Autisme - forum lotgenoten

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Beste S

ja is moeilijk he...... Heel veel mensen in mijn omgeving
begrijpen het niet of vinden het moeilijk om te begrijpen.
Er zijn ook mensen die bijvoorbeeld op de dag zelf opeens vragen komen jullie koffie drinken of op visite
zelfs als je het meerdere malen uitlegd(liever een weekje vooraf dat soort dingen plannen) mijn man houd niet zo van onverwachts of als de planning anders verloopt zijn er maar weinig mensen die dat begrijpen.
OOk begrijpen ze vaak niet wat autisme allemaal inhoudt en dat ze meer rust nodig hebben( ook vaak alleen willen zijn)
Het is inderdaad soms heel moeilijk....

Ik zit ook met mezelf in de knoei. Sta ingeschreven op een wachtlijst voor onderzoek van o.a autisme en ADHD. Dat ik ADHD heb is zo goed als zeker vanwege de onrust en alles tegelijk willen.Zelf kan ik soms wel goed tegen veranderingen maar alleen als ze mijn routine niet verstoren anders wordt ik overprikkeld. Dan krijg ik te horen ´je moet gewoon wat flexibeler worden en niet zo moeilijk doen.´ Of:´Je moet gewoon leren los te laten. Dat is niet zo moeilijk hoor.´Voor mij helaas wel. Niet leuk,want dat doe ik niet expres. Dus ik snap jullie volkomen. Andere keer kom ik er weer op terug.

Herkenbaar. Ik heb door de jaren heen een sociaal leven uitgebouwd buiten hem. Mijn autistische partner en ik gaan vaak samen op vakantie en dat gaat goed. Daarbuiten ga ik alleen op stap met vriendinnen die de situatie kennen en niet oordelen. Anders is niet leefbaar voor mij.

Heb je de app Hiki al geprobeerd? Dat is alleen voor mensen met autisme.

Misschien eens spreken met n therapeute gericht op hechting of ACT geschoolde therapeut

Wat naar dat jij je zo voelt.
Ik denk de enige oplossing is echt om via de huisarts je te laten doorsturen naar een goede psycholoog.
Het kan van alles zijn dingen uit je jeugd,stemmingsstoornis of borderline stoornis(mijn vader heeft dit ook)
een professioneel iemand spreken kan je verder helpen.

Wat naar dat je zo'n leven leidt. Dat zou niemand moeten hoeven, helaas ben je niet de enige. Toch ga ik even belerend (sorry) zeggen dat cocaïne de oplossing niet is. Je weet zelf natuurlijk ook dat dit zeer schadelijk voor je is (lichamelijk maar vooral ook geestelijk) en criminaliteit en milieu vervuiling steunt. Sorry, maar ik moet het even vermelden. Waarom omarm je jezelf niet gewoon en ga je alles accepteren hoe je bent, hoe je je voelt en dat je gewoon oké bent om wie je bent als persoon. Want in wezen ben je echt helemaal oké. Maar alles wat je hebt meegemaakt en wat er in je genen zit maakt je tot wie je nu bent. Wees lief en mild voor jezelf en kijk naar jezelf terug wie je was als kind. Dat is je pure ik. Laat je ego, je 'ikke' los en mensen worden het gelukkigst als ze anderen (nooit ten koste van jezelf) helpen. Niet in materiële zin, maar door jezelf te geven middels een luisterend oor naar anderen. Dat is alles. Je zult zien dat er een wereld voor je open gaat.

Ik heb me de laatste jaren meer verdiept in voeding en mentale problemen. Veel mentale klachten hebben verband met de methylering van de lever. Als daar stofjes ontbreken heb je niet alleen lichamelijke klachten maar ook mentale klachten. Een holistisch arts kan jou misschien bij helpen om te kijken of er misschien tekorten zijn in je lichaam. De reguliere zorg doet slechts aan symptoombestrijding doet maar dan moet je al ernstige klachten hebben die niet meer om te keren zijn voor er een onderzoek gedaan wordt naar bijvoorbeeld een vitamine tekort zoals een b vitamine of vitamine d. Mijn advies is ga eens naar een alternatieve behandelaar( ben er zelf een) heb 30 jaar antidepressiva geslikt en ben medicatie af sinds een jaar. Door mijn voeding te veranderen is het toch gelukt een stabiele chemische balans te creëren in mijn lichaam. Kijk eens op youtube naar webinars van Dr William Walsh en zijn bevindingen over methylering en de hersenen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Succes.

Raymond,

als ik jou vraag moet beantwoorden...
En mijn vraag is wat heb jij gedaan om te leren omgaan met asperger en autisme?

Ik persoonlijk vind dat ik heel veel heb gedaan om rekening te houden met iemand met autisme.
Ik hou rekening dat als mijn man thuiskomt van zijn werk dat ik hem dan even een uurtje rust geef,drukke feestjes gaan we niet af of plekken bezoeken met mensen massa,s ook klussen besteden we meer uit want mijn man is naast zijn baan gewoon in het weekend op. ik ben regelmatig mee geweest naar de psycholoog(om ook dingen te leren)
Maar ik kan niet zeggen dat ik soms niet gefrustreerd was ik had juist weleens het gevoel(of het nou terecht was of onterecht) dat ik de enige was die rekening hield met diegene met autisme.(maar niet andersom)
Ik vind ook dat mensen met autisme(al hebben ze iets) volgens onze psycholoog is dat geen excuus.
Er zijn ook mensen met autisme die doodleuk kunnen zeggen ik heb autisme dus jij moet er maar rekening mee houden.
Ik liep mezelf op een duur voorbij(constant op eieren lopen) altijd rekening houden met mijn man op een duur ben ik ingestort en toen zei ik tegen mijn man dat het of hulp zoeken is of anders dan kon je mij op een duur opvegen.
Dankzij de hulp is er gelukkig heel wat veranderd want anders had ik het niet volgehouden.
Ik begrijp ook goed dat autisme dat je daar niets aan kan doen maar onderschat niet dat het voor partner heel erg moeilijk kan zijn.
Als partner zijnde probeer je continue de balans te houden en dat kost soms heel erg veel energie.

Ik ben het met Leontien eens. Heel veel verhalen hier staat juist dat mensen/vrouwen er al zoveel rekening mee hebben gehouden. Aangepast tot in den treure/veel verantwoording genomen. En dat is heel erg zwaar.
En dat is juist het probleem: degene met ass ziet dat (vaak) niet in, of verwacht maar dat er rekening wordt gehouden met hen. Maar waar is de steun voor de ander? Die is er (vaak) niet.

Ik begrijp dat je je persoonlijk aangevallen voelt Raymond, maar dit is nou eenmaal een forum waarop iedereen zijn verhaal mag delen, ook de partners van mensen met ass. En dit zijn nou eenmaal de dingen waar zij tegenaan lopen.

Wat ideaal zou zijn is wanneer iemand autistisch is deze gewoon een autistische partner moet kiezen dat past beter want dan begrijp je elkaar. T is super zwaar van beide kanten denk ik.

Naar mijn mening heb en doe ik er alles aan om met mijn omgeving n goede harmonie te leven. Alleen heb en kan ik soms gewoon bepaalde dingen niet snappen. Hoe erg ik mijn best er voor doe.

En ook schreef ik dat alles pas is vastgesteld.
Helaas is mijn huwelijk voorbij en ben ik bezig met hulp.
Ik probeer te snappen dat het voor een ander persoon lastig kan zijn, En ik wil ook niet in een slachtofferrol zitten.

Dus ga ik gewoon door met de wetenschap dat ik anders ben en nu weet waarom ik bepaalde dingen doe, die ik doe.
Het enige wat nu rest is dus hulp krijgen waar ik nu op wacht.
En dan kijken we wel weer verder.

Wat een frustrerende situatie voor je zeg! Ik kan het heel goed begrijpen. Financiële stress en ook al zo lang niet op vakantie kunnen. En dan een man die zo te lezen weinig zelfinzicht heeft. En je blijft zo respectvol over hem. Ik vind dat heel knap. De gemiddelde vrouw had hem denk ik wel een schop onder zijn h*l gegeven, maar dat doe jij niet.
Ik hoop dat hij snel in een baan komt die hij leuk vindt en ook behoudt. Of anders hulp zoekt.
Zorg vooral goed voor jezelf, dat is het belangrijkste.

Herkenbaar wel hoor....

Voordat mijn man therapie kreeg(en pas op latere leeftijd de diagnose kreeg) waren er ook vaak problemen.
Mijn man kan bijv slecht grenzen aangeven op het werk(is zeer perfectionistisch) In plaats dan van te communiceren kropt hij het op en wilde dan ander werk zoeken of hij had veel spanningen.
na de therapie heeft die meer geleerd om open en eerlijk te zijn over zijn autisme ook op het werk en zo kan zijn baas ook meer rekening houden met hem.
Het is jammer dat jou man helaas niet inziet dat hij misschien ook een aandeel heeft in de problemen wat betreft werk.
Misschien kan je eens wat dingen opzoeken op internet over bijv autisme en werk(slecht grenzen kunnen aangeven) misschien dat hij ook tegen dat soort zaken aanloopt en slecht kan communiceren op het werk.

Het is inderdaad een proces, bij mij ook. Het is dikwijls heel zwaar. 'Ben aan hem gehecht als aan een huisgenoot' hier hetzelfde....

Wat een verdrietig verhaal. Je bent al die jaren zo tekort gekomen en nu beschadigt hij niet alleen jou, maar ook de kinderen met wat hij zegt en wat hij doet. Hij kan er misschien ‘niets’ aan doen maar jij moet voor jezelf en je kinderen zorgen. Ik hoop dat het je lukt om steun te vinden om hier uit te komen. Sterkte!!!

Alsof ik mijn verhaal lees.... ZO verdrietig. Ik kwam er alleen achter bij mijn man, dat het werkelijk geen onwil was, ook al leek het al die tijd zo. Hij zag het ECHT niet. Pas toen er diagnoses vielen rondom ons in de familie bij kinderen en er gezegd werd dat het erfelijk was, is hij zich meer gaan inlezen. Maar pas tot de diagnose gesteld werd, is hij het gaan zien. Sindsdien is er een rouwproces gestart natuurlijk. Máár... ook een hoopvolle ontwikkeling. We praten opeens veel meer omdat het nu bespreekbaar is.

Dus hij kan zelfs soms wat erkenning geven (mondjesmaat, m,aar toch). En ik voel me onwijs opgelucht. Zo'n gevoel van ik ben dus niet gek. Maar dat gold net zo goed voor hem. Zijn ogen zijn echt geopend somehow. Ik heb het niet kunnen doen, maar ergens is er iets gezegd wat hem bereikte.

Ik merk ook echt dat zijn brein anders is. We hebben de relatietherapeut nodig om elkaar te leren begrijpen en om nieuwe manieren van communiceren aan te leren. (Korter en directer). Dat is al zo helpend. Ik merk dat deze ommeslag me weer een beetje moed geeft, want ik heb al zo vaak gedacht om hem te verlaten! Maar die liefde... die liefde zat er nog. EN nu merk ik dat ik weer gek op hem wordt doordat we meer samen praten en elkaar willen begrijpen. We zijn beide gemotiveerd en hebben ook ingezien dat we niet in gevecht zijn TEGEN ELKAAR, maar tegen dat verrekte ASS. Daar zijn wij beide slachtoffer van. En ook dat bindt enorm samen.

Ik hoop van harte dat jullie ook op dat punt belanden. Maar het is een enorm proces. Het doet ook iets met je als man... sowieso is het beeld van autisme nog zo ouderwets, dat het kan voelen als een belediging of als minderwaardigheid. Ik heb vantevoren al heel vaak herhaald dat ik hem zo niet zie en dat hielp ook. Hij behoud zijn waarde. Hij is nog steeds wie hij is. Alleen met meer richting en duidelijkheid zodat we onszelf en elkaar kunnen redden uit deze neerwaartse spiraal.

Mischien een rotopmerking van mij.
Dit zou een psychiater nooit zeggen.
Maar heb je weleens gedacht aan scheiden?

Els ik kan me wel vinden in jou verhaal.
De gevoelens die je hebt(ook dat je leven niet is gelopen zoals je het graag had gezien) zijn zware en vooral eenzame gevoelens.
Mijn man werkt ook veel is ook veel weg maakt het ook niet altijd makkelijk want heeft daardoor vaak een kort lontje of is overspannen.

Wat ik je vooral mee wil geven is dat die dingen delen met andere mensen helaas is dat soms moeilijk maar mensen die je vertrouwt of mensen die ook een partner hebben met Ass of met een psycholoog te delen.
Dat lucht toch wel een beetje op dat andere mensen ook weten van je situatie en wellicht je een helpende hand kunnen bieden.
Helaas heb ik zelf weinig mensen waar ik mee kan praten vaak wordt het afgekapt of afgedaan met iedereen heeft wel iets.
Ik hoop dat jij wel mensen kent waarmee je kan praten probeer het in ieder geval.
Probeer ontspanning te vinden voor jezelf.... heel erg belangrijk voor mij is dat ook wandelen met mijn hondje.

Praten met mensen die niets van autisme weten gaan je nooit
Begrijpen . Ik herken mezelf volledig in je verhaal en ook mijn hond is mijn redding in alles. En vooral mijn maatje. Bij mijn partner heb ik nooit het gevoel van maatje gehad. Bel de NVA daar zijn mensen die je begrijpen en naar je luisteren. Veel sterkte.

Absoluut herkenbaar. Met mijn man is het zelfs moeilijk om tot een eerlijke bijdrage voor de vaste lasten te komen ...iedere keer hetzelfde rekensommetje. Mijn loon gaat volledig op aan alle kosten, eten en kledij voor de kinderen en hij zit te rekenen wat hij nog kan overhouden. .en nee, hij snapt het niet. ..

Idem hier, elke maand gedoe over de bijdrage voor het huishouden. Het mag allemaal niets kosten. In huis doe ik de meeste klusjes. Appreciatie = nul. De verwarming mag maar op 17 graden staan. Hij doucht zich enkel met koud water. Alles om te besparen. Draagt zijn kleren tot ze van zijn lijf vallen. Als iets stuk is, laat hij dat liever zo. Ik organiseer 99% van uitstapjes, afspraken. Hij heeft een obsessie voor bepaalde onderwerpen en kan daar uren over praten. Heeft een afkeer voor technologie en ziet overal gevaar. Maakt ons angstig.

Beste Bea,
Je klinkt of je aan het einde van je latijn bent met je man en zoon, beide ASS. Het reguleren en voor jezelf opkomen en grenzen stellen is op gegeven moment niet meer goed te doen als het telkens escaleert en zelfs ‘s nachts wakker wordt gemaakt! En als je alleen maar moet geven en compassie tonen zonder dat er iets veranderten je eindeloos moet meebewegen. Je raakt dan gewoon op! Kan het me erg goed voorstellen…
Jijzelf bent nu even aan de beurt wat betreft steun/compassie/aandacht/begrip! Ga naar je huisarts, wees eerlijk in de situatie zoals die is., en kun je daar hopelijk terecht bij de praktijkondersteuner. Of bv bij het wijkteam bij jou in de buurt, het is goed mogelijk dat die spreekuren hebben. Of de ggz in jouw buurt. Zodat je samen met iemand die er voor jou is kunt uitvogelen wat je het beste kunt doen / wilt.
In je eentje blijven tobben in deze situatie is niet te doen, daar wordt een mens gestoord van: 2 autisten, dat is uitputtend. Je hebt Steun nodig!! Veel sterkte gewenst Bea.

Yvon

Dankjewel voor dit lieve bericht en de steun. Dankjewel.

U vraagt advies van mensen met autisme en de mensen die het meest van hen houden: wil je respectvol blijven?

Mijn advies: herpak uzelf. U gaat flink tekeer, dat kan erg schadelijk zijn - specifiek bij iemand met ASS. Uw man reageert misschien niet zoals u verwacht, hij krijgt er waarschijnlijk wel vanalles van mee.

Tip twee: schakel hulp in. Uw man is blijkbaar afhankelijk van u en u kunt niet de juiste zorg bieden. Dat is onwenselijk, voor u beiden. U kunt bijvoorbeeld praten met een huisarts of een wijkteam, het liefst met iemand die ook iets over autisme weet.

Als je zelf last hebt van ASS, weet dan dat er geen enkel excuus is voor iemand om je zonder respect of liefde te behandelen. Als het toch gebeurt, praat daar dan met iemand over. Je kunt bijvoorbeeld bellen naar mind korrelatie op 0900-1450 op doordeweekse dagen van 9:00 tot 21:00 - mailen en chatten kan ook

Jouw verhaal is erg herkenbaar, helaas. Mijn man is gediagnostiseerd op aspergersyndroom. Maar hij is blind voor zijn autisme, zoals onze huisarts zei. Hij wil er niks van weten( de hele wereld is gek, en hij is de enige normale persoon, in zijn ogen, en het zijn ook zijn eigen woorden). Ik doe alles, zorg al jaren voor onze 2 kinderen, financiën, huishouden enz . Hij werkt wel, maar hij schuift s'avonds gewoon aan tafel, ofdat hij bij zijn moeder aanschuift. Hoi word er gezegd, en dat is alles. Geen vragen van " hoe was jullie dag" of "druk gehad", dat kun je vergeten. Mijn verjaardag word al jaren niet gevierd ( te veel gedoe, voor hem, zegt hij zelf). Nooit een bloemetje, compliment of iets leuks. En als ik er over wil praten, dan krijg ik een heel leuk cadeautje, woede, woede en nog eens woede. Ik twijfel of ik met narcisme te maken heb.Ook iemand met autisme kan narcisme hebben natuurlijk. Ik vind al deze verhalen schrijnend, ik begrijp dat iemand met autisme er niet om gevraagd heeft . Maar als de wil ontbreekt, om er samen uit te komen, dan kun je beter scheiden. Ik ben hier nu mee bezig, om hier uit te komen. Mijn leven is meer waard, dan nooit geen liefde meer te ontvangen. Liefde gehoord tot 1 van onze eerste levensbehoeften, krijg je dat niet, dan loert ziekte ook om de hoek. Denk aub aan jezelf, hij kan niet datgene geven, waar jij zo naar verlangt. En mijn man is niet bereid om samen therapie te volgen. Nu ben ik zelf in therapie gegaan, en ik word sterker, en hierdoor zie ik nu, dat ik iemand verdien, die in goede en slechte tijden met mij door het vuur gaat. Als praten over mijn verjaardag al niet lukt,en woede ontketend. Dan lukt iets anders( wat nog zwaarder is), helemaal niet..Ik heb 2 x kanker gehad, en ik moest niet zeuren, ik zat alleen in het ziekenhuis en kreeg de diagnose. En thuis moest ik mijn mond houden. Autisme of niet, respekt is toch voor iedereen aan te leren. Heel veel liefs en goeds toegewenst. En denk aub aan jezelf.

Yvonne, wat een schrijnend verhaal, klinkt alsof je jezelf aardig wat jaren verwaarloosd hebt. Ongelofelijk eigenlijk hoe je man zich gedraagt en niet eens meer vraagt hoe het gaat, zomaar aanschuift etc. Ik vind niet dat autisme daar een excuus voor is. Dat is gewoon lomp gedrag inderdaad richting narcisme.
Ik zou snel voor jezelf kiezen, want je gaat eraan onderdoor zo liefdeloos en wat je zegt niet goed voor je gezondheid.
En de eerste schrijfster mevrouw u heeft gelijk hoor u mag best uw hart eens luchten en ik vind u niet perse onrespectvol zoals mevrouw Mara beweert. U zegt het gewoon zoals het is, ieder verhaal mag er zijn!

Wat een herkenbare verhalen...
Na meer dan 32 jaar samen ben ik echt op.

