Hoi ik ben "Anna" en ik ben 16 jaar oud.
Ik ben opgegroeit met mijn moeder en overgroot oma die mij hebben opgevoed (merendeels oma). Mijn opa had ik een goede band mee maar mijn biologische vader was een alcoholist met losse handjes en was een verschrikkelijke man! Tot mijn 8 heb ik bij met oma gewoond met mijn moeder en toen kreeg mijn moeder een vriend en na een tijd gingen we verhuizen in een nieuw huis met haar vriend. Mijn oma bleef achter in ons oude huis en met mijn gebroken hart werd ik gedwongen (mijn moeder wou dat ik mee ging daar stond ze op) om mee te gaan. Eenmaal daar te wonen ging ik kapot van het verdriet omdat mijn oma als een moeder voelde en ik me zorgen maakte om haar daar helemaal alleen (ze was toen 82) dus elk weekend kwam ze me ophalen om daar te slapen(reistijd anderhalf uur vanwege openbaar vervoer). Door de jaren heen kregen mijn stiefvader en ik steeds vaker ruzie en helaas had hij ook losse handjes als we ruzie hadden (voortand los, bloedneus etc) mijn moeder was ook streng en gaf af en toe een klap maar niet zoals hij. Ik was een vergeten kind en niet geliefd. Toen ik 10 was kreeg ik een broertje en werd ik als een soort 2de moeder gezien, ik moest alles doen van luiers tot flessen en later potjes tot hem zindelijk maken (alle moeder en vader taken dus) mijn moeder hielp af en toe maar mijn stiefvader deed niks. We kregen meer en meer ruzie en toen mijn broertje 2 was kreeg ik 3 zusjes (drieling), mijn wereld stortte in want ja je raadt het al, ik mocht nu gaan zorgen voor 4 kinderen. Van avond eten maken voor ons 5 tot aan dingen leren voor school tot aan schoonmaken tot aan in bad doen en in bed leggen. Ik was toen der tijd 12! Steeds meer ruzies volgen met meer klappen. Ik kon school niet aan vanwege al het werk wat ik thuis moest doen en eenmaal als ik mijn zusjes en broertje op bed had gelegd, was ik te moe en kapot om nog überhaupt iets te doen met gevolg dat ik soms wel 3 weken niet douchte en uren achterelkaar huilde om vervolgens huilend in slaap te vallen. Ook kreeg ik thuis NOOIT emotionele zorg dus huilen was verboden en voor baby's etc. Ik heb dus daddy en mommy issues. Nu na al die zware donkere jaren heeft mijn moeder april 2020 besloten om te scheiden GODZIJDANK! Vrij snel (2 dagen nadat ze mij vertelde dat ze wou scheiden) sprak ze met een andere man en werden wij het huis uit gegooid omdat mijn stiefvader daar achter kwam. Na 1 maand wonen bij mijn tante met mijn moeder (zusjes en broertje kwamen om de week) had ik enorme stress wat leidde tot flauwvallen, niet eten, hoofdpijn, sombere gedachtes etc. Na ong anderhalve maand sliepen we steeds vaker bij mijn nieuwe stiefvader als de kids er niet waren en ik kreeg steeds meer vertrouwen in hem. Hij was heeeeel anders als mijn moeder en huilde bijv in mijn bijzijn en liet zien dat emotie tonen heeel normaal is. Hij heeft ook een dochter van 17 en is echt een geweldige vader voor haar maar ook voor mij! Ik kan alles tegen hem zeggen en sterker nog hij is de 1ste bij wie ik huilde. Nu zijn we inmiddels 9 maanden verder en heb ik zware pschysche klachten zoals: -3 uur slaap per week of minder door nachtmerries
-paniekaanvallen
-hele erge angst
-suïcidale gedachten
-snijden
-veel huilen
-niet mezelf verzorgen
-stem in mijn hoofd
-soms hallucineren
Ik wacht nu inmiddels op een doorverwijzing naar een psycholoog (wordt aangemaakt). Ik ga kapot van binnen en ookal helpt mijn stiefvader enorm, als ik bijv beneden met hun zit en ik huil, troost hij me niet zodat mijn moeder misschien de stap neemt. Hij wilt mij graag helpen haar wat menselijker te maken. Maar helaas niks... ze kijkt naar me en gaat heel gewoon weer tv kijken met gevolg dat ik huil naast mijn "ouders" maar geen troost krijg en alleen voor de pijn sta. Als ik alleen ben met mijn stiefvader troost hij me wel hoor btw maar hij wilt me moeder aansporen om wat menselijker te worden sinds ze echt gewoon van steen is. Daarbij ben ik 2 keer aangerand op mijn 14de en 15de. Dus ook daarvan trauma. Ik voel me een last voor mijn stiefvader en moeder en ik voel me niet geliefd of gewild. Een mislukking. Iemand tips? En weet iemand iets te zeggen over mijn klachten? Mijn beste vriendin en stiefvader denken eerlijk gezegd aan een pschysche aandoening (kans is groot ). Maar wat is jullie zicht hierop? Veel liefs
Een verdrietig meisje :')
