Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog
Therapiepsycholoog.com › Forum lotgenoten › Echtscheiding

Echtscheiding - forum lotgenoten


+ Mijn verhaal delen

Deel je verhaal

Pagina 2 van 2

  • Afgekeurd door haar ouders vanwege huidskleur (Verhaal 107)

    Ik ben zelf nu 24 en zij is 22, ze was net 18 en kon eventjes genieten van het leuks totdat corona begon. Daar hebben we elkaar gevonden.
    Bij ons klikte het meteen, alles was een hele mooie roze wolk. We komen beide dan van verschillende culturen af wel met islamitische achtergronden. Dus verkering is uit den boze en gingen we het proberen officieel te maken. Maar helaas werd ik afgekeurd door haar ouders vanwege huidskleur, zo hebben we in het geheim wel 1 heel jaar onze relatie volgehouden en toen de rest van haar familie lucht kreeg van de situatie kwam de omkeer dat haar ouders niet goed bezig waren en haar het geluk moesten gunnen.
    Algoed getrouwd, maar weinig geld en we wilden weg uit de omgeving want ondanks dat het nu kon was het niet fijn om daar te blijven hangen, zo zijn we verhuisd naar de randstad en wonen we daar nu anderhalf jaar. Hier was het ook weer hard aan de bak, veel werk en weinig leuke dingetjes doen omdat we best druk waren. Nu zijn we anderhalf jaar verder en zijn we vooral bezig geweest met investeringen zoals mijn motor rijbewijs en haar autorijbewijs behalen.; dat resulteerde dat we maanden minder bestedingsruimte hadden en minder vaak leuke dingetjes konden doen. Nu zijn we op een punt dat door het ritme van werken, thuiskomen werken. We ergenissen en irritaties aan elkaar kregen. Zodanig dat zij eigenlijk gisteren besloot dat ze terug wil gaan naar haar eigen levensweg en zelf haar eigen keuzes en beslissingen wilt maken zonder vast te zitten aan iemand waardoor ze haar eigen ding kan doen, jong kan zijn en genieten.
    Ergens snap ik haar wel, want de jeugd is een mooie tijd waar je veel dingen kan doen en ondernemen. Maar aan de andere kant doet het pijn. De vele ruzies en hoge tensies door veel werk weinig genieten zijn de boosdoener. Ik vind dit het lastigste wat ik ooit heb mogen doorstaan, maar ik kan het ook niet over mij heen krijgen om haar haar over te halen of aan haar vast te houden want dit is gewoon wat zij wil. We houden nog wel van elkaar maar zij wilt haar leven niet zo invullen. Misschien was dit dan wel de juiste persoon maar de verkeerde tijd.

    Tijd heelt alle wonden daarna, ik geloof dat het met ons beide goed zal komen.
    Maar het doet goed zeer
    S rei
    21-08-2023
    S rei 0 Laatste bericht: 21-08-2023

  • Dit treft je toch als een hamer (Verhaal 104)

    30 jaar samen, 24 jaar getrouwd, 3 kinderen. Dan erop uitkomen dat je man vreemd gaat. Het ging al enkele jaren niet goed, maar dit treft je toch als een hamer. En met een jongere vrouw natuurlijk. De twijfels: hoelang al, is dat de eerste keer, hoeveel leugens heeft die al verteld .... ? We gaan scheiden, maar alles komt op mij terecht. En vandaag mijn middelste zoon vertrokken naar het buitenland. Mijn oudste woonde al alleen. Dus opeens nog met 2 thuis. Het is zo moeilijk om me sterk te houden.
    Barbara
    30-07-2023
    Barbara 2 Laatste bericht: 16-08-2023

    • Wat heb jij verkeerd gedaan, jij hebt jouw man gekozen (of niet)
      Hoe kan dat zijn dat je man vreemd gaat??
      Leugens van jouw man, misschien, maar jij hebt gekozen.

      Christof
      16-08-2023
    • Alle reacties weergeven...

    • Wat is verkeerd met jouw? Waarom gaat jou man vreemd, hij heeft jouw getrouwd, waarschijnlijk prima. Alles op jou man zetten? Ik heb een hekel aan scheiding (en ik wil dat niet doen), maar wellicht iets met jou?

      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...

  • Als hij me niet meer kan accepteren voor wie ik ben dan houd het echt op (Verhaal 98)

    Mijn man is een half jaar geleden ziek geworden waarbij hij een angst en paniekstoornis heeft ontwikkeld. Hierbij heb ik hem wekenlang kunnen ondersteunen. Totdat het ineens omsloeg. Het ging niet meer thuis. Hij kreeg stress angsten en paniek van mij. We hebben afgesproken dat hij een weekje het huis uit zou gaan en hij is nooit meer teruggekomen. Na die week heeft hij namelijk ingezien dat ik hem al jarenlang mentaal onderdruk, dat ik de oorzaak ben van zijn lichamelijke en geestelijke ziektes en dat hij heel veel van me houd en met me verder wil, alleen wil hij absoluut niet meer bij me wonen. In mijn beleving heeft hij zijn angsten voor mij proberen te verklaren door van alles in het verleden op te zoeken om z’n verhaal te bevestigen. Ik zeg niet dat we een droomhuwelijk hadden. We hebben twee jonge kinderen en we werken beiden. Tijd voor elkaar schiet er weleens bij in. Maar deze spontane omslag is volslagen idioot. Hij zegt het ene moment dat ik niets herinner van onze gesprekken hierover, het volgende moment heeft hij het laten gebeuren en had hij meer moeten zeggen.
    Ik heb wekenlang gehoopt dat ie z’n verstand weer terug kreeg. En alles om hem heen geregeld om hem de tijd en ruimte te geven die hij nodig heeft. Ik wordt echter naar door hem behandeld en hij is echt oninvoelbaar richting de kinderen. Voor mij is het nu klaar.
    Een lat-relatie is voor mij geen alternatief. Als hij me niet meer kan accepteren voor wie ik ben dan houd het echt op.
    Voor mezelf is het een opluchting geweest om nu deze knoop door te hakken (want hij deed dat steeds niet). En tegelijkertijd zie ik hoeveel pijn en verdriet het de kinderen doet.
    En ik zie erg op tegen een lange nare scheidingsweg.
    Koekie
    20-06-2023
    Koekie 1 Laatste bericht: 16-08-2023
    • Alle reacties weergeven...

    • Scheiding is rubbish, goede, slechte tijden (inclusief psychiche problemen (van beide kanten). Getrouwd zijn in een andere slaapkamer kan zijn, maar belofte is belofte (weinig empathie van mijn kant)

      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...

  • He announced he is leaving… (Verhaal 82)

    We were together 17 years, two beautiful amazing boys. We met in a finance world but soon after second pregnancy i quit my job and started to take care of the kids, home. I was doing it very well, my husband carrier was up in the sky because i provided him with love, support, advice. I got myself into a burnout, where during the day i was still running the household and during the night had panic attacks. We started to get emotionally apart. Soon after my husband had depression because work was too much for him to handle. I was there for him, supporting.
    Then corona, 2 years of working from home, chaos with kids…
    He was offered a fantastic job in another country, but now he wants to leave me and start from the new page his life.
    I feel betrayed because it was so sudden!
    Yes, the last 9 months i was activwly helping ukrainian refugees, as im myself from Ukraine. I was sorting things for my parents.
    It was too much on my plate! I really would like he talked to me.
    But he announced he is leaving…
    Im sad and broken
    Sometimes pain is so strong i feel i cant take it anymore.
    I exercise myslef hours in the gym to feel the physical pain in mucles, because emotional pain is so heavy😞
    Mariya
    > 2 jaar geleden
    Mariya 2 Laatste bericht: 16-08-2023

    • Loving yourself by taking good care of yourself and looking feminine and being feminine will hopefully bring your husband back. Being femine means loving unconditionally. Saying that

      Focus on loving
      11-08-2023
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik begrijp deze wereld niet, als trouwen dat is voor (ook voor gemeente) een belofte voor het leven (by the way I reply in Dutch and I am, but i am afraid to say that by now English is better than Dutch.

      To English
      (Where I am upset, you are married, from both sides promises have been made (good and bad times I think is the most important)
      Where I am upset is that you enjoy yourself is a gym (very negaitive indication to me)
      Why do you need this?
      Anyhow please stay your marriage promise (you did I think)
      If your husband goes astray so be it, depends if you are loyal.
      Still you choose him because of a reason I think.

      Please be caring to your husband, perhaps he changed, but accept and accomodate, you are the wife and that is your duty even if husband detiorates, life is there, restaurants, money. If he wants to divorce is of course NOT good at all, and I would not accept, but did you do what you could ?


      As for me a gym is not good, there is other things to be exhausted, if my wife would go to gyms I would be sad. (by the way married for well over 20 years)


      Christof
      16-08-2023
    • Reacties verbergen...

  • Mijn vrouw heeft mij maandag verlaten (Verhaal 71)

    Mijn vrouw heeft mij maandag verlaten. Ik heb geen familie en ben ziek. Ik kan het niet aan om alleen te zijn, vooral s'nachts...
    Eddy
    > 2 jaar geleden
    Eddy 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Je zou toch denken 1 en 1 is 2 (Verhaal 102)

    Mijn ex en ik waren afgelopen februari 19 jaar getrouwd, maar eigenlijk ook al 8 maanden uit elkaar. Maar dan alleen gezegd tegen elkaar. We hebben elkaar de laatste jaren verloren en helaas niet teruggevonden. In de zoektocht naar elkaar, heeft hij een ander pad genomen en is hij met een man verder gegaan al eerder dan dat we uit elkaar waren, dit wist ik pas echter vlak voordat we het de kinderen in december vertelde. Hij wilde de scheiding eigenlijk stil houden tot eind dit schooljaar vanwege de schooljaren van de kinderen. Dat redde ik echter niet en toen we het de kinderen hadden verteld en hij in twee weken tijd meerdere malen naar die man was gegaan heb ik mijn logeerspullen gepakt en uit huis vertrokken. Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan omdat we drie kinderen hebben die ik hierbij moest betrekken. Na een week kwam ik weer thuis en ging hij naar zijn nieuwe vriend. Zo is het sinds die tijd geweest week op week af. Ik zat lange tijd bij mijn vader als ik uit huis was en sinds kort bij andere mensen. We hebben zorgeloosch gebruikt om te gaan scheiden, dat is nu officieel sinds mei. Hij heeft ook een ander huis gevonden waar hij voor kan betalen, omdat hij mij niet kon uitkopen en ik hem wel. Nu is het zo dat mijn hypotheek er zo mega lang over doet en iedere keer weer nieuwe documenten aanvraagt (via zorgeloosch, die als tussenpersoon hierin fungeert.) de hypotheek geeft mij geen informatie, dat doen ze alleen via de tussenpersoon. Het geval is nu dat de verkopende partij van mijn ex van hem eist dat hij mee gaat betalen met de hypotheek omdat de sleutel eigenlijk al van hem had kunnen zijn. Nu kan hij niet de hypotheek daar betalen en de helft bij mij. Maar hij zit wel de helft van de tijd in het huis. Zijn er andere mensen die dit ook hebben (dit laatste stuk). We hebben dus nu een birthnesting regeling, maar gaan uiteindelijk naar het feit dat de kinderen de ene week bij hem en de andere week bij mij zullen zijn. Tot die tijd zouden we dan de helft van de kosten betalen die het huis met zich meebrengt, totdat zijn hypotheek zou ingaan, dan zouden we overleggen hoe het anders kan. Ik snap heus wel dat je niet iets twee keer van hetzelfde geld kan betalen, maar voelt gewoon ontzettend naar dat ik de volledige mep betaal en er niet volledig ben. Sorry heel verhaal, zit er middenin en vooral boosheid over van alles maar vooral richting hypotheek omdat we geen uitslag krijgen. Je zou toch denken 1 en 1 is 2. En als ik op mijn werk de kinderen zolang laat wachten op iets van een instructie dan krijg ik de directie en ouders op mijn nek. Hoe kan bureaucratie zo lang duren?
    c
    24-07-2023
    c 0 Laatste bericht: 24-07-2023

  • Heel naar (Verhaal 86)

    Ineens liep het heel stroef, heb je wat gedaan met iemand vroeg ik. Ze zei met bevestigende blik niets.

    Voor de zomervakantie van 22 nog helemaal in de flow. Mijn vrouw zou minder gaan werken, en samen zouden we ons meer inzetten voor het bedrijf van mij. Daardoor zou ik het wat makkelijker krijgen, en mijn kinderen en vrouw meer tijd met elkaar hebben. Geen opvang zagen we als voordeel.

    Na de zomer werd alles wat stug. Ik werkte al langere tijd aan mezelf omdat ik vond dat ik beter moest kunnen. Samen zijn we daarop naar een relatie apk geweest. In dat traject vonden we de weg wel wat omhoog maar de oefeningen die we meekregen had mijn partner niet zo’n trek in.

    Half november kreeg ze meer en meer drukte met werken, december zou ze van 4 naar 1 dag terug gaan.

    Het nare is dat hoe meer zij aan werk besteedde hoe stroever het tussen ons werd. Op therapie werd meer en meer duidelijk dat mijn partner moeilijk haar gevoel en behoeftes kon uiten.

    Half december ging de kogel door de kerk nadat ze me verzocht had apart te slapen en niet meer zoveel te willen praten. 4 weken lang apart en alles geprobeerd blijkt nu dat ze alle keren dat ze verdriet had of het even niet wist steun zocht bij een vrouwelijke collega. Nu blijkt dat met die dame dingen gebeurt zijn. Achteraf vallen heel veel stukjes op z’n plek. Niet dat ze nu van de vrouwen is, maar ik en mijn omgeving hebben heel sterk de indruk dat mijn partner psychisch het niet helemaal meer ziet. Ik voel dat ik mijn kans niet heb gehad. Heel naar.
    Martin
    Martin
    07-01-2023
    Martin 0 Laatste bericht: 07-01-2023

  • En nu? Helemaal alleen (Verhaal 79)

    Net als alle andere verhalen ben ik nu ook uit elkaar.

    Begin Juli zei mijn nu ex partner dat ze verliefd was op een ander. Al maandenlang voelde ik dat er wat aan de hand was, en op vragen werd ontkennend geantwoord.
    Ik heb haar toen de keuze gegeven. En ze koos voor mij en relatietherapie. Alleen, wat gebeurde er, kortsluiting in mijn hoofd.
    Als een niet gediagnosticeerd adhd'er zag ik 2 dingen bij haar, ze wilde wel en wilde niet. Gevolg, de stuiterbal ging alle kanten op. Wat deed ik, ik trok haar naar mij toe en zij wilde ruimte. Gevolg, elke dag ruzie waar we in dik 30 jaar nooit veel ruzie hadden.
    Volgens velen waren we een zeer goed ingespeeld liefdevol stel.
    Wat ik niet wist waren de irritaties die er al dik 3 jaar waren, oorzaak was overlijden schoonouders in 14 maanden, mijn (adhd) gedrag, mijn gedrag tijdens "ziekte", ben 3x geopereerd schouder, prostaat en hernia, laatste was killing voor mijn humeur), zij 1x. Verhuisd vlak voor 1e overlijden, een werkgever die van mij af wilde vanwege lang ziekteverzuim. Nog een overlijden waar ik last van had, auto in elkaar gelopen.
    Kortom, genoeg shit.
    Maar, nooit werd er gepraat. Tot het te laat was. En toen ook de beschuldigende vinger naar mij dat ik hulp had moeten zoeken ( heb ook een narcistische vader).

    En nu? Helemaal alleen. Eenzaam, gebroken, elke dag huilend, GGZ. Een klassiek geval van liefdesverdriet en depressie(s). Vast gekluisterd aan huis, nergens zin in. En zij? Lang leve de lol. Outgoing.
    En, ik vermoed, liegend naar mij. Ik heb namelijk nooit een kans gehad. Ik kreeg zelfs een anonieme brief afgelopen week dat ze een verhouding heeft met die vent. En die heeft een partner. Dus altijd 10-0 achter gestaan. En dat maakt het nog wranger.....
    Lonely guy
    > 2 jaar geleden
    Lonely guy 2 Laatste bericht: 28-01-2023

    • Heel herkenbaar . Mijn vrouw begin deze week plots vertrokken na 21 jaar samen . Plots was liefde over zei ze maar merkte da er al tijdje iets was. Zelf ben ik gebroken en zij zegt heel koel ja is erg maar doet mij niets . Heb het eenzaam gevoel en huilen ook en je staat gewoon machteloos

      Gebroken man
      17-12-2022
    • Alle reacties weergeven...

    • Het is nu voor mij ruim 6 maanden geleden.
      Inbde tussentijd heb ik een hele leuke vrouw leren kennen. Maar de issues blijven.
      Afgelopen week kreeg ik te horen dat de man waar ze verliefd op is geworden "verkering" heeft meet haar.
      Daar wist ik al langer van daar ik al eerder de info had gehad. Alleen, nu gaat het rond in mijn woonplaats. En het erge is, deze man had of heeft (geruchten zijn had) een partner, en dat was zijn 4e. Mijn ex is dus zijn 5e als het waar is (en daar ga ik van uit) en hij is ook mog eens 15 jaar ouder en staat bekend als een niet zo'n fijne nette man.

      Ja, ik heb fouten gemaakt. Maar altijd was ik respectvol, deed alles wat er maar kan worden gevraagd, niets was te veel. En dan zo ingeruild worden. Dat doet echt zo'n pijn...

      Lonely guy
      28-01-2023
    • Reacties verbergen...

  • Depressie ptss angst en paranoïde klachten en een burn-out (Verhaal 28)

    Hoi! Ik ben Bas 30 jaar ongeveer een maand nu officiëel gescheiden, van mijn vrouw +\- 8 jaar samen en een dochter van 6 was werkzaam in de horeca ; zit een jaar thuis met depressie ptss angst en paranoïde klachten en een burn-out

    De leegte de eenzaamheid de emoties de achtbaan, het was de eerste 2 weken heel erg heftig, eenzaamheid somber alles wat klote alles zat tegen geen energie vreemd huis ( ben het huis uit gegaan) geen werk geen collega’s geen dagelijkse routine, alles was weg! Alles waar ik me aan vast hield me hele veiligheid weg. Na 2 weken ging het iets beter ik begon me draai te vinden in me nieuwe huis, en begon de nieuwe mogelijkheden te zien. Nu sinds 2 dagen weer een terug val , bevangen door eenzaamheid sombere toch wel depressieve gevoelens , niet meer zien zitten , het idee nooit meer gelukkig te worden. Had ik wel moeten scheiden en ga zo maar door, de scheiding was een goed doordachte keuze die we samen in goed overleg en meerdere gesprekken besloten hebben, mijn vraag aan jullie is :

    Is het normaal zulke sombere gevoelens te hebben?
    Is het normaal en hebben jullie dit ook, op een neer te gaan goeie dagen en zeer slechte dagen?
    Word je ooit weer gelukkig met wel is waar een andere vrouw?
    Vind je ooit de rust en de acceptatie van alles?

