Eenzaamheid - forum lotgenoten

Hai, je verhaal is zo herkenbaar voor mij. 

Gr Elke

Misschien heeft algemeen maatschappelijk werk een geschikte (gratis) cursus die je helpt bij jouw probleem.
Je kunt anderen ( bv. Je zus) niet zomaar verwijten dat jij door haar eenzaam bent.
Kijk eens op de website van algemeen maatschappelijk werk wat ze aan cursussen te bieden hebben. Mogelijk ontmoet je daar iemand.

Hey. Ik wil wel eens met je praten over eenzaamheid. Heb er zelf ook last van en ben 24 jaar. Ik zit vaak achter de pc, dus als je eens wilt skypen ofzo laat je het dan weten? Al lijkt het me niet zo slim om hier je skypenaam te plaatsen... maar anders weet ik het ook niet.

Ik zou ook wel contact willen?

DIt is zo herkenbaar! Ik ben 21 en ik heb geen ecte vrienden om me heen wara ik echt een goed gesprek mee kan houden! zou je het leuk vinden om via social media eens contact te leggen?

Hallo,

Ik zou ook wel contact willen hebben met iemand van jullie? Gezellig te kletsen!

Groetjes

Troost je ik ga er van kapot

Sterkte, ik begrijp je gevoel. Het lijkt me een lastige en visuele cirkel. Het is makkelijker om te zeggen de moed niet op te geven dan te doen. Maar heb vertrouwen, het wordt beter. Je bent niet alleen.

Ik voel precies het zelfde als u heb geen levens moed meer woon in Maastricht

Ik ken het gevoel, ben dan 38. 12 jaar liefhebbende relatie gehad tot het noodlot me partner afnam Ik zette door en iedereen vond en vind me zo sterk. Maar ze hebben geen idee, hoe het is alleen te zijn. Thuis te komen en der is niemand. Ziek zijn en er is niemand. De stilte. Geen arm even om je heen geen knuffel geen klankbord. Je bent single zeggen en kan doen en laten wat je wilt je hebt de vrijheid. Ja dat klopt en dat is soms ook erg fijn en geniet daar van, maar de is ook een andere kant die willen ze niet zien.

Wat vervelend om te horen dat hier zo veel mensen mee strugglen... Ikzelf ben een alleenstaande moeder, wel met familie en een paar vrienden. Maar inderdaad het gemis van een echte connectie. Regelmatig nog steeds depressieve gedachten hoewel ik een paar jaar al uit therapie en van de medicatie af ben. Maar het blijft terug komen. En overdag maar sterk blijven, thuis voor de kleine, op het werk en sociaal. Afleiding zoeken terwijl het enige wat ik wil is iemand hebben om bij uit te huilen. Zodat ik me even niet zo zwaar hoef te voelen. Even me niet zo sterk voor hoef te doen. Maar dat is egoïstisch van me. Het zijn de kleine momenten die je doen laten instorten. Maar we houden vol.

Ik hoop dat jullie iemand vinden die jullie begrijpt. Ik hoop ooit niet meer die eenzaamheid te voelen, maar meer vrede met mezelf. Anderen laten je toch in de steek en kunnen niet geven wat je zoekt.

Ik heb je verhaal gelezen en wil graag enkele discussieonderwerpen met je delen.
Ik ben Frans van nationaliteit.
Als je wilt natuurlijk.

Ja heel herkenbaar

Ik ben gehuwd maar mis een vriendin waar ik kan mee babbelen over van alles , ik ben wel 65 jaar heb een hobby maar kan nooit mijn verhaal eens kwijt onder vrienden , weet niet hoe het hier gaat om eens iets meer te weten
Mvg
Annie

Leuk, die reacties na 10 maanden. Niets. Alleen twee likes, eentje plaatste ik zelf volgens mij. Ik zie soms antwoorden bij mensen die al klagen dat ze twee jaar alleen zijn (en dan nog jong ook). Dat is niets. Nu woon ik al 30 jaar alleen en ben nog niet van alles af. Wel iets meer contacten gehad, maar ik was 'te oud' voor een bepaalde lhbti-groep. Mocht er af en toe komen op speciale avonden, maar verder nergens aan mee doen. Dat vind ik discriminatie. Wil, na een aanvaring, niets meer met ze te maken hebben.

Hoi Pedro,

Vind je het misschien een goed idee om samen te praten over de problemen die we hebben? Ik ben geen dokter ofzo, maar misschien helpt het om gewoon contact te hebben?

Vriendelijke groet,

Jeremy

Zo herkenbaar!

Heel herkenbaar

Mooi verhaal hoor.
Maar voor velen hier niet zo realistisch.

Die kregen ook geen nestwarmte mee, en ook minder kansen van huis uit , met de nodige zelfvertrouwen en eigenwaarde issues als gevolg, ( therapieën helpen helaas niet bij iedereen) en hebben daarbij die fijne partner later ook niet ontmoet. Die worden eigenlijk nooit gekend .

Om dan maar afgerekend te worden op dat je niet positief bent en het dan niet aantrekt, -tegenwoordig is dit heel populair, zo krijgen mensen er nog n eigen schuld gevoel bij -, , is het paard achter de kar binden.

Je hebt ook gewoon wat mazzel gehad , en ik gun jullie absoluut van harte een mooie toekomst.
Alleen veel mensen hier zijn wat verder in dit leven, en daar heeft het gewoon niet in plaatsgevonden, en droogt de hoop wel langzaam op.

Groet.

Dat is mooi en hoopgevend!
Mijn jeugd was ook een ramp, ik heb nauwelijks vrienden of vriendinnen en geen partner.
Hopelijk mag ik ook snel iemand ontmoeten die mij begrijpt

Zo herkenbaar. Maar op fb staan geen echte vrienden, iedereen heeft slechts 1 tot 3 echte vrienden.

Eenzaamheid is rot. Ik heb gereageerd omdat ik het vervelend zou vinden als niemand reageert. En om je sterkte te wensen natuurlijk.

Heel herkenbaar hoor. Je bent niet de enige. Sterkte!

Ik weet natuurlijk niet hoe je persoonlijke situatie is. Maar is Facebook wel de juiste manier mm vriendschappen op te bouwen en te onderhouden? Mensen klikken alleen maar op wat ze zelf leuk vinden. Ik weet zeker dat je een prachtige foto van je grote vriend(in) erop hebt gezet, en als dierenvriend weet ik zeker dat ik op Like geklikt zou hebben.

Maar als je meer Facebook vrienden wilt hebben, stuur dan enkele vriendschapsverzoeken de wereld in. Zelf heb ik geen Facebook account om precies de redenen (en meer) die jij aangeeft.. Misschien kun je beter een andere manier zoeken om vrienden te maken.

En account met veel vrienden, hoeveel van die mensen zijn echte vrienden? Ik vind het echt heel jammer dat je eenzaam bent, helaas weet ik niet wat je daar het beste aan kunt doen. In de eerste instantie zou ik zeggen, zoek meer vrienden ga bij een vereniging, een sportschool er is een legio aan dingen die je kunt ondernemen.

Maar als zoveel dingen in het leven zul je er zelf je schouders onder moten zetten, dat is de beste tip die ik je kan geven.

Jij krijgt wel een like van mij

Héél herkenbaar.
Ik heb ook heel weinig fbvrienden . Maar ik heb géén openbaar profiel . Ik zit wél in verschillende fb groepen. Dan deel je elkanders hobby en interesse en krijg je véél meer reacties dan van je eigen FB vrienden. Soms doen mensen je een vriendschapsverzoek en dáár heb je meer aan dan wildvreemden waarvan je niet weet wat ze leuk vinden of hen interesseert. Ik zit o.a in verschillende hondengroepen. Iedereen leeft met elkaar mee.

Ik weet zeker dat dat een hele leuke foto was van je hondje!!!
Op sociale media is zo veel nep ik doe daar niet aan.
Eenzaam zijn doet veel pijn, zelfs als je een relatie hebt (bij mij dus). Groetjes.

Wees maar blij dat je een leuk hondje hebt!! dan heb je in ieder geval een fijne vriend!!

Facebook is een 'schijn'wereld.

Je moet Facebook lekker niet meer raadplegen en op zoek gaan naar echte contacten. Facebook is leuk maar niet voor eenzame mensen . Die willen echt contact en geen valse verwachtingen.
Ik sta open voor mooie ontmoetingen.

Facebook is zo nep vind ik. Ik heb veel meer aan echte contacten dan via FB.

Ik ken het heb dagen last er van je begint op den duur te denken, ben ik normaal

Lieverd luister goed, likes schijn je ook te kunnen kopen of zoiets heb ik wel eens gelezen. FB is trouwens één neppe zooi! Een pootje voor je lieve hondje.

Ik heb zogezegd veel vrienden op facebook maar geen enkele vriend of vriendin vraagt eens hoe het gaat, via sociale media valt het dus tegen om echte vrienden te vinden met wie ik eens kan praten, eens af te spreken!

Heb het moeilijk om sociale contacten te leggen, ik voel me vooral's avonds heel eenzaam!
Waar ik woon is er 's avonds niks te beleven voor eenzame mensen!
Ik weet echt niet hoe ik sociale contacten kan leggen, op facebook lukt het niet, ben echt radeloos!

Hoi Anoniem hiervwil ik graag op reageren Ik heb wel veel vrienden op fb maar zie 0,00 van deze mensen het komt niet verder als vrienden zijn op fb en af en toe een gesprekje op messenger maar nog steeds ben ik eenzaam hoor
Lieve groet
Yentl

dan heb je gewoon pech als ze jou hondje niet leuk vinden ,,,,als jij hem of haar wel leuk vinden.. misschien is het hondje ook niet leuk,,,het ligt er maar aan hoe je het bekijkt ddddooooeei

O jeetje wat erg. Ook die paar vrienden niet?

Je bent niet hopeloos...deze 50 plusser heeft het ook wel
Ik heb 2 kids maar die gaan redelijk hun eigen gang.
Meestal ga ik er wel erop uit maar sta je toch vaak alleen ( in een hoekje) dan denk ik waarom..en ga ik maar naar huis..mn eigen omgeving....

