Burnout of heb ik beginnende dementie?
Hoi ik ben 58 jaar en sinds een half jaar is er bij mij een burnout geconstateerd door de bedrijfsarts. Maar nu ben ik zo vergeetachtig en warrig dat ik bang ben voor beginnende dementie. Ik heb ook diabetes dus een extra reden om dit te denken. Ik zou een geheugentest kunnen doen en een MRI, maar dat heb ik tot nu toe niet aangedurfd. Bang voor de uitslag. Stel dat er echt beginnende dementie geconstateerd wordt, dan moet ik daar mee kunnen leven en zeker nu kan ik heel erg lastig met tegenslagen omgaan. Zelfs de kleinste dingen lijken nu onoverkomelijke grote bergen. Ik ben dus heel vergeetachtig, korte termijn geheugen maar soms ook lange termijn: dan vergeet ik hoe het hotel eruit zag waar ik een jaar geleden op vakantie was. Pas als ik de foto zie weet ik het weer. Of mijn vriend zegt weet je nog toen we daar op een terrasje zaten een jaar geleden. Dan heb ik echt geen idee . Heel beangstigend. Ik vergeet ook namen van collega's of als ik iets echt moet onthouden dan moet ik het 3 keer in mezelf herhalen pas dan blijft het hangen, maar ook niet altijd. Ik merk dat mijn automatische piloot ook stuk is. Dus als ik dingen automatisch doe, dan gaat het soms mis. Dan breng ik het oud papier naar binnen terwijl het buiten moet staan of ik hang een wc rol aan het handdoekhaakje. Ik weet dat het niet klopt en haal het daarna ook direct weg, maar ik doe het wel. En autorijden is een ramp. Ik ben veel paniekeriger en ik zie mensen over het hoofd. Nu al 2 x gebeurd dat ik een fietser niet zag. Heel eng ik wil geen ongelukken veroorzaken. Maar denk ook als ik niet in de auto stap dan doe ik het nooit meer. Ik vind alles heel erg eng. Alle emoties die ik al had zijn versterkt dus x 10. Ik huil veel sneller, ben sneller bang, heb last van faalangst en ben super onzeker en durf helemaal geen beslissingen te nemen. Ik was altijd al een twijfelaar maar nu is het echt heel erg geworden. Ik ben wel weer aan het werk maar ook dat gaat moeizaam. Zolang er geen deadline is gaat het wel, maar zodra er enige druk op ligt gaat het niet. Denk ik steeds dat ik het niet kan en durf ik niet eens ergens aan te beginnen. Ik word eigenlijk doodmoe van mezelf en vind mezelf steeds minder leuk. En vertrouw mezelf eigenlijk bijna niet. De huisarts heeft het over een geheugentest gehad, maar zei ook eerlijk dat ik de uitslag wel aan moest kunnen. Momenteel kan ik niets aan, dus ik durf zo'n test niet te maken. Iedereen zegt ach gewoon doen en dan weet je maar alvast iets. Maar ik zie er zo tegenop. En wil het ook eigenlijk niet weten. Ik merk dat ik me met de diagnose burn out al erg buitengesloten voel. Mensen nemen mij minder serieus tenminste zo voel ik het momenteel. Als je de diagnose dementie krijgt dan sta je nog meer buiten de maatschappij. Gaan mensen denken dat je echt al helemaal de weg kwijt bent. Dat merk ik nu al. Dat vriendinnen anders met mij omgaan. Waarschijnlijk omdat ze ook niet weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik bedoel aan de buitenkant zie je niets aan mij, behalve dat ik iets ben afgevallen door de stress. Ik sport ook nog en doe de dagelijkse dingen en kan ook af en toe lachen. Dus ja wat is er nou helemaal mis. Dat is ook het probleem: dat je niets aan mij ziet. Maar ik merk dat ik anders reageer, sneller gekwetst ben, geraakt ben, emotioneler ben, onzekerder ben en mezelf eigenlijk niet echt ben. Ik zit in een neerwaartse spiraal en kom er niet uit. Het piekeren over dementie maakt het niet minder maar erger. Dus zou je denken doe de test, maar de angst is echt veel te groot. Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie om met de diagnose burn out en twijfelen jullie wel eens of dit de juiste diagnose is? Zijn jullie bang voor beginnende dementie en zo ja hoe ga je daarmee om?
Alle reacties zijn zeer welkom!
