De grond zakte onder mijn voeten weg

Ik maak nu precies hetzelfde mee...
Heel herkenbaar!

Wat ontzaglijk moeilijk. Heel veel sterkte

Wat vreselijk herkenbaar. Ik heb hetzelfde, inderdaad waar is die persoon gebleven die je dacht te kennen? Zo verdrietig...Hoe gaat het nu met je (ik weet niet wanneer je dit hebt geschreven?)

Bij mij precies hetzelfde. Lief en leed samen gedeeld. 18 jaar samen, 8 jaar getrouwd. Ze had zichzelf ontdekt tijdens haar spirituele ontdekking en wil alleen verder. Ik ben kapot van verdriet en ellende en weet niet hoe verder. Wij waren hartstikke dol op elkaar en nu verdwijnt ze in een waas van spiritualiteit. Het is nu een week geleden ,ik eet en slaap niet meer. Morgen naar de huisarts en hopelijk snel herpakken want er moet een boel geregeld worden.

Bij mij precies hetzelfde. Lief en leed samen gedeeld. 18 jaar samen, 8 jaar getrouwd. Ze had zichzelf ontdekt tijdens haar spirituele ontdekking en wil alleen verder. Ik ben kapot van verdriet en ellende en weet niet hoe verder. Wij waren hartstikke dol op elkaar en nu verdwijnt ze in een waas van spiritualiteit. Het is nu een week geleden ,ik eet en slaap niet meer. Morgen naar de huisarts en hopelijk snel herpakken want er moet een boel geregeld worden.

Bij mij is twee dagen geleden ook de wereld ingestort. Mijn vrouw heeft gevoelens voor iemand anders en wil daar mee verder. Wij wonen nog samen en ik word gek van haar plots 'verwijnen' om met haar nieuwe liefde te gaan bellen of Appen. Dit tast mijn zelfbeeld enorm aan. Ik heb gezegd dat ik geen toeschouwer kan zijn van hoe zij haar nieuw leven vorm wil geven omdat ik daar kapot aan ga. Ik gun het haar, iedereen heeft recht op geluk. Wij hebben veel zorgen gedeeld en zijn elkaar hierin verloren. Ik zou nog graag willen vechten, maar voor haar is het op en wil zij het nieuwe een kans geven.
Ze is verliefd en wil verder. Ik ken haar zo niet en kan er niet op zitten toekijken. We moeten afspraken maken over onze twee kinderen, over alles. Het lukt haar niet om de liefde die ze voelt te stoppen, maar ik kan er niet op blijven toekijken. Ik denk dat we eerst apart moeten om in alle rust naar een verdeling te zoeken. Ze heeft geen controle meer over haar gevoelens. Ik ga moeten loslaten, maar vind het zo moeilijk. Zij heeft haar emotionele steun gevonden bij een nieuwe man en ik vind het zo moeilijk om te geloven dat ik dat niet meer ben.
Veel sterkte allemaal.

Helaas herkenbaar en wat heftig idd. Hier ook 25 jaar samen, 12,5 jr getrouwd 3 kinderen. Kwam als donderslag bij heldere hemel. Ook een ander in t spel. Vond ik nog niet eens het ergste. Dat hij uiteindelijk zonder slag of stoot niet voor mij koos dat snap ik niet. Dat je niet wil vechten voor een prachtig gezin… het gevoel was er niet meer. Bij mij nog wel. Hoe kun je dat zo verschillend ervaren?? Dat maakt dat ik erg aan mijzelf twijfel. Wat is het dan dat wij gehad hebben..?

Ik maak hetzelfde door. Mijn ex is smoorverliefd geworden op een ander. Zij heeft alles opgeblazen en gaat vol voor haar nieuwe relatie. Ze geeft aan dat het daarvoor ook al niet goed ging.
De grond onder mijn voeten is weg. De pijn door het bedrog gaat heel diep. Het tast mij aan in hoe ik naar mezelf kijk. Ik kan hier heel moeilijk overstappen.
Op dit moment heb ik ervoor gekozen om afstand te nemen om mezelf te lijmen. Ik hoop dat er nadien ruimte gaat komen om als mensen te praten over de kinderen en het praktische.

