Autisme en kinderen?

Hoi Leontien,

Toen ik mijn vriend leerde kennen 15,5 jr geleden ben ik vrij vlot zwanger geraakt. Ondanks anticonceptie. Ik heb vrijwel alleen de opvoeding gedaan. Overleg over wat mijn zoon nodig had deed ik veelal met mn moeder of vriendinnen. Hij staat niet stil bij wat we behoeftes zijn van het kind. Hij sloot aan bij de beslissingen. Onze zoon is niet meer weg te denken en ik weet dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Dat heb ik niet als zwaar ervaren maar meer als taak die op mijn schouders terecht is gekomen. Maar soms kan ik wel een beetje jaloers zijn als ik kijk naar hoe de partners van vriendinnen leuk, spontaan met hun kids omgaan.

Hallo Leontien,
Niet aan kinderen beginnen als het hebben van een gezin voor jou betekent dat je samen met de vader alles doet . De opvoeding zal op jou neerkomen. Mijn partner bleek autistisch na de geboorte van de kinderen. Ik merkte weinig emotionele betrokkenheid en voelde me de meeste tijd een alleenstaande moeder. Dat is nooit mijn wens geweest en het is erg zwaar. Bovendien is autisme erfelijk . Mijn zoon heeft het ook. Als ik alles van te voren had geweten was ik niet aan kinderen begonnen met deze man.

Hallo Mieke

Bedankt voor je eerlijke antwoord.
Wat jij beschrijft is precies waar ik dus bang voor ben.

Ik zal bang zijn dat inderdaad alles op mijn schouders terecht zal komen en eerlijk is eerlijk... ik denk dat ik gat niet ga trekken of zelfs tegen een burnout aan zal lopen.

De keuze is natuurlijk moeilijk ik had best graag kinderen gewild maar nu ik erachter ben gekomen dat mijn man autisme heeft zegt een sterk gevoel van binnen niet aan beginnen.

Bedankt voor je openheid en eerlijkheid!

Ja, het is echt heel zwaar. Je staat er als moeder alleen voor. Je kunt niet meer de volle aandacht aan je partner geven en dan gaat het mis. Meer en meer trekt de partner zich terug in zijn eigen veilige bubbel. Dit is zijn werk of hobby of een klus die extreem aangepakt wordt. In ieder geval niet het samen opvoeden van jullie kinderen. En als ze de ouderrol wel oppakken dan moet dit met starre hand en weinig flexibiliteit. Structuur en een vorm van almachtige willen zijn is dan hun manier van de ouderrol.

Ik ben degene met autisme, maar ik heb mijn 2 kinderen ook alleen op moeten voeden omdat mijn man altijd was werken.
Dus het hoeft niet aan autisme te liggen dat je in zo'n situatie terecht komt.

Ik ben in een tweede relatie gestapt en voelde me zo gelukkig eens iemand die me aandacht en liefde gaf maar dat was van korte duur. Samen kregen we een kind, een prachtige zoon maar toen hij 8 jaar was begonnen alle problemen en was autisme me totaal onbekend. Voor alles stond ik alleen, psychologen, psychiaters, een opname want mijn zoon heeft ASS. Nu hij wat ouder wordt merk ik toch wel dat hij veel kenmerken heeft van zijn vader. Jaren lang leef ik al met stress omwille van mijn zoon maar er was nog iets. Maar wat? Momenteel ben ikzelf in behandeling want ben uitgeput, eenzaam, verdrietig alles is mij nu teveel. Vandaag hoorde ik wat ik nooit heb willen zien of horen maar mijn man heeft vermoedelijk ook ASS en nu wordt alles duidelijk. Maar mijn vraag is nu ? Hoe leef ik nu verder met twee zo’n mensen. Ik heb er geen energie meer voor. Ondertussen weten we ook al dat zijn kleinzoon ook autiitisch is . Zijn mama heeft ooit mij een vraag gesteld? Zou het kunnen dat zijn zoon (de papa) ook autistisch is ? Wel nu valt de puzzel samen maar hoe moet ik nu verder? Ik zit hier dan met al mijn verdriet, op mijn eentje want het is voetbal maar voetbal of niet ik zit hier altijd alleen.

Als ik voor jou mag denken zeg ik niet doen geen kind met deze man.
Vroeger wist ik niets van autisme,wist ik het wel dan was ik kinderloos gebleven met hem.
Ik hou veel van hem maar deed alles alleen,hij sporte niet met ze zelfs geen spelletje in de tuin.hij kon toen ze baby waren heel lang lief naar ze kijken en als ik dan zei dat hij met ze kon praten dan vroeg hij wat hij moest zeggen.
Naar zwemles brengen o nee dan zag hij andere ouders en moest met ze praten.
1 week na de geboorte van ons kind ging hij al klussen iemand kwam langs om dat te vragen en hij durfde geen nee te zeggen.
Ik zei tegen die man dat ik nog kraamvrouw was de reactie van die man was bij jou verdient hij niets!
Mijn man ging daar 5 weken klussen ik was razend.
De geboorte was n hel,totaal 39 uur en 3.5 uur persen,het kind zat klem.
Hij hield wel mijn hand vast en kuste me toen 't kind er was.
Ik had geen roze wolk en werd depressief,
Hij ging te werk en te klussen...
En zo kan ik wel doorgaan.
Dus denk er goed over na!!!