Hoi ik ben 58 jaar en sinds een half jaar is er bij mij een burnout geconstateerd door de bedrijfsarts. Maar nu ben ik zo vergeetachtig en warrig dat ik bang ben voor beginnende dementie. Ik heb ook diabetes dus een extra reden om dit te denken. Ik zou een geheugentest kunnen doen en een MRI, maar dat heb ik tot nu toe niet aangedurfd. Bang voor de uitslag. Stel dat er echt beginnende dementie geconstateerd wordt, dan moet ik daar mee kunnen leven en zeker nu kan ik heel erg lastig met tegenslagen omgaan. Zelfs de kleinste dingen lijken nu onoverkomelijke grote bergen. Ik ben dus heel vergeetachtig, korte termijn geheugen maar soms ook lange termijn: dan vergeet ik hoe het hotel eruit zag waar ik een jaar geleden op vakantie was. Pas als ik de foto zie weet ik het weer. Of mijn vriend zegt weet je nog toen we daar op een terrasje zaten een jaar geleden. Dan heb ik echt geen idee . Heel beangstigend. Ik vergeet ook namen van collega's of als ik iets echt moet onthouden dan moet ik het 3 keer in mezelf herhalen pas dan blijft het hangen, maar ook niet altijd. Ik merk dat mijn automatische piloot ook stuk is. Dus als ik dingen automatisch doe, dan gaat het soms mis. Dan breng ik het oud papier naar binnen terwijl het buiten moet staan of ik hang een wc rol aan het handdoekhaakje. Ik weet dat het niet klopt en haal het daarna ook direct weg, maar ik doe het wel. En autorijden is een ramp. Ik ben veel paniekeriger en ik zie mensen over het hoofd. Nu al 2 x gebeurd dat ik een fietser niet zag. Heel eng ik wil geen ongelukken veroorzaken. Maar denk ook als ik niet in de auto stap dan doe ik het nooit meer. Ik vind alles heel erg eng. Alle emoties die ik al had zijn versterkt dus x 10. Ik huil veel sneller, ben sneller bang, heb last van faalangst en ben super onzeker en durf helemaal geen beslissingen te nemen. Ik was altijd al een twijfelaar maar nu is het echt heel erg geworden. Ik ben wel weer aan het werk maar ook dat gaat moeizaam. Zolang er geen deadline is gaat het wel, maar zodra er enige druk op ligt gaat het niet. Denk ik steeds dat ik het niet kan en durf ik niet eens ergens aan te beginnen. Ik word eigenlijk doodmoe van mezelf en vind mezelf steeds minder leuk. En vertrouw mezelf eigenlijk bijna niet. De huisarts heeft het over een geheugentest gehad, maar zei ook eerlijk dat ik de uitslag wel aan moest kunnen. Momenteel kan ik niets aan, dus ik durf zo'n test niet te maken. Iedereen zegt ach gewoon doen en dan weet je maar alvast iets. Maar ik zie er zo tegenop. En wil het ook eigenlijk niet weten. Ik merk dat ik me met de diagnose burn out al erg buitengesloten voel. Mensen nemen mij minder serieus tenminste zo voel ik het momenteel. Als je de diagnose dementie krijgt dan sta je nog meer buiten de maatschappij. Gaan mensen denken dat je echt al helemaal de weg kwijt bent. Dat merk ik nu al. Dat vriendinnen anders met mij omgaan. Waarschijnlijk omdat ze ook niet weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik bedoel aan de buitenkant zie je niets aan mij, behalve dat ik iets ben afgevallen door de stress. Ik sport ook nog en doe de dagelijkse dingen en kan ook af en toe lachen. Dus ja wat is er nou helemaal mis. Dat is ook het probleem: dat je niets aan mij ziet. Maar ik merk dat ik anders reageer, sneller gekwetst ben, geraakt ben, emotioneler ben, onzekerder ben en mezelf eigenlijk niet echt ben. Ik zit in een neerwaartse spiraal en kom er niet uit. Het piekeren over dementie maakt het niet minder maar erger. Dus zou je denken doe de test, maar de angst is echt veel te groot. Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie om met de diagnose burn out en twijfelen jullie wel eens of dit de juiste diagnose is? Zijn jullie bang voor beginnende dementie en zo ja hoe ga je daarmee om?
Alle reacties zijn zeer welkom!
Anoniem
> 2 jaar geleden