Zo herkenbaar

beste waar woon je? ik zelf ben van lommel 64 jaar

groetjes

ik herken dit zo. ben achter in de 50. woon je zuid holland?
je bent niet alleen! grtz thea

Hoi, ik herken heel goed wat je schrijft. Ben 61 en getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie mee. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden en heb vooral behoefte aan iemand die ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie

Hoi hoi dit is zo herkenbaar, waar woon jij ?? Zelf woon ik in de kop van drenthe. Als jij niet te ver weg woont zouden wij elkaar eens kunnen ontmoeten ??

Hoi, ik begrijp je volkomen. Het is inderdaad niet gemakkelijk.
Er gaat elke dag zoveel om in je hoofd en dan nog steeds maar vechten tegen moeilijk aanvaardbare invulling van dag tot dag.
zelf ben ik ook reeds lang weduwnaar maar verlang naar eerlijke mensen die ik kan vertrouwen om zo een vriendschapsband op te bouwen. Niet opgeven is de boodschap, elk mens is uniek en dat willen we graag uiten, dat is toch de normaalste zaak nietwaar.
Moest je willen reageren, dan kan dat gerust.
Vele groeten.

ik heb bijna zelfde situatie.

Halo Josiane,ook ik ben in de vijftig en eenzaam en alleen. Mss kunnen wij eens afspreken?

Hallo,ik ben wel getrouwd , maar mijn man heeft andere interesses. Ik zou graag iemand willen kennen om te lachen leuke dingen doen , maar ik woon in Limburg en ben 67 jaar.

Hoi ik kan me 100% in je verhaal vinden want ben ook eenzaam na het overlijden van mijn vriendin.Misschien een idee om een keer een kop koffie te drinken ?

Herken mij hierin.voel meer en meer eenzaam.hoe geraak ik hieruit?

Ik zou graag in contact willen komen met deze vrouw ben zelf ook wel eenzaam moer heb het wel goed.En misschien kan ik die vrouw wer wat helpen en daar in elkaar wat aanvullen,ik kijk uit naar een reactie hier op.Vriendelijke groet. Leen.

Ik ben ook heel eenzaam heb niets van vrienden momenteel in een zware depressie ook in mijn job geen enkele vriendschap

wat moet ik doen als mijn 2 zussen mij pijn doen en iedereen op de wereld tegen mij is? niemand gelooft mij!

Hoi ik las je verhaal en herken hierin helemaal mezelf

Herkenbaar, ik ben helemaal alleen , geen familie en echte vrienden! Uitzichtloos gewoon.

Hoi...ik ben al lang alleenstand sinds mijn vrouw overlijd...ik ben 47 jaar..en ik heb ook weinig mensen om mij heen.
Groetjes

Hoi ik herken het ben de laatste tijd ook eenzaam,mijn man heeft dementie hij is 10 jaar ouder dan ik,ben zelf 61 jaar en merk dat mensen niet meer langs komen ik had ook vriendinnen maar doordat mijn man de hele dag thuis is komen ze niet meer gelukkig werk ik nog maar dat zijn collega's, zou graag
Leuke dingen doen maar er alleen erop uit trekken doe ik niet gauw

Hoi ik heb ook geen vrienden,mijn man heeft dementie dus ik kan daar geen leuke dingen meer mee doen,we gingen vaak naar van der valk mar wat moet ik daar alleen doe,had wel vriendinnen maar die heb ik anderhalf jaar niet meer gezien ze beloven van alles maar komen niet,mis het zo elke avond zit ik alleen op de bank.

Hier ook heel eenzaam geen enkele vriend of vriendin

Er zijn heel veel mensen alleen,ben nu 61 jaar heb heel men leven hard gewerkt heb gelukkig wa vrienden maar …..nog altijd geen vaste partner, en mis dit wel maar elke dag haal ik voldoening uit door bezig te zijn met leuke dingen en ik hoop zo toch nog iemand te ontmoeten.

Ik zit met hetzelfde probleem en ben naarstig op zoek om nieuwe mensen te leren kennen. Waar woon jij?

Beste redactie, zoals jullie kunnen lezen is hier een enorme behoefte aan de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Jammer dat jullie dit niet oppakken. Althans, zo lees ik het hier. En ik ben pas net begonnen met lezen. Ik ben zelf communitymanager van een online platform, dat nog maar net in de lucht is, voor eenzame jongeren en ook daar blijkt de behoefte aan het maken van nieuwe vrienden enorm groot is. Wij gaan proberen dit juist wel mogelijk te maken of op zijn minst de jongeren zelf de ruimte te bieden elkaar te vinden en met elkaar af te spreken. Daar richten we onze community op in: interesses, verhalen, maar ook regio’s. Misschien iets om over na te denken? En excuses alvast als jullie dit inmiddels al doen!

Ik vind het erg dat je zo zit...ik heb ook niemand meer. Het is zwaar maar probeer er weer op uit te gaan. Vrijwilligerswerk of een vereniging of een hobby. Ga niet bij de pakken neer zitten meid. Er zijn veel meer mensen eenzaam en je kunt nog zoveel doen in het leven... probeer het gewoon thuis zitten blijf je eenzaam.
Ik wens jou veel sterkte toe en schrijf jou dit uit mijn hart
Groetjes akkie

Hoi Nathalie, Bedankt voor je feedback en je betrokkenheid. Wij houden het met dit forum bij de mogelijkheid om anoniem je verhaal te kunnen delen en elkaar op die manier te steunen. Super dat je voor de jongeren een aanbod hebt gecreert waar ook behoefte aan is. Succes met je initiatief!
Vriendelijke groet,

Hoi Josiane,
Ik ben wel benieuwd hoe het nu met je gaat, zie deze berichten ook nu pas.
Ik herken mij helaas nu hier ook in
Groetjes

Ik heb precies hetzelfde als jij ben ook in de 50 ook geen mensen om me heen hoe is het nu met je?

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.

zoals je hierboven al ziet je bent niet de enigste. zou graag ook wel vrienden willen hebben ,maar aan de andere kant het kost weer zoveel tijd.

Moeilijk zeg. Gelukkig dat je het op je werk fijn hebt.

Sterkte ermee❤️

Hallo, ik ben ook getrouwd en voel mij eenzaam. Vooral emotioneel eenzaam. Van de ene kant ben ik wantrouwig naar mensen en van de andere kant heb ik echt behoefte aan diepgaande gesprekken Ik probeer contacten op te bouwen en vraag mij oprecht af wat ik fout doe, omdat ik er niet in slaag om diepe vriendschappen op te bouwen. Ik heb wel moeite om mensen te vertrouwen. Mijn kinderen zijn jongvolwassen en ik zie tegen de dag op, dat ze het huis uit gaan. Wat hebben mijn man en ik elkaar nog te vertellen? Hij vindt eigenlijk dat ik alles heb om gelukkig te zijn (en eigenlijk is dat ook, maar ik ben niet meer gelukkig en mijn leven voelt leeg aan...) Misschien zit ik gewoon in mijn midlifecrisis?

Maar ik denk dat je zeker niet alleen hierin staat. Ik heb al heel veel opzoekwerk rond vriendschappen gedaan en eigenlijk bestaat er heel weinig rond bv weinig boeken, weinig onderzoek.

groetjes, D

Wat naar voor je! Ik weet niet of ik een tip heb maar gevoelsmatig zou ik zeggen probeer dingen te doen die je zelf echt leuk vindt, zonder teveel de focus erop te leggen om vrienden te maken. Mensen ruiken het namelijk (bij wijze van) als je ‘op zoek’ bent en dan stoot je het juist af. Probeer dingen te vinden die je in je eentje leuk vindt om te doen maar waar je toch mensen ontmoet (club, sport) en dan gewoon zelf genieten. Zonder die focus. Dan heb je meer kans dat mensen naar je toekomen.
Succes!

Ik herken dit ik ben zelf 24 en heb ook moeite om mensen te ontmoeten, ik heb ook ergens gelezen dat vrienden maken net zo moeilijk is als date, maar idd mensen met de zelfde hobby’s of levens situaties heb je een betere klik mee om vrienden mee te worden.

hey anoniem,
ik voel volledig met u mee ! ooit ook 17 jaar getrouwd geweest en nooit thuis voor de kinderen ( werkte 36 jaar als vrachtwagen chauffeur ) toen mijn ex me verliet stond ik ook half op straat en de kinderen zag ik soms omdat ik buitenland reed. ik was net 40 jaar en zag het ook niet zitten, maar ik heb iemand leren kennen in een frituur waar ik zondag voor ik vertrok iets ging eten ! je komt ze niet altijd tegen in een café of dancing dus die hoop zou ik al niet opgeven ! dat je de verkeerde tegen komt is mogelijk want de perfecte bestaat niet. ook ik heb dit ondervonden zelfs na 22 jaar huwelijk !
even stil staan en doorgaan is makkelijk gezegd maar het doen hé ? ik ben niet opzoek naar iemand maar het zou mss makkelijk zijn, ik leef in mijn wereld die ik zeker niet kan vergelijken met de uwe ! voor mij is het net iets anders, ik ben 62 jaar en heb al wat levens ervaring die niet altijd positief is hé . zijn er geen collega's die even willen luisteren ? of durf je zelf er niet over praten ? ik had altijd wel iemand om eens te ventileren omdat ik ook een prater ben en niet verlegen om fouten toe te geven ! niemand is perfect. ik snap ook dat het met u dochtertje niet altijd makkelijk zal zijn, de papa doet soms moeilijk of er zijn spanningen over stomme dingen die ik los laat. liefde is er zijn voor iemand als die het moeilijk heeft.
kan ook u ex partner zijn die u toch kent ? meestal lukt dit niet maar zou kunnen hé ?
was ik maar jonger ik zou het anders aanpakken ( denk ik ? )
beste anoniem ik hoop dat je er uit komt en zo niet mag je altijd bellen om eens te ventileren !
ik praat zeer graag maar kan ook luisteren ! groeten michel

Hallo,

Ik herken dit verhaal aangezien ik iets vergelijkbaars heb meegemaakt.
Ben een man van 37 en heb een relatie van 10 jaar achter de rug (4 jaar geleden inmiddels) en daar is een dochtertje van 8 uit gekomen.
Toen de relatie uit ging heeft mijn ex mijn vriendschappen die ik nog had kapot gemaakt door verhalen te vertellen die niet klopte waardoor ik werd afgestoten.
Ik heb ook geen omgang met mijn dochter op het moment.
Eenzaam en leeg blijf ik nu over en weet ook niet hoe dit op te lossen, het zou fijn zijn om zo in contact te komen met lotgenoten zodat je ook bij elkaar je hart kan luchten dat kan al enorm helpen!

ken het verhaal. voel mij ook niet thuis in deze drukke wereld. wat doe je eraan, denk gewoon door gaan tot het eind.

