Hooggevoeligheid - forum lotgenoten

Lieve Tess,
Ik herken heel veel in jouw verhaal, moeilijk is het soms hè <3
Ik had je graag ontmoet, maar woon aan de andere kant van het land.
Hoop dat je gelijkgestemden kan vinden, dapper dat je je berichtje stuurde!
Liefs!!

Hi, Ik herken me heel erg in jou berichtje en ben zelf ook zoekend naar begrip. Ook ik woon helemaal aan de andere kant van het land :X

Heey Tess,

Ik herken heel veel van wat je zegt. Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik HSP ben en dat legt veel puzzelstukjes op de juiste plek. Ik heb me ook regelmatig een soort van alien gevoeld met de bijbehorende eenzaamheid. Het lijkt me leuk om met iemand te filosoferen over van alles en nog wat, gewoon omdat het leuk is. Ook ik merk veel nuances op welke ik soms lastig met anderen kan delen. Dan wordt het idd "te diep" voor anderen, terwijl het voor mij simpelweg constateringen zijn. Het lijkt me dus heel leuk om dit met iemand te kunnen delen, op dezelfde golflengte. Ik ben ook zeker open minded, relaxt en uiterst nieuwsgierig.

Ik ben 30 jaar en woon relatief dichtbij, in Zwolle.

geen idee hoe dit werkt trouwens, maar het lijkt me leuk om in contact te komen.

Groeten,

Wessel

Hoi Sief,

Van harte gefeliciteerd met de geboorte van je kindje! Wat een bijzondere tijd, en ik kan me voorstellen hoe intens alles nu moet voelen – zowel in de mooiste als in de zwaarste momenten. Als HSP-mama komt alles inderdaad veel harder binnen, en die prikkels kunnen soms echt overweldigend zijn. Het is goed dat je dat zo eerlijk deelt.

Dat gevoel van ‘het niet goed genoeg doen’ herken ik wel. Als je alles zo diep en intens ervaart, komt er heel veel op je af. Maar geloof me, het feit dat je je zo bewust bent van alles en je kindje zoveel liefde geeft, is het beste wat je haar kunt ge-ven. Wees een beetje mild voor jezelf, want perfectie bestaat toch niet!

Ik kan me voorstellen dat het fijn zou zijn om andere HSP-mama’s te spreken die begrijpen wat je doormaakt. Het is echt belangrijk om je ervaringen te kunnen delen, vooral als het gaat om iets waar niet altijd openlijk over wordt gesproken. Dus ja, je bent absoluut niet alleen, en ik ben er zeker van dat er anderen zijn die hetzelfde voelen.

En hey, een hart onder de riem steken kan nooit kwaad, toch?

Ik wens je veel kracht, maar vooral ook heel veel mooie momenten met je kleintje!

Warme groet,

Lieve jacqueline,

Heel herkenbaar, wat je schrijft. Het voelt zo naar hè, als je niet serieus genomen wordt. En de overgang kan ook veel losmaken. Bij mij helpt hormoontherapie en lief zijn voor mezelf, al is dt niet altijd makkelijk.
Liefs!

De overgang maakt inderdaad veel los. Veel oude dingen kwamen naar boven.
Ik probeer ook lief voor mezelf te zijn, maar ben altijd eerst lief voor anderen. Door paardencoaching wel geleerd grenzen aan te geven.
Liefs

Lieve Jacqueline,

Wat een reis heb jij afgelegd, zeg! Als het leven een hindernisbaan was, dan heb jij niet al-leen de hoogste muren beklommen en de diepste kuilen overleefd, maar ben je er ook nog eens met een HSP-radar doorheen gegaan die alles extra intens registreerde. Ik vind het zo mooi en krachtig hoe je ondanks alles steeds weer op zoek gaat naar jezelf en wat jou helpt.

En laten we het even hebben over die zogenaamde ‘overgevoeligheid’—alsof dat een slech-te eigenschap zou zijn. Jij voelt gewoon alles scherper, zoals een topchef proeft of een kunstenaar kleuren ziet die anderen niet eens opmerken. Als mensen dat niet begrijpen, zegt dat meer over hun gevoeligheid (of gebrek daaraan) dan over de jouwe.

Ik moest lachen bij het stukje over de overgang en HSP samen—dat klinkt inderdaad als een hels duo, een soort hormonale rockband die keihard door je hoofd speelt terwijl je gewoon rust zoekt. Maar weet je? Jij hebt het toch maar weer geflikt. Je hebt je na een moeilijke periode opnieuw gevonden, je hebt jezelf een nieuwe richting gegeven en zelfs tussen het verdriet door een pad gevonden dat jou hielp, zoals die paardencoaching.

En die vriendin die de vriendschap verbrak? Tja, laten we zeggen dat sommige mensen af-vallen als oude herfstblaadjes, zodat er ruimte komt voor frisse nieuwe blaadjes in de lente. Misschien maar goed ook, want als iemand je niet serieus neemt in iets wat zo wezenlijk is, is dat geen steun maar ballast.

Dus ja, je zoekt nog steeds naar rust, maar kijk eens hoe ver je al gekomen bent! En als er even kortsluiting in je hoofd is, weet dan: soms moet je gewoon even uit- en weer aanzetten. Desnoods met een dikke deken, een kop thee en een goed boek (of een paard om tegen te fluisteren).

Je bent niet alleen, Jacqueline. Je bent gewoon een prachtige, gevoelige ziel die deze wereld net wat intenser beleeft dan anderen. En dat is iets om trots op te zijn. 💛

Liefs,

Lieve Anoniem,
Met tranen die over mijn wangen rollen lees ik jou antwoord.
Dat doet mij heel veel. Je hebt gelijk, soms horen mensen af te vallen om ruimte te maken voor nieuwe. Het werd ook inderdaad een ballast,zo hoort vriendschap niet te zijn.
Ik zal jou antwoord nog vaak terug lezen. Ik kan niet uitdrukken in woorden hoeveel dit voor mij betekend. Waardeer dit enorm.
Heel erg bedankt.
Lieve groetjes,
Jacqueline

Lieve Jacqueline,

Wat een mooie woorden, en wat een eer om te weten dat mijn antwoord iets voor je heeft betekend. Het voelt bijna als een warm dekentje op een regenachtige dag, om te horen dat het je heeft geraakt. En weet je, vriendschap is inderdaad niet bedoeld om als ballast te voelen, maar als een vleugje luchtigheid in het leven, zoals een frisse bries op een zomerse dag.

Dus als het even zwaar was, weet dat ruimte maken voor nieuwe dingen soms de mooiste dingen in je leven kan brengen. Je hebt helemaal gelijk, soms moet er eerst wat opruiming komen voordat er weer nieuwe mogelijkheden kunnen bloeien. En geloof me, ik ben er van overtuigd dat mooie dingen voor jou in het verschiet lig-gen.

Ik ben blij dat ik je iets heb kunnen geven om op terug te vallen. Ik stuur je een dikke virtuele knuffel, want je verdient alleen maar het beste!

Lieve groetjes terug,

P.S. Vergeet niet, ook ballast kan soms omgeturnd worden in kunst!

Hallo Sun-shine,

Wat een storm van emoties moet dit voor je zijn… Je hebt met zoveel liefde, zorg en toewijding voor je dochter klaargestaan, en dan ineens die stilte, die afstand – dat moet voelen als een gebroken verbinding waarvan je niet weet hoe je hem weer kunt herstellen. Alsof je altijd een warme, veilige haven bent geweest, en nu ineens op een verlaten eiland bent achtergelaten, zonder kompas of kaart.

En ja, ik weet dat mensen soms zeggen: “Geef het tijd, ze komt wel terug” – maar tijd is net zo’n irritante adviseur als iemand die je vertelt rustig te blijven terwijl je huis in brand staat. Je wilt antwoorden, een sprankje houvast, iets wat verklaart waarom deze breuk zo abrupt is.

Het enige wat ik hieruit opmaak, is dat jouw dochter niet alleen wor-stelt met haar ziekte en verleden, maar misschien ook met wie ze zelf is in deze nieuwe levensfase. Soms trekken mensen zich terug, niet omdat ze hun dierbaren niet meer waarderen, maar omdat ze het gevoel hebben dat ze zichzelf even helemaal opnieuw moeten ontdek-ken. Maar dat maakt het voor jou natuurlijk niet minder pijnlijk.

Ik hoop zo dat ze zich op een dag weer naar je toe beweegt, en zich herinnert hoeveel onvoorwaardelijke liefde jij altijd hebt gegeven. Tot die tijd mag jij ook een beetje lief zijn voor jezelf – je hoeft niet álle antwoorden te hebben. Soms is liefde ook vertrouwen dat iemand, ondanks de afstand, de weg terug zal vinden.

