Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Echtscheiding - forum lotgenoten

 

Lotgenoten echtscheiding

Zit je in een echtscheiding? Of heb je een echtscheiding achter de rug?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.

  

  • Je kunt hier je hart luchten.
  • Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
  • Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.

  

Meer ondersteuning nodig?

 

Ontdek hier de verhalen van andere mensen met een echtscheiding en deel jouw eigen verhaal.

 


+ Mijn verhaal delen

Deel je verhaal

Pagina 1 van 2
  • Wat mooi en top was veranderd in 1 harde ongelooflijke kla (Verhaal 164)

    Goede dag,

    Bijna 25 jaar getrouwd 2 mooie volwassene kinderen huisje boompje en beestje,dacht ik mijn huwelijk was goed. Tenminste dat dacht ik. Het is nu 29 oktober net 2 weken terug van 4 weken amerika was toen nog mooi. Alles was top en gezellig met zijn vieren wij waren op vakantie met zwager en schoonzus. Tot dinsdag 22 oktober kwam. Bam de wereld zakt weg onder je. Ze vertelde om 6 uur in de ochtend het is klaar op leeg . Ik voel.me niet.lekker worden ik vraag hoe dan alles was goed vrijdag nog heerlijke sex gehad enz weekend was goed tot je zondag naar je zus ging. Nooit iets gemerkt of nooit iets verteld zo bizar de kinderen en mensen in onze dichte omgeving ook niks gemerkt. Nog gevraagd kunnen we er niet over praten of therapie maar helaas nee boek dicht. Het enige wat ze zij was ik hou nog van en zou het zo weer over doen , nou ik begrijp er nu niks meer van. Ik zei ik ga nu naar.mijn werk en ze zei krijg ik nog een kroel van je nou sorry maar dat ging er bij mij niet in werd gewoon misselijk. Ze liep al een jaar te tobben met haar gezondheid veel buikpijn maagpijn slecht slapen wazig in haar hoofd. Ik heb meerdere keren gevraagd gaat het wel goed op je werk enz div mensen ontslagen enz . De pijn en verdriet is niet te verdragen zo veel vragen maar helaas geen antwoord.
    Dirk
    29-10-2024
    Dirk 0 Laatste bericht: 29-10-2024
  • Schermen met kinderen (Verhaal 163)

    Ja, maar tegelijkertijd heb jij er ook de voordelen van dat ik nog gewoon thuis woon, jij hebt nu elke dag je kinderen om je heen. Aldus mijn soon to be ex die alle ruimte heeft gekregen om haar gevoelens voor een ander te onderzoeken.
    Dirk
    29-10-2024
    Dirk 3 Laatste bericht: 20-11-2024
    • Misselijkmakend dit.

      Astrid
      29-10-2024
    • deze snap ik even niet

      Anoniem
      19-11-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • ik weet ook niet wie dit zo geschreven heb en in heet ook dirk maar ik ben dit niet. of iemand doe dit onder mijn naam. vreemd verhaal dit.

      dirk
      20-11-2024
    • Reacties verbergen...
  • Na 38 jaar samen out of the blue ’’ik wil weg’ (Verhaal 162)

    Nog maar 2,5 week geleden kreeg ik van mijn man tijdens de eerste paar dagen van onze vakantie in Italië te horen dat hij vindt dat wij langs elkaar leven, ons als broer/zus-relatie ziet, dat hij wil verhuizen naar waar zijn vrienden van de schietvereniging wonen en dat hij gevoelens heeft voor een vrouw uit die schietvereniging en dat een kans wil geven.
    Wanneer ik vraag waar ik in zijn toekomstplaatje pas, krijg ik ‘niet’ te horen of als liefdevolle vriendin.
    Ik ben helemaal flabbergasted, had dit niet zien aankomen.
    Het klopt dat we een beetje langs elkaar leven de laatste maanden, maar er is ook nogal wat gebeurd in ons gezin met een weer thuis komen wonen van onze volwassen zoon met een giga burn-out/psychoses terwijl mijn man nog herstellende is van een hartinfarct met bijna doodverklaring.
    De vakantie was juist bedoeld om even bij te komen en weer tot elkaar te komen.
    De volgende dag worden de gevoelens al een relatie genoemd die al sinds begin dit jaar speelt.
    Ik ben haar huis gevlogen om bij mijn zussen en vriendinnen uit te kunnen huilen en hun steun te krijgen.
    Sinds mijn man na een paar dagen daarna thuis is gekomen, is hij niet van mening veranderd en krijg ik geen enkele kans om ook maar iets te kunnen veranderen om weer samen een toekomst op te bouwen.
    Jarenlang heb ik hem gesteund bij al zijn beslissingen, aangemoedigd om een hobby te zoeken, verzorgd tijdens zijn longembolie en later hartinfarct, het huishouden gedraaid ondanks eigen bedrijf en hij in de ziektewet en nu dit….
    Ik slaap een paar uurtjes verdeeld over de nacht, wordt verkrampt en met hoofdpijn wakker, huil tranen met tuiten, eet alleen omdat het ‘moet’ en voel me zo verloren en aan de kant gezet.
    Hij volhardt in zijn plannen, en dus zal het huis moeten worden verkocht en zal ik op zoek moeten naar een ander huis om alleen te gaan wonen.
    ‘Had ik maar meer aandacht gegeven/gedaan’ is wat ik mij alsmaar afvraag, terwijl hij niet de moeite heeft genomen om zelf bijtijds aan de bel te trekken. Relatie-therapie wordt van de hand gewezen, vindt hij niet nodig.
    Hij zit zoveel verder in dit traject dan ik en het niets meer kunnen doen maakt me boos, moedeloos, eenzaam, mislukt, afgedankt, verraden, niet geliefd, machteloos, hondsmoe en doet zo fucking zeer!
    Bianca
    27-10-2024
    Bianca 3 Laatste bericht: 07-11-2024
    • Hoi Bianca,
      Wat erg om te horen, 38 jaar is lang. Ik heb hetzelfde meegemaakt, mijn vriend wou opeens weg na 20 jaar. Hij vertoonde al een tijd vreemd gedrag, opeens veel sporten en uitgaan met veel jongere collegas. Als ik er iets van zei werd hij boos. Hij wou er ook niet meer over praten, relatie therapeut heb ik nog geprobeerd, maar naar 1 sessie is hij afgehaakt want ik had alles verkeerd gedaan. Zo 20 jaar weggegooid. Terwijl ik net als jij altijd alles heb gedaan. Hem verzorgd tijdens ziekte, het huishouden, koken, vakanties geboekt, echt alles. Heel veel kwam er niet terug. Ik heb ook teveel over me laten lopen helaas. Het erge is dat mijn vader net een paar weken daarvoor was overleden en dat ik mijn baan had opgezegd om voor hem te zorgen want hij was ziek. Dus ik was alles kwijt. Toen ik op mijn allerzwakst was, en hem nodig had, ging hij weg. Het is nu een jaar geleden, en het gaat inmiddels iets beter. Ook ik was totaal in shock en heb denk ik 7 maanden zwaar depressief rondgelopen, ik kon niks meer. Ik loop nu nog steeds bij een psycholoog. Al die herinneringen zijn zo moeilijk, ik moet ook weer helemaal opnieuw beginnen. Ook ik heb me lang schuldig gevoeld, had ik maar meer gedaan etc. maar dat moet je proberen van je af te zetten. Je hebt al heel erg je best gedaan . De ander zit ook in de relatie en moet er ook moeite instoppen, het komt van twee kanten. Ik wil je veel sterkte wensen, verzamel lieve mensen om je heen die je erdoorheen slepen.

      suus
      28-10-2024
    • Hoi Suus,
      Dank je wel voor je reactie en helaas ook je herkenning. Ik wens jou veel kracht om dit proces van rouw te doorstaan. Het lijkt of het alleen maar moeilijker wordt de laatste dagen. Ik moet er doorheen zeggen mijn psycholoog familie, vrienden en psycholoog maar wil dit diep in mijn hart helemaal niet.

      Bianca
      07-11-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoi Suus,
      Dank je wel voor je reactie en helaas ook je herkenning. Ik wens jou veel kracht om dit proces van rouw te doorstaan. Het lijkt of het alleen maar moeilijker wordt de laatste dagen. Ik moet er doorheen zeggen mijn psycholoog familie, vrienden en psycholoog maar wil dit diep in mijn hart helemaal niet.

      Bianca
      07-11-2024
    • Reacties verbergen...
  • Relatie met bipolaire persoon (Verhaal 38)

    Ik heb 3 jaar een relatie gehad met bipolaire persoon. Tijdens relatie 1 keer van 1 dag op ander gedumpt omdat hij zich ineens een depressieve episode had. Geen steun van zijn psychiater of familie. Na gesprek afgesproken meer bij zijn ziekte betrokken te worden. Jaar later nu nog altijd zijn psychiater nog nooit gezien en opnieuw van ene dag op ander terwijl alles goed ging opnieuw gedump. Volgens hem terug slecht voelen. Hoe moet je weten hoe omgaan met deze stoornis als je als partner op geen enkele manier mee begeleid of ondersteund word. Hij wil geen relatie maar blijft me wel constant appen. Ik weet niet meer wat te denken.
    Linda
    > 2 jaar geleden
    Linda 1 Laatste bericht: 17-11-2024
  • Na 5 jaar gescheiden te zijn nog steeds dat slechte gevoel (Verhaal 142)

    Na een relatie van 30 jaar, eerste liefje, is mijn huwelijk tot een einde gekomen. Mijn nu ex had een nieuwe grote liefde gevonden.

    Ik was er kapot van en heb nog alles geprobeerd om mijn relatie te redden maar tevergeefs.

    Ik wist dat ik een zeer zware tijd tegemoet ging. Het grootste gedeelte van mijn leven had ik met haar en mijn dochter doorgebracht.

    Nu ben ik 5 jaar later en ja de 'zware' dieptes zijn over maar toch voel ik me doorgaans nog slecht. De eerste 2 a 3 jaar werd ik rond 3u wakker er werd ik gek van de stress. Mijn molen bleef maar draaien. Dit de ganse dag door en tegen de avond beterde het, soms in de late namiddag soms pas tegen 19-20u... om dan de volgende morgen weer wakker te worden met hetzelfde stress gevoel...

    Na de echt zware jaren kwam er matig wat beterschap. Ik slaap wel wat beter maar ben toch nog dikwijls moe. nu word ik al gewoon wakker maar zie een beetje op tegen de dag, heb hartkloppingen en een slecht gevoel wat het moeilijk maakt om aan iets te beginnen. Al zijn er ook wel goede dagen.

    Met thuis zitten heb ik veel problemen als ik alleen ben. Waar ik vroeger veel energie had en van alles ondernam ontbreekt me nu dikwijls de energie. Maar toen deed ik alles voor 'ons' en nu het meer voor mij is lijkt het niet zo belangrijk meer.

    Al bij al heb ik geen slecht leven. Ik en mijn dochter zijn gezond, ik heb een eigen woning, ik kom financieel rond. Heb een vaste job, ik sport nog.
    Objectief gezien zijn er veel mensen die het zoveel moeilijker hebben.


    De vraag is nu. Zijn er mensen die dit herkennen en hoe pakken/pakten zij het aan?
    Ik heb dikwijls het gevoel dat ik alleen sta in deze situatie. Anderen lijken zoveel sneller recht te krabbelen en verder te gaan met hun leven.

    Ik heb al tal van therapieën geprobeerd maar niets lijkt effectief te helpen. Momenteel ga ik nog naar een psychiater om de 6 weken maar die schrijft alleen anti-depressiva voor en dat lijkt me ook niet echt te helpen.

    Steven
    13-05-2024
    Steven 20 Laatste bericht: 10-11-2024
    • Wat heftig. Ik sta nog maar aan het begin van het hele verhaal maar vrees dat ik ook zo ben. Ik ga dit niet los kunnen laten. Ik lees dus graag mee voor alle tips

      D
      20-05-2024
    • Ja een heel herkenbaar probleem en het is inderdaad dat je er alleen meer rondloopt.. Iedereen weet het al en hoeft niet nog een keer het verhaal te horen, maar het is heel zwaar.
      Ik ben 40 jaar bij mijn exchtenoot.. (zo noem ik hem sinds kort geweest en ook ik zag het niet aankomen).
      Ik sta open om erover te praten.
      lotgenotencontact zoek ik ook..
      Ik begin zeker niet aan de anti-depressiva..

      Rita
      23-05-2024
    • Dag Rita, bedankt voor je reactie. Als ik het goed begrijp zit je een beetje in hetzelfde schuitje. Ik denk ook dat praten met lotgenoten wel wat kan helpen. Hoe pakken anderen het aan. Ervaringen wisselen. Je mag me altijd contacteren als je wil. Dan geef ik mijn gegevens door

      Steven
      24-05-2024
    • Anderhalf uur aar geleden kreeg ik het nieuws te horen.
      Er is iemand anders.
      Je wereld stort in.
      Zoals jij word ik ook wakker ' s nachts en ben meteen nerveus.
      Je hoofd en je hart beginnen meteen te reageren en je voelt je slecht zoals je zegt.
      Het is een heel eenzaam gevoel.
      Iemand die het niet heeft meegemaakt begrijpt je niet.
      Iedereen doet door maar jouw eigen wereld is gestopt. Er is niets meer om naar uit te kijken.
      Het gevoel van niet te kunnen voldoen maakt je depri. Je hoofd zit vol met gedachten, je hart vol met gevoelens.

      Carol
      27-05-2024
    • Dag Carol, bedankt voor je reactie. Dit is exact hoe ik me voel. Is het anderhalf jaar geleden?
      Onderneem je bepaalde dingen om dit aan te pakken of heb je al wat ondernomen?

      Steven
      31-05-2024
    • Ik heb het ook verschrikkelijk moe,hartkloppingen en het gevoel niet vooruit te komen.
      Heb een vaste baan ,twee kids ,en vrienden plenty toch het gevoel alleen te zijn overheerst.
      Na 35 jaar een relatie en idd mijn eerste liefde vanaf 14 jaar tot 4 maand gelden

      Bianca Meijer
      17-06-2024
    • Dag Bianca,
      wat erg om horen. 4 maanden is nog niet lang maar kan als een eeuwigheid aanvoelen. Ik herken je gevoel.

      Anoniem
      18-06-2024
    • Hoi Steven,

      Ik lees jouw verhaal en herken mezelf er helemaal in.
      Ik ben nu 8 jaar verder, en heb het allerergste achter de rug.
      Maar nog kan ik soms wakker worden en de realiteit als heel onwerkelijk ervaren.
      Vooral het niet kunnen delen van mijn ervaring vond/vind ik moeilijk. Ik kreeg de indruk dat ik daar 'alleen' in stond. Ik hoorde wel (van mijn therapeut) dat veel mensen dit meemaken, maar waarschijnlijk toch anders beleven.
      Nu lees ik jouw verhaal en herken mezelf erin.

      Verna
      18-07-2024
    • Alles wat je schrijft is herkenbaar . Ik ben in 2019 gescheiden na 31 jaar samen . Al 5 jaar huil ik elke dag , ik kan mijn verdriet geen plekje geven . Mijn ex man heeft zoveel gelogen en me bedrogen , elke dag voel ik nog de pijn . Ik voel geen blijschap meer , ik maak geen toekomstplannen , voel me ondanks fijne vriendinnen heel eenzaam . Ik ben een paar maanden terug bij een trauma therapeut geweest , ze had 10 afspraken geregeld voor de komende 10 weken . Bij de 4e afspraak , zat ze te huilen en zei dat ze me niet kon helpen . Ik werk nog 4 dagen in de week en dat is mijn redding denk ik . Ben nu 64 en ben alles kwijt wat me lief is . Sterkte , ik begrijp maar al te goed wat je voelt.

      Annelies
      21-07-2024
    • Moeilijk is het. Ik ben 2,5 jaar weg bij mijn ex. Bleek een dubbelleven met drank en coke te hebben en en en. Thuis kwijt. Baan kwijt door de stress. Al 4 x verhuisd met tweed m.i. deren want een woning vinden is moeilijk. Woon nu antikraak. Zeer eenzaam gevoel. Zo erg dat het gezin uit elkaar is. Maar toch probeer ik iedere dag een leuk en lief iemand te zien of te bellen. Ook erg belangrijk om te bedenken wat je echt leuk vind in het leven en dat meer gaan doen. Bedenk met welke mensen je goed kunt praten. Zwemmen wandelen in beweging komen.ik vind mijn leven zeer zwaar en mis mijn kinderen vreselijk als ze niet bij me zijn. Maar mis ook een thuis, het samenzijn. Veel sterkte.

      Anoniem
      28-07-2024
    • Ik zit momenteel nog in die male molen , het zelfde meegemaakt als man zijnde.ik werkte dikwijls in het buitenland, ze had nooit veel zin in sex laten we maar zeggen,maar blijkbaar in de week wel als ik in het buitenland zat toen we een paar keer betrekkingen hadden liep ik een soa op ik wist zelf niet dat het een soa was,na 10 jaar zag ik een reportage over soas .en ja hoor mijn muntje viel ik heb er nooit wat van gezegd ik zag haar nog veel te graag .. ik heb zelfs op punt gestaan om uit het leven te stappen ik heb het zelfs het geprobeerd het lukte mij niet ,na 30 jaar vol met leugens vorig jaar in september zei ze il moet jou niet .. achteraf bleek dat zij dit al 2 jaar aan het plannen was

      Felix
      31-07-2024
    • Hier nog eentje ..
      Na 18 jaar heeft mijn echtgenoot ik en.ze 4 kindjes ind steek gelaten.... onverwacht dzt verhazltje van dat groener gras ad overkant.... nochtans 4 weken geleden was ik nog zijn alles. hadden nog reisjes geboekt,plannen gemaakt , ook nog maar jaar geleden naar de kust verhuisd....kindjes veranderen school enz... 3 weken geleden.koffer gepakt onder hrt mom papa is niet gelukkig meer, mama dit mama dat... maar er is zeker niemand anders....oeps stuurt hij wel berichtjes door naar een bvd kindjes die bedoeld waren voor andere vrouw.....triestig om dit zo te weten te komen en zeker als je dit nier ziet aan komen...meneer voelt zich betrapt en zet ons nu met niks 0 ,0 op straat
      ..... begrijp niet dat iemand zo harteloos kan zijn.zeker na hetgene ik al jaren.voor hem gedaan heb en gesteund heb maar ja rap vergeten.precies .... eigenlijk had ik het al moeten weten heeft dit al keer of 3 stiekem gedaan en toen jet niet uitwerkt bij ander kwam hij terug....ik wou ons gezinnetje heel erg bij elkaar houden en daardoor telkens vergeven.... tja doet zeer he.... en zeker nu hij ook nog verantwoordelijkheid ontloopt en doet alsof ik of ons verleden nooit goed was of onbestaanbaar is......zielig ...


      Heidi
      04-08-2024
    • Dag Steven , exact hetzelfde verhaal hier , ook 5 jaar , heel herkenbaar , het gevoel een dobberend schip te zijn dat kant noch wal raakt, stuurloos ! Mijn ex man heeft ondertussen zijn nieuwe leven al helemaal uitgebouwd. Als je wil , kunnen we eens praten. Da's het enige wat helpt : praten , ventileren en de natuur in gaan . Een fysieke uitlaatklep zoeken. Beste groeten !

      A
      31-08-2024
    • Dag Steven , exact hetzelfde verhaal hier , ook 5 jaar , heel herkenbaar , het gevoel een dobberend schip te zijn dat kant noch wal raakt, stuurloos ! Mijn ex man heeft ondertussen zijn nieuwe leven al helemaal uitgebouwd. Als je wil , kunnen we eens praten. Da's het enige wat helpt : praten , ventileren en de natuur in gaan . Een fysieke uitlaatklep zoeken. Beste groeten !

      A
      31-08-2024
    • Hier exact hetzelfde…. 28 jaar samen, waarvan 22 jaar getrouwd te zijn vondt mijn man het nodig om met de noorderzon te vertrekken naar zijn nieuwe liefde in copenhagen. Na 3 mnd met haar vreemd te zijn gegaan bracht hij 4 dagen voor onze vakantie op 6 juli het bericht dat hij ging vertrekken. Hier mij met m’n 2 kinderen achterlatend. Als donderslag bij heldere hemel. Nu pas sinds een paar dagen dat ik niet echt meer huil, maar zo herkenbaar dat gevoel van heel slecht wakker worden en de dag niet aan kunnen zien. Stress volop in het lichaam en de vreugde niet meer hebben in je leven. Mediation gaat starten en kijken waar het ons gaat brengen. Op hoop van zegen🙏

      Marcia
      23-09-2024
    • Helaas spreek ik ook in de zin van, verdorie, mijn partner betrapt op overspel met een collega van haar, samen 4 kinderen, 19j zomaar de vuilnisbak in. Ze maakte de dag zelf, net voordat ik erachter kwam nog gigantische toekomstplannen met ons gezin.

      UIteraard beëindigde ik meteen onze relatie en zette haar aan de deur. Impulsief op dat moment, maar het was helaas niet de eerste keer, ook niet de 2de, maar de zoveelste keer dat ons gezin met haar gedrag geconfronteerd werd.

      Ik ben sinds 06/06/2024 uit elkaar met haar en het voelt nog elke dag loodzwaar aan. Slapen, met een beetje geluk 2 a 3 uurtjes per nacht, eenmaal wakker begint het denken aan haar.

      Het grote gevaar is dat bij het stuklopen van een relatie, je je expartner gaat ophemelen, enkel aan de leuke en prachtige momenten zal terugdenken, doe dit niet! Houd steeds de reden voor ogen waarom alles stukliep.

      Als ze overspel pleegde, jou verliet voor een ander, dan ziet ze jou niet graag meer. Wil je bij zo iemand blijven? Iemand die niet van jou houd? Moeilijke vraag he.

      Huilen doet iedereen, eerst ganse dagen, dat schuif geleidelijk op naar enkele uren, tot het huilen bijna verdwijnt.
      De pijn daarintegen blijft lang aanhouden. Hangt van persoon tot persoon af. Het is ok om aan een ex-partner te denken, vraag je gewoon af of zij dat ook doet als ze met een ander is, antwoord is neen. Die gaan verder, zonder meer.

      Kijk naar een toekomst zonder je ex-partner! forceer je, maak plannen. Ga fitnessen en stel een doel op. Sluit je niet op.

      Ik denk elke dag aan haar, maar ze is het niet waard.
      Ze deed me pijn, ging weer vreemd, bedotte ons gezin, loog en bedroog, sleurde ons in de miserie voor de zoveelste keer.

      Ik weet dat ik beter af ben zonder, de pijn, daar ga ik mee om moeten gaan, maar ik ben zelf het geneesmiddel, het duurt gewoon wel een tijdje eer het begint te werken.

      Het allermoeilijkste gevecht van een mens is het gevecht met zijn eigen brein! Geef je brein de tijd om zich aan te passen naar de nieuwe situatie.

      Dat probeer ik al 4 maanden te doen, zonder succes, maar geef niet op. Jullie mogen dat ook niet doen.

      Kop omhoog, borst vooruit, and keep on going!

      VMBL
      25-09-2024
    • ook na een relatie van 38 jaar waarvan 32 jaar getrouwd is de koek op.kwam erachter dat ze date met anderen in het huwelijk. het doet pijn veel pijn maar het vertrouwen is weg. ze is zo van de ene op de andere dag vertrokken met de dochter bij mij achtergelaten.ze zegt er is geen ander in het spel maar kun je haar nog geloven. hele toekomst naar de kloten en langzaam opkrabbelen en dat net voor mijn pensioen. we zitten nog in scheiding maar het doet hartstikke zeer. bijna je hele leven met dezelfde vrouw en dat dit. ik gun het niemand. hert is een ware nachtmerry.

      Ewam erachter
      29-09-2024
    • Wat een ongelooflijk zelf medelijden (als jij kapitaal hebt is het goed voor jou dochter als jij niet daar bent?)
      Natuurlijk sta jij alleen (wat is het probleem), heb jij gekeken naar mensen in Kongo, Myanmar, .....)
      Psychiaters (ONZIN)
      Drinken, eten, roken en goede films kijken, voor de rest ...

      Christof
      03-10-2024
    • Hoi , ik ben inmiddels ook 5 jaar verder. Maar elke dag komen de tranen nog . Na 27 jaar getrouwd en 4 jaar samenwonen verliet hij mij voor een 13 jaar jongere vrouw . Ik was zijn eerste liefde en de laatste 10 jaar wilde hij zo graag weten , hoe het met een ander zou zijn , dat hij mij meerdere malen bedroog . Al zijn leugens en bedrog . Het doet nog steeds intens veel pijn . Hij is zo,n slecht mens.

      Annelies
      10-11-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik denk dat dat erbij hoort zo nu en dan zeker als je geen nieuwe partner hebt, je mist het gezin, het plaatje, Dat er ooit was.
      Ik heb na 10 jaar huwelijk ook de stekker er zelf uit getrokken, maar niemand trouwt/scheidt om uiteindelijk alleen te zjn. Je laat daarmee al je wensen en dromen ook gaan, Ik heb dus dat zelfde gevoel zo nu en dan ook! maar terug gaan, hell no! Dit is het beste voor iedereen.

      Anoniem
      10-11-2024
    • Reacties verbergen...
  • De koek is op (Verhaal 108)

    Na bijna 25 jaar samen te zijn en 12 jaar getrouwd, is de koek op. We kennen elkaar al sinds onze jeugd, zijn samen volwassen geworden. Ik had al een zoon uit een eerdere relatie, en samen kregen wij 15 jaar geleden ook een zoon. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Dat we verschillend zijn, was altijd duidelijk, maar dat hield ons al die jaren bij elkaar. We hebben zo veel van elkaar geleerd, ongelooflijk. 6 jaar geleden vroeg ik al eens of de koek niet op was, daar was bij hem geen sprake van. Ik dacht dat het dan wel aan mij zou liggen. 4 jaar geleden, idem, 2 jaar geleden idem, 6 maanden geleden idem. In die 6 jaar ben ik eigenlijk al begonnen met het verlies van de liefde van m'n leven, alles fases. ben ik doorgegaan. Het laatste jaar vooral heel veel depressie, alleen en eenzaam in bed. Hij wist het wel, maar kon er niet mee dealen, wilde liever dat het er niet was, dat het een fase zou zijn waar ik ook wel weer overheen zou komen. Maar dat deed ik niet. 2 weken geleden besloot ik eindelijk het heft in eigen handen te nemen. Enorm moeilijk want ik hou van hem met elke vezel in mijn lichaam, ben eigenlijk nog steeds verliefd op hem..maar ik kan niet meer. De constante afwijzing, de onbevredigende gevoelens, het gevoel dat ik niet goed genoeg ben omdat hij en ik zo anders zijn. Na een paar goede gesprekken was hij het er ook gewoon mee eens. Geen gevecht, geen therapie, gewoon..zomaar liet hij ons huwelijk los. Wat had ik anders verwacht?! Ik weet het niet. De oudste is al op de hoogte, van de week vertellen we het de jongste (autismespectrumstoornis), daar hadden we even meer tijd voor nodig. We zijn nu zoveel liever voor elkaar, omdat we weten dat het een aflopende zaak is. We slapen nog samen in bed omdat we er beiden nog niet aan toe zijn om apart te slapen. Je bent echt een deel van de ander geworden, je hebt beiden een gebroken hart, een groot gevoel van falen. We vinden steun en liefde bij elkaar. De meeste mensen begrijpen dat niet; waarom vertrekt er niemand iemand "gewoon"? Omdat dat voor ons niet goed voelt. We gaan 7-9 maanden samen rouwen, ook met de kinderen. Stukje bij beetje onthechten van elkaar. Het huis verkoop klaar maken en verkopen, voor beiden een nieuwe plek zoeken en dan, als de scheiding rond is en het huis is verkocht, vliegen we samen uit. Hij naar zijn nieuwe plek en ik naar de mijne. Ik mis hem al als ik er alleen al aan denk. En dus doen we het op ons tempo, wat voor ons goed voelt. Als je zoveel van elkaar houdt dat je elkaar echt een gelukkiger leven gunt, hoeft het allemaal niet zo naar te gaan. Zijn er hier mensen met een zelfde ervaring? Scheiden terwijl er nog zoveel liefde tussen elkaar is? Samen scheiden, samen rouwen, samen de toekomst opnieuw inrichten zonder elkaar? Of is dat een utopie? Klinkt dat als een goed idee maar is dat helemaal niet haalbaar? Ik hoop zo dat we dit samen kunnen doen, elkaar de tijd geven om het een plekje te geven, te steunen op elkaar, samen door naar de volgende fase, zonder elkaar.
    Zoë
    27-08-2023
    Zoë 12 Laatste bericht: 09-11-2024
    • Wat mooi omschrijf je het proces. De fases van verlies enorm herkenbaar want het begint vaak al jaren geleden. De kansen die steeds opnieuw op de horizon komen verdwijnen weer met elke ondergaande zon. Jullie gaan warm uit elkaar dat is fijn voor elkaar. Ik ben al jaren werkzaam in het bedrijf van mijn man, ik zie het niet als ons bedrijf. Ik merk dat ik mijn behoeften in ons huwelijk aan de kant zet voor het plaatje wat nu nog compleet voelt. Wie zijn wij zonder elkaar? Ik heb een eerste gesprek gehad met een praktijkondersteuner gehad om meer van mezelf in beeld te brengen waaronder vooral veel angsten voor het nemen van beslissingen.
      De keuze van scheiden ligt al heel dichtbij vandaar dat ik behoefte had er iets over te lezen.
      Als ik ga scheiden zou ik ook graag gaan voor jullie manier want die voelt voor mij heel respectvol en liefdevol in het loslaten.

      Anoniem (v)
      20-12-2023
    • Hi Zoë, ik zit sinds kort in eenzelfde situatie; 34 jaar samen, dochter van 18 jr, houden heel veel van elkaar maar zijn niet gelukkig met elkaar. Mijn man heeft de knoop doorgehakt en wil uit elkaar. Ik ben het met hem eens maar heb het er vreselijk moeilijk mee. We wonen nog in één huis met onze dochter, slapen niet meer samen. Ook ik heb het gevoel dat ik al heel kan rouw om ‘wat eens was’….mijn man waarschijnlijk ook. Ook wij zijn, sinds de beslissing gevallen is, veel liever naar elkaar. Ik wil hem eigenlijk niet kwijt maar mag dit van mezelf niet meer willen. Ik gun mezelf ook iemand die lief voor me is, me waardeert en respecteert en niet zoals nu alles aan mij bekritiseerd. Raar om te merken dat je inderdaad tot in je diepste wezen van iemand houdt maar het niet gaat…

      JJimmy
      04-03-2024
    • Ondanks de nare situatie moet ik zeggen dat ik best jaloers ben op hoe jullie hiermee omgaan. Bij mij is ook de koek op maar bij mijn vrouw allerminst. Op het moment dat ik aangeef te willen scheiden zal het oorlog worden.. dus ik modder maar door. Helaas, ik heb deze fout zelf gemaakt in het verleden dus ik zal ermee moeten dealen

      Wim
      19-03-2024
    • Zo’n herkenbaar verhaal dit. Ik had het geschreven kunnen hebben. Hard geprobeerd in onze relatie om er nog wat van te maken. Aantal keer relatietherapie, samen meer proberen te ondernemen , boek taal van de liefde lezen en samen bespreken. Het was trekken aan een dood paard. Krijg van hem totaal niet het idee dat hij nog moeite doet of ervoor wil vechten. Na aantal keer afgelopen jaren situatie bespreekbaar gemaakt te hebben en telkens steeds dieper te zakken in mijn gevoel, heb ik gepusht richting een keuze . Ik merk dat hij niet om kan gaan met de situatie dat ik me slechter en depri voel en dat voelt voor mij weer alsof er gewoon echt geen onvoorwaardelijke liefde is en als ik niet de sterke vrouw ben, hij lekker makkelijk vlucht. Hij reageert naar en kortaf tegen mij om de kleinste dingen. Gaat niet respectvol met me om . we gaan nu het proces in van scheiding waarbij hij zelf ook aan de bak moet als het gaat om dingen regelen, hij is behoorlijk passief dus benieuwd hoe dat gaat . We hebben twee kids en wonen in een koopwoning. Ik heb al aangegeven zelf weg te willen daar, het zijn teveel herinneringen. Gelukkig wil hij wel blijven en de koopwoning overnemen.
      Het is een verschrikkelijke periode waarin eenzaamheid en onzekerheid, machteloosheid en rouw zo hard aanwezig zijn . Ik ben ook als de dood om alleen alles te moeten gaan doen, wat als me dat niet lukt vanwege m’n psychische gesteldheid. Zo bang om mezelf totaal te verliezen en bang voor het onbekende. Het komt vast allemaal wel goed maar wat een klote periode is dit!!
      Om de komende maanden maar wat lucht en ruimte te krijgen een seizoensplek op de camping geboekt zodat de een of de ander daar ook kan blijven met of zonder kids. Of gewoon met het gezin. Sinds we uitgesproken hebben dat het niet meer gaat zijn de verwachtingen over en weer ook weg wat een stukje rust geeft en de hatelijkheid minder is.

      Jaimy
      21-04-2024
    • Wat goed Jaimy dat je eindelijk kiest voor jezelf. Hoe lang zijn jullie getrouwd en hoe zijn de kinderen? En heeft dit impact op hen op dit moment?

      Marie
      21-04-2024
    • De kids zijn 9 en 12 jaar. Het heeft - voor zover ik kan overzien - geen impact op ze. We stellen ze allebei met stip of 1 en doen heel veel met ze en ook apart of als gezin. Dat gaat nog wel goed. Ze zien alleen geen liefdevolle relatie of goed gezellig blij humorvol contact.. maar goed, ik vrees dat dat in veel gezinnen zo is. We zijn al 20 jaar bij elkaar….

      Jaimy
      21-04-2024
    • Ik zit precies in dezelfde scheiding. Heel veel sterkte.

      G
      19-06-2024
    • De koek is op. De beste titel die ik ook kan geven aan mijn verhaal. Na een relatie van 32 jaar waarvan 27 jaar getrouwd, heb ik op een dag tegen mijn vrouw gezegd dat ik niks meer voor haar voelt. Wij zijn van die stellen dat voor de buitenwereld de ideale beeld zijn. Twee mooie dochters samen groot gebracht en die beiden succesvol hun studie hebben afgerond. Samen hard gewerkt om aan onze eigen woning te komen. Veel vakanties samen met de kinderen gevierd. Wij deden praktisch alles samen. Tot die ene dag, nu ongeveer een jaar geleden, ik moest kwijt wat mij al lange tijd dwars zat. Ik voel mijzelf een hypokriet om met de relatie door te gaan terwijl ik geen gevoelens meer voor haar heb. Ben constant in gevecht met mij zelf, met mijn gevoelens, Ik voel me niet meer gelukkig maar druk die niet uit omdat ik bang ben om haar te kwetsen en de gevolgen van een scheiding. Ik zag het wel aankomen maar zij niet. Na het vertrek van de dochters uit huis voelde ik opeens een leegte. Het was alsof in ons relatie alles draaide om onze dochters. Volledigheidshalve onze dochters wonen in Nederland en wij op de Antillen. Alle kleine dingens dat zij doet en zegt irriteert mij. Het is moeilijk uit te leggen dat na al die jaren samen dat je nu niks meer voor je partner voel en een nieuw begin zonder haar wil.

      RM
      04-08-2024
    • ,...word er stil van, zit in het zelfde voortraject. Mijn vrouw is erg lief en zorgzaam, maar het gevoel is er niet meer er zijn irritaties en elke dag is er wel weer iets, mijn energie is weg als ik thuis ben en ik voel rust als ze naar boven is, en waarschijnlijk voelt ze het zelfde als ze naar boven gaat.

      Met weinig woorden word het wel uitgesproken maar niemand durft door te zetten, we weten dat we beide niet veranderen

      Isam
      02-09-2024
    • Chapeau dat jullie je scheiding op deze manier vormgeven.

      Anoniem
      02-09-2024
    • Na 34 jaar samen waarvan 33 jaar getrouwd heb ik de scheiding doorgezet. Hij zag het totaal niet aankomen, vooral ook omdat we alles uitpraatten en weer verder gingen en de chemie was er ook nog. Alleen: hij had veel kritiek op mijn doen en laten en wilde niet veranderen laat staan reflecteren op zijn gedrag. Ik heb uitgelegd dat hij mij verstikte en wilde veranderen in iemand die ik niet ben. Ik wil nog af en toe uit gaan, film en mensen thuis uitnodigen en hij. trok zich sociaal helemaal terug. Ook van familie. Hij wilde rust en zei dat ik op mijn leeftijd ook rustig aan moet doen . Ik was 55! Ik werk full time. Hij wilde ook niet werken en zat de hele dag thuis. Hij is echt de perfecte huisman , echtgenoot en vader geweest maar is stil gaan staan. Hij vond dat discussie binnen het huwelijk normaal is omdat we ons dan beiden veilig voelen en het uit kunnen praten . Onze basis was liefde, vertrouwen en veiligheid. Maar de energie werd zwaar en onenigheden volgden elkaar steeds sneller op. Als ik aangaf dat hij er niet gelukkig bij zat schreeuwde hij bijna als antwoord dat hij wel gelukkig was. Heel tegenstrijdig . De kinderen zijn halverwege de twintig. En snappen mij wel maar vinden het natuurlijk jammer. Hunband met ons beiden is heel goed. Ik ben door alle fases heen denk ik waarvan ik de spijt fase het lastigste vond. En die komt heel af en toe terug. Realistisch gezien is dit echter beter al doet het nog best pijn af en toe. Maar ik denk vooruit en we hopen in de toekomst een goede band te houden . Inmiddels is mijn ex ook bij de acceptatie fase aangekomen

      Anoniem
      16-09-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Wat een gevoelloze vrouw ben jij. Continu met de koek is op. Lekker makkelijk. Werk er gwn voor

      Jasmijn
      09-11-2024
    • Reacties verbergen...
  • (Verhaal 166)

    Heb reeds 5 jaar een relatie met iemand die ik al lang kende, na vele jaren vriendschap is opeens iets meer ontstaan tss ons, en de eerste 2 jaren waren ongelooflijk intens , we voelden ons zo aangetrokken tot elkaar, en ik voelde me dolgelukkig na mn scheiding en kanker gehad te hebben.. opeens was alles weer positief en kleurrijk.. maar het bleek al rap een enorme illusie te zijn geweest. Ik merkte al gauw dat hij heel rap getriggerd kon worden met het minste, niet alleen door mij, maar heeft ons vele malen in een heel schamelijke situatie gebracht waar we ook gingen. Vooral na veel alcohol, kon hij opeens compleet veranderen, kon opeens erg agressief worden als de kelners bijv niet rap genoeg zijn eten brachten in een boemvol restaurant, daarbij hield hij zich ook niet in. Hij begon altijd een scene te maken. Ik moest ook meer en meer op de tippen van m’ n tenen te lopen bij hem, bij het minste werd hij opeens erg kwaad, en maskte de relatie altijd uit! Soms geen enkele reden nodig.. k am daarna( kon paar dagen zijn of 2 weken) maar zocht altijd opnieuw contact. Het ging van kwaad naar erger, ondertussen heeft hij het helemaal uit gemaakt, blokkeert me in alles, en ik zit er ondertussen helemaal door.. terwijl hij blijkbaar nu na 2 weken z’ n leven helemaal onder controle heeft, en hem het duidelijk niets doet. Ik weet niet of hij bipolair is of borderline of narcissistisch, maar is onmogelijk voor mij o dit moment door te gaan zonder steun of therapy, hij zal uit zichzelf nooit hulp zoeken, want hij erkent het niet, nooit is iets zijn schuld, is altijd iemand anders, en is erg trots op zichzelf
    Diane
    05-11-2024
    Diane 0 Laatste bericht: 05-11-2024
  • (Verhaal 165)

    Heb reeds 5 jaar een relatie met iemand die ik al lang kende, na vele jaren vriendschap is opeens iets meer ontstaan tss ons, en de eerste 2 jaren waren ongelooflijk intens , we voelden ons zo aangetrokken tot elkaar, en ik voelde me dolgelukkig na mn scheiding en kanker gehad te hebben.. opeens was alles weer positief en kleurrijk.. maar het bleek al rap een enorme illusie te zijn geweest. Ik merkte al gauw dat hij heel rap getriggerd kon worden met het minste, niet alleen door mij, maar heeft ons vele malen in een heel schamelijke situatie gebracht waar we ook gingen. Vooral na veel alcohol, kon hij opeens compleet veranderen, kon opeens erg agressief worden als de kelners bijv niet rap genoeg zijn eten brachten in een boemvol restaurant, daarbij hield hij zich ook niet in. Hij begon altijd een scene te maken. Ik moest ook meer en meer op de tippen van m’ n tenen te lopen bij hem, bij het minste werd hij opeens erg kwaad, en maskte de relatie altijd uit! Soms geen enkele reden nodig.. k am daarna( kon paar dagen zijn of 2 weken) maar zocht altijd opnieuw contact. Het ging van kwaad naar erger, ondertussen heeft hij het helemaal uit gemaakt, blokkeert me in alles, en ik zit er ondertussen helemaal door.. terwijl hij blijkbaar nu na 2 weken z’ n leven helemaal onder controle heeft, en hem het duidelijk niets doet. Ik weet niet of hij bipolair is of borderline of narcissistisch, maar is onmogelijk voor mij o dit moment door te gaan zonder steun of therapy, hij zal uit zichzelf nooit hulp zoeken, want hij erkent het niet, nooit is iets zijn schuld, is altijd iemand anders, en is erg trots op zichzelf
    Diane
    05-11-2024
    Diane 0 Laatste bericht: 05-11-2024
  • Getrouwd met Tunesische partner (Verhaal 95)

    Ik woon al meer dan 10;jaar in Tunesië, ik getrouwd met een Tunesische partner die niet praktiserend moslim is.
    Ik heb haar keren kennen in Tunesië voor mijn werk, ze werkte als poetsvrouw op onze dienst. Na een langere periode ben ik getrouwd in Tunesië, maar mijn huwelijk is niet gemeld in België.
    Maar onze relatie gaat heel slecht, eerlijk gezegd, ik houd het niet meer uit. Ik erger me aan alles wat ze doet.
    Het probleem is dat ze in extreme armoede is opgegroeid als ik haar verlaat zal ze hier opnieuw in terecht komen. Zelf kan ik van mijn loon rondkomen in België. Dat maakt het moeilijk voor mij. Zelf is ze een keikop waar ik al jaren mee keef, ik heb haar altijd een goed leven gegeven en alles wat ze nodig had. Ze heeft ook geen dag meer gewerkt ...dat begrijp ik want er is hier gewoon geen werk.
    Ik weet niet wat ik hier mee moet doen
    Paul
    13-05-2023
    Paul 0 Laatste bericht: 13-05-2023
  • Gedumpt maar toch niet (Verhaal 160)

    Mijn man kwam een aantal maanden geleden dat hij wilde scheiden na 20 jaar huwelijk.na een maand komt hij.op hangende pootjes terug dat het niet ging van wege de financiën heb hem teruggenomen maar hij doet op geen enkele manier zijn best ook al probeer ik het uit leggen.
    Ik ben al maanden zeer verdrietig en ik zie het leven niet meer zitten.
    Emily
    05-10-2024
    Emily 2 Laatste bericht: 29-10-2024
    • Hallo Emily,

      Jammer dat je leven niet meer loopt zoals je het jezelf ooit voorstelde. Jou verdriet moet echt immens groot zijn. 20j plotseling in rook opgegaan, dit doet gewoon pijn.

      Maar welk is jou bedoeling? Wat zit er achter de beslissing je man terug in huis te nemen? Omdat hij nergens anders naartoe kan of omdat jij de hoop niet hebt opgegeven je relatie te redden?

      Bij het einde van een relatie is het wel degelijk de beste oplossing, hoe pijnlijk deze ook mag zijn, je niet meer onder 1 dak blijft wonen. Dan pas breekt de echte verwerkingsperiode aan die wel een tijdje in beslag zal nemen.

      Je kan steeds terecht bij de noodnummers waar jij je verhaal kwijt kunt. Schaam jezelf niet om dit te doen.


      Mij heeft het enorm geholpen, die hulplijnen.
      Je kijkt nu echt aan tegen een gigantische berg, maaar met de tijd zal die berg veranderen in vele molshoopjes, die jij 1 voor 1 zal wegwerken. Allemaal zal niet lukken, maar de meesten zullen verdwijnen. Dit heeft veel tijd nodig Emily, houd vol,n huil, roep, vloek, sport, lees een boek, maar sluit jezelf niet op!

      Je kan ook steeds hier reageren, ik volg dit forum regelmatig op en beantwoord wel wat posts.
      Ook daarin kan je een minieme hoeveelheid steun halen.

      Houd je sterk, hoofd omhoog en borst vooruit!

      VMBL
      08-10-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • We waren 25 samen inmiddels blijf ik het een rot situatie vinden. Wil haar niet echt verliezen. Heb inmiddels geprobeerd haar terug te winnen. Is niet gelukt. Maar ik kan haar niet missen. Wil.haar graag terug hou zielsveel oprecht van haar.Haar dat ook gezegd.

      Jan
      29-10-2024
    • Reacties verbergen...
  • Na bijna 30 jaar (Verhaal 161)

    Hallo,
    We waren bijna 30 jaar samen en 24 jaar getrouwd, hij was de liefde van mijn leven. Vorig jaar is hij vertrokken omdat hij verliefd werd op iemand anders. Ik schat dat die relatie een maand of 6 geduurd heeft.. Nadien is hij terug gekomen maar dat was niet makkelijk uiteraard. We waren een maand of 4 terug samen en werd weer verliefd op iemand anders. We zijn nu aan het scheiden. Ik heb het zeer moeilijk. De kinderen zijn full time bij mij, ze willen niet naar de woonst van de papa. Hij is nu ongeveer 9 maanden met haar samen. Op dit moment denk ik dat ik nooit over hem heen geraak.. hij was mijn beste vriend, papa van onze kinderen, mijn soulmate..hartverscheurend. Nog iemand hier in zo een situatie?
    Een mama
    14-10-2024
    Een mama 5 Laatste bericht: 25-10-2024
    • Hallo Mama,

      Wat een verhaal, 30j is niet iets dat je zomaar op één twee drie kan uitwissen of een plaats geven. Dit gaat serieus wat tijd nodig hebben.

      Je kan het vergelijken met iemand die overleden is waarvan je veel om gaf, rouwen. Met het evrschil dat deze persoon nog springlevend is en doorgaat met het leven met een andere partner.

      Weet dat zulke verliefdheden amper standhouden, maar dit is voor jou geen troost.

      Probeer toch begeleiding te zoeken van een therapeut om je hier doorheen te slaan.


      VMBL
      15-10-2024
    • Hallo,

      Hier idem, plots na 20 jaar huwelijk wil mijn man niet meer verder. T is te zeggen hij zegt al 3 weken ik heb tijd nodig, maar wil niks van mij weten, terwijl ik al 2 maand aan het vragen was "wat scheelt er je bent anders dan anders" kreeg ik steeds als antwoord "er is niks" om dan nu uiteindelijk toch te horen dat er hier en daar dingen hem dwars zaten, dat vond ik niet fair van hem, hij gaf ons niet eens de kans om aan de "problemen" te werken. Ondertussen is zijn gevoel voor mij nihil. Dus daar sta je dan 41jaar, 21jaar samen geweest en plots alleen.