Al eens gedacht je aan te melden op een datingsite?

Ik heb 5 jaar geleden dezelfde problemen met mijn gehoor gekregen. Ik weet niet hoe erg het bij jou is. Bij mij begon het met slechter gaan horen. Gelukkig in het lage tonen bereik waardoor ik nog wel redelijk kan verstaan. Ik kreeg last van gonzen en ook gevoelig voor geluiden. Vooral achtergrond lawaai prikkelt heel erg. Ik ben een poos radeloos geweest, ik hield erg van muziek en van leuke dingen doen. Van de hoorspecialist en kno werd ik niets wijzer.
Wat mij hielp was een sessie in Rotterdam waar ik eindelijk begreep dat het in mijn hoofd zit en hoe het werkt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de rust en regelmaat niet echt gevolgd heb, maar mijn focus is er wel vanaf. Ik ben de laatste om jou tips te geven. Ook ik was radeloos en heb serieus nagedacht om er een einde aan te maken.
Probeer het te accepteren hoe moeilijk soms ook. Ga leuke dingen niet uit de weg. Gebruik oordopjes bij concerten. Hoe meer je dingen uit de weg gaat, hoe groter het probleem wordt.
Prikkels zullen er altijd zijn, maar ze worden ook minder. Ik heb een tijdje met meditatie muziek aan geslapen. Gewoon om maar niet steeds te luisteren. Ik heb het ook opgegeven het uit te leggen of nog verder hulp te zoeken in de vorm van medicijnen ed. Te confronterend en helpt niet. Enige wat imo echt helpt is stoppen met nadenken erover en aandacht geven aan je probleem en wat je hoort of voelt in je oren. Laat los hoe je leven was, en het vergelijken en piekeren. Dit is niet gemakkelijk, maar wel de enige weg om er voor een deel vanaf te komen.
Ik wilde wel dat ik destijds een psycholoog had gevonden die mij begreep. Dat was dus niet zo. Misschien kan jij ergens wel die hulp vinden. Er zijn mensen die jou begrijpen.

Ik herken me volledig in jouw verhaal. Óók last van 24/7 tinnitus in hevige vorm plus chronische slapeloosheid, waardoor ik hele nachten 'op' ben. Maar het lichaam geeft aan dat de limit bereikt is. Daarbij komt nog een hooggevoeligheid voor licht- en geluid prikkels. Een tv die te luid staat, kan al teveel zijn. Artsen kunnen niets betekenen.

Hallo shila,

Ik zou wel een luisterend oor willen zijn! Zou je daar interesse in hebben?
Ik vind het namelijk gezellig, kletsen!

Groetjes Chantal

Ja ik weet wat je voelt . Ik ben al jaren alleen . En voel mij ook eenzaam . Het is ook zo dat ik er de ene keer beter tegen kan dan de andere keer . Het is tegenwoordig heel moeilijk om iemand te vinden . De mannen op die datings site , denken alleen maar 1 ding . Er is geen man meer die een relatie wil .

Ik ken het gevoel..vier al jaren mn verjaardag niet..komt toch niemand en ik wordt ook nooit uitgenodigd ook omdat ik gewoon weinig tot geen contacten heb..en dan die gezellige fotos voorbij zien komen ..doet mij soms best pijn..dan denk ik waarom,zit daardoor ook niet meer op Facebook ..ik hoor vaak jij bent spontaan en gezellig..dan denk ik ja nodig mij dan uit???
Denk wel aan andere maar andersom.....dus mijn muur wordt steeds hoger

Waarom vinden "wij" elkaar niet? ongeacht leeftijd?

Herken alles ik zoek een maarje en af en toe bij elkaar blijven overnachten lijkt me leuk. Zo zou je een vertrouwde minder eenzame band op kunnen bouwen en leuke dingen doen al is get in huis. Wat vind jij van zoiets

Wat ik ten 1 ste wil vragen, wat u leeftijd is en waar u woond,?

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.

Shila,

Vroeger ging ik op stap en had zoveel vrienden.
Maar er klopte iets niet daar kwam ik achter.
Ik kreeg medicijnen terwijl ik juist altijd de ideeën had.
En gelukkig nog steeds heb.
Ik had vroeger de "vrouw der vrouwen" en heel veel social contact.

Nu heb ik nogal wat kunst gemaakt, en werk aan mijn tweede album.
Maar das niet altijd iets voor mijn familie, dat telt niet echt.( ze denken anders)
Ik heb mijn eigen studio, zie nog goed uit voor een vijftiger, maar last van vertrouwen in nieuwe mensen omdat ik vaak te open was.
Daarom leef ik nu teruggetrokken,
dit is zonde wat met een beetje financiële middelen zou ik veel kunnen doen.
Expo's houden.
Album dan ook via label
Poëzie album e book uitgeven.
Ectr

Als ik self coaching boeken lees valt me steeds op dat je de mensen moet kennen.

Maar mijn vertrouwen is gebroken.
Dus werk ik veel, lees, en ga s' avonds weer naar bed.
In bed hoort iemand die evenwicht geeft.
Dat kan zo prettig zijn!
Plezier voorop.
Ik ben niet meer rock en roll.
Meer nerdy in mijn studio, en vaak moe van alleen werken.
Mijn verhalen zijn groter, ben mijn rugzak ook aan het leegmaken.
Uiteraard zonder enkeleverplichtingen.
Kun je reageren, ik ben een rustig type geworden, maar met aardig wat inhoud.

Regards,
Marcel

Goede morgen,

met belangstelling heb ik Uw bericht gelezen.

U schrijft, dat U soms dagenlang niemand spreekt.
Misschien hebt U zin, om af en toe te schrijven/te mailen?

Ik schrijf in ieder geval graag en hoop op een bericht van U!

Een fijne dag toegewenst!
Met vriendelijke groet, Rosemarie

U mag mij altijd bellen , ik zou graag met u in contact willen komen en met u de dingen dien die u lleuk vind.

Gr B

Ik Ben 78 en Eenzaam. Als we eens beginnen met samen koffie of iets anders te gaan drinken? Ik woon in Zwolle of is dat te ver weg?

Ik herken alles zo. Ook de ouders kwijt. Met broer geen contact. Geen vrienden. Ook geen baan. Ik wordt ouder en ouder.

Lieve Anoniem,

Weet dat wat je nu schrijf er mensen zijn die dit leest en met je meeleven.
Koester de contact momenten met je zus en broer.
Ik begrijp je wel maar wil wel even zeggen,
Trek jezelf omhoog. Het zal niet altijd lukken, maar houd wel de momenten vast wanneer het je wel lukt lieve Anoniem
Niks is sterker dan de kracht van een mens

❤️🙏

Neem kontakt met me op.Ik zit met heTZELFDE PROBLEEM

Hoi mevrouw of mijnheer.
Ik ben een 83 jarige weduwnaar van 83 jaar en voel mij vask heel erg eenzaam .alle vrienden en kennissen om mij heen zeggen Peter jij doet het best goed maar ze zien mij niet als ik bedroefd en alleen thuis zit en met niemand kan praten wie o wie heeft een oplossing voor mij.

Hallo, ik herken Uw verhaal. Ik maak hetzelfde door. Ben sinds kort weduwe, was mantelzorger, val nu in een groot gat. Voor iedereen gezorgt, wie nu voor mij? Heb geen fam meer en vele vrienden/vriendinnen zijn overleden. Veel sterkte! Mvg Cilia

Dat heb ik ook. Mijn man begrijpt het ook niet goed. En ik zou ook graag iemand hebben waar je iets leuks mee kunt doen.

Ik ben in juni j.l. 80 jaar geworden veel verdriet en nog, ongeveer 30 jaar geen contact met mijn 2 dochters, mijn kleinkinderen nooit mogen zien dat ik ze heb heeft mijn zoon ontdekt op internet, ik heb enkele ziekten, ook kanker 2 stuks gehad, darm en nier kanker voor de laatste krijg nog 2 jaar controlle, mijn zoon is mijn mantelzorg, is 41 jaar ook eenzaam, wij gaan er samen regelmatig op uit , maar hij hoopt ook nog leeftijd genoten te ontmoeten, ik hoop voor mijzelf en mijn zoon een lotgenoot te vinden

Ik hoop dat het nu goed gaat, je bent niet alleen❤ Ik weet zeker dat het goed komt!

Ja zo voel ik mij ook, maar hoe ko. Ik met jou in contact ?

Hallo ik ben 76 jr veel mee gemaakt, ik ben best wel eenzaam ik herken mij helemaal in uw verhaal ik ben best wel sociaal, hou van gezelligheid mag ik vragen waar u woond .

Ik ben 77 jaar 3 jaar alleen vrouw overleden ik zoek iemand voor cantine een gesprekje te hebben

Ik heb mijn zoon verloren 15 Maart ik heb heimwee naar mijn zoon . Het lukt mij niet om mijn leven zonder Erwin te leven . Ik wil contact met lotgenoten . Mijn man is al 14 jaar overleden . Liefs

Ja deze situatie is mij bekend.
Zelf ben ik 77 jaar ook enigsinds.

En daar sta je dan hoe krijg je echte vrienden
Want die hebben we allemaal echt nodig.
Sterkte er mee!