    Groetjes Bas
    Bas
    > 2 jaar geleden
    Bas 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ja ik ben nog maar net aan het scheiden en maak net hetzelfde mee als u. Depressieve klachten, niet kunnen slapen, geen zin om op te staan. De ene dag is al wat beter dan de andere maar toch. Het ging al een hele lange tijd niet meer goed in onze relatie en toch zit ik met een enorm schuldgevoel. Voel me erg eenzaam en kom nog amper buiten.

      Deborah
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Hoi bas,
      Ik zit er ook middenin, na 32 jaar besloten uit elkaar te gaan , mijn keuze met soms weer spijt om het gemis, de eenzaamheid geen zin soms in de toekomst.
      Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze rot gevoelens.
      Helaas ik ben nog aan t begin.
      Veel sterkte gewenst.

      Mo
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik voel me niet los van mijn ex (Verhaal 69)

    Gescheiden, volwassen kinderen en een ex die hoop blijft houden dat het ooit weer goed komt en niet openstaat voor een andere vrouw. Op zich is het contact hetzelfde enigszins als in ons huwelijk. Totdat ik een andere man tegen zou komen.. dan weet ik dat hij ontzettend gekwetst raakt .
    Ik voel nog steeds dat ik niet totaal “vrij” ben om te doen wat ik wil.. dwz als ik met vriendinnen iets onderneem, prima. Voel die ketting om mijn nek en kan dus niet openlijk vertellen dat ik wel iemand , een man dus, zie en mee om ga.
    Ik voel me niet los van mijn ex. Bang om hem nog meer pijn te doen, vind dat heel erg moeilijk en zielig voor hem. Nu gaan we (nwe vriend) waarschijnlijk op vakantie.. ik laat altijd weten waar ik ben en met wie. Probleem is dus dat ik mijn ex niet wil kwetsen dus houd ik alles geheim, ook voor mijn kinderen terwijl ik in principe erg eerlijk en oprecht ben.. ik haat dit gedrag van mezelf om anderen te sparen.. ik wil openlijk kunnen zijn naar kinderen en ex. Hoe pak ik dit aan ?? Ben bang dat dit de vriendschap tussen mij en ex kapot maakt.
    Ann
    > 2 jaar geleden
    Ann 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Hebben beide grote psychische problemen (Verhaal 73)

    Nog maar net een jaar getrouwd en ben nu al sterk aan het nadenken om te scheiden. Hebben beide grote psychische problemen. Beide misbruikt geweest, ik daarbij ook emotionele verwaarlozing. Mijn man heeft PTSS over gehouden aan het misbruik, waardoor hij vaak paniek heeft en ik in veel drama terecht kom. Hij heeft verlatingsangst, ik bindingsangst. Ik heb veel vrijheid nodig, hij klampt zich juist sterk aan me vast.

    Bij ruzies wordt alles en iedereen erbij gehaald, waardoor het niet meer tussen ons is maar o.a. met familieleden die zich ermee bemoeien.

    Ik ben gelovig en ben geen voorstander van scheiden, maar zie momenteel geen uitweg. Ik zit met een burnout thuis, en heb al genoeg aan mezelf. Bovendien zie ik geen toekomst o.a. vanwege het feit dat we geen seksleven hebben en er voor mij ook geen aantrekkingskracht is.
    Bovendien is er een man in mijn leven gekomen waar ik verliefd op ben. Hij is ongecompliceerd en stabiel. Dit speelt voor mij erg mee en ik merk dat ik hem niet kan loslaten (overigens ben ik niet vreemdgegaan oid).

    Ik vraag me af of het mogelijk is hier doorheen te komen. Hij is altijd mn maatje geweest en ik voel me erg veilig bij hem. Wat is verstandig? Kan ik in deze staat van zijn een keuze maken? Wordt mijn keuze beïnvloed door mijn bindingsangst of zitten we echt in een hopeloze situatie? Iemand die me kan helpen..? En tips kan geven hoe uit elkaar te gaan, mocht dit nodig zijn?
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Omgang van mijn ex met onze zoon (Verhaal 96)

    hallo allemaal, ik wil een vraag stellen over de omgang van mijn ex met onze zoon (3jaar). Toen wij samen waren hebben wij (2 mannen) een zoontje gekregen met een vriendin in co-ouderschap. Na eenheftige tijd zijn wij uit elkaar gegaan. Mijn ex gaf eerst aan onze zoon niet meer te willen zien en hij heeft ook niet meer voor hem gezorgd. Op mijn initiatief wilde ik wel contact tussen hen instant houden, hij gaf aan dit wel te willen maar niet te vaak (max 1ochtend in de 2 weken). In de uitvoering kwam hij regelmatig laat of niet, maar wilde soms ook vaker afspreken. In ons ouderschapsplan hebben we vastgelegd om 1x in de 2 weken instand te houden, maar hij gaf ook aan dat als hij wilde verhuizen naar het buitenland (hij komt uit het buitenland) hij dit zonder overleg wil kunnen doen. Nu is er een half jaar geen contact meer geweest, en wil hij toch weer contact hebben. Maar ik twijfel. Het gaat goed met mijn zoon, was net 2 toen hij wegging en ben bang dat als er weer contact is en mijn ex dan weer weg gaat mijn zoon dit veel bewuster zal meemaken, met mogelijk (nog) meer schade. Graag zou ik je/ jullie ideeën willen horen.
    Ernst
    17-05-2023
    Ernst 0 Laatste bericht: 17-05-2023

  • Dat soort huichelaars verdient elkaar (Verhaal 43)

    Na 15 jaar en 2 kinderen van 4 en 2 wist ze mij begin december ineens te vertellen dat ze al een tijd niet meer gelukkig was (2 jaar) en dat ze in het afgelopen half jaar is vreemd gegaan en verliefd is. Ze heeft mij nooit aangegeven ongelukkig te worden of zijn. Dus ik heb haar, dacht ik, overtuigd van het feit dat ik geen eerlijke kans heb gekregen om samen aan de relatie te werken.

    Dat duurde twee weken, toen wilde ze rust. Ze had (zegt ze) inmiddels het contact met die ander verbroken en zou met de kinderen naar haar ouders gaan. In het nieuwe jaar hebben we besloten een time out op te zetten, waarbij we in het weekend tijd voor elkaar en het gezin zouden hebben. Dat was na welgeteld 1 weekend al over. Er was weer ruzie door woorden die ze gebruikte en waarmee ze de boel bagatelliseert. 3 dagen later vertelt ze mij dat ze niet verder wil.

    Ik ben vervolgens naar huis gegaan en zij ging naar een huisje dat ik geboekt had. Volgende ochtend dacht ik wat spullen te brengen die ze nodig zou hebben daar. 3 keer raden wie daar zat. En nu wist ze mij ineens te vertellen dat die anderhalve maand dat ze het met mij nog probeerde, was om het goed te doen voor de kinderen. Ze heeft mij gewoon anderhalve maand extra met van alles en nog wat voorgelogen en zodra ze de deur achter zich dicht trekt valt ze in zijn armen. De man die ook z'n vrouw met twee kinderen heeft verlaten.

    Ik weet het, dat soort huichelaars verdient elkaar. Maar voor mij voelt het nu alsof ik 15 jaar van mijn leven heb weggegooid en dat ik mijn kinderen heb opgescheept met een moeder die er vooral voor zichzelf is. Ik voel mij zo ontzettend slecht en heb geen idee hoe ik verder moet. Het enige wat ik weet is dat ik zo snel mogelijk zo weinig mogelijk contact met haar wil. Maar het idee dat ik met haar in contact zal moeten blijven... Ik gruwel er werkelijk van. Wordt er ziek van in mijn maag. Want zij, de vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, heeft ook het allerslechtste (pure woede) in mij naar boven gehaald. Ik ben mijzelf niet meer. Behalve als ik met de kinderen ben. Dan voel ik dat ik het goed moet doen voor hun. En ook dat is lang niet makkelijk.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik hoop dat hij in het buitenland blijft (Verhaal 57)

    Mijn man is precies nooit volwassen geworden...hij liet altijd al alles aan mij over. Nu wil hij plots in het buitenland een zaak opzetten, hij denkt daarbij totaal niet aan de kinderen .. eigenlijk is hij constant met zichzelf bezig ..wat hij wil in zijn leven,...de kinderen houden van hun vader maar krijgen daar eigenlijk weinig voor terug....Ik hoop dat hij in het buitenland blijft ..
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Mijn man is eindelijk vertrokken (Verhaal 74)

    Mijn man is eindelijk vertrokken. Na oneindig veel gesprekken over taakverdeling die niets opbrachten, lief, boos, beleefd,..en agressieve buien, heb ik mijn man kunnen motiveren om te vertrekken...hoe meer ik vroeg om hulp, hoe minder hulp ik kreeg. Op het eind was hij werkloos en ging ik werken naast het huishouden, de kinderen, de administratie,....ik voel me zo gebruikt ...al die jaren heb ik mij in allerlei bochten gewrongen om het allemaal aan te kunnen en dat vooral omwille van de kinderen. Geen moment vrije tijd, maar mijn man lag wel op de bank ... zoveel gesprekken later, besef ik dat hij gewoon lui is en nooit zal veranderen...Nu zal hij het op zijn eentje moeten doen, heb hem zelfs geld toegestopt, zo graag wou ik hem het huis uit. Niemand die dit wellicht zal snappen maar ik was het beu om iemand op de bank te zien liggen, tokkelend op zijn gsm, terwijl ik voornamelijk zijn rotzooi aan het opruimen was. Ik zit nog mzt zoveel kwaadheid, gelukkig heb ik de kinderen nig ..
    Mina
    > 2 jaar geleden
    Mina 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Wat taakverdeling betreft, snap ik je volledig. Hier net hetzelfde ..soms gaat het om kleine dingen maar als het altijd op jouw schouders terecht komt, is het niet leuk meer. Dat gaat van alles luchtn ss'morgens tot de boterhammen van de kinderen maken, de kinderen naar school brengen, het vuilnis buitenzetten, de boodschappen doen (altijd kijken of er nog brood is), de lichten uitzetten indien niet meer nodig, ...en noem maar op. Kortom aan alles denken ..ook nog een gezonde maaltijd op tafel zetten, ..terwijl je daarnaast ook nog gaat werken (30 uren). Er was een periode dat mijn man thuis zat en dan vulde hij zijn dagen met filmpjes kijken, lang uitslapen, kijken of er nog iets te eten is,...en nooit eens vragen, terwijl jij bezig bent met de vaatwas bvb, kan ik helpen? Veel sterkte en het gevoel achteraf zal bevrijdend zijn want je deed toch al alles zelf ...

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Nu wil hij co ouderschap maar dit wil ik niet (Verhaal 45)

    ik ben nieuw hier. ik wil graag mijn verhaal kwijt en heb heel graag tips of adviezen.
    mijn ex partner vertelde 2 weken geleden dat hij gevoelens heeft voor een andere vrouw, en ook met haar het bed in is geweest. ik voeldeme zo verdrietig, de grond zakte onder me voeten vandaan. wij hebben 2 kinderen 1 van 7 en 1 van 11.
    ik kon alleen maar zeggen ik weet het niet als hij vroeg wat ik wilde. de dag erna gaf hij aan dat hij dit zo niet trok. de dag erna hebben we gesprek gehad en gaf hij aan het werkt toch niet meer. maar vervolgens weer vragen of ik er mee wil stoppen? na het gesprek is hij dus wel weer naar die vrouw gegaan, en 2 en 3 en 4 dagen erna ook. hij blijft vragen of het nog te keren is. maar ik heb zoveel ijn en verdriet. dat ik hem dit niet meer kan vergeven, hij heeft ook niks eraan gedaan om zijn spijt en berouw te laten zien.
    we hebben onze kinderen verteld dat papa verliefd is geworden en we dus uit elkaar gaan.
    ik heb altijd gezorgd voor de kinderen hij deed nooit iets met ze. ook niet even met ze weg of dergelijk. ik werk 25 uur en hij 40. nu wil hij co ouderschap maar dit wil ik niet ook niet in belang voor mijn kinderen, ik deed en doe alles met ze, afspraken uitjes, echt alles. schoolgesprekken etc.
    hij wil alles gelijk maar dit wil ik niet en kan ook niet als hij 40 uur werkt. hij verdient niet veel. dus levert er nog meer op in.
    ik werk om het weekend, en ben erg flexibel. ik heb een netwerk om me heen waar me kinderen altijd heen kunnen en mijn ouders kunnen als moet de kinderen halen als ik oppas nodig heb of iets. hij heeft niemand meer.
    woensdag moeten we naar een mediator. ik hoop zo dat die ook wel in zal zien dat me kinderen meer gebaat zijn bij mij, en m het weekend naar hun vader kunnen. mijn dochter heeft niet zo een goede band met haar vader en ik merk nu al dat ze tegen hem keert.
    heeft iemand tips of adviezen.
    voor mijn gevoel ontneemt hij me nu alles me kinderen me huis alles. ik wil me kinderen gewoon bij me houden en niet 50/50 wat niet eens haalbaar is, en om he welzijn van de kinderen vind ik dit ook niet goed.
    Help
    Danielle
    > 2 jaar geleden
    Danielle 4 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ik snap jou volledig, zeker als jij altijd degene was die alles voor de kinderen regelde en voor hen zorgde. Ik snap ook dat je dochter het niet voor haar vader heeft. Ik hoop voor jou dat de kinderen de meeste tijd bij jou kunnen zijn en dat je verder kan met je leven, samen met je kinderen en terug gelukkig mag worden.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • Ik leef met je mee en heb zelf co ouderschap geweigerd in het belang van onze kinderen 12 en 16 jaar, omdat ze een slechte band met hun vader hebben. Ze willen niet naar hem. Bijna ex ging akkoord met om het weekend zonder tegenstribbeling. Ik deed ook alles. (Zie verhaal 59) Blijf volhouden in het belang van je kinderen. Suc6

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • Hopelijk is dit intussen goed geregeld in het belang van de kinderen en jou. Eerst keek hij amper naar de kinderen om en nu wil hij hen veel zien. Echt stom! Word a.u.b terug gelukkig!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Hallo Danielle,
      Vreselijk te horen wat je meemaakt. En zo herkenbaar, de moeder doet alles, en de vader wil opeens co-ouderschap. Bizar.
      Wat ik je wel kan meegeven is dat Mediators altijd soort van neutraal zijn. En dat merk ik ook in de hulpverlening.
      Als het "puntje bij het paaltje komt", wil niemand echt vechten voor wat jij vindt. Ik zit zelf in een hulpverleningstraject, omdat de vader van mijn dochter 2 jaar uit beeld is geweest (dochter is 3j), en de instanties zoals Veilig Thuis, politie en hulpverleners praten allemaal mooi, maar je hebt er uiteindelijk niets aan.

      Belanrgijkste om te weten is dat het rechtssysteem in NL vind dat beide ouders recht hebben op het kind, en dat daarom vaders ook vaak de laatste jaren meer beschermd worden.
      Weldat jij duidelijk aangeeft dat hij bijna nooit iets met de kinderen onnam, ben ik bang dat rechters, mediatiors, hulpverleners je onvoldoende bij zullen staan. Dus blijf sterk en probeer zelf zo goed mogelijk voor de dag te komen.
      Heel veel sterkte gewenst!

      Renate
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Toen wij trouwden sloeg hij ineens om (Verhaal 92)

    8 jaar is hij vreemdgegaan. Zijn gedrag veranderde in doen waar hij zin in had, gemene opmerkingen, veel geld uitgeven, ruzies uitlokken. Of zijn gedrag voort komt uit zelfdestructie of uit haat naar mij zeker weet je t niet. Maar begon 20 geleden toen wij elkaar ontmoette in 2003. Hij was lief, aardig en alles draaide om ons samen. Toen wij trouwden sloeg hij ineens om.
    Even anoniem
    11-03-2023
    Even anoniem 1 Laatste bericht: 11-03-2023
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik ben er nog steeds erg van door van slag. Ik begrijp het niet. Waarom stapt iemand dan niet gewoon uit een huwelijk als het niet werkt of als je verliefd wordt op een ander. Nu ik de scheiding in gang heb gezet, houd hij alles tegen, werk tegen, reageert niet, negeert de beschikking van de rechter. Hij lijkt wraak te willen nemen omdat ik ben weggegaan, omdat hij door de mand is gevallen en ik weet dat jij al 8 jaar een ander had. Het is de omgekeerde wereld waar ik niet van begrijp en daarom kan ik het niet loslaten. Hem wel, maar het piekeren niet.

      Anoniem
      11-03-2023
    • Reacties verbergen...

  • Mijn ex gaat nog met mijn kinderen bij mijn ouders op visite (Verhaal 44)

    Op eigen beweging heb ik de scheiding in gang gezet. We hadden een lange relatie en voor de buiten wereld leek het allemaal goed te gaan. Echt slecht hadden we het ook niet alleen waren we enorm uit elkaar gegroeid. Dit werd goed duidelijk in de Lockdown.
    Hij heeft nauwelijks familie en mijn ouders en zus hebben aangegeven graag contact te houden. Dit juich ik toe omdat ik hun allen dit contact gun. Ik heb dus wel mijn huis verlaten, woon grotendeels alleen omdat mijn kinderen volwassen zijn en niet tot 50% bij hun moeder zitten gedwongen kunnen worden. Ook begrijpelijk, maar waar ik veel moeit mee heb is dat mijn ex met mijn kinderen bij mijn ouders op visite gaat en gaat eten. Is dit raar hoe vinden andere dit?
    Dit wordt versterkt doordat ik dus veel moeite moet doen om mijn kinderen bij mij te laten komen, ondanks dat onze verstandhouding goed is.
    Lola
    > 2 jaar geleden
    Lola 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ze hebben de scheiding met zn drietjes bekokstooft (Verhaal 14)

    Hallo,
    ik ben vanaf maart gescheiden
    de manier waarop mijn ex de scheiding heeft ingezet vind ik zeer egoitisch en zeer inmoreel,hij heeft achter mijn rug om met vrienden de scheiding vior bereid een vriend van hem is met de buurvrouw vandoor gegaan en heeft zijn vrouw achter gelaten met een ziek kind ze hebben de scheding met zn drietjes bekokstooft,ik vind ht jammer dat hij niet eerlijk tegen mij geweest is ,ik kan deze man niet vergeven
    umie
    > 2 jaar geleden
    umie 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Hij wou niet meer verder met mij (Verhaal 91)

    Door een opeenstapeling van foute gebeurtenissen op een korte tijd had mijn man besloten een punt te zetten achter onze relatie. Hij wou niet meer verder met mij. We waren toen 16 jaar samen.
    Ik heb veel fouten gemaakt waardoor hij toen die beslissing heeft genomen.
    Ondertussen zijn we 4 jaar verder en honderden excuses van mij naar hem toe later, lukt het eigenlijk redelijk goed om met elkaar om te gaan en zelfs nog dingen samen te doen voor onze kinderen.
    Maar de frustraties zijn met een klein vuurtje gemakkelijk weer te ontploffen.
    Hij blijft mij verwijten dat ik diegene ben die dit heeft veroorzaakt, dat ik mijn fouten niet inzie en zelfs niet toegeef. (terwijl ik dat al zoveel keer heb gedaan)
    Hij vindt van zichzelf dat hij hiervan geen schuld treft.
    De verwijten blijven mij pijn doen en ben er nog steeds ondersteboven van alsl hij zo'n berichten naar mij stuurt.
    Ik probeer daar weinig op te reageren, want alles wat ik zeg wil hij toch niet aanhoren en gelooft hij toch niet.
    Wanneer stopt dit voorgoed.
    Christel
    08-03-2023
    Christel 0 Laatste bericht: 08-03-2023

  • We maakten elkaar niet meer gelukkig (Verhaal 1)

    We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.

    Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.

    Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."

    Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.

    Ik was toen nog niet klaar om te scheiden, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Heel herkenbaar. Zo was het voor mij ook

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • ik ben 22 jaar samen waarvan 16 jaar gehuwd. Ik was al wat ouder toen ik mijn man tegenkwam en ja er waren voor mij althans, duidelijke rode lampen, flikkerlichten, gevaren driehoeken die opdoken maar ik was al zo lang alleen en nu had ik iemand gevonden waar er een wederzijdse aantrekkingskracht was en dat wou ik niet zo maar laten schieten. Maar ik merkte wel dingen op maar door mijn eigen onervarenheid en verliefdheid dacht ik daar niet veel over na. Ik vond het alleen raar maar toen zag ik niet de consequenties naar de toekomst. Ik ging voor deze relatie. Na een zeer hobbelend parcours, sta ik nu hier vandaag. Er is veel gebeurd en enkele weken geleden nam ik opnieuw heel bewust het besluit opnieuw te gaan voor deze relatie en vooral te kijken naar wat wel goed gaat omdat het de laatste 2 jaren heel gemoedelijk en kalm er aan toe ging en ik dacht dat er wat toenadering tussen ons beiden was gekomen, we konden beter overleggen met elkaar en ik begon stilaan terug vertrouwen te krijgen in de relatie. Maar ik heb blijkbaar iets gemist want mijn echtgenoot startte een echtscheidingsprocedure op. Ik ervaar nu een enorme dualiteit. Ik wil heel graag dat hij terugkomt om de situatie te normaliseren, de pijn te doen stoppen, mijn toekomst weer mijn toekomst te laten zijn, om ons beiden samen te laten evolueren naar elkaar toe met respect voor elkaars eigenheid. Het eigen groene gras te zien en ervaren. Maar misschien geeft hij mij juist een enorm cadeau door niet meer voor mij te kiezen, ik kan nu mezelf sneller ontwikkelen. Ook ik was al die jaren gefocust op hem en op het gezin. Ik ben niet gegroeid in deze relatie, die tijd kwam voor mij nu eraan. Maar het zal nu in een andere context zijn.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik word er moe van om overal boven te moeten staan (Verhaal 54)

    goededag allemaal.

    Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.

    A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.

    Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering. 

    IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was. 

    Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.

    Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen. 

    MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee. 

    ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.

    Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.

    Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is. 

    Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7. 

    GR m
    Mitch
    > 2 jaar geleden
    Mitch 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • huiselijk geweld en seksueel misbruik van mij, door hem (Verhaal 89)

    Ik ben gescheiden van mijn ex na een moeilijke periode waarin ik toen ik er middenin zat niet goed begreep wat er allemaal gebeurde. Maar het was: huiselijk geweld en seksueel misbruik van mij, door hem.
    We hebben samen 2 kinderen van nu inmiddels 10 en 7 jaar die een deel van de tijd ook bij en zijn. Omdat ik mijn kinderen een vader gun en een band met hen (als vader is hij oke).
    Er spele in deze situatie allerlei dilemma's en ingewikkeldheden. Maar wat me momenteel bezighoud is: wat vertel ik hen over de reden waarom wij uit elkaar zijn. Ik weet dat mijn ex het wil houden bij 'we communiceerden niet goed met elkaar. Maar dat is nogal een understatement. Ik krijg er steeds meer moeite mee omdat wat ik hen nu vertel hooguit een stukje waarheid is, ik eerlijk wil kunnen zijn tegen hen. Daarnaast neem ik nu een heel stuk van de verantwoordelijkheid van de scheiding op me die eigenlijk bij hem hoort. Aan de andere kant wil ik mn kinderen niet belasten met dit verhaal en hun relatie met hun vader goed houden voor hen. En weer aan de andere kant ben ik bang dat ze op een gegeven moment iets van iemand anders horen.
    Rosa
    04-03-2023
    Rosa 0 Laatste bericht: 04-03-2023

  • Jaren na dato nog steeds veel last van de scheiding (Verhaal 80)

    Jaren na dato nog steeds veel last van de scheiding. Niet omdat ik het niet zag aankomen en niet omdat ik nog van hem hou. Ik speelde zelf al het laatste jaar met scheiden of proberen.
    Meer omdat ik boos ben, boos op mijzelf en ik kan mijzelf niet vergeven. Jaren had ik dubieuze gevoelens over zijn vriendschap met zijn ex, een paar jaar had ik vermoeden dat hij vreemdging (niet zijn ex) omdat ik sx bij hem rook terwijl wij zelf weken geen sx hadden gehad en de laatste maanden van het huwelijk was hij veel in de buurt van zijn ex.
    Ook de weet vanaf het begin dat hij laf is kwam mij bij de scheiding duur te staan. Ook dat hij aan vals spelen doet, zo werd de scheiding gestuurd door zijn toekomstige nieuwe schoonfamilie. Kilo's afgevallen door afweermechanisme vanwege de stress.
    Ziek ben ik er nog van en oh zo boos dat de verliefdheid hormonen toen deze signalen heeft verbannen naar de achtergrond. Achteraf zo makkelijk denken 'had toen adios amigos moeten zeggen na een paar maanden'. Was ik echt zo wanhopig toen ik hem ontmoeten?
    Hoe vergeef ik mijzelf dit. Heb er nachtmerries van.
    Haunted
    > 2 jaar geleden
    Haunted 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Iedere keer wordt er weer een nieuwe bom gedropt (Verhaal 81)

    Mijn man wilde scheiden, ik inmiddels zeker ook. Zal het hele verhaal hier verder besparen heeft op de vraag geen nut. Ik heb toen een mediator gebeld en deze hebben wij ingeschakeld. Ik wilde er samen uit komen en het beste doen voor de kinderen en hij gaf het zelfde aan.
    We zijn nu 5 sessies verder en elke keer wordt er weer een nieuwe bom gedropt. Huis en verkoop, hij wil zo snel mogelijk verkopen. Ik kan geen kant op en wil blijven wonen maar de hypotheek zal ik niet op mijn naam kunnen zetten vanwege part-time werk,verhuizing en daardoor een andere baan met tijdelijk contract , ik kan de lasten wel dragen.
    Ik heb ook geen recht op een huurhuis.
    Hij wilt geen of weinig alimentatie betalen hij vind dat ik maar fulltime moet gaan werken. Ik vind kinderen opvoeden veel belangrijker.Ik heb daar water bij de wijn gedaan in hoogte alimentatie maar na verdere ontwikkelingen begin ik daar toch aan te twijfelen.
    Pensioen hij wilt/vind dat ik daar geen recht op heb.
    Maar dit is bijzaak bij het voor mij belangrijkste de kinderen. Begin september hebben wij verteld dat papa en mama niet meer verliefd zijn.daarna hebben wij een paar weken birdnesting gedaan. We hebben een caravan op het terrein van ons huis staan waar de ene was als de ander bij de kinderen was, maar dat was nog dichtbij de kinderen konden zo bij allebei langs.
    Begin oktober is hij uit huis gegaan naar een tijdelijke huurwoning tot half maart volgend jaar. Hij zat al enorm moeilijk te doen over reistijd in het convenant en nu komt de aap uit de mouw hij wilt in maart over gaan naar het huis van zijn nieuwe vriendin die op ruim een half uur weg woont. Hoe ver precies weet ik niet want ik ken haar niet.
    Dat is al een moeilijk punt voor mij ik vind dat te lang reizen voor de kinderen met co-ouderschap (do en vr bij hem en om het weekend). Maar ik vind het ook niet wenselijk om mijn kinderen die nog niet eens aan de nieuwe situatie gewent zijn in zo een korte tijd te laten wennen aan een nieuwe thuis inclusief nieuwe woonplaats, vrouw en 3 puber kinderen. Mijn kinderen zijn 7 en 8. Hij zegt de vrouw 3 maanden geleden op een datingsite ontmoet te hebben.Lijkt mij geen gezonde stabiele basis in die korte tijdsperiode. Ook wil hij niet dat ik kennis met haar maak. En eerlijkheid dient te zeggen dat ik weiger mijn kinderen achter te laten bij iemand die ik nog nooit ontmoet heb.de kinderen hebben naar mijn weten en zijn zeggen haar en de andere kinderen ook nog nooit ontmoet en weten ook nergens van.

    Dit is de rede dat ik begin te twijfelen of de mediation wel de juiste weg is.
    Ik krijg ook geen duidelijk idee over wat wettelijk mijn rechten zijn. En ben bar slecht in onderhandelen terwijl dat juist zijn werk is.
    Ik wil altijd de goede vrede bewaren en heb een hekel aan conflict. Hoop ondanks alles dat we voor de kinderen straks nog steeds door een deur kunnen. Maar wil hun en mijzelf ook geen tekort doen want als ik mezelf te kort doe heeft dat ook effect op hun en dit moet je in een keer goed doen.
    En ik denk dat de goede vrede er toch nooit meer komt met zijn houding.

    Graag heb ik advies en ervaringen om te beslissen over wat de juiste weg is.
    Willow
    > 2 jaar geleden
    Willow 1 Laatste bericht: 14-12-2022
    • Alle reacties weergeven...

    • De reden dat hij 'bommetjes' gooit is omdat hij haast heeft. Hij heeft haast omdat hij een nieuwe partner heeft (waarschijnlijk was zij al in het spel vanaf het begin).
      Het is schrikbarend hoe sommige mannen kunnen zijn als er een nieuwe partner is. Je kent gewoon je 'eigen' vent niet meer. Dat boek met jou is gewoon dicht, potdicht.
      Er zullen ongetwijfeld ook vrouwen zijn die zo zijn maar ik hoor dit meer bij de mannen.
      Goed voor je eigen rechten op komen en toch het liefst met mediation. Jouw wettelijke rechten zijn gewoon 50-50 als je gehuwd bent in gemeenschap van goederen. Het hier en daar afzien van zaken is een gunning, geen verplichting.
      Parttime werken ivm de kinderen na een scheiding is geen recht maar een keuze.

      Haunted
      14-12-2022
    • Reacties verbergen...

  • We zullen verder moeten als ouders (Verhaal 85)

    Nu weet ik dat ik fouten heb gemaakt waar mijn ex terecht boos om is. Daar loop ik niet voor weg maar sinds de geboorte van onze dochter was ik mijn ex eigenlijk kwijt. De redenen zijn voor mijn gevoel bij mij neergelegd. Ja ik heb een depressie gehad, klopt maar daar heb ik niet omgevraagd en ik kwam thuis in een kille verwijtende sfeer waarbij mijn ex duidelijk niets van me moest hebben en haar moeder vooral benadrukte hoe zwaar zij het had.
    Natuurlijk wilde ik mijn partner niet belasten... het resultaat was wel voor mij eenzaamheid en nog meer neerslachtigheid.

    Nu zijn we uit elkaar en gaat t op zo'n lelijke manier. Mijn ex en haar moeder maken me uit voor de meest verschrikkelijke dingen. Ik snap een aantal punten van mijn ex maar mis enig begrip en basale waarden en normen naar mij toe.

    In het belang van de kinderen lost dit niets op. We zullen verder moeten als ouders en daarin elkaar respecteren maar schijnbaar liggen de brieven met de waarheid elders al klaar. Dit doet verdriet
    Ite
    17-12-2022
    Ite 0 Laatste bericht: 17-12-2022

  • scheiding helemaal misgelopen (Verhaal 21)

    Hoi,

    Ik wil mijn verhaal ook even kwijt...
    Ik ben sinds februari dit jaar officieel gescheiden. Ik ben ongeveer 15 jaar in totaal met mijn (ex)man samen geweest. Wij waren een goed koppel, we waren samen goede ouders, maar wij leefden naast elkaar. Als moeder heb ik me altijd 1000 % voor onze 3 kinderen gegeven. De middelste is er eentje die momenteel extra wordt opgevolgd in een psychiatrisch centrum en ik moet toegeven dat dit een grote druk op ons heeft gelegd. Het was al jaren zo dat wij op relationeel gebied zo goed als niets meer aan elkaar hadden. Ik begon ook echt een burn out te krijgen van thuis en ik was steeds liever op mijn werk. Ik voelde me niet meer aangetrokken tot mijn man en op een bepaald punt begon hij erg raar te doen en mij te verstikken. Ik denk dat het een wanhoopspoging was van hem omdat hij zag dat het niet meer met me ging en ik me van hem begon af te stoten, maar het heeft het gewoon erger gemaakt. Je kan niet van niets naar alles gaan. Ik wilde op een bepaald punt echt wegvluchten uit onze relatie. Ik heb jammer genoeg uiteindelijk een scheve schaats begaan (ik vind het heel erg en ik schaam me daar om). Voor mij was dit het moment dat ik dacht.... nee... het gaat niet meer. Ik heb het hem opgebiecht en toen begon hij me nog meer te verstikken. Ik keerde me echt van hem af en ik verlangde meer en meer naar de persoon waar ik een scheve schaats mee was begaan. Op dat moment was er een vriendin in mijn leven die vanaf toen raad gaf aan mij en waar ik met mijn verhaal naartoe ging. Ik zei haar dat het mij niet meer ging, dat alles mij verstikte. Maar zij babbelde ook met mijn (ex) partner. Ze pushte mij bijna om niet meer door te gaan met mijn relatie en zei de dingen die ik toen eigenlijk niet nodig had. Uiteindelijk neem ik mijn beslissingen zelf en neem ik mijn verantwoordelijkheid daar voor op he.... onze scheiding werd in gang gezet, mijn ex vond het heel erg, maar zei er niets over. Hij babbelde niet met mij... wij bleven een lange tijd bij elkaar wonen, zonder te veel gedoe. Af en toe wel eens lelijke ruzie... er werd niets uitgepraat. Ik babbelde nog met de persoon waarmee ik was vreemdgeweest... mijn ex zat ook op tinder. Maar tussen ons bleef alles gewoon stilstaan... we zorgden voor onze kinderen. En in de tussentijd vertelde ik alles aan die vriendin, mijn frustraties, alles... Ik zag niet meer hoe ik samen iets kon hebben mijn ex. En ik dacht echt dat het goed was als we een tijd uit elkaar zouden gaan om te zien of we naar elkaar zouden kunnen terug groeien. We deden het goed als ouders, ik wilde het hem niet moeilijk maken. We maakten onderlinge afspraken dat we ervoor zouden zorgen dat we de kinderen samen zouden opvoeden, dat we het beste zouden doen voor hun. We regelden een akte bij de notaris, al was het niet de bedoeling om die zo te volgen aangezien we alles onderling wilden regelen. Ik had in die tussentijd een huis gekocht. Ik was stilletjes aan het verhuizen. En plots.... kwam ik er ineens achter dat mijn ex iets was begonnen met die vriendin die ik 100 % vertrouwde (ze was het afgetrapt bij haar partner). Ik vertelde haar alles... al mijn frustraties, alles waar ik mee zat en alles heeft ze tegen mij gebruikt. Achteraf kwam ik ook te weten dat ze alles over onze ruzies is gaan rondvertellen en heeft ze persoonlijke lichamelijke zaken over mij rondgebazuind. Mijn ex is zeer moeilijk beginnen doen, hij heeft al onze afspraken weggesmeten en heeft er momenteel een vechtscheiding van gemaakt. Zij heeft haar ex laten zitten, die heeft ze een jaar lang liggen slecht praten tegen vrienden van ons. Ik heb ook gehoord dat ze al maanden daarvoor mijn ex lag op te vrijen op feestjes enzo... en dit allemaal terwijl ik haar alles heb gezegd. Terwijl ik haar had gezegd dat ik hoopte dat we elkaar ooit zouden terugvinden. En nu is alles stuk voor iedereen. Ik zeg niet dat het niet fout is van mij dat ik ben vreemdgeweest, maar dat heeft echt niets meer te maken met alles wat zij met 2 hebben gedaan. Vanaf dag 1 zat ze al bij mijn kinderen , kocht ze verjaardagscadeaus, ze gaat nu al kleren kopen voor mijn kinderen... Haar kinderen gaan naar dezelfde school als de mijne... ze hebben met niemand rekening gehouden. Er zijn heel veel mensen boos op hun. En ik en haar ex krijgen dan maar de schuld dat wij hiervoor gezorgd hebben. Maar eigenlijk hebben zij een vriendengroep kapot gemaakt, haar ex was ook een goede vriend van ons. Het is één grote ramp en het zijn de kinderen die hier de dupe van zijn. Ik heb mijn ex nooit het leven willen zuur maken. Ik wou echt alleen het beste... voor mij was hij mijn familie en ik hechtte waarde aan het feit dat we samen kinderen hadden. Maar ik was geen goede partner voor hem... achteraf heb ik er spijt van dat ik niet meer moeite heb gedaan... vooral spijt en schaamte tov mijn kinderen. Deze zomer had ik er alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar ik denk dat het paniekreactie was. Alle acties die hij nu heeft gedaan laten gewoon weer zien hoe blind hij is voor alles en niet kan communiceren. En dat wil ik nooit meer in een relatie. waarschijnlijk ziet hij pas dat het fout is als het echt te laat is. En eigenlijk is het al te laat... er zijn vrienden van hem die liever niets meer met hem te maken willen hebben. Ik kan het ook niet vatten dat die vriendin dat heeft gedaan... ze heeft de zaken die ik over mijn ex vertelde ook gewoon tegen hem heb gezegd... ze lachte met mij bij andere mensen en in mijn gezicht was ze supervriendelijk. Dan zei ze ... nee Ella, het is geen goed idee dat je terug iets begint met je ex. Je moet het zus of zo doen... en dan plots dit... het is echt erg... want er zijn nu veel levens verwoest. Vriendschappen, families,... niets loopt goed... alles loopt mis. Het is echt dikke miserie.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 2 Laatste bericht: 22-12-2022

    • zeer herkenbaar verhaal. Mijn verhaal is zo ongeveer hetzelfde. Ik vecht elke dag tegen het verdriet en de schuldgevoelens. Maar we moeten blijven geloven dat we hier op een dag sterker gaan uitkomen... Veel sterkte!