      Elke
      16-10-2024
    • Hallo mama,

      Ik leef ontzettend met je mee, mede omdat ik in dezelfde situatie zit. Mijn man heeft na 34 jaar samen zijn waarvan bijna 25 jaar getrouwd ook aangegeven niet meer verder te willen. Of er een ander in het spel is, hij zegt van niet. Maar eigenlijk weet ik het niet zeker.

      Het is alsof hij een ander persoon is geworden. We hebben 2 kinderen. Niemand begrijpt er wat van. We waren “ echte maatjes”, weinig conflicten en nu de kinderen groter zijn veel op pad samen. Hij leek mij op handen te dragen, maar niets is minder waar.

      Ik lees nu het boek “mannen in midlifecrisis “ van Josine van Dongen”. Alles wat zij omschrijft is herkenbaar.
      Het verdriet en ongeloof is ontzettend groot en bijna niet te omvatten. En inderdaad voelt het als een rouw proces.
      Wat ik vooral lastig vind is dat het de hele dag in je systeem zit. Het heeft tijd nodig en na zoveel jaar samen zijn kan dat best nog even duren.
      Je leven weer anders inrichten, je toekomst plannen, maar ook het samenzijn als gezin.
      Voor de kinderen is het vooral niet te begrijpen, zij hebben dit ook niet zien aankomen. En hoe leg je dat uit, als je het eigenlijk zelf nog niet begrijpt.

      Mijn therapeute geeft aan lief te zijn voor jezelf, jezelf te omarmen en te focussen op jezelf en je toekomst voor je kinderen, dat is het allerbelangrijkste.

      Veel sterkte 🌺
      Ginger



      Ginger
      20-10-2024
    • @ elke exact hetzelfde verhaal. Alleen bijna een jaar verder

      Dine
      22-10-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hi Mama,

      Ik ben er na 33 jaar samen en 25 jaar getrouwd achter gekomen dat mijn vrouw het al lange tijd heel gezellig heeft met een veel jongere collega. Mijn wereld is hiermee ingestort en zij was echt mijn partner, mijn beste vriend, mijn grote liefde en de moeder van onze kinderen. Hoe moeilijk het ook was ik had het haar vergeven en we zouden samen verder gaan maar in de 6 maanden daarna kwam ik er toch steeds weer achter dat ze elkaar weer hadden opgezocht en omdat ze daar maar over bleef liegen is het vertrouwen verloren gegaan en zijn we nu aan het scheiden. Ik voel me hier na twee jaar (want zolang heb ik het nog geprobeerd om toch weer samen te eindigen) intens verdrietig onder en snap echt niet waar het is mis gegaan en we waren na al die jaren nog steeds super gelukkig met elkaar. Ook ik heb hier hulp bij gezocht en ben meer zelfliefde aan het opbouwen waardoor ik haar niet meer nodig heb voor mijn eigen geluk. Het gaat nu met vlagen beter maar voel me nog wel steeds heel eenzaam van binnen.

      Heel veel sterkte en weet dat je niet alleen bent.

      Vleermuisje
      25-10-2024
    • Reacties verbergen...
  • En nu (Verhaal 158)

    Vriendin en ik al jaren gedoe. Vinden elkaar leuk maar ik ben expressief en losbandig en zij introvert en vrij strak in regels. Dat betekent voor haar moeite doen voor extraversie en voor mij moeite doen voor regels. Ook haat ze mijn ouders.

    3 kindjes van 2, 3 en 7 een koophuis in het centrum van een stad in randstad. zij medisch specialist ik manager. behoorlijk goed voor elkaar zo lijkt het objectief.

    Echter, een halfjaar geleden kwam zij op een schoolkamp een leuke vader tegen met wie ze een klik had. Ze vertelde mij dat en ik was ergens blij voor haar maar ook ongerust en was benieuwd naar wat hij dan had. Dat kon ze niet goed uitleggen. Hij was duidelijker, langer, rustiger....

    Ze gaf aan het te willen 'uitzoeken'. Ik zag dat niet zitten binnen onze relatie dus stelde voor dan eerst de relatie te beëindigen en apart te gaan wonen. Dat wilde ze niet en ze zou het erbij laten. Toen heb ik haar 2x betrapt met afspraken met hem en leugens. De laatste zelfs op een hotelkamer. Toen heb ik met de man in kwestie afgesproken en hij bood zelf aan te stoppen en gaf me 'zijn woord als man' dat het ging stoppen. (niet mijn idee en ik vertelde hem ook dat als dit 'zijn vrouw' zou zijn dat ik me dan terug zou trekken).

    Op een avond wilde ze toen alleen naar de bios. Ik vertrouwde het niet en ging kijken. In de lobby trof ik ze samen. Toen heb ik hem in elkaar geslagen en op hem zittend hem gevraagd wat zijn woord als man dan eigenlijk inhield. Toen heb ik me bij de politie aangegeven en na 24 uur mocht ik naar huis.

    We leven nu nog samen maar zijn aan het zoeken naar aparte huizen. Zijn in de zomer op vakantie geweest samen en dat ging eigenlijk best goed.

    Zij wil graag alles houden behalve de liefdesrelatie de zorg voor de kinderen nog samen doen, gezamenlijke vrienden etc. Ik merk dat ik daar geen behoefte aan heb en buiten de liefdesrelatie eigenlijk niet zoveel met haar wil. Uiteraard ben ik er voor de kinderen maar op de dagen die voor mij zijn zodat ik ook wat vruchten kan plukken van deze situatie en af en toe tijd voor mezelf heb.

    Ik heb grote moeite met mijn plichten op dit moment omdat ik het gevoel heb dat alles weer onderhandelbaar is nu. Ik ben een heel actieve zorgzame vader geweest en steunende partner die wel even de zorg voor de kinderen pakte als zij weer meer moest werken of er doorheen zat. Dat
    'terrein' probeer ik nu terug te winnen maar het stuit aan alle kanten op onbegrip in mijn sociale omgeving.
    Ook merk ik dat ik me op school niet meer veilig voel. Ouders mijden het gesprek want moeilijk en ik merk ook zelf dat ik het liefst zo snel mogelijk weer wegga waar dat eerst een heerlijke plek was om te zijn waar ik achteraf nog bleef praten met andere ouders. Kortom; leven weg; bestaansdoel weg alle lasten maar ook niet kunnen genieten van de kinderen nu.

    Ik vind het lastig om te accepteren dat een relatie blijkbaar altijd kan klappen en dat je dus nooit 'all in' kunt gaan en eigenlijk altijd een soort plan b in je hoofd moet hebben voor als de ander je verlaat.
    Peter
    03-09-2024
    Peter 3 Laatste bericht: 11-10-2024
    • En nog vervelender... mijn opvolger staat dus gewoon al klaar. Kom hem elke dag tegen. Ze hebben pauze genomen tot we apart wonen maar daarna gaan ze vrolijk verder samen...

      Peter
      10-09-2024
    • Hallo Peter,

      Je moet nooit een plan B in je leven hebben. Daar ga je uiteindelijk steeds naar leven. Je vrouw heeft gevoelens gekregen voor een andere man, dat is echt hevig. De pijn zal aanvoelen als iemand van die je heel graag ziet, gestorven is. Alleen deze persoon leeft en gaat ervandoor met een ander. Dat maakt het extra hard.

      (ik zit in dezelfde positie)

      Uiteindelijk is het jij die de keuze zal moeten maken wat je wil of niet. Persoonlijk zou ik zelf al het contact verbreken, ook al heb je kinderen, met verbreken bedoel ik niet op alle vlakken.
      Ik koos zelf om geen telefonisch contact of sociale media met haar te hebben, enkel via e-mail.

      Dat geeft als hulp, je hoort haar stem niet meer + ziet geen foto's meer. Dat helpt enorm. Kinderen halen/afzetten, gewoon de deur op een kier zodat de kinderen binnen & buiten kunnen.

      Uit mijn ervaring, dit is echt pijnlijk, maar het zou meer pijnlijker zijn mocht ik ze nog zien/horen, wetende dat ze bij een andere man is. Ik ben echt van dag op dag ingeruild.

      Maar ik neem mijn leven, mijn touwtjes in handen om er zelf bovenop te komen. Ik duim voor je dat je inmioddels de kracht hebt gevonden om je eigen touwtjes in je eigen handen te houden.

      Mensen die zulk overspel plegen hebben totaal geen idee welke ravage ze in iemands leven aanrichten. Ze geven om niets, de nieuwe liefde maakt hen compleet blind.

      Help jezelf, hoe moeilijk dit ook moge wezen, kijk niet over je schouder. Huil, wandel, sport, werk, blijf bezig!
      Na enkele maanden zal het al ietsje beter zijn al geloof je dat nu niet. Help je brein afkicken van de persoon die je graag ziet.
      Da's de eerste stap, de rest komt later.

      VMBL
      02-10-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Dank voor je reactie VMBL, ik ben aan het proberen mijn heil elders te zoeken dan op school hoe treurig ook. Onze jongste is 2 en we zitten er nog wel een hoop jaren aan vast denk ik.

      Peter
      11-10-2024
    • Reacties verbergen...
  • Hij kwam ineens met een vrouwelijke collega aanzetten (Verhaal 77)

    Twee jaar geleden kwam mijn man ineens met een vrouwelijke collega aanzetten. Woonde vlak bij ons in de buurt en hij kon goed met haar opschieten. Ik vond haar overdreven en aanstellerig maar omdat we weinig sociale contacten hadden en ik allang blij was dat er eens iemand kwam liet ik het toe. Mijn moeder waarschuwde me dat ik uit moest kijken maar ik was overtuigd van mijn man zijn liefde voor mij. Het eerste jaar vond ik haar echt niet leuk, maar ze infiltreerde zo in mn gezin ( palmde mn dochters in) en we werden vriendinnen. Ik ging met haar op vakantie en besprak alles met haar. Ook toen mn relatie niet zo lekker ging. Ze appte elke dag om te vragen hoe het ging, zei dat we wat er ook gebeuren zou vriendinnen zouden blijven en ze er altijd voor me zou zijn. We gingen een nachtje weg begin augustus met haar man , zij, ik en mijn man. Daar viel me op hoe close ze met elkaar waren. Zij dronk thee op een terras, zei dat ze die zo lekker vond en hij liep naar binnen en kost een hele zak thee voor haar. Ik vond het raar, zei er iets van en werd voor gek verklaard. Die nacht sliepen we ver uit elkaar in bed. Ik voelde me rot en onbegrepen. De volgende dag reden we terug,zette haar en haar man thuis af en gingen zelf ook naar huis. Daar sprak ik mijn man aan op zijn gedrag naar haar toe. Ik verbeelde me alles zei hij en we kregen woorden. Zij appte mij ondertussen of ik wel een leuk weekend had gehad. Ik vertelde dat het me pijn deed te zien hoe close zijn samen waren en dat hij het maar haar leuker leek te hebben dan met mij. Ze appte dat ik het verkeerd zag en of ze iets voor me kon doen. Ik zei dat ik het zou waarderen als ze met elkaar om zouden gaan als collega's en zij appte dat ze dat zou doen als dat beter was voor mijn relatie. Ik appte dat dat niks uitmaakte en toen appte ze dat ze dan ook niet inzag waarom ze dat moest doen. Ik reed naar mijn schoonbroer om ff iets te drinken. Bij binnenkomst vroeg hij of zijn broer bij haar was. Dus ik vroeg waarom hij dat vroeg. Toen vertelde hij dat ze daar de donderdag voor ons nachtje weg geweest waren en verteld hadden dat ze gevoelens voor elkaar hebben en samen verder willen. Vandaag zijn we 7 weken verder, de scheiding is in gang gezet en hij is al verschillende keren daar, op de bank zegt hij, blijven slapen. Hij komt bij haar tot rust en hij houdt nog wel van me maar niet meer op die manier. 32 jaar relatie waarvan 24 getrouwd naar de klote door een geile achterbakse nepvriendin 🤮
    Deniesje
    > 2 jaar geleden
    Deniesje 2 Laatste bericht: 24-09-2024
    • Zeer herkenbaar verhaal!

      Inez
      24-09-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Denk niet dat Deniesje nog gaat reageren na 2 jaar (of langer)

      En ondanks dat het niet leuk is het verhaal. Ik lees zo vaak dat het de schuld is van degene waar de partner mee vreemd gaat.
      Het is de schuld van de partner zelf... Die gaat vreemd. (In dit geval die "vriendin" ook, maar de man is de schuldige )

      Newbee
      24-09-2024
    • Reacties verbergen...
  • ik haat hem (Verhaal 159)

    ik haat hem omdat hij van me wil scheiden
    waarom voel ik me hierdoor waardeloos????????
    ik stel hem verantwoordelijk voor wat ik voel
    hij heeft me meer dan een jaar gebruikt (problemen oplossen, projecten uitwerken, zijn bedrijf organisatorisch uitgewerkt, etc.....)
    ik was zo ongelooflijk oerdom en blind
    ik deed het allemaal uit liefde, omdat ik zijn vrouw was en hij mijn man
    maar voor hem was ik een gratis personal assistant en een allround medewerkster zonder enige vorm van compensatie
    ik besef nu dat er zelfs geen liefde was
    en na drie jaar, stuurt die me weg, kinderloos!!!
    ik had alles voor het huwelijk opgegeven en hem gevolgd naar een ander land
    het huwelijk is voor mij een heilig gegeven, maar voor hem betekent het huwelijk juist helemaal niets
    waarom kon hij daarover niet eerlijk zijn???
    mijn intentie was wel trouwen tot de dood ons scheidt!
    alles was gelogen, blijkt nu, manipulatie en gaslighting
    en ik was doofstom en blind
    ik haat hem nu vanuit de bodem van mijn hart
    echt, ik haat hem
    ik mediteer zodat ik hem in vrede kan laten gaan
    ik mediteer om hem te kunnen vergeven
    maar ik weet nooit met welke mood ik 's ochtends zal wakker worden
    waarom Stefan? waarom???? IK HAAT JE !!!!!!!!!
    santa
    06-09-2024
    santa 1 Laatste bericht: 10-09-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Niet waar. Je houdt van hem anders vond je dit niet zo moeilijk. 't is nu kut maar je bent natuurlijk gewoon beter af zonder iemand die een ander idee heeft van trouwen dan jij.
      Er zijn heeeel veel Stefans die passen, echt! (heb je nu geen boodschap aan natuurlijk)

      Sterkte en zoek de kracht. Als je hem hebt maakt hij je sterker dan je ooit was!

      Peter
      10-09-2024
    • Reacties verbergen...
  • Geen communicatie (Verhaal 157)

    Na ruim dertig jaar verlaat je partner je zo in eens. Niet meer communiceren en ze duikt onder bij haar ouders. 2 volwassen kinderen en mij laat ze achter. Tuurlijk waren er wel problemen in onze relatie. Ook ik voel me nu nog meer schuldig en denk als ik dat had geweten.....allemaal achteraf. Maar nu niet meer bereikbaar voor een goed gesprek. Ik voel dat ze tegengehouden wordt door .... schoonmoeder, schoonbroer, schoonzus etc. Eigenlijk nooit fijn contact mee gehad. De kinderen hebben nauwelijks contact met haar. Ze zou gezegd hebben dat de manier van verlaten door de psycholoog die ze heeft is bedacht. Het is nu een vechtscheiding die al ruim een jaar doorgaat. Twee advocaten. Her voelt ook als een vechtscheiding, wat ik liever niet had. Alles afgeven voelt ook niet goed. De pijn ervaar ik dagelijks. Het niet meer met elkaar kunnen praten, bereiken heel jammer. Mijn aanstaande ex kent me helemaal niet denk ik. Loslaten het lukt me nog niet.
    Ik hoop als ik een ander huis verder kan en mijn leven weer enigszins op de rit krijg. Pijn is niet fijn. Ik kan me niet voorstellen dat mijn aanstaande ex geen pijn voelt. Jammer dat je je gevoelens niet meer kunt delen. Ja, het is te laat helaas.
    Anoniem
    25-08-2024
    Anoniem 0 Laatste bericht: 25-08-2024
  • Vechtscheiding door bedrog en leugens. (Verhaal 135)

    Ik zit in een vechtscheiding, de scheiding werd vooral veroorzaakt door verschil van inzicht in huishoudelijke kosten.
    Dee werd ingezet door mijn vrouw , die nadat ik vroeg of ze wilde meebetalen op een bedrag van 2500€ of het geld wat ik van haar had geleend 900€ wilde bijdragen aan dit bedrag.

    Van het ene op het andere moment ging ze volledig uit haar dak, pakte mijn klm huisjes gooide deze naar mij toe schreeuwend het is mijn geld mijn huis mijn leven herhalend, toen liep ze naar de keuken pakte een hakmes en gooide deze op een afstand van vier meter naar mij toe , deze kon ik nog net ontwijken.
    Toen vertelde ik dat ze te ver was gegaan.
    Vlak daarna zij ze ik wil je niet meer ik wil scheiden.

    De volgende dag ben ik naar de politie gegaan om aangifte te doen.
    Dat was niet verstandig zeiden ze, dan excaleerd het nog meer.
    Dus werd er wel een melding gedaan.

    Na een week tegen me te hebben gezwegen niet voor me te willen koken of zelfs gedag te zeggen,probeerde ik met haar te praten, ze bleef me negeren , toen ze aan de tafel zat vroeg ik het weer, zonder enige stemverheffing, ze zweeg toen ik tegen een tafelpoot aanschopte werd ze vervolgens opeens weer woest, pakte een slagersmes uit de keukenla en kwam op mij af waar jongste zoon bij was.
    Dat merkte ze te laat op maar daardoor legde ze gelukkig het mes weer terug.
    Ik ben toen weg gelopen.

    Na een aantal dagen werden de gemoederen weer rustig, daar de kinderen vakantie hadden drong ik er op aan dat het goed zou zijn dat zij en haar kinderen op vakantie zouden gaan augustus 2023.
    Ze waren ongeveer 28 dagen weg en kwamen op drie september terug.
    Ik had in die periode de schuren gebeitst, en keukenblok geschilderd, koelkast weer sluitend gemaakt.

    Maar wil het geval nu dat ik ook een scooter die we hadden gekregen van haar collega die het laatste half jaar wel erg vaak kwam eten samen met zijn moeder, deze scooter was voor oudste zoon, was aan alle kanten stuk, en liep niet zat geen kenteken op, en dit bewijs had deze ook niet in zijn bezit.
    Deze stond in de weg toen ik schuur ging opknappen, daar mijn vrouw en kinderen al meer dan een jaar aan het lijntje werden gehouden over het kenteken, deze kan je in een week online regelen, had ik de eigenaar te kennen gegeven dat deze hij kon ophalen en ik deze op een bepaalde dag neer zou zetten voor hem.
    Kreeg geen reactie van deze goede man.

    Toen mijn vrouw en kinderen terug kwam, geen enkele opmerking over de opgeknapte schuren keuken.
    Toen mijn vrouw na twee dagen haar fiets uit de schuur haalde viel haar dat wel op de scooter was verdwenen.
    Ik probeerde dat uit te leggen, maar ging wederom kompleet uit haar dak.
    Vanaf haar thuiskomst s’avonds, had ze deze man gesproken dat was overgings ook haar collega chef, en diegene die meer dan eens met zijn moeder kwam eten, vaak was deze al verdwenen als ik thuis kwam, vond ik op-zich al vreemd, daar deze zeer veel dronk paar wodka’s en biertjes had ik daar eens wat van gezegd, daar mijn kinderen of wel onze kinderen er ook bij zaten .

    Ze bleef zwijgen weken lang ,en niet koken voor mij, maar zag dat ze wel veelvuldig eten mee nam voor deze man. toen ik een afrekening kreeg van 6000€ energie, liep ik naar boven, toe lag in de slaapkamer op bed, toen ik haar vertelde hierover keek ze mee alleen boos aan, en zei dat is niet mijn probleem.
    Ik pakte toen haar dekbed af en gooide deze weer terug uit frustratie.
    Toen stond ze op riep haar kinderen hij wil me schoppen hij wilde slaan.

    Toen de kinderen erbij waren begon ze mij te schoppen waar de kinderen bij waren, toen ik de trap naar benden wilde lopen gooide ze de deur tegen mij aan, ik viel bij van de trap bril viel af en voelde mij duizelig zo hard kwam dit aan.
    Ook dit weer bij politie gemeld,
    Daar er kinderen in het spel zijn wordt het ook bij veilig thuis gemeld.
    Toen ik de volgende ochtend dit ging doen deed ik de hoofdschakelaar uit.
    Na een uur kwam ik terug, ik dacht nou deze heeft ze inmiddels wel weer terug gezet.
    Maar nee, ik zette de waterkoker aan om koffie te zetten.
    Mij vrouw kwam woest de trap af, pakte de waterkoker hield deze bij mij gezicht en zei wil je dood wil je dood herhalend.
    En gooide vervolgens van een paar meter afstand deze in in de gootsteenbak.
    Hier had ik melding van gemaakt.
    Ze had inmiddels haar jongste zoon erbij geroepen, met de woorden kom snel hij wil mij slaan hij wil mij slaan, liep vervolgens naar buiten en belde de politie, ik totaal verbouwereerd pakte haar makeuptas en gooide deze achter haar aan.
    Toen kwam ze weer naar binnen pakte mij duurste speelgoed autotjes en gooide deze kapot op de grond en ging erop staan.
    Schade ongeveer 2100€
    Ik ben weg gegaan na gesprek met politie,
    Mijn vrouw ging naar haar werk,

    Hier ook weer melding van gemaakt, nu werd veilig thuis en jeugd bescherming tafel erbij geroepen.
    Deze kwamen na twee dagen bij mij thuis.
    Mij vrouw zei alleen maar hij nu mooi praten maar als jullie weg zijn dan gelijk weer ruzie maken.
    Maar ze zweeg al bijna een maand tegen mij.
    Ook al probeerde haar te bewegen te praten.
    Ik zei bij deze gelegenheid dat ik het alleen maar wilde dat het weer goed kwam en wilde praten, mijn vrouw zei daarop ik wil niet praten.

    De dinsdag erop stond mij vrouw volop te koken, toen ze klaar was zag ik dat ze een zeer grote tas vol met eten mee naar boven nam, en zag twee kleine bordjes met rijst en stukje kip voor de kinderen op aanrecht staan.
    Ik vroeg mij af waar zijn al die vele lekkere dingen die ze had gekookt en groenten.
    Ik liep naar boven en zag de grote tas met eten staan op haar bed.

    Met in mij achterhoofd dat ze niet mee wilde betalen aan de hoge afrekening, pakte ik de tas die blijft hier, want ik krijg er ook niks van, en word er ook niet voor gecompenseerd.
    Wederom ging mijn vrouw compleet uit haar dak schopte mij en gooide mij tegen de muur, tegen een kleine tafel en stoel,
    Krasje in mij.

    Gezicht kwam daar later pas achter toen ik bij het politie bureau stond.
    Ik had ook kunnen bellen maar wilde niet dat ze in de boeien zou worden afgevoerd.
    In de avond kwam ze weer thuis, niets zeggend en de kinderen trouwens ook niet, dus had ze alweer een verhaal verteld tegen hun.
    Ze ging naar boven pakte een paar koffers, en ging met de kinderen weg.
    Ze vertelde niet waar ze na toe gingen.
    Ik bezorgd als ik was belde de volgende dag de schol en ook de dagen erna, zowel veilig thuis als school kregen haar niet te pakken.

    Vrijdag kwam plotseling oudste zoon weer terug , deze ging werken en kwam ook nog terug om te slapen, op mijn vragen waar ze waren of zelfs gedag zeggen, kwam geen antwoord.
    Toen bleef hij opeens weer weg, en kwam zondagavond weer terug en ging de volgende dag weer naar school.
    Hij bleef tot en met donderdagochtend slapen en naar school,
    Woensdagochtend kwam ook de jongste zijn schoolspullen halen ik feliciteerde hem nog, de dag ervoor had ik wel tien keer gebeld naar hem maar nam niet op.
    Op woensdagavond liep ik naar boven ik vroeg aan hem of hij wat wilde eten, nee zei hij en schopte de deur tegen mij aan.
    Ik ben toen naar beneden gegaan.

    Inmiddels had veilig thuis de raad van kinderbescherming ingeschakeld en moesten we op vijf oktober naar een afspraak met hun.
    Toen ik daar aankwam was oudste zoon ook er opeens bij, deze werd eerst naar binnen geroepen, mij vrouw had een tolk , deeze afspraak was gemaakt om samen te praten en tot oplossingen te komen, wederom mij. Vrouw wilde niet praten., daar werd mij ook te kennen gegeven dat beide zoons opeens bang voor mij waren, dat kwam als een donderslag binnen.

    Ook werd mij verteld dat ik tot een week na deze dag de tijd had om ergens te gaan slapen.
    Toen de voorzitter de dhr Kruis wethouder gemeten Lelystad mij ook nog eens te kennen gaf dat ik niet mog bellen appen of op wat voor manier contact te zoeken met mij vrouw, haalde ik mij. Schouders op, de voorzitter kwam half uit zijn stoel omhoog gebogen , en met een harde stem wat bedoel je daar mee.
    Dit waarschijnlijk om mij uit de tent te lokken, maar ik antwoorde rustig ze reageert toch nergens op.

    Vrouw ging naar haar vriend collega en kinderen worden onder gebracht bij een kennis.
    Toen ik weg liep, de trap,af in het pand, merkte ik op toch nog wat zeggen tegen mijn vrouw, iets wat belangrijk was, daarop kwam de vrouw van veilig thuis, op mij af met een verheven stem, we hebben toch net gezegd geen contact meer.
    Ik bleef rustig dit deed ze waarschijnlijk ook om mij uit de tentatie lokken.
    Ik volgens afspraak de tijd tot de donderdag erop, 16.00 uur.om 13.30 uur.

    Maar werd om 12.30 uur gebeld dat ik mij. Huis moest verlaten.
    Dus moest ik opeens zeer snel al mijn spullen pakken en weg wezen, samen met mijn kat.
    De eerste dagen dagen heb ik in de kou in mijn auto geslapen, toen ik toch nog ergens terecht kon.

    Na tien dagen mocht ik eigenlijk weer naar huis, in de tussentijd had ik mail van veilig thuis gekregen dat ze waren gestopt met monitoren.
    Ik hoorde maar niks zowel van RVDK als VT, dus ben ik zelf maar gaan bellen.
    Na een aantal dagen kreeg ik ze te pakken, op dag 15 van weg te zijn hadden deze overleg, ik kreeg te horen dat ik weer terug mocht daar het mij. Recht was en niets mij in de weg stond., van de RDVK
    Dat heb ik toen mijn vrouw laten weten.
    Diegene van VT zou mij bellen, maar heeft dat nagelaten.

    Zaterdag middag kwam ik thuis.
    Had ook de politie op de hoogte gesteld hiervan.
    Bij thuiskomst stond ik even te praten met mijn buurvrouw.
    Toen ik naar de deur liep haalde ik de sticker eraf van de deurbel deze had ze al die 16 dagen afgeplakt.
    Ik stak mij sleutel in de deur deze paste niet, dus ik de politie bellen.
    Bij aankomst deden de jongens open, deze gaven te kennen tegenover de politie dat ik voor de deur stond te schreeuwen.
    Ik kon dat weerleggen door middel van de video deurbel en buurvrouw.
    Mijn kinderen wilde mij niet zien of bij me blijven, dus belde de politie mijn vrouw en in goed overleg gingen deze naar een kennis.
    Ik zei nog van mij hoeven ze niet weg te gaan.
    Weer een zeer pijnlijk moment.
    In het huis trof ik een dekbed op de bank met een mannenbroek, deze was te klein voor de jongens.
    Kleding van mij. Vrouw over de stoelen, ik vond dat raar daar mijn vrouw nog nooit kleding had uitgetrokken beneden.
    Ook vond ik later nog vele sieraden tussen de bank die raak je niet zo maar kwijt.
    Omstreeks 18.00 uur belde mijn vrouw mij op.
    Deze zei fijn hè dat je weer thuis ben, vlak daarna zei wacht maar dat ik thuis ben.
    Ik heb toen de politie gebeld daar ik natuurlijk bang was.
    En terecht om 21.15 kwam ze thuis,

    Bij binnenkomst ging ze gelijk schreeuwen en vroeg waar haar kinderen waren, zei dingen als waar zijn mijn kinderen ,en twee k mannen in mij. Huis halen mijn kinderen weg.
    Gooide met stoelen en schoof met de tafel naar mij toe.
    Ik zag in mijn ooghoekndat er twee personen voor de deur of wel keukenkraan stonden, zo te zien een zeer grote man met zijn vrouw.
    Mijn vrouw bleef maar te keer gaan,maar ik bleef zoals altijd gewoon rustig.
    Opeens kwam die man via De tuin naar binnen lopen, hij stelde zich niet voor, en noemde mij een miezerig mannetje.
    Ik vorderde hem meermaals toen het huis te verlaten, dat deed hij niet waarop ik de politie belde.

    Bij aankomst begon ze ook nog tegenover de politie met verheven stem te vragen waar zijn mijn kinderen, ik heb gezegd dat ze hier moesten blijven.
    Maar dat zei ze tegen die politie die met haar had gebeld en overlegd.
    Deze liep op een gegeven moment het huis uit,en zei wat een liegbeest.
    Een paar politie auto’s verder werd ze kalm, toen zei ze toen deden weg waren, ik ga terug naar binnen, ik er achteraan dan ik ook.
    Tegen beter weten in, ik dacht dat ze wilde praten, maar toen ik binnen was, werd ik gelijk door haar geschopt.
    Ik weer naar buiten de politie bellen, toen ik deze aan de telefoon had liep ze langs en schreeuwde hij liegt hij liegt.
    Ook nog tussentijds zei ze k man tegen mij, spuugde in mij. Gezicht, wilde de auto’s sleutels .

    Toen ging ze weg, en nogmaals zei haar kennis de man wederom wat bij jij een miezerig mannetje.
    Na ongeveer tien minuten kwam ze terug met de kinderen, de oudste begon mij gelijk uit te schelden voor ouwe, klootzak, en nog wat meer.
    Maar wederom omdat ik rustig bleef, druipen ze uiteindelijk, af met koffers zonder iets te zeggen.
    Ze kwamen onderweg nog politie tegen, de oudste gaf deze ook nog een grote mond.
    Daar ze naar mij gingen hoorde ik dat achteraf, en bedankt mij dat ik geen ruzie maakte.
    Ook vertelde de politie mij dat ze naar kennissen gingen of naar Almere waar haar vriend collega woont.

    De RVDK vonden dat we in het vrijwillige kader moesten oplossen samen.
    Na enige tijd December alweer had zij een mediator uit gekozen, ik daar na toe, en zij ook apart , daarna zouden we samen gaan, toen zij er na toe ging had ze iemand bij zich deze stelde zich voor als haar werkgever, dit bleek achteraf de vriend waar ze al een verhouding mee had.,toen ze de deksel op haar neus kreeg hoe ze met mij omging
    Na een week liet ze weten alleen nog maar via haar advocaat te praten.
    Het gevolg een uitnodiging voor rechtbank voorlopige voorzieningen.

    Dat was 17; januari , daar zit dan iemand van de raad voor kinderbescherming bij,
    Haar advocaat had als grooste argument gezet, in het kader van de hulpverlening, (deze was niet in het zicht.) een gebeurtenis in augustus, dat ik twaalf dagen weg was en nadat ik terug kwam om spullen te halen escaleerde het was er politie bij betrokken, en toen waren kinderen ondergebracht in het kader van hulpverlening, en daar mijn vrouw en kinderen zich niet veilig voelde , waren ze dan ook tijdelijk uit huis.
    Mijn advocaat zei niks.
    Ook werd er over alimentatie gesproken, kinderen zouden elk 200€ krijgen en partner alimentatie kwam niet aan bod.
    Volgens rekentool NUBID had ik via mij advocaat te horen en berekening ik dat afgelopen jaar 2700€ netto per maand had, maar via mij. Loonstroken kom ik niet verder dan. 2275€ netto.

    Niemand die dit snapt, behalve dan dat alles bij elkaar wordt opgeteld en ze dan aan dat bedrag komen.
    Maar schulden de maandelijkse kosten huishouding werden er niet in mee genomen.
    Met andere woorden ik had elke maand vrij 2700€ euro te besteden.
    Wel pleite mij advocaat om mij ieder geval ivm mijn incomplete dwarslaesie en daardoor een goed bed nodig hebt om mij ieder geval in de weekenden te laten verblijven in mijn huis. Dit was gebeurd nadat iemand als leugen had opgegeven naar haar gevlotene thuiskomst, bij haar ouders, gezegd dat ik haar wilde doodrijden, gevolg door deze leugen van schoonzusje 40 jaar geleden, vier keer schaar in mij. Rug, nog steeds vaak zenuwpijn en slechte gevoel, en lopen.
    Op kosten en loonstroken werd niks gezegd.

    Zes weken later was de uitspraak. Ik moest het huis verlaten binnen 14 dagen .
    Per kind. 200€ partner alimentatie 227€ en helft hypotheek 450€.
    Want volgens bereiking rechtbank, had ik opeens 3300€ per maand te besteden.
    Maar zelfs nu op mij. Loonstroken kom ik niet verder dan 2308 € per maand.
    Mijn kosten voor kosten huis gas licht water schuld, belastingen verzekeringen, auto kosten,ongeveer 1500€ boodschappen kom ik niet eens aan toe volgens deze berekening.
    Want ik moet 1175€ per maand afdragen..

    Schulden die zijn opgelopen daar mijn vrouw niks bijdroeg, aan de kosten van 1822€ per maand afgelopen jaar daar de gasrekening al 600€ was.
    Dan moet je een huis huren en daar ook alle kosten nog betalen,
    En sta je op straat.
    Maar de engeltjes hebben opeens een inkomen van 3875,netto.
    En een huis om in te wonen.
    Dus eigenlijk geen geld om wat dan ook maar om te overleven.
    De NUBID berekening is onlogisch oneerlijk en niet te begrijpen.

    En dan vind men het gek dat ik liever nu een touw om Nijntje nek knoopt.
    Kinderen zijn in deze situatie zo belangrijk, dat de man in dit geval ook nog drie nul achterstaat,, slachtoffer van geweld.,
    Gewoon niet meer mag leven, hoe dan ook of het nu door de rekentool
    Of door de raad van kinderbescherming mogen hier in dit land zonder waarheidsvinding iemand zijn leven ongeacht dit gegeven en onze grondrechten kapot maken.
    Zonder enige empathie.
    Want dat heeft deze raad niet voor mannen op voorhand al.
    Was ik maar nooit naar de politie gestapt.

    Achteraf denk ik dit was vooropgezet, uitspraken. Van haar zoals als je de kinderen niet erkent anders ga ik scheiden, maar uit liefde voor haar en hun deed ik het toch, na tekenen paspoort voor haar kreeg ik na drie dagen te horen geen sex meer te mogen hebben, het uitgaan van haar, ze werkte alleen avonddiensten samen met haar nieuwe vriend altijd, de vrije dagen uitgaan en dronken worden meer dan eens zo opgehaald, of de opmerking dat ze bij haar collega vriend in de auto zat , hij rijd wel erg goed als hij dronken is, de vele enthousiaste uitspraken tegenover haar moeder over hem, en dat ik dan te horen krijg we hebben zeven jaar geduld gehad met je.

    Zag ik niet uit liefde voor haar en de kinderen.
    En ben ik nu een levende dode.
    Antonius
    03-04-2024
    Antonius 0 Laatste bericht: 03-04-2024
  • Luie echtgenoot vertrekt met zak geld (Verhaal 118)

    Eindelijk heb ik de stap genomen om de scheiding door te zetten. Ik ben inmiddels 18 jaar getrouwd geweest. In het begin van ons huwelijk werkten we beiden, bij de geboorte van onze kinderen hebben we in overleg besloten, dat mijn man thuis zou blijven voor de kinderen. En ik zou gaan werken. Een omgedraaid rollenpatroon dus.

    De afspraak was destijds dat mijn man thuis zou blijven, tot de kinderen naar school gingen, daarna zou hij weer gaan werken. Dit moment kwam echter nooit. Telkens had hij uitvluchten; het was voordeliger om thuis te blijven, het was zo lastig om een deeltijdbaan te vinden die te combineren was met de zorg voor de kids, bla bla bla. Na corona raakte ik in een burnout, werken was lastig en ik maakte me zorgen over het gezinsinkomen. Want nog steeds was ik alleenverdiener. Het onderwerp was moeilijk bespreekbaar met mijn man. Voorzichtig probeerde ik hem ervan te overtuigen, dat ik hulp nodig had en niet meer alleen verantwoordelij wilde zijn voor de inkomsten. Dat we een afspraak hadden, dat hij zou gaan werken. Hij deed een poging om middels het STAP budget een opleiding te doen als opticien. Maar dat mondde uit in niets, want die baan was toch niet wat hij zocht. De opleiding werd met grote moeite en veel tegenzin beeindigd om het STAP budget te kunnen behouden. Want liefst was manlief na een week al gestopt. En het huwelijk ging verder met mijzelf als enige kostwinnaar.

    De jaren daarna trok mijn man zich steeds meer terug uit zijn rol als echtgenoot en vader. We sliepen sowieso al jaren apart, communicatie was vooral eenrichting; ik praatte en hij luisterde. In huis werden diverse klussen opgepakt en niet afgemaakt. Overal losse eindjes, draden, halve plinten, slecht geschilderde kozijnen, rommel overal. Kids werden naar school gebracht, meer werd er niet in ze geinvesteerd. Geen huiswerk begeleiden, uitstapjes met ze maken, gezellige kopjes thee na school. Niets maar dan ook niets. Het huishouden verloederde; 1 keer per week stofzuigen, ramen wassen eens per jaar. De was, badkamer en wc poetsen deed ik zelf ondanks drukke baan. Mijn man was niet bepaald het zonnetje in huis; hij was regelmatig onrespectvol en boos, naar zowel mij als de kids. Klaagde vooral dat het leven als huisman zo zwaar was en dat hij elke dag vroeg op moest staan. In overleg en als poging om het huwelijk te redden werd er een boot gekocht, als gemeenschappelijk project. Manlief besteedde nu al zijn uren in de boot, want die had veel achterstallig onderhoud. En ging een baan aan als vrijwilliger; hij was meerdere dagen per week havenmeester.
    Tijd in de kids, huishouden en klussen afmaken in huis reduceerde zich meer en meer. Want zijn nieuwe hobby ging voor. Mijn ergernis groeide. En knapte, toen mijn man voorstelde, dat ik wel wat meer kon overnemen in huis. Want hij was nu zo druk....

    Dus, eindelijk, stelde ik mijn grens. Nadat ik arbeidsongeschikt ben geworden. De oogkleppen gingen af. Hoe heb ik het zo lang volgehouden met een man die financieel niets bijdroeg, niet investeerde in mij of onze kinderen? De stemming al jarenlang verziekte in huis? Gedrag, wat ik jarenlang tegen vrienden goed praatte, viel mijzelf ineens op. Hoe kon ik zo blind zijn? Ik zette de scheiding in gang. Eindelijk mijn eigen leven terug en die chagrijnige kop weg uit huis. Wat voelt het goed!!

    De domper op het verhaal; ons huis heeft zoveel overwaarde, dat mijn man met een grote zak geld kan vertrekken. Ik moet hiervoor de hypotheek verhogen, wat mij €500 extra per maand kost gedurende de komende 30 jaar. Daarnaast wil hij ook wel graag partneralimentatie, want dat is wel makkelijk zodat hij niet in hoeft te teren van "zijn" spaargeld (want ook daarvan neemt hij de helft mee). Mijn ouders hebben in de loop der tijd veel geld geschonken, van zijn ouders kwam niets. Ook van dit geschonken geld neemt hij doodleuk de helft mee. Want helaas was er geen koude uitsluiting geregeld. Een baan zoeken gaat op het gemakje; er liggen weliswaar banen voor het oprapen, maar meneer wil een leuke baan, waar hij met plezier kan gaan werken. Dus het duurt nog wel even voordat hij wat vindt. En in de tussentijd kan ik voor zijn huurwoning dokken. Want hij moet wel kunnen leven. Zelf voelt hij zich (uiteraard) zwaar benadeeld. Want ik behoud het huis, heb in mijn karriere kunnen investeren en de kids wonen nu bij mij. Hij blijft "met niets" achter. Mijn pogingen om hem in te laten zien, dat hij het zich tijdens het huwelijk wel erg gemakkelijk heeft gemaakt op mijn kosten, lopen op niets uit. Deze financiele nasleep van de scheiding is echt de zure appel, die groot en pittig is. Nog jaren te moeten betalen voor iemand, die weinig tot niets heeft bijgedragen, ook na de scheiding lekker lui wil doorleven en daarvoor na afloop met een grote zak geld wordt beloond. Wat kan ik eraan doen? Niets. Want uiteindelijk levert een vechtscheiding alleen maar nadelen op voor o.a. de kids, die daar de dupe van worden. En dat wil ik ze niet aandoen. Dus bijt ik flink in de appel en neem WEER mijn verantwoording. En geef netjes de helft van het huis mee, de helft van het spaargeld en ga in contact over de partneralimentatie. Wel met een flinke knoop in mijn maag en met een portie frustratie en woede. Leve de sociale staat.

    Conclusie en tip voor de lezers; ook al voelt een relatie nog zo goed, neem jezelf in bescherming en sluit huwelijkse voorwaarden af. Maar ook tijdens je huwelijk, in gemeenschap van goederen, kun je de voorwaarden nog aanpassen. Het scheelt, dat de wet inmiddels is aangepast. En de huwelijken sinds 2018 beter beschermd zijn tegen profiterend gedrag (wel halen en nauwelijks/niets inbrengen) Bewaak je grenzen en kom in actie als iets niet goed voelt. En wacht geen 10 jaar met doorzetten van je scheiding, zoals ik heb gedaan :-(

    Voor de lezers die partneralimentatie krijgen; ik mag hopen, dat je de verantwoording voor jezelf en je eigen leven neemt, en alles in het werk stelt om voor je eigen levensonderhoud te betalen. Het is echt niet tof om te profiteren van je beterverdienende echtgenoot, als je je leven lang lekker op je kont hebt gezeten, weinig tijd in huishouden en kids hebt geinvesteerd, en zelfs na de scheiding nog een tijdje wilt doorprofiteren van je partner die de financiele verantwoording WEL wil dragen.....
    Daarmee bedoel ik expliciet niet de moeders en vaders, die huisman of huisvrouw zijn gebleven en netjes voor alles gezorgd hebben! Want die rol is goud waard en deze mensen hebben zeker recht op een goede afwikkeling van de scheiding.
    Anoniem
    28-11-2023
    Anoniem 4 Laatste bericht: 29-07-2024
    • Wat een vervelend verhaal om te horen. En wat moet je boos zijn, als je je leven lang hard hebt gewerkt en je luie echtgenoot zelfs na de scheiding nog financieel moet onderhouden. Zelfs al krijgt hij een enorme zak geld mee. Ik vind het onbegrijpelijk, dat mensen een andere persoon zo kunnen uitbuiten.

      Hopelijk verandert de wet een keer in het voordeel van de verdieners en wordt er iets gedaan om de verdieners binnen het huwelijk beter te beschermen. Want alle aandacht gaat altijd naar die "arme" slechtverdienende moeder, en bijzonder weinig aandacht naar de goedverdienende vader, die na de scheiding nog jaren kan opdraaien voor het luie loeder.

      Annette
      28-11-2023
    • Eigen schuld, in overleg, wat een onzin, de man moet werken en ideaal veel geld verdienen (ik (als man) heb geen probleem . Overigens waarom verdien jij niet veel geld, maar dat is niet jouw taak, jij moet zorgen voor kinderen en huishouden, waarom in overleg dat is geregeld. (Jij hebt getrouwd, dus niet zoveel klagen AUB)

      Christof
      04-06-2024
    • Veel is voor mij erg herkenbaar anoniem. Helaas. Ik zit in op hande zijnde scheiding na huiselijk geweld. Ik kostwinner, man krijgt straks het huis, partneralimentatie en de helft van mijn pensioen en spaargeld. Ik moet er voor werken, hij alleen zijn hand ophouden. Geen kinderen.

      Dankjewel voor je verhaal anoniem.

      Alice.

      Alice
      18-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Het verhaal gaat verder. De scheiding is voltrokken, de luie exman heeft de helft van alles meegenomen. In het ouderschapsplan hebben we een co ouderschap afgesproken, zodat onze kinderen hun ouders evenredig veel zien. Exman heeft een huurwoning in de buurt, waar ik voor betaal. 7 weken na de scheiding deelt mijn luie exman mee, dat hij 80 km verderop gaat samenwonen met zijn nieuwe vriendin. Die hij tijdens de scheiding heeft leren kennen. De kinderen hoeft hij niet meer, want hij heeft nu wel voldoende voor ze gezorgd. Meneer wil eerst lekker leven met de nieuwe vriendin, een baan komt later wel. Kinderen zijn alleen in de vakantie welkom, en 4 dagen per maand, verder niet. Hij draagt niet bij in de kinderalimentatie, want hij heeft geen inkomen.
      Dus ik zit met een arbeidsongeschiktheid, moet een nieuwe baan vinden die voldoende betaald om ZIJN geld uit te kunnen betalen, ik dok in mijn eentje voor de gehele kinderalimentatie en ik zorg voor 85% voor onze kinderen.
      Leve de sociale staat en de geweldige wetgeving in Nederland.
      Want ondanks een ouderschapsplan, waarin dingen zijn afgesproken over zorgregeling voor de kinderen en de verhuizing, waarbij de woonplaats dichtbij zou worden gekozen, kan een rechter niet de verhuizing verbieden. En mag de exman gewoon 80 km verderop gaan wonen en zich onttrekken aan de zorg voor de kinderen.
      Ik hoop, dat de wetgeving in Nederland veranderd gaat worden en dat een expartner verplicht wordt om zowel aan de zorg voor de kinderen deel te nemen als ook in de kosten deelneemt.
      Want dit is te asociaal voor woorden.....

      Anoniem
      29-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Hij ging 10 maanden lang vreemd (Verhaal 15)

    Hallo allemaal,

    Ik zit midden in een scheiding met een man die tijdens ons huwelijk 10 maanden lang vreemd ging!

    Na 13 jaar samen en 7 jaar getrouwd is dan uit elkaar moeilijk! Het word nog meer lastiger ... wij hebben 2 kids van bijna 7 en 10 jaar.

    We proberen samen met onze advocaten eruit te komen om een goede regeling te komen voor hun! Hij wilt de kinderen alleen om het weekend en verzint allemaal smoesje om ze niet meer te nemen.

    Eerst gaf hij zijn werk de schuld Omdat het onregelmatig was maar nu hij geen werk meer heeft zegt hij dat het te belastend is voor onze zoon om elke week naar zijn vader te gaan omdat hij afscheid nemen moeilijk vindt!

    Nu zit ik mij zelf heel erg dwars! Laat ik het zo dat ze om het weekend gaan of ga ik naar de rechtbank toe om een betere regeling te komen??? Want aan de ene kant denk ik graag of niet hoor het is je eigen vlees en bloed en hij kan wel voor zijn nieuwe vriendin en haar kinderen zorgen en aan de andere kant denk ik lekker makkelijk om mij voor alles te laten opdraaien maar ik doe het graag met liefde natuurlijk.