Ik ben 71 jaar moeilijke jeugd gehad narcistische ouders gehad mijn vader zag me nooit staan. In het jaar 1950 moest hij wel huwen want ik kwam eraan. Mijn moeder was een hysterische vrouw haar wil was wet en daar tegenop te komen kon niet. Nu worden kinderen beschermd. Ze sloeg mijn andere zussen want ze durfden wel es rebels te doen, ik niet was bang voor de gevolgen. Mijn keuze van studie kon ik niet maken, het moest maar snit en naad worden zoals mijn moeder. Ik verkeerde in die tijd toen met mijn ex man maar het was niet de grote liefde en ben dan maar gehuwd om weg te zijn thuis. Mijn vader was niet aanwezig op mijn huwelijk stiekem was het uitgekomen dat hij 2 andere vrouwen had en bij 1 andere had hij 2 kinderen. Wat is van dit alles het resultaat geweest? Mijn moeder was toen 48 jaar en heeft zelfmoord gepleegd. Toen had ik nog 2 jongere zussen van 6 jaar
En 13 jaar. Ik heb ze samen met nog een andere zus opgevoed. Mijn vader is na mijn moeder 3 jaar later overleden door kanker
Was 54 jaar. Nadien heeft het niet gestopt nu heb je al iets meer over mijn leven

Ik ben heel erg alleen, geen contact meer met kinderen en kleinkinderen, heel erg verdrietig. Al had ik maar een begripvolle gesprekspartner. Al is het om je verdriet te kunnen delen wan hiir loop je niet mee te koop, daardoor krop je alles op. Met wie kan ik eens lekker praten!?

Het raakt me dat je niemand hebt.Ikzelf zie mijn netwerk steeds meer krimpen , ook veel oorzaken.Met persoonlijk verlies en hoe het je veranderd kunnen maar weinig mensen omgaan.Daardoor ook verlies van werk maar ook energie.Gelukkig zijn er wel mijn kinderen, wat familie en een paar vrienden..Maar toch is het vaak een eenzaam gevoel.Ik weet natuurlijk jouw verhaal, leeftijd en waar je woont niet.
Maar samen praten moet niet zo moeilijk zijn , toch?

Knoop dit goed in je oren want dit is iets waar ik sinds tienerjaren al in geloofde. Innerlijk is veel belangrijker dan uiterlijk. Helemaal eens met wat je zegt over knappe mensen met lelijk karakter. Heb er zelf ook genoeg gekend en snapte ook nooit dat die populair waren. Zou wel een angst reactie zijn om er bij te willen horen maar als je geen mooi innerlijk had hoorde je niet tot mijn vriendenkring. Blijf aub focussen op je innerlijk en wat je ervan kan maken, heb je veel meer aan want uiterlijke schoonheid vergaat,innerlijke niet.

Ben het eens met Millie,

Ik zal je zeggen al ben je zo knap van buiten als je innerlijk zo verrot is dan is het uiterlijk ook maar een leeg omhulsel dus wees blij voor de mooie eigenschappen die je hebt en laat andere je niet vertellen dat je niet mooi bent want iedereen is mooi op zijn eigen manier diegene die je afbranden hebben zeker een probleem met zichzelf dat heeft totaal niks met jou te maken

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje.

Groetjes,
Mide

Ik herken je gevoelens . Eenzaamheid sluipt erin , en voor je het weet ben je een paar jaar verder . Ik zit in hetzelfde situatie . Soms zoals nu doorbreek ik het . Door een vliegtuig te pakken en weg te gaan . Maar als ik thuis ben komen de muren weer op je af . Doorbreken van een patroon is moeilijk . Wens je succes

Wauw hoe herkenbaar!
Ik besefte het ook opeens en toen kreeg ik echt last van het geen echte vrienden hebben die het leuk vinden dat je mee doet
Ik hoor achteraf altijd oh dat had jij vast ook leuk gevonden of dat moeten wij ook een keer samen doen . Nou na al die jaren ken ik dit wel en denk hou je bek nu maar gewoon want je wil helemaal dit niet doen met mij en je wil me er helemaal niet bij hebben anders had je me vooraf wel gevraagd. Mensen denken dat je achterlijk bent ofz . Nou je leest het wel hoeveel vertrouwen ik nog in vriendschap heb

Zo dat is wat eenzaamheid met je doet,jhet laat jou je isoleren van mensen.Vecht er tegen, laat de vijand niet van uw winnen.

Het is er bij mij de afgelopen zes jaar heel geleidelijk en geniepig ingeslopen.

Hallo Hans,
Het is idd ongelofelijk met zoveel mensen in dit kikkerlandje en dan zo eenzaam , ik voel mij ook vaak eenzaam , en ik ben in n het recente verleden dagje weggeweest en dat is zo belangrijk en dat hoefdieren ha n den Mengele te kosten ,maar vooral als je dat samen met iemand of een groep mensen kunt doen dan krijg je wereld weer kleur..
Voor dit ( best grote probleem) moet toch een oplossing zijn!
Zeker als je dit aanpakt met meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Groetjes Astrid

ik wil graag positief reageren, ik ben 83 voel mij 75 en zo ben ik
ook in mijn doen en laten.ik ben weduwnaar, ik wil graag met je koffie drinken om te zien ,wie is wie.
uitstekende gezondheid rij auto (samen gezelliger)
ik wil je graag verwennen en wie weet wordt het beminnen!!

Zo herkenbaar. Zoveel eenzame mensen maar. Op een bepaalde leeftijd vind ik het ook niet zo gemakkelijk meer om nieuwe mensen te leren kennen. In mijn ogen hebben de meeste een relatie, gezin....

Hoi, ik herken heel goed wat je hier schrijft.

Ben 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie mee. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dus dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden die eenzaam zijn of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap. Ook met iemand die zelf ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie.

Ik woon in Oisterwijk, groeten van Ton

Ik weet wat jij doormaakt, ik ben ook niet meer de jongste maar ben net als jij erg eenzaam. Ik zou ook graag mijn verhaal aan iemand willen vertellen. Maar weet niet aan wie. Veel mensen begrijpen niet wat eenzaam zijn betekend. En als je iets verteld luisteren ze gewoonweg niet'.

Hallo Hans,
Las je berichtje en dat lijkt mij verhaal
Ik kan niet geloven dat dit mij overkomt
Eerst gescheiden kinderen alleen groot gebracht gewerkt vrijwilligers werk gedaan
En nu niet meer zo actief ivm reuma
Zou heel graag een partner willen vinden maar dat lukt niet samen is zoveel leuker
Het leven gaat aan mij voorbij
Zou graag nog een paar fijne jaren willen beleven
Liever niet zoals nu
Sterkte

als je er niets met in zit met een dame 65 mag je altij naar het zuiden van frankerijk Koomen

Dag Hans , in welk deel van het land woon je?

Hoi ik ben yeliz in udrecht ook al 10 jaar alleen ik durf niet alleen fakantie gaan en ik ben financieel niet kunnen betalingen ik zoek een liefe man die mij hand vast hout leuke dingen samen doen graag udrecht omgeven
Ik ben 56 jaar

ik ben het gewoon zat.................................zo

Hoe oud ben je, ben je man of vrouw, welke provincie

ben 46, door b12 deficiency is de gezondheid naar de kl.te. klein hoop dat ik helemaal herstel. na 2 jaar injectie, klein beetje vooruit gegaan. maar niet afgekeurd, maar werkgevers staan niet op je te wachten. met al die klachten, geen werk voel ik mij zelf ook geen relatie materiaal en dat houd mij weer tegen om er op uit te gaan.

Heey ik snap hoe je je voelt , mensen komen andere mensen tegen en jij bent ineens niet goed genoeg meer precies
Geloof mij de mooiste vriendschappen ontstaan plotseling zonder dat je het zou verwachten.
Komt allemaal wel weer goed

Hallo desiree,

Ik herken je probleem meteen. Ik ben 25 en voel me ook ontzettend alleen.

Zin om een praatje te maken?

Groetjes loes

Dag Loes,

Ik herken het heel goed. Lijkt het je leuk om met mij in contact te komen?
Ik ben een 27 jarige jongeman. Verlegen en nogal onzeker maar als ik me op mn gemak voel bij iemand kan ik heel grappig en gezellig zijn.

Groetjes Mutti

Ik wil best vrienden met je zijn:)

Hoi ik ben 22 en ontzettend eenzaam , ik lig vaak huilend in bed heb geen vrienden en af en toe weet ik het echt niet meer
Herkent iemand zich hierin

Ik begrijp je reactie. Het is niet eenvoudig, je lijkt me moedig om toch door te gaan met werken, en blijven proberen. Niet eenvoudig maar is heel dapper. Weet dat je niet alleen bent, in gedachte hoop ik op het beste voor je.

Ben 22 jaar voel t zelfde als jou gwn iemand die je kan spreken een luisterend oor dat mis ik ook!

Hier ook een lotgenootje. 20 jaar oud en normaal gezien in de fleur van mijn leven, maar dit voelt nu eerder aan als een dieptepunt. Ben blij dat ik dit forum ontdekt heb want ik dacht dat ik alleen was. Op een dag komt het wel goed :)

Snap het !

Hoi Desiré. Ik herken jou verhaal erg goed. Het uitzichtloze en pijnlijke. Ik ben 32 en heb geen vrienden en alleen nog hecht contact met mijn moeder. Jij bent nog een stuk jonger gelukkig! Heb jij wel contact met jouw familie, broers/zussen, nichtjes/neefjes? Soms kun je met behulp van hen (meegaan naar sociale gelegenheden, via via, sport, samen tijd doorbroken e.d.) ook al een groot stuk van de (sociale en/of emotionele) eenzaamheid oplossen. Liefs en take care!

Hallo,
Bij het lezen van deze reacties, krijg je dan toch het gevoel van niet alleen te zijn op deze wereld.helaas is realiteit toch anders.ben nu reeds 14 j gescheiden, heb 2 volwassen dochters die hun eigen gezinnetje hebben.maar je wil hen ook niet steeds opzadelen met u eenzaamheid. Heb al enkele malen opnieuw geprobeerd om vriendschapsbanden op te bouwen maar steeds merk je dan dat het steeds uitdraait dat anderen je maar gebruiken omdat ze iets nodig hebben van je of merken dat ze kunnen profiteren.
Als je dan probeer via sociale media word je met steeds hetzelfde geconfronteerd of ze proberen je geld af te troggelen. Omdat ze je op je gevoelige snaar weten te trappen...