Mijn man en ik zijn een goeie NV... laat ons een project samen doen en succes gegarandeerd. Maar al de rest ontbreekt : emotionele verbinding, zorgzaamheid, intimiteit...
Hij doet wat hij belangrijk vindt en alleen zijn manier is de juiste. Als ik iets vraag zegt hij altijd ja, maar hij houdt zich nooit aan gemaakte afspraken.
Hij denkt dat hij thuis op hotel is met all-in hotelservice. Dat vindt hij zelfs grappig !
Zijn stemming kan soms vanuit het niets omslaan en heel dreigend worden. Lange tijd heb ik gedacht dat ik dan iets verkeerds had gezegd of gedaan, maar het zit 'gewoon' in hem.
We hebben geen kinderen. Hij had er willen 'maken', maar het zouden mijn kinderen zijn en in moest maar zorgen dat ze groot geraakten. Ik vond dat kinderen beter verdienden, dus kwamen er geen...
Door omstandigheden wonen we in een huis dat ik van mijn familie heb geërfd. Mijn huis, dus hij betaalt niets... hij heeft een meer dan bovengemiddeld inkomen, maar naast internet, gas en elektriciteit 'kan' hij niets betalen. Hypotheek, verzekeringen, boodschappen, taxen... allemaal voor mij.
Geen geld voor fijne uitjes en vakanties vindt hij te duur... behalve als er vrienden mee gaan... dan kan het niet duur en luxueus genoeg zijn.
2x kanker... altijd alleen naar de scans, de chemo, de controle... het voelde zo eenzaam.

Maar loslaten is zo moeilijk... ik ben bang voor hoe hij zal reageren... de woede, de agressie, de dreiging... maar ik ben ook bang dat hij het alleen niet redt of zichzelf iets zou aandoen.

Ik dacht dat ik alleen hiermee worstelde... blijkbaar niet dus...

Liefs
I

Hoi Jesper,
Wat geweldig dat je een fijne partner hebt getroffen! Wel echt jammer die reactie over haar van je ouders. Vind het zelfs een beetje onaardig, misschien niet zo (bot) bedoeld door hen, maar wel een wat gevoelloze reactie zo komt het op mij over. Ik kreeg onmiddellijk het idee dat het een tamelijk autistische reactie van hen was! Met andere woorden zou het best zo kunnen zijn dat 1 van hen (of allebei) zelf autistische trekken/autisme heeft , want jij bent het naar eigen zeggen ook en autisme komt gewoon niemand aanwaaien: het is erfelijk en komt dus ergens voort uit de familie. Gewoon buffelen, doorgaan en je niet aanstellen met ingewikkelde dingen zoals je niet laten leiden door gevoelens komt neer op het leren onderdrukken van gevoelens, niet op het leren omgaan met gevoelens. Als je zo bent opgevoed dan kan ik me voorstellen dat je emotioneel bent afgestompt. In mijn opvoeding werd mij ook geleerd zo min mogelijk gevoelens te tonen (maar ik had ze wel! was alleen moeilijk ermee in contact te komen), en ben een traject/therapie van zelfinzicht/ zelfontdekking vol gevoelsleven ingegaan en moest het leren om ermee in contact te komen. Wat een rijkdom in het leven dat geleerd te hebben! Zoiets wens ik jou ook toe… Je ouders zullen sowieso hun uiterste best, naar kunnen, gedaan hebben in hun opvoeding van jou. Rest mij nog jou veel succes en geluk toe te wensen!

Yvon

Ik herken heel erg veel in jou verhaal.
Ik ben ook hooggevoelig en niet echt een makkelijke jeugd gehad.

Ik ben inmiddels getrouwd met mijn man met Asperger
(niet altijd makkelijk) ook mijn kinderwens laten varen.
Soms vind ik het moeilijk dan zie ik mensen met kinderen en in de ideale wereld had ik dat ook gewild maar nu denk ik. Het is de juiste keuze geweest.
Met kinderen(en dit weet ik zeker) was er een hoop stress bijgekomen en ik denk dat er veel terecht was gekomen op mijn schouders. Blijkbaar is dit mijn pad in het leven en kinderen passen daar niet in.
Ik wil ook geen kinderen nemen en er later achter komen dat het totaal niet werkt. Ik heb de beslissing heel bewust genomen daarom heb ik daar nu ook vrede mee.
Ik herken je gevoelens je bent niet de enige!
vind het knap dat je het besluit hebt genomen daar is zelfreflectie ook voor nodig!
Sterkte met alles

Dankjewel voor je reactie! Heel fijn om te lezen.
En wat een moeilijke beslissing voor jou ook.
Denk dat we een vermoeiende situatie hebben voorkomen. Je hoort vaak dat de (een van de) kinderen het ook krijgt wat weer extra stress geeft.
Maar blijft soms hartstikke lastig om niet dat ideaal plaatje te hebben!
Heel veel sterkte en liefs ❤️

Goede beslissing. Je mag trots zijn op jezelf want het zal niet gemakkelijk geweest zijn. Je hebt enorm veel problemen vermeden.

Een moeilijke maar toch de beste beslissing. Mijn man en ik zijn 20 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Ikzelf ben intussen emotioneel uitgeput, alleen de kinderen houden mij recht. Ik heb nu duidelijk met mijn man afgesproken dat we apart gaan wonen, ik trek het gewoon niet meer, het was dit of scheiden. Mijn man heeft dan toch voor het apart wonen gekozen. Hij komt vaak op bezoek en de kinderen zien het niet als een scheiding. Hun papa heeft gewoon wat meer ruimte nodig. Voor ons werkt dit prima.

Dag Linda, jouw verhaal klinkt me zo herkenbaar.Ik ( overgevoelig) probeer al 3 jaar te relateren met een toffe gast met het asperger, heel verstandig,heel ondernemend, een mega goede muzikant en fantastische klimmer!Zo perfect! Maar hier zit ik dan weer, alleen, in mijn mooie jurk voor me uit te staren, flink te zijn.Mijn tranen in te slikken.Een sterke onafhankelijke vrouw te wezen.Ik ben nu 39, heb mijn droom om nog een kind te krijgen opgeborgen in de kast.In het begin van de relatie twijfelde hij, maar nu weet hij het zeker: hij wilt geen kind.De relatie was in het begin als poezie en ik besloot dan maar ten volle voor de relatie te gaan zonder kinderen.3 jaar later is de poezie zoek inclusief mezelf en ben Ik niet gelukkig .Ik voel me heel vaak alleen en niet echt geliefd .Niemand gelooft me ook,met zo n fantastisch lief. Telkens opnieuw probeer ik er in te geloven in hem ,in ons. Goed dat jij de koe bij de horens hebt genomen en vooruit bent gegaan.Ik wacht nog steeds op een hand die me uit de drek trekt en die wrsch nooit zal komen....groetjes

Dag Loez,
Ik heb geen behoefte om mijn verhaal hier te delen, maar heb wel vaak nood aan een babbel met iemand in wiens verhaal ik me herken. Zin om contact op te nemen met elkaar?
Liefs, Ann

Dag Ann, bedankt voor jouw berichtje, ik heb al tot 2 maal toe gereageerd en mijn tel en mail in mijn reactie toegevoegd maar blijkb worden deze niet gepubliceerd! Je mag me zeker eens contacteren maar weet niet hoe.
Ik heb ondertussen de relatie beëndigd want ik kon niet blijven smeken om verbinding en liefde.Ik voel me opgelucht.Groetjes

Hoi Loez,

We hebben onze regelgeving kortgeleden aangepast. Voorheen verwijderden we de prive gegevens zoals email adressen en telefoonnummers. Nu laten we ze een aantal weken staan. Daarna verwijderen we ze alsnog, om misbruik te voorkomen.

Vriendelijke groet

Even een aanvulling: hij schuift de verantwoordelijkheid ook nog wel wat in mijn schoenen, nl dat ik had moeten zeggen dat hij zich had moeten wassen. Ik gaf toe dat ik mss wel altijd subtiel was, en dat ik het expliciet had moeten zeggen. Maar ik heb ook wel eens zo eens en dan expliciet geweest, soms ook gezegd van "hé je stinkt, doe deo op aub" of "kleed u om"

Die van de Tele-onthaal zei trouwens ook dat hij momenteel moedeloos is, moe door mijn gedrag en ik moe door zijn gedrag, dat ik daarom nu niets moet forceren of zo. Gewoon mijn problemen aanpakken en ondertussen vriendelijk blijven doen, en niet "zagen", ... hoe moeilijk het ook is.

Ja, sorry, ik weet het, enorm complex!!!

Wat een last ligt er op jouw schouders!

Zelf heb ik ASS (ook hoogfunctionerend) en mijn vriend ook. Wat voor ons heel belangrijk is is om overprikkeling te voorkomen. Wij weten wat ons veel energie kost en proberen dit zo goed mogelijk te plannen zodat we energie over houden om het huishouden en andere zaken te regelen. Krijgt je man hulp bij zijn autisme? Misschien is het goed om eens te kijken naar begeleiding zodat hij weet waar hij overprikkeld van raakt en dit beter kan voorkomen. Bij mij vraagt sociale activiteiten veel. Bijvoorbeeld verjaardagen. Ik plan in een weekend van een verjaardag geen andere sociale dingen omdat ik weet dat het me dan te veel gaat kosten en ik daarna inderdaad overprikkeld op de bank lig. 1 verjaardag, even van bijkomen en de volgende dag ben ik er weer.

Wat bij mij (en mijn vriend) ook heel goed werkt is een vast ritme en routine. We hebben ieder onze eigen taken en doen die heel zorgvuldig en trouw. Zo wast mijn vriend elke avond af en kook ik altijd. Mijn vriend doet NIKS spontaan in het huishouden (en uberhaupt). Ik moet het altijd aan hem vragen, maar dan doet hij het wel. Heeft jouw man dat ook? Hier duidelijke afspraken over maken (waarin de W-vragen beantwoord zijn; wie, wat, wanneer, hoe, waarom) kan hierin mogelijk helpen. Bijv; elke donderdagavond om 20:00u zet je de kliko aan de straat.

Ik vind het bijvoorbeeld echt niet erg om een keer het afwassen van mijn vriend over te nemen, maar ik moet het wel optijd weten. Als hij het aan mij vraagt op het moment dat het moet gebeuren kost het mij veel energie om te schakelen. Echter als een aantal uur van te voren al weet dat hij in de avond de af was niet kan doen en ik het dus moet doen is het geen probleem en kost het mij geen energie.

Wat betreft het praten: het klinkt mij een beetje alsof jij het prikkelfilter voor je man bent. Het is voor ons soms heel fijn om met iemand te kunnen praten die de wereld een stukje beter begrijpt dan dat wij de wereld soms begrijpen. Het kan helpen om duidelijk aan te geven dat je met liefde wil luisteren naar hem, maar dat het jou energie en tijd kost om dit te doen. Spreek dan af dat als hij het ergens over wil hebben hij dat aangeeft bij jou en dat je dan met hem een tijd afspreekt waarop je rustig naar hem kan luisteren. Spreek dan ook meteen af hoe lang je dit kan doen, 10 minuten, 30 minuten.

Hopelijk heb je hier iets aan! Het is veel uit eigen ervaring, maar elke situatie en elk persoon met ASS is natuurlijk verschillend. Vooral open met elkaar erover kunnen praten is enorm belangrijk. Verder; rust, ritme en regelmaat.

Sterkte!

Beste,
Alle begrip en herkenning!
Wij wonen ook in het Gentse. Onze dochter van 23 met lichte vorm ASS woont nog bij ons thuis. Zij wil ook graag mensen van haar leeftijd leren kennen maar dit verloopt idd. ook moeizaam. Kunnen onze dochters msshn eens afspreken? Wie weet klikt het wel...
Graag een seintje! Met dank,

Ik ben ook mama van een jongvolwassene uit de regio Gent met een dochter met ASS en normaal begaafd die op zoek is naar vriendschappen. Hier is zeker interesse om in contact te komen. Laat gerust een boodschap.

Hey Jo, ik ben geen ouder maar wel een jongvolwassene met autisme die op zoek is naar vrienden die op dezelfde lijn zitten. Ikzelf heb ook moeite met het maken van nieuwe vrienden. Ik ben onlangs alleen gaan wonen en ervaar dit ook als niet evident. Ik ben van Eeklo, dit is dus niet zo ver. Laat maar weten moest je dochter interesse hebben om elkaar eens te ontmoeten. Groetjes, Lena

Zorgen dat je toch duidelijke grenzen aangeeft(je hoeft niet alles te accepteren) en ik heb zelf ook gelukkig echt een eigen leven met fijne mensen om me heen.
Ga vaak wandelen met mijn hondje en doe dingen die ik echt leuk vind daar krijg je weer energie van.
Het lijkt me erg ongezellig als de 1 boven leeft en de ander beneden is er geen middenweg te vinden daarin?
dat hij bijvoorbeeld een paar uurtjes even lekker alleen is en daarna gewoon iets leuks doen?

Mijn man is ook erg dwingend, is niet graag alleen, gaat niet graag mee op stap ...ik ben op het punt dat ik de deur achter mij dichttrek en alleen op stap ga, los van de ruzies achteraf. Heb ook nog een leven. .en weet je wat, mijn man begint er aan te wennen...

Ik doe ook zoveel mogelijk mijn eigen ding. Als ik op hem moet wachten om samen leuke dingen te doen, is mijn leven sneller voorbij dan dat er wat gebeurt
...

10 daagse Vipasana meditatie in Dilzen Stokkem! Best zwaar maar het beste dat me ooit overkomen is in mijn leven. Helpt om de zaken klaar te zien en bevrijdt je van je gevangenis gevoel.
Beslist een aanrader

Ja! Vipassana is great!

Het is moeilijk, maar ik zou het niet doen. Als hij al niet kan werken en geen bijdrage aan het huishouden kan leveren, en als hij in die situatie al te veel overprikkeld is, dan gaat dat niet ineens anders worden als je een kind/kinderen hebt. Het wordt dan alleen maar erger. Dat hij leuk met zijn buurmeisje speelt zegt niets. Wij wisten niet dat mijn man autisme heeft, maar jullie weten dit wel.

Mijn man werkt wel en we hebben 2 kinderen. Maar hij kan totaal niet omgaan met het hebben van een gezin. Zijn eigen dingen gaan altijd voor. Zijn werk natuurlijk, maar hij gaat ook rustig koffie drinken en de krant lezen terwijl de kinderen het huis afbreken, of op tv zijn programma’s kijken terwijl de kinderen bijna naar bed moeten en nog even tv willen kijken. Hij kan zich niet aanpassen. Hij kan niet schakelen. Wij moeten als het ware om hem heen leven.

Hij heeft heel starre ideeën. Op een werkdag is het een werkdag en kan hij ook ‘s avonds niet iets anders doen, ook niet 10 minuten stofzuigen. Dus al dat soort dingen moet dan van hem in het weekend. Dus in plaats van dat je iets gezelligs doet met elkaar, gaat het weekend op aan boodschappen doen, koffie drinken en als ik geluk heb doet hij een dingetje aan het huishouden. Eigenlijk is het weekend voor hem om te ontprikkelen van zijn werk.

Over heel veel dagelijkse dingen hebben wij gedoe. Hij kan niet de kinderen in bad stoppen of hun haar kammen. Met emoties slaat hij de plank mis. Als ze overstuur zijn maakt hij het erger. Het lukt nauwelijks om met hem te praten over de opvoeding of als er dingen zijn met de kinderen op school. En de extra overprikkeling door de kinderen leidt tot heel veel irritatie en boosheid van hem. Ze mogen niks van hem en alles is teveel moeite.

Ook trekt hij zich veel terug. Willen de kinderen een spelletje doen, dan doet hij niet mee. Denk ik dat hij de kinderen naar bed brengt, dan rennen zij daar rond en zit hij achter zijn computer. Hij zit ook elke avond de hele avond achter zijn computer, heel ongezellig.

De continue overprikkeling leidt er ook toe, dat hij met sommige dingen niet meer tot uitvoering komt. Dingen van de to do list zeg maar, onderhoud van het huis, opruimen, de tuin doen, kleren kopen met de kinderen, sinterklaasavond of een partijtje regelen, administratieve dingen, een telefoontje plegen..

Het is niet alleen dat je er uiteindelijk alleen voor staat. Je hebt dan ook de vader van je kinderen in huis die (ongewild) een normale opvoeding ondermijnt en dat geeft veel extra problemen.

En niet te vergeten: autisme is erfelijk, dus je loopt grote kans dat je kinderen het ook hebben. En dan loopt je leven echt heel anders dan je je had voorgesteld.

Ik heb bewust de keuze gemaakt geen kinderen te nemen.
Ik weet als wij daar wel aan beginnen er grote problemen komen.
Mijn man is snel moe,snel overprikkelt en alles moet structuur hebben.
Met een kind gaat dat niet. Kinderen huilen veel ook in de nacht en ik weet zeker mijn man gaat dat niet trekken.
Ook wil ik het kind niet opzadelen met een egocentrische keuze.
Als ik alleen aan mezelf had gedacht had ik misschien wel kinderen genomen maar ik weet zeker continue ruzie tussen papa en mama vanwege de stress lijkt me vreselijk voor een kind.
Ben zelf een kind dat getuigen is geweest van ruziende ouders wil dat zelf niet.
Als er grote twijfels zijn(je kan niet terug met deze keuze)
mijn advies is denk er alsjeblieft heel goed over na.
Het is niet alleen een keuze voor jezelf maar ook toekomstige kinderen.
Onze psycholoog had als advies gegeven dat het zwaar zal worden met kinderen. Ik twijfelde maar heb nu definitief de keuze gemaakt geen kinderen te nemen.

Beste Annoniem 2001

Sommige hier zijn al veel langer samen met hun partner. En wat iniddels veel heb gelezen en ook in mijn ervaring is dat het voor de partner zonder autisme (ass) erg zwaar kan zijn en vaak is. Het gevoel dat jij de leiding moet nemen, alles komt op jouwn schouders neer. Ondanks je eigen issues/bagage en eventuele trauma's en in jouw geval depressie. Is het belangrijk dat jij jezelf niet verlielst. Dat jij je grenzen hebt. Dat jullie als stel goede communicatie hebben en ook hulp zoeken van een goede therepeut. een die hem kan helpen voor tools en omgaan met zn ass en ook voor jou met je depressie.

Het is allemaal al best pittig en ook gezonde relaties gaat niet alleen over rozen en manenschijn. In elke fases zijn er hobbels en hopellijkj kan je partner dat samen jou overkomen. en bepaalde stukken dien je als zelfstandig te doen, maar wel met steun. klinkt makkelijk valt soms tegen om daar naar te leven. Zijn ass gaat niet weg het enige is dat julile er beide mee leren omgaan. Al dien je voor jezelf aftewegen of je voldoende er uithaalt que energie en liefde. Dat kan niemand voor jou bepalen.

En waarschijnlijk kan therapie helpen om het gesprek aan te gaan que die ene ruzie, waarom was die zoveel heftiger wat heet laten exploderen en wat voor inmpect heeft op jullie beide gehad? Het verplaatsen in de ander het oppikken van iedereen emoties en geen onderscheid kunnen maken is ook iets wat hoort bij ass.

Wat je ook doet, kies voor jou geluk. en kunnen jullie samen gelukkig zijn en wat is daar voor nodig? daar moeten jullie achterkomen en soms heb je daar hulp voor nodig.

succes en veel sterkte en er zijn verschillende plekken waar jij je verhaal kan doen en luisteren oor kan vinden.

Anoniempje82

Mijn autistische partner liegt ook en als ik hem erop betrap, zal hij het nooit gewoon toegeven maar erover heen praten of soms ook radiostilte....

ik heb via een auticoach moeten leren dat ik de klusjes/ huishouden taakjes op schema moet zetten( wij hebben een white board)
Ik bekijk dagelijks met mijn man wat er moet gebeuren en dan kan hij het goed uitvoeren.
Met mijn zoon moet ik trouwens hetzelfde doen dus ik ben wel even bezig.
Wat ik vergeet op te sommen, wordt niet gedaan.
Dit is frustrerend maar vroeger gebeurde er helemaal niets dus toch al een stap vooruit.
Ik voel mij ook dikwijls leeg en moe, je moet alles vragen, elke dag terug opnieuw.
Hij is een super lieve man en ik blijf voor hem vechten maar het is heel moeilijk.
De echte steun waar je zo naar verlangd komt er niet en dat is een rouw proces.
Ik hoop dat jullie een manier vinden.

Omg ik weet niet hoe oud dit bericht is maar het is echt typisch mijn verhaal....
Mijn lijf en geest zijn op.....totaal leeg.....

Diagnose ' licht autisme' bestaat niet.
Je hebt autisme of je hebt het niet.

Ga serieus naar de huisarts! In de tussentijd, jij bent de baas niet die stem. Je mag het er gerust mee oneens zijn.