    Iemand tips ??? Ervaring ??? Ervaring met de rechtbank om een betere regeling te treffen?
    Anoniem 32
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 32 2 Laatste bericht: 03-09-2024
    • Hoi,
      Ik heb het zelfde meegemaak.
      Mijn man heeft mjj maanden bedrogen met een ex collega en om het nog mooier te maken ben ik zwanger van ons 4 e kindjes…

      Anonieme
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Voordat we elkaar als mensen helemaal zwart gaan maken... Zou het niet ook iets maatschappelijks kunnen zijn? De generaties voor ons hadden dit toch niet zo sterk? Er zit iets goed scheef volgens mij

      Peter
      03-09-2024
    • Reacties verbergen...
  • Na scheiding respectvoller naar elkaar (Verhaal 2)

    Na 17 jaar huwelijk waarvan we 10 jaar lang naar het ziekenhuis gingen in het kader van onze ongewenste kinderloosheid, bleken onze behoeften aan een andere manier van je toekomst in gaan vullen, te verschillend. Geen kinderen, niet langer samen, het gaf ook vrijheid. De vrijheid om te ontdekken wat je gaat doen als je grootste droom niet in vervulling gaat.

     

    Natuurlijk ging de scheiding gepaard met verdriet, maar ook met de erkenning naar elkaar toe dat anders beter kon worden. En dat bleek. Nu op afstand, maar op goede voet en respectvoller naar elkaar dan toen we nog samen waren.

    fijn om de ruimte te vinden om eens van je af te schrijven. Ik gun iedereen een respectvolle afloop.

    godelieve
    > 2 jaar geleden
    godelieve 2 Laatste bericht: 03-09-2024
    • Wat fijn dat, door je hart te volgen en je eigen leven vorm te geven, er naast verdriet, zoveel moois voor teruggekomen is!
      Daar is moed voor nodig!
      Respect!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Heel erg mooi om te lezen dat dit dus ook kan!

      Peter
      03-09-2024
    • Reacties verbergen...
  • Zwaar dat scheiden (Verhaal 148)

    Het valt me behoorlijk zwaar scheiden. Natuurlijk wist ik dat het niet makkelijk zou worden, maar ik dacht dat ik wel meer steun zou krijgen van mijn steun en toeverlaat, mijn moeder. Echter is dit niet zo en ben ik kei hard de grond in getrapt.
    Nu een jaar gescheiden en het lijkt wel of het alleen maar zwaarder wordt. Ik heb 2 kindjes 1 van 5 en 1 van 4. Het schuldgevoel wordt nu ook steeds meer, terwijl het het eigenlijk wel redelijk goed gaat met de kinderen, maar toch op een of andere manier begin ik het steeds meer schuld gevoel te krijgen, want ik ben degene die weg is gegaan... tuurlijk had ik hier mijn redenen voor, ik ga niet zomaar hun leven en die vanmezelf omgooien. Mijn exman had een drankprobleem en bleef dit probleem behouden terwijl hij er wel een paar keer mee gestopt was, alleen iedere keer weer viel hij terug. Ik trok het niet meer, de liefde was weg voor hoe hij was geworden en het leek erop dat de oude man waar ik gek op was niet meer terug zou komen. En nu, zelfs als ik dit type denk ik, had ik dan toch meer mijn best moeten doen om hem toch zo ver te krijgen dat het voor eens en altijd klaar was met dat drinken?
    Nou ja het heeft nu geen zin meer, het kwaad is al geschiet en nu zijn we uit elkaar. Maar er komen nu pas zoveel gevoelens naar boven, alsof ik een jaarlang mijn adem heb ingehouden en in een waas heb geleeft... ik probeer zo mijn best te doen om het leven te leven, het beste ervan te maken maar het lijkt wel of het niet lukt. Het lijkt wel of ik me anders voor doe overdag en wanneer ik savonds alleen ben ineens alle nare gevoelens eruit komen... er is ook niemand met wie ik het hierover kan hebben :(
    Amanda
    21-07-2024
    Amanda 2 Laatste bericht: 28-07-2024
    • Ik ben ook weggegaan. Alcohol was de oorzaak. Heel lang volgehouden. Tot ik alleen nog naar gefrustreerd was. Ik vind het zo erg,. Toen ik weg was zijn er heel veel leugens uitgekomen. Mijn schuldgevoel is ook groot.
      Maar als mensen verslaafd zijn kun je blijkbaar niet genoeg doen om ze te laten stoppen. Gezin uiteen gevallen en na 2,5 jaar nog geen vast huis. Baan kwijtgeraakt door alle stress. Ik wens je heel veel sterkte. Focus op leuke gezellige dingen. Zoiets.

      Elwee
      28-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Misschien kunnen jullie met elkaar in contact komen en elkaar steunen?

      Newbee
      28-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Scheiden no option (Verhaal 143)

    Ik ben getrouwd voor meer dan 20 jaar, natuurlijk mensen worden ouder en worden ook anders. Echter met trouwen dat is in goede en slechte tijden. Wat is een belofte waard??
    Als mijn vrouw (ik denk dat niet) wil scheiden dat is een reden te springen. (Wat is een belofte voor leven waard, zelf beslissing genomen)

    Ik heb helemaal geen sympathie voor die mensen die weg willen gaan. (waarom trouwen, je kunt single zijn)
    Christof
    03-06-2024
    Christof 1 Laatste bericht: 10-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik vind ook dat er veel te snel wordt opgegeven. Studies hebben uitgewezen dat 8 op de 10 nadien spijt hebben en zouden teruggaan indien mogelijk.

      Ik begrijp wel dat er omstandigheden zijn waarin het beter is om uit elkaar te gaan (geweld, drank, ...)

      Ik ben er ook wel zeker van dat we niet gemaakt zijn om ons leven lang bij dezelfde partner te blijven. Wij zijn gemaakt om in groep te leven en niet voor het individualisme zoals het nu is. Ieder voor zich is het nu. De norm hier is dat we ons leven lang samen blijven. Leef je in een groep dan is scheiden ook niet zo erg. Nu val je alleen en moet je zowel emotioneel en financieel het alleen proberen te beredderen. Geen groep meer die voor elkaar zorgt.

      In mijn relatie heb ik ook niet de keuze gemaakt. Voor mij was het voor het leven. Maar mijn wederhelft dacht dat het gras groener was op een ander. Daar sta je dan...

      Steven
      10-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Na jaren nu echt uit elkaar (Verhaal 141)

    Ik ben op zoek naar mensen om mee te praten. Ik zit al dik 3 jaar in een situatie vast. Nu na een aantal maanden uit elkaar, moeten de 1e stappen gezet worden. Mijn partner met wie een half leven samen was, liep al jaren met een ongelukkig gevoel. Ik moest in van alles veranderen. We hebben kort relatietherapie gehad, wat van zijn kant niet werkte. We hebben het steeds opnieuw geprobeerd. Er was in deze relatie sprake van liegen, dreigende woorden, dingen achter mijn rug om doen. Ik werd al lang niet meer gewaardeerd om wie ik echt was. Ik heb altijd veel gedaan, ook voor onze kinderen. Ik zie tegen het hele traject op, voel me enorm alleen. Mis contact met mensen die ook in een scheiding zitten. Momenteel haast geen contact meer met partner. Hoe kom ik hier doorheen? Wie wil met mij praten?
    I
    09-05-2024
    I 3 Laatste bericht: 09-06-2024
    • Hoi, ik maak hetzelfde door. Zie ook op tegen het hele scheidingstraject. Hij zal het me heel erg moeilijk gaan maken. Ik wil wel met je praten.

      Lee
      10-05-2024
    • Hallo,

      Als je een luisterend oor nodig hebt... Ik wil ook wel met je praten.
      Geef een seintje en dan stuur ik je mijn gegevens door.

      Steven
      07-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Sorry, jij bent getrouwd met beloften (waarom??)
      Geen sympatie, jij bent getrouwd (en jouw man (goede en slechte tijden).
      Help jouw man, vriendelijk zijn, accepteren, ....

      Christof
      09-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Verwelkte Roos (Verhaal 151)

    Ik ben een een levenslustige aantrekkelijke vrouw van midden 50. Ben opgegroeid met waarden en normen door mijn ouders en leerde mijn eerste vriendje op hele late leeftijd kennen en is nu mijn echtgenoot. Een wereld van liefde,romantiek ,lust ging voor mij open. Ik gaf me helemaal . Niets was teveel. Zelfs niet dat hij geen kinderwens had en ik wel..zo verliefd was ik op hem. Hij was mijn eerste en zou mijn laatste blijven. Na een aantaal jaar overleed mijn vader, de grootste steun en altijd mijn kompas voor het leven. Ik wist me geen raad. Ik raakte in een een zware depressie en zag het leven niet meer zitten. Gelukkig ben ik er door o.a. mijn man eruit gekomen. Na mijn depressie merkte ik vreemd gedrag bij mijn man waar vader al voor waarschuwde jaren daarvoor.
    Het bleek uiteindelijk ptss te zijn vanwege zijn defensie verleden en jeugdtrauma. Sinds ik hem ken wordt hij behandeld door therapeuten en psychiaters. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen en opnames met hem doorstaan ...ook emotionele chantage wanneer ik dreigde te vertrekken. Bij anderen is hij heel sociaal aardig behulpzaam en spraakzaam. Thuis is hij stil en teruggetrokken. We hebben al zeker 2 jaar geen intimiteit. Zijn anti depressie medicatie heeft invloed op zijn libido. Mijn libido en verlangens zijn ook veranderd...ik wil meer dan huisvrouwen intimiteit op vrijdagavond wat meestal uiteindelijk voor hem bevedredigend is Ik heb al 2 jaar geen climax. Het is uitgesloten om een gesprek hierover te hebben. Ik voel de neiging om interesse te tonen in andere mannen. R wordt ook mer mij geflirt wanneer ik allen ben maar durf niet de "vreemdgaan vrouw " te worden". Ondertussen ben ik bang dat hij zichzelf iets aandoet als ik vertrek vanwege zijn verleden en omdat hij dit ook letterlijk zegt dat hij dat zal doen. Ik voel me gevangen in mijn eigen huwelijk.
    Maar ik wil niet verwelken als een een roos die op late leeftijd eindelijk in bloei is gekomen..ik wil eindelijk bloeien en bewonderd worden en niet genegeerd worden totdat uiteindelijk de blaadjes opgedroogd afsterven.
    Ik heb nog teveel levensvreugde en liefde om te delen. Ik voel me langzaam sterven.
    Dalida
    29-07-2024
    Dalida 3 Laatste bericht: 24-08-2024
    • Ik maak net het zelfde mee. Je mag blij zijn denk ik toch dat je nooit ermee kinderen heb gehad. Daarmee zou hij jou nog meer chanteren en comedie spelen ik maak dit nu mee

      Felix
      31-07-2024
    • Dag Dalida,
      Ergens ben ik blij te lezen dat ik niet alleen ben ik een soortgelijke relatie. Ik voel me net hetzelfde en dus kan ik je geen raad geven maar ik denk aan je. Hoop dat het voor ons beiden goed afloopt.

      Anne
      24-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Je wil raad, maar het staat bij echtscheiding, ipv bij relatieproblemen. Met reden?

      Newbee
      24-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Gemengde signalen (Verhaal 156)

    Na lang twijfel heeft mijn vrouw gekozen voor een scheiding en te gaan samenwonen bij haar vriendin. De laatste dagen waren er enorm veel gemengde signalen waar ze wou laten zien dat ze wel voor mij ging. Ik ben zo in de war. Ik had er mij bij neergelegd dat de keuze gemaakt was en ik wou dat alles in orde kwam zodat de kinderen goed door ons 3 werden opgevangen. Nu zit ik terug met hoop voor de toekomst. Is dit nu deel van het process om los te laten bij haar? Of moet ik vechten om haar terug te winnen?
    Raf
    20-08-2024
    Raf 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Sorry julle waren getrouwd met sterke beloften (wat dat betekent dat tegenwoordig?). Iedereen huis heeft zijn kruis. Nederland is decadent (vergelijk jezelf met arme landen)

      Christof
      21-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • hallo
      heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van

      anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...
  • Omgaan met echtscheiding van mijn partner (Verhaal 155)

    Hallo, dit is mijn verhaal.
    Mijn partner zit in een echtscheiding. Maar in begin van onze relatie was alles goed in de scheiding. Ze waren met alles akkoord en alles was bijna geregeld met notaris. Maar op een moment heeft de andere partij moeilijk beginnen doen. En was alles via advocaten te regelen. Nu geen probleem. Maar nu is het heb gewoon moeilijk met de situatie tegen over ons relatie. Daardoor is het ook meer druk bij ons. Meer frustraties, enzo. Het komt binnen een maand voor definitief. En zit nu in de knoop met mezelf. Omdat ik denk van hoe zal het aflopen tussen ons. Of het nu goed of slecht is. Mijn partner en ik praten veel over de scheiding, en hoe we ons voelen maar hoe ik nu ben kan niemand echt begrijpen. Alleen mensen die zelf in mijn plaats gestaan hebben of zitten. Hoe hebben jullie het overwonnen met jullie gevoelens of met die knoop? Alvast bedankt.
    Anaïs
    19-08-2024
    Anaïs 2 Laatste bericht: 22-08-2024
    • Ik vind het een schandaal dat jij gaat met een partner die is getrouwd. Geen empatie van mij. (Scheiding is geen optie voor mij, trouwen is voor leven)

      Christof
      22-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Christof. Dat mag jij vinden.

      Ik vind het een schandaal dat veel van jouw posts in eerdere vragen gewoon mogen blijven staan en niet verwijderd worden.

      Ik vind het ook een schandaal dat jij over scheiden zo uitgesproken bent, maar jezelf wel klem zuipt en vervolgens strontvervelend bent thuis en je dat ok vindt om je vrouw daarmee op te zadelen.

      Maar ja, dat interesseert jou waarschijnlijk helemaal niets, net zoals velen hier het niets interesseert wat jij allemaal vindt.

      @Anaïs: Ik denk dat het qua timing niet handig is om een relatie te beginnen terwijl de scheiding niet eens rond is. Vaak is het zo dat iemand dan vooral ook steun zoekt en niet alleen wil zijn ipv al toe is aan een nieuwe relatie
      Daarbij is het geen lekkere start dat jij nu als nieuwe partner al deels uitmaakt van een scheidingsgevecht.

      Wat te doen is lastig aan te geven. Ik ken jou totaal niet en ook het scheidende stel niet. Ik zou mij er niet teveel mee.bemoeien in elk geval.

      Anoniem
      22-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Puberende tiener (Verhaal 154)

    Ik ben 2 jaar gescheiden en heb 2 tieners van 14 en 16. De oudste, een jongen, zit midden in zijn apejaren.

    We zouden samen met ons drietjes op reis vertrekken maar 2 dagen voor vertrek is het bij een ruzie helemaal geëscaleerd. Ik had hem voor de 2de maal betrapt op een leugen en heb hem hiervoor gestraft. Daarop is de ruzie onstaan waardoor hij naar zijn heeft gebeld en die hem komen ophalen is. Ik heb het even laten verkoelen en ven de dag nadien met hem gaan praten.

    Opeens kreeg ik te horen dat ik al 2 jaar zo goed als alles verkeerd doe en gesteund door zijn vader wou hij niet mee op reis.

    Ik wist dat hij geen zin had om met zijn zus en mij op reis te gaan en voor mij is dit pubergedrag en speelt hij het uit om zijn zin te krijgen. Volgens de papa is er een diepgeworteld probleem bij onze zoon. Hij laat in het midden waarom maar ik weet dat hij mij de oorzaak vindt. Het is ook de eerste keer dat dit zich voordoet of dat er hevige ruzie is daarom dat ik vermoedt dat dit niets meer dan pubergedrag is.

    Ik had mijn ex dan ook gevraagd om hem niet naar zijn vrienden te laten gaan tijdens de reis want dan heeft hij helemaal wat hij wou en is dit een poort opzetten naar nog meer van dit soort gedrag. Ik ben nu op reis en hoewel hij mij gezegd had hier in mee te gaan verneem ik dat het niet zo is.

    Hij wil nu duidelijk de goede vader spelen en mijn gezag als moeder helemaal ondermijnen.

    Ik weet nu niet hoe ik dit het beste aanpak. Mijn zoon heeft zich te houden aan mijn regels en daar wijk ik niet vanaf. Ik wil niet dat hij liegt en als hij weg gaat wil ik weten naar waar en met wie. Ik denk niet dat dit overdreven is. Hij vindt dit een schending van zijn privacy. Maar ik heb schrik in een straatje te belanden waar ik telkens moet plooien of hij gaat naar zijn papa trekken...

    Hoe zouden jullie dit aanpakken?
    Caroline
    10-08-2024
    Caroline 1 Laatste bericht: 10-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hij zit zoals je zelf zegt in zijn apejaren.
      Zijn ouders zijn gescheiden en hij zit midden in de pubertijd.
      Dat is voor hem ook niet makkelijk.

      Niet dat daardoor maar alles moet kunnen en mogen. Maar ik denk dat je hem wel bepaalde vrijheden moet geven en vertrouwen. En hem laten weten/merken dat je van hem houdt. En ook laten weten wanneer hij iets goed doet.

      Als elke dag een "gevecht" is dat gaat niet helpen.

      Newbee
      10-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Radeloos (Verhaal 153)

    Meer dan een jaar lang worstel ik met emoties, 1000 vragen, angst en onzekerheden.
    Om lang verhaal kort te maken: man gaat na 14 jaar huwelijk (20 jaar samen) vreemd en is verblind door liefde van een vrouw die volgens goede bronnen niet deugt en mijn man komt stelen. We hadden het voor haar komst goed samen! Hij verzweeg alles tot ik het ontdekte in gedrag, het overwerken… na wat onderzoek wist ik het zeker. Na maanden konden we eindelijk wat praten. Hij wil bij haar zijn maar ook thuis. Voor het huis, de kinderen en wat wij samen opbouwden. Ik vraag hem te kiezen maar dat lijkt hij niet te kunnen. Bij haar maar niet volledig omdat zijn leven ook hier ligt. Ik weet het niet meer, ik zie hem ondanks alles nog steeds graag en hij beweert mij ook graag te zien… ergens voel ik het wel maar wat met haar?
    Iedereen in huis ziet er vanaf, ik wil eigenlijk niet scheiden maar heb ik nog een keuze? Moet ik alles verliezen voor een vrouw die het volgens mij niet waard is… niemand kan mij de juiste raad heven. Hoe lang hou ik dit nog vol?
    Anoniem
    07-08-2024
    Anoniem 7 Laatste bericht: 10-08-2024
    • Ik denk dat jouw insteek duidelijk is, en ook reëel.
      Ik denk dat als beide partijen willen, overspel niet perse tot een echtscheiding hoeft te leiden. Maar dan moet het wel van 2 kanten komen en moet de vreemdganger, in dit geval jouw man, inzien dat wat hij heeft gedaan niet goed is.

      Hij wil nu van 2 walletjes blijven eten. Dat lijkt me niet haalbaar. Ik zou hem vragen om te kiezen jij of zij. (Het gevaar blijft in dit geval dat hij tijdelijk jou kiest tot e.e.a. wat gezakt is, en dat dan de verleiding weer groot kan zijn)

      Newbee
      07-08-2024
    • Een ander vrouw kan je man niet stellen, wij mannen zijn geen bezit van jullie vrouwen. Als het zo goed ging in jullie huwelijk waarom heeft hij een affaire ernaast? Je wijst haar aan als een zondebok. Ik vermoed dat het meer is dan een affaire en de meeste mannen zitten altijd in een spagaat wanneer het neerkomt op houden van een andere vrouw en huidige vrouw verlaten is niet altijd makkelijk als er kinderen in het spel zitten. Hij zou willen blijven voor het huis, de kinderen en wat jullie samen hebben opgebouwd, maar waarom blijft hij niet voor jou? Als hij twijfelt dan komt het waarschijnlijk omdat hij geen liefde meer heeft voor jou. Wat die andere vrouw betreft, jij bepaalt niet of zij het wel of niet waard is. Deze uitspraak komt voort uit je eigen jaloezie. Wat moet je met een man die een andere vrouw ik?

      Spanjaard
      08-08-2024
    • @Spanjaard… klopt stelen is het juiste woord niet. Hij is zeker mijn bezit niet. Dat beweer ik ook nooit. En wat haar betreft dat is idd niet mijn probleem. Ik ben gewoon op zoek naar antwoorden op de 1000 vragen. Mss verliest hij mij wel 😉

      Anoniem
      08-08-2024
    • Misschien ben je beter af zonder hem😉

      Spanjaard
      08-08-2024
    • Ewel dat is nu ook wat ik meer en meer denk.

      Anoniem
      09-08-2024
    • @anoniem, wat zou voor jou veranderen als je antwoord krijgt op de 1000 vragen en als je geen antwoord krijgt? Stel de antwoorden bevestigen alles wat je weet of vermoed, is het dan beter. Je moet misschien accepteren dat je nooit een antwoord zult krijgen, dit zou los moeten staan van blijven of gaan. Want blijf je als je antwoord krijgt of ga je als antwoord krijgt? Of nog beter, blijf je als je geen antwoord krijgt, of ga je als je geen antwoord krijgt? Hoe dan ook het vertrouwen is beschadigd en hier moet je de rest van je relatie mee leren te leven. Je zult het nooit loslaten en je zult altijd achterdochtig zijn. Plus ook al krijg je wat antwoorden, het zullen nooit alle antwoorden of de juiste antwoorden zijn. Misschien moet je afgaan op wat hij uitspreekt en dat is zijn gevoel voor een andere. Zie dit als de waarheid. Succes

      Spanjaard
      09-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ewel dat is nu ook wat ik meer en meer denk.

      Anoniem
      10-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • twijfel (Verhaal 152)

    Ik heb al 2 jaar twijfels. We zijn verhuisd, mijn man doet de leuke dingen en ik zit thuis, werk 40 uur. Mag de boodschappen halen, huis schoonmaken, de was koken etc. Dit jaar liet hij mij met kerst alleen en ging zelf leuke dingen doen. ik ben ernstig ziek geweest, maar hij ging gewoon weg. Wanneer ik vraag om een scheiding wil hij daar niets van weten. Snap ik ook wel, ik doe alles voor hem, hij hoeft alleen te werken en heeft dan nog energie over om leuke dingen te doen. ik lig om 19:30 in bed. Waarom is het voor mij zo moeilijk om eens scheiding aan te vragen. Ik weet dat hij in de problemen gaat komen en dat wil ik niet. Maar zo eenzaam als ik me nu voel in mijn leven wil ik ook niet. Iemand tips? of waar komt het vandaan?
    Alvast bedankt
    Blanca
    31-07-2024
    Blanca 1 Laatste bericht: 31-07-2024
  • Niet waarschijnlijk nooit kunnen loslaten (Verhaal 150)

    Hoi. Wij hadden een relatie van 11 jaar waaronder exact 1 jaar getrouwd. Ze zei op een zaterdagochtend. Ik moet je iets vertellen. Dat ze in therapie was omdat ze ontdekt heeft wat ze bij mij mist en niet weet of ze verder wil met mij. Dus wou ze samen in therapie. Ik zei direct ja want zie haar doodgraag. Toen zei ze ook dat ze dit al bij iemand anders had gevonden en dat was 1 van men beste vrienden. Dat was een schok van jewelste en achteraf bekeken ook weer niet. Maar ik snapte het verhaal dus was er klaar voor om voor haar te vechten. De reis werd al wel geannuleerd waar we zo naar uitkeken. 2 beurten relatietherapie. En ze hakte de knoop door omdat de therapeut ons niet echt hielp maar haar. Het was duidelijk dat de afstand van onze emotionele verbondenheid te groot zou blijven voor haar. Ookal ben ik zeker dat de kloof veel kleiner kan worden dan ze denkt. Maar ze zegt er geen energie meer voor te hebben dus we gaan scheiden. Ze wil zelf ontdekken of het iets met die vriend van mij kan worden dus dat gun ik haar ook. Ik weet alleen dat ze in de toekomst niet voor elkaar gemaakt zijn. Dus hooo dat ze ooit terugkomt hoe klein de kans ook is. Ik houd zo enorm veel van haar en ik weet verdomd goed dat ik het niet genoeg heb laten voelen en zien. Maar ik kan echt niet zonder haar. We zijn beide begin 30. Zijn er hier mensen met dezelfde ervaring ? En misschien een goede afloop?
    Wim
    26-07-2024
    Wim 0 Laatste bericht: 26-07-2024
  • Waarom lukt het niet om van mn partner af te komen? (Verhaal 149)

    Pfffffff, al jaren ben ik bezig om van mn partner te scheiden. We zijn gelukkig niet getrouwd, maar hebben wel gezamenlijk 2 kids. Ben hem helemaal zat, snap nu dat mensen vreemd gaan, als je zo diep ongelukkig bent en je partner weigert om weg te gaan.
    Aangezien ik financieel afhankelijk van hem ben, weet hij heel goed hoe hij mij moet indoctrineren. Hij is de type man, die eerst nieuwe schoenen heeft voordat hij de oude weggooit! En eerlijk gezegd juich ik dat toe, zolang ik maar van hem af ben… triest!
    Annie
    24-07-2024
    Annie 3 Laatste bericht: 25-07-2024
    • Waar een wil is, is een weg. Financieel hoef je niet van hem afhankelijk te zijn. Ga werken, ga bijstand aanvragen maar maak jezelf niet wijs dat je financieel afhankelijk bent van hem. Als hij nou zelf weg zou gaan, zou je financiële afhankelijkheid verdwijnen? Als je echt weg wil dan ga je weg en zoek je een manier om het te redden zonder hem.

      Anoniem
      24-07-2024
    • Zoals jij financieel afhankelijk blijft (volgens jezelf. Want wat houdt financieel afhankelijk exact in? Dat je zonder hem bepaalde dingen niet kan.) Dan blijf je bij hem.
      Misschien moet je hulp zoeken om weg te kunnen gaan en jezelf toch te kunnen redden?

      Newbee
      25-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Zoals moet zolang zijn..

      Newbee
      25-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ex blijft appen met kinderen (Verhaal 145)

    Hi,

    2 jaar gescheiden, 50/50 co-ouderschap. Ondertussen zijn de kids 8&11.
    Sinds afgelopen zomer heeft de oudste zoon een smartphone.
    De afgelopen maanden stuurt de ex regelmatig berichten naar hem tijdens zijn periode bij mij.
    Het gaat over vragen zoals 'wat zijn jullie aan het doen?', 'Is het leuk daar?'
    Of foto's de de huisdieren bij haar met de vraag om daarop te reageren.

    Dit zorgt nu voor een situatie waarbij ik mijn zoon op het matje roep over zijn scherm gebruik waarop hij zegt dat het is om berichten te sturen naar de mama.
    Ik wil hem niet zeggen dat hij niet mag sturen natuurlijk.
    Dus vraag ik aan de ex of ze hiermee kan stoppen.
    Haar reactie is dat ze mag sturen wanneer ze wil. En mag vragen wat ze wil.

    Is dat zo?
    Hebben jullie hier afspraken over gemaakt?
    Hij is nog maar 11...dus zeker niet volwassen genoeg om naar mijn gevoel hier goed mee om te gaan.
    Peter
    20-06-2024
    Peter 6 Laatste bericht: 22-08-2024
    • Zo ziek, jij bent getrouwd met beloften. Scheiden is slecht, jij bent/was getrouwd.
      Fiancien zijn belangrijk, beter bij elkaar blijven (waarom 2 slaapkamers?).

      Christof
      21-06-2024
    • Scheiden is niet acceptabel (jij bent/was getrouwd)
      Waarom ben jij getrouwd??

      Christof
      10-07-2024
    • Ik snap je ex wel. Je mag toch je contact onderhouden met je kind. Ook al heb je co ouderschap, je bent nog steeds 24/7 ouder en zoekt naar mogelijkheden om in contact met je kind te blijven en op de hoogte te zijn van zijn/haar leven.

      Susan
      14-07-2024
    • Ik volg dit Forum sinds kort en het valt mij op dat Christof negatief en niet helpend overkomt. Heel goed Peter dat je hierop let, stel tijd gebruik in wanneer je zoon op zijn mobiel mag, dan wordt het zijn keuze of hij hier steeds op reageert want dan gaat het ook van zijn schermtijd af.

      Nadine
      18-08-2024
    • Probeer niet een strijd aan te gaan met je ex via je kinderen. Ze is en blijft de moeder, en pas op dat jij niet de gebeten hond bent straks.

      Uiteraard mag je wel iets vinden va de hoeveelheid tijd die ze op hun telefoon zitten. Maar probeer dat dan in overleg te doen upv als meteen straffen.

      En Nadine, ja Christof moet je maar proberen te negeren. Die zegt nog wel meer dingen waarvan ik vind dat ze gewist moeten worden. Maar het is blijkbaar allemaal toegestaan.

      Newbee
      18-08-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoe is het nu Peter?

      En eens met Newbee. Zowel over het appen als over Christof.
      Zojuist ook al elders op gereageerd

      Anoniem
      22-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Mijn leven terug op de rails dankzij hypnotherapie (Verhaal 5)

    Ik kreeg mijn leven terug op de rails dankzij hypnotherapie.

    Na enkele moeilijke jaren met een zware vechtscheiding, een tweede misgelopen relatie waarna het niet meer leek te lukken, moeilijkheden op het werk met een crash tot gevolg, overlijden van dierbaren ... wou ik mijn leven weer op de rails krijgen. Ik wou weer leven.

     

    Toen mijn vriendin langsging bij een hypnotherapeut, zei ze dat ik dat ook eens moest proberen. Omdat ze elke keer met een gelukzalige innerlijke rust terugkeerde, dacht ik: ja, dat wil ik ook!

     

    Beter met stress omgaan, me kunnen ontspannen en tot rust komen. Dat waren de drijfveren om een hypnotherapeut te contacteren. Ook met de onzekerheid die me vooral op het werk parten speelde, wilde ik komaf maken. Tot mijn verbazing ontmoette ik een heel vlotte, vriendelijke dame waarbij ik me onmiddellijk op mijn gemak voelde.


    Sinds ik hypnotherapie volg, ben ik een pak rustiger en kan ik alles veel beter relativeren. Ik had het op mijn werk erg moeilijk met twee collega's, maar ga er nu veel beter mee om en laat me minder snel van de kaart brengen. Ik sta steviger in mijn schoenen.

     

    De hypnotherapeute heeft me geleerd meer en beter voor mezelf op te komen.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • 4 maanden zwanger en mama - ik wil scheiden (Verhaal 123)

    4 maanden zwanger en mama - ik wil scheiden

    Hoi,

    Ik ben Juliette, 32 jaar en bijna 10 jaar samen en deze zomer 3 jaar getrouwd met mijn man. Wij hebben een zoontje van 2,5 jaar. En ik ben 4 maanden zwanger, vraag me niet hoe. Onze relatie gaat dusdanig slecht dat er nooit intimiteit is, dat komt vanuit mij. Maar die ene keer was genoeg voor een zwangerschap. Hoe blij ik was met de zwangerschap van ons eerste kind, hoe hopeloos ik me de eerste dagen voelde met de zwangerschap van ons tweede kindje. Nu ben ik er uiteraard erg blij mee, het gaat me lukken hoe dan ook. Ik denk dat ik heel lang tegen mezelf heb gelogen er is iets langer dan een jaar geleden huiselijk geweld gepleegd door mijn man en eigenlijk al structureel verbaal geweld en dreigementen. Hoe vaak ik wel niet een ”kankerwijf”’ ben genoemd of dat ik “niet spoor” of “ben je dom of zo?” of “als je nu niet je bek houdt, sla ik je kankerkop eraf” of gewoon agressief op me af komen, me met een boterham in mijn gezicht slaan, en als klap op de vuurpijl mij bij de keel gegrepen terwijl ik mijn zoontje vasthield. Ik dacht dat mijn man kon veranderen, door met een psycholoog te praten, door te stoppen met alcohol. Maar er verandert niets. Hij is altijd het slachtoffer. Hij beweert dat ik altijd boos ben en dat hij daarom is hoe hij is. Ik ben er nu achter dat bij elkaar blijven voor de kleine en hopen dat het goed gaat komen, valse hoop is. Ik durf er niet echt met mijn familie over te praten, omdat ik niet wil dat ze zich zorgen maken. Mijn moeder laatst ingelicht, maar die is erg fel in haar oordeel en neemt mij van alles kwalijk. Ik had eerder weg gemoeten, ja ik weet het. Nu ben ik verder in de nesten. Ach je kunt het ook zien als, ik krijg nog een heel lief broertje of zusje voor onze zoon. Emotioneel gezien, maakt het de beslissing om te scheiden nog lastiger. Mijn ratio schreeuwt: SCHEIDEN, DOEN, NU! Maar ergens ben ik ook bang, bang om te falen, bang om mijn kinderen een ‘heel’ gezin te ontnemen, bang om degene te zijn die opgeeft. Onzeker zelfs misschien? Gek hè?

    Ik deed vroeger eigenlijk vrijwel alle administratie, planning, initiatieven, koken, huishouden, en daarnaast 40 uur in de week werken. Toen onze kleine geboren werd, ging dat na 10 maanden mis. Ik belandde in een burn-out met depressieve klachten. Doordat ik promotie had gemaakt tijdens de zwangerschap, door de verschrikkelijke situatie thuis, door de gebroken nachten die allemaal alleen deed, manlief sliep altijd op de bank (iets met betere nachtrust). Vooral ook door het zorgen voor iedereen, mijn man had problemen met zijn zaak, daar hielp ik hem mee, zelfs toen ik ver in de burn-out zat. Of hij ooit met mij heeft gesproken over mijn burn-out en hoe hij me kon helpen of gevraagd hoe ik dat ging aanpakken op werk, natuurlijk niet!

    Ik denk dat die burn-out een voorteken was dat er dingen moesten veranderen. Mijn man zat erg slecht in zijn vel en als hij weleens dronk dan was het gelijk veel te veel. Ik was eigenlijk voornamelijk bezig met de kleine, je kent het wel..ik nam meer verantwoordelijkheid. In ieder geval werd het me niet gegund om te herstellen van de burn-out, in tegendeel vanaf toen begonnen de verwijten dat ik “geen reet deed” “ja ga jij maar weer op bed liggen” enzovoort. Uiteindelijk kreeg ik ook tijdens die burn-out te maken met het huiselijk geweld. En nu 1 jaar later, is er niets veranderd in zijn houding of gedrag. Ik stel me aan, en als ik hem vraag om verantwoordelijkheid te nemen over zijn daden, zegt hij oh ja die keer dat ik je ok je nek vloog weer. Dat was maar 1 seconde. Terwijl er politie bij geweest is en ik striemen en blauwe plekken in mijn nek had.

    Het onvoorstelbare is, is dat ik nog steeds twijfel aan de scheiding. Ik blijf hoop hebben. :(
    Juliette
    06-01-2024
    Juliette 5 Laatste bericht: 18-08-2024
    • Hallo Juliette,Ik ben Chris 36 en wat een ongelooflijk moeilijk situatie zit je in, las je verhaal echt met spanning en ik snap die Twijfel heel goed zelf is mijn vrouw nu ook 2maanden weg bij haar ouders gaan wonen met de kids een jongen van 3,5 en een meisje van 1,5. Ik begrijp die twee strijd je weet enerzijds dat het beter is omdat de relatie niet meer loop en toch ga je kapot op het feit dat je gezin niet meer samen is. Wij hebben een soort gelijk verhaal meegemaakt (dat zal ik hier nog gaan posten is een lang verhaal)maar dan zonder fysiek geweld. Het lijkt ook net of je het slechtste in elkaar naar boven haalt door constante ergernissen en verwijten en verwachtingen van elkaar, de verbondenheid verdwijnt. Ik heb mijzelf voor gehouden dat je scheuren wel kunt lijmen maar je blijft ze zien. Het is erg lastig deze situatie voor je en denk dat er geen passend antwoord bij past. Ga op je gevoel af en doe wat jouw het beste lijkt en blijf bij je keuze vroeg of laat komt er licht aan de horizon.

      Ik hoop dat dit je iets geholpen heeft probeer mijn beste raad te geven al ben ik zelf ook nog een emotioneel wrak.

      Groeten Chris.

      Chris
      06-01-2024
    • Klagen is makkelijk, ik heb veel, veek geld verdient, maar sinds ongeveer 7 jaar dat was minder (helemaal niet), maar voor mijn vrouw is het kapitaaltje goed genoeg. Ja ik rook veel, ja ik drink veel, maar ik ben aktijd vrienelijk en rustig. Sorry een comfortabel leven is belangrijk (liefde gaat weg over de jaren, maar vertrouwen is belangrijk (ook genoeg). Houd je man rustig en comfotabel (niet lelijk worden)

      Christof
      04-06-2024
    • Mopperen dat mag, maar jij kunt ook zelf dingen doen (burn out is shit overigens). Zorg voor jouw man met empathy
      Ik wordt ook ouder en ik ben helemaal niet makkelijk (als dronken ik ben meer vriendelijk en accepteren)

      Overigens ik rook, ik drink, maar genoeg geld tussen ons (mijn vrouw en ik). Wat is te klagen??

      Christof
      07-06-2024
    • Christof, de vrouwen moeten allemaal voor de man zorgen. En andersom dan?

      Waarom stop jij niet gewoon met drinken? Makkelijk, gewoon stoppen. Niet kunnen stoppen is gewoon shit. Ben je ook leuker voor je vrouw.

      Anoniem
      23-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoi Juliette, ik schrok toen ik je berichtje las en vroeg mij af hoe het nu met je gaat? Het is heel belangrijk dat je een veilige plek gaat zoeken waar je vanuit die locatie de scheiding kan doorzetten. Je hebt blijf van mij lijf huizen, bel ze gerust en vraag steun van een vertrouwd persoon. Geef je zelf en je kids een nieuwe start. Mishandeling en onveiligheid hoort niet in een relatie!

      Nadine
      18-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Wraak (Verhaal 116)

    Als je als gescheiden vrouw wil wraak nemen op je ex man doe dan het volgende:
    Stel je krijgt een zware inspanningsverplichting opgelegd door de rechtbank en je hebt geen zin om in je eigen inkomen te voorzien.
    Dan doe je gewoon 2 jaar een burn-out. Dan laat je je na die 2 jaar afkeuren en ga je tot je pensioen op een uitkering leven aangevuld met je partneralimentatie.
    De rechtspraak en het UWV zullen je daar bij helpen want de rechter gaat toch niet op de stoel van de bedrijfsarts zitten en het UWV is heel makkelijk te manipuleren,
    Doet er niet toe
    14-11-2023
    Doet er niet toe 5 Laatste bericht: 10-08-2024
    • Wat ben je toch gewoon zielig. Ik heb medelijden met je ex man. Terecht dat hij van je is gescheiden! Laat je svp onderzoeken want je bent echt niet goed in je hoofd! Triest!

      Anoniem
      15-11-2023
    • Vreselijke vrouw

      Christof
      04-06-2024
    • Het uwv is helemaal niet zo makkelijk te manipuleren. Je wordt echt niet afgekeurd op een burn-out. Ik en ook naasten die ik ken, hebben langdurig serieuze ziekten, maar het uwv keurt niet zomaar (volledig) af. Ook al heb ik officiële diagnoses. Dan moet je wel bijna op je doodsbed liggen.

      Anoniem
      04-06-2024
    • Door zulke vrouwen zijn er zoveel scheidingen tegenwoordig. Duidelijk dat je geen graantje zelfrespect hebt of respect verdient. Maar weet één ding, wat je een ander aan doet. Zal terug komen op een onverwacht moment. Karma bestaat echt!

      Anoniem
      31-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Vreselijk

      Anoniem
      10-08-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik kamp met depressies (Verhaal 100)

    Mijn man en ik zijn 13 jaar samen en 12 jaar getrouwd. Ik kamp met depressies en heb er meerdere malen therapie en medicatie gehad. Sinds 2 jaar heb ik weer medicatie en emdr gehad. Nu op de wachtlijst voor specialistische ggz.
    Ik heb altijd achter mijn man gestaan welke beslissing hij ook nam. Heb altijd om hem heen gewerkt zodat hij de ruimte had om fulltime te werken. Ik heb het altijd zwaar gevonden, 2 kids, parttime werken meerdere keren van baan gewisseld, omdat de tijden niet meer uitkwamen met de werktijden van mijn man. Het huishouden. Hij deed niets thuis in het huishouden als ik erin vroeg dan eerst een zucht. Ik heb hem nooit tegen gehouden om weg te gaan, bijna elke avond zat ik alleen. Das ook mijn eigen fout.
    Hij kan heel goed praten maar wilde niets met mij bespreken omdat het altijd op ruzie uitloopt. Ik zie dingen anders dan hem. ( Hij heeft adhd) geen makkelijke man. Maar ik ga er niet onder zitten dus botste dat wel eens. Hij verheft zijn stem en dan is het bij mij al klaar, en dan ontstaat er ruzie.
    Hij zegt nu dat hij niet met mij kan praten en wil scheiden. We hebben een koopwoning en ik kan er niet blijven wonen te weinig inkomen. Ik heb vanalles geprobeerd om het nog een kans te geven maar tevergeefs hij wil echt niet meer. Ik ben er kapot van! Heel mijn wereld is ingestort, en dat van de kinderen straks ook. We hadden een vakantie geboekt waar we nog als gezin naartoe gaan en daarna gaan we het de kinderen vertellen. Ik kan niet meer slapen, ik kan niet meer denken, niet meer eten, ik ben gebroken. Ik snap niet waarom hij het niet nog een kans wil geven, en ben daar best boos over. Hij houd nog heel veel van mij zegt hij. Daarom snap ik het niet. Thuis negeert hij mij, neemt niet op en beantwoord geen appjes.
    Als hij niet meer verder wil zal ik me erbij neer moeten leggen. En zijn keus moeten accepteren. Hoe kom ik en de kinderen hier weer bovenop? Hoe kom ik aan een woning? Wij hebben 2 jaar geleden een auto gekocht, mijn auto ingeruild, en op lease op zijn naam. Dus ik heb eigenlijk niets meer. Wie zit er ook in zo'n situatie. En wie wil met mij praten.
    Liefs Louisa
    louisa
    21-07-2023
    louisa 8 Laatste bericht: 17-06-2024
    • Hoi Louisa
      Ik zit in dezelfde situatie als jij, ben ook bezig met een woning te zoeken. Gelukkig heb ik m'n zoon die bij ons woont en een baan heeft. Ikzelf heb een klein inkomen waar ik geen huis van kan huren. Het is zo frustrerend dit. Ik begrijp wat je doormaakt, zelfde hier. Ik word hier heel moe van, en hoop dat ik snel hier uitkom. Zoals je ziet ben je niet de enige. Ik wens je veel sterkte.

      Maaike
      26-07-2023
    • Hoi Louisa en Maaike,

      Bij mij precies zo' n situatie. Ik heb mij ook altijd qua baan/diensten aangepast aan de werktijden van mijn ex man. Het combineren van de zorg voor mijn 2 kinderen en mijn werk heb ik altijd heel zwaar gevonden. Daarbij heb ik veel meegemaakt in mijn jeugd en heb ik alleen nog een moeder wie in het verpleeghuis woont. Geen sociaal vangnet. Wel 3 hele lieve vriendinnen.

      Mijn ex man heeft zich in een enorm tempo spiritueel weten te ontwikkelen en is zo te ontdekking gekomen dat hij niet meer met mij verder wilt. Dit vooral vanwege mijn depressies. Dit is een ruim jaar geleden, vlak voordat we zijn begonnen aan een rigoureuze verbouwing. Dus deze verbouwing ondergaan in de wetenschap dat het voor een ander zou zijn. Tegen beter weten in, in de hoop dat hij nog bij zou draaien.
      Nu ruim een jaar later is de scheiding zo goed als rond en ben ik mentaal compleet ingestort. Op mijn werk, wat mij altijd zo ontzettend veel voldoening heeft gegeven,
      heb ik mij ziek moeten melden. Angst- en paniekaanvallen en suïcidale gedachten hebben mijn leven beheerst. Het gaat nu iets beter maar het voelt nog steeds elke dag als overleven in een hel.
      Ik merk dat ik nog veel van mijn ex- man houdt. Maar hij is compleet veranderd. Ik kan het nog niet accepteren dat het gezin uit elkaar wordt getrokken. I.t.t. wat Louisa aangeeft, hadden wij nagenoeg nooit ruzie. Dat is natuurlijk ook niet goed, maar voor de kinderen was het een veilige omgeving. Zij hadden de scheiding totaal niet zien aankomen. Hun leven wordt totaal overhoop gehaald. De oudste gaat naar de middelbare school, de jongste (wie hoog- sensitief is) naar groep 7. Ik maak mij zo' n zorgen om hen.

      Ook ik heb geen zicht op een huis. Uitkopen of bij lenen (i.v.m. een koophuis) is totaal geen optie en pas een jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning. Particuliere huur veel te duur bij 20u werk. En uitbreiding van werk totaal geen optie, aangezien ik nu langdurig ziek ben en we bovendien geen vangnet voor de kinderen hebben. Mijn ex man ziet het probleem niet. Hij vindt dat de kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Hij is ook van mening dat zij zelf kunnen opstaan (m.b.v. de wekker) 5 dagen per week. Beiden hebben wij zeer vroege diensten. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap.

      Het feit geen zicht te hebben op een huis en het feit dat ik niet inzie hoe het werk te combineren met de zorg/opvang voor/van de kinderen, breken mij totaal op. Ik maak mij de grootste zorgen om hoe het de kinderen zal vergaan.

      Ik hoop snel een klein lichtpuntje te zien, maar deze is nu nog ver te zoeken.

      Sterkte beiden!

      Miranda
      09-08-2023
    • ik snap je gedachtengang en angst.. maar met 20 uur werk en toeslagen en co ouderschap kom je een heel eind en kun je wellicht wel particulier huren. denk daarbij aan de huurtoeslaggrens. Zorg ervoor dat je niet meer dan rond de 30 k vermogen max hebt anders verlies je je toeslag.

      maak eens een proefberekening op de website van de belastingdienst dan weet je het ongeveer.

      toeslagen gaan in per de eerste van de maand let daarop als je verhuist.

      verhuis je bijv. op 2 april dan heb je die maand geen recht, zet je de verhuisdatum op 31 maart dan heb je per 1 april wel recht.

      De angst maakt je het meest onzeker , toch komt alles stap voor stap op zijn pootjes terecht

      Chantal
      23-01-2024
    • Beste Louisa,

      Ik heb een vergelijkbare situatie. Ik raakte in een depressie met alcohol nadat ik 9 jaar lang voor onze drie kids zorgde. De depressie kwam nadat onze vierde kind 1 werd ongeveer.

      Dit kwam door meerdere dingen. Corona en het overlijden van mijn vader. Maar ook tijdens de zwangerschap verhuizen en een puppy. En nog zooooveeeel meer. Ik voelde mijn man tussen mijn vingers wegglippen en ik begon de moed te verliezen.

      Hij heeft in mijn depressie zijn best gedaan om te laten zien dat hij er voor me zou zijn. Ik ben hem daar ook dankbaar voor geweest en ik heb het hem meerdere malen aangegeven.

      De afstand die hij nam daarna, net als bij jou, bleken later een voorbode te zijn van het feit dat hij een ander had ontmoet. Een andere man wel te verstaan.

      Ook voor onze kinderen vind ik het hartverscheurend. Met name omdat mijn man beweerd bi te zijn en de schuld bij mij neerlegt. Mijn intuïtie zegt me dat hij gewoon altijd al homo is geweest.

      Helaas zijn wij nu beland in een vechtscheiding. Het is zo hard en vreselijk allemaal. Ik huil elke dag.

      We hebben nu co-ouderschap. Het gaat niet soepel. De dagen dat ze bij hem zijn, neem ik echt de tijd om mezelf terug te vinden en langzamerhand moet ik gaan werken.