Er is licht aan de m tunnel!!! Na een poging om een samenleving te creëren is deze poging mislukt en staan mijn dochter en ik er alleen voor. Tijdelijk terug in een weinig moverende situatie van het ouderlijke onderkomen werkt daar niet aan bij.. toch heb ik het goed en ben ik dankbaar daarvoor. Voor iedereen: het komt goed, hoe dan ook!!

Vervelend ik ben ook alleen ik zoek een maatje ben 59 >Lieve gr Ton

Heey!

Misschien een raar advies maar probeer eens te kijken naar een singel vakantie. Ik weet dat het een grote stap is en ook wat mag kosten. Maar dit heb ik vorig jaar 1x gedaan en dat is de eerste keer dat ik echt vriendschap heb mogen ervaren. Morgen zie ik weer iemand van die vakantie. Het heeft mij heel erg geholpen toen. Ondanks dat ik me nu in het degelijks leven nog steeds best alleen voel zie ik wel af en toe mensen

Ik ben 22, en heb hetzelfde......kunnen we niet samen een groepsapp starten?

Hi, ik herken me in je situatie. Toen ik 21, 22, 23 was voelde ik hetzelfde. Als ik nu terugkijk en ik zou mezelf advies geven, dan zou ik tegen "mijn jongere ik" zeggen:

Wat wil je hart ? Doe wat vaker iets wat je graag wilt, dat wat het kind in jou gelukkig maakt. Hoe zit het met je innerlijke dialoog, ben je lief voor jezelf of veroordeel je jezelf? Zijn er onverwerkte emotionele patronen/oude pijn/ trauma’s. Hoe vaak neem je rust ? Hoe goed luister je naar jezelf? Sporten? Stel jezelf de vraag: wat heb ik nu nodig en vertrouw erop dat je onderbewuste je het antwoord geeft.

Hoi ik ben rachel 18 j en ik ervaar precies hetzelfde, vrienden gebruiken je verder alleen maar voor 1 ding en daar ben ik klaar mee wie wil vrienden met mij worden en leuke dingen doen zoals bowlen poolen of kaarten

Dag lieve Desiree,
Het is inmiddels, twee jaar geleden , dat je dit schreef.
Ik hoop , dat je je nu niet meer zo eenzaam voelt.
Je bent zo jong nog .
En ik weet zeker, dat er mensen zijn , die jou lief , mooi , en nodig hebben .
We hebben allemaal behoefde aan echte aandacht .
God houd van ons .
Hij heeft ons gewild .
En jij hoort daar ook bij .
Wat vind je van de natuur?
Van fietsen?
Er zijn velen ,die zich alleen voelen .
Ik voel me ook de laatse tijd alleen , ik mis mijn ouders, mijn overleden zus.
Maar lieverd , ik denk aan je .
En ik hoop, dat ook jij liefde mag ontvangen .
Misschien , een oudere opzoeken ?
Gr en slaap lekker karin

Weet wat je voelt ,ik mijn man plotseling verloren in 2020 ,je zou denken wordt makkelijker na drie jaar.
Maar dat is niet het geval,wel probeer ik mijn zegeningen te tellen als voorbeeld heb mijn kinderen en kleinkinderen en ik heb echte liefde gekend waar sommige hun hele leven naar zoeken. Wens je sterkte en ik hoop dat er nog vele zonne stralen je zal bereiken en alles wat minder zwaar zal aan voelen.
Vriendelijke groet,
Johanna

Update, ik weet dat dit zo niet de bedoeling is maar voor mij gevoel moet ik dit kwijt

Afgelopen donderdag een gesprek aan gegaan met een ggz arts omdat ik er zelf niet uit kom constant in 2 strijd met mezelf en heb voor het eerst in mijn leven het complete verhaal verteld hoe het voor mij voelde als kind en wat ik heb gedaan om aandacht te krijgen die je van je ouders niet kreeg (het faken van flauw vallen) en het niet zien van hulp verleners dat ik letterlijk om hulp schreeuwde. Er zit nog zoveel oud zeer. Wel fijn dat nu alles op tafel licht en het gevoel kreeg van herkenning van mijn klachten

Lieve Mike,
Ik heb veel bewondering voor je. Je doet het toch. Heel goed van je dat je naar het ggz bent gegaan. Super dat je je daar je verhaal kwijt kon. Eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik ben ook eenzaam ondanks dat ik een gezin heb. Wat ikzelf een beetje aan het doen ben is in mijn gedachte mijn eigen beste vriendin te woeden zeg maar. In mijn gedachte benoemen wat ik.goed gedaan heb enzo. Wat misschien iets voor je zo zijn is een buddy of zoiets . Maar Mike je bent een goed mens en je bent al goed bezig vindt ik. Laatst heb ik ergens gelezen dat buurthuizen wel eens iets organiseren zoals op bepaalde data s en tijden koffie drinken of met elkaar buurten. Er zijn op het moment heel veel eenzame mensen heb ik in de gaten. Maar ik wens je heel veel liefde en kracht toe. En ga asjb door met voor jezelf opkomen en het lukt jou daar ben ik van overtuigd..
Lieve groet Diana

Hoi Mike
Ik wilde nog even kwijt dat je je niks van de vervelende reacties aan moet trekken. Dat is makelijk gezegd als gedaan. Doe oortjes in en zet muziek op bv. IK hoop dat je zelf ook gaat inzien dat je enorm veel waard bent.
Ik heb heel veel respect voor je.
Liefs Diana

Ik zou graag zo'n buddy willen, had me er ook voor aangemeld, maar naar 4 jaar nog niks. Ik heb al bij vele Instanties aangeklopt de 1 heeft nog mooier verhaal dan de ander. Maar daar blijft het altijd bij. Ben het vechten een keer zo spuug zat

Herkenbaar hier. Alleen dan mijn mentale gezondheid. En ik ben 22 bijna 23

Moet zeggen dat het door de problemen mentaal ook zwaar is. Naar dat jij je zo voelt en nog zo jong . Veel sterkte voor jou♥️

Hoi, je bent niet de enige, ik heb ook niemand, deze wintermaanden ervaar ik als verschrikkelijk.

Same here..enige wat ik heb zn mn dochters..
Ik hoor ook vaak maar jij bent zo gezellig en spontaan etc...denk ja maar deze heeft geen mensen die mij is uitnodigen oid..ik ben wel zon trut die andere vraagt..maar "we houden contact " dat ken ik nu wel..

Hoi, ik heb ook niemand meer, ben alleen op de wereld en dat doet vreselijk pijn en maakt me angstig in deze tijd😥

Vriendinnen had ik , maar toch altijd het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. Stiekem niet uitgenodigd worden op verjaardagen of andere gezellige uitjes. Ik mocht tussen de bedrijven door wel een keer een kopje koffie komen halen . En ik heb nog wel mijn trots dus op het moment dat het duidelijk werd trok ik mezelf terug en hoeft dat ook niet meer voor mij , voelt zo nep . Nu op een punt gekomen dat er bijna geen vrienden meer over zijn en nieuwe maken lukt niet, kom nergens meer niet op verjaardagen geen uitjes of wat dan ook . Mijn werk is waar ik nog sociale contacten heb . Ik weet nu dat dit al mijn hele leven zo is gegaan mensen komen en gaan. Ik probeer dat dit geen invloed heeft op mijn leven, maar soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me en kan ik me heel verdrietig voelen . Ik denk dat ik niet echt een toevoeging ben voor mensen niet interessant genoeg ofz .

Vriendinnen had ik , maar toch altijd het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. Stiekem niet uitgenodigd worden op verjaardagen of andere gezellige uitjes. Ik mocht tussen de bedrijven door wel een keer een kopje koffie komen halen . En ik heb nog wel mijn trots dus op het moment dat het duidelijk werd trok ik mezelf terug en hoeft dat ook niet meer voor mij , voelt zo nep . Nu op een punt gekomen dat er bijna geen vrienden meer over zijn en nieuwe maken lukt niet, kom nergens meer niet op verjaardagen geen uitjes of wat dan ook . Mijn werk is waar ik nog sociale contacten heb . Ik weet nu dat dit al mijn hele leven zo is gegaan mensen komen en gaan. Ik probeer dat dit geen invloed heeft op mijn leven, maar soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me en kan ik me heel verdrietig voelen . Ik denk dat ik niet echt een toevoeging ben voor mensen niet interessant genoeg ofz .

Ik herken mij wel wat in jou verhaal.
Soms echt machteloos wanneer je er alleen voor staat en niemand die je steunt of om te vragen hoe het met je gaat. Het ergste vind ik dat ik geen vertrouwen in mijzelf kan hebben omdat ik al het gevoel heb dat niemand mij goed genoeg vind. Ook veel vriendschappen verprutst maar ook is er van mij veel misbruik van gemaakt. Ben elke dag wel vedrietig zoals het nu gaat waar ik niemand heb om op te bouwen ik heb wel famillie, maar ik heb eerder het idee dat ze mij niet erbij willen hebben.

Kop op, ik wil je vriend wel zijn

Heey A ik zit echt in een soortgelijke situatie
Heb zelf ook veel fouten gemaakt met familie en vrienden dat laatste heb ik niet, en er is ook heel veel misbruik van mij gemaakt ook lijkt het alsof ik de boeman ben althans zo voelt het wel ik ontvang geen steun van mijn familie ik heb ook geen goede band met hun het liefst zou ik ook al het contact met hun willen verbreken ze doen wel alsof in mijn gezicht, maar voor de rest kan ik aan al hun acties en lichaamstaal zien dat ze mij liever niet willen zien en over de vloer willen hebben ze tonen ook geen vertrouwen in mij dat mij heel erg veel pijn doet en ik mij daardoor ook eenzaam bij voel werk wilt ook al niet lukken omdat je daar snel in negatieve geklaag mee word getrokken en er veranderd helema niks het is voor de rest een hele leuke bedrijf alleen de plek waar ik zit is gewoon het rotste plek om te zitten en dat maakt mij ook weer vedrietig want aan de ene kant wil ik er niet weg, maar het brengt mij te veel stress op om juist op de plek te zijn waar ik niet wil zijn

Als je in zo'n situatie zit wil je nog maar 1 zaak imand die van je houdt om je heen. Maar niemand heeft daar gewoonlijk zin in
Dat probleem ken ik jammer genoeg zelf ook.
Ik heb nog 1 broer , die ik maar 1 keer per jaar zie en mij nooit eens uit eigen beweging belt
Dit allemaal omdat hij het te druk heeft met zijn werk
Sommige mensen zijn blijkbaar niet gemaakt om gelukkig te zijn denk ik dan

Helemaal mee eens. Ik doorzie mensen ook snel.