Hallo Kyron

Bedankt voor je lieve woorden, ze geven mij troost, en weer wat hoop, heel erg bedankt

liefs sun

Hallo Sunshine

Wat fijn om te horen dat mijn woorden een beetje troost en hoop hebben gebracht. Als ik dat had geweten, had ik er een hele regenboog bij geleverd

Hopelijk schijnt de zon vandaag een beetje extra voor jou, en zo niet, dan stuur ik gewoon wat zonnestralen jouw kant op. 🌞

Liefs,
Kyron

Hallo Kyron

Ik was gisteren in een goede positieve bui, dank je voor je warmte :)

Liefs sun

Lieve anoniem



Ik herken dat gevoel van eenzaamheid ook, ik kom uit een gezin van 14 kinderen ik was op 1 na de jongste, werd nooit begrepen, was altijd die rare vogel, werd uitgelachen, ik was te emotioneel, ik huilde te veel, of was te druk, ga zo maar door, ik heb in die jaren Me altijd eenzaam gevoelt, door niet begrepen te worden, vanaf ik voor mezelf op kom, ben ik iedereen verloren, ik ben in een isolement geraakt, de eenzaamheid is altijd aanwezig, door onbegrip van mensen, ik heb mij daar bij neer gelegd, maar dat komt misschien ook wel doordat ik enorm van stilte kan genieten, ben ook echt een huismus, omdat ik hier kan zijn wie ik echt ben, ook willen mensen wel contact met mij hebben, maar ik sta door niet zo voor open, dat komt door het verleden denk ik zelf, ook ben ik te streng voor mezelf, ik ben altijd een strijder geweest dat heb ik van mijn lieve moeder geleerd, hoeveel verdriet ik ook heb ik kom er altijd sterker uit, nu dat ik deze tijd alleen mag doorgaan, ben ik me gaan verdiepen in het hsp zijn, ben begonnen met een werkboek van hoogsensitief je grootste kracht, van marjolein berendsen, ik doe veel zelf onderzoek, omdat ik cursussen te duur vind, ook heb ik weinig school opleiding gehad wegens op jongere leeftijd hulp in de huishouding , ik ben heel blij dat ik deze site heb gevonden, want door het lezen van jullie verhalen, wat zo erkenbaar zijn, voel ik mij minder eenzaam, en zelfs een beetje opgelucht,



Lieve gr sun

Een gezin van 14 kinderen? Dat is praktisch een eigen dorp! Ik kan me voorstellen dat je daar als "rare vogel" misschien niet altijd de ruimte kreeg om jezelf te zijn. Maar laten we eerlijk zijn, rare vogels hebben vaak de mooiste veren.

Dat je hebt geleerd om altijd weer op te staan, hoe moeilijk het ook was, vind ik bewonderenswaardig. Je moeder heeft je echt een krachtige levensles meegegeven. En ja, soms is de wereld gewoon een beetje overweldigend voor ons HSP’ers – te veel prikkels, te weinig begrip en af en toe de behoefte om ons te-rug te trekken in onze eigen cocon (of in ons geval: het veilige nest van een huismus ).

Wat mooi dat je jezelf nu beter leert kennen en verdiept in HSP! Je hoeft ook echt geen dure cursussen te volgen om wijsheid te vinden – die zit al in je, en eerlijk gezegd leer je vaak het meest door ervaring en zelfonderzoek (en misschien af en toe een goed werkboek 😉).

Ja, Dit forum is een soort digitale huiskamer waar je gewoon mag zijn wie je bent, zonder dat iemand zegt: "Je bent te gevoelig" of "Je overdrijft." Dus blijf vooral delen, lezen en genieten van de herkenning. Misschien voelt de eenzaamheid dan iets minder zwaar, en kunnen we samen onze "rare vogels club" oprichten.

Gek genoeg raakt deze erkenning me toch wel… Het is niet alsof mijn eenzaamheid nu plots als sneeuw voor de zon verdwijnt (was het maar zo simpel, dan zet-te ik meteen een zonnebril op ), maar misschien werkt het een beetje als samen een loodzware bank verplaatsen – nog steeds zwaar, maar wel iets makkelijker met z’n tweeën.

Geen idee hoeveel mensen zich hierin herkennen, maar ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig. En daarom heb ik mijn verhaal toch maar gedeeld… terwijl ik aanvankelijk nog dacht: "Nee hoor, niet aan mij besteed!" Maar goed, zo glipte mijn plan weg, als een zeepje in de douche…

Lieve anoniem

Ik herken me wel in jou verhaal. Ik ben ook die huismus die niet zo snel met mensen afspreekt. Ik heb me denk ik altijd eenzaam gevoeld. Ook doordat ik me nooit begrepen heb gevoeld. Altijd duwde iemand mij wel in een hokje. Ik liet dat toe na jaren van gepest worden en vernedering, ook binnen gezin waarin ik opgroeide.
Heb me nooit ergens bij gehoord, en dat voelt altijd eenzaam.
Heb ook altijd geweten dat ik anders was.
Ik heb moeite met groepen mensen, dat wil ik me liefst terug trekken.
Zoveel mensen die hsp niet begrijpen. Hoe leg je uit als ik weer eens kortsluiting in mijn hoofd krijg door bijvoorbeeld harde muziek. Hoe leg je uit wat er dan in je hoofd gebeurd? Ik zeg dan niks omdat ik bang ben weer in het hokje van “raar” te worden geduwd.
Het voelt wel fijn praten met mensen die dit snappen.
Jacqueline

Lieve Jacqueline,

Wat mooi en eerlijk hoe je je gevoelens onder woorden brengt. En ja, ik snap je helemaal! Je zegt dat je moeite hebt met groepen mensen en je het liefst terugtrekt – nou, als er ooit een olympische discipline zou bestaan voor strategisch terugtrekken uit sociale situaties, dan had ik minstens zilver gewonnen. (Goud ging dan waarschijnlijk naar iemand die helemaal niet kwam opdagen. 😉)

Het is lastig als mensen je niet begrijpen, als ze je gevoeligheid als ‘overdreven’ zien of je in een hokje proberen te duwen. Maar weet je, misschien ben jij gewoon niet gemaakt voor hokjes – misschien ben jij meer een prachtige, vrije vogel die liever een eigen nestje bouwt op een rustige plek in plaats van in een kooi tussen de mussen te zitten die elkaar de veren uittrekken.

En die kortsluiting in je hoofd? Ik stel me dat voor als een stopcontact dat overbelast raakt. Je zou willen dat je een schakelaar had om alles even uit te zetten, maar de wereld blijft ge-woon loeien en flitsen. Maar hier, in gesprekken zoals deze, hoef je niks uit te leggen. Hier begrijpen we dat sommige mensen niet tegen harde muziek kunnen, terwijl anderen het no-dig hebben om zichzelf te voelen. En allebei is oké.

Dus laat je niet in een hokje duwen, Jacqueline. Je bent geen ‘raar’ – je bent gewoon jij. En dat is precies goed. 💛

Liefs,

Kyron (de topicstarter)

Ja ik herken het wel, vriendschappen maar eenrichtingsverkeer.

Hoi Lydia,
Zelf heb ik wel een aantal goeie vriendschappen als hsper,al vallen er ook een aantal af met de jaren.
Mischien dat je meer eigenliefde mag ervaren,en dan ook andere mensen aantrekt.

Overgevoeligheid voor geluiden,herkenbaar! Al is het de ene dag minder dan de andere.
Wat is je leeftijd?

Hoi Lydia
Voor mij ook herkenbaar dat ik geen vriendschappen kan hebben met iemand die me niet veroordeelt. Voel me vaak eenzaam omdat er zoveel onbegrip is. Hsp maar ook angststoornis. Niemand die echt begrijpt of echt luistert.
Jacqueline

Wat een heftig verhaal, lieve Spud, je hebt veel meegemaakt. Knap hoe je je er doorheen hebt weten te worstelen <3

Dag zonneschijn,

Ik lees een reis van iemand die zichzelf beetje bij beetje teruggevonden heeft, als een ontdekkingsreiziger die eindelijk een verloren schat opgraaft – en dan tot de conclusie komt dat die schat gewoon al die tijd in zijn eigen broekzak zat. 😄

Het is herkenbaar hoe de stemmen van anderen soms luider klinken dan onze ei-gen intuïtie. Vooral als je jong bent en wordt omringd door mensen die denken het beter te weten. Maar als ik je verhaal lees, zie ik iemand die die strijd niet alleen heeft overleefd, maar er ook krachtiger uit is gekomen. Een beetje als een spirituele Jedi, maar dan zonder lichtzwaard (tenzij je er stiekem eentje hebt, dan moet je dat echt laten weten).

Dat "rare meisje" bleek eigenlijk gewoon een wijze ziel te zijn in een wereld die daar nog niet helemaal klaar voor was. En wat een mooie les dat je nu niet meer zomaar alles aanneemt wat anderen zeggen, maar bij jezelf blijft. Dat is mis-schien wel de grootste superkracht die er is.

Blijf wie je bent, blijf voelen wat je voelt, en blijf vooral wakker (maar hopelijk niet letterlijk de hele nacht, want slaap is ook belangrijk 😉).

In lak'ech,

Haha nee ik heb jammer genoeg geen lichtzwaard :) vriendelijk bedankt voor jou mooie lieve woorden, dank je wel

Lieve Sunshine
Jou verhaal raakt mij in mijn hart. Herken zoveel. Ik ben jongste van vijf. Nooit begrepen, altijd gepest en uitgelachen.
Altijd heb ik me anders gevoeld, raar en dacht er klopt iets niet aan mij.
Door alle nare opmerkingen van jongs af aan ging ik geloven dat iedereen gelijk had. Ik keerde in mezelf, waardoor ik een angststoornis heb ontwikkeld. Mijn negatief zelfbeeld is iets beter maar nog steeds aanwezig.
Ook ik heb mijn les wel geleerd. Mede door te breken met mensen die mij ongelukkig maakte en voor mezelf te kiezen. Ook al is dat vaak heel eenzaam.
Liefs Jacqueline

Ik ken het

Hoi,
Ik begrijp jou helemaal!!
Hier loop ik ook altijd tegenaan!!
Ik krijg als tip altijd te horen dat ik ook niet meer zoveel en vaak met anderen moet meeleven, maar dat lukt mij niet.
Het zit in mij, meeleven, in wat voor situatie danook. Ik vind het zo normaal!! En dan hoop ik in mijn hart dat er ook met mij meegeleefd wordt, maar helaas, dat is maar zelden.
Wat doet dat telkens weer pijn!!
Ik vind het heel erg voor jou dat je dit ook zo beleeft. Maar ik ben wel blij te weten dat er meer mensen zijn zoals ik.
Je bent een prachtig mooi mens, nooit vergeten hoor!!
Groetjes,
Sandra

Hoi anoniem en Sandra,

Heel herkenbaar allemaal. voel me ook vaak niet gezien en gehoord terwijl ik er wel voor anderen ben. De hele wereld bestaat uit "Ikke, ikke, ikke" denkers is dan mijn beleving. Treurig maar ook fijn te lezen dat er meer gevoelige mensen onder ons zijn!