      Marga
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • 2 keer in scheiding gelegen met dezelfde vrouw , en uiteindelijk weer bij elkaar .
      Op dit moment me ziek gemeld op het werk en ja ik kan mijn draai niet vinden .
      De sfeer in huis is dramatisch ik voel me alleen gelaten en wordt ook niet geholpen .reactie van vrouw en ja kinderen het zijn jouw problemen.
      De moed om iets te doen zakt nu goed in mijn schoenen .
      Frans

      Frans
      22-12-2022
    • Reacties verbergen...

  • Eenzaam...... (Verhaal 17)

    Iets meer dan een jaar geleden liet mijn man na 20j weten dat hij niet wist of hij mij nog graag zag. Na 2 maanden wilde hij plots een scheiding. Een jaar verder heeft hij 100keren de kans gehad om stappen te zetten voor de scheiding maar heeft hij ze nooit gezet. Steeds toen ik zei dat ik niet meer kon vroeg hij om te vechten en ging hij zijn best doen. Enkele weken geleden gingen we terug naar de relatie therapeute gaan. Om een vriendschap op te bouwen en dan samen te kijken of er iets kon groeien terug. Net voor we op de afspraak moesten zijn kwam hij ineens zeggen dat hij het toch geen kans meer wou geven. Hij vond het wel belangrijk om vrienden te blijven. Vandaag ben ik na herhaaldelijke leugens en omwegen te weten gekomen dat zijn collega, waarvan ik al langer vermoed dat ze iets hebben samen en die een vriendschap hebben opgebouwd hebben die veel verder gaat dan een gewone vriendschap of collega-band, is blijven slapen. Ze heeft ook gevoelens voor hem en ze willen het samen proberen. Onze scheiding en haar scheiding zijn nog geeneens rond. En 2 dagen geleden heeft mijn man nog gezegd dat hij helemaal geen relatie met haar wou en dat er geen toekomstplannen waren. Blijken nu allemaal leugens te zijn. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik zie het echt niet zitten dat zij de stiefmoeder wordt van mijn kinderen, ze heeft me nooit gelegen en zij behandeld mij heel onrespectvol. Ik loop rond met zelfmoord gedachten en heb geen idee hoe ik dit te boven moet komen. Ik vind het vreselijk om mijn kinderen te moeten missen op de momenten dat ze bij hem zijn. Ik kan niet aanzien hoe zij een leven opbouwen en ik er onderdoor ga bij elke nieuwe stap die zij gaan zetten. Ikweet niet wat ik moet doen om dit te boven te komen
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 4 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Heel herkenbaar, dat gevoel. Ik voel met je mee. Het komt ooit goed, geloof daarin, zet door.

      Da
      > 2 jaar geleden

    • Jeetje.. wat ellendig en zo herkenbaar..
      Maar inderdaad, je hebt er nu weinig aan maar wordt beter/anders.
      Zoek goeie hulp! Dat heeft mij ook geholpen!
      Sterkte!

      El
      > 2 jaar geleden

    • jouw verhaal is het mijne
      geen idee wie jij bent of je leeftijd?
      misschien kunnen we samen die eenzaamheid oplossen..

      thea
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • ik hetzelfde, we haddeen alles doorstan, ik leerde haar kennen toen ze diep in schulden zat, we hebben alles netjes afbetaald, daarna kreeg ze kanker, we hebben alles doorstaan, ze werd afgekeurd en zat thuis, ik werkte 6 dagen per week. Ze ging in een therapie..."sacraal "en nog wat, daarna kreeg ze op sociale media vriendengroepjes van beetje spiritueel getinte dingen. Vervolgens vertelde ze me dat we uit elkaar groeiden en dat ik minder moest werken en moest veranderen, ik moest ook naar die therapeut. ben 2 keer geweest maar naar iemand die zijn hand op mijn borst legt en dan constant vraagt "of ik mijn hart zie", "je hebt een groot hart", en voel je de warmte van je hart". dat is niet mijn ding. enkele weken later vertelde ze mij dat ze weg ging en een scheiding wou aanvragen. Ik sloeg achterover, eerst kwaad toen verdrietig enz. Er was ook niks dat ik eraan kon veranderen. Ze wou weg. verbijsterd zit ik nu alleen in huis, betaal zorgtoeslag omdat ze een uitkering had,en zij leeft nu met haar volwassen zoon met een prima baan in een mooi appartement. ze leeft goed van mijn 6 dagen werken nu, ik vind vooral dat onterecht. ik lig krom van de kosten en omdat zij weg wil moet ik betalen....maar het is niet anders, ondanks alles zou ik er nog steeds alles voor over hebben om haar terug te krijgen. ik ben nu 58, we waren 20 jaar samen, 8 jaar getrouwd, en nu....de stilte is beknellend soms, het huis is een dood ding geworden. en dat al 3 maanden, ik wen er nog niet aan.

      hans
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • ellendig proces (Verhaal 12)

    Ik had nooit verwacht dat een scheiding zoveel ellende met zich mee bracht. Ik had nog niet eens de oorzaak van de scheiding verwerkt (jaren lang liegen, bedriegen, een langdurige affaire en wat scharrels op de kop toe) en het volgende kwam al op mijn bord. het Traject maakte me heel verdrietig. Ik hield nog veel van mijn ex. Hij zat nog vastgeroest in mijn hart. Na al die jaren bij elkaar, vond ik het moeilijk om dat los te laten, zeker nu we een gezinnetje waren.

    Toen kreeg ik te horen dat ik te weinig verdiende. Ik kon het ouderlijke huis niet houden. We hadden plannen gemaakt om samen te verhuizen naar een andere stad. Waren al een tijdje bezig hiermee. Ik had daar al werk gevonden, scholen opgezocht voor onze school, ook al ingeschreven voor het volgende jaar. vrienden en hobbies daar opgezocht... en toen wilde hij niet meer verder met mij.

    Ik zat daar. Ik kon alleen maar huilen. Ik werd depressief. Ik wilde niet blijven in de huidige stad, want hier had ik niets meer. Ingeschreven in zo'n woningbouwvereniging op zoek naar sociale huurwoning. 4 maanden verder, officieel gescheiden maar nog geen stap verder om een huisje te bemachtingen. We wonen nog steeds onder 1 dak. Ik ga mentaal er aan onder door. loop bij een psycholoog om een beetje mentaal te overleven en slik medicatie om een beetje te kunnen slapen. (we slapen nog in 1 bed en dat kost mij heel veel moeite) Spanning stijgt met de dag. Urgentie heb ik geen recht op...

    Het begint echt te lang te duren. mijn ex en ik konden redelijk goed opschieten met elkaar maar nu wordt het steeds erger. ik begin boos te worden, het voelt alsof het allemaal zijn schuld is dat ik al die ellende voel en zo veel moeite moet doen (geen sociale huurwoning kunnen krijgen tot nu toe, te weinig verdienen voor particuliere huur, geen urgentie krijgen...enz) maar hij zit op zijn luie reet en doet niets. hij gaat als ik weg ben het huis te koop zetten en dan pas gaan zoeken naar een koophuis. zo gepiept denkt hij. En ondertussen geniet hij alvast van zijn vrijgezelle leven. de lusten maar niet de lasten. Regelmatig weg van huis (wat ik opzich niet erg vind maar het geeft mij wel alle verantwoordelijkheid voor onze zoon en zo krijg ik geen kans om ook even de deur uit te gaan om weer even te ademen en te ontspannen)
    Ik weet dat boosheid niet helpt, maar het zou fijn zijn om iets te hebben waar ik weer controle over zou kunnen hebben.

    Ik hoop snel een huisje te vinden en eindelijk dit proces achter me te kunnen laten. om eindelijk te kunnen rouwen om mijn verloren gezin, om een nieuwe start te kunnen maken en weer een poging te doen weer een beetje gelukkig te worden. Want ik wil mijn zoon het allerbeste kunnen geven en dat kan alleen als ik uit mijn depressieve sleur kom en zelf weer gelukkig wordt.

    Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en goede hoop op een betere toekomst!
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ik vind het heel erg wat je allemaal meemaakt op het moment en kan mij alles perfect plaatsen want ik zit met ong Hetzelfde probleem op het moment maar als je er eens wil over praten ben je steeds welkom het kan enkel onze ziel wat troost of rust geven
      Maar al bij al is het een pijnlijke strijd en moeten we erdoor
      Ik wens je enorm veel sterkte
      Neem gerust contact op als je wil
      Grt guido

      Guido
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Zit momenteel ook in een scheiding.
      Wonen ook helaas nog samen, inderdaad geen urgentie, geen eigen huisje krijgen, is moeilijk.
      Heb 2 kinderen ze slapen nu helaas op een kamer zodat ik mijn eigen kamer heb, vind het niet leuk voor ze.
      Probeer te doen alsof hij je broer dan doet het minder pijn.

      Judith
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • ik heb het contact verbroken (Verhaal 13)

    Hallo allemaal,
    Ik lig momenteel in scheiding we wonen appart van elkaar, me ex heeft een nieuwe relatie (binnen 3 maanden) terwijl de scheiding niet eens officeel rond is! Ik ben er kapot van omdat dit absoluut niet mijn keuze is geweest en onverwachts voor mij gekomen is.
    Ik zit met alle ellende omdat het niet netjes is gegaan eerste weken negeren en blokkeren, geen vaste lasten mee betaald, zwaar in de steek gelaten op de een op andere dag.me ex heeft een nieuw leven opgestart, en verwacht ook nog eens dat wij normaal als (vrienden) met elkaar om kunnen gaan en ik het maar moet accepteren omdat we zogenaamd zielsveel van elkaar houden.
    De situatie zou de doorslag zijn(puber in huis en factoren om mij heen zoals schoonouders) maar ik als persoon ben de beste.....
    Ik moet elke dag tegen mezelf vechten om te overleven omdat ik het ontzettend moeilijk ermee heb en het voelt alsof ik de dupe ben voor iets waar ik niets aan kan doen.
    Ik heb het contact verbroken omdat ik het simpelweg niet kan bekroppen dat me ex verder gaat met een ander.

    Ik hoop echt dat ik hier doorheen kom en het geluk in de toekomst weer kan omarmen.



    Voel me heel leeg en op van binnen.
    > 2 jaar geleden
    Voel me heel leeg en op van binnen. 7 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Zo herkenbaar helaas. Ik heb bijna precies hetzelfde mee gemaakt en geloof me het wordt echt beter. Ik weet het dat is een ontzettende dood doener en ik zelf vind het ook vreselijk als mensen het zeggen maar het kost gewoon tijd. Wees positief en neem het van dag tot dag. Kijk naar de goede dingen en het komt allemaal vanzelf.

      M
      > 2 jaar geleden

    • Helaas je bent niet alleen. Ik ook achter gelaten met een kind. Veel pijn omdat je van de andere kinderen die met haar mee gingen hoort dat ze gelijk een ander heeft.
      Wij met de probleem, heel veel problemen. En ja de pijn om achter gelaten te zijn. Makkelijk van andere te horen dat het beter wordt maar je zit mooi alleen in de avond. Terwijl je het heel anders voorgesteld had. Veel sterkte!

      B
      > 2 jaar geleden

    • Jij schrijft het ik voel het. Hartsverscheurend. Ook ik ben opzoek naar licht. Achterlaters krijgen de klappen, voelen de pijn, krijgen verantwoordelijkheden en worden compleet uitgebuit terwijl de andere springlevend verder gaat zowat fluitend dooe het leven. Afschuwelijk! Sterkte

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • hoi
      ik had een relatie van 2 jaar en daarvan 5 maanden getrouwd met de kerst 2021 had mijn vrouw een ander en wilde van me scheiden ik heb bipolaire stoornis dus ik ging bescherm wonen begeleid wonen wij zitten nu nog in een scheiding en zij zit gelukkig met haar nieuwe vriend in huis terwijl ik ongelukkig zit te wezen.... 

      Groeten Ruud

      Ruud
      > 2 jaar geleden

    • sterkte

      Driss
      > 2 jaar geleden

    • ook ik maak op dit moment ongeveer hetzelfde mee. Mijn huidige partner vertelde me dat hij opnieuw voor de 2 keer een relatie aanknoopte met een oud lief van hem. Begin van Corona voor 1 maand en kwam terug en wij hadden cfr mezelf een fijne tijd nadien, de verbouwingswerk gingen in een stroomversnelling. Hij trok na 2 weken bij haar in. We zijn nu 2 maanden verder. Ik blijf met onze volwassen kdn achter. Noch ik noch de kdn hebben iets bij hem opgemerkt wat in die richting wees. Ook hij verwacht van mij dat we gewoon als vrienden verder gaan maar dat is buiten de waard gerekend. Momenteel wil ik niet als vrienden met elkaar omgaan, ik wil als man en vrouw met elkaar omgaan.
      Maar wat mij het meeste verward is dat ik stiknerveus ben als hij hier is. (hij komt namelijk wel elke avond naar hier omwille het contact met de kdn, de woning van haar is te klein. Terwijl ik dit schrijf, besef ik maar al te goed hoe hij als een pacifist de zaken naar zijn hand zet en dus manipuleert.) maar als hij weg is, voelt ik ook een enorme strekte in mezelf. Dat hem ik nodig om vooruit te geraken, om een eigen leven op te bouwen. Gaat er een deur dicht er gaat altijd tegelijkertijd een deur open en die moet je zien. Door de huidige situatie bieden er zich altijd
      nieuwe kansen aan. Da's mijn filosofie. Daar heb ik veel aan. Wat niet wegneemt dat ik de situatie waar ik nu inzit als enorm energievretend en hartverscheurend ervaar. En niet weet waar mijn toekomst naar toe gaat. Maar ik heb een toekomst en waarom doemdenken, waarom zou die toekomst niet goed zijn?
      Ik mis de verbinding tussen ons beiden, voor hem gaat het om het praktische, niet om gevoel en dat is hetgeen ik wil. Onszelf gedragen weten door elkaar en als 1 team naar buiten komen maar ook onszelf als écht voelen bij elkaar.

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Hier juist het zelfde verhaal 35 jaar getrouwd hij heeft me al voor de tweede keer bedrogen ,en als ik het ontdekt heb is hij direct bij haar in getrokken .doet ook juist of dat allemaal normaal is . Wil zelfs niet scheiden . Hier ga je gewoon kapot aan (geen respect alleen aan zijn eigen denken )

      Christel
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik moet door ... (Verhaal 87)

    We zijn imiddels iets meer dan half jaar uit elkaar we hebben 6 jaar relatie gehad en een dochter, wat ook niet altijd goed is want we hadden veel conflict wat heel erg op liep en onze dochter zit et tussen en hij kan niet met mij commniceren en dat vond ik vervelend en heeft mij nooit gewaardeerd en wat mij heel erg dwars zit is hij ging met mij goeie beste school vriendin waar ik ook ruzie mee heb en dat was al in onze relatie want ze gaf hem chips en legde haar kind in bed en bracht eten na ze werk dus ik het gevoel dat zei meer zijn vriendinnetje is wat moet ik anders denken ik zelf als persoon kan ook heftig reageren wat ook gevolgen voor mij zelf heft en voor mijn omgeving , en nu we uit elkaar zijn lijk het gewoon erge tussen ons als ouders we kunnen niet eens co ouderschap samen uitvoeren en ik erg moeilijk want wil alles voor ons kind doen en ondertussen gaat hij nog met haar om en doet ie dingen wat ie nooit deed met mij we zijn te verschillend en wisten dat het niet werkte en toch wouw ik er nog voor vechten soms denk ik als eerde bij hem was gegaan dan had me dochter iets minder mee gekregen van onze sitautie , ik moet door ...
    Goodgirl34
    12-01-2023
    Goodgirl34 0 Laatste bericht: 12-01-2023

  • Nu op zoek naar een woning (Verhaal 16)

    Na 35 jaar huwelijk vertelde mijn man te willen scheiden net voordat ik in de avonddienst begon
    Hij wil meer sec, weel meer leven dus de kroegen, met vrienden op stap.
    Huisje boompje beestje figuur net als ik dat wil hij niet
    Hij zit constant op zijn telefoon dus IKV reden hem ervan een vriendin te hebben ook al ontkent hij maar emoticons met hartjes die overgaan en het wegswipen als ik binnenkom.
    Ik mag zolang bij hem wonen maar dat is zwaar, hij is narcistisch.
    Dus op zoek naar eigen woning in mijn woonplaats want daar wonen de twee die ik verafgood mijn kleinkinderen
    Na 35 jaar wil hij leven maar is het gras niet altijd groener aan deoverkanat
    Er valt niet te praten met hem
    Petra
    > 2 jaar geleden
    Petra 3 Laatste bericht: 18-01-2023

    • Ik heb vorig jaar voor mijzelf gekozen om alleen verder te gaan na een huwelijk van 35 jaar met twee volwassen dochters.
      Hij wilde nog meer vrijheid en alles uit het leven halen. Hij hield geen rekening met mij
      terwijl ik alles gedaan heb om mijn huwelijk te redden. Praten wilde hij niet en deed geen enkele moeite om onze relatie te redden.
      Vorige week van hem gehoord dat hij een vriendin heeft. Tegen hen gezegd dat ik hem geluk wens en hem voorlopig niet wil zien.
      Hij heeft mij erg gekwetst en ben heel boos, verdrietig zoals hij zich heeft opgesteld na mij toe. Ik heb besloten liever alleen gelukkig met mijzelf te zijn dan ongelukkig in een huwelijk.
      Ben net 60 jaar dus nog een toekomst voor mijzelf. Gelukkig heb ik lieve dochters, vrienden, collega's en familie en sinds twee weken woon ik in een leuk appartement in dezelfde woonplaats.
      Ik herken veel in jouw verhaal.
      Blijf jezelf trouw en ga voor je eigen geluk.