Het is een heel moeilijke maatschappij helaas. Erg eenzaam ook.

Het is jammer dat nergens een datum staat.

Het zijn volwassen knullen en hebben moeder niet meer nodig om problemen op te lossen.
Willen zij in onmin met elkaar leven dan is dat hun eigen keuze.
Maar .......... jij hoeft er niet de dupe van te zijn.
Je kunt je grenzen aangeven (heeeeel erg moeilijk) en vragen of ze het op willen lossen omdat het de sfeer verziekt.
Doen ze dat niet dan verwacht je dat ze binnen een half jaar een eigen stekkie hebben gevonden.

Niet terugkrabbelen en zielig gaan vinden, daar heb je alleen jezelf mee.

Er is iets fout gegaan met mijn reacties.

In de eerste staat dat ze maar op zichzelf moeten gaan wonen.
Ik las je bericht nog goed door en zag dat ze al zelfstandig wonen.

Excuses voor de verwarring

Hoi daar..helaas herkenbaar. Het is een lastige wereld soms vooral als je een steun nodig hebt. Kan voelen als de diepste eenzaamheid en dan worden de maatschappelijke problemen soms ook helder..door het te ervaren. Ik hoop dat daar snel verbetering in mag zijn

Herkenbaar. Ook gescheiden na huwelijk met goede vrienden. Na scheiding beste vrienden kwijt geraakt. Nu vriend maar zijn kinderen leggen geen contact. We hebben geen vrienden. Ik mis een paar goede vrienden en voel me vaak erg eenzaam als mijn vriend er niet is. Dit is nu 5jaar bezig en het lijkt niet te beteren. Het is erg moeilijk om weer goede vrienden te maken. Ik ben nu 60. Had nooit gedacht dat ik me ooit zo zou voelen. Ik heb geen familie wat het natuurlijk moeilijker maakt.

Heel herkenbaar dit. Ook ik heb een scheiding achter de rug waarna iedereen me liet stikken. Ik heb een relatie gekregen en we deden alles met zijn tweeen. Ik heb daar een punt achter gezet omdat ik me alsnog alleen voelde.
Gelukkig heb ik werk en zie ik mensen maar de avonden, weekenden en straks vakantie… daar zie ik best tegenop. Ik ben 55 en vraag me af of het ooit beter zal worden. Heb wel kinderen maar die hebben hun eigen leven.

Ga sporten. Ik tennis en daar ontmoet je mensen. Zoek gelijkgestemden met de hobby’s die je hebt. Dat geeft gespreksstof. En misschien is je vriend niet de juiste. Je leeft maar 1 keer, blijf niet hangen Els want je vriend veranderd niet. Groetjes André

Toen ik 19 was ben ik in therapie gegaan. Best lang. En toen ik 27 was weer.
Ik koos voor gezin of relatietherapie omdat zij met mij nadachten over relaties met anderen.
Nu zoveel jaar verder is het contact met mijn ouders bijna normaal te noemen en heb ik een partner. Ik ben net vlagen gelukkig. Mij hielp dat goed.

Hey hallo...

Wat vreselijk dat je je zo voelt en zeker als je ex dat aandikt... mr je hebt het met een goed hart gedaan door voor je gezin te gaan mr helaas jezelf in de vergetenheid gebracht... je had het ook kunnen combineren.

Je bent een zeer mooi persoon!!
Heel veel liefs yvon Noord holland

Het is toch jouw huis?
Bijt van je af. Zoals je verhaal nu klinkt laat je jezelf gebruiken.
Het lijkt dat je liever hier mee doorgaat, banb dat de eenzaamheid nog harde toeslaat als jij die knoop doorhakt. De bekende afstoot-nabijheid circel.

Het zal wel bonje worden, maar je moet ze eruit gooien. Verman jezelf neem een besluit en wijk er niet vanaf. Het is toch jouw huis, wie zich niet gedraagt gooi je eruit. Heel simpel, maar mensen houden van heel moeilijk doen over heel simpel.

Ik lees jouw versie van het verhaal.Maar mocht deze de waarheid zijn, schop dat mens inclusief dat kind met zijn irritante gedrag JOUW huis uit en zoek een lieve vrouw.

Je doet niets fout ?je neemt zijn probleem over en dat is dat je,jezelf verliest.

wat een kut streek . ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat

Zodra je het opgeeft zak je in mijn ogen steeds verder weg. Mensen zijn vaak bezig met hun eigen gewin in welke relatie dan ook. Wees blij dat jij niet zo bent, het maakt je bijzonder en beweeg. Als je iets leuks wil doen dan sta ik daar voor open. Ik tennis zelf en misschien wil je eens proberen. Groetjes André

Die ex stalkt je? . Ik zou aangifte doen.

Aangifte steld niks voor de straf net zo min.

PTSS is een nare aandoening.
Maar deze is goed te behandelen met EMDR. Ga opzoek naar een psycholoog die een aantekening heeft om EMDR toe te passen.
Veel mensen hebben hier baat bij.

Probeer toch je eigen weg te gaan.
Reageer NIET op appjes, mails etc. die van hem afkomen.
Hierdoor verliest hij zijn invloed op jouw leven.
Dit is in het lastig maar binnen een relatief korte tijd zal het gedrag van je ex veranderen.
Daarnaast moet je stoppen om met je dochter (negatief) te praten over haar vader. Zij is niet jouw therapeut. Vroeg of laat krijgt zij hier last van
Je kan en mag jouw dochter niet in jouw strijd met haar vader trekken. Dit is niet goed voor haar ontwikkeling.
Je dochter is niet je vriendin. Jij bent haar moeder en hebt een opvoedingstaak.

Hoi miena

Hier soort gelijke, ik ben 17 jaar getrouwd met mijn man met add. We hebben inmiddels al zoveel meegemaakt maar begrijp je gevoel van eenzaamheid dat je niet over je man kan praten. Iedereen heeft er zo zijn eigen mening over, en zullen vaak niet begrijpen dat we dit accepteren. Maar hun kunnen er vaak niets aan doen aan af en toe rare gedrag. Heeft jou man ook moeite met het lezen van emoties?

Ik heb ADD, dank je.
Misschien voel en ben ik daarom wel eenzaam. ;>/

Hoi Wies,

Ja het is lastig dat de omgeving niet altijd begrijpt hoe heftig het kan zijn. Mijn man kan ook moeilijk emoties lezen. Ook van de kinderen niet. En hoe ga jij met dat soort dingen om?

Herken me in jou verhaal

Ik ben zelf een bewust alleenstaande moeder van 2 jonge kids, ik ben eenzaam als ze er niet zijn, en vooral 's avonds als ze in bed liggen. Ik dacht dat contacten kon maken bij de kinderopvang, of school...
Maar met name moeders zijn een totaal ander soort mens dan ik dacht. Tis heel complex om daar iemand te vinden, en bovendien is elke moeder de beste en leukste, t lijkt continue strijd of geroddel. Ik wist niet dat dit bij het moederschap hoorde. En omgang met niet moeders,...past dit wel? Ik kan de kids niet zomaar alleen laten, of ik moet ze naar mijn ouders brengen. En zo is het heel lastig om vriendschap te sluiten.

Heel herkenbaar. De vroegere vriendinnen verdwenen in relatie , familie . Men schermt zich af achter een privé.
Ik heb die verbanden niet. De lol is ver te zoeken, spontaniteit al helemaal .
Op n gegeven moment heb je t wel gehad met vreemden , kennissen, contact makerij . Nergens thuis, een aanplaksel zijn .

Helemaal steeds alleen ben je niet, anders beland je niet op een bank, maar degene(n) bij wie je op de bank zit is wel iets om naar te kijken . Je kan beter alleen zijn dan in slecht gezelschap. En tussen veel mensen , in een massa dus, kan je je ook eenzaam voelen.

Heel herkenbaar anoniem! Mede daarom heb ik van mijn ouders weer een hond gekregen om de circa komende 10 jaar enigszins draaglijk te maken. Het harde randje is er een beetje vanaf.....

Herkenbaar als alleenstaande moeder herken ik dit
De kennissen die ik heb doen liever leuke dingen met andere stellen
Ik mag idd even komen als er tenminste even tijd is want ze krijgen straks vrienden die komen barbecueën om een koffie te drinken maar dan moet ik ook snel weer weg hoor . Besloten dat ik hier niet meer aan mee doe geeft me alleen maar een rot gevoel als ik weer naar huis fiets . Dan maar geen (vrienden)

Je hebt een vrouw, kinderen en werk, én toch voel je je eenzaam? Hoe moet iemand zich als ik (geen partner, geen familieleden, geen vrienden, geen werk) zich dan voelen?
Je hebt alle ingredienten in huis om je niet eenzaam te voelen, dus doe er wat mee. Besluit bijvoorbeeld om minder te werken (jullie zijn tweeverdieners). Dan heb je minder geld, maar win je geluk. Of koppel je los van die 'verplichtingen'. Dit is jouw leven. Verspil het niet aan die verjaardag waar je eigenlijk niet naar toe wilt gaan. Doe bijvoorbeeld iets leuks met je vrouw! En als zij ook dan te moe is (want "ze is altijd moe"), denk dan goed bij jezelf na. Waarom peigert iemand zich zo af dat ze te moe is aandacht aan haar relatie te steken? En als ze nu al zo moe is, hoe moe zal ze dan zijn over 3 jaar? Ga zo door, en er komt geen verbetering in de situatie.
Ik wens je veel succes en hoop dat ik je heb kunnen helpen

Hoi, ik wil wel naar je luisteren hoor, maar hoe leg je hier contact?

Hoe gaat het met je Mimi?

Hoi, ik herken èn begrijp heel goed wat je hier schrijft.