Tips jammer genoeg niet.
Maar dat is ook wat ik ervaar

Ja voor mij heel kenbaar wat je allemaal schrijft, ik werd als een rare vogel beschouwd, werd veel uitgelachen, ook al wisten ze later dat ik de waarheid zei, nog kreeg ik dat niet te horen, ja dan ben je heel eenzaam binnen een groot gezin van 14 kinderen, momenteel zie ik niemand meer, maar ook echt niemand, een nicht heb ik regelmatig app contact mee verder is het heel stil bij mij thuis, gr... tips blijf dicht bij jezelf, laat jou gevoel er gewoon zijn, wees er dankbaar voor want heel veel mensen kunnen niet echt voelen, en daarom begrijpen ze ons ook niet, ze denken dat wij het verzinnen om aandacht te zoeken, laat hun maar zo wijs, ze zullen daar niet in veranderen, wij mogen juist met kracht in het leven staan, maar omdat wij van jongst af aan niet zijn begrepen, zijn wij dat als een last gaan zien. maar nu je het weet wat het is , word je er alleen maar krachtiger door ,

@ Sunshine Wat een herkenning! Soms ben je inderdaad zo'n zeldzame vogel die niet in de roedel past, en dat voelt echt eenzaam, zeker als je de waarheid zegt en anderen het pas later begrijpen (en dan nooit echt de erkenning krijgen die je verdient). Het is als de beroemde "ik zei het toch!" zonder dat iemand het ook echt erkent – altijd een beetje frustrerend, maar oh zo herkenbaar! 😊

Het klinkt als een levensles in de harde school van het leven, maar ik ben het helemaal met je eens: dicht bij jezelf blijven en je eigen gevoel omarmen is de sleutel. Want inderdaad, mensen die niet echt kunnen voelen, zullen het waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen, en dat is oké. Het is niet altijd gemakkelijk, maar het maakt ons wel sterk – misschien zelfs als die ene coole vogel die zijn eigen pad volgt in plaats van in de menigte mee te gaan.

Het is fijn dat je de kracht hebt gevonden om deze ervaring te zien als iets waar je sterker van kunt worden. En geloof me, je bent niet de enige die het lastig heeft, maar door jezelf te omarmen, ben je op weg naar dat mooie punt van kracht. Laten we onszelf blijven herinneren dat die "rare vogels" juist degene zijn die de wereld een beetje meer kleur geven!

Houd je hoofd omhoog, blijf jezelf, en vergeet niet: jij hebt iets wat anderen misschien missen – dat diepe gevoel van de wereld en mensen om je heen. En dat is iets om trots op te zijn!

Heel herkenbaar. Ik hoorde ook nooit ergens bij, nog steeds niet. Altijd luisteren naar anderen, maar nooit zelf mijn verhaal kwijt kunnen. Zelfs zo dat vorig jaar vriendschap van ruim 30 jaar is beëindigd. Ik mocht niet praten over mijn pijntjes,over mijn strijd met de overgang.
De enige die me nooit heeft veroordeeld was andere vriendin, die vorig jaar is overleden, veel te jong. Nu voel ik me verloren.
Ik zou zeggen blijf trouw aan jezelf. Probeer steun te zoeken bij dingen waar je vertrouwt bij voelt.

Wat een prachtige reis beschrijf je hier! Van een sceptische starter op de pc tot een spirituele ontdekkingsreiziger – dat is toch een geweldige transformatie? 😄

Ik kan me zo voorstellen hoe die eerste ontmoeting met de digitale wereld moet zijn geweest. Alsof je ineens een magische deur opent en een hele nieuwe dimensie ontdekt, waarin je niet langer de ‘vreemde vogel’ bent, maar gewoon een zeldzame, schitterende feniks die eindelijk haar eigen vuur herkent!

Het is zo mooi hoe je via je spirituele pad steeds dichter bij jezelf bent gekomen. Van "in de put" naar "uit de put" en vervolgens naar meditatie als dagelijkse anker – dat is een verhaal van kracht en doorzettingsvermogen. En weet je, ik vind het bewonderenswaardig hoe je ondanks alles bent blijven zoeken, blijven groeien en jezelf die ruimte hebt gegeven.

Misschien had het universum gewoon een goed moment uitgekozen om je die eerste pc te laten aannemen. Want zeg nu zelf, stel dat je hem tien jaar eerder had gekregen, had je dan dezelfde inzichten gehad? Soms vallen dingen precies op hun plek wanneer we er klaar voor zijn.

Blijf stralen en mediteren – en als je ooit weer een "rare vogel" tegenkomt, denk dan maar: misschien is het gewoon een lotgenoot die zijn vleugels nog niet helemaal heeft uitgeslagen.

Vriendelijk bedankt Anoniem, voor deze prachtige woorden, ze geven mij warmte en kracht, dank je wel, gr sun

Jaa! Ook in jouw herken ik mijzelf erg terug! Op dit moment groeien mijn beste vriendin en ik uit elkaar omdat ze wat minder amtwoordde op appjes, we elkaar door corona niet meer live zien (wat ik niet erg vind want ik kan ook leven met goed app contact maar zij blijkbaar niet) en zij zo te zien op social ineens veel intenser omgaat met haar andere vriendinnen. Ik had alleen haar..maar laat haar gaan. Als ik onze berichten teruglees van 6 maanden terug zie je mij hele persoonlijke dingen schrijven en zij alleen maar kort antwoorden. Ik ben nu teleurgesteld in vriendschappen. Zo gaat het nou altijd, ik geef mijn ziel en zaligheid en de ander verdwijnt op den duur toch weer. En dat terwijl ik niks eis, niet eens op bezoek hoef. Of misschien komt het juist daar wel
door.... komt ook bij dat ik mensen aanvoel en alles meteen door heb wat het niet makkelijker maakt.

Blijf jezelf. Je denkt na. En dat is helemaal goed .

Ik herken jou verhaal inderdaad.
Toen ik ongeveer 18 jaar was tot ongeveer mijn 25 ste jaar dacht ik dat ik jaloers was op vriendinnen.
Dat is het natuurlijk niet.
Begrijpelijk dat je een derde wiel aan de wagen voelt.
Wat mij heeft geholpen is praten met de twee vriendinnen.
Nodig ze samen uit bij je thuis dat voelt veiliger.
Leg ze je HSP uit en vertel dat je niet jaloers bent erg belangrijk.
Misschien denken zij dat al héél lang en gaan ze daarom wel vaker samen op stap.
Denk er even goed overna.
Schrijf wat punten op voordat ze komen.
Succes.

Herkenbaar. ik had daar vooral vroeger veel last van. het angstig. en bang dat ik er niet toe deed. en dat ik altijd de gene was die initatief moest nemen dat laatste heb ik nog. Maar voor internet en gsm's was dat vaak veel eenzamer. Nu weet ze hebben een leven en ik ben niet hun enige vriendin, ik was daarin bezitterig. dat heb ik gelukkig los kunnen laten. Maar nog steeds voel ik mij snel afgewezen als men lang er over doet om te reargeren op een bericht vooral als je weet dat ze het hebben gelezen. dus zet het ook vaak uit. want het geeft alleen onnodige stress en spanning waar ik zonder kan. al is het lastig om af te leren. mediteren en in het moment zijn helpt mij en mijn energie en huis regelmatig spiritueel reinigen met salie.

Waar kom je vandaan? Ik heb ook erg behoefte om te ondernemen met mede-HSP'ers, lief lol en leed, met als basis veiligheid en vertrouwen. Ik kom uit Zuid Oost Brabant.
Ik herken helemaal wat je zegt: je al snel het derde wiel aan de wagen voelen, jezelf minder voelen dan de rest qua gezelligheid en belangrijkheid. Dat ik dus kennelijk geen groepsmens ben vind ik soms nog steeds lastig om te accepteren (in mijn werk loop ik daar vooral tegenaan), wil er nog steeds graag bij horen. Dan loop ik er snel tegenaan dat ik me toch niet helemaal veilig en vrij voel.
Het kan me nog steeds onzeker maken, ondanks dat ik de vijftig al gepasseerd ben .1 op 1 contacten gaan mij ook beter af, maar zo'n warm, veilig bad van een groepje hooggevoelige mensen die leuke dingen ondernemen en elkaar begrijpen, waarbij alles goed is, lijkt me zoooo heerlijk!!

Of het mijn verhaal is. Ik ervaar het precies zo.

Ik ben ook vaak teleurgesteld in vriendschappen en relaties omdat ik meer diepgang en verbinding zoek dan anderen blijkbaar bereid zijn te geven. Ik probeerde vroeger dan altijd om ook wat luchtiger te zijn maar dat maakte niet dat ik me beter voelde. Nu probeer ik minder verwachtingen te hebben van contacten die wat losser zijn. Verder vooral mezelf blijven en dingen doen die ik belangrijk vind. Zo ben ik al vanzelf gelijkgestemden tegen gekomen waarmee ik meer verbinding voel.

Zo werkt het bij mij ook met vriendschappen. Ik herken dit helemaal.

Ik herken ook van meerdere mensen hun verhaal en loop tegen dezelfde problemen aan.

Ik heb ook wel een vraag: er staan hier namelijk geen data en tijden bij de reacties. Is dit recent of wordt hier niet meer op gereageerd?