      Hij betaalt namelijk ook nog eens niks. Ik ben nu op deze site, omdat eigenlijk iedereen om me heen me behoorlijk steunt, maar allemaal hun eigen leven hebben. Ik gun ze dat ook. En mijn eigen leven is weg.

      Dit gaat allemaal nog een staartje krijgen voor de kinderen, die allemaal nog jong zijn. Ik maak me ook ernstige zorgen om hun ontwikkeling.

      Ik wens je sterkte.

      Anna
      23-02-2024
    • Hallo Louisa
      Je uitgangspunt is verkeerd je hebt van uit de ander geleefd
      je moet voor jezelf gaan leven.
      Dan gaan deuren weer open en komt het perspectief
      ik ben aan het scheiden ik zie het als een nieuwe kans
      een nieuwe liefde te krijgen
      woonruimte is altijd een probleem
      ik wil graag met je praten
      maar hier contact gegevens plaatsen lijkt me nogal riskant

      Robert
      18-04-2024
    • Ik doe ook NIETS thuis, ik kan niet lopen, ik heb emobolie/trombose, problemen met lever (mijn schuld), embolie/trombose, Tinnitis, .. Desalniettemin veel gewerkt in het verleden en genoeg geld (dat helpt).
      Mijn vrouw doet bijna alles.

      Waarom niet zorgen over jouw man, vechten is slecht.

      Je bent getrouwd en jij (ook jouw man) hebben een belofte gemaakt (wat betkent dat tegenwoordig)

      Christof
      03-06-2024
    • Sorry,jij hebt hersenen, waarom heb jij getrouwd (mensen veranderen, niet daarna mopperen AUB)

      Christof
      07-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Louisa
      Ook ik ben net twee weken bij mijn man weg.
      Hij wilde niet meer na 35 jaar.
      Ik was vanaf het begin stapelverliefd op hem en ik heb altijd de signalen gezien dat hij met andere vrouwen flirtte en als we in gezelschap waren hij liever met andere vrouwen praatte als met mij.
      Toch bleef ik hem trouw.na mijn post parfum depressie kon hij niet met mij dealen zei hij en heeft toen vier maanden een (geheime)relatie gehad.
      Na onze tweede kind en weer een post partum depressie had hij weer een affaire die wel is uitgekomen en met die kwam ook de eerste uit.
      Zijn reactie was ach één of twee keer dat maakt toch niks uit.
      Toch bleef ik trouw maar wantrouwde hem wel omdat het gedrag met naar andere vrouwen kijken,praatten,aanraken niet veranderende
      Hij deed niks om mijn vertrouwen terug te winnen.
      Na veel gesprekkken,discussies(die ik niet kon winnen omdat hij gelijk zijn stem verhief)
      Had ik gevraagd om even met zijn tweeen weg te gaan evt relatietherapeut.
      Maar hij had nergens zin in.
      Tot overmaat van ramp overleed mijn moeder in augustus jl. en raakte ik weer in een soort depressie.wederom kon hij hier niet mee om gaan en besloot in februari de relatie te beëindigen.
      Nu voel ik me leeg,aan de kant geschoven en een nieuwe depressie steekt de kop op.
      Mijn toekomst?welke toekomst……..kan moeilijk alleen zijn
      Xxxx bianca

      Bianca Meijer
      17-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Scheiden of blijven (Verhaal 144)

    Even ventileren
    13 jaar getrouwd, bewust gekozen om kindervrij te blijven en altijd een rijk gevuld leven gehad samen. We gingen samen op vakantie, konden goed lachen samen en zagen elkaar enorm graag.
    Ruim 2 jaar geleden overleed zijn beste vriend na een slopende ziekte en sukkelde hij in een depressie. We hebben samen gehuild, gepraat en hulp gezocht. Hij vond nergens een klik met een psycholoog dus hij ging niet meer...
    Er was weinig tot geen aandacht meer voor mij en ook geen intimiteit. Normaal volgens de huisarts dus ik dacht dat we ons er wel zouden doorslaan.
    Ik stelde leuke dingen voor om hem toch maar buiten te krijgen maar ik kreeg telkens het deksel op de neus.
    Na verloop van tijd werd hij ook heel geniepig. Een nieuwe vergrendelbare op zijn gsm, wegblijven zonder te zeggen waar hij zat, om het minste kwaad op mij worden...
    Ook een fase dacht ik...
    Nu 2 jaar later ben ik reeds 3x alleen op vakantie moeten gaan en zijn we reeds 2x enkele weken uit elkaar geweest omdat hij het allemaal niet meer wist...
    Ik weet niet waar ik aan toe ben.
    Ik wil mijn man terug
    Wanneer ik mij omkleed bekijkt hij mij niet meer. Hij "durft" de badkamer niet meer betreden wanneer ik in de douche sta. Ik krijg geen hand meer wanneer we buitenkomen. Alles wat ik zeg komt bij hem in het verkeerde keelgat. Hij zegt dat ik een verborgen agenda heb en hem slecht behandel terwijl ik helemaal niet veranderd ben maar wel hij. Ik heb al meermaals hulp bij therapeuten en de huisarts gezocht. Het advies is als hij zich niet wilt laten helpen kan er niets veranderen. Ik sta met mijn rug tegen de muur.
    Ik ben een gezonde, vlotte vrouw van 39 maar ik ben zo ongelukkig. Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is voor hem maar hoelang moet ik de woedeuitbarstingen en verwijten nog slikken. Meermaals is het woord scheiden gevallen en hoewel ik dit helemaal niet wil begin ik nu wel te denken dat het een opluchting zou zijn. Ik had een afspraak bij de notaris gemaakt maar die heeft hij geannuleerd. Ik begrijp niet waarom want er is niets veranderd. Hij blijft ijskoud tegen mij maar scheiden wilt hij dan niet... ik wil dat hij gelukkig is en hij geeft mij vaak genoeg aan dat ik hem voor de voeten loop dus ik gun hem de vrijheid. Ik heb, aan de andere kant, ook noden en behoeftes. Ik hou van mijn man maar ik kan dit niet meer. Moet ik blijven? Moet ik van mij hart een steen maken en een advocaat onder de arm nemen en de scheiding toch doorzetten? Ik wou dat ik een glazen bol had en kon weten of hij ooit nog de oude zou worden... dan blijf ik zeker. Maar na bijna 3 jaar is er niets veranderd, moet ik me er dan maar bij neerleggen dat ik hou van een man die niet meer bestaat?
    K
    06-06-2024
    K 9 Laatste bericht: 30-07-2024
    • Negatief worden dat kan, het leven verandert en ook man/vrouw, sta met jouw beslissing te trouwen.
      Ik ben over 20 jaar getrouwd en ik heb mijn vrouw naar city trips gestuurd (zonder mij), Madrid (een paar keer), Wenen, Berlijn, Muenchen, Porto, London. We zijn nog steeds bij elkaar en redelijk gelukkig (voor de poster, wat wil jij).
      Mijn vrouw zorgt echt goed voor mij.

      Bottom line trouwen is voor het leven (goede en slechte tijden)

      Christof
      06-06-2024
    • Ieder huis heeft zijn probleem (niet alleen jouw huis). In mijn opinie jij bent getrouwd (voor goede en slechte tijden).
      Misschien goed dat ofwel of jouw man afscheid nemen van het leven (klagen dat kan). Maar zorgen voor jouw man is deel van jouw leven (ook in slechte tijden).

      Christof
      07-06-2024
    • Zeg christof, wat is dat voor reactie? Haar man mag best zich wat meer bewust tonen van zijn eigen situatie en actief zijn in samen proberen hier uit te komen. K is degene die er samen wat aan wil doen, maar hier zijn er wel twee voor nodig; het heet immers relatie.

      Alice
      18-06-2024
    • Scheiden is voor mijn geen optie, waarom niet vragen aan de man van een balkon te springen, maar jullie zijn rijk genoeg, man hier, vrouw is daar (in dezelfde woningI)
      AH heeft genoeg maaltijden, zo nu en dan kunnen jullie bij elkaar op bezoek komen. Ik begrijp het probleem niet, tenzij jij een andere relatie hebt.
      Goede/slechte tijden !
      Ik had (in ieder geval financieel) 20+ goede jaren en hoewel niet makkerlijk voor mijn vrouw, zij accepteerde dat, nu met gezondheid zorgt zij voor mij (niet financieel, maar met andere meer belangrijke dingen)
      Klagen is makkelijk, maar goede dingen zien zijn meer belangrijk

      Christof
      23-06-2024
    • Ik kom hier toevallig op de website en vind het interessant om te lezen maar die Christoff reageert op elk verhaal dat ik gelezen heb. Dus man heeft waanbeelden.

      Meisje: die vent is jou niet waard. Hier een vent van 45 die een paar jaar terug na een relatie van 22 jaar gedumpt is (gelukkig). Ik had het zelf moeten doen. Ik leef weer. Refel dat je van hem af komt en leef!

      Anoniem
      11-07-2024
    • Je hebt recht op geluk e je hoeft jezelf niet weg te cijferen

      Martine
      22-07-2024
    • Alice niet happen op die reacties van Smirnov.. 🍸🍸🍺🥂

      Of hij is een trol, of dronken of iets anders.
      Maar de reacties zullen toch nooit veranderen.

      Anoniem
      23-07-2024
    • Je hebt recht om gewaardeerd te worden ,gelukkig te zijn en met respect behandeld te worden. Het leven is te mooi en zo kort om eenzaam door te brengen. Met of zonder partner kan je als mens nog van zoveel moois genieten of een ander zoveel meer warmte geven.
      Veel geluk♡

      Anoniem
      29-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik heb de eigenaar van deze site gemaild en gevraagd of ze ook kijken naar de reacties..
      Ze zeiden van wel, maar ik betwijfel het als reacties zoals die van Christof gewoon blijven staan.

      Vrijheid van mening is prima, maar de mensen hier zijn gemiddeld wat kwetsbaarder dan bv op instagram bv. Dus zulke idiote reacties horen hier wat mij betreft niet thuis. Maar blijkbaar vindt de eigenaar van wel (als er al gemodereerd wordt)

      Anoniem
      30-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik behoor tot de club van de gedumpte en belogen vrouwen (Verhaal 18)

    Ook ik behoor tot de club van de gedumpte en belogen vrouwen en naar ik hoor zijn er zoveel mensen die dit meemaken...alles waar ik jaren in geloofde werd in een paar minuten met de grond gelijk gemaakt. Een jaar geleden vertelt mijn intussen ex-partner dat hij in een identiteitscrisis zit en hij geeft aan misschien een time-out nodig te hebben...na wat doorpraten kom ik erachter dat er ook iemand anders is. Iemand met wie hij nog nooit zo goed kon praten en dan volgt het herkenbare plaatje...35 jaar lang deed ik alles voor mijn gezin (3 kinderen) en partner. Een partner met heel wat psychische issues (add, verslavingsproblemen; bipolair type 1) Altijd maar geven en niets terug verwachten. Ik ging ver over mijn grenzen en draag daar nu de gevolgen van. Ik voel me gebruikt en weer uitgespuwd, de beste jaren van mijn leven zijn verspild aan een ondankbare en egocentrische man. En dan sta je daar alsof je in de oceaan wordt gegooid en begin maar te zwemmen. Alles is kapot en dan moet je opnieuw beginnen en het verleden vergeten. Wat een opdracht, goeie moed aan ieder die zoiets moet doorstaan. Mijn geloof in oprechtheid heeft in ieder geval een zware deuk gehad, hoe kan je nu ooit nog vertrouwen in iemand hebben?
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 20 Laatste bericht: 07-06-2024
    • Weggaan met rare redenen, meteen niet meer normaal communiceren. Vragen of collega in het spel is (overwerken en mee op zakenreis geweest). 3 maanden later relatie hebben met haar (20 jaar jonger). En dan vol blijven houden dat dat het niet was. Kinderen zijn wel de dupe.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Hi, je beschrijft je gevoelens bijna exact zoals ik het zelf doe.
      Ik ben benieuwd hoe lang geleden het voor je is?

      Marie
      > 2 jaar geleden
    • Jouw verhaal kwam echt bij mij binnen zeer herkenbaar. Bijna 35 getrouwd elkaar al 47 jaar kennen en dan niet meer goed genoeg om samen de laatste jaren door te brengen. Na veel getouwtrek erachter komen dat hij al 2 jaar een relatie achter mijn rug had met hoe kan het anders? Een 20 jaar jongere vrouw. Ik heb altijd gevochten voor mijn relatie en de kinderen maar dit was een gevecht teveel. Ben weggegaan heb mij verdiept in allerlei zaken rondom de scheiding en gevochten voor mijn recht. Einde nu in zicht. Niets kan de vernedering die je als vrouw oploopt wegnemen, maar ik heb vertrouwen in mijzelf. Ik weet dat ik te ver gegaan ben in deze relatie en over mijn grenzen heengegaan ben. Zal lang duren maar er komt een moment dat ik opsta in de ochtend en niet meer aan hem denk, hij is het niet waard.

      Marie
      > 2 jaar geleden
    • Mijn god, het lijkt mijn verhaal wel. 35 jaar samen, man manisch depressief, bipolaire stoornis, persoonlijkheidsstoornis. Laatste 10 jaar voor hem gezorgd en hem ontzorgd. Kwam weinig tot niets voor terug, stak nergens energie in, kon zogenaamd niks en zei letterlijk dat ik teveel verlangens en verwachtingen had. Ik begreep zogenaamd niets van zijn ziekte. En na 35 jaar werd ik gedumpt voor een veel jonger exemplaar, maar liefst 19 jaar jonger. Liet hij mij onze puberzoon zitten, van de één op de andere dag. Gedumpt, niet meer nodig. En het ergste is dat zijn stoornissen ineens verdwenen zijn, alles waar wij op ingeteerd hebben laatste jaren, haalt hij nu met haar in.

      Bloem
      > 2 jaar geleden
    • Dit komt echt bij mij binnen. Diep geraakt en ook in therapie. Zo oneerlijk! Exact hetzelfde en het lijkt alsof ik gek ben en iedereen blijft hem op handen dragen. Steken in de rug, wonden die bloeden wn hij gaat springlevend verder met een ander.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Heel herkenbaar. Mijn ex had het over buren out en kon zo goed praten met iemand. Ging ook al langer vreemd. Door beiden mishandeld. Het is net alsof ik in een slechte film ben beland. Jaren vechten in een keer met de grond gelijk gemaakt. Heel veel sterkte

      Maris
      > 2 jaar geleden
    • Ik herken me er ook zo goed in. Na 35 jaar huwelijk (?ondertussen heeft mijn ex me ook al eens in de steek gelaten voir een andere vrouw ) heb ik hem dan toch terug genomen omdat hij smeekte dat hij mij en de drie kinderen zo miste. Hij wilde ook een zelfstandige zaak beginnen en daar hebbik hem volledig in gesteund omdat hij het zelf zo graag wilde. Mijn jobbopzij gezet om hem bij te staan. En zijn dromen waar te maken. En nu na 35 huwelijk kom ik te weten dat hij met een 10 jaar jongere vrouw heeft aangepapt. Waarom????? Ik heb hem destijds terug in huis gehaald na zijn korte slippertje, ik heb het hem vergeven en nu krijg ik te horen dat hij het heeft gedaan omdat hij het financieel niet ging aankunnen. Zo laf van hem. Ja hij zit nu bij een andere momenteel . Ik destijds mijn jobbopgegeven. Dus niet veel recht binnen een paar jaar op een degelijk pensioen. Ik ben 61 dus niet makjelijk om nog aan een job te geraken. We zitten nu milenteel in een vechtscheiding wat me al veel geld heeft gekost. Ik weet het op het moment niet meer hoe nu nig verder. Al veel zin om een einde te maken aan mijn leven en al die miserie de rug toe te keren. Er gewoon van af zijn.

      Lutgart
      > 2 jaar geleden
    • Wauw aan 1 kan vind ik het super erg voor jullie allen, aan de andere kant troost het misschien wel een beetje te weten dat niet alleen ik zo dom en naïef was om me 15 jaar te laten voorliegen.. man wat kan een mens slecht zijn..

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Ook ik ben gedumpt na 32 jaar huwelijk.
      Mijn ex ook bipolair plus meerdere peroonlijkheden is bijna 58 jaar oud en heeft een vriendin nu van 39 jaar en zwanger van een ander.
      Onze kinderen zitten in trauma verwerking met alles wat er gebeurd is uit zijn ziektebeeld ,vreselijk😪
      Al die jaren hebben we alles van hem gepikt omdat we het erg vonden dat hij geestelijk ziek is en wat krijgen wij ,ook de kinderen grote messteken in de rug. (Zo voelt het)
      Echt ik ben zo verdrietig en boos tegelijk.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Ook ik herken mezelf voor een deel in jullie verhaal. Ook mijn partner hield er in het verleden erg jonge vriendinnen op na. 1 relatie ervan zou nu niet meer gerechtelijk aanvaard worden. Nu opnieuw een vriendin die 13 jaar jonger is dan hij. Ook hij is erg egocentrisch ingesteld. Ook hij kan nu bij haar de beste gesprekken voeren. Ook ik heb zijn nukken en rariteiten verdragen terwijl ik had moeten weggaan van hem maar ik dacht" ik kan de kdn hun vader en een vader zijn kind toch niet ontnemen". Dat dacht ik al toen ik van ons 1 ste kind zwanger was. Ik weet nu dat ik mezelf en onze kdn veel meer stabiliteit had kunnen geven. Ik maakt een fout door mezelf niet op de eerste plaats te zetten. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ik heb deze weg moeten gaan om daar van te leren, ik geloof erin dat het niet anders had kunnen gaan, ik moest deze hardleerse les krijgen of vandaaruit weer verder te kunnen. Ik mistte in het verleden vooral mensen die liefdevol voor me opkwamen, die me concreet ondersteunden in mijn moeilijke jaren. Mss waren ze er wel maar had ik ze geloofd of gevolgd??? Ik kreeg een opvoeding waarbij opkomen voor jezelf niet als een deugd werd aanvaard!
      Mijn dichte familie kon niet aannemen dat zo'n schijnbaar lieve persoonlijkheid tot zulke dingen in staat was. Dat niet-geloven zette mij aan de kant. Terwijl hij eigenlijk alleen maar bezig was met wat voor hem belangrijk was. Niet de weg hoe hij het voor elkaar kreeg alleen het doel was belangrijk, de rest interesseert hem geen jota. Zonder het te beseffen, te ervaren, te kunnen voorzien, zonder dat hij eens terugkoppelt/ -de, laat hij een heel slachtveld achter zonder te beseffen dat hij en hij alleen daar verantwoordelijk voor is.
      Ook hij heeft een andere persoonlijkheidsontwikkeling dan gangbaar als normaal wordt erkent. Hij heeft na zijn diagnose een hele ontwikkeling doorgemaakt waar ik ook weer geen deel van mocht uitmaken. Dat kwam niet in hem op. Diepe relationele verbinding, communicatie, zich echt verplaatsen in iemandanders zijn wereld is moeilijk voor hem. Maar mijn man werd wel makkelijker in omgang vandaar dat ik naar de toekomst toe mooiere vooruitzichten zag die nu met 1 totaal onverwachtse zin: "ik heb terug een relatie met haar aangeknoopt" alles in diggelen viel en mijn toekomstbeeld totaal overhoop werd gehaald. Hij heeft een heel groeiproces kunnen doormaken en ik bleef stilstaan doordat de zorg, de aandacht volledig aan hem en het gezin gegeven werd. Ik zie nu in dat dat niet de juiste weg is. Zelfzorg is een oh zo belangrijk goed voor je eigenwaarde, je ontplooiing,.. .

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Omg ik voel het helemaal is me nu net ook overkomen gedumpt na 32 jaar huwelijk 25 gegeven van mijn leven voor mijn 5 kids en mijn man die vaak zakenreizen deed zag het ineens niet meer zitten alles was hem opgedrongen alle 32 jaar ik heb niet gewerkt nu moet ik terug aan de slag nog 1 zoon thuis en daar ga ik voor succes aan alle die het moeten door maken zal nog een strijd worden Masr vergeet niet WIJ VROUWEN ZIJN STERK 💪

      Tania
      > 2 jaar geleden
    • Wat vreselijk voor je , ik heb 32 jaar een relatie ( gehad ) waarin ik alles voor mn partner deed. Me aanpaste aan al zijn wensen en altijd schipperde tussen hem en anderen. Nu is hij verliefd op een collega van hem ( en was een vriendin van mij) en wil met haar verder. Wil wel contact houden met mij en vrienden blijven. Alsof ik dat kan !

      Deniesje
      > 2 jaar geleden
    • Heel herkenbaar. Ook ik ben gedumpt na een relatie van 22 jaar voor een 16 jaar jonger exemplaar (een collega) welke notabene net bevallen is van een baby (haar vriend is de vader). Mijn man leidde een half jaar een dubbelleven, ik heb zelf moeten ontdekken dat hij vreemd ging doordat ik condooms in zijn tas aantrof. Ik vind het zo onvoorstelbaar dat mijn man dit gedaan heeft, het was altijd zo’n lieve man en is als een blad aan de boom omgedraaid en veranderd in een egoïstische klootzak. Onze kinderen hebben er veel verdriet van maar dit lijkt hem maar weinig te deren. Hoe kun je je vergissen in iemand.

      Judith
      > 2 jaar geleden
    • Hey lonely guy

      De mijn beweert voorlopig nog dat er geen ander is, maar heeft onze relatie ook eenzijdig beëindigd na 16 jaar.

      We zouden niet bij elkaar passen en elkaar niet kunnen geven wat we nodig hebben. Samen kinderen en net huis verbouwd. Ze doet precies of die jaren samen n vergissing waren en lijkt nauwelijks problemen te hebben met de scheiding.

      Ik zit in zak en as en snap er gewoon niks van. Weg leven en stabiliteit. De kinderen moeten het maar redden. Ze is precies helemaal ge brainwashed en komt gevoelloos over.

      Mijn leven lijkt n schijnvertoning te zijn geweest en alles lijkt zo zinloos.

      Lone Ranger
      28-01-2023
    • Zo herkenbaar. Gelukkig ben ik zelf weggegaan. Maar pfff was echt de rit uitzitten tot jongste 16 was. En inderdaad geen spoortje meer te bekennen van al zijn zogenaamde issues. Is gewoon een psychopaat. Zou meer voorlichting moeten komen want zijn tegenwoordig ook veel vrouwen die met huidige wetgeving gewoon compleet klem zitten. Moest dat je je kinderen bij zo’n man Jan achterlaten. Alleen de buitenwereld ziet het niet. Ik raad geen enkele vrouw nog aan met iemand een kind te krijgen samen zolang je als vrouw en kinderen jezelf niet meer kan beschermen omdat de wetgeving dat tegenhoud.

      Bora
      26-08-2023
    • Helaas ben ik een man maar na een relatie van 38 jaar waarvan 32 jaar getrouwd was voor haar de koek op . Ik zit met veel vragen en krijg geen antwoord of misschien heb ik ze wel gekregen maar begrijp ik het niet.

      E
      12-05-2024
    • In aansluiting op E... ook herkenbaar..
      ik zit ook met heel veel vragen en hoor de antwoorden maar niet ..

      Rita
      23-05-2024
    • Hier hetzelfde verhaal, verlaten door mijn vriend na 20 jaar. Twee maanden na het overlijden van mijn vader heeft hij het uitgemaakt. Op het moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en iemand het hardste nodig had. Ik heb al die jaren zoveel gegeven, voor het huishouden gezorgd, vakanties geboekt etc. Hij deed niks uit zichzelf, ik moest om alles vragen en dan nog gebeurde het niet. Hij zag niet hoeveel moeite ik altijd voor hem deed. Ik ben mezelf natuurlijk voorbij gelopen, een harde les. Van computernerd veranderde hij opeens in een sport fanaat en ging hij opeens veel uit. En zat hij te chatten met een onbekende vrouw. Om onze relatie te bespreken, en wat ik allemaal verkeerd deed. Echt zo erg dat iemand van wie je dacht dat het je beste vriend was, je zo in de steek laat. Dat je je zo erg in iemand kan vergissen. Gaat lang duren voordat ik over deze dubbele rouw heen ben.

      anoniem
      25-05-2024
    • Jij bent getrouwd in goede en slechte tijden, ik had een zeer goede carriere en ik voelde nuttig. Goede relatie met mijn vrouw (nog steeds moet ik zeggen). Vroeger ik zorgde voor financien en bureaucratie, nu mijn vrouw zorgt voor alles (geen probleem). Scheiding is serieus, maar mopperem of man/vrouw worden anders (sorry).
      Jij bent getrouwd, in mijn opinie voor leven.
      |Goede, slechte tijden.

      Christof
      03-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Mopperen, maar jij hebt eigen hersenen. Sick in my view, waarom ?

      Christof
      07-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Samen op vakantie of niet? (Verhaal 138)

    Hoi!

    Mijn man en ik hebben besloten te scheiden maar er staat een cruise gepland in de zomervakantie. Deze is betaald en kunnen we niet annuleren.
    De kinderen hebben er zoon zin in en over het algemeen ondanks wetende dat de liefde tussen mijn man en ik over is(vanuit mijn kant) kunnen we wel nog lol hebben.
    Samen gaan of niet? Mijn man wil niet dat ik mee ga want dat is te pijnlijk en hij wil niet in dezelfde kamer slapen. Nog een kamer erbij is geen optie.

    We zijn het bij de mediator over alles eens behalve dit puntje! De kids zijn heel mama aanhankelijk en naar mijn idee kunnen minder genieten als ze mama moeten missen. En los daarvan waarom moet ik thuis blijven en niet hij?

    Wat vinden jullie.
    Brigit
    14-04-2024
    Brigit 5 Laatste bericht: 25-07-2024
    • Dit verhaal lijkt het meest simpel.
      Kun je het niet verder afpellen bij de mediator?
      Wat is zijn bezwaar?
      Zijn die overkomelijk?

      en anders .. .GEWOON MEEGAAN...
      Samen mekaar aankijken en zeggen dat je beiden volwassen bent.
      Verdorie de kinderen verheugen zich er ook op..
      Je kunt toch gewoon naast elkaar liggen zonder iets te hebben..

      je hebt feitelijk 50% recht om dat te doen
      succes.

      Rita
      23-05-2024
    • Meegaan. Ik heb zoiets gehad met mijn ouders. Ze hadden lang gespaard voor ons, een reis naar de usa. Het was niet ideaal maar ik had het niet willen missen. Achteraf ben ik erg trots op ze, dat ze dat voor ons hebben gedaan.

      Anoniem
      29-05-2024
    • Gaan!
      Hoe oud zijn de kinderen? Misschien kunnen jullie wel apart slapen, elk bij een kind bijvoorbeeld. Die vinden dat waarschijnlijk nog leuk ook.

      Anoniem
      12-06-2024
    • Je verantwoordelijkheid nemen voor de consequenties van jouw beslissing om te scheiden. Jij bent degene die de relatie beëindigd niet jouw man. De vraag 'waarom mag ik nou ineens niet meer mee' is dan ook eerlijk gezegd een behoorlijk naïeve en egoïstische kijk op de situatie. Dat jouw kinderen mama-kinderen zijn is misschien hoe jij het ziet, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn en indien het wel het geval is, laat ze dan gewoon eens een papa-vakantie ervaren. Kortom, niet meegaan en naar jezelf wijzen.

      Anoniem
      25-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • "en over het algemeen ondanks wetende dat de liefde tussen mijn man en ik over is(vanuit mijn kant) kunnen we wel nog lol hebben"

      Dat vind jij. En misschien de kinderen een beetje? Maar je man blijkbaar totaal niet.

      Wordt het wek een leuke vakantie dan?

      Van jouw kant is de liefde over, maar jullie hebben samen besloten te scheiden?

      Newbee
      25-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ex partner wil controle en financiële uitbuiting. (Verhaal 147)

    Na een huwelijk van 14 jaar gaf mijn ex parter aan te willen gaan scheiden.
    We hebben samen 3 kinderen.
    Het is nu ongeveer 3 jaar geleden dat de scheiding heeft plaatsgevonden.
    Het mediation traject destijds verliep niet echt lekker.
    Ik voelde me niet gehoord.
    De mediator heeft een keer de opmerking gemaakt dat ik me niet zo in de slachtofffer rol moest zetten, omdat ik toen probeerde voor mezelf op te komen.Dit is me altijd bijgebleven.
    Nu 3 jaar later wil mij ex parter een herberekeing laten maken door opnieuw mediation.
    Ik zag het niet zitten om weer terug te gaan naar de mediator van destijds.
    En omdat de communicatie tuusen mij en mijn ex partner niet goed gaat( hij wil alles naar zijn hand zetten en de regie hebben) zie ik mediation helemaal niet meer zitten.
    Daarom heb ik een eigen advocaat ingeschakeld.
    Inmiddels loopt er nu een rechtszaak.
    Mijn ex partner wijst steeds met de schuldige vinger naar mij.
    Hij wil me zoveel mogelijk geld afhandig maken en zet zichzelf als zielig en slactoffer neer.
    Ik voel me behoorlijk onder druk en volledig vastgezet door hem financieel.
    Hij is ondernemer en heeft een bedrijf als aannemer.
    Ikzelf werk in loondienst.
    Ik ben op zoek naar lotgenoten die in eenzelfde soort situatie hebben gezeten of zitten.




    Het duurde dan ook
    C
    17-07-2024
    C 1 Laatste bericht: 17-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Mopperen dat mag en jij doet dat, jij kleef en hebt een inkomen, waar zijn de klachten? Nederland met mediators etc, dat is ziek, hij hebt werk, wat is te klagen, vergelijk jouw met mensen in Afrika etc.

      Christof
      17-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Uitgelopen ruzie brengt mij in een verschrikkelijke jaar (Verhaal 146)

    Hij trok zich terug al een tijdje.ik volf het en kan weinig aan doen.Hij vermeid me reageert niet entugiast op gezamenlijke uitjes en zoet steeds pret in werk en sport buitenhuis.
    Op een gegeven moment kijk ik zijn mobiel en merk dat hij best gezellig in contacten met andere vrouwen die ik ken en niet ken(zijn werk) Dit looot uit in een ruzie en hij geeft aan te willen scheiden.we zijn bijna 30 jaar samen en hebben 2 volwassen kinderen.ik ervaar het als een grote trouma.doe alles om hem over streep te krijgen om aan relatie te werken.het kost heel veel energie,ben zeer onrustig en angstig geworden.dit duurt al een jaar.ik heb van alkes geprobeerd.Hij gaat(nog) niet weg maar geeft ook niet aan dat die aan relatie wil invesreren.Op een of andere manier kan ik me niet op me zelf focusen.Het leukt een paar dagen en dan begin ik weer...Heel veel slaaploze nachten, afgevallen steming wisseling en steeds vaker depressive gevoelens.Als met hem over begin probeert die te zeggen dat hij zelf niet makkelijk geeft.Inmiddels zit hij wel bij een psyholloog en van klein stukje wat hij tegen mij verteld zegt die dat hij in hoekje van depressie wordt geplaatst.Hij snapt dat ik moeilijk vind en als ik duk zet wordt hij heel agressief en zegt dat hij weg gaat.dat voor hem niet meer hier, in ons gezamenlijke(gekochte) huis geen leven meer is.Onze jongste studeert en woont nog thuis.ik werk parttime en heb paar jaar terug kanker gehad ben bang dat ik niet allen verder kan runnen.Erkent iemand dit?
    Man waar ik nog veel omgeef en alles wil doen om relatie te herstellen mij niet ziet, niet hoort en emocioneel onbereikbaar is.Enige wat hij zegt als ik niet vol kan houden dat hij weggaat.Tegen kinderen is die aardig en voor buitenwereld ook.Ik voel me zooo eenzaam en zie door bomen bos niet meer.Ik heb in overleg met huisarts een afspraak bij psyholoog.dankbaar Maja
    Is dit mogelijjk
    05-07-2024
    Is dit mogelijjk 1 Laatste bericht: 10-07-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Zorg voor jouw man en maak hem gelukkig, makkelijk, huwelijk is voor het leven.
      Kanker of niet, dat is deel van leven, niet mopperen.
      Deasalniettemin aggressieviteit is niet acceptabel (bel 112).

      Christof
      10-07-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik ben al heel lang niet meer gelukkig (Verhaal 68)

    Ik ben al heel lang niet meer gelukkig....ik heb nu éénmaal de verkeerde man gekozen, dreigend en agressief ...als het niet loopt zoals hij wil ... intussen 2 kinderen en omwille van hen durf ik niet op te stappen. Ik wil hen niet alleen bij hem achterlaten. Zij hebben er ook niet zoveel last van, ik loop op de toppen van mijn tenen .. maar ik ga er zelf wel onderdoor 😕
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • emotioneel drama (Verhaal 63)

    emotioneel drama
    Waar begin ik? Ik heb ASS, maar zie dit niet als een handicap, eerder als een speciale handleiding. En mijn vrouw en ik zijn 34 jaar samen, waarvan 29 getrouwd, met veel ups en grote downs, ik beken. ik heb ooit avontuurtje gehad zo n 20 jaar geleden, zat op roze wolk maar had al snel door dat het dat niet was ... maar schade was al gemaakt en mijn vrouw is 3 jaar alleen gaan wonen met de 2 kleine kinderen toen. Maar na die 3 jaar zijn we weer samen gekomen en hadden we een goeie wisselwerking, alleen verdween de intimiteit op een of andere manier, en in feite leven we al kleine 10 jaar als broer en zus, zijn slaapt apart, ik ook. Ik zie haar doodgraag, en dat weet ze ook wel, maar we zijn nu op een keerpunt in haar leven gekomen zegt ze waar de kinderen oud genoeg zijn, en zij haar eigen leven wil gaan leiden... dus bekende ze vorige maand dat ze t niet meer ziet zitten, en iemand anders gevonden heeft, iemand die haar apprecieert hoe ze is en die geen ASS regeltjes heeft... ze gaat nu iets zoeken om alleen te gaan wonen, om te kijken wat het gaat worden met haar vriendje (die ook getrouwd nog is) en weet niet wat de tijd gaat brengen zegt ze... maar tot ze iets gevonden heeft blijft ze thuis wonen, met alle ruzie en problemen van dien ...iemand enig idee hoe of wat
    Kris
    > 2 jaar geleden
    Kris 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Ik merk al een tijd dat er iets mist in onze relatie (Verhaal 112)

    Even van mij afschrijven, ik weet het niet meer. Wij zijn 1 jaar getrouwd en iets meer dan 4 jaar samen. Ik merk al een tijd dat er iets mist in onze relatie. Wij komen niet tot diepgang, ik ben met zelfontwikkeling bezig waarin ik zie dat het niet gaat om het perfecte plaatje (huis, hobby's, sociaal leven etc). In het begin was er ook weinig diepgang maar kon ik hier overheen stappen, ik was toen nog niet zo ver in mijn eigen ontwikkeling als destijds. Stukje intimiteit klopte vanaf het begin niet, ik heb meer en andere behoeftes dan hij. Ondertussen ben ik een andere man tegen gekomen die me wel ziet en waar ik wel mee kan sparren op het niveau wat ik nodig heb. Ik wil deze man niet laten meespelen in mijn overweging maar is lastig. Mijn echtgenoot zegt inzichten te hebben gekregen (heb het al eens vaker aangekaart) en niet geweten te hebben dat het me zo hoog zat. Ergens denk ik hij verdient een kans maar ik weet niet of het er echt in zit bij hem. We hebben geen kinderen, ik denk dat ik deze niet kan krijgen. Ik ben begin 30 en denk we hebben nu beide nog een kans op een ander leven. Maar ik denk ook ik ben niet voor niks met hem getrouwd, was het dan zo slecht... nee het is niet zo slecht maar het voelt ook alsof het voor mij niet genoeg is. Wil ik dan altijd maar meer, ik besef mij dat het gras niet altijd groener is en dat je niks kan baseren op een beginnende verliefdheid. Ik weet even geen raad met mijn gedachten, ze gaan alle kanten op. Soms denk ik dat ik mezelf maar wat aan praat en dat ik het groter maak dan het is. Andere momenten denk ik, dit gaat 'm niet worden. Ik praat met een psycholoog en we hebben binnenkort samen een gesprek met een coach. Ik vind het ook moeilijk om die ander te vergeten merk ik. Ik vind het maar een lastige situatie en kom niet echt verder. Weet ook niet precies wat ik hier kom halen ik heb al met veel mensen gepraat maar iedereen zegt wat anders.
    Annie12
    09-10-2023
    Annie12 5 Laatste bericht: 07-06-2024
    • Hoi Annie,
      Je verhaal is heel herkenbaar! Ik ervaar, voel en denk precies hetzelfde. En ook ik heb al met veel mensen gesproken. Ik blijf in dezelfde cirkel denken. Mijn hart wil niet meer en mijn hoofd voert hevig verzet.
      Ik ben echter al ruim 15 jaar ouder en een aantal kinderen verder. Ook in het begin van onze relatie had ik twijfels. Daarna stapte we in de trein van trouwen en een gezin stichten en raakten mijn twijfels op de achtergrond. Maar sinds 5 jaar zijn ze terug en worden steeds heviger. Omdat er kids in het spel zijn, vind ik de stap nu nog lastiger. En heb ik zo'n spijt dat ik destijds nooit de knoop heb doorgehakt....Dus Annie, volg je hart! Wacht niet te lang!
      Ps ook ik probeer dat ook nu alsnog te doen, maar het definitieve besluit is zo pittig.....

      Esmee
      06-11-2023
    • Fijn hé om hier herkenning te vinden. Ik ben inmiddels wat tijd verder. Ik kan de andere man niet loslaten maar mijn hoofd verzet zich zo hevig. Ondertussen gaat mijn partner er bijna aan onderdoor door alle twijfels en doordat ik niet kan zeggen ik ga voor ons vechten. Het is zo vermoeiend. Ik heb besloten nu geen rigoureuze beslissing te maken omdat er ook verliefdheid speelt. We zitten in een soort therapie en heb besloten mezelf tot eind van het jaar te geven om te ervaren of het gevoel terug komt en of ik open kan staan voor de inzichten die mijn partner heeft. Het is mijn hoofd die zegt dat ik dat moet doen. Als ik dan nogsteeds dit gevoel ervaar of de andere man niet los kan laten is dat voor mij ook een antwoord. Ik wil inderdaad niet blijven hangen, als ik niet waak zou dit zoooo lang kunnen duren en is voor niemand eerlijk.
      Ik kan me voorstellen dat het met kinderen in het spel helemaal ontzettend moeilijk is. Hoe ga je het aanpakken? Wil je nog dingen onderzoeken samen of ben je al uitgecheckt?

      Annie
      12-11-2023
    • Gras is groener aan andere kant? Verliefdheid, onzin, na 2 jaar dat is weg, wat jij wilt van leven (goede restaurants, misschien zwemmen, goede relaties met familie) Verliefdheid, voor max 2 jaar, dan goede relaties, wat wil jij.
      Ik ben 20+ jaar getrouwd en prima, maar verliefdheid ???
      Zeer goede couple , zij doet goed en ik ook (denk ik)

      Praktisch zijn is key.

      Christof
      06-12-2023
    • Helemaal geen sympathie, trouwen is voor goede en slechte tijden, waarom ben je getrouwd? Gras is niet altijd groener aan de andere kant.

      Christof
      04-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • What a shit, very egoistic.

      Christof
      07-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik wou dat ik er met iemand over kon hebben (Verhaal 111)

    Verdriet , depressie, alleen , maar nooit los van hem want hij blijft de vader van me kinderen. Dat zijn denk ik de hoogte punten op het moment. We waren 12 jaar samen 6 jaar getrouwd . 2 kindjes 1,5 en 5 . Het liep al niet lekker begin dit jaar maar al langer wel , ik denken dat het de tropenjaren waren , we komen er wel uit dacht ik. Niet wetend dat hij al "jaren" niet gelukkig was. En na dat hij het vertelde een paar maand geleden; ik ben op ik kan niet meer. Dacht ik we maken nog een kans we gaan er aan werken.... kwam de echte klap ik wil niet meer , na dat ik het uit hem moets trekken. Nu midden in scheiding en hij woont hier nog , ik hoop het huis te houden maar niets is nog 100%zeker. Ik wil verder. De stress is niet te houden en doordat hij hier telkens is kan ik niet verder, ik kan niet accepteren het doet zo veel pijn. En me oudste die is zo emotioneel, veel schreeuwen huilen niet lekker in zijn vel en ik doe me best maar het is al zo zwaar voor me zelf. Ik wou dat ik er met iemand over kon hebben die ook verder wou maar nooit de kans kreeg .
    37 en acceptatie
    18-09-2023
    37 en acceptatie 13 Laatste bericht: 12-06-2024
    • Ik zat zelf in mijn relatie met mijn exvrouw die mij geen echte eerlijke kans wilt geven op verbetering, alles op mij afschuift. Niks wilt weten van therapieën of psychologen omdat ze gewoon vind dat het vanaf het begin goed had moeten zijn. Het is oneerlijk als er geen liefdeshandleiding is en iedereen door het leven probeert te navigeren door zijn of haar best te doen maar soms fouten maakt en niet vergeven kan worden.

      S
      19-09-2023
    • Hier ook, man niet al lang met issues en kan dingen niet verwerken. Nu heeft hij gezegd dat hij wilt scheiden. Terwijl hij niks wilt qua hulp. Je staat gewoon machteloos.

      P
      02-10-2023
    • Hier ook: 12 jaar samen, 6 jaar getrouwd. Sinds 3 jaar een droomwoning. Komt er ineens mee dat hij wil scheiden. Daarna dat ie ook nog eens verliefd is op een ander, toen nog het nieuws dat ie kennelijk al jaren niet meer gelukkig is. Ik hou zielsveel van hem en wil hem absoluut niet kwijt, maar een kans krijg ik niet. Van therapie wil ook hij niets weten

      F
      10-10-2023
    • 21 jaar samen waarvan de laatste 5 jaar echt wel een dingetje is. We hebben 3 kinderen (14,12,5). laatste is een lieve meid. Ik ben een paar jaar geleden ff er tussenuit geweest, slechts een paar weken. Daarna ben ik naar psycholoog gegaan met een vervolgstap door een andere partij. Dat ging geld kosten maar ik had het er voor over. Zij gooit de deur dicht en zegt dat het niet aan haar ligt. Dus kans op hereniging zat er ook niet. Ik werk, zij niet. Ik draag bijna alle kosten, zij niet. Ik vroeg aan haar: nu alles zo duur is geworden kan je toch ook meehelpen aan de financiele situatie. Dat doet ze een beetje. Maar de stres is thuis gewoon niet uit te houden. Ze wil gewoon nergens aan meewerken en dat is echt lastig. Momenteel verblijf ik bij mijn broertje. Het is geen echte uitzicht zo. Ik kan zo niet verder.

      V
      11-10-2023
    • Beste ik heb vandaag ook de bom gehad 3 kindjes 10 jaar alles gegeven ineens voelt ze niets meer, en kwam ik erachter dat ze opdating site's zat te sturen met andere venten de adredaline vloog door mijn aders ben er kapot van gewoon uit het niets, alz ik praat over therapie etc wil ze er niets van weten, ik voel mij verloren mijn dochter 3 jaar zoontje 7 en 6 ben volledig op alles kapot van de ene op de andere dag

      Glenn
      25-10-2023
    • Hallo ik woon sinds juli alleen en ook gescheiden na 27 jaar samen .. ik heb zelf de beslissing genomen omdat ik heel ongelukkig was in onze relatie
      Nu is er periode waarin ik heel veel onbegrip en boosheid vanuit omgeving ervaar wordt nog steeds als de schuldige aan zien de dader
      Wat problemen ook met de kinderen die niet willen komen en de papa die nu zo iets heeft van zit maar op de blaren … voel me heel alleen ook al nog steeds zeker van mijn beslissing

      Sandra
      25-10-2023
    • Dit is wat nu bij mij gebeurd, echter is de vrouw in dit verhaal de persoon die t geen eerlijke kans wilt geven en op is.

      Anoniem
      05-04-2024
    • Al 20jaar samen, waarvan 3jaar getrouwd. Mijn man is zoo ongelukkig, hij doet zijn best maar ik werk als irritatie voor hem. Hij ergert aan alles wat ik doe en zeg. Loop een beetje op de tenen thuis. Ik krijg het gevoel dat ik nooit goed genoeg kan zijn. Hij is sinds we getrouwd zijn en kind hebben niet meer zoals het toen was. Hij leeft in verleden. hoe toen prachtig was, toen we geen kinderen hadden. Pandemie heeft veel veranderd, werkt sindsdien thuis. Hij ergert zich zelfs als ik thuis kom en blij ben. Ik ben niet uit of depressie bij hem speelt of omdat hij niet wil toekennen dat liefde over is bij hem. We hebben zeker nog goede momenten maar ik krijg sterk het gevoel dat hij eigenlijk moe is van mij. Dus ik vrees dat ik dit ook ga horen op zeer korte termijn. Wat je man zegt. ik wil het niet meer.

      Kim
      26-04-2024
    • Sandra waarom was je ongelukkig in je relatie? nooit gecommuniceerd met elkaar?
      Samen praten en kijken waar het aan ligt had misschien geholpen maar het is wel lastig om over je gevoelens te praten.

      E
      15-05-2024
    • Wat een herkenbaar verdrietig verhaal. Hier 23 jaar samen, laatste jaar struggles maar ik dacht dat we het goede pad gevonden hadden tot dat hij vorige week zei dat hij weg wil, niet gelukkig is en het niet meer trekt. Ik ben kapot. Twee pubers thuis, een huis wat we aan het verbouwen zijn. Wat een stress en zo ontzettend pijnlijk. Ondanks dat we gewoon met elkaar praten en weten dat we het huis af moeten maken (voor een van de twee die er blijft wonen of voor de verkoop) en we kinderen hebben blijven we dus nog wel met elkaar in gesprek. We moeten maar oh wat doet het pijn te wonen met iemand die niet bij je wil zijn

      D
      20-05-2024
    • ik lees nu je reactie en wat een droevenis voor je. Ik hoop dat het inmiddels een beetje beter is geworden voor jou en de kinderen.
      Veel sterkte

      rita
      23-05-2024
    • Egostic i have to say

      Christof
      07-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Mopperen, mopperen, geen respect, dat was voor leven in goede slechte tijden. Kinderen willen, is dat voor kinderen of voor jouw?
      Jij hebt een keus gemaakt, en nu weg gaan??

      Christof
      12-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Is houden van niet genoeg om voor te vechten? (Verhaal 136)

    Ik zit nu in een aankomende scheiding, kerst vers. Ze geeft aan dat ‘houden van’ niet goed genoeg is. Ze geeft ook aan dat ze niet weet of de liefde wel op is om voor te vechten. Echter de wil om te vechten is er niet meer door alles wat afgelopen sleur heeft gedaan. Achteraf te horen gekregen dat het al jaren zo is.

    We vitten continu op elkaar om alles en om niets. Zitten vaak niet op 1 lijn m.b.t. opvoeding.

    Ze heeft naar veel ellende eindelijk gepraat met hierover en besloten het een kans te geven

    Ik heb echt alles gegeven en opeens barste de bom, terwijl we naar mijn mening in een lift zaten. Zeker niet super, maar er was progressie.
    Dus ik heb in theorie aan een dood paard liggen trekken. Ze bekend wel dat in de periode niet alles slecht was of fake en ook goede en mooie momenten waren.

    Hierdoor Ben ik er eindelijk erachter gekomen naar veel ellende, piekeren dat wij elkaar uit het oog verloren zijn in het proces. Ik vermoed dat ik destijds een midlife crisis had/heb of iig grote interne struggles; is dit waarvoor ik het allemaal doe? Is dit wel gezond? Is dit het leven? Wat wil ik? Etc etc. Echter lijkt mijn toekomstige ex vrouw dit nu te ervaren, daardoor heeft ze de wil niet meer om door te vechten.

