou zal bloeien met die voor mij nog onbekende man. En als er hier iemand binnenkomt die jouw bijzondere aandacht trekt, zal ik vanaf een afstandje glimlachend toekijken. Met een goed hart en een stille wens voor jouw geluk. 😊

Hahaha nou die kans lijkt inmiddels klein. Maar mijn gevoel zegt dat er ergens nog hoop is. Misschien naïef. Maar dromen mag altijd toch.
Misschien helpt het als jij mee hoopt. En heb je nog bovennatuurlijke krachten die je zelf nog niet weet😊
En je hebt gelijk betreft april. Zij is de starter van deze topic.
Tegenwoordig lopen er hier veel teksten door elkaar heen. En eigenlijk dit ook niet de plek waar het daadwerkelijk voor bedoeld is. Maar ja zo gaan die dingen nu eenmaal.
Ik wens je in ieder geval veel succes met je kinderboerderij haha. Dat er nog maar veel dieren bij mogen komen.
En ook met je cursus in maart. Ik hoop dat het voor jou veel gaat opleveren. En met zo'n lieve vrouw die het gaat geven komt dat vast goed. Is vaak al het halve werk toch.
Ik kom je hier vast nog wel eens tegen, of waar dan ook. Ik ken nu ook jouw schrijfwijze.
Uniek en met veel humor. Blijf deze humor ook zeker erin houden. Het zorgt bij mij voor een glimlach, steeds weer.
Het allerbeste voor jou! En blijf altijd positief. Doe ik het ook, beloofd! En dankjewel nog voor je mooie woorden! Deze komen ook uit een goed hart, zeker weten!

Liefs lovely

Ik kan het toch niet laten om nog even op een detail in te gaan: “je ergens tegenkomen” … Wie weet, het zou zomaar kunnen! Toevallig las ik in een ander topic dat je uit Noord-Brabant komt. Als je dan ook nog in Zundert woont, wordt het helemaal interessant. Ik woon namelijk precies aan de grens en loop zo nu en dan bij de Albert Heijn binnen. Wie weet hebben we elkaar daar al eens onbewust gepasseerd – als twee vreemden die elkaar later misschien herkennen.

Maar eerlijk is eerlijk, de kans lijkt me klein. Noord-Brabant barst van de dorpen en steden, dus het zou wel een sterk staaltje toeval zijn. Vroeger trok ik nog weleens wat noordelijker, maar tegenwoordig kom ik eigenlijk zelden verder dan Zundert. Tenzij er een hele goede reden is… en dan bedoel ik écht bijzonder. Bijvoorbeeld een Albert Heijn met nóg betere “aanbiedingen”. 😉

Door het woord “aanbieding” ben ik ineens weer in Nederland! 😄 Zo'n aanbieding die je kunt pakken als je het ziet, lekker praktisch. Maar hier in België wemelt het van de promoties, en dat klinkt toch een stuk specialer, vind je niet? Voor de echte magie moet je duidelijk in België zijn… Als dat geen goede eindconclusie is, dan weet ik het ook niet meer!

Hahaha. Nee ik kom niet uit Zundert. Een stukje verder kom je in breda. Daar kom ik wel vaak. Daar woon ik 15 minuten vandaan. Meestal op zaterdagavond. Breda is echt onze uitgaansstad. Supergezellig die brabanders🤣
Veel gezelliger als België😅haha
En ook veel leuker als bij de Albert heijn shoppen.
Alhoewel promoties inderdaad leuker klinkt als aanbiedingen inderdaad.
Dus mocht je ooit nog voor iets spannenders willen gaan als een supermarkt bezoeken kun je altijd nog door rijden naar breda😉
Ze hebben daar overigens ook hele goede restaurants. En je moet wel van dansen houden. Althans dansende vrouwen haha🙈🤣
Goede reden toch?

We kunnen ook een nieuw topic opstarten
Luc versus lovely
Hahaha wat erg dit🙈🤣

Hallo april,

Ik weet niet of je je eigen topic nog volgt hoor, maar hier heb ik inmiddels meer met lovely gecommuniceerd dan met jou…

Maar even serieus, ik denk dat ik je verhaal wel begrijp… of toch min of meer. Ik bedoel, ik hoef misschien niet meteen opgenomen te worden of zware medicatie te slikken, maar soms lijkt die grens verdomd dun. Alsof je op een slap koord loopt en niet zeker weet of je nu een evenwichtskunstenaar bent of gewoon iemand die nét niet valt.

