In het begin van mijn relatie ging het allemaal nog wel ok. Bij nader inzien heb ik een man gekozen zoals ik vroeger als kind aangaf, zoals mijn vader. Emotioneel niet beschikbaar. Zijn moeder was emotioneel ook niet aanwezig en hing van patronen aan elkaar. Soms heb ik de gedachte gehad dat zij ASS heeft. Emotioneel geen bagage. Samen kon ik mijn volle aandacht aan hem geven. Ik had al jong geleerd om mezelf weg te cijferen. Toen de kinderen kwamen ontstonden de problemen. Ik had een gezin, mijn man had werk en zichzelf. Zoals hij vroeger ook had gezien bij zijn vader. Mijn vader heeft ws een lichte beperking en toch was ASS trekken. Ik heb een verstandelijk beperkte broer en een broer met 'gedrag'. Na het overlijden van mijn moeder stond ik voor twee karren. Mijn oudste zoon had een moeilijke start, wilde getest worden met 10 jaar. Diagnose hoogbegaafd met ADHD. Zelf denk hij aan ASS. Ik werk in de zorg met ASS het kan zijn dat ik hem te goed getraind heb in zijn jong jonge jaren en zo de diagnose ASS heeft omzeild.
Het is een worsteling geweest om mijn gezinnetje in stand te houden. Mijn man had altijd belangrijkere prioriteiten dan mij of de jongens. Waar ik WIJ was, was hij IK. Toen mijn moeder overleed kreeg ik haar kar erbij. Ik kwam er achter dat in mijn relatie een behoorlijke scheefgroei was ontstaan. Mijn man had alle ruimte en ik de kruimels. Ik begon verantwoordelijkheid terug te geven, wilde mijn ruimte innemen en daar ging het mis. In 2021 deed hij na een flinke slok op een poging tot zelfmoord. Hij knoopte een touw in het bijzijn van de kinderen. Toen 10 en 14. Een schreeuw om aandacht, hij had het nooit gedaan. De maat was vol. De aanloop naar zijn GGZ traject duurde nog ruim een half jaar. Vol met frustraties, schreeuw partijen omdat ik mijn grenzen leerde aangeven. De laatste schreeuwpartij wierp hij me toe, waar de kinderen bij waren dat 'je vader mag niet meer leven van je moeder'. Dat heeft me gebroken.
Ik zocht een psycholoog en kwam burn out thuis te zitten. Een zwaar proces naar het zoeken van mezelf. Zijn diagnose kwam uit op Borderline met Narcisme en OCD. Tot op de dag van vandaag twijfel ik of hij geen ASS heeft. Er is geen empathie, geen intimiteit en verbinding in de relatie. Ik voel me enorm eenzaam, zeker ook omdat ik in mijn familie geen vangnet heb. Als er storing is geweest, doet hij de volgende dag of er niets is gebeurd. Soms is het onvoorstelbaar. De patronen kan ik uittekenen per dag. Hij leeft zijn leven in het gezin. Voelbaar neemt hij zoveel ruimte in. Het is moeilijk om in deze constructie te leven. Hij volgt nog therapie maar of hij het opneemt vraag ik me af. Ik heb de misdiagnose geopperd bij de GGZ.
Ik voel me eenzaam en verdrietig.
Het is een worsteling geweest om mijn gezinnetje in stand te houden. Mijn man had altijd belangrijkere prioriteiten dan mij of de jongens. Waar ik WIJ was, was hij IK. Toen mijn moeder overleed kreeg ik haar kar erbij. Ik kwam er achter dat in mijn relatie een behoorlijke scheefgroei was ontstaan. Mijn man had alle ruimte en ik de kruimels. Ik begon verantwoordelijkheid terug te geven, wilde mijn ruimte innemen en daar ging het mis. In 2021 deed hij na een flinke slok op een poging tot zelfmoord. Hij knoopte een touw in het bijzijn van de kinderen. Toen 10 en 14. Een schreeuw om aandacht, hij had het nooit gedaan. De maat was vol. De aanloop naar zijn GGZ traject duurde nog ruim een half jaar. Vol met frustraties, schreeuw partijen omdat ik mijn grenzen leerde aangeven. De laatste schreeuwpartij wierp hij me toe, waar de kinderen bij waren dat 'je vader mag niet meer leven van je moeder'. Dat heeft me gebroken.
Ik zocht een psycholoog en kwam burn out thuis te zitten. Een zwaar proces naar het zoeken van mezelf. Zijn diagnose kwam uit op Borderline met Narcisme en OCD. Tot op de dag van vandaag twijfel ik of hij geen ASS heeft. Er is geen empathie, geen intimiteit en verbinding in de relatie. Ik voel me enorm eenzaam, zeker ook omdat ik in mijn familie geen vangnet heb. Als er storing is geweest, doet hij de volgende dag of er niets is gebeurd. Soms is het onvoorstelbaar. De patronen kan ik uittekenen per dag. Hij leeft zijn leven in het gezin. Voelbaar neemt hij zoveel ruimte in. Het is moeilijk om in deze constructie te leven. Hij volgt nog therapie maar of hij het opneemt vraag ik me af. Ik heb de misdiagnose geopperd bij de GGZ.
Ik voel me eenzaam en verdrietig.
twippie
