Autisme - forum lotgenoten

De laatste jaren is er sterk toegenomen aandacht voor het thema inclusiviteit. Voorheen lag de nadruk sterk op de beperkingen bij o.a. autisme, mede resulterend in uitsluiting, tegenwoordig ligt het accent veel meer op de kwaliteiten. Persoonlijk vind ik het een: 'hype', compensatiegedrag en ongemakkelijk. Vroeger was ik 'raar', dat ben ik gaan geloven... en nu ben ik 'uniek'. Toppie dat mensen (goedbedoeld) in mogelijkheden denken, maar sommigen! zien daardoor inderdaad de beperking(en) niet (voldoende) meer. Gevolg is dat een deel van de mensen te hoge eisen/verwachtingen van ons/de doelgroep kan hebben en inderdaad gaat 'pushen' (daar waar wij ook leven in een prestatiecultuur/maatschappij). De positieve stereotyperingen/vooroordelen welke zijn ontstaan komen bovenop de stapel negatieve. Er is wat mij betreft sprake van 'dubbele discriminatie'. Betreffende het maskeren... Veel mensen met autisme: maskeren/camoufleren, kopiëren, compenseren en 'pleasen' veelvuldig. Oefening baart kunst. Ik kan mij goed voorstellen dat het niet altijd (direct) duidelijk/merkbaar is.

Ik heb een relatie met een super lieve topman met autisme . Dat maskeren doet hij vooral bij mensen die er geen snars van snappen en gewoonweg geen benul hebben van autisme . Inderdaad de verwachtingen zijn vaak niet reeël. Mijn man heeft meer inlevingsvermogen dan de meeste “gewone “ mensen die ik ken, die kijken namelijk niet verder dan hun neus lang is en hebben nul zelf inzicht.

Korte aanvullig: komende week heb ik een intake bij de GGZ om te kijken hoe er voor mij hulp kan komen. Hopelijk gaat dat wat opleveren.

Tja mijn ex ging weg en ging trouwen met een vrouw. Maar ja ... mijn autisme was er ook wel.
Denk niet dat het veranderd.
Hij leert 5% bij en je wenst 40 a 60%.
Je gaat van een 2 naar een 2.5 en je wilt minimaal een 6 en liever een 8.
Mijn idee dus ...hopeloze zaak! Kappen er mee.
Ben je duurzaam tevreden met een 2.5?

Ik begrijp je..... Het voelt alsof je moet kiezen tussen kwaden.... Ik heb de antwoorden niet. Ik wil zo graag dat mijn man en ik samen verder kunnen en ondertussen blijft er nog maar weinig over van mezelf en teer ik steeds verder weg

Ach lieve Radeloosje!

Ik herken zoveel in je verhaal. Wat is het eenzaam. Doordat er 1 van onze kinderen is gediagnosticeerd met autisme en ik op een lotgenoten forum kwam begreep ik het pas. Wij zijn al 30 jaar bij elkaar. 7 jaar geleden werd er bij ons kind van toen 16 jaar autisme geconstateerd. Eindelijk snapte ik waar ik tegenaan liep de boosheid, het niet kunnen meevoelen, er zo alleen voor staan in de opvoeding, het ‘uit’ staan na het werk, totaal onbereikbaar. Alles lag altijd aan mij. Relatietherapie liep niet, ik kreeg de schuld in mijn schoenen geschoven. Mijn man kan praten als brugman en iedereen vind het een charmante en sociale man. Door de diagnose bij ons kind en een lotgenoten contact zijn mijn ogen open gegaan. Hij is zeer intelligent daardoor verbloemd hij heel veel. Is directeur en daar lopen ze met hem weg. Maar thuis is het andere koek. Het was een lange weg om hem duidelijk te maken dat hij autisme heeft. Na 5 (!) therapeuten ( waarvan sommige ook scheiden als oplossing gaven) hebben we nu eindelijk een goeie die echt wat bereikt bij hem. We zijn samen in therapie en ik leer veel. De therapeut waar we heen gaan is Tienwerk in Gouda. Ik weet niet waar je woont maar echt lieve lotgenoot zoek een therapeut want je hebt echt handvatten nodig om met dit spectrum om te gaan en het vol te houden. Wij gaan samen maar je kan ook alleen gaan om te leren ruimte in te nemen en het te begrijpen. Volgens mij kan het ook online. Het is wel particulier. Ik wil er ook voor gaan omdat mijn man echt wel heel lief is. En ik bij ons kind zie dat het geen onwil is maar onkunde.
Wat tips die ik leer:
Zorg heel goed voor jezelf!
Het ligt niet aan jou.
In het gedoe van wanneer kan ik wat zeggen, wat is het goede moment? (wat ik ook zo herken! ) Ga zeggen: Wanneer heb je tijd voor mij, ik wil wat zeggen tegen je en dan ook nog hoe wil je dat ik dat tegen je zeg? Vooral als je het weer als een boomerang terugkrijgt. ( wat ook zo herkenbaar is!)
Ik lees dat je nu ingeschreven staat bij Ggz. Is de wachtlijst niet heel lang?

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid met een dikke knuffel van een lotgenoot 😘

Ga niet af op dit forum. Hier wordt een compleet verkeerd beeld van autisme gegeven door vaak gefrustreerde vrouwen. Als je meer wilt weten zoek een echt autisme forum op en ga met die mensen in gesprek. Je hebt daar ook een partner forum waar je vragen kan stellen. Dit is meer een forum waar vrouwen in een slechte relatie alles op autisme gooien zonder zichzelf er echt in verdiept te hebben.

Lieve mensen, ik herken dit zo erg. Hier de complicatie dat er twee jonge kinderen in het spel zijn. Het ouderschap en de baan is eigenlijk teveel voor papa, maar toegeven zal hij niet doen. Gevaarlijke situaties, onoplettendheid, bagatelliseren dat er iets aan de hand was. Nooit excuses aanbieden, laat staan reflecteren..wat moet ik doen? Of het nu gaat om niet handelen als er een kind wegliep (4 buren gingen zoeken, ik bleef bij jongste en hij zei: het komt allemaal goed, die komt vanzelf terug). Of om een zware verpakking van de vliering naar beneden gooien terwijl er kinderen onder lopen op de overloop. Geen waarschuwing, niet even roepen, niks. Waar moet ik hulp krijgen? Hij staat niet open voor diagnose of hulp bij zichzelf. Hij wordt alleen maar heel boos op mij als ik hem aanspreek of ergens over begin. Praten is moeilijk, doet hij niet. Hij praat wollig, komt niet tot een punt en geeft alleen maar aan dat hem de vorm van communicatie niet bevalt. Daarmee kom je nooit over de kern van het probleem te praten.Waar kan ik hulp krijgen voor mezelf en de kinderen? Heeft iemand hier ervaring mee?

Heel herkenbaar, wij maken dit mee met onze jongvolwassen zoon. Zelfreflectie zit er gewoon niet in, en aanval is de beste verdediging. Zoek hulp, via de huisarts bijvoorbeeld. Er zijn organisaties die ook het gezin kunnen helpen, via de gemeente (WMO) kun je doorverwezen worden. Heel eerlijk, ik vind het slopend, leven met iemand met autisme. En de persoon met autisme heeft dit allemaal niet door, dus het is ook nog eens behoorlijk eenzaam. Dit kun je echt niet alleen, er is echt hulp. Heel veel sterkte.

Dit is een eenzijdige manier van kijken. Degene met autisme heeft het heel vaak absoluut wel door maar is zwaar overprikkeld. En daarnaast zeg je dat je een jongvolwassen zoon hebt , dat maakt het inleven in anderen nog moeilijker omdat de hersenen nog niet volgroeid zijn . Probeer het niet teveel op jezelf te betrekken, het is zijn frustratie die hij uit omdat hij waarschijnlijk teveel moet maskeren en overprikkeld is. Zorg voor jezelf en wees mild en lief voor jezelf , je doet het goed en je mag er zijn zoals je bent wat je zoon ook zegt . Zijn waarheid is niet waarheid slechts een interpretatie. Daar hoeft hij het niet mee eens te zijn en ook geen toestemming voor te geven , dat zijn gewoon de feiten. Autisten hebben gevoel , heel veel juist omdat ze vaak de prikkels niet kunnen filteren terwijl wij dat wel kunnen. Zie het niet als aanvallen maar als uiten van hun eigen frustraties .

Dat is ook heel lastig , zeker waneer je behoefte hebt aan duidelijkheid . Jouw vriend heeft die duidelijkheid ook niet. Waneer je tegen je eigen grenzen aanloopt op wat voor gebied dan ook dan is er de behoefte aan rust en dan is het heel belangrijk voor diegene dat er geen tijdsdruk op zit of dat er aangegeven moet worden waneer die rust er is, dat maakt het juist stressvoller. Het is lastig voor jou te accepteren maar deze persoon kan jou niet meer bieden dan dit . Praat met andere mensen / hulpverleners over wat dit met jou doet , maar niet met deze vriend . Dat is heel moeilijk en lastig dat snap ik. Ik heb zelf geen autisme maar wel naasten die het hebben en dan praten we ook samen over dat het soms gewoon klote is en dingen niet gaan zoals je wil. Dat mag, laat het gevoel toe , je kunt ermee omgaan want dat kunnen mensen met ass ook, op hun eigen unieke manier en het is niet makkelijk maar het leven is ook niet makkelijk , voor niemand , ook niet voor jouw vriend .

Oei,dat is erg heftig hoor. Ik zou met iemand erover gaan praten.
Neem contact op met je huisarts en laat je doorverwijzen naar
een psycholoog! Sterkte met alles!

Dankjewel

Ik snap dat het heel lastig voor je is en het is goed dat je daar bij stilstaat en je kan je gevoel ook heel goed verwoorden . Hoe graag ik je ook een oplossing zou geven het is helaas zoals het is . Je hebt een keuze , het accepteren en de hulp /vriendschap aannemen die je geboden wordt of de andere keuze , je afsluiten voor alles . Ik denk dat je zelf heel duidelijk weet wat je wil en dat is de hulp/vriendschap die er is ontvangen ook al had je het graag anders gezien . Je hebt zelfinzicht en dat is een zeer goede eigenschap. Het zorgt er niet voor dat alle angst en nare gevoelens weg gaan maar het opent de weg naar acceptatie . Heel veel sterke en twijfel niet aan jezelf

Het is heel goed herkenbaar, en ik denk wel voor de meeste mensen met een ASS-partner.
De grootste valkuil is het “niet begrijpen”, iemand die ASS heeft is gebaad met heel veel duidelijkheid.
Als je probeert te flirten in de kroeg met iemand die ASS heeft, denkt diegene dat je of een zenuwen trek in je gezicht hebt, of dat ze zelf spinazie tussen hun tanden hebben omdat je zo zit te kijken, het is voor hun gewoon te onduidelijk wat je probeert duidelijk te maken.
In een gelijkwaardige relatie is lichaamstaal heel spannend, een spel tussen twee mensen die van elkaar houden.
Maar wat nu als je die taal niet verstaat, voor hun komt het vaak over als iemand je de weg vraagt in het chinees.
Ik ben nu zelf al meer dan veertig jaar samen met een autistische partner, ook zij begrijpt mij niet als ik niet duidelijk genoeg ben, ze hult zich dan in stilzwijgen of ze raakt geïrriteerd, het kan ook zijn dat ze totaal iets anders doet dan ik van haar vraag, het gene waar ik naartoe wil werken wordt niet begrepen, ik ben te onduidelijk.
Natuurlijk doe ik aan lichaamstaal bij haar, maar non-verbaal is onmogelijk, die taal spreken ze gewoon niet (is ook niet aan te leren) je zal dus bij het geheel tekst moeten bijvoegen ter verduidelijking.
Het klinkt heel onromantisch maar ook daar kan je als je echt wil je weg in vinden om samen toch te komen waar je wil.
Gebruik verbale kleine duidelijke hintjes, zoek samen uit wat wel en niet werkt.
Iemand met ASS heeft gewoon wat gebreken, je zal het ermee moeten doen wat wel en niet is.
Anders wordt het wachten op een bus die nooit zal komen!

Ik herken het.
Al moet ik zeggen dat ik zoals in romantische films vaak voorbij zie komen (pure romantiek en aantrekkingskracht) dat ideaal beeld wel heb losgelaten. Houden van is voor mij persoonlijk belangrijker dan intimiteit en pure romantiek in mijn ogen gaat dat toch op een duur voorbij die vlinders en lust. Ik heb daar ook eerlijk gezegd nooit zoveel waarde aan gehecht dus misschien is dat ook een persoonlijk dingetje.
Mijn partner is betrouwbaar zal nooit vreemdgaan daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken en ondanks dat op romantisch vlak het was lastig gaat hebben we toch een band een connectie die misschien nog wel dieper gaat dan bij andere mensen.

Ik heb het geaccepteerd hij heeft Asperger en het is nu eenmaal zo helaas 100 procent perfect zal het nooit worden maar dat is met geen enkele relatie en dat kun je ook niet verwachten.
Ik begrijp goed wat je bedoeld maar voor mij is het inmiddels geen issue meer.
We zijn nu samen bezig om te werken naar onze droom emigreren naar Spanje. dat zie ik ook als iets heel bijzonders en moois dat je met elkaar deelt.
Ik denk ook niet dat je van je partner met Asperger kan verwachten(mocht je dat doen) dat hij op romantisch vlak zal veranderen daarin.
Het is zoals het is en mensen met Asperger zijn vaak niet echt van blozende blikken,subtiele aanrakingen,romantiek enzovoort.
Ik zeg weleens tegen mezelf als ik pure romantiek wil in mijn leven dan kijk ik gewoon een super kleffe romantische film en dan kan ik er nog om lachen ook.
Iemand die betrouwbaar is en een maatje vind ik persoonlijk meer waard dan pure intimiteit.
Het is ook een keuze ergens kun je ermee leven of niet? dat is aan jou uiteindelijk.
Ik kies liever voor stabiliteit dan romantiek.

Dank voor jullie reacties. Goed en interessant om jullie visie te lezen. Fijn.

Hoi Chantal,
Wat je zegt is denk ik helemaal waar: je zegt het is lastig om tot een fijne en verbindende intimiteit te komen samen. Waardoor je je eenzaam voelt.
Dat heeft dus niet zozeer alleen iets met romantiek te maken (en dus om dan maar een romantische film te gaan kijken lijkt mij nogal een dooddoener) maar echt met de kern van een relatie. En fijne verbinding voelen is waar het in het leven om draait toch?
Zelf heb ik ook een relatie gehad met iemand met Asperger maar voor mij is het niet wat ik zoek weet ik nu. Het deed pijn om de verbinding niet te kunnen maken. Je niet begrepen te voelen. Steeds dingen te moeten uitleggen. En me leeggezogen te voelen. Maar dat geldt voor mij.

Alleen jij zegt toch heel veel van hem te houden (gelukkig) Als dat voldoende is en je gemis je niet leegzuigt (wat bij veel partners van ass zo is) dan is t in principe goed lijkt mij.. het klinkt alsof je ook echt veel aan hem hebt op andere vlakken. Maar mocht je toch steeds een gemis voelen, dan is dat echt niet raar, dat is eigenlijk mijn punt. Je je hele leven eenzaam voelen lijkt mij ook niet de bedoeling. Hopelijk kun je er voor jezelf een vorm in vinden. Genieten van je relatie en de verbinding bij vriendinnen etc zoeken.

Ik herken vooral de reactie van Leontien en het doet me deugd dat et nog vrouwen zijn die er zo over denken. Voel ik me minder alleen in mijn relatie met een autistische partner

Ja Chantal, dit herken ik helemaal.
Mijn man is ook stabiel, betrouwbaar, lief voor mij. Trouw aan zijn werk.
Maar je voelt je onbegrepen.
Ik heb heel veel uitgelegd in het verleden, heeft geen zin gehad, hoe frustrerend.
Maar signalen pakt hij niet op, het nonverbale is moeilijk.
Het ergste is de eenzaamheid, je onbegrepen voelen.

Ik richt mij op de goede dingen die er ook zijn en praat voor begrip met anderen die mij wel aanvoelen.

@Annemarie

In het begin had ik zeker ook wel dingen die ik moeilijk vond of jammer maar ik kijk tegenwoordig ook heel veel naar zijn positieve eigenschappen. Ook een partner zonder autisme is niet perfect en heeft bepaalde eigenschappen niet.
Voor mij is stabiliteit ,betrouwbaarheid het belangrijkste in een relatie.
Wat er niet is dat is er niet en je kan iemand daarin ook niet dwingen te veranderen want ze hebben natuurlijk ook iets waardoor ze de dingen anders zien en beleven.
Accepteren is denk ik dan het belangrijkste ik weet dat die autisme heeft en sommige dingen gaan heel goed en andere dingen iets minder dat heb ik gewoon geaccepteerd en dat geeft ook wel rust.

Beter geen relatie beginnen met iemand met autisme of ass. Zijn geen liefde waard. Dit klinkt heel hard maar daarmee bedoel ik niet dat ze geen liefde verdienen. Ze verdienen wel liefde, maar ze kunnen geen liefde terug geven en kosten andersom heel heel veel energie. Ze hebben moeite met affectie en met emphatie, liefde, non verbale signalen en zijn dus emotioneel onvolwassen. Ik begrijp al die vrouwen niet die zelf zo hoog sensitief en gevoelig zijn, maar dan een partner nemen die dat niet is, misschien komt dat door hun eigen jeugd trauma. Lieve, emphatise en zorgzame mannen zijn echt veel fijner om een relatie mee te hebben.

Giel, als je autisme niet begrijpt, zeg dat dan en ga geen onzin verkondigen. Elke persoon met autisme is uniek. Nieuwe onderzoeken laten zelfs zien dat mensen met autisme teveel empahtie hebben.

Ik hoop dat je die nare ervaring los kan laten Giel en niet iedereen over een kam scheert met je beperkende opmerkingen.

Eens met Rob hoor!

Ik heb een vorm van autisme en ADHD maar heb geen moeite
met empathie of gevoelens tonen. Mijn kenmerken zitten in het
feit dat ik niet goed om kan gaan met plotselinge veranderingen
en deze plaatsen in mijn brein,ik analyseer veel en informatie
komt vertraagd binnen. Qua ADHD ben ik erg druk en dromerig
maar begaan met mijn medemensen. Ik ben er altijd voor mijn
dierbaren. Mijn vriend is gelukkig en blij met mij zoals ik ben want ik heb mijn kwaliteiten en die heeft ieder mens. Dus de vlieger gaat dus niet altijd op want iedereen met autisme en ADHD is verschillend.

Je bent echt een slecht geïnformeerd persoon die erg beperkt is in haat mening Giel. Je bent gewoon een racist die zich niet kan verplaatsen in anderen.

Ik snap Giel zeker wel, in bepaalde mate mee eens. Iedereen verdient liefde en de ene persoon met ass is de andere niet, maar ik zou ook nooit meer met iemand met ass een relatie aangaan. Ben inderdaad zo’n sensitieve vrouw en ik trek dat soort mannen aan, maar inderdaad het kostte me al mijn energie, en dan nog was het niet mogelijk om een verbinding te maken. Dat gaat niet, omdat zij teruggetrokken zijn in hun veilige bubbel. En jij als sensitieve vrouw (of man) gaat dan dat harde werk doen, net zoals in je jeugd, totdat je helemaal leeggezogen bent. En hoeveel goede eigenschappen mijn ex ook had, nooit meer wil ik dat, die eenzaamheid voelen en geen verbinding kunnen maken. Excuus naar alle mensen met ass die dit lezen, maar op een bepaalde manier snap ik wel wat Giel zegt. Maar nogmaals, verschilt per relatie en per persoon. Sommigen mensen zijn blijkbaar in staat dit te accepteren.

Ik herken de eenzaamheid heel goed en gemis van opbouw naar meer intimiteit. Ik worstel hier al jaren mee, heb de neiging dan bij anderen te zoeken wat ik bij hem niet vind. Hij kan het niet, praten over gevoelens, aanraking en opbouw naar spannende intimiteit. Wel een heel betrouwbaar mens. Maar het gemis blijft, ben nog steeds zoekende en vraag me af: blijven of weggaan. We hebben twee kinderen die bijna volwassen zijn.

Je hebt een hele mooie relatie , niet alles kan perfect zijn . Geniet van de mooie dingen en verwacht geen dingen die je partner je niet kan geven . Hij geeft je op andere gebieden zeer veel. Er zijn ook mensen met zeer sensuele relaties waarbij de partner vreemd gaat of op een ander gebied een hufter is . Je man heeft autisme en hij is een man. Mannen en romantiek is ook een hele zeldzame combinatie

Je klinkt geëmotioneerd en daardoor wat fel maar ik begrijp je wel. Er wordt op dit forum veel geklaagd over autisme en hoe zwaar het is om met iemand met autisme te leven maar ik vind dat de schuld dan ook vaak bij de autist wordt gelegd en dat is niet fair. Mijn man en kind hebben autisme en ik herken wel dijken maar ja we zijn allemaal niet perfect hè en de hersenen werken dan misschien anders dan die van ons maar dat maakt het niet minder of lastig . Wat je niet moet doen is alles persoonlijk aantrekken en het gedrag op jezelf betrekken. Dat doe je zelf en kun je niet de persoon met autisme aanrekenen . Verwachtingen reeël houden en je eigen grenzen bewaken en laten we eerlijk zijn dat geldt voor alle relaties en niet alleen met iemand met ass.

Dit is echt heel goed beschreven, ervaar juist hetzelfde. Ik ga vertrekken, heb er ondertussen hartritme stoornissen van. Grtjes.

Wat goed beschreven, zeer herkenbaar allemaal. Je vraagt waarin anderen zich eenzaam voelen in de relatie. Ik zou zeggen: in alles. Buitenstaanders begrijpen het niet, familieleden ontkennen het (denken dat autisme iets te maken heeft met intelligentie). Zelf vind ik het ook lastig er over te vertellen, het voelt als roddelen, klagen. Maar de eenzaamheid die na al die jaren is ontstaan is groot en de vraag is hoe je daar uit kunt komen. Mijn man is inmiddels opgenomen in een woongroep voor mensen met dementie, thuis is er dus wel rust ontstaan. Maar die rust voelt niet altijd als rust, het is een soort oorverdovende stilte. De term Stockholm-syndroom komt na zelveel jaren om de hoek kijken. Zomaar even contacten leggen is na zo lange tijd lastig.

Ik zie tot mijn schrik dat mijn berichtje 5 x teveel is geplaatst, geen idee hoe dat kan. Weet iemand hoe ik er 4 kan verwijderen?

Zo herkenbaar! Ik voel me eenzaam is zo'n beetje alles. De praktische dingen, de emotionele kant, ik mis het zo dat dingen gewoon eens makkelijk en vanzelf gaan.
Ik ben op, doodmoe, trek het niet meer. Bijna vakantie, maar ik zie er als een berg tegenop...

Heb begrip voor je sitiatie. Wordt zelf een beetrje moedeloos van al jullie verhalen. Autisme en relatie lijkt onmogelijk. Het geeft wel hoop dat jullie nog bij je man blijven maar jemig ...een oingelukkige vrouw daar wordt je als man ook niet vrolijk van . Ik woon al 20 jaar alleen. Woon graag samen maar zie al deze verhalen. Leef nu als een soort computer . Weg met de emoties en verlangens etc. daar heb ik toch niets aan. Dat zijn voor mij stoorsignalen. Voor een ander zijn ze leuk maar ik kan er niets mee. Beetje leven als pastoor terwijl ik gewoon net als ieder ander een relatie wil hebben en wil samen wonen. Ik zie jullie reacties een beetje als ...je hebt een auto die 60 of max. 80 gaat en je wilt 100 of 120 . Of ...hij rijd met een volle tank alleen in Nederland en je wil naar Oostenrijk of Frankrijk. Of ...hij rijd een vaste route en je wilt ook wel eens een andere route. Tja ... met een hond kun je stoeien en duwen maar een kat heeft scherpe nagels of loopt weg.

Ik vind het wel heel veel negatief praten over autisme op dit forum .

Dit heeft niets met autisme te maken maar NARCISME

Hoi! Oei dat klinkt allemaal niet best. Autisme is geen vrijbrief voor onbehoorlijk gedrag. Ik ben bijna 30 jaar getrouwd met een autist maar dit herken ik niet. Ik heb wel geleerd uit de discussie te blijven. Bij boosheid weglopen. Ook heb ik geleerd veel ruimte in te nemen. En vroeger met kleine kinderen was het ook zo lastig. Want rekening met mij hield hij nooit. Moe, uitgeput en eenzaam dat herken ik. Totaal geen zelfreflectie had mijn man. Inmiddels gaat het echt beter. Voor jou wel fijn dat je een eigen plek hebt. Maar heb je al goede hulp voor jezelf? Om tools te krijgen om hiermee om te gaan? En kun je dat deze relatie met zo'n iemand die weinig verantwoordelijkheid lijkt te nemen voor jou, jullie kinderen en ook materialen? Wij hebben samen therapie gehad van iemand die echt verstand had van autisme. Misschien dat dat helpt? Van iemand anders nam mijn man veel meer aan dan van mij... Erg frustrerend trouwens.

Hoi anoniem en Maatje,

In eerste instantie dacht ik ook dat het om Narcisme ging en is mijn partner bij M. Apello in behandeling gegaan, later samen met mij erbij. Hier werd ik wel gehoord en begrepen toen ik mijn verhaal deed. Hij diagnosticeerde autisme met narcistisch afweer. En vertelde dat ik goed mijn grenzen moest aangeven en mijn ruimte moet innemen en dat mijn partner gedrag kan aanleren maar dat het handelen nooit vanuit zijn gevoel zal zijn maar eerder een aangeleerd mechanisme. Hij had het over twee verschillende werelden waarin we leven die elkaar vaak niet raken.

Inmiddels is mijn partner doorverwezen naar een autistencentrum en is in afwachting van een intakegesprek. We zijn nu op afstand, hij in zijn woning ik in de mijne met de kinderen. Hij wil het contact wel houden met de kinderen en dat doen we doordat hij ze naar school brengt en weer ophaalt van school tijd met ze doorbrengt en weer bij mij brengt.

Ergens weet ik dat hij dit doet omdat hij ook zegt dat hij dan afleiding heeft. Anders is hij alleen maar met zijn werk/hobby bezig. Wat voor mij heel raar is omdat hij juist als we samen zijn met zijn werk bezig wil zijn en als we dat niet zijn dan wil hij tijd met de kinderen of mij doorbrengen.

Ik herken wat je zegt over totaal geen zelfreflectie hebben en niets van mij aannemen. En als ik wel iets zeg over welk onderwerp dan ook, dan heeft hij altijd een second opinion nodig van iemand anders. Eigenlijk sta ik er alleen voor en hou ik het gezin draaiende. Dat stukje erkenning krijg ik niet van hem en als hij ook maar iets doet wil hij heel veel erkenning van mij. Dus nu is mijn therapie dat ik mezelf een compliment geef als ik iets gedaan heb wat bijdraagt aan de kinderen of het huishouden of zaken die geregeld moeten worden. En dat helpt mij ook om me goed te voelen over mijzelf. Ik ga ook op zoek naar hulp voor mezelf heb me ook ingeschreven voor een cursus voor partners van iemand met autisme misschien dat het me meer inzichten geeft.

Hoi Diderik,

Misschien eerst online daten? Wellicht is dat mogelijk voordat je elkaar echt ziet. Dan leer je elkaar al best kennen. Wees eerlijk, geef je eigen handleiding hoe het voor jou is en vraag ook naar de ander! Maar ja daten/liefde is altijd een risico.

Wellicht een training volgen hoe maak ik contact? Kan een coach je niet helpen?

De kans is groot dat het niet veel anders gaat worden.
Als er kinderen of ziekte in het gezin erbij komen of andere tegenslagen is de kans groot dat de “partner van “ steeds meer verantwoordelijkheden moet overnemen en eventueel steunsysteem (familie /vrienden) regelmatig moeten bij springen. Is dit wat je wilt?

Een relatie met een autistisch man is niet onmogelijk, maar je levert wel veel in. Emotionele wederkerigheid blijft lastig.

Na 12 jaar voel ik mij erg eenzaam. Hij doet zijn best, maar meer kan hij niet geven. Met de kennis achteraf had hij waarschijnlijk niet opnieuw voor een gezin gekozen. Alleen werken en achter de computer online gamen had hem een makkelijker en gelukkiger leven gegeven.
Ik haal mijn geluk buiten het huwelijk (werk, hobbies en vriendinnen) om mezelf staande te houden voor de stabiele thuis voor de kinderen.

Ik herken je verhaal.
Ik heb mijn partner voor de keus gesteld:
Laat je testen op autisme, anders ga ik weg.
Heeft zich laten testen, en inderdaad.
Autisme.
Ik ben bij hem gebleven, hij is er mee geboren.
Hoewel ik nu begrip heb, is het nog steeds moeilijk om elke dag rekening met zijn gedrag te houden.
Veel sterkte.

Mijn ervaring met een partner met autisme is dat dit is wat het is. Hij gaat never nooit veranderen, dat kan hij simpelweg niet. Als hij inzicht heeft in zijn autisme zou hij, omwille van jou, dingen aan kunnen leren. Maar als ik je verhaal lees denk ik niet dat hij dat gaat doen. Het is moeilijk en eenzaam om een relatie met iemand met autisme aan te gaan. Als ik jou was zou ik goed nadenken of je genoeg van deze man houdt om deze relatie voort te zetten. Het spijt me dat ik niet positiever kan zijn. Ik wens je heel sterkte.

Ik voel mij net als jou. Wij hebben een kind van 13 met autisme. En ik vermoed zelf ook dat mijn vriend dat heeft. Zoon heeft vaak uitbarstingen, en reageerd dat vaak op zijn jongere zusje en op mij af. hij vraagt eigenlijk nooit hoe het met me gaat. Een knuffel, of erover praten met mij zit er niet in. Zijn leven gaat dan door.
Ik voel me dan ook vaak eenzaam terwijl het gezin gewoon thuis is. Ik denk ook dat het nooit over gaat. Maar probeer wel de laatste dagen mijn vriend te vertellen, dat ik het fijn zou vinden dat hij mij dan ook even vraagt van ' hoe gaat het'

Denk dat het eerder te maken heeft met aangepast gedrag.
naar de buitenwereld toe en op het werk lijkt het soms wel of ze meer hun best doen dan thuis.
Ik ervaar dat ook regelmatig de buitenwereld ziet niet veel omdat die zich zoveel mogelijk probeert aan te passen en thuis zijn ze dan geheel zichzelf.
Ook ik moet hem aansturen om bepaalde klusjes te doen in of rondom het huis.
Hij zegt vaak dat die erg moe is van zijn werk en overprikkelt daarom besteden we zoveel mogelijk klussen uit want als die alles naast zijn werk erbij zal moeten doen is hem echt teveel.
schilderen doet hij nog wel maar grote klussen besteden we echt uit omdat hij anders echt instort.
Ook vraag ik tegenwoordig gewoon hulp aan familie of kennissen als het echt niet gaat of er hulp nodig is.

Bedankt voor je reactie Leontien. Ik herken het inderdaad, meer hulp zoeken is inderdaad een oplossing.

Ik vroeg me vooral af hoe dit verschil er kan zijn, wat de oorzaak is. Is het dan onwil?

Anoniem

Onwil is denk ik niet het juiste woord.
Wat mijn ervaring is en wat mij is uitgelegd door de psycholoog is dat mensen met autisme naar de buitenwereld toe zich vaak aanpassen(wat men van zich verwacht) dat kost heel veel energie.
Thuis bij de partner en het gezin zijn ze vaak helemaal zichzelf zonder dat ze het gevoel hebben zich helemaal aan te moeten passen.
Wat ik heb geleerd(ook wij partners van moeten water bij de wijn doen) Ik doe klussen aan het huis tegenwoordig uitbesteden. Voor mijn man is de drukte van zijn werk(met regelmatig buitelandbezoeken) al druk genoeg en dat kost veel energie.
Als je als partner van daar geen rekening mee houdt en verwacht dat ze ook nog alle klussen buitenshuis gaan doen dan is het gewoon wachten op een burnout.
Onwil is het niet ze hebben gewoon al genoeg aan hun hoofd met zaken zoals werk en andere verplichtingen.
Daarom vraag ik tegenwoordig om hulp of voor grote klussen huur ik iemand in zoals behangen en andere grote dingen.
Doe ik dat niet dan stort mijn man gewoon in en ik wil ook graag dat hij gezond blijft.
Ook voor ons is het soms aanpassen aan de situatie.
Ik ben tegenwoordig ook open en eerlijk naar andere mensen over mijn man en zijn autisme en ik schaam me er ook niet voor.
Mijn man doet zijn best en de dingen die teveel worden daar spring ik bij in of ik vraag om hulp.

Ja, ik denk ook dat het aangepast sociaal wenselijk gedrag is. En het is ook wel is te...Dan noem ik het ongepast ( echtgenoot met autisme), dan zijn zijn reacties op anderen overdreven.
En nog iets wat denk ik verschil maakt, op het werk zijn het functionele relaties, daar hoef je niet te diep te gaan,en thuis komt het op relationele relaties aan..
Het blijft ingewikkeld om mee om te gaan he..dat verschil tussen in huis en buitenshuis.
Als ik het probeer uit te leggen aan mensen dan geloven velen het bijna niet.
Dat is een eenzaam gevoel !
Op dit moment maait mijn man het gras, fijn dat het gedaan wordt, hij maakt leuke praatjes met de buren die langslopen, het blijft heel dubbel allemaal.
Sterkte iedereen die er mee te maken heeft !

Bedankt voor jullie reacties! Ik merk dat ik het erg lastig vind om te begrijpen, maar het zal inderdaad zitten in aanpassing. Mijn man ontkent dat hij autisme heeft en ontkent ook dat er verschil is tussen de buiten- en de binnenwereld.

Dat je man ontkent dat hij autisme heeft en ontkent dat er verschil is tussen binnen en buiten is heel moeilijk voor jou.
Is er ooit een diagnose gesteld?

Voor mij is het helpend geweest en voor ons allebei erkennend dat er wel degelijk wat aan de hand was. Het maakte alles veel duidelijker.

En tegelijkertijd de omgang met het vaak ongepaste gedrag is een ander verhaal. Het herstelt niet, ik loop er telkens tegen aan en bedenk me dan;" Daar is het weer"!
Het kost me vooral moeite verbinding te maken met hem als ik als een film naar hem kijk. Ik blijf me verbazen.
Bij ons is de diagnose nog niet zo lang geleden gesteld( ongeveer 1 jaar) dus het mag nog landen..

Mijn buurman is niet autistisch dwz (nog?) geen diagnose. Hij heeft een gewone baan waarvan je zou zeggen ...je hebt het lekker voor elkaar er wordt niet te veel van je verwacht.
Thuis is hij bekaf en doet het liefst computer spelletjes, tv kijken en is echt een thuisman. Het is zeker geen klus man dus dat wordt uitbesteed. Niet iemand die veelkuitgaat naar evenementen, verenigingen, etc.
Ook zijn vrouw is veel thuis.
Op de buurtborrel is de vrouw er meestal en de man is meestal thuis.
Kan zijn dat de man wel autistisch is zonder diagnose maar .... in zijn gedrag komt hij heel normaal over maar is gewoon op zichzelf. Houd van rust. Kan niet te veel aan en houd daar rekening mee.
Je waarneming op dat punt hoeft mijns inziens niet te maken te hebben met autisme.
Tja dat hij zo sociaal is op zijn werk? Creatief zijn en initiatief hebben: een technicus kan ook creatief zijn en initiatief hebben. Vaak zijn er ook wel richtlijnen wat er wordt verwacht.
Als er een officiele diagnose is: probeer zijn werk te behouden! Heeft hij daar hulp nodig? Dat is ook inkomen. Kijk wat er te redden is. De man als ster is mooi maar met een handicap uiteraard minder aantrekkelijk en voelt ook minder veilig aan. Probeer zicht te krijgen wat lastig gaat en wat goed gaat. Waar zit een blinde vlek. Waar zit onvermogen. Deed in mijn huwelijk mijn best en mijn vrouw vond dat ik te weinig deed. Tja ...dan is er blijkbaar geen onwil maar onvermogen.
Wat is leuker huiswerk of hobby? Ik ben hobbyist. Woon al 20 jaar alleen en ..kan lekker hobbyen. Waarschijnlijk zou mijn vrouw gek worden. Hij is alleen maar met zijn hobby bezig. Doe alles alleen wassen, strijken, huishouden, tuin, klussen, kleding kopen, planten en eerst ook huisdieren verzorgen, etc. etc. Heb eigen hoekhuis met tuin. Mijn huis zag er wel beter uit toen mijn ex nog bij me woonde!

Ik heb gisteren na een relatie van 5 jaar de stekker eruit getrokken. Ik kan niet meer, ben op. Het is gekmakend, alsof je een zaag in de grond steekt. Ik heb zoveel gegeven, ik heb zoveel gaten opgevuld, ik heb op mn tenen gelopen, en het frusterende en machteloze is - het is niet KUNNEN en niet WILLEN. Ik moet concreet zijn, ik moet benoemen wat er is, een goed gesprek loopt uit in ruzie omdat.

De keiharde aanvallen, de lompe opmerkingen, het gebrek aan empathie, het egoisme, de stroefheid, de starheid. Aan hem ligt niks. Heb het ooit aangekaart en hem geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand is. Een kleine opleving van hoop. Hij heeft toen 3 gesprekken gehad maar psycholoog vond ook echt geen autisme, lag toch echt aan mij. De moed zakte me in de schoenen. Het onderwerp werd taboe. Ik durf het woord niet eens meer in de mond te nemen. Familie en vrienden merken zijn beperking uiteraard maar het bespreken durf ik niet meer.

Er heeft zoveel liefde gezeten van mij maar ik kan niet meer. Ik ben nog liever mn hele leven alleen dan dit. Ik besef me ook dat ik mijn eigen aandeel heb en waarom ik op hem ben gevallen. Hoe meer ik met mijn eigen trauma's en zelfbeeld aan de slag ben gegaan hoe meer ik de kracht begon te vinden om weg te gaan.

Breekpunt was na terugkomst van zeer moeizame vakantie bij koffers schiphol. Ik stond verderop te wachten met bagagerek en zie hem weglopen met alleen zijn eigen koffer. Mijne rolde nog een extra rondje, hij had immers zijn koffer en was klaar!!

Dit zou dus de rest van mijn leven zijn. Ook als ik ziek zou zijn. Hem nodig zou hebben. Zelf moest kunnen leunen. Er is op dat moment iets geknapt. De vakanties, uit eten, activiteiten doen, ik maakte mezelf wijs dat het leuk was maar er was vooral veel leegte.

Wat een lijdensweg. En toch zoveel liefde. Ik had het ZO graag anders gewild. Machteloos. Hartverscheurend. Sterkte aan iedereen.

Nr, wat heeft tegen autisme? Uw man heeft niet eens autisme? Snapt u dat hoogsensiviteit ook een onderdeel van autisme is en dat het juist hele gevoelige en zorgzame mensen zijn? U denkt echt dat het aan autisme ligt. Ga uzelf even inlezen inplaats hier onzin neer te zetten.

Mijn advies is om uw omgeving (bijvoorbeeld hulpverleners) te vertellen dat u liever naar een beschermde woongroep gaat en daar goed over hebt nagedacht. Benoem waarom u dit wilt. Dat kan u. Uw mening is belangrijk. Hopelijk wilt uw omgeving dan samen met u onderzoeken wat er mogelijk is. Voor het contact met andere mensen is een woongroep ook fijn. Wellicht vindt u het erg spannend om zelfstandig begeleid te gaan wonen (dat is oké). Is dit nieuw/onbekend en kiest u daarom liever voor een andere (wellicht bekende) woonvorm? Ik kan geen inschatting maken van uw zelfredzaamheid. Het belangrijkste is dat u, daar waar nodig!, passende hulp krijgt. Daar zal ongetwijfeld voldoende aandacht voor zijn vanuit uw omgeving/hulpverlening. Dat komt goed.