Hoe dan ook, ik hoop dat je ergens een zachte landingsplek vindt.

Ik kan me voorstellen dat je de neiging hebt om je terug te trekken, alsof je jezelf in een onzichtbare bubbel plaatst—niet per se omdat je graag een kluizenares-in-opleiding bent, maar omdat de wereld om je heen soms klinkt als een fanfare zonder dirigent. Te veel prikkels, te veel stemmen, te veel dialoog luc-lovely te veel… alles. Dus bouw je je eigen stiltefort.

Het ironische? In dat fort werd het soms wel érg stil. De eenzaamheid die je moest beschermen, begint je misschien ook te knellen. De paradox van alleen zijn: je zoekt het op om jezelf te redden, maar soms voelt het alsof je juist daardoor verdwaalt.
Het is je terugkerend thema in je leven als ik je begintopic mag geloven — Misschien is een beetje chaos, af en toe, minder erg was dan een stilte die iets te luid begint te klinken.

Daarom wil ik toch even van me laten horen, April… Gewoon, als een kleine ping in de chaos, om je te laten weten: er zijn mensen die je worstelingen snappen. Misschien niet perfect, misschien met een scheve blik en een paar losse eindjes, maar toch—je bent niet onzichtbaar.

Hoi Anoniem,
Ik heb mij teruggetrokken uit mijn topic omdat het een lovely-luc geval werd wat totaal niets te doen had met mijn bericht.
Ik geloof dat ik nu weer voor het eerst kijk sinds 23 januari.
Op zich gaat het wel iets beter nu, al heb ik de laatste dagen wel weer opeens hartkloppingen. Nouja opeens, ik weet ze wel te verklaren. Mogelijk een betere baan en moet aankomende week afrijden. Dank je wel voor je berichtje.

Je vertelde ook dat je in therapie ging (bij een kliniek meen ik) en op de wachtlijst stond en een intake al had gehad, ik hoop dat je inmiddels niet te lang nog hoeft te wachten meer op de juiste hulp want je verdient een gelukkiger leven
Heel veel kracht nogmaals toegewenst met je herstel proces, blijf hoop en vertrouwen houden, succes met afrijden en hopelijk met je nieuwe baan
Groetjes Ano 2

Hallo April, Fijn om te horen dat het op zich iets beter met je gaat. Ik kan me voorstellen dat zo’n "lovely-luc" situatie behoorlijk frustrerend was, zeker als je gewoon serieus iets wilde delen. Daarom schreef ik dat vorige berichtje ook.

Hartkloppingen klinken niet fijn, maar het lijkt erop dat je heel goed weet waar ze vandaan komen. Een mogelijke betere baan en een rijexamen – dat zijn ook geen kleinigheden! Logisch dat je lijf daarop reageert. Hopelijk kun je tussen de spanning door ook wat momenten van ontspanning vinden.

Ik duim voor je, zowel voor die baan als voor het afrijden. En als je ooit weer behoefte hebt om iets te delen, weet dat je niet alleen bent. Ik zal er voortaan op letten dat je de ereplek krijgt die je toekomt—troon, spotlight en misschien zelfs een klein fanfarekorps. Alles om jouw stralende aanwezigheid de centrale plaats te geven die het verdient!💙

Zorg goed voor jezelf!

Kyron (Voortaan ga ik undercover als Kyron—het is gewoon een iets veiliger alias dan mijn echte naam hier rond te strooien.) 😉

O ja, @April, als jij dezelfde April bent als op het voorstellingstopic in Discord, dan blijken we dus leeftijdsgenootjes te zijn! Verrassend, want om de een of andere reden had ik het idee dat je jonger was—alsof je mijn dochter zou kunnen zijn. 😆

Ik ben daar zelf niet zo actief, want het publiek is daar toch net wat jonger, en meer gericht op gaming, en eerlijk gezegd voel ik me er soms als Gandalf te midden van een groep hyperactieve hobbits. Dus heb ik me discreet teruggetrokken, voordat iemand “Oké, boomer” tegen me kon zeggen. 😜