      Hallo Petra,
      > 2 jaar geleden

    • zouden wij als lotgenoten samen een woning huren..
      ik ben hetero hoor haha
      maar mocht er een klik zijn..
      dan kunnen we er samen wat van maken misschien?

      thea
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt wij zaten samen op de bank vergeet de datum nooit 20 November 2022.
      Toen ze tegen mij zij dat zij wilde scheiden en al een ander huis had. Binnen een week was zij weg. Er was geen gesprek meer mogelijk zij had haar besluit al genomen. Dan zit je daar na 25 jaar getrouwd te zijn alleen op de bank. Net nu ik met pensioen ben. Je blijft met een hoop vragen zitten waar je geen antwoord op krijgt want zij heeft het al helemaal voor elkaar hoe zij verder wil. Zij zegt dat zij al ruim een jaar geen gevoelens voor mij meer heb. Ik heb twee jaar lopen sukkelen met mijn gezondheid heb twee hart operatie’s ondergaan een in 2021 en in 2022 daarbij heb ik ook nog PDS. Daardoor werd ik beperkt in onze vrijheid en dat was de reden voor haar om te gaan scheiden want zij wou zo niet verder. Maar waar ik het meest van baal is dat al onze vrienden en kennissen mij laten vallen en allemaal haar kant kiezen.

      M.Jongejan
      18-01-2023
    • Reacties verbergen...

  • Ik zie het alleen wonen niet zitten (Verhaal 83)

    Hallo,

    Ik denk er aan om volgend jaar te scheiden maar alleen wonen zie ik niet zitten, niet enkel het financiële maar heb gewoon graag mensen om me heen.

    Is er iemand die hier ervaring mee heeft?
    S.
    > 2 jaar geleden
    S. 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik vrees voor een trauma bij haar (Verhaal 39)

    Mijn man vertelde gisteravond dat hij niet meer verder wil met onze relatie.
    Na achttien jaar samen geweest te zijn waarvan elf jaar getrouwd. Hij houdt niet meer van mij en hij wil er ook niet in investeren. We hebben absoluut geen vlekkeloos verleden, we hebben veel lief en leed gedeeld en biet jaar geleden ging onze grootste wens in vervulling. We werden papa en mama van een meisje van bijna drie jaar oud uit Hongarije. De opvoeding is pittig ze heeft last van hechtings problematiek. We krijgen hier gelukkig ook hulp bij. Tijdens de therapie kwam naar voren dat mij nog een hoop oud, niet verwerkt zeer met zich meedraagt. Hun advies was om ook een eigen traject te starten. Hij stond hier eerst wat huiverig tegenover maar ik heb hem geprobeerd er van te overtuigen het te doen. Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan.ik liet hem vrij in wat hij wel en vooral niet deelde, dat kwam vanzelf dacht ik.
    Inmiddels was de spanning hier in huis te snijden. En ik wilde weten waar ik aan toe was. Toen kwam het eruit. Er was nul liefde meer en we waren te verschillend!
    Een klap in mn gezicht dit zag ik niet aan komen.
    Naar mijn idee konden we er nog aan werken, maar dat is uitgesloten volgens hem.
    Ik houd ondanks onze problemen zielsveel van hem. Hij was en is mijn enige liefde. In alles was hij mn eerste seks, samenwonen, huis kopen een dochtertje adopteren. Alles in een keer weg, ik kan het niet bevatten.
    En dan nog het ergste ons dochtertje, na haar biologische moeder, haar pleeggezin, weer een scheiding. Ik vrees voor een trauma bij haar. Ik zal er wel bovenop komen op den duur maar zij....
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Moeilijk om mijn scheiding samen te vatten (Verhaal 59)

    Hallo,

    Ik ben nieuw hier. Ben in scheiding een jaar nu en inmiddels met ieder een advocaat; dat wilde hij. 2 kinderen; 12 en 16. Beide slechte relatie met hun vader. Ik deed het meeste met en voor ze. Voor de kinderen hun belang en welbevinden wilde ik geen co ouderschap en onze kinderen gaven dit ook aan. Hij ging hiermee akkoord en als in de toekomst de band zodanig is dat onze kinderen hiervoor ook open staan wil ik dit pas heroverwegen. Ik weet dat dit een droom is die niet uit zal komen. Het liefst had ik dat ze het 2 weekenden per maand fijn hadden bij hun vader maar dit is niet zo. Nu op het punt dat de jongste er niet meer naar toe wil om te slapen. Daarom heeft hij gisteren bedacht om mee te gaan in het voorstel van haar, dat ze bij mij slaapt en hij ze dan ophaalt om overdag bij hem te zijn wat ze eigenlijk ook niet wil. En als ik moet werken (altijd 1 weekend per maand) alleen thuis vanaf 22 uur. De oudste wil ook niet bij zijn vader zijn. Dus die wil dat dan ook. Gisteravond wilde hij haar afzetten bij mij en wilde hij of haar sturen naar mijn werk om mijn huissleutel te halen en dan bleef ze alleen thuis tot ik thuis was van het werk rond 23 uur. Niet te geloven en dit niet toegestaan. Verschrikkelijk. Mijn jongste iedere keer ongelukkig zien en verdrietig als het zijn weekend is. De appjes van haar en mijn bijna ex. Ik wil dit niet, maar heb ik een keuze? Moet ze nu steeds bij mij slapen of mijn ouders in zijn weekenden. Hulpverlening doet al jaren niets anders dan hoe kunnen we zorgen dat moeder alle ballen in de lucht kan houden omdat vader aangeeft het niet te kunnen/weten en nu hoe ik mijn ex kan helpen in de contactverbetering met onze kinderen. De relatie met hun is 1 van de redenen waarom we nu gaan scheiden, ik trok dat niet meer al die ruzies/woordenwisselingen van hun samen. En ik wilde hun daarmee helpen maar kreeg altijd de schuld. Ben op zoek naar een huis en hij wil blijven wonen in ons huis, waar ik nu nog woon met onze kinderen. Dus dat is ook een behoorlijke stress/druk een huis vinden. Ik kom niet in aanmerking voor urgentie helaas. Moeilijk om mijn scheiding samen te vatten. Heeft iemand tips of ook soortgelijks meegemaakt?
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Hoe ga ik hiermee om om mijn zoon niet kwijt te raken (Verhaal 32)

    Naar de scheiding had mijn ex al snel een jongere vriendin in huis , nu is mijn probleem dat zei mijn zoon inpalmt mijn zoon zegt zelfs ik hou van je tegen haar wat ik ongepast vindt ze zit er boven op en probeert hem voor zich te winnen samen met mijn ex . Ik probeer hem duidelijk te maken dat houden van en iemand lief vinden wat anders is . Ik krijg daar ook een raar gevoel bij en weet eigenlijks niet wat ik hier mee moet kinderen horen toch dtt te delen met de ouders heb ook het gevoel gehad dat ze hem tegen mij opzetten , mijn zoon is 7 ja als daar geen regels zijn en alles leuk is dat trekt natuurlijk . Hoe ga ik hiermee om om mijn zoon niet kwijt te raken
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Uit elkaar gaan is de juiste beslissing (Verhaal 42)

    Inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, vanaf het begin was alles moeizaam. Hij had veel problemen en schulden, hier heb ik hem bij geholpen met de gedachten dat het beter zou worden. We gingen samen wonen en kregen een zoon, hij is nu 5. Ik heb hem meerdere malen betrapt op telefonisch contact met andere vrouwen of contact via allerlei Social media apps. Dit gebeurde ook tijdens mijn zwangerschap, hij presenteerde zich online als vrijgezel zonder kinderen. Dit kwetste mij enorm omdat ik lang in het ziekenhuis heb gelegen met complicaties tijdens de zwangerschap. Nu enkele jaren later gaat het helemaal niet goed, hij gelooft in allerlei nieuwe dingen, vooral complottheorieën en focust zich op allerlei negatieve historische gebeurtenissen. Hij wilt zich niet laten vaccineren en gelooft dat hij hierdoor straks geen baan meer kan hebben en wilt nu geld opzij zetten en geeft aan dat hij dan niet meer met ons kan blijven wonen, dus de angst om te vaccineren is groter dan een leven samen met zijn gezin. Hij heeft daarnaast ruzie met zijn hele familie en is erg opvliegend in zijn gedrag, tijdens ruzies dreigt hij mij te zullen ‘slopen’. Hij heeft mij al eens eerder aangevallen. We hebben het wel eens gehad over trouwen en dat wilt hij niet omdat hij dan zijn achternaam geeft aan een blanke vrouw, dit mag niet volgens zijn nieuwe overtuigingen behalve als ik daar volledig in mee ga en bijv geen kerst meer vier en op zaterdag binnen blijf . Hij wilt ook niet trouwen omdat ik meer verdien dan hem. Hij kijkt hele dagen filmpjes over complottheorieën en zijn nieuwe overtuigingen en wilt dat de hele tijd vertellen, ik heb hier geen zin in ben veel te nuchter hiervoor en het irriteert me dat hij alles zo negatief ziet. We verschillen hierdoor ook onwijs veel in de opvoeding van ons kind en hebben bijna geen raak vlakken meer. Uit elkaar gaan is de enige optie en dit is ook uit gesproken, het duurt nog even voor hij een eigen plek heeft gevonden met de huidige woningmarkt. Het doet me allemaal veel verdriet en ben best bang om alleen te zijn maar als ik dit zo teruglees zie ik hoe bizar deze situatie is (details nog niet eens genoemd) en uit elkaar gaan de juiste beslissing is.
    Gp
    > 2 jaar geleden
    Gp 5 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ik hoop dat je intussen je eigen leven kan leiden met je zoontje! Ik wens je veel geluk toe!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • Ik ben 18 jaar samen met mijn man die ook allerlei andere overtuigingen heeft dan ik, ander geloof bv. Ik heb me altijd aangepast waarschijnlijk omwille van de kinderen. Nu besef ik dat dit niet de persoon is die ik wil zijn. Ik hou bv van Kerst en ben het gezeur daarover beu. Nu ga ik juist omwille van de kinderen scheiden, ik wil dat zij wel zichzelf kunnen zijn! Veel sterkte en moed!

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • Ik leef met je mee en heb zelf co ouderschap geweigerd in het belang van onze kinderen 12 en 16 jaar, omdat ze een slechte band met hun vader hebben. Ze willen niet naar hem. Bijna ex ging akkoord met om het weekend zonder tegenstribbeling. Ik deed ook alles. (Zie verhaal 59) Blijf volhouden in het belang van je kinderen. Suc6

      Anoniem
      > 2 jaar geleden

    • Ik hoop dat je intussen je eigen leven kan leven. Alles beter dan dit ...

      Bea
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Zeer aangrijpend wat je meemaakt en hoe je je "ex" omschrijft. Mijn ex is ook helemaal in de ban van Thierry Baudet en Donal Trump.

      Je doet het goed om voor jezelf te kiezen, zet door. Veel sterkte en geluk gewenst.
      Liefs Renate

      Renate
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik lig in scheiding (Verhaal 11)

    Na 3 jaar huwelijk en 10 jaar samen, ben ik op 27 jarige leeftijd moeder van 2 kindjes en lig ik in scheiding.

    Iedereen keek tegen ons op, zo jong, 2e koophuis en 2 prachtige jongens. Helaas schijn bedriegt.

    Er is zoveel gebeurd maar de genadeklap was het moment dat ik erachter kwam dat hij al 2 jaar contact heeft met een andere dame. Nadat ik hem confronteerde en zei dat hij koest kiezen of contact met haar en huwelijk voorbij of het huwelijk zonder haar dacht ik dat het tij zou keren.

    Helaas. Terwijl hij al 2 weken weg was voor werk moest hij een dag langer op zijn werk blijven. Daar zat ik met een baby van 16 weken en een peuter van 2,5. Helaas kwam ik er pas maanden later achter dat hij met haar afsprak.

    Leugen Op leugen volgen. Ik wil nog steeds eigenlijk niet scheiden, echter is er geen andere gezonde optie meer voor de kindjes niet en voor mij niet. Het vertrouwen is weg.

    Zo pijnlijk, nu de angst of ik het wel 'alleen' met de kindjes red. Onzekerheid hoe de toekomst er uit gaat zien en boosheid hoe hij me dit aan kon doen terwijl ik het was bevallen.
    Maar voor de kindjes strijdt ik voor een normale omgang....
    Marjolein
    > 2 jaar geleden
    Marjolein 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik herken me ook ons dit verhaal. Ben 2,5 jaar getrouwd en 5 jaar samen. 6 weken geleden bevallen van ons tweede kindje. 2 weken na de bevalling gaf mijn man aan te willen scheiden. Hij heeft gevoelens voor een ander en wil doen waar hij zin in heeft en wat hij wil. Hiermee loopt hij naar mijn idee weg van zijn verantwoordelijkheden. Ik voel me leeg en gebroken en sta op stand overleven. Ik moet door voor mijn twee kinderen. Dat is zwaar.

      San
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • M'n echtscheiding is in een vechtscheiding verandert (Verhaal 40)

    Men echtscheiding is in een vechtscheiding verandert .
    Sociaal onderzoek is opgestart .
    Men echt man manipuleert de kinderen met bv : mama pikt men geld , de vriend van mama heeft mama afgepakt , mama liegt .
    5dec hebben ze sinterklaas gekregen van hun papa . 1u voor ze haar hier moesten komen zegt de papa tegen de jongste dat de Sint niet bestaat en dat hij het tegen niemand mag zeggen enkel tegen zijn mama.6de moesten ze hunne sk t krijgen bij mama
    Weet niet meer wat doen wil de kinderen nu meer bij haar .aangezien hij de kinderen zo menupileert
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Krijg nu mijn pensioen….en hij ook.😂 (Verhaal 78)

    Beste gescheidenen
    Nu na een 20 jaar durende vechtscheiding van een zeer agressieve psychopaat die na het huwelijk met gemeenschap van goederen nooit werkte, krijg ik nu mijn pensioen….en hij ook.😂
    Nooit een klop gedaan en krijgt nu pensioen doordat ik de hele tijd werkte ondanks het feit dat hij bij de rechtbank gekend is voor zeer agressief gedrag.
    Bij de pensioen zeggen ze laconiek: hij heeft u niet doodgeklopt want dan zou het niet waar zijn.
    Moegetergd door mijn ex kan ik nu profiteren ….
    Van le Boury
    > 2 jaar geleden
    Van le Boury 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken (Verhaal 26)

    We waren 20 jaar getrouwd in het jaar dat we zijn gescheiden.
    Pas een jaar later heb ik het huis verlaten. Dat jaar was pittig. Ik viel 15 kilo af en leerde in die tijd veel over allerlei vrouwen die mijn ex had gehad in de tijd dat we getrouwd waren, waar ik nooit iets van had gemerkt. Toch kon ik niet boos zijn. Alleen ontzettend verdrietig en schuldig dat ik niet meer mijn best had gedaan. Ik trok in een eigen huisje 100 meter verderop. Het leek ideaal voor onze kinderen van 14 en 17. Het contact met mijn ex was met ups en downs. We hielden wel steeds contact en dat leek goed. We aten af en toe bij elkaar en bleven betrokken in elkaars leven. Tot mijn ex-man onlangs besloot een relatie aan te gaan met een vriendin van mij. Pas toen ontdekte ik dat ik niet over de scheiding en over mijn ex-man heen ben. Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken (behalve als het over de kinderen gaat), omdat ik er zelf anders de rekening voor zal moeten betalen en niet verder kom in mijn eigen leven. Ik zie ertegenop. Ook al weet ik dat het beter is voor mij. Loslaten sucks...
    Petra
    > 2 jaar geleden
    Petra 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • He Petra, zo herkenbaar voor mij, die tweede rouwcurve die opeens veel heftiger is dan je dacht. En dat je veel minder ver bent dan je dacht!

      Het is voor mij nu 1,5jr na het moment dat ze het bommetje dropte en ik had het idee dat ik al hele stappen had gezet. Op een gegeven moment (scheiding al helemaal rond en afgehandeld) kwam ze terug ' om te kijken wat voor een soort relatie er misschien nog kon zijn'. Dat was afgelopen oktober. Tot begin januari was het erg leuk en toen ging opeens de emotionele deur weer dicht. Mid maart nog wel contact en weer in bed belandt, maar begin april toch de boodschap ' dit gaat nergens heen' maar laten we samen blijven genieten van de kinderen (We deden verjaarsdagen e.d. nog met ons zessen) en dan afgelopen vrijdag de melding ' ik ben iemand tegen gekomen die ik heel leuk vind en het is wederzijds'. Hoewel het nog pril is, is het voor mij het besef dat ze de mentale knop heeft omgezet en dus weer zoiets kan voelen....voor een ander en dus echt nooit meer voor mij.

      Opnieuw zakt de bodem onder je voeten vandaag, opnieuw het gevoel van 'ik had haar het zo graag gegeven' en weer die enorme angst om alles kwijt te raken, mijn contact met de kinderen is goed, maar was nog best veel omdat we vaker ' bleven hangen, nog veel samen deden etc.)..en weer het schouderschokkend huilen en die eenzaamheid.

      Het idee dat zij zich weer vermaakt, positieve energie heeft en met twinkels in haar ogen naar iemand kijkt...en dus nooit meer zo naar mij.....dat hij misschien op termijn ' met zijn zessen aan tafel zit' op mijn plek en ik er niet meer bijhoor, bij mijn gezin.

      Een hele grote wake-up call dat ik eigenlijk 1.5jr nog hoop heb gehad (komt ook door jojo van mijn ex) en dat ik nog lang niet van haar los ben. Dat ik v.w.b. scheiden wel verwerkt heb dat we los van elkaar leven, maar dat ik nu moet verwerken dat onze levens los van elkaar staan.

      Ik lees dat dit erbij hoort en dat dit nog vaker kan voorkomen (b.v. als de nieuwe dan ook echt aan de kinderen wordt voorgesteld o.i.d). En hoewel ik het heel graag wil om weer een warme deken te vinden, het gevoel dat er iemand 'in je hoek erbij staat' , weet ik dat in een relatie stappen (als zich al iets voordoet, wat helemaal niet zo is, want die apps enzo werkt voor mij niet zo), weet ik dat dat niet goed is. Dat ik eerst 'alleen gelukkig' moet zijn...en het doet pijn dat zij wel al zover is....voelt zo oneerlijk, terwijl zij de scheiding in gang heeft gezet en in al deze rouwprocessen steeds een stap verder is dan ik......als zij de stekker eruit trekt of een stap zet, is dat om naar een beter plek te stappen....voor mij daal ik dan steeds weer een etage dieper in de ellende.