Ben zelf 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie meer. Ik heb 5 jaar lang een lieve vriendin gehad met Epilepsie (myoclonide epilepsie) Heb haar jarenlang geholpen met aanvallen opvangen, verzorgen en neurologische onderzoeken tot ze plotseling overleed aan alvleesklier kanker. Veel mensen om ons heen bagatelliseerde deze epilepsie absances en ik werd daar explosief kwaad van. Dit had vooral met onmacht, frustratie en mijn ASS stoornis te maken. Kennissen en anderen lieten ons dan vallen. Om weer tot rust te komen moet ik mezelf even terugtrekken om het te verwerken. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar na haar overlijden waren alle mensen weg. Ik had plotseling geen vrienden meer om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb (ASS) Asperger en veel mensen vinden mij te snel boos, tè direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief., maar ook heel zorgzaam. Ik mis vooral de gezelligheid van een leuke vriendin/maatje en dat we samen over [ook ziekte of stress, etc.] eerlijk en openlijk kunnen praten. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik zelf al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto, dus een vriendin op afstand maakt niet uit. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed of vinden het vreemd dat ik vrienden zoek die eenzaam zijn, of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap en gezelligheid. Ook met iemand die zelf ook Asperger of andere gezondheidsproblemen heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed want deze ervaring heb ik opgedaan bij een lotgenoten groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en bij-stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe ik dat precies? Ik probeer nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke of vriendelijke reactie.

Ik woon in Oisterwijk, groeten van Ton

Hey ik zou graag na je luisteren als je dat toe laat ?


Groeten melvin

Ze bestaan nog de mensen die oprecht luisteren ze zijn alleen heel zeldzaam geworden

herkenbaar..

dag monie, ik geloof te herkennen wat je hier neerzet. ik ben zelf ook heel erg teleurgesteld in de eerlijkheid van hoe mensen zijn, het lijkt alleen nog op een marathon waar ze alleen het meeste willen hebben het beste er willen uitzien en anderen alleen best weten neer te halen. heel triestig om te moeten in meedraaien. bijna onmogelijk zou ik haast durven zeggen. ik voel me soms echt een buitenbeentje in deze wereld. maar als ik jouw verhaal hier lees besef ik dat er dus nog zijn. bedankt om dit te delen!

Zeeeer herkenbaar

Ik begrijp je. Heb precies hetzelfde gevoel. Hoe kunnen we met elkaar in contact komen? Geen provincienaam oid. Ben nu 39 jaar. Veel mensen vallen weg als het niet goed met jezelf gaat, ze je niet begrijpen of ze er niet voor je zijn. Je staat er niet alleen voor zegt iemand, terwijl je er wel alleen voor staat, want waar is diegene dan? Reacties als oh wat erg en oh wat vervelend, maar er zijn ho maar. Die mensen die gesetteld zijn die je na elf jaar hulp weer naar een therapeut willen hebben, in plaats van er te zijn. Hulpverleners moeten het maar oplossen want familie, vrienden, kennissen of buren zijn er niet of niet voldoende. Je omgeving kan je maken en er voor je zijn of ze kunnen je kapotmaken en er dan niet voor je zijn. Ik kan er geen mooier verhaal van maken. Heftig...

Herken veel in je verhaal.
We leven inderdaad in een Ik gerichte maatschappij ik voel me hier al jaren niet meer thuis.
Ik wil emigreren naar een land waar de mensen nog wel wat meer betrokken zijn.
Meer in en met de natuur leven dat is mijn droom.
Introverte en gevoelige mensen zijn heel erg belangrijk maar het is inderdaad moeilijk om je staande te houden in deze maatschappij.
Misschien is het voor jou wel een optie om te kijken (forums) om in contact te komen met andere gevoelige mensen(ook wel hoogsensitief genoemd) om ervaringen uit te wisselen en wellicht contacten te leggen.

Hallo 23 jarige persoon, ik herken veel van mijn 26 jarige zoon in je verhaal...Hoe gaat het momenteel met je?
Groetjes vanuit Gent

Ik ervaar precies hetzelfde. Probeer positief en dankbaar te zijn ongeacht hoe het zwaar het soms is.

Hoe is het verder met je gegaan Marthe?

Lief dat je het vraagt, Marit. Mijn andere poes heb ik moeten afstaan ter adoptie omdat ik me diep schuldig en ongelukkig voel over de dood van Luz en niet wist/weet of ik wel het juiste voor mijn poezen heb gekozen en gedaan. Nu ben ik bezig met mijn route richting een eigen (gepland) levenseinde.

ik ken dat ben ook zo behandelt geweest zonder liefde de hond kreeg meer vriendschap dan ik nu ben ik 10 jaar alleen maar wel zeer eenzaam mijn kinderen hebben me in zuid Frankrijk gezet maar voel me zeer eenzaam spijtig ben ik 65 anders kon je op slag naar hier Koomen

Kijk ben 75 jaar al 12 jaar weduwenaar en normaal hou ik van een Dame voor samen nog een beetje te genieten samen praten samen eens even er uit ik knuffel zeergraag en word ook graag geknuffelt en een beetje genieten want ik ben nog gezond van geest en ook van de rest maar word niet zo een voiding iemand zo te genieten van elkander een soort kat relasie maar ik weet niet waar en ben zo stil aan moe van het worden

Liefde is zoveel meer dan alleen seks!

Jeetje je blijft toch niet langer in zo.n relatie. Beetje simpel hoor om dan te zeggen dat je daar naar verlangt. Er is wel meer aan de hand.
Kies voor jezelf

klopt knoop praatje aan met bewoners direct uit je buurt en een beetje van je leeftijd of ouder en begin erover dit uit ervaring haalt nog niet alle eenzaamheide weg

maar spreek dan ook af of je ze kunt appen of bellen als je nood hebt aan een praatje en vraag of ze bereikbaar zijn voor jou dan zal de nood op sommige momenten minder worden want je weet dan immers dat je ze kan bellen of appen

vaak heb je niet voldoende uit je vriendenkring om je minder eenzaam te voelen daarom moet er aan dit probleem een oploissing komen bv idee aanschuiftafel in een restaurant of r terras bar

en seizoensgebonden plekken waar je naar toe kunt gaan in de directe omgeving bv verschil tussen winter en zomer

aansluiten bij een korte wandelig of terras of openbaar sportgebeuren in de winter weer wat anders
idee in je eigen buur groepje voor telefoonnummers als je nood hebt aan een praatje want je echte vrienden spreek je niet altijd de mensen uit je direchte omgevin zie en sprrek je soms meer omdat je ze vaker tegenkom

dus ga verder als alleen gedag zeggen wel denk ik leeftijdgebonden want iedere leeftijd jkent een spec fase met dezelfde interresses

Hoe oud bent uw als ik vragen mag

verplichte nummertjes lossen niets op.........dddooooeeeii

Hallo, hoe oud en waar kom je vandaan

Het is alsof je in mijn hoofd zit, en inderdaad heel mooi beschreven wat meerdere mensen voelen, en vooral dat andere zelfs je familie je niet willen begrijpen of zien. De stilte waarin ik leef en het lijkt alsof niemand om mij geeft voelt ook als een bevestiging, en ja je bent geen slachtoffer, maar het probleem is je hebt wel nog steeds die pijn die je van binnen in voelt verdriet van wanhoop en het enige wat je nog kan is het opgeven, want je probeert het wel telkens, maar niemand die het ziet, alleen de fouten die je hebt gemaakt dat is makkelijker te geloven, dan dat ze je zien proberen om het goed te doen.

Hallo
Jeetje al 25 jaar eenzaam. Niet te bevatten.
Dit leest niemand denk ik omdat het al 2 jaar online staat??
Hoe gaat het nu met je dan?
Groetjes Alida. 56 jaar

By my ook zo heb 19 jaar myn vriend ga we deden alles samen hy is 10 maanden overleden nu zit ik in een grote leegte de eenzaamheid is zwaar zoek vriendschap maar is zo moeilyk

Dat is herkenbaar. Misschien dat het helpt om te zeggen dat de meeste vriendschappen van mensen die je vrolijk om je heen ziet schijn zijn. De meesten praten gewoon achter elkaars rug om over elkaar.

Maar ja dat komt dan uit de mond van iemand die geen echte vrienden heeft... Ik red het met mezelf maar het is best vermoeiend inderdaad. Het zou wel leuk zijn om een keer een echte vriendschap met iemand te hebben waarbij je elkaar begrijpt en van alles kan delen.

Misschien dat dit ooit nog eens komt voor ons. Ik wens je het beste verder en hoop dat je geluk haalt uit de goede dingen in je leven.

Hoi eva ik snap jou wel hoor ik ben ook veel vrienden verloren en zit ook altijd alleen thuis nu heb ik ook nog reuma in mij handen dus zit elke dag alleen thuis zie verder niemand om eens mee te praten dus ik snap nu heel goed wat eenzaamheid met je doet is zeker niet leuk gr aleid

Hoe oud ben je ?

Hoi Kim,

Ik zit ernstig in hetzelfde schuitje. Wat je schrijft over social media en het liegen tegen collega's, is ook mijn situatie. Als je eens wil sparren, doe ik dat al te graag.

Groetjes,
Mide

Hallo Kim, hoe gaat het met momenteel je ?
Ik herken veel van mijn 26 jarige zoon in jouw verhaal...
Hij heeft ook al een hele tijd angsten en depressies...
Hij heeft enkele vrienden maar die ziet hij veel te weinig, hebben al een heel leven opgebouwd enz...
Groetjes vanuit Gent

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje. Als je eens wil sparren hierover, doe ik dat al te graag.

Groetjes,
Mide

Heel herkenbaar ,erg is dat als je door scheiding geïsoleerd word.Woon jij in nl of België? Ik herken wel dingen in jouw verhaal je vraag je af wat heb jij gedaan waardoor men weg blijft van jouw deur.

Kan je jezelf niet dwingen tot bijvoorbeeld het maken van lange wandelingen. Niet dat je dan je gedachten uit kan zetten ( misschien wel iets rustiger worden) maar het is altijd beter dan thuis met je piekergedachten te zitten.
En probeer je over je angsten heen te zetten. Wat moet gebeuren zal gebeuren, en wat niet mag gebeuren zal nooit gebeuren.
Laat die ex de klere krijgen, hij is het niet waard om bang voor te zijn.