En april, je kan altijd tussendoor iets delen als je daar de behoefte aan hebt, wie er ook met elkaar aan het praten zijn in de reacties. We zijn allemaal op zoek naar steun en herkenning en tips, dus alleen maar fijn als we elkaar kunnen blijven steunen ongeacht wie de topic is gestart. Daar is het hele forum ook voor. Niemand mogen we uitsluiten, de topic starter niet maar ook niet de reageerders zelf. Helaas is een privé optie niet beschikbaar in dit forum, maar als men graag meer behoefte heeft aan wat vaker contact met een dezelfde of meerdere dezelfde personen kan er altijd een extra aparte discord chat opgestart worden, of een Facebook groep of een apart mail adres, en zo zijn er vast nog genoeg andere opties.
Maar ik wou aangeven nogmaals, wacht niet op anderen, deel wat je wilt delen als je daar de behoefte aan hebt, heel veel mensen blijven je online steunen in je herstel proces. En ik hoop dat je in de kliniek ook de juiste ondersteuning krijgt, van mensen waar je het gezicht ook van kan zien en waar je fijne duurzame banden mee kan opbouwen, want dat verdien je!
Groetjes Ano2

Hoi Anoniem, ik ben inmiddels weer van dat discord af omdat ik inderdaad zag dat het allemaal jong spul is en ik zoek toch meer van 40+ en ouder. Je kan wel prive gesprekken hebben, dan moet je op de naam klikken en dan kan je vriendschap voorstel doen. Ik heb al heel lang Discord, want ja ik game ook. Niet zo heel veel meer maar ben er nog wel op te vinden met wat oude game vrienden in het buitenland.

@Kyron, dat zijn hele lieve woorden. Ik gebruik ook niet mijn eigen naam hoor. Zeker niet op iets dat door iedereen gevonden kan worden op internet. Nu probeer ik mijn zenuwen in bedwang te houden want rijexamen is morgen. Ik weet dat ik mijn antidepressiva moet verhogen (vorige week al) maar daar wacht ik bewust mee ivm mogelijk bijwerkingen die ik niet bij een examen kan hebben.

Helaas is mijn vorige bericht niet doorgekomen. Maar ik bedoelde: discord ed voor reageerders die graag privé wensen te praten, niet specifiek voor de topic starter.
Overigens fijn dat het wat beter met je gaat. Dat is een contrast in vergelijking met je eerste bericht. Ik hoop dat het licht op aarde voor jou blijft schijnen, samen met voldoende steun en hulp, zodat je een gelukkiger leven zult leiden! Ook al hebben we ons eigen kruisje, we blijven je steunen! Je hoeft het niet alleen te doen!
Ik was in de veronderstelling dat er alleen maar jonge mensen op het forum zaten maar blijkbaar zat ik er naast :-). Ik ben van mening dat leeftijd niet zo vaak veel zegt, ervaring daarin tegen wel, op hele jonge hyperactieve hobbits na. Ik ben zelf ook geen 40+. Zit niet op discord en ben weinig te vinden op het forum.
Heel veel succes met je rij examen! En ik wens je elke dag een stapje dichter bij herstel toe!

Je hebt gelijk, April… je eigen naam is iets te waardevol om zomaar on-line te gooien. 😄

Wauw, een rijexamen morgen! Ik voel de spanning al door de computer heen. Maar serieus, je hebt je vast goed voorbereid, dus het komt vast goed! Het is begrijpelijk dat je voorzichtig bent met je medicatie; nie-mand heeft zin in de bijwerkingen die komen met de zenuwen van een examen. Maar hé, als je tijdens je rijexamen een bocht te scherp neemt, kun je altijd zeggen: "Oh, dat was gewoon mijn medicatie die even in de knoop raakte!"

Ik weet zeker dat je het fantastisch gaat doen! Zet 'm op en laat je niet zot maken. Denk eraan, je hebt alles onder controle, zelfs als de parkeerplaats er even uitziet als een minigolfbaan.

mooi geschreven Anoniem.
liefs MJM

Prachtig geschreven ✨

Hoi, S.

Ik loop nu ook hij de deur omdat ik een ziekte heb. Gelukkig kan ik er wel oud mee worden maar heb wel weinig energie. Het financiële maakt voor mij weinig verschil omdat mijn werk toch al slecht betaald werd. Ik begrijp je ergenis. Niet meer werken kan een nutteloos gevoel geven. Wat ik mij afvraag is: Kun je niet gaan schrijven ofzo? Of kinderboeken maken? Sorry als je mij nu een zeurpot vind. Jezelf nuttig maken kan toch nog wel? Een virtuele knuffel van mij.

