Eenzaamheid - forum lotgenoten

Hallo,
Ik ben mark ik ben nu 30 jaar oud.
Ik heb het mijn hele leven al op een bepaalde manier moeilijk maar heb er nooit iets aan gedaan ( te trots , beschaamd , ik hou het wel vol , focus op anderen leggen en niet op mezelf)
Als kind uitte ik mijn innerlijke kwaadheid voor al op school door het op te nemen voor de zogezegd fysiek zwakkere en in de confrontatie te gaan met de zogezegd fysiek sterkere . Waarom dat ik dit altijd deed was voor mij toen niet duidelijk omdat ik nog niet veel besef had van wat er zich allemaal afspeelde in mijn leven.
Ik steek het op een groot deel op de scheiding van mijn ouders, op mijn broer die drugsverslaafd is en die ik door de scheiding ook meer dan 15 jaar niet in mijn leven heb gehad , mijn vader heb ik van mijn 3 tot mijn 21 nooit gezien of gehoord ook al woonde hij op een tweetal kilometer van mij.
Mijn stiefvader die me mishandelde op jongere leeftijd heeft er ook geen goed aan gedaan op mijn gevoel vandaag daarbij komend dat mijn moeder nu ook alcoholiste is en de twee halfzussen opvallend hard voortrekt omdat zij jonger zijn en de situatie allemaal nog niet goed beseffen , ik ga in de clinch omdat ik mijn ouders liever anders had gezien en de halfzussen gaan volledig mee in het manipulatie spel van mijn moeder.
Ik neem het hun niet kwalijk en probeer een goede broer te zijn maar het lukt me steeds minder.
Zou liefst van al , alle contact breken met de moeder en de stiefpa.
Ik voel me het 5de wiel aan de wagen als zoon van een andere relatie van de moeder en voel me echt niet thuis en word altijd geconfronteerd met de realiteit en dat is dat de twee halfzussen de moeder en de stiefvader het " perfecte gezinnetje " vormen en ik alleen maar de herinnering ben van een mislukte relatie vroeger.
Ik ga gewoon door en denk aan mijn vrouw en mijn kind en probeer alles beter te doen , maar een babbel met iemand die ongeveer hetzelfde doormaakt zou ik wel kunnen appreciëren al is het maar dat ik er iets kan uit leren .
Grts

6 jaar geleden heb ik een punt gezet achter mijn relatie, maar wat ik niet begrijp is dat de ene vriendschap na de andere vervolgens verwaterde, veranderde of helemaal stopte. Het lijkt alsof ik na teleurstellende ervaringen met een psycholoog, iedereen afstoot. Dat maakt mij eenzaam en onzeker. Ik heb moeite met intimiteit, maar mis de wat diepergaande relaties. Ik heb een dochter, maar haar wil ik er niet mee opzadelen. Zij leidt haar eigen leven en we hebben een goed contact verder.
Ik ben 61 en zit bij een activiteitengroep, maar dat zijn doorgaans vluchtige contacten. De band met mijn familie is niet heel sterk. Ik ben van een tweeling, maar mijn broer was het lievelingetje van mijn moeder. Ik moest knokken voor haar liefde. Tja dit draag ik mee en heeft nog steeds impact op mijn leven. Ik heb nog een broer en twee zussen, nogal rationeel ingesteld. Ik ben nogal gevoelig en dat maakte mij hun mikpunt. Ik wil niet in de slachtofferrol, maar het had anders kunnen zijn.

Ik ben een dame van 20 jaar. Ben op het moment heel erg eenzaam ik heb nog nooit op forum geschreven maar ik dacht misschien voelen mensen het zelfde . Helaas heb ik geen famillie en ook geen contact met me moeder wel een paar vriendinnen maar die hebben het ook druk met school en vriendjes, dus kan ik nergens echt terecht om hoe ik me voel. Ik vraag me af hoe jullie hier mee omgaan

Ik voel me heel erg eenzaam. Ik had leuke vriendinnen dacht ik.. gezellig stappen en drankje doen en toen overleed mijn moeder en raakte ik in de put.

Ik ben 36 en heb geen gezin dus voor mij viel alles in een klap weg.. en dus ook mijn vriendinnen die inneens geen zin meer hadden in een verdrietig persoon als vriendin...

Ik leg moeilijk contact over t algemeen ben best onzeker en ook verlegen. Durf er niet goed alleen op uit te trekken.. heb therapie maar niet t gevoel dat ik daar wat aan heb...

Hopelijk komt aan deze periode ook een einde maar makkelijk is het niet...