Dankje wel voor je antwoord. Er komt zoveel bij kijken bij zelfstandig wonen. Dat ik daar best tegen op zie. Ook wat financieel betreft gewoon alles. Daarom zou ik liever naar een beschermde woongroep gaan waar je niet hoef te schamen ondanks je wat draagt van wege die beperkingen ook. Ben gelukkig goed zelf redzaam maar ben psychisch gewoon helemaal op vandaar.

Ga er zeker mee aan de gang dank je wel voor je warme antwoord. Recht uit me hart

Hoi John,ik heb je tekst met belangstelling gelezen en wil je ook veel sterkte en succes met alles wensen. Het is zeker niet makkelijk,heb zelf ook een angststoornis,een vorm van autisme en ADHD. Loop op dit moment bij de GGZ omdat ik vastloop en wil graag vooruit om mijn kwaliteiten te kunnen benutten. Ik snap je gevoelens volkomen. Belangrijk is dat iemand je helpt die er verstand van heeft zodat je op een goede plek terecht komt waar je ook jezelf kunt zijn. Hier heb ik ook vaak meegemaakt dat ik voor raar en eigenaardig werd uitgemaakt dat terwijl mijn hersenen anders werken. BD geeft goede adviezen en daar sluit ik me bij aan. Nogmaals,veel sterkte met alles! Ik leef met je mee.

Barbara bedankt voor je goede en warme woorden. Herken helemaal wat je zegt. Ik leef zeker met jou mee oprecht. Kan ik ook ergens met je kletsen via mail of sociale media.

Ga eens op een echt autisme forum informatie zoeken, autsider, autbreak, nva forum. Dit is geen autisme forum en geeft vooral een heel vertekend beeld van autisme. Dit is absoluut geen advies site over autisme. Zijn vooral vrouwen die hun frustraties uiten over hun slechte relatie waar ze zelf ook debet aan zijn

Bijzonder vervelende situatie. Wat is de actuele stand van zaken? Mocht het hier (alleen) om stimmen gaan, hetgeen ik betwijfel, dan moet er naar mijn mening gedragsanalyse plaatsvinden (indien niet reeds gedaan). Als de stressfactor(en) bekend is/zijn kan men wellicht maatregelen treffen waarmee het stimmen en daarmee de overlast verminderd. Niet stimmen is mijns inziens geen optie i.v.m. de spanningsregulatie. Ander stimgedrag is aan te leren (bv. stimtoys), maar gezien de aard van de beperking (vermoedelijk is er naast een A.S.S. ook sprake van een verstandelijke beperking?) i.c.m. de leeftijd schat ik in dat dit moeilijk te realiseren is. Proberen kan altijd. Persoonlijk vermoed ik dat het hier eerder om communiceren gaat of om een combinatie van. Is een spraakcomputer en/of werken met pictogrammen uitgeprobeerd? Lastig dat het contact met de buren slecht verloopt. Hopelijk verbeterd dit nog of kan iemand bemiddelen. Welke ondersteuning ontvangen de ouders/buren? Hoeveel kennis hebben zijzelf over autisme en hoe vertaald dit zich in de opvoeding? Alles toestaan/toelaten 'want hij is autistisch' is makkelijk. U bent absoluut geen 'zaag'. U komt heel redelijk/schappelijk op mij over en heeft het volste recht om op te komen voor uzelf e.a.

Mijn tip is om vooral jezelf te blijven. Ontdek en ontwikkel jouw eigen identiteit. Voorkom dat jij je gaat aanpassen aan anderen om leuk gevonden te worden.

Pen,wat je vooral niet moet doen,is camoufleren. Dat zorgt voor een hoop stres. Je hebt ook je kwaliteiten. Is er een coach die je eventueel kan helpen?

Ik snap trouwens je gevoel wel en het is herkenbaar. Ik heb zelf autisme en ADHD en lang erover gedaan om vrienden te maken.

Een andere (wellicht overbodige) tip welke ik graag wil meegeven is om jezelf de vraag te stellen: 'Wat zoek ik in het contact met mensen?' Wat is de (onderliggende) behoefte? Verder is mijn advies om geen doelen (voor jezelf) of eisen (voor zowel jezelf als anderen) te stellen. Doelen en eisen hebben een beperkende werking en kunnen teleurstelling opleveren. Sta open (Verken, maar bewaak wel jouw eigen 'absolute' grenzen) en wees geduldig. Oefen met zelfcompassie. Mensen verschillen en tijden veranderen, er bestaat (mijns inziens) geen uniforme sociale gedragscode, denk daarom niet in goed en/of fout.

Doe het niet, de meeste neurotypische mensen geven geen zak om jou en om niemand van ons.

Geef ze niet wat ze willen, als een neurotypische persoon met jou op gelijke voet als een andere neurotypisch persoon eender welke relatie wil aangaan dan is er iets goed mis met hun verstand.

Wij hebben zorg nodig wij moeten ze niet geven en de NTs hebben ons en andere mensen met differente handicaps al meer dan teleurgesteld en systematisch mishandelt.

Denk eens aan jezelf aub

Ik zal je zeggen hoe het zal gaan om te vervolgen op mijn comment hierboven.

Ze gaan doen alsof ze je vriend zijn, (dat kunnen ze een hele lange tijd volhouden geloof mij). Dan gaan ze ondertussen achter je rug spreken vanwege je handicap die hun "stoort". Dan komt er opeens een uitbarsting out of the blue. En dan gaat al die effort die jij gemaakt hebt voor niks zijn en ga je er dagen slecht van zijn. Ik weet dat het niet gemakkelijk is maar probeer zoveel mogelijk aan jezelf te denken,want oh mensen de maatschappij gaat dat niet doen.

Fijn dat uw ervaringen met het ASC wél positief zijn. Hopelijk blijft dat zo.

Zeker herkenbaar. Wat vervelend voor jou dat jij zoveel spanning ervaart! Probeer te voorkomen dat jij jezelf pijn doet. Bewegen (bv. wandelen of fietsen) kan helpen om spanning te verminderen. Wanneer jij jezelf pijn wilt doen kan jij ook afleiding zoeken (bv. muziek luisteren, tv kijken of puzzelen). Probeer de oorzaak van de spanning te ontdekken. Het is goed om dit te bespreken met jouw omgeving.

dolfijntijger,oei...dat klinkt niet goed. Heb je hulp? Ik zou dat met een psycholoog bespreken want er zit waarschijnlijk meer achter. Sterkte!

Zeker een kaartje sturen! Sociale relaties onderhouden is niet hun ding, en hij zal ongetwijfeld in zijn hoofd rechtvaardiging hebben om zich van alles en iedereen af te sluiten. Door een kaartje laat je de deur open, en weet hij dat. Altijd een goed idee!

Hoi Elvira,

ik sluit me bij An aan. Een kaartje sturen om het contact te hervatten lijkt me een goed idee. Daardoor open je ook een deur.
Het is een lastige situatie. Veel sterkte! Ik leef met je mee.

Ik zie net dat hij mijn naam niet gepakt heeft. Ik ben niet anoniem,maar Barbara

Hi Maikel,

Ik ben 34 en heb ook net de diagnose autisme gekregen. Ik ben net begonnen met een traject bij de psycholoog.
Misschien kunnen we een keer contact hebben, klinkt alsof er wel wat overeenkomsten zijn.

Ga eens de forums autbreak, nva forum of autsider bezoeken, dat zijn de Nederlandse sites als je meer te weten wilt komen over autisme en in contact wilt treden met andere mensen met autisme. Het is een heel breed spectrum en iedereen met autisme is weer anders. Dit is geen gezond autisme forum. Er zijn ook nauwelijks autisten of mensen met autisme actief op dit forum, maar ook hier heb je weer uitzonderingen op.

Dag Ellen,

Ik begrijp dat dit niet echt de juiste website is voor het contact zoeken met mede-autisten, maar wellicht dat we elkaar kunnen spreken omdat we beiden net de diagnose hebben gekregen. Op welke manier vind jij contact fijn? En sorry voor de late reactie.

Dag maikel ik ben 58 jaar , heb een man uit de duizend die er altijd is voor mij, ik heb me altijd anders gevoeld kon niet tegen drukte, fel licht, bepaalde muziek, enz.... heb in juni de diagnose autisme gekregen

Asperger? Lijkt of hij grote egoist is ! Grtjes

Mijn partner kan niet met prikkels omgaan.Leest me onmiddellijk de les als het hem teveel wordt en klapt dan volledig dicht. Hij rookt erg veel en drinkt sloten koffie zijn longblaasjes zijn al aangetast maar toch blijft hij verder roken. Op dat gebied verzorgd hij zichzelf niet.Het huishouden is ook voor mij moet steeds alles opruimen achter zijn rug.Ben dat zo beu.Het is nu net weer uit omdat ik te bezorgd zou zijn. Hij maakte het de volgende dag uit door me een bericht te sturen en me daarna Direct op facebook te blokkeren.Dit is nu de 2 de keer dat hij me dumpt en me bij het groot huisvuil zet.Na de eerste keer miste hij me zo erg dat hij me terug wou.Ben er jammer genoeg ingetrapt.Ben kapot en zwaar teleurgesteld in hem.

Bent u dan een psycholoog die lang studie heeft gedaan om autisme te diagnosticeren? Uit uw verhaal blijkt u niet echt kennis omtrent autisme te hebben. Dus ik kan wat kennis mbt autisme wel concluderen dat u dom bent, dat geeft u zelf gelukkig al aan.

Nou zeg wat een nare reactie Lisa! Jij hebt nog wel het eea te leren op het gebied van empathie of niet?
@ schrijfster Ik snap dat je je achteraf wel voor je kop kunt slaan dat je je zo hebt laten leegzuigen. Door iemand die waarschijnlijk trekken van autisme heeft. Wees mild voor jezelf. Vaak is dit een patroon wat je gewend was, misschien uit je jeugd, dat je niet stil stond bij de vraag ‘voelt dit wel goed voor mij?’
Je hebt ervan geleerd, zo vergaat dat veel mensen geloof me, volgende keer weet je het wel!

Dank voor je reactie @anoniem. Ik wilde eigenlijk al mijn bericht weghalen, na de zeer negatieve reactie van Lisa. ik besef dat ik op een autisme forum zit, en ik denk dat Lisa zelf in hetzelfde spectrum zit. Vandaar haar super aanvallende reactie, ik herken het maar al te goed in de contacten met die vriendin....die ook zo extreem heftig kon reageren. Ik heb er inmiddels veel van geleerd, met hulp van ergotherapie, dat ik moet uitkijken aan wie ik energie krijg, en het zal me zeker niet meer gebeuren. Het was een harde les, en het heeft ook littekens maar ook mooie inzichten in mezelf. Nogmaals dank

Lisa,wat een negatieve reactie zeg! Dat had je ook anders kunnen verwoorden.

Ingrid,iedereen met autisme is anders en reageert ook anders. Ik heb zelf autisme en ADHD. Ik loop qua autisme vaak aan tegen het feit dat ik niet met plotselinge veranderingen om kan gaan
en deze te plaatsen duurt altijd wat langer. Ook verlies ik gauw het overzicht. Qua ADHD ben ik erg druk,praat veel en ben gauw
afgeleid. Maar qua vriendschappen lukt het me stukken beter
dan vroeger. Inmiddels hier een vriendenkring opgebouwd en
we nemen elkaar zoals we zijn. Uiteraard snap ik volkomen hoe
jij je voelt. Ik heb ook wel eens niet door als mensen me manipuleren of in de maling nemen maar zodra ik dat door heb gaan ze uit mijn leven. Dat zijn energiekillers. Dat zijn inderdaad harde levenslessen maar gelukkig zijn er ook genoeg andere mensen. Voor mij is de karakter het belangrijkste en wat voor aandoening of ziekte iemand heeft is voor mij niet relevant. Als je het maar met elkaar kunt vinden.

En Ingrid,gewoon laten staan je stukje! Ik vind het juist erg goed dat je van je afgeschreven hebt. Het was best heftig wat je mee hebt gemaakt. Sterkte!

Dank je wel voor je reactie Barbara. Wat fijn dat je inmiddels je vriendenkring hebt opgebouwd met mensen die elkaar in hun waarde kunnen steunen. Ik denk dat bij mij het grootste probleem is, dat ze nooit heeft open gestaan voor een diagnose of hulp van een arts of psycholoog. Ze zit in heftige ontkenning, en geeft alles en iedereen de schuld als iets niet goed gaat. En daar kan ik dus niks meer mee na al die jaren. Als ze wel de moed had gehad, om een diagnose te krijgen en daar eerlijk over zou zijn, dan had ik misschien nog iets van vriendschap kunnen overhouden. Maar die ontkenning, en altijd maar net doen of er niks aan de hand is, trek ik gewoon niet meer.
Nogmaals dank voor je lieve bericht, het doet me goed

Hoi Ingrid,

bedankt voor je snelle reactie en graag gedaan! Het is heftig en niet leuk wat je mee hebt gemaakt.

Dat ze autisme heeft,waarvan ik uitga,daar is niets aan te doen. Maar het was inderdaad beter geweest als zij hulp was gaan zoeken en zich had laten diagnosticeren en handvatten had gekregen om er beter mee om te gaan. Uiteraard zal je altijd tegen bepaalde dingen aan blijven lopen want het is niet te genezen. Maar het was zeker beter voor jullie vriendschap geweest. Ontkenning kost een hoop energie en hoewel ik zelf tegen bepaalde dingen aanloop zou ik dat zelf ook niet fijn vinden.

Ik loop op dit moment ook vast en zit nu bij de GGZ waar ze erg vriendelijk en doortastend zijn. Mijn regiebehandelaar heeft zelf ADHD en dat is van voordeel voor mij. Ze zijn het erover eens dat ik een angststoornis,een vorm van autisme en ADHD heb. Ik wordt binnenkort gediagnosticeerd,krijg een behandeltraject en mijn maatschappelijke werker gaat me aan vrijwilligerswerk helpen.

Levenslessen zijn soms erg hard en zoals al eerder geschreven heb ook ik dat moeten ondervinden. En nogmaals,ik vind het moedig dat je dit hier met ons deelt. Ik zal voor je duimen dat je weer iemand anders tegemoet komt die meer begrip voor je heeft.

hoi Barbara,
Onze vriendschap is al eerder stukgelopen. Ook doordat ze allerlei smoezen bedacht waardoor zij zelf het slachtoffer werd, terwijl ik net een ongeluk had gehad met dramatische gevolgen. Zij heeft een kring om zich heen met mensen die volledig in haar zielige gedrag meegaan, en dat ging zo ver, dat haar ex man hele dagen bij haar moest zitten, omdat ze zo angstig was. Zij heeft mij met de gevolgen van dit ongeluk laten zitten, gelukkig waren er andere mensen die me wel hielpen. Daarna is onze vriendschap weer een soort van hersteld, maar we hebben het nooit meer kunnen uitpraten, want ze werd woedend bij een eerste voorzichtige poging om het bespreekbaar te maken.

Mooi dat je je gehoord voelt bij de GGZ, een klik met de behandelaar is zo belangrijk. Zelf heb ik altijd in de GGZ gewerkt.

Klopt wat je zegt, levenslessen zijn enorm hard, maar juist die harde lessen zorgen ervoor dat we weer een stap verder kunnen komen. Het belangrijkste is, dat je kunt leven met jezelf, en jezelf ook nog kunt koesteren met al je mooie en minder mooie kanten.

Liefs Ingrid

Hoi Ingrid,

bedankt voor je reactie!

Heftig dat jullie vriendschap al eerder is stukgelopen! Heb je het niet aan zien komen? Het lijkt ook alsof ze toen een muur om zich heen had gebouwd. Wel erg dat ze er niet voor je was toen je een zwaar ongeluk had gehad. Al was het maar gewoon om ff te vragen hoe het met je gaat. Hoe gaat het daar inmiddels mee? Heb je nog last van je ongeval? Ook jammer dat dingen niet konden worden uitgepraat! Zelf als je voorzichtig bent. Mogelijk spelen er bij haar meer dingen. Maar dan zal ze zelf ook hulp moeten gaan zoeken.

Interessant dat je zelf ook bij de GGZ hebt gewerkt! Wat was je functie toen?

Het is zoals je zegt dat jij jezelf moet accepteren met je mooie en minder mooie kanten. Dat is een heel proces maar daar heb ik de hulp ook voor.

Tot snel!

Verwacht niets van je broer.
Zo is hij. Kun je daar niet mee leven?
Je hoeft niet met hem te leven!
Vind je contact belangrijk?
Zorg dat je er geen schade of akelige gezondheid aan overhoud.
Verwacht van hem geen bedankjes , excuses, inzicht, een leuke reactie terug, etc. etc.

Ga je schamen voor deze onzinnige tekst

Misschien ben je zelf ziek.

Wat een heftige reactie! En knap lastig! Heb je wel eens het contact met hem opgezocht? Verwachten kan je op deze manier niet teveel van hem. Maar ik kan deze situatie niet goed beoordelen. Sterkte!

Dag Di,

Ik kan me zeker in je verhaal vinden. Werken met autisme kan uitputtend zijn - ik zit nu zelfs in de ziektewet omdat ik al die jaren maar door ben gegaan. Heb sinds maart de diagnose gekregen en moet mijn weg zien te vinden. Het niet hebben van sociale contacten herken ik ook. Als ik werk niet zou hebben, zou ik helemaal alleen zijn. Mocht je behoefte hebben aan contact (geen druk!) dan laat het maar weten!

👋 🫂, ik begrijp je, je beschrijft wat mijn vriend heeft. Hij heeft zich aangesloten bij enkele clubs en dat helpt. Een praatje maken met iemand lukt dan zonder vriend te zijn.

Hi Ruth,

Je verhaal vind ik heel herkenbaar. Mijn vriend heeft ppd nos en we zijn al 13 jaar samen. In het begin van onze relatie merkte ik snel al dat hij anders op dingen reageerde, maar hij had al vrij snel verteld dat hij pdd nos had. Hierdoor hield ik er veel rekening mee en heb ik niet genoeg mijn eigen grenzen bewaakt. Net als wat jij zegt: ik heb toen veel geslikt. Ik werd soms ook bang van hem en voelde me dan wanhopig en eenzaam. Hij heeftveel schaamte rondom zijn diagnose, omdat hij vroeger veel is gepest en bang is dat mensen anders met hem omgaan. Dat vind ik heel erg voor hem, maar ik heb hierdoor het gevoel dat ik het met niemand over kan hebben. Niemand bij mijn familie of vriendenkring weet het, behalve dat ik soms terloops zeg dat hij wel wat autistische trekken heeft. Maar veel mensen zeggen dat tegenwoordig, dus veel mensen hebben niet goed door wat het echt betekent. Ik herken in je verhaal ook het gevoel van eenzaamheid en het vluchten van huis omdat je graag met vrienden wil zijn. Het is een verademing en gevoel van vrijheid. Iets wat ik heel belangrijk vind om te behouden. We kunnen samen wel goed praten over gevoel en wta we lastig vinden, maar er mist altijd nog een stukje begrip en empathie voor mijn situatie hierin. In zijn ogen is het vaak zo dat ik hém niet begrijp en ik aan mezelf moet werken. Daarom denk ik eraan om nu met hem relatietherapie te gaan. iets wat we eerder al kort hebben gedaan maar niet werkte ivm corona. Net als jij weet ik niet of ik met hem aan kinderen wil beginnen. We nemen over een maand een hond, en dat is al zoveel werk...het gevoel dat je nog meer moet 'managen' en rekening moet houden wil ik mezelf niet aandoen. Ik probeer nu te zoeken naar een praatgroep met mensen die ook een partner met autisme hebben. Ik denk namelijk dat dat oplucht en misschien voor jou ook? Dit helpt in ieder geval al wel :)

Liefs, Hanne

Hoi Hanne,

Bedankt voor je reactie, goed om te lezen (ook al weet ik dat wel) dat meer mensen hier tegenaan ‘lopen’ in hun huwelijk of relatie en hoe anderen hier mee omgaan.
Doordat de diagnose pas later bij mijn man werd gesteld, konden we het wel makkelijker delen met anderen. Dat is wel fijn omdat mensen er nu ook rekening mee houden. Daarnaast maakt dit het ook wel wat makkelijker om deze vragen met vriendinnen te bespreken (tegelijkertijd wil niet de vriendin zijn die altijd wat heeft en haar man afkraakt, dat is echt niet de bedoeling maar voelt soms wel zo).

Wat je schrijft is heel herkenbaar: ik ben eigenlijk degene die hulp nodig heeft, niet hij..
Daarom ben ik wel heel blij dat onze therapeut vanaf het begin heeft ingestoken om de gesprekken samen te voeren. Dat had ook een goede uitwerking thuis.
Met de gedachte om een hond te nemen heb ik ook gespeeld: om te zien of hij hiervoor kan zorgen, taken kan uitvoeren als het elke dag terugkomt ongeacht hoe moe je bent, wat voor weer het is etc. Hij staat er wel voor open maar ik moet het besluit nemen, dat mijn besluit straks als een boemerang terug komt houdt me nu nog tegen. Ik zal het de volgende keer eens inbrengen tijdens onze volgende sessie. Wellicht dat we daarna de knoop doorhakken😉
De praatgroep is ook een goed idee en daar sluit ik al bij aan: ze noemen het daar een lotgenotencontactgroep. Het openbaar bespreekbaar maken en herkenning vinden helpt al heel veel. Eigenlijk een zelfde werking als hier 😉
Bedankt voor je tips! Sterkte en veel liefs!

Hi Ruth, ik ben erg nieuwsgierig naar de signalen van ASS die je opving voordat je trouwde. Welke zijn dat zoal geweest?

Hoi Sal,

Bedankt voor je berichtje. Ik denk dat de signalen/gedragingen bij iedereen wel anders kunnen zijn. De één kan veel minder prikkels hebben dan de ander en waar de één niet tegen harde geluiden kan heeft de ander weer meer last van fel licht. En ook de mate van autisme kan volgens mij verschillen.
De eerste keren dat ik het echt opmerkte en ik er vragen bij kreeg, was tijdens georganiseerde activiteiten zoals een verjaardag, bruiloft etc. Ik merkte dat hij daar erg tegenop zag. Hij werd vaak kortaf en bouwde spanning op tijdens de dagen ervoor en was de dag erna vaak gesloopt.
Achteraf zag ik dat dit ook speelde met (in mijn ogen) kleine dingen. Als ik niet precies op het tijdstip kwam dat we hadden afgesproken dan werd ik als onbetrouwbaar bestempeld (en moest ik dat nog lang horen).
Wat ik bv ook merkte dat als ik een keer niet kon of als ik ziek was, dan vroeg hij zich niet af hoe het met mij ging maar was hij vooral bezig met wat dit voor hem betekende. Dus als ik appte dat ik griep had, kon ik een appje terugkrijgen met: maar jij zou toch koken, hoe kom ik nu aan m’n eten?
Zo zijn er nog tal van voorbeelden. Ik zou je het boek willen aanraden. Daar staan zoveel herkenbare dingen in. En ik zou je willen aanraden om als je vermoedens hebt dat de ander autisme heeft om dit met elkaar uit te zoeken. Dat is wel heel lastig is mijn ervaring maar liever dat je het weet en er rekening mee kan houden zodat je het met elkaar vol kan houden dan dat het oploopt en escaleert. Ondanks dat we best wel wat uitdagingen hebben, zorgt de liefde ervoor dat we bij elkaar blijven. Het is soms best hard werken maar omdat ik weet dat hij zijn best doet kan ik ook een stapje harder zetten.
Ik hoop dat dit een beetje een antwoord is waar je iets mee kan! Sterkte!

Hoi Ruth,

Bedankt voor je reactie. Ik vermoed dat mijn partner hoogfunctionerend autisme heeft. Het is geen officiële benaming, maar wordt wel gebruikt voor mensen die HBO of universitair geschoold zijn. Je merkt totaal niets aan hem, omdat hij het heel goed kan camoufleren. Pas met het samenwonen zijn me dingen echt gaan opvallen. Hij heeft meer last van perfectionisme en angsten. Communiceren over emoties etc. gaat hem ook totaal niet goed af. Doet ook geen poging daartoe.

Wel fijn dat jullie je best doen voor elkaar. Als de liefde er is en er rekening met elkaar gehouden wordt, kunnen jullie samen heel ver komen!

Zijn er partnergroepen? Ik kan het niet goed vinden online… zou best behoefte aan hebben want na 13 jaar weet ik echt niet meer of ik nog langer zo verder wil… Het is echt een goeierd, maar ik voel me onderhand met hem eenzamer dan als ie er niet is…

Hoi Sal,

Persoonlijk vind ik dat ook wel lastig. De ‘buitenwereld’ ziet er ‘niets’ aan. Dus dan valt hij/zijn gedrag mee en moet moet ik dus iets aanpassen in de relatie, want dit doet hij echt niet zomaar (als het al waar is wat ik zeg: wordt soms ook in twijfel getrokken). Ik zit niet op superveel support te wachten van familie of vrienden maar het is wel fijn als mensen zien dat je echt probeert te helpen. Dat zou het eenzame gevoel ook minder maken.
Onze therapeut heeft daar ook bij geholpen. Hij zei: je man is veel meer dan alleen zijn gedrag (want zo ging ik hem wel zien). De kriebels die ik in onze verkeringstijd had, waren er niet voor niets. Ik probeer dat gevoel en die periode weer terug te halen.
En ik ben het met je eens dat de liefde dit wel overwint als het goed zit. Maar het is de ene keer makkelijker dan de andere keer😉
Bedankt voor je berichtje!

Groetjes Ruth

Hoi Piep,

Er zijn wel gespreksgroepen maar ik weet niet of deze er ook online zijn. Ik kreeg de tip van onze therapeut en via hem kreeg ik een contactgegevens van een bestaande groep. Gelukkig klikte het, je verhaal kunnen delen (net zoals op deze site) en horen/lezen dat anderen dit ook ervaren, is voor mij heel helpend. Het lost het probleem niet op maar geeft toch het gevoel van opluchting en ruimte. Ik hoop voor je dat er bij jou in de omgeving ook zo’n groep zit! Misschien kan praten met een professional ook helpend zijn, maar dat kan jij veel beter inschatten voor je eigen situatie. Ons helpt het tot nu toe gelukkig wel.
Sterkte en succes!

Groetjes Ruth

Dag Ruth,
Wat is jouw verhaal herkenbaar. Mijn man heeft als kind de diagnose autisme gekregen. In de verkering tijd wel wat acties gemerkt. Hij heeft het mij pas verteld nadat ik veel vragen bleef stellen. Toen waren we ongeveer 1 maand getrouwd. Inmiddels hebben wij ook twee kinderen waarbij 1 dezelfde diagnose heeft gekregen. Het is uitputtend maar het is wat het is. Mensen die aan kinderen denken, wil ik meegeven om te beseffen dat autisme mogelijk ook door gegeven kan worden aan de volgende generatie. Autisme is in alle soorten en maten dus wat dat concreet betekent voor je nageslacht kom je pas achter als de kids er al zijn.

Wees bemoedigd autisme heeft ook leuke kanten.. heel veel liefde toegewenst en bedankt voor het delen.

Hoi Alicia,

Bedankt voor je berichtje. Beetje gek om te zeggen maar ik ervaar opluchting door te lezen dat anderen hier ook doorheen zijn gegaan al doet ieder dat op haar eigen manier. Je hebt helemaal gelijk, er zijn heel veel mooie kanten aan ASS. Deze zie ik eigenlijk veel te weinig (vaak alleen als ik geen spanning/stress ervaar en ik lekker in mijn vel zit). Klopt helemaal de erfelijke factor speelt ook mee. Dit heb ik zelf nog niet mee laten wegen in het ‘besluit’. Bedankt voor je aanvulling, je bericht en lieve wens!

Groetjes Ruth

Lieve Ruth

Heel erg herkenbaar alles wat je verteld.
Ook kan ik me heel goed voorstellen dat jij je soms eenzaam voelt ook wat betreft de buitenwereld.
Veel mensen,vrienden of familie zien helaas niet wat wij dus wel zien.
Ik kreeg ook vaak te horen jou man autisme? je ziet het niet echt he? of de opmerking iedereen heeft wel iets.
Ze zien enkel niet dat mijn man vaak bij andere mensen een rol speelt(aangepast gedrag) sociaal kopieergedrag.
Dat maakt ons partners van vaak eenzaam en alleen wat betreft de buitenwereld.
Ken je het syndroom van Cassandra? zoek dat maar eens op
er is onderzoek gedaan naar partners van en veel partners van iemand met autisme krijgen lichamelijke klachten,zijn oververmoeid of krijgen een burnout.
Je moet dus heel goed voor jezelf blijven zorgen en praten... praat met mensen waar je goed mee kan praten.
Wees open en geef soms ook toe dat het niet allemaal lekker loopt.
Ik was voornamelijk eenzaam omdat ik naar de buitenwereld toe altijd vrolijk was (ook al was ik het helemaal niet)
en dan voel je je nog meer alleen.
heel veel sterkte met alles en denk heel goed om jezelf!

Hoi Leontien,

Dank voor je bericht en lieve wens.
Precies dat wat jij schrijft maakt het lastig. Mijn vriendin zei laatst over haar kind met autisme: ik mag het niet wensen maar als hij nou een zichtbare beperking had dan was het allemaal een stuk makkelijker geweest, kreeg je erkenning en kunnen mensen er makkelijker in komen en rekening mee houden. Doordat het niet zichtbaar is en hij juist op een bv een feestje sociaal wenselijk gedrag laat zien, hadden we juist na het feestje de poppen aan het dansen omdat dan alle prikkels er uit kwamen.

Je hebt helemaal gelijk. Dat zegt onze therapeut ook. Als ik niet goed voor mezelf kan zorgen dan kan ik dit ook niet voor een ander. Niemand is er bij gebaat dat ik zou uitvallen. Het voor mezelf kiezen en zorgen was en is soms nog steeds wat onwennig maar oefening baart kunst😉
Sterkte toegewenst!

Groetjes Ruth

Kinderen is wel veel extra in een relatie. Blijkbaar heeft je man en de relatie veel aandacht nodig. Je moet voldoende emotionele ruimte vinden voor jezelf.
Ze hebben mij geleerd om me verbonden te voelen met mensen die niet aanwezig zijn, als ik fysiek alleen ben.
Dan is er dus eigenlijk geen feedback of invoelendheid etc. van die ander en toch kun je dat voelen en er een soort bevrediging of veiligheid of samen gevoel door krijgen.
Dan is je eigen gevoel verbeterd en ...daar zit dan jouw voordeel.
Jouw man is er wel.
De scherpe kanten voorkomen en vermijden lijkt me het beste ze incasseren kan hard aankomen. Doen alsof ze er niet zijn is niet altijd mogelijk. Ze bevechten geeft vaak escalatie. De minste zijn en pleasen is soms een oplossing maar je hebt ook je waardigheid. Hoe kun je zijn wensen ombuigen of er steeds iets aan toevoegen wat jezelf leuk vind?
Je krijgt ook niet altijd de goedkeuring en het compliment dat je wil. Je man kan wel iets aanleren zoals
iedere vrijdag een bosje bloemen ....ja maar dat meent hij niet ?Bij binnenkomst een kus ...ja maar dat moet spontaan komen. Een streek over je haar na het eten .... ja maar hij meent er niets van en voelt er niets bij.
Maak het ook makkelijk en haalbaar voor je man.
Wil je spontane dingen en gevoel zonder structuur en voorspelbaarheid?
Tja ....wat leer je een hond? Waarom leer je die dat?
Leer de ander dingen die haalbaar zijn voor die ander en wees daar dan tevreden mee. Verwacht dan niet meer.
Hoe was het gesprek met je hond? Tja een hond kan niet praten. Toch ben je er blij mee.
Een mens is geen hond . Een hond is geen mens.
Toch kun je elkaar waarderen en missen.
Verwacht niet te veel en leer de ander wat jij leuk vind.
Bij een hond en kat weet je soms ook wel waar hun trigger points zitten. H
Over een mijnenveld lopen in een relatie houd niemand vol dus ...die mijnen moeten niet allemaal op scherp staan en er liefst niet zijn. De porselijnkast is ook handig om meestal dicht te laten.
Muziekvoorbeeld: sommige dirigenten geven heel duidelijk aan wat ze willen. Als muzikant heb je graag een tevreden dirigent. Sommigen geven signalen die je op een dwaalspoor brengen of ze geven geen signalen ... dan is het echt zoeken wat en hoe.

Hoi Anoniem,

Zeker eens met de strekking van je verhaal. En dit laat ook zien dat het een zoektocht blijft, waar ik de ene keer kies voor confronteren met een afspraak, kies ik de andere keer voor tot 10 tellen, etc. Hier is het wel belangrijk hoe ik me op dat moment voel. De ene keer kan ik meer hebben dan de andere keer. Ik probeer hierin wel zoveel mogelijk hetzelfde te zijn maar heb soms ook behoefte om me te kunnen uiten. Ik kies er dan soms voor om dit voor me te houden of dit te delen met anderen waar ik een goede band mee heb. Sociaal wenselijk gedrag is inderdaad aan te leren. Hierin hebben we al best wat stappen gemaakt.

Groetjes Ruth

Ik ben zo benieuwd hoe jullie omgaan met het ontkennen van eigen gedrag en de gevolgen hiervan?

Het aanleren van gedrag kan helpend zijn, maar wat doe je als je partner hier het nut niet van inziet? (En het dus niet doet)

Of als afspraken op papier staan en door beiden zijn geduid en afgestemd maar alsnog ontkend worden zonder toetsen? (En dus ook niet alsnog nakomt of werkt aan een beter passende afspraak)

Ik heb een grens getrokken en "afgedwongen" een paar basisregels te concretiseren en af te spreken om grote conflicten/escalaties voor te zijn .... Maar deze worden alsnog niet nageleefd en ookal staan ze door hem zelf, in zijn eigen woorden beschreven op papier.... Hij zegt niet te weten wat de regels zijn..... (weet ze echter wel wanneer het niet om hemzelf gaat)

Welke grenzen hanteren jullie die wél gehouden (kunnen) worden om het leefbaar te houden?

Hoi Fluwa,

Heel herkenbaar.. ik heb dit in het begin proberen te spiegelen. Dit pakte toen niet goed uit omdat hij dan op mijn ‘verbroken’ afspraak bleef hangen i.p.v. in te zien dat dit een gevolg/consequentie was van zijn eigen gedrag (niet nakomen van afspraken). Daarna heb ik het op een andere manier geprobeerd (lukte mij overigens alleen bij afgebakende taken). Bv wil je zoals afgesproken de vaatwasser leegmaken? Anders kook ik vanavond ook geen eten. Ontzettend kinderachtig en dit zorgde ook voor dichtslaande deuren omdat hij zich in het nauw gedreven voelde en in de benen moest komen. Of dit nu echt heeft geholpen weet ik niet maar ik hoefde hem daarna minder op zijn taken te wijzen.
Binnen onze relatie voel ik me naast zijn vrouw ook zijn begeleider en moeder. Ik denk dat het erg belangrijk is om dicht bij ons zelf te blijven en ook juist energie oplaadmomenten in te plannen en hier aan vast te houden.
Het voelt vaak alsof ik het beste jongetje van de klas zijn en mijn partner de kantjes er af loopt. Ik probeer daarom zo veel mogelijk de energie te halen uit bv de taak die ik heb gedaan.
Geen pasklaar antwoord helaas..
Sterkte!
Groetjes Ruth

Wat een herkenbare verhalen en toch fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die een relatie heeft met iemand met ASS, ook pas 15 jaar na het huwelijk ontdekt, wel wetende dat mijn man anders was.
Ik zou graag in contact komen met andere vrouwen die ook eenzame momenten kennen in de relatie en weten hoe het is om een partner met ASS te hebben.
Ik zou graag eens met een 'lotgenoot' in contact komen. Ik ben 39 jaar. Woon in de bollenstreek en mijn mailadres is lekkerbekje55@hotmail.com.

Hoi Ruth,

ik kan me voorstellen dat dit een lastige situatie is. Maar ik ben blij om te lezen dat jullie veel baak bij hulp hebben gehad om er anders mee om te gaan.

Ik heb zelf ook autisme en ADHD maar herken die dingen van geen emoties tonen en intimiteit niet. Iedereen met autisme is anders. Zo heb ik moeite om te gaan met plotselinge veranderingen en deze te plaatsen,analyseer ik veel en kom informatie bij mij vertraagd binnen. Ook heb ik vaak een vol hoofd. Daarnaast ben ik erg druk door mijn ADHD,praat veel,dagdroom en kan moeilijk plannen en organiseren. Ik zit nu ook in therapie bij de GGZ en voel me daar op mijn gemak.

Ik heb een fijne relatie en straks wil ik mijn kwaliteiten weer benutten.

En voor iedereen die in een lastige situatie zit,veel sterkte en als jullie er niet uitkomen,zoek hulp!

Zoek eens contact met echte autisme forums. Dan leer je dat autisme een ontzettende diversiteit is en dat er meerdere oplossingen zijn als beide partners daarvoor open staan. Sites als autbreak forum, autsider forum, nva forum zouden daar goede sites voor informatie opstaan. Over autisme is nog heel veel onbekend en iedereen op dit spectrum is anders van hooggevoelig tot ongevoelig. Als er bewustwording plaats vind en er rekening met elkaar wordt gehouden is er veel mogelijk.

Hoi,

Mijn is Arnoud ik ben zelf gediagnosticeerd met ass.
Ik en mijn vriendin hebben al zeventien jaar samengewoond.
En heel veel escalaties gehad.
Vaak door mijn schuld.
En kregen vaak tevoren dat als het ascaleertje je terug moet trekken.
Dat deden we ook maar ik hield me er vaak niet aan. Want als ze in huis zich terugtrok ging ik toch naar haar toe.
We hebben op een gegeven moment de beslissing genomen om ieder in een eigen huis te wonen.
Waardoor we nu ieder ons eigen plekje hebben waar we onszelf kunnen zijn, en heen kunnen als het escaleert.
Ik respecteer dat het haar huis is en zij bepaalt wat er gebeurt.
En andersom ook.
Ik wil niet zeggen dat het voor iedereen werkt maar voor is het een zege.

Groet Arnoud

Ha Barbara, Bram en Arnoud

Goed om te lezen Barbara, het klopt inderdaad dat er veel verschillen zijn en over het algemeen ook wel wat overeenkomsten. Ik heb begrepen dat autisme bij mannen en vrouwen ook weer verschillend is (met name op het sociale vlak) maar dat hier nog onderzoek naar wordt gedaan. Ik ben het helemaal met je eens dat er hulp moet worden gezocht als het samen of alleen niet lukt.

Er zijn inderdaad best wat fora mbt ASS Bram. Wat bij ons, en ik denk bij meerdere koppels maar ook bij individuen aan de hand was, was dat degene met ass in dit geval geen hulp wilde omdat hij niets ‘mankeerde’ en het dus mijn probleem was en ik dus ook naar een oplossing moest zoeken. Dat voelt erg ellendig, onmachtig en eenzaam. Ik ben het helemaal met je eens dat je hier samen aan moet kunnen werken en als je allebei wilt, je tot veel dingen in staat bent om dat te bereiken. Tegelijkertijd zijn ook veel dingen ingesleten zowel bij hem als bij mij en doen we dingen vanuit ons automatisme. Als dan gevraagd wordt om dit om te gooien, kan je je voorstellen dat dit heel veel tijd en doorzettingsvermogen kost. Gelukkig hebben we nog steeds laag frequente gesprekken wat ons scherp houdt en we ook bij terugval een hulp lijntje kunnen inschakelen. Dit is ook echt een steun in de rug en helpt in het proces.

Knap Arnoud dat je dit aangeeft en deelt en dat jullie een manier hebben gevonden die voor jullie werkt!

Groetjes Ruth

@ bloempje

Ik herken dit heel erg dit hoort echt bij autisme.
Ook ik doe het meeste in het huishouden mijn partner ziet het gewoon niet. Vroeger maakte ik weleens lijstjes met punten en als je dat niet deed gebeurde het gewoon niet.