Hoi , ja heel herkenbaar. Mijn vriend vertoont ook stiekem gedrag en weet het ook altijd weer bij mij te leggen met ja anders was ik bang dat je me niet meer leuk vond of ik durfde het niet te zeggen of was het vergeten of is niet belangrijk.... hij weet er altijd wel een soort van geloofwaardig verhaal van te maken zodat je jezelf ook nog enigzins schuldig voelt of een zeurpiet. Het is lekker gemakkelijk om anderen en zijn autisme de schuld ervan te geven. En ook al hebben zij het niet gemakkelijk maar wij nog minder. De kwaliteit van ons leven gaat denk ik sterker achteruit dan dat van een auti , gezien wij telkens de kar moeten trekken met de nodige frustraties, stress , eenzaamheid , onbegrip e.d . Ze moeten hulp zoeken en anders maar geen relatie denk ik nu. Heel moeilijk want we houden van onze partner maar er blijft straks niks meer over van ons behalve wrok e.d . Je zelfvertrouwen gaat erg achteruit , dat is niemand waard! Er zijn genoeg mensen met autisme die wel meewerken en er echt iets aan willen doen om de relatie te verbeteren. Ik wens je heel veel sterkte in je keuze. Liefs

Leontien, bedankt voor de tip! Ik heb het teruggekeken en ow wat herkenbaar! Mooie maar heftige uitzending.

Geestje, goed dat je voor jezelf gekozen hebt! Zonder kinderen was ik ook al weggeweest inderdaad. Ik weet echt niet hoe ik hem aan het verstand kan brengen hulp te zoeken.. ik ga je verhaal even lezen!

Leontien, bedankt voor de tip! Ik heb het teruggekeken en ow wat herkenbaar! Mooie maar heftige uitzending.

Geestje, goed dat je voor jezelf gekozen hebt! Zonder kinderen was ik ook al weggeweest inderdaad. Ik weet echt niet hoe ik hem aan het verstand kan brengen hulp te zoeken.. ik ga je verhaal even lezen!

Dit lijkt mij meer adhd dan autisme( informatie niet snel genoeg kunnen verwerken en ws ook niet goed kunnen focussen!) Ik heb zelf ADD en herken er veel in!

Hoi! Ik denk niet dat dit met ADD te maken heeft , hoewel mensen met ADD wel perfectionistisch en creatief zijn. Ik kan me wel voorstellen dat iemand met ADD dingen op een manier doet die voor hem logisch zijn en als iemand dat dan op een andere manier doet, ze een error krijgen omdat ze de logica er niet van begrijpen omdat iets gemakkelijker kan en wordt dan al snel iets als klunzig gezien. Maar dat dit en dat niet goed is en maar klagen is denk ik toch autisme o.i.d . Mensen met ADD zijn vooral dromerig, druk in het hoofd, komen vaak te laat, zijn heel creatief en perfectionistisch en ook wel chaotisch en willen energie kwijt. Daarentegen iemand met autisme of bipolair , zijn meestal traag met dingen, bijv: een uur lang doen over de afwas etc. Nergens zin in, niet uit eten willen of op een terrasje vanwege de de drukte op terras . Gefocust op 1 ding en alles ervan willen weten. Negatief naar de buitenwereld, woedeuitbastingen om helemaal niks. Het kan een blik zijn die je geeft of een woord wat verkeerd valt en dan zijn de rapen gaar! Heel onlogisch in denken en heel ver gaan in dingen omschrijven, hele langdradige verhalen over God en oorlog en het nieuws. Terwijl het ook in 1 zin kan worden gezegd. Het gaat echg nergens meer over op een gegeven moment en dan dwaal je automatisch af met je gedachten omdat het niet boeiend meer is . Ik denk echt dat dat een vorm van autisme is. Ik ken veel mensen met ADD . Maar zij willen juist teveel dingen doen haha! En ja daar kun je wel moe van worden. Maar zoals ik jou hoor dan lijkt het me geen ADD, maar eerder een vorm van autisme of iets anders...Pddnos heb ik vaker gehoord of asperger met dat soort klachten. Ik begrijp je frustraties hierin want je kunt er idd geen vinger op leggen. Niks is logisch meer. Ik zou wel hulp zoeken mocht je verder met hem willen gaan. Maar als je kinderen met hem wilt en hij zoekt geen hulp dan sta je er helemaal alleen voor als ik je verhaal lees. Het hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Maar ik zelf ben altijd van mening dat als het met z'n tweetjes al niet lukt dat het niet gaat veranderen met kinderen. Hij zal zeker lief zijn voor de kinderen maar ik ben bang dat je uiteindelijk voor alles alleen gaat staan. Ik hoop dat je de juiste keuze maakt en wens je heel veel sterkte! Liefs

Ik denk niet dat het komt door ADD.. Ik heb zelf ADD en mijn moeder en zus ook, maar dat starre en rigide komt daar niet perse bij voor.. wel het soms overprikkeld raken van chaotische omgevingen. Als dochter van een vader met (licht) autisme herken ik wel heel veel in je verhaal. Alles moest op zijn manier, geen inlevingsvermogen, zeer rigide denkpatronen, maar vooral het eeuwig moeten aanpassen aan hem en zijn (voor mijn gevoel extreme) koppigheid. Ook werd en weinig liefde getoond, dit ging hooguit via praktische zaken(dingen voor me regelen, doen) Gaat het niet zoals hij het ziet dan volgen er woede uitbarstingen. Als kind van zo’n vader heb ik het dan ook zeer zwaar gehad, want ik mocht me dus ook niet ontwikkelen zoals ik was, ik moest me voegen naar hem.. Het heeft me heel wat therapie gekost om mijn zelfbeeld weer op de rit te krijgen al volwassene.. Toch zag ik wel dat het onkunde was bij mij vader en geen narcistisch pestgedrag, hij kon gewoon niet anders.. Ik zou het je persoonlijk afraden om kinderen met zo iemand te nemen, je staat er dan alleen voor en je kind mag geen enkele spontaniteit laten zien..

Succes ermee en groetjes.

Alles wat je beschrijft vind ik enorm herkenbaar. Mijn vriend is gediagnosticeerd met ASS en ik zit met exact dezelfde vragen. Ik kan je dus niet helpen met een antwoord vinden op je vragen, maar misschien doet het wel deugd om te weten dat je niet alleen bent in deze situatie.

Wegwezen! Ik heb een man met Ass en een heel leuk kind samen. Maar als ik het over mocht doen, had ik verder gezocht naar een leukere, positievete partner. Je blijft altijd een beetje alleen in zo n relatie.

Lieve LIES,

Het lijkt net alsof ik het verhaal van mijn zoontje lees. bedankt voor het delen. Hoe gaat het met leren bij jouw zoontje? mijn zoontje vind begrijpend lezen en verhoudingstabellen moeilijk.

Ik herken je verhaal en begrijp het allemaal heel goed.
Communicatie is met iemand met Autisme heel erg moeilijk.
Ook is het vaak moeilijk voor deze mensen om goed te reageren op bijvoorbeeld je gevoelens,emoties.
Had ook van mijn psycholoog gehoord dat er een speciale behandeling is voor mensen met autisme(om beter bij hun gevoel te komen) mijn man is daar nu mee bezig dus ik ben erg benieuwd. Communicatie is het punt waar het heel vaak mis gaat. Mijn man vergeet soms ook dingen met mij te overleggen.. zoals een tijdje terug wilde hij veranderen van provider en uiteindelijk werkte het een hele tijd niet na behoren. Ik was best wel kwaad omdat hij dit allemaal niet met mij had overlegt.Dit soort dingen komen heel erg vaak voor. Ook dat van die burnout is voor mij heel erg herkenbaar. Mijn man kan door zijn autisme moeilijk grenzen aangeven. Soms werkt die veel te veel en ik moet hem altijd daarvoor waarschuwen. Hij heeft een aantal jaar geleden een burnout gehad. Wat ik je kan mee geven is zoek goede psychologische hulp en die speciale therapie(om dichter bij emoties te komen) kun je misschien navraag na doen. Kijk ook uit dat je niet net als ik helemaal oververmoeid raakt want dan liggen dingen als een burnout en depressie ook op de loer.
Praat er ook over met mensen waarmee het kan en die naar je luisteren dat scheelt ook een hoop. Liefs Leontien

Herkenbaar Leontien, hij schrijft nu dingen op in het begin op losse briefjes. nu op de tegels op de muur en in een boekje. helaas nog niet in zn telefoon/agenda. want hij weet dat hij afspraak heeft maar dan niet wanneer. Als het al een vooruitgang. hij had ook heel lang de vloer in de keuken kapot. en ik heb een visuele beperking dat gaat niet goed samen. ik kreeg hem eindelijk zover voordat mijn broer kwam om de vloer te maken vorige zomer. ik heb hem gestimuleerd om zn woonkamer de schilderen, hebben we samen gedaan en her ingedeeld. hij is er super blij mee, maar kon zich er zelf niet toe zetten. hij laatst voor het eerst met de ov naar mij gekomen. heel drama vooraf en daarna van ik kom niet en alleen omdat stressvol is en spanning geeft en de reis zelf veel prikkels geeft. uiteindelijk heb ik dat los gelaten. en de dag dat hij zou komen gevraagd ben je er klaar voor en laat je nog even weten met welke trein je komt. En toen kwam hij zonder gedoe. alleen dan gaat hij naar huis en paar dagen later moeten alles er weer uit en krijg ik de volle lading met alle oude koeien. ik ga er even tegen en in en daarna reageer ik even niet meer. hij gaat binnenkort beginnen met psycho-educatie en lot genoten contact, ik ben heel benieuwd wat dat met hem gaat doen.

Korte aanvullig: komende week heb ik een intake bij de GGZ om te kijken hoe er voor mij hulp kan komen. Hopelijk gaat dat wat opleveren.

Tja mijn ex ging weg en ging trouwen met een vrouw. Maar ja ... mijn autisme was er ook wel.
Denk niet dat het veranderd.
Hij leert 5% bij en je wenst 40 a 60%.
Je gaat van een 2 naar een 2.5 en je wilt minimaal een 6 en liever een 8.
Mijn idee dus ...hopeloze zaak! Kappen er mee.
Ben je duurzaam tevreden met een 2.5?

Ik begrijp je..... Het voelt alsof je moet kiezen tussen kwaden.... Ik heb de antwoorden niet. Ik wil zo graag dat mijn man en ik samen verder kunnen en ondertussen blijft er nog maar weinig over van mezelf en teer ik steeds verder weg

Ach lieve Radeloosje!

Ik herken zoveel in je verhaal. Wat is het eenzaam. Doordat er 1 van onze kinderen is gediagnosticeerd met autisme en ik op een lotgenoten forum kwam begreep ik het pas. Wij zijn al 30 jaar bij elkaar. 7 jaar geleden werd er bij ons kind van toen 16 jaar autisme geconstateerd. Eindelijk snapte ik waar ik tegenaan liep de boosheid, het niet kunnen meevoelen, er zo alleen voor staan in de opvoeding, het ‘uit’ staan na het werk, totaal onbereikbaar. Alles lag altijd aan mij. Relatietherapie liep niet, ik kreeg de schuld in mijn schoenen geschoven. Mijn man kan praten als brugman en iedereen vind het een charmante en sociale man. Door de diagnose bij ons kind en een lotgenoten contact zijn mijn ogen open gegaan. Hij is zeer intelligent daardoor verbloemd hij heel veel. Is directeur en daar lopen ze met hem weg. Maar thuis is het andere koek. Het was een lange weg om hem duidelijk te maken dat hij autisme heeft. Na 5 (!) therapeuten ( waarvan sommige ook scheiden als oplossing gaven) hebben we nu eindelijk een goeie die echt wat bereikt bij hem. We zijn samen in therapie en ik leer veel. De therapeut waar we heen gaan is Tienwerk in Gouda. Ik weet niet waar je woont maar echt lieve lotgenoot zoek een therapeut want je hebt echt handvatten nodig om met dit spectrum om te gaan en het vol te houden. Wij gaan samen maar je kan ook alleen gaan om te leren ruimte in te nemen en het te begrijpen. Volgens mij kan het ook online. Het is wel particulier. Ik wil er ook voor gaan omdat mijn man echt wel heel lief is. En ik bij ons kind zie dat het geen onwil is maar onkunde.
Wat tips die ik leer:
Zorg heel goed voor jezelf!
Het ligt niet aan jou.
In het gedoe van wanneer kan ik wat zeggen, wat is het goede moment? (wat ik ook zo herken! ) Ga zeggen: Wanneer heb je tijd voor mij, ik wil wat zeggen tegen je en dan ook nog hoe wil je dat ik dat tegen je zeg? Vooral als je het weer als een boomerang terugkrijgt. ( wat ook zo herkenbaar is!)
Ik lees dat je nu ingeschreven staat bij Ggz. Is de wachtlijst niet heel lang?

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid met een dikke knuffel van een lotgenoot 😘

Ga niet af op dit forum. Hier wordt een compleet verkeerd beeld van autisme gegeven door vaak gefrustreerde vrouwen. Als je meer wilt weten zoek een echt autisme forum op en ga met die mensen in gesprek. Je hebt daar ook een partner forum waar je vragen kan stellen. Dit is meer een forum waar vrouwen in een slechte relatie alles op autisme gooien zonder zichzelf er echt in verdiept te hebben.

Lieve mensen, ik herken dit zo erg. Hier de complicatie dat er twee jonge kinderen in het spel zijn. Het ouderschap en de baan is eigenlijk teveel voor papa, maar toegeven zal hij niet doen. Gevaarlijke situaties, onoplettendheid, bagatelliseren dat er iets aan de hand was. Nooit excuses aanbieden, laat staan reflecteren..wat moet ik doen? Of het nu gaat om niet handelen als er een kind wegliep (4 buren gingen zoeken, ik bleef bij jongste en hij zei: het komt allemaal goed, die komt vanzelf terug). Of om een zware verpakking van de vliering naar beneden gooien terwijl er kinderen onder lopen op de overloop. Geen waarschuwing, niet even roepen, niks. Waar moet ik hulp krijgen? Hij staat niet open voor diagnose of hulp bij zichzelf. Hij wordt alleen maar heel boos op mij als ik hem aanspreek of ergens over begin. Praten is moeilijk, doet hij niet. Hij praat wollig, komt niet tot een punt en geeft alleen maar aan dat hem de vorm van communicatie niet bevalt. Daarmee kom je nooit over de kern van het probleem te praten.Waar kan ik hulp krijgen voor mezelf en de kinderen? Heeft iemand hier ervaring mee?

Heel herkenbaar, wij maken dit mee met onze jongvolwassen zoon. Zelfreflectie zit er gewoon niet in, en aanval is de beste verdediging. Zoek hulp, via de huisarts bijvoorbeeld. Er zijn organisaties die ook het gezin kunnen helpen, via de gemeente (WMO) kun je doorverwezen worden. Heel eerlijk, ik vind het slopend, leven met iemand met autisme. En de persoon met autisme heeft dit allemaal niet door, dus het is ook nog eens behoorlijk eenzaam. Dit kun je echt niet alleen, er is echt hulp. Heel veel sterkte.

Dit is een eenzijdige manier van kijken. Degene met autisme heeft het heel vaak absoluut wel door maar is zwaar overprikkeld. En daarnaast zeg je dat je een jongvolwassen zoon hebt , dat maakt het inleven in anderen nog moeilijker omdat de hersenen nog niet volgroeid zijn . Probeer het niet teveel op jezelf te betrekken, het is zijn frustratie die hij uit omdat hij waarschijnlijk teveel moet maskeren en overprikkeld is. Zorg voor jezelf en wees mild en lief voor jezelf , je doet het goed en je mag er zijn zoals je bent wat je zoon ook zegt . Zijn waarheid is niet waarheid slechts een interpretatie. Daar hoeft hij het niet mee eens te zijn en ook geen toestemming voor te geven , dat zijn gewoon de feiten. Autisten hebben gevoel , heel veel juist omdat ze vaak de prikkels niet kunnen filteren terwijl wij dat wel kunnen. Zie het niet als aanvallen maar als uiten van hun eigen frustraties .

Ren weg!!! Je gaat er aan onder door. Relatie is niet in balans en uw man heeft zicht niet mee ontwikkeld met u en wilt dit ook niet.

De kans is groot dat het niet veel anders gaat worden.
Als er kinderen of ziekte in het gezin erbij komen of andere tegenslagen is de kans groot dat de “partner van “ steeds meer verantwoordelijkheden moet overnemen en eventueel steunsysteem (familie /vrienden) regelmatig moeten bij springen. Is dit wat je wilt?

Een relatie met een autistisch man is niet onmogelijk, maar je levert wel veel in. Emotionele wederkerigheid blijft lastig.

Na 12 jaar voel ik mij erg eenzaam. Hij doet zijn best, maar meer kan hij niet geven. Met de kennis achteraf had hij waarschijnlijk niet opnieuw voor een gezin gekozen. Alleen werken en achter de computer online gamen had hem een makkelijker en gelukkiger leven gegeven.
Ik haal mijn geluk buiten het huwelijk (werk, hobbies en vriendinnen) om mezelf staande te houden voor de stabiele thuis voor de kinderen.

Ik herken je verhaal.
Ik heb mijn partner voor de keus gesteld:
Laat je testen op autisme, anders ga ik weg.
Heeft zich laten testen, en inderdaad.
Autisme.
Ik ben bij hem gebleven, hij is er mee geboren.
Hoewel ik nu begrip heb, is het nog steeds moeilijk om elke dag rekening met zijn gedrag te houden.
Veel sterkte.

Mijn ervaring met een partner met autisme is dat dit is wat het is. Hij gaat never nooit veranderen, dat kan hij simpelweg niet. Als hij inzicht heeft in zijn autisme zou hij, omwille van jou, dingen aan kunnen leren. Maar als ik je verhaal lees denk ik niet dat hij dat gaat doen. Het is moeilijk en eenzaam om een relatie met iemand met autisme aan te gaan. Als ik jou was zou ik goed nadenken of je genoeg van deze man houdt om deze relatie voort te zetten. Het spijt me dat ik niet positiever kan zijn. Ik wens je heel sterkte.

Ik voel mij net als jou. Wij hebben een kind van 13 met autisme. En ik vermoed zelf ook dat mijn vriend dat heeft. Zoon heeft vaak uitbarstingen, en reageerd dat vaak op zijn jongere zusje en op mij af. hij vraagt eigenlijk nooit hoe het met me gaat. Een knuffel, of erover praten met mij zit er niet in. Zijn leven gaat dan door.
Ik voel me dan ook vaak eenzaam terwijl het gezin gewoon thuis is. Ik denk ook dat het nooit over gaat. Maar probeer wel de laatste dagen mijn vriend te vertellen, dat ik het fijn zou vinden dat hij mij dan ook even vraagt van ' hoe gaat het'

Ik heb zelf geen kinderen (bewuste keuze) omdat mijn man Asperger bleek te hebben.
Ik heb aan de psycholoog eerlijk gevraagd hoe het er dan kan uitzien omdat ik me zorgen maakte(de problemen waar jij mee zit) dat alles terecht zou komen op de schouders van de partner.
Ik ken zelf ook nog een gezin(man blijkt ook autisme te hebben) en de vrouw daar van het gezin doet alles...(zit ook tegen burnout aan) Het enige advies dat ik je kan geven(iemand zonder kinderen) Is misschien je verhaal te delen met een huisarts of psycholoog(ook goede vrienden) mensen die naar je kunnen luisteren en advies kunnen geven of eventueel kunnen bijspringen indien nodig.
Ik weet nog dat ik vroeger lijstjes maakte voor mijn man als ik weg was(huishoudelijke taken) maar helaas werkte dit ook niet altijd de helft was vaak niet gedaan.
Ik weet niet in hoeverre dit bij jou man kan helpen? om een soort van lijstje te maken waar die dan op terug kan vallen en wat er gedaan moet worden.
Dit is het enige advies dat ik je kan geven.
veel sterkte! en denk aub ook heel goed om jezelf en ontspanning is echt nodig. Ik heb geen kinderen maar zelfs zonder kinderen is het soms echt zwaar en heb ik echt behoefte aan tijd voor mezelf en leuke dingen.

Hai ik ben een meisje van 19 en er is bij mij op m’n 14e autisme vastgesteld. Ik heb nu geen vrienden en voel me meer alleen dan ooit tevoren. Ik snap je precies

Naww das niet fijn ik heb ook niemand of iedreen doet zich voor als vriend maar later doen ze dan plots nep of ben je gewist ofzo of niemand begrijpt je dan of zegt dat voor rate dingen heb je alemaal. Meschien als je een wil praten ofzo maar dat mag je zelf kiezen of je dat zou willen

Kijk eens op community.join-us.nu Join Us is een is een organisatie voor jongeren die zich wel eens eenzaam voelen. Je kan er nieuwe mensen ontmoeten en ze organiseren leuke activiteiten.