Ik ben geboren met autisme, ik heb dispraxy, ik heb een mannelijk tenu maar voel me en ben heeel vrouwelijk, ik ben heel mijn leven gepest geweest zowel op school als op het werk, ik moet gelukkig niet meer gaan werken, dat zou per definitie zelfmoord zijn. ik heb enkel familie op papier, ik heb een paar vrienden maar die zie ik één keer op een jaar. Ik had ondersteuning van psychiater verpleegkundige Sandra, die heeft me gekwestst, steeds opnieuw, omwille van mijn autisme, het is een handicap , en was heel harteloos over mijn vrouwelijkheid, ik wist dit toen al wanneer ik ongeveer negen jaar was!
Ik ben getrouwd met een schat van een vrouw maar zij heeft OCS en ook autisme. Ik heb Sandra aan de deur gezet, definitief.
Ik had ook een ander Lies een vriendin, maar hare vent Stijn is stik jaloers, ze werkt fulltime en enkel bij me deed ze thuisbegeleiding wat snel groeide tot een mooie correcte vriendschap, ze deed dikwlijls beroep op me om har te steunen als zij het moeilijk had. Maar sommige venten zijn echte stomme klotige kortzichtige mannen die eens moeten leren voelen waar een vrouwenhart mee bezig is. Ze vertelde me steeds, ja jij begrijpt dat, maar mijne Stijn niet, ik zegde daarop, ja Stijn is wel ne echte vent hé!
Dus ik heb geen Familie omdat ze zover de wet het toelaat me onterfd hebben, vrienden heb ik niet, en dat wat ik had is er ook niet meer. Ah ja ik had nog zo een stomme vriendin Katrien, maar zij was jaloers en bemoeide zich met waar we ons geld in investeerde, en was bezig om met haar een relatie aan te gaan, terwijl hare vent binnen zat en ik buiten met haar en mijn vrouw aan het werken was ...
ik zoek een vrouw die me aanvaard zoals ik ben, een vrouw waar ik open gesprekken kan mee hebben over emoties, gevoelens, relaties, dat wat ons dagelijks bezig houd, waar we bezorgd over zijn, humor, en liefst ik ben Sommelier Conseil iemand die houd van lekker eten met een degelijk glas wijn.

Hi,

Tjah waar zal ik beginnen..
Ik leef al jaren zonder zin om te leven. Zonder streven. Ik probeer maar wat ervan te maken, zoals wij allen doen, maar ik zie het licht aan het eind al een tijd niet meer. Ik ben hier niet voor asnmoediging of om te horen dat het wel goed komt. Ik zit op een punt dat ik elke dag een paar keer mijn fanasie los laat op hoe fasinerend heg zou zijn als ik op een bepaalde maniet dood ging. Bus die verongelukt, trein die hevig ontspoort of iemand die middernacht uit het niets mijn kamer inloopt en mij door het hoofd schiet. Hmm.. ik schiet er niet veel mee op, maar er zijn niet veel andere dingen waar ik mijn gedachtes mee laat vullen.
Vanaf jongs af aan heb ik moeite gehad met het vertrouwen van anderen. Ik ben vaker teleurgesteld dan niet en heb op een gegeven moment de hoop opgegeven om dat ooit nog eens te kunnen doen. Zo ben ik zelf mensen als vervangbaar gaan zien, netzoals ik dat met elk voorwerp uit mijn verleden deed. Ik gooide het in de prullenbak en wilde nooit aan iets vast zitten van vroeger.
Nu ben ik op een punt dat ik 99% van mijn relaties met mensen zo verkloot heb of er zo nalatig mee ben opgegaan dat ik het niet aan durf om wat nieuws te beginnen. Ook al weet ik dat het voor zo'n 98% van die mensen niet eens wat uitmaakt. Ik ben maar een vlek in het spectrum van hun levens. Dat is ook eigenlijk hoe ik me ten alle tijden voel.
Ik vroeg me af of er anderen waren met een soort gelijke ervaring en ik was benieuwd hoe die er mee zijn om gegaan.
Soms weet ik niet of ik het mis, omdat ik gewoon geen stap wil ondernemen om er verandering in te krijgen.
Ik weet dat het niet makkelijk zou zijn, maar ik heb niet het gevoel dat het me weerhoud. Ik ben gewoon niet sociaal ingesteld en het zou gewoon fijn zijn om iemand in mijn omgeving te hebben die dat accepteerd en dezelfde rust als ik waardeer. Zo iemand ontmoet je niet in een bar of een ander uitgaans gelegenheid lijkt mij..
Nouja ik hoop dat iemand wat licht kan schijnen op de situatie waar ik me nu bevind.