Als mijn man thuis komt van het werk gaan we eerst eten en even rustig aan en in de avond vraag ik aan hem of we samen even de tuin kunnen aanpakken,of een ander klusje wat echt moet gebeuren.

Ik heb er voor gekozen wat minder te werken en ik doe dus meer in de huishouding want mijn ervaring is dat dit weinig veranderd. Helaas kan je iemand met autisme niet veranderen ze hebben nu eenmaal een diagnose en kunnen op zekere hoogte zich een beetje leren aanpassen maar helemaal 100 procent zal het nooit worden.

Ik heb ook meerdere zaken geprobeerd het enige dat wij ons werkt is hem op tijd inlichten over klusjes en die doen we dan in de avond(waar ik niet aan toe kom)

Ik kan helaas geen verdere tips geven
want sommige dingen zullen helaas weinig tot niet veranderen
ze zien soms gewoon echt niet wat er allemaal moet gebeuren vooral huis,tuin en keukenzaken.
Ook zijn mensen na hun werk vaak moe en overprikkelt en hebben hun rust nodig.
Ik begrijp dat het voor jou heel zwaar moet zijn een huishouden,kinderen en een man met autisme ik begrijp heel goed wat je bedoelt.
Misschien een goed gesprek met een hulpverlener voor jezelf of de huisarts want als je in een burnout beland ben je nog verder van huis.

Misschien is het mogelijk een AB -er ( ambulant begeleider) om hulp te vragen via WMO.
Mijn man heeft dezelfde diagnose als jouw man. Wij hebben daar veel steun aan, zoals
- Dagindeling maken
- Herinneren aan afspraken.
- Meegaan naar artsen.
- Samen klusjes doen.
Mijn man heeft die structuur hard nodig.
Ik kan mijzelf goed structuur geven en heb het jarenlang ook gedaan voor hem.
Toen hij nog werkte kreeg hij veel structuur door zijn werk.
Toen hij niet meer werkte was ik degene die hem structuur gaf. Maar dat hield ik niet vol.
Nu hebben we een AB-er. Voor 3 uur per week. 1x 2 uur thuis en 1x telefonisch contact om te helpen herinneren aan medicatie en het weekschema.
Dit geeft mij ruimte en hem ook.

Misschien heb je hier iets aan.
Lieve groet Vis

Laten we eerlijk zijn zoals het is, een autistische partner is gewoon een kind. Je hebt er een kind aan! En dat had je niet voor ogen. Zo hoort het natuurlijk niet. Een relatie en huishouding hoor je samen te hebben. Je ontneemt jezelf heel veel door met een autist samen te leven. Je gaat ook steeds eenzamer worden omdat ze niks willen, niks voorstellen om te ondernemen. Het klinkt hard, maar het is de waarheid. Diepgang en diepe connectie zal er nooit komen. Straks als de kinderen ouder worden gaat het je gek maken. Doe hiermee wat je wilt. Ik weet dat het een waardeloos negatief verhaal van mij is, sorry daarvoor. Maar ik ben nu 55 en kan het weten.

Een negatieve reactie Louise, jij hebt blijkbaar een nare ervaring. Maar 1 iemand met autisme is 1 iemand met autisme en zegt niets over haar man. Zoals anderen al opmerkten, hulp zoeken en ruimte voor jezelf proberen te vinden. Dat zijn dingen die kunnen helpen. Misschien een werkster.
Succes!

Het is een heel herkenbaar verhaal voor mij Bloempje. Mijn vader heeft autisme, ik ook maar gelukkig in lichte vorm. Ik heb ook mijn moelijkheden gehad met oppakken van huishoudelijke taken, maar nu ik 25 ben, ben ik wel op een punt dat het lukt en zelfstandig zou kunnen leven. Hiermee is wel steeds duidelijker geworden dat mijn vader een dergelijke ontwikkeling nooit heeft doorgemaakt. Mijn moeder doet vrijwel alle taken, waarin ik ook bijspring waar mogelijk, en moet in vrijwel alles sturen om mijn vader ook aan het werk te zetten. Dit zal nooit veranderen. Dit klinkt heel hard, maar ik hoop dat mijn vader eerder zal overlijden dan mijn moeder, gezien hij niet voor zichzelf zal kunnen zorgen mocht andersom het geval zijn.

Als ik jouw verhaal lees klinkt het alsof jouw partner ook niet voor zichzelf zou kunnen zorgen als hij er alleen voor komt te staan. Als samen leven met je partner zeer zwaar is, tot het punt dat je het niet meer trekt, is het misschien beter om voor jezelf te kiezen, hoe hard dat ook voor de ander is. Ik raad aan eerst alles te proberen met bijvoorbeeld coaching om verandering in de situatie te krijgen, echter als dat geen effect heeft, kan je beter jezelf in bescherming nemen dan eronder door te gaan.

Oooh ik herken mezelf hierin 😪. Twijfel niet aan jezelf ! START een nieuw leven. Grtjes.

Iedereen met autisme is anders. Ik herken mezelf o.a. in het hebben van een vol hoofd en het overzicht willen behouden oftewel verliezen. Hier ADHD en sta op een wachtlijst voor behandeling en onderzoek autisme. Gaat hier om een lichte vorm.

Verder sterkte en succes met alles!

Ik begrijp jou helemaal. Ik heb zelf adhd autisme en ptss. Ik loop mijn benen onder mijn kond weg. Met de benodigde lichamelijke beperking door mijn ptss. Ik heb medicatie en nog veel meer tabletten.
Voor adhd en ASS enz. Nu doe ik het aleen met 2 kinderen, waar er ook een van adhd heeft ze is bijna 7 en eindelijk medicatie. En heb een zoontje van 3 jaar. Ook heel druk 😊.
Maar meschien door mijn smetvrees verleden ben ik dan gejaagde. Om het huis aan kant te hebben en ook deep clean elke dag. Ik kan niet tegen smeer!. En of dat goed is geen idee. Maar ik weet wel heel veel dingen kunnen snel verkeerd overkomen. En met een ex-man na een jaar gescheiden te zijn. Begint hij dit nu te snappen.

Aleen wonen met me Kids. echt vind het geweldig. Me eigen routine, vraag de Kids wat ze willen eten. Me huis blijft schoon waneer ik ben weg geweest want natuurlijke de Kids gaan mee. Hihihi en waneer ze naar papa gaan heb ik tijd om bij te komen. Heb tijd voor me zelf! Loop me zelf niet meer voorbij om mast iedereen tevrede te houden. Ik zit ook in mij traject voor ptss. En adhd heb ik gehad. Daarlijk nog voor mij autisme. Gewoon mensen ontmoeten die het zelfde hebben. Aleen ik ben door mijn traumatische jeugt nog niemand tegen gekomen met de hele JA JA DAARKOMT DIE (.. HELE PRETPAKKET..).
Ik kan het niet beter beschrijven als dit. Vrouwen met de hele pretpakket zij. Toch anders als mannen.
Mannen willen oplossing zoeken van je problemen. Als je die aan ze geeft en iemand met ADHD en ASS gaat dat heel gedetailleerd doen natuurlijk.
Waardoor je de zon niet meer tussen die bomen ziet schijnen en het lichtje verdwijnd waardoor je weer een vaal gevoel krijgt!

Eerlijk: Geef niet meer dan drie keuzes.

Verdeel alle huishoudelijke taken door een week. Jij zoek 6 huishouderlijke taken op die gedaan kunnen worden en die verdeel je door 3 ieders. Samen! Je kiezen samen deze taken van maandag tot zondag. Klaar en als hem iets niet lukt. Geen probleem hoe kan jij zorgen dat jij het zelf wel doet. Maar waardoor hij een dopamine boooost krijgt. En het toch gaat doen. Zoals : b. V. B. Kleding die nog is gedragen kan worden. Was stapel en nog een keer dragen stapel. Wie de meeste stapels heeft wint. B. V. B. Een game maken ervan werkt wel goed.

Je kan altijd informatie zoekken bij mediant ggz. Is een hele goede met goede hulp. En er zijn heel veel potcast op Spotify. En ook staat er veel op tiktok en YouTube.


En ja ik heb voor mijzelf altijd beloningen. Ben dan net een klein kind met snoep.
Als ik alles op mijn lijstje heb gedaan. Heb ik in mijn kelder een vooraad. Aan ingepakte kadootjes. En dan zoek ik er eentje uit. Hihi

IK DENK MAAR ZO ER IS ALTIJD EEN OPLOSSING.

maar een TIP aan jou neem zijn verandwoorderlijkheden er niet meer bij op. Jij hebt ook een leven. En als je dat kunt doen dan word het veel fijner en zal hij inplaats van zwart wit gaan zien. Naar een beetje kleur. En complimentjes geven werken echt! Als kinderen krijgen adhd'ers meer negatieve shit over zich heen dan de. Gewoone Kids. Jammer genoeg.


Hoop dat je hier wat aan hebt.
En anders je kan altijd een berichtje sturen. Xxx🤗

alleenstaande mom. Met ASS ADHD EN PTSS. en 2 energieker kinderen.

Hulp in de huishouding, hulp in de tuin, hup voor de administratie ...je snapt het al ....
Je man is gewoon moe en afleid etc. Meer zit er niet in. Hij heeft nog wel steeds een baan.
Je hebt een baan. FF er uit is wel goed voor je maar ... jij komt ook moe thuis.
Verwacht van hem niet veel meer dan hij nu doet. En ...hoeveel hulp heb jij dan nodig in de huishouding?
Mijn huishouden is amper een 6 en toen ik getrouwd was was het een 8. Ik herken in jouw gedrag het gedrag van mijn ex: ja het was prima geregeld en ja ...zij deed dat allemaal.
De huishouding looopt nu ook maar ja ...het is een wereld van verschil met toen mijn vriouw het deed.

Heb je leuke dingen? Wat geeft je plezier?
In het algemeen willen vrouwen hun man veranderen maar ... zie hier veel vrouwen die na een jarenlange "strijd"en jarenlang het goede voorbeeld helemaal opgebrand zijn.
Hoeveel hul;p kunje betalen? Ook als je man thuis is verwacht ik niet veel meer van hem (ik ken mezelf). Van 40 naar 32 uur is niet ineens 8 uur super effectief huiswerk dat door je man wordt gedaan. Hij voelt zic wel bneter maar ik verwacht niet dat er in en om je huis een wezenlijke verbetering komt dus ...
hoeveel hulp heb je nodig?
Hoeveel kun je betalen?
Als je dit een leven lang vol wilt houden ...zorg dan voor voldoende leuke dingen. Verwacht geen verbeteringen van hem. Er zit gewoon niet meer in! Helaas voor jou en leer je er mee leven dan wordt inderdaad het huishouden een zooitje en gaat alles kapot etc. Je hebt hulp nodig. Zie het praktisch en dan houd je het wellicht vol. Je man is gewoon een chaoot, super moe, er komt niet veel uit zijn handen etc. etc. Dat is de sitiatie en dat veranderd niet dus ...hoe kun je dan je huishouden regelen? Hoe vind jij oplossingen voor je emoties? Heb je goede vriendinnen , heb je een hobby, etc.

Hoi anoniem,
Wat enorm frustrerend is deze situatie voor jou! En petje af dat je t tot nu hebt volgehouden!
Ik woon met man met drukke baan (ondernemer) en twee post-puberzoons samen. De zoons hebben beiden n ASS-label en toen de jongste deze kreeg zei hij dat paps t ook heeft gezien onze ervaringen hier thuis. Een jaar terug barstte voor mij de bom en zei ik na de zomervakantie: "ik kies er ook voor om niets te doen in huis want dat is blijkbaar een reële optie." Vanaf dat moment deed mijn man ALLES; koken, vuilnis buiten zetten, schoonmaken, boodschappen, de was. Mn zoons deden niks en hoefden (van hem) ook niks te doen! Lijstjes, smeekbeden, heel vriendelijk vragen - niets werkte. t Verschil met jouw situatie is wel dat mn man wél meehelpt in huis ondanks dat hij niet goed kan plannen en daardoor altijd te laat (thuis) is. Als hij bv naar de winkel gaat op zaterdag is hij zomaar tot 14.30u weg en daarna is er geen tijd meer om bv te klussen. Erg frustrerend. Het was tijdens/na corona dus iedereen was van slag en beude zoons moesten ook examen doen in die periode wat ze beiden met glans gehaald hebben (onbegrijpelijk) zonder ook maar 1 boek te hebben opengeslagen (ik moest t loslaten - zitten gamen op hun kamer en de volgende dag examens...)
Inmiddels is t redelijk te doen. Mn man en ik foen beiden nu de was. We koken om de beurt. De jongste doet alles nu zelf (want veganistisch) en woont bj ons op kamers bij gebrek aan woonruimte elders. Zelf kamer/bed verschonen, boodschappen en koken. Plus n baantje naast zn studie.In jouw verhaal lopen denk ik verschillende dingen door elkaar:
- echte mannen dingen: een man kan niet zoeken. Accepteer het (voor je eigen gemoedsrust) - t gaat nooit veranderen. Geef opdracht als je iets uit de kast wil waar hij eea kan terugvinden. Alles altijd n vaste plek.
- Kind erbij: voor hem gaat alles t zelfde door want n baan van 5 dagen. De vrouw houdt meestal haar (volledige?) baan maar vangt daarnaast alle verzorging van t kind op naast t huishouden wat veel vrouwen normaal vinden naast hun baan (want zo opgevoed).
- de autisme trekjes waar jullie beiden aan moeten wennen/werken.
--> Tips:
Door jullie veranderde leefomstandigheden moet je opnieuw samen gaan zitten om nieuwe (werk)afspraken te maken. Door zn autisme kun je msschien de taken onder jullie verdelen, ieder zn vaste taak: jij verwisselt iedere dag de vuilniszak, ieder woensdag & zaterdag wc schoonmaken, vaste avond met jullie kind (dan kun jij n avondje voor jezelf). Hj vouwt iedere zaterdagochtend de was.
Zoals t er n naar uitziet ben jij hard op weg naar n burnout en dan is alles nog veel lastiger want dan MOET je man ALLES zelf gaan doen omdat jij t domweg niet meer kan. Misschien n idee om mbv begeleiding vanuit Youlz oid eea te structireren? Vreemde ogen dwingen.Heel veel succs sterkte gewenst!! xxx
MaryAnn

Een reactie op mijn eigen post. Ik ben wat dingen vergeten te schrijven:

Dat ik feestjes en andere evenementen bezoek is een initiatief dat ik zelf neem. Maar uitgenodigd worden door mensen maak ik zelden mee. Meestal vraag ik zelf of ik bij iemand op bezoek mag. Grotendeels afgewezen. Hetzelfde is ook met iemand op een etentje trakteren. Ook afgewezen.

Ik heb gigantisch veel moeite met afgewezen worden. Dan ben ik immens gefrustreerd en voel me mislukt. Ook dat komt door mijn autisme. Ik heb een tweedelig beeld over het syndroom van Asperger. Het ene deel is positief het andere negatief. Echt autisme is geen verrijking van het leven, meer een belemmering. Maar ik leef zolang ik nog gezond ben en veel aan mezelf werk.

Mooi omschreven, Japio. Ik herken er veel in. Ik ben een vrouw van een paar jaar jonger dan jij en ervaar veel van dezelfde moeilijkheden als jij beschrijft. Alleen was ik geen moeilijk kind, juist heel rustig en verlegen en onopvallend. Daarom is er denk ik bij nooit een diagnose gesteld. Ik ben nu 30 en merk dat ik steeds meer vastloop. Met werk, relaties, voor mezelf zorgen. Ik moet er iets mee, maar vind het moeilijk.

Ik vind het knap dat jij door aan jezelf te werken je blijft ontwikkelen. Ik heb het gevoel dat ik wat dat betreft stilsta. Heb je misschien tips voor mij? Ik hoop dat je lieve mensen tegenkomt in je leven die jou accepteren zoals je bent, dat verdien je.

Hoi Japio,bedankt voor het delen van je verhaal! Heftig hoor! Je hebt het inderdaad niet makkelijk en loopt tegen een hoop dingen aan. Al vind ik het aan de andere kant weer knap dat je socialer bent geworden en al een hoop dingen doet. Volgens mij ben je gewoon een intelligente man. En ik duim voor je dat je toch ooit een lieve vrouw mag vinden en dat jullie samen gelukkig mogen worden ook ondanks de obstacles.

Ik sta zelf op een wachtlijst voor autisme onderzoek omdat ik zelf ook tegen bepaalde dingen aanloop. Veranderingen vind ik moeilijk als ze mijn routine verstoren en dan kan ik ze moeilijk plaatsen. Loslaten is ook lastig en ik analyseer veel,zelf dingen van vroeger. Ben ook tussendoor gepest omdat ik anders ben/was. Deed lang erover om mijn school af te maken. Maar ben ook weer goed in andere dingen zoals talen want spreek er 6 en muziek hou ik ook van. Ik neem dingen vaak letterlijk en snap sarcasme niet hoewel ik gewone grappen wel weer snap.Maar ben wel vaak te kakken daardoor gezet. Dan schiet ik uit mijn slof.

Daarnaast heb ik ADHD maar daar valt prima mee te leven al ben ik vaak druk,praat aan een stuk door,heb moeite met concentreren behalve als het me interesseert dan heb ik een hyperfocus en haal ik goede resultaten. Mijn aandacht heb ik vaak niet daarbij en soms kan ik impulsief en eigenwijs reageren. Plannen en organiseren is moeilijk voor mij en dat stel ik weer uit totdat ik onder druk sta en er overprikkeld van wordt. Maar aan de andere kant ben ik iemand die sociaal is,alles voor zijn medemensen over heeft,enthousiast,creatief en gevoelig is.

Wat iik ermee wil zeggen dat iedereen zijn kwaliteiten heeft en iedereen uniek is.

Ik weet niet of je dat nog leest maar in ieder geval sterkte met alles! Ik blijf meelezen en posten.

Bedankt voor jullie toffe reacties dames. Ik vind het leuk dat er mensen zijn die veel dingen herkennen in mijn post op dit forum. Ik zou graag contact met één van jullie twee of allebei willen hebben lieve Barbara en Koolvis. Autisme is moeilijk in te schatten . De diagnose kun je heel vroeg krijgen of heel laat. Bij mij was het vroeg. Als kind kreeg ik begeleiding van een heel lieve psychologe die bij me het autisme had ontdekt. En ik was dus moeilijk. Ik ben blij dat ik als volwassen man gelukkig beter omga met mijn autisme. Vroeger kon ik ook niet tegen veranderingen, gelukkig is dat een heel stuk minder geworden.

Goede morgen Japio,
van harte dank voor je reactie! Het is nog niet 100% zeker dat ik een vorm van autisme heb maar ik herken mezelf in een aantal punten. En bij sommige vrouwen wordt de diagnose vaak later gesteld omdat vrouwen geleerd hebben om zich maatschappelijk wenselijk te gedragen,een goede moeder te zijn,een goed huishouden te runnen,goed op het werk presteren,afspraken nakomen. Maar op een gegeven moment lopen ze vast doordat ze de symptomen hebben onderdrukt. Ik ben zelf 51 en toen ik een kind was hadden we nog geen internet waardoor dingen niet onderzocht werden en ik ben vastgelopen sinds de lockdown en wil nu duidelijkheid. Wat het autorijden betreft zo heb ik wel een rijbewijs maar durf niet te rijden omdat ik daar overprikkeld van wordt. Ik heb 80 rijlessen gehad en ben toen geslaagd. Ik reed rondjes in ons vakantiedorp en 3 van mijn zussen zaten op de achterbank te schreeuwen en mij instructies te geven en ik kon het niet filteren. Dus ik laat het liever.

Ik vind trouwens dat mensen je gewoon een kans moeten geven om je uit te nodigen en om te laten zien hoe je bent. Je hebt veel kwaliteiten en ik zie een hoop positieve punten bij jou zoals dat je mensen aan het lachen maakt en tijdens carnaval de gangmaker bent. En ook dat je veel hebt geleerd. Ik heb bij bepaalde dingen trouwens ook begeleiding nodig en wil wat dingen leren. Mijn vriend helpt me ook met bepaalde dingen en weet waar ik tegenaan loop. Hij neemt me zoals ik ben en dat vind ik fijn.

Sinds mijn 38e doe ik geen betaald werk meer en vaak ben ik ontslagen omdat ik niet snel genoeg werkte omdat informatie bij mij niet snel binnenkomt of ze konden niet omgaan met mijn drukke aard. Ik doe op dit moment vrijwilligerswerk en wil meer uren gaan werken omdat ik nog steeds veel thuis zit.

Ik wens je een fijne woensdag en spreek je weer.

lieve groet van mij!

Hoi Japio,
Bedankt voor je reactie. Ik deel liever niet mijn contactgegevens op een openbaar forum, maar ik blijf wel hier meelezen/-schrijven. Fijn om te lezen dat jij en Barbara allebei beter ermee om kunnen gaan dan vroeger. Wat ik zelf lastig vind is dat ik met sommige dingen juist helemaal niet typisch autistisch ben. Ik kan meestal makkelijk een praatje maken met vreemden als ik bijvoorbeeld ergens sta te wachten. Op het eerste gezicht merk je niks aan mij. Ook heb ik lang niet altijd moeite met onverwachte gebeurtenissen. Daarom voel ik mij soms zo'n aansteller wanneer ik daar wel moeite mee heb, of wanneer ik op mijn werk ineens dichtsla en niks meer uit kan brengen. Waarom kon het eerder wel en doe ik nu zo stom denk ik dan bij mezelf.

Ik wil nog een paar dingen schrijven over mijn autistische zelf. Het leven met autisme is heel moeilijk. Vooral voor mezelf. Natuurlijk zijn er mensen die het veel slechter hebben dan ik. Ik denk bijvoorbeeld aan chronisch zieke mensen, mensen met constant veel pijn en mensen met zwaar lichamelijke of verstandelijke handicaps. Die zijn er ook. Vergeleken met hun heb ik het nog makkelijk. Zo moet ik het ook zien.

Hoi Japio,

wat je schrijft,daar heb je gelijk in. Het is zeker niet altijd makkelijk om met autisme te leven maar heeft ook zijn voordelen. Zo letten we erg goed op details,zijn eerlijk en loyaal,kunnen goed analyseren etc...

En wat je zegt is helemaal waar. De hersenen van iemand met autisme werken anders maar heeft niets met geheugenverlies te maken zoals bij dementie. En door mijn ADHD heb ik concentratieproblemen (geen geheugenverlies) en ben ik erg druk,maar dat kan je dus ´TOTAAL NIET´ met dementie vergelijken want dat is een aandoening en dementie is een hersenziekte waarbij je steeds meer achteruit gaat. Ik werk o.a. met dementerende ouderen en we hebben zelf mensen van in de 50 gehad die dementie hadden. En bij mij op de sportschool zitten 2 vrouwen die kanker hadden. Ook heftig maar gaat de goede kant op bij hun,thank god!

Dan ben ik dus blij dat ik gezond ben en alles gewoon kan doen al heb ik voor bepaalde dingen hulp nodig. Het zij zo.

Ik wens je een fijne zaterdag. Geniet lekker van het zonnetje en tot schrijfs!

Dit zijn mooie positieve verhalen die ik heb gelezen mensen. Ik heb alleen erg veel last van negativiteit. Ik heb veel periodes in mijn leven gehad met negativiteit. Ook positiviteit natuurlijk, Ik ben ook tegendraads naar mensen. Gisteren thuis een paar peptalks gehad met mijn zus. Zij weet hoe ik in elkaar zit. We zijn een twee-eiïge tweeling. Mijn zus is heel anders dan ik, maar ze weet hoe, wie en wat ik ben. Ik heb best veel negativiteit, zit in zelfmedelijden en vraag om compassie van anderen wat ik natuurlijk niet krijg. In een negatieve spiraal zitten en zelfmedelijden kan behoorlijk giftig voor jezelf zijn. Het is net alsof ik in een moeras wegzak en mezelf er probeer uit te redden. Een moeras van negativiteit. Je wilt dan alleen maar in de slachtofferrol zitten. Zoals van: "Ik heb een k*tleven, anderen hebben het beter. Ik ben jaloers." enzovoort. Allemaal vormen van zelfmedelijden. Wat ik er aan moet doen is zo veel mogelijk accepteren dat het leven niet altijd makkelijk is. Ik lees op sociale media berichten van mensen die op vakantie zijn of veel plezier maken met hun familie/vrienden. En dat geeft zo'n onrealistisch geromantiseerd beeld van het leven van die personen. Misschien hebben ze buiten dat ook rotdingen in hun leven maar dat verbloemen die mensen zo lekker op sociale media. De lezers van die berichten krijgen een vertekend beeld zo. Sociale media heeft al een beste impact op mensen. De laatste jaren waar voor mij en ook een boel andere mensen vreselijk. We hebben de coronavirus pandemie meegemaakt en gehoopt dat niemand het virus op zou lopen (gebeurde wel vaak). Daarnaast ben ik zelf twee dierbare mensen verloren aan kanker (vader en oom). Maar ook hiervoor had ik last van een aantal negativiteit. Mijn moeder heeft multiple sclerose een heel zware zenuwziekte dat het lichaam van de patient compleet verlamt. Mijn moeder zit in een rolstoel, is enorm afhankelijk van zorg en kan nog maar heel weinig. Maar wat ik geweldig vind van mijn moeder is dat ze wel nog veel mogelijk vrolijk blijft. Ze is niet gauw iemand die verbitterd door het leven gaat omdat ze de MS heeft. Bij de pakken neer gaan zitten ziet niet in mijn moeder haar aard.

Er zijn natuurlijk ook autistische mensen die van nature positief zijn. Meestal is het neutraal of echt negatief. Zoals ik in mijn hoofdverhaal op dit forum schreef schrijf ik nu ook nog in deze reactie dat ik vaak chagrijnig en bot ben. Elke dag is het anders. Zo moet ik het ook zien. Nou mensen, positief zijn is voor iemand met autisme best moeilijk ook als doet de persoon zijn uiterste best. Als ik naar mezelf kijk en de negatieve kant van mijn autisme en eigenschappen wegdenk ben ik best een goeie man. Ik ben loyaal. gedisciplineerd, ik neem initiatieven, harde werker, vriendelijk, heb humor, mag graag feesten, concerten en festivals bezoeken en nog veel meer positieve dingen die ik nu even niet kan opnoemen. Nou dit was mijn verhaal in de reactie.

Hoi Japio,

wat heftig dat jij je zo vaak zo voelt! Heb je iemand met wie je erover kunt praten als het ff ECHT NIET meer gaat? Ik zie namelijk echt wel hoe je ermee worstelt en ik snap hoe moeilijk dat voor je is.

Zelfmedelijden herken ik ook wel eens. Dat het bij mij anders is gelopen qua werk en ik in 10 jaar tijd 17 werkgevers heb gehad en van die 17 waren er maar 3 die met mijn ADHD om konden gaan (voor autisme tests sta ik nog op een wachtlijst). Het is heftig als mensen achter je rug om gaan kletsen en de waarheid niet tegen je vertellen. Werkgevers die liegen en zeggen dat ik ongeschikt ben voor het werk en niet de proeftijd haal of dat er geen werk voor me is. Dat is gewoon een leugen want waarom nemen ze me niet aan als er geen werk voor me is? En achteraf krijg ik te horen dat ik te langzaam werk en te druk ben. Je zou werkgevers haast moeten verplichten om een basiscursus over bepaalde aandoeningen en ziektes te moeten volgen want al werken onze hersenen anders zo verdienen we ook een kans.

Ik maak ook wel eens mee dat mensen mijn klachten bagateliseren of uitvergroten en dan schiet ik in verdediging wat heel typisch ook is voor iemand met ADHD. Ik kan alle prikkels tegelijk niet filteren en wil alles tegelijk. Ook stel ik dingen teveel uit totdat ik onder druk kom te staan. Een zus van mij,waar ik veel van hou,heeft niet veel inlevingsvermogen wat mijn aandoening(en) betreft en bij haar loopt alles zoals het hoort. Een goede baan,nog nooit ontslagen,2 dochters die het supergoed doen en een man met een goede baan. Ik gun het haar van harte,maar soms ben ik ook jaloers en boos omdat het bij mij anders loopt.

Dus,ik snap je gevoel absoluut. En op social media wil iedereen concureren. Bepaalde dingen zet ik ook niet op face-book en vakantiefoto´s deel ik wel maar dan om ervaringen uit te wisselen want qua werk heb ik het al moeilijk genoeg. Ben er klaar mee. De perfecte wereld bestaat niet en dat hoeft ook niet voor mij. Dat zou ik maar saai vinden. Ik heb het liever dat we allemaal verschillend zijn.

En tot slot: Ondanks alles zijn we stuk voor stuk prachtige mensen en daar mag geen afbreuk aan worden gedaan. Je noemde zelf al een aantal dingen op. Ik vind dat je veel kwaliteiten hebt. En wees daar trots op want ondanks hoe jij je vaak mag voelen zo ben je ook een mensen en je mag er ook zijn.

Ik spreek je weer. Tot snel!

Ik word zo krankzinnig gestoord van mijn snelle boosheid en negatieve emoties. Als iemand me iets vraagt word ik onbedoeld boos. Ik ben ook giga ongeduldig. Dat geeft frictie. Daarnaast kan ik slecht communiceren met hard horende mensen. Mijn grootmoeder is zo'n persoon. Elke keer wil ik met haar praten, maar vraagt ze steeds: "Wat zeg je?" Steeds maar herhalen. Ik word er pleuris ziek van! Wie herkent dit? Ik moet dan ook onbedoeld mijn stem luider maken, waardoor het lijkt dat ik boos ben.

Ik ben verder de enige man in het huishouden met alleen vrouwen. Ik voel me ontzettend onbegrepen. Op mijn werk mag ik niet met bepaalde machines en elektrische gereedschappen werken in verband met onverantwoordelijke redenen. Ook zoiets. Met name zaagmachines. Ik snap heel goed hoe gevaarlijk die gereedschappen zijn maar mits je voorzichtig en verantwoord te werk gaat dan mag het wel. Ik ben wel super handig hoor. Ik laat niet alles door andere mensen doen. Ook omdat het veel geld kost. Ik ben behoorlijk koppig. Ook omtrent werkzaamheden dus. En ik begin steeds haat naar het leven te krijgen. Ik ben nog een jong volwassen man, maar voel me qua gedrag soms een chagrijnige oude man. Ik wil dit niet meer. Ik ben hard bezig weer een vrolijk en gezellig persoon te zijn maar het gaat moeilijk. Ik ben ook vet jaloers op mensen die een goede opleiding hebben gehad, goedbetaalde baan, mooi huis, goeie relatie, groep beste vrienden enzovoort. Relatie gaat mij al helemaal moeilijk. Relatie met een autistisch persoon is killing.

Ik haat dit negatieve gevoel. Ik ben best tevreden met wie ik ben en wat ik heb maar de jaloezie daar heb ik ook last van. Het is mensen afgunst geven en dat verdienen ze niet

Ik mis mijn vader ontzettend. Hij was iemand die zorgde dat mijn leven goed bleef. Nu hij dood is ben ik bang compleet te gaan verzuren en bitter te worden. Zo veel mogelijk positief zijn is een groot leerdoel voor mij op dit moment en ik ben er heel hard mee bezig.

Dit was weer mijn verhaal over mijn autistische zelf.

Hoi Japio,

wat heftig dat jij je zo voelt! En ik lees inderdaad dat je moeite hebt om positief te zijn. Misschien is het een goed idee om eens erover te gaan praten.

Ik herken een aantal dingen die je schrijft en ik sta nu bijna 3 maanden op een wachtlijst voor autisme onderzoek. Het lange wachten fokt me behoorlijk op en als mensen zeggen ´ja maar,je moet gewoon geduld hebben´ dan irriteer ik me er nog meer aan.Het ligt uiteraard eraan wie het zegt. Maar iemand die daar geen verstand van heeft en zomaar in de rondte lult daar kan ik me behoorlijk aan ergeren en omdat ik ook nog eens ADHD heb reageer ik erg impulsief en boos.

Ik ben ook vaak ontslagen en had in 10 jaar tijd 17 werkgevers waarvan 3 me accepteerden zoals ik was,mijn manier van werken,dat ik niet zo snel ben en dat ik druk en hyperactief ben. Maar vaak zeiden ze dat ze geen werk voor me hadden en ze zaten gewoon te liegen want je gaat iemand toch niet aannemen als er geen werk voor je is? Achteraf kreeg ik dan te horen van mijn reintegratie-coach dat ik ´te langzaam ben´ ´teveel in mijn schriften kijk´ en ´onrust meebreng´ en ´te druk ben met o.a. me verplaatsen en praten´. Als ik me verveel dan wordt ik erg onrustig.

Ik heb van de week gesprek gehad met mijn vrijwilligerscoordinator en ze wees me inderdaad op een paar dingen. De reden dat de afdeling me na Coronatijd opeens niet meer in wilden gaan zetten was omdat ik te druk was en ze hebben toen al mijn werkuren afgepakt en het niet persoonlijk tegen me gezegd. Thuis heb ik dan een woedeuitbarsting gehad en zat weer thuis. Ik zoek nu ook weer extra uren vrijwilligerswerk want een keer per week een rolstoel duwen is te weinig voor mij en erg saai. Het ergste voor een ADHD´er is als zij zich vervelen en ik wordt daar onrustig van. En net als jij wil ik wel eens jaloers worden als mensen doordeweeks een taak hebben zoals kinderen,een tuin of werk en ik weer veel thuis zit en dan krijg ik commentaar dat ik niet goed genoeg mijn best doe en dan reageer ik boos. Ik heb wel een goede relatie en een leuke vriendenkring,maar geen goed betaalde baan want ik wordt iedere keer weer ontslagen.

Nu na het onderzoek kijken wat er bij mij eruit kan worden gehaald en of ik mogelijk een paar uur per week betaald werk kan gaan doen.

Ik vind het erg rot voor je om te lezen dat jij je zo boos voelt en hoop voor je dat je weer de kracht vind dat het verbetert. Perfect zal het nooit worden maar het belangrijkste is dat jij ermee kunt leren leven en ook je kwaliteiten kunt zien.

Ik lees je weer.

Ik ben Barbara en niet anoniem. Ging per ongeluk.

Beste lotgenoten autisme en partners ervan.

De laatste tijd gaat het wat beter met me. Ik ben minder negatief (hoe lang dat blijft hangt van me af) en heb de laatste tijd veel drukke feesten bezocht. In mijn woonplaats was laatst een heel druk feestweekend. Het had te maken met het carnaval. Ieder jaar in novemeber is dat het Carnaval Prinsenbal. Dan neemt de oude carnavalsprins afstand van zijn titel en die gaat dan naar een andere lid van de Carnavalsraads die dan weer prins wordt. Het was een heel druk feest. Veel lawaai, prikkels en dronken carnavalsvierende mensen. Gelukkig had ik oordoppen in en kon ik mijn hoofd afstemming op de omgeving. Ik heb gelukkig geen oorsuizen en andere vormen van gehoorschade. Ondanks mijn autisme zoek ik dus veel sociale bezigheden op zoals laatst dat carnavalsprinsenfeest. Ook bezoek ik concerten en had ik een tijdje terug een korte fotoshoot met de leden van mijn favoriete muziekgroep. Hier mag ik echt trots op zijn. Op het Prinsenbal kreeg ik complimenten van andere feestgangers en de mensen die barwerk moesten doen in de feesttent. Wat een top avonden waren dit.

Autisme is moeilijk te begrijpen maar als je er open over bent en verder veel inleeft in andere mensen dan begrijpen ze je wel. Tenminste ik heb dat. Het is een contactstoornis met best veel negativiteit maar als men er positief instaat en de beperkingen accepteert dan is het leven veel mooier en leuker. Het leven is het grootste geschenk dat een mens ooit gekregen heeft. Wees zuinig op jezelf, je leven en je lichaam.

Fijn om te horen dat het beter met je gaat Japio!

Hoi Japio,

fijn om te lezen en ik snap heus wel dat een behoorlijke worsteling is. Ik loop ook iedere dag tegen bepaalde dingen aan en wordt er wel eens moe van. Maar ik moet het toch accepteren.

Leuk dat je naar feestjes bent geweest! Leuk ook het verhaal van carnaval Prinsenbal! Ja,ik kan me indenken dat dit erg veel prikkels waren en oordoppen willen ook wel eens helpen.

Welke concerten bezoek je en wat is de naam van je favorite band
Natuurlijk mag je daar trots op zijn en fijn om te lezen!

Als je niets weet over autisme dan is het zeker moeilijk te begrijpen en vind dan ook dat werkgevers eigenlijk en cursus zouden moeten volgen over bepaalde aandoeningen en psychische ziektes om de werknemer die tussen wal en schip valt beter te begrijpen want iedereen verdient een kans in dit leven en vooral in het arbeidsleven lopen ze dan tegen een hoop onbegrip aan wat ik zelf do vaak door mijn ASS en ADHD heb meegemaakt.
Daarom sta ik nu ook op een wachtlijst voor hulp.

Verder eens met je en mooi geschreven! We zijn allemaal prachtige en unieke mensen.

Tot snel!

Op dit moment is mijn favoriete band de Brabantse meidengroep OG3NE, bestaande uit de drie getalenteerde zussen Vol: Lisa, Amy en Shelley. Geweldige meiden zijn het. En ze hebben een een zangtalent waar men U tegen zegt! Dat ik die avond met de zangeressen op de foto mocht was echt een geluksmoment! Ik heb er nog steeds een top gevoel van. Zo liep ik pal achter zus Amy Vol aan. En ik mocht haar hand even vast houden en een knuffel geven! Vergeet ik nooit meer! Een flinke scheut positieve energie schoot mijn lichaam in op dat moment. Echt de meidengroep OG3NE is geweldig. Ik heb wel tien concerten van ze bezocht in zes jaar.

Dit en een heleboel andere muziekgerelateerde evenementen bezoek ik. Zoals festivals (niet die hele grote en drukke natuurlijk!), Dit is een greep uit de positieve dingen die ik haal uit mijn leven ondanks mijn autisme.

Hoi Japio,

OG3NE heb ik wel eens op televisie gezien en toen ik het las ben ik meteen wat songs van hun gaan luisteren. Het is zeker niet overdreven want ze zingen goed en terecht ´het is een zangkwaliteit waar je u tegen kunt zeggen.´ Ik pikte een traantje weg bij een van hun medleys. Super gewoon!

En wat leuk dat je met hun op de foto mocht en dat je ff Amys hand vast mocht houden! Een mooi moment voor altijd in je geheugen gegrift en wat je zeker ook kracht geeft. En ook leuk dat je naar festivals gaat!

Ik heb vorige week de GGZ gebeld om te vragen hoe lang het nog kan duren en als het goed is dan heb ik intakegesprek. Wordt ook een keer tijd want ik loop zo vaak tegen bepaalde dingen aan en ben er klaar mee.

Nog een fijne maandag en tot gauw!

Ik vergat nog erbij te vermelden dat het intakegesprek in januari of februari plaats gaat vinden als het goed is.

Hey Barbara. Hoe gaat het met je topper?

Hoi Japio,

lief dat je dat vraagt! Ik heb fijne kerstdagen in Duitsland gehad met mijn familie en een gezellig Oud & Nieuw met mijn vriend. Hoe gaat het met jou en hoe was jouw kerst?

Ik heb er tussendoor behoorlijk de pest in. Een paar dagen voor kerst heb ik een aanvaring met mijn coordinator van mijn vrijwilligerswerk gehad. Het ging om een activiteit waarbij ik dingen niet goed had gedaan en in plaats van dat ze dit op een redelijke manier zei kreeg ik bakken vol kritiek over me heen.

Ik heb ook het vermoeden dat ze onderscheid maakt. Zo heb ik me eind november voor extra activiteiten aangemeld zoals de ´kerstbingo,paardetram en 2x serveren met de kerstdiners. 2 dagen voor de kerstdiners kreeg ik een mailtje dat ze zoveel aanmeldingen had gekregen dat ze me ervoor bedankte om te helpen serveren maar de rest mocht ik wel doen.