    Er is nog niet getekend, maar ergens heb ik het gevoel dat zij nu een beslissing heeft gemaakt van basis op emotie / klachten / irritaties etc. Omdat er nog wel iets van liefde is, waar ze op dit moment niet bij kan door de omstandigheden., wat vanzelf sprekend is.

    Ik heb echt geen idee wat ik moet doen. Ik hoop alleen dat ze geen beslissing maakt waar ze later spijt van krijgt.

    Anoniem
    05-04-2024
    Anoniem 3 Laatste bericht: 07-06-2024
    • Heel herkenbaar!

      Ik zit zelf in een zelfde situatie. Vrouw/vriendin heeft 1 jaar met twijfels over onze relatie (alleen) rond gelopen en hier met niemand over gesproken. Daarvoor heb ik het vermoeden dat ik met een depressie heb rondgelopen, waar ik ondertussen uit krabbel. Ondertussen half jaar verder, boel lering getrokken uit gesprekken, maar ook te emotionele (beschadigende) gesprekken gehad helaas. Ze heeft aangegeven dat de "koek op is" en dat de "deur dicht zit". Maar heb echt het gevoel dat ze met de eind meewaaif op het moment. Ze vind het gesprek met onze kinderen (2 dochters van 3 en 6 jaar) aangaan heel lastig. En ik heb het gevoel dat ze alleen maar aan het vluchten is geweest en mss nog wel harder de afgelopen maanden. Ik hou van haar en wil graag werken voor ons gezin en onze dochters. Ik loop er daarom zelf mee rond om vooral te sturen op rust en duidelijkheid (we wonen na wat nachtjes en soms weken heen en weer gependel naar ouders/vrienden, weer samen in 1 huis). Maar de emotionele afstand is groot. Ik heb het gevoel dat we duidelijk moeten zijn over de verantwoordelijkheden en dat we zelf maar goed in ons vel komen/blijven. Dat er dan best nog eens iets moois kan komen. Zeker nu ze zo op de dag tot dag leeft.

      Moeilijk en vooral heel pijnlijk. Voor mezelf maar nog erger voor onze dochtertjes. Ik denk erover na om voro onzd kinderen qua gesprek vooral te houden op "papa en mama hebben even rust nodig en houden heel veel van jullie". Mijn vriendin wil een scheidingsgesprek doen. Ergens ben ik het er niet mee eens. Noem het niet accepteren en of erkennen of noem het vertrouwen en lange termijn visie..

      L
      12-05-2024
    • ook ik zit midden in een scheiding.
      Na een relatie van 38 jaar is de koek op voor haar. Veel dingen begrijp ik maar ook veel dingen niet. Hoe kan iemand een relatie van 38 jaar zomaar weg gooien. Ik begrijp het niet

      E
      12-05-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Eerlijk gezegd begrijp ik het allemaal niet zo goed. Zoals altijd is het gras groener op een ander maar ook daar komen rosse plekken in.
      Mijn ex is na 30 jaar ook vertrokken...De man van haar leven ontmoet. Ondertussen al voor de vijfde keer gedaan. Bleek het voorbeeld te zijn van een narcist.

      Liefde doet rare dingen met mensen. En wie is er niet graag verliefd? Na zovele jaren kan je niet verlangen dat de vlinders nog in je buikje rondfladderen.

      Nu voor mij was de scheiding alvast een "traumatische" ervaring. Het is nu een zoektocht naar jezelf want je partner was een deel van je geworden. Jullie waren één. Die leegte moet je nu terug opvullen met jezelf.

      Steven
      07-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Lastige scheiding (Verhaal 109)

    Staat er iemand open om met mij te praten?
    Ik ga door een hele lastige scheiding heen en heb echt het gevoel alsof ik de enige ben die hiermee te dealen heeft terwijl ik veel van anderen lees. Mijn vrouw heeft iemand anders waar ze het leuk mee heeft en wil daar mee verder.

    Hoe dealen jullie hiermee?
    S
    04-09-2023
    S 8 Laatste bericht: 07-06-2024
    • Hey, ik wil graag met je praten. ik zit ook in een scheiding ...

      ellen
      07-09-2023
    • Hey Ellen, hoe kunnen we in contact komen?

      S
      08-09-2023
    • Wil je mij mailen op

      (Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

      S
      15-09-2023
    • Jij hebt gekozen, geen sympathie van miijn kant, als jouw vrouw iemand anders kiest dat is slecht (echt slecht(. In mijn situatie ik zou van het balkon springen (desalniettemin jij hebt gekozen (wat met inheritance.)

      Ik vind belachelijk dat eigen vrouw het beter heeft. (zelf ik heb genoeg geld, ik ben niet aggressief etc.) Ik begrijp eea niet (helemaal niet)

      Mijn vrouw die iemand anders wilt, OK, ik ben niet goed genoeg? Gewoon accepteren (ik ben niet eens, getrouwd, relatie, maar so be it)



      Christof
      06-12-2023
    • Hoi S,

      Ik zou ook graag met je in contact komen.
      Hier mijn man die het leuk heeft met een ander.

      Zou graag met je willen delen over onze pijnlijke processen

      Jeanette 💜
      06-12-2023
    • Jeanette,

      Hoe kan ik jou het best bereiken?

      Groetjes S

      S
      12-12-2023
    • Als mijn vrouw mijn verlaat is mogelijk (ik denk dat niet). Als dat niet acceptabel is, springen is nog mogelijk (met een afscheidsbrief).
      Niet zo moeilijk, als jij bent getrouwd, jij hebt gekozen (waarom, maar mensen veranderen)

      Christof
      04-06-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Mijn vrouw is zeer goed, als zij iets anders vindt, goed (ik ben open) , maar zelfdoding is een optie.

      Christof
      07-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Hoe ga ik om met deze gevoelens? (Verhaal 93)

    Hoi, ik heb een vraag:
    Hoe ga je om met je gevoelens als je partner je verlaten heeft voor een ander en met die ander verder gaat?
    We waren 16 jaar samen en hebben 3 kinderen (14, 12 en 8). We zijn nu 9 maanden uit elkaar.
    Mijn ex werd verliefd op een collega die 16 jaar jonger is. Voor mijn gevoel hadden we een fijn huwelijk en mijn leek dit ook te vinden maar hij zegt nu dat hij niet gelukkig was en daarom verliefd geworden is.
    Ik moest er helaas zelf achterkomen.
    Het is tussendoor ca 3 maanden uit geweest tussen hen en dat gaf mij enorm veel rust. Ik hoefde haar niet te accepteren in mijn leven en dat van de kinderen. Nu ze weer 'in the picture' is, heb ik weer veel last van onrust.
    Ik kan er niet mee omgaan. Ervaar veel spanning en pieker er continue over. De kinderen vinden haar heel leuk (wat op zich positief is), maar ik ga er kapot aan.
    Ik heb sinds 4 maanden een hele lieve en begripvolle man ontmoet maar onze relatie komt onder druk te staan doordat ik opnieuw spanningen ervaar nu de vrouw waar mijn ex me mee bedrogen heeft weer in beeld is.
    Toen mijn ex in de periode dat hun relatie over was, met andere vrouwen aan het daten was, deed dat me niets. Het heeft dus echt te maken met het geit dat zij zich gemengd heeft in mijn huwelijk.

    Heeft iemand tips? Want ik heb natuurlijk geen invloed op de acties van mijn ex. Hoe krijg ik grip op mijn eigen emoties? Ben echt getraumatiseerd door wat er gebeurd is.
    Kat
    25-03-2023
    Kat 4 Laatste bericht: 03-06-2024
    • Hoi Kat,

      Ik herken me enorm in jouw verhaal. Ik loop tegen precies hetzelfde aan. Helaas geen tips voor je, maar wilde je even laten weten dat je niet de enige bent.
      Het meest pijnlijke vind ik dat zij nu voor mijn kinderen zorgt als ik ze moet missen door haar. Ze is de hele tijd met mijn meisjes bezig. Nagels lakken, haren met een krultang bewerken, andere soort kleding voor ze kopen en oneindig veel. Ik haat het!

      Sun
      10-07-2023
    • Je moet je realiseren dat die andere vrouw eigenlijk niet zoveel met de situatie te maken heeft, denk ik. Het was je man die al deze keuzes maakte en die jou pijn deed dus het heeft geen zin dat op de andere vrouw te projecteren. Het is wel heel begrijpelijk en ik zou dat mens ook niet kunnen uitstaan en gevoelsmatig niet in de buurt van mijn kinderen willen maar het heeft geen zin om jezelf van binnen te verscheuren hiermee want de situatie is nu al eenmaal zo. Het beste is op jezelf en je kinderen focussen en zo sterk mogelijk proberen te zijn in je gedragingen. I've been there, dus het kan. Ik liet het vrij snel los en omarmde de andere vrouw sort of, al had ik daar geen zin in van binnen. Ik gedroeg mij zo sterk daarin, dat ik mijzelf al snel beter voelde en begon te stralen. Ik stond boven al dat irritante gedoe van ex met nieuwe partner. Ik kreeg toen ook een nieuwe partner en starte zelf ook een nieuw leven geestelijk. Heel bewust. En wat gebeurde? Mijn ex was zo jaloers als het maar kan om mij zo te zien stralen en krachtig te zien. Hij begon spijt te krijgen en wilde mij terug en zijn nieuwe vrouw dumpen. Daar was het mij niet om te doen dus ik wimpelde dat af en ging permanent verder met de nieuwe partner. Maar het voelde wel verdomd goed! Ik zei tegen mijn ex-partner dat ik loyaliteit belangrijk en ik dat bij mijn nieuwe partner meer ervaar. Ik zei er ook nog bij:"Eigenlijk moet ik je bedanken dat je mij hebt verlaten anders had ik nooit zo'n loyale partner gevonden. Ik ben zoveel blijer nu! " Ik zei dat niet om te stangen trouwens en voelde nog hartstikke veel pijn op dat moment maar ik dacht:"Ik ga niet stilstaan voor jou terwijl jij gewoon verder gaat. Ik ga ook verder en tien keer zo sterk als jij! " Mijn nieuwe relatie is nu ook sterker dan die van mijn ex en nieuwe vrouw. Vanaf het moment dat ik de ex en zijn vrouw losliet werd mijn leven eigenlijk direct beter dan die van hen. Het is geen wedstrijd, haha zo klinkt het😄, maar krachtig handelen, al voel je het niet zo in het begin, kan je echt vooruit helpen. Be the classy, kind, loving lady en vergroot je kracht. Die andere vrouw is maar een bijproduct, ze hoeft verder niet belangrijk te zijn. En als zij aardig is tegen je kinderen, heb je ook mazzel want zij had ook een gestoorde gek kunnen zijn. Laat haar lekker vaak oppassen en ga lekker uit eten met je nieuwe man. Zij wil toch perse een man met kinderen? Dan horen de 'lasten' er ook bij. Lekker juist zo'n extra oppas! Haha.

      Anoniem
      25-01-2024
    • Als je dit zo laat doorgaan en geen drastische beslissing neemt
      dan ben je straks zijn concubine die je roept als hij wat van je wilt.
      Ik weet het het is zo pijnlijk, je moet jezelf bij elkaar rapen
      en voor jezelf gaan leven nu ben je een gevangene van de situatie
      getraumatiseerd of niet

      Robert
      18-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Makkelijk voor mij (ik ben een man overigens), als mijn vrouw vreemd zou gaan (makkelijk van balkon springen (12e verdieping), met trouwen dat is voor het leven, niet mopperen, goede leven gehad, geen oorlog, ik begrijp eea niet.

      Natuurlijk problemen, iedereen heeft dat, maar trouwen is een commitment.

      Christof
      03-06-2024
    • Reacties verbergen...
  • Vechtscheiding over geld (Verhaal 128)

    Hallo allemaal,

    Heeft iemand zin/tijd/puf om met mij contact op te nemen om ervaringen uit te wisselen.

    Mijn man haalt achterbakse streken uit om te voorkomen dat we financieel eerlijk moeten delen. Met het gevolg dat we richting een vechtscheiding gaan...terwijl we ook nog een jong kind hebben.
    Helaas ben ik tijdens ons huwelijk in een sociaal isolement terechtgekomen en kan met weinig mensen hierover praten...
    Met wie kan hierover ervaringen uitwisselen?
    Een luisterend oor zou mij heel goed doen en ik kan zelf ook een luisterend oor bieden.
    Jasmijn
    30-01-2024
    Jasmijn 9 Laatste bericht: 28-05-2024
    • Goedemiddag Jasmijn,

      Het is altijd fijn om ervaringen uit te wisselen, hoe zou je in contact willen komen?

      Mvg,
      Peter

      Peter
      01-02-2024
    • Hoii Jasmijn,

      Je kan mij op naam vinden en een bericht sturen op gezichtsboek

      Groetjes

      Sreii
      01-02-2024
    • Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

      I
      21-03-2024
    • Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

      I
      24-03-2024
    • Hoi Jasmijn,

      Vervelend om te horen dat je in scheiding ligt. Ik ga momenteel ook door een scheiding met 4 kinderen. Ik bied graag een luisterend oor. En tevens heb ik daar zelf ook wel behoefte aan ( - :

      Mike
      24-03-2024
    • Ik heb precies het tegenovergestelde, mijn vrouw vond dat ik alles moet betalen, gevolg vechtscheiding met geweld, naar mij toe, het geluk komt je toe, niet negatief bedoeld in jouw geval, maar de RVDK kiest ten egale tijden voor vrouw en kind.
      Mede door NUBID berekening ga je er goed uitkomen.
      Het is verschrikkelijk voor jouw en je kind. Ik hoop dat je vrienden hebt om je heen , die je steunen.
      Dat is het enige wat mij ook op de been houd tot nu toe.
      Ga voor je kind, deze is het mooiste goed wat je hebt.
      Zoek een goede advocaat.
      Geen man of in mijn geval vrouw heeft het recht om de ander kapot te maken.
      Mvr gr Ton

      Antonius
      03-04-2024
    • Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

      I
      14-04-2024
    • Hoi Jasmijn, mijn verhaal nr 137 lijkt wel wat op jouw verhaal. Ik weet niet zo goed hoe het werkt, maar zou graag met je in contact komen

      Jeanette
      14-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Jasmijn,

      Het gebeurd je waar je bij staat. Je valt in het ongeloof en dat het andere.

      De streken hier gaan heel ver, ik luister naar je

      Ohnee!
      28-05-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ondertussen vecht ik voor ons gezin (Verhaal 121)

    Leerde mijn vrouw kennen toen ik 15 was kregen ongepland een zoontje toen we 20 waren. Ik ging toen verdiepen in werk omdat ik wou provided terwijl zij door studeerde.

    Ik raakte in depressie en soort burnout zij wou een tweede kind maar ik zei dat ze grotendeels de zorg op haar zou moeten nemen omdat ik het echt niet kon als ze dat wou zij zei dat is goed. Omdat ze echt tweede wou maar ik was niet supper aanwezig met de eerste kind omdat ik zelf geen vader had wist niet echt wat ik met mij zelf aan moest.

    Achteraf zei ze dat ze hoopte tweede zwangerschap anders te beleven daroom zei ze ja terwijl ik al zei dat ik geen energie had.

    Tweede zwangerschap was ik meer betrokken voraal met onze zoon.

    Zijn 4 keer verhuisd en elke keer ging ik het huis verbouwen met het iedee beste voor het gezin en het iedee dat we daar lang zouden blijven maar elke keer niet


    Jaren verder undertussen 16 jaar verder bezig met onze huis verbouwen wil ze scheiding omdat ze niet gelukkig was ik ging aan mij zelf werken. Maanden verder wou ze toch echt scheiden ik ging nog meer aan mij zelf werken ze zei dat ze de verandering zag en een kans voor ons zag toen ging ze een week naar curacao en ging ze meerdere malen vreemd met haar duik instructeur omdat die persoon haar een veilig gevoel gaf en een echte man was ( ik was best bang voor veel dingen en onzeker) nu wil ze echt scheiden en ik gaf haar nooit een veilig gevoel omdat ik niet kon luisteren maar alleen met oplossingen kwam en ze opeens bang voor mij is dat ik haar passport versheuur of kinderen ontvoer. Terwijl ik in onze tijd samen nooit dat gedrag getoond had maar dat had ze gezien met haar moeder... alles wat ik nu doe is negatief of word zo ervaren zij is nu met die gast contact aan het onderhouden om te kijken of ze relationship kunnen krijgen en ze daar gaat wonen omdat ze daar op het land verliefd werd

    Ze kent hem pas 2 dagen en 2 weken via de telefoon.....

    Ondertussen vecht ik voor ons gezin ben ik begonnen met veel zelf reflectie en pak ik mijn rol als vader op en ben ik meer in mijn mannen energy gaan zitten minder bang en meer calm maar zij wilt toch scheiden....

    Ik ben anxious attachment en zijn fearful avoided style en de man in curacao secure attachment.

    Door daar in te verdiepen zie ik waar het fout ging. Maar de pijn is enorm had dit niet verwacht op deze manier heeft iemand anders soort gelijke mee gemaakt?

    Zo ja kom ik graag in contact om te praten hoe dat ging en het nu gaat.

    Alvast bedankt en succes allemaal
    Vk
    20-12-2023
    Vk 0 Laatste bericht: 20-12-2023
  • ervaringen met om en om in een huurhuis wonen? (Verhaal 127)

    Mijn partner en ik gaan uit elkaar en wonen in een koophuis met 2 kinderen. Nu overwegen wij om om de beurt een week in een huurhuis te gaan wonen zodat de kinderen altijd thuis kunnen blijven wonen. Ik zou hier graag ervaringen over willen lezen. Wie heeft er ervaring mee en wil dat delen? Ik zou het voor de kinderen heel fijn vinden want zij kiezen hier niet voor. Voor mijzelf lijkt mij het niet ideaal.
    Ik hoor het graag.
    anoniem
    30-01-2024
    anoniem 4 Laatste bericht: 11-04-2024
    • Wat een onzin. Neem ieder toch een eigen plek. Ik denk dat de kinderen alleen maar in de war raken. Jouw partner 1 week in het huis en jij de andere week. Sorry maar de kinderen zullen hierdoor beschadigd raken. Bizar om te zien dat er een soort ruil van de wacht wordt gedaan terwijl kinderen beter bekend moet raken met ieder ouder een eigen huis. Daarnaast leveren je partner en jij privacy in. Zo ga je niet door met een eigen leven. Vraag me oprecht af welke idioot zo’n constructie bedenkt!

      Anoniem
      05-02-2024
    • Denk ook niet dat het gaat werken.
      Mijn partner kwam ook met dit idee.
      Dit was het beste voor onze dochter.
      Maar heb dit idee afgewezen.
      Het is namelijk niet het beste voor mij.
      Waar ga je die week dat je niet in je eigen woning mag heen? Huurhuis/ouders/vrienden?
      Trouwens heb haar ook niet het huis uitgezet, ondanks dat ze een ander heeft.
      En plaatst ze mij indirect wel uit huis.
      Deze oplossing is een noodgreep geen oplossing op geen enkele manier.
      En dan om de week in een huurhuis en vervolgens om en om in je eigen woning om de beurt.
      Dan kom je niet los van elkaar.
      Blijf dan bij elkaar om de kinderen.
      Eens met bovenstaande reactie.

      Anoniem
      11-02-2024
    • Deze optie hebben wij ook overwogen en de meiden (toen 15 en 17) voorgelegd, maar die vonden het een vreselijk idee. Toevallig noemde mijn jongste, nu 18, het afgelopen weekend en hoe blij ze was dat we dat niet hadden gedaan.

      Anoniem
      08-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Dit is hoogsten een tussen oplossing, maar zou geen langdurige optie moeten zijn,

      Anoniem
      11-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Verandering van gedrag na scheiding, hoe ga ik daarmee om (Verhaal 126)

    Dat onze "band" contact zou veranderen na de scheiding dat had ik wel verwacht maar dat het zo zou lopen niet, wellicht te naief.
    Wij hebben de scheiding snel rond gekregen met een mediator. Zelfs het ouderschapsplan was vrij snel rond. De kinderen waren het grootste deel bij mij. maar wel wekelijks 2 nachtjes bij papa. Financieel ook snel rond een kinderrekening zodat we beide onze bijdrage leverde en ik zag af van partneralimentatie, zo kon hij ook makkelijker een huis kopen.
    Alles goed geregeld. Dacht ik.
    We zijn 3 jaar verder en wat voor gezeur en manipulatief gedrag ik ondertussen voorbij heb zien komen. Ik ben perplex.
    Van kleine dingen tot grote dingen. En ik heb het geaccepteerd omdat ik geen ruzie wil voor mijn kinderen. Maar het gaat nu ondertussen ten koste van mijzelf! Dus ik moet iets gaan doen! Hij weet mij precies te raken door de kinderen meer toe te eigenen, op mijn gevoel voor hun in te spelen.
    Voor de buitenwereld is hij een leuke gezellig vent en betrokken vader.
    Dat maakt het extra lastig want als ik er wel eens iets over zeg, kan men het niet geloven en denken ze dat ik hem zwart probeer te maken.
    Ik voel me vaak zo alleen in deze oneerlijke "strijd" die ik, alleen ook niet zo goed aan durf te gaan.
    Misschien zijn er meer of mensen met goede tips, wat juist wel en niet werkt.
    Bedankt alvast

    Mandy
    26-01-2024
    Mandy 4 Laatste bericht: 24-04-2024
    • Hoi Mandy,

      Ben voor de 2e keer in een scheiding beland.
      Het enige wat ik je kan zeggen is dat het altijd oneerlijk aanvoelt.
      Maar dat geld vaak voor beiden.

      Zet je emoties opzij en probeer dingen af te ronden en goed te regelen.

      Dan creëer je voor jezelf ook rust.

      Dennis
      09-02-2024
    • Bedankt, Dennis voor je reactie. Wat naar zeg voor de 2de keer, dat "gedoe"
      Vooral dat laatste is denk ik heel belangrijk.
      Jij succes en nogmaals bedankt

      Mandy
      12-02-2024
    • Hoi Mandy

      Het zou goed zijn als je je grenzen bewaakt.
      Ook goed aangeven als hij er overheen gaat.
      Ik merk aan je verhaal dat je dat veel beter kan. Google maar eens naar grenzen aangeven. Je zal zien hoeveel je daar over kan lezen.

      Wat de buitenwereld denkt is niet belangrijk. Over je ex praten met anderen kan gaan escaleren en dat is niet goed voor je kinderen. Probeer zoveel mogelijk leuke dingen met je kinderen te doen, zo blijft je band met hun goed.

      Ik ken jouw hele verhaal natuurlijk niet maar ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt.

      Groetjes Karin

      Karin
      23-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Voor trouwen maak jouw beslissing, is dat echt voor het leven, als ja, graag trouw blijven voor jouw beloften (voor het leven).
      Scheiden voor mij is geen optie, een belofte is gemaakt (wat betekent dat, natuurlijk mensen kunnen veranderen, dementie, Alzheimer, kanker, ... loyaliteit is belangrijk.

      Christof
      24-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Nu wil hij voor de vierde keer scheiden (Verhaal 103)

    Wij zijn 38 jaar samen waarvan 35 jaar getrouwd. Mijn partner is gedurende deze relatie meerdere malen vreemdgegaan en nu wil hij voor de vierde keer scheiden omdat hij ons gezinsleven niet ok vind en dat hij klaar is met mij. Vijf jaar geleden sleepte hij mij naar de advocaat er speelde ditzelfde tafereel, precies dezelfde acties als nu. Toen besefte hij na een tijdje dat hij toch niet weg wilde en keerde weer terug. Ik ben bang om het nu aan mijn kinderen te vertellen omdat ze dit niet meer aankunnen. Ze zijn al zo vaak gekwetst. ik heb eens zijn onverklaarbare gedrag opgezocht en als ik alles optel kom ik uit bij een bipolair stoornis. Hij vind zichzelf helemaal ok. En jullie antwoord is natuurlijk laat deze gozer gaan en dat snap ik terdege maar het is alsof ik hem opgeef, vreemd terwijl hij bij mij weg wil.
    Anoniem
    30-07-2023
    Anoniem 3 Laatste bericht: 13-04-2024
    • oh jee wat herken ik dit, de emotionele gijzeling , of glazen gevangenis zoals het ook genoemd wordt.

      The traumabond, triangulation,

      het liegen , manipuleren, bedriegen en maar denken dat het liefde is.

      totdat de schellen je van de ogen vallen.

      pas als je helemaal kapot bent ben je bereid alles op te geven en dan zit je diep echt heel diep.

      kijk eens op YouTube bij narcisme en verborgen narcisme, niet dat iedereen dat heeft maar herken de patronen en het verleggen van je eigen grenzen en het ontbreken van zelf liefde.

      En zijn jacht naar nieuwe voeding

      Chantal
      23-01-2024
    • Herkenbaar. Ik zit nu na een relatie van 33 jaar in hetzelfde schuitje weer. Ik ben er helemaal kapot van en ben hulp gaan zoeken en hier hebben ze mij de ogen geopend dat mijn partner toch echt narcistisch is
      Ik zet nu alles door hoeveel ik ook nog van hem hou maar het wordt tijd om aan mezelf te gaan denken. Niet makkelijk maar met de goede hulp kom ik er wel
      Dus advies zoek hulp want de jaren met een narcistische partner is niet niks ookal hebben ze hun goede kanten en heb je mooie momenten gehad. Hun eigen belang staat altijd boven die van jou en ze gaan over je grenzen heen en respecteren je grenzen niet
      Dus tijd om nu je grens aan te geven en je niet te laten manipuleren
      Sterkte

      Chantal
      06-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik heb in een gelijke situatie gezeten. Je man heeft een serieuze afwijking. Afgezien van de kwellingen die jij moet doorstaan ,welk voorbeeld ben jij voor je kinderen?

      Anoniem
      13-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Bedrog met buurman en naast mij komen wonen (Verhaal 139)

    Na 10 jaar samen zijn en op trouwen staan en 2kinderen hebben heeft mijn vriendin me bedrogen en vuil spel gespeeld met de buurman . Buurman was een goede,vriend en zonder dat ik het wist hadden ze al een hele tijd een affaire. Ik nog van niets weten had ze mij gezegd dat de liefde op is .we zijn uit elkaar gegaan en ik koop het terug nog niet weten dat ze bij de buurman was . Toppunt is dat ze naast mij is komen wonen in het huis van buurman. Wat dat voor de kinderen zeker niet gemakkelijk is om dat dit voor hen ook een spanning meebrengt. Velen zeggen je moet je huis maar verkopen en elders gaan wonen maar als zij een beetje respect hadden voor mij hadden zij elders moeten gaan wonen terwijl ze wisten dat,ik mijn huis al terug gekocht had . Uit elkaar gaan is jammer maar dan nog met een mes in mijn rug steken om ernaast tewonen en dit de kinderen dat aandoen is een stap tever .
    Hannelore
    19-04-2024
    Hannelore 2 Laatste bericht: 02-05-2024
    • Inge seijkens

      Van Raak
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Jammer dat er maar zoveel aandacht wordt aan besteed van hoger op want het is letterlijk de melk bij de kat zetten. En als er dan iets gebeurt ben jezelf nog gesareld.

      Anoniem
      02-05-2024
    • Reacties verbergen...
  • Klap komt achteraf (Verhaal 140)

    Mijn man en ik zijn begin 2024, na 17 jaar uit elkaar gegaan. We hebben een zoon van 14. We hadden altijd het gevoel dat wij bij elkaar hoorden omdat we elkaar al zolang kennen. Het voelt als familie. We hadden heel veel strijd en onbegrip naar elkaar en we waren eigenlijk niet echt een liefdeskoppel zoals ik dat bij sommige mensen zie. En dan heb ik het over mensen die ik al lang ken, dus niet over een opgesmukt social media plaatje.
    We deden weining met zijn tweeën en onze persoonlijkheden botste. Mijn man was (te) ondernemend en ik had juist behoefte aan een samen. Hand in hand lopen wilde hij absoluut niet en een kus in het openbaar ook niet. We houden veel van elkaar maar ik denk (en daar hebben we het ook wel eens over gehad) dat hij nooit verliefd op me is geweest, het voelde wel heel vertrouwd en als een thuisgevoel. Dat gevoel is er eigenlijk nog steeds wel.
    Ik nam dingen mee uit mijn opvoeding (bepaalde felheid en negativiteit en adhd) en mijn man nam angsten mee.
    Een angstig mens kan zich terugtrekken of stekels opzetten.
    We hebben vaak gesprekken gehad over dat de basis in onze relatie niet goed zat.
    We probeerden toch weer. We vergeven en gaan verder. We geven niet op.
    Fysieke intimiteit was er niet veel en dat lag aan mij. Ik voelde dat stuk niet meer voor hem, ook omdat ik me niet gezien voelde denk ik.
    En dat is verergerd toen we de keuze hadden gemaakt dat we een open relatie zouden gaan hebben.De intimiteit ergens anders en het gezin/ familie thuis. Want we zouden nooit bij elkaar weggaan immers.
    Nu, achteraf gezien, krijg ik bij dat stuk een heel eenzaam gevoel. Want het was mijn idee mijn man ging er actief in mee.
    Het was een periode die ik nooit meer over zou willen
    doen, leeg en gehaast. Uiteindelijk werd mijn man verliefd en was het idee om als gezin samen te blijven maar dan had mijn man een relatie. We gingen dus uit elkaar als liefdeskoppel maar bleven als gezin samen wonen om de zorg voor elkaar en ons kind te dragen
    Dat was een hippie idee, maar ook dat wilden we proberen.
    Ik ben later ook iemand tegengekomen op wie ik echt verliefd ben geworden.
    Heel erg, zoals nooit eerder, een man bij wie ik rust vond.
    Maar mijn man kon dat niet verkroppen, het idee dat ik ook een partner had kon hij niet verdragen en hij was heel bang dat ik weg zou gaan uit het huis. Dat werd heel krampachtig.
    Onze zoon hebben we goed buiten schot kunnen houden.
    We hebben wel verteld dat we als liefdeskoppel niet meer samen zijn.
    We zijn nu bijna 2 jaar verder. In die tijd hebben we het nog een paar maanden geprobeerd samen, geprobeerd om de relatie te redden vooral voor het gezin. Samen dingen doen, uiteten, bowlen, film, sporten. Mijn man heeft zijn uiterste best gedaan, hij werd de man die ik altijd wilde en voor wie ik voordat we open gingen alles had gegeven. Maar er was iets geknakt. Ik kon niet meer. Ik voelde het niet meer.
    Er was teveel gebeurd. En ik kon de man met wie ik een relatie had niet vergeten.
    Ik heb de knoop doorgehakt alsook de keuze om in een ander huis te gaan wonen. Dat ging moeizaam.
    Onze zoon heeft wel even een brok te verwerken gehad.
    Dat vind ik het ergste.
    De afgelopen maanden stond ik op de automatische piloot: scheiden, werken, verhuizen, kind in de gaten houden, omgaan met een soms boze en verdrietige ex.
    Nu is alles rustig. Mijn ex man en ik communiceren fijn over zoon en over geldzaken. Mijn zoon is, na een kleine verdrietig start, ook geland in het andere huis. Omgang (week om week) gaat goed.
    Ik heb een fijne relatie (met de man die ik leerde kennen voordat ik nog een laatste lijmpoging ging doen. Mijn zoon kent hem ook en ook zijn zoon (leeftijdgenootj) en dat gaat fijn.
    Mijn ex man heeft nu ook 7 maanden een vriendin met ook eigen kinderen.
    Ik heb een veel te lang verhaal geschreven maar wat ik vooral wil zeggen is, dat hoe noodzakelijk het ook was dat wij uit elkaar gingen, omdat er geen diepe genegenheid was en veel strijd, vind ik het toch heeel moeilijk om hier afscheid van te nemen.
    Soms voel ik spijt, schuld, schaamte, heimwee gemis van mijn zoon en kan ik alleen maar huilen. Wat is er toch allemaal gebeurd? Waarom konden wij het niet gewoon fijn hebben samen?
    Mijn ex man is nu op vakantie met zijn vriendin, haar kinderen en onze zoon en ik merk dat ik daar heel erg jaloers op ben, verdrietig, eenzaam en klein. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik denk dan aan onze vakantie die we hadden voor alle ellende waarvan we zeiden dat dat onze meest fijne vakantie was.
    Dit is allemaal voorbij.
    En ook al is het goed zo, ik mis het enorm en het voelt als heimwee.
    Het maakt me heel verdrietig dat onze zoon nu in het nieuwe gezin op vakantie is. Die plek had ik altijd. Het voelt alsof deze pijn zich nu pas aandient.
    Herkent iemand dit?
    Nova
    30-04-2024
    Nova 1 Laatste bericht: 01-05-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Dank je wel voor het delen van je herhaal, zo herkenbaar en ik zit er midden in. Veel onmacht. Onzekerheid toekomst. Denk dat alle gevoelens die je ervaart mij ook nog weten te vinden straks als we uit elkaar zijn. En dat is niet gek. Het is ook niet niets en het is helemaal logisch dat je je zo voelt.

      Jasmijn
      01-05-2024
    • Reacties verbergen...
  • Gescheiden met heel veel pijn in mijn hart (Verhaal 94)

    Na 22 jaar samen en daarvan 15 jaar getrouwd
    Wilde me alle mooiste niet meer verder...
    Ik viel in een heel diep gat...en ben er nog steeds niet uit ...ben tijden heel erg verdrietig en kwaad
    Onze dochter had dit ook niet zien aankomen..dat de bom ontplofte is nu een jaar geleden...onze dochter doet het goed...haar uitlaatklep is haar passie dansen....
    We zijn nu gescheiden met heel veel pijn in mijn hart...mijn hart is gebroken...
    Dat mijn ex vertelde dat ze niet meer verder wilde...kwam er ook uit dat ze er al wel drie jaar mee bezig is geweest...ik vind het zo verschrikkelijk...we hebben niet gepraat...ze wilde ook niks meer proberen...time out,therapie!!helemaal niks....alles accepteren...dat het klaar was.
    Het is echt het aller ergste wat me overkomen is...zij was het....
    Heb nu het ouderlijk huis voor mijn dochter kunnen kopen....zij vind dat erg fijn...ik heb er veel problemen mee...teveel herinneringen...
    Mijn dochter is me alles...en zal er altijd voor haar zijn.....mijn ex spreek en zie haar niet omdat ik het niet kan opbrengen...zoveel pijn...
    Anoniem
    04-04-2023
    Anoniem 2 Laatste bericht: 10-07-2023
    • Beste
      Ik las je verhaal en bij mij is het ook ongeveer zo .alleen dat mijn ex al 3 jaar een ander had zonder dat ik het wist .ik begrijp je volkomen je voelt je kapot radeloos verloren en vooral in de steek gelaten
      Iedereen zegt je moet hierdoor waardoor ik zeg zo simpel is het niet
      Maar uiteindelijk moet je wel voor jezelf en je dochter. Ik moet er wel nog bij zeggen dat mij vetrouwen naar iemand helemaal. Weg is .bij deze zou ik zeggen herpak je want ik weet ook wat het is

      Albert
      06-04-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoi Kat,

      Ik herken me enorm in jouw verhaal. Ik loop tegen precies hetzelfde aan. Helaas geen tips voor je, maar wilde je even laten weten dat je niet de enige bent.
      Het meest pijnlijke vind ik dat zij nu voor mijn kinderen zorgt als ik ze moet missen door haar. Ze is de hele tijd met mijn meisjes bezig. Nagels lakken, haren met een krultang bewerken, andere soort kleding voor ze kopen en oneindig veel. Ik haat het!

      Sun
      10-07-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ze was mijn jeugdliefde en inmiddels ook de moeder van mijn twee lieve kinderen (Verhaal 84)

    16 januari 2020, het is bijna 3 jaar geleden nu dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Met de woorden ‘ik wil niet meer’ maakte ze duidelijk dat het over was. Zoals ik haar ken zonder enige twijfel en recht op haar doel. Iets wat ik altijd bewonderde in haar werkte nu tegen mij. We waren 22 jaar samen en daarvoor eigenlijk ook al verliefd/bevriend. Ze was mijn jeugdliefde en inmiddels ook de moeder van mijn twee lieve kinderen. Onze relatie liep al enkele jaren niet meer goed, ik voelde het soms uit mijn vingers glippen, maar wist niet hoe ik het moest keren. Maar onder die laag van ruzies en frustraties voelde ik onvoorwaardelijke liefde voor haar. Had altijd het gevoel dat het weer goed zo komen als het allemaal wat rustiger werd met werk en kinderen. We hadden een heel druk sociaal leven en deden bijna niets meer samen. Vrienden blijven was direct heel moeilijk omdat ik heel veel pijn en verdriet voelde en zij direct ogenschijnlijk zonder veel emotie verder ging met haar leven. Ik ging enkele dagen later naar mijn beste vriend om te vertellen wat er was gebeurd, toen ik daar zat voelde het helemaal niet goed, zijn reactie was vreemd en ik voelde afstand. Ik heb op de avond dat ik hoorde van mijn ex dat ze wilde scheiden direct gevraagd of ze gevoelens had voor hem, maar dat ontkende ze. Mijn gevoel zei dat het wel zo was, alle signalen waren er. Enkele maanden later kwam het nieuws dat ze een relatie hadden, ik was er helemaal kapot van, een mes in mijn rug van twee mensen die belangrijk voor mij waren. Door deze ontwikkeling is ons contact niet meer goed, en dat doet me veel pijn, maar mijn ex begrijpt totaal niet hoeveel pijn ze me heeft gedaan met deze beslissing. Ook mijn sociale leven is flink onder druk komen te staan omdat ik op elke feestje geconfronteerd wordt met hen samen wat uiterst pijnlijk is. Ondanks alles voel ik nog steeds liefde voor haar en wil dat gevoel ook niet kwijt, ze is tenslotte ook de moeder van mijn kinderen. Ik hoop dat het contact verbeterd in de toekomst dat zou ik heel fijn vinden, vooral ook voor de kinderen. Het is nu 3 jaar geleden en het gaat weer een stuk beter, maar het verdriet zit nog heel diep. Ik had graag oud willen worden met haar.
    Edwin
    14-12-2022
    Edwin 0 Laatste bericht: 14-12-2022
  • Ik kom volledig alleen te staan en weet niet hoe verder (Verhaal 29)

    Nu, anderhalve week geleden, vertelde mijn vrouw dat ze alleen en onafhankelijk verder wou. Dus scheiden. Ze had zich ontwikkeld in de spiritualiteit en wil zich daar verder in bekwamen. Mijn wereld is volledig ingestort. Ik hou nog veel van haar en zij van mij en wil graag als vrienden verder. Ik kom volledig alleen te staan en weet niet hoe verder. Ben in een week tijd een paar kilo afgevallen want ik krijg niets door mijn keel, kan tevens niet slapen en voel een enorme pijn, verdriet en angst op mijn borst. Het weerhoudt me om helder te denken want er moet een boel geregeld worden. We waren 18 jaar samen waarvan 8 jaar getrouwd en ontzettend dol op elkaar. Feitelijk nog maar die spiritualiteit heeft het huwelijk gewurgd. We wandelen nog samen om mij tot rust te krijgen en lopen nog hand in hand. Het is allemaal zo verwarrend. Straks naar de huisarts en hopelijk wat medicatie om tot rust te komen en vooral slapen. Mijn hemel wat heb ik een verdriet, zie de toekomst totaal niet zitten. Ben 65 jaar , en weet niet hoe verder.
    Bert
    > 2 jaar geleden
    Bert 1 Laatste bericht: 12-12-2022
    • Alle reacties weergeven...
    • Verschrikkelijk verhaal. Ik zit een min of meer soortgelijke situatie. Mijn vrouw wil alleen verder. Alle beslissingen zelf nemen.
      En dan heeft mijn bovenbuurman ook nog wat mee te maken. Nu een "vriend " haar.
      Je voet je eenzaam en verlaten .Je kan de tijd niet meer invullen. Een lege wereld. Gaat dit weer goed komen.

      Kees
      12-12-2022
    • Reacties verbergen...
  • De eenzaamheid doet ontzettend pijn (Verhaal 33)

    Ik heb de meeste verhalen over langere tijd nu gelezen en heb besloten zelf mijn verhaal ook eens te delen. Meer ook omdat de grote klap nu pas is aangekomen na bijna een jaar.
    We kregen op een ochtend onenigheid en we besloten om pauze te nemen. We waren al langere tijd als broer en zus aan het leven. Ik ging een week bij mijn ouders slapen. Al snel kreeg ik door dat ze niet eerlijk was en al met datingapps bezig was. Zo onrespectvol. Nog geen dag na de breuk. Naaktfoto's vlogen voorbij. Ik kon alles lezen en zien aan vieze chats want onze foto's van de telefoons waren verbonden.
    Bij mij was toen ook besef dat we dit door moesten zetten, ook voor de kinderen. Toen 7 en 2,5.
    Na een hele heftige periode nadat ze 2 maanden na onze breuk al iemand in huis nam, ben ik het nu gaan verwerken en dat komt nu harder aan dan ik had verwacht. De eenzaamheid doet ontzettend pijn. Aan de andere kant heb ik twijfels of ik überhaupt nog wel samen wil zijn met iemand. De kids hebben op den duur toch ook een vrouwelijk rolmodel nodig in huis. Ben ik daar wel klaar voor?
    Het is misschien gek om het van een man te horen maar ik heb zo'n behoefte aan genegenheid en warmte.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Woon nu 5 maanden alleen en valt zwaar tegen (Verhaal 36)

    Na een huwelijk van 28 jaar wilde mijn ex vrouw scheiden. Ze trok mijn somberheid en depressie gevoelens niet meer.. Of ik dit Express voel... Woon nu 5 maanden alleen en valt zwaar tegen. Mis mijn huis, gezinsleven giga.. Gaat het gemis, verdriet en pijn ooit weg?
    Rob
    > 2 jaar geleden
    Rob 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Mijn vrouw heeft me uit huis gezet (Verhaal 105)

    Hi, ik ben 30 jaar oud en ga binnenkort in een echtscheiding belanden. Wij hebben samen 3 kinderen ( 0,1,3 jaar oud) Mijn vrouw heeft me uit huis gezet wat tegen de huwelijksrecht in gaat, nu leef ik al ander halve maand lang hier en daar. Ik heb echt van alles geprobeerd om de situatie te verbeteren of tot een oplossing te komen maar communiceren gaat heel moeilijk en moeizaam met haar. Ze is ook bekend bij de instanties dat ze kampt met een aantal stoornissen ( wat ik helemaal niet erg vind, want ik heb haar geaccepteerd hoe ze was en is ) Ik hou echt ziels veel van haar en zou het liefst niet willen scheiden, maar ze is ook niet duidelijk wat zei wilt. Omdat ik al ander halve maand daar niet meer over de vloer kom, zit ik te twijfelen of ik de huur nog wel moet betalen aangezien het zo dubbel voelt, maar aan de ene kant wonen me kinderen daar wel ( ze is merendeels bij haar moeder thuis omdat zei gewoon veel hulp nodig heeft met het opvoeden van de kinderen). Ik voel me beetje radeloos omdat zei zegt dat ik voor hun moet zorgen maar mij laat ze stikken, en ik voel gewoon aan me eigen dat leven in onzekerheid mij niet goed gaat doen, en zelf een echtscheiding ga aanvragen want zei wilt het niet doen. Ik kan ook niet met de kinderen even huis zitten, ik moet gewoon als ik de kinderen langer dan 2 uur meenemen gedwongen op bezoek bij mensen omdat ik zelf nu geen vaste woonplaats heb. Wat kan ik deze situatie doen ? Wat is het verstandigste ?
    C
    15-08-2023
    C 3 Laatste bericht: 24-04-2024
    • Hallo C,

      Ik zit in een soortgelijke situatie als die van jou. Ik zal het even toelichten. Ik ben 27 jaar oud en ben 5 jaar getrouwd geweest, 6,5 jaar samen en jaren terug verkering gehad voor een jaar op onze 17e. Geen kinderen. In al die jaren dat we getrouwd zijn ervaarde ik al vanaf het begin dat mijn man allerlei mentale problemen heeft. Dat vond ik best en geloofde er echt in dat ik hem kon helpen en steunen om mentaal weer volledig gezond te worden. Vooral aangezien hij helaas niemand om zich heen had die het wat kon schelen terwijl het heel duidelijk te merken was. Ik heb tijden meegemaakt dat ik me kapot heb gewerkt om de vaste lasten te kunnen betalen, terwijl hij maandenlang zonder inkomen thuis zat vanwege depressie. Ik heb ook tijden meegemaakt dat hij wel actief was en werkte, maar alsnog niets betaalde. Tot ik op een dag weigerde nog ergens voor te betalen, waarna hij enigszins verantwoording begon te krijgen. Maar daarna voor ik het wist raakten we dakloos. Maanden later heeft hij ons nieuwe huis geregeld en de huur en borg en al betaald, maar de volgende maand ging het alweer mis. Achterstand met te laat betalen. De maand daarop ook. En daarbij hevige geluidsoverlast met allerlei klachten van buurtbewoners aan de huisbaas gemeld. Met geluidsoverlast bedoel ik hem die allerlei deuren en spullen in huis kapot slaat. Mij gelukkig niets overkomen, maar het zou maar een keer uiteindelijk gebeuren. Nou kreeg ie een laatste kans om aankomende maand wel op tijd netjes te betalen, weigert hij dat. Hierop heb ik hem het huis uit gezet. (Wetende dat hij zo diezelfde dag nog tenminste 5 deuren heeft voor langdurig logeren en financieel makkelijk in staat is om zsm huis ergens te huren of hotel te boeken.) Ik vind het zeer triest en laag dat hij familieleden van mij vertelt dat hij nadenkt of hij het wel of niet gunt de aankomende maandhuur voor mij te betalen. Op het moment verdient hij duizenden euro’s en ik zit in de ziektewet en kan daarmee niet betalen. Maar ik red me wel. Zal wel moeten. Ook ter info. In onze jaren samen ben ik meerdere malen bedrogen, met eigen ogen gezien en toegegeven. Heeft hij meerdere verslavingen gehad zoals gokken, jointjes roken, alcohol, noem maar op. En financieel ruim 20 duizend euro elke maand zijn CJIB schulden afbetaald dmv beslag op mijn inkomen. Mijn ontslagvergoeding van paar duizend heeft ie me ontnomen. Eveneens mijn schadevergoeding van paar duizend van een auto-ongeluk. Dus je kan kortom zeggen dat hij miljoen nieuwe kansen heeft gehad en ik dit keer toch wel de scheiding doorzet. Dus als advies zou ik zeggen indien je een van deze dingen hebt gedaan bij je vrouw, spreekt voor zich dat je op afstand fouten moet goedmaken. Indien het niet het geval is zou ik kijken aan de hand van haar inkomen of het haalbaar is voor haar. Zo niet, ieder geval voor een paar maanden bijschieten en daarna ieder eigen verantwoordelijkheid. Hoop dat dit je een beetje helpt. Misschien heb jij ook wat advies voor mij. Groetjes

      A
      31-10-2023
    • Er uit gegooid en je betaald nog haar huur ...?
      wat ben je voor watje kom eens op voor jezelf
      Het is voorbij tenzij je nog aan het laatste stro halmpje wilt vastklampen en met de kinderen komt alles goed

      Robert
      18-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoe kan jouw uit het huis zetten?