Hallo Inge,
Knap dat je relatie hebt verbroken mijn zus is nu meer als 25 jaar getrouwd met een narcist. Het heeft heel de familie. Bij ons uit elkaar gegooid bijna niemand heeft contact met haar. Misschien ben je nu wel eenzaam maar beter als bij hem blijven

Dank u Rene. Het blijft moeilijk een narcist negeren, maar ik ga niet terug. Hoe gaat het met je zus ?

Ik heb ook een langdurige relatie met een verborgen narcist achter de rug.
Er valt heel moeilijk over te praten omdat het zo moeilijk te begrijpen valt wat er nou precies gebeurt.
Ik heb veel gehad aan de sites: de narcist ontmaskerd van Mjon van Oers en Het Verdwenen Zelf van Iris Koops.

Hai. Erg herkenbaar het eenzame gevoel qua vriendschap. Groetjes Rebecca

Herkenbaar, neem het niet persoonlijk.

Ik ben nu 33 jaar en had er zonder corona ook wel al eens last van op mijn 17.
Op mijn 33 heb ik er nog steeds last van. Je stuurt berichtjes, en krijgt geen antwoord. Je wil samen iets beleven, maar anderen lijken minder enthousiast.

Ik denk dat heel wat mensen zich opsluiten voor hun persoonlijke redenen. Een mens is fier en daarom niet altijd even moedig op sociaal vlak.
Misschien hebben je vrienden minder behoefte aan sociaal contact, of hebben ze het geluk al een goede vriendschap te hebben waarop ze steeds kunnen terugvallen. Er zijn veel redenen waarom mensen je niet sturen. Blijf er rustig bij. Neem het niet persoonlijk. Je bent wel sociaal, trek je daar aan op.
Ga naar buiten en lach naar de mensen op straat, vaak krijg je een glimlach terug. Het is geen vervanging voor vriendschap maar het helpt wel om positief te blijven.

Als het mooi weer is, dan zoek ik een parkje en lees ik buiten een boek... Dat doet ook goed. En van zodra die corona achter de rug is kan je er voor zorgen dat je weer veel activiteiten doet, dan vermindert dat eenzaam gevoel vanzelf. Een minder leuke ervaring, dat jammer genoeg bij het leven hoort. Pin je er niet op vast.

Je hebt een mooie tekst geschreven voor een 17 jarige, ik ben onder de indruk.

Dat je snel terug goed omringd mag zijn, want dat verdient een sympathieke 17 jarige!

Liefs r

hallo anoniem,

Ja dat kan idd soms lasig zijn zelf heb ik daar ook wel wat problemen mee...toch zegt een eerste ontmoeting vaak wel veel over een persoon teminste dat heb ik ervaren,nare karakter trekjes komen meestal snel aan het licht zo mheb ik het ervaren.

Vragen stellen lijkt mij een manier om erachter te komen of er goede bedoelingen zijn. Een goed naar je gevoel luisteren.

Belangrijk is ook om een soort basisvertrouwen te hebben dat de bedoelingen (grotendeels) goed zijn. Als je zoekt naar bevestiging van vertrouwen zul je die mi. meestal krijgen. Het omgekeerde geldt eveneens: als je zoekt naar redenen voor wantrouwen krijg je die ook.

Hoi!
Weet wel dat er altijd iemand is, die jouw verhaal leest en begrijpt. Ik vind je verhaal heel herkenbaar!
Ik heb het gelezen met tranen in me ogen.
Ik zie ook iedereen om mij heen vrolijk zijn, vooruit gaan, met vrienden en vriendinnen gezellige dingen doen. Waarom lukt het niet en waarom ben ik voor niemand bereikbaar?
Ik huil ook dagelijks.
Lieve groet!

Het is heel naar gevoel. Ik voel het ook.
Je bent vriendschappen wel waard!

Groetjes,

Pien

Moeilijk zeg. Gelukkig dat je het op je werk fijn hebt.

Sterkte ermee❤️

Ik herken het dat vrienden niet altijd echt je vrienden zijn . Bij mij ook , jaren samen iedere donderdag biertje drinken en poolbiljard , alle verhalen aangehoord, mee gevoeld met alle scheidingen , ontslagen, blut, miskopen etc . Toen ik ziek werd en lang in ziekenhuis lag heb ik niemand gezien . Zo leerde ik dat echte vrienden niet zo voor de hand ligt . Mijn buurvrouw 25 jaar jonger en een totaal ander type heeft mijn hand vastgehouden met mijn lange ziekte periode …. Wie had dat gedacht . Ik heb geleerd om beter te kijken . Want de mensen uit de kroeg waren gewoon afleiding wat ik ook nodig had , en geen vrienden ! Leven is soms ingewikkeld . We leren vanalles op school maar niet wat echt belangrijk is . Sterkte !

Hallo Coby, ik hoop dat je inmiddels iemand hebt gevonden ....ik heb ook een chronische depressie, mijn lijf doet de laatste jaren ook vaak zeer en ik wil ook soms dood. Ik heb geen kinderen, wel een heel lieve vriend. Ik ben 41. Ik zoek nu een goede psycholoog en loopbaanbegeleiding. Groetjes, Rebecca

Zo herkenbaar 😢😢😢😢

Ik ben het ook zat

We kunnen een clubje maken waar we het
Samen zat zijn

Ik voel mij ook helemaal zo. Al jaren. Als ik thuiskom stel ik ook nx voor en ben al deciannia depressief. Hierdoor ben ik nu beginnen drinken omdat ik me dan beter voel maar ik wacht ongeduldig op mijn dood.

Het verdriet wat je hebt kan je ook niet delen. Na een paar maanden moet het leven weer doorgaan, dat wordt verwacht. Volgens mij ben je wel goed bezig en blijf jezelf open stellen voor andere mensen. Ik verlang ook heel erg naar liefde en en intimiteit. Zolang dat er niet is, houd van jezelf.

Dag Rietje,
Wat een verdrietig verhaal, wat moet dit enorm 'alleen' voelen voor je, ik kan het met zo goed voorstellen!
Ik ben 63 jaar en getrouwd, maar heb net als jij geen kinderen.
Eenzaamheid is een gevoel, dat eigenlijk los staat van of je ook daadwerkelijk echt alleen bent.
Ik wens je heel veel sterkte!
Lieve groet,
Machteld

Heel veel sterkte. Ik weet helaas ook hoe eenzaamheid voelt. Mijn ouders zijn op jonge leeftijd gestorven samen mer mijn zusje ben ik nu wees. Zo eenzaam met feestdagen etc

Wat knap dat je zo bij jezelf blijft! Inderdaad je kunt je persoonlijkheid niet veranderen. Toch denk ik dat je soms een stapje uit je comfort zou kunnen maken. Bijvoorbeeld een keer op een dating website staan? En als je dicht klapt van mooie vrouwen, er zijn ook genoeg ‘gewone’ vrouwen hoor. En als je uitlegt dat je wat introverter bent, dan kunnen mensen dat echt wel begrijpen.
Het zou zonde zijn om het nooit geprobeerd te hebben toch? En dat je aan het einde van je leven denkt: had ik maar.
Acceptatie is goed, maar teveel in je comfort blijven is ook zonde. Je bent de moeite waard! Ook voor een relatie.

Ik ben in mijn jonge jaren vaak gepest geweest. Het begon al in de kleuterklas.

Ik vind mezelf heel erg lelijk. Veel mensen, vooral vrouwen en meisjes, hebben het vaak gezegd of laten blijken.
Ik neem het ze niet kwalijk, ze hebben gelijk.

Ik begrijp je volledig; Ook ik vermijd gesprekken met mensen van wie ik vind dat ze knap/knapper zijn. Zowel mannen als vrouwen.

Ergens ben ik wel jaloers op je. Ik wou dat ik nooit een relatie gehad had. Dan was het niet fout gelopen en dan was ik nooit zo zwaar gekwetst geweest.

Anyway, veel sterkte gewenst. Je lijkt me in bepaalde opzichten veel sterker dan mij.

Een dikke knuffel voor jou! Sluit je misschien aan aan een wandelgroep of praatgroep

Misschien moet je proberen om nieuwe mensen te leren kennen? Zelf hanteer ik een regel als ik nieuwe mensen leer kennen... Als ik ze langer dan 6 maanden niet gehoord heb dan probeer ik ze te weren: Ik verwijder telefoonnummers etc.. Ik blokkeer ze niet, maar kan daarna zelf geen contact meer opnemen.

Beste, ja die onzekerheid lijkt me erg. Ik kan niet uit ervaring praten, want woon al 30 jaar alleen (en ben 52). Je hebt in ieder geval wel wat mooie dingen, een relatie (ook al wil jij wat anders dan haar), twee zonen e.d. Zelf zou ik door laten schemeren (gewoon bewust) wat ik wil en dat ik anders misschien wel ermee stop, maar dan zal ik niet zeggen dat het zonder haar helemaal niets zou zijn). Misschien schrikt ze wel en heeft ze nooit stil gestaan bij jouw gevoelens, of vertel je er te weinig over. / Aan de andere kant (ik hoor het ook vaak) is er ook een deel van je leven dat je alleen zou "moeten" invullen. Voor mij geldt dat misschien meer dan voor jou, maar zelfliefde is ook belangrijk. Ik werk daaraan, maar dat is lastig. Verder zou ik het niet weten. Ik was wel ooit verliefd op iemand die voer op een schip (als beginneling) en dan 4-6 weken weg was en totaal niets wist van mijn verliefdheid (mijn geaardheid is anders dan jouwe). Ik was in die weken verdrietig en voelde gewoon het gemis, ondanks dat ik hem niet eens 'had'. Dat is nooit wat geworden hoor, maar het gevoel kan ik me een beetje voorstellen. Praten is het enige dat ik zou kunnen bedenken en ik hoop voor jou dat er reacties komen van mensen met ongeveer dezelfde ervaring. Ik reageer vooral omdat er nog niemand had gereageerd en wens je het allerbeste !

Ben je opzoek naar iemand om mee te praten?