Hoi, mijn echte naam is niet Revan. Maar ik blijf liever anoniem hierop. Ben een jongen van ook 21 en ik was op mijn 4de al gediagnosticeerd met autisme. Ik heb me altijd afgevraagd of dat resultaat wel echt klopte aangezien ik zo jong was toen en ik merk er nu heel weinig van zelf. Toch heb ik zelf ook wel rot ervaringen gehad met vrienden en heb wel behoefte aan meer contact met iemand. Ik zou best in contact met je willen komen hoor, Joa. Laat maar even weten als je dit leest en waarop we dan kunnen praten :)

Umm ik kan overal wel maar mag je hier op dit forum dingen zeggen van contact geheven ruilen wand ik ken niet allez van dit forum dit werd aangeraden van mijn hulp meschien hier je verhaal doen en zien of iemand de zelfde ervaringen heeft of de zelfde gevoel

Ik weet niet. stuur me maar iets op ***************

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Hoe gaat het nu met je?

Eerlijk gezegd klinkt het meer alsof hij jouw "gezaag" gewoon beu is

Ik begrijp dat je het niet van hem begrijpt zijn reactie.
mensen met autisme zijn soms heel erg moeilijk in (praten) gevoelens uiten en in plaats van bijv te praten gaan ze dan gesprekken uit de weg of gaan dan helemaal nergens meer op in.
Ik heb zelf een partner met autisme en herken het heel erg(zijn familie is trouwens ook autistisch) Gelukkig heeft mijn partner goede therapie gehad en inmiddels communiceert die ook veel beter.
Heb zomaar het idee dat er wat bij hem speelt maar in plaats van te reageren gaat die negeren is voor jou heel frustrerend.
Als ik jou was zou ik duidelijk tegen hem zeggen dat je er erg mee zit dat je niets meer hoort en graag duidelijkheid wilt wat er aan de hand is.
Hopelijk reageert die

Lief. Dank je wel. Helaas krijg ik geen contact. Appjes worden niet geopend. De telefoon niet opgenomen en de deur niet geopend

Beste rene

Het is juist erg goed dat je emoties voelt......
juist geen emoties hebben of niet kunnen huilen is erg ongezond.

Ik begrijp dat dit nu voor jou nieuw is... maar ergens is het goed dat je emoties hebt en die ook toont.
Je hoeft niet altijd sterk of vrolijk zijn,

Er is waarschijnlijk een soort opening gekomen en nu ben je misschien bepaalde dingen in je leven aan het verwerken.
Sommige mensen zijn heel afgevlakt in emoties(nooit verdrietig of nooit erg blij)
Ik vind het juist gezond als mensen verdrietig zijn of emotioneel of weleens boos dat hoort gewoon bij mens zijn.
Ik begrijp dat het voor jou allemaal nieuw is en beangstigend is en als dat zo is kun je misschien deze gevoelens delen met iemand of met een therapeut.

Zó herkenbaar jullie verhalen! Ik ben al 9 jaar samen met mijn partner met ASS. Zelf ben ik ook HSP. Deze combinatie komt idd zeer vaak voor. Het bot reageren op een rustige vraag van mij is hier ook wel degelijk het geval. Op dit moment zijn wij op vakantie in Frankrijk; deze ochtend gingen we naar een marktje om wat rond te slenteren ( ik vind dat eens leuk om te doen). Mijn man liep van bij het begin met een zeer lang gezicht, en gaf commentaar op alles en iedereen. Wanneer ik vraag of hij moe loopt, krijg ik een geïrriteerd antwoord terug. Ik weet dat dergelijke activiteiten niet aan hem besteed zijn, maar ik wil mezelf niet continu wegcijferen voor hem. Vervolgens verwijt hij mij dat ik niet lief doe tegen hem.. Deze situatie is 1 van de zovele gelijkaardige situaties .. Alles verergerd x10 wanneer hij moe loopt. Dan mag ik mij nog zoveel in bochten wringen... niets helpt. Wat Leontien zegt klopt; hem eens assertief een spiegel voorhouden helpt! Alleen gaat een HSP ( die zelf zo een groot inlevingsvermogen heeft in anderen) er soms van uit dat hij dat toch moet inzien hoe dergelijke interacties ontstaan?? Naast dit alles is hij een hele lieve en betrouwbare man die geen vlieg kwaad doet. Mensen met ASS hebben énorm veel tijd alleen nodig.. als ze bot reageren zijn ze té overprikkeld.. dat is wat ik ervaar na 9 jaar samen te zijn..

Echt opvallend in vergelijking met de andere onderwerpen hier.

karel

Moeite met veranderingen hebben kan horen bij autisme maar dit hoeft niet zo te zijn.
Ik ken meer mensen die niet houden van veranderingen maar niet autistisch zijn.
Alleen een therapeut kan beoordelen of je wel of geen autisme hebt.
Bij autisme horen meer symptonen dan enkel moeite met veranderingen hebben.
Ik ben hooggevoelig maar ik heb ook moeite met veranderingen ik hou niet van teveel spannende dingen in mijn leven behalve dan mijn emigratie plannen maar dat is voor een goed doel.
Ik denk dat bepaalde dingen van vroeger je een goed gevoel geven of een veilig gevoel en dat je daarom hunkert naar die gevoelens en dat probeert vast te houden. Nogmaals als je echt wilt weten of het te maken heeft met autisme kan enkel een psycholoog daar antwoord op geven.

Zó herkenbaar jullie verhalen! Ik ben al 9 jaar samen met mijn partner met ASS. Zelf ben ik ook HSP. Deze combinatie komt idd zeer vaak voor. Het bot reageren op een rustige vraag van mij is hier ook wel degelijk het geval. Op dit moment zijn wij op vakantie in Frankrijk; deze ochtend gingen we naar een marktje om wat rond te slenteren ( ik vind dat eens leuk om te doen). Mijn man liep van bij het begin met een zeer lang gezicht, en gaf commentaar op alles en iedereen. Wanneer ik vraag of hij moe loopt, krijg ik een geïrriteerd antwoord terug. Ik weet dat dergelijke activiteiten niet aan hem besteed zijn, maar ik wil mezelf niet continu wegcijferen voor hem. Vervolgens verwijt hij mij dat ik niet lief doe tegen hem.. Deze situatie is 1 van de zovele gelijkaardige situaties .. Alles verergerd x10 wanneer hij moe loopt. Dan mag ik mij nog zoveel in bochten wringen... niets helpt. Wat Leontien zegt klopt; hem eens assertief een spiegel voorhouden helpt! Alleen gaat een HSP ( die zelf zo een groot inlevingsvermogen heeft in anderen) er soms van uit dat hij dat toch moet inzien hoe dergelijke interacties ontstaan?? Naast dit alles is hij een hele lieve en betrouwbare man die geen vlieg kwaad doet. Mensen met ASS hebben énorm veel tijd alleen nodig.. als ze bot reageren zijn ze té overprikkeld.. dat is wat ik ervaar na 9 jaar samen te zijn..

Beste Evert.

Ik vind jou zin (stukje)

ALs je in een relatie zit met iemand met ass en je ervaart daarin dat je ondergesneeuwd wordt, dan passen jullie gewoon niet bij elkaar. Ik heb 3 relaties gehad voordat ik iemand vond die wel bij mij past. Iemand die mij accepteert zoals ik ben en die ik accepteer zoals hij is.

Wel heel erg kort door de bocht en zwart/wit.
Ik weet niet hoe lang jij al samen bent met je huidige relatie?
Ik al meer dan 12 jaar.
Ik wist niet eens dat mijn man autisme had hij had nooit een diagnose gekregen ook omdat zijn familie altijd alles heeft ontkent dat er iets loos kon zijn. Met name dat de relatie vorderde begon mij bepaald gedrag op te vallen en uiteindelijk zijn we bij een psycholoog beland die al vrij snel doorhad waar we mee te maken hadden.
of je nou wel of niet past bij elkaar(wij hebben ook veel dingen gemeen) zoals genieten van de natuur en de rust.
Hoe je het ook went of keert(herken ook veel van de verhalen hier van andere vrouwen) in het dagelijks leven zijn er veel dingen die(als ik voor mezelf spreek) moeilijk en vermoeiend zijn. Ik heb bijv een auto immuunziekte waardoor ik snel moe ben. Mijn partner ziet bijvoorbeeld rommel niet(en maakt ook snel rommel) ook huishoudelijke taken moet je constant aansturen of klusjes in huis anders gebeurd het gewoon niet. Ook dingen bespreken vergeet die vaak of afspraken doorgeven(slecht communiceren) en zo zijn er nog tig van die dingen die wel degelijk te maken hebben met zijn autisme,
dat heeft niets te maken met elkaar wel of niet accepteren.
het is logisch dat een partner van die probeert de gaten op te vullen op een duur oververmoeid is.
Jij zegt heel makkelijk dan passen mensen niet bij elkaar en moet je ermee stoppen?
sorry? maar iemand in de steek laten omdat die autisme heeft is denk ik ook niet echt de bedoeling.
Ik weet dat die autisme heeft daardoor begrijp ik dingen ook maar het wil niet zeggen dat ik het af en toe niet behoorlijk zwaar vind lijkt me niet meer dan logisch (en het af doen met klagen vind ik ook nogal bot)
dus in jou optiek vind jij hier alle partners van klagen? misschien moet je eens met ons leven ruilen en dan kijken hoe je erover denkt.
Dat jij een partner hebt gevonden die blijkbaar niet klaagt is alleen maar fijn voor jou maar ook dat kan in de loop der tijd/jaren gaan veranderen.
Ik vind jou opmerking over dat de partners van klagen heel zwart/wit en erg kort door de bocht.

Evert....

Mensen kiezen trouwens niet voor een wel of niet autisme relatie
Mijn man heeft nog maar net een Diagnose(sinds 2 jaar)
je zegt vraag jezelf af of je wel of niet in een Ass relatie wilt zitten
Net of mensen daarvoor kiezen.

Als je al langere tijd bij elkaar bent en getrouwd en er is een diagnose dan zeg je niet... het wordt mij te moeilijk ik stop er nu mee(ik spreek voor mezelf)
Ik heb wel gezegd als dingen niet verbeteren(jaren terug ging het heel slecht) dan stop ik ermee.
De psycholoog heeft ook aangegeven dat ook mensen met autisme gewoon aan dingen kunnen werken.
Mijn man heeft daarom ook therapie gehad en gelukkig zijn er dingen veranderd.
Het zou wel heel makkelijk anders zijn... ik heb autisme dus jij moet je maar aanpassen en alles oke vinden.
Heeft niets met accepteren van iemand te maken.
Mijn man had een zware burnout(kon absoluut geen grenzen aangeven) en was langere tijd ziek allemaal te maken met zijn autisme. Ik kan dan wel gaan zeggen ik accepteer je zoals je bent maar dat is toch wel even andere koek.
Kortom vind echt dat je heel bot en zwart/wit reageert.

Eens met bovenstaande reacties.
In het begin van de relatie merkte ik niet veel aan mijn partner. Dit kwam in loop vd tijd, en nog erger na de geboorte van de kinderen. Om dan maar te zeggen, ik stop ermee, is wel heel makkelijk gezegd. We zijn 12 jaar samen, hebben een huis en 2 kindjes. Ik vind het ook geen klagen als mensen eens hun verhaal kwijt willen. Ik heb ook mijn verhaal hier staan. Dit is om advies te krijgen en mijn hart te luchten bij/van mensen in soortgelijke situaties. Het is heel zwaar om een relatie met iemand met autisme te hebben. Dit betekent niet dat ik hem in de steek laat, maar soms heb ik het wel nodig even contact te hebben met iemand erover. Dat is in mijn ogen geen klagen, maar mijn uiterste best doen mijn gezin samen te houden.

In antwoord op de eerste reactie: ik ben nu 18 jaar samen met hem. En dat ik misschien bot overkom spijt me. Maar ik lees toch echt in alle reacties en verhalen hier 1 rode draad, namelijk: aanpassen. En alhoewel ik denk dat je bij interactie in de samenleving inderdaad rekening moet houden met elkaar, ben ik ook van mening dat je van niemand mag verwachten dat ze zich aanpassen aan de ander. Ongeacht of je nu autisme hebt of niet. Niemand mag een ander "dwingen" zichzelf te verloochenen of anders te zijn dan je bent. En als je verwacht dat een ander zich aanpast aan jouw norm (wederom: ongeacht richting), dan klopt er iets niet. Financien, huizen, kinderen e.d. mogen daarbij geen argument zijn/ingezet worden.

Misschien kan ik het anders uitleggen wat ik bedoel. Ik ben niet alleen autistisch maar ook homo. Als ik 80 jaar geleden had geleefd an had ik mijn seksualiteit moeten verbergen. Misschien was ik dan wel met een vrouw getrouwd. Die dan had geklaagd dat ik haar seksueel verwaarloosde en alleen oog had voor mannen. Dat ik me maar moest aanpassen en moest veranderen. Autisme en seksualiteit zijn beide genetisch en neurologisch (en ook nauw verwant aan elkaar). Als de problemen die je met je partner hebt echt verband houden met autisme dan kun je daar niets aan doen (waarbij ik opmerk dat niet alle problemen die ik heir lees gerelateerd zijn aan autisme).

Sorry Evert maar ik blijf van mening dat je erg zwart-wit denkt
vooral onderstaand stukje. Ik heb meer het idee dat jij je persoonlijk aangevallen voelt.
Ik begrijp ook niet zo goed waarom je op een forum zit waar voornamelijk(in jou ogen klagende vrouwen op zitten)
Ik vind het erg bot en in mijn ogen gebrek aan inlevend vermogen.
sorry maar ik ben het absoluut niet met je eens.
Ik heb meer dan 2 jaar samen met mijn partner bij een psycholoog gelopen en wat jij zegt..... is totaal het tegenovergestelde wat de psycholoog ons heeft verteld.
Je botte reactie (waarvan ik echt vind dat je dat doet) hoort trouwens ook bij autisme.
Jij scheert ons partners van over 1 kam dat wij klagen en zeuren en iemand maar moeten accepteren zoals die is.
Heel erg kort door de bocht vind ik het.
Hoe verklaar je dan dat 1 op de zoveel huwelijken strand met iemand met autisme? Jij hebt trouwens geen kinderen partners van met kinderen hebben het nog moeilijker.
Misschien iets meer inlevend vermogen zal wel fijn zijn.
Jij zegt wij hebben beide geen verwachtingspatroon van elkaar fijn voor jou dat het bij jullie zo werkt maar dat is niet bij iedereen het geval.
Ik zal jou even een voorbeeld geven mijn kan kon door zijn autisme moeilijk grenzen aangeven op zijn werk hij werkte zoveel dat hij erg ziek werd(maanden met problemen gezeten)
Had ik dan moeten zeggen joh jij bent zo dus blijf maar lekker doorwerken met alle gevolgen van dien?
Als mijn man niet naar een psycholoog was geweest was die compleet ingestort.
Onze psycholoog zei het is juist goed dat je grenzen hebt aangegeven en ook jou verwachtingen duidelijk aan hem hebt gemaakt.
Sorry Evert maar ben het echt niet met jou eens.

ben ik ook van mening dat je van niemand mag verwachten dat ze zich aanpassen aan de ander. Ongeacht of je nu autisme hebt of niet. Niemand mag een ander "dwingen" zichzelf te verloochenen of anders te zijn dan je bent. En als je verwacht dat een ander zich aanpast aan jouw norm (wederom: ongeacht richting), dan klopt er iets niet. Financien, huizen, kinderen e.d. mogen daarbij geen argument zijn/ingezet worden.

Aanpassen is trouwens voor beide kanten.
Onze psycholoog heeft duidelijk aangegeven dat iemand met autisme zich ook moet aanpassen aan de partner.
Mijn man bijv maakte altijd een enorme troep in huis vooral met klussen altijd alles zoek)erg chaotisch' en ik kreeg dan alles over mijn heen.
Het lijkt mij dan logisch dat je dat niet allemaal pikt dan kan je wel makkelijk zeggen ja hij is nu eenmaal zo! maar dat is natuurlijk flauwekul.
Ook met afspraken maken of niet doorgeven(heeft allemaal te maken met communicatie) hoort ook trouwens bij autisme mijn man heeft asperger.
Dat zijn dingen die hij anders kan aanpakken en door therapie is dat een stuk verbeterd.
Jij kijkt enkel naar je eigen situatie maar er zijn mensen met lichte klachten maar ook erge klachten.
Misschien moet je eens een dag in onze schoenen staan en dan eens kijken hoe jij er dan naar kijkt.
Niet iedere autist is hetzelfde misschien heb jij het wel in hele milde vorm maar dat is niet bij iedereen het geval.
Simpelweg zeggen ik ben maar eenmaal zo dat kan niet.
Ik hou ook rekening met dingen of met mensen.
Ik kan ook wel iedereen lopen uitfoeteren en zeggen zo ben ik nu eenmaal! maar dat is natuurlijk wel heel makkelijk...
Sorry maar wat jij loopt te verkondigen is haaks op wat een psycholoog zegt.
Heb je al weleens opgezocht (Cassandra syndroom) partners van autisme? zoek dat maar eens op.
en op kruispunt wat er een aflevering overleven met autisme
mannen met autisme en relatie problemen.
Misschien moet je dat eens een keer bekijken.

Ik heb beide reacties gelezen maar ik vond Evert z’n reactie niet per se bot. Meer een andere visie.
Ikzelf heb ook een relatie met iemand gehad met Asperger en heb inderdaad de keuze gemaakt deze te beëindigen. Ik snap de reactie van de vrouwen/Leontien ook heel goed: als je er eenmaal in zit kun/wil je deze niet zo maar beëindigen, en ook degene met Asperger moet leren zich wat aan te passen.

Maar Evert z’n punt snap ik ook: aanpassen tot in den treure, of je hele leven ongelukkig blijven is ook niet de bedoeling. Volgens mij is dat zijn punt. Ik vond het nergens bot, maar op zich een goede inbreng wat je over na kunt denken. Iedereen mag hier zijn verhaal doen, en het hoeft volgens mij geen welles nietes te worden.

F....

Mensen denken altijd dat het zo simpel is om een relatie stop te zetten en ik vind nog altijd in voor en tegenspoed.
Tenzij mijn partner iets doet wat echt niet door de beugel kan dan is het klaar.

Je kiest niet voor een partner met autisme... toen ik heb leerde kennen had mijn man niet eens een diagnose.
Maar bepaald gedrag begon erg op te vallen pas een aantal jaar geleden kwam de diagnose.(na diverse problemen) en toen ik op een duur in zak en as zat.
Zijn familie heeft altijd alles ontkent zit zogenaamd geen autisme in de familie maar allemaal vertonen ze hetzelfde gedrag. Zelfs toen mijn man de diagnose kreeg werd er vreemd op gereageerd.
Ik vind niet dat je iemand zomaar in de steek laat natuurlijk als je depressief gaat worden en dat blijft zo dan wordt het een ander verhaal maar scheiden is ook weleens lijden.
We hebben een hondje die enorm aan ons beide gehecht is,we hebben alles hier opgebouwd en vanwege autisme alles te verbreken vind ik nogal wat.
Als mijn man vreemdgaat of liegt dan vind ik dat nog een ander verhaal........ als er zoiets gebeurd ja dan is het klaar natuurlijk.
Ik heb ook mijn grenzen.
maar mensen denken allemaal nogal simpel over scheiden ow gaat het even niet lekker dan maar scheiden.
Je trouwt niet zomaar en je gaat ook niet vanwege problemen meteen alles opzeggen.

Het is heel typisch voor mensen met ASS om heel zwart-wit te denken. Dat doe ikzelf ook. Maar ik ga zeker niet akkoord dat we geen moeite moeten doen om ons aan te passen.
Ook bij mensen zonder ASS moet er moeite in een relatie gestoken worden en moeten er compromisen en afspraken gemaakt worden.
Het belangrijkste bij een persoon met ASS, ik mijn geval althans, is om heel duidelijk te communiceren, duidelijke afspraken te maken en ook uit te leggen waarom.
Ik ben 15 jaar samen met mijn partner en we hebben amper conflicten. We praten vroeger iedere week over de zaken waar we die week moeite mee hadden en keken dan hoe we ze het best kunnen oplossen voor beiden. Tegenwoordig is dat nog amper nodig omdat alles gewoon duidelijk is.