Hoi Tata,

Dank je wel voor je reactie.

Je bent absoluut geen zeurpot, ik ben juist blij met je adviezen! Zien kan ik niet meer zo goed komma maar praten kan ik nog als de beste, dus dat is zeker wel een goede tip.

Ja, die nutteloosheid, verschrikkelijk. Mijn koppie wil wel... maar daar weet je waarschijnlijk alles van.

Wellicht dat ik in de toekomst bij een verzorgingstehuis een bakkie kan doen bij eenzame ouderen, daar zijn er helaas ook heel veel van. Er zijn een paar tehuizen bij mij in de buurt. Praten kan ik nog wel komma maar eerst aan mezelf werken want momenteel gaat het helaas niet zo goed.

Nogmaals dank je wel voor je reactie en voor jou veel sterkte ook met je ziekte en een virtuele knuffel terug,

Liefs s

Heel veel sterkte!! Ik zit in ongeveer dezelfde situatie.
Ik kan helaas niet uitgebreid reageren maar blijf focussen op mogelijkheden en oplossingen, dat is voor nu mijn belangrijkste tip en ik heb “ ‘mijn 54 tips” geschreven onder het kopje “depressie” bij de tips op deze site. Misschien zit daar iets tussen voor je om je ietsje gelukkiger te maken ondanks je ziekte

Heel heel Veel sterkte

Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....

Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....

Mary, Ik had dit niet moeten schrijven. Ik realiseerde mij dat er waarschijnlijk niemand iets zinnigs op kan antwoorden. Dat mensen zich erin kunnen herkennen stond ik even niet bij stil. Wat maakt het ook uit ná de dood. Ik ben er dan toch niet bij. Mary, we leven tenminste met elkaar mee. Beter dan niks niet waar? Ik hoop dat jij ook wat verbetering krijgt in je situatie. De toekomst is nog niet geschreven. Ik ga denk ik maar iets leuks doen binnenkort. Een huisdier nemen ofzo. Of iets anders. Hou de moed erin. En nogmaals bedankt Mary. 🙋‍♂️

Casper.....hoe gaat het? Heb je een huisdier genomen....en ook voor jouw.....hou de moed erin. Mag ik je vragen of je met me wilt corresponderen......zou ik heel fijn vinden. Groeten...Mary

Wil je dit echt?
Ik ben een oude man.

Ik heb dit forum gisteren pas ontdekt.
Ik denk dat Casper het heel mooi omschrijft.
"Ik was altijd veel alleen maar nooit eenzaam"

Dit zijn heel vaak 2 verschillende dingen. Jammer dat het eenzame gevoel er nu vaker is.

Ik ken ook wel verhalen van mensen die zich eenzaam voelen maar allesbehalve alleen zijn (soms voel ik dat zelf ook wel eens)

Bedankt newbee, ook ik heb tijden gekend met veel vrienden om mij heen en mij desondanks dat toch eenzaam gevoeld. Ook had ik weleens het gevoel ver weg te willen zijn. B.v. naar het einde van de wereld. Ik ken het allemaal. Maar eenzaamheid, het doet pijn.

Ik ben eigenlijk heel mijn leven al eenzaam. Ook toen ik jonger was en in het gezin opgroeide. Ik ben best druk met werk ea maar nu ben ik een 55 plus dame en dat gevoel van eenzaamheid is er nog. Vermoedelijk is het bij mij aangeboren. Heb er wel mee leren omgaan maar er zijn momenten dat het een bepaalde verstikking geeft en zo zeer doet dat je geen uitweg meer weet.

Ik begrijp wat je bedoeld Vio, op de kleuterschool stond ik al aan de kantlijn, ik maakte toen al geen contact met anderen. Dit lag aan de benauwde omgeving waarin ik opgroeide.
Vanmiddag even naar het bos gefietst en langs een een drukke straat terug naar huis. Ook ik voelde dat verstikkende. Om mij heen mensen, meestal paartjes die genieten van de zomer. Op die momenten kan ik bijna nergens meer van genieten. Maar ik blijf het wel proberen. Waarom ben jij zo eenzaam?

Hey Casper, sorry zag nu pas je ' reactie'. Ja zou errug graag met je corresponderen. Leeftijd maakt niets uit....veel mensen zijn/voelen zich alleen/eenzaam...leeftijd heeft daar weinig mee te maken.