      En ik weet dat er licht aan het einde van de tunnel is en ik er sterker uit kom en het beter voor me is (deep down weet ik dat ik de laatste 10jr ook niet echt gelukkig was, steeds zoekende naar haar bevestiging, voelende dat er iets niet goed zat)..maar ik heb wat lichtjes nodig op weg naar dat einde...

      Loslaten sucks!

      B
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik wil mijn man het huis uit op een goede manier, iemand ideeën? (Verhaal 70)

    Mijn man is voor de zoveelste keer werkloos en nu het vakantie is, maakt hij geen aanstalten om werk te zoeken want de kinderen hebben toch ook vakantie. Hij slaapt wanneer hij wil, staat op wanneer hij wil, doet wat hij wil ... alleen scheiden wil hij niet want ja, waar moet hij dan naartoe. Ik wil mijn man het huis uit op een goede manier, iemand ideeën?
    Anita
    > 2 jaar geleden
    Anita 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Mijn man wil ook niet scheiden, hij is werkloos, zoekt geen werk en doet eigenlijk alleen waar hij zin in heeft. .en als je er iets over zegt wordt hij agressief.
      Maar scheiden, tuurlijk niet, dan zou hij alles zelf moeten doen dus blijft hij ons terroriseren. De enige mogelijkheid us dat hij verdwijnt....

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Mijn ex maakt het uit maar heb het gevoel dat ze er al spijt van heeft (Verhaal 76)

    We zijn al bijna 3 maanden uit elkaar, dus zoals jullie zelf ervaren dat de eerste maand een rollercoaster is. Maar daar ben ik al beetje voorbij maar toch met ups and downs niet meer zoals in het begin. Nu ben ik sinda 2 weken terug elke dag sporten enzo en met vrienden afspreken of met de kids dinges samen doen zoals afgelopen weekend.

    Mijn ex was op weekend ze was vrijdag weg tot maandag avond. Dus ik dacht ze heeft heel goed naar haar zin want ze is op stap.

    Dus momenteel wonen we nog samen omdat ze financieel nog niet sterk staat dus laat ik ze nog even bij mij wonen.

    Wat blijkt ze komt savonds toe klopt aan de deur en ze zei hallo, ik zei hallo terug

    En ineens zegt ze mag ik een knuffel van u?!
    Ik ja tuurlijk dus ik geef haar een knuffel en ze begint ineens te huilen en da brak mijn hart.
    Ik zei wat is er en ze zei ik heb jullie zwaar gemist? En ze zei ook ik mis ons…

    Dus nu zit ik weer met vanalles in mijn hoofs en weet echt niet wat ik moet denken en doen.
    Iemand die dit meegemaakt heeft?
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik mis de kinderen zo dat ik toch maar bij hem slaap (Verhaal 60)

    Na 18 jaar in een toxische relatie te hebben gezeten, ben ik vorige jaar weggedaan bij mijn man. Scheiding aangevraagd en akkoord gegaan met een co-ouderschapsplan. Het valt mij zo ontzettend zwaar om de kinderen niet bij me te hebben, dat ik zelfs in zijn week toch maar bij hem slaap en een relatie met hem heb. Gelukkig gaat het prima, hij is niet meer geweldig, maar mijn zelfrespect is helemaal kapot. Dat vreet enorm aan mij, maar aan de andere kant vind ik het fijn dat ik bij de kids ben.
    Heleen
    > 2 jaar geleden
    Heleen 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Wat zwaar voor je! Maar ik begrijp je omdat ik net hetzelfde voel. Omdat ik weet dat mijn man niet voor de kinderen kan zorgen, vraag ik geen scheiding. De kinderen zouden doodongelukkig zijn bij hem en dat wil ik ben niet aandoen dus ik blijf ..

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Een scheiding was beter voor mij en de kinderen (Verhaal 3)

    Stapel verliefd op een man die honderden kilometers verder woonde, zei ik mijn huiselijke appartement en mooie loopbaan op en verliet ik familie en vrienden om met hem een frisse nieuwe start te maken.

    Dat pakte anders uit. Ik voelde me niet geaccepteerd door zijn vriendenkring en ik kreeg te maken met een ex-vriendin die nog veel te close was met mijn man. Ik was er niet gelukkig.

    Ik schikte me in bijna alles. Wel verhuisten we naar mijn oude omgeving. Ik kreeg weer een leuke baan. En er kwamen kinderen. De opvoeding gaf me voldoening en taken die ook afleiding waren van wat er werkelijk gebeurde.

    De huwelijkse relatie werd steeds meer gebaseerd op onderlinge irritaties en explosiviteit. Woede-uitbarstingen waar de kinderen bij waren... Uiteindelijk besloot ik dat een scheiding voor mij goed zou zijn en voor de kinderen minder slecht dan vechtende ouders.

    Het werd een model scheiding. Sinds de scheiding kunnen we beter met elkaar overweg dan ooit. Spijt heb ik geen moment. Een huwelijk met deze man werkt niet. Er is nu een ander soort liefde en betrokkenheid en vooral ook wederzijds respect. De korte momenten dat we bij elkaar zijn, als gezin voor de kinderen, zijn leuk.

     

    Irritaties zijn er nog maar doen er niet meer zoveel toe door het weten dat 'hij straks weer naar zijn eigen huis gaat'. Ik durf ook alles te zeggen, nu ik niet meer de angst heb dat ik zijn en mijn liefde verlies als ik niet leef naar zijn wensen.


    Voor die angst, die geworteld bleek in mijn verleden, ben ik in therapie gegaan. Die angst neem ik nooit meer mee in een relatie.

    Ik ben toe aan een nieuwe relatie. Dit keer weet ik dat ik niet alles voor de ander op hoef te geven. Ik blijf bij mijzelf en ga voor behoud van alles wat belangrijk is voor mij PLUS een nieuwe liefde.

    anoniem
    > 2 jaar geleden
    anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Na 21 jaar 2 kinderen wil mijn partner scheiden (Verhaal 46)

    Na 21 jaar 2 kinderen en zoals in alle relaties ups en downs meld mijn partner dat hij wil scheiden.als ik doorvraag zegt hij misschien te willen denken nog een paar weken.
    Aan alles voel ik dat zij keus gemaakt is en hij dit over denken zegt omdat hij denkt me daar een plezier mee te doen.
    Nu net als ik nq bijna,2 jaar fysieke klachten in de wia dreig re komen. We doen niets meer samen is zijn reactie. Voelt als falen voor mij Intens verdrietig om en het verlies van mijn lichaam en nu dit. Hoeveel kan iemand hebven
    Amoniem
    > 2 jaar geleden
    Amoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Van bij het begin was het moeilijk (Verhaal 50)

    Ik twijfel. Mijn man en ik zijn 18 jaar samen ..Van bij het begin was het moeilijk..hij vond moeilijk een job en kon die ook moeilijk houden. Daarnaast kon hij ook agressief uit de hoek komen, vanuit frustratie, zei hij dan. Dit was vooral luid roepen of schelden. De kinderen zelf hadden hier gelukkig weinig last van...het was altijd op mij gericht of 's nachts of als ze er niet waren. Tegen de kinderen was en is hij altijd lief.
    Hij doet ook weinig tot niets in het huishouden en slaapt veel. Het valt de kinderen intussen wel op dat alles op mijn schouders terecht komt, maar als ik hem daarover aanspreek is het terug ruzie, hij snapt het precies niet. Alhoewel hij nog erg lief uit de hoek probeert te komen is bij mij het gevoel ver te zoeken. Hij zit momenteel in het buitenland en het is zo rustig thuis met ons drietjes. Eigenlijk wil ik hem niet meer terug, hij zocht altijd ruzie voor onbenullige zaken, terwijl ik juist van rust houd. De kinderen houden nog erg veel van hun papa en voor hen zou het een shock zijn moesten we scheiden. Daarnaast bedenk ik ook dat hij nooit alleen op de kinderen zou kunnen passen...dus toch maar wachten tot de kinderen de deur uit zijn?
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • het doet pijn en voel me verlaten (Verhaal 62)

    Hallo mijn naam is Prim,

    Mijn vrouw wil scheiden en ik niet we zijn 18 jaar getrouwd en 19 jaar samen.
    we houden van samen film kijken en ik op zijn tijd als het toe laat even gamen.
    op zijn tijd bioscoop of uit eten, naar familie gaan en uitjes met de kinderen doen.
    We hebben 3 kinderen twee zoons (tweeling) van 10 en een dochtertje van 8 jaar.
    3 jaar na de geboorte van de jongens zijn we door middel van testen er achter gekomen dat de jongens allebei autisme met een meervoudige beperking hebben. vanaf hier veranderd er veel in ons leven, het word moeilijker en zwaarder.
    maar daar kwamen we natuurlijk gaande weg pas echt achter.
    de bevalling was ook echt heel zwaar en ging niet echt goed ik begreep al diep in mijn hard dat dit al impact op veel dingen zou hebben.
    ook toen ons dochtertje geboren werd via keizersnee was ze geboren met klompvoetjes.
    voor dat de kinderen geboren werden hadden we al afgesproken dat mijn vrouw de zorg zou doen want ik zag thuis dat een vrouw dat als geen ander kan en ik zag in mijn vrouw een zorgzame vrouw.
    ik zou de financiën doen en alles er omheen.
    maar natuurlijk waar ze me nodig heeft zal ik haar steunen.
    in de afgelopen 5 jaar zeker voelden we elkaar uit elkaar groeien maar wel met het besef hoe dat komt.
    de zorg voor de jongens is heel intensief en aan het eind van de dag mag je blij zijn dat je even een moment voor elkaar heb of voor jezelf.
    in de 10 jaar is mijn vrouw ook gestopt met werken omdat ze dit zelf ook wilde, ze heeft haar inkomen kunnen opvangen uit het pgb van de jongens.
    ik werk ful time als lasser in de metaal en werkte ook in de beveiliging in de zaterdag nacht en feestdagen, met de beveiliging ben ik nu inmiddels 5 jaar mee gestopt het was niet meer te doen.
    3 jaar geleden werd het voor mijn vrouw heel veel regelen voor de jongens bellen, mailen, verslagen maken, zoektocht naar dagbesteding.
    dit omdat door verkeerde keuzes van de dagbesteding waar ze op zaten nu thuiszitters zijn geworden.
    mijn rol in de laatste jaren is als ik uit werk kwam deed ik meteen als ik thuis kwam alles opruimen en schoonmaken en de afwas, en na eten met de jongens naar buiten wandelen en of naar paardrijden of zwemmen.
    als ik dan thuis kwam ging ik met ze douchen en deed ze naar bed.
    dit was best erg intensief omdat je geen 1 op 1 kan geven en een octopus moet zijn met 20 ogen.
    maar dit deed ik om mijn vrouw te ontlasten omdat ze het aangaf dat ze het altijd druk had en daarom ook niets in het huis had gedaan.
    maandag en woensdag komt haar moeder de was doen, hier deed zij zelf nooit iets mee.
    eigenlijk deed mijn vrouw niets in het huis en het werd altijd gedaan, maar ik zag alleen maar ik moet haar helpen en dat deed ik ook, maar ook voor de kinderen.
    financieel van haar kant is alleen eigenlijk de boodschappen doen en ik doe alle vaste lasten en andere extra kosten.
    zij had hier 2300euro voor en ik 2450euro, maar elke maand maakte ze er een rommel van, maar ik ruimde het op met succes maar het moest niet nodig zijn.
    en toch ik hou van haar voor wie ze is en wij zijn een heeel goed team voor de kinderen, en nog een leuk stel om te zien.
    in veel opzichte heb ik de situatie gerespecteerd en geaccepteerd hoe het is, en ik dacht eigenlijk mijn vrouw ook.
    helaas niet.
    nu de laatste 6 maanden viel mij op dat ze goed ging sporten met een personal trainer en ze ging vooruit en ik was blij voor haar.
    mij viel ook op dat ze heel erg met haar uiterlijk bezig was en kleding style.
    ik schoot hier voor mezelf in te kort maar ik wachte misschien op het moment dat alles wat stabieler zou worden in het huis.
    we kregen zorgverleners voor de jongen van 07:30 - 17:00uur
    de nachten waren altijd kort omdat de jongens nooit goed sliepen ook dat was zwaar voor beiden.
    maar deze nacht moest mijn vrouw naar de dokterspost om 2 uur in de nacht.
    de volgende dag toen de jongens de deur uit waren met de zorgverleners zei mijn vrouw ik moet vandaag echt naar een hotel.
    ik zei maar daar is geen geld voor, zei wilde het gaan lenen desnoods.
    dat wilde ik niet dus ik zei gebruik dan de credit card dat probeer ik het volgende maand recht te trekken.
    zo gezegd zo gedaan.
    na een half uur dacht ik er zijn hier 2 hotels maar weet niet welke, ik wilde haar niet storen.
    ik keek via haar laptop op google maps en kwam erachter dat ze niet in het hotels was maar ergens anders.
    ik heb haar 3 keer toen de kans gegeven om de waarheid te vetellen maar deed ze niet.
    ze had ook de telefoon neergelegd, het was zo klaar als een klontje ze gaat vreemd iets dat niemand en zeker ik niet van haar verwachte.
    2 minuten later belde haar broertje ik was zo overstuur dat ik hem het had verteld, hij is meteen naar haar toegegaan omdat hij het vreselijk vind dat dit gebeurt en zeker als je naar onze gezinssituatie kijk.
    uiteindelijk weten al haar broertjes en zusjes het wat ze mij heel kwalijk neemt.
    ik kan de tijd niet terugdraaien maar heb wel mijn excuus aangeboden, die niets geaccepteerd werd en is.
    vanaf hier kom ik letterlijk in een nachtmerrie.
    ik had haar vergeven dat ze was vreemdgegaan maar ik moest dit wel verwerken, en zij had verteld dat het over was met die ander.
    ik heb mijn vrouw nog nooit gecontroleerd niet eens haar telefoon aangeraakt in de jaren dat we samen zijn, maar ik heb haar nog 4x gecontroleerd gewoon voor mezelf om gerust te stellen, zij kwam daar achter en zei zo kunnen we niet verder en ze wil scheiden.
    ik vertelde haar keer op keer probeer het ook van mijn kant te bekijken.
    maar ze bleef herhalen dat ik schade heb aangericht bij haar broertjes en zusjes en over het controleren.
    ik geef niet op dacht ik onze kinderen hebben ons nodig en wij kunnen zeker nu we meer tijd hebben in therapy gaan om de schade jaren te herstellen.
    vanaf hier werden deze punten een beetje vergeten en nu werd het, jij heb mij niet als je vrouw behandeld en gaf me geen aandacht.
    ik zei schat ik ben heel veel bezig vanuit mijn werk om jou te ontlasten en er te zijn voor de kinderen, het spijt mij dat ik je te kort hebt geschoten maar ik ben echt letterlijk moe en geestelijk ook.
    ze had hier geen boodschap aan en luistert niet eens en nu komt ze met ik ben nog maar 36 jaar en een mooie vrouw ik wil mensen leren kennen en naar festivals gaan en leuke dingen doen.
    ik dacht is dit een midlife crisis ofzo?
    jij gaat vreemd ik vergeef en ik heb letterlijk meerdere malen gesmeekt om er aan te werken, en weet dat het gaat lukken.
    we hebben zoveel opstakels overwonnen maar ze zegt keihard dat ik een waardeloze man ben.
    dit komt zo keihard aan iedereen staat aan mijn kant en vind het vreselijk voor het gezin.
    ik heb nu zoveel verdriet hierdoor en hoop dat ze anders gaat denken maar ik denk dat ik mezelf in de maling neem.
    maar nu spookt het alleen door mijn hoofd waarom probeer je het niet voor ons allemaal.
    nu over 2 weken gaan we naar de mediator met loot in mijn schoenen.
    koophuis wil ik graag behouden als het mogelijk is ook voor de kinderen,ik vroeg ook aan haar als ze water bij de wijn kan doen doe het dan.
    maar ze wil de helft en is er helemaal klaar mee.
    ik zie het er niet zo rozengeur en maneschijn in stel je moet allebei een anders huis zoeken anno 2022 krapte huizenmarkt.
    maar ook dat ze zelf niet met geld om kan gaan en slordig is, dit maakt me zorgen natuurlijk ook voor de kinderen.
    moment van typen is het 03-07-22 begin vd maand.
    ze is nu op het moment op een festival uit haar bol aan het gaan en heeft al 2200 euro uitgegeven in 1 week aan cosmetica en kleding en tickets.
    we moeten nog 3 weken eten.
    ze heeft ook een heel kort lontje als ik aan haar vraag hoe moeten we dat doen die 3 weken...vlam in de pan.
    alles is te veel en ik ben te veel.
    ik herken de zorgzame lieve vrouw niet meer ze is totaal iemand anders.
    ze is de hele dag met zichzelf bezig en gaat en staat waar ze wil.
    ik mag niet bemoeien, ze zegt het niet maar ze haat me.
    ik heb 2 dagen geleden nog gezegd tegen haar, het spijt me waar ik je tekort ben geschoten en waar ik je pijn en verdriet heb gedaan...dat wilde ik je laten weten.
    geen reactie gekregen.
    ik denk hoe het was en kijk om me heen we waren een heel goed team en we waren goed voor elkaar ons huis nog 2 verbouwingen aan gedaan vorig jaar.
    alles kapot, en ik denk dat ze het niet ziet.
    ik zie haar elke dag heel veel in de spiegel kijken en haar haar mooi maken een totaal andere vrouw die nu zo met zichzelf is.
    het doet pijn en voel me verlaten.
    ik ga proberen het het beste voor de kinderen er uit te halen met de co ouderschap financieel voor ons beiden goed te regelen zoals ik dat altijd heb gedaan, en hoop op een goede toekomst.
    ook al zie ik nu alles instorten.
    Prim N
    > 2 jaar geleden
    Prim N 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • schuldbemiddeling? (Verhaal 64)

    Juist een vraagje
    Zijn er hier nog mensen die na hun echtscheiding in schuldbemiddeling moeten gaan zijn?
    Pascal
    > 2 jaar geleden
    Pascal 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • We waren ieder onze eigen weg gegaan (Verhaal 4)

    Wanneer iemand me 10 jaar geleden zou hebben gezegd dat ik in 2016 zou scheiden van mijn man, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar het is toch gebeurd.


    Toen de kinderen groter werden en steeds minder aandacht nodig hadden, op kamers gingen wonen voor studie en werk, en er meer tijd vrij kwam voor elkaar,.... ja, we niet meer om elkaar heen konden maar elkaar weer iedere dag tegen kwamen in ons huis, dat nu zo groot en stil leek... werd het ons steeds duidelijker hoe we ieder onze eigen weg waren gegaan.