Lastig om op je verhaal te reageren omdat je maar heel weinig vertelt. Heeft je vrouw redenen hiervoor? Ik vraag me af of ass daar nou specifiek de reden voor is. Lijkt me meer een relatie probleem.
Het is niet normaal om 19 maanden al geen intimiteit te hebben in een relatie. Je komt over alsof je het maar een beetje accepteert. Vindt jij jezelf ook genoeg waard om liefde te krijgen? Ik zou wat meer voor jezelf opkomen. Een goede reden en een goed gesprek van haar kant (en eventueel hulp) is wel het minste wat je kan vragen.

Ik zou zeggen neem contact op met het NVA, Nederlandse Vereniging Autisme, zij hebben veel expertise en ervaringsdeskundigen ook zijn er bijeenkomsten bv voor de partners van, voor familieleden etc. Ook zijn er contactpersonen die telefonisch bereikbaar zijn voor gesprekken bv.
Sterkte ermee!
Yvon

Hoi Erik,

Wat naar om te horen dat je zoveel problemen ervaart met je kinderen. Juist in de eerste kinderjaren wil je kunnen genieten van ze. Uiteraard zal je dat ook doen, maar het baart je tegelijkertijd natuurlijk ook zorgen. En ja, al dat gevecht onderling daar word je ook niet vrolijk van. Misschien kun je meerdere onderwerpen tonen aan je zonen om te kijken waar hun interesses wel liggen. Of misschien zijn het bordspellen die fysiek moeten gebeuren waarbij ze om de beurt iets moeten doen zoals een mens-erger-je-niet of hele specifieke onderwerpen die dus juist over het hoofd altijd gezien worden. Houd het niet bij het eenvoudige of het voor de hand liggende zoals computer spellen maar kijk ook naar het kosmologische of planeten of allerlei dieren of technische dingen het maakt niet uit gewoon om te kijken waar ergens een interesse zou kunnen liggen en daar je kind in te stimuleren. Hebben ze al muziekinstrumenten in handen gehad of houden ze van bepaalde muziek, allerlei dingen waar je naar kunt kijken die zouden kunnen helpen de juiste interesses voor ze te vinden waar ze in op kunnen gaan wat juist hun zal laten uitblinken in dingen waar anderen niet goed in zijn of wat anderen nooit zouden willen doen. Het zijn soms de meest rare dingen die kinderen met autisme leuk vinden, maar als je het eenmaal gevonden hebt dan ben ik er zeker van dat je kinderen meer rust vinden in hun obsessie/passie, maar ook jij en je partner meer rust en je houdt uiteindelijk overigens ook meer tandvlees over zonder alles weg te hoeven bijten.

Hallo Marja,

Ik herken dezelfde problemen in mijn dochter van 7 jaar oud. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk last van ADD, waarbij ze de hyperactiviteit wat mist, maar wel net zoveel gedachtes en net zo snel afgeleid raken als iemand met ADHD. Het is dus wat minder zichtbaar.

Het probleem is dat herhaling niet perse gaat werken omdat het een soort van 'overvraging' is voor je kind. Daardoor raken ze het overzicht juist kwijt, maar ook de informatie blijft niet in het brein zitten en gaat gemakkelijker verloren.

Wat belangrijk is, is dat de leraren op school er bewust van zijn dat ze je zoon bijvoorbeeld niet bij een raam neer moeten zetten of spullen op de tafel van hem moeten laten liggen zodat hij afgeleid kan raken.

Maar ook dingen als dezelfde plek altijd hebben, zodat ze meer houvast hebben, routine, structuur e.d. kan veel helpen. Hem plaatsen naast een persoon waar hij veel mee praat of goed mee overweg kan is ook niet altijd de beste manier.

Hoewel je kind lijkt te falen, zijn ze vaak veel intelligenter dan de kinderen die wel goed mee komen. Ze hebben alleen een andere manier van leren, vaak door middel van patroonherkenning of beelden in plaats van letters op papier.

Meerdere voorbeelden benoemen om iets uitgelegd te krijgen aan je zoon kan helpen bij te dragen hem dingen gemakkelijker te begrijpen en ook daadwerkelijk vast te houden in zijn brein.

Kijk hoe je zoon zelf dingen wilt proberen op te lossen en ondersteun daar waar nodig maar probeer niet op jouw tempo hem dingen te leren want dat zorgt juist voor een afkeer.

Wat ik ook vaak merk is dat het moeilijk is om dingen uitgelegd te krijgen omdat ze juist zo 'dromerig' zijn. De hele dag kunnen ze al op school uitkijken naar hetgeen waar ze in geïnteresseerd zijn.

Zorg ervoor dat er zo min mogelijk in het hoofd van je kind zit of probeer het plannen van afspraken waar je hem van op de hoogte stelt te beperken. Uiteraard is het leuk om uit te kijken naar leuke dingen, maar als dat door blijft gaan tot het moment daar is dan vormt dat een groot probleem omdat nieuwe informatie niet binnengelaten wordt.

Ik kan er nog lang over doorgaan met inzichten zonder dat het perse de waarheid is maar hoop dat deze informatie je een beetje kan helpen. Elk persoon is anders dus alles wat hierboven staat hoeft niet van toepassing te zijn op je zoon.

Ik heb zowel een relatie gehad met iemand net borderline en iemand met autisme en er is een wezenlijk verschil. Degene met borderline was enorm van het aantrekken en afstoten, wat me jaren terug in een burnout heeft doen belanden.

ASS is echt anders en jou verhaal doet me denken aan hoe mijn huidige partner gediagnosticeerd is. Voordat ze bij ASS aankwamen werd ze voor OCD behandeld en dat had voornamelijk een slechte invloed op haar. Nu zeg ik niet dat de diagnose bij jullie mis is, maar een sexond opinion kan geen kwaad als je het gevoel hebt dat deze niet klopt.

Maar bovenal, probeer de ruimte voor jezelf te vinden/krijgen/houden. Je bent een goed mens en verdient ook je eigen leven!

Ik zou graag meer van je lezen.... Dus als je verder wilt gaan in je gedachtestroom dan volg ik het graag. Ik herken er veel in

Bedankt voor je reactie. We zijn inmiddels meer dan een maand verder en vertoon nog altijd erg obsessief gedrag waardoor ik mezelf beperk de belangrijke dingen gedaan te krijgen. Ik kan uren voor me uitstaren naar een beeldscherm zonder wat te doen.

Urenlang nadenken over hoe ik dingen kan of zou moeten doen zonder iets ervan uit te voeren. De onopgeloste zaken die ik in mijn hoofd al liever opgelost had gezien, die veroorzaken chaotische gedachten waarbij je alle kanten opschiet.

De autisme is eigenlijk een soort van probleem gaan vormen naarmate er meer problemen in de samenleving kwamen. Dat was begin 2020 met de coronacrisis.

Ik denk dat heel veel mensen met autisme er last van hebben, of ze nou het 'complotdenker' gedrag hadden of juist in alles mee gingen om weg te kunnen blijven kijken om geen nare obsessieve gedachtes te krijgen, iedereen wordt geraakt.

Nu is het de truc om daar op de juiste manier mee om te gaan en alle informatie die je krijgt, weer om te zetten in nuttige informatie waar je wat aan hebt. Alle puzzelstukjes bij elkaar zoeken om die puzzel compleet te maken. En weet dat die puzzel op elk ogenblik ineens een stuk meer stukjes nodig kan hebben.

En ook dat verandert, het is alsof je in dat grijze gebied blijft, nooit zwart of wit, tenzij je met alle zekerheid alles al hebt onderzocht en voor jezelf hebt vastgesteld dat het de waarheid is en de realiteit zoals je die ziet, ook daadwerkelijk de werkelijkheid is.

Dag Rik, bedankt voor jouw tekst.Ik vind het wel fascinerend en het doet me wat in het hoofd kijken van mijn vriend.Ik lees dezelfde gedachten sprongen.Ik zou je wel iets willen aanraden: Vipasana meditatie, dit is een 10.daagse stiltemeditatie waarbij je adh van een techniek je geest ( die steeds denkt)leert stilleggen en dat je je gedachten en je lichaam leert observeren door de waarneming van sensaties (zintuiglijke).Ons lichaam is eigenlijk een electrisch geladen netwerk maar door de cst gedachtes van onze geest en het spel van ' craving and avortion' worden wij blind voor deze waarneming. Moest je dus eens jouw gedachten willen stilleggen, daar wordt je dus begeleidt en na 10 dagen voel je je een stuk lichter.vriendelijke groeten en succes !

Sorry maar ik zou dit laatste absoluut niet aanraden voor iemand die nog nooit/weinig meditatie heeft gedaan! Althans niet gelijk voor 10 dagen!
Er zijn mensen die dat ineens gingen doen en moesten worden afgevoerd naar de ggz, want als je dat niet gewend bent kun je hartstikke gek worden. Zoiets moet je rustig opbouwen met af en toe eens gaan zitten om je mind rustig te krijgen. Rustig aan beginnen hoor als je met meditatie begint. Geen 10 dagen achter elkaar!

Helemaal eens met de anonieme reactie van 24-02-2023, hoewel "hartstikke gek" misschien te dramatisch is. Als meditatie je aantrekt, dan is dat prima, en je kan er heel veel aan hebben, maar rustig aan beginnen en rustig opbouwen. Vooral als je psychologische problemen hebt, maar eigenlijk beter voor iedereen. Dit van iemand met asperger / ASS die al bijna 50 jaar yoga en meditatie beoefend.

Het lijkt er op dat je focus erg intern is. Je verhaal gaat eigenlijk nergens over. Ik vind het altijd apart dat mensen die zichzelf als slim beschouwen eigenlijk geen slimme dingen doen, maar wel beweren dat ze een hogere intelligentie hebben. Alsof veel nadenken een bepaalde vorm van intelligentie is... Nee, het zou eerder trauma kunnen zijn, iets uit je jeugd, een slechte ontwikkeling en verbinding met een ouder die kinderen zo nodig hebben op die leeftijd. Veel nadenken kan een copingmechanisme zijn, veel praten ook.

Je kunt beter nadenken over of de gedachten wel echt belangrijk zijn. Ze zijn er en ze gaan maar door, maar als je er niets mee doet(anders dan nadenken) of de ideeën die je hebt niet uitwerkt, tellen ze ook niet. Je kunt jezelf wel heel slim vinden of denken dat je briljante gedachten hebt, maar eigenlijk is het niets. Gedachten zelf zijn niets. Breng de focus meer naar buiten toe, denk bijvoorbeeld aan mindfulness, in het hier en nu zijn, aandacht naar wat je doet in plaats van wat je denkt. Het zijn bij je kinderen is veel belangrijker, anders komen ze dingen tekort. Heb je wel nagedacht over welk effect jouw gedrag op bijvoorbeeld je kinderen kan hebben? Gedrag komt voort uit je gedachten.

Ik vind het trouwens ook altijd grappig (ik heb zelf een autistische vriendin) dat mensen in het spectrum altijd heel egoïstische gedachten lijken te hebben; ‘’mensen met Asperger voelen zich altijd onbegrepen of anderen lijken me niet te willen te begrijpen'. Maar het is eerder andersom; mensen met autisme zijn zo met zichzelf bezig dat ze zich niet kunnen inleven in hoe anderen zich voelen of doen, eigenlijk is het een one-way street. En mensen houden niet van egoïstische mensen. Bij mijn vriendin gaat het ook altijd alleen maar over haar.

We zijn allemaal maar ongeveer 80-100 jaar op deze aarde als we geluk hebben, we zijn maar een mier tussen de andere mieren. Het maakt allemaal geen reet uit, jou bestaan maakt geen reet uit (alleen voor je nabestaanden) Als je maar een goed persoon bent. Je bent totaal niet uniek. Je bent voortgekomen uit een klompje cellen en meer ben je ook niet. Deze denkwijze zorgt ervoor dat je op een eiland komt qua gedachten, en dat mensen je dan inderdaad 'niet begrijpen'. Want wat is er zo speciaal aan jou? Wat verrijk jij in bv mijn leven? Of in anderen hun levens? who are you?

Klinkt alsof alles om jou draait, terwijl je onbelangrijk op je zolderkamer zit te zijn. Wat als de dingen die jij denkt en zegt echt waar zijn zeg je? Wat maakt het uit? Hebben jouw woorden of gedachten iets veranderd of uitgemaakt? Je onderbreekt mensen en je zorgt ervoor dat alles goed is onderbouwd met argumenten. Oke leuk, maar wat als de ander dat niet vindt? En dan heb je dat zo mooi gezegd tegen de ander, die lekker verdergaat met zijn leven. Wat heeft dit dan voor meerwaarde? Heel je verhaal gaat echt nergens over. Ik lees dit nu als een totaal vreemde, ik heb hier niets aan, tijdverspilling. Maar wat ik wel graag zou willen weten, is of mensen met autisme wakker geschud kunnen worden. Dat als iemand ze vertelt dat ze helemaal niet belangrijk zijn en alles wat in hun hoofd gebeurt ook niet, of dat dan iets uitmaakt. Dus mijn vraag aan jou, als ik zeg dat je niet belangrijk bent en je gedachten ook niet, wat doet dat dan met jou? Zet het je aan het denken (ha ha) of wordt je er boos van? Vind je dat ik een punt heb, of blijf je bij je eigen punten? Daar ben ik nou echt benieuwd naar. Zijn jullie (met autisme) in staat van gedachten te veranderen?

Ik zal je ook zeggen dat niets klopt en het ook geen reet uitmaakt of het klopt. Want je gaat straks (wij allemaal) ineens dood, en dan heb jij je alleen maar druk gemaakt over of het wel of niet klopt. Ik veroordeel je trouwens niet, ik vind t interessant om te hebben over hoe het werkt bij jou. Maar ook hoe ik beter kan omgaan met mensen met autisme in mijn leven.

Je zegt dat je veel tijd hebt verspild aan nadenken, maar ondertussen zeg je ook dat je meer over het nadenken wil nadenken om jezelf te leren kennen. Wat maakt dat uit, en voor wie? Het gaat nergens over en het gaat geen meerwaarde hebben voor niets of niemand, en ondertussen verspil jij je tijd aan iets dat nooit gaat uitmaken. Wil je iets fixen? Moet je iets verbeteren? En waarom? Moet jij een soort messias zijn die overal een antwoord op heeft? Ben je heel goed in je werk? Of houden je kinderen en je vriendin dan meer van je? Zolang het allemaal in je hoofd afspeelt, boeit het geen reet.

En waarom, als er een probleem zich voordoet, moet je gelijk een oplossing en een antwoord klaar hebben? Mag je niet zeggen: daar ga ik eens over nadenken en een oplossing zoeken op het moment dat het zich voordoet? Is dat niet veel praktischer? Is dat niet ook veel betere tijdsbesteding? Dit is toch zonde van je tijd hoe je nu door het leven gaat?

Als je kinderen vragen hebben, zeg dan: "Hey, goede vraag, daar ga ik eens over nadenken." Maar als je iets niet weet, is dat ook helemaal oké. Dan zeg je: "Ik weet het niet'' Er zijn genoeg andere manieren en mensen op aarde waar ze het antwoord wel kunnen krijgen (again youre not special), of je gaat samen kijken wat het antwoord is. Of misschien doet de vraag er totaal niet toe. Geen antwoord hebben is ook helpen. Een knuffel is ook een antwoord. Er zijn voor je kinderen, ongeacht het 'goede antwoord,' is veel belangrijker."

Ga jij alle wereldproblemen oplossen? echt? Wie gaat daarvan profiteren? Je bent maar een mier op deze wereld. Nobody cares about you, behalve je gezin vriendin, familie en vrienden. Misschien je werk, maar dat leidt uiteindelijk terug naar jezelf en je gezin, voor het huis dat je moet betalen.

Je zegt veel te weten te zijn gekomen, maar wat heb je met al die info gedaan? Behalve dan afgezonderd in je kamer zitten en je gezin missen, etc. Je gedachten stoppen niet, en je bent bezig met wereldproblemen oplossen. En? Heb je de wereldleiders al verteld hoe het zit? Heb je enige vooruitgang geboekt in het veranderen van de wereld en de problemen? Nee toch? Dan maakt het geen reet uit. Niemand ziet het of boeit het. Mooi dat je een oplossing hebt bedacht, maar als je niet in een positie zit om echt dingen op te lossen, is het allemaal worthless. Leef voor jezelf En de dingen die echt belangrijk zijn in jouw leven, zoals je gezin, genieten van de zon, en wat je hebt bereikt, maar dat zie je wrs niet meer. Ga maar eens nadenken over het nut van jouw nadenken. Kom tot de conclusie dat het allemaal geen reet uitmaakt wat er in je hoofd gebeurt. Bekijk het leven vanuit een punt dat je straks in je graf ligt, en wie gaat je dan nog herinneren? Dat jij claimt intelligent te zijn telt alleen als dat ook echt bewezen is en grootsheid met zich meebrengt. Intelligent zijn op een zolderkamer is geen prestatie. Je verdoet je tijd, het brengt je nergens (misschien dat je vriendin bij je weggaat en de kinderen meeneemt) en je blijft straks alleen achter blijft.

Er is geen puzzel compleet te maken. Er is namelijk niets. Niemand gaat je begrijpen als je het opdringt, iedereen heeft zijn eigen leven. Dat is iets aan jou om te begrijpen; Nobody cares. Dat ik nu deze moeite neem om dit naar jou te typen, zegt iets over mij. Had het net zo goed niet kunnen doen. Maar ik vraag me echt af, wat het met je doet als ik zeg dat je helemaal niet belangrijk bent en jouw gedachten er ook niet toe doen. Wat maakt het uit als iemand dommer is maar wel veel gelukkiger dan jij? Dommer maar veel meer uit het leven haalt, en uiteindelijk als je oud bent en bijna in je graf ligt, die mensen veel gelukkiger terugkijken op het leven dan jij. Jij bent waarschijnlijk nog bezig met waarom en hoe zit het nou? Denk je echt dat uitleggen aan iemand dat jij slimmer bent iets toevoegt aan hun leven? Het zal ze 'krenken,' zeg je maar omdat ze denken wat een rare man is dat, en kijk hem nou op zijn zolderkamer, ik ga lekker verder met mijn leven joejoe. En ze denken geen seconde meer aan jou. Wat heb je dan bereikt?
Je tekst is lang en oninteressant, voegt niets toe aan mijn leven bv. Je bent geen boeiend persoon, hebt mij geen interessante inzichten gegeven. Alleen complex en irritant in mijn ogen. Het enige wat ik zie is dat je je leven vergooit. Dat is iets wat ik wel vind en geleerd heb in 35 jaar tijd: het maakt allemaal geen reet uit. De zon komt op en gaat onder, meer is er niet. Mooi eigenlijk. Ik heb een idee voor je: bestudeer filosofie. Anyway, het leven draait niet om jou en gaat gewoon door zonder jou, behalve je gezin en kinderen, die zijn het allerbelangrijkst. Wat is geweest, is geweest, maar zij zijn de toekomst. En wie wil jij zijn in hun ogen? Hoe wil je dat zij jou herinneren? Ik ben blij dat je aan het einde van het verhaal toch even je kinderen noemt en voor ze klaarstaat. Go with the flow, zie het als een wildwaterbaan en who cares waar het heen gaat, als je maar fun hebt. Voor je het weet lig je in je graf.

Als ik dit zo lees vind ik dit wel heel erg heftig.
Mijn man heeft autisme maar als ik ziek ben helpt hij me wel.
Als mijn man me zal verlaten terwijl ik zou creperen van de pijn dan was ik denk ik echt ontploft.
zal waarschijnlijk einde zijn van de relatie.
klinkt misschien wel confronterend maar jij cijfert jezelf weg.
iemand die niet eens je kan bijstaan bij ziekte dat vind ik toch wel het toppunt van over je grenzen laten gaan.

Vind dit ook eerder narcistisch dan dat het iets met autisme te maken heeft.
je hebt ook gewoon mensen die geen diagnose hebben maar gewoon respectloos zijn ik vind dit echt respectloos.
Heb ooit eens van mijn psycholoog gehoord... je kan wel autisme hebben maar wil niet zeggen dat je daarmee je gedrag altijd kan rechtvaardigen en alles kan maken.
Als iemand mij bij ziekte zal laten vallen dan was het toch vrij snel klaar.