Ik baalde als een steker want ik had me speciaal vroeg ervoor aangemeld. Na het pittige gesprek in december liep ik langs vlak bij de keuken en toen zag ik 3 medevrijwilligers staan,klaar om te helpen met de kerstdiners en die mogen ieder jaar weer meedoen want ik heb ze al vaker zien serveren toen ik zelf aan tafel zat toen ik nog op een afdeling werkte. Ik ben hier erg boos om want waarom iedere keer zij weer wel en ik niet? Het ligt mogelijk aan mijn drukke en dromerige aard...Ik heb een email gestuurd om dat te vragen maar kreeg geen antwoord. ik vind het maar raar.

Ondanks deze vervelende gebeurtenis geef ik uiteraard de moed
niet op en maak er het beste van door te genieten van al die andere mooie dingen.

Ik sta nog steeds op de wachtlijst voor onderzoek en hulp. Want ik wil graag vooruit,wat meer vrijwilligerswerk doen en hulp bij het zoeken krijgen. Mogelijk wordt het een sociale werkplaats. Als het leuk werk is dan heb ik er niets op tegen.

Ik spreek je weer en wens je een fijne woensdag.

Ik heb deze site juist uitgezocht om überhaupt mijn ei kwijt te kunnen op een positieve manier omtrent autisme. En nee ik klaag niet ook al heb ik het niet helemaal makkelijk. Die klagers zitten ook met zichzelf in de knoop en spuien dan even flink! Ik trek me daar niks van aan en kan geen andere therapie psycholoog website vinden.

Hoi Japio,

gewoon van je af blijven schrijven! En je klaagt niet hoor. Ik vind het zelf ook fijn om mijn verhaal hier kwijt te kunnen en blijf het ook doen. Ik spreek je weer.

Beste autistische lotgenoten. Tot nu toe heb ik weinig negativiteit omtrent mijn autisme. Het is nog wel hard om om te gaan maar ik doe mijn uiterste best. Het leven is hard maar je moet je best er voor doen.

Ik ga nu sinds kort naar een lokale psycholoog. Ik kan het heel goed met die man vinden. Daarnaast heb ik ook sinds begin dit jaar een nieuwe hobby. Dat is muziek maken in de vorm van drummen. Ik krijg drumles en doe ook een drummer thuisstudie. Met drummen krijg ik wel mijn geest en emoties beter onder controle en ik word muzikaler op die manier. Drummen is een echt goede bezigheid voor me, niet alleen muzikaal gezien. Ook word ik er rustig door. Wie maakt er nog meer muziek (autistisch of niet)?

Hou Japio,

fijn dat je een lokale psycholoog hebt en dat het klikt! Dat is echt heel belangrijk. Je hobby klinkt erg leuk. Ik ben blij te lezen dat je daardoor je emoties beter onder controle krijgt en er rustiger door wordt. Ik hoop dat er gauw mensen komen reageren die ook muziek maken. Ik speelde vroeger piano en blokfluit. Vond ik altijd erg leuk.

Hier heb ik vorige week bij mijn vrijwilligerswerk gekondigd omdat ik me niet meer gewaardeerd voelde en de coordinator tegen me heeft lopen schreeuwen. Voor mij is het klaar.

In juni heb ik intake-gesprekken en adviesgesprek. Dan ga ik naast mijn therapie mijn werksituatie met een coach bespreken want ik wil graag vooruit.

Ik spreek je weer.

Tipfout: Ik bedoelde dat ik ontslag heb genomen bij mijn vrijwilligerswerk en niet gekondigd. Ben van Duits-Deense komaf en heb letterlijk vertaald,vandaar dus mijn fout.

Dat maakt niet uit hoor Barbara, dat je vertaalfout te maken heeft met je afkomst. Je bent gewoon een mooi mens van vlees en bloed. En goed dat je hebt aangegeven te stoppen bij je vrijwilligerswerk in verband met onderwaardering en misschien ook andere persoonlijke omstandigheden. Succes met de intake en adviesgesprekken. Heb je je muzikale hobby nog Barbara?

Hoi Japio,

bedankt voor je lieve woorden! Ik vind je ook een mooi mens,eerlijk en oprecht en met veel kwaliteiten. Ik lees je stukjes altijd graag. Zelf ben ik ook dankbaar dat ik een lieve vriend,een lieve familie en lieve vrienden om me heen heb die me nemen zoals ik ben.

De coordinator was niet erg diplomatiek. Je mag best kritiek op een normale manier brengen want daar leer ik van en ze had ook moeten zeggen wat ik wel goed gedaan. Maar vlak voor kerst is ze tegen me uitgevallen en was erg onvriendelijk en onprofessionel. Ik dacht dus dat ik beter daar weg kan gaan. Heb een email gestuurd waarin ik dat zei en ben erg netjes gebleven en ben trots dat ik vorige week het besluit heb genomen om daar weg te gaan.

Ik ben erg blij dat ik straks 4 juni mijn eerste intake-gesprek bij de GGZ heb. Ik loop rond met angstklachten,heb waarschijnlijk een angststoornis,een lichte vorm van autisme en ADHD. Ik ben straks blij als ik straks mijn diagnoses heb en eindelijk weet waar alle symptomen vandaan komen die me al heel lang belasten. Dat ben ik bereid om te accepteren want we hebben allemaal ook onze kwaliteiten.

Met een coach wil ik dan straks ook kijken of ik nog een paar uur per week kan gaan werken of dat het een sociale werkplaats wordt of vrijwilligerswerk. Ook meer vrijwilligerswerk dan dat ik voorheen deed en waar ik meer gewaardeerd wordt. Ik ga ervoor vechten om vooruit te komen en ik weet dat ik veel kan. Een perfect leven hoef ik niet. Maar als ik maar voldoening uit die dingen kan halen die ik doe en gezond en gelukkig ben met lieve mensen om me heen.

Je vroeg of ik mijn muzikale hobby nog heb. Op dit moment niet. De piano staat in mijn ouderlijk huis. De blokfluiten heb ik waarschijnlijk nog ergens in huis liggen.

Dat je drumt vind ik erg goed en lijkt me een leuke bezigheid. In ieder geval verder veel plezier ermee en tot snel weer hier op het forum!

Je schrijft heel helder en ik herken veel. Die eenzaamheid is lastig.
Sterkte. Het is voor mij heel duidelijk wat je meemaakt. etc.

Ik heb inmiddels een paar gesprekken bij de GGZ gehad en ze zijn erg aardig en doortastend en ik voel me daar op mijn gemak. Ze zijn het erover eens dat ik een vorm van autisme en ADHD heb. Binnenkort wordt ik officieel gediagnosticeerd en gaan ze een behandelplan opstellen. Ik ga me dan focussen op mijn kwaliteiten en accepteren dat ik deze aandoeningen heb.

Jed hebt bklijknaar autisme an dat is uiteraard lastig. Je situatie is ook lastig: ook voor mensen zonder autisme! Een zieke partner is dagelijsk zorg en nooit rust. Mantelzorg voor je vader kan erg vermoeiend zijn. Dat bedoelen ze met de 120 km/h/ Met een gezonde partner en een gezonde of overleden vader is het rustiger. Je hebt nu tevens autisme en ja ...dan loopt je hoofd helemaal over.
Samengevat: je situatie is ook moeilijk ...ook zonder autisme wordt het mensen dan te veel en met je autisme is het dan super helemaal te veel.

Mooi geschreven. Op de slechte dagen hier is dat hoe ik hoop dat het hier zal gaan wanneer ik de knoop durf door te hakken en er mee wil stoppen. Hij is een goed mens maar dat alleen is niet genoeg.

Zo herkenbaar ...mijn man kan niets zelfstandig, klampt zich altijd aan iemand vast, tot grote ergernis van sommige mensen. Hij vraagt niet 1 gunst maar verschillende ...hij zegt altijd, ik ken wek iemand die dat voor mij zal willen doen. Het komt over als profiteren maar zelf heeft hij dat niet door. Ook ik voel me door hem gebruikt, ik moet alles voor hem onthouden, zien dat hij niet in de problemen geraakt, hij neemt medicatie en ook dat tijdstip moet ik onthouden ...hij zou een wekker kunnen zetten maar dat doet hij niet ...gamen kan hij wel ... maar al de rest laat hij aan anderen over

Mooi geschreven. Dapper van je. De beste beslissing.

Ja herkenbaar dit. Ik denk/weet dat ik juist een partner zocht waarmee in de relatie niet zoveel emoties en gevoelens zijn. Ik dacht dat dat een boel gedoe zou schelen. Ik ben behoorlijk sensitief, lastige jeugd gehad met onberekenbare ouders en al mijn relaties duurden tamelijk kort. Hoe fijn is het dan om een stabiel persoon naast je te hebben! Maar ja. Vanaf het begin was het gebrek aan mijn verliefdheid en gebrek aan intimiteit wel groot. Toch bleef ik vasthouden, op verstand. Dit was op papier namelijk de perfecte partner. En op het grootste gebied is hij dat, na vele jaren, nog steeds. We zijn een team en hij is een geweldig persoon.
Maar ik mis de affectie enorm. Dat vreet en vreet. Het affectieve lukt gewoon niet tussen ons. Lastig

Begrijp elk woord van je verhaal, Nelleke, alsook elke reactie, wat een eenzaamheid... Het moeilijke is dat de buitenwereld iemand anders lijken te zien en als ik zo heel af en toe de moed heb iets te vertellen dan kijkt men mij aan met een gezicht van: waar heb je het over... Daarnaast wordt het begrip autisme vaak in combinatie gebracht met een lage intelligentie. Mijn man is hoogbegaafd, dus...: natúúrlijk geen autist, hoe kom je erbij... Moeilijk moeilijk, en eenzaam...

Na 20 jaar de knoop doorhakken. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn om de enige persoon die ooit voor mij door het vuur wilde gaan achter me te laten omdat hij het wel wil, maar niet kan. En ik zit diep in de therapie voor mijn onveilige jeugd die ik altijd wegstopte maar nu heb ik iemand nodig die door dat vuur gaat. En hij geeft niet thuis. Maar wat dan? Weggaan? Dan heb ik zelfs niet meer iemand die wil. Dan ben ik niet alleen eenzaam maar ook alleen. Maar ik hou dit ook niet vol: de constante strijd om een grens te mogen aangeven. Hij stalkt me als ik vraag om stilte en hij loopt weg als ik vraag om begrip.

Na 20 jaar de knoop doorhakken. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn om de enige persoon die ooit voor mij door het vuur wilde gaan achter me te laten omdat hij het wel wil, maar niet kan. En ik zit diep in de therapie voor mijn onveilige jeugd die ik altijd wegstopte maar nu heb ik iemand nodig die door dat vuur gaat. En hij geeft niet thuis. Maar wat dan? Weggaan? Dan heb ik zelfs niet meer iemand die wil. Dan ben ik niet alleen eenzaam maar ook alleen. Maar ik hou dit ook niet vol: de constante strijd om een grens te mogen aangeven. Hij stalkt me als ik vraag om stilte en hij loopt weg als ik vraag om begrip.

Ja ik herken het helemaal!
Heb het pas ontdekt bij mijn man. Gelukkig valt het nog mee.
Als hij moe is is het erger.
Moet heel erg wennen aan het idee.
Heb het er heel moeilijk mee.
Ik twijfelde altijd enorm aan mezelf. Mijn man zei altijd dat het aan mijn gevoeligheid lag.
Wat moeilijk ben zelf hoog sensitief. Nu blijkt dat hij autisme heeft, gelukkig lichte vorm, al wil hij er zelf niet aan en is het niet getest. Maar ik zie de verschijnselen en zie nu ook verband met dingen uit het verleden.
Sterkte voor jullie allemaal!

Hart. groet, Els

Ik leef met jullie mee, en bedankt voor jullie verhalen en het lezen!

Zo gaat dat dus.

Hallo Wilson,
Ik ben verlieft geworden op een man met autisme en ik geef heel veel om hem. Hij zegt dat hij ook om mij geeft en van mij houd maar het is net alsof hij zelf volledig de controle wil houden over alles en geen rekening met mij kan houden. Hij vind het ook moeilijk om regelmatig bij mij te zijn en is heel erg op zich zelf. Toch laat hij mij ook niet los. Ik begrijp dat mensen met autisme ook anders omgaan met het missen en verlangen naar iemand. Ik denk dat het bij debman waar ik van hou een combinatie is van autisme en trauma. Hij zegt dat hij niet goed kan praten maar dat moet wel in een relatie. Je moet toch elkaar kunnen vertellen wat je beide belangrijk vind en rekening met elkaar houden. Zolang het niet diepe gesprekken zijn is het goed maar anders trekt hij zich terug en gaat mij negeren. Misschien ben ik wel heel naïef dat ik het uit liefde na 4 jaar het nog steeds probeer met hem. Ik vind jou lied heel mooi Wilson en ga het zeker naar hem toesturen.

Hoi Wilson,

wat een prachtig nummer! Het raakt mij.

Ik ben 52 en al lang weet ik dat ik anders ben. Binnenkort ga ik
het behandeltraject in. Ze zijn het erover eens dat ik een vorm van autisme en ADHD heb gepaard met faalangst. Dat wordt nog
officieel geconstateerd.

Het heeft ook zijn voordelen en maakt me tot wie ik ben. Ik verheug me erop als ik straks mijn kwaliteiten weer kan herbenutten want sinds de lockdown loop ik vast.

Nogmaals bedankt voor dit mooie nr!

Muziek is mijn hobby. Heb 3 a 6 repetities per week en meer dan 55 optredens per jaar gedurende 20 jaar. Zit bij diverse verenigingen en groepen. Heb zo mijn contacten en afwisseling. Heb meegewerkt aan ca., 100 songs met muzikanten wereldwijd. Heb duizenden songs gespeeld. Kan goed vcan bladmuziek spelen maar speel ook zo mee met de radio of een muzikant. op een jam sessie. Heb vanaf mijn 6e muziekles. Heb nog steeds les. Zit in de top van de amateurs en heb ook al 200 h les gehad van conservatorium docenten: drumles en percussie les. Heb daarnaast ook zangles en dansles gehad. Heb een mooie home studio. Mijn actieve YouTube kanaal slagwerk58 heeft meer dan 1100 video's. Woon na de scheiding al 20 jaar alleen!

Hey

Zelf gebruik ik LTO3. Het is een natuurlijk supplement dat online zonder voorschrift te verkrijgen is. De bedoeling is dat je het 's ochtends pakt als steun voor de rest van de dag. Het helpt om alle prikkels beter te kunnen verdragen en verwerken. Ik denk dat het zo ook wel voor hoofdpijn werkt. Ik had zelf ook bijna elke dag hoofpijn en dat is nu enorm geminderd. Het werkt niet bij iedereen, maar bij mij werkt het dus misschien ook bij jou?

Eén per dag is genoeg om te starten. Je moet een half uur wachten na het nemen v

Adenmhalen ...Klinkt lachwekkend maar vaak gaan mensen bij stress de adem inhouden en dan wordt het alleen maar erger. Dan verkrampt het hele lichaam, stopt de doorbloeding. Hopen afval stoffen zich op en krijg je spierpijn, buikpijn, hoofdpijn, etc, Je krijgt ook steeds meer angtsen als je je adem inhoud. Dat is ook super logisch want ... je lichaam heeft adem nodig en je lichaam weordt dan dus niet bang voor de sitiatie maar wel band omdat je je adem inhoud. Valt niet mee om bij stress rustig adem te halen. Het is wel te leren.

Uiteraard rust houden. Massage kan helpen en daar zijn ook apparaten voor. Een bubbelbad is lekker. Af en toe sporten bevorderd de doorbloeding an dat kan spierpijnen en hoofdpijn verminderen.

Als je weet welke sitiaties stress veroorzaken kun je soms iets doen. Bijv. mijn interne computer (hoofd) slaat gewoon op hol als allerlei mensen op luide toon door elkaar heen zitten te praten ...bijv. in de pauze van een koor. Ze vinden dat super gezellig maar ...ik heb dan geleerd om een rustig plekkje op te zoeken. Dat zit er voor mij gewoon niet in. Als ik doorga wordt ik gewoon knettergek. Ooordoppen indoen helpt ook wel. Mee doen met een gesprek is dan helaas onmogelijk. Dat is dus verliezen want ...die gezelligheid wil ik ook wel maar helaas ...dat zit er voor mij niet in. Dat is voor mij super stress met een voorspelbaar negatief resultaat.
Een bril helpt soms. Ander werk of afwisseling kan ook helpen. Ik kreeg hoofdopijn van programmeren. Een wandelingtje kan goed zijn.
Weet je tijden. Kun je 15 min zonder hoofdpijn? Neem , dan even pauze . 60 minuten iets doen dat hoofdpijn oplevert ...dat krijg je niet in 1 minuut weg.

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Hoi,
Ik verdiep mij al meer dan 30 jaar in vitamine B12 tekort .
Daardoor kwam ik er achter dat autisme te maken kan hebben met vitamine B12 tekort.
Kijk een bij Stichting B12 tekort.
Of vitamine b12 tekort bij kinderen : klachten oorzaken en gevolgen.
Het staat er vaak een beetje anders omdat vitamine b12 tekort bij heel veel aandoeningen kan passen.
Maar je moet vaak een bloedonderzoek laten doen op b12 tekort.
Altijd waardes opvragen.
Het zit bij ons in de familie en veel klachten lijken ook op autisme.
Autisme is heel breed en vitamine B12 tekort ook.
Is het autisme of vitamine B12 tekort.
Misschien heeft u hier iets aan.
M.v.g.
I

Ken alleen een soortgelijk verhaal. Een jongen was thuis onhandelbaar en ging naar een internaat. Tja daar was hij echt niet blij mee,. Voelde zich als colwassene nog steeds in de steek gelaten. Heeft lang bij begeleid wonen gezeten.
Hij heeft nu wel een baan en woont zelfstandig. Meer heeft geen relatie. Heeft ook geen vrienden. Kwetsbaar bestaan.

Denk dat u het goed ziet. Huwelijkse voorwaarden dus.

Ook ik ben al heel lang getrouwd met een partner die de diagnose ASS heeft.
Het verschil is alleen dat ik een man ben en zij een vrouw.
Maar het grensoverschrijdend gedrag komt ook bij haar voor, het is moeilijk voor iemand met ASS om een grens te zien, aan te voelen, of te leren.
Als het gaat over mijn grens die ik stel, en waar zij blind overheen wil gaan, moet ik met kracht in mijn stem mijn grens verdedigen, op een normale toon die grens aangeven wordt niet op gereageerd.
Zij heeft iets in haar hoofd wat moet gebeuren, ik sta op dat moment waarschijnlijk in haar weg, want wat zij in haar hoofd heeft moet ook echt gebeuren dus het obstakel moet uit de weg geruimd worden.
Als ik haar confronteer met haar gedrag weet ze niet hoe ze daarop moet reageren, het gene wat zij beleeft is ook totaal anders dan ik het zie.
Dingen blijven daarom vaak onbesproken.
Er is en blijft altijd een ongelijkheid in het huwelijk, maar je zal zelf de Balance moeten zoeken om niet om te vallen.
Wat ik wel gemerkt heb in de loop der jaren is dat ik altijd mijn mening geef over dingen die zij doet, maar ik wacht niet meer eindeloos op haar weerwoord.
Het lucht mij wel op maar zij krijgt er toch iets van mee, ook al merk je dat pas na een hele tijd.

Wat mij wel opvalt bij partners met ASS dat ze voor zichzelf ook geen grens kunnen aangeven,
Ze kunnen dermate lang met iets doorgaan dat ze lichamelijke klachten krijgen.
Iets moet af, ze heeft in haar hoofd dat er iets gedaan moet worden in de tuin, haar lichaam heeft al heel lang aangegeven dat ze pijn krijgt, maar het moet af dus ze gaat door, het” moet” af komen.
Ze heeft geen idee waar haar eigen grens ligt.

Zij is een autist, ik ben een neuro typisch mens, we zullen nooit op één lijn komen, maar we moeten wel goed door één deur kunnen.
Dus ik vergeet de dingen waar ik niet met haar over kan praten.
En waar wel besteed ik extra aandacht aan, en koester ik.

Je praat blijkbaar over ernstige vormen. Omdat er nog liefde is ..,therapie. Ik zie autisme een beetje als AI. Je kunt een autist wel iets leren en dan doet hij dat als een soort computer. Heb je genoeg voorbeelden dan doet hij dat in veel situaties. Als je man driftaanvallen krijgt of andere heftige emoties ...ademhaling helpt en dan is er weer controle en bewustwording maar ...dat moet je wel leren en in een driftbui denk je niet snel aan je ademhaling. Rollenspelen helpen wellicht. Dat dan wel in gecontroleerde omgeving met deskundigen zo' driftaanval is wellicht ook voor je man ernstig.
Als het echt gevaarlijk en trraumatisch wordt: tja je kunt maar 1x doodgaan en een levensgevaarlijke verwonding moet je eigenlijk ook niet krijgen.
Mijn zus had sportblessures ach ja ... ze had een keer een gebroken rib en de rib kwam door de long ....tja ...dan kun je wel doodgaan. Haar man is niet autistisch maar heeft wel heftige driftaanvallen en hij gooide haar dus met regelmaatvan de trap af. Pesten nam traumatische vormen aan en lichamelijkl geweld werd echt wel gevaarlijk. Mijn idee was ...zus je komt bij mij en binnen 2 maand hebben we een woning voor je.. We doen aangifte en ...stop er mee. Het geheel is al mneer dan 10 jaar geleden Ze wilde niet weg, geen aangifte doen etc. dus ...haar beslissing. Ze wonen nog steeds amen . Ze noemt hem nu narcist etc. Ze rationaliseert het psychisch geweld . Ik vraag er niet meer naar; ze is hier welkom maar de grenzen waren voor mij veel te ver overschreden en dan dus stelselmatig!!! Daar zat het dus! Het was niet iets van sorry ...we hebben allemaal wel eens iets. Ze zegt dat het weer goed gaat en dat de kinderen weer komen. Mijn broer en ik vragen ...kunnen wij dan ook weer komen? Blijkbaar kan dat niet. Hij was ook agressief naar ons. Ik zie het als leven met een gevaarlijke hond ...doet hij anders nooit ,,,nou ja ,,,bijna nooit. Als het nog niet levensgevaarlijk is of traumatisch en er is liefde tja misschien kan hij nog iets leren maar ...steeds woede aanvallen etc. daar is ook niet mee te leven dus ...ik zou gewoon kappen met de boel. Een hond kan gevaarlijk zijn en je kunt hem ook gevaarlijk maken dus ...wat is er aan jouw kant aan te doen? Is dit voorspelbaar? Als je iemand op de tenen trapt wordt hij wel boos en doe je het vaak dan vallen er klappen. Blijf je doorgaan met het pesten van die ander dan riskeer je wel iets! Is deze gevaarlijke hond nog te temmen? De hondenfluisteraar doet soms wonderen; hij zet die gevaarlijke honden bij andere nog grotere honden ...tja kan dat ook met mensen? Kun je zelf een les leren? Mijn zud =s heeft altijd een onwijs grote mond ik heb dan zoeits van ...en nou is het genoeg. Doe gewoon oordoppen in. Ze scgreeuwt heftig ...ook als er niet geslagen of gedreigd wordt ...ja ...dat wekt echt wel irritaties op. Kasn jouwe kant van het verhaal niet inschatten. Waarom wordt hij boos etc? Is dat voorspelbaar? Isd er een patroon ? Kun jij iets doen dat het tot 50 a 60% gaat en niet tot100%? Succes gewenst . Zoals gezegd ...wordt het gevaarlijk ...je kunt maar 1x doodgaan! Er zijn te veel kjanteberichten! Wil jij een krantebericht worden? Ja ...het was wel bekend. Ja ...het was wel gemeld aan instanties ....Ja ...de buurt merkte het ook wel ...Tja ...liefde maakt blind maar liefde is ook liefde. Er zijn allerlei theorien over patronen in dergelijke sitiaties . Gezonde patronen zijn gezond. Gevaarlijke patronen zijn gevaarlijk!

Hallo Elena,

Ik begrijp dat mijn reactie weinig tot geen antwoorden biedt op jouw vragen, maar ik wil het toch even kwijt. Van juli 2022 t/m januari 2023 heb ik enige tijd behandeling gevolgd bij het Autisme Spectrum Centrum Nunspeet & Amersfoort. Dit is mij enorm slecht bevallen. Mijn advies is om niet verder met deze partij 'in zee' te gaan. De communicatie over de behandelkosten (hoeveel en wat wordt vergoed) verliep bij mij erg slecht. De psychiater, Dhr. Baoutou, was ongelooflijk makkelijk in het voorschrijven van medicatie. Mijn therapeut, Dhr. van Dam, was van de een op de andere dag zonder bericht vertrokken. Mijn behandeling werd overgenomen door Mw. Sluiter. De behandeling is kort na deze wissel gestopt, omdat men niet meer wist hoe nu verder. Komt allemaal niet heel goed over.

Ik sta open voor ('lotgenoten')contact. Ik ben wel een man. 31 jaar. Woon in Harderwijk. Flinke rugzak/comorbiditeit. Diagnose volgens DSM-4 (Syndroom van Asperger, Dysthymie, sterk vermoeden ADHD, OCD & PTSS). Heb ook een burn-out. Disharmonisch profiel.

Groet,

BD

Beste BD,

precies dit gevoel had ik ook
en ik ken alle namen. Ik had dezelfde psychiater en ook mevrouw sluiter en ik had een heel slecht gevoel.

Ook al heb je een rugzak kom ik graag met jou in contact
mocht je dit ook willen kan je me even een berichtje sturen naar:
elena.auer@wur.nl

Ga eens kijken op autisme forums waar veel mensen met autisme op zitten. Deze site is daar minder geschikt voor.

Lieve CK,

Als dit alles is en al 8 jaar lang, waarom bent u dan überhaupt bij hem? Mss goed om dat eens bij u zelf te onderzoeken..?

Vlinder

Misschien inderdaad erover nadenken waarom je nog bij hem bent.

Ik heb zelf autisme en ADHD maar herken die dingen niet die jij omschrijft. Iedereen met autisme is anders. Ik heb moeite met plotselinge veranderingen en deze te plaatsen en vaak een vol hoofd maar ben altijd belangstellend naar mijn medemensen. Dat neemt uiteraard niet weg dat het voor jou een lastige situatie is. Sterkte!

Ik vergat te vermelden dat ik door mijn ADHD erg druk ben,veel praat,dagdroom en moeilijk kan plannen en organiseren. Ik zit nu ook in therapie bij de GGZ en voel me daar op mijn gemak.

Je zou eens kunnen kijken bij integrale vroeghulp. Daar zijn wij voor onze zoon destijds bij aangemeld op deze leeftijd. In mijn ervaring stellen ze een diagnose niet zomaar en ook niet op deze jonge leeftijd. Ze zijn vooral bezig met hoe ze ondersteuning kunnen aanbieden. Sterkte!

Dag Julia,
Wat een triest verhaal.
Je zoon hoeft zich absoluut niet waardeloos te voelen. Nederland is nog steeds een samenleving en geen bedrijf (hoop ik) en in een samenleving zijn er ook andere waarden dan productiviteit. Zoals wat je betekent voor de mensen om je heen. Ik begrijp jullie zorgen over de toekomst wel, en het is moeilijk om advies te geven terwijl ik jullie niet ken, maar ik zou me nu meer richten op zelfstandig leren wonen en voor zichzelf zorgen dan op het vinden van een baan. Financiële zelfstandigheid is heel fijn en ook wel belangrijk, maar als het niet lukt dan wordt het wel opgelost. Belangrijker is dat hij zonder jullie verder kan wanneer dat nodig is. Hopelijk ver in de toekomst. Mijn zuster zit al 40 jaar in beschermd wonen en er wordt netjes voor haar gezorgd. Ze heeft een eenvoudig leven, maar heeft wat ze nodig heeft zonder zorgen, met een professionele bewindvoerder die haar financiën regelt. We kankeren wel graag op onze verzorgingsstaat, maar ik ken niemand die het met mij oneens zou zijn als ik zeg dat het een goede zaak is dat we voor de echt zwakkeren onder ons zorgen die niemand anders hebben.

Van dat rijbewijs begrijp ik helemaal. Ik heb mijn rijbewijs, ik vraag me nog af hoe. Veel geluk, niets uitdagends gebeurd tijdens het afrijden. Ik heb nog even geprobeerd auto te rijden, maar het al snel opgegeven, en nu al 30 jaar niet meer zelf gereden. Het gaat allemaal te snel, ik ben te langzaam, zeker als de situatie een beetje complex wordt. Ik heb gelezen dat veel mensen met ASS dezelfde problemen hebben en niet kunnen of niet durven auto te rijden.

Hallo Julia en Anders,

Ik zou juist wel proberen om werk of een dagbesteding te vinden. Het gebrek hieraan kan leiden dat je denk dat je niets toevoegt en je daarom waardeloos voelt. Mijn zoon heeft ASS en is na zijn mavo gestopt met school. Hij heeft een jaar niets gedaan en voelde zich daar niet beter door. We zijn best een strijd aangegaan om hem iets te laten doen. Als hij gesolliciteerd had en hoorde niets dan had hij gelijk het gevoel dat het niet ging lukken omdat niemand hem wilde. Uiteindelijk zijn we blijven pushen en het gesprek blijven aangaan. en Aangegeven dat dit bij solliciteren hoort en als je niks hoort je blij moet zijn want dan is het toch geen goed bedrijf. Hij heeft het een aantal maal geprobeerd zonder succes en heeft zich uiteindelijk ingeschreven bij een uitzendbureau. Die hadden snel een baan als magazijnmedewerker en hij is helemaal opgeleefd. Hij heeft een ritme, gaat op tijd naar bed om op tijd op zijn werkt te zijn. Hij voelt zich belangrijk en krijgt complimenten en vind het gezellig met zijn collega’s.
Ik denk dat er voor bijna iedereen wel iets te vinden is. Kijk ook naar mensen met het down syndroom die in de bediening staan. Ze zijn waardevol en als je daar een praatje mee maakt dan spat het geluk en enthousiasme er vanaf. Het hoeft ook geen betaald werk te zijn. Misschien moet hij beginnen met een dag vrijwilligerswerk om het gevoel en ritme te krijgen. Zoals Anders al schreef is het moeilijk omdat om een advies te geven zonder jullie te kennen en de ene persoon is ook heel anders ook al hebben ze beide ASS.

Sterkte ermee.

Hi,

Heel herkenbaar allemaal.
Zou graag eens van gedachten wisselen. Wij hebben ook.zo n zoon.

Hoi, hoe wil je dat aanpakken dan?

Hoi,

Verschrikkelijk om in die situatie te zitten, er zijn instantie die je eventueel kunnen helpen het is natuurlijk verdrietig om je partner zo te zien maar als het respect van hem helemaal verwenen is mag je ook wel eens aan jezelf denken.
Dit beledegende gedrag is niet goed te praten, autisme of niet.

Groetjes.

Het probleem vaak is dat mensen met autisme vaak een rol spelen(aangepast gedrag) naar de buitenwereld toe zo ook vaak op het werk.
Mijn man met Autuisme(gelukkig therapie gehad) en medicijnen dus er is een hoop veranderd maar mijn man voor zijn therapie reageerde ook alles af op mij.
Op het werk kon die slecht grenzen aangeven en dat veroorzaakte stress en thuis had die dan ook snel een kort lontje. Ook bij visite,zijn familie(zijn ook allemaal autistisch) deed die zich ook altijd anders voor altijd andere mensen pleasen en dat reageerde die ook weer op mij af. Op een duur trok ik het echt niet meer en ik zei het is heel makkelijk of je gaat naar de huisarts om je door te laten sturen of ik trek de stekker eruit want ik kan niet meer.
Gelukkig heeft die hulp gezocht en is er wel veel veranderd al zijn er natuurlijk regelmatig nog wel ups en downs.
Ik begrijp je eenzaamheid,de frustratie en dat jij je verdrietig voelt. Veel andere mensen zien vaak ook niet dat je man autistisch is of ze zeggen iedereen heeft toch wel wat?
echt zo,n dooddoener.
Zijn moeder zei eens ach joh iedereen heeft toch wel iets! en ik heb nooit gemerkt dat hij autistisch is... nee is begrijpelijk want ze heeft exact hetzelfde gedrag en alle problemen liggen altijd bij andere mensen.
Je moet voor jezelf op een duur duidelijke grenzen gaan stellen want anders ga je er zelf aan onderdoor.
Als jij ziek bent sorry maar hij dient er dan ook echt wel voor jou te zijn... dat staat geheel los van autisme.
Als iemand ziek is en je bent dan boos op iemand dat gaat echt wel heel erg ver.... denk alsjeblieft goed om jezelf.
Jij verdient het ook om met RESPECT te worden behandeld.
Niet alles van zijn gedrag kan afgeschoven worden op autisme en als hij zo bot reageert terwijl je ziek bent nee dat kan echt niet.

Leontien, mag ik vragen welke weg jouw man heeft gevolgd na bezoek huisarts, werd hij verwezen? Naar een psychiater of een instantie?

Heel herkenbaar allemaal... spijtig genoeg. Ook ik ben heel ziek geweest en werd door hem praktisch geholpen. Ik denk er meer en meer over om op mezelf te gaan wonen want dit is mijn huis nooit geweest. Door de jaren zijn mijn sociale contacten weg en niks in de plaats. Het kan zo niet blijven duren.

Hoi Anne

Ja dat mag je zeker vragen mijn man is eerst naar de huisarts geweest samen met mij en daarna is hij doorgestuurd naar een psycholoog die veel weet van autisme.
Hij kreeg toen ook een therapie die veel heeft geholpen.
Ook ik heb er een hoop geleerd en hoe ik het beste met dingen kan omgaan.

Dit verhaal heeft niks met autisme te maken. Als het een slechte man is moet je niet blijven.

Hoi Ano,

Wat erg van het gedrag van je man. Heb je weleens geopperd om samen met hem hulp te zoeken?

Dit is natuurlijk geen fijne leefsituatie.

Hallo Paul,

hier geen ervaring ermee! Lijkt me een lastig probleem. Ik zou inderdaad professionele hulp ervoor gaan vragen voordat er een echte angststoornis ontstaat.

Hier zelf ADHD en in juni heb ik intakegesprek voor behandeling en ook onderzoek autisme. Het gaat hier bij mij om een lichte vorm.

Ik wil je veel sterkte wensen en ik zal voor jullie duimen dat jullie eruit komen en zo snel mogelijk de juiste hulp zullen krijgen.

Hoi Paul,

Deels herkenbaar, wij zijn destijds ook professionele hulp gaan zoeken. Tijdens de intake gaf men al aan dat het gezien de leeftijd lastig is om cognitieve therapie in te zetten of exposure methodiek. De praktijk waar wij bij zaten had ook de beschikking over speltherapeuten. Wonderlijk wat hier uit voort kwam! Het was niet van de ene op de andere dag weg maar heeft ons geholpen inzicht te krijgen (hij zei bv het een en bedoelde het ander) en ook om meer vrijheid bij hem te creëren (zat in een soort kramp en door de speltherapie werd hij losser, meer oog voor andere dingen en minder focus op zijn ‘angst’). Het heeft ons in ieder geval erg geholpen.
Sterkte!

Beste Geestje

De voorbeelden die je geeft zijn heel erg heftig en met name het respectloze gedrag zoals de situatie met je katje die je beschrijft.

Je ouders uitschelden,naaktfoto,s Seksdating ik vind het heel erg heftig als ik dit zo lees heel erg heftig en in mijn situatie is wel heel anders dan het mijne.
Vooral dat met andere vrouwen en met je ouders het uitschelden gaat heel erg ver en hou hou je dit vol?

Leef erg met je mee.
Ik denk toch echt voor wat het is dat je met hem echt naar een psycholoog moet gaan.
Wij zijn doorgestuurd en toen kwam er autisme uit speculeren over wat het is lijkt me niet zo handig omdat wij daarvoor niet geleerd hebben maar het gedrag is echt abnormaal

Ik leef met je mee want je moet onderhand toch wel op je tenen lopen? en na dat gedoe met die vrouwen ben je niet zo erg boos op hem dat je hem niet het huis uit wilde zetten?

Want hoe kan je dan nog vertrouwen in iemand hebben ik vind het voorbeeld met je katje en met andere vrouwen heel erg.
Ik denk dat ik echt was ontploft.

Als praten met hem over hulp zoeken niet werkt wil je dan zo nog door want je zegt ook wat meer te drinken enzovoort je moet heel erg uitkijken dat je er niet aan onderdoorgaat.
Jij moet met respect worden behandeld.

Als hij echt niet inziet dat dit abnormaal gedrag is en het gedrag vind ik heel erg als ik dit zo allemaal lees.
Mijn problemen hebben grotendeels te maken met communicatie of dat mijn man het moeilijk vind met bepaalde situaties om te gaan en ook hulp zelf heeft gezocht maar jou voorbeelden ik schrik er nogal van.

Ik hoop echt dat je een beslissing voor jezelf kan maken hoe dit aan te pakken maar ik vind echt dat je respectloos wordt behandeld.

Dankjewel Anoniem voor je lieve reactie,
Ik heb hem 2 weken geleden eruit gezet,en hij woont weer bij z'n ouders, ik kon er niet meer tegen. Hij was echt verbaast dat ik het meende , maar ik ben op! We hebben nog contact en komt af en toe op bezoek omdat hij toch wilt dat het uiteindelijk weer beter gaat als we afstand nemen. Het rare is dat nu hij weg is, hij opeens een afspraak zelf heeft gemaakt voor de kat van zijn ouders bij de dierenarts, hij ook zelf net de kat van zijn ouders naar de dierenarts is gegaan. Hij opeens gerechten doorstuurt die hij zelf heeft gemaakt, hij opeens een auto gaat kopen van 3000 euro! Ik ben zo verbaast en het steekt me ook echt! Is het getreiter of wilt hij me hiermee kwetsen of juist doen alsof hij zo goed is of is hij echt zo dom. Ik begrijp er niks meer van! Voor hun kan alles en voor mij kon helemaal niks . Nu heeft ie opeens wel geld en hier betaalde hij helemaal niks. Ik sta wel met veel meer energie op dan toen hij hier woonde, ik heb weer zin om te klussen en dingen te doen, geen gescheld en gedoe meer in de ochtend. De rolluiken weer lekker omhoog, want die moesten dicht blijven omdat de buren anders zouden gluren. Etc. Alsof er een frisse wind door mijn huis giert echt heel fijn! Zeker sinds die sexchats heb ik een enorme knal gekregen... de zoveelste, wat ik nog was vergeten te zeggen is dat hij ook stiekem naaktfotos maakte van mij als ik sliep of met omkleden of tijdens.... en die stonden allemaal in een apart mapje onder een koosnaampje en zelfs die foto's deelde hij met die meiden van overal op de wereld. Ik ben vanaf dat moment zo verdrietig en aangeslagen geweest, het was traumatisch voor mij! Hij ging dan huilen en zeggen dat het een fetisj was maar vanaf dat moment heb ik een haat naar hem gekregen. Heel raar dat je iemand moeilijk kan loslaten waar je eigenlijk een hekel aan hebt gekregen. Hie kan ik dan nog zeggen dat ik van zo iemand kan houden, is het medelijden of een verslaving ? Ik weet het niet! Fijn om te horen dat jouw partner wel voor een diagnose gaat en deze vreselijke dingen niet doet!Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uit gaan komen . Veel liefs Geestje

Eerst 17 jaar ongelukkig getrouwd geweest en dan kom ik hem tegen. Lief, gul, mooie praatjes, kortom een man om van te dromen. Na een jaar samen gaan wonen, maar de eerste dag liep het al mis. Ik verhuisde naar hem en daar was veel volk bezig en toen ik iets wou zeggen kreeg ik al een boze blik. Een paar dagen later al een woede-uitbarsting waar ik ondersteboven van stond en nu 18 jaar later sta ik nog even ver en heeft onze zoon ook autisme zoals zijn vader dat ik niet wist. Voor mijn zoon moet ik verder maar ik heb toch zin om alles op te geven , het is teveel en weet voor mezelf geen raad. Ik wil nog een leven maar heb er de fut niet voor. Groetjes

Geesje, wat heftig zeg. Ik heb het echt met je te doen. Super goed dat je hem er uit heb gegooid en weer tijd en ruimte voor jezelf hebt. kom lekker bij en bedank en voel wat jij wil en wat hij voor waarde heeft in je jou leven als partner. ik zou enorme vertouwens issues hebben. Ik heb een vriend met verschillende aandoeningen waaronder autisme en add. en ik ben blij dat we niet samen wonen. ik wordt ook voor vanalles en nog wat uitgemaakt. ik negeer hem dan en zeg dat ik alleen met hem praat in het bij zijn van zijn spycholoog. en als jou vriend niet mee wil dan hem voor het blok zetten. eerst maar achterkomen wat er aan de hand is . En als hij nu wel van alles kan doen en betalen . dan liegt hij ook daarover. maar dat is mijn vooroordeel na het lezen wat jij schrijft over jouwn leven. Super heftig, blij in je kracht en behoudt je energie. sterkte!