Overigens ben ik 25 jaar en vrij uitgeput
Welterusten

Ik ben (bijna) 28 jaar, ik ben sinds deze zomer single.
Ik woon in een appartement met mijn zoontje die ik om de week heb. De week dat ik mijn zoontje niet heb voel ik mij enorm eenzaam, geen sociale contacten of mensen die eens langskomen. Ik heb welgeteld 1 goede vriend, maar die heeft ook zijn eigen leven.

Ik ben dan letterlijk de tijd aan het aftellen dat hij terug bij mij is, dan kan ik terug een mama zijn,heb ik terug een doel en gezelschap.

Ik ben nogal sociaal onhandig, heb moeite met nieuwe mensen te leren kennen, door ouder te worden heb ik ontdekt hoe gemeen mensen kunnen zijn, het is moeilijk je open te stellen. Het zou fijn zijn hier iemand te vinden die mijn eenzaamheid kan doorbreken

Hallo

Laatste tijd zit ik niet lekker in mijn vel, ik heb geen vriendinnen behalve een iemand die ik weleens zie zo twee keer per maand. Momenteel zoek ik werk en heb nu binnen woonorganisatie werk gevonden met appeltaarten bakken voor woonvoorzieningen in opdracht, heel leuk en houdt mij van de straat. Maar ik mag niets omdat ik onder bewindvoering sta dat had te maken met schulden in verleden met een opleiding samen met ex vriend. Nu kan ik moeilijk iets nieuws ondernemen vind ik, want sommige zaken gaan online geregeld. Ook maak ik moeilijk contact met mensen want ik heb niets te zeggen of vertellen ik maak niets mee... dat is het. Ik heb alleen een aquarium thuis en moestuintje. Ook heb ik Autisme en klachten over hoofdpijn. Ik zou graag willen bloggen. Niemand luistert naar mijn behoeftes geen begeleidster doet het. Ik probeer wel te zwemmen maar ook dat doe ik alleen. Alleen baantjes trekken en soms met mijn vriend. Ik heb gelukkig wel nieuwe vriend.

Ik ben Kristof 42 jaar en ook vaak eenzaam heb een vrouw geen kinderen zij wil er geen ik wel.. Ook hebben we vaak ruzie over alles en nog wat ze praat of 'negeerd me dan soms dagen en dan voel ik me alleen en eenzaam.
Heb weinig goeie vooruitzichten in het leven verder...

Ik ben een dertiger en ben supergelukkig met me werk.Als ik moet werken dan voel ik blijdschap.Maar buiten me werk om ben ik eenzaam.mensen zoeken mij nooit op en ik ben super spontaan en enthousiast altijd wil altijd mensen helpen etc.maar mensen zoeken me nooit op.Ik voel me altijd buiten de boot vallen

Ik ben een man van 52. Ik voel mij van kinds af aan als alleen. Ben erg gepest in die tijd en denk dat het deels daardoor komt. Ben ook heel beschermd opgevoed. Toen ik zelf uit huis ging ben had ik naast het werk, geen sociale contacten. Ik zag geen mogelijkheden vrienden te maken en was heel bang voor afwijzing. Het was toen heel moeilijk voor mij een club of vereniging te vinden om bij aan te sluiten. Ik zat hele dagen binnen. Door te gaan sporten (ik was erg mager) en toch mijn angst te overwinnen ben ik lid geworden van een sportclub en heb ik het geluk gehad vrienden te krijgen. In die periode ben ik ook verhuisd dicht in een stad. Hier ben ik heel intensief contacten aangegaan en lid geworden van verenigingen. Door mijn geslotenheid had ik nog nooit een vriendin gehad. Omdat ik meer zelfvertrouwen kreeg heb ik ook de stap aangedurfd om hier een stap te maken. Ik was toen 33 en had nog nooit sex gehad. Deze vriendin was heel lief voor mij. Helaas is ze binnen 2 jaar overleden aan kanker. Hierna heb ik nog een relatie gehad van vijf jaar. In die periode was ik wel gelukkig. Ik heb nooit samengewoond. Heb ik door veel activiteiten en hobby’s mijn leven vorm gegeven, maar diep van binnen wilde ik graag een relatie. Ik woon in een leuk, maar klein flatje waar ik mij als ik alleen ben niet zo goed weet te vermaken. Thuis in mijn eentje voelde ik mij erg alleen. Door te verbouwen en klussen kon ik dat wel onderdrukken. Intussen overleed mijn moeder en heb ik een probleem gekregen aan mijn gehoor wat mij erg onzeker heeft gemaakt. Een paar vrienden heb ik steeds gehad. Terwijl ik nog veel sport en dans wilde ik ook graag thuis gezelligheid, maar dat lukte mij niet. Dit heeft 5 jaar geduurd. Ondanks paar goede vrienden en kennissen een gevoel van het willen vinden van een vriendin om samen mee te zijn. Ik voel mij geïsoleerd en eenzaam. Vorig jaar ben ik iemand op mijn werk tegengekomen en dat bleek niet goed voor mij. Ik wilde het te graag, maar zij had zelf problemen. Ik ben heel erg ongelukkig geworden daarvan en het heeft mij heel erg bezig gehouden. In een stomme actie heb ik mijn flat verkocht en nu ga ik in een dichtbijgelegen dorp wonen. Ik wilde graag een huisje met een tuin. Het was een goed idee iets te veranderen, maar doordat ik niet goed in mijn vel zat heb ik een huis op een stille plek gekocht waar ik nu al veel spijt van heb. Ik voelde vanaf het begin aan dat dit geen goede keuze was, maar door mijn gebrek aan zelfvertrouwen heb ik anderen voor mij laten besluiten. Ik ben heel erg bang dat ik straks weer eenzaam ga worden omdat mijn activiteiten niet meer zo dichtbij zijn. Ik had gedacht dat een huis met meer ruimte juist positief zouden zijn. Ik ben heel erg bang om weer af te zakken en eenzaam te worden. Ik zie nu in dat het alleen en gesloten zijn in mij zit en dat juist activiteiten en contacten goed voor mij zijn. Met mijzelf kan ik het niet goed vinden, ik houd niet echt van mijzelf denk ik. Ik moet nu verder en heb vrienden gevraagd voor de verhuizing. Ik ben zo bang dat ik weer terug ga vallen.