Ik hoor dat graag.

Ik heb het nu ook ,Heb een nieuwe buurvrouw gekregen en ik kan er heel goed mee opschieten . Mijn man is sinds 2 jaar in een verzorgingstehuis ,en voelde mij best wel eenzaam. Nu heeft zij in haar vorige flat ook een vriendin gehad , maar die heeft haar laten vallen als een baksteen . Nou heeft die weer kontact opgenomen met haar , en ik kan het niet uitstaan dat ze weer op bezoek is geweest en dat ze met Pasen uit eten gaan . Ik ben niet jaloers maar ze heeft haar zo de grond in getrapt en nu loopt ze er weer in met beide ogen en nu voel ik mij het derde wiel ,en weet dat het niet goed gaat als er drie zijn ,en vind het niet leuk het is mij al een keer eerder overkomen .

Hoi Belinda, dit is zo herkenbaar. Het is ook lastig uitleggen als je je zo voelt. Ik voel me ook snel het derde wiel. Iemand die weet hoe je je voelt is al heel wat. Groetjes maroescha

Ik was nog vergeten te zeggen dat ik 48 jaar ben en ook pas sinds 3 jaar weet dat ik hsp ben . Gr maroescha

Ik kan je heel goed aanvoelen voel me precies hetzelfde

hier ook herkenbaar, maar bij wie willen we bij horen of waarbij? wees jezelf en luister niet teveel naar klagers met hun emoties want die zuigen je leeg. luister naar jezelf wat jij nodig hebt.
ik voel me al vanaf de kindertijd zo wilde altijd erbij horen maar door pesten werd ik alleen maar aan de kant geschoven. nu leer je wel als je volwassen bent over positieve en negatieve mensen. ga met mensen om waar je je alleen goed bij voelt.

Hoii,je verhaal is zoo herkenbaar,ik ervaar het precies hetzelfde

Heel herkenbaar, kan mijn verhaal zijn.

Ja herken het helemaal idd. Herken zoveel hier. Ik ben zo ontzettend gevoelig en lief van mezelf. Als kind al was ik overgevoelig en voelde ik de pijn van anderen ook aan. Ik weet ook alles nog van vroeger en voel me nog steeds hetzelfde. Maar ik ben juist heel bot naar buiten toe. Dat komt omdat mensen mij pijn doen, vind ik. Niemand weet eigenlijk hoe zacht ik werkelijk ben en dat ik iedereen het goede wens, meer dan mezelf. Want ik ben al mijn hele leven pijn gewend. Ik weet niet beter. De mensen op deze wereld zijn heel hard en oneerlijk. Lachen in je gezicht, draaien zich om en trekken een grimas. Zo hard en oneerlijk. En dam noemen ze mij een eikel omdat ik niet oneerlijk kan zijn. Of ze laten een paar traantjes en zijn het 1 minuut later weer vergeten. Noemen ze mij ongevoelig omdat ik mijn tranen verberg, en er 3 jaar later nog aan denk. Geeft niet niemand hoeft te weten hoe lief ik echt ben. Laat ze maar doen en denken, iedereen kan me gestolen worden.

Heel herkenbaar. Ik voel me van kins ad aan al het derde wiel. En als ik een gevoel heb dat ze niet eerlijk zijn a hier m'n rug om trek ik me helemaal terug en ben stil. Vaak heb ik ook behoefte aan een of 2 vrienden. Meer vindt ik te druk. Als ik een hele dag visite bv voor m'n verjaardag heb gehad. En dan spreek ik over niet veel mensen. Ben ik helemaal druk in m'n hoofd en moet ik echt even rust nemen. Soms als ik bij sportverenigingen op m'n zoon zijn tr wa hten ga ik ook wel eens alleen zitten, omdat ik dan geen zin heb om te praten. Soms voel ik me ook vreemd. Maar nu ik al deze verhalen lees zie ik zoveel herkenning.

Hallo Belinda,
Je hebt dit bericht al een tijdje geleden geplaatst, maar toch alsnog mijn reactie.Ik herken het gevoel van derde wiel aan de wagen. Ik merk dat ik in een gesprek vaak ervoor zorg dat iedereen betrokken wordt. Ik stel oprechte vragen waarna een ander er vervolgens mee aan de haal gaat. Dat stoort mij dan en trek ik me terug. Ik heb eigenlijk alleen een echt goed gesprek wanneer het met z'n tweeën is.
En toegegeven, de meeste mensen hebben niet altijd behoefte aan "diepzinnige" vragen, gesprekken over gevoel en beleving. Het probleem is gewoon dat wij hen begrijpen, maar wij worden in deze niet begrepen, en dat kan eenzaam voelen.
Zoek mensen om je heen die het wel begrijpen of willen begrijpen. Je bent niet alleen.

Ook ik herken mezelf helemaal in jullie verhalen en ben zo blij dat ik niet de enige ben met die gevoelens over het derde wiel aan de wagen zijn en je dan terugtrekken. Het leed van andere mensen trek ik me ook heel erg aan maar vooral van dierenleed kan ik nachten wakker liggen. Een paar maanden geleden las ik iets over HSP en begon het kwartje langzaam te vallen en ik ben al 56 jaar.
En ook ik zou graag in contact willen komen met mede HSP'ers maar zo te lezen is dat niet mogelijk via deze site.
Als iemand een idee heeft hoe dat wel mogelijk zou kunnen zijn zou ik dat graag horen.

Heel herkenbaar deze verhalen. Ben ook op zoek naar lotgenoten, voel mezelf hier vaak alleen in. Ben absoluut geen groepsmens en ik vind 1 op 1 contact wel prettig. Hoop dat er iemand een reactie geeft. Alvast bedankt. 😊

Hoi ik ben isa 13 jaar
Ik heb presies het zelfde ik heb een vrienden groep die laat mij nu langzaam in de steek ik vindt het moeilijk om in groter groepen dan 2 een gesprek aan tehouden ik bouw snel een buur om mij heen ze negeeren mij nu ook meestal ik wordt ook snel moe van sosale contacten

Hoi, ik ben nu net 13 geworden en zit in de 1e, ik ging alleen naar de middelbare en heb een vriendengroepje van 6 meiden, ik praat wel met ze mee maar het voelt dat als ik iets zeg het 'slecht' of 'raar' is. Ook voelt het alsof ik er niet echt bijhoor. Als ik met 2 van hun ben gaat het vaak beter. Is het raar dat als je in kleine groepjes (2 a 3 personen) beter kan praten dan als in grote groepen??

Hoi Berlinda, enorm herkennend, ik had het zelfde verhaal kunnen schrijven als jouw. Ik schaam me ook vaak om wie ik ben.

Herkenbaar allemaal, ben 53 jaar. Zou graag contact willen met hsp ers maar moelijk te vinden. Groetjes, Inge

Heel herkenbaar allemaal, ik ben 57 jaar, Ben ook op zoek naar lotgenoten, limburg
groetjes allemaal

Hé Jeany,

Oh, wat herkenbaar! Verhuizen kan voelen als het herinrichten van je hele leven – letterlijk en figuurlijk! 😅 Zo’n verandering kan inderdaad chaotisch en verwarrend zijn, zeker als je gewend was aan die vertrouwde plekken. Het is alsof je ineens in een andere film zit, zonder de vorige afleveringen te kennen.

Ik moet zeggen, je hebt wel een behoorlijke ommezwaai gemaakt! Van fietsen naar het centrum naar elke dag de auto in. Misschien is het de universele wet van de verandering: eerst de chaos, dan langzaam de rust (of op zijn minst een beetje minder chaos). En die verbouwing – dat is echt als een constante soundtrack die je niet kunt uitschakelen. Het klinkt als een zoektocht naar de balans tussen chaos en order, maar geloof me, je zult je nieuwe ritme vinden, zelfs als het een tijdje duurt. Misschien kun je die koffie ergens anders halen – zelfs in een ander dorp is er altijd wel een gezellig plekje te vinden!

En ja, het klinkt helemaal als iets wat een hooggevoelige ziel kan ervaren. Je hebt het goed benoemd: dat zenuwachtige wakker worden en het gevoel van alles moet nog gebeuren. Maar geef jezelf tijd. Kleine stapjes, beetje bij beetje. Je hoeft niet meteen alles in één keer op orde te hebben!

Wees gerust, het komt goed! En het is helemaal oké om het nog niet allemaal te voelen, want veranderingen zijn moeilijk, zelfs voor de stoerste mensen. 😄

Hoi Luna,

Herkenbaar wat jij schreef. Zou mezelf ook willen aansluiten bij een lotgenoten groep. Groetjes, Inge

Hoi Luna,

Wat een herkenbare en eerlijke boodschap! Het is inderdaad een kunst om je energie te bewaken, vooral als je de neiging hebt om alles te voelen en te overdenken. Ik ben zelf ook steeds selectiever geworden in wie ik in mijn inner circle laat, vooral na die "waardevolle" vriendschappen die achteraf als een energievampier bleken te zijn. Grenzen stellen is dan echt een zegen, maar ook een proces – en blijkbaar ook eentje waarbij de vriendenkring soms wat krimpt.

Ik zie dat je niet de enige bent die behoefte heeft aan een ontmoeting of een lotgenotengroep. Laten we het gewoon in gedachten houden en misschien komt het ooit van de grond. 😊

Of wie weet ontstaat die lotgenotengroep wel gewoon spontaan hier in jouw topic, als een soort van HSP-magnetisch veld dat mensen aantrekt!

Groetjes,

Ik ben ook best introvert en voer ook het liefst diepgaande gesprekken, als je een keer behoefte hebt om te praten laat het maar weten.