      Christof
      24-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Verlieft op een vrouw die 5 kinderen heeft (Verhaal 113)

    Ben al paar jaar verlieft op een vrouw die 5 kinderen heeft. Nu is het zo dat ze gaat scheiden van hem. Ze mag mij ook graag. Echter ben ik zelf ook getrouwd en twee kinderen en hou niet van mijn vrouw. Hoe kan ik hiermee omgaan. Vriendschap is ook goed hoor maar dan wel ++ weet gewoon niet meer. Slapeloze nacht.
    Max
    24-10-2023
    Max 4 Laatste bericht: 20-04-2024
    • Helemaal geen sympaty, ziek is mijn opinie

      Christof
      06-12-2023
    • Als je houdt van je kinderen, ga je naar je huidige vrouw toe en neem je haar mee naar een therapeut en ga je haar diepste kern leren kennen en laat je jouw diepste kern en verlangens zien. Het zal je verbaast staan hoeveel ze voor je over heeft. Het red je emotionele welzijn van je kinderen en je leert ze dat liefde overal te vinden is. Die vrouw van 5 kinderen moet jouw voorbeeld zijn om het anders te doen. Scheiden is nog meer lijden!!!!

      Anna
      24-02-2024
    • Soms is de koek gewoon op Anna
      investeren in een vrouw die niets beantwoord gaat
      je relatie van kapot . Het is water naar de zee dragen
      een vrouw die de kinderen altijd op een zet en je het gevoel geeft een van de kinderen te zijn

      Robert
      18-04-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Precies, soms is het gewoon op maar hey, men gebruikt de kinderen als excuus om maar niet verlaten te worden. Liefde is niet overal te vinden en nee je blijft niet bij iemand omdat diegene veel voor je over heeft. Waar je op doelt Anna is geen liefde maar ruil handel, “ ik doe dit voor je dus je moet van me houden, ik heb dit voor je over zie je niet dat ik van je hou.” Liefde is puur, onafhankelijk en niet afhankelijk, een gevoel dat je niet creëer door dingen voor een ander te doen. Want als je vandaag stop met wat je voor een ander doet of hoeveel je voor een ander overhebt, is die liefde daarmee klaar? Je leert je kinderen de soort liefde wat altijd afhankelijk moet zijn van wat een ander voor ze overheeft. Liefde is zeker niet bij elkaar blijven vanwege de kinderen.

      Anoniem
      20-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Gevolgen van gezamenlijk gezag na echtscheiding (Verhaal 31)

    Gevolgen van gezamenlijk gezag na echtscheiding:
    Ik ben erg benieuwd naar ervaringen op het gebied van gezamenlijk gezag na een echtscheiding. In het bijzonder ben ik benieuwd naar ervaringen op het gebied van misbruik van machtspositie als gezaghebbende ouder (door een van de ouders). Dank alvast voor jullie input!
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 3 Laatste bericht: 18-04-2024
    • Ook mijn ex partner wil gezamenlijk gezag over onze bijna 4 jarige. We hebben nooit samen gewoond en ik vrees de dag dat hij gezag krijgt. Ik weet nu al dat alles moet zoals hij wil. Er was een duidelijke reden om niet met hem te gaan samenwonen. Mensen spreken van een vechtscheiding of vechtbreuk. Maar er is er echt maar 1 die wil vechten. Ik vraag me af, hoe schadelijk dit voor een kind is, gebracht worden naar een vader die aan de deur al boos naar de moeder kijkt. Ons kind wil nooit naar haar vader, maar hij heeft 50% recht op haar. Ondanks dat hij haar voortdurend onderbrengt bij zijn 74 jarige oma. Je kunt er niets aan doe. Vaders zijn vlekkeloos en alles in onze wetgeving. Zogenaamd voor het kind. Ook deze vader had weinig oog en zorg voor dit kind en nog steeds, maar dat doet er niet toe. Halleluja voor de vaders en aanpakken van al die gestoorde borderline moeders.....

      Anoniempje
      25-11-2022
    • Gewacht tot jongste bijna 16 was. Dat zegt denk ik genoeg over hoe vele vrouwen zich niet veilig genoeg voelen om te scheiden. Meestal trouwens vanwege angst geestelijke veiligheid kinderen. Die mishandeling wordt namelijk niet gezien

      Deborah
      26-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Laat het los, en ga voor jezelf leven

      Robert
      18-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Mijn man wil het onderste uit de kan (Verhaal 137)

    We zijn 25 jaar getrouwd en totaal verschillend. Dit geeft al jaren wrijvingen. Een paar maanden geleden ben ik bij een advocaat geweest om de scheiding aan te vragen. Mijn man wilde niet scheiden en ik kwam er tijdens het 1e gesprek achter dat hij het mij erg moeilijk zou gaan maken financieel, dus heb besloten om de aanvraag te stoppen. Hij heeft 2 weken zijn uiterste best gedaan, maar het werkt gewoon niet meer. Ik ga het nu opnieuw in werking zetten, maar ons inkomen is zo verschillend. Ik heb een goedlopend bedrijf met 70 man personeel en dus een leuk inkomen. We hebben een eigen huis met een behoorlijke overwaarde en hij werkt 10 uur p.w, dus bij een scheiding zal hij partneralimentatie vragen, wil dat ik het bedrijf verkoop, want daar heeft hij recht op de helft zegt hij en als ik in het huis wil blijven moet ik de helft vd overwaarde betalen en dat geld heb ik alleen als ik mijn bedrijf zou verkopen. Sfeer in huis is om te snijden en heb volgende week een afspraak met een advocaat en ga hem daarna toch vertellen dat ik nu ga doorzetten. Zou graag eens van gedachten willen wisselen met anderen
    Jeanette
    14-04-2024
    Jeanette 0 Laatste bericht: 14-04-2024
  • Slechte relatie tussen mij en mijn zoon (Verhaal 133)

    Mijn zoon is onlangs 18 jaar geworden. Ik ben ondertussen al 10 jaar gescheiden. Maar hij communiceert niet met mij. Dit doet mij veel pijn. Tegen zijn papa zegt hij meer. De relatie tussen mij en mijn ex loopt niet goed. Mijn zoon is in zijn laatste jaar bezig en gaat volgend jaar waarschijnlijk naar de universiteit. De regeling co - ouderschap is 7- 7. De papa stuurde mij een bericht dat hij deze morgen met hem naar de universiteit geweest is naar een infomoment zonder mij daar eerst van op de hoogte te brengen. Ik heb het gevoel dat mijn zoon enkel nog komt, omdat ik mee bij betaal voor zijn studies en alles. Maar als hij komt is het geen leven met hem verwijten en dergelijks zijn dagelijkse kost. Ik heb al gezegd dat hij bij zijn papa moet gaan wonen. Maar ik weet ook als dit zo gaat zijn dat dit mij ook pijn gaat doen. Ik ben lang met de papa in ruzie geweest over het hoederecht. De papa steekt mijn zoon ook tegen mij op.
    Jessy
    09-03-2024
    Jessy 0 Laatste bericht: 09-03-2024
  • Mijn weg is nog erg lang, loslaten een heel groot woord (Verhaal 41)

    35 jaar getrouwd met narcistische man, 3 dochters waarvan 1 overleden bij geboorte, oudste dochter met pdd-nos. Manipulatie, intimidatie en dreigingen speelde de boven toon in mijn leven met als gevolg dat ik mij steeds meer op de achtergrond begaf en deed wat ik moest doen. De vriendinnen die ik had heeft ie weg getreiterd en ze willen daardoor geen contact meer met mij.
    Meerdere keren is ie vreemd gegaan maar nee hij maakte het absoluut goed en ik grote sukkel geloofde iemand die nooit een belofte nakwam.
    Inmiddels kwam de oudste dochter in de puber tijd en daardoor voor hem erg lastig, met als gevolg regelmatig ruzie met stevig slaan.
    Als ik stond te gillen dat ik de politie ging bellen, huilde mijn dochter dat dat niet mocht want hij mocht de gevangenis niet in.
    Als ik er met hem over sprak, moest ik mijn mond houden en gewoon achter hem staan zoals dat hoorde.
    Ik begon mijn man te zien zoals hij was en de liefde die ik voor hem meende te voelen bekoelde snel en eindelijk zag ik hoe klem hij mij had gezet, een kooi vol slangen daar stond ik midden in samen met de kinderen. Ik was compleet kapot gemaakt en haatte mijzelf daarom want dat kon niet, ik moest vechten voor mij en de kinderen maar wist niet hoe.
    Op het moment dat ik besloot weg te gaan, werd er kanker bij mij geconstateerd. Ik kon niets meer en hij wilde perce dat ik bleef om voor mij te zorgen. Dat zorgen bestond uit morgens om 6 uur naar zijn werk te vertrekken en er S,avonds om half 6 weer in te komen.
    Hij was er nog steeds niet voor ons.
    In die tijd ontdekte ik ook dat hij nu een al 2 jaar durende relatie had.
    Dat was de druppel. Ik moest weg zien te komen. Hoe ziek ik ook was.
    AQ ik moest een woning gaan zoeken want deze woning kon ik niet betalen.
    Ik Mocht nooit meer dan 20 uur werken want ik moest de kinderen en de huishouding onderhouden zoals hij het noemde, dus veel inkomen had ik niet.
    Tijdens mijn ziekte kreeg ik ontslag, contract werd niet verlengd.
    In Pure paniek heb ik de echtscheiding aangevraagd. Hij was zo ontzettend woest waar ik het lef vandaan haalde om weg te gaan.
    Ik ben nog nooit zo bang geweest voor hem.

    Intussen ging hij met zijn vriendin op vakantie en ik kreeg een datum aangezegd wanneer ik uit het huis moest zijn met de kinderen.
    Met gelukkig veel hulp is het gelukt en vonden we een huisje. Klein maar veilig genoeg om bij te komen van alles en nog wat.
    Helaas na een jaar weer kanker maar deze keer ging het snel de goede kant op.
    Met de kinderen gaat het gelukkig goed, therapie heeft wonderen gedaan en ze hebben weer contact met hem. Hij leeft als God in Frankrijk want zijn inmiddels echtgenote bleek voldoende financiën te hebben en zijn bedrijf doet het erg goed. Helaas worden de kinderen gekocht met grote sommen geld. De tijd zal het leren.
    Mijn weg is nog erg lang, loslaten een heel groot woord. Nu na 7 jaar durf ik voorzichtig te zeggen dat ik niet meer bang voor hem ben. Wel probeert hij mij nog steeds onder controle te houden dmv de alimentatie verplichting die na 3 jaar eindelijk begon te lopen.
    Ik zit helaas nog steeds in de wia maar ik wil zo ontzettend graag weer een aantal uur gaan werken en zo mijn leven weer op bouwen. Ben nog steeds huiverig naar andere mensen met mijn contacten door alles wat er gebeurd is. Maar heb wel het vertrouwen dat het me op welke manier gaat lukken, weet alleen nog niet hoe.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 7 Laatste bericht: 16-08-2023
    • Ik vind jou ontzettend sterk! Wat jammer dat je dit allemaal moet meemaken! Ik herken veel van jouw verhaal....en zou ook graag de stap willen zetten om bij mijn man weg te gaan. Veel geluk in je verdere leven!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Ik leef met je mee en heb zelf co ouderschap geweigerd in het belang van onze kinderen 12 en 16 jaar, omdat ze een slechte band met hun vader hebben. Ze willen niet naar hem. Bijna ex ging akkoord met om het weekend zonder tegenstribbeling. Ik deed ook alles. (Zie verhaal 59) Blijf volhouden in het belang van je kinderen. Suc6

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Wat goed dat je de stap hebt gezet. Ik wens jou nog heel veel gelukkige momenten toe zonder hem!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Zo spijtig dat je dit allemaal hebt moeten meemaken en ik snap heel goed hoe moeilijk het is om er uit te stappen, zeker als er kinderen zijn. Ik vind jou een erg moedige vrouw ..en de kinderen zullen uiteindelijk wel inzien hoeveel zorg ze van jou gekregen hebben. Ik wens jou alle geluk toe!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Hallo lieve moeder,
      Met verbazing en herkenning lees ik je geschreven stuk. Enorm dapper en knap dat je voor jezelf en je kinderen hebt gekozen. Mag je trots op zijn. Ik wens je het allerbeste en veel sterkte en gezondheid toe,

      liefs Renate

      Renate
      > 2 jaar geleden
    • Wat een herkenbare dingen zeg! Vooral het narcisme is zo vreselijk!

      Kaatje
      02-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik leef helemaal niet mee, sorry, een slechte leven is niet goed, maar jullie zijn getrouwd, voor slechte en goede tijden. Als jouw man is vreemd gaat (waarom?) Wellicht ik ben ook een narcist, maar vreemd gaan no way, maar weer jij hebt hem gekozen.

      In mijn opinie in Nederland is de situatie goed (zoek hulp, desalniettemin met trouwen je hebt een belofte gemaakt (Religieus of niet)

      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...
  • Niet praten (Verhaal 130)

    Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn man en ik zijn 13 jaar geleden getrouwd 2 weken voor onze zoon werd geboren. Liefde is een groot woord, verliefd ben ik denk ik niet op hem geweest. Hij zegt continu dat hij van me houdt, geen idee waarom. Ik kan hem niet verdragen meer. We maken nooit ruzie, we raken elkaar niet aan. Ik gruwel van een kus op verjaardag en zo. We praten niet , hij vertelt af en toe iets en ik negeer het. Ik wil scheiden maar krijg het niet over mijn lippen . Waarschijnlijk denk ik door hem zo te schofferen dat hij vanzelf weg gaat. Triest nu ik het zo opschrijf, maar het is waar. Door deze situatie ben ik afgestompt van het leven buitenshuis, ik wil niemand meer zien en nergens meer heen. Alleen werken eten en tv kijken in bed. Zolang hij op de bank in de woonkamer tv kijkt blijf ik in bed. Zodra hij naar bed gaat , ga ik naar de woonkamer. En dan loopt er nog een tiener rond in deze situatie. Vindt het heel erg wat we de jongen aandoen met zo 'n huishouden maar weet niet hoe ik eruit kom. Waarom is het zo duur om hulp in te schakelen? Heeft er iemand tips voor mij?
    Lot
    15-02-2024
    Lot 2 Laatste bericht: 03-04-2024
    • Ja ik heb een hele goede tip: jullie zijn beiden voor 50% verantwoordelijk, hij maar jij ook !! Praat daarover
      Denk vervolgens diep na over en sta (eindelijk) voor datgene wat goed is voor jou. Het thema van „verantwoordelijkheid“ zal je niet meer loslaten , maar hem ook niet (hij is zelf verantwoordelijk voor blijven staan en accepteren dat hij geschoffeerd wordt)
      Het zal jullie mogelijk ook dichter bij elkaar kunnen brengen
      Succes
      Meer kan ik er niet van maken (laat het maar binnenkomen!)

      Rita
      23-03-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ga naar een juridisch loket.
      Afhankelijk van je salaris hoef je vaak alleen een eigen bijdrage te betalen.
      Echtscheiding kan binnenkort ook via gemeente is vandaag in commissie familie recht besloten, een mediator kan ook hulp bieden in deze, scheiden kan ook via hem, dat scheelt enorm in de kosten.
      Maar hoe dan ook negeer niet, probeer je te uiten, mijn vrouw praat nu al 7 maanden niet tijdens vechtscheiding en is niet eerlijk, het is niet uit te leggen wat voor pijn dat veroorzaakt bij de ander.
      Of ga met een mediator praten een belletje is vaak genoeg., en gratis.
      Leg het je kind uit, daar deze indien hij het niet gaat begrijpen ook het slachtoffer, in een scheiding zijn er alleen maar slachtoffers.

      Ton.
      03-04-2024
    • Reacties verbergen...
  • Een verloren maar pijnlijke zaak (Verhaal 88)

    15 jaar samen en 10 jaar getrouwd.
    Een heftige aantal jaren Door een geliefde vrouw met gemis van zelf vertrouwen en gewichts issues . Geen eigen liefde kennen en ten alle tijde wel gesteund door dik en dun..

    Alles was matig maar na mijn

    Ons ja woord bleef ik aan haar zijde en ja,woorden en ruzies waren er idd .
    Heftig soms maar sinds de laatste jaren en vooral maanden was alles fout wat ik deed ..goed te goed ..geen gevoel geen emotie.


    En dan door alles uut elkaar gegroeid.
    En toen werd ik achterdochtig want zag haar lachen waar ze ook was maar eenmaal thuis ellende .
    Met mij de kids constant

    Dus dan weer woordenwisseling en ongemak


    En dan was ik zover dat ik moest gaan checken

    X op x geen bewijs maar wel ontkenning en geen kloppend verhaal.

    Ik blijf hier tot op deze dag nog mee lopen ..

    Maar nu zegt ze ..tis over .
    En we gaan scheiden


    Ik brak en was 12 kilo verloren in 4 dagen door verdiet.

    Nu is ze ijskoud terwijl ik dit nooit wilde opgeven .

    Van een vrouw die zo blij waset jouw en je hulp tot een vrouw die enkel zegt .

    De liefde is over..

    Een verloren maar pijnlijke zaak waar ik al verloren had voor ze het een kans wilde geven


    Ubels
    02-03-2023
    Ubels 0 Laatste bericht: 02-03-2023
  • Twijfels (Verhaal 134)

    Sinds vorig jaar april ben ik gescheiden met de vader van mijn 2 zoontjes. Waar ik eerst 100% zeker van mijn zaak was, twijfel ik nu aan alles. Sinds ik weet dat hij een nieuwe vriendin heeft ben ik radeloos. Vragen als: hadden we niet beter ons best moeten doen? Valt onze relatie nog te redden? Het besef dat het echt voorbij is en dat we onze kinderen niet het gezin gaan geven wat we zo graag hadden gewild doet zoveel pijn dat ik even niet weet waar ik het zoeken moet. Herkent iemand deze gevoelens?
    Sandy
    22-03-2024
    Sandy 1 Laatste bericht: 22-03-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Die gevoelens zijn normaal. Het komt mede door het feit dat er nu iemand anders is in zijn leven. Je voelt je vervangen maar eigenlijk is dat niet zo. Jullie zijn uit elkaar en waarschijnlijk voor een goede reden. Als hij nu gelukkig is met een ander, betekent niet dat jullie samen gelukkig zouden zijn. Bedenken waarom je het zo’n goede reden vond om uit elkaar te gaan, je wist het 100% zeker, dat veranderd niet. Wat wel is veranderd is dat hij doorgegaan is met z’n leven.

      Anoniem
      22-03-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik ben nu echt 3 maanden aan het strijden (Verhaal 65)

    We zijn 17 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd.
    Na ons trouwen kregen we 2 jaar later een autistische tweeling, 2 jaar later een dochter met klompvoetjes (dit is gelukkig goed gekomen).
    Nu zijn de jongens 10 jaar en aan het puberen, ons dochtertje is 8 jaar doet het goed onder omstandigheden en is gelukkig een pientere meid.
    Nu op het moment ga ik als vader door een hel, mijn vrouw is vreemdgegaan met een vrouw waar ik ben achtergekomen en heeft nu geen contact meer hiermee.
    Maar mijn vrouw geeft aan dat ik haar tekort ben geschoten in de afgelopen 8 jaar en dat ze me genoeg heeft aangegeven dat ik er wat mee kon doen, sommige dingen kan ik mee inkomen maar ik werk full-time en als ik thuis kom neem ik het stokje over tot aan bed daarbij neem ik de jongens na eten ook mee voor een 2 uurige wandeling.
    Ik heb in dit verhaal mijn vrouw vergeven voor het vreemd gaan maar dit is omgeslagen naar verwijten naar mij toe dat ik haar te kort ben geschoten.
    Ik heb haar verteld dat ik probeerde haar in de jaren te ontzorgen en ik ook mentaal en geestelijk erdoorheen zit, daarbij komt ook dat mijn vrouw niets in het huis doet ook deze taken neem ik op me, voor lief.
    Ik ben nu echt 3 maanden aan het strijden om heer terug te winnen maar zij wil scheiden ook al geef ik aan dat het twn koste gaat van de kinderen en wij onze relatie kunnen redden met therapie.
    Ze is veel bezig met haar uiterlijk en wil veel naar evenementen toe en ik mag niet bemoeien met haar.
    Ik heb haar aangegeven dat ze in een midlife crisis zit hoe ik alles ervaar, en dat hulp zeker goed zal doen.
    Ik ben echt gekleineerd en vernederd en nog geef ik om haar omdat ik weet wat er speelt.
    Ik ben ook echt bang ondanks de co-ouderschap straks dat we de jongens gaan verliezen.
    Vreemd genoeg heb ik nog recent intimiteit gehad na 3 maanden en vroeg haar hoe nu verder?
    En krijg een antwoord ik twijfel aan bepaalde dingen maar geef niet aan wat.
    Wij hebben over 3 weken afspraak met de mediator (na de vakantie met gezin).
    En ik gaf aan bedenk goed wat we nog kunnen redden en wat voor hel we tegemoet gaan als de scheiding doorzet.
    Ik hoop op het beste maar mijn vrouw is in de tussentijd een 1 ling geworden en praat met niemand.
    Dat is moeilijk en ik weet dat als we gescheiden zijn dan zal ze de waarheid en werkelijkheid zien.
    Maar dan is het kwaad al geschiet.
    Maar nu hoe ikner in staat zou ik het nog overwegen het nog een kans te geven omdat ik om alles geef.
    Verwarde vader
    > 2 jaar geleden
    Verwarde vader 1 Laatste bericht: 24-02-2024
  • Mijn man geeft een ander (Verhaal 132)

    Hallo,
    Graag wil ik eventjes mijn verhaal delen mijn vriend en ik waren 14 jaar samen. Een jaar geleden wou hij plots iets voor zichzelf doen namelijk badminton. Daar geeft hij een andere vrouw leren kennen waarmee hij het goed deed. Hij zegt nooit iets meer gehad te hebben maar nu zijn wij 7 maanden uit elkaar en is hij uiteindelijk samen met haar. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan ze hen constant samen iets leuks doen in mijn gedachten. Maar het ergste nu moet zei ook zorgen voor mijn kinderen. Ze bemoedert mijn dochtertje helemaal en ik heb het gevoel dat ik mijn dochter kwijt speel aan haar. Ik weet echt niet hoe ik hier ooit mee om moet gaan. Zijn er mensen die mij tips kunnen geven?
    Kristy
    07-03-2024
    Kristy 3 Laatste bericht: 17-03-2024
    • Beste, Ik begrijp hoe dit voor jou voelt want ik heb dit ook meegemaakt en nog steeds. Ik ben ondertussen al 10 jaar gescheiden maar mijn ex heeft pas 1 jaar daarna iemand anders leren kennen. Mijn dochtertje was 2.5 jaar en mijn zoon 5. Toen mijn dochter naar huis kwam en het zei dat papa heeft iemand anders en ze heeft mij een kusje gegeven was ik kapot van verdriet. Ik ben met mijn ex met een EOT gescheiden. Daarna zijn er nog veel problemen geweest dit over het hoederecht van de kinderen, dus ik heb ondertussen ook een hele weg afgelegd met advocaten etc. Vreselijk wel voor jou dat je zo uit elkaar moet gaan. En dat zorgen voor je kinderen dat gevoel ken ik volledig. Het maakte me in het begin echt onzeker en ik wist met mezelf geen blijf. Maar iedere situatie is anders. En hoe is de regeling met je dochtertje?

      Jessy
      09-03-2024
    • De regeling met mijn dochtertje is hetzelfde als met mijn zoontje om de 14 dagen een weekend bij de papa, maar het doet zo veel pijn om te weten dat in zijn weekend ze samen zitten met haar en dat zei mijn dochter behandelt als haar eigen kind hoe kan ik mij daar in godsnaam ooit bij neerleggen dat zei nu in hun leven zit. De papa spreekt er zelfs al over om samen te gaan wonen met haar dat is echt de hel voor mij ik heb het gevoel dat ik dit echt niet aankan.

      Kristy
      12-03-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Er is denk ik geen andere manier het neer te leggen dan acceptatie Kristy. Ik begon ook met een omgangsregeling en langzaam mijn dochtertje min of meer kwijtgeraakt. Ik wil er zo graag wat aan doen maar haar zien terwijl ze eigenlijk niet wil gaat me wat te ver. Ik zou nog veel meer willen zeggen of er over mailen met iemand maar belangrijker is denk ik samen het er het beste van te maken. En niet teveel papa's nieuwe situatie bespreken tenzij je dochter daar zelf mee komt, en wees dan nog zo neutraal mogelijk.

      Kinderen willen beide ouders niet teleurstellen en een loyaliteitsconflict is zo ontstaan. Mijn dochter zei dat zo mooi toen ze vroeg hoe het vroeger ging en ik haar alle bagger voorlegde. Ze zei: 'Stop maar pap, ik wil graag hetzelfde blijven denken over mama'. Het is dan aan jezelf of je dat respecteert maar als je dochter's belang echt op nummer een staat kun je niet anders. Veel sterkte ermee.

      R
      17-03-2024
    • Reacties verbergen...
  • Verdriet en machteloosheid (Verhaal 125)

    Beste lezers,

    Ik ben een alleenstaande vader van 50, die een jaar geleden plotseling is gescheiden.
    Helaas werd mijn ex vrouw na 19 jaren samen, verliefd op een collega en daardoor werd van haar kant vrijwel meteen een scheiding ingezet.
    Nu een jaar later ben ik nog steeds alleen en vooral eenzaam en zie mijn dochtertje van 7 om het weekend en iedere woensdagmiddag. Vind ik erg weinig, maar werk vormt deze constructie.
    Ik heb erg veel verdriet om het gemis van mijn dochtertje waarvan ik zielsveel hou en doe alles wat in mijn macht is om de relatie met zowel ex maar vooral met mijn dochtertje goed te houden.
    Nu deelde mij ex afgelopen week mee dat zij een andere partner heeft en hem kennis wilt laten maken met mijn dochtertje. Dit was wederom een steek in mijn ziel. Wist dat het er ooit aan zat te komen, maar is en blijft pijnlijk. Natuurlijk hoop ik als vader diep van binnen dat mijn dochtertje gelukkig wordt, maar ben aan de andere kant ontzettend bang haar kwijt te raken.
    Ik ben een vader met een slaapstoornis en dus niet altijd fit. Hierdoor voel het dat ik nu alles in het werk moet stellen om iedere keer als mijn dochtertje bij mij komt, sterk, fit en vooral de leuke vader moet zijn. Kamp met de angst dat mijn ex een happy family wilt gaan vormen en mijn dochtertje daar straks zo leuk vind, dat ze niet meer naar mij wilt komen.
    Het gevolg van deze hele situatie is dat ik het afgelopen jaar verdrietig, knap eenzaam en doelloos door het leven ga.
    Ik zal vast de enige niet zijn die in een soortgelijke situatie zit, heeft meegemaakt en wil dit daarom graag delen op dit platform.
    Ik ben ook online op zoek gegaan naar fysieke praatgroep van vaders met soortgelijke ervaringen, maar kom niet verder dan online forums.
    Wie heeft tips voor mij ?
    Marco
    23-01-2024
    Marco 2 Laatste bericht: 28-02-2024
    • Kan je niet echt helpen! alleen een stukje herkenning.
      Wat ik probeer te onthouden is dat de kwaliteit van tijd samen door brengen beter is dan de kwantiteit. (nou zijn ze meer tijd bij mij dan wat jij beschrijft dus misschien makkelijk gezegd maar ik geloof hier wel in)
      Ik zit momenteel heel laag in mijn energie, Maar samen zijn. Zo kan ik nu genieten van samen film kijken, gamen, spelletje spelen, knutselen en tussen door echt luisteren. De tijd nemen voor je kind.
      Succes en sterkte

      Mandy
      26-01-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hallo,

      Ik zal beginnen met te zeggen dat ik het heel moedig vind om je verhaal te brengen.

      Ik ben zelf gescheiden na 18 jaar huwelijk. Intussen ook al 7 jaar geleden. We hebben twee jongens. Twee jaar geleden begon mij’ ex man ook een nieuwe relatie. Ook ik was in het begin bezorgd dag de jongens misschien liever bij de papa zouden zijn die samen met zijn nieuwe partner heel veel reist met de jongens. Ik had zelf ook een tijdje een relatie maar dat liep uit op een fiasco en ik dacht ook dat dit mijn jongens nog meer naar de papa en zijn partner zou drijven omdat zij samen inderdaad veel organiseren, etentjes, reizen, …

      Uiteindelijk ben ik mama op mijn manier: ik spendeer tijd met de jongens als ze d’er zijn, toon interesse in de school, praat veel met hen, vrienden zijn welkom, … we kijken samen naar een leuke film met popcorn … en nu ik kan hen niet trakteren op een reis naar Cuba, Canada, Kruger Park, maar mijn jongens houden zielsveel van mij, zijn telkens super blij als ze na de vakantie naar me toekomen, genieten van de rust die ze dan weer bij vinden. Ik heb met de stiefmama ook een goeie babbel gehad in het begin. Het is een verstandige, lieve vrouw die weet dat ik de mama ben, die plaats ook niet wil innemen maar die voor mijn jongens wel heel lief en zorgzaam is. Bij de papa is het anders maar de jongens genieten van beide facetten. Zien de papa graag, gaan graag naar de papa en omgekeerd.

      Ik heb nooit geprobeerd hem te evenaren, maar heb op mijn manier zorg gedragen voor hen en de jongens weten beide te waarderen en hebben beide nodig.

      Tuurlijk blijf ik het moeit vinden als ze 1 week op twee bij de papa zijn of twee weken met vakantie zijn, maar dan troost ik mij met de gedachte dat ze de wereld ontdekken, het een prachtige ervaring is en probeer ik die tijd voor mezelf te benutten met sporten, een restaurant met een vriendin, een beetje me-time

      Hopelijk kan het je wat geruststellen

      Christelle
      28-02-2024
    • Reacties verbergen...
  • Uit elkaar (Verhaal 131)

    Mijn man en ik zijn 12.5 jaar bij elkaar en bijna 10 getrouwd (geweest).
    Samen hebben we 2 dochters van 9 en 7.
    Hij heeft mij afgelopen zaterdag uit het niets verteld dat hij uit elkaar wil. Voor mij gevoel ligt mijn hele leven in puin. Er gaat van alles door me heen.
    We hebben samen een koophuis en ik kan hier sowieso niet blijven wonen.
    Ik heb het de kinderen nog niet vertelt, omdat ik eerst zelf alles op een rijtje wil zetten.
    Mijn gevoel gaat alle kanten op. Ondanks dat ik boos en verdrietig ben, wil ik wel proberen op een prettige manier uit elkaar te gaan voor de kinderen.
    Maar hoe gaat dit in zijn werk? Waar moet ik beginnen.
    Ik zoek eigenlijk ook lotgenoten waar ik mee kan praten
    Voor iedereen sterkte!
    Anoniem
    23-02-2024
    Anoniem 1 Laatste bericht: 26-02-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Na bijna 24 jaar getrouwd geweest. En twee kinderen verder.
      Struggelen wij al een paar jaar.
      Hij heeft me in de afgelopen jaren al meerdere keren gezegd dat het niet meer verder kan zo.
      Maar na toch steeds dingen beloven heeft hij me afgelopen Vrijdag gezegd dat het echt over is nu.
      Weet even niet wat ik met dit gevoel aanmoet.
      Iets halen bij de drogist om me enigszins rustiger te voelen. Of het toch maar te laten komen?
      Ik zou ook zeker graag met lotgenoten praten van hoe zij dat doen.

      Anoniem.
      26-02-2024
    • Reacties verbergen...
  • Meer vaders die er nu alleen voor staan? (Verhaal 34)

    Hallo ik ben nu een half jaar gescheiden van de moeder van mijn zoon van 4 jaar ..
    De moeder heeft definitief een punt achter de relatie gezet dit heb ik na een half jaar nog steeds niet kunne verwerken .. ik praat me alleen maar een schuld gevoel en ben zelf super onzeker over alles na deze scheiding …
    Nu aantal dagen geleden heeft ze me verteld dat ze een nieuw iemand heeft leren kenne dit maakt het voor mij nog lastiger ..
    Dag en nacht ben ik bezig met gedachtes over haar en haar nieuwe vriend mijn leven staat gewoon stop. Ik ben alleen maar aan het denken hoe goed we het met zijn drieën hadden kunne hebben als we er gewoon voor gevochten hadden maar ik ben de enige die er voor wou vechten zei helaas niet meer .. En als ik haar nu zie is ze dolgelukkig met haar nieuwe scharrel

    Mensen geven me advies om het naast me neer te leggen ik probeer dit maar het lukt gewoon niet !!!

    Zijn er hier nog meer vaders die er nu alleen voorstaan ?

    Tips zijn altijd Welkom Dankje!!
    Dennis
    > 2 jaar geleden
    Dennis 9 Laatste bericht: 26-02-2024
    • Hallo Dennis,

      het is een hele achtbaan waar je in terechtkomt.

      maar je bent niet alleen er zijn meer vaders die er alleen voorstaan. waar ik er 1 van ben.

      mocht je willen praten dan laat maar weten.

      groet Robert

      Robert
      > 2 jaar geleden
    • Hoi Dennis

      Je bent zeker niet de enig.Bij mij zijn precies dezelfde gevoelens.Boosheid ,onmacht, verdriet.Veel piekeren.Het erniet overheen komen.Etc..Hoe is het numet je?

      Mar
      31-01-2023
    • Ja ik zit er nu midden in. 23 jaar samen met 2 jongens. en haar stiefvader overlijdt ze krijg paniek en angst aanvallen. Nu zet ze er een punt achter ze hou van me zegt ze maar ik bheb dit veroorzaakt veranderd. Maar ze wil niet uit huis en ik nog ook geen andere vriendin zoeken

      Toon
      16-06-2023
    • Dag Dennis

      Ik zit ook in een scheiding en ben meteen naar een psycholoog gegaan die naar me luistert en me goede tips geeft. Hier los je de situatie niet mee op, maar kun je wel alles beter een plaatsje gaan geven. Sterkte!!!

      Patrick
      01-09-2023
    • U tijd is kostbaar laat ze los, ben ook alleenstaande papa me 3 kinderen ook omdat ze iemand van tinder genomen heeft, 11jaar samen, laat ze gwn los u leven gaat vooruit, bij mij ist nu 3 maand, en uzelf verliezen hoeft ni zij blij da je zo iemand da u ni graag ziet kwijt zijt probeeer naar.de slechte.kanten van haar te kijken en ni over u laten lopen.. tleven gaat vooruit, zet u erover maatje

      Hey dennis
      04-12-2023
    • Zelfde mijn vrouw is na 16 jaar wou ze scheiden maar we werkten aan er was hoop toen is ze op vakantie gegaan en is daar vreemd gegaan en nu ben ik opeens alles dat slecht was en wil ze relatie beginnen met de nieuwe persoon en daar naartoe verhuizen. Ik voel je pijn zit midden in terwijl wij nog samen wonen en zij met die gast elke dag belt en appt terwijl wij nog moeten scheiden.... is echt ondraaglijk ik ben begonnen met sporten dst helpt succes!

      Vk
      20-12-2023
    • het verhaal van vk herken ik. Ben vorig jaar officieel gescheiden, nadat ik mijn vrouw voor de tweede keer betrapte dat ze vreemd ging. Ze is meteen uit het huis vertrokken en heeft gekozen voor haar nieuwe vriend. De kinderen wonen bij mij. Uiteindelijk wen je wel aan de situatie en zul je het moeten loslaten. Ik focus me vooral op het belang van de kinderen, ook daar ontloopt ze haar verantwoordelijk. Het is een trieste situatie voor hun. Sporten helpt inderdaad, Succes, sterkte en wijsheid.

      M
      10-01-2024
    • Ik ben geen man, maar het is wel echt zo’n rotsituatie als je een mooi plaatje voor ogen had en het werkt niet. Onthoud dat je haar net zo goed aan de kant had kunnen zetten, maar je bleef voor het grotere doel. Ze zal heus ook eigenaardigheden hebben gehad waar jij je twijfels over had. Mensen zeggen steeds dat het sterk is om weg te lopen uit een ‘toxic’ relatie. Ik geloof daar niet in. Iedereen is wel een beetje ‘toxic’. Ik geloof dat je voor elkaar kiest en als je kinderen hebt, ben je het hun verschuldigd om alles, maar dan ook alles te doen om je relatie te redden. Zij hebben niet gekozen om geboren te worden. Zij verdienen twee ouders die laten zien wat knokken is. Zonder kinderen is uit elkaar gaan een veel makkelijker verhaal. Uiteraard zijn er uitzonderingen als mishandeling e.d waarbij je altijd weg moet gaan. Fysieke veiligheid en daarna emotionele veiligheid zijn de nummer 1 zorgen voor een ouder vind ik

      Anna
      24-02-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • @Anna; Zij hebben niet gekozen om geboren te worden.

      Jij hebt ervoor gekozen om kinderen te krijgen en de kinderen op te brengen in veilig, liefdevol & gelukkig gezin. Als een relatie niet werkt dan kun je proberen om er alles eraan te doen om het te laten werken. Dan maar samen ongelukkig door dobberen? Is dag jou idee achter je doet het voor de kinderen? Kinderen worden te vaak als excuus gebruikt. Kinderen gaan het doorhebben wanneer de relatie van de ouders puur voor hen in stand is gehouden. Je geeft ze een schuldgevoel mee en je voedt ze op te accepteren dat liefdevolle relatie tussen ouders niet belangrijk is! Je vergeet de emotionele welzijn van kinderen, toneel spelen schaadt je kind en uiteindelijk groeien ze niet in een veilig geborgen gezin.

      Anoniem
      26-02-2024
    • Reacties verbergen...
  • Scheiding. (Verhaal 129)

    Ik zal mijn verhaal doen. Want merk dat ik er met niemand kan praten. Wij zijn 11 jaar samen en 6 jaar getrouwd. Wij zijn trouwens 2 vrouwen. Wij hebben 2 kinderen en ik heb de kinderen gebaard. Nu is het al dat we 2 jaar geleden in een scheiding lagen, bij een mediator gelopen en waren bijna klaar geeft mijn ex aan dat ze het niet wil gaan tekenen. Ze vond dat het een wurgcontract is. Zij kon wel dit huis betalen met een 4 uurs contract erbij. Maar goed dat is dus niet doorgegaan en besloten maar weer om het te proberen. Nu zijn we 1.5 jaar verder en zij is verslaafd aan een spel. Zit er miss 20 uur op heeft geen tijd voor ons en besteed er ook nog even veel geld aan. Ik zeg dan waarom besteed je dat niet aan je kinderen? Dus een afspraak gemaakt dat ze voor 130 euro dat spel mocht doen en dan niet meer naar de kroeg. Dat heeft ze dus gekozen, prima zou je denken. Nu de laatste tijd gaat het niet leven langs elkaar heen ik ben 24 uur gaan werken omdat ik er dan meer voor de kinderen kon zijn en dat zij meer rust zou hebben van de kinderen zeg maar. Dus werkte de weekenden niet meer. Maar de weekenden zijn helemaal niet leuk met haar zit op haar telefoon ik doe het huishouden en lig in de avond voor dood op de bank. Oh ja kook ook nog elke avond, rij de kinderen overal naar toe. Als ik vraag om.in de ochtend brood te smeren voor de oudste komt er een diepe zucht. Ik heb niet eens wat voor mijn verjaardag gehad al was het maar een kaart. Haar verjaardag had ik een kadoo en lekker vlees gehaald om te gourmetten met haar ouders. En ik kon het allemaal zelf bedenken. Nu paar dagen geleden heb ik gezegt te willen scheiden, ik Ben niet meer gelukkig, voel mij net een werk vrouw en komt niks uit haar handen. Ben er echt klaar mee. Dus zij geeft ook aan dat het niet meer gaat en we zetten de scheiding door. Ik ben van alles in mijn hoofd bezig hoe we dat gaan oplossen en zij gaat maandag nog even naar de kroeg en komt bezopen thuis. Nu vraag ik net; wat wil jij en hoe wil je regelen zegt ze ik weet niet ik weet het echt niet dus ik zeg ja zo moeilijk is het niet, een mediator of advocaat. We kunnen ook de mediator bellen en miss kan hij wat aan passen, nee zegt ze wil dat niet. Dus met andere woorden kan ik nu dingen gaan regelen omdat zij weer niet mee werkt. Zij wil co ouderschap omdat ze mee wil doen in de financiën en niet om de kinderen. Zij wilt het liefst nog 1 jaar zo zitten, maar ik wil verder met mijn leven en mijn kindjes. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Ik ben radeloos. Ik wil het netjes oplossen voor de kinderen. Maar nu moet ik dus weer een mediator inschakelen met toevoeging om daar weer hele verhaal te doen en als we dan moeten tekenen dat ze weer afzegt. Ik wil verder met mijn leven. En nu gaat ze zo haar best doen om mij in twijfel te trekken maar dan gaat het 3 maanden goed en gaan we weer. Ben ten einde raad. Iemand die een oplossing weet?
    Sunshine
    07-02-2024
    Sunshine 0 Laatste bericht: 07-02-2024
  • Mijn man wil scheiden (Verhaal 124)

    Hoi allemaal, ook ik wil hier graag mijn hart luchten.

    Ik ben 13 jaar getrouwd, en we hebben een huwelijk die zeker niet 100% perfect is! Mijn man is jaren geleden vreemd gegaan, en ondanks dit wilde ik alles nog een kans geven. Ook omdat er kinderen in het spel zijn. Twee jonge (bijna) tieners…. In januari was zijn omslagpunt, na een discussie gooide hij het woord scheiden eruit. Dit was eerder wel eens genoemd, maar toch kwamen we er er steeds weer goed uit. Wat een verdriet en teleurstelling dat hij nu aangeeft echt te willen schreiden. Ik voel woede en frustratie, heb zoveel voor hem over gehad! En regelmatig mijn eigen geluk opzij gezet voor de geluk van ons gezin. Maar nu is het over, ons gezin wordt uit elkaar gerukt.

    We hebben het de kinderen nog niet verteld (hoe doe je dat?). We zijn eerst aan het oriënteren wat de mogelijkheden zijn en hoe scheiden precies gaat.

    Voel me afgedankt, verdrietig en even niks meer waard. Alles voor niets geweest de laatste jaren. Ellende. Hopelijk wordt ik ooit weer gelukkig, samen met mijn twee kinderen…. Op dit moment zie ik enkel een diep zwart dal.
    Ikke
    17-01-2024
    Ikke 0 Laatste bericht: 17-01-2024
  • Instanties helpen niet omdat hij geen gezaghebbende ouder is (Verhaal 114)

    Beste lezer,

    Ik heb hulp nodig voor de kinderen bij de omgangsregeling met hun vader. Het gaat nu 2,5 jaar lang al niet goed met hun vader. Het gaat om twee jongens, K(9) en I(4)

    We hebben een half jaar lang hulp gekregen van de opvoedpoli om de omgangsregeling met hun vader te verbeteren. Dit is afgelopen april afgerond. Aan het einde van dit traject was de uitkomst dat er opvoedondersteuning bij hem thuis gewenst is. Omdat hij hier niet aan wil meewerken en geen gezag heeft, kon dit niet gestart worden.

    De kinderen gaan het afgelopen half jaar op vrijdagmiddag naar hun vader, en ik haal de kinderen op zaterdag na het eten weer op. Het afgelopen half jaar is de langste periode van stabiliteit in de omgangsregeling. In de tijd hiervoor is de omgangsregeling vaak veranderd omdat er geen goede afspraken te maken waren en omdat mijn ex zelf aangaf de verzorging van de kinderen niet aan te kunnen. Ook is de omgang meerdere malen gestopt vanwege drank, drugs en agressief gedrag naar mij toe.
    Maar nu ging het dus een tijdje redelijk, al gaat het niet echt goed...
    De kinderen vertellen vaak dat papa overdag slaapt. Ze vertellen ook vaak dat er weinig of geen eten in huis is. Ze slapen niet in hun eigen bed omdat hun kamer te donker is. Ze komen vaak ongewassen thuis. De kinderen vertellen dat papa's bed erg stinkt.
    Vaak hebben de kinderen nog honger als ze thuiskomen.

    I zegt regelmatig dat ik heel vaak boos ben en dat papa nooit boos is. Dat papa alleen maar verdrietig is omdat ik niet meer samen wil zijn met z'n allen. Dat papa wel heel graag bij mama wil zijn en dat hij heel zielig is omdat hij nu altijd helemaal alleen is. Hij begint steeds vaker woede aanvallen te krijgen omdat hij iets (niet) wil en van papa mag dat dan wel. Hij is echt woest op mij op die momenten.
    Ook heeft hij zindelijkheidsproblemen. Hij plast ongeveer 5x per dag in z'n broek en poept ongeveer 1x per week in z'n broek. Hiervoor krijgt hij medicijnen en zijn we onder controle bij de kinderarts. De situatie verbeterd echter nog niet echt.

    K begint zich steeds meer tegen zijn vader te keren tegenover mij. Papa let nooit op ons, papa is dom want hij verkoopt al mijn spullen en heeft mijn spaargeld opgemaakt. (dit klopt ook)
    Ik vind het niet leuk dat papa alleen maar op de bank slaapt en dat wij nooit iets doen. We mogen zelfs niet in de tuin spelen en moeten de hele dag alleen maar films kijken. Hij vertelde dat papa heel vaak boos en chagrijnig is. Dat hij veel vloekt en scheld en dat hij dat heel erg vervelend vind.
    Ondertussen is hij wel loyaal naar z'n vader en kijkt hij uit naar de momenten dat de kinderen weer daarheen gaan. Hij komt hierdoor steeds meer in conflict met zichzelf lijkt het.

    Als ik daar ben om de kinderen op te halen, doet mijn ex over het algemeen overdreven aardig en lief. Hij is handdtastelijk tot ik er wat van zeg. Hij maakt toespelingen op dat het beter is dat we weer samen zijn, zodat de kinderen horen dat hij leuk en lief is en ik niet.

    Mijn ex heeft in het verleden een drugs en alcoholprobleem gehad. Ik heb zelf niet het idee dat dit nu beter gaat maar ik kan dit niet bewijzen. Het lijkt alsof hij niet drinkt als de kinderen daar zijn. maar als ze vertellen dat papa overdag slaapt en 's nachts wakker is, denk ik toch dat er drugs en alcohol in het spel zijn.
    Hij heeft geen rijbewijs meer omdat deze is ingenomen vanwege rijden met drank op. Hij heeft hiervoor ook twee weken in de gevangenis gezeten (denk ik, hij verteld nooit de volledige waarheid). Dat was afgelopen februari.


    Vanaf september worden de berichten van de kinderen als ze daar geweest zijn weer steeds minder goed. Maar niets wat de acute veiligheid van de kinderen in het geding brengt, zoals instanties het zeggen...


    21 oktober.

    Zoals wel vaker krijg ik op een verjaardag vanalles te horen over mijn ex.
    Hij heeft nieuwe vriendin die veel drugs gebruikt.
    Hij is heel vaak dronken in de stad.
    Die ene, die zoveel gebruikt, die zit daar ook regelmatig nu.
    Het ene oor in, het andere oor uit.... als hij er maar voor de kinderen is....

    Ik heb hem vrijdagochtend gebeld over de spullen en medicijnen van I. Hij werd duidelijk wakker van dat ik hem belde. Werkt hij dan niet meer??

    Hij doet de afgelopen 2 weken heel erg kortaf tegen me. Geeft niet, lekker rustig. Waarschijnlijk omdat ik het LBIO heb ingeschakeld voor de achterstallige allimentatie.
    Toen ik vrijdagavond langskwam om I's medicijnen te brengen, duwde hij me nog net niet de deur uit.