Inderdaad Mary

En juist in deze tijd van social media lijkt het dat er meer mensen zich eenzaam voelen.

Ik herken het mt periodes ook. Heb nog soms een best druk leven. Maar toch wanneer ik dan 's avond op de bank zit, kan een eenzaam gevoel me soms overspoelen. En dan soms verkeerde afleidingen om het gevoel weg te krijgen.

(En andere momenten vind ik het heerlijk om alleen te zijn.)

Op de vraag van jouw Casper kan ik zeggen dat mijn sociale netwerk niet groot is. Ik werk wel maar dat is bijzaak.

Leon12488

Leon12488 is geen naam of email van mij.

Goh of het hier over mij gaat. Ik weet precies hoe je,je voelt en door maakt.
Ben je man of vrouw? Welke leeftijd?uit welke omgeving kom je? Zou wel met je verder willen kletsen

Komt mij ook bekend voor , je bent hierin niet alleen. Meeste mensen houden de schijn op helaas, wat het nog erger maakt….waarom? Denk dat er ontzettend veel eenzaamheid is in deze tijd, waarin iedereen langs elkaar heen lijkt te leven en alleen met zichzelf bezig is.

Ook alleen en eenzaam .....verdrietig en machteloos....opgesloten en eenzaam inderdaad. Ik ben een vrouw van 58....

Ik voel me ook eenzaam, zelfs binnen mijn huwelijk/gezin. Chronisch ziek, veel pijn, beperkingen en elke dag alleen thuis, alle sociale contacten zijn weg gevallen. Ik had mij het leven toch anders voor gesteld.

Hoi

Is zo herkenbaar jouw verhaal.
Herken het zo bij mijzelf ook.
Maar probeer open te blijven staan voor nieuwe contacten te maken.
Ergens loopt die een persoon wel rond die jouw wel waardeerd om wie je bent.

Groetjes Vivian

Ik sluit me aan bij al jullie reacties.
Ik durf zowat niet meer te investeren in nieuwe mensen zeg maar, maar toch blijf ik het doen. Alleen nu wel naar lotgenoten omdat je allebei aan een half woord waarschijnlijk al genoeg weet.
Ergens ben ik al 52 jaar aan t overleven...
Vaak balen van t leven maar toch volhouden omdat er ergens wel betrouwbare lieve mensen rondlopen. Toch de hoop hoiden op een beter leven.. Doodvermoeiend maar toch doen..

dit is zo herkenbaar!
Ik ben man van 38 nu als je wil kan ik kletsen op Discord.

Ik voel me ook al echt heel lang eenzaam en alleen mijn vader mijn broers mijn zus en familie zie ik nooit
Ik heb ook een vriend en die zie ik maar om de drie weken alleen in het weekend van vrijdag tot zondag dan drie weken weer niet
Ik heb helemaal geen vrienden of vriendinnen wat ik echt zou willen om daar mee leuke gezellige dingen mee te gaan doen maar helaas zit het allemaal mijn niet mee
Zelfs op abc date site werkt het ook al langer niet om in contact te komen met mensen ze willen dan alleen maar relatie en als je dan eerlijk bent dat je die al hebt praten ze al niet meer met je ter wel ik goed aan gegeven heb dat ik vriendschap zoek veel mensen kunnen het verschil hierin niet helaas
Zijn er hier nog leuke mensen die ook vriendschap zoeken en zo alleen zijn ik hoor het graag groetjes van dorina

Zo herkenbaar, ik leef al 20 jaar met een narcist , ben alleen , ben leeg , kan nooit iets goed doen in zijn ogen, mijn leven is een hel

Heey Dorien en Sophie,

Wat verdrietig dat jullie dit mee moeten maken! mochten jullie steun willen hebben kunnen jullie altijd een mailtje sturen naar:

oursoulisconnected@hotmail.com

Ook heb ik sinds paar weken een groeps app gemaakt en iedereen is van harte welkom! En ik hoop dat het met jullie allebei goed gaat.