Bedankt voor al jullie ervaringen/advies.

Diep van binnen weet ik het antwoord ook.
Het stemmetje zegt ondanks dat je het misschien heel graag zou willen moet je niet blind zijn voor wat er echt speelt.

soms moet je weleens moeilijke keuzes maken maar die misschien achteraf wel beter zijn.

soms denk ik nog weleens zal ik er ooit spijt van krijgen als ik ze niet neem?
maar aan de andere kant krijg ik (waarschijnlijk) heel veel spijt als ik alle signalen negeer en ondanks die stem van binnen die nee zegt toch kinderen ga nemen terwijl het misschien in onze situatie niet zo verstandig is.

Mijn man wilt ze heel graag(maar die staat er nogal naief in)
dat alles wel goed zal komen.

Ik heb weinig meer toe te voegen. Denk er heel goed over na. Relatie zonder kinderen is al pittig maar met kinderen wordt het nog veel pittiger. Gelijkwaardige relatie is bijna niet mogelijk. Na 15 jaar gescheiden van add, ass partner. 3 burn-outs en ptss door gedrag partner. Tip: wanneer er officieel een diagnose is gesteld kun je vanuit pgb of WMO ook ondersteuning krijgen.

En als reactie op de dame die reageerde dat ze als ass vrouw 2 kids heeft grootgebracht…. Ass bij vrouwen uit zich doorgaans toch echt anders. Zij zijn meestal wel in staat om (met hulp) de opvoeding redelijk tot goed te volbrengen.

Ik heb weinig meer toe te voegen. Denk er heel goed over na. Relatie zonder kinderen is al pittig maar met kinderen wordt het nog veel pittiger. Gelijkwaardige relatie is bijna niet mogelijk. Na 15 jaar gescheiden van add, ass partner. 3 burn-outs en ptss door gedrag partner. Tip: wanneer er officieel een diagnose is gesteld kun je vanuit pgb of WMO ook ondersteuning krijgen.

En als reactie op de dame die reageerde dat ze als ass vrouw 2 kids heeft grootgebracht…. Ass bij vrouwen uit zich doorgaans toch echt anders. Zij zijn meestal wel in staat om (met hulp) de opvoeding redelijk tot goed te volbrengen.

Hoi Leontien,

Mijn man heeft (vermoedelijk) autisme, wij wachten op een oproep voor een diagnostiekdag.
Samen hebben wij een zoon van nu 2 jaar. Ik zal er niet om liegen; het is verdomd pittig. Ik herken veel vanuit eerdere berichten; ik houd veel ballen hoog en heb voortdurend het gevoel dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Het zou alleen niet eerlijk zijn om dat volledig 'af te schuiven' op mijn man z'n (vermoedelijke) autisme. Ik heb bijvoorbeeld de neiging om alles op te vangen wat mijn man niet lukt. Daardoor is mijn rol meer gaan lijken op die van een verzorger dan een partner. En belangrijker nog; daardoor ga ik soms voorbij aan mijn eigen behoeften.

Wat ik je dus vooral wil meegeven is dicht bij jezelf te blijven en te kijken naar jouw eigen behoefte. Als jij een kinderwens hebt, dan zou ik me niet zozeer afvragen of jouw partner in staat zal zijn om een gelijkwaardige rol te spelen in het ouderschap (het antwoord op die vraag weet je stiekem al). Vraag jezelf vooral af welke begeleiding / ondersteuning jij nodig hebt als het jou teveel dreigt te worden en zoek uit wat de mogelijkheden zijn voor die ondersteuning/ begeleiding. Dan voel je je misschien comfortabeler om een beslissing te nemen, welke dat dan ook is.

Het blijft een ontzettend moeilijke beslissing en ik wens je veel wijsheid toe!

Om met een positieve noot af te sluiten; onze omstandigheden zijn niet ideaal, maar ik zou mijn zoon voor geen goud willen missen!

Doe het niet!!! Je staat er alleen voor, in alles. En als je kind het ook heeft en het gaat puberen dan is het helemaal verdomde moeilijk! Bovendien worden autisten naar mate ze ouder worden steeds meer rigide in hun gedrag en steeds uitgesprokener waardoor uitbarstingen naar elkaar toe steeds groter worden.
Iets anders is dat ik mijn kind graag wilde laten testen op ass maar mijn partner dat absoluut niet wilde want er mocht geen etiket op. Nu weet ik waarom, hij heeft het zelf en wil ook geen etiket.