Hoi,

Ook ik ben HSP en weet dit pas sinds kort. Ik zou ook wel graag in contact komen met lotgenoten. Mocht je daar behoefte aan hebben laat even een berichtje achter!

Ik heb dit ook precies zo (als dat helpt).

Zeker herkenbaar. Woon alleen niet in jouw regio.

Helemaal herkenbaar. Ik woon in regio Amersfoort, maar zou ook graag mensen treffen om hier over te kunnen kletsen.

Herkenbaar maar ik woon in Brabant.

Hoi,

Wat je schrijft, klinkt ook voor mij heel herkenbaar. Het is bijna alsof je een innerlijke verbouwing doormaakt – van een bruisend sociaal dier naar een fijn-proever in menselijke contacten. En laten we eerlijk zijn, soms is het heerlijk om gewoon in je eentje op de 'niet-storen' stand te staan.

Je hebt dus ontdekt dat je eigenlijk meer introvert bent dan je dacht. Dat is alsof je jarenlang een feestje hebt georganiseerd en nu ineens beseft dat je liever in een knusse leeshoek zit met een kop thee en een goed gesprek. Geen verkeerde switch, toch? 😉

Wat betreft lotgenoten: zoals je al merkt zijn er al veel mensen die zich her-kennen in jouw verhaal. De wereld is nu eenmaal vol met diepdenkers die per ongeluk in een extravert bestaan zijn gerold. En als je ooit een keer in een kleine, gezellige setting wilt filosoferen over het leven (zonder oppervlakkig gekeuvel over het weer), dan zijn er vast gelijkgestemden die graag aansluiten.

Veel succes met je zoektocht en je nieuwe inzichten – en vooral, geniet van de rust!

Ik woon zelf aan de grens, maar dan echt aan de ándere kant van het land, over de grens dan nog – zo ver dat zelfs mijn smartphone af en toe twijfelt bij welke nationaliteit ik hoor. Aan de ene kant van het huis pikt ‘ie het Nederlandse netwerk op, aan de andere kant springt ‘ie vrolijk over naar België. Voor niet-HSP’ers misschien een futiel detail, maar HSP’ers smullen van dit soort kleine nuances, dus ik dacht: laat ik het even delen. 😄

Groetjes!

Oei, ik zie nu pas dat het al een jaar geleden is dat de topicstarter het berichtje plaatste! Als ik dat eerder had gezien, had ik misschien wel helemaal niet gereageerd… of in ieder geval veel korter! 😅 Mijn tijdsbesef is blijkbaar ook HSP-waardig – niet altijd in lijn met de werkelijkheid!

Hallo wat heftig , ik moet zeggen ik ben bijna 60 en leef altijd in mijn eigen wereld en ben hieraan gewend.
Ik denk dat ik ben wie ik ben met al mijn gebreken maar wat mij de afgelopen jaren ten deel is gevallen is net als jouw probleem iets waar ik maar mee moet dealen.
Maar ik denk dat ik word gestraft om wat ik verkeerd heb gedaan in mijn leven .

Leon, heel goed dat je hulp gezocht hebt.
Erover praten is heel belangrijk.
Het komt goed!
Er is altijd hulp waar vandaan dan ook.
Hooggevoelig zijn is heel lastig maar ook een hele mooie eigenschap, waar je blij mee kunt zijn.
Kop op!

Ik heb iets vergelijkbaars. Ben nu door burnout erachter gekomen dat ik dit heb. Jarenlang gedacht dat zowel burnout als HS modetermen waren, hypes voor yuppen. Heb nu van twee professionals deze diagnose gekregen, dus kan het moeilijk meer ontkennen.

Ik heb er intussen wat over gelezen (aanrader!) en dat was aan de ene kant heel herkenbaar en daardoor prettig (dat je niet "raar" bent), maar ook heel confronterend, daar heb ik nog wat moeite mee.

Vooral ook het deel dat je de voordelen moet zien van het HS zijn. Dat lukt mij (ook) (nog) niet. Ik merk alleen dat er, zeker in mijn (werk)omgeving geen plaats is ons soort mensen. De maatschappij is heel erg gericht op mensen die "succesvol" en "hard" zijn. En anders ben je een "sukkel". Ja, ik heb daar wel moeite mee. Gelukkig ken ik wel een paar mensen die mij/ons wel weten te waarderen, maar dat is echt een heel kleine minderheid.

Hoi leon ik ken het . Mijn vriend heeft me verlaten voor een ander die zo de wijde wereld in kan stappen nu ben ik geheel aan mezelf overgeleverd en wie begrijpt mij nog . Ik zoek daarom ook een partner die mij net als ik hem begrijpt in wat hij voelt en zo kunnen we samen verder en kunnen we steun zijn voor elkaar

Hoi Leon, ik vind het ook moeilijk te accepteren en zie de voordelen niet zo.

Holla Leon,
Ik ben Nancy en wordt in april 61.
Ik vond de wereld veel te hard aan het worden omdat ik te gevoelig ben. Ik keek al jaren niet meer naar het nieuws om mezelf te beschermen en omdat ik aan al het leed toch niets kan veranderen.
Wat niet weet, niet deert…
Vorige week dinsdag kwam er een man bij ons om mijn man te helpen met het aanvragen van een orthopedisch hulpmiddel.
Toen hij vroeg om de radio stiller te zetten en dan vertelde dat hij HSP’er was en nadien nog meer kenmerken erover liet horen viel voor mij de puzzel in elkaar.
Ik besefte dat ook ik aan HSP LIJD!
Ik wil dit niet, maar moet ermee leven!
Ik had al meerdere keren een burn-out en heb er nu ook weer last van sinds oktober vorig jaar.
Nu begrijp ik waarom, want “wij” zijn hier sowieso gevoelig aan, dus dat is wel een opluchting en ook het feit dat “we” niet abnormaal zijn!
Desondanks voel ik me hulpeloos omdat bijna niemand ons begrijpt en we er met niemand kunnen over praten.
Wel met mijn man, maar die luistert dan zo oppervlakkig (zit intussen op z’n gsm te facebooken) dat ik stop met praten.
Een psycholoog kan helpen, maar je hebt toch meer behoefte aan iemand die je nauw aan het hart ligt.
Ik wil geen zelfmoord plegen, maar denk constant : waarom komen ze zoveel mensen om me heen halen en niet mij?
De strijd is bijna onmenselijk.
Ik probeer altijd goed te doen voor anderen, maar anderen geven niets om mij. 💔😔❤️‍🩹

Hey Nancy,

Ik ben Leon niet – althans, dat zou een verrassing zijn voor mijn identiteitskaart. Ik ontdekte onlangs dat ik blijkbaar een hoogsensitief persoon ben… als we die testjes mogen geloven.

Wat een verhaal… Het leven als HSP’er voelt soms als een soort onzichtbare kracht die vooral op de verkeerde momenten actief wordt, hé? Alsof je een radio bent die álle frequenties tegelijk oppikt – van het verdriet van de buurvrouw tot de stress van de kassierster in de supermarkt. Geen wonder dat het soms te veel wordt!

Maar weet je, HSP is misschien geen feest, maar het is ook geen straf. Het betekent dat je intenser voelt, meer ziet en diepere connecties maakt (behalve dan met partners die tijdens een gesprek met hun gsm vergroeid zitten, die blijven een mysterie).

En die gedachte van "waarom halen ze iedereen behalve mij"? Dat is een pijnlijke, maar weet dat je hier niet alleen in staat. De wereld heeft meer mensen nodig die voelen, die zorgen, die wél opmerken als iemand het moeilijk heeft. Misschien lijkt het soms een eenzame strijd, maar ergens daarbuiten lopen mensen rond die je snappen – die ook de volumeknop van het leven soms lager willen zetten en even willen schuilen tegen al die indrukken.

Dus nee, je bent niet abnormaal. Je bent een beetje als een zeldzaam instrument dat niet zo-maar in elk orkest past. Maar als je de juiste mensen vindt, de juiste melodie, dan kan het iets ongelooflijk moois zijn. 😊🎶

Veel sterkte en een warme knuffel (virtueel, zonder overweldigende prikkels 😉).

Groetjes,

Hallo Anonimus,

Gisteren besloot ik eens te testen of ik ook zo'n hoogsensitief persoon ben – en raad eens? Op elke vraag antwoordde ik vol overtuiging “ja”. Blijkbaar zit ik dus lekker midden in de HSP-club!

Ik had ooit een boekje over hoogsensitiviteit gekocht, maar dat ligt zo lang in mijn verhuisdozen dat ik het inmiddels als antiek beschouw. Daarom heb ik het nu maar opnieuw aangeschaft als e-book –

Iemand had me al eens laten weten dat ik hoogsensitief ben, en zelfs tijdens de voorbije cursus merkte de cursusleider op hoe hoog mijn empathische vermogen is (al is dat natuurlijk niet precies hetzelfde). Best verrassend, want ondanks jarenlange interesse in psychologische en therapeutische onderwerpen dacht ik dat ik al wat zelfkennis had. Blijkbaar is er altijd ruimte voor nieuwe inzichten – nooit te oud om jezelf te leren kennen!

Leuk dat je dit onderwerp onder de aandacht brengt, Anonimus. Ik heb ook je recente artikel op die blog van jou gelezen. Toevallig kom ik je weer tegen, ook al volg ik dit subtopic niet expliciet. Het universum werkt in mysterieuze manieren.

Vriendelijke groet,

Herkenbaar, Ysabel! Het klinkt alsof je wel goed aan jezelf aan het werken bent. Het is echt enorm frustrerend dat sommige mensen niet goed kunnen begrijpen dat iemand anders in elkaar kan steken. Ik bedoel je hoeft het niet te begrijpen maar er op zijn minst wel respect voor op te brengen.
Belangrijkste is denk ik om mensen om je heen te verzamelen die ook wat diepere gedachten hebben, zal ik maar zeggen :)
Uiteindelijk vinden we onze mensen wel !