Groetjes,

Mirjam

Hallo Dorien, ga je echt zitten wachten tot je man veranderd of naar een therapeut gaat? Hij zal nooit veranderen. Pak je bij elkaar, kom in je kracht en laat nooit meer gebeuren dat een man je kleineert. Dat verdient niemand, geen enkele vrouw. Ik ben nu 70, vruchteloos geprobeerd om mannen te veranderen in mijn relaties, is nooit gelukt. Op een zeker moment opgestaan alles achter mij gelaten en een nieuw leven begonnen met mijn dochter. Ja, ik ben single, maar vind het heerlijk. 2 kleindochters, veel afgezien in mijn relaties, ik heb dit onderwerp afgesloten, al jaren, niemand zal mijn hart nog breken. Gelukkig zijn met jezelf en een goede relatie met jezelf opbouwen, dan heb je al veel bereikt in dit leven. Ik heb een paar goede vriendinnen en heb ook lang vrijwilligerswerk gedaan. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect, dat is mijn motto, al jaren. We hebben niemand nodig om gelukkig te zijn. Gelukkig zijn is een keuze, onze eigen keuze. Zet em op meid, veel sterkte. Groetjes Elissabet

He Dorien,

Wat spijtig om dit te lezen,..(ik ken het gevoel van onmacht)
Wat vreselijk allemaal..al wat langere tijd 😔
Misschien moet je jezelf afvragen ( is dit wat het leven jou wilt geven of hoe moeilijk het ook is )
Het leven vastpakken bij zijn hoorns ( door gaan zonder al die ellende )
Je red jezelf wel zonder zo Persoon naast je!!

Dag Dorien, zo erg om te lezen maar zo herkenbaar. Ik zou je zo graag tips willen geven om er mee om te gaan maar helaas hebben deze niet en ben ik er zelf naar op zoek.
Misschien kunnen we elkaar bijstaan met raad. Groetjes

Weggaan. Van jezelf houden.

Ga lekker scheiden dan krijg je je eigen leven weer terug zeker weten die man van je is en blijft het zelfde doen wat nooit veranderd

Wat een zeer moeilijk leven heb jij. Je bent waarschijnlijk een top vrouw maar doordat elke dag te moeten horen ga je het ook geloven. De twijfel bij jezelf wordt zodanig groot dat je u zelf ook zo gaat zien.
Ik ben zelf 16jaar samen geweest met zo een man en ben nu 9jaar gescheiden. Volg nog regelmatig therapie omdat ik nog steeds de woorden van mijn ex in mijn hoofd heb. Ik kan niet meer in spiegel kijken omdat ik mezelf haat. De woorden van hem,blijven heel lang nazinderen. Ik ben zeer blij dat ik gescheiden ben en leef nu gelukkig niet meer in angst. Maar mezelf ben ik wel verloren. Hoop heel erg dat je sterk blijft en doe vooral u verhaal tegen de mensen want anders geraak je u zelf kwijt.

Het internet staat vol met info over narcisme.
Er is echt maar één oplossing.
Dumpen, scheiden, niet meer mee omgaan.
Ik spreek uit ervaring want een gezinslid van mij blijkt een narcist. Mijn hele leven is vern... ze kunnen ongelooflijk goed toneel spelen. Je gaat echt geloven dat ze aardig zijn en om je geven. Maar in praktijk sta je altijd in de wacht, ze doen wel aardig als er anderen bij zijn. Zelfs mijn vader flikte dat. Bestudeer narcisme, dan zie je wat ze doen.

Zo snel als mogelijk deze man uit jouw leven verwijderen !

Hallo,
Hier hetzelfde aan de hand. Ben je man of vrouw en waar kom je vandaan?
Ik ben 52 jarige man uit de buurt van Tiel
Ik hoor wel
Gr

Hetzelfde hier ik ook gewoon rust hebben, en helaas lukt mij dit ook niet ik begrijp wat h
Je bedoeld ik kan mezelf nuet eens motiveten om wat te faan doen ik mis ook de warmtevab de zon ik mis mezelf in hoe ik vroeger waszo onbezorgd en vrolijk en de zon scheen het hele jaar door nu is het donker koud en afstandelijk, en kan ik geen connectie vinden met andere waarschijnlijk omdat ik geen connectie meer heb met mijzelf geen vertrouwen en geen puf meer

Oh zo herkenbaar! Ik ben een 47-jarige vrouw en sinds 2,5 jaar gescheiden. Ik heb genoeg vrienden en familie en om en om een van mijn zonen, die echt hun eigen leven hebben. Ik kan me echt eenzaam voelen en vind de avonden erg lastig. Ik zie er ook erg tegen op. Vraag me soms echt af hoe andere alleenstaanden dit doen. Ik heb ook 2x in de zomervakantie gehad dat zowat iedereen op vakantie was. Dit was echt afschuwelijk! En geeft inderdaad angst en somberheid. Ik hoop dat dit gevoel ooit weggaat.