Neem geen kinderen met iemand met autisme. Doe dat de autist, de kinderen en uiteindelijk jezelf niet aan. Een autist kan niet omgaan met stress en onverwachte zaken die dan spelen. Een kind doet onverwachte dingen en als de autist dat niet begrijpt dan wordt hij meteen boos. Het kind zal zich onbegrepen voelen omdat het geen genegenheid en empathie krijgt. Uiteindelijk lijdt je er zelf ook onder omdat dan het meeste op jou schouders komt en de autist jou van alles de schuld zal geven. Zijn ritme raakt door de war door de kinderen en daardoor wordt de autist onverwacht steeds boos en gestrest, wat de sfeer altijd verpest. Een autist is het meest gelukkig als hij alleen woont.

Een autist zal uit zichzelf nooit iets aardigs of positiefs zeggen, omdat ze daar geen aanleiding voor zien. Je kunt het ze wel vragen en dan doen ze het omdat ze dan denken dat het zo hoort, maar uit zichzelf kunnen ze geen initiatief tonen. Ze vragen alles wat ze moeten doen, moet dit daar, moet dat daar. Ze hebben continu bevestiging en duidelijkheid nodig, dat kan je als partner op den duur slopen, omdat je er niks voor terug krijgt.

Mijn vriendin heeft autisme en onze dochter ook. Dat mijn vriendin autisme had, werd pas veel later duidelijk. Ze praat ook niet met de moeders op het schoolplein, want dat is eng. Het ergste vind ik nog het gebrek aan empathie. Ze speelt wel af en toe met de kleine, maar je ziet gewoon dat het haar moeite kost. Ook als de kleine zich bezeerd komt er geen reactie of knuffel van mama. Dat doet mij zeer veel pijn. De kleine heeft hier ook moeite mee. De relatie moeder - dochter zal zoals ik hier lees, alleen maar verslechteren. Ik schrijf dit als vader bijna met tranen in mijn ogen, maar als ik dit had geweten, was er zeker geen kind gekomen.

Begin er maar niet aan je weet niet waarin je belandt kan het weten succes met je beslissing sterkte gr en fijne avond

Jou onzekerheid over het nemen van kinderen, ja jou gevoel klopt wel, als jij graag de opvoeding samen wil doen, zou ik er niet aan beginnen, of je zou moeten accepteren dat straks alle verantwoordelijkheden en de opvoeding volledig op jou schouders neer komt.
Zelf heb ik een kind van mijn partner met autisme, er zit geen officiël etiketje op, hij erkend het zelf niet. Alles is mijn schuld. De opvoeding mijn zoon is inmiddels 14 heb ik vrijwel alleen gedaan. Ook de boodschappen en het huishouden het maken van afspraken, school gespreken,als er een probleem is laat hij het zo los, mag ik het oplossen. Alles komt allemaal op mij neer, ik zie wel dat hij zijn best probeerd te doen alles geeft hem te veel prikkels, alle dwangmatige rituelen zoals het na kijken van deuren kranen stekker kost hem ook veel energie..Heel graag wil ik altijd goede harmonie houden in het gezin, waardoor ik mezelf eigenlijk aan de kant zet. Als ik mijn partner wat vraag al is het maar een vuilniszak verwisselen schiet hij al in de stress, en gaat in de verdediging tegen mij, gevolg een heftige discusie, dus dan denk ik maar laat maar, ik doe het wel. En het delen en praten over de opvoeding lukt niet, voel me ook echt heel erg op veel momenten eenzaam. En het moeilijke ervan is ik zie wel dat hij zijn best doet, het is echt onvermogen.
Dus leontien je gevoel is wel juist!
Heel veel succes met het maken van je beslissing!
Groet

Bedankt voor jullie reacties allemaal!
Ik heb goed naar mijn gevoel geluisterd en uiteindelijk de knoop doorgehakt en heeft rust gegeven.

Ik zal geen moeder worden en ergens diep in mijn hart wist ik dat ook al wel.
Ik was ook meer aan het twijfelen gezien veel mensen constant aan mij vroegen wil jij geen kinderen of waarom niet?
Ik werd daar ook erg onzeker door.(net of je kinderen moet krijgen)
Al een aantal jaar heb ik een grote droom emigreren naar Spanje ik voel me daar zo thuis. Ik besef nu dat het leven voor mij een ander plan in Petto heeft en ga proberen om dat waar te gaan maken.

Niet doen!

Hi Leontien,

Ik ben vader en ik denk dat ik ASS heb. Tenminste ook één kind met ASS. Het leven is niet makkelijk maar het gaat, hangt ook af in welke mate de ASS zich uit. Ik zou het samen met je partner proberen te bespreken, eventueel in een professionele setting. ASS kan geen reden zijn om alle wat niet goed gaat aan op te hangen. Zo zul jij ook je sterktes en zwaktes hebben. ASS biedt ook veel sterktes, ook aan een vader.

Succes met je keuze en laat liefde overwinnnen.