     

    Mijn man bleek al een tijdje een verhouding te hebben met iemand anders En ik had het niet gemerkt. Wat een verdriet.


    We hebben hulp gezocht en dankzij de begeleiding hebben we samen op onze relatie kunnen terug kijken. Durfden we weer de begin periode te zien en te voelen hoe gelukkig we waren samen en hoe blij we waren toen de kinderen kwamen.

     

    We hebben ook het patroon durven zien en samen onderzocht dat onbewust en onbedoeld is ontstaan in de jaren daarna. Ik stortte me met liefde maar ook volledig op ons gezin en mij man verbleef veel vaker 'buiten', ging meer werken en maakte carrière.

     

    Onze gesprekken gingen steeds vaker over regelzaken, werden rationeler. We keken elkaar minder in de poppetjes van onze ogen en dreven langzaam van elkaar af. We hebben ons verdriet hierover kunnen (leren) delen en op een respectvolle manier afscheid kunnen nemen van elkaar als partners.

     

    Als ouders blijven we elkaar waarderen en gelukkig lukt het ons steeds beter samen te werken. Zonder hulp was dit niet gelukt.

    Gerda
    > 2 jaar geleden
    Gerda 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Bijzonder dan hè, dat je langzaam van elkaar verwijderd. De een gaat rechts, de ander links. Datzelfde heb ik vorig jaar ervaren en in oktober de stap gezet. Verhuisd, nieuwe baan, binnenkort nieuwe woning. En het is goed zo. Ook jammer, dit heb je niet voor ogen als je een relatie begint en kinderen krijgt. Maar verder in een relatie waar weinig genegenheid is, amper gesprekken zijn en compleet je eigen leven leid is gewoon jammer om zo het leven te leven. Als we echt liefde is, kan het zo mooi zijn.

      Jacqueline
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Hij leunt op mij, maar maakt ons het leven zuur (Verhaal 58)

    Ik kan niet scheiden van mijn man omdat ik sowieso al weet dat hij mij en de kinderen dan nog meer het leven zuur zal maken. Hij verwijt mij van alles maar als je dan voorstelt om te scheiden is het kot te klein en dat alleen omdat hij nergens naartoe kan, hij leunt voor alles op mij, maar dankbaarheid, nee hoor....ons allemaal het leven zuur maken. Ik bid God elke avond dat er een oplossing komt en ik nog een leven mag hebben samen met de kinderen..
    Alicia
    > 2 jaar geleden
    Alicia 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik voel me niet zo verdrietig als ik had gedacht (Verhaal 56)

    Hallo allemaal,

    Sinds kort ben ik uit elkaar met mijn partner, wij woonden anderhalf jaar samen met onze hond. We hadden niet echt problemen in de zin van ruzie maken maar ik heb hem aantal keer betrapt op het versturen van sms'jes in de aard van sexting. Zelfs toen heb ik de relatie niet verbroken omdat er zoveel goed was vond ik toen. Maar hij heeft me toen in onze laatste 3 maanden enkele keren laten weten dat hij niet meer aangetrokken tot me was.. Hij zijn dat dat hij niet wist of hij een relatie wilde op dit moment maar aan de andere kant wilde hij mij niet kwijt .. Nu ja, de laatste keer dat hij dit vermelde ben ik opgestapt en hebben we de relatie gezamenlijk verbroken. Dit is nu 2 weken geleden sinds we uit elkaar zijn .Maar heel eerlijk voel ik me niet zo verdrietig als ik had gedacht.. Ik had gewoon de kracht niet om het toen gedaan te maken. Ik wil genieten van mij single leven maar ik heb het gevoel dat ik hem verraad als ik met iemand anders slaap zo snel al na onze relatie. Het is gewoon puur voor het plezier en meer niet, maar toch voel ik alsof ik hem zou verraden als ik dit deed.. Is dit daadwerkelijk gewoon te vroeg na een relatie ?
    Agnette
    > 2 jaar geleden
    Agnette 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Vechtscheiding (Verhaal 55)

    goededag allemaal.

    Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.

    A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.

    Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering. 

    IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was. 

    Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.

    Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen. 

    MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee. 

    ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.

    Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.

    Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is. 

    Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7. 

    GR
    M
    > 2 jaar geleden
    M 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ze raadde mij aan ook te rouwen (Verhaal 53)

    Op mijn 46-ste (2010) getrouwd, op zijn 47ste (2011) vader geworden van een fantastische zoon, op mijn 48ste (2012) gescheiden...
    Ik weet niet hoe ik zal beginnen.

    'Uiteindelijk', op mijn 46ste getrouwd, en niet lang daarna een zoon op komst. Dit is wat ik al mijn hlele leven wilde!
    Na de geboorte wilde ik het van de daken schreeuwen dat ik een zoon had! Mijn moeder en mijn toenmalige beste vriendin kwamen vanuit het Westen van het land (zo'n 150 km) naar ons toe om mijn zoon te zien.
    Wat in de tussentijd gebeurde was dit: mijn toenmalige vrouw begon hysterisch te roepen dat ze dat niet aankon.
    Ik stond erbij en keek ernaar, verstijfd van machteloosheid.
    Mijn moeder was onderweg, en heeft haar kleinzoon niet gezien die dag.
    Ik heb nu al een aantal sessies met o.a. EMDR-therapie ondergaan, en de psycholoog raadde mij aan ook te rouwen. Vandaar dat ik mijn verhaal hier doe.

    De scheiding heeft mij heel erg veel negatieve emoties gekost, en hiermee veel invloed gehad op mijn leven, zowel persoonlijk als professioneel.
    Zojuist twee artikelen geprint, die te maken hebben met de verwerking van een scheiding. Ik ga dit zo even lezen, en daarna ga ik mezelf weer afleiden van het onderwerp: leuke dingen doen.

    Tot zover voor nu. Bedankt voor de ruimte om te delen.

    RB
    > 2 jaar geleden
    RB 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ze houden van hun papa, maar missen zijn aanwezigheid ook niet echt... (Verhaal 52)

    Mijn man is voor 6 maanden naar het buitenland en ik blijf alleen bij onze 2 kinderen. We missen hem niet ....het is rustig in huis, we doen leuke dingen samen, praten veel ..(de kinderen zijn 13 en 14). Ik geniet zo van de rust! Mijn man kon soms als een brompot opstaan of zich druk maken om niets. Hij praat ook veel...en moet daar altijd op attent gemaakt worden, kortom hij is altijd nogal 'aanwezig' Nu weet ik niet hoe ik het moet aanbrengen maar ik zou liever alleen met de kinderen verder gaan ..zij houden van hun papa, maar missen zijn aanwezigheid ook niet echt ..
    Elena
    > 2 jaar geleden
    Elena 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Wat denken jullie hiervan? (Verhaal 51)

    Hallo,

    Mijn vrouw en ik zijn 6 jaar bij elkaar ( 4 getrouwed) en hebben 2 schatten van kinderen.
    Nu hebben we van alles meegemaakt, en wil/kan/durf ik even verder niet over uit te wijden.
    Relatietherapie gestart ( intake gehad ) en nu wachten op de volgende afspraak.
    Ik zou graag willen weten wat anderen hiervan denken:
    Mijn vrouw heeft een klik met een collega, deze heeft interesse in haar.
    Mijn vrouw zegt dat ze met een dame gaat yoga doen en lunchen.
    Nu komt er bij dat de broer van deze dame ook meegaat voor de lunch ( is teven ook een collega van haar)
    En de collega waarmee ze in klik heeft gaat ook mee.

    Ik geef aan dat ik dit moeilijk vind dat die kerel meegaat, want volgends mij zijn we bezig met onze relatie te herstellen.
    Antwoord dat ik terug krijg, dat ze gwoon met wat mensen gaat lunchen.
    Ik zeg daarop dat snap ik en dat gun ik je ook, maar ik denk dat als je die persoon buiten je werk om ziet dit negatief effect zou hebben op ons.
    En als je 1 op 1 met hem zou afspreken vind ik dat helemaal niet kunnen.
    Antwoord van haar is dat als ze dat wil dat ze dat gewoon zou moeten kunnen.

    Wat moet ik hiermee, ik maak mezelf misschien wel helemaal gek, maar dit is toch niet normaal.
    Ik wil graag ons gezin hersteld hebben, zij is er mee ingestemd om therapie te volgen en dan komen er dit soort acties.

    Graag hoor ik jullie gedachtes.

    Danny
    Danny
    > 2 jaar geleden
    Danny 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Is dit nu wat ik verdien? (Verhaal 27)

    Ik zou niet weten of dit helpt om mijn hart te luchten. Zonder met mij te praten heeft hij zijn moeder meegenomen en is hij naar mijn ouders gegaan om mee te delen dat hij wil scheiden. Onderweg heeft hij ook nog eens mijn broer en zus geappt dat hij wil scheiden. Enige wat hij tegen mij zei is dat het klaar is en verder heeft hij niet eens naar mij geluisterd. Ik heb hem meerdere keren gebeld, maar hij nam niet op. Ik heb vervolgens zijn moeder gebeld. Ze heeft gezegd dat ze onderweg zijn naar mijn ouders en dat ze mij niet meer wil, alsof ik met haar ben getrouwd. Ik ben daarna naar mijn ouders gereden. Ik woonde in Belgie en mijn ouders wonen in Rotterdam. Ik weet tot de dag van vandaag niet hoe ik anderhalf uur heb gereden. Ik was er met mijn hoofd echt niet bij. Nadat ik bij mijn ouders was stond hij gelijk op en hij ging weg. Hij heeft helemaal niet naar mij geluisterd.
    Vervolgens heeft hij mij gedwongen om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Hij heeft het slot van onze huurwoning veranderd, waardoor ik niet meer binnen kon. Ik stond voor een dichte deur. Ik heb ruim twee jaar zoveel tijd en energie gestoken in die woning, maar ik kon er niet in. Dat doet mij nog steeds veel pijn. Hij heeft een advocaat ingeschakeld en aangegeven dat hij het contact enkel via de advocaat wil hebben. Hij wil mij niet spreken. Hij heeft mij geblokkeerd. Mijn broer heeft contact gezocht om te vragen wat er gaande is, aangezien de scheiding zeer onverwachts is, want we hadden nog 3 dagen geleden een vakantie geboekt. Tegen mij broer heeft hij aangegeven dat het contact alleen via de advocaat gaat en dat hij ons niet wil spreken. Ik vind dit zo erg. Hij was beste vrienden met mijn broer, ze konden het heel goed hebben. Ik kan het echt niet begrijpen dat hij dit nu tegen mijn broer zegt. Wij hadden als inboedel goud. Dit goud was bij zijn moeder in een kluis. Thuis had ik een heel klein gedeelte van het goud (5 armbanden) en deze heb ik meegenomen. Nu geeft hij aan dat ik al het aanwezige goud in mijn bezit heb en dat ik het soort van mag houden zonder verrekening heen en weer. Dit terwijl hij het grote gedeelte heeft en die moeten wij naar mijn mening delen. Alles is nu bij hem gebleven. Hij heeft gelogen dat hij de huurwoning heeft opgezegd. Van de huurbaas heb ik begrepen dat de huurovereenkomst nog doorloopt en dat hij daar nog woont. Ik vind dit zo erg gemeen. Ik kan hier echt niet mee leven. Als het huwelijk duurzaam ontwricht is, waarom hebben wij dan nog paar dagen geleden een vakantie geboekt?
    Hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel. Ik moest hem telkens op wijze dat hij de vaste lasten moest betalen, anders deed hij het niet. Ik ben een student en naast mijn studie heb ik altijd gewerkt. Ik heb een parttime salaris. Met mijn salaris betaalde ik tv en internet, want hij let er niet op en voor mijn studie heb ik internet nodig, ik wilde zeker weten dat het goed gaat met de betaling van het internet. Daarnaast betaalde ik water en vuilnisgeld, mijn eigen vaste lasten, zoals telefoonabonnement, benzine, zorgverzekering etc. Ik deed ook altijd de boodschappen. Ik heb meerdere deurwaarders moeten ontvangen thuis. Ik heb meerdere dreigbrieven ontvangen thuis, dat bijvoorbeeld gas en elektra wordt afgesloten. Daarnaast kreeg hij maandelijks verkeersboetes. Ik heb een parttime baan en hij verdiende ook niet prima. De vaste lasten en de boodschappen konden we net betalen, maar met de aanmaningskosten en verkeersboetes werd het te veel en dat konden we niet redden. Dit is twee jaar lang zo gegaan. Ik heb hem meerdere keren netjes verzocht om er op te letten. Hij heeft nooit geluisterd. Vervolgens kon ik het niet meer aan en heb ik hem de laatste maanden uitgescholden. Het werd me te veel. Ik studeer, daarnaast heb ik het huishouden, ik werk en dan moet ik ook nog elke avond uitreken hoeveel we nog over hebben, terwijl meneer het niet boeit. De laatste dag hadden we dus ook weer ruzie omdat hij zijn duo schuld niet had betaald en dat er weer een dreigbrief was gekomen. Toen zei hij het is klaar en hij ging dus weg om zijn moeder op te halen. Ik vind dit zo kinderachtig. Ik heb zoveel moeite gedaan, zoveel slapenloze nachten, zoveel boetes afgelost. Meneer was een wanbetaler bij zijn zorgverzekering, ik heb voor hem een nieuwe verzekering gevonden en zijn schuld bij de oude verzekering afgelost. Bij elke instantie had hij wel iets. Is dit nu wat ik verdien? Ik heb heel veel pijn.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Nee, dit verdien je niet! Wees blij dat je van deze man vanaf bent. Hij had nog veel meer schulden gemaakt. Ik weet dat dit jou nu veel verdriet doet, maar echt, dit verdriet slijt en je hebt nog een gans leven voor je om iemand te vinden die jou wel waard is! Deze man deugd echt niet...wat was de volgende stap? Klappen?

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik hoop dat ik mijn leven weer op de rit krijg (Verhaal 25)

    Vorig jaar zomer dreigde hij mij te vermoorden. De politie is in totaal 4 keer geweest. Ze hebben een stop gesprek met hem gevoerd. Ik kwam er al snel achter dat hij een relatie had met mijn nicht. Mijn nicht die ik altijd alles vertelde. Ik voelde mij zo verraden. Ik kon geen kant op. Mijn (ex)man mishandelde mij geestelijk. Ik heb een wga uitkering van 1100 euro. Ik kon dus niets huren ( te duur en te weinig aanbod) en niets kopen ( krijg geen hypotheek). Uiteindelijk heeft mijn moeder een huisje voor mij gekocht en betaal ik haar rente. Ik ben niet alleen mijn man kwijt ( hoewel iedereen in mijn omgeving zegt dat ik beter af ben van die narcistische en dominante man), maar ook mijn 2 kinderen die ik nu nog maar 2 keer per maand zie. Ik heb aan mijn huwelijk ptss opgelopen en krijg over een tijdje behandeling. Ik hoop dat ik mijn leven weer op de rit krijg. Ook al is het financieel zwaar. Ik mis mijn kids erg. Hopelijk slijt het verdriet met de tijd wat.
    Maaike
    > 2 jaar geleden
    Maaike 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Slachtoffer van manipulatieve mishandeling (Verhaal 24)

    Hoi

    Ik wil even delen waar ik mee zit.
    4 jaar geleden leerde ik de vrouw van mijn leven kennen. Zij is van Franse origine en was gelovig (islam). Ik Belg zijnde heb mij bekeerd we zijn snel samen gaan wonen en religieus getrouwd iets later zijn we voor het echt getrouwd.
    Het duurde echter niet lang voor ze zwanger was.
    Na de geboorte van ons kindje ging alles goed maar zij had toch de drang een dubbele nationaliteit aan te vragen en achter mijn rug het adres van hun bij de moeder te gaan zetten. Dit was blijkbaar mogelijk aangezien ze loog en zei dat we feitelijk gescheiden waren. Goed ik was mij van geen kwaad bewust daar ik haar toch vertrouwde 3 maand na de bevalling hadden we opnieuw het heuglijke nieuws dat ze zwanger was.
    Nu is ze 8 maanden ver, ze vertelde me dat ze even tijd nodig had en ging bij haar mama op verlof voor enkele dagen. De 2 dagen voor vetrek zijn we nog intiem geweest met veel liefde, ze is vertrokken ze zei ik zie U graag, ik ga U missen.... .
    Nu 8 dagen later vroeg ik of ze aub wou terugkomen dat ik haar zo ontzettend miste.
    Dat schoot blijkbaar in het verkeerde keelgat en als reactie had ze alles gezegd tegen haar moeder wat ik ooit verkeerd deed tegen haar op deze 4 jaar alsof dit alles op 1 dag gebeurd is. Ik heb haar nooit mishandeld of bedrogen. Nu is die ma haar beginnen moeien met als resultaat dat mijn vrouw zei dat ze nu niet meer verder wil. Ik weet dat haar moeder veel invloed heeft op haar en zij met voorbedachte rade alles zo gepland had. Ze stelt haar dochter voor een ultimatum en ze is te blind om te zien dat dat fout is.
    Nu ben ik alleen in België achtergebleven op tijdelijke werkloosheid door de actuele coronacrisis.
    Gisteren zei ze ik mis je en ik zie U graag ze toonde zelfs uitdagend haar borsten zonder dat ik ernaar vroeg.... vandaag echter radiostilte en als ik vroeg of ze me negeerde reageerde ze heel koud en zei ze dat ze niet meer verder wou.
    Ik ben ten einde raad, ik was gelukkig 2e kindje op komst nu riskeer ik van alles te verliezen en datvmijn kinderen naar Frankrijk trekken.
    Ik sta volledig machteloos en voel mij het slachtoffer van manipulatieve mishandeling. Langs 1 kantvgafvzr mij hoop en langs de andere kant zei ze ik wil scheiden het is een flop onze relatie....
    Ik weet dat we een liefdevolle relatie hebben en waar er veel in gelachen word,
    Soms hadden we wel eens een meningsverschil maar voor mij is dit toch donderslag bij heldere hemel.
    Het verdriet voor dit verraad is onbeschrijflijk.
    Depoorter Glenn
    > 2 jaar geleden
    Depoorter Glenn 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Het ging toch juist zo goed? (Verhaal 23)

    Dinsdag 16 februari was de dag dat mijn ex mij mededeelde dat zij wilde scheiden van mij, mijn wereld stortte in. Zoveel vragen kwamen er in mijn hoofd op, waarom? Het ging toch juist zo goed?

    5 jaar geleden (Reeds 15 jaar samen) heb ik in een paniek aanval een dreigende houding ingenomen naar mijn ex, was mijn kind kwijt en die had zij zonder het tegen mij te zeggen meegenomen. Ik was in gesprek met een collega en dat duurde te lang, waardoor mijn dochter haar moeder appte dat ze honger had.