Ik heb geen facebook helaas.

Ik heb maar een paar tips. Als je een enge droom hebt moet je juist op de monsters afgaan. Dit geld ook voor een angststoornis. Buiten lopen kun je in het begin doen als het donker is. Gaat het niet meer? Dan ga je weer naar huis. Dan kun je trots zijn op het begin van verbetering. Langzaam opbouwen en niet te veel hooi op de vork nemen. Misschien kom je toekomstige vrienden tegen. Dat lukt vaak in het bos. Daar lopen veel eenzame mensen. Succes Gizem.

Ik zou graag zeggen : alles kont goed.
Maar dat is zo'n cliché die ook niet helpt
Kan alleen maar zeggen, ga voor je eigen. Je kan vaak zoveel meer aan dan je zou denken. En alles voor jezelf voor elkaar krijgen geeft goede en sterke energie.

Geef het op zijn minst een kans ! Hoop dat het je lukt

Liefs

Wat heftig dat je een eind aan wilde maken. Gelukkig ben je er nog.
Herkenbaar situatie.

Ik ben ook 10 jaar getrouwd geweest en in de 10kaar heb ik alleen opgegeven voor onze gezin ik heb 4kindren gebaard en opgevoed en dat alleen gedaan terwijl ik getrouwd was . Ik had geen tijd meer voor me eigen leven. Me baan opgegeven me vrienden voor mijn eigen gezin ik dacht investeren komt wel weer. Op een dag zei me ex man ik wil je niet meer en ik hou niet van je maar ik wil wel bij je blijven om voor de kinderen te zorgen. Toen ontplofte ik. En heb het zwaar gehad ik moest knokken voor me bestaan vallen en opstaan ik moest door gaan ik heb kinderen zo dacht ik en ik heb voor me zelf gekozen. Ik heb die man de deur gewezen en laten kiezen of met mij of de deur uit. Hij is dezelfde dag weg gegaan. En tot nu toe. Het duurde even tot ik weer kon functioneren op me benen staan en het verwerken duurt eindeloos tot de dag van vandaag. Maar ik beter af dan met hem ik voelde me altijd gebruikt door hem en niet gewaardeerd en zo eenzaam heb ik me gevoel tijdens onze relatie.

Nu 4jaar later ben ik zo gelukkig van dat toen besloten had om voor me zelf te kiezen.

En ik ben ook nog een keer verliefd ik dacht dat gaat nooit lukken omdat ik geen vertrouwen in had. Maar stil je open voor alle nieuwe dingen. En praten is goed.

Zomaar uit het niets vertelde mijn man dat hij verliefd geworden was op iemand anders na 16 jaar huwelijk vertrouwde hem 100 procent is weggegaan niet meer omgekeken wat een woede ongeloof ontzetting voel mij zo alleen eenzaam verdrietig zo vol ongeloof wat nu moet huis uit werk niet meer hoe nu verder heb geen familie vrienden zijn of dood of ernstig ziek weet niet hoe ik verder moet

Hou vol. Neem de dingen voorlopig dag voor dag. Probeer structuur in je dagen te houden, goed te blijven eten, een beetje bewegen. Probeer dingen te vinden waar je, al is het maar voor even, wat afleiding in vindt. Zoek iemand waar je je hart bij kunt luchten. Je kunt via de huisarts misschien ook een gesprek bij een psycholoog aanvragen. Beetje bij beetje zal er weer wat lucht komen. Je kunt het ❤️

Er zijn helaas massa's mensen met jou problemen inclusief ook ik.hopelijk vallen de elementen ooit eens positief. T.fr.msk.

Wat naar voor je.
Ik herken wel enigszins je verhaal.
En vind het fijn wat te delen.
Mijn man is ook sinds zijn pensioen de saaiheid zelf geworden.
Hij wil steeds minder.
Je gaat dan denken dat het aan jou ligt.
Dus niet.
Wat te doen .
Scheiden.
Heftig vind ik dat.
Maar ik ga me wel erg alleen voelen.

Tiene 72