Hallo. Ik ben 23 jaar, student en ik woon nog bij mijn ouders. Ik wil vooral mijn verhaal delen omdat ik tijdens mijn burn-out (gecombineerd met een zware depressie) heel erg op zoek was naar een beschrijving van wat ik voelde en dacht. Het was één grote chaos in mijn hoofd en ervaringen van lotgenoten lezen hielp me om mijn gedachten te ordenen. Ik ga het dus niet over mijn herstel hebben, al ben ik quasi volledig hersteld mbv medicatie (Sertraline 100 en Wellbutrin 150) en psychotherapie.
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:
Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...
Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?
Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...
Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:
Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...
Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?
Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...
Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