    De kinderen gaan dus met een niet zo heel fijn gevoel voor mij naar hun vader op vrijdag. Gelukkig is het maar voor één nachtje. Het valt vast wel mee, houd ik mezelf voor....

    Zaterdag haal ik de kinderen op. Hij doet nog steeds heel kortaf en hij ziet er slecht uit. Alsof hij amper geslapen heeft.

    Als we naar huis rijden begint K meteen erover dat het niet zo leuk was.
    Ze mochten niet naar buiten. Hij kreeg papa een paar keer bijna niet wakker. Ook niet toen jani gepoept had en hulp nodig had met billen vegen.
    Ik vraag of ze wel optijd naar bed gingen.
    K: Papa niet, hij had op de bank geslapen en er was ook iemand blijven logeren. Iemand die we niet kenden. Ik ging smorgens naar beneden en toen ik het zag ben ik meteen weer naar boven gegaan. Ik zei tegen i dat hij niet naar beneden moest gaan.
    Ik: En waar hadden jullie geslapen?
    K: In papa's bed, die stinkt wel. Maar bij ons eigen bed hebben we geen lampje dus daar durft i niet te slapen en hij durft ook niet alleen te slapen. Dus dan slaap ik maar bij hem.
    Ik: waren jullie wel naar voetbal gegaan?
    K: ja dat wel, maar ik had niets gegeten voor voetbal. Alleen een snoepje.
    En na voetbal?
    Alleen een tosti en later meloen. We hebben geen avondeten gegeten.

    i vertelt dat hij z'n drankje maar 1 keer had gekregen bij papa. Hij moet die medicijnen 3x daags...


    Over deze dingen heb ik veilig thuis gebeld en om advies gevraagd. Ze kunnen helaas niets voor me doen omdat vader geen gezag heeft. De keuze om de kinderen naar hun vader te laten gaan is aan mij. Het mijn plicht en mij verantwoordelijkheid om de kinderen veilig te houden.

    Wat moet ik nu doen? Als ik de omgang stop, verwijten de kinderen mij dit. En erger nog, K weet dan dat het komt door wat hij verteld en dan wordt het voor hem lastiger gemaakt om eerlijk te zijn naar mij toe.
    Overleg met mijn ex gaat heel moeizaam omdat hij zoveel liegt en verdraait.
    In mijn omgeving is ondertussen iedereen boos op hem behalve zijn moeder.
    Zijn familie wil er niet tussenin staan en dus zeker niet bemiddelen.
    Instanties helpen niet omdat hij geen gezaghebbende ouder is.
    Exner
    29-10-2023
    Exner 4 Laatste bericht: 09-12-2023
    • Waarom ben jij met hem getrouwd en waar is slechte en goede tijden. Jij moppert veel, maar keus is gemaakt

      Christof
      06-12-2023
    • Simpel, is makkelijk voor zelfdoding voor jouw man. Voor de rest dedicatie is bekangrijk, Je bent getrouwd (voor leven), echter als de man is dood (met financiele plussen?)

      Wij hebben veel geld en als ik dood ben echt goed voor mijn vrouw. Conclusie is eenvoudig, echer man is wellicht niet allignment.

      Christof
      06-12-2023
    • En hier ook Christof, keuze maak je maar daarmee betekent het niet dat je daaraan zit voor de rest van je leven. Je bekijkt het te zwart /wit. Wij zijn geen gewoonte dieren, we ontwikkelen ons, verwachten meer van elkaar en soms voldoet die ene partner niet meer aan onze eigen ontwikkeling en verwachting. Je moet niet aan een dooie paard willen trekken. Het houdt soms op en dat is niet erg. Iedereen maakt dan een kans op een betere toekomst!

      Luna
      06-12-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Misschien er bij blijven als er contact is tussen de kinderen en hun vader? En dan dus alleen overdag?
      Ik denk niet dat ik mijn kinderen in zo'n situatie zou durven achterlaten.

      Anoniem
      09-12-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ik vind de uitkomst van mijn scheiding zo oneerlijk (Verhaal 99)

    Ik vind de uitkomst van mijn scheiding zo oneerlijk. Uit die machteloosheid kan ik er makkelijk boos om worden.
    We hadden het heel ouderwets ingericht: Zij thuis met de kinderen, ik werken. We deden beiden waar we behoorlijk goed in waren en het ging erg voor de wind. Maar je groeit wel uit elkaar.
    Haar bloed zweet en tranen zit in de kinderen, familie en de sociale contacten. Dat gaat het meeste naar haar.
    En mijn bloed zweet en tranen zit in het huis, pensioen en overige bezittingen. Dus dat dan het meeste naar mij? Zo werkt dat dus niet. Ik moet wel alles delen, en haar nog gaan ondersteunen ook.
    Als je ziet dat 70% van de scheidingen wordt aangevraagd door vrouwen, dan is het wel een beetje doorgeslagen. Want dat hoge percentage wordt mogelijk gemaakt door mannen die flink benadeeld worden. De campings in dit land zitten vol met gescheiden mannen, niet met gescheiden vrouwen.
    Willem
    05-07-2023
    Willem 3 Laatste bericht: 23-01-2024
    • Ik herken je probleem. Ik zit er ook mee. Financiele problemen en bijkomend alcoholisme.. Niet opgeven

      Kathy
      22-07-2023
    • behoorlijk egoïstisch.

      heb je er ooit aan gedacht dat je vrouw het medemogelijk heeft gemaakt zodat jij kon werken?

      dat je huis gepoetst was , je kinderen verzorgd.

      ouder ben je 24/7 en na een werkdag zit de plicht er voor de meeste mannen op in hun hoofd.

      weet je ga lekker co ouderschap aan .. ga jij de helft minder werken en je ex vrouw ook een helft erbij.. kan ze naast de zorg voor de kinderen zelf wat opbouwen en eindelijk genieten van 50% meer vrije tijd dan met jou... en jij succes met een halve baan en de zorg voor je kinderen en de helft minder vrije tijd dikke doei

      Anoniem
      23-01-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Op het moment dat je ergens voor kiest moet je later geen spijt hebben of klagen..Dan had je het anders moeten doen.ook ik heb thuis voor de kids gezorgd en maar een matig baantje genomen zodat mijn ex(lig nu in de scheiding)weer een studie van 5 jaar kon gaan doen.mAlles voor de toekomst..nu moet hij ook alles met mij gaan delen dat is een keuze geweest van ons samen..

      Sab
      23-01-2024
    • Reacties verbergen...
  • Mijn jeugdliefde veranderde in een depressieve man (Verhaal 120)

    Mijn jeugdliefde veranderde na overlijden van ouders in een depressieve man die verslaafd raakte aan coke. Jarenlang geprobeerd hulp te bieden en mijzelf weggecijferd voor de kinderen. De Verslaving werd ontkend en na een scheiding bleven we latten. Ondertussen merkte ik dat ik vol overwerkt trauma's zat. Mijn voorliegen bedriegen afspraken niet nakomen. Noem maar op. Nu heb je hulp gezocht na jaren en krabbel je op. Ik ben blij voor de kinderen maar mijn nare herinneringen blijven opkomen. Je verstand weet wat je moet doen. Maar het hart besluit anders. Diep in mijn hart weet ik dat ik je los moet laten want dat is beter voor ons allemaal.. Alleen lukt me dit niet en accepteer ik alle tekortkomingen tenkoste van mij.
    Saartje
    11-12-2023
    Saartje 1 Laatste bericht: 21-01-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoi Saartje,

      Het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees. Zit hier met tranen in mn ogen, omdat ik weet dat ik ook los moet laten. Vind het alleen zo ontzettend moeilijk! Heel veel sterkte!

      S
      21-01-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik kom niet over dit intense verdriet heen (Verhaal 122)

    Lieve mensen,
    Ik wil graag een verhaal met jullie delen. 22 jaar terug ben ik na 17 jaar (waarvan 10 jaar getrouwd) gescheiden van mijn man. Hij wilde van mij scheiden. We hadden 2 kinderen van 7 en 5 jaar. Hij ging er van door met mijn beste vriendin. We hadden een huis gekocht wat verkocht moest worden. Destijds kon je als gescheiden vrouw met minderjarige kinderen een urgentie krijgen voor een huurwoning. Deze kreeg ik dan ook.
    21 jaar geleden leerde ik mijn nieuwe partner K kennen. Hij was 4.5 jaar jonger dan ik maar we hadden een hele fijne klik. Zo zachtjes aan groeiden we naar elkaar toe en werd ik stapel op hem. In het begin zette hij mij op een voetstuk waar ik niet hoorde. Daar kon ik slecht tegen.
    Met deze man heb ik 21 jaar gedeeld. Mijn kinderen werden ONZE kinderen. We hadden het heel fijn samen. We konden goed praten maar ook lachen samen. Er is in deze jaren erg veel gebeurd. Zo heb ik jaren mijn zus en haar kinderen verzorgd/gesteund. Mijn zus was suïcidaal en heeft vele pogingen gedaan. Dan ving ik haar hond en haar kinderen op. Daarna overleed de vader van K. Daarna overleed mijn vader, net Daarna kreeg mijn moeder longkanker. Daarna pleegde mijn schoonzus zelfmoord en liet mijn broer achter met zoveel schulden dat hij failliet was (alles kwijt en niemand wist er van, inclussief mijn broer). Hierna overleed mijn moeder. Als laatste kreeg mijn broer een herseninfarct waardoor hij huis en haard moest verlaten om begeleid te gaan wonen. Ik besef mij nu dat ik in zoveel verdriet heb geleefd dat ik niet goed voor mezelf maar ook niet goed voor onze relatie ben geweest. Er was altijd verdriet in mij, ik zat zo strak in mijn hoofd dat ik vergat plezier te hebben voor mezelf maar ook voor mijn grote liefde K. Vele malen met mijn partner gesproken of ik wel genoeg voor hem was. Kreeg hij wel genoeg liefde van mij omdat hij er altijd voor mij moest zijn. K verzekerde mij er altijd van dat hij mij nooit zou verlaten en dat ik de enige vrouw voor hem was. Zo verklaarde hij mij altijd de liefde en werd een lijfspreuk "ik gooi alle jaren die wij hebben niet zomaar weg Cis. Het komt goed, het wordt wel beter". Op dat antwoord, welke ik heel vaak gehoord heb, vertrouwde ik klakkeloos.
    Op 4 dec j.l. heb ik uit hem getrokken dat hij verliefd is geworden op een ander. Op zijn werk notabene. Hij werkt in de bouw en de vrouw waar hij gevoelens voor heft gekregen werkt daar op kantoor. Ze zagen elkaar, gingen in pauzes wandelen en veelvuldig appen. Hij kiest voor haar. Als reden geeft hij nu op dat er teveel ellende is geweest aan mijn kant en dat hij niet meer ziet hoe dat beter kan worden tussen ons.
    Ik ben kapot van verdriet. Ik heb echt een gebroken hart. Ben in 3 weken tijd 10 kilo afgevallen. Hij wil niet voor ons vechten en omdat ik een vechter ben kan ik het niet verkroppen dat hij niet voor ons wil vechten.
    Ik heb zoveel op internet fileren maar ik kom niet over dit intense verdriet heen. Ik hou van hem maar heb het gevoel dat hij al lang geleden afscheid van mij genomen heeft zonder het ooit met mij te bespreken, onze problemen onder de loep te nemen, te knokken.
    Ik had hoop dat hij uiteindelijk bij mij terug zal komen maar die hoop zakt met de minuut meer weg. Hij kent haar nog niet goed. Zij heeft ook problemen, is bij haar man weg al voor K verliefd op haar werd. Hij zegt dat hij nog niet echt weet wat hij wil in de toekomst met haar. Ook zegt hij dat hij wellicht de grootste fout ooit maakt maar dat hij daar dan zelf achter moet komen.

    Oh mijn god, met alles wat ik mee heb moeten maken is dit mijn grootste verdriet ooit. Ik heb het gevoeld maar werd juist kattiger tegen hem omdat ik mn vinger er niet op kon leggen.

    Hoe kom ik hier ooit doorheen. We hebben ern prachtig huis. Ik mocht zelfs nog een nieuwe bank aanschaffen van hem.

    Iemand die in eenzelfde situatie zit?
    Cis
    02-01-2024
    Cis 4 Laatste bericht: 08-01-2024
    • Ik leef heel erg met je mee en wens je alle sterkte toe. Ook ik heb sinds een jaar ongeveer intens verdriet doof een scheiding. Voor de tweede keer op rij in mijn leven werd ik verlaten na 14 jaar te zijn samen geweest. Telkens hadden ze snel een nieuwe relatie. Ik kan het maar niet vatten dat de man waarmee ik recent samen was dat ook hij mij verlaten heeft. Hij beloofde me dat hij mij nooit zou verlaten. Ik kon hem vertrouwen en hij zou me altijd steunen en er altijd voor mij zijn. De realiteit werd het tegenovergestelde. Hij heeft me laten vallen als een baksteen. Ik herken hem niet meer in zijn houding naar mij toe. Na ons conflict vorig jaar wiilde hij niet meertegen me praten. Nooit heb ik afsluiting gekregen. Enkel de boodschap dat hij niks meer met mij wilde te maken hebben. Ik was in shock..Midden vorig jaar liet hij weten iemand anders te hebben waarmee het klikt. Hij woont al samen met haar. Ik voel me zo verdrietig en kan het maar niet vatten. Ik zie ook geen manier om eruit te geraken. De slag komt voor mij extra hard aan omdat ik voor de tweede keer zoiets meemaak. Ook ik mocht in het najaar 2022 nog een nieuwe bank kopen van hem. Hoe bizar.

      ilsp
      07-01-2024
    • Ik leef heel erg met je mee en wens je alle sterkte toe. Ook ik heb sinds een jaar ongeveer intens verdriet doof een scheiding. Voor de tweede keer op rij in mijn leven werd ik verlaten na 14 jaar te zijn samen geweest. Telkens hadden ze snel een nieuwe relatie. Ik kan het maar niet vatten dat de man waarmee ik recent samen was dat ook hij mij verlaten heeft. Hij beloofde me dat hij mij nooit zou verlaten. Ik kon hem vertrouwen en hij zou me altijd steunen en er altijd voor mij zijn. De realiteit werd het tegenovergestelde. Hij heeft me laten vallen als een baksteen. Ik herken hem niet meer in zijn houding naar mij toe. Na ons conflict vorig jaar wiilde hij niet meertegen me praten. Nooit heb ik afsluiting gekregen. Enkel de boodschap dat hij niks meer met mij wilde te maken hebben. Ik was in shock..Midden vorig jaar liet hij weten iemand anders te hebben waarmee het klikt. Hij woont al samen met haar. Ik voel me zo verdrietig en kan het maar niet vatten. Ik zie ook geen manier om eruit te geraken. De slag komt voor mij extra hard aan omdat ik voor de tweede keer zoiets meemaak. Ook ik mocht in het najaar 2022 nog een nieuwe bank kopen van hem. Hoe bizar.

      ilsp
      07-01-2024
    • Ik leef heel erg met je mee en wens je alle sterkte toe. Ook ik heb sinds een jaar ongeveer intens verdriet doof een scheiding. Voor de tweede keer op rij in mijn leven werd ik verlaten na 14 jaar te zijn samen geweest. Telkens hadden ze snel een nieuwe relatie. Ik kan het maar niet vatten dat de man waarmee ik recent samen was dat ook hij mij verlaten heeft. Hij beloofde me dat hij mij nooit zou verlaten. Ik kon hem vertrouwen en hij zou me altijd steunen en er altijd voor mij zijn. De realiteit werd het tegenovergestelde. Hij heeft me laten vallen als een baksteen. Ik herken hem niet meer in zijn houding naar mij toe. Na ons conflict vorig jaar wiilde hij niet meertegen me praten. Nooit heb ik afsluiting gekregen. Enkel de boodschap dat hij niks meer met mij wilde te maken hebben. Ik was in shock..Midden vorig jaar liet hij weten iemand anders te hebben waarmee het klikt. Hij woont al samen met haar. Ik voel me zo verdrietig en kan het maar niet vatten. Ik zie ook geen manier om eruit te geraken. De slag komt voor mij extra hard aan omdat ik voor de tweede keer zoiets meemaak. Ook ik mocht in het najaar 2022 nog een nieuwe bank kopen van hem. Hoe bizar.

      ilsp
      08-01-2024
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik leef heel erg met je mee en wens je alle sterkte toe. Ook ik heb sinds een jaar ongeveer intens verdriet doof een scheiding. Voor de tweede keer op rij in mijn leven werd ik verlaten na 14 jaar te zijn samen geweest. Telkens hadden ze snel een nieuwe relatie. Ik kan het maar niet vatten dat de man waarmee ik recent samen was dat ook hij mij verlaten heeft. Hij beloofde me dat hij mij nooit zou verlaten. Ik kon hem vertrouwen en hij zou me altijd steunen en er altijd voor mij zijn. De realiteit werd het tegenovergestelde. Hij heeft me laten vallen als een baksteen. Ik herken hem niet meer in zijn houding naar mij toe. Na ons conflict vorig jaar wiilde hij niet meertegen me praten. Nooit heb ik afsluiting gekregen. Enkel de boodschap dat hij niks meer met mij wilde te maken hebben. Ik was in shock..Midden vorig jaar liet hij weten iemand anders te hebben waarmee het klikt. Hij woont al samen met haar. Ik voel me zo verdrietig en kan het maar niet vatten. Ik zie ook geen manier om eruit te geraken. De slag komt voor mij extra hard aan omdat ik voor de tweede keer zoiets meemaak. Ook ik mocht in het najaar 2022 nog een nieuwe bank kopen van hem. Hoe bizar.

      ilsp
      08-01-2024
    • Reacties verbergen...
  • Ik zou graag willen scheiden (Verhaal 106)

    Ik zou graag willen scheiden op een goede manier maar mijn man wil niet van scheiden weten. We kennen elkaar 20 jaar met de nodige ups en downs. We hebben 2 kinderen die achter een scheiding staan want zonder mijn man in huis is het veel rustiger. Mijn man beweert echter altijd dat hij kan veranderen maar tot nu toe kwam altijd alles bij mij terecht. We zijn een tijdje uit elkaar geweest en dat was een zalige tijd maar nu wil hij terug een gezin vormen want we zijn nog niet officieel gescheiden. Hij wil het terug proberen. Ik voel me hier erg onzeker over en heb schrik dat hij terug alle aandacht zal opeisen
    Waarom moet hij zo verdomd moeilijk doen, ik heb al eens gehoopt dat hij iemand anders zou leren kennen en minder afhankelijk zou zijn van mij. Ik wil een goede verstandhouding blijven hebben omwille van de kinderen maar eigenlijk wil ik dat hij verder zijn eigen leven leidt.
    Ann
    16-08-2023
    Ann 0 Laatste bericht: 16-08-2023
  • Je bent nooit te oud om te scheiden (Verhaal 37)

    Na een lange tweede relatie van 25 jaar heb ik besloten om er een punt achter te zetten.
    Ik ben 68 jaar en besluit eindelijk voor mijzelf te kiezen. Voor het eerst van mijn leven durf ik voor mijzelf te gaan. Maar het gaat met veel ups en downs gepaard. Ik heb geen huis en woon nog samen met mijn ex. Ik vind het een hele nare situatie. We praten haast niet met elkaar, maar komen elkaar een paar keer per dag tegen.
    Ik heb het financieel altijd goed gehad, maar ook dat zal een stukje minder worden.
    De hoofdreden van mijn keuze is dat mijn ex man driftig is. Het gebeurd altijd op een voor mij onverwacht moment. De keren dat hij driftig werd staan in mijn geheugen gegrift.
    Ik begon mij steeds meer in te houden en aan te passen en voelde een lichte angst voor hem.
    Ik dacht ik moet op tijd weggaan voordat ik de energie niet meer op kan brengen.
    Ook was ik niet overtuigd dat de situatie beter zou worden.
    Ik voelde mij regelmatig ongelukkig en toch ook
    wel een beetje onderdrukt door hem. Ik heb nooit echt van zijn karakter gehouden en voel ook een grote aversie tegen hem.

    Nu probeer ik vooral positief te blijven en mij te focussen op een eigen woonruimte.
    Het valt niet mee, maar desondanks blijf ik achter mijn keuze staan .
    Ik hoop dat ik een beetje een voorbeeld kan zijn voor mensen die nu in een ongelukkige relatie zitten.
    Je bent nooit te oud om te scheiden en er weer wat van te maken.


    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 3 Laatste bericht: 21-04-2023
    • Ik hoop dat je intussen een woonst hebt gevonden en gelukkig bent. Ik heb ook een driftige man en ik haat hem erom. Niemand verdient die driftbuien om de stomste dingen. Scheiden is voor hem geen optie. Ik ben blij dat het jou wel is gelukt om weg te gaan ...ik bid elke dag tot God dat mijn man niet meer thuis komt verliefd wordt op een ander, of wat dan ook.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn,40 jr getrouwd,kon er niet meer tegen en veel problemen ik ben 67.zou graag contact op willen nemen met je.ervaringen uitwisselen?

      Jj
      04-02-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Hoi! Ik ben na 26j huwelijk (tweede huwelijk dan nog wel) weeral gescheiden. Heb een piepkleine belachelijke dure flat maar ben erg eenzaam, sukkel ook met chronische ziektes. Nou wil mijn ex me terug. Al was het maar als huisgenoot...ik weet het niet meer! Heb nog de middelen, noch de moed om nu nog met meer problemen te moeten dealen...ben slechts 58 maar opgebrand en onlangs mijn lieve moeder verloren. Ik weet het echt niet meer! Ben teneinde raad... wie praat met mij?

      Is het het nog waard om te scheiden?
      21-04-2023
    • Reacties verbergen...
  • "Heb je een ander?" vroeg ik. Hij antwoordde bevestigend. (Verhaal 61)

    Het is nu 6,5 maand geleden dat het hoge woord eruit kwam bij mijn ex man. Op de avond van de negende verjaardag van onze jongste zoon. De dagen ervoor was hij stil, moe, misselijk.. Ik wist dat hij niet lekker in zijn vel zat, al een hele poos niet. De lichamelijke klachten die hij nu al een paar dagen aangaf en zijn teruggetrokken houding waren niet nieuw. Komt en gaat bij hem en eerlijk gezegd was dit precies één van mijn grootste irritaties in ons huwelijk. Ik kon er slecht tegen dat hij in mijn ogen zo snel bij de pakken neerzat en dacht regelmatig stiekem: "Kom op man, schouders eronder en door!." Dit straalde ik op den duur ook uit naar hem. Ik kon nog weinig respect opbrengen en profileerde mezelf steeds meer als iemand die wél voor haar doelen in het leven vocht. Ik was sterk. Ik had mijn leven op orde. Ik was precies daar waar ik wilde zijn. Waar bleef hij dan?

    Maar deze keer bleek ikzelf hetgeen dat hem dwarszat. Die avond, onze kinderen lagen net op bed, ging hij tegenover me zitten en zei met tranen in zijn ogen dat hij me wat moest vertellen. Hij sprak de woorden dat hij niet meer gelukkig was in onze relatie en daarna was het stil. Ik weet nog dat ik mijn hoofd vasthield en alleen herhaaldelijk kon stamelen: "Dit gebeurt niet echt. Dit gebeurt niet echt." om daarna te gaan huilen. Ik zei dat ik me ook niet gelukkig voelde met hoe het ging tussen ons. Dat we dan toch hulp konden zoeken. Dit wilde hij niet meer. We zijn in totaal veertien jaar getrouwd geweest (zeventien jaar samen) en hebben zeven jaar geleden al een periode relatietherapie gehad. Hierna ging het beter, maar helemaal goed is het nooit meer geworden. Dat weet ik zelf ook. We gingen min of meer langs elkaar heen leven. Gunden elkaar alle ruimte om er eigen hobby's, bezigheden, vrienden op na te houden en deden steeds minder samen. In alle eerlijkheid had ik al jaren gedachtes over uit elkaar gaan, maar ik had die stap nooit durven maken. Telkens weer bedacht ik mij: "Nee, ik kies ervoor om bij elkaar te blijven. Dit is wat we elkaar beloofd hebben toen we trouwden" Ik vond dat dapper van mezelf. Ik was een vechter. Achteraf gezien was het ook pure angst. Ik hield me vast aan de momenten dat we het leuk hadden samen en sloot mijn ogen krampachtig voor wat er al lang niet meer was. En hij deed waarschijnlijk al jarenlang hetzelfde.

    Maar nu dus niet meer. "Heb je een ander?" vroeg ik. Hij antwoordde bevestigend. Eerst met daarbij de woorden dat het één niet met het ander te maken zou hebben. Hij had die ander pas heel kort geleden leren kennen. Een paar weken pas en 'maar' één keer aan de verliefdheid toegegeven. Die ene keer was een paar dagen terug en sindsdien dus de misselijkheid, omdat hij wist dat hij het op moest biechten en ons huwelijk wilde beeindigen. Hij had het net kunnen opbrengen om tot na de verjaardag van onze zoon te wachten. Ik ben boos geworden en heb hem voor de voeten gegooid dat één keer ook bedrog is. Ook als je het daarna meteen vertelt. Ik kon niks met uitspraken als dat het hem overkomen zou zijn. Gevoelens overkomen je, wat je hier vervolgens mee doet daar kies je voor. En ergens in dit gesprek overkwam me ook de opluchting. Want dat het ergens moest stoppen tussen ons, dat we beide beter verdienden, dat wist ik ook. Maar met de opluchting meteen ook de angst. "Laat me niet alleen. Zeg dat je er wel voor me blijft als ik je nodig heb." Diepe angst om het alleen niet te redden.

    Ik ben die avond een paar uur naar een vriendin gegaan. Heb uitgehuild en me laten troosten. Daarna terug naar huis en hier nog even samen gepraat en geknuffeld. En toen slapen. Veel wakker geweest die nacht en overdonderd door wat stress met je lichaam uithaalt. Zoveel had ik in tijden niet gevoeld. Een dikke week hebben we de kinderen niks verteld. Vastbesloten om dit goed aan te pakken en pas met hen te praten als we een verhaal voor ze hadden waar ze iets mee konden. Eerst onze eigen waarheid helder hebben. Eerst weten wanneer we niet meer samen in één huis zouden wonen.
    Na die week hebben we de jongens verteld hoe het zat. 'Papa en mama houden van elkaar, maar niet meer genoeg om samen in hetzelfde huis te wonen en samen te leven. Papa gaat ergens anders wonen na kerstmis, over anderhalve week. ' De jongens hadden verdriet, maar pakten het goed op. En dat doen ze nog. Ze zullen een emotionele tik gehad hebben, dat moet wel, maar er is weinig aan ze te merken. Ik hoop doordat we veel moeilijkheden met succes bij hen weggehouden hebben.

    Al met al hebben we na 'de mededeling' nog een week of drie samen gewoond en in hetzelfde bed geslapen. Rare weken, zware weken. Aan de ene kant goed om op deze manier te wennen aan het idee. Aan de andere kant onverdraaglijk dat hij soms 's avonds wegging en ik wist dat hij bij zijn nieuwe liefde was. Dus toen de kerst voorbij was, was het goed dat hij elders kon wonen. Hier begonnen mijn echte eerste stappen in het leven als alleenstaande ouder die het zelf ging zien te redden.

    Ik ben na die mededeling twee weken ziekgemeld geweest op mijn werk en heb hier daarna de draad vrij gemakkelijk weer opgepakt. En ook het alleen thuis zijn met mijn jongens en de praktische zaken rondom de scheiding regelen.. Het ging gemakkelijker dan ik verwacht had. Ik voelde de liefde van mijn vriendinnen en mijn familie. Dat hielp veel. Ik was niet alleen.
    Ik heb me heus een tijd heel rot gevoeld. Ziek van angst en verdriet. Maar na een paar weken leek de ergste pijn eraf. Als iemand aan me vroeg hoe ik me voelde wist ik het eigenlijk niet. Ik voelde niet zoveel. Het ging allemaal wel. 'Neutraal' zou een antwoord geweest zijn. 'Saai' noemde ik het soms.

    Na twee maanden had ik wel genoeg aan mezelf gewerkt vond ik. Ik had bewezen dat ik het kon. De kinderen deden hun ding, de planten bleven in leven, de open haard had ik zelf leren aanmaken... Geinvesteerd in mooie kleding, nieuwe make up aangeschaft. De stap om maar eens om me heen te gaan kijken leek passend. Voor de grap een blind date gehad met iemand waarvan de koppelaarster vooraf al wist dat het niks zou worden, maar heus gezellig zou zijn. "Om te oefenen." En hee, ook dit kon ik. Ik kon een leuke avond hebben met een man die ik helemaal niet kende. Ik kon me vrouw voelen en dit ook uitstralen. Het was leuk, we hebben vriendschappelijk afscheid genomen en elkaar succes in de liefde gewenst.
    Tinder profiel, zo gemaakt. En verrek, dit werkte voor me. Er kwam reacties van mannen. Leuke mannen. Mannen die mij ook wel zagen zitten om mee af te spreken. Meer dan een beetje daten wilde ik zelf ook niet hield ik mezelf voor. Maar in alle eerlijkheid merkte ik dat dit niet helemaal klopte. Al zag ik vanaf het begin de minder mooie kantjes aan deze mannen (zoveel waren het er niet, vijf totaal), als ze mij wilden dan wilde ik hen ook. Wilden zij mij opnieuw zien, dan ik hen ook. Waar was mijn zelfrespect? Aan eentje bleef ik twee weken hangen. Deze weken leefde ik vertwijfeling die aan de ene kant ging over 'vind ik hem wel leuk genoeg' en aan de andere kant over 'vind hij mij wel leuk?' Genoeg om mijn vriendinnen gek mee te maken waarschijnlijk.. Na twee weken haakte de man in kwestie af. "Sorry, ik vind je hartstikke gezellig, grappig en aantrekkelijk, maar ik ben niet verliefd." Een halve dag voelde ik me rot. Daarna zat ik weer op de datingapps. Ik was immers wél grappig en aantrekkelijk bevonden.. Weer wat chatten over en weer, kijken of ik de man die niet meteen heel happig leek kon verleiden om uit te spreken met mij op date te willen. Het lukte en ik voelde me succesvol. Wat een enerverend leven had ik toch ineens. Een andere man, duidelijk met gefotoshopte profielfoto wilde mij ook graag ontmoeten. Een foute man, uit alles op te maken. Ongelooflijk aantrekkelijk. Maar ik was nu immers 'living on the edge', dus sprak af. Stoer doen hierover tegen vrienden. "Ik wil gewoon kijken of ik hem kan krijgen.. Ik moet het weten." Het lukte. Zoenen aan het eind van de date hoorde erbij vond ik. Hij kon er niks van, maar hee, hij wilde mij dus ik was tevreden. De naaktfoto die ik de dag erna van hem ontving ging me precies te ver. Hier heb ik het afgekapt met deze man. Dit lukte me, omdat ik wist dat ik mijn andere date nog op te planning had staan. Dan ging ik daar toch mee verder. Die date... zoveel minder leuk in het echt dan op zijn foto's en op de chat.. maar ook hier: hij wilde mij zoenen, dus dan deden we dat toch? En ach, als ik hem beter zou leren kennen zou het vast nog leuker worden. Hoe groot was de desillusie dat hij de volgende dag liet weten er geen brood in te zien om nog eens af te spreken. Ik was net op weg een veel te groot ego te ontwikkelen.
    Langzaam leek ik in de gaten te krijgen dat dit niet de manier was om verder te gaan met mezelf. Heel langzaam. Maar ach, nog eentje dan.. om het af te leren.. "Als dit niks is stop ik ermee." zei ik tegen mijn beste vriendinnen op de avond voor de date.

    Dat is twee maanden geleden. En de man die ik toen ontmoet heb zie ik nu nog steeds. En als ik heel eerlijk ben: Ik kan er helemaal niks mee. Ik ben verliefd, maar ik weet niet of ik verliefd op hem ben of op de liefde en de verbinding die ik zoek. Verbinding die ik maar moeizaam krijg, want deze man heeft zijn eigen issues. Dat verlatingsangst en bindingsangst elkaar als magneten aantrekken blijkt in alle opzichten waar. We maken stapjes, er is progressie, ik heb zelfs zijn kindje mogen ontmoeten. Maar een relatie mag het niet heten. Hij vindt het lastig om zichzelf helemaal te geven. Hij spreekt het eerlijk uit, is niet huichelachtig.. En ik? Ik volg. Ik volg en ik kan er niet mee stoppen. Ik vind hem leuk, oprecht leuk. Die bindingsangst van hem, daar wil hij zelf ook vanaf. Hij is met zichzelf bezig. Hij gaat zelfs in therapie. Hij heeft mooie kanten. Hij is ongelooflijk grappig. Maar ook ongelooflijk met zichzelf bezig. Om moe van te worden soms. En ik? ik laat het gebeuren. Ik heb geen idee meer wat ik zelf wil. Waar ik voor sta. Ik hield mijn hoofd boven water en kon rationeel met anderen praten over dit proces waar ik in zit. Ik kon mezelf nog afleiden met andere dingen. Het ging allemaal net en ik zou er wel uitkomen met mezelf. Een leerzame les zou het zijn. Ik zag wat er met me gebeurde, dus het einde was niet zoek.

    De man begon stapjes dichterbij te maken. Ik ging er harder in geloven. Het werd enger. Ik ging er meer aan ophangen. Zou dit dan toch voor het echie worden?
    En toen kreeg ik twee weken geleden corona en daarmee lichamelijk een tik. En met die tik en de vermoeidheid die ik nu voel lijk ik naar beneden te kukelen. Hier voel ik de depressie waar ik al die tijd sinds de scheiding bang voor ben geweest. Ik hang het op aan deze man, maar eigenlijk kan dat het niet zijn. Zou hier dan de verwerking van de afgelopen periode eigenlijk pas echt begonnen zijn? Ik heb geen idee meer. Ik weet niet of ik moet stoppen met waar ik zelf aan begonnen ben met deze man of er op een andere manier uit kan komen met mezelf. Het moet geen patroon worden. Als ik stop zal het bij een volgende weer gebeuren. Ik wil het zo graag binnen dit contact oplossen zodat ik er op een gezonde manier mee verder kan. Ik wil op een gezonde manier voelen wat ik werkelijk voel, zonder mezelf afhankelijk te maken. Ik weet precies wat ik wil, maar hoe kom ik daar. En hoe kom ik over die ongelooflijke angst om het alleen niet te redden, niet gelukkig te worden, heen?

    Ontzettend fijn om dit hier van me af te schrijven. Alle herkenning is welkom. Zo niet, alsnog bedankt voor het lezen en voor het feit dat dit een plek is om je verhaal achter te mogen laten.
    Sanne
    > 2 jaar geleden
    Sanne 3 Laatste bericht: 01-11-2023
    • Oh, bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik herken zoveel wat je schrijft.
      Hoe gaat het nu met je?

      Fleau
      19-02-2023
    • Ah ja, ik herken het ook…. Zo ontzettend moeilijk. Ook die diepe angst om alleen te zijn…
      Ben benieuwd hoe het nu gaat

      x
      21-09-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Jeetje, dit lijkt precies op mijn verhaal al ben ik een man. Maar het zou zomaar mijn verhaal kunnen zijn, ik wens je heel veel kracht en sterkte toe! We komen er wel !

      Elroy
      01-11-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ik wil scheiden (Verhaal 49)

    Ik weet niet waarom ik het zo lang heb volgehouden, we zijn 17 jaar en 2 kinderen verder ....Van mijn kinderen heb ik natuurlijk geen seconde spijt, zij zijn het die mijn leven zin geven...maar mijn man heeft me veel onnodig gekwetst ..Toen ik hem leerde kennen had hij een alcoholprobleem wat hij voor mij verdoezelde, ik had het echt pas door bij de bevalling van onze dochter toen hij straalbezopen terug kwam van een feestje (hij mocht toch wel eens met vrienden op stap, ik was toen hoogzwanger en alleen thuis ..) Hij sliep zijn roes uit toen ik weeën had en een lieve verpleegster me hielp met de pijn ....Hij was dol op onze dochter maar meer zoals een kind op een broertje of zusje. Hij had totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel, hij viel in slaap als hij op haar moest passen terwijl ik moest werken en hij werkloos thuis zat ...Het was duidelijk dat hij niet voor kinderen kon zorgen ..dus nam ik alles in handen regelde mijn werk zo dat de kinderen (intussen 2) nooit meer bij hem alleen moesten zijn want ik had er ook geen vertrouwen meer in,.. Waarom bleef ik dan bij hem? Naast het feit dat hij lief kon zijn, had hij ook wel woede uitbarstingen waarbij er, als hij gedronken had, wel eens klappen vielen...Ik stelde hem voor een ultimatum en uiteindelijk kwam hij wel van de drank af ..Op zich positief maar het passieve gedrag en de woede uitbarstingen bleven. En ik maar proberen alles in goede banen te leiden, geen moment meer voor mezelf ...en hij lag overdag lui op de zetel ...want hij was depressief (verleden, jeugd, ..) en ik had medelijden met hem ..Maar hij niet met mij ... totaal geen inleving...Voordat de kinderen er waren, had ik 2 miskramen...hij heeft nooit gevraagd hoe ik me voelde ...Ik had het allemaal niet zo ver moeten laten komen, maar als je kleine kinderen hebt en daarnaast nog je werk en financiële zorgen ..dan heb je zelfs geen tijd over om hulp te zoeken. Nu hij wat ouder is, probeert hij wat meer zijn best te doen ook omdat hij merkt dat ik meer afstand neem ..Hij heeft nu een job en probeert meer verantwoordelijkheid te nemen maar ik kan hem niet vergeven....Hij heeft mij toen de kinderen klein waren niet geholpen ..ik had geen enkel vrij moment, 's nachts stond ik op voor hen...als ze ziek waren, bleef ik thuis van het werk, wat me niet altijd in dank werd afgenomen maar wij hadden niemand om op terug te vallen. Mijn kinderen zitten goed in hun vel en dat is voor mij het belangrijkste en voor wat mijn man betreft, hij heeft me bijna mijn levenslust afgenomen maar net niet. ..ik ga nu alleen met de kinderen verder...
    Arlette
    > 2 jaar geleden
    Arlette 2 Laatste bericht: 16-08-2023
    • Mopperen is mogelijk, maar HIJ is jouw keus. Goede/slechte tijden.

      Christof
      16-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Bottom line jouw keus, ik drink zelf, maar ik heb genoeg fincanien, Als dronken ik ben echt rustig niet AGRESSIEF. Ja ik ben thuis en lui, mijn benen zijn niet zo goed, ik houdt van restaurants, drinken en internet.
      Comfortabel leven zou goed genoeg zijn (??)
      Wat is je hebt echt nodig?
      SORRY in mijn view je bent een vrouw die niet betrouwbaar bent (getrouwd??)
      Sorry zelfs als de man is lui en geef genoed geld (mijn situatie), who cares, een goed leven is belangrijk (Restaurants, strand, zwembad, .._)

      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...
  • Reageren uit angst, verdriet, onmacht en emoties (Verhaal 119)

    Reageren uit angst, verdriet, onmacht en emoties.

    Wat word je door een relatie crisis ongelofelijk verscheurd. Mijn partner liet vorig jaar weten de liefde niet meer te voelen.

    Daar waar we naast de liefde ook liefdevolle andere verbindingen hebben zoals, spirituele, emotionele en samen kinderen willen we die heel graag houden.

    Vrij snel na deze eerste woorden gaf hij toe gevoelens te hebben voor een andere vrouw.

    Na 30 jaar samen lukt het nog maar niet hem los te laten. Zoeken we elkaar regelmatig op. Wonen apart maar zijn nog niet gescheiden.

    We houden nog van elkaar en willen het tijd geven. Hierin ben ik erg gevoelig voor de mening van anderen en raak daardoor de connectie met mijn gevoel kwijt.

    Angst, verdriet en emoties nemen mij steeds over. Terwijl ik het tijd wil geven, lukt het mij lastig om los te komen van de oordelen en meningen van anderen omtrent het verliefd worden op iemand anders van je partner.

    We hebben beide zo uit angst en onmacht gereageerd dat nog niet willen en kunnen scheiden. Terwijl iedereen mij dat adviseert.

    Herkennen meer mensen hun hierin. Ik kom graag in contact met andere mensen in soortgelijke situatie om wat steun aan elkaar te hebben.
    Jantje
    05-12-2023
    Jantje 3 Laatste bericht: 09-12-2023
    • Liefde na een paar jaar is voorbij, een goede vriendschap en loyaliteit zijn belangrijk, zorgen voor elkaar. Liefde, onzin.

      Christof
      06-12-2023
    • Liefde is geen onzin Christof! Ik weet niet wat jou situatie is maar is nodig in een relatie. Jij hebt het blijkbaar ware liefde niet mogen ervaren. Als jij genoegen neemt met loyaliteit en zorgen voor elkaar, dan zijn jullie feitelijk gewoon friends with benefits. Zal lastig zijn met intimiteit, erin, eruit en klaar. Je mist de diepgaande connectie en mooie belevenis van het intiem zijn met iemand waar je ontzettend veel van houdt. Als erin, eruit voor jou werkt, ook prima😂

      Luna
      06-12-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik ben simpel, als trouwen dat is voor het leven, goede en slechte tijden. Houden van elkaar , onzin naar een paar
      jaar goede vrienden.

      Christof
      09-12-2023
    • Reacties verbergen...
  • Zou het liefst weer een gezinnetje hebben (Verhaal 7)

    Hoi allemaal,
    Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
    Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.

    We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
    Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.

    De maanden gingen voorbij samen in een huis.
    Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
    Ik was nog nooit zo blij geweest.
    De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
    Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
    Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
    Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
    Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
    Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
    Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
    Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
    Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
    Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
    De zon schijnt maar voel me zo klote.
    Groet suzan
    Suzan
    > 2 jaar geleden
    Suzan 1 Laatste bericht: 06-12-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Wat een onzin, jij hebt een vriendje?? Ik heb een hekel aan scheiden (dat is voor leven (??)). Iedereen heeft problemen.
      Scheiden waarom (OK een belofte, maar in Nederland dat betekent niets?)
      Ik ben getrouwd voor meer dan 20 jaar en natuurlijk we hebben problemen (als anderen), loyaliteit is belangrijk en vriendschap. Mijn vrouw zorgt echt goed voor mij (ik ben niet in de beste conditie), mijn hoofd is nog wel goed. (balans)
      Ik zou dat slecht vinden dat mannen (of vrouwen) een relatie stoppen als de partner heeft Alzheimer/Dementia etc

      Ik heb een hekel aan die posts die negatief zijn (beslissing is genomen (goede en slechte tijden) Jullie zijn getrouwd en belofte gemaakt (wat betkend dat)

      Christof
      06-12-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ik lees dat het allemaal bij het rouwproces hoort (Verhaal 117)

    Ik ga op het moment door een zware tijd heen. Na een relatie van 15 jaar en vier kinderen samen zijn we uit elkaar gegaan. Ik woon nu in een ander huis en mijn ex zit nog in ons huis.(waar we kei hard voor geknokt hebben om het te kunnen kopen).
    Op het begin had ik mezelf (dacht ik) bij de situatie neergelegd. Maar nu ik twee maanden in het ander huis woon, is de man met de hamer pas gekomen. Wat een verdriet is er los gekomen. Ik had nog heel de tijd ergens wel hoop dat het nog goed kon komen maar dit is nu pas gebleken dat dat dus niet zo is. Dat voelt weer als een nieuwe klap in het gezicht. Nu kan ik mijn ex niet loslaten en zie ik dat zij geniet van het stappen en alle aandacht die ze krijgt van mannen. Dat is nog een schepje er bovenop. Ik heb het gevoel dat ik zo op de bodem blijf hangen en telkens dat ik probeer op te krabbelen word ik weer keihard terug getrapt. We wilden echt als vrienden verder gaan, voor de kinderen maar ook voor onszelf. Maar ik merk dat telkens ik haar zie of hoor of zie hoe zij verder gaat met haar leven kom ik weer in een zwart gat terrecht. Nu heb ik gezegd dat ik afstand van haar moet gaan nemen en alleen het broodnodige contact onderhoudt voor de kinderen maar dat ik er verder niks meer van wil zien of horen. Dit voelt ook niet goed juist omdat we nog wel heel veel van elkaar houden. Ik lees dat het allemaal bij het rouwproces hoort maar voor mijn gevoel blijf ik erin hangen.
    Teun
    20-11-2023
    Teun 2 Laatste bericht: 05-12-2023
    • Dit is compleet normaal. Het feit dat het iets met je doet dat ze aandacht krijgt van mannen is ook normaal. Het kan ook zijn dat zij jullie breuk verwerkt op deze manier. Door te gaan stappen en dat ze deze aandacht voor haar zelf nodig heeft als een soort bevestiging... Ik zie dit als een soort vlucht om te vergeten. Maar alsnog moet je je niet focussen op haar maar op jouw en je kinderen...jij moet terug tevreden worden met jezelf en naar de toekomst kijken. Je zal haar altijd graag blijven zien want het is de moeder van jouw kinderen en het is ok om even in dit gevoel te blijven hangen. Twee maanden is niets als het op verwerking aan komt. Gun jezelf de tijd en laat t op je afkomen. Probeer toch het contact voor je kinderen zo goed mogelijk te houden. Sterkte en weet dat je niet alleen bent die door deze situatie moet gaan...

      John
      22-11-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Teun ik herken mij in jou verhaal. Ben ook naar een eigen huis gegaan. Daarin 7 maanden gewerkt aan doorzetten en volhouden om ieder te laten zien dat ik het wel alleen kan.

      Wij zijn nog niet gescheiden en hebben 2 weken terug geruild van huis om dat ik het alleen zijn niet meer kon verdragen.

      Volwassen dochter die bij hem bleef wonen, waardoor ik in 1 klap alleen kwam.

      En ik niet degene was die dit wilde. Zie wel dat ik en wij veel uit angst, onmacht en emotie hebben gehandeld wat alles niet ten goede is gekomen.

      Jeanette
      05-12-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ik denk na over scheiden... (Verhaal 48)

    Ik denk na over scheiden...
    Mijn man heeft Gilles de la Tourette. De tics op zich vind ik niet zo erg, ik vind het wel erg voor hem natuurlijk! Maar ik heb het meest last van de woedeaanvallen, het schelden tijdens stressmomenten en eigenlijk alles aan mij overlaten. .omdat hij zich moeilijk kan controleren bij vreemde mensen,..We hebben 2 kinderen en sinds hun geboorte nam ik alle zorg op mij, ook omdat mijn man vaak depressieve periodes heeft omwille van Tourette. Zo heeft hij ook vaak nachtmerries waarvoor hij mij dan in de nacht wakker maakt. Door al dit zorgen voor .( want zo voel ik het momenteel), werken en proberen goed voor de kinderen te zorgen, ben ik op ..en zit ik momenteel thuis, waar ik me erg slecht bij voel. Ik kan ook minder en minder om met de symptomen van Tourette, iets waar mijn man natuurlijk niets aan kan doen. Ik hou nog van mijn man maar niet meer van Tourette ... De psychiater waar mijn man ooit bij ging, zei niets aan te doen, gewoon mee leren leven ..wel dat lukt ons dus niet 😞
    Sylvia
    > 2 jaar geleden
    Sylvia 1 Laatste bericht: 16-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Ik ben geen psychiater, maar jij bent getrouwd, jij hebt een paar kinderen, jij hebt beloftes gemaakt (ook jouw man). Goede/slechte tijden, kun jij echt kiezen.
      Sorry geen empathie (jij hebt gekozen)

      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...
  • Het was absoluut hartverscheurend (Verhaal 101)

    Hoi, mijn naam is Sophie. Ik ben een jonge vrouw van 34 en heb twee schattige kindjes. Ik ben vorig jaar in juli gescheiden van de man van mijn leven. We waren 12 jaar samen waarvan 8 jaar getrouwd. We hadden de laatste jaren te veel hooi op onze vork genomen en we zijn elkaar volledig verloren in de strijd. Het was absoluut hartverscheurend. Ik heb nu het gevoel dat het de verkeerde keuze was. Maar ik moet verder, ik weet alleen niet hoe.
    Sophie
    23-07-2023
    Sophie 4 Laatste bericht: 13-10-2023
    • Ik herken het.
      Vooral het schuldgevoel naar de kinderen. Zomervakantie ook zo vreselijk nu.
      Ik weet ook niet hoe voel me ook zo verloren

      Lisa
      26-07-2023
    • Zo herkenbaar. Continu schuldgevoel of je kinderen missen als ze er niet zijn.