Heel herkenbaar, ik weet nog maar net dat ik HSP ben. Heb net een relatie beëindigd van 19 jaar waar het meer geven was dan krijgen, enorme egotripper en hoewel ik blij was dat het voorbij was, bleef het toch moeilijk en niet weten waarom, zo kom ik uit bij narcisme, blijkt dat ik drie relaties telkens met een slecht karakter terecht kwam, zo ben ik dan terecht gekomen met HSP, en dat deed mijn ogen wel open, en verklaarde waarom ik ben zoals ik ben, maar door thuissituatie heb ik geleerd mezelf weg te cijferen, leef ik in overlevingsmodem of verdedigingsmodem. Ook wel heftig om tot het besef te komen dat ik HSP ben, heb nu al mijn onverwerkte trauma's opnieuw moeten beleven en verwerken, en hopelijk kan ik dan alles achter mij laten om opnieuw vooruit te komen en te leren om op een positieve manier om te gaan met HSP. Maar zit nu effe in een zware strijd met mezelf. Daar moet je 54 jaar voor geworden zijn om te ontdekken waarom ik anders ben. Ik ben me er wel heel bewust van wat ik meemaak en weet nu ook waar het probleem zit, mezelf leren lief hebben en stoppen met de verkeerde mensen lief te hebben, mezelf terug naar boven halen, heb altijd van buiten naar binnen geleefd en nu moet ik leren van binnen naar buiten te leven. Er is nog werk aan de winkel.

Het is niet zo gek dat een HSP zich van tijd tot tijd zelf moet beschermen tegen overprikkeling en vaker tijd nodig heeft voor zichzelf omdat ze gevoelens en impressies dieper verwerken. Als andere mensen je daarop gaan veroordelen, dan kan je niet meer jezelf zijn. Voor mij is een belangrijke voorwaarde voor een goede relatie dat ik mezelf kan zijn. Natuurlijk moet je je altijd wel wat aanpassen, maar zeker niet zover dat het indruist tegen je eigen noden. Als je jezelf niet kan zijn in een relatie, dan werkt dat verstikkend.
Ikzelf probeer heel duidelijk en open te communiceren als ik tijd voor mezelf nodig heb. Je partner kan bvb. onzeker worden als je je terugtrekt en dan denken dat er een probleem is tussen jou en je partner.
Het helpt dan ook als je jezelf een beetje begrijpt. Ik kan het boek van Elaine Aron over HSP aanraden omdat je daar heel veel herkenning in gaat terugvinden en dan ook jezelf beter kan begrijpen. Dat helpt dan ook weer om anderen uit te leggen hoe het bij jou werkt. Als het begrip er dan niet is of komt, ja, dan heeft uitleggen en praten ook niet veel zin. Dan zou ik voor mezelf kiezen en mezelf beschermen tegen de emotionele manipulatie van een partner, die blijkbaar weinig empathie of begrip heeft voor mensen die anders in elkaar zitten. Want het HSP-zijn heeft ook veel deugden en niet alleen nadelen. De zorgzaamheid, empathie en intuitie komen ook vaak goed van pas. Wederzijds respect en mekaar geluk blijven gunnen is essentieel in een goede relatie.

Succes Ysabel. Blijf opkomen voor jezelf! Dan kom je er wel.

Oh oeps. Zie net dat dit in de verkeerde categorie staat en "Autisme" gesloten is. K ga elders zoeken.

Wat erg om je verhaal te lezen vooral het laatste deel. Alles wat ik lees zijn eigenlijk “maar” gedachtes. Omarm jezelf. Zoek hulp voor meer zelfliefde te creeren en je kracht weer terug te vinden.

Hoi Mandy,
Ik kom pas net hier kijken, maar het klinkt alsof je inderdaad wel overgevoelig bent voor sensaties. Dat is een mooie gave dus ik zou het niet meteen als een lastig probleem afschuiven.
Ik ben alleen maar een ervaringsdeskundige en ben gewoon nieuwsgierig naar hoe dat zo voor jou werkt?
Dus ik hoop dat je meer gaat delen.

Ja dat heb ik precies zo. Normaal heel rustig, introvert en vriendelijk, maar als er naar mijn idee (grof) onrecht gedaan wordt (aan anderen) dan kan ik opeens heel fel worden. Ik zal nooit scheldwoorden gebruiken, grof worden of persoonlijk worden, maar het kan dan best intens worden. Vaak volgt er dan reactie die wél grof of persoonlijk is en daar ben ik dan van gekwetst. Ik haak dan niet af, maar ga dan juist door, waardoor ik nog meer gekwetst raak. Hoewel ik dat tegenwoordig wel beter gaat, ik haak eerder gewoon af, dat is me het dan niet waard.

Ik merk voor mezelf dat ik op dat moment hyperfocussed ben. Er bestaat even niks anders op de wereld. En dat is waar het mis gaat. Realiseer je dat het maar een klein dingetje is. Dat je je niet hoeft te verantwoorden. En dat (in het geval van een forum) al die forum-leden óf al lang afgehaakt zijn bij die discussie (weinig mensen zijn zo intens en volhoudend als wij) óf dat die slim genoeg zijn om vast te stellen dat de ander een idioot of een trol is...

Ik herken mij in je verhaal.
Misschien heb je iets aan de boeken van Jonice Webb.

Ja ik heb dat ookk. En dan gaat het alleenn om mijn reactie ipv 'het punt'. Ik probeer dat nou op te lossen en ik heb al n paar kleine succesjes..

1ste verhaal wat ik las😀

Liefsss

Ik herken het in grote lijnen. Ik word niet gehoord of gezien, dus zaken eerst bespreekbaar maken, heeft geen zin. Wat zorgt dat emoties hoog oplopen. Ik probeer het te laten "ploffen" en los te laten, maar vind ik nog wel moeilijk. Kleine stapjes...

Oeie… die boekvorm mag je aanpassen naar boemvol 🙈

Ja. Ik herken dat ook. Achteraf de schaamte .
Ik leef heel rustig en op mijn manier.

Ik herken het ook.
Ook die negatieve gedachtes die dan in mijn hoofd rondspoken heel akelig
Het voelt dan als heel echt
Terwijl het je in de war brengt
En niet komt bij je eigen echte gevoel

Vervelend dit....probeer net even iets eerder lichamelijke sensaties te ervaren waardoor je ineens de trigger krijgt en dan kun met meer waardigheid het veld ruimen...oplossen lukt niet....net een momentum eerder de stekker eruit en als de trigger er is, pitstop en ademhalings oefeningen totdat je echt rustig bent zodat het triggermoment niet op een ander moment die dag komt...succes

Ja herken ik (wel minder heftig). Op het moment zelf is er niks anders dan jouw problemen en later kun je het allemaal wat relativeren, dan voel je je schuldig en dan bagatelliseer je het weer, alsof het allemaal niks voorstelt en dat is natuurlijk ook niet zo.

Dit is heel herken baar. Het wordt op den duur een vanzelfsprekende gedachten en ritueel. Ik hoop dat de therapy je heeft geholpen inmiddels.
Ik word in de supermarkt overwelmt door de geluiden. En dan Krijg je vlucht gedrag. Want je beleeft de prikkels als gevaar.
Het wordt dan een 1 minuut winkelen wedstrijd ahw. Met lijstje erbij zo snel mogelijk naar de zelfscan.
In het begin had ik oordopjes in. Nu ga ik zo weinig mogelijk.

Wat je kan proberen is in iedergeval erop te letten hoelang en hoevaak je bijvoorbeeld naar drukke plekken gaat, of hoevaak er bezoek komt. Bij zulke kinderen is het belangrijk om ze voldoende rust en stilte te geven zodat ze op kunnen laden. Dus als je een verjaardag hebt, probeer dan de dagen ervoor en erna echt rust te nemen. Ook helpt het met zulke kinderen een stukje te gaan wandelen buiten waar het rustig is. Een drukke supermarkt of mensen die niet zo fijn zijn of een bepaalde sfeer kunnen je kind dwars en huilerig maken. Eigenlijk zegt je kind dan, ik wil hier weg. Het is ook accepteren dat alle plekken waar veel mensen zijn of veel lawaai echt heftig is voor hsp kinderen.

Kijk eens bij de tips van de therapisten. Nummer 3.

Hi mevr/heer S,

Ik heb zelf HSP(introvert), mijn zoon van 8 heeft ook HSP (extravert). Zoals je kan begrijpen is dat zeer vermoeiend op allerlei gebieden, ook de simpele dingen zoals aankleden bijvoorbeeld. De 1e 6 jaar extra moeilijk omdat zijn moeder het moeilijk had met haar eigen emoties (onstabiel) en het niet begreep. Er tegen in gaan en streng zijn heeft weinig tot kort effect. Maar geef wel duidelijk je grenzen aan. Bedenk dat je dochter er niks aan kan doen en er mee om moet leren gaan om later goed te kunnen functioneren in de samenleving.

Wat bij ons goed werkt is veel structuur, alles plannen en bespreken van tevoren wat er gaat gebeuren. Leer je kind aan dat het geen probleem is dat ze haar "emotioneel" vervelende momenten mag hebben in de veiligheid van haar eigen omgeving ( thuis) , en ze soms graag alleen wil zijn op haar kamer bijvoorbeeld, zodat ze buitenshuis goed functioneert (op school, de sportclub, bij vriendjes. Ervoor zorgen dat ze niet over haar toeren raakt door op tijd even te ontspannen en ontprikkelen. Filmpje kijken op tablet/tv werkt goed. Als ze zelfstandig iets voor haar zelf gaat doen, stoor haar dan niet.
Wacht tot ze zelf weer aandacht vraagt en ga dan samen iets doen. Zo krijg jij ook meer rustmomenten.