Heel veel te sterkte

Heel herkenbaar. 4,5 jaar geleden uit het niets als donderslag bij heldere hemel de mededeling dat hij niet meer van mij hield. 26 jaar bij elkaar en 18 jaar getrouwd en 2 kinderen. Hij had geen ander, maar geen gevoelens meer. Later bleek hij al een tijdje met een zogenaamde goede vriendin van mij een relatie te hebben. Ik ben nu 4,5 jaar verder, heb een hele lieve nieuwe man in mijn leven en het gaat heel goed, maar er blijft altijd een stuk gebroken hart zitten. Ik heb het er echt nog wel moeilijk mee. Heel veel mensen snappen dat niet. Je bent al 4,5 jaar verder en je bent toch gelukkig.....tja ik wens het niemand toe. De pijn en verdriet. De rouw om een persoon die nog in leven is. Sterkte allemaal.

Ik heb nu ook een scheiding achter de rug na 26 jaar weer single zijn. Ik ben nu 46 jaar en diep ongelukkig, ik hou nog veel van mijn ex. Wij zijn nu net een paar maanden uit elkaar. Ik mis hem, maar ook mijn 2 jongens om de week. Ik kan hem nog niet uit mijn hoofd krijgen, terwijl hij al weer een vriendin heeft. Hij kent haar al 2 jaar als een gewone vriendin. Ik begin nu de puzzelstukjes op hun plek te leggen. Hij heeft me wel vaker bedonderd via de app op de mobiel of een slippertje op een congres.

Ook voor mij een (helaas) herkenbaar verhaal...na een relatie van 16 jaar en 3 kids, ben ik er achter gekomen dat mijn man 'sterke gevoelens' voor een ander heeft. Hij gaf direct de boodschap dat het zou stoppen voor ons. Geen mogelijkheid om samen nog te vechten voor ons gezin...Daar heb ik heel veel moeite mee..Dat de ander kennelijk de verbinding met jou verloren is en je dat zelf niet in de gaten hebt..en zelf wel nog heel veel van die persoon houdt.
Ik probeer me staande te houden, maar dat is heel moeilijk. Merk ook dat ik de controle over mezelf soms kwijt lijk te raken, dat ik mijn rust niet kan vinden. Terwijl ik er wil zijn voor de kinderen.
Werken lukt niet, slapen alleen met slaapmedicatie....bah wat zou ik graag verder zijn in dit proces...

Je mag me altijd bellen om te praten. Ik zit in een gelijksoortige situatie. Mijn kinderen zijn alleen al volwassen.

Na vele jaren opgekropte gevoelens , ik was er bang voor dat er iets mis ging, maar wilde het niet zien. Mijn ex heeft de knoop doorgehakt . Ik begon mij in de relatie alleen maar ellendiger te voelen. Maar nu een jaar verder. Na de een tijd elders onderdak te hebben gevonden . Sinds april mijn eigen plek.

Maar oh, wat moet ik mijn weg nog vinden . Alles opnieuw ‘uitvinden’ zo voelt het. En ex partner huppelt al vrolijk verder mee nieuwe vriendin.
En ik blijf achter . 2 jongens van 9 en 7.

Er komt nu meermaals flink verdriet en boosheid omhoog. Alles wat ik jaren heb weggedrukt omdat ik mijn gezin niet kwijt wilde. Maar zo aan
Mezelf voorbij liep.

Is dit herkenbaar voor mensen?
Hoe krijg je je live weer back on track. .
Welke mensen:vrienden passen nog bij jou. Ik ben een gevoelsmens te lang geleefd in een wereld van naar de buitenkant toe .

Graag hoor ik of mensen zich hierin herkennen en ook eventueel hun ervaring kunnen delen. .

Hey AM...wat een herkenbaar verhaal.
Het alles opnieuw uitvinden is echt met moeilijkste,de twijfel,de vraag wie ben ik eigenlijk?

Zullen we er samen over praten?

Hoi J en AM, graag zou ik met jullie in contact komen. Voel exact hetzelfde..

Ik zou ook graag contact hebben, bij mij ook hetzelfde gevoel.