Dankjewel lieve Vera en Anoniempje82 het is afschuwelijk om te horen dat als je 18 jaar samen met iemand bent en er is nog geen verandering. Ik vrees dat ons gemoed opraakt, maar waarom zijn deze mannen dan juist de mooiste en de aantrekkelijkste, terwijl we er niks voor terug krijgen, behalve pijn en verdriet Ik krijg dan avances van leuke mooie mannen, maar ik denk dan alleen aan hem. Ik kan hem niet ruilen voor een ander, want ik romantiseer hem. Ze hebben iets haatdragends over zich. Hij zegt tijdens een etentje dat hij niet vatbaar is voor corona omdat hij ook nooit vatbaar was voor een soa en dat hij absoluut niet meer zo verliefd op me is als voorheen. Hij stond meer open voor anderen zei hij. Het enige wat ik kon denken was : wat gemeen! Ik probeer m'n grens te trekken en hij geeft me nu een trap na ! Hij zei achteraf dat hij het niet zo bedoelde maar hij kwetst me wel weer met deze woorden.... Hoe ik me voel interesseert hem echt helemaal niks ook als ik een gevoelig gesprek uit .... nul reactie...ja heb je al een keer gezegd...zegt hij dan....misselijkmakend.... alsof er geen enkel gevoel in zit. Op dat moment denk ik of oh wat erg , dit was juist niet de bedoeling en anderzijds denk ik , wat een gemeen monster , dit kan niet ongestraft. Waarom kunnen wij dit soort mannen niet loslaten? Het doet heel veel pijn als iemand zo met je omgaat. Veel sterkte , liefs

Dankjewel Anoniempje82 lief van je! Voor jou natuurlijk ook heel veel sterkte! Het is toch waanzin dat wij ons moeten aanpassen aan dit gedrag, zoals bijvoorbeeld dat negeren wat je aangaf. Ik herken dat zo erg. Je houdt dan maar je mond, negeert hem, en dat terwijl je zoveel wilt zeggen en je wilt uiten. Ik vind het zo echt niet gezellig. Ben echt blij dat hij niet meer hier woont. Altijd dat gedoe en zelf word ik er ook geen leuker of vrolijker persoon van. Ik krijg dan zelfs het verwijt met een hoop getier en bedreigingen omdat ik akelige dingen zeg haha terwijl ik me al 6 jaar heb laten uitkafferen door hem. Mag ik me ook een keer uitlaten na 5 jaar m'n mond te hebben gehouden uit angst ? Nee dat mag volgens hem niet. Eigenlijk doen we onszelf echt te kort met zo'n man. Een relatie zou een leuke aanvulling moeten zijn op ons leven, maar dit haalt je leven naar een dieptepunt. Ook dat ze niet willen of kunnen begrijpen wat hun gedrag teweeg brengt. Niet zien wat ze doen. Ik vind het erg frustrerend en ook wel echt gemeen. Vooral dat bv mijn vriend dan wel ziet als een andere vrouw slecht wordt behandeld, maar dat gedrag naar mij toe is blijkbaar normaal...nee ik ben alles schuld, ligt allemaal aan mij... heel vermoeiend. Ik hoop dat we er met z'n allen uit gaan komen en dat we voor een beter leven ooit gaan kiezen. Want bij hem zullen geen veranderingen komen. Hij blijft zo... Ook al is het nu rustig tussen ons, maar er zal zeker weer een dag komen binnenkort dat er weer drama is. En zeker, elke relatie kent z'n onhebbelijkheden, maar dit gun ik niemand toe. Heel veel sterkte! Hoop dat alles goed komt! Liefs

#Vera: dat is pittig. bewandel met je zoon de juiste kanalen zorg dat hij ondersteuning krijgt en probeer echt LTO3. Ik heb zelf geprobeerd voor de prikkels en hsp lage dosis dan. En het scheelde al zoveel energie en vermoeidhei. en ik lees alleen maar goede reacties behalve dat verzekering het niet vergoed.

#Geertje:
Dank voor je reactie.
Het is heel erg eigenlijk wat we laten gebeuren. En ik hoop voor je dat de drama uitblijft en dat je wat rust neemt van alles en iedereen wat je stress en spanning oplevert. Kom tot jezelf. Zeg wat vaker nee, ook tegen hem. Zet je zelf op de eerste plaats en nee dat is niet egoïstisch dat is voor zelfliefde en voor jezelf zorgen op een manier waardoor jij weer gaat stralen en weer gaat genieten.

Het is lijkt zo makkelijk en ik weet echt dat het moeilijk is. Ik wordt bijvoorbeeld continu beschuldig van dat ik contacten heb met andere mannen ookals ik met hem ben. Is niet zo, maar in zijn beleving wel en hij laat dat niet los. Hij heeft wel hulp, maar verteld niet hoe hij tegen mij is als hij is overprikkeld en of stress ervaart. Hij is mn eerste partner. Ik heb daarvoor een leven gehad. Door mijn trauma's heb niet altijd de beste keuze gemaakt of trok ik de juiste mannen aan. Maar uiteindelijk koos ik altijd voor mezelf. soms duurde het even , maar uiteindelijk wel.

Ik merk dat ze geen besef hebben van wat ze doen met hun woorden of opmerkingen. Dat ze nog nooit NEE, hebben gehoord of dat ze maar alles kunnen maken. mijn vriend laad zich moeilijk begrenzen. en dan zegt hij dat ik hem links laat liggen en dat hij niet genoeg is voor mij. Ik ben blij dat we niet samenwonen en of kinderen hebben. Want zoals het nu gaat en wat ik zoal heb gelezen, sta je er dan alleen voor.

succes en sterkte en voel je niet bezwaard om hier regelmatig te spuien.

@Anoniempje82

Dankjewel superlief van je, sorry ben even van de radar geweest door alle drukte op de zaak.
Het is ook echt heel erg wat we allemaal laten gebeuren door hun.
Met hun is niks mis en wij zijn alles schuld volgens hun.
Wel heel erg om te horen dat je na trauma's ook nog eens dit te verduren hebt.
Ik vraag me nu ook echt af of het wel echt autisme is of een combinatie met borderline ,bipolair en narcisme. Sorry als ik sommige dingen hier dubbel opschrijf...
Mijn vriend is ook altijd achterdochtig terwijl hij zelf niet deugd. Hij is nog steeds bezig met hartjes ogen naar vreemde vrouwen te sturen op instagram die hij niet eens volgt. Echt een man die aandacht te kort komt volgensmij.
Vanacht was het weer raak! Hij woonde al weken niet meer bij me want ik heb hem eruit gezet en woont weer bij zijn ouders, maar ik moest mijn katjes laten steriliseren en hij wilde er graag bij zijn en ook werd ik gestalkt door een man en daarom heb ik hem weer in huis gehaald ( voor even dacht ik ) maar hij was weer gewoon aan het doen alsof het normaal was dat hij elke dag weer bleef. Hij was poeslief tegen me al die tijd. Gisteren heb ik tot heel laat gewerkt en na het werk bleef een vriendin me de hele tijd appen , toen ik daar klaar mee was, begon ik met hem gezellig te kletsen en ik had het over een cafeetje van jaren terug waar je lekkere drankjes kreeg , maar ik kwam niet op de naam, dus ik vroeg hem hoe dat ook alweer heette ( hij blowt heel veel vanwege zijn stemmingen, maar zijn weed was op) en vervolgens nadat ik dat vroeg, begint hij me voor kankerhoer uit te maken en hij wilde me dood hebben en hij ging me wat aandoen, ik mocht niet meer tegen hem praten. Dus ik probeerde hem te kalmeren en te vragen waarom hij precies boos werd en toen begon hij me te bedreigen dat als ik m'n bek niet hield hij me dood zou maken en hij gooide het bankstel omver. Ik heb me beneden in de zaak opgesloten en heb denk ik wel 6 hulplijnen gebeld en de crisisdienst. Maar telkens werd ik doorverwezen, uiteindelijk had ik iemand aan de lijn en ik wilde graag een hulpverlener die hulp kon bieden want ik had het idee dat hij weer psychotisch was. Opeens stond de politie aan de deur, terwijl ik geen politie had gevraagd en die hebben hem eruit gezet. Het enige wat hij zei : Proficiat!En hij liep weg...De politie vonden hem een manipulatief mannetje en ze zeiden dat hij zich gedroeg als een kind van 16 die z'n zin niet kreeg ( hij is 35 ) Ik heb hem nog een bericht gestuurd om aan te geven dat het nu tijd werd voor hulp, maar hij heeft het niet geopend tot nu toe het is nu alweer savonds en dus niks meer gehoord.... Zijn moeder stuurde mij nog een artikel door waarop ik een heel leuk berichtje naar haar had gestuurd en ook gevraagd hoe het net ze ging... ze heeft het vanmorgen gelezen en reageert ook nergens op. Ik weet niet meer wat ik moet voelen , ik ben verdoofd van alle stress .. er komen geen tranen helemaal niks . Misschien komt dat nog maar ik wil dit gedoe gewoon niet meer in mijn huis. Ik vind hem doodeng ! Dit is ook geen leuke situatie voor mijn katjes , straks gebeurt er nog wat met ze , gezien hij met alles gooit. Pfff moest het even kwijt , sorry ...
Ben benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen , maar ik heb nu rust thuis...
Heel veel sterkte ook voor jou! Wij verdienen toch beter denk ik dan?
Liefs Geestje

Wat een pittige tijd heb jij moeten doorstaan. De kenmerken die je schrijft vallen vooral binnen het narcisme spectrum. Heb je je daarin al eens ingelezen? Mogelijk herken je veel.

Dapper van je dat je hem de deur hebt uitgezet. Blijf volhouden en kies voor jezelf! Je kunt het.

Dankjewel Saar voor je reactie, lief van je! Ik heb wel eens over narcisme gelezen inderdaad en ik heb daar ook vaak over nagedacht. Maar omdat zijn moeder autisme ( asperger) en borderline vermoede ( een paar jaar terug zei ze dat) kwam ik op dit forum. Hij is iemand die heel veel informatie verzamelt over 1 onderwerp, of uren kan gamen met de rolluiken dicht. Heel monotoon tegen je praat over 1 onderwerp , ik kan het soms niet eens volgen en vind het dan ook heel oninteressant. Zijn ouders praten ook over hele oninteressante gesprekken ( ik heb ze sinds corona niet meer gezien en vragen ook naar niets). Het heeft geen diepgang en het is heel oppervlakkig allemaal. Hij heeft wel kenmerken van narcisme, vooral toen ik zijn naaktfoto's vond in zijn telefoon. Helemaal bewerkt in zwart wit , alsof hij een model is. Okay hij is heel knap, maar daar kreeg ik wel de creeps van. Hij is best slordig met zijn uiterlijk ( behalve als hij gaat werken of de deur uit moet) Hij doet heel vaak depressief en alles en iedereen is k*** . Maar na zijn jointje is hij weer heel aardig. Hij doet ook heel stil en timide als hij geen uitbarsting heeft. Bij een narcist denk ik altijd aan mannen die geld hebben en je helemaal omkopen. Die zichzelf fantastisch vinden en opscheppen over zichzelf. Dat heeft hij dan weer niet( hij heeft niet eens geld..en dat geld van die 15 uur per week dat hij werkt besteed hij enkel aan zichzelf en z'n auto ) . Zooo moeilijk om dit te kunnen plaatsen. Maar wat het ook is, het is niet normaal. Maar het klopt dat hij heel veel narcistische trekken heeft. Met name dat hij dan na zo'n uitbarsting mij gaat negeren of hij gaat lachen en zeggen: ja maar schatje ik had niet zo'n zin om daarover te praten.... Maar hij heeft dan geen zelfbesef dat hij dat ook rustig had kunnen zeggen , i.p.v zo gigantisch ontploft. En als ik dan zou zeggen dat deze reactie niet normaal is na een gesprek over een cafeetje waar ik de naam niet van weet , zou hij weer uitflippen...Ik heb over het Stockholm syndroom gelezen en volgensmij heb ik dat gewoon. Ik ga toch nog meer aan mezelf werken nu. Want zijn gedrag stopt toch niet meer. Ik blijf hierin hangen en vroeg me af hoe het kan dat ik hem emotioneel niet kan loslaten. Hier herkende ik wel veel in. Ik ben gewoon gebrainwashed denk ik.... Hij gaat toch weer lief doen om me vervolgens weer de grond in te trappen. Never ending story.... Sorry voor lange verhalen, maar zo fijn om alles even op te kunnen schrijven. Ik had namelijk eerst een dagboek waar ik alles opschreef en die had hij gevonden en kapot gescheurd. Dus dit forum is voor mij beter. En natuurlijk ook heel fijn dat ik lieve reacties krijg waar ik heel veel mee kan. Dankjewel! :)

Beste Geestje,

Ik val zelf ook binnen de autismespectrum.
Ik ben de tegenovergestelde van je vriend, door veelvuldig falen (school, opleidingen, gedrag, veel afwijzingen), duik ik onbewust meer in een 'ondersteunende' rol. Dus totaal niet in die van je ex-vriend.
Of je vriend wel/niet onder de autismespectrum valt is uit je verhaal alleen niet duidelijk.
Echter komt zijn gedrag vaak genoeg voor bij mensen die niet binnen autismespectrum valt (ik noem ze eerder asociaaal). Mogelijk moet je eerder kijken naar zijn opvoeding en/of narcismespectrum (zoals eerder beweerd).

Over het Autismespectrum:
Over het 'algemeen' zijn mensen met AS gevoeliger voor opmerkingen/externe prikkels.
Uiten van gevoelens/kwetsbaar opstellen voelt bij MIJ heel erg ongemakkelijk, zwak, lastig, angstig.
Mijn denkpatronen zijn heel lineair en complexe informatiegolven halen al mijn overzicht weg. Het voelt alsof mijn brein hele complexe verbinden gewoon niet kan verwerken, oid.

Samengevat:
Ik vind het ontzettend naar voor je dat je dit allemaal hebt meegemaakt en ik lees ook uit je verhaal hoe erg jij daar mogelijk nog steeds mee zit.
Maar juist om zulke ervaringen waardeer je juist hoe fijner het is om alleen te zijn dan omgeven worden door slechte gezelschap. Ik wel, althans. :-)
Zulke levenservaringen zijn soms echt noodzakelijk voor een verbetering in onze levenskwaliteit. Dingen leren inzien en relativeren, meer plaats voor het rationele dan voor de emotionele.

Beste S89

Dankjewel voor je superlieve reactie , sorry dat het even heeft geduurd, maar door alle drukte heb ik niet meer gekeken.
Ik begin idd ook meer te beseffen dat het met alle waarschijnlijkheid narcisme is. Ik ken zoveel lieve mensen met autisme, maar ook daar weet ik van dat ze wel eens woedeuitbarstingen hebben, vandaar dat mijn twijfels waren over autisme en ook omdat zijn moeder het dacht. Maar idd wat het beestje ook voor een naam heeft, het is idd zoals jij zegt asociaal! Ik ben er geloof ik ook nu klaar mee, althans dat hoop ik. Hij heeft me de dood gewenst en vanalles en nog wat, pure haat naar mij toe, ik weet niet eens wat ik hem ooit in de weg heb gelegd, ja oké ik ben weleens vervelend als ik een wijntje op heb en dan vertel ik hem wat me dwars zit over hem en dat ervaart hij als heel erg vervelend. Maar goed dit is niet te vergelijken met de dingen die hij zegt en doet. Hij is als het goed is voor nu uit m'n leven. Misschien krijg ik de klap nog, maar ik heb zoveel stress gehad met hem dat ik dit gewoonweg niet meer aan kan. Hij maakt van alle kleine dingen zo'n groot probleem en gaat dan weg en spuugt pure haat naar me uit. Ik denk dat het beter is dat hij uit m'n leven is en dat dat ook zo blijft. Ik zal zeker verdriet gaan krijgen nog. Maar vandaag was weer zo'n dag met hem , terwijl we al aan het latten waren, en in principe ging dat rustig... maar na vandaag de drama , heb ik voor nu het gevoel dat dit gewoon ook afgelopen moet zijn. En ik hoop zo dat ik het volhoud! Precies zoals jij zegt , dat je zo'n dingen moet meemaken wil er iets beters voor in de plaats komen. Ik kan mezelf dit ook niet meer aandoen. Ik ben nog liever alleen dan met zo'n ontzettend groot monster. Dankjewel voor je reactie! En autisme is zeker niet erg, en zo heeft iedereen wel wat denk ik altijd, maar wat het ook is , niet alles mag afgeschoven worden op een diagnose inderdaad. Hou je taai! Veel liefs Geestje

Geesje

wat heftig. allemaal. Echt erg hoor. Ik zou bijna zeggen we moeten wakker worden en dit soort dingen niet laten gebeuren. Er uit nieuw slot etc.

Wat irritant dat je van alle hulpdiensten, maar 1 echt actie heeft ondernomen. en goed dat politie is gekomen en hem er uit heeft gezet.

ik zou melden bij de politie dat je werd gestalkt, misschien was hij het wel juist om je bang te maken en zodat je hem weer in huis zou nemen. Wellicht een straatverbod, zodat hij niet meer dichtbij kan komen. We moeten allemaal werken, ik ben ook al lang niet meer hier geweest.

Ik hoop voor je dat je hem nu echt kan los laten. Bang zijn in je eigen huis en tonen van zulk soort agressie, dat kan en mag je niet laten gebeuren.

Autisme is zeker niet erg en daar valt denk ook goed mee te leven als beide hulp hebben leren en willen/durven veranderen door tools toepassen wat is gebleken dat het werkt.. Maar sommige hebben meer dan alleen autisme en dat maakt het zwaar en dubbel

Sterkte met helen hiervan

Maar je verhaal delen is helend. en helpt jezelf om dingen op rijtje te zetten. zit ook op instagram CarmLaria

Dankjewel anoniempje82 lief van je!
Het doet idd heel goed om dingen van je af te schrijven. En ook andere verhalen te lezen zodat je weet wat je kunt doen met de situatie. Ik zal je volgen op instagram! Dankjewel voor je support ik wens jou ook heel veel succes en sterkte en alvast hele fijne feestdagen , ook voor iedereen die hier een reactie bij heeft geplaatst:) Hopend op een beter jaar :) liefs Geestje

Beste Geesje,

Dit is geen autisme maar narcisme. Hoewel een specialiste eens tegen mij zei dat narcisme voortkomt uit getraumatiseerde autisten.
Het maakt niet veel uit. Je weet dat het grensoverschrijdend is. Maar jij bent verantwoordelijk voor jouw leven. Dat je hem continu weer toelaat is jouw eigen afhankelijkheid.
Ga met jezelf aan de slag. Je kunt eindeloos over zijn gedrag denken,schrijven en huilen maar de sleutel ligt in jou.
Jij kunt alleen jouw kant van de dynamiek veranderen.
Stem af op jezelf, jouw hulpvraag, wat jij nodig hebt en ga dan opzoek naar hulp.
Lichaamsgerichte therapie, waar het om ervaren van jouw grenzen gaat, jouw autonomie en je bewust maakt van wat je doet en voor jezelf kiest, aantrekt...

Liefs voor jou.

Ik heb als man ook vriendschap gehad met een andere autistische man. Hij kwam in het begin ook heel betrouwbaar over maar hij intimideetde mij ook dat ik veel geld aan hem moest geven. Dit deed ik niet en vervolgens ging hij mij steeds uitschelden van zwakbegaafd. Ik werk gewoon hard en.hij is ook te beroerd om te werken. Ook van dat hele spel van eerst aardig doen en mij daarna weer vernederen, daar trap ik niet meer in. Ik ging ook schreeuwen tegen hem omdat hij mij nooit uit liet praten en mij constant liep te treiteren, terwijl ik niet wist wat ik fout deed. Wat ik het allerergste vind is dat al mijn vrienden, kennissen en hulpverleners mij hier niet mee willen helpen om dit trauma te verwerken.

Is deze partner niet gewoon emotioneel onvolwassen?

Vergeet al die rotzooi ! Bouw een nieuw leven op. Stel je geen vragen, ze hebben je gebruikt. 💖

Je kan zomaar in het leven iemand tegenkomen die je aantrekt in welke vorm dan ook.
Het autisme maakt het dan alleen moeilijker, een autist heeft namelijk moeite op het sociaal vlak.
Het inleven in de ander gebeurt gewoon op een andere manier.
Je zou dan zelf zoveel mogelijk de vriendschap de goede richting moeten geven.
Door de sociale onhandigheid van de autist kan hij nogal overweldigend over komen, ook daar zul je zelf richting aan moeten geven, hij weet namelijk niet hoe dat op een correcte manier moet.
Een vriendschap in deze vorm kan fijn maar ook heel moeilijk zijn, en lees erover, net wat je al deed, dat is de enige manier om kennis te vergaren, autisme is maatwerk, er is geen autist het zelfde.

Hou emotionele afstand om jezelf te beschermen.
Verwacht niet te veel van hem.
En geef ook je eigen grenzen duidelijk aan.
Ga niet in gevecht met die ouders.
Die kennen hem langer dan jij.
Zelfstandig wonen kan voor de autist enorm lastig zijn.
Nu heeft hij zijn succes. Dat valt hoogstwaarschijnlijk weg als zijn situatie veranderd.

Ouders weten hoe hun zoon is, willen ze jou beschermen ? Want Asperger kunnen o.a.razend worden bij boosheid. Er is zoveel wat stoort op den duur. Je zal veel moeten verdragen hoor. Lees een boek uit decBIB hierover. Het beste.Grtjes.

Hallo verzorgende,

Ik maak uit uw bericht op dat u verre van gelukkig bent met uw huidige relatie zoals deze nu is.
Het kan heel frustrerend zijn het gevoel te hebben er alleen voor te staan om de relatie te verbeteren, dit is zeker een vervelende situatie om in te zitten.

Ook lees ik in uw bericht over uw verdenkingen van autisme bij uw man, waar hij niets van wil weten.
Ik kan niet zeggen of dit wel of niet het geval is, ik kan alleen oordelen op basis van het stukje tekst wat ik hier lees, MAAR… de problemen die u beschrijft lijken niet perse te wijzen op autisme maar op miscommunicatie onder andere rondom verwachten van elkaar, en een te kort aan motivatie en of mogelijkheden om de situatie op te lossen.
Hard gezegd, dat weet ik, geleerd uit ervaring dat hard soms nodig is.

U kunt uw man blijven pushen, als hij niet wil, heeft u 2 opties, 1. doorgaan en vechten voor een relatie waarvan u het gevoel heeft dat u er alleen in staat of 2. voor uzelf kiezen.

Lisa, jij denkt dat deze man geen autisme heeft?
Waarom heeft hij dan zoveel moeite met
- plannen
- gewijzigde plannen
- empathie tonen (hij moet het echt begrijpen voordat hij jou een knuffel geeft oid)
- simpele taken
- heel snel overwhelmed
- sociaal teruggetrokken
- vaak moe (teveel prikkels)
- communiceren (hij praat werkelijk een andere taal)

De wil is er, ik zie dat aan hem, maar hij kan het gewoon niet….
Hij heeft namelijk een lieve kant ook, maar het is zo lastig om met zo’n iemand te wonen.

Er is slechts een klein aantal mensen in de populatie die echt autisme heeft (< 1%)
Het is niet omdat er kenmerken zijn dat er autisme is.
Ik kan ook op een bal trappen maar dat maakt me geen voetballer.
Alleen diagnostiek kan uitwijzen of het echt om autisme gaat.

Nu, los daarvan. Ik heb zelf autisme en mijn vrouw neemt ook veel taken van me op zich, die een "volwassene hoort te doen". Ooit deed ik deze taken zelf maar bleek dat het "gewone leven" me simpelweg te veel is. Jaren in een burnout gezeten hierdoor, dat was pas een hel voor ons beiden...

We hebben een balans gezocht in wat meer of minder lastig is voor me zodat ik ook mijn nuttige rol in het huishouden kan hebben. Zo kook ik bv. altijd (met nc koptelefoon weliswaar tegen geluid van dampkap e.d.).
Als we zaken nodig hebben van de supermarkt dan ga ik enkel op een weekdag in de daluren. Als we iets nodig hebben buiten deze tijdstippen dan is het mijn vrouw die erom gaat
Desondanks doet mijn vrouw wel degelijk veel meer dan mij.
Maar dat is de compromis die gemaakt word zodat we bv. samen wat tijd samen kunnen doorbrengen i.p.v. dat ik me uitgeput & overprikkelt terugtrek.

En als je dit nog niet doet, ga aub naar een psycholoog. Dit kan zoveel helpen!

Ik zie mezelf hierin. Ik ga er mee stoppen, ween alle dagen. Iemand verandert niet ! Grt

Nou, dan vertrek je toch? Anders niet zeuren. Geef hem genegenheid.

Lachwekkend al die verhalen waar niet eens een autisme diagnose is en dan alles op autisme 'gokken'. Als het niet werkt moet je gewoon met respect uit elkaar. Dit heeft niks met autisme te maken en de meeste op dit forum hebben werkelijk geen idee waar ze het over hebben. Lachwekkend en dat zegt een autist.

@ LOL

Nou mijn man heeft wel de diagnose Asperger gekregen.
Ik had een zeer groot vermoeden en voelde aan dat dingen niet klopte. Uiteindelijk via huisarts doorgestuurd naar erkend psycholoog en er werd autisme vastgesteld.
Dus waar haal je het vandaan dat de meeste niet weten waar ze het over hebben?

Ik denk dat partners van vrij snel doorhebben dat er iets niet klopt of dat nou autisme is of iets anders... dat moet je aan de psycholoog overlaten.

Lekker kort door de bocht ook jou reactie.......

Dit verhaal zit binnen maatschappelijke/wettelijke grenzen. Blijkbaar worden jouw grenzen overschreden.
Jij voelt je er slecht bij.
Lijkt er niet op dat dat ooit zal veranderen dus.
Hem de schuld geven van zijn handicap heeft geen zin.
Gewoon stoppen en probeer de scheiding netjes te laten verlopen.
Schakel een mediator in zodat het jou niet emotioneel belast.

Waarom ben je ermee getrouwd als je wist dat hij gehandicapt was, was er je dan echt totaal niets opgevallen, of misschien door iemand anders?

Ik heb ook een relatie met Asperger man. Roept heel veel. Als ik verdriet heb niet getroost worden. Kusje,knuffel moet je vragen. Doet altijd dezelfde dingen graag. Een gesprek voer je zowat tegen een muur. En ja ...is ook wat zot van vrouwen o.a. op PC porno. 2 jaar geen sex. Alles moet naar zijn zin zijn. Is ook altijd de beste, de slimste en strijd daar dan ook voor, is wel intelligent in zijn studeren 👌. Hoogmoedswaanzin, veel geld hebben en op vallen bij de mensen is prioriteit tot het extreme. Alles moet duur zijn. Ik voel me heel, heel eenzaam. In het begin wist ik het niet. Dit is dus beetje antwoord op hierboven i.v.m trouwen. Dokter zegt hij Asperger heeft. Ik heb er een datum op gekleefd en een gesprek gevoerd met man, niet veranderen, ik vertrek. Maar zal nooit veranderen denk ik. Grtjes.

Wat heb je dit goed verwoord en veel dingen vooral het emotionele gedeelte heel veel herkenbare dingen die je zegt.
Ik heb besloten om geen kinderen te nemen met mijn man die autisme heeft(Asperger) Ik ben nu 37 jaar en 4 jaar terug kreeg mijn man de diagnose Autisme. Ik had net als jou het gevoel dat er iets niet helemaal klopte en ik dacht al vrij snel aan autisme.
Toen we gingen samenwonen begonnen de problemen eigenlijk pas. Mijn man is ook emotioneel onbereikbaar en praten over gevoelens en dat soort zaken was er eigenlijk niet bij. Hij deed ook het liefst zijn eigen dingen en hield weinig rekening met de ander. Ook doordat hij geen grenzen kon aangeven op werk werkte hij veel te veel waardoor hij een burnout kreeg en dat was een hele moeilijke tijd(ook voor mij) Op een duur raakte ik oververmoeid en zijn we naar de huisarts geweest en die heeft ons doorgestuurd naar een psycholoog mijn man kreeg de diagnose Autisme. Zijn familie hebben er nooit veel van willen weten wat er mankeert zogenaamd niets in de familie. Ik ben er inmiddels achter dat het gedrag van mijn man eigenlijk hetzelfde is als bij mijn schoonmoeder( ook soms heel erg moeilijk in gedrag) slecht communiceren of inleven in de ander. Volgens haar is er met haar niets aan de hand maar ze heeft met heel veel mensen problemen die nooit eens bij haar liggen.
Ook bij ons is het een lange en vermoeiende reis geweest en soms is dat het nog steeds wel.
Er zijn dagen dat het goed gaat maar ook dagen dat het soms toch echt wel pittig is.
Ik heb wel geleerd om beter voor mezelf te zorgen(en niet altijd voor andere te zorgen) dat is namelijk mijn valkuil.
Ik heb inmiddels ook een auto immuunziekten en ik heb echt mijn rustig nodig. Teveel stress en gedoe is voor mij niet goed.
Dat heb ik ook aangegeven aan mijn partner dat hij ook rekening met mij moet houden.
Ik vind het knap van jou dat je ook kinderen hebt grootgebracht dat moet pittig voor je geweest zijn maar van je kinderen krijg je ook weer veel terug.
Ik heb besloten om geen kinderen te nemen. Ik had ze misschien wel gewild maar ik vond het egocentrisch van mezelf om kinderen te nemen terwijl ik al vooraf wist dat het erg moeilijk en pittig zal gaan worden om dit samen met mijn man te doen en dat uiteindelijk 1 van de 2 of allebei zal instorten en het zal afreageren op de kinderen.
Ik heb uiteindelijk besloten het niet te doen en nieuwe plannen gemaakt om mijn droom(te emigreren) waar te gaan maken samen met mijn man.
Mijn man is trouwens ook erg gestructureerd en dat zorgt soms ook voor botsingen.
Dingen moeten vaak op dezelfde manier,dezelfde tijd en geen onverwachtse zaken.
Vind het knap dat jullie een manier hebben gevonden om elkaar te blijven vinden en dan ook nog kinderen samen.
Dat is dan toch echt wel echte liefde.
Veel succes met de reis die gewoon doorgaat samen!

Wat een verdrietig verhaal.
Ik hoop dat je nog wat van het leven kunt genieten.
Zelf heb ik iedere vorm van contact met mijn autistische ex-partner volledig beëindigd omdat ik nog van een leven zonder hem en zijn emotionele mishandeling wilde genieten en om mezelf een kans te geven om te herstellen van mijn trauma’s .
In de volgende helft van mijn leven verlang ik ernaar om wederkerige relaties en vriendschappen te beleven, nu het nog kan omdat ik nu nog in de jeugd van mijn ouderdom sta,.
(Ik zag Sarah drie jaar geleden.)
Voorts wil ik mezelf niet meer wegcijferen voor een ander, daar ben ik niet voor geboren en ik hoef mijn geluk daar niet meer voor op te offeren.
Mijn leven is nu weer van mij en ik doe geen concessies meer.
Het is mijn taak nu om mezelf een gelukkig leven te schenken en mijn eigen tuintje te verzorgen en te laten bloeien.

Met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Wat ben je sterk! Heel veel respect voor je manier van verwoorden en de keuzes die je hebt gemaakt in het leven samen met een ASS partner.

Het zit nog op het niveau dat je het kunt hanteren en beschrijven. Misschien kun je met hulp je huwelijk behouden en zelf een fijner leven krijgen. Zie hier erg veel verhalen van dames die (willen) stoppen met de relatie. Zou fijn zijn als minimaal diverse scherpe kantjes in de relatie verdwijnen en als leuke dingen blijven of vermeerderen is dat uiteraard heel leuk. Denk ook aan je eigen geluk en schep je eigen fijne momenten in je leven en je relatie. Misschien zijn het kleine dingen zoals dagelijks de kop koffie samen maar wellicht is het iets meer dat wel haalbaar is en je veel plezier verschaft.

@anoniem

Gelukkig dat ik dingen kan uiten dat heeft me denk ik wel erg geholpen. Als ik me echt niet meer lekker voel dan uit ik het en praat er wel over.
Als ik alles had opgekropt was ik denk ik echt gek geworden.

Ik probeer ook beter voor mezelf te zorgen en als ik me slecht voel ga ik vaak lang lopen met de hond en dat maakt mijn hoofd leeg.
Ook leuke uitjes zo nu en dan daar wordt ik weer vrolijk van en krijg ik weer wat energie.
Het is inderdaad soms moeilijk... maar niemand krijgt een presenteerblaadje voordatje wordt geboren met hoe je met moeilijke dingen moet omgaan.
Ik heb ook al hulp gehad van een psycholoog waar we beide heengingen en dat heeft me wel wat geholpen maar soms blijft het gewoon moeilijk.
Mijn man kan zich helaas soms moeilijk inleven en voelt dingen vaak pas erg laat aan en dat maakt het soms wel moeilijk en(alleen)
Bedankt voor je bericht!

Boekentip
Liefdesroep van Hannah Cuppen
Dit boek gaat over je hart volgen. Als je de moed hebt om te kiezen voor de roep van je hart vind je niet alleen belangrijke levenslessen maar ook je diepste vervulling. Aldus Hannah Cuppen!

Barbara

Bedankt voor je lieve reactie.
wandelen inderdaad in de natuur doe ik heel veel dat geeft me rust. Ook ben ik bezig met mijn immigratie plan naar spanje om mijn eigen droom waar te maken een kleinschalige B&B met wat diertjes en eigen moestuin om me heen.
jarenlang heb ik van iedereen gehoord....(ook van mijn vader) wat jij hebt zijn allemaal maar dromen komt toch niets van terecht. Ik kies nu voor mezelf en mijn eigen geluk.
Heb al een hele lange tijd lichamelijke klachten omdat er geestelijk hoop op te ruimen is.
Heb altijd teveel voor andere mensen gedaan en is ten koste van mezelf gegaan dat zie ik nu pas in.
Mijn lijf zegt ho stop en niet meer verder zo.
Jij heel veel succes met je onderzoeken en ik hoop voor jou dat ze je goed kunnen helpen om met sommige dingen misschien beter om te gaan voor jezelf.
Ik wens je het beste met alles en bedankt voor je reactie!

Ik herken heel veel van wat je schrijft. Ik ben zwanger van de tweede en vraag me af wat voor effect zijn gedrag op onze kinderen gaat hebben (en hoe ik dit zoveel mogelijk kan beperken door woord en uitleg te geven). Het poetsen van het gezichtje van onze dochter kan het begin zijn van een stortvloed aan commentaar en verwijten (ik ben geen goede moeder, geen goede vrouw enz. enz.) Daartegenover staat steeds minder wat ik fijn vind aan mijn partner. Het voelt voor mij vaak alsof ik nu al 2 kinderen heb en ervaar ruimte en rust als hij niet bij me is. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wil dit voorkomen voor mijn kinderen. Mijn partner erkend zijn problemen niet of doet er laconiek over. Bij jou partner lees ik dit besef wel terug. Ontbreekt het aan stappen of is de stap naar hulp inmiddels gezet?

Herkenbaar. Hoe loopt het nu bij jullie?

Heftig verhaal hoor! Nu is iedereen met autisme uiteraard anders.
Maar in dat geval lijkt het me supermoeilijk en kan ik me je verdriet heel goed voorstellen.

Zelf heb ik ADHD en sta ik op een wachtlijst voor behandeling en ook onderzoek autisme. Maar het gaat hier om een lichte vorm omdat ik tegen bepaalde dingen aanloop en daarnaast herken ik me niet in die dingen die boven worden omschreven.

Maar ik snap volkomen dat de situatie erg moeilijk is. Ik wil jullie veel sterkte wensen met het vinden van een goede oplossing.

Ik leef met je mee.......
Ik weet hoe zwaar het is(en ik heb niet eens kinderen) dus voor mij zal het minder zwaar moeten zijn.
heb bewust geen kinderen genomen want we kwamen er vrij snel achter dat mijn man autisme had. Mijn man het het over kinderen maar ik twijfelde heel erg en toen we bij de psycholoog zaten en ik hoorde autisme heb ik daarna de knoop doorgehakt geen kinderen. Ik hoorde van de psycholoog(zij had zelf ook relatie met man met autisme) dat je vaak helaas ziet dat als er kinderen komen veel van de verantwoordelijkheid komt op de schouders van de partner met geen autisme.
Ik leef heel erg met je mee ik weet hoe het is.
Mijn man voordat hij hulp kreeg had ook vaak last van dat zijn emmer overliep en heel erg onredelijk was.(ook boze buien)
Het enige dat ik je kan aanraden praat erover met andere mensen die je vertrouwd en schaam je vooral niet en ga naar de huisarts vertel je verhaal.
waarschijnlijk wordt je doorgestuurd dan naar een psycholoog en dan kan je daar alles op een rijtje zetten.
Heel veel sterkte!

Hallo,

Ik ervaar net hetzelfde.
Al jaren opzoek en van alles geprobeerd. Maar toch blijf ik last komen en kom ik precies niet vooruit.
Alles kost veel energie, veel nood aan structuur en verandering is moeilijk.
Mijn psycholoog denkt ook aan een lichte vorm van autisme

Dag Anoniem, zoek hulp bij de ggz en/of maatschappelijk werk
Voor je broer en voor jezelf. Je broer heeft van maatschappelijk werk hulp nodig want hij heeft geen zelfinzicht en kan het leven alleen niet aan
Ik zit in dezelfde situatie alleen net iets anders maar mijn probleem is niemand wil hulp accepteren.

Sterke! Anoniem

Beste anoniem,

ik sluit me bij de andere anoniem aan. Zoek hulp en praat erover! Jullie hebben het beiden nodig. Veel sterkte met alles!

Ik heb zelf ADHD (het gecombineerde type) en krijg nog onderzoek van autisme. Maar hier gaat het om een lichte vorm. Al niet zo zwaar als je broer zo loop ook ik tegen bepaalde dingen aan. Ik snap volkomen dat dit moeilijk is en nogmaals sterkte! Praat vooral erover!

Hoi allemaal,

Bedankt voor de reacties heb elk loket gehad ze grijpen niet naar behoren in. Media ook al opgezocht moet die toestemming voor geven onbereikbaar ibs weigeren ze zo gaat het hele feest maar verder wat doe je dan?

1 aktie aub

Groetjes

Heb je de huusarts al gevraagd? En informatie op internet zoeken...vind het zelf ook lastig. Maar ga verder met hulp zoeken. Snap dat dit moeilijk is. Sterkte met alles!

Hoi
Ook al geprobeerd elke instantie ze doen niks. Politie ook niet het is echt om te kotsen de situatie ik wordt helemaal gek van hem. En ik kan helemaal niks. Gedreven tot waanzin bestaat echt.