Hallo, Ik ben vierendertig jaar oud en heb autisme of ASS. Voor mij is het heel moeilijk om contacten te leggen en die te onderhouden. Nu heeft de overheid beslist om mijn zorgbudget in te perken vanaf 1 januari 2020, waardoor ik minder beroep kan doen op individuele hulp. Dit heeft natuurlijk geen goede invloed op de contacten die ik heb met collega's. Ik heb wel vrienden, maar kan mijn gevoelens niet bij hen uiten, omdat het ook mensen met autisme zijn. Mijn gevoelens kunnen erg negatief zijn, waardoor ik deze mensen ga afschrikken. Omdat ik niet bij hen terechtkan, moet ik me richten tot professionele hulp, die, door de beslissing van hogerhand, ook niet altijd beschikbaar is. En het gekke is dat ik nu, door het uitbreken van dat coronavirus, nog eens verplicht ben om drie weken alleen thuis te blijven zonder enig nuttig werk te kunnen doen.
Maar hier wringt het schoentje misschien nog het meest: door het autisme herken ik niet altijd gevoelens van verliefdheid en omgekeerd zie ik het vaak ook niet in anderen ten aanzien van mij. Ik heb dus nog nooit een
vaste relatie met een meisje of vrouw gehad. Als vierendertigjarige man met autisme (of zonder, maakt niet veel uit wat je hebt), vind je het toch wel een recht om eens te kunnen proeven van een liefdesleven. Maar zelfs dat kan ik ogenschijnlijk onmogelijk bereiken. Dat doet wat met mij. Het geeft me het gevoel dat ik een mislukkeling ben. Niet iedereen weet dit, maar ik hou enorm veel van vrouwen, en wil hun gezelschap leren waarderen, maar dat vereist natuurlijk dat ik enkele mensen meer leer kennen en zo mijn leefwereld uitbreid. En net dat is dus het probleem. Eerlijk gezegd heb ik de moed wat opgegeven.
Ik zie mensen opgroeien, trouwen en kinderen krijgen, maar het lijkt niet aan mij besteed, ook al tikt mijn biologische klok maar verder. Ik voel me vaak eenzaam, niet alleen door het ontbreken van een liefdesleven, maar door vaak niet begrepen te worden of nergens mijn gevoel kwijt te kunnen. Hulp betaal je, en net daarvoor krijg ik niet genoeg subsidies. Het stomme is dat ik die ooit wel had, al moest er door besparingen wat geknipt worden in mijn budget.
Hopelijk is dit wat herkenbaar voor sommigen onder jullie. Ik zou heel graag in contact met soortgenoten willen komen die ook een mate van eenzaamheid ervaren. 

Via deze weg probeer ik met jullie in contact te komen, mocht je dit lezen.

Ik ben haast 62, nooit getrouwd, een zoon van 25, die niet meer thuis woond, maar kerstmis- en zomervakanties thzis doorbrengt.