Wat naar voor je! En ik snap dat je nog een beetje in die fase zit van: huh klopt dit nou wel of niet. Dat heb ik ook lang gehad.
En ik weet ook niet precies hoe die communicatie ‘s nachts is gegaan, maar ik herken wel dat ze dan gewoon afstand nemen als het moeilijk wordt.
Een heel ander voorbeeld hoor maar ik weet nog een keer dat mijn ex mij appte hoe het ging. En ik zei: mijn band is lek dus ik ben aan het lopen met mijn fiets! (Ik was ergens gestrand)
Hij appte terug: balen lief! Rest van de dag niks meer gehoord. En dan denk je: huh? Maar het is gewoon niet normaal. Missen van inlevingsvermogen. Je zou dat dan helemaal voor moeten kauwen van: nu verwacht ik dit, nu verwacht ik dat etc. Wil je dat?
Denk goed na voor je er helemaal met je hart in zit. Sterkte en je bent niet alleen hoor meid.

Dank voor jullie reacties!
Ik herken zeker dat verhaal van de lekke band. Maar ook de andere reactie dat je ook gewoon respectloos kan zijn ipv iets van autisme te hebben. Maar na een paar dagen samen naar zee te zijn geweest, weet ik wel zeker dat het autisme is. Ik merk van mezelf dat ik geen energie meer heb om te reageren. Ik kruip in mijn cocon en ga even herbronnen de komende tijd. Hopelijk vind ik dan ook daar rust maar ook de moed om te breken met hem.
Alvast bedankt om te luisteren!

Na 23 jaar huwelijk was mijn energie helemaal weg. En kwam ik erachter dat alles wat ik ging lezen over autisme volledig in ons beeld paste. Toen ben ik aan mezelf gaan werken en veel contact gehad met het NVA daarna een geweldige coach gevonden die bekent was met het autisme en ik ben na een jaar helemaal weer mezelf. Ik weet nu zijn handleiding en durf Mn eigen grens aan te geven. De keus is vrij simpel of je gaat weg of er aan werken als er nog hoop is. Veel sterkte

Hoi lieve May,

Wat lastig! Het leven is niet eerlijk, en ik wens je veel troost en liefde en vriendschap toe.

Een hoopvol verhaaltje van mijn kant: ik heb heel lang gezocht naar mn huidige vrienden (met ook dagelijkse tranen), maar nu heb ik toch een fijn resultaat. Ik ben vrienden met heel sociale types die sterk in hun schoenen staan, zij kunnen de double empathy gap makkelijker overbruggen. De bonus is dat ze vaak toffe dingen meemaken, dat ik heel trots op ze ben en me vereerd voel dat ik juist door het anders zijn met hén bevriend ben geraakt. Nog even geduld, blijf zoeken. Anders zijn heeft ook echt voordelen.

Anders is niet alleen. Veel andere mensen met ASS of adhd of die hoogbegaafd zijn maken makkelijker met mij (zij zijn ook al anders) en dan kunnen we elkaar ook snel en goed begrijpen. Bij sommige hobbies of studies zijn we zelfs in de meerderheid!

In de tussentijd: soms zul je moeten dealen mensen die dat anders zijn maar gek vinden. Dat ligt eigenlijk vooral aan hen, maar als ze in de meerderheid zijn is het wel zuur. Werk niet té hard om van hen je vrienden te maken, maar zoek door naar de juiste mensen.

Als ik verdrietig ben helpt het me om toffe activiteiten te doen, waarbij sociaal contact niet op de eerste plek staat. Of om sociale video's te kijken, bijv. collabs op yt, dan voel ik me toch minder alleen.
Je frustraties uittypen en met anderen delen helpen mij ook vaak, wat goed dat je deze post maakte. Veel liefs!

Ik herken heel veel van wat je schrijft. Ik ben zwanger van de tweede en vraag me af wat voor effect zijn gedrag op onze kinderen gaat hebben (en hoe ik dit zoveel mogelijk kan beperken door woord en uitleg te geven). Het poetsen van het gezichtje van onze dochter kan het begin zijn van een stortvloed aan commentaar en verwijten (ik ben geen goede moeder, geen goede vrouw enz. enz.) Daartegenover staat steeds minder wat ik fijn vind aan mijn partner. Het voelt voor mij vaak alsof ik nu al 2 kinderen heb en ervaar ruimte en rust als hij niet bij me is. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wil dit voorkomen voor mijn kinderen. Mijn partner erkend zijn problemen niet of doet er laconiek over. Bij jou partner lees ik dit besef wel terug. Ontbreekt het aan stappen of is de stap naar hulp inmiddels gezet?

Herkenbaar. Hoe loopt het nu bij jullie?

Heftig verhaal hoor! Nu is iedereen met autisme uiteraard anders.
Maar in dat geval lijkt het me supermoeilijk en kan ik me je verdriet heel goed voorstellen.

Zelf heb ik ADHD en sta ik op een wachtlijst voor behandeling en ook onderzoek autisme. Maar het gaat hier om een lichte vorm omdat ik tegen bepaalde dingen aanloop en daarnaast herken ik me niet in die dingen die boven worden omschreven.

Maar ik snap volkomen dat de situatie erg moeilijk is. Ik wil jullie veel sterkte wensen met het vinden van een goede oplossing.

Ik leef met je mee.......
Ik weet hoe zwaar het is(en ik heb niet eens kinderen) dus voor mij zal het minder zwaar moeten zijn.
heb bewust geen kinderen genomen want we kwamen er vrij snel achter dat mijn man autisme had. Mijn man het het over kinderen maar ik twijfelde heel erg en toen we bij de psycholoog zaten en ik hoorde autisme heb ik daarna de knoop doorgehakt geen kinderen. Ik hoorde van de psycholoog(zij had zelf ook relatie met man met autisme) dat je vaak helaas ziet dat als er kinderen komen veel van de verantwoordelijkheid komt op de schouders van de partner met geen autisme.
Ik leef heel erg met je mee ik weet hoe het is.
Mijn man voordat hij hulp kreeg had ook vaak last van dat zijn emmer overliep en heel erg onredelijk was.(ook boze buien)
Het enige dat ik je kan aanraden praat erover met andere mensen die je vertrouwd en schaam je vooral niet en ga naar de huisarts vertel je verhaal.
waarschijnlijk wordt je doorgestuurd dan naar een psycholoog en dan kan je daar alles op een rijtje zetten.
Heel veel sterkte!

Zo erg, het zou mijn verhaal kunnen zijn ,.ik ben ook de boosheid en het voortdurend op de toppen van je tenen lopen beu. Het langdradig vertellen, het altijd beter weten, de schuld altijd op een ander steken, totaal geen zelfinzicht en volgens hem al zeker geen ASS. Ikzelf zou willen scheiden maar dat ziet hij niet zitten, want ja waar moet hij naartoe ...dan kan hij echt dreigend worden en dat wil ik de kinderen niet aandoen. Nu heb ik hem voorgesteld op aanraden van een psychiater om medicatie te nemen nl. Risperdal. Het maakt de Boze buien iets meer hanteerbaar maar het is een dagelijks gevecht om het hem ook te laten innemen...

Beste Maria

Vind het heel naar om te lezen dat jij je zo rot voelt.
het is een moeilijke situatie.
Momenten dat je steun nodig had kreeg je die niet en dat is erg eenzaam.
Ik heb geen kinderen wel een bewuste keuze.
Ik kwam er al vrij snel achter dat mijn man autisme had en is uiteindelijk ook bij psycholoog beland.
Ik heb bewust geen kinderen genomen omdat ik wist dat waarschijnlijk alle zorgtaken om mijn schouders terecht zal komen en ik veel alleen zou moeten doen dat wilde ik niet.
Toch is het afscheid nemen van het feit dat je nooit kinderen zult krijgen.
Ik begrijp dat het een verdriet veroorzaakt als je graag kinderen had willen hebben.
Er zijn eigenlijk heel wat opties,opties waar ik zelf natuurlijk ook mee bezig ben geweest.
Wil je zo op deze manier blijven leven en kan je dit aan?
probeer goed voor jezelf te zorgen en bij je grenzen te blijven.
Je hebt altijd de kans om eruit te stappen als het echt niet meer gaat en een nieuw leven te beginnen.
Geef jezelf de tijd om na te denken over bepaalde belangrijke punten.
Ik zie ondanks het moeilijke gedrag nog steeds de positieve punten aan mijn man maar als het alleen ellende zou zijn of gaan worden dan moet je soms echt voor jezelf kiezen.

Wat ik als tip heb.... stel jezelf voorop wat wil jij?
waar wordt jij gelukkig van en heb je nog vertrouwen in je relatie?
Wil je zo doorgaan en kun je zo doorgaan?
zijn vragen waar jij alleen zelf antwoord op kan geven.
Zorg goed voor jezelf heel erg belangrijk.

Erg herkenbaar. Inmiddels kan ik zeggen dat ik het jammer vind dat ik geen kinderen heb, maar dat ik blij ben geen kinderen met HEM te hebben. Want dan had ik alles in mijn eentje moeten doen, en in feite 2 kinderen gehad ipv 1.
Ik vraag me met enige regelmaat af of ik niet beter af ben in mijn eentje, maar dan gaat het weer een tijdje goed etc. voordat het gedonder weer begint. Vooral het egocentrische gedrag is moeilijk, en dat hij geen hulp wil. Nee, want HIJ heeft nergens last van, zegt ‘ie dan. Het zelfinzicht ontbreekt dus ook nog.

Ik heb mijn eigen hobbies en clubjes waar ik ontspanning uit haal en mensen ontmoet; dat vind ik erg fijn. Wat anderen al zeggen, het is belangrijk om goed voor jezelf te blijven zorgen!

Herkenbaar Ik blok hem ook af omdat ik anders gek word van zijn lange redeneringen. Leuk vindt hij dit niet maar het is voor mij zelfbescherming.

zeer herkenbaar.
Mijn man heeft autisme,maar zijn familie vertonen ook erg veel symptonen van autisme.(vaak is het ook erfelijk)
die mensen praten ook alleen maar over zichzelf en luisteren erg slecht.
Als ze ziek zijn moeten ze de volledige aandacht hebben maar als een ander iets mankeert luisteren ze helemaal niet en tonen weinig belangstelling.

Heb meerdere malen uitleg gegeven maar ze begrijpen het probleem niet.
Blinde vlek.

Inmiddels zie ik deze mensen ook niet meer.
waren op een duur zoveel problemen ik kon er echt niet meer tegen.

Mijn ervaring is of je het nu netjes uitleg geeft of boos wordt het komt gewoon niet aan.
Vind het moeilijk om advies te geven maar begrijp je probleem!

Mijn tip ga op zoek naar een coach die bekent is met het autisme. Ik ga naar een coach in delft en voel me stukken beter en ze geeft je zoveel energie en daardoor is onze relatie stukken beter geworden , omdat ik nu zijn handleiding weet maar vooral mijn eigen grenzen kan aangeven .
Veel sterkte

Zoek alsjeblieft hulp in je omgeving. Niemand verdient het om verdrietig te zijn zelfs al heeft je man pdd-nos. Zoek steun ...veel sterkte

Herkenbaar. Ze hebben weinig of geen empathie. Zoek idd hulp blijf hier niet alleen mee zitten.

Ik vrees dat je toch een volgende stap zult moeten zetten. Kan je ergens naartoe met de kinderen. Samen onder 1 dak wonen op deze manier lijkt mij niet haalbaar. Zoek steun in je omgeving, vindt een eigen plek voor jou en de kinderen. Ik wens jou veel sterkte!

sorry praten kan ik goed in Engels maar schrijven wat minder..

Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook lastig is
je anders voelen bij mensen en je niet echt thuis voelt bij andere mensen.
Ik kan me ook voorstellen dat het frustrerend is dat relaties (ook voor jou) niet alleen voor partners van moeilijk verlopen.
Het is ook eigenlijk iets waar je niets aan kan doen.
Autisme is ook niet zomaar wat.
Ook erg om te lezen dat je vader je een kluns vond en je dat kreeg te horen.
Ik hoop dat ondanks je diagnose en autisme je een goede weg weet te vinden in het leven.
Heel veel geluk en succes met alles!

Oh wat jammer datje niet hier in de buurt woont. Ik heb een lieve en leuke zoon van 20 jaar en hier precies hetzelfde… gun hem goede contacten en een fijne vriendin, zou zijn leven zoveel gemoedelijker maken.
Alle goeds!

Hier een gelijkaardig verhaal. Ook een dochter van bijna 20, normaalbegaafd en pas 2 jaar geleden de diagnose gekregen. Ze is ook op zoek naar vrienden bij wie ze zichzelf kan zijn, maar vind ook niet direct een forum. Misschien kunnen onze dochters in contact komen met elkaar?

Mijn dochter van 20 wil juist niet inzien dat ze pdd nos heeft. Wij willen haar graag laten inzien dat het prima is dat ze het heeft.
Ze wil dat niemand het weet

Mijn dochter is 19 jaar en heeft ook pas 2 jaar de diagnose gekregen. Geen vrienden . Ze sport graag en is dol op dieren. Miss kunnen onze dochters samenkomen

Hallo Cindy, hier is interesse bij mijn dochter om in contact te komen.

Misschien is het een idee om iets in deze trant te zeggen:
'Wij zien dat het de laatste tijd minder goed met je gaat. We willen je graag steunen en er voor je zijn, maar we merken dat je gesloten hierover bent. Wéet dat wij er altijd voor je zijn en dat je naar ons toe kan komen als je dat nodig hebt.' Je kan ook iets zeggen als:
'Wij hoeven ook niet te weten wát er aan de hand is, maar als je iets nodig hebt waarmee wij je kunnen helpen laat het ons weten'.

Daarnaast is het misschien goed om (eventueel samen met hem) een lijstje met vertrouwenspersonen op te stellen met wie hij contact kan leggen als er iets is. Soms is het lastig om iets te delen met je ouders en makkelijker om dit met een vriend/vriendin of andere bekende te doen. Zet hier dan ook meteen contactgegevens neer voor de echte nood (zelfmoordpreventie website bijv).

Dankjewel voor jouw reactie. Ik ben van plan om die af en toe te lezen als het moeilijk gaat...Ik neem zeker de tips mee! Dankjewel!

Hoi, ik kan de eerdere tip niet lezen dus misschien ter overvloedde:

1)misschien kun je de situatie omdenken. Dat anderen dan jullie beide weinig last hebben van zijn ASS betekent niet dat het om 'licht' autisme gaat. Het kan wel degelijk een heel ingrijpend fenomeen zijn, waarbij je serieus over belasting/verdeling nadenkt
2) schakel hulp in! Van huishoudelijke hulp tot boodschappen bezorgen tot close vrienden bij wie hij ook af en toe zijn verhaal kwijt kan.
3)sluit een compromis: misschien kan uw man niet de boodschappen halen (supermarkt =veel prikkels) maar wel de spullen sjouwen? Misschien kun je aangeven: ik heb 15 minuten de tijd om je probleem te bespreken, daarna niet meer. Of: wil je er eerst over schrijven(journallen) en daarna de samenvatting aan mij vertellen?

4) verdiep je nog meer in high functioning ASS, er is een goed lecture dat 'lifehacks voor meiden met autisme' heet op youtube en autism from the inside legt het ook heel verhelderend en emoatisch uit. Meer begrip zorgt hopelijk voor minder boosheid en het kan helpen om nieuwe oplossingen te zien!

Ik snap dat het lastig is, zeker met al deze dagelijkse taken en de belasting voor jou, maar als je blijft puzzelen op nieuwe strategieën is er best veel mogelijk. Dus de laatste tip: houd vol, geef de moed niet op en denk ook aan je eigen wensen/grenzen

Hoi Marrit,
Ik voel met je mee.
Zo voel ik me ook.
Heb dit jaar op 67 jarige leeftijd de diagnose ASS gekregen.
Je altijd ongemakkelijk voelen in sociale situaties, niet weet hoe je moet handelen, moeilijk uit je woorden kan komen, geen interactie kunnen voeren, nooit ad hoc kunnen reageren omdat de informatieverwerking anders en vertraagd werkt bij mij.
Mijn hele leven lang heb ik gedacht dat het aan mijn karakter en met mijn verlegenheid lag. En dacht, dat als ik maar goed genoeg mijn best doe, het wel goed komt met mij. Ik heb mij altijd gedragen zoals ik dacht dat er van mij verwacht werd. Het autisme camoufleren dus, weet ik nu!
Ik heb verschillende psychologen bezocht, maar altijd verkeerde diagnoses gekregen.
Het is een opluchting te weten waar mijn problematiek vandaan komt, maar tegelijkertijd een rollercoaster waarin je terechtkomt door al het leed wat je hierdoor is aangedaan en wellicht had kunnen voorkomen wanneer de juiste diagnose eerder was vastgesteld.
Ik heb nu een basis autisme training gehad, die me wat kennis van het Autisme heeft bijgebracht, en hoe hier mee om te gaan.
Ik mag/durf nu gemakkelijker mijn grenzen aan te geven. Ik doe niet meer waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt. Aan de éne kant geeft dit mij een goed gevoel maar aan de andere kant ook een slecht gevoel. ( Omdat je mensen in de steek laat.)
Ik probeer op mijn gevoel af te gaan. Ik ben over het algemeen in mijn eentje thuis.
Heb nieuwe vrienden en ben oude kwijtgeraakt.
Als er niets bijzonders is, gaat het redelijk met mij, maar er hoeft maar iets te zijn, dan schiet ik un de stress door mijn problematiek.
Mijn leven was een worsteling en zal dat af en toe blijven!
Sorry voor de lengte van mijn verhaal.
Groet Alie

Hoi! Ik herken dit. Mijn ex vriend heeft het ook uitgemaakt. Hij zit niet goed in zijn vel en wil vrijheid. Nu ben ik de pispaal. Ik merk dat ik veel behoefte heb om met hem te praten. Zou jij hem berichten?

Ik heb hetzelfde meegemaakt helaas. Hij blijft koppig en star. Hij is erg zwart wit en wil geen contact. Hijreageert niet eens meer op mijn berichten en neemt met pijn en moeite zijn telefoon op als ik bel.

Communiceren & eerlijk zijn. Vertel hem hoe je je voelt. Volgens mij moet het helemaal goed komen met jullie.

Maak dat je zo snel mogelijk weg van hem raakt. Loop weg en zoek hulp! Ik vind voor jou dat het goed komt!

Dit is echt héél schokkend en zeer ernstig!! Zorg dat je in veiligheid komt en dat ze je plaatsen op een voor hem onbekende plek. Hoe is het nu met je? Het is al een tijd geleden dat je dit postte zie ik.

Als ik dit zo lees... Jij bent in een burnout terechtgekomen en daar is hij moe van geworden zo lees ik het.
Draait allemaal om hem. Voor jou is het toch ook(net als ik met mijn autistische partner) soms heel erg aanpassen en vermoeidheid hoort daar zeker bij.
Hij wordt moe omdat jij bent ingestort.
Vind het heel erg egocentrisch en iemand met autisme(hoe moeilijk ook) kon niet alles schuiven op zijn autisme stoornis.
Ook mensen met autisme moeten rekening houden met andere mensen altans het proberen.
Is niet vreemd dat je bent ingestort. Komt heel erg vaak voor bij partners van iemand met autisme.
Heb zelf ook last gehad van overspannenheid.
Hij gooit de handddoek in de ring omdat jij bent ingestort mede door zijn autisme.
Hij moet toch begrijpen dat jij ook duidelijkheid wilt.
Is toch logisch dat je dan op zoek gaat naar een huis(stel dat)
Vind dat hij erg weinig rekening houd met jou wensen en jou gevoelens. Ik zal er eerlijk gezegd best een beetje boos van worden.
Mijn psycholoog vertelde me eens.. je kan niet altijd alles schuiven op je autisme( daarnaast ben je ook gewoon een mens) met karakter eigenschappen enzovoort.
Ik vind dat jij al genoeg rekening met hem hebt gehouden.
En dat je duidelijkheid wilt lijkt me niet meer dan logisch.

Hoi, amaai dat was zeer goed gezegd!.
Toen ik oververmoeid werd van mijn vorige job waar ik niet goed behandeld werd.Toen woonde ik nog bij mijn partner (met asperger) en deed ook het hele huishouden.( Dat kon hij er niet bijnemen in zijn belangrijk leven).Het was trouwens ook meestal niet goed gedaan volgens hem.😉.Toen ik moe werd werd hij moedeloos van mijn moeheid en vroeg me te vertrekken de week na mijn ontslag op mijn job.Uit het huis waar ik woonde.Ik kocht ik mij vlug een caravan en woonde ik op n camping tussen de happy families op reis.🙃🙂.Gelukkig scheen de zon.Veel succes en ja beter voorkomen dan kamperen!