Liefste Inky,
Met veel spijt in mijn hart lees ik jou bericht Ik heb net een relatie achter de rug met man met autisme/ asperger syndroom.Ik herken heel veel van wat je schrijft, jammer genoeg.Wrsch heb je al heel veel berichten gelezen om antwoorden te vinden op het waarom.Ik weet dat jij jouw partner graag ziet maar je moet ook aan jezelf denken.Ik vind dat elk wezen respect verdient en in liefde kan leven met zorg en tegemoetkoming.Zijn angsten zijn niet de jouwe!!..daar moet hij zelf aan werken maar jij moet ook jouw grenzen leren aangeven.Worden deze niet gerespecteerd dan moet je beslissingen maken.Elk mens heeft recht op zachtheid.De maatschappij is al hard genoeg.Ik hoop dat je enkele antwoorden vind maar aub jij verdient net als elk mens positiviteit en zachtheid!Ik wens je veel succes en liefde om uit die hel te kruipen en jezelf te respecteren.liefs .Nog eens, ik herken jouw situaties maar al te goed en weet wat je doorstaan moet, dus je bent niet alleen maar je moet opkomen voor jezelf, je verdient het! Liefs ♥️ Succes!

Ik kan voor mezelf ook niet goed uitleggen waarom ik dit blijf volhouden, waarom ik dit ‘wil’. Ik voel me geen slachtoffer, ik maak zelf de keuze om te blijven. Mijn enige verklaring is dat ik van hem hou en dat ik zie hoe moeilijk het leven voor hem is en ik hem wil helpen. Tegelijkertijd besef ik ook dat hij alleen zichzelf kan helpen. En dat lukt hem niet. Hij probeert het soms wel, maar krabbelt altijd weer terug met altijd als conclusie dat de hulpverlener gek is en dat zijn gedrag mijn schuld is.

Inky

mag ik jou een vraag stellen?
Ik heb vroeger niet de ideale jeugd gehad... ouders met problemen(ik ben een Kopp kind) wat heel gek is maar in je volwassenen leven ben je dan vaak diegene die heel erg zorgt voor andere mensen(en je jezelf wegcijfert) en je vaak over je grenzen laat gaan.
Heb jij toevallig vroeger ook dingen meegemaakt waardoor je nu bijv weinig eigenwaarde hebt,altijd maar zorgt voor andere mensen?
Ik ben erachter gekomen dat bijv een moeilijke jeugd(kinderen) vaak in hun volwassenen leven ook vaak een partner treffen(onbewust) met problemen waardoor je gaat zorgen altijd voor andere mensen en je jezelf wegcijfert.

Lieve Inky, ik herken ook nagenoeg alles wat je vertelt. Ik zit volop in een proces van ‘emotioneel loskomen’ van B, iemand met autisme ( en middelengebruik) terwijl we wel vrienden willen blijven.
Ik was iemand met weinig zelfvertrouwen, faalangst, een laag gevoel van eigenwaarde. Nu ben ik iemand met nog minder zelfvertrouwen, nog meer angsten, een nog lager gevoel van eigenwaarde. Er zijn periodes geweest dat ik niet anders dan getriggerd werd. Door B zijn gedrag, zijn beperkingen, door wat hij zei, …
Ik ben veel beginnen lezen. En ben al tot veel mooie inzichten gekomen. Het meest waardevolle inzicht voor mij is dat ik mezelf moet fiksen ;) Ik heb heel veel werk te doen. Innerlijk werk. Zolang ik dit niet doe, zal ik me aangetrokken blijven voelen tot mannen waarmee ik geen gezonde kan aangaan.
B zei ooit tegen mij: Ik ga een sterke vrouw maken van u. En stilletjesaan begin ik hem te geloven. Ik ga een sterke vrouw worden! Alleen jammer dat ik daarvoor eerst door zoveel pijn en verdriet moet. Maar tegelijkertijd ben ik dankbaar voor die pijn en dat verdriet (en dus ook voor de relatie met B), want zonder zou ik nooit tot het besef gekomen zijn dat het hoog tijd wordt dat ik voor mezelf kies :)
Liefs, Ann

Misschien kun je eens een kijkje nemen op de website van Fiona (Soul Detectives) en Willemijn (Lief voor je Leif). Ik heb zelf heel veel aan hen!

Wat fijn dat jullie mijn verhaal willen lezen en er serieus op ingaan. Ik was nog heel jong toen ik mijn man leerde kennen, met 10 jaar leeftijdsverschil. In het begin liet ik me ‘manipuleren’, maar gaandeweg heb ik mezelf ontwikkeld en heb ik zelfvertrouwen en ben ik trots op mezelf, met al mijn sterke en minder sterke punten. Ik weet ook dat wat hij doet, het afreageren op mij, niet acceptabel is, maar blijf op een of andere toch zijn onmacbt zien en liefde voelen. Wij hebben ook al 35 jaar een relatie en het is, alhoewel er weinig ruimte voor mij is, niet 24/7 slecht. Misschien praat ik mezelf dat ook aan om mijn keuze om te blijven voor mezelf goed te praten. Ik vind het moeilijk om daar helderheid in te krijgen.

Beste Inky,

Ik wilde mijn eigen verhaal gaan schrijven om mijn hart te luchten, ik las jou verhaal waar ik alles in herken zoals het ook gaat bij ons. Zelf ben ik nu 4 jaar samen met mijn man, en bijna alles wat je beschrijft ervaar ik in onze relatie ook zo. Altijd alles ligt aan mij en ieder klein dingetje kan een grote woede aanval betekenen.

Wat knap dat jullie al zo lang samen zijn. Ik weet niet of wij dat zolang gaan redden. Iedere dag lijkt erger te worden. Vanochtend zei mijn man dat iedere dag met mij samen een teleustelling is. En dan vraag je je af, waarom ga ik nog steeds terug.. Ja omdat ik echt van hem houd en ik hoop dat onze relatie ooit nog anders gaat verlopen.. maar hij is zo boos. Boos op vrouwen.. boos op iedereen, boos op de wereld.. en die boosheid keert zich naar mij, ik krijg het allemaal over mij heen.

Vaak begin ik echt aan mijzelf te twijfelen.. ben ik nu echt zo slecht zoals hij dat vind. Ik probeer te verbeteren en aan zijn eisen te voldoen.. iedere keer zoekt hij naar iets nieuws om boos over te worden. Jaloers is hij ook.. ik heb een winkel, laatst was er een mannelijke klant in de winkel op een moment dat hij boos binnen kwam. Deze man kreeg natuurlijk de wind van voren en moest de winkel verlaten. Alles wordt gezien als een bedreiging. Hij is de man, de baas en wilt over alles.

Hoe blijf jij in zo'n situaties rustig en hoe ga je met een woedeaanval om waarbij je alles verweten krijgt? Ik probeer het altijd maar niets is goed.. mijn eigen mening/visie vertellen maakt hem boos.. niets zeggen en het gewoon over mij heen laten komen is niet goed want dan negeer ik hem.. het enige wat overblijft is met hem mee praten en hem overal gelijk in te geven.. om dan vervolgens te horen dat er toch nooit naar hem geluisterd wordt. Bij discussies blijft het doorgaan tot het uit de hand loopt.

Ik vind het echt heel knap dat je hier al zolang mee kan omgaan. Pas goed op je zelf. ❤

Beste,

Mijn vrouw heeft vermoedelijk een vorm van autisme. Ik zeg vrouw maar eerlijk gezegd is ze niet in staat een vrouw te zijn voor mij als man. Geen enkele knuffel, niks. De vakantie is in aantocht... voor de zoveelste keer gaat ze ons verblijf aan zee verpesten door depressieve praatjes en niks willen doen, niet naar strand, geen kleedje willen dragen 's avonds, enkel voor tv zitten en voor werk bezig zijn. Ze heeft geen vriendinnen, enz. Nu begin ik te merken dat ons zoontje na jaren gemis van enige opvoeding van haar kant, ondanks dat ik probeer moeder en vader tegelijk te zijn en te compenseren, bepaald gedrag kopieert. Ook is het fenomeen van 30x per dag handen wassen opgedoken. Hopelijk gaat dit snel over. In deze "relatie" mis ik elke vorm van logische communicatie, is affectie onbestaande. Uit dankbaarheid voor mijn toch volhouden, laten mijn schoonouders goed verstaan dat ze wel onze villa gaan overnemen als ik er de brui aan zou geven. Of beter gezegd, ze zijn niet geïnteresseerd in het voortbestaan van ons triestig gezin maar wel in de lekkere brok eigendom. Ik wil dat volhouden maar mis toch echt iemand (anders) waarmee ik minstens goed kan praten... Wie weet wil iemand in contact treden. Ik ben 45 jaar. Alvast bedankt voor eventuele reacties.

Misschien is het mogelijk een AB -er ( ambulant
begeleider) om hulp te vragen via WMO.
Mijn man heeft dezelfde diagnose als jouw man. Wij hebben daar veel steun aan, zoals
- Dagindeling maken
- Herinneren aan afspraken.
- Meegaan naar artsen.
- Samen klusjes doen.
Mijn man heeft die structuur hard nodig.
Ik kan mijzelf goed structuur geven en heb het jarenlang ook gedaan voor hem.
Toen hij nog werkte kreeg hij veel structuur door zijn werk.
Toen hij niet meer werkte was ik degene die hem structuur gaf. Maar dat hield ik niet vol.
Nu hebben we een AB-er. Voor 3 uur per week. 1x 2 uur thuis en 1x telefonisch contact om te helpen herinneren aan medicatie en het weekschema.
Dit geeft mij ruimte en hem ook.

Misschien heb je hier iets aan.
Lieve groet Vis

Mijn ervaring met een partner met een vorm van autisme is dat er geen evolutie is in het gedrag en de houding van degene met autisme. Ze doen gewoon verder. Uiteindelijk moet de andere ouder steeds het volledige plaatje van het gezin in het oog houden en initiatieven nemen. Het idee van een begeleider... eerlijk gezegd, een buitenstaander die in je gezin komt raad geven... geloof niet dat zij je lastig leven gaan verlichten of oplossen. Dat is in sprookjes geloven. Je zit in de situatie en ofwel blijf je erin ofwel stap je eruit. De laatste piste is financieel noch emotioneel een evidentie. Ik luister naar geen advies uit de omgeving meer, je moet het zelf leefbaar trachten te houden/maken. Plezier halen uit je kind, samen boodschappen doen, samen ontbijten, je kind overal heen brengen en het opvoeden. Vanmorgen begon mijn echtgenote bvb. weer over een eventueel probleem binnen 20 jaar. Ik ga niet meer in discussie/ oeverloos gesprek. Je maakt het jezelf enkel lastiger. Ze zijn zo en ze blijven zo. Begeleiders heb ik alvast niet nodig om mijn zaken ten goede te laten verlopen. Alleen nadenken en handelen went op de duur. Het enige wat ik erg mis is een normaal gesprek en dito reacties. Ook wel een knuffel. Zoals gezegd, sta ik open voor een vrijblijvende babbel. Hoe kan je hier met elkaar verder contact leggen, eventueel?

Pff wat erg, ik herken veel van je verhaal . Ik vind het ook onoplosbaar en het maakt me moedeloos . Maar ik geef wel steeds beter mijn grenzen aan wat ik eerder niet durfde. Ik wens jou ook heel veel sterkte !!

Heel herkenbaar. Eigenlijk merk ik dat ik niet meer helder kan denken na al de woedeuitbarstingen, het op een naargeestige manier anderen afstoten. Het schreeuwen in publieke ruimten. Het gaat zwaar over mijn grenzen soms. Ik heb geleerd hem te omhelzen als het gebeurd, dit is de enige manier. Maar na jaren merk ik ook soort van diepe eenzaamheid, en een teleurstelling. En twijfel of ik bij hem moet blijven. Maar denk dat hij het zonder mij echt niet redt. En ik waarschijnlijk ook niet zonder hem. Het is echt een soort van trauma binding geworden.

@ Pieter

Ik begrijp je heel goed je wordt er moedeloos van.(discussies)
Wat ik begrijp aan je verhaal is dat je heel erg de intimiteit en geborgenheid mist in de relatie.
Als ik het zo lees is het nogal koud en kil en je mist warmte,waardering en begrip(connectie)
Ik moet nu opeens denken aan mijn schoonzus mijn man heeft autisme en zijn moeder en zus hebben heel erg veel overeenkomsten met autisme.
Ik had vaak het idee dat de man van mijn schoonzus ook niet altijd zo gelukkig was(ook zij was nogal koud en afstandelijk)
als gezin was het meer een bedrijf zoals werken,kinderen naar school maar er straalde weinig warmte en liefde vanaf.
Lijkt me heel moeilijk om zo samen te moeten leven want het leven samen moet toch ook wel een beetje leuk zijn.
Als je ongelukkig bent ga je er namelijk op een duur ook aan onderdoor.
Ik zou best met je in gesprek willen voor ervaringen uit te wisselen maar is op deze site nogal moeilijk.

😢 het klinkt meer alsof je te maken hebt met een narcist. Iemand die zo lelijk tegen je praat en over je denkt is jouw liefde en aandacht niet waard. Dit is heel ongezond voor je. Je hebt maar één leven hè. Alles draait in het leven eigenlijk om onvoorwaardelijke liefde. Jij verdient dat ook. Hopelijk kies je daarvoor. Sterkte en kracht gewenst.

Al die dingen dat jij opsomt heb ik hier ook met mijn partner … wat heb jij er aangedaan? Valt er iets aan te doen 🤔

@Leontien

Bedankt voor je reactie.
Ik weet ook niet hoe contact leggen gaat hier, mss via een nieuw aan te maken emailadres?

Ik lees mijn verhaal..

Heel herkenbaar. Ik probeer het al 20 jaar maar weet het nu ook niet meer. Als je wil mag je me mailen 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ook voor mij is het verhaal heel herkenbaar. Het centrum waar testen werden afgenomen wijt het aan de wisselwerking tussen zijn autisme en zijn traumatische verleden/hechtingsproblematiek... Heel lastig... En ook ik twijfel of ik dit wil en kan blijven doen. Enerzijds voor mezelf, maar vooral voor de kinderen... Zij lijden eronder, worden erdoor gevormd... Op elk detail van de dag moet hij zijn zegje doen. Ik heb al het gevoel dat de kinderen nooit iets goed kunnen doen, dus welk gevoel hebben zij dan...

Beste Inky,

Dit is heel herkenbaar. Ik moest ook altijd “ vrolijk en lief” zijn en dan kwamen we de dag wel door. Na 14 jaar en 2 kinderen was ik op ! Ik wil zeggen : denk aan jezelf: dit is slopend en je verliest je met de dag meer en meer! De dag dat ik weg ging met mijn 2 kinderen was de dag dat ik weer thuis kon komen met t gezicht wat ik wilde hebben 😊

'Hij benoemt steeds weer dat ik niet lief ben, niet aardig en te weinig complimenteus, dat ik niet vrouwelijk ben, onbetrouwbaar en oneerlijk en ik voel me boven hem verheven.'

Binnenkort blijft er niks meer van jou over.
Dit klinkt voor mij meer als narcistische gaslighting. Hij probeert jou te doen geloven dat je een slechte persoon bent zodat je nóg harder je best gaat doen voor hem.
Autisme en narcisme kan samen gaan.

Klinkt eerder als iemand die enorm onveilig gehecht is. Ik heb een partner en dochter met autisme.

Hoi ik heb jou verhaal gelezen
Ik ben ook een partner van iemand met Autischme.
Ik herken alles zo in jou verhaal.
Bij mijn partner is het ook zo dat niet met gevoelens moet komen hoe ik mij voel .
Hij heeft ook nog in een zware depressie gezeten.
Acohol was bij hem ook een groot probleem..
Wij hebben nu 7 jaar een relatie
Daarvan twee keer samen gewoont
Een daar van is nu op het moment
Hij werkt niet Heeft gedeeltelijke wia .
Van 7 jaar ook drie keer naar beëindiging weer geprobeerd
Mijn vriend heeft altijd veel problemen.
En daar heb ik veel mee geholpen.
Mij zelf weg becijferd .
Ik was altijd maar aan de zijlijn.
Hij zegd nooit meer hoe blij hij is met mij
Of ik moet het vragen.
Wil niks meer ondernemen samen.
Of zelfs voor zijn eigen .
Ik gaf gisteren een kadootje spontaan .
Nou een heel gedoe daar over
Zeg vaak dat hij wil stoppen en dan ook weer niet .
Houd van mij Dan is het weer weg .
Ik moet mij iedere keer weer aanpassen
Er is zo weer wat anders
Hij kan zijn structuur niet vast houden.
Heel veel hulp gehad met de psycholoog buurteam . Niks is bij hem goed
Maar ik wil het zo graag weer zo als het begin. Eerste drie jaar.
Er is zo veel gebeurd .
Weet nou niet meer wat ik moet doen
Want hou wel van hem .

Hej,

Ik heb zonet je verhaal gelezen. Ik sta versteld van de gelijkenissen met mijn man. Eigenlijk ben ik op zoek naar hulp. We hebben 2 kindjes( 2 en 3,5j oud). Als ik eerlijk ben kan hij helemaal met de kindjes niet om en wil hij mijn aandacht helemaal voor hem. Er is nog maar net een diagnose gebeurd, via relatietherapie. Omdat ik de rust thuis probeer te bewaren voor de kindjes, krijg ik steeds de reactie dat ik de allerslechtste vrouw ben met geen aandacht voor haar man. Ik zit vast met hoe het nu verder moet want ik mag niet “crashen”…

Gewoon stoppen.

Lieva Stef,

Wat een heftig maar herkenbaar verhaal. Mijn partner is ongeveer net zo. Maar alsjeblieft wacht met kinderen. Mijn partner is alleen maar erger geworden sinds hun komst, en ook de zorgen voor hen zijn compleet voor mij. De kids mogen geen herrie maken, geen rommel, en hebben echt last van hun vader zijn gedrag, en dat vind ik het allerergstem. De dagen dat ik werk en hij thuis is is het altijd drama want hij trekt t niet alleen met de kids thuis en de kids zijn altijd verdrietig die dagen.. Hoe gaat hij reageren denk je als een baby snachts huilt? Alsjeblieft, denk er goed overna.. ook jij verdient het om gelukkig te zijn🩷

Lees je eigen verhaal nog een paar keer . ..... Je weet dat een kind nog veel meer stress gaat geven.....Doe dit een kind niet aan en doe jezelf deze partner niet aan. Jij kunt wel wat psychologische hulp gebruiken om in te zien dat een relatie gelijkwaardig moet zijn . Blijf voor je eigen veiligheid bij je ouders en ga aan de slag met jezelf . Je partner heeft echt een te groot probleem, dit kun je niet zonder hulp oplossen Veel geluk .

Wat een akelige man! Jou aan de haren van de bank gesleurd omdat je sliep en dat beviel hem niet??!! Heeft die geen narcistische trekken? Autisme kan daarmee ook samen gaan. Dit is toch puur zware fysieke mishandeling?
Als iemand anders dit verhaal zou vertellen tegen jou, wat zou jij dan denken?
Jij zou graag meer willen doen zodat HIJ gelukkig is. En waar blijf jij? Je bent jezelf al helemaal kwijt.
Ga aub praten met een psycholoog. Doe jezelf dit niet aan.
Net als ik moet je werken aan jezelf. Als je zolang bij zo'n man blijft, heb je wellicht ook een laag zelfbeeld of herhaal je ongelukkige patronen uit je jeugd. Ik zie pas sinds enkele jaren dat door emotionele verwaarlozing in mijn jeugd ik telkens opnieuw viel voor emotioneel onbereikbare mannen. Je hebt soms een goede therapeut nodig of een crisis of burn-out om dit allemaal in te zien.
Blijf niet bij deze man. Moet hij jullie kind ook aan de haren uit bedje sleuren omdat hij denkt dat dat kindje niet moe kan zijn?....
Kon ik de klok maar terugdraaien. De spijt is verpletterend.

Begin niet aan kinderen, mijn zus heeft ook een autist als man. Zo herkenbaar dit verhaal. met de komst van een kind wordt het nog veel erger. Bovendien is de kans groot dat jullie kind ook wordt geboren met autisme.
Mijn zus heeft nu wel een kind ook hij wilde dit graag. Hij kijkt er totaal niet naar om, zij draait overal voor op. het is een drama en zo zielig voor het kind. Ze durft m ook niet te verlaten omdat hij het kind zal opeisen ook alleen al om haar te pesten.

Hallo daar.
Ikzelf ben gediagnosticeerd als autist op mijn 49e.
Ik herken wel degelijk dingen in uw verhaal zoals woede-uitbarstingen, maar uw verhaal lijkt op een autist/A.S.S er
die er naast autisme ook nog iets anders bij heeft wat lijkt op een Narcist??
Een autist is eigenlijk heel loyaal, en kan heel goed werken als hij/zij gebruik maakt van hyperfocus. Maar lichamelijk kwetsen zoals aan haren trekken... DAT KAN EN MAG ECHT NIET!!!
Het lijkt me dat u voor uw geestelijke en lichamelijke gezondheid beter afscheid kunt nemen van elkaar, en vooral geen kinderen krijgen.

Succes.

@ stef

Ik zal maar echt even eerlijk zijn maar je moet echt grenzen gaan aangeven! Dit gaat vroeg of laat ten koste van jezelf en dan stort je in en geloof mij dat is mij ook overkomen.
Jij probeert continue de balans te houden,doet alles voor hem houd heel veel rekening met zijn wensen maar even een andere vraag dan.
Autisme of geen autisme hij moet ook rekening houden met jou wensen en gevoelens! Het is niet zo ik heb autisme dus een vrijbrief om te doen wat jij vertelde in je verhaal(ik schrok er nogal van) vond het ook behoorlijk Narcistisch zoals hij je behandeld.
Jullie hebben honden waarom kan hij die niet uitlaten? mijn man met autisme(ben ik heel duidelijk in geweest( ik zei als we een hond nemen dan zijn we beide verantwoordelijk en laten we beide de hond uit. en zo niet dan is het gewoon ruzie. Sorry maar liever ruzie dan continue op eieren lopen.
Grenzen aangeven is echt belangrijk voor voor jezelf jij bent toch ook belangrijk en waardevol?
wordt jij trouwens weleens boos tegen je partner? of slik je alles? als dat laatste het geval is dat is echt niet goed.
Wees eerlijk naar hem en zeg wat je op je hart hebt en wat er allemaal speelt en wat het met jou doet.
Wat betreft kinderen.. Ik heb de keuze gemaakt geen kinderen te nemen met mijn man.
Uit mijn omgeving ken ik iemand die ook een man heeft met autisme en zij rent en vliegt en doet alles met de kinderen maar hij doet enkel zijn eigen dingen.
Ik had het voorgevoel dat ik geen kinderen moest nemen met mijn man. Ik was heel erg bang dat het voor mijn man teveel zou gaan worden en dat uiteindelijk ook alles op mijn schouders terecht zou komen. Ik heb daarom de keuze gemaakt geen kinderen te nemen en daar sta ik nog steeds achter. Mijn man heeft heel veel rust nodig en structuur en helaas dat gaat in mijn ogen niet met kinderen.
Nu is ons leven goed en rustig en stabiel en dat wilde ik graag zo houden ik stelde mezelf de vraag wat als hij het niet trekt en ik er alleen voor sta? Ik zou zelf dan instorten dat was mijn antwoord en dat wil ik kinderen gewoon niet aandoen.
Heb natuurlijk ook gesproken met een psycholoog voordat ik die keuze helemaal definitief kon maken.
Hij wil de honden niet eens uitlaten hoe denk je dat het straks met een baby gaat zijn? gaat hij dan ook niet de luier verschonen en laat hij jou alles dan doen? en dit wordt dan toch ook veel te zwaar?
Misschien is het een idee om hetgeen waar je mee zit ook bespreekbaar te maken met een psycholoog of vrienden/kennissen waar je goed mee kan praten.
Maar kom alsjeblieft voor jezelf op en geef grenzen aan!

Dit klinkt niet goed. Geweld kan van kwaad naar erger gaan.
Ik bedoel dat bankincident en aan de haren treken zodat je van de bank valt. Dat gaat te ver. Volgende keer wordt je van de traq gegooid. Of levert een corrigerend tikje een blauw ook of botbreuk op.
Je man gaat daarmee echt veel te ver. Dit gaat de kant op van of zit mijns inziens al ver in de regionen van geweld.

Zelfs een autist kan iemand waarderen en dat laten merken.
Ik woon al 20 jaar alleen doe alles zelf. Ben geen kostwinner type.
Was blij met mijn partner en deed mijn best. Ze deed huishouden etc. ik ik werkte . Was daarmee akkoord.

Ga niet te ver. is de geweldspiraal te stoppen? Dit klinkt heftig. Geluk, gezondheid, je eigen waarde en respect voor jezelf. Er zijn ook schofterige hufters!

Hallo Gevoelig,

wat naar dat jij je zo voelt! Ik snap dat volkomen. Heb je iemand met wie je erover kunt praten?

Hier ook een stukje herkenbaarheid voor mij. Ik heb dan wel een goede opleiding,,spreek 6 talen,schrijf gedichten en verhalen maar heb ook geen carrière. IK doe al een aantal jaren geen betaalde werk meer omdat ik in 10 jaar tijd 15 werkgevers had maar iedere keer weer ben ontslagen door mijn ADHD. Slechts 3 werkgevers namen me zoals ik was maar die gingen of failliet of kregen een re-organisatie. Sindsdien ben ik vrijwilligerswerk gaan doen maar sinds de lockdown zijn er veranderingen geweest,heb ik op dit moment slechts 2 uur vrijwilligerswerk per week wat voor mij te weinig is.

Heel vaak heb ik me vergeleken met andere mensen bij wie het wel normaal is verlopen en heb ik me vaak afgevraagd waarom het bij mij anders is verlopen.

Op dit moment loop ik vast en naast mijn ADHD speelt er nog meer en sta ik nu op een wachtlijst voor hulp. Ze gaan bij mij ook een autisme-test doen omdat ik veel kenmerken vertoon. Ik wil graag vooruit en gaan kijken of ik nog wel een paar uur per week kan werken of dat het een sociale werkplek wordt of alleen vrijwilligerswerk en uiteraard meer uren omdat ik graag wil laten zien wat ik kan in plaats van kritiek over me heen te krijgen.

Ik wil ook jou veel sterkte wensen. Goed dat je van je afschrijft! blijf dat gewoon doen!

En ondanks alles ben ik me bewust van mijn kwaliteiten en heb ik een lieve vriend,een lieve familie en eindelijk nadat ik zo lang erover heb gedaan een leuke vriendenkring. Nu het werk nog want ik wil graag een taak.

Ja, dat herken ik, dat je graag vooruit wil. Dat is zooo teleurstellend als het steeds niet lukt.

Hoi Gevoelig,we zijn niet de enigen hoor. Ik ben me bewust van mijn kwaliteiten en straks met de therapie zal ik handvatten krijgen. Ik ga ervoor en geef echt niet op.

Hoe gaat het met jou? Snap je volkomen.

Met mij gaat het goed, gelukkig is dat verhaal wat ik schreef al een aantal jaren geleden gebeurd. Ik heb een fijne familie, maar ja zij snappen ook niet alles van mij ( snap ik ook) toch blijven sommige dingen zo in je hoofd zitten he

Hoi Gevoelig,

fijn dat het goed gaat! En ik ben blij om te lezen dat je een fijne familie hebt! Ja,het is soms lastig om dingen te snappen. Maar zelf verdiep ik me altijd in de materie om het beter te begrijpen en degene steun en een luisterend oor te kunnen bieden. Ja,onze hersenen werken anders,maar ze werken uitstekend en we hebben ook,net als ieder mens op deze aardbol,onze kwaliteiten.

Ik wil wel contact met je nemen Lies.

Hoi, ik ben ook 19 en zit midden in een traject omdat ik waarschijnlijk ook autistisch ben, ik kan me heel goed vinden in je verhaal, ook ik vind het erg moeilijk mensen te leren kennen en sociale contacten aan te gaan. Bij mij duurt het een tijdje voordat ik me op mijn gemak voel bij nieuwe mensen en daardoor lijk ik ze alleen maar kwijt te raken. Als je contact wil sta ik daar voor open aangezien het lijkt dat we elkaar begrijpen,

Groetjes Kyana!

Beste,

Ikzelf ben 18. Binnen enkele maanden 19 en kan mij enorm hard vinden in jouw verhaal. Ik wil zeker ook wel eens contact leggen als je wil. Stuur maar moest je hier interesse in hebben :)

Met vriendelijke groet,

Margot

Hoi Margot,
Mocht Lies niet reageren, dan wil ik wel graag kontakt met je. Ik sta met mijn reactie boven de jouwe.

Groetjes Kyana

Hoi Lies,

ik ben dan wel wat ouder maar ik wil je veel sterkte en succes wensen met het vinden van lieve vrienden die je nemen zoals je bent want ook jij hebt je kwaliteiten. Zijn er misschien activiteiten die je leuk vind of een sport waar je van houdt?

Ik heb zelf ADHD en sta op een wachtlijst voor autisme-onderzoek. Het betreft een lichte vorm maar ik loop regelmatig tegen bepaalde dingen aan.

Ik blijf voor je duimen Lies.

Hi Lies,

Relaties zijn vreemd hè? Mensen komen en gaan in je leven, soms is wat je elkaar kan geven gewoon even “op”. Maar het mooie is, dat mensen ook weer terugkomen in je leven als je daar beiden behoefte aan hebt. Blijf lekker wie je bent. Steek je energie in de dingen die jij fijn, belangrijk en leuk vindt. Dan zal je zien dat je de mensen die je écht in je leven wilt om je heen gaat verzamelen!

Hallo Annoniem, wat een schrijnend verhaal. Bij de Ggz kan je hulp krijgen of anders maatschappelijk werk. Ook is er de NVA waar je wat aan kan hebben.
Blijf vooral in jezelf geloven!!!

Ik wil niet meer verwarring teweegbrengen, maar heb je wel zelf onderzocht of het niet meer hoogbegaafdheid is? Er schijnt wel vaak een misdiagnose te worden gemaakt tussen dat en ass.

Goedemorgen,

Ik herken wel wat zaken in uw verhaal dat overeen komt met mezelf. Ik ben ook gediagnosticeerd met Autisme, en bijna 40 jaar.
We kunnen via email of telefonisch wel met elkaar communiceren als u wilt? Kijk maar, mijn email is rayeed@hotmail.com

Ik heb zelf geen kinderen (bewuste keuze) omdat mijn man Asperger bleek te hebben.
Ik heb aan de psycholoog eerlijk gevraagd hoe het er dan kan uitzien omdat ik me zorgen maakte(de problemen waar jij mee zit) dat alles terecht zou komen op de schouders van de partner.
Ik ken zelf ook nog een gezin(man blijkt ook autisme te hebben) en de vrouw daar van het gezin doet alles...(zit ook tegen burnout aan) Het enige advies dat ik je kan geven(iemand zonder kinderen) Is misschien je verhaal te delen met een huisarts of psycholoog(ook goede vrienden) mensen die naar je kunnen luisteren en advies kunnen geven of eventueel kunnen bijspringen indien nodig.
Ik weet nog dat ik vroeger lijstjes maakte voor mijn man als ik weg was(huishoudelijke taken) maar helaas werkte dit ook niet altijd de helft was vaak niet gedaan.
Ik weet niet in hoeverre dit bij jou man kan helpen? om een soort van lijstje te maken waar die dan op terug kan vallen en wat er gedaan moet worden.
Dit is het enige advies dat ik je kan geven.
veel sterkte! en denk aub ook heel goed om jezelf en ontspanning is echt nodig. Ik heb geen kinderen maar zelfs zonder kinderen is het soms echt zwaar en heb ik echt behoefte aan tijd voor mezelf en leuke dingen.

Mijn naam is trouwens Joaquin sorry was ik vergeten te zetten.

Hey,

Ik ben Margot (18) als je wil wil ik zeker wel eens contact leggen. Ik woon niet in Brugge maar ja opzich niet zo erg.

Groeten,

Margot

Nounou, je hebt hier meteen voor driekwart mijn verhaal geschreven! Heel bijzonder en heel herkenbaar. Zo dicht bij mijn eigen situatie heb ik het nog niet gelezen hoor. Ik weet pas sinds 10 maanden dat ik ASS gediagnosticeerd ben. Op 60 jarige leeftijd.
Ben er beduusd van, van de gelijkenissen.

Haha! Ditto. Wat eigenaardig en leuk om dit bij een ander persoon te lezen...
Mijn hoofdmeester(es) schopte altijd tegen mijn schenen als zij dacht dat ik niet oplette. Rekenen ging niet (teveel lawaai en gerumoer) en toch na hersenonderzoek en EEG bovengemiddeld intelligent....
Laat ook mij maar lekker alleen werken en problemen oplossen.

Ik vind het heel knap van je hoe je met alles omgaat. 'Functioneel gaat alles goed maar emotioneel...' herkenbaar. Ik zit in een langdurende relatie met een autist en hen een heel leven opgebouwd buiten hem omdat ik anders vanbinnen doodging.

De diagnose asperger bestaat al een behoorlijke tijd niet meer. Daar is veel over te lezen. Heeft u man de diagnose autisme klasse 1? Autisme is erg breed en met de juiste kennis en begrip is er veel aan te doen. Beide partners dienen daar wel begrip voor elkaar te hebben en zichzelf in de ander te plaatsen. Mensen met autisme zijn ontzettend eerlijk, loyaal, betrouwbaar en zorgzaam. Veel autisten werken juist in de zorg of de overheid omdat ze dan andere kunnen dienen. Maar het blijft een spectrum en onderling kunnen we ontzettend van elkaar verschillen.

Herken mezelf op veel punten in de beschrijving van je partner. Mijn laatste ex moet het ook ongeveer zo hebben ervaren.
Wij hebben fysiek afstand genomen, en zijn dichter tot elkaar gekomen. Dingen die voorheen onbespreekbaar waren, zijn dat nu wel. Geef elkaar de ruimte!

Heel herkenbaar, en pijnlijk. Vooral het verkeerd interpreteren van woorden, precies of je beiden een andere taal spreekt.
Op den duur stel je als partner praten uit, omwille van steeds dezelfde reactie; hij die zich gekwetst voelt. Hoe goed je ook je best doet, je krijgt het precies niet goed verwoord. Heel frustrerend. Er is bij hem nog steeds een groot deel herkenning waardoor de gedachte dat alles aan een ander ligt.
Ik hou van hem, maar het blijft moeilijk.

Wat een herkenbaar verhaal. Ik weet nu sinds 2 jaar dat mijn man autisme heeft. Ik kwam op de site van Nederlandse vereniging voor autisme en las daar een verhaal van een vrouw. Ze schreef ik ben al 25 jaar getrouwd en heb nog nooit het gevoel gehad dat hij mijn maatje is. Dat is precies hoe het ook voelt bij mij.

'Voordat jij van een ander kan houden moet jij eerst van jezelf houden.' Dit is waar het bij hoogfunctionerende, bovengemiddeld/hoogbegaafde, ASS'ers (veelal mannen, vaak met de diagnose Asperger) nogaleens misgaat denk ik. Zelfacceptatie. Mijn theorie; Deze personen zijn zich (meer) bewust van hun ASS-gerelateerde valkuilen (dan de normaal en laagbegaafde ASS'ers, vaak met een andere diagnose). Zij ervaren een prominent/dominant (& consistent) aanwezig gevoel van confrontatie. Deze valkuilen worden vaak ook nog extra uitvergroot en uitgelicht door het (zelf)kritische brein. Dit kan resulteren in depressie of zich bv. uiten in woede-uitbarstingen. Correct?

Het komt (denk ik) voor dat deze groep, uit behoefte aan maar ontbreken van verliefdheid, zichzelf wijsmaakt 'verliefd' te zijn (zelfindoctrinatie). Deze afwezigheid kan uitmonden in twijfels over de seksuele geaardheid. Aseksualiteit wordt dan veelvuldig benoemd. Zelden een juiste conclusie i.v.m. de aanwezigheid (meestal) van lichamelijke aantrekkingskracht tot een (of beide) geslacht(en). Herkenbaar?

Het verschil tussen 'geven om' en 'houden van' is onduidelijk. Begrijpelijk, omdat er geen eenduidige/rechtlijnige criteria zijn welke de twee onweerlegbaar scheiden of helder definiëren. Het verschil is gebaseerd op eenieders eigen invulling. Rationeel begrijpt men dat er een verschil bestaat. Wat dit concreet inhoudt is vaag.

Op dit forum lees ik veel blogs m.b.t. relatieproblemen. Erg constructief vind ik deze niet. Sorry. Het draait vooral om (h)erkenning. Dat is oké!! Ventileren mag. Ik begrijp (tot op zekere hoogte) en erken oprecht dat het voor de 'partners van' zwaar is. Maar! Wat gaat wél goed? Wissel tips uit. Hoe heeft u een positieve verandering bewerkstelligd?

Sommige opmerkingen, zoals 'soort moet soort maar zoeken, want dat begrijpt elkander beter' (aanname) (alsof echte liefde een keuze is ook) vind ik denigerend overkomen. Het raakt mij diep (gekwetst) wanneer ik lees dat sommigen alleen nog bij hun partner zijn vanwege de kinderen of om financiële/praktische redenen en liever zouden vertrekken.

Een relatie is o.a. geven en nemen en hierin een gezonde balans vinden. Toch? Dat snappen wij! Autistische personen zijn echter niet bij machte om veel consessies te doen of veel compromissen te sluiten. Het is zeker géén onwil. 50/50 is meestal onrealistisch. Dat is pijnlijk voor u én onszelf. Uw volkomen redelijke verwachtingspatroon (niet sarcastisch bedoeld) is hoogstwaarschijnlijk te hooggegrepen. Pogen hieraan te voldoen d.m.v: camoufleren, compenseren, kopiëren, 'pleasen' et cetera breekt ons op den duur op. Ook wij moeten dichtbij onszelf blijven en onze grenzen bewaken. Verwar dit niet met passiviteit. Onze belastbaarheid is veel lager dan dat van 'niet-ass'ers'. Dat is moeilijk. Voor onszelf én voor u. Onze stoornis is vanzelfsprekend absoluut géén excuus om het allemaal niet te proberen. Totaal mee eens.

Tot slot nog even terug naar mijzelf. Het uiten van emoties vind ik lastig. Huilen kan ik bijna niet. Dan treden er lichamelijke blokkades in werking. Mijn keel wordt gevoelsmatig afgeknepen, mijn kaken verkrampen, mijn ogen worden als het ware uit de oogkassen gedrukt en meer. Naar, want ik ben continu verdrietig. Voorheen liet ik emoties niet toe. Nu mogen zij er zijn. Ik heb mijn lichaam zo geprogrammeerd/geconditioneerd vroeger dat het onderdrukken een automatisme is geworden vrees ik. Hoe verhelp ik dit?

Stukje imaginatie. Ik ben de bewaker van mijn emoties. Mijn emoties zijn gevangenen. Opgesloten, omdat zij ooit 'disfunctioneel' zijn geweest. Zij hebben hun straf uitgezeten. Zij mogen gaan. Helaas passen de sleutels van hun celdeuren niet. Wanhopig smeken zij om hun vrijlating.

Anoniem = BD (ikzelf). Dit wou ik graag nog kwijt. 

Hallo Pauw,
ik heb 3 kinderen die autisme hebben en elk stimt op zijn eigen manier. Dit hebben ze echt nodig om rustig te worden en alle stress van die dag te verwerken. Als je gaat afleiden stel je het alleen maar uit.
als ze geen kans krijgen om te ontstressen kan het resulteren in een shut- of melddown. en geloof me dat wil je niet.

Eens met ant!

Ik ben volwassen en beweeg en wapper ook wel eens met mijn armen of handen of laat mijn botten kraken.

Daarnaast heb ik ook nog eens ADHD. Ik beweeg veel met armen en handen als ik praat. Het is wel eens voorgekomen dat iemand mijn armen vastpakte terwijl ik aan het praten was en me afremde. Ik werd erg boos en gaf de persoon een duw want vind het niet fijn als iemand aan me zit als ik praat en me in mijn bewegingsvrijheid beperkt. En ik reageer dan erg impulsief.

Ja,het is nodig om te ontstressen ook al snap ik dat niet iedereen dat meteen begrijpt en dat dit wel eens lastig wil zijn. Ben er zelf open over en de meesten tonen gelukkig begrip hiervoor.