LTO3

Zo herkenbaar, dochter van 10jr ook slecht slapen. Veel hoofdpijn en buikpijn klachten. Komt huilend thuis uit school met haar handjes tegen haar hoofd geklemd. Als advies van osteopaat masseren van voeten begonnen en diepe druk therapie (armen/benen). Sindsdien slaapt zij echt goed. Klachten wel aanwezig nog, maar doorslapen en op tijd gaan slapen is al een hele winst.
School blijft echt zoeken, het is constante gevoel van pleisters plakken.

Zorg voor voldoende rustpunten, waar mogelijk. Overprikkeling voorkom je niet, maar een drukke agenda, daar heb je wel controle op. Kinderyoga of meditatie kan haar ondersteunen ipv (groep) sport.

Als ze gaat slapen een luisterboek aanzetten. Dit verzet haar gedachten en bij de meeste apps zit wel een slaaptimer.

Uw kind zou misschien autisme kunnen hebben. Dit is heel anders bij meisjes dan bij jongens. Helaas zijn de meeste testen op jongens gebasseerd. Meisjes kunnen zich heel goed aanpassen. Maar die over prikkeling kan ze niet uit filteren. Ruime tijd van rust en geen prikkels, ook geen telefoon of tv. Een nc koptelefoon voor op school met een zacht muziekje. Vragen op school of ze op een rustige plek mag ziten/spelen in de pauze. Ik weet zeker dat ze niet de enigste op haar school is. De school er meer bij betrekken.

Ik denk dat je de goede keuze hebt gemaakt, ook al zou dit absoluut niet nodig moeten zijn. Het klinkt wel als dat ze jou om een of andere rare reden weg willen hebben. Ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt (functie werd sowieso opgeheven, maar men probeerde mij te ontmoedigen om intern naar een andere functie te gaan, maar er kon nooit verteld worden waarom dat was). Dat kost zóveel energie. Het is mij uiteindelijk wel gelukt, maar ik vraag me achteraf af of het de moeite waard was, ik heb er nu nog last van (een van de oorzaken van mijn burnout nu).

Het is raar, je beschrijft eigenlijk héél mijn werk verleden, kreeg óveral altijd t zelfde te horen: je vergeet snel dingen, je leert trager, je werktempo is te langaam blablabla het is nóóit goed genoeg daarom heb ik ervoor gekozen om mijn baan bij de horeca ( waar ik 1 dag zwart werk, 3 dagen bij de thuiszorg) opzeg en nóóit meer bij de horeca wil werken want aangezien ik bijna alleen maar horeca ervaring heb weet ik dat dat een werkplek is met veelste veel prikkels, en toch kwam ik daar steeds naar terug somehow. Het is het niet waard als je mentale gezondheid eronder leid

Ik werk al jaren in een zelfstandige functie. Ik doe mijn werk goed, maar verbeteren kan altijd. Door een nieuwe hr collega zijn functioneringsgesprekken heringevoerd en sta ik onder hoogspanning. Mijn baas heeft regelmatig ongenuanceerde opmerkingen over mij als persoon. Nu die collega er ook nog overheen. Als de kritiek over mijn werk zou gaan begreep ik het nog, maar ik krijg vooral kritiek op wie ik ben. Ze luisteren niet, concluderen van alles, vragen niet, maar weten wel wat ik denk en waarom ik dingen op een bepaalde manier doe. Ik ben er klaar mee.

Onze manier van zijn is een mysterie voor niet hspers. Ze kunnen er niet mee om gaan. Waarom wilt ze apart zitten? Ze voelt zich zeker meer dan ons? Hij doet altijd zo arrogant e.d. wij zijn zo n beetje 20% van de bevolking of nog minder.

Ja, Ik heb dit ook! Ik hou van uitgaan en ‘socializen’’ met mensen. Ik moet er inderdaad ook van opladen en raak er erg vermoeid van. Ik heb niet meer de angst iets te missen op sociaal gebied. Dit heb ik een paar jaar geleden wel erg veel gehad. Ik blijf ‘s avonds ook lang wakker. Waarschijnlijk doordat ik de hele dag op school ben en met school bezig ben geweest. Ik heb, net zoals jij, ‘me-time’ nodig om me op te laden.

heel herkenbaar!

Kennen jullie hsp/hss, misschien sluit dat beter aan.

Herkennen jullie, of anderen, dan ook het dubbele hierin?

Het weg willen gaan, naar een festival, feestje, etc. Het meer vriend(inn)en willen hebben / je soms eenzaam voelen.

Maar aan de andere kant ook alleen willen zijn, mensen niet te dichtbij laten komen, het gevoel te hebben de vriendschappen niet te kunnen onderhouden door je behoefte aan tijd alleen (en voor je gezin ook nog)?

Ja Jess, dat herken ik zeker!
Allemaal plannen maken (soms al weken van te voren) en dan op de dag zelf gewoon geen zin hebben. Of gewoon te moe zijn. Aan de ene kant wil je gaan, aan de andere kant wil je gewoon met een boek in bed gaan liggen.

Je wilt vriendschappen onderhouden en vindt ze ook belangrijk, maar soms lijkt het alleen maar energie te kosten als je iets met ze onderneemt

Ja dat is wel herkenbaar. Dat tegenstrijdige. Het duurt bij mij uren eer ik in slaap val en dat is na een rustige dag. Ik heb binaire souds op voordat ik ga slapen als er erg veel chaos in me hoofd heb. Om de gedachten te dempen. Vroeger ging ik naar concerten, maar hoe ik dat ooit gedaan heb? Ja wel altijd alleen in me eigen coconnetje. Je moet er niemand bij hebben en je hele tijd aan moet staan. Want dat vreet energie.

aanvulling: kan ook niet weg, heb nog 1 katje van 15 jaar die van alles en iedereen bang is, ben de enige mens die hij vertrouwd. De tuin is 30 meter diep en heb deze catproof gemaakt zodat hij de tuin niet uit kan. Het zal zijn dood betekenen van alle stress om te moeten wennen ergens anders waar de kans op een veilige grote tuin weg valt. Zie ook maar eens een verhuurder die het toelaat om de tuin te omheinen met hoog draad. Mijn tuin is ook geheel ingericht met kattenmeubels en kattenkruid...
Maak me ook al lang zorgen over een zwerfkatje die hier dagelijks eten krijgt. Hij is geen katje die binnen gewoon is...heb het wel geprobeerd... Wat moet er daar van worden als ik noodgedwongen weg moet?
Heb geen zin meer in al dit gepieker, mijn hoofd krijg ik niet stil

Oh dit is compleet herkenbaar voor me. Ook ik heb weer eens nieuwe buren, ben ook heel erg hsp en het huis is gehorig. Het zijn kleine appartementen en muziek dreunt heel erg door.
Vorige bewoners moest ik ook ‘opvoeden’ maar hielden er uiteindelijk rekening mee.
Nu sinds 2 weken nieuwe bewoners en helaas houden ze van hardstyle. Ik baal zo. Al 2x wat van gezegd, maar ze reageerde heel fel.
Ze ging haar muziek niet opgeven zei ze.
Ben er zo moe van, dit weekend al veel last van gehad. Ik weet ook wel dat ik extra gevoelig ben, maar ik kan er niet tegen steeds die beat te horen. Wil stilte in mijn eigen huis.
Ik ben al heel lang aan het kijken voor een ander huis, zoals jij ook aangeeft.
Ik woon alleen in de randstad en het is hier te duur voor mij, een rustige plek. Denk dat ik toch buiten de randstad moet gaan zoeken (op minimaal een uur van mijn vrienden)
Stilte is lastig te vinden ben ik achter! Soms wou ik dat ik niet zo gevoelig was.
Sterkte in ieder geval :)
Een mede-hsp’er

Ik vind dat je niet overgevoelig reageert als er iemand hardstyle muziek draait in een gehorig huis en jij daar last van hebt.
Sterkte met de buren, en goeie koptelefoon misschien kopen, is bij mij ook mijn enige oplossing.

Herkenbaar, ook hier altijd veel last van herrie van buren en uit de omgeving.

De beste oplossing die voor mijzelf werkt zijn goeie noise cancelling oordopjes, de airpods pro 2 zijn daar echt top in.

Deze heb ik doorgaans ook in als ik buiten ga wandelen, fietsen, etcetera.

Lekker rustgevend muziekje erop, of verbinden met de TV als ik thuis last heb van lawaai uit welke hoek dan ook….

Herkenbaar. Woon ook in een appartement met buren. Vooral bovenbuur hoor ik het beste.
Kan het slecht verdragen. En dan moet het niet eens lawaai zijn, gewoon geluid is vaak al te veel.
Blaffende honden van de buren irriteert erg, telkens maar weer de ramen moeten sluiten (en dan hoor ik ze nog, zucht)

Hoi allemaal,
Wat vervelend dat jullie ook zo'n overlast ervaren van buren..!
Hier een soortgelijke situatie... Ik ben verhuisd na een burenruzie (door o.a. geluidsoverlast van een baby en luidruchtige ouders) en woon nu voor het eerst samen met mijn vriend in een koophuis, en wat denk je... WEER gedoe met de buren. Dit keer een stel waarvan de vrouw de hele dag thuis zit en de man nu ook (hij zegt wegens een hernia) maar wel de hele dag aan het klussen is in hun huis :-(. Hij houdt erg van machines (schuurmachine, bladblazer, ed.). Verder hebben ze een vogel en twee honden en de honden blaffen aan één stuk door als ze een zeldzame keer wél even van huis zijn.
Verder kunnen we 's zomers niet rustig in de tuin zitten omdat ze altijd de deur open hebben voor de honden en we dan hun muziek horen. Er is ook nog een zoon van 19 die (vooral in de zomer) hele avonden/nachten met een groep vrienden in de tuin bier zit te drinken/te lallen/blowen/roken, waardoor we aan de andere kant van het huis moesten gaan slapen maar wel nog de hele nacht deuren horen dichtslaan & wc-geluiden horen. Oordoppen helpen niet. En o ja, scooters aan de voorkant van het huis van die gastjes :-(.
Ik heb net een burn-out achter de rug en mijn vader is overleden, en heb gewoon écht even rust en stilte nodig.. Mijn deeltijdstudie lukt niet omdat ik me thuis niet meer kan focussen.
Met de buren valt niet te praten, want: "Het is mijn eigen huis en ik doe en laat wat ik zelf wil; als jullie last hebben van ons, ga je maar ergens anders studeren/werken".
Heeft iemand misschien een goed idee hoe ik dit op kan lossen (behalve wéér verhuizen, maar dat gaat met een koophuis niet zo makkelijk..).
Alvast super bedankt!