    Toen ik haar dus niet kon vinden, belde ik mij ex op, die mij verweet dat ik eerst aan mijn dochter had moeten denken en naar huis moest komen en dat zij haar al reeds opgehaald had.

    In blinde woede ben ik toen naar huis gereden en explodeerde het allemaal en maakte ik de grote fout, ik nam een dreigende houding aan ten opzichte van mijn ex en hiernaast ook nog de fout dat ik mijn dochter hiervan de schuld heb gegeven van dit alles.

    Dit heb ik toen tot kalmeren kwam, zelf dan ook zeer kwalijk genomen en meteen actie ondernomen door in Therapie te gaan volgen bij een Forensische Psycholoog, waar eigenlijk alleen maar verplichte gewelds delinquenten bij zaten.

    De therapie heeft mij enorm geholpen en sindsdien is het dan ook niet meer voorgekomen en ben ik altijd rustig blijven praten. 2x is het gebeurd dat ik ben weg gelopen omdat het teveel werd, maar schijnbaar is deze 2x mij noodlottig geworden......

    De angst bleef bij de kinderen en mijn vrouw, zij durfde niets meer te zeggen tegen mij. Mijn vrouw werd ongelukkig, was zich zelf niet meer, mijn dochter zat met problemen en durfde deze niet meer uit te spreken... en het ging van kwaad tot erger......

    Dieptepunt was dat mijn dochter zich geen uitweg meer wist en zich zelf begon te snijden, een grote roep om hulp. Gelukkig heeft een vriendin naar mijn dochter geluisterd en dit gemeld aan school en wordt zij nu hieraan geholpen.

    Ongelukkig doordat hierdoor uiteindelijk toch mijn relatie kapot is gelopen...., dacht het allemaal goed te doen, maar juist niet. De ene fout in 20 jaar heeft ervoor gezorgd dat het klaar is en wat mis ik alles en iedereen!

    Nu 2 weken later is de pijn nog net zo erg, wat moet ik doen, hoe ziet de toekomst eruit? Alleen in een huisje? Wie wil er nu met mij iets gezelligs doen? Tinder geen likes, op Facebook geen reacties of iets dergelijks en whats app blijft stil, niemand behalve mijn ouders....
    Frank
    > 2 jaar geleden
    Frank 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik geloofde alles wat hij beloofde (Verhaal 19)

    Hoi lieve lotgenoten. Ik ben 18 jaar aan het moederen geweest voor een onvolwassen alcoholist die van stiekem drinken, stiekem roken en vreemdgaan, een levenswerk maakte. Komend uit een slecht huwelijk met twee kleine kinderen, werd ik verliefd op z'n lieve, zorgzame karakter. De leugens nam ik voor lief, ik geloofde alles wat hij beloofde. Ik was afhankelijk en verloor mezelf helemaal. Met een lichaam dat erg veel gezondheidsproblemen had, van kinds af aan, was ik in toenemende mate afhankelijk van mijn man. Hij hielp in het huishouden, maar zat ook altijd op z'n mobiel. Ik heb af en toe per ongeluk een berichtje onderschept, waarin hij weer één of andere trien, vaak zelf ook getrouwd, schunnige voorstellen deed en vertelde dat hij van haar hield. Ook werd hij gewelddadig door de drank. En toen ik op een dag z'n leugens niet geloofde, heeft hij mij aangevallen en tegen een eiken kast gekwakt. Met een gapende hoofdwond en enorm veel bloedverlies naar het ziekenhuis gebracht. Hij opgepakt. Godzijdank waren m'n dochters niet thuis. Ik liegen over de oorzaak, weigerde aangifte te doen. Vond het zo erg voor m'n man dat hij in de gevangenis zat... Alles ging van kwaad tot erger... En ik kon geen kant op, ziek als ik was, geen geld, geen sociale contacten, werd verwaarloosd, misbruikt, voorgelogen, en verlaten... Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik van hem af ben... Maar ik mis hem en ben in een constante staat van paniek. Mijn dochters zijn blij dat hij weg is. Maar ik vind het idee dat hij nu bij z'n vriendin zit afschuwelijk moeilijk te verteren. Ik moet hier doorheen, maar hoe...
    Herma
    > 2 jaar geleden
    Herma 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Beste Herma,

      Ik lees uw verhaal, ik voel je pijn...ik kan je enkel zeggen dat die man het niet waard is. Je dochters zijn het waard om de goede keuze te maken, wat je allemaal hebt meegemaakt wens je toch je dochters niet toe, als je antwoordt 'neen' is. Wel dan ben je zelf ook meer waard. Die nieuwe vriendin zal het ook rap beu worden hoor of ze neemt ook genoegen met weinig. Zorg voor jezelf, wees een moeder voor jezelf. Wat doe je graag, wat wil je graag. Doe het! Maak jezelf mooi, wat je uitstraalt zal je ook aantrekken. Geloof me, ik zit in een soortgelijke situatie., maar ik vergeet nooit om van mezelf te houden. Ik ben het waard en mijn 4 kinderen ook. Laat die vent. Hij zit daar nu in dezelfde zetel op dezelfde gsm uit dezelfde pint te drinken, met anderen de chatten, hij is niet in staat om te veranderen.
      Hou je goed.

      Sofia
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Hij liet ze toe om ons gezin te vergiftigen (Verhaal 35)

    Ik verhuisd naar Nederland voor de liefde . Ik ben met veel haat ontvangen door zijn familie maar ik dacht ahh ja die zijn niet belangrijk , we houden van elkaar en dat is alles wat belangrijk is . Wist ik veel …
    Later veel later , 2 kinderen verder , realiseerde me dat het niet persoonlijk was . Deze mensen zijn pure kwaad : ze hebben geen vrienden , alleen maar klachten en zeuren over een ander en het was nooit hun schuld .
    Nu ben ik van bewust dat ik mijzelf kwijt ben geraakt om iedereen te pleasen en niet voor mijzelf op te komen , mocht ook niet van mijn man . Hij liet ze toe om ons gezin te vergiftigen en ik voelde me machteloos van .
    Nu kies ik voor mijzelf , ik ga scheiden ! De angst is enorm , alleen , zonder familie , zonder hoge inkomsten , hoe red ik dat ? Ik kan mijn kinderen geen dag willen missen op deze leeftijd. Ik wilde zo graag mijn liefde delen met hun en hem maar dat gaat niet meer .
    Ik word al licht in mijn hoofd als ik er aan denk dat ik nooit meer de haat van mijn schoonfamilie ga voelen en dan komt de angst weer . Moet ik de rest van mijn leven alleen zijn ? Zonder partner ? Waar ontmoet je iemand op een leeftijd van 40+…?
    Anna
    > 2 jaar geleden
    Anna 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Voel me steeds rotter (Verhaal 10)

    Ruim twee jaar geleden,besloten uit elkaar te gaan omdat ik niet meer tegen de depressie van mijn man kon opboksen.20 jaar samen en 16 jaar getrouwd
    Het heeft er toe geleid,dat ik troost zocht ik de drank.We hebben een dochter van 18 en is nadat ik mijn eigen huisje kreeg bij hem blijven wonen.
    Geen problemen qua scheiding of zo.

    Kreeg december vorig jaar een enorme terug val,miste hem en had enorm veel verdriet.Dat resulteerde,dat ik niet meer kon eten en in het ziekenhuis terecht kwam.

    Hij had in de periode een soort van "rebound" en heeft het uitgemaakt omdat hij nog gevoel voor me had.

    We hadden een keer afgesproken voor een pak koffie en toen ging het weer mis.Het vlammetje wakkerde weer aan en gingen verder.Wel met zijn ups en downs
    Sinds we weer terug zijn van vakantie is het weer mis met zijn depressie,mij negeren,alle slechte dingen waren erweer.We woonden nog wel apart
    Kon er niet meer tegen een klein flesje wijn
    gehaald om weer iets te verdoven.
    Na weer de zoveelste rare app,heb ik het uitmaakt.We hebben elkaar geblokkeerd en nu me steeds rotter.
    Echt weer de liefdesverdriet.Het slaat me weer op de maag en kan weer niet eten
    Karen
    > 2 jaar geleden
    Karen 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Toch heb ik een enorm gemis (Verhaal 30)

    Een leuke en warme familie heb ik niet. deze kreeg ik er wel bij toen ik op 17 jarige leeftijd mijn ex man leerde kennen. 18 jaar lang heb ik deel uitgemaakt van dezew arme kloek en we deden veel samen. alle feestdagen werden gevierd, we deden leuke uitstapjes en er waren leuke verjaardagsfeestjes.
    Nu bijna 2 jaar na onze scheiding is mijn contact met hen nog best ok en vragen ze mij af en toe nog om ergens bij te zijn. maar toch heb ik een enorm gemis. Ik heb het gevoel dat ik mijn kinderen enorm tekort doe doordat ik hen dit allemaal niet kan geven.
    Ik weet dat ze veel van de dingen die ik doe afkeuren en vertellen dit ook aan mijn kinderen. Ik geef ze te laat eten, zit teveel op mijn gsm, ga te vaak naar feestjes, drink wijn, leg ze te laat in bed, doe niet genoeg voor school, heb een foute vriend......
    soms vraag ik me af of het niet beter is als ik verhuis en ze 100% bij mijn ex laat omdat ik precies toch niks goed kan doen.
    linda
    > 2 jaar geleden
    linda 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • De zon schijnt, maar voel me klote (Verhaal 8)

    Hoi allemaal,
    Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
    Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.

    We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
    Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.

    De maanden gingen voorbij samen in een huis.
    Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
    Ik was nog nooit zo blij geweest.
    De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
    Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
    Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
    Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
    Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
    Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
    Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
    Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
    Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
    Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
    De zon schijnt maar voel me zo klote.
    Groet suzan
    Suzan
    > 2 jaar geleden
    Suzan 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Hoi Suzan,

      Ik weet precies hoe je je voelt. Ik ben ook net gescheiden maar woon al 1,5 maand in een appartement. En dat is ook voor mij een groot zwart gat. Ik ben ook niet veel in mijn nieuwe huis. Tis een koud hol, wil gewoon weer terug naar de plaats waar we woonden ivm kids hun school. en mis mijn 2 kids heel erg. Maar we hebben het zo geregeld, tenminste vanuit mij, dat we ze verdeeld hebben over de hele week zeg maar. Ene weekend bij mij, en andere weekend bij hem, en in de week zelf hebben we ze ook verdeeld. Hij vind de regeling niks, maar ik kan mijn kinderen geen week missen.
      Ja en ook ik heb een vriendje maar doen het rustig aan ivm we beide kinderen hebben. Tis heel fijn en zo anders dan met mijn ex.
      Ben er zo klaar mee, ben dr ook gewoon ziek van, misselijk en veel afgevallen, ik voel me ook klote. Heel herkenbaar.
      Rustig aan Suzan.
      Gr. Daniëlle

      Daniëlle
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Word nog een lange moeilijke weg (Verhaal 9)

    3 weken geleden ging hij gewoon weg. De avond ervoor had ik gezegd dat ik zo niet meer verder kon en wilde.
    28 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, nog nooit was ik zo verliefd maar toen werd mij al snel duidelijk dat hij een nogal stevige drinker was. Ik wilde dat niet als probleem zien, verliefd op de mooiste man van ons dorp en hij koos voor van mij.
    Maar dat vele drinken liep nog wel eens uit de hand, vreemd gaan en dat vele malen. Ik heb het hem vergeven, ik wilde hem niet kwijt. Zo gingen er jaren voorbij en elke keer dacht ik wel dat het beter zou worden, dat hij minder zou drinken. Veel loze beloften waren er. De aandacht voor mij werd steeds minder, de aandacht voor drank en feestje steeds groter. We waren toen ongeveer 7 jaar samen. Een vriend van hem vertelde aan mij dat hij verliefd op mij was geworden. Ik was enorm in de war, kreeg geen enkele aandacht meer thuis en bezweek voor de mooie verhalen en aandacht. Ik heb het uiteindelijk opgebiecht. Mijn vriend schrok hier van en zou er alles aan doen om samen weer gelukkig te worden. Het ging een paar maand goed maar de drank won weer.
    Toch kregen wij 2 jongens, maar het drankprobleem was er nog steeds. Ik stortte mij compleet op mijn jongens, zo vergat ik alle ellende. De jaren gingen voorbij en ik wilde niet inzien wat er eigenlijk gebeurde. Ik zorgde voor de kinderen en hij had zijn "drinkmomenten" er was totaal geen aandacht voor mij. En ja hoor daar was hij weer: de lieve vriend van vroeger. Hij wees mij er op dat dit echt niet kon, hij kon mij gelukkig maken. Weer was ik zwak, en heb er zoveel spijt van. Het was de aandacht, het gevoel van waardering die ik zo graag wilde. Achteraf, en dat is altijd zo makkelijk zeggen, had ik dit nooit mogen doen. Maar voelde mij zo ontzettend eenzaam, het gebeurde gewoon, het leek wel of ik totaal mezelf verloren was. Maar we gingen uiteindelijk in therapie, want we wilden elkaar niet kwijt. Ik in therapie, hij in therapie en samen in therapie. Wij gingen dit samen overwinnen. Hij zag in dat zijn drankgebruik echt niet langer zo kon. Dat was een paar maand, hij hoefde geen therapie meer en we kwamen er samen wel uit. Ik geloofde het .... Het vele drinken sloop er weer in.
    Maar het laatste half jaar liep het zo vaak zo uit de hand. Hij ging naar een feestje, ik ging al niet meer mee, want op zo'n feestje negeerde hij mij gewoon en de trammelant bij het vragen of hij mee naar huis wilde, deed ik mezelf niet meer aan. Hij verkoos zelf de feestje boven zijn eigen gezin, mee naar de camping in de weekenden ging hij niet. Alcohol .. Dat was belangrijk. Als hij terug kwam van een feestje vond ik, maar ook mijn oudste zoon hem ergens, buiten op de oprit, op de veranda, onderaan de trap. Er was geen praten aan. En toen hij vertelde dat hij naar een festival ging maar was vergeten voor mij een kaartje te regelen. Wist ik dit kan niet meer, dit wil ik niet meer. Al die jaren had ik zo enorm gevochten, ik had verloren. Verloren van de drank. En ik wist dat ik ooit ging verliezen, maar wilde het niet inzien. Dacht elke keer : morgen wordt het beter.
    De stress die dit jaren mee bracht, het werd me teveel. Elke week er tegen op zien dat er gedronken zou worden, een verjaardag, voetbaltraining, voetbalwedstrijden, feestjes ... Ik was gebroken.
    En hij zei dood leuk: ach misschien wil ik ook wel niet veranderen.
    Nu zit ik 3 weken met mijn jongens in ons huis en hij woont ergens anderd. ik had nog gehoopt dat hij ergens het licht zou zien, maar nee hij geeft alles op. Het huis, ons gezin. Alles geeft hij op, voor de drank. Dat doet zo ontzettend veel pijn maar weet ook dat de stress rondom het drinken weg is. Dat geeft rust. Maar voel me zo ontzettend alleen, ik heb alles in die 28 jaar opgegeven, mijn vrienden van vroeger zag ik al heel lang niet meer. De groep "vrienden" van de voetbal , voelden nooit als mij vrienden. Soms lijkt het wel dat mensen niet zien wat dat vele drinken voor een invloed heeft binnen een gezin. Ik heb dat ook vaak binnen mijn eigen huis gehouden, je schaamt je enorm. Terwijl iedereen ziet wat er gebeurt en niemand zegt of doet iets. Het dronken zijn op een feestje wordt door iedereen weg gelachen. Ach iedereen drinkt zoveel. Maar de vernedering en verdriet zag niemand. Nu moet ik weer verder, met mijn super lieve puberjongens. Nu zij groter zijn zin zij ook hoeveel verdriet het mij heeft gedaan. Maar zie ook hoeveel verdriet hun vader hun heeft aangedaan. Ik dacht altijd ik moet mijn gezin bij elkaar houden,maar weet niet of ik daar goed aangedaan heb. Ik weet dat ik sterk ben, heb tenslotte ruim 25 jaar gevochten tegen iets waar eigenlijk geen gevecht tegen mogelijk was. Ik heb verloren, maar heb ook geleerd dat het nu tijd wordt om voor mezelf te kiezen. Het word nog een lange moeilijke weg.
    Trice
    > 2 jaar geleden
    Trice 4 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ik heb echt respect voor jou ! En ik herken het hoe gaat het nu met je? Je doet het goed don’t give up

      Liz
      > 2 jaar geleden

    • Hoi Trice,
      Hoe is t met je? Ik zou graag in contact met je komen.

      Groet,
      Bianca

      Bianca
      > 2 jaar geleden

    • Hoi lieve lotgenote,

      Ik ben 18 jaar aan het moederen geweest voor een onvolwassen alcoholist die van stiekem drinken, stiekem roken en vreemdgaan, een levenswerk maakte. Komend uit een slecht huwelijk met twee kleine kinderen, werd ik verliefd op z'n lieve, zorgzame karakter. De leugens nam ik voor lief, ik geloofde alles wat hij beloofde. Ik was afhankelijk en verloor mezelf helemaal. Met een lichaam dat erg veel gezondheidsproblemen had, van kinds af aan, was ik in toenemende mate afhankelijk van mijn man. Hij hielp in het huishouden, maar zat ook altijd op z'n mobiel. Ik heb af en toe per ongeluk een berichtje onderschept, waarin hij weer één of andere trien, vaak zelf ook getrouwd, schunnige voorstellen deed en vertelde dat hij van haar hield. Ook werd hij gewelddadig door de drank. En toen ik op een dag z'n leugens niet geloofde, heeft hij mij aangevallen en tegen een eiken kast gekwakt. Met een gapende hoofdwond en enorm veel bloedverlies naar het ziekenhuis gebracht. Hij opgepakt. Godzijdank waren m'n dochters niet thuis. Ik liegen over de oorzaak, weigerde aangifte te doen. Vond het zo erg voor m'n man dat hij in de gevangenis zat... Alles ging van kwaad tot erger... En ik kon geen kant op, ziek als ik was, geen geld, geen sociale contacten, werd verwaarloosd, misbruikt, voorgelogen, en verlaten...
      Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik van hem af ben... Maar ik mis hem en ben in een constante staat van paniek. Mijn dochters zijn blij dat hij weg is. Maar ik vind het idee dat hij nu bij z'n vriendin zit afschuwelijk moeilijk te verteren.
      Ik moet hier doorheen, maar hoe...

      Herma
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Hi
      Ik herken mezelf zo in jouw verhaal, zou graag met je in contact komen

      Vr gr

      Monique
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...
1 2 volgende >