Bedankt voor de reacties, ik laat hem ook altijd zijn ding doen. Behalve op de bank springen ivm de veiligheid :) . Mijn vrouw blijft het moeilijk vinden maar raakt er denk zelf overprikkeld door.

Hallo daar! Als een tiener van 15 herken ik mezelf sterk in bepaalde situaties:

Onderwijs: Ik kan me goed inleven, omdat ik zelf een lange tijd heb doorgebracht in het reguliere onderwijs waar ik me niet begrepen voelde door leerkrachten en medeleerlingen. Uiteindelijk ben ik overgestapt naar speciaal onderwijs, eerst naar een Buitengewone Basisschool (BuBaO) en later naar Buitengewoon Secundair Onderwijs (BuSO). Momenteel volg ik het OV4-programma, gericht op jongeren met specifieke behoeften. OV4 biedt het reguliere secundaire onderwijsprogramma, maar aangepast aan individuele uitdagingen. Het richt zich op het functioneren in de maatschappij, of het nu gaat om verdere studie of werk in een reguliere omgeving, al dan niet met extra ondersteuning. Ikzelf heb hier enorm in kunnen groeien en openbloeien.
Voor meer informatie over het Belgische onderwijssysteem en specifiek over BuSO:

België: check onderwijskiezer
Nederland: In Nederland werken ze met een ander systeem, je kunt hiervoor informatie vinden op de site van: rijksoverheid

Agressie: Mensen met autisme, waaronder ikzelf, gedijen vaak bij routine en structuur. Wanneer dingen niet volgens onze verwachtingen verlopen of wanneer er iets gebeurt dat buiten onze gebruikelijke structuur valt, kan dat frustratie of boosheid veroorzaken. Hoewel we soms achteraf beseffen dat dit automatische reacties waren, vinden we het moeilijk om ons onmiddellijk te verontschuldigen. Dit komt doordat we nog te kwaad zijn of omdat we onze reactie als gerechtvaardigd beschouwen.

Hallo,

Het is heel herkenbaar voor mij.
Ik heb zelf al 3 kinderen met ass en de zijn nu 7 jaar een nieuw samengesteld gezin met een pluszoon ( naar mijn mening een asperger ook ) .
De communicatie tussen mijn partner met mij is echt niks, ze kan het niet. Ik had al langer het gevoel dat ze ook ass zou hebben. En idd zopas getest en ass.
Er is al zoveel ruzie geweest in die 7 jaar en het niet communiceren. Ik voel me enorm alleen en ik kan bij mijn partner niet terecht om te praten. Ik moet met iedereen in het gezin rekening houden en ik zelf ben aan het verdrinken. Ik weet het echt zelf niet meer.

Dank je wel voor je reactie Ellen. Het biedt iets troost om te lezen dat ik hier niet alleen in sta. Weet niet of de mogelijkheid er überhaupt is om met elkaar in contact te komen ivm privacy en of je hier zelf voor open staat. Groeten S

Dat kan samen gaan. Asperger is tegenwoordig geïntegreerd in Autistisch Spectrum Stoornis (ASS). Spectrum betekent dat het zich op verschillende manieren kan uiten. Er zijn autisten die zelfredzaam zijn en ‘normaal’ in de samenleving mee kunnen doen, die vaak hun autisme camoufleren in een poging er zo meer ‘bij te horen’. Sommigen kunnen ook overcompenseren en zich super sociaal gedragen, en dat van zichzelf niet eens realiseren. Daar kunnen ze wel een hoge prijs voor betalen, in de vorm van stress, of tekort aan energie in de privésfeer. Maar zolang je veel energie hebt, kom je een heel eind. En ik denk dat het ook mogelijk is dat iemand gewoon ‘normaal’ sociaal is en toch andere aspecten van ASS heeft. Als al zijn vriendschappen en familierelaties wel erg leuk maar toch oppervlakkig zijn, dan zou dat een signaal kunnen zijn.

Als ervaringsdeskundige vanaf de ‘andere’ kant, denk ik dat het heel goed mogelijk is dat die diepgang en emotie er wel is, maar dat hij dat moeilijk op de ‘normale’ manier kan uiten, omdat dat niet zijn eigen natuurlijke manier is. Zoals jij het beschrijft, doet hij wel erg zijn best. Hij werkt er waarschijnlijk net zo hard aan als jij. Mijn vrouw en ik zijn ook heel verschillend, en uiten ons verschillend, maar hebben geleerd elkaars manieren te waarderen. Mijn vrouw praat graag, veel en lang over gevoelens, en ik toon het liever door iets te doen. Het één is niet noodzakelijk oppervlakkiger dan het ander (sommige mensen kunnen heel veel praten zonder veel te zeggen). Dat betekent dus niet dat ik niet met mijn vrouw praat of dat zij niets voor mij doet, maar het is wel een verschil dat je opmerkt en leert aanvaarden als je veel om elkaar geeft. Mijn vrouw heeft ook haar eigen vrienden en vriendinnen met wie ze kan praten, het hoeft niet allemaal van mij te komen. En omgekeerd.

Terwijl ik internet af zoek herken ik dit in onze relatie als geen ander.

Bedankt voor uw reactie! Ik vind het zo opvallend omdat het afspreken met vrienden hem ook zoveel energie lijkt te geven. Maar de diepgang ontbreekt inderdaad overal, bij familie, vrienden en in onze relatie. Is het wel mogelijk om het praten over gevoel op de een of andere manier te leren? Hij is zelf van mening dat hij alles kan leren en wil dat ook graag, maar vind het bij gevoel lastig om uit te leggen wat ik precies nodig heb (oogcontact, aanraking op juiste moment, etc.). Wat zijn goede tips? Hij vindt overigens niet dat hij autisme heeft..

Je inbreng vanuit " de andere kant" is enorm waardevol. Ik hoop dat je nog reageert op bovenstaande vraag, ben ook erg benieuwd.

Iedereen op het spectrum is uiteraard anders maar voor mij is duidelijke communicatie heel belangrijk in de relatie zodat ik mijn partner kan geven wat ze nodig heeft en zij mij de ruimte geeft die ik nodig heb.
Zo hebben we de afspraak om s' avonds altijd samen wat televisie te kijken op een vast uur. Daarna trek ik me terug in mijn hobbyruimte om terug op te laden maar ook omdat ik haar aanwezigheid niet goed kan verdragen wanneer ze niet op haar normale uur naar bed gaat bijvoorbeeld.
Als mijn partner verdrietig is of haar niet goed voelt, dan houd ik haar een tijdje vast tot ze aangeeft dat het ok is en dat ik kan gaan. Sommige zaken zijn wel lastig voor me, net zoals veel van mij lastig is voor mijn partner - maar door duidelijke communicatie hebben scheppen we een context waarin het voor beiden werkt.
Uiteraard zijn er ook veel gradaties op het spectrum, het is niet gezegd dat dit lukt voor jou partner. Maar ik denk dat veel mensen met ASS zich wel wat kunnen aanpassen zolang er duidelijke communicatie en afspraken is.
Misschien help professionele hulp van een autisme psycholoog jullie ook wel om in kader te brengen waar de moeilijkheden liggen bij elk en hoe je deze kan minimaliseren.

Hoe gaat het nu? Ik herken dit verhaal enorm. Ik zit ook vast en ben bang mezelf nog meer kwijt te raken

Als je wilt kunnen we best eens van gedachten wisselen. Ik herken je verhaal, je weg en wedstrijd. Het is accepteren of een beter leven. Dit verandert niet lieverd....

Liefs en kracht

Enorm herkenbaar!!

Ook voor mij zo herkenbaar en ook ik zit vast. Het lastige is dat je van iemand houdt. Mijn partner heeft ook autisme, maar blinkt uit in het doen van praktische dingen. Sociaal emotioneel is het nihil, emotionele betrokkenheid nihil. Hij probeert het wel, maar het zakt ook net zo snel weer terug in de vergetelheid. Autisme verandert inderdaad niet, echter wanneer iemand de bereidheid heeft om met kleine stapjes te oefenen, ben je al een heel end. Maar als je net als ik dertig jaar al bezig bent, dan raakt je geduld wel op evenals de rek. Begrijp je helemaal.

Wanneer ik hier je verhaal lees is het zeer moeilijk om met je partner die autisme heeft om te gaan. Heb zelf ook autisme en al verschillende relaties gehad. Bij mij liep het bij mijn eerste relatie niet goed omdat mijn eerste ex vriendin mij moest helpen in het zwembad wanneer ik gedaan had met zwemmen bijvoorbeeld

Hoi Wendy,

bedankt voor het delen van je verhaal! Voor mij zijn een hoop dingen die je schrijft herkenbaar. Wat heftig wat je mee hebt gemaakt en dat je eerst andere diagnoses kreeg! Ook dat je iemand anders moest zijn vanwege je moeder en jezelf niet kon zijn! Dat is een soort van symptoom onderdrukking denk ik en dat is echt niet okay. Precies hetzelfde had ik met mijn vader. Ik moest vaak en braaf meisje zijn en dat heeft me veel energie gekost en ik ben met de woede blijven zitten omdat ik deze niet mocht uiten.

Ik ben zelf 51 jaar en van Duits-Deense komaf. Sinds dat ik 2 ben vertoon ik bepaalde symptomen maar daar is nooit onderzoek naar gedaan en internet had je toen niet. Omdat ik sinds de lockdown vastloop sta ik nu op een wachtlijst voor onderzoek van autisme en ADHD. Het zit bij ons in de familie.

Vroeger op school kon ik nooit stil blijven zitten,liep rond in de klas druk te doen of droomde weg,had moeite met concentratie. Later problemen met werkgevers en altijd snel ontslagen met de reden dat er geen werk voor me was of dat ik te weinig werkervaring had en de reden was een andere kreeg ik vaak van mijn re-integratiecoach te horen,namelijk dat ik te druk was. Ik had de werkgevers wel door en wist dat de reden degene was die ik achteraf te horen kreeg. Ik heb over alles lang gedaan. Werk vinden en houden is voor mij lastig. Ik doe sinds mijn 38 geen betaald werk meer maar in plaats ervoor vrijwilligerswerk en wil graag meer uren werken omdat ik door het vele thuiszitten alleen maar drukker wordt,ook in mijn hoofd. Daarnaast komt Informatie bij mij langzamer binnen door mijn concentratiedefizit en ik ben vaak overprikkeld,druk met praten en druk doen en dat niet in de gaten hebbend. Dat ik ADHD heb is absoluut zeker omdat alles erop wijst.

Qua autisme heb ik moeite met veranderingen vooral als ze plotseling zijn en deze dan te plaatsen. Ik neem dingen vaak letterlijk maar snap aan de andere kant grapjes wel weer. Ik analyseer veel en denk veel na,heb oog voor details wat niet iedereen heeft. Ik ben perfectionistisch,kan niet loslaten,wil alles overzichtelijk en voorspelbaar houden,heb een hyperfocus op bepaalde dingen,hou vast aan vaste gewoontes en netheid wat ook weer zijn voordelen heeft. Ook hier duurt het lang totdat de informatie binnen komt en heb ik veel tijd nodig om me op nieuwe situaties in te laten.

Uiteraard heb ik ook mijn kwaliteiten. Ik ben begaan met mijn medemensen,creatief,enthousiast en heb een goede zin voor humor. Mijn vriend,familie en vrienden nemen me zoals ik ben en dat vind ik fijn want ben vaak i.v.m. mijn drukke en dromerige aard vaak de deur gewezen.

Ik ben blij om te lezen dat je nu een fijne relatie hebt en dat voor jou de puzzlestukjes op zijn plek zijn gevallen. Ik sta nu zelf nog op een wachtlijst en moet geduld hebben wat voor mij erg moeilijk is omdat ik eindelijk duidelijkheid wil. Geduld is niet mijn sterkste punt en dan komt mijn ADHD-kant weer sterk ten voorschijn. Ik ben straks blij als ik deze door mij genoemde diagnoses krijg en dan handvatten hoe ik ermee om kan gaan want ben er klaar mee en klaar ermee dat er mensen zijn die-of mijn klachten bagatelliseren-of erger maken dan dat het is,maar de meesten tonen dan gelukkig wel weer begrijp voor mij want dat doe ik ook bij hun,geven en nemen zeg dan maar.

Sorry vanwege mijn lange tekst en de spel-en taalfouten! Ik schrijf in een taal die niet de mijne is. Ik spreek je weer en wens je een fijne dag. Tot snel!

En vergeet niet dat iedereen zijn kwaliteiten heeft-zo ook jij.

Hoi Barbara,

Bedankt voor je reactie.
Jij schrijft ook weer herkenbare dingen voor mij. Ik had een wachttijd van een jaar om op autisme getest te worden. Gelukkig was er onverwacht een eerdere mogelijkheid. Ik hoop voor jou dat het niet te lang hoeft te wachten.

ADHD komt vaak voor naast autisme. En een verkeerde diagnose bij autisme bij vrouwen ook. Het is heel belangrijk dat je getest gaat worden door iemand die verstand heeft van autisme juist bij vrouwen omdat dat van een heel andere orde is dan autisme bij mannen. Een vrouw toont vaak sociaal wenselijk gedrag, aangeleerd door de jaren heen, en daardoor ziet een hulpverlener vaak geen autisme bij een vrouw.

Jammer dat je niet eerder onderzoeken hebt gehad, vooral ook voor ADHD, maar m.i. kan dat ook te maken hebben met de mentaliteit van vroeger. Mijn vader wilde alle problemen 'binnenshuis' houden in mijn jeugd. Maar voor ADHD is goede medicatie, dat had jou zo goed kunnen helpen!

Autisme heeft zeker ook zijn goede kanten, precies zoals jij ze beschrijft. Ik ben ook erg creatief, ik schrijf verhalen en gedichten en hou me veel bezig met tekenen en schilderen. Door mijn perfectionisme maak ik mooie dingen maar datzelfde perfectionisme kan erg lastig zijn. Af en toe ga ik hele nachten door, tot ik er letterlijk bijna bij neer val en dan vergeet ik ook om bijv. te drinken.

Fijn dat je toch begrip ervaart van de mensen om je heen en je mag zijn die je bent. Dat is ook erg belangrijk want als je autisme hebt, is je manier van denken gewoon anders en daar zouden zowel jij als je omgeving uiteindelijk mee moeten leren omgaan.
Nogmaals, ik hoop dat je niet te lang hoeft te wachten, snel duidelijkheid krijgt en goed geholpen gaat worden.
Veel sterkte en een hartelijke groet,

Hoi Wendy,

hartstikke bedankt voor je leuke reactie en fijn om te lezen!

Ik sta nu 2 maanden op een wachtlijst voor onderzoek en het kan mogelijk nog 8 maanden duren. Ik ga kijken of ik met mijn huisarts kan overleggen om eerder een onderzoek te krijgen. Maar verwacht er niet teveel van. Bij wie ben jij geweest voor onderzoek?

Het klopt inderdaad dat de diagnose bij vrouwen en soms ook bij volwassen mannen,dit ook o.a. i..v.m. vroeger,soms later wordt gesteld. Ja,de mentaliteit was vroeger was anders en net iets erger wat dat betreft. Het punt is dan vrouwen zich inderdaad maatschappelijk wenselijk moeten gedragen en ik krijg er jeuk van. Ze moeten ´lief,aardig en zorgzaam zijn,een goede moeder en echtgenoot zijn,het huis op orde houden,alle afspraken nakomen,een goede baan hebben en het daar goed doen en een rijbewijs hebben ect...Ik krijg er jeuk van en ik laat sinds een paar jaar zien wie ik echt ben. Het hek is van de dam. Dat heeft ook zijn voordelen en kan je dingen makkelijker herkennen. Kwa ADHD kan je donder op zeggen dat je het meteen bij me herkent.Mijn onoplettendheid,mijn drukte,impulsief reageren maar mensen ook tot lachen maken en ik begin me steeds meer te openen...what you see is what you get!´zou ik maar zeggen. Maar reken er ook op dat ik er echt voor degene ben waar ik van hou en dat ik het dan ook echt doe. Wie me belachelijk maakt krijgt mijn ADHD-kant echt te voelen. Ik heb er een hekel aan om belachelijk te worden gemaakt en dan wordt ik flink boos. Ik doe het toch ook niet bij hun. En waar anderen hun schouders over ophalen is voor mij een big deal omdat bij mij de emoties,net als bij jou,heftig binnenkomen. Maar ook dat heeft zijn voordelen. IK voel namelijk mensen weer goed aan.

In mijn leven op school en op het werk ben ik vaak respectloos behandeld en voorgelogen terwijl ik vind dat ze mij een kans hadden kunnen geven en eerlijk tegen me hadden kunnen zijn. Mijn echte aard is niet meer verschuild en als ik thuis de kans kreeg dan was ik een superdruk kind en soms onhandelbaar en deed ik rare dingen.

Ik heb van mijn vader mijn rijbewijs moeten halen en had 80 rijlessen ervoor nodig. Toen geslaagd,maar er reed altijd iemand mee en ik reed te langzaam,had moeite met de koppeling en was ongeconcentreerd. 3 van mijn zussen zaten op de achterbank door elkaar heen te schreeuwen om mij instructies te geven en daar werd ik overprikkeld van. Autorijden is niet aan mij besteed. Ik zal ongevallen veroorzaken omdat ik te langzaam of roekeloos rijd. Is ook niet nodig want hier uitstekend OV.

Ik verwacht zeker niet dat men altijd 24/7 met ons rekening houdt,maar vind dus wel dat dit van 2 kanten moet komen. Ik wil zeker aan bepaalde punten werken,maar er zijn ook dingen die bij me horen en een karakterverandering zit er niet in bij mij want het ´drukke,dromerige of enorm letten op details en analyseren en niet los kunnen laten want ook bij autisme hoort...´that´s how we are and deal with it!´ en we hebben een hoop kwaliteiten. Dat is toch erg mooi.

Wat mooi dat je verhalen schrijft en schildert. Door je perfectionisme ben je ook erg zorgvuldig. Je schrijft dat je vergeet te drinken en ik vergeet te eten omdat ik druk aan het praten ben,ha,ha. Is het een idee om een glas of fles water neer te zetten als je bezig bent?

Jij bedankt voor je lieve woorden en een fijn weekend! Geniet nog lekker van zonnestralen want het wordt mooi weer. We spreken elkaar weer.

Hoi Barbara,

Je vroeg me waar ik getest ben en hulp heb gekregen. Dat was bij Yulius. Ik ben daar uiteindelijk terecht gekomen omdat daar het eerst plaats was. Ik ben er blij mee want ze helpen me echt. In de vakantie had ik het moeilijk en ik werd gelijk gebeld. Dat was heel fijn.

Jammer dat jij gedwongen werd om je rijbewijs te halen. Achteraf gezien geeft het je geen zelfvertrouwen. Ik heb geen rijbewijs, ik had er geen behoefte aan en was veel te onzeker. Nu ik 55 ben, denk ik daar nog hetzelfde over.

Wat emoties betreft, word ik daar heel vaak door overweldigd. Ik neem een kalmerend tabletje als ik een avond weg moet want het is niet te doen. Soms stromen de tranen over m'n wangen en ik weet lang niet altijd waardoor het komt. In een groep mensen heb ik het dan echt benauwd. Soms is het de sfeer van de kamer, de manier van praten.. Ik voel alles, denk ik wel eens.

Zo goed van jou om gewoon jezelf te zijn. Jij bent daarin al veel verder dan ik. Sinds ik weet dat ik autisme heb, lijkt mijn depressie wel weg en dat is al grote winst! Als je weet wat er met je is, kun je er ook wat mee.

Wat de wachtlijst betreft, zou ik tegen je willen zeggen: bel af en toe om te vragen hoe lang het nog duurt, dat heb ik ook gedaan. Ik werd toen onverwacht gebeld omdat er een plaats was vrij gekomen voor onderzoek.

Sterkte met alles en een hartelijke groet,

Hoi Wendy,

bedankt voor je bericht! Hier net terug van een paar dagen Centerparcs,ff een andere omgeving.

Een goed idee om de GGZ te bellen om te vragen hoe lang het nog duurt. Bedankt voor je tip! Ga me ff in Yulius verdiepen.

Ja,mijn vader was van mening dat een rijbewijs nodig is. Over het algemeen niets mis mee. Ik ken iemand met autisme die wel auto rijdt. Maar ik heb er zelf niets aan gehad en bij ons is het OV prima,dus waarom ook.

Heftig dat jij de emoties zo ervaart! Zou het helpen om erover te praten of ff rustige muziek te luisteren? Snap dat het erg lastig is en in ieder geval als je moet huilen gewoon laten gaan want dan is het op dit moment ff zo. Ik ervaar het ook hevig,huil niet zo vaak,maar als het wel gebeurt dan hou ik het niet tegen. Opmerkingen kunnen me hard raken en ik maak er een big deal van terwijl anderen hun schouders ophalen. Door mijn ADHD voel ik het hevig aan maar kan me aan der andere kant ook super in de schoenen van een ander iemand verplaatsen en biedt degene altijd een schouder om uit te huilen en een luisterend oor.

Wat mezelf zijn betreft zo is dat verschillend. Soms durf ik het wel aan en soms niet. Ik heb zelf wel eens geprobeerd om mij drukke aard te verbloemen en ongelukkig dat ik daarvan werd want ik moet gewoon accepteren dat druk zijn en dagdromen bij me hoort. En ik moet nog meer aan zelfacceptatie werken. Dat laat nog te wensen over.

En ik heb mogelijk ook PTTS omdat ik met onverwerkte trauma´s uit het verleden zit en daar wil ik ook therapie voor.

Nou Wendy,nogmaals bedankt voor je bericht! Ik lees je gauw weer.

Hoi Wendy,

mocht je dit nog lezen...mijn zus en moeder waren deze week op visite bij mij en dat was erg gezellig. Leuke dingen gedaan en fijne gesprekken gevoerd.

Mijn zus staat voor de klas en heeft een leerling met ADHD. Ze heeft ook 3 kinderen waarvan de oudste een lichte vorm van autisme heeft en haar 2 dochters ADHD. Ze neemt me erg serieus en vermoedt bij mij het syndroom van Asperger. Dit b.v. als je 10 minuten van tevoren opeens tegen me zegt dat we nu gaan ik dan in se stres schiet en ze dit bij haar zoon ook herkent. Ik heb moeite met plotselinge veranderingen en deze te plaatsen. Ok hecht ik bovengemiddeld aan routine en regelmaat en raak ik van streek als deze verstoort wordt. Dus daar moet wat mee gaan gebeuren en ik praat al veel mensen die ook een vorm van autisme hebben.

Hoe gaat het met jou Wendy? Ben je de week nog goed doorgekomen? Ik lees je weer.

Veel liefs!

Hoi Wendy,

Ik heb vorige week de GGZ gebeld om te vragen hoe lang het nog kan duren en als het goed is dan heb ik intakegesprek in januari/februari en ook behandeling voor mijn ADHD. Wordt ook een keer tijd want ik loop zo vaak tegen bepaalde dingen aan en ben er klaar mee. Ik ga ervoor.

Nog een fijne maandag en tot gauw!

Ik zou graag meer van je lezen.... Dus als je verder wilt gaan in je gedachtestroom dan volg ik het graag. Ik herken er veel in

Bedankt voor je reactie. We zijn inmiddels meer dan een maand verder en vertoon nog altijd erg obsessief gedrag waardoor ik mezelf beperk de belangrijke dingen gedaan te krijgen. Ik kan uren voor me uitstaren naar een beeldscherm zonder wat te doen.

Urenlang nadenken over hoe ik dingen kan of zou moeten doen zonder iets ervan uit te voeren. De onopgeloste zaken die ik in mijn hoofd al liever opgelost had gezien, die veroorzaken chaotische gedachten waarbij je alle kanten opschiet.

De autisme is eigenlijk een soort van probleem gaan vormen naarmate er meer problemen in de samenleving kwamen. Dat was begin 2020 met de coronacrisis.

Ik denk dat heel veel mensen met autisme er last van hebben, of ze nou het 'complotdenker' gedrag hadden of juist in alles mee gingen om weg te kunnen blijven kijken om geen nare obsessieve gedachtes te krijgen, iedereen wordt geraakt.

Nu is het de truc om daar op de juiste manier mee om te gaan en alle informatie die je krijgt, weer om te zetten in nuttige informatie waar je wat aan hebt. Alle puzzelstukjes bij elkaar zoeken om die puzzel compleet te maken. En weet dat die puzzel op elk ogenblik ineens een stuk meer stukjes nodig kan hebben.

En ook dat verandert, het is alsof je in dat grijze gebied blijft, nooit zwart of wit, tenzij je met alle zekerheid alles al hebt onderzocht en voor jezelf hebt vastgesteld dat het de waarheid is en de realiteit zoals je die ziet, ook daadwerkelijk de werkelijkheid is.

Dag Rik, bedankt voor jouw tekst.Ik vind het wel fascinerend en het doet me wat in het hoofd kijken van mijn vriend.Ik lees dezelfde gedachten sprongen.Ik zou je wel iets willen aanraden: Vipasana meditatie, dit is een 10.daagse stiltemeditatie waarbij je adh van een techniek je geest ( die steeds denkt)leert stilleggen en dat je je gedachten en je lichaam leert observeren door de waarneming van sensaties (zintuiglijke).Ons lichaam is eigenlijk een electrisch geladen netwerk maar door de cst gedachtes van onze geest en het spel van ' craving and avortion' worden wij blind voor deze waarneming. Moest je dus eens jouw gedachten willen stilleggen, daar wordt je dus begeleidt en na 10 dagen voel je je een stuk lichter.vriendelijke groeten en succes !

Sorry maar ik zou dit laatste absoluut niet aanraden voor iemand die nog nooit/weinig meditatie heeft gedaan! Althans niet gelijk voor 10 dagen!
Er zijn mensen die dat ineens gingen doen en moesten worden afgevoerd naar de ggz, want als je dat niet gewend bent kun je hartstikke gek worden. Zoiets moet je rustig opbouwen met af en toe eens gaan zitten om je mind rustig te krijgen. Rustig aan beginnen hoor als je met meditatie begint. Geen 10 dagen achter elkaar!

Helemaal eens met de anonieme reactie van 24-02-2023, hoewel "hartstikke gek" misschien te dramatisch is. Als meditatie je aantrekt, dan is dat prima, en je kan er heel veel aan hebben, maar rustig aan beginnen en rustig opbouwen. Vooral als je psychologische problemen hebt, maar eigenlijk beter voor iedereen. Dit van iemand met asperger / ASS die al bijna 50 jaar yoga en meditatie beoefend.

Het lijkt er op dat je focus erg intern is. Je verhaal gaat eigenlijk nergens over. Ik vind het altijd apart dat mensen die zichzelf als slim beschouwen eigenlijk geen slimme dingen doen, maar wel beweren dat ze een hogere intelligentie hebben. Alsof veel nadenken een bepaalde vorm van intelligentie is... Nee, het zou eerder trauma kunnen zijn, iets uit je jeugd, een slechte ontwikkeling en verbinding met een ouder die kinderen zo nodig hebben op die leeftijd. Veel nadenken kan een copingmechanisme zijn, veel praten ook.

Je kunt beter nadenken over of de gedachten wel echt belangrijk zijn. Ze zijn er en ze gaan maar door, maar als je er niets mee doet(anders dan nadenken) of de ideeën die je hebt niet uitwerkt, tellen ze ook niet. Je kunt jezelf wel heel slim vinden of denken dat je briljante gedachten hebt, maar eigenlijk is het niets. Gedachten zelf zijn niets. Breng de focus meer naar buiten toe, denk bijvoorbeeld aan mindfulness, in het hier en nu zijn, aandacht naar wat je doet in plaats van wat je denkt. Het zijn bij je kinderen is veel belangrijker, anders komen ze dingen tekort. Heb je wel nagedacht over welk effect jouw gedrag op bijvoorbeeld je kinderen kan hebben? Gedrag komt voort uit je gedachten.

Ik vind het trouwens ook altijd grappig (ik heb zelf een autistische vriendin) dat mensen in het spectrum altijd heel egoïstische gedachten lijken te hebben; ‘’mensen met Asperger voelen zich altijd onbegrepen of anderen lijken me niet te willen te begrijpen'. Maar het is eerder andersom; mensen met autisme zijn zo met zichzelf bezig dat ze zich niet kunnen inleven in hoe anderen zich voelen of doen, eigenlijk is het een one-way street. En mensen houden niet van egoïstische mensen. Bij mijn vriendin gaat het ook altijd alleen maar over haar.

We zijn allemaal maar ongeveer 80-100 jaar op deze aarde als we geluk hebben, we zijn maar een mier tussen de andere mieren. Het maakt allemaal geen reet uit, jou bestaan maakt geen reet uit (alleen voor je nabestaanden) Als je maar een goed persoon bent. Je bent totaal niet uniek. Je bent voortgekomen uit een klompje cellen en meer ben je ook niet. Deze denkwijze zorgt ervoor dat je op een eiland komt qua gedachten, en dat mensen je dan inderdaad 'niet begrijpen'. Want wat is er zo speciaal aan jou? Wat verrijk jij in bv mijn leven? Of in anderen hun levens? who are you?

Klinkt alsof alles om jou draait, terwijl je onbelangrijk op je zolderkamer zit te zijn. Wat als de dingen die jij denkt en zegt echt waar zijn zeg je? Wat maakt het uit? Hebben jouw woorden of gedachten iets veranderd of uitgemaakt? Je onderbreekt mensen en je zorgt ervoor dat alles goed is onderbouwd met argumenten. Oke leuk, maar wat als de ander dat niet vindt? En dan heb je dat zo mooi gezegd tegen de ander, die lekker verdergaat met zijn leven. Wat heeft dit dan voor meerwaarde? Heel je verhaal gaat echt nergens over. Ik lees dit nu als een totaal vreemde, ik heb hier niets aan, tijdverspilling. Maar wat ik wel graag zou willen weten, is of mensen met autisme wakker geschud kunnen worden. Dat als iemand ze vertelt dat ze helemaal niet belangrijk zijn en alles wat in hun hoofd gebeurt ook niet, of dat dan iets uitmaakt. Dus mijn vraag aan jou, als ik zeg dat je niet belangrijk bent en je gedachten ook niet, wat doet dat dan met jou? Zet het je aan het denken (ha ha) of wordt je er boos van? Vind je dat ik een punt heb, of blijf je bij je eigen punten? Daar ben ik nou echt benieuwd naar. Zijn jullie (met autisme) in staat van gedachten te veranderen?

Ik zal je ook zeggen dat niets klopt en het ook geen reet uitmaakt of het klopt. Want je gaat straks (wij allemaal) ineens dood, en dan heb jij je alleen maar druk gemaakt over of het wel of niet klopt. Ik veroordeel je trouwens niet, ik vind t interessant om te hebben over hoe het werkt bij jou. Maar ook hoe ik beter kan omgaan met mensen met autisme in mijn leven.

Je zegt dat je veel tijd hebt verspild aan nadenken, maar ondertussen zeg je ook dat je meer over het nadenken wil nadenken om jezelf te leren kennen. Wat maakt dat uit, en voor wie? Het gaat nergens over en het gaat geen meerwaarde hebben voor niets of niemand, en ondertussen verspil jij je tijd aan iets dat nooit gaat uitmaken. Wil je iets fixen? Moet je iets verbeteren? En waarom? Moet jij een soort messias zijn die overal een antwoord op heeft? Ben je heel goed in je werk? Of houden je kinderen en je vriendin dan meer van je? Zolang het allemaal in je hoofd afspeelt, boeit het geen reet.

En waarom, als er een probleem zich voordoet, moet je gelijk een oplossing en een antwoord klaar hebben? Mag je niet zeggen: daar ga ik eens over nadenken en een oplossing zoeken op het moment dat het zich voordoet? Is dat niet veel praktischer? Is dat niet ook veel betere tijdsbesteding? Dit is toch zonde van je tijd hoe je nu door het leven gaat?

Als je kinderen vragen hebben, zeg dan: "Hey, goede vraag, daar ga ik eens over nadenken." Maar als je iets niet weet, is dat ook helemaal oké. Dan zeg je: "Ik weet het niet'' Er zijn genoeg andere manieren en mensen op aarde waar ze het antwoord wel kunnen krijgen (again youre not special), of je gaat samen kijken wat het antwoord is. Of misschien doet de vraag er totaal niet toe. Geen antwoord hebben is ook helpen. Een knuffel is ook een antwoord. Er zijn voor je kinderen, ongeacht het 'goede antwoord,' is veel belangrijker."

Ga jij alle wereldproblemen oplossen? echt? Wie gaat daarvan profiteren? Je bent maar een mier op deze wereld. Nobody cares about you, behalve je gezin vriendin, familie en vrienden. Misschien je werk, maar dat leidt uiteindelijk terug naar jezelf en je gezin, voor het huis dat je moet betalen.

Je zegt veel te weten te zijn gekomen, maar wat heb je met al die info gedaan? Behalve dan afgezonderd in je kamer zitten en je gezin missen, etc. Je gedachten stoppen niet, en je bent bezig met wereldproblemen oplossen. En? Heb je de wereldleiders al verteld hoe het zit? Heb je enige vooruitgang geboekt in het veranderen van de wereld en de problemen? Nee toch? Dan maakt het geen reet uit. Niemand ziet het of boeit het. Mooi dat je een oplossing hebt bedacht, maar als je niet in een positie zit om echt dingen op te lossen, is het allemaal worthless. Leef voor jezelf En de dingen die echt belangrijk zijn in jouw leven, zoals je gezin, genieten van de zon, en wat je hebt bereikt, maar dat zie je wrs niet meer. Ga maar eens nadenken over het nut van jouw nadenken. Kom tot de conclusie dat het allemaal geen reet uitmaakt wat er in je hoofd gebeurt. Bekijk het leven vanuit een punt dat je straks in je graf ligt, en wie gaat je dan nog herinneren? Dat jij claimt intelligent te zijn telt alleen als dat ook echt bewezen is en grootsheid met zich meebrengt. Intelligent zijn op een zolderkamer is geen prestatie. Je verdoet je tijd, het brengt je nergens (misschien dat je vriendin bij je weggaat en de kinderen meeneemt) en je blijft straks alleen achter blijft.

Er is geen puzzel compleet te maken. Er is namelijk niets. Niemand gaat je begrijpen als je het opdringt, iedereen heeft zijn eigen leven. Dat is iets aan jou om te begrijpen; Nobody cares. Dat ik nu deze moeite neem om dit naar jou te typen, zegt iets over mij. Had het net zo goed niet kunnen doen. Maar ik vraag me echt af, wat het met je doet als ik zeg dat je helemaal niet belangrijk bent en jouw gedachten er ook niet toe doen. Wat maakt het uit als iemand dommer is maar wel veel gelukkiger dan jij? Dommer maar veel meer uit het leven haalt, en uiteindelijk als je oud bent en bijna in je graf ligt, die mensen veel gelukkiger terugkijken op het leven dan jij. Jij bent waarschijnlijk nog bezig met waarom en hoe zit het nou? Denk je echt dat uitleggen aan iemand dat jij slimmer bent iets toevoegt aan hun leven? Het zal ze 'krenken,' zeg je maar omdat ze denken wat een rare man is dat, en kijk hem nou op zijn zolderkamer, ik ga lekker verder met mijn leven joejoe. En ze denken geen seconde meer aan jou. Wat heb je dan bereikt?
Je tekst is lang en oninteressant, voegt niets toe aan mijn leven bv. Je bent geen boeiend persoon, hebt mij geen interessante inzichten gegeven. Alleen complex en irritant in mijn ogen. Het enige wat ik zie is dat je je leven vergooit. Dat is iets wat ik wel vind en geleerd heb in 35 jaar tijd: het maakt allemaal geen reet uit. De zon komt op en gaat onder, meer is er niet. Mooi eigenlijk. Ik heb een idee voor je: bestudeer filosofie. Anyway, het leven draait niet om jou en gaat gewoon door zonder jou, behalve je gezin en kinderen, die zijn het allerbelangrijkst. Wat is geweest, is geweest, maar zij zijn de toekomst. En wie wil jij zijn in hun ogen? Hoe wil je dat zij jou herinneren? Ik ben blij dat je aan het einde van het verhaal toch even je kinderen noemt en voor ze klaarstaat. Go with the flow, zie het als een wildwaterbaan en who cares waar het heen gaat, als je maar fun hebt. Voor je het weet lig je in je graf.

Graag wil ik je daar bij helpen want ik had met mijn dochter hetzelfde probleem.
Zij heeft zich uiteindelijk aangemeld bij auti-Talent.nl
Dat is een bureau dat zich inzet om mensen met autisme aan een baan te helpen voor specifieke werkzaamheden bv bij de belasting gemeente, politie enz.
Mijn dochter is er enorm mee geholpen.
Ze heeft een fijne baan met veel mogelijkheden.

Na bijna een jaar lees ik jouw reactie....dankjewel!!!
Helaas is de situatie ongewijzigd en wil hij absoluut zijn diagnose niet aanvaarden 😕 dus accepteert hij ook geen juiste hulp

Mijn naam is trouwens Barbara. Dat was ik vergeten te vermelden.

Dag Barbara,
Laat je niet van de wijs brengen. Wat jij beschrijft kan heel goed. Het heet niet voor niets een Autistisch !Spectrum! Stoornis. Dat betekent dat het zich op verschillende manieren kan uiten. Des te meer nu asperger syndroom is geïntegreerd in ASS. Zelfs autisten en hun familie en vrienden kunnen dit over het hoofd zien en denken dat hún autisme de algemene ervaring is. De mening van mensen zonder ervaring met autisme zou ik me niet aantrekken. De media zijn gebaat bij drama en stereotypering. De test zal uitwijzen wat er in jouw geval aan de hand is. De medische stand is vanzelfsprekend gericht op mensen die klinische therapie en behandeling nodig hebben, maar er zijn ook autisten die zelfredzaam zijn en ‘normaal’ in de samenleving mee kunnen doen, die vaak hun autisme camoufleren in een poging er zo meer ‘bij te horen’, maar daar wel een hoge prijs voor kunnen betalen, in de vorm van stress, of tekort aan energie in de privésfeer, wat de buitenwereld niet ziet. Misschien herken je dat?

Totdat je vastloopt en niet meer ‘zelfredzaam’ bent. Als je therapie krijgt, dan raad ik je aan er op te letten dat je een therapeut krijgt die ervaring heeft met autisme. In deze tijd van personeelstekorten zou ik dat niet als vanzelfsprekend aannemen. En denk ook zelf goed na over wat je wil bereiken, hoe ver je wil gaan. Ik hoop dat je er uit komt.

Ik herken je ervaring met de pandemie. Natuurlijk heeft bijna iedereen het er moeilijk mee gehad. Maar ik kon het isolement in de lockdowns gemakkelijk verdragen (het hielp daarbij wel dat wij met z’n tweeën in een ruime eengezinswoning met een tuin wonen en niet opgesloten zaten in een klein appartement.) De vloedgolf aan stress en emotie om me heen, de eindeloze discussies en de voortdurend wijzigende regels en het gebrek aan tolerantie voor fouten hadden een heel groot effect op mij. Ik ben uit zelfbescherming gestopt met het kijken naar het nieuws en actualiteiten, en heb tegen de mensen om me heen gezegd dat ik niet meer over Covid wilde discussiëren. Maar dan mis je natuurlijk wel belangrijke informatie. Je kan je niet helemaal afsluiten, al had ik dat toen graag gewild. Door daarop aansluitende sterfte en ziekte (die niets met Covid te maken hadden) in mijn familie ben ik eigenlijk ook vastgelopen, maar ik heb de luxe dat ik gepensioneerd ben en me geen zorgen hoef te maken over de consequenties, en de ruimte en tijd kan nemen om het zelf op te lossen, wat mijn voorkeur heeft.

Hoi Anders,

bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen en fijn dat ik hier mijn ei kwijt kan!