      Veel sterkte voor jullie beiden.

      Nina
      13-08-2023
    • Sorry, maar jullie trouwden ik denk daar was een belofte of goede en slechte tijden, te veel hooi prima (of niet), maar jij hebt een belofte gemaakt (ook jou man overigens).
      Waarom niet loyaal FULL voor jouw man, jullie zijn getrouwd, wat is het met mensen tegenwoordig, een belofte met trouwen moet iets betekenen.

      Christof
      16-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Wil iemand Christof verwijderen van deze site.. iemand afzeiken die het al zo moeilijk heeft met een scheiding zit niemand op te wachten..

      Go home Christof

      Bla
      13-10-2023
    • Reacties verbergen...
  • Mijn man is een grote egoïst (Verhaal 66)

    Ik zou zo graag willen scheiden. Mijn man is een grote egoïst, doet alleen wat hij leuk vindt, slaapt tot de middag, gaat werken met een stok achter de deur ....en uiteraard wil hij niet scheiden, als het ter sprake komt, wordt hij altijd erg agressief. Ik weet dat hij het mij en de kinderen moeilijk zal maken dus tolereert ik hem maar. Zolang alles loopt zoals hij wil, gaat het goed. Soms droom ik dat hij gestorven is, echt erg, daar voel ik me dan erg schuldig over .. maar de vrijheid die ik dan voel. ...
    Anna
    > 2 jaar geleden
    Anna 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Hier net hetzelfde. Mijn man is ook met momenten erg agressief, en dan weet ik dat ik moet opstappen maar hij maakt mij zo bang ...en op hulp vertrouw ik niet .

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...
  • Nu is ze weg en ik begrijp er niets van (Verhaal 20)

    Ik weet niet zo goed waar te beginnen. We kennen elkaar 21 jaar en zijn 16 jaar getrouwd. We waren een droomkoppel, ups en downs natuurlijk maar altijd sterk in de relatie. Naast geliefden ook beste vrienden.
    Er is veel gebeurt in ons leven, een zoon met autisme wat veel druk op ons heeft gelegd. De zorg kwam vooral op mijn vrouw neer, ik zorg voor het inkomen. Wel zaten we altijd op een lijn. En het werkte, tot een paar jaar geleden mijn vrouw overspannen raakte. Met uiteindelijk een poging tot suïcide. We hebben in die periode heel veel hulp gehad, zowel samen al apart en het leek even beter te gaan. Maar nu is ze weg. Het gevoel is er niet meer volgens haar. Ik begrijp er niks van, we konden alles aan samen.
    Ik ben er echt kapot van en ik weet niet hoe ik verder moet....
    Markus
    > 2 jaar geleden
    Markus 5 Laatste bericht: 28-01-2023
    • Ja herkenbaar, wij waren 16 jaar samen en zij had plotseling een ander stapel verliefd ik herkende haar niet meer...en kon zeggen wat ik wou het maakte niet uit ze zou en moest mij verlaten.
      alleen maar bij hem zijn was haar missie
      Ik ben nu iets meer dan 4 maanden verder en krijg weer enigzins grip op het leven,maar echt begrijpen zal ik haar nooit.
      uiteindelijk kom je hier overheen ook al zie je dat eerst totaal niet zitten....

      IJpe
      > 2 jaar geleden
    • Helaas herkenbaar, dat na 18 jaar samen.
      En dan dacht prima voor elkaar te hebben. We waren beste vrienden ik was zijn alles. Althans dat zei hij en dacht ik. En nu dit. Na alles wat we hadden mee gemaakt samen. Dat had ons samen gesterkt.
      Maar niks blijkt minder waar.
      Dat hij mij al tijden bedroog dat doet nog het meeste zeer...

      Vlinder
      > 2 jaar geleden
    • Sommige dingen kun je gewoon niet begrijpen

      Neeltje
      > 2 jaar geleden
    • Herkenbaar, hier ook 1, na dik 30 jaar, verlaten vanwege in mijn ogen oplosbare problemen als er maar een wil is. Mijn nu ex is nu bijna 2 maanden weg en dan zit daar de 6 weken voorafgaand niet bij.
      Ze vertelde dat ze verliefd was geworden op een 13 jaar oudere man, een bijna pensionado. De problemen die ze aangaf waren zoals gezegd op te lossen. Alleen, ze wil niet.
      Verliefdheid is een bitch, er valt niet meer mee te praten.
      Je verliest dat altijd.
      En jij als achtergebleven man of vrouw blijft flabbergasted achter met 1 groot vraagteken omdat je het vaak niet zag aankomen, met de daarbij behorende liefdesverdriet en misschien wel depressieve gevoelens. Ook ik, ik jank al 3 maanden elke dag.
      Ik ben eenzaam, mis mijn partner in crime enorm, hou nog steeds heel veel van haar. Maar het is 1 richtingsverkeer. Onbegonnen werk. En net als jij heb ik ook fouten gemaakt in de relatie, dat is normaal.

      En dan denk je, is dit mijn ex partner? Ik herken je niet. Enbdat maakt het nog wranger.

      Lonely guy
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...
    • Heftig....

      Nathalie
      28-01-2023
    • Reacties verbergen...
  • Ik wil zo graag een lichtpuntje zien (Verhaal 115)

    Ik ben een vrouw van 49 heb een zoontje van 6 met een man die Duitser is. Ik woon ook in Duitsland. Ik heb ook twee grote kinderen 22 en 28. Mijn huwelijk is vorig jaar December stuk gelopen eerste kertsdag waar mij man mij verteld heeft dat hij wil scheiden. Op dat moment was ik al 5 weken zwaar depressief en in een kliniek. Mijjn exman vertelde mij ook gelijk dat hij onze zoon van 6 van me af zou pakken mij kapot zou maken en ik geen rust meer in mijn leven krijgen zal. We zijn nu bijna een jaar verder en ik ga de psychiatrische kliniek in en weer uit het is nu de 5 de opnamen. Ik vecht al sinds het moment dat mijn exman gezegt heeft dat hij wil scheiden voor onze zoon. Alles wordt mij zo moeilijk gemaakt en hij beiinvloed onze 6 jarige zoon. Praat slecht over mij en ik merk aan mijn zoon dat de woede van zijn vader bij hem eruit komt tegen mij. Ik ben echt ten einde raad de depressie gaat maar niet voorbij en bij de Rechter heeft mijn ex nu veel kans om onze zoon te krijgen omdat ik weer opgenomen ben voor mijn Depressie. Ik begrijp dat ik nu nietvol voor mijn zoon kan zorgen maar mijn. angst is als het mij weer beter gaat. Mijn exman heeft met mij niks goeds inzinnen. Hij zal als hij onze zoon krijgt het voor mij super zwaar gaan maken. Ik merk dat hij ook bezig is met ouderverstoting hij probeerd mijn zoon tegen mij op te zetten. Ik zit zo met mijn handen in het haar. Het probleem is ook nog dat ik een groete familie heb die mij graag wil ondersteunen maar die wonen allemaal in Nederland. Ik woon sinds 9 jaar in Duitsland. Ik zal ook weer uit de kliniek komen en dan de meeste tijd lleen zijn waar ik absoluut niet naar uitkijk. Ik wil zo graag een lichtpuntje zien en weer hoop krijgen en optimistischer naar de toekomst kunnen kijken
    danielle
    01-11-2023
    danielle 1 Laatste bericht: 23-11-2023
  • Je zult maar voor de verkeerde man kiezen (Verhaal 67)

    Je zult maar voor de verkeerde man kiezen. In het begin lief en attent daarna een alcoholieker die niet wil werken. Slaapt tot de middag en agressief reageert als je er probeert tegen te praten ...ik dacht ook altijd het overkomt mij niet maar 2 kindjes later zit ik in een vrij uitzichtloze situatie....ik wil hem buiten maar hij is het type dat slaat en stalkt. ...ik hoop dat hij op een dag niet meer thuiskomt ..en ik nog een toekomst heb voor mij en de kindjes .
    Liza
    > 2 jaar geleden
    Liza 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Afscheid van mijn man en van wat we nooit samen hebben gehad (Verhaal 72)

    Met pijn in mijn hart en met veel verdriet neem ik afscheid van mijn man en van wat we nooit samen hebben gehad. Ik heb mijn man aangemoedigd om een job aan te nemen in het buitenland omdat hij niet wou scheiden. Toen de kans zich voor deed om een goede job heb ik blijven aandringen tot hij die aannam. Het was gewoon niet meer leefbaar. De kinderen hebben moeite met zijn druk gedrag zijn onvoorspelbaarheid, zijn snachts niet kunnen slapen, zich bemoeien met alles,...alleen met zijn interesses bezig zijn, zijn eindeloos gepraat, ...en de kinderen hebben gelijk, zonder mijn man is het zoveel rustiger, doen we wat we willen, geen nodeloze kritiek, of ik weet het beter,....Het is beter zo.
    Ann
    > 2 jaar geleden
    Ann 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Wat een rust en vrijheid (Verhaal 75)

    We zijn gescheiden, wat een opluchting, wat een rust en vrijheid en dan bedoel ik rust voor de kinderen en vrijheid om eens een boek te lezen of bij iemand op bezoek te gaan. Mijn man was erg dominant en controleerde alles. Hij kon erg boos worden dus omwille van de kinderen hield ik me gedeinsd en kon ik eigenlijk niet mezelf zijn. Niet luisteren naar de muziek die ik graag hoor, geen boeken lezen, niet op bezoek gaan bij een vriendin, ...de kinderen hadden er allemaal niet zo'n last van maar beseften wel dat er iets niet klopte. Omwille van hen zijn we nu, met veel miserie, uit elkaar. Wat een rust ....ik hou van mijn leven met de kinderen, we doen leuke dingen samen, praten veel ...
    Sadie
    > 2 jaar geleden
    Sadie 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • 'Gelukkig gescheiden' dan toch utopie? (Verhaal 6)

    'Gelukkig gescheiden' dan toch utopie?

    Ik ben 4 jaar gescheiden met Erik. Tot nu toe, mogen we beiden trots zijn! We houden goede contacten, hebben nog wekelijks een bijeenkomst om de opvoeding van onze kinderen op elkaar af te stemmen, en kunnen ons beiden vinden in de nieuwe relatie van de ander.

     

    De kinderen lijken niet te lijden onder de scheiding. Ze zeggen zelfs dat ze zien dat mama en papa gelukkiger zijn nu.

    Toch stonden Erik en ik vorige week voor een moeilijke beslissing. Onze zoon heeft ADHD. Eriks huisarts stelde voor om hem rilatine te geven. Erik ging meteen akkoord met de visie van de dokter, ik niet.

     

    Ik vind Bram te jong om al medicatie te moeten nemen. Het lijkt erop dat zowel Erik als ik ieder bij onze gedachten gaan blijven. Tot nu toe hebben we er rustig over kunnen praten en begrijpen elkaars visie, maar blijven toch strikt bij onze eigen mening.

     

    De laatste weken merk ik dat Erik het onderwerp vermijdt. Ik wil hier geen ruzie over, maar moet ik dan toegeven omdat ik geen ruzie wil? Ik hoop zo ons 'gelukkig gescheiden' te kunnen verderzetten...

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: 14-11-2023
  • Verhaal van een niet aangekondigde echtscheiding (Verhaal 47)

    Chronologisch verloop
    - Onze relatie begint in 2009. Het is voor beiden geen passionele fusionele relatie maar niettemin toch heel close. Een relatie waarbij respect een oprechtheid vooraan staan. Het seksuele is een iets zwakkere schakel in de relatie zonder echt een onoverkomelijk probleem te lijken.
    - In 2010 wonen wij samen en beslissen wij ook voor een kind te gaan. Ik ben reeds getrouwd geweest en heb drie zonen waarvan er toen één van 27 jaar op zichzelf woont, één van 25 jaar voltijds bij mij woont en nog studeert, de derde is er 9 en woont halftijds bij mij.
    - Begin 2011 wordt onze zoon geboren;
    - Vanaf 2012 verzwakt het seksuele van onze relatie voelbaar. Dit uit zich in de frequentie en de inzet van mijn partner in het seksuele spel. Het ouderlijke aspect is top. Wij zijn vriendelijk en lief voor elkaar.
    - In 2015 is het met het seksuele aspect van onze relatie heel slecht gesteld. Wij vrijen slechts een vijftal keren per jaar. Ik probeer erover te praten maar het brengt geen oplossing. We zijn wel vriendelijk voor elkaar.
    - In 2017 blijkt ons zoontje te lijden aan een autistisch spectrum stoornis. Blijkt ook dat wij voorbeeldige ouders zijn;
    - In 2017 verhuizen wij naar mijn ouderlijk huis dat ik geërfd heb, mijn partner koopt het deel van mijn broer. Het is het droomhuis van mijn partner ... in de natuur, een heel grote tuin (1ha) rust.
    - In 2017/2018 onderneem ik een laatste poging om over het seksuele te praten maar het enige dat ik kan verkrijgen is dat mijn partner alles passief beleeft, ik mij inzet om het een beetje leuk te maken, en dat er klaargekomen wordt. Als dat het is hoeft het voor mij niet. We blijven vriendelijk voor elkaar. Ik beslis ook dat ik die volledig aseksuele relatie zal aanvaarden;
    - In 2018 duiken er lichte spanningen in onze relatie op. Ik loop weliswaar op eieren, en ik tracht op elke kritiek in te spelen. Vreemd genoeg krijg ik van mijn partner dezelfde opmerking. De botsingen zijn heel kort en helemaal niet hevig.
    - In september 2020 laat ik mijn job als leraar vallen om een zelfstandige activiteit te beginnen met de bedoeling natuurlijk geld te verdienen. Ik krijg hiervoor de toelating van mijn partner; ik werk ontzettend hard om dit te realiseren.
    - Januari 2021 wordt mijn partner steeds onaangenamer. Elke vorm van aanraking valt nu ook weg;
    - Eind februari 2021 wordt ik op het matje geroepen bij mijn partner. Zij heeft het er moeilijk mee dat wij maar met één loon moeten leven en is daardoor heel ongerust. Het loon van mijn partner is heel behoorlijk. Er wordt mij op het hart gedrukt dat ik best zo snel mogelijk geld verdien
    - Maart 2021 mijn project gaat van start;
    - Maart 2021 mijn vrouw start met een eigen moestuin en dat was een beetje haar droom
    - April/mei/juni de verkoop komt heel traag op gang. Ik werk dag en nacht. Mijn partner wordt met de dag onvriendelijker, brutaler en hatelijker. Zij vraagt/eist dat ik opnieuw ga werken als leraar. In mei is dat nu niet het ideale ogenblik. De druk om geld te verdienen is heel heel groot;
    - Einde juni wil mijn partner met onze zoon bij een bevriend koppel gaan; later in de conversatie kom ik te weten dat ik niet mee mag. Ik ben niet akkoord want in het maandenlange getreiter heb ik het gevoel dat zij een wig tussen mijn zoon en mij wil drijven. Mijn partner is al enkele maanden overdreven geïnteresseerd in het leven van onze zoon;
    - Omstreeks 12 juli is mijn partner op een avond bij vrienden die een vakantiewoning gehuurd hebben, zo brutaal en denigrerend, dat ik bij het slapengaan eis om dit definitief uit te praten. Ik krijg de boodschap dat zij wil scheiden. Ik hoor het niet in Keulen maar in Rome donderen.
    - Ik weiger, niet omdat ik mijn partner nog graag zie. Het laatste jaar is het woord dat, wat mij betreft, bij onze relatie past ‘verdragen’. Maar omdat onze zoon autistisch, en heel heel kwetsbaar is wil ik het scheiden uitstellen totdat hij in het middelbaar zit – maar zij wil zo lang niet wachten. (De maanden voordien zegt hij vaak. Jullie gaan toch niet scheiden hé. En in zijn angst dat wij zouden kunnen scheiden is hij zo aandoenlijk)
    - Van dan af gaat het van kwaad naar erger. Elke dag is een aaneensluiting van pesterijen, buitende opmerkingen voor kleine dingen die niet in orde zijn, (broodzak opengelaten of restanten van de dag voordien die ik niet gebruikte, een deur die blijft openstaan) en niet in het minst haar blik vol haat en misprijzen. Nooit is er meer een licht vriendelijk woord;
    - Het charmeoffensief naar onze zoon wordt opgedreven. Hij krijg ’s morgens lieve geschreven boodschapjes op zijn bord, er is interesse voor zijn computerspelletjes waar er vroeger niet naar omgekeken werd, er wordt heel gemaakt hartelijk gelachen met situaties die te maken hebben met onze zoon.
    - Het is een ellenlange lijst die tot vandaag april 2022 zonder ophouden blijf voortduren.
    Wie zijn wij?
    Ik weet niet voor wie je mij in bovenstaand relaas nam. Ik ben een man. Ik doe thuis het huishouden, ik kook, ik doe de vaat, ik doe de was, ik kuis het huis, ik hou mij bezig met onze zoon, (naar school doen, ophalen, naar activiteiten voeren, ik hou het huis op orde, ik doe de verbouwingswerken, en ik probeer mijn eigen project leven in te blazen, en dat kost heel veel inzet.
    Mijn vrouw houdt zich bezig met de strijk, orde maken, stofzuigen, en de tuin en het schoolwerk met onze zoon
    De reden waarom zij uit de relatie wil stappen was dat ...
    - zij niet vrij was. Als enige voorbeeld gaf zij een voorval van zes jaar voordien. Voor het overige gaat zij naar feestjes van haar werk en komt zij ’s nachts thuis, zij kan met haar vriendin avondjes uit hebben. Ik maak er nooit een probleem van en vraag haar zelfs waarom zij dat niet meer doet?
    - Dat ik haar niet de vrijheid geef om met onze zoon activiteiten alleen te doen en ze verwees naar de maand ervoor. Maar in tijden dat onze relatie ok was heeft zij nooit een dergelijke vraag gesteld. In dit geval voelde ik haar vraag als heel bedreigend aan.
    - Dat ik niet akkoord was dat zij met haar zoon Frans sprak (mijn vrouw is Franstalig). Maar wij hadden en hebben nooit samen Frans gepraat; er werd nooit afgesproken dat wij onze zoon in beide talen zouden opvoeden, ons gezin, mijn twee thuiswonende kinderen waren en zijn Nederlandstalig. Zij kwam in een Nederlandstalig gezin. Ik zag het niet zitten dat een kind van twee jaar in dezelfde conversatie continu zou moeten switchen van taal afhankelijk van met wie hij spreekt. Ik stelde voor om als hij ouder zou zijn dagen in te voeren waarop iedereen Frans of Nederlands zou spreken. Echter een conversatie later weigerde zij om verbeterd te worden als zij sprak daar waar ik het belangrijk vond om een juiste taal voor onze zoon te hanteren. Nadien zei ze in een andere conversatie hierover dat als zij correct Nederlands zou spreken er dan helemaal geen reden zou zijn om Frans te spreken met onze zoon. In een nog latere conversatie zei ze dat ze geen seks met mij wilde zolang we onze zoon ook niet in het Frans opvoedden. En nu is het gebruik van het Frans een reden om te scheiden. Ik vond toen en ik vind nu nog meer dat zij een heel extremistische houding heeft aangaande het gebruik van het Frans.
    - Dat ik dat jaar niet genoeg verdiende. Klopt. Ik verdiende ontzettend weinig. Maar ik deed echt mijn best om ervoor te zorgen dat mijn zaak werkte. Het is niet zo dat ik in mijn luie zetel wachtte totdat het geld zou binnenstromen. Zij was en is een ambtenaar en heeft een meer dan behoorlijk loon. Het is niet zo dat we in armoede leefden
    Dit waren toen de vier redenen waarom zou wou scheiden. Reden 1 en 2 zijn in latere conversaties weggevallen. De redenen die er de laatste maanden bijgekomen waren zijn
    - Ik heb die avond, dat wij bij vrienden waren, aangedrongen om te praten en dat had ik niet mogen doen want ik werd verondersteld te weten dat zij haar slaap nodig heeft/had. Dus heeft zij tijdens de conversatie omdat ik aandrong beslist om te scheiden
    - Dit is niet echt een reden maar in een latere versie zei zij dat ik haar vroeg ‘Wil je dan scheiden?’ Op dat moment dacht ze, ‘waarom niet?’. Dus ik heb de slapende hond wakker gemaakt en ik was de aanleiding dat zij zou scheiden. Dit is niet zo want dat was het laatste dat ik zou verwacht hebben.
    - Een reden die soms terugkomt maar niet expliciet als reden om te scheiden is dat wij een andere kijk hebben op opvoeden. Dit is niet waar. Onze kijk is helemaal hetzelfde alleen is zij veel strenger en categorieker en ben ik waarschijnlijk veel te flexibel
    De hamvraag : Wat is er aan de hand en waarom wil mijn vrouw van mij scheiden en waarom is zij steeds hatelijker tegen mij?
    Ik verweet haar dat zij nooit geprobeerd had onze relatie te redden noch door een gesprek noch door een therapie. Hierdoor is ze akkoord gegaan om een therapeute te ontmoeten. Maar later in een mail aan de therapeute kwam ik te weten dat zij de therapie zag als een manier om op een vlotte wijze uit elkaar te gaan en niet om de relatie te redden. Op dit ogenblik hebben wij een soort van relatietherapie met de psychologe van onze zoon.
    Ik weet dat zij alle macht heeft. Als zij morgen de bom laat barsten kan ik er niets tegen doen. Daarom en ook omdat ik altijd zo ben probeer ik vriendelijk te blijven. Maar zij blijft alle dagen brutaal en bijtend Een voorbeeld uit de vele andere Ik maak haar lievelingsgerecht. Ze zegt er niets over. Maar na het eten toont zij mij in de koelkast drie stukjes aardappelen die ik vergat te gebruiken in het eten. Of Op een namiddag komt zij bij mij. “ik wil jouw psychiater spreken” (ik ga al 22 jaar bij een therapeut; ik heb zoals mijn zoon ook last van autisme, maar de laatste jaren is het eerder onderhoud en niet acuut) “ik wil weten wat je haar over mij vertelt” Ik weiger natuurlijk, en toch bleef zij aandringen en reageerde zij schamper. “Ja ik had het wel gedacht dat je het niet zou toelaten ha ha ha” of tijdens één van de zeer weinige gesprekken/discussies die wij hadden/hebben deinsde ze plots achteruit en kreet zij ‘blijf daar, kom niet dichter, ik ben bang van jou”. Nu, ik stond recht omdat het gesprek afgelopen leek. Het was niet echt het ogenblik om geweld te gebruiken en het geprek liep op een kalme toon. Daarbij heb ik nog nooit fysiek geweld gebruikt. Het is iets dat voor mij onmogelijk is. Ik gebruik zelfs geen verbaal geweld. Ik zal wel passioneel praten, maar mijn woorden gaan over tegen/argumenten. Dat is ook iets dat zij weet. In de 12 jaar van onze relatie is er nooit maar een zweem van geweld van mij uitgegaan. In diezelfde discussie zei zij dat zij bang was van mij en daarom in de zetel beneden kwam liggen en dan beter slaapt. Dit lijkt mij niet zoveel uit te halen. En zo deed ik een aantal malen ’s morgens heel even mijn ogen open. Ik zag mijn vrouw opstaan en haar aankleden en sliep terug in. Toen ik een tweetal uren later definitief wakker werd zag ik dat haar kussen weg was. Ze wou dus aangeven dat zij het bed verlaten had.
    Wij hebben een koppel vrienden die wij regelmatig ontmoeten. Sinds een tijdje als wij samen zitten en ik het gezelschap even verlaat want ik ben aan het koken begint mijn vrouw in het Frans met de mensen te praten, en onze vrienden schakelen dan ook over op het Frans; als ik het gezelschap dan terug vervoeg schakelen ze terug over op het Nederlands. Combineer dit met de huidige sfeer en het is een perfecte cocktail op paranoia te worden. Wat ook zo is. Ik vertrouw onze vrienden niet meer door een aantal voorvallen die ons te ver gaan leiden om op in te gaan. Maar ik weet niet welk verhaal zij aan onze vrienden verteld heeft maar zij doen wel heel anders tegen mij dan vroeger.
    Dit zijn maar enkele voorbeelden uit een hele resem
    En dan is er haar houding ten aanzien van onze zoon. Waarbij ze met hem gaat wandelen en dan mijn zoon naar mij stuurt om te vragen of ik het erg zou vinden dat ik niet mee mag gaan. Of met hem in bad gaat en ik een gesprek hoor waar zij hem probeert te overtuigen om bepaalde spelletjes met mij niet meer te spelen. En hoe ze zo ostentatief geïnteresseerd is in playstation daar waar zij computerspelletjes ronduit haatte. Ik weet niet in hoeverre zij onze zoon manipuleert en of zij hem manipuleert.
    Ik probeer zeker ten aanzien van mijn zoon maar ook in andere situaties juist en trouw aan mezelf te blijven en mij niet te laten meeslepen in rancuneuze handelingen. Ik probeer het hoofd koel te houden maar het is niet eenvoudig en ik heb pijn.
    Ik kan niet geloven dat je je relatie met een kindje zonder het een kans te geven hardvochtig opgeeft. Ik heb het gevoel dat er veel meer achter zit maar ik weet niet wat.
    De vrouw die zich nu mijn vrouw noemt heeft niets te maken met de vrouw die ik twaalf jaar geleden ontmoette.
    Ofwel ben ik zo naïef en zo blind.
    Mijn zoon heeft een heel sterke band met zou moeder, maar wij hebben ook een zeer sterke band niet in het minst omdat wij elkaar zeer goed aanvoelen wegens onze lichte afwijking. Daarom doet het zo’n pijn voor mij en ken ik zijn pijn als morgen onze relatie sneuvelt.
    Help mij om te begrijpen!

    anoniem
    > 2 jaar geleden
    anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
  • Ik kreeg van alles de schuld en niks lag aan hem (Verhaal 90)

    Nu bijna een half jaar plotseling in de steek gelaten door mijn man terwijl onze koopwoning koud een maand was opgeleverd.
    Ik kreeg van alles de schuld en niks lag aan hem, dacht aan een depressie waar hij misschien mee kampte en ondertussen verloor ik mezelf door te geloven dat het mijn schuld was maar wat blijkt? M’n man heeft naar hij zegt sinds december een relatie met een collega, de collega waar ik hem al geruime tijd mee zag appen tot in de late uurtjes. Als ik er iets over zei dan was ik jaloers en zag ik spoken. Waarom dan niet gewoon eerlijk kunnen zijn dat dat de reden was van z’n vertrek maar mij al die maanden door een hel laten gaan en m’n hersens breken over het feit dat de huwelijks perikelen die ons overkwamen nooit een reden tot scheiding zou kunnen zijn. De laatste jaren al m’n energie gestoken in de aankoop/verkoop/inrichting etc etc terwijl hij al die tijd al iets met z’n collega had, voel me belogen en bedrogen en vraag me af waarom ik het niet waard ben om eerlijk te zijn en de waarheid had kunnen zeggen ipv er zelf achter te moeten komen en dan eerst nog steeds volhouden dat het niet waar is. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in iemand en ben bang dat het vertrouwen voorgoed weg is en weet niet hoe nu verder te gaan. Alles wat we samen hebben opgebouwd is weg.
    Mar
    05-03-2023
    Mar 2 Laatste bericht: 11-11-2023
    • Wat een naar verhaal en zo oneerlijk !! Hoe is dit afgelopen ?

      Ben je echt gaan scheiden of kon je er nog uitkomen?

      D
      20-08-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • Beste Mar,

      Ik snap wat je bedoeld.
      Zit nu midden in een scheiding, voor mij al de tweede keer.
      Ben het vertrouwen in de mensheid ook echt kwijt.
      Als je gekwetst word is dat weer iets wat heel hard aankomt

      Dennis
      11-11-2023
    • Reacties verbergen...
  • De grond zakte onder mijn voeten weg (Verhaal 22)

    12 jaar samen, 3.5 jaar getrouwd en 2 kleine kindjes van 2&6. Wij hebben het altijd goed gehad, veel sociale dingen, ons huis stond altijd open voor vrienden en familie, deden leuke dingen en waren blij in ons werk. Ik werk deeltijd zodat mijn man aan zijn carrière kon werken en ik er voor de kindjes was. Dat leek in balans totdat ik de afgelopen weken een beetje een gek gevoel kreeg. Weinig knuffels , later naar bed, meer dingen buiten te deur.... ik begon hem te wantrouwen en begon ook aan mijzelf te twijfelen.. tot de nacht van 3/4 januari ik mijn onderbuik gevoel moest volgen en ik het hem gevraagd heb of hij een ander had. Eerst wilde hij nog ontkennen en toen kwam het eruit: Ik ben verliefd, heel erg verliefd en ik kan niet terug. De grond zakte onder mijn voeten weg, intens verdriet en pijn namen mijn lichaam over. Hij kon het niet meer, hij wil bij haar zijn. Zonder de woorden ik ga voor ons vechten of wat dan ook. Hij was al 4 maanden bezig met haar en had alles goed overwogen om nu deze beslissing te nemen. Blind van verliefdheid, bezeten .... waar was mijn man, mijn beste vriend, de liefde van mijn leven..... WEG!! Het is zo hard en ik weet niet hoe ik hier overheen ga komen. Het is nu 12 dagen geleden ...... er staat mij nog zoveel te gebeuren en ik weet dat ik per dag moet leven voor nu om hier een weg in te gaan vinden. Gelukkig krijg ik veel hulp van vrienden en familie en word ik geleefd en zij laten mij leven. Zijn er mensen die ook zoets hebben meegemaakt en daar een keer met mij over willen praten? Hoe hebben jullie weer “normaal” met elkaar kunnen praten over de kindjes etc? Ik ben leeg, en gebroken 😔
    F
    > 2 jaar geleden
    F 19 Laatste bericht: 23-04-2023
    • Ik maak nu precies hetzelfde mee...
      Heel herkenbaar!

      Nicoline
      > 2 jaar geleden
    • Wat ontzaglijk moeilijk. Heel veel sterkte

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Wat vreselijk herkenbaar. Ik heb hetzelfde, inderdaad waar is die persoon gebleven die je dacht te kennen? Zo verdrietig...Hoe gaat het nu met je (ik weet niet wanneer je dit hebt geschreven?)

      Ramona
      > 2 jaar geleden
    • Bij mij precies hetzelfde. Lief en leed samen gedeeld. 18 jaar samen, 8 jaar getrouwd. Ze had zichzelf ontdekt tijdens haar spirituele ontdekking en wil alleen verder. Ik ben kapot van verdriet en ellende en weet niet hoe verder. Wij waren hartstikke dol op elkaar en nu verdwijnt ze in een waas van spiritualiteit. Het is nu een week geleden ,ik eet en slaap niet meer. Morgen naar de huisarts en hopelijk snel herpakken want er moet een boel geregeld worden.

      Bert
      > 2 jaar geleden
    • Bij mij precies hetzelfde. Lief en leed samen gedeeld. 18 jaar samen, 8 jaar getrouwd. Ze had zichzelf ontdekt tijdens haar spirituele ontdekking en wil alleen verder. Ik ben kapot van verdriet en ellende en weet niet hoe verder. Wij waren hartstikke dol op elkaar en nu verdwijnt ze in een waas van spiritualiteit. Het is nu een week geleden ,ik eet en slaap niet meer. Morgen naar de huisarts en hopelijk snel herpakken want er moet een boel geregeld worden.

      Bert
      > 2 jaar geleden
    • Bij mij is twee dagen geleden ook de wereld ingestort. Mijn vrouw heeft gevoelens voor iemand anders en wil daar mee verder. Wij wonen nog samen en ik word gek van haar plots 'verwijnen' om met haar nieuwe liefde te gaan bellen of Appen. Dit tast mijn zelfbeeld enorm aan. Ik heb gezegd dat ik geen toeschouwer kan zijn van hoe zij haar nieuw leven vorm wil geven omdat ik daar kapot aan ga. Ik gun het haar, iedereen heeft recht op geluk. Wij hebben veel zorgen gedeeld en zijn elkaar hierin verloren. Ik zou nog graag willen vechten, maar voor haar is het op en wil zij het nieuwe een kans geven.
      Ze is verliefd en wil verder. Ik ken haar zo niet en kan er niet op zitten toekijken. We moeten afspraken maken over onze twee kinderen, over alles. Het lukt haar niet om de liefde die ze voelt te stoppen, maar ik kan er niet op blijven toekijken. Ik denk dat we eerst apart moeten om in alle rust naar een verdeling te zoeken. Ze heeft geen controle meer over haar gevoelens. Ik ga moeten loslaten, maar vind het zo moeilijk. Zij heeft haar emotionele steun gevonden bij een nieuwe man en ik vind het zo moeilijk om te geloven dat ik dat niet meer ben.
      Veel sterkte allemaal.

      Jo
      > 2 jaar geleden
    • Helaas herkenbaar en wat heftig idd. Hier ook 25 jaar samen, 12,5 jr getrouwd 3 kinderen. Kwam als donderslag bij heldere hemel. Ook een ander in t spel. Vond ik nog niet eens het ergste. Dat hij uiteindelijk zonder slag of stoot niet voor mij koos dat snap ik niet. Dat je niet wil vechten voor een prachtig gezin… het gevoel was er niet meer. Bij mij nog wel. Hoe kun je dat zo verschillend ervaren?? Dat maakt dat ik erg aan mijzelf twijfel. Wat is het dan dat wij gehad hebben..?

      Pip
      > 2 jaar geleden
    • Ik maak hetzelfde door. Mijn ex is smoorverliefd geworden op een ander. Zij heeft alles opgeblazen en gaat vol voor haar nieuwe relatie. Ze geeft aan dat het daarvoor ook al niet goed ging.
      De grond onder mijn voeten is weg. De pijn door het bedrog gaat heel diep. Het tast mij aan in hoe ik naar mezelf kijk. Ik kan hier heel moeilijk overstappen.
      Op dit moment heb ik ervoor gekozen om afstand te nemen om mezelf te lijmen. Ik hoop dat er nadien ruimte gaat komen om als mensen te praten over de kinderen en het praktische.

      Heel veel te sterkte

      Stijn
      > 2 jaar geleden
    • Heel herkenbaar. 4,5 jaar geleden uit het niets als donderslag bij heldere hemel de mededeling dat hij niet meer van mij hield. 26 jaar bij elkaar en 18 jaar getrouwd en 2 kinderen. Hij had geen ander, maar geen gevoelens meer. Later bleek hij al een tijdje met een zogenaamde goede vriendin van mij een relatie te hebben. Ik ben nu 4,5 jaar verder, heb een hele lieve nieuwe man in mijn leven en het gaat heel goed, maar er blijft altijd een stuk gebroken hart zitten. Ik heb het er echt nog wel moeilijk mee. Heel veel mensen snappen dat niet. Je bent al 4,5 jaar verder en je bent toch gelukkig.....tja ik wens het niemand toe. De pijn en verdriet. De rouw om een persoon die nog in leven is. Sterkte allemaal.

      Iemand
      > 2 jaar geleden
    • Ik heb nu ook een scheiding achter de rug na 26 jaar weer single zijn. Ik ben nu 46 jaar en diep ongelukkig, ik hou nog veel van mijn ex. Wij zijn nu net een paar maanden uit elkaar. Ik mis hem, maar ook mijn 2 jongens om de week. Ik kan hem nog niet uit mijn hoofd krijgen, terwijl hij al weer een vriendin heeft. Hij kent haar al 2 jaar als een gewone vriendin. Ik begin nu de puzzelstukjes op hun plek te leggen. Hij heeft me wel vaker bedonderd via de app op de mobiel of een slippertje op een congres.

      Mathilde
      > 2 jaar geleden
    • Ook voor mij een (helaas) herkenbaar verhaal...na een relatie van 16 jaar en 3 kids, ben ik er achter gekomen dat mijn man 'sterke gevoelens' voor een ander heeft. Hij gaf direct de boodschap dat het zou stoppen voor ons. Geen mogelijkheid om samen nog te vechten voor ons gezin...Daar heb ik heel veel moeite mee..Dat de ander kennelijk de verbinding met jou verloren is en je dat zelf niet in de gaten hebt..en zelf wel nog heel veel van die persoon houdt.
      Ik probeer me staande te houden, maar dat is heel moeilijk. Merk ook dat ik de controle over mezelf soms kwijt lijk te raken, dat ik mijn rust niet kan vinden. Terwijl ik er wil zijn voor de kinderen.
      Werken lukt niet, slapen alleen met slaapmedicatie....bah wat zou ik graag verder zijn in dit proces...

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Je mag me altijd bellen om te praten. Ik zit in een gelijksoortige situatie. Mijn kinderen zijn alleen al volwassen.

      Deniesje
      > 2 jaar geleden
    • Na vele jaren opgekropte gevoelens , ik was er bang voor dat er iets mis ging, maar wilde het niet zien. Mijn ex heeft de knoop doorgehakt . Ik begon mij in de relatie alleen maar ellendiger te voelen. Maar nu een jaar verder. Na de een tijd elders onderdak te hebben gevonden . Sinds april mijn eigen plek.

      Maar oh, wat moet ik mijn weg nog vinden . Alles opnieuw ‘uitvinden’ zo voelt het. En ex partner huppelt al vrolijk verder mee nieuwe vriendin.
      En ik blijf achter . 2 jongens van 9 en 7.

      Er komt nu meermaals flink verdriet en boosheid omhoog. Alles wat ik jaren heb weggedrukt omdat ik mijn gezin niet kwijt wilde. Maar zo aan
      Mezelf voorbij liep.

      Is dit herkenbaar voor mensen?
      Hoe krijg je je live weer back on track. .
      Welke mensen:vrienden passen nog bij jou. Ik ben een gevoelsmens te lang geleefd in een wereld van naar de buitenkant toe .

      Graag hoor ik of mensen zich hierin herkennen en ook eventueel hun ervaring kunnen delen. .

      AM
      > 2 jaar geleden
    • Hey AM...wat een herkenbaar verhaal.
      Het alles opnieuw uitvinden is echt met moeilijkste,de twijfel,de vraag wie ben ik eigenlijk?

      Zullen we er samen over praten?

      J
      > 2 jaar geleden
    • Hoi J en AM, graag zou ik met jullie in contact komen. Voel exact hetzelfde..

      KC
      > 2 jaar geleden
    • Ik zou ook graag contact hebben, bij mij ook hetzelfde gevoel.

      Mien
      27-11-2022
    • Hoi AM heel herkenbaar wat jij nu vertelt, al ben ik begin aan het proces maar o wat moeilijk. Wel begin ik meer en meer in te zien dat ik mijzelf heel erg tekort deed om maar ons gezin bij elkaar te houden. Maar eenmaal de stap genomen wil ik niet meer terug, zo wat is dit moeilijk zoals er wordt gezegd je bent aan het rouwen om een persoon die er nog is. Maar volhouden heb zelf ook een dochtertje van 10 maanden en die vrolijkt mij dan heel veel op gelukkig. Daarbij nog op zoek naar een eigen plekje en dat gaat helaas ook niet van harte. Maar uiteindelijk zal alles op zijn plaats vallen. Belangrijk is zeker om verdrietig te zijn je gevoelens te uiten als het even niet gaat eraan toe geven maar daarna jezelf ook wat meer geluk toe laten. Al is het maar even een leuke serie opzetten op netflix die je gedachte laat afdwalen zo pak ik het aan voor nu. En veel praten erover met je familieleden of vrienden helpt ook. Zo heb ik nog een hele goede band met mijn schoonmoeder ook dat helpt wel denk ik.

      NB
      31-01-2023
    • Hoi,

      Ik maak nu exact hetzelfde mee.

      Ging vanaf januari niet zo lekker, ik bleek een flinke burn-out te hebben én bijbehorend kort lontje. Veel ruzie, man ook niet lekker in z’n vel. Vanaf februari begon hij zich vreemd te gedragen en mijn ergste nachtmerrie kwam op 3 maart uit: hij bleek een ander te hebben. Heel cliché, een collega met wie hij na werktijd gezellig eens een wijntje heeft gedronken.

      Hij is een week het huis uit geweest om na te denken en kwam toen terug. Ik was blij: vergeven zou lastig worden, maar vanaf nu zouden we vechten. Helaas bleek niets minder waar; ondanks zijn belofte dat hij geen contact meer had en voor het gezin zou gaan, bleek hij toch nog contact met haar te hebben. Een vreselijke ruzie volgde en hij vertrok naar zijn ouders.

      Nu, enkele weken later is er nog geen gesprek mogelijk. Elk gesprek eindigt met ruzie en het modder gooien is in volle gang.

      Vrijwel uit het niet heeft hij besloten dat hij wil scheiden en onder druk van zijn familie zet hij er de vaart achter: als ik binnen zoveel dagen niet besluit hoe ik alles geregeld wil hebben, sturen ze een advocaat op me af, want ja, híj wil verder met zijn leven. Dat ik nog te emotioneel ben, maakt hen niet uit. Ze willen dat ik het huis zsm verlaat, want er zit een flinke overwaarde op en die heeft hij nodig voor zijn nieuwe bestaan. Dat ik met 2 kinderen geen idee heb waar ik heen moet, maakt ook niet zoveel uit blijkbaar.

      Ik zou zo graag willen dat hij even een paar stappen terug doet: praten met een therapeut. Niet eens om dingen te redden, maar wel om eerst op goede voet met elkaar te komen. Op deze manier dingen regelen gaat gewoon niet lukken.

      Iemand in een zelfde situatie en behoefte om erover te praten?

      JH
      08-04-2023
    • Alle reacties weergeven...
    • In een vergelijkbare situatie wel, wel iets minder heftig. Ook hier kreeg ik 2 maanden terug te horen dat hij verliefd is op een collega, terwijl we net een kleine van 7 maanden hebben, 6 jaar samen zijn, waarvan 2 jaar getrouwd. Hij geeft aan dat hij met de verliefdheid beseft wat hij gemist heeft en hoe het ook anders kan zijn voor hem (lees: beter). Sinds dit is uitgekomen, heeft hij het contact met haar niet verbroken en zoekt nog steeds op elk moment contact. En er wordt natuurlijk gelogen hierover.

      Nu staan we op het punt dat hij een keuze moet maken, voor zijn verliefdheid gaan of met mij verder. De keuze vindt hij lastig, want hij heeft geen zekerheid hierover. Beide opties kunnen klappen, een beslissing nemen wordt dus voor hem erg lastig.

      Na alles wat ik hierdoor heb moeten doorstaan heb ik de knoop doorgehakt om er zelf een punt achter te zetten en mijn leven zonder hem op te bouwen.

      JH, wil je hierover praten? Ik wens je veel succes in deze moeilijke periode, hopelijk komen jullie er toch goed uit, al is het voor de kinderen.

      CC
      23-04-2023
    • Reacties verbergen...
  • We zijn zelfs tot een gevecht gekomen 😞 (Verhaal 110)

    Liefste lotgenoten,
    Drie jaar geleden ben ik weggegaan van de vader van mijn twee kinderen. Zij waren toen 2 en 5 jaar. Het was niet gemakkelijk maar we bleven onze best doen om het voor de kinderen zo goed mogelijk te doen, zodat zij er geen last van zouden ondervinden. Ikzelf kamp al sindsdien met een zware depressie. De kinderen bleven de eerste twee jaar voltijds bij mij, maar door mijn depressie en het gedrag van mijn oudste zoon kon ik niet beter worden. Al mijn energie ging naar de kinderen. Ik wilde co ouderschap. De vader was er eigenlijk nog niet klaar voor want hij had nog steeds zijn eigen verdriet van de scheiding en teveel aan zijn hoofd ivm nieuw huis en financiën. Maar ik bleef het toch doorduwen, ik was helemaal op en de band met mijn zoon ging slechter en slechter. En dit is het laatste wat ik wilde, ik moest aan mezelf werken om weer een goeie band te krijgen met mijn zoon. Vanaf januari dit jaar is alles gestart. Ik de controle freak en voltijdse moeder die altijd alle taken verzorging van de kids op zich nam, moest alles loslaten. Maar ik deed mijn best,en mijn ex ook. MAAR.. in april verhuisde hij naar zijn nieuw huis met zijn nieuwe vriendin. Het is een ramp. Alles wat ik niet wilde voor mijn kinderen is er nu plots. Ze zwaait daar letterlijk en figuurlijk met de scepter. Ze is leidinggevende op haar werk maar ook in haar nieuw samengesteld gezin! Mijn kinderen zijn ongelukkig, papa laat zich doen en ik.. ik sta erbij en ik kijk er naar. Ik kan niets doen. Vorige week op de info avond werd het mij teveel en zijn we zelfs tot een gevecht gekomen 😞 alles wat ik voorstel om het beter te maken voor mijn kinderen slaat ze af,.ze heeft overal een antwoord op klaar en haar wil is wet. Dit gaat al door sinds april op deze manier. Ik mag niet bellen in hun week, zowel niet met ex partner als met de kinderen en als er wissel is aan de deur in de vakantie dan staat ze er ook altijd bij. Ze leest mijn berichten op mijn ex zijn gsm en zegt dat ik hem moet gerust laten, terwijl het allemaal over praktische zaken gaat over de kinderen. Ok, hier en daar een foto van de kids naar elkaar sturen, maar ik zie daar geen kwaad in? Ik ga zelfs naa de psycholoog om hiermee om te kunnen gaan. Maar ik stuit wel wat op onbegrip vanuit mijn omgeving. Ik
    Julie
    18-09-2023
    Julie 0 Laatste bericht: 18-09-2023
  • Uit elkaar na lastige periodes (Verhaal 97)

    Na 15 jaar samen, 2 prachtige kinderen verder ben ik erachter gekomen dat mijn vrouw een affaire heeft/had met een collega. Details laat ik achterwege, maar heb het al die tijd gevoeld, maar werd ontkend.

    Communicatie is altijd moeilijk geweest tussen ons, en ik heb altijd gedacht en geprobeerd het uit haar te halen dat dit met haar jeugd heeft te maken. Na alles wat er nu gebeurd is wil ze er toch met iemand over praten.

    Het gekke nu is dat we na al die jaren wel goed met elkaar kunnen communiceren, nu het te laat is.

    De intimiteit die bij ons (haar) weg was naar mij is weer helemaal terug. Wat ze nu wil of voelt weet ik nog niet. Heb wel gezegd waar is deze vrouw altijd geweest.

    Soms is het jammer dat er zoveel moet gebeuren voordat je elkaar wel echt weer gaat begrijpen.

    We liggen in scheiding, alles wordt goed geregeld voor de kids. Geen ruzies, geen verwijten meer. En dat maakt het dubbel, waarom kon het niet eerder…
    Anoniem
    23-05-2023
    Anoniem 1 Laatste bericht: 20-08-2023
< vorige 1 2