Ik ben opgegroeit met mijn moeder en overgroot oma die mij hebben opgevoed (merendeels oma). Mijn opa had ik een goede band mee maar mijn biologische vader was een alcoholist met losse handjes en was een verschrikkelijke man! Tot mijn 8 heb ik bij met oma gewoond met mijn moeder en toen kreeg mijn moeder een vriend en na een tijd gingen we verhuizen in een nieuw huis met haar vriend. Mijn oma bleef achter in ons oude huis en met mijn gebroken hart werd ik gedwongen (mijn moeder wou dat ik mee ging daar stond ze op) om mee te gaan. Eenmaal daar te wonen ging ik kapot van het verdriet omdat mijn oma als een moeder voelde en ik me zorgen maakte om haar daar helemaal alleen (ze was toen 82) dus elk weekend kwam ze me ophalen om daar te slapen(reistijd anderhalf uur vanwege openbaar vervoer). Door de jaren heen kregen mijn stiefvader en ik steeds vaker ruzie en helaas had hij ook losse handjes als we ruzie hadden (voortand los, bloedneus etc) mijn moeder was ook streng en gaf af en toe een klap maar niet zoals hij. Ik was een vergeten kind en niet geliefd. Toen ik 10 was kreeg ik een broertje en werd ik als een soort 2de moeder gezien, ik moest alles doen van luiers tot flessen en later potjes tot hem zindelijk maken (alle moeder en vader taken dus) mijn moeder hielp af en toe maar mijn stiefvader deed niks. We kregen meer en meer ruzie en toen mijn broertje 2 was kreeg ik 3 zusjes (drieling), mijn wereld stortte in want ja je raadt het al, ik mocht nu gaan zorgen voor 4 kinderen. Van avond eten maken voor ons 5 tot aan dingen leren voor school tot aan schoonmaken tot aan in bad doen en in bed leggen. Ik was toen der tijd 12! Steeds meer ruzies volgen met meer klappen. Ik kon school niet aan vanwege al het werk wat ik thuis moest doen en eenmaal als ik mijn zusjes en broertje op bed had gelegd, was ik te moe en kapot om nog überhaupt iets te doen met gevolg dat ik soms wel 3 weken niet douchte en uren achterelkaar huilde om vervolgens huilend in slaap te vallen. Ook kreeg ik thuis NOOIT emotionele zorg dus huilen was verboden en voor baby's etc. Ik heb dus daddy en mommy issues. Nu na al die zware donkere jaren heeft mijn moeder april 2020 besloten om te scheiden GODZIJDANK! Vrij snel (2 dagen nadat ze mij vertelde dat ze wou scheiden) sprak ze met een andere man en werden wij het huis uit gegooid omdat mijn stiefvader daar achter kwam. Na 1 maand wonen bij mijn tante met mijn moeder (zusjes en broertje kwamen om de week) had ik enorme stress wat leidde tot flauwvallen, niet eten, hoofdpijn, sombere gedachtes etc. Na ong anderhalve maand sliepen we steeds vaker bij mijn nieuwe stiefvader als de kids er niet waren en ik kreeg steeds meer vertrouwen in hem. Hij was heeeeel anders als mijn moeder en huilde bijv in mijn bijzijn en liet zien dat emotie tonen heeel normaal is. Hij heeft ook een dochter van 17 en is echt een geweldige vader voor haar maar ook voor mij! Ik kan alles tegen hem zeggen en sterker nog hij is de 1ste bij wie ik huilde. Nu zijn we inmiddels 9 maanden verder en heb ik zware pschysche klachten zoals: -3 uur slaap per week of minder door nachtmerries
-paniekaanvallen
-hele erge angst
-suïcidale gedachten
-snijden
-veel huilen
-niet mezelf verzorgen
-stem in mijn hoofd
-soms hallucineren
Ik wacht nu inmiddels op een doorverwijzing naar een psycholoog (wordt aangemaakt). Ik ga kapot van binnen en ookal helpt mijn stiefvader enorm, als ik bijv beneden met hun zit en ik huil, troost hij me niet zodat mijn moeder misschien de stap neemt. Hij wilt mij graag helpen haar wat menselijker te maken. Maar helaas niks... ze kijkt naar me en gaat heel gewoon weer tv kijken met gevolg dat ik huil naast mijn "ouders" maar geen troost krijg en alleen voor de pijn sta. Als ik alleen ben met mijn stiefvader troost hij me wel hoor btw maar hij wilt me moeder aansporen om wat menselijker te worden sinds ze echt gewoon van steen is. Daarbij ben ik 2 keer aangerand op mijn 14de en 15de. Dus ook daarvan trauma. Ik voel me een last voor mijn stiefvader en moeder en ik voel me niet geliefd of gewild. Een mislukking. Iemand tips? En weet iemand iets te zeggen over mijn klachten? Mijn beste vriendin en stiefvader denken eerlijk gezegd aan een pschysche aandoening (kans is groot ). Maar wat is jullie zicht hierop? Veel liefs
Een verdrietig meisje :')
Anna (nep naam)
> 2 jaar geleden