Beste,
Dit is echt zoooo herkenbaar.
Mijn partner heeft geen diagnose maar nadat ik op deze pagina ben beginnen te lezen zoveel puzzel stukjes vallen in elkaar.
Laat me raden je partner heeft ook vaak problemen met zijn werkgevers?

Als mijn man iets in zijn hoofd heeft en het verloopt anders(of het werk is niet zoals hij dacht dat het zou zijn) dan krijgt hij hier al snel problemen mee en is inderdaad ook gestopt met het vorige werk.
NU (godzijdank) heeft hij het wel naar zijn zin maar hij zal wel moeten ook. de banen liggen niet voor het oprapen.

Fijn om te horen dat hij het nu wel naar zijn zin heeft. Geeft vaak rust in huis.

Ik denk dat veel van de dingen die je beschrijft wel dergelijk te maken hebben met autisme.
Veel van de dingen die je beschrijft herken ik ook wel erg(de sociale problemen) moeite hebben met affectie,liefde tonen of attent zijn.

Je moet inderdaad jezelf niet te veel wegcijferen en ook duidelijk je grenzen aangeven(uitleggen hoe de dingen bij jou overkomen)
als je geen grenzen aangeeft dan cijfer je jezelf langzaam aan weg.

Ik heb zelf periodes gehad dat ik echt oververmoeid en depressief raakte van mijn relatie.
Daar moet je echt voor waken en ook van haar kant(al heeft ze autisme) moet ze ook begrijpen dat een relatie geven en nemen is van beide kanten.
Wij als partner van wordt vaak van verwacht dat wij altijd maar moeten zorgen,dingen accepteren want ja hij of zij heeft nu eenmaal autisme maar dat is geen vrijbrief voor alles.

Het beste is toch denk ik je eigen gevoelens kenbaar maken en uitleg geven.
want constant het gevoel hebben dat je niet gelukkig bent is heel zwaar.

Gelukkig wel.
Ik ben nog nooit vreedgegaan maar als ik dat wel zou doen(of tegen iemand liegen) zal ik daar(gelukkig) heel erg mee zitten.
Als je vreemdgaat daar kwets je andere mensen mee

Ik heb een geweten.
Vraag is wellicht waarom doe je dat? Wat is het wat je wilt opvullen met vreemd gaan?

Ik zou ontzettend trots zijn als ouder dat een kind van 17 in staat is om trouw te zijn aan zichzelf, een angststoornis is niet niks.
Ik denk dat het belangrijk is om hem te laten werken aan zichzelf en niet teveel werkdruk op te leggen. Hij heeft tenslotte nog zijn hele leven de tijd om te werken. :)

Ik herken veel in wat je schrijft. Ik leef inmiddels 21 jaar met een man die, zo bleek ruim 3 jaar geleden, ASS heeft. In al die jaren heel veel communicatieproblemen gehad. Dat viel uiteindelijk door de diagnose op zijn plek. Eerst is er dan opluchting en hoop dat er dan eindelijk iets kan veranderen in de relatie, maar nu voel ik vooral dat er weinig veranderd en dat de communicatieproblemen blijvend zijn. Het is alsof er een enorme kloof is die we niet kunnen overbruggen. We begrijpen elkaar gewoon niet en praten hierover helpt niet, omdat het steeds weer zo is dat hij vindt dat het is zoals hij het ziet. We komen er niet uit. Ik word er erg moe en verdrietig van. Eerlijk gezegd kan ik niets noemen dat fijn is in onze relatie, behalve dan misschien het vertrouwde en de zekerheid dat hij mij niet zal verlaten. Wat gek is om te zeggen, omdat ik vaak fantaseer over uit elkaar gaan. Alleen hij heeft grote problemen met het vinden en behouden van werk. Heeft nu weer een tijdelijke baan binnen de participatiewet maar dat stopt weer over 8 maanden. Een huis vinden zit er niet in, want hij heeft geen vast inkomen. Het maakt me soms wanhopig, het voelt als een gevangenis. En begrijp me goed, mijn man heeft het hart absoluut op de goede plaats zitten, daar gaat het niet om. Maar op elke slak wordt zout gestrooid en in mijn beleving gaat het nergens over. Als ik al moet oppassen om een droge theedoek te pakken als de theedoek die er hangt nat is, dan denk ik waar ben je mee bezig? Voor iemand met autisme is dit waarschijnlijk erg belangrijk, maar ik word er doodmoe van. Het heeft natuurlijk weinig zin om dit te schrijven, want het is zoals het is en ik kan het niet veranderen, maar het is soms fijn het even van je af te schrijven. Want ook ik voel me erg eenzaam en onbegrepen. Vrienden weten van zijn autisme, maar vrijwel niemand begrijpt wat dat echt betekent. Mijn man komt slim en vriendelijk over en dat is hij ook. Maar het samen leven valt echt niet mee. In feite komt alles op mij neer, ook de opvoeding van onze 14 jarige zoon, al is hij ook een lieve vader. Alle beslissingen moet ik nemen, van gelijkwaardig overleg is geen sprake. Ik zou niemand aanraden een relatie aan te gaan met iemand met autisme, ondanks dat veel mensen met autisme een goed karakter hebben en erg betrouwbaar zijn. Het komt allemaal zo precies en de communicatie is zo anders. Ik wens iedereen in een vergelijkbare situatie veel sterkte!

Zet er eerst hulp op ipv medicatie. Leren inzien dat bijten/slaan zeer doet en dat dat toch niet zijn intentie kan zijn. Thuis een structuur aanhouden en consequent zijn. Uitleggen als dingen anders gaan, als kleuter is de wereld nu eenmaal groter dan je dacht en kan overweldigend zijn. Helemaal als auti

Het is voor iemand met autisme(zijn vaak introvert) moeilijker om te gaan met emotionele zaken.

attent zijn(bloemtje kopen) dat soort dingen staan ze niet bij stil
ik weet inmiddels door de therapie dat mijn man heel anders denkt. Hij zei eens we zijn toch al heel lang samen en alles gaat toch goed? De toevoeging van bijvoorbeeld eens een kaartje schrijven of een bloemetje meenemen daar zijn ze gewoon niet mee bezig.

Mijn man heeft door de therapie geleerd zich meer te uiten en te praten over zaken. Voor iemand met autisme zijn moeilijke conflicten of emotionele zaken moeilijk mee om te gaan.

Het beste is toch als partner zijnde de problemen aankaarten en toch proberen te praten en als dat echt niet gaat dan is professionele hulp om je relatie te redden vaak wel het beste.

Zo,n 18 jaar geleden las ik op internet iets over autisme en moest vreselijk huilen.
Mijn man vroeg wat er was ik liet hem het bericht zien en zei dat ik dat ik veel herkende en dat ik graag zou willen dat hij naar de huisarts gaat om een verwijsje.
Zijn reactie was dat hij niet gek was.
Ik kon verder tegen de muur praten want hij liep weg.
Ook later wou hij er niet over praten.
We zijn wel eens in relatietherapie geweest,na 4 x is hij ermee gestopt ook weer om de emoties die naar boven kwamen. ik ging nog even verder maar zonder partner was dat niet te doen.

Herkenbaar, mijn vriend zegt ook steeds dat hij niet gek is. maar emotioneel. hij kan er zijn, maar meestal niet vooral omdat hij overspannen is. hij is erg argwaanig en wantrouwend en volgens hem is dat mijn schuld. terwijl ik hem help, luister, dingen voor hem doe. en grenzen aangeeft. alleen bij is het altijd maar getolereerd, dus hij laat zich niet begrenzen. En autisme en add, die schijnen zich moeilijk te kunnen verplaatsen in de ander of de en of de emotionele situatie te kunnen schatten en er naar handelen. dat is heel moeilijk voor alle betrokkenen.

Het is nu midden in de nacht ik kan niet slapen van verdriet,machteloosheid en ben ook boos
Momenteel is mijn gezondheid niet goed,hij moet veel doen en dat gaat meestal niet goed.
Als ik wil douchen moet hij me uitkleden wat pijn doet ik was mezelf,met aankleden geef ik aan zachtjes droogdeppen en eerst die en dan die kleren.
Dat gaat elke x mis.
Hij wou nooit eten koken nu moet hij ik sta erbij en zeg hoe het moet.Hij luistert niet dus t eten mislukt.
Ook is hij niet hygiënisch wast nooit zijn handen.
We hebben al 6x afhaal eten gegeten hij verdomd om te koken omdat ik commentaar heb.
Met niemand kan ik hierover praten,naar de buitenwereld is hij aardig,familie en vrienden prijzen hem want hij zorgt zo goed voor mij.
Als er visite is doet hij z,n best zijn ze weg dan zit hij bij z,n pc of telefoon en kijkt elke avond tv,zwijgt uren.
Morgen moet ik weer naar t ziekenhuis dat wordt een zwijgzame autorit ik wil zo graag een echt gesprek en niet alleen over koetjes en kalfjes.
Nu ga ik proberen te slapen ik ben moe van alles

Beste anna

wat rot dat jij je zo slecht voelt...
en ik begrijp ook dat het nu allemaal niet zo soepeltjes thuis verloopt.
Ik heb daar ook weleens aan gedacht stel dat ik eens iets krijg of ik stort in wat dan? want ook ik ben vaak diegene die zorgt, zorgt dat alles op rolletjes verloopt en de verantwoording van een heel huishouden(inclusief koken) loopt vaak uit bij manlief op een chaos of je moet alles exact opschrijven en uitleggen

inderdaad de mensen uit de omgeving(inclusief familie) merken vaak niets omdat ze vaak een masker hebben.
bij visite doen ze zich zo goed mogelijk/normaal mogelijk voor wat uiteindelijk ook weer heel veel energie kost.(kopieer gedrag)

Ik heb ook al zo vaak gehoord... jou man autisme?
en mijn schoonfamilie wil het zelfs niet weten(al staat het zwart op wit)

Ik begrijp je eenzaamheid zorg goed voor jezelf en probeer er toch met andere mensen over te praten(die je wel begrijpen)

Leontien bedankt voor je reactie.
Wat erg dat je schoonfamilie zo reageerde ze moeten juist begrijpbaar zijn en je steunen.
Mijn schoonfamilie aanbidden hun broer,geen kwaad woord over hem,hij is altijd behulpzaam voor ze en verder kijken ze niet.

Anne,

is er een mogelijkheid. dat je tijdelijk weg gaat ergens anders kan onderkomen, waar je de juiste zorg en hulpverlening krijgt?

Ik woon niet samen. Maar ik merk doordat ik er niet ben letterlijk en figuurlijk er niet ben voor mijn vriend. en omdat er consequenties zitten aan z'n gedrag moet hij wel wat gaan doen. incl. aan zichzelf werken.

Ik weet niet of dat in jou geval kan.

Maar zorg goed voor jezelf.

Een moeilijke situatie....
als ik eerlijk moet zijn vind ik de zin van dat hij denkt dat hij tekort schiet nogal een uitvlucht.(jij kan toch voor jezelf denken en beslissen)?
Is meer een soort excuus om zijn beslissing te rechtvaardigen.

begrijpt hij niet dat je veel van hem houd en dat die zomaar weg gaat voor jou heel erg moeilijk is?

ik vind het nogal een gebrek aan inlevend vermogen van zijn kant.

Ik zal geen contact opnemen en hem laten denken over zijn beslissing of je gevoelens uiten(wat je hier ook doet) eerlijk zeggen wat je voelt en denkt.

Hoi Leontien,
Dankjewel voor je reactie! Het is inderdaad een hele moeilijke situatie omdat er over uitmaken of doorgaan geen gezamenlijke afstemming is geweest. Hij kan zich niet inleven hoe het nu voor mij is. Denkt dat ik hem een keer zou gaan afwijzen en lijkt het nu dan maar zelf te doen.
Ik neem voorlopig geen contact op, maar tegelijkertijd ben ik dan bang dat wachten alleen maar meer verwijdering geeft.
Hij koppelt nu diverse toevalligheden aan elkaar: ik bel hem terwijl hij met een vriend sollicitatie aan het bespreken is en achteraf zegt hij ik had nee moeten zeggen tegen met jou praten want daardoor was ik van mijn onderwerp af. ik vraag hem langs te komen maar opeens moeten we een doel hebben, want hij heeft stress van solliciteren en wil geen tijd verspillen.
Mijn aanwezigheid is opeens gekoppeld aan hem de kans geven te kunnen/ mogen solliciteren.
Feitelijk zien we elkaar 2 soms 3 keer pw
Ahh! Is dit nu allemaal door het anders werkende brein van iemand met Asperger ??

Poeh Saskia, moeilijk en lastig voor jou. Juist omdat je van hem houdt. Maar klinkt als of alles voor hem te veel is, en hij kan niet goed nee zeggen ook niet tegen jou. ipv aangeven wat er echt aan de hand is, dat is waarschijnlijk wat hij niet kan. en hij zoekt nu iets waar hij controle op heeft het solliciteren. en al het andere inclusief jij bent te veel. Conflict en verplaatsen in de ander en de ander echt horen, schijnt heel lastig te zijn.

Mijn vriend maakt het constant uit, meestal is hij dan overprikkeld of in een bui. Dan gelooft hij eerder zijn waanideeën dan de waarheid. hij neemt niks aan en vindt dan dat ik lieg. en dan blokkeert hij mij ook, vindt ik inmiddels niet erg meer dat hij mij blokkeert want neem het met een korreltje zout tegenwoordig. Als iemand op een ogenblik de energie niet meer heeft om al bullshit aan te kunnen, ben ik het wel en dan ben ik echt weg en dat weet hij inmiddels ook.

Hoi,
Ja! Dit is precies zoals jij het omschrijft. Dankjewel dat geeft veel inzicht
Blijft wel heel verdrietig maar hier kan ik wel wat mee!

Dag Saskia, hetzelfde is mij ook overkomen.Ik heb verdriet gehad want ik zie hem doodgraag en wou dolgraag verbonden zijn met hem, maar mijn behoeften zijn niet de zijne.Hij is het liefst alleen en verwerkt liefst alles alleen en focust zich op zijn levenswerk.Ik ervaar dat hij nu rust vind en mij niet meer beledigt of dat hij zich niet meer tekort gedaan voelt.Het was moeilijk voor mij want ik zie hem doodgraag maar zelf het ietsiepietsie liefde geven kon hij niet meer opbrengen.Nu heb ik daar eindelijk vrede mee en dat geeft MIJ vooral rust en dat doet goed.Anders was het altijd aantrekken en afstoten en een ' verbintenis relatie' zoals dit is heel vermoeiend.Daar ben je dan de hele tijd mee bezig met die relatie maar das het ook niet waard.Het leven is zo rijk.Nu hebben we een zekere afstand in onze relatie, hij is er niet klaar voor om te relateren , misschien nooit maar mij geeft het in elk geval rust en ik voel me beter.Na menig boeken over autisme te lezen besef ik wel dat sommige mensen nu eenmaal helemaal anders in elkaar zitten en dat is zo.Dat moeten we aanvaarden en voor onszelf de balans opmaken tot waar wij in staat toe zijn of verlangen...en daar een antwoord in vinden.

Leontien, klinkt eerder als een narcistische persoonlijkheidsstoornis dan autisme. Niet alle autisten, zijn niet in staat om te reflecteren op zichzelf of egocentrisch.

Denk dat hier onderscheid in gemaakt moet worden om verdere onterechte stigmatisering te voorkomen.

Ik ervaar precies hetzelfde. Een vriendin met autisme. Ik ben er geen vriendin meer mee. Het ging altijd over haar. Nu heb ik zelf iets.. ze weet gewoon niet hoe ermee om te gaan.
En een schoonzus. Het gaat heel vaak over dezelfde onderwerpen nooit eens een geïntegreerde vraag. Ik vind het zeer vermoeiend dat ik als praatpaal dien. Ik kan niets terugleggen of over een ander onderwerp beginnen want hoe dan ook, ze luisteren niet en trekken de aandacht weernopnde onderwerpen die ze zelf interessant vinden.

Beste Lily,

Wat is dat moeilijk om te zien he?!! Je wilt zo graag het goede voor je dochter.
Met zelf een dochter van 22 jaar (diagnose op haar 16e jaar) die studeert, kan ik maar 1 tip geven, laat haar zelf keihard tegen de ellende aanlopen. Het is het aller moeilijkste wat er is want je wilt je kind met alles helpen, beschermen en zorgen dat ze een gedegen opleiding heeft zodat ze zich zal gaan redden in de maatschappij. Onze dochter kwam pas wat verder toen zij er echt zelf keihard tegenaan liep en ik niet alles voor haar voeten weghaalde. Er is toen een gesprek geweest met haar: wat wil jij en als je het wilt zul je hulp moeten aanvaarden van anderen, want zelf red je het niet. Zware periode, maar uiteindelijk is ze met studievertraging nu op de goede weg. Ze heeft nu een autisme-coach, een vrouw die zelf autisme heeft en haar heel goed begrijpt. Wij leren ook van die coach hoe we het beste met onze dochter om moeten gaan, klare taal en duidelijke grenzen.
Ik wens je echt heel veel sterkte want het is en blijft een hele klus om in deze maatschappij onze lieve maar eigenzinnige dochters op te voeden.

Nog even een aanvulling. Onze oudste zoon is nooit gediagnosticeerd met autisme maar liep volledig vast in zijn afstudeerproject. Omdat zijn zusje inmiddels de diagnose wel had viel bij mij veel op zijn plaats. En heb ik hulp gezocht bij een deskundige die begeleidt in studenten met zeer hoogfunctionerend autisme.

Heb helaas zelf geen oplossing. Professionele hulp zoeken anders gaat het van kwaad naar erger. Misschien is er nog iets te veranderen. Bij dat veranderingsproces heb je hulp nodig. Voor je kind maar ook voor jezelf en wellicht ism met de juf.

Beste Dame,
Wat een heftig verhaal zeg, ik begrijp uit je verhaal dat je ex partner vreemd is gegaan? Dat zegt genoeg over hem, hij is jou niet waard. Het zal zeker niet makkelijk zijn. Maar accepteer het, en ga veder met je leven. Echt jij bent beter af zonder hem! Geen energie meer verspillen zonde van je levenslust!
En hij zal ook in die nieuwe relatie tegen de zelfde problemen aan lopen!

Sterkte kleur de plaatjes!

Hoi Diderik,

Misschien eerst online daten? Wellicht is dat mogelijk voordat je elkaar echt ziet. Dan leer je elkaar al best kennen. Wees eerlijk, geef je eigen handleiding hoe het voor jou is en vraag ook naar de ander! Maar ja daten/liefde is altijd een risico.

Wellicht een training volgen hoe maak ik contact? Kan een coach je niet helpen?

Dit heeft niets met autisme te maken maar NARCISME

Hoi! Oei dat klinkt allemaal niet best. Autisme is geen vrijbrief voor onbehoorlijk gedrag. Ik ben bijna 30 jaar getrouwd met een autist maar dit herken ik niet. Ik heb wel geleerd uit de discussie te blijven. Bij boosheid weglopen. Ook heb ik geleerd veel ruimte in te nemen. En vroeger met kleine kinderen was het ook zo lastig. Want rekening met mij hield hij nooit. Moe, uitgeput en eenzaam dat herken ik. Totaal geen zelfreflectie had mijn man. Inmiddels gaat het echt beter. Voor jou wel fijn dat je een eigen plek hebt. Maar heb je al goede hulp voor jezelf? Om tools te krijgen om hiermee om te gaan? En kun je dat deze relatie met zo'n iemand die weinig verantwoordelijkheid lijkt te nemen voor jou, jullie kinderen en ook materialen? Wij hebben samen therapie gehad van iemand die echt verstand had van autisme. Misschien dat dat helpt? Van iemand anders nam mijn man veel meer aan dan van mij... Erg frustrerend trouwens.

Hoi anoniem en Maatje,

In eerste instantie dacht ik ook dat het om Narcisme ging en is mijn partner bij M. Apello in behandeling gegaan, later samen met mij erbij. Hier werd ik wel gehoord en begrepen toen ik mijn verhaal deed. Hij diagnosticeerde autisme met narcistisch afweer. En vertelde dat ik goed mijn grenzen moest aangeven en mijn ruimte moet innemen en dat mijn partner gedrag kan aanleren maar dat het handelen nooit vanuit zijn gevoel zal zijn maar eerder een aangeleerd mechanisme. Hij had het over twee verschillende werelden waarin we leven die elkaar vaak niet raken.