Hoi AM heel herkenbaar wat jij nu vertelt, al ben ik begin aan het proces maar o wat moeilijk. Wel begin ik meer en meer in te zien dat ik mijzelf heel erg tekort deed om maar ons gezin bij elkaar te houden. Maar eenmaal de stap genomen wil ik niet meer terug, zo wat is dit moeilijk zoals er wordt gezegd je bent aan het rouwen om een persoon die er nog is. Maar volhouden heb zelf ook een dochtertje van 10 maanden en die vrolijkt mij dan heel veel op gelukkig. Daarbij nog op zoek naar een eigen plekje en dat gaat helaas ook niet van harte. Maar uiteindelijk zal alles op zijn plaats vallen. Belangrijk is zeker om verdrietig te zijn je gevoelens te uiten als het even niet gaat eraan toe geven maar daarna jezelf ook wat meer geluk toe laten. Al is het maar even een leuke serie opzetten op netflix die je gedachte laat afdwalen zo pak ik het aan voor nu. En veel praten erover met je familieleden of vrienden helpt ook. Zo heb ik nog een hele goede band met mijn schoonmoeder ook dat helpt wel denk ik.

Hoi,

Ik maak nu exact hetzelfde mee.

Ging vanaf januari niet zo lekker, ik bleek een flinke burn-out te hebben én bijbehorend kort lontje. Veel ruzie, man ook niet lekker in z’n vel. Vanaf februari begon hij zich vreemd te gedragen en mijn ergste nachtmerrie kwam op 3 maart uit: hij bleek een ander te hebben. Heel cliché, een collega met wie hij na werktijd gezellig eens een wijntje heeft gedronken.

Hij is een week het huis uit geweest om na te denken en kwam toen terug. Ik was blij: vergeven zou lastig worden, maar vanaf nu zouden we vechten. Helaas bleek niets minder waar; ondanks zijn belofte dat hij geen contact meer had en voor het gezin zou gaan, bleek hij toch nog contact met haar te hebben. Een vreselijke ruzie volgde en hij vertrok naar zijn ouders.

Nu, enkele weken later is er nog geen gesprek mogelijk. Elk gesprek eindigt met ruzie en het modder gooien is in volle gang.

Vrijwel uit het niet heeft hij besloten dat hij wil scheiden en onder druk van zijn familie zet hij er de vaart achter: als ik binnen zoveel dagen niet besluit hoe ik alles geregeld wil hebben, sturen ze een advocaat op me af, want ja, híj wil verder met zijn leven. Dat ik nog te emotioneel ben, maakt hen niet uit. Ze willen dat ik het huis zsm verlaat, want er zit een flinke overwaarde op en die heeft hij nodig voor zijn nieuwe bestaan. Dat ik met 2 kinderen geen idee heb waar ik heen moet, maakt ook niet zoveel uit blijkbaar.

Ik zou zo graag willen dat hij even een paar stappen terug doet: praten met een therapeut. Niet eens om dingen te redden, maar wel om eerst op goede voet met elkaar te komen. Op deze manier dingen regelen gaat gewoon niet lukken.

Iemand in een zelfde situatie en behoefte om erover te praten?

In een vergelijkbare situatie wel, wel iets minder heftig. Ook hier kreeg ik 2 maanden terug te horen dat hij verliefd is op een collega, terwijl we net een kleine van 7 maanden hebben, 6 jaar samen zijn, waarvan 2 jaar getrouwd. Hij geeft aan dat hij met de verliefdheid beseft wat hij gemist heeft en hoe het ook anders kan zijn voor hem (lees: beter). Sinds dit is uitgekomen, heeft hij het contact met haar niet verbroken en zoekt nog steeds op elk moment contact. En er wordt natuurlijk gelogen hierover.

Nu staan we op het punt dat hij een keuze moet maken, voor zijn verliefdheid gaan of met mij verder. De keuze vindt hij lastig, want hij heeft geen zekerheid hierover. Beide opties kunnen klappen, een beslissing nemen wordt dus voor hem erg lastig.

Na alles wat ik hierdoor heb moeten doorstaan heb ik de knoop doorgehakt om er zelf een punt achter te zetten en mijn leven zonder hem op te bouwen.

JH, wil je hierover praten? Ik wens je veel succes in deze moeilijke periode, hopelijk komen jullie er toch goed uit, al is het voor de kinderen.