Ik heb inderdaad besloten om me niet van de wijs te laten brengen door mensen die of mijn symptomen bagatelliseren of uitvergroten. Sommige mensen kan je wel achter het behang plakken. Bij mij speelt er nog meer. Ik heb ook nog eens ADHD,ben erg hyperactief,impulsief en onoplettend wat voor problemen op de werkvloer heeft gezorgd omdat ze daar niet mee om konden gaan i.v.m. onwetendheid en het valt te wensen dat werkgevers zich meer verdiepen in psychische ziektes en aandoeningen voordat je te horen krijgt dat je langzaam ben of druk of wat dan ook en een kans krijgt.

Ik heb een zus die 3 kinderen heeft. De oudste zoon heeft een lichte vorm van autisme en haar twee dochters ADHD. Ze staat zelf voor de klas en heeft een leerling mer ADHD. Ze neemt me erg serieus en vermoedt bij mij het syndroom van Asperger. Haar zoon heeft problemen ermee als je pas 10 minuten van tevoren zegt dat je weg gaat en kan niet zo snel schakelen. Dat herkent ze ook bij mij. Ook vasthouden aan bepaalde routines en in de stres raken als mijn programma niet door kan gaan. Ik heb een lieve vriend,familie en vrienden die me nemen zoals ik ben en ook mijn kwaliteiten zien. Daar naast ben ik erg begaan met mijn medemensen.

Wat je schrijft over camoufleren herken ik gedeeltelijk,maar was ook niet altijd zo. Van mijn vader moest ik iemand anders zijn,de ideale dochter die normaal functioneerde maar als ik de kans kreeg om rebels te zijn of onhandelbaar dan was ik dat en dan kreeg ik straf. Dat vond ik heel erg. Maar gelukkig zien een hoop mensen toch wel dat er al lang iets met mij is. Want naast ADHD speelt er nog meer.

IK heb alle bewijzen,eerdere diagnoses,ontslagbrieven,schoolrapporten met tekst waar veel opvallende dingen instaan,evaluatieformulieren en examensbewijzen,veel zelf al geschreven in een map gedaan en mijn psycholoog zei dat dit erg belangrijke en waardevolle dingen zijn. Ben blij dat ik dit heb opbewaard.

Wat therapie betreft zo heb ik ook een hoop mensen die me erin steunen en belangrijk is ook om te weten dat ieder mens met autisme anders is en niet iedereen dezelfde therapie krijgt.

Hoe ga jij nou om met je autisme in het dagelijkse leven en heb je dingen waar je erg blij van wordt zoals bepaalde hobbies?

Ik hou erg van sporten,mode,interessante boeken lezen,vrijwilligerswerk doen en met mensen werken,cultuur. Dar wordt ik blij van.

Nogmaals van harte dank voor je lieve bericht! Dat doet me goed. Ik lees je wel weer.

Voor vandaag nog een fijne donderdag!

Wat een last ligt er op jouw schouders!

Zelf heb ik ASS (ook hoogfunctionerend) en mijn vriend ook. Wat voor ons heel belangrijk is is om overprikkeling te voorkomen. Wij weten wat ons veel energie kost en proberen dit zo goed mogelijk te plannen zodat we energie over houden om het huishouden en andere zaken te regelen. Krijgt je man hulp bij zijn autisme? Misschien is het goed om eens te kijken naar begeleiding zodat hij weet waar hij overprikkeld van raakt en dit beter kan voorkomen. Bij mij vraagt sociale activiteiten veel. Bijvoorbeeld verjaardagen. Ik plan in een weekend van een verjaardag geen andere sociale dingen omdat ik weet dat het me dan te veel gaat kosten en ik daarna inderdaad overprikkeld op de bank lig. 1 verjaardag, even van bijkomen en de volgende dag ben ik er weer.

Wat bij mij (en mijn vriend) ook heel goed werkt is een vast ritme en routine. We hebben ieder onze eigen taken en doen die heel zorgvuldig en trouw. Zo wast mijn vriend elke avond af en kook ik altijd. Mijn vriend doet NIKS spontaan in het huishouden (en uberhaupt). Ik moet het altijd aan hem vragen, maar dan doet hij het wel. Heeft jouw man dat ook? Hier duidelijke afspraken over maken (waarin de W-vragen beantwoord zijn; wie, wat, wanneer, hoe, waarom) kan hierin mogelijk helpen. Bijv; elke donderdagavond om 20:00u zet je de kliko aan de straat.

Ik vind het bijvoorbeeld echt niet erg om een keer het afwassen van mijn vriend over te nemen, maar ik moet het wel optijd weten. Als hij het aan mij vraagt op het moment dat het moet gebeuren kost het mij veel energie om te schakelen. Echter als een aantal uur van te voren al weet dat hij in de avond de af was niet kan doen en ik het dus moet doen is het geen probleem en kost het mij geen energie.

Wat betreft het praten: het klinkt mij een beetje alsof jij het prikkelfilter voor je man bent. Het is voor ons soms heel fijn om met iemand te kunnen praten die de wereld een stukje beter begrijpt dan dat wij de wereld soms begrijpen. Het kan helpen om duidelijk aan te geven dat je met liefde wil luisteren naar hem, maar dat het jou energie en tijd kost om dit te doen. Spreek dan af dat als hij het ergens over wil hebben hij dat aangeeft bij jou en dat je dan met hem een tijd afspreekt waarop je rustig naar hem kan luisteren. Spreek dan ook meteen af hoe lang je dit kan doen, 10 minuten, 30 minuten.

Hopelijk heb je hier iets aan! Het is veel uit eigen ervaring, maar elke situatie en elk persoon met ASS is natuurlijk verschillend. Vooral open met elkaar erover kunnen praten is enorm belangrijk. Verder; rust, ritme en regelmaat.

Sterkte!

Beste,
Alle begrip en herkenning!
Wij wonen ook in het Gentse. Onze dochter van 23 met lichte vorm ASS woont nog bij ons thuis. Zij wil ook graag mensen van haar leeftijd leren kennen maar dit verloopt idd. ook moeizaam. Kunnen onze dochters msshn eens afspreken? Wie weet klikt het wel...
Graag een seintje! Met dank,

Ik ben ook mama van een jongvolwassene uit de regio Gent met een dochter met ASS en normaal begaafd die op zoek is naar vriendschappen. Hier is zeker interesse om in contact te komen. Laat gerust een boodschap.

Hey Jo, ik ben geen ouder maar wel een jongvolwassene met autisme die op zoek is naar vrienden die op dezelfde lijn zitten. Ikzelf heb ook moeite met het maken van nieuwe vrienden. Ik ben onlangs alleen gaan wonen en ervaar dit ook als niet evident. Ik ben van Eeklo, dit is dus niet zo ver. Laat maar weten moest je dochter interesse hebben om elkaar eens te ontmoeten. Groetjes, Lena

Op Instagram zijn er veel fijne manieren om met elkaar in contact te komen. Ze kan bijvoorbeeld AutismeKracht volgen. Daar is ook één keer per maand een ReachAut, waar je een oproepje onder kan plaatsen.

Misschien herkent ze zich ook in mijn verhaal? Ik heb namelijk 1,5 jaar geleden de diagnose autisme gekregen en sinds deze week ben ik begonnen met mijn verhaal naar buiten te brengen.

Met mijn video's in documentaire stijl geef ik een inkijkje in mijn leven met autisme. deel ik de problemen waar ik tegenaan loop, hoe ik ze probeer op te lossen én deel ik mijn zoektocht naar hoe ik van autisme mijn kracht kan maken.

Ze kan mij op vinden Youtube en Instagram onder de naam Aut of the Spectrum.

Hoi ik heb ook een dochter van 19 ze heeft asperger,rn de wereld is maar ingewikkeld ook op vriendschapgebied is t erg lastig. Ze danst graag houd van k-pop muziek ,en doet ook aan musical ,maat eenvoudig is t niet. Gr josette

Mijn zoon zoekt ook contact, vriendschappen sluiten. Hij is sociaal en prettig in omgang, zoekt het delen van ervaringen.

Hallo Josette, zou je dochter eventueel interesse hebben om in contact te komen met mijn dochter? Van welke regio zijn jullie?

Hallo Dana, zou je zoon interesse hebben om in contact te komen met mijn dochter?

Oh wat jammer datje niet hier in de buurt woont. Ik heb een lieve en leuke zoon van 20 jaar en hier precies hetzelfde… gun hem goede contacten en een fijne vriendin, zou zijn leven zoveel gemoedelijker maken.
Alle goeds!

Hier een gelijkaardig verhaal. Ook een dochter van bijna 20, normaalbegaafd en pas 2 jaar geleden de diagnose gekregen. Ze is ook op zoek naar vrienden bij wie ze zichzelf kan zijn, maar vind ook niet direct een forum. Misschien kunnen onze dochters in contact komen met elkaar?

Mijn dochter van 20 wil juist niet inzien dat ze pdd nos heeft. Wij willen haar graag laten inzien dat het prima is dat ze het heeft.
Ze wil dat niemand het weet

Mijn dochter is 19 jaar en heeft ook pas 2 jaar de diagnose gekregen. Geen vrienden . Ze sport graag en is dol op dieren. Miss kunnen onze dochters samenkomen

Hallo Cindy, hier is interesse bij mijn dochter om in contact te komen.

Hai ik ben een meisje van 19 en er is bij mij op m’n 14e autisme vastgesteld. Ik heb nu geen vrienden en voel me meer alleen dan ooit tevoren. Ik snap je precies

Naww das niet fijn ik heb ook niemand of iedreen doet zich voor als vriend maar later doen ze dan plots nep of ben je gewist ofzo of niemand begrijpt je dan of zegt dat voor rate dingen heb je alemaal. Meschien als je een wil praten ofzo maar dat mag je zelf kiezen of je dat zou willen

Kijk eens op community.join-us.nu Join Us is een is een organisatie voor jongeren die zich wel eens eenzaam voelen. Je kan er nieuwe mensen ontmoeten en ze organiseren leuke activiteiten.

Hoi, mijn echte naam is niet Revan. Maar ik blijf liever anoniem hierop. Ben een jongen van ook 21 en ik was op mijn 4de al gediagnosticeerd met autisme. Ik heb me altijd afgevraagd of dat resultaat wel echt klopte aangezien ik zo jong was toen en ik merk er nu heel weinig van zelf. Toch heb ik zelf ook wel rot ervaringen gehad met vrienden en heb wel behoefte aan meer contact met iemand. Ik zou best in contact met je willen komen hoor, Joa. Laat maar even weten als je dit leest en waarop we dan kunnen praten :)

Umm ik kan overal wel maar mag je hier op dit forum dingen zeggen van contact geheven ruilen wand ik ken niet allez van dit forum dit werd aangeraden van mijn hulp meschien hier je verhaal doen en zien of iemand de zelfde ervaringen heeft of de zelfde gevoel

Ik weet niet. stuur me maar iets op ***************

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Hoe gaat het nu met je?

Misschien eens spreken met n therapeute gericht op hechting of ACT geschoolde therapeut

Wat naar dat jij je zo voelt.
Ik denk de enige oplossing is echt om via de huisarts je te laten doorsturen naar een goede psycholoog.
Het kan van alles zijn dingen uit je jeugd,stemmingsstoornis of borderline stoornis(mijn vader heeft dit ook)
een professioneel iemand spreken kan je verder helpen.

Wat naar dat je zo'n leven leidt. Dat zou niemand moeten hoeven, helaas ben je niet de enige. Toch ga ik even belerend (sorry) zeggen dat cocaïne de oplossing niet is. Je weet zelf natuurlijk ook dat dit zeer schadelijk voor je is (lichamelijk maar vooral ook geestelijk) en criminaliteit en milieu vervuiling steunt. Sorry, maar ik moet het even vermelden. Waarom omarm je jezelf niet gewoon en ga je alles accepteren hoe je bent, hoe je je voelt en dat je gewoon oké bent om wie je bent als persoon. Want in wezen ben je echt helemaal oké. Maar alles wat je hebt meegemaakt en wat er in je genen zit maakt je tot wie je nu bent. Wees lief en mild voor jezelf en kijk naar jezelf terug wie je was als kind. Dat is je pure ik. Laat je ego, je 'ikke' los en mensen worden het gelukkigst als ze anderen (nooit ten koste van jezelf) helpen. Niet in materiële zin, maar door jezelf te geven middels een luisterend oor naar anderen. Dat is alles. Je zult zien dat er een wereld voor je open gaat.

Ik heb me de laatste jaren meer verdiept in voeding en mentale problemen. Veel mentale klachten hebben verband met de methylering van de lever. Als daar stofjes ontbreken heb je niet alleen lichamelijke klachten maar ook mentale klachten. Een holistisch arts kan jou misschien bij helpen om te kijken of er misschien tekorten zijn in je lichaam. De reguliere zorg doet slechts aan symptoombestrijding doet maar dan moet je al ernstige klachten hebben die niet meer om te keren zijn voor er een onderzoek gedaan wordt naar bijvoorbeeld een vitamine tekort zoals een b vitamine of vitamine d. Mijn advies is ga eens naar een alternatieve behandelaar( ben er zelf een) heb 30 jaar antidepressiva geslikt en ben medicatie af sinds een jaar. Door mijn voeding te veranderen is het toch gelukt een stabiele chemische balans te creëren in mijn lichaam. Kijk eens op youtube naar webinars van Dr William Walsh en zijn bevindingen over methylering en de hersenen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Succes.

Hoi Leontien,

Toen ik mijn vriend leerde kennen 15,5 jr geleden ben ik vrij vlot zwanger geraakt. Ondanks anticonceptie. Ik heb vrijwel alleen de opvoeding gedaan. Overleg over wat mijn zoon nodig had deed ik veelal met mn moeder of vriendinnen. Hij staat niet stil bij wat we behoeftes zijn van het kind. Hij sloot aan bij de beslissingen. Onze zoon is niet meer weg te denken en ik weet dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Dat heb ik niet als zwaar ervaren maar meer als taak die op mijn schouders terecht is gekomen. Maar soms kan ik wel een beetje jaloers zijn als ik kijk naar hoe de partners van vriendinnen leuk, spontaan met hun kids omgaan.

Hallo Leontien,
Niet aan kinderen beginnen als het hebben van een gezin voor jou betekent dat je samen met de vader alles doet . De opvoeding zal op jou neerkomen. Mijn partner bleek autistisch na de geboorte van de kinderen. Ik merkte weinig emotionele betrokkenheid en voelde me de meeste tijd een alleenstaande moeder. Dat is nooit mijn wens geweest en het is erg zwaar. Bovendien is autisme erfelijk . Mijn zoon heeft het ook. Als ik alles van te voren had geweten was ik niet aan kinderen begonnen met deze man.

Hallo Mieke

Bedankt voor je eerlijke antwoord.
Wat jij beschrijft is precies waar ik dus bang voor ben.

Ik zal bang zijn dat inderdaad alles op mijn schouders terecht zal komen en eerlijk is eerlijk... ik denk dat ik gat niet ga trekken of zelfs tegen een burnout aan zal lopen.

De keuze is natuurlijk moeilijk ik had best graag kinderen gewild maar nu ik erachter ben gekomen dat mijn man autisme heeft zegt een sterk gevoel van binnen niet aan beginnen.

Bedankt voor je openheid en eerlijkheid!

Ja, het is echt heel zwaar. Je staat er als moeder alleen voor. Je kunt niet meer de volle aandacht aan je partner geven en dan gaat het mis. Meer en meer trekt de partner zich terug in zijn eigen veilige bubbel. Dit is zijn werk of hobby of een klus die extreem aangepakt wordt. In ieder geval niet het samen opvoeden van jullie kinderen. En als ze de ouderrol wel oppakken dan moet dit met starre hand en weinig flexibiliteit. Structuur en een vorm van almachtige willen zijn is dan hun manier van de ouderrol.

Ik ben degene met autisme, maar ik heb mijn 2 kinderen ook alleen op moeten voeden omdat mijn man altijd was werken.
Dus het hoeft niet aan autisme te liggen dat je in zo'n situatie terecht komt.

Ik ben in een tweede relatie gestapt en voelde me zo gelukkig eens iemand die me aandacht en liefde gaf maar dat was van korte duur. Samen kregen we een kind, een prachtige zoon maar toen hij 8 jaar was begonnen alle problemen en was autisme me totaal onbekend. Voor alles stond ik alleen, psychologen, psychiaters, een opname want mijn zoon heeft ASS. Nu hij wat ouder wordt merk ik toch wel dat hij veel kenmerken heeft van zijn vader. Jaren lang leef ik al met stress omwille van mijn zoon maar er was nog iets. Maar wat? Momenteel ben ikzelf in behandeling want ben uitgeput, eenzaam, verdrietig alles is mij nu teveel. Vandaag hoorde ik wat ik nooit heb willen zien of horen maar mijn man heeft vermoedelijk ook ASS en nu wordt alles duidelijk. Maar mijn vraag is nu ? Hoe leef ik nu verder met twee zo’n mensen. Ik heb er geen energie meer voor. Ondertussen weten we ook al dat zijn kleinzoon ook autiitisch is . Zijn mama heeft ooit mij een vraag gesteld? Zou het kunnen dat zijn zoon (de papa) ook autistisch is ? Wel nu valt de puzzel samen maar hoe moet ik nu verder? Ik zit hier dan met al mijn verdriet, op mijn eentje want het is voetbal maar voetbal of niet ik zit hier altijd alleen.

Als ik voor jou mag denken zeg ik niet doen geen kind met deze man.
Vroeger wist ik niets van autisme,wist ik het wel dan was ik kinderloos gebleven met hem.
Ik hou veel van hem maar deed alles alleen,hij sporte niet met ze zelfs geen spelletje in de tuin.hij kon toen ze baby waren heel lang lief naar ze kijken en als ik dan zei dat hij met ze kon praten dan vroeg hij wat hij moest zeggen.
Naar zwemles brengen o nee dan zag hij andere ouders en moest met ze praten.
1 week na de geboorte van ons kind ging hij al klussen iemand kwam langs om dat te vragen en hij durfde geen nee te zeggen.
Ik zei tegen die man dat ik nog kraamvrouw was de reactie van die man was bij jou verdient hij niets!
Mijn man ging daar 5 weken klussen ik was razend.
De geboorte was n hel,totaal 39 uur en 3.5 uur persen,het kind zat klem.
Hij hield wel mijn hand vast en kuste me toen 't kind er was.
Ik had geen roze wolk en werd depressief,
Hij ging te werk en te klussen...
En zo kan ik wel doorgaan.
Dus denk er goed over na!!!

Bedankt voor al jullie ervaringen/advies.

Diep van binnen weet ik het antwoord ook.
Het stemmetje zegt ondanks dat je het misschien heel graag zou willen moet je niet blind zijn voor wat er echt speelt.

soms moet je weleens moeilijke keuzes maken maar die misschien achteraf wel beter zijn.

soms denk ik nog weleens zal ik er ooit spijt van krijgen als ik ze niet neem?
maar aan de andere kant krijg ik (waarschijnlijk) heel veel spijt als ik alle signalen negeer en ondanks die stem van binnen die nee zegt toch kinderen ga nemen terwijl het misschien in onze situatie niet zo verstandig is.

Mijn man wilt ze heel graag(maar die staat er nogal naief in)
dat alles wel goed zal komen.

Ik heb weinig meer toe te voegen. Denk er heel goed over na. Relatie zonder kinderen is al pittig maar met kinderen wordt het nog veel pittiger. Gelijkwaardige relatie is bijna niet mogelijk. Na 15 jaar gescheiden van add, ass partner. 3 burn-outs en ptss door gedrag partner. Tip: wanneer er officieel een diagnose is gesteld kun je vanuit pgb of WMO ook ondersteuning krijgen.

En als reactie op de dame die reageerde dat ze als ass vrouw 2 kids heeft grootgebracht…. Ass bij vrouwen uit zich doorgaans toch echt anders. Zij zijn meestal wel in staat om (met hulp) de opvoeding redelijk tot goed te volbrengen.

Ik heb weinig meer toe te voegen. Denk er heel goed over na. Relatie zonder kinderen is al pittig maar met kinderen wordt het nog veel pittiger. Gelijkwaardige relatie is bijna niet mogelijk. Na 15 jaar gescheiden van add, ass partner. 3 burn-outs en ptss door gedrag partner. Tip: wanneer er officieel een diagnose is gesteld kun je vanuit pgb of WMO ook ondersteuning krijgen.

En als reactie op de dame die reageerde dat ze als ass vrouw 2 kids heeft grootgebracht…. Ass bij vrouwen uit zich doorgaans toch echt anders. Zij zijn meestal wel in staat om (met hulp) de opvoeding redelijk tot goed te volbrengen.

Hoi Leontien,

Mijn man heeft (vermoedelijk) autisme, wij wachten op een oproep voor een diagnostiekdag.
Samen hebben wij een zoon van nu 2 jaar. Ik zal er niet om liegen; het is verdomd pittig. Ik herken veel vanuit eerdere berichten; ik houd veel ballen hoog en heb voortdurend het gevoel dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Het zou alleen niet eerlijk zijn om dat volledig 'af te schuiven' op mijn man z'n (vermoedelijke) autisme. Ik heb bijvoorbeeld de neiging om alles op te vangen wat mijn man niet lukt. Daardoor is mijn rol meer gaan lijken op die van een verzorger dan een partner. En belangrijker nog; daardoor ga ik soms voorbij aan mijn eigen behoeften.

Wat ik je dus vooral wil meegeven is dicht bij jezelf te blijven en te kijken naar jouw eigen behoefte. Als jij een kinderwens hebt, dan zou ik me niet zozeer afvragen of jouw partner in staat zal zijn om een gelijkwaardige rol te spelen in het ouderschap (het antwoord op die vraag weet je stiekem al). Vraag jezelf vooral af welke begeleiding / ondersteuning jij nodig hebt als het jou teveel dreigt te worden en zoek uit wat de mogelijkheden zijn voor die ondersteuning/ begeleiding. Dan voel je je misschien comfortabeler om een beslissing te nemen, welke dat dan ook is.

Het blijft een ontzettend moeilijke beslissing en ik wens je veel wijsheid toe!

Om met een positieve noot af te sluiten; onze omstandigheden zijn niet ideaal, maar ik zou mijn zoon voor geen goud willen missen!

Doe het niet!!! Je staat er alleen voor, in alles. En als je kind het ook heeft en het gaat puberen dan is het helemaal verdomde moeilijk! Bovendien worden autisten naar mate ze ouder worden steeds meer rigide in hun gedrag en steeds uitgesprokener waardoor uitbarstingen naar elkaar toe steeds groter worden.
Iets anders is dat ik mijn kind graag wilde laten testen op ass maar mijn partner dat absoluut niet wilde want er mocht geen etiket op. Nu weet ik waarom, hij heeft het zelf en wil ook geen etiket.

Neem geen kinderen met iemand met autisme. Doe dat de autist, de kinderen en uiteindelijk jezelf niet aan. Een autist kan niet omgaan met stress en onverwachte zaken die dan spelen. Een kind doet onverwachte dingen en als de autist dat niet begrijpt dan wordt hij meteen boos. Het kind zal zich onbegrepen voelen omdat het geen genegenheid en empathie krijgt. Uiteindelijk lijdt je er zelf ook onder omdat dan het meeste op jou schouders komt en de autist jou van alles de schuld zal geven. Zijn ritme raakt door de war door de kinderen en daardoor wordt de autist onverwacht steeds boos en gestrest, wat de sfeer altijd verpest. Een autist is het meest gelukkig als hij alleen woont.

Een autist zal uit zichzelf nooit iets aardigs of positiefs zeggen, omdat ze daar geen aanleiding voor zien. Je kunt het ze wel vragen en dan doen ze het omdat ze dan denken dat het zo hoort, maar uit zichzelf kunnen ze geen initiatief tonen. Ze vragen alles wat ze moeten doen, moet dit daar, moet dat daar. Ze hebben continu bevestiging en duidelijkheid nodig, dat kan je als partner op den duur slopen, omdat je er niks voor terug krijgt.

Mijn vriendin heeft autisme en onze dochter ook. Dat mijn vriendin autisme had, werd pas veel later duidelijk. Ze praat ook niet met de moeders op het schoolplein, want dat is eng. Het ergste vind ik nog het gebrek aan empathie. Ze speelt wel af en toe met de kleine, maar je ziet gewoon dat het haar moeite kost. Ook als de kleine zich bezeerd komt er geen reactie of knuffel van mama. Dat doet mij zeer veel pijn. De kleine heeft hier ook moeite mee. De relatie moeder - dochter zal zoals ik hier lees, alleen maar verslechteren. Ik schrijf dit als vader bijna met tranen in mijn ogen, maar als ik dit had geweten, was er zeker geen kind gekomen.

Begin er maar niet aan je weet niet waarin je belandt kan het weten succes met je beslissing sterkte gr en fijne avond

Jou onzekerheid over het nemen van kinderen, ja jou gevoel klopt wel, als jij graag de opvoeding samen wil doen, zou ik er niet aan beginnen, of je zou moeten accepteren dat straks alle verantwoordelijkheden en de opvoeding volledig op jou schouders neer komt.
Zelf heb ik een kind van mijn partner met autisme, er zit geen officiël etiketje op, hij erkend het zelf niet. Alles is mijn schuld. De opvoeding mijn zoon is inmiddels 14 heb ik vrijwel alleen gedaan. Ook de boodschappen en het huishouden het maken van afspraken, school gespreken,als er een probleem is laat hij het zo los, mag ik het oplossen. Alles komt allemaal op mij neer, ik zie wel dat hij zijn best probeerd te doen alles geeft hem te veel prikkels, alle dwangmatige rituelen zoals het na kijken van deuren kranen stekker kost hem ook veel energie..Heel graag wil ik altijd goede harmonie houden in het gezin, waardoor ik mezelf eigenlijk aan de kant zet. Als ik mijn partner wat vraag al is het maar een vuilniszak verwisselen schiet hij al in de stress, en gaat in de verdediging tegen mij, gevolg een heftige discusie, dus dan denk ik maar laat maar, ik doe het wel. En het delen en praten over de opvoeding lukt niet, voel me ook echt heel erg op veel momenten eenzaam. En het moeilijke ervan is ik zie wel dat hij zijn best doet, het is echt onvermogen.
Dus leontien je gevoel is wel juist!
Heel veel succes met het maken van je beslissing!
Groet

Bedankt voor jullie reacties allemaal!
Ik heb goed naar mijn gevoel geluisterd en uiteindelijk de knoop doorgehakt en heeft rust gegeven.

Ik zal geen moeder worden en ergens diep in mijn hart wist ik dat ook al wel.
Ik was ook meer aan het twijfelen gezien veel mensen constant aan mij vroegen wil jij geen kinderen of waarom niet?
Ik werd daar ook erg onzeker door.(net of je kinderen moet krijgen)
Al een aantal jaar heb ik een grote droom emigreren naar Spanje ik voel me daar zo thuis. Ik besef nu dat het leven voor mij een ander plan in Petto heeft en ga proberen om dat waar te gaan maken.

Niet doen!

Hi Leontien,

Ik ben vader en ik denk dat ik ASS heb. Tenminste ook één kind met ASS. Het leven is niet makkelijk maar het gaat, hangt ook af in welke mate de ASS zich uit. Ik zou het samen met je partner proberen te bespreken, eventueel in een professionele setting. ASS kan geen reden zijn om alle wat niet goed gaat aan op te hangen. Zo zul jij ook je sterktes en zwaktes hebben. ASS biedt ook veel sterktes, ook aan een vader.

Succes met je keuze en laat liefde overwinnnen.

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Beste S

ja is moeilijk he...... Heel veel mensen in mijn omgeving
begrijpen het niet of vinden het moeilijk om te begrijpen.
Er zijn ook mensen die bijvoorbeeld op de dag zelf opeens vragen komen jullie koffie drinken of op visite
zelfs als je het meerdere malen uitlegd(liever een weekje vooraf dat soort dingen plannen) mijn man houd niet zo van onverwachts of als de planning anders verloopt zijn er maar weinig mensen die dat begrijpen.
OOk begrijpen ze vaak niet wat autisme allemaal inhoudt en dat ze meer rust nodig hebben( ook vaak alleen willen zijn)
Het is inderdaad soms heel moeilijk....

Ik zit ook met mezelf in de knoei. Sta ingeschreven op een wachtlijst voor onderzoek van o.a autisme en ADHD. Dat ik ADHD heb is zo goed als zeker vanwege de onrust en alles tegelijk willen.Zelf kan ik soms wel goed tegen veranderingen maar alleen als ze mijn routine niet verstoren anders wordt ik overprikkeld. Dan krijg ik te horen ´je moet gewoon wat flexibeler worden en niet zo moeilijk doen.´ Of:´Je moet gewoon leren los te laten. Dat is niet zo moeilijk hoor.´Voor mij helaas wel. Niet leuk,want dat doe ik niet expres. Dus ik snap jullie volkomen. Andere keer kom ik er weer op terug.

Herkenbaar. Ik heb door de jaren heen een sociaal leven uitgebouwd buiten hem. Mijn autistische partner en ik gaan vaak samen op vakantie en dat gaat goed. Daarbuiten ga ik alleen op stap met vriendinnen die de situatie kennen en niet oordelen. Anders is niet leefbaar voor mij.

Eerlijk gezegd klinkt het meer alsof hij jouw "gezaag" gewoon beu is

Herken het heel erg vooral dingen in het huishouden.
Als ik niet aangeef de container moet naar buiten,of de tuin moet weer eens gesnoeid worden of ruim je rommel op gebeurt het 9 van de 10 keer niet.
is inderdaad heel erg vermoeiend je voelt je overal verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in het huishouden.
Door Autisme heeft mijn man geen overzicht in het huishouden(hij ziet het ook niet als er rommel ligt) het stoort hem niet. Toen hij op zichzelf woonde vroeger was het ook echt een enorme rommel (geen structuur) in het huishouden.

Ik merk weinig liefde voor jullie vriend/man met autisme in jullie reactie. Het autisme is onderdeel van hem, het kan niet ververst worden net als de olie, of opgeruimd net als het huis. Het zit ook in alle goede dingen aan hem. Focus je daar op zou ik zeggen. Of ga bij hem weg.

@ Erwin

Betekend niet dat iemand met autisme niet aan dingen kan werken... en als de partner heel veel op zijn bordje krijgt(raakt die opgebrand) en ik ben ook opgebrand geweest.
Heeft niets te maken met liefde.
Mijn partner heeft aangegeven niet zonder mij te kunnen en ik zie ook de goede kanten maar dat wil niet zeggen dat het af en toe heel moeilijk en zwaar is.
Wil niet zeggen ik heb autisme... dus ik ben nu eenmaal zo dat zal nogal makkelijk zijn. Ik heb bijv geen autisme maar weer andere karaktertrekken die verbeterd kunnen worden(daar werk ik ook aan) misschien moet je eens een paar jaar in onze schoenen staan dan praat je misschien anders.

Narcisme geen autisme!

Dit is nep, trap er niet in. Hij denkt alleen aan zichzelf omdat hij bang is om alleen te zijn. Als je niet doorzet vervalt uiteindelijk alles weer in hetzelfde patroon en dat wordt gekmakend. Kies voor iemand die echt om je geeft en met wie je een echte emotionele connectie hebt. Je hebt maar één leven!

Kan een autist in 1 dag veranderen en alles geven wat je al 25 jaar zo graag wilde?

Zeker! Zeer zeker. Nl Asperger!

Hallo,

Heel herkenbaar. Ik vraag juist nog maar: wil jij s ochtends niet tegen me beginnen praten want als ik antwoord ben ik helemaal wakker.
Dit was om 6u. Hij vroeg mag ik een raam open zetten, wat op zich natuurlijk goed bedoelt is. Ik probeer te zeggen: vraag me het gewoon niet, doe het beter gewoon. Als ik maar nog niet hoef te spreken. Hij ontploft helemaal en begint te roepen dat het oneerlijk is.
Nu is hij weg gelopen.
Ik ben bijna helemaal klaar met zijn “te warm, wonen met te veel mensen in dit appartement, ik wil wel nederlands leren maar hij begint er niet aan, ik moet dit appartement perfect maken, er is geen mogelijkheid on te verhuizen, er is geen mogelijkheid om nog werk te vinden.
Alles is gedoemd.
Ik ben echt op van zijn gejammer!
Hij ook.
Ialsbhij weg gaat om andere opties te bekijken wil hij altijd terug komen.
Hij is ontzettend lief en wil overal rekening mee houden, maar eigenlijk is dat zijn grootste probleem.
Als ik zeg je moet soms gewoon bluffen en doen. Hij blijft dingen vragen en bevestiging vragen.
Ik ben er zo ver klaar mee.
Dit verandert nooit.
Het verschil met vroeger is dat hij niet zo boos werd iedere dag opnieuw, over in mijn ogen niks.
Het gaat niet goed.

Helaas, dit is autisme. Verdiep je er in, dan weet je dat het niet aan jou ligt. Diepe emotionele connectie moet je niet van hem verwachten, helaas. Het draait vooral om hemzelf. Daar kan hij niets aan doen overigens. Wat er niet is, is er niet, maar ik denk eerlijk gezegd dat autistische mensen met autistische andere mensen een relatie aan moeten gaan, niet met, ik zou bijna zeggen 'echte' mensen (sorry😞)

Dat heb je goed samen gevat .....Ik ben inmiddels 40 jaar met iemand met Ass. Kan niets meer terugdraaien.... Ik heb het nooit geweten .....Zou willen schreeuwen : (Als je het nu weet ) : NÓÓIT aan beginnen als je zelf geen Ass hebt ! Eenzaamheid valt je ten deel ...... ennnn de erfelijkheid is óók nog eens een verantwoordelijkheid waar ik dus onwetend van ben geweest.

Ik snap best je gevoelens maar het is voor mij zeer kwetsend, te lezen als iemand na zijn troewen de diagnose krijgt. Ook de reactie van Janneke die het over autistische mensen en echte mensen praat. Walgelijk hoe kun je zo kwetsend zijn dat zouden veel mensen met autisme niet zo schrijven

Oei wat een nare berichten zeg, wat negatief over mensen met ass. Ik ben aln26 jaar getrouwd met iemand met asperge en heb een betere relatie dan menig vrienden koppel
Mensen met ass hebben een anders werkend brein maar dat vraagt ook wat verdieping van de partner. Probeer naar de goede kantete kijken, oprecht, eerlijk niet kunnen liegen. 100% voor je gaan, goede concentratie, veel inzet als ze voor iets kiezen
En echt wel een diepe emotionele connectie mogelijk!!!
Menig ander persoon( partner/ man) is soms zeer egocentrisch, gaat vreemd, is agressief verbaal of fysiek en hebben dan dus geen ass.
Kijk naar de persoon als geheel en focus je alsjeblieft niet alleen op de minder fijne kanten

Beste Marieke

Heel erg herkenbaar.......
Toen mijn partner de diagnose autisme kreeg ging ik er veel over lezen en die botte reacties(las dat in veel informatie) is hoe mensen met autisme kunnen reageren.
Afstandelijk,duidelijk eerlijk soms tegen het botte aan en dit hebben ze vaak niet eens door.

Ik heb ook weleens met mijn partner gehad dat ik iets zei en dan kwam er zo,n bot antwoord dat ik soms echt boos werd en legde hem uit dat hij wat meer op zijn toon moet letten.

Is goed van je dat je assertief bent is heel belangrijk
het helpt soms om ze een spiegel voor te houden.
Ik ben zelf trouwens heel toevallig ook hoogsensitief als kind zijnde al was ik erg gevoelig.
schijnt ook vaak dat hoogsensitieve mensen een partner aantrekken met bijv autisme.
Wij zijn erg sociaal,zorgzaam iets dat hun aantrekt in ons.
Het enige dat je kan doen is hem uitleggen hoe dingen bij jou overkomen en dat het jou kwetst en of die daar misschien iets meer rekening mee kan houden.

Zó herkenbaar jullie verhalen! Ik ben al 9 jaar samen met mijn partner met ASS. Zelf ben ik ook HSP. Deze combinatie komt idd zeer vaak voor. Het bot reageren op een rustige vraag van mij is hier ook wel degelijk het geval. Op dit moment zijn wij op vakantie in Frankrijk; deze ochtend gingen we naar een marktje om wat rond te slenteren ( ik vind dat eens leuk om te doen). Mijn man liep van bij het begin met een zeer lang gezicht, en gaf commentaar op alles en iedereen. Wanneer ik vraag of hij moe loopt, krijg ik een geïrriteerd antwoord terug. Ik weet dat dergelijke activiteiten niet aan hem besteed zijn, maar ik wil mezelf niet continu wegcijferen voor hem. Vervolgens verwijt hij mij dat ik niet lief doe tegen hem.. Deze situatie is 1 van de zovele gelijkaardige situaties .. Alles verergerd x10 wanneer hij moe loopt. Dan mag ik mij nog zoveel in bochten wringen... niets helpt. Wat Leontien zegt klopt; hem eens assertief een spiegel voorhouden helpt! Alleen gaat een HSP ( die zelf zo een groot inlevingsvermogen heeft in anderen) er soms van uit dat hij dat toch moet inzien hoe dergelijke interacties ontstaan?? Naast dit alles is hij een hele lieve en betrouwbare man die geen vlieg kwaad doet. Mensen met ASS hebben énorm veel tijd alleen nodig.. als ze bot reageren zijn ze té overprikkeld.. dat is wat ik ervaar na 9 jaar samen te zijn..

Beste Sofie

Jou stukje is echt ook zo erg herkenbaar
naar een marktje,de stad in of een braderie heeft mijn partner ook een grote hekel aan.
Hij stoort zich aan drukte,aan mensen(gaat ook commentaar leveren) doet die trouwens ook in de auto. wordt op een duur sacherijnig en moe en wil zo snel mogelijk naar huis.
Ik ga tegenwoordig met andere mensen een braderie over zodat ik zelf geen spanningen krijg. Ook shoppen voor zijn nieuwe kleding houd die een uurtje vol en daarna is die oververmoeid.

Idd mensen met ASS hebben veel rust nodig en de tijd.

Dag Leontien,

Ja, de ene irritatie na de andere bouwt zich op bij mij. Ik voel aan mezelf dat ik niet meer mijn vrolijke en spontane zelf ben vaak.. Ik kan geen relationeel probleem bij hem aankaarten, hij loopt gewoon letterlijk en figuurlijk weg van de situatie. Voel me zo hopeloos soms.. Alles steekt hij op mij.. ik ben een moeilijk mens.. Terwijl ik mij continu in bochten wring om hem tegemoet te komen. Hij zal zich ook wel aanpassen , daar niet van..maar het enige wat ik vraag is even gaan zitten en uitpraten wat er mis loopt. Wij praten een andere taal denk ik .,

Sofie

Herken het helemaal als ik vrolijk ben en hij sacherijnig dan voel ik me op een duur ook niet helemaal top en verander ik kwa stemming ook. Je probeert dan nog alles uit de kast te halen om het leuk te krijgen maar dat kost dan ook weer zoveel energie.
Praten over dit soort dingen is vaak dan ook weer lastig want hij begrijpt het dan niet kost ook weer energie.
naar de stad om kleren voor hem te kopen is ook een ramp.
Het mag maximaal een uur duren want hij kan niet tegen teveel prikkels dus even gezellig iets drinken is er vaak ook niet bij. Ik heb het inmiddels geaccepteerd maar is soms wel moeilijk.

Ik begrijp dat je het niet van hem begrijpt zijn reactie.
mensen met autisme zijn soms heel erg moeilijk in (praten) gevoelens uiten en in plaats van bijv te praten gaan ze dan gesprekken uit de weg of gaan dan helemaal nergens meer op in.
Ik heb zelf een partner met autisme en herken het heel erg(zijn familie is trouwens ook autistisch) Gelukkig heeft mijn partner goede therapie gehad en inmiddels communiceert die ook veel beter.
Heb zomaar het idee dat er wat bij hem speelt maar in plaats van te reageren gaat die negeren is voor jou heel frustrerend.
Als ik jou was zou ik duidelijk tegen hem zeggen dat je er erg mee zit dat je niets meer hoort en graag duidelijkheid wilt wat er aan de hand is.
Hopelijk reageert die

Lief. Dank je wel. Helaas krijg ik geen contact. Appjes worden niet geopend. De telefoon niet opgenomen en de deur niet geopend