Inmiddels is mijn partner doorverwezen naar een autistencentrum en is in afwachting van een intakegesprek. We zijn nu op afstand, hij in zijn woning ik in de mijne met de kinderen. Hij wil het contact wel houden met de kinderen en dat doen we doordat hij ze naar school brengt en weer ophaalt van school tijd met ze doorbrengt en weer bij mij brengt.

Ergens weet ik dat hij dit doet omdat hij ook zegt dat hij dan afleiding heeft. Anders is hij alleen maar met zijn werk/hobby bezig. Wat voor mij heel raar is omdat hij juist als we samen zijn met zijn werk bezig wil zijn en als we dat niet zijn dan wil hij tijd met de kinderen of mij doorbrengen.

Ik herken wat je zegt over totaal geen zelfreflectie hebben en niets van mij aannemen. En als ik wel iets zeg over welk onderwerp dan ook, dan heeft hij altijd een second opinion nodig van iemand anders. Eigenlijk sta ik er alleen voor en hou ik het gezin draaiende. Dat stukje erkenning krijg ik niet van hem en als hij ook maar iets doet wil hij heel veel erkenning van mij. Dus nu is mijn therapie dat ik mezelf een compliment geef als ik iets gedaan heb wat bijdraagt aan de kinderen of het huishouden of zaken die geregeld moeten worden. En dat helpt mij ook om me goed te voelen over mijzelf. Ik ga ook op zoek naar hulp voor mezelf heb me ook ingeschreven voor een cursus voor partners van iemand met autisme misschien dat het me meer inzichten geeft.

Ren weg.

Dat is ook heel lastig , zeker waneer je behoefte hebt aan duidelijkheid . Jouw vriend heeft die duidelijkheid ook niet. Waneer je tegen je eigen grenzen aanloopt op wat voor gebied dan ook dan is er de behoefte aan rust en dan is het heel belangrijk voor diegene dat er geen tijdsdruk op zit of dat er aangegeven moet worden waneer die rust er is, dat maakt het juist stressvoller. Het is lastig voor jou te accepteren maar deze persoon kan jou niet meer bieden dan dit . Praat met andere mensen / hulpverleners over wat dit met jou doet , maar niet met deze vriend . Dat is heel moeilijk en lastig dat snap ik. Ik heb zelf geen autisme maar wel naasten die het hebben en dan praten we ook samen over dat het soms gewoon klote is en dingen niet gaan zoals je wil. Dat mag, laat het gevoel toe , je kunt ermee omgaan want dat kunnen mensen met ass ook, op hun eigen unieke manier en het is niet makkelijk maar het leven is ook niet makkelijk , voor niemand , ook niet voor jouw vriend .

Zeker herkenbaar. Wat vervelend voor jou dat jij zoveel spanning ervaart! Probeer te voorkomen dat jij jezelf pijn doet. Bewegen (bv. wandelen of fietsen) kan helpen om spanning te verminderen. Wanneer jij jezelf pijn wilt doen kan jij ook afleiding zoeken (bv. muziek luisteren, tv kijken of puzzelen). Probeer de oorzaak van de spanning te ontdekken. Het is goed om dit te bespreken met jouw omgeving.

dolfijntijger,oei...dat klinkt niet goed. Heb je hulp? Ik zou dat met een psycholoog bespreken want er zit waarschijnlijk meer achter. Sterkte!

Mijn tip is om vooral jezelf te blijven. Ontdek en ontwikkel jouw eigen identiteit. Voorkom dat jij je gaat aanpassen aan anderen om leuk gevonden te worden.

Pen,wat je vooral niet moet doen,is camoufleren. Dat zorgt voor een hoop stres. Je hebt ook je kwaliteiten. Is er een coach die je eventueel kan helpen?

Ik snap trouwens je gevoel wel en het is herkenbaar. Ik heb zelf autisme en ADHD en lang erover gedaan om vrienden te maken.

Een andere (wellicht overbodige) tip welke ik graag wil meegeven is om jezelf de vraag te stellen: 'Wat zoek ik in het contact met mensen?' Wat is de (onderliggende) behoefte? Verder is mijn advies om geen doelen (voor jezelf) of eisen (voor zowel jezelf als anderen) te stellen. Doelen en eisen hebben een beperkende werking en kunnen teleurstelling opleveren. Sta open (Verken, maar bewaak wel jouw eigen 'absolute' grenzen) en wees geduldig. Oefen met zelfcompassie. Mensen verschillen en tijden veranderen, er bestaat (mijns inziens) geen uniforme sociale gedragscode, denk daarom niet in goed en/of fout.

Doe het niet, de meeste neurotypische mensen geven geen zak om jou en om niemand van ons.

Geef ze niet wat ze willen, als een neurotypische persoon met jou op gelijke voet als een andere neurotypisch persoon eender welke relatie wil aangaan dan is er iets goed mis met hun verstand.

Wij hebben zorg nodig wij moeten ze niet geven en de NTs hebben ons en andere mensen met differente handicaps al meer dan teleurgesteld en systematisch mishandelt.

Denk eens aan jezelf aub

Ik zal je zeggen hoe het zal gaan om te vervolgen op mijn comment hierboven.

Ze gaan doen alsof ze je vriend zijn, (dat kunnen ze een hele lange tijd volhouden geloof mij). Dan gaan ze ondertussen achter je rug spreken vanwege je handicap die hun "stoort". Dan komt er opeens een uitbarsting out of the blue. En dan gaat al die effort die jij gemaakt hebt voor niks zijn en ga je er dagen slecht van zijn. Ik weet dat het niet gemakkelijk is maar probeer zoveel mogelijk aan jezelf te denken,want oh mensen de maatschappij gaat dat niet doen.

Oei,dat is erg heftig hoor. Ik zou met iemand erover gaan praten.
Neem contact op met je huisarts en laat je doorverwijzen naar
een psycholoog! Sterkte met alles!

Dankjewel

Ik snap dat het heel lastig voor je is en het is goed dat je daar bij stilstaat en je kan je gevoel ook heel goed verwoorden . Hoe graag ik je ook een oplossing zou geven het is helaas zoals het is . Je hebt een keuze , het accepteren en de hulp /vriendschap aannemen die je geboden wordt of de andere keuze , je afsluiten voor alles . Ik denk dat je zelf heel duidelijk weet wat je wil en dat is de hulp/vriendschap die er is ontvangen ook al had je het graag anders gezien . Je hebt zelfinzicht en dat is een zeer goede eigenschap. Het zorgt er niet voor dat alle angst en nare gevoelens weg gaan maar het opent de weg naar acceptatie . Heel veel sterke en twijfel niet aan jezelf

Waarschijnlijk ben jij vermoeiend.

Fijn dat uw ervaringen met het ASC wél positief zijn. Hopelijk blijft dat zo.

Zeker een kaartje sturen! Sociale relaties onderhouden is niet hun ding, en hij zal ongetwijfeld in zijn hoofd rechtvaardiging hebben om zich van alles en iedereen af te sluiten. Door een kaartje laat je de deur open, en weet hij dat. Altijd een goed idee!

Hoi Elvira,

ik sluit me bij An aan. Een kaartje sturen om het contact te hervatten lijkt me een goed idee. Daardoor open je ook een deur.
Het is een lastige situatie. Veel sterkte! Ik leef met je mee.

Ik zie net dat hij mijn naam niet gepakt heeft. Ik ben niet anoniem,maar Barbara

Dag Di,

Ik kan me zeker in je verhaal vinden. Werken met autisme kan uitputtend zijn - ik zit nu zelfs in de ziektewet omdat ik al die jaren maar door ben gegaan. Heb sinds maart de diagnose gekregen en moet mijn weg zien te vinden. Het niet hebben van sociale contacten herken ik ook. Als ik werk niet zou hebben, zou ik helemaal alleen zijn. Mocht je behoefte hebben aan contact (geen druk!) dan laat het maar weten!

👋 🫂, ik begrijp je, je beschrijft wat mijn vriend heeft. Hij heeft zich aangesloten bij enkele clubs en dat helpt. Een praatje maken met iemand lukt dan zonder vriend te zijn.

Hi Maikel,

Ik ben 34 en heb ook net de diagnose autisme gekregen. Ik ben net begonnen met een traject bij de psycholoog.
Misschien kunnen we een keer contact hebben, klinkt alsof er wel wat overeenkomsten zijn.

Ga eens de forums autbreak, nva forum of autsider bezoeken, dat zijn de Nederlandse sites als je meer te weten wilt komen over autisme en in contact wilt treden met andere mensen met autisme. Het is een heel breed spectrum en iedereen met autisme is weer anders. Dit is geen gezond autisme forum. Er zijn ook nauwelijks autisten of mensen met autisme actief op dit forum, maar ook hier heb je weer uitzonderingen op.

Dag Ellen,

Ik begrijp dat dit niet echt de juiste website is voor het contact zoeken met mede-autisten, maar wellicht dat we elkaar kunnen spreken omdat we beiden net de diagnose hebben gekregen. Op welke manier vind jij contact fijn? En sorry voor de late reactie.

Dag maikel ik ben 58 jaar , heb een man uit de duizend die er altijd is voor mij, ik heb me altijd anders gevoeld kon niet tegen drukte, fel licht, bepaalde muziek, enz.... heb in juni de diagnose autisme gekregen

Bent u dan een psycholoog die lang studie heeft gedaan om autisme te diagnosticeren? Uit uw verhaal blijkt u niet echt kennis omtrent autisme te hebben. Dus ik kan wat kennis mbt autisme wel concluderen dat u dom bent, dat geeft u zelf gelukkig al aan.

Nou zeg wat een nare reactie Lisa! Jij hebt nog wel het eea te leren op het gebied van empathie of niet?
@ schrijfster Ik snap dat je je achteraf wel voor je kop kunt slaan dat je je zo hebt laten leegzuigen. Door iemand die waarschijnlijk trekken van autisme heeft. Wees mild voor jezelf. Vaak is dit een patroon wat je gewend was, misschien uit je jeugd, dat je niet stil stond bij de vraag ‘voelt dit wel goed voor mij?’
Je hebt ervan geleerd, zo vergaat dat veel mensen geloof me, volgende keer weet je het wel!

Dank voor je reactie @anoniem. Ik wilde eigenlijk al mijn bericht weghalen, na de zeer negatieve reactie van Lisa. ik besef dat ik op een autisme forum zit, en ik denk dat Lisa zelf in hetzelfde spectrum zit. Vandaar haar super aanvallende reactie, ik herken het maar al te goed in de contacten met die vriendin....die ook zo extreem heftig kon reageren. Ik heb er inmiddels veel van geleerd, met hulp van ergotherapie, dat ik moet uitkijken aan wie ik energie krijg, en het zal me zeker niet meer gebeuren. Het was een harde les, en het heeft ook littekens maar ook mooie inzichten in mezelf. Nogmaals dank

Lisa,wat een negatieve reactie zeg! Dat had je ook anders kunnen verwoorden.

Ingrid,iedereen met autisme is anders en reageert ook anders. Ik heb zelf autisme en ADHD. Ik loop qua autisme vaak aan tegen het feit dat ik niet met plotselinge veranderingen om kan gaan
en deze te plaatsen duurt altijd wat langer. Ook verlies ik gauw het overzicht. Qua ADHD ben ik erg druk,praat veel en ben gauw
afgeleid. Maar qua vriendschappen lukt het me stukken beter
dan vroeger. Inmiddels hier een vriendenkring opgebouwd en
we nemen elkaar zoals we zijn. Uiteraard snap ik volkomen hoe
jij je voelt. Ik heb ook wel eens niet door als mensen me manipuleren of in de maling nemen maar zodra ik dat door heb gaan ze uit mijn leven. Dat zijn energiekillers. Dat zijn inderdaad harde levenslessen maar gelukkig zijn er ook genoeg andere mensen. Voor mij is de karakter het belangrijkste en wat voor aandoening of ziekte iemand heeft is voor mij niet relevant. Als je het maar met elkaar kunt vinden.

En Ingrid,gewoon laten staan je stukje! Ik vind het juist erg goed dat je van je afgeschreven hebt. Het was best heftig wat je mee hebt gemaakt. Sterkte!

Dank je wel voor je reactie Barbara. Wat fijn dat je inmiddels je vriendenkring hebt opgebouwd met mensen die elkaar in hun waarde kunnen steunen. Ik denk dat bij mij het grootste probleem is, dat ze nooit heeft open gestaan voor een diagnose of hulp van een arts of psycholoog. Ze zit in heftige ontkenning, en geeft alles en iedereen de schuld als iets niet goed gaat. En daar kan ik dus niks meer mee na al die jaren. Als ze wel de moed had gehad, om een diagnose te krijgen en daar eerlijk over zou zijn, dan had ik misschien nog iets van vriendschap kunnen overhouden. Maar die ontkenning, en altijd maar net doen of er niks aan de hand is, trek ik gewoon niet meer.
Nogmaals dank voor je lieve bericht, het doet me goed

Hoi Ingrid,

bedankt voor je snelle reactie en graag gedaan! Het is heftig en niet leuk wat je mee hebt gemaakt.

Dat ze autisme heeft,waarvan ik uitga,daar is niets aan te doen. Maar het was inderdaad beter geweest als zij hulp was gaan zoeken en zich had laten diagnosticeren en handvatten had gekregen om er beter mee om te gaan. Uiteraard zal je altijd tegen bepaalde dingen aan blijven lopen want het is niet te genezen. Maar het was zeker beter voor jullie vriendschap geweest. Ontkenning kost een hoop energie en hoewel ik zelf tegen bepaalde dingen aanloop zou ik dat zelf ook niet fijn vinden.

Ik loop op dit moment ook vast en zit nu bij de GGZ waar ze erg vriendelijk en doortastend zijn. Mijn regiebehandelaar heeft zelf ADHD en dat is van voordeel voor mij. Ze zijn het erover eens dat ik een angststoornis,een vorm van autisme en ADHD heb. Ik wordt binnenkort gediagnosticeerd,krijg een behandeltraject en mijn maatschappelijke werker gaat me aan vrijwilligerswerk helpen.

Levenslessen zijn soms erg hard en zoals al eerder geschreven heb ook ik dat moeten ondervinden. En nogmaals,ik vind het moedig dat je dit hier met ons deelt. Ik zal voor je duimen dat je weer iemand anders tegemoet komt die meer begrip voor je heeft.

hoi Barbara,
Onze vriendschap is al eerder stukgelopen. Ook doordat ze allerlei smoezen bedacht waardoor zij zelf het slachtoffer werd, terwijl ik net een ongeluk had gehad met dramatische gevolgen. Zij heeft een kring om zich heen met mensen die volledig in haar zielige gedrag meegaan, en dat ging zo ver, dat haar ex man hele dagen bij haar moest zitten, omdat ze zo angstig was. Zij heeft mij met de gevolgen van dit ongeluk laten zitten, gelukkig waren er andere mensen die me wel hielpen. Daarna is onze vriendschap weer een soort van hersteld, maar we hebben het nooit meer kunnen uitpraten, want ze werd woedend bij een eerste voorzichtige poging om het bespreekbaar te maken.

Mooi dat je je gehoord voelt bij de GGZ, een klik met de behandelaar is zo belangrijk. Zelf heb ik altijd in de GGZ gewerkt.

Klopt wat je zegt, levenslessen zijn enorm hard, maar juist die harde lessen zorgen ervoor dat we weer een stap verder kunnen komen. Het belangrijkste is, dat je kunt leven met jezelf, en jezelf ook nog kunt koesteren met al je mooie en minder mooie kanten.

Liefs Ingrid

Hoi Ingrid,

bedankt voor je reactie!

Heftig dat jullie vriendschap al eerder is stukgelopen! Heb je het niet aan zien komen? Het lijkt ook alsof ze toen een muur om zich heen had gebouwd. Wel erg dat ze er niet voor je was toen je een zwaar ongeluk had gehad. Al was het maar gewoon om ff te vragen hoe het met je gaat. Hoe gaat het daar inmiddels mee? Heb je nog last van je ongeval? Ook jammer dat dingen niet konden worden uitgepraat! Zelf als je voorzichtig bent. Mogelijk spelen er bij haar meer dingen. Maar dan zal ze zelf ook hulp moeten gaan zoeken.

Interessant dat je zelf ook bij de GGZ hebt gewerkt! Wat was je functie toen?

Het is zoals je zegt dat jij jezelf moet accepteren met je mooie en minder mooie kanten. Dat is een heel proces maar daar heb ik de hulp ook voor.

Tot snel!

Zo herkenbaar. Ze zuigen je echt compleet leeg. Soms voelen ze ook dat jij de persoon bent die hen een luisterd oor biedt. Het is erg lastig om eruit te komen. Nog moeilijker om het te zien. Geef jezelf niet de schuld. Jij was puur en je intenties waren goed. Je hebt ervan geleerd. Geloof me deze personen zijn overal. Nu kan je jezelf herpakken en op jezelf of andere minder 'beladen' mensen focussen. Veel sterkte. Je bent niet de enige. Autisme wordt erg goed gepraat en onderschat. Het kan slopend zijn!!!!

dank je wel N, voor je reactie. Ik zag al meer dan 20 jaar, dat ze anders was dan anderen ( laat ik het zachtjes uitdrukken). Ik was haar hulpverlener, en kon dan niet veranderen, want andersom was zij nog nooit een luisterend oor voor mij. En dat neem ik mezelf kwalijk, nog steeds. Het zal een tijd duren voordat ik dat schuldgevoel kwijt ben naar mezelf toe. Ik moest eerst chronisch ziek worden voordat ik dit leerde beseffen, dankzij de ergotherapeut. Ik heb ook nooit meer een gesprek hierover gehad met haar, want ik weet toch dat er geen begrip zou zijn. ik moet mezelf nu gaan beschermen, en leren om de juiste mensen te kiezen in het leven. En het erge is dat ik door mijn werk vaak in aanraking ben gekomen met autisten die hun ziekte niet accepteren, en zichzelf boven anderen stellen. Dit maakt het des te zuurder. Dank nogmaals, Ingrid

Bent u een psychiater die gespecialiseerd is in autisme? waar haalt u dan deze kennis vandaan als ik vragen mag?

Wat wordt hier een compleet verkeerd beeld gegeven van autisme. het is ontzettend stigmatiserend en nergens op gebaseerd en dat zien de klagers op dit forum niet eens. Er is niet eens een officiële autisme diagnose en dan zijn er allemaal mensen die hun steun gaan uitspreken terwijl ze geen idee hebben wat autisme daadwerkelijk is.

Ga eens op een echt autisme forum informatie zoeken, autsider, autbreak, nva forum. Dit is geen autisme forum en geeft vooral een heel vertekend beeld van autisme. Dit is absoluut geen advies site over autisme. Zijn vooral vrouwen die hun frustraties uiten over hun slechte relatie waar ze zelf ook debet aan zijn

Bijzonder vervelende situatie. Wat is de actuele stand van zaken? Mocht het hier (alleen) om stimmen gaan, hetgeen ik betwijfel, dan moet er naar mijn mening gedragsanalyse plaatsvinden (indien niet reeds gedaan). Als de stressfactor(en) bekend is/zijn kan men wellicht maatregelen treffen waarmee het stimmen en daarmee de overlast verminderd. Niet stimmen is mijns inziens geen optie i.v.m. de spanningsregulatie. Ander stimgedrag is aan te leren (bv. stimtoys), maar gezien de aard van de beperking (vermoedelijk is er naast een A.S.S. ook sprake van een verstandelijke beperking?) i.c.m. de leeftijd schat ik in dat dit moeilijk te realiseren is. Proberen kan altijd. Persoonlijk vermoed ik dat het hier eerder om communiceren gaat of om een combinatie van. Is een spraakcomputer en/of werken met pictogrammen uitgeprobeerd? Lastig dat het contact met de buren slecht verloopt. Hopelijk verbeterd dit nog of kan iemand bemiddelen. Welke ondersteuning ontvangen de ouders/buren? Hoeveel kennis hebben zijzelf over autisme en hoe vertaald dit zich in de opvoeding? Alles toestaan/toelaten 'want hij is autistisch' is makkelijk. U bent absoluut geen 'zaag'. U komt heel redelijk/schappelijk op mij over en heeft het volste recht om op te komen voor uzelf e.a.

Verhuizen?