Vroeger was ik er gezellig, had geregeld liefhebbers, goede mannelijke vrienden. Als alleenstaande moeder werd ik solide. Geen relaties meer, maar des te meer vriendschappen met families en hun kinderen. Een mooie tijd. Er was ook een korte periode rond mijn 45ste met veele singles-events, die ik ook af en toe zelf organiseerde. Met success, twee keer ook voor mij, maar het duurde niet, mijn kind was heel jaloers.
En dan volgden enkele verschrikkelijke jaren. Mijn zoon veranderde heel erg, ik wist niet dat hij aan de joints toe was, ik was blind ervoor, ik was zo zeker, altijd alles voor hem te doen.
We vochten veel of praatten amper met elkaar, want hij was zo hard, zo onredelijk, zonder respekt, zo voortdurend kritisch voor mij. Op school ging het van heel goed naar kwaad en altijd erger.

Vanaf die tijd begon ik, me te isoleeren. Ik wilde de ramp thuis niet aan vrienden tonen. Mijn familie was ver weg, daar was ik blij om.

Intussen is alles weer goed. Niet perfekt, maar we hebben een liefdevolle relatie. Hij doet het heel goed op unif, is erg ambiteus.

In tegenstelling tot mijn zoon met zijn vele vrienden word ik van jaar tot jaar eenzamer. Mijn beste vriendinnen zijn op werk en met die excuus bring ik hele vrije dagen alleen thuis door en houd me met mijn hobbies bezig.

Drie keer per week ga ik buiten naar vertrouwde aktiviteiten, maar ik laat die mensen nooit heel nast bij mij komen. Ze doen het gewoon ook niet, neemen deel en gaan wwer weg.

Ik krijg geregeld uitnodigingen voor eventementen en wanneer ik deelneem, praat ik wel een beetje, maar blijf innerlijk op afstand.
Ik voel me anders, zoals of alle, behalve mij, een gewoon sociaal leven lijden en alledagse vrienden hebben.
Ik telefoneer bij voorbeeld haast nooit, krijg haast nooit telefont9jes.
In tegenstelling tot mijn alledagse eenzaamheid, kan ik af en toe heel groote festen bij mij thuis vieren of dagenlang een of ander mens, die op bezoek in Brussel is, opvangen. En dan ben ik ook de perfekte, toegewijde hostess.

Voelt er iemand zo als ik? Ik mis de tijden, wanneer mijn thuis een soort bijenkorf was en mensen zonder te arzelen met hun kinderen bij mij binnenvielen en wisten, dat ik gelukkig was, hen te zien.

Ik kan heel sociaal binnen een vaste setting zijn (werk, unif, groupsvakantie), ik trek wel mensen aan, want ik grappig en goed geluimd uit de hoek kom en dit in merdere talen.

Maar door mijn innerlijke ontvremding houd ik haast geen kontakt, vele potentiële vriendschappen versijpelen. Ze blijven alleen bestaan indien de anderen de kontakt houden en ik darop reageer.

Sins ik voor mijzelf opkom willen mijn zussen niks meer van mij weten ze houden zich weg afstand zeg maar ze hebben mij nooit serieus genomen maar ik had al die jaren daar mijn ogen voor dicht waarschijnlijk ik heb er alles aan gedaan om het goed tehebben maar werkt niet en het voeld heel eenzaam dat ik een nieuw huis had kwamen Ze niet eens kijken of als we koffie dronken kreeg ik steken onderwater en nog veel meer dat ik ziek was was er niemand van mijn zussen die mij hielp en mijn vader verplichte mij dat ik ze met rust moest laten en mij niet moest aanstellen gelukkig kreeg ik hulp en het mooie is mijn vader heeft mij nooit gemoeten en nu moet ik hem verzorgen met tegenzin en nog veel meer

Jaren geleden had ik tal van sociale contacten , elke dag was ik opstap.
Tot ik meer moest werken en de combinatie niet meer aankon.
Ik was graag al eens een avondje thuis.
Mijn vrienden studeren nog of hebben gemakkelijke uren op het werk.
Dan leerde ik mijn vriend kennen , in het begin ging alles goed maar vele vrienden ben ik hierdoor kwijt geraakt.
Mensen die ik vroeger elke dag hoorde , hoor ik nu soms maanden niet meer.
En dit enkel omdat ik soms al iets alleen met mijn vriend wil doen en minder ga feesten
1 ding leer ik hier wel uit vrienden zijn niet altijd de vrienden die je denkt ...
Vaak mis ik deze tijden wel wanneer ik elke avond weg was maar tegenwoordig hoor ik nog weinig mensen en ben ik er steeds te moe voor geworden