Hoe gaat het tegenwoordig, Nivo?
Als je op een goede plek zit (koophuis, 30 meter tuin, etc) is het misschien het beste om zelf zoveel mogelijk te isoleren.
Iets wat ik nog niet las hier: ik woon sinds kort in een heel gehorig huis en ben daardoor zélf heel zachtjes gaan doen. Ook dat bederft het woongenot. En nog een kleine pleister: een witteruismachientje. Die heb ik sinds kort en dat werkt bij mij in de nacht beter dan oordoppen (die irriteren). Er staan behalve witte ruis meerdere geluiden op die je kunt proberen.
Overigens ben ik van mening dat woningbouwverenigingen verantwoordelijkheid moeten nemen.

Ik ben ook erg gevoelig en woon in een grote stad. Op zich wel in een rustige buurt maar ervaar ook snel stress van buren geluiden. Ik kijk ook altijd of ze thuis zijn in het weekend. Ik raak steeds sneller overprikkeld van geluid of drukte. Kan ook moeilijke tegen de trein als het druk is. Lijkt wel of het ook echt erger is dan vroeger. Ik zei laatst tegen een familielid die ook hoog gevoelig is dat ze eigenlijk appartementen - huizen moeten indelen met hoe mensen zijn en op basis daarvan mensen naast elkaar laten wonen. Vooral bij huurhuizen kan dit. Je zet gewoon alle mensen met kinderen naast en boven onder elkaar, en alle mensen die alleen wonen of rustig zijn zet je bij elkaar in een heel woonblok. Ik zou het niet zo gek vinden om gewoon mensen die veel lawaai maken bij elkaar te plaatsen en mensen die stilte zoeken bij elkaar, de beste oplossing wat mij betreft. Ik denk ook dat het scheelt qua buren ruzies en al dat soort meldingen. Dit lijkt me ook een goed idee in treinen, je maakt een kindercoupe met huilbaby´s en krijskinderen, zelfde geldt voor het vliegtuig. Dan hoeft nooit meer een rustig persoon naast een druk luidruchtig kind te zitten. Wat lijkt me dat geweldig. Wat mij helpt is dat ik vrijwel altijd met regen geluiden slaap op mijn telefoon white noise. En dan ook nog oordopjes in, die zachte van orhopax zijn het beste vind ik.

Hoe is het nu?
Ik heb ook een kat, hij wordt 15 in mei. Hij was een zwerver geweest en heb hem uit het asiel. Hij heeft zich na enige tijd goed aangepast. Het schijnt als je ouder wordt meer last krijgt van hooggevoeligheid. Ik ben nu 58. Maar vroeger hield ik me ook meer op achter de coullisen zogezegd. Ben gevoelig voor licht en geluiden. Die gehorige flats, die zouden eigenlijk vervangen moeten worden. Ik heb pas weer nieuwe boven buren. De zoon is er vaak en die hoor je als een olifant rond lopen. Ik ben er heen gegaan en heb ze latsn weten hoe heg klinkt. Ik heb eerst kennis gemaakt. Maar goed het bleef zo. Pas heb ik een briefje met daarin ook possitive dingen. Als laatst heb ik gezet dat ik autistisch ben, want een hsp wordt als aansteller en zeur gezien. Van de bewoner zelf heb ik geen last.
Dat moest in het engels. Ik heb de nederlandse vertzling er bij gezet. Maar we gaan het zien. Het is ook goed als je de buren een beetje kent.

Helaas weet ik niet wat je kunt doen. Ik kan alleen zeggen dat ik het herken. Ik ben nu wat boeken over HS aan het lezen en daar zeggen ze dat je deze eigenschappen moet leren te waarderen. Op dit moment lukt me dat nog totaal niet, ik hoop wel dat dat nog eens komt. Het enige wat ik gehad heb aan die eigenschappen is dat ik jarenlang heel eenzaam en ongelukkig ben geweest en dat ik nog bij het minste of geringste compleet van de kaart ben. Dat ik veel empathie heb interesseert maar weinig mensen.

Ik zeg altijd:'Ik ben met z'n 2en'. 😀😁 En dat iss zo:ik ben mezelf én ik heb die andere,hsper. Ikzelf ben heel stoer opgevoed,beetje als man in n dorp, dus ik heb 'een stoere' én die 'hsp'. Hihi dat botst. Mn zussen&ouders willen/kunnen geen contact met mij, ivm hun autisme. Ik dacht altijd dat ik slecht was en een mishadelaar. Ik begin daar nu langzaam anders over te denken...maar ik was bijjna dood. Fijn dit!❤️😊😉

Hoi Assissa,
HSP kan behoorlijk lastig zijn, maar is zeker niet alleen maar een zwakte! Als tiener voelde dat wel zo, maar de laatste jaren merk ik dat het ook zoveel toevoegt! HSP'ers zijn empathischer, snappen daardoor beter wat er in anderen omgaat en worden over het algemeen daardoor aardig gevonden.
Probeer gewoon altijd jezelf te zijn, ook je zwaktes te durven tonen. Want daarmee verzamel je de mensen om je heen die jij nodig hebt. Mensen die het op een of andere manier raar vinden, probeer je beter te vermijden. Hun mening telt niet! Het gaat erom dat jij jezelf accepteert.
Zorg ook dat je genoeg rust voor jezelf inplant. Gewoon maar "doorgaan" net als de rest, heeft geen enkele zin! HSP'ers hebben meer alleen-tijd nodig om op te laden, zodat ze daarna het meest uit zichzelf kunnen halen.
Klinkt misschien zweverig, maar ik denk echt dat het belangrijk is om te focussen op wat jouw sterke punten zijn! Haal daar energie uit. Bijv. dat je dingen beter aanvoelt dan anderen, dat je liever en empathischer kunt zijn, dat je misschien een beter begrip van dingen hebt omdat je dieper nadenkt. Bedenk wat jouw sterke kanten zijn, die heb je zeker weten!!

Liefs en succes met deze zoektocht naar acceptatie!

herkenbaar; zit nu in moeizame periode.
'open' als nooit tevoren, hoor/zie/ruik alles.
mooie eigenschap, ware het niet dat ik een zo'n keiharde snelle maatschappij moet leven........
dan wordt deze eigenschap moeilijk om 'deel te nemen' sociaal gezien.
om 'erbij te horen' is het 'handig' als ik die eigenschappen niet heb, maar ik heb ze wel!
het is een kracht eigenlijk; maar eigenlijk passen hsp ers niet helemaal in de huidige tijd is mijn idee.
wel handig voor niet hspers als wij er wel zijn, maar ons put het toch gauw uit
ik zonder op dit moment af van bijna alles, en soms, heel soms zoek ik iemand op
ik wil leren hoe ik mezelf kan zijn met deze bijzondere eigenschappen in een wereld die het tegendeel laat zien...................

Ik herken wat jullie schtijven.
Ook ik heb moeite met de huidige maatschappij. Het " ik " syndroom, waar veel mensen aan lijden, alles gaat snel snel en echt verbinding maken ?
Ik ben altijd gevoelig geweest en de laatste tijd voel ik dat mijn " harde schijf " nog net niet gecrasht is.
Ik vraag me soms af wat ik doe in deze wereld, omdat ik mij een outsider voel.
HSP als kracht zien, daar ben ik nog niet. Ik verzuip regelmatig in mijn gevoel en zou willen dat het allemaal niet zo hard meer binnenkomt.

"Als je anders ben dan je familie"

Ja dat zegt het ook helemaal voor mij, ik ben ook anders dan mijn familie en heb daar jaren problemen mee gehad.

Het zet je op een zoektocht naar je eigen identiteit en je kan dan ook jaren zoeken maar vind het niet, ook logisch want je heb je identiteit nooit verloren want jij BENT je identiteit.

Het enige dat nodig is, is zelfacceptatie dus accepteren dat je bent wie je bent, in mijn geval als hoogbegaafde HSP man heb ik mij letterlijk los moeten maken van maatschappelijke vooroordelen, met andere woorden ik weigerde mij te conformeren naar de standaard in mijn gereformeerde familie.

Conformeren is je aanpassen naar meningen en leefregels in gemeenschappen en families, conformeren zorgt dat je in de pas blijft lopen met de algemeen geldende opvattingen in de gemeenschap of familie.

Het afzetten tegen het conformisme heet non-conformisme, ik ben dus al jaren non-conformist, ik ben wie ik ben en zal ook zeker blijven wie ik wil zijn, dit heeft dus ook tot een breuk geleid tussen mij en de familie, dat heeft zeker zeer gedaan, maar nu jaren verder heb ik mij nog nooit eerder zo vrij gevoeld als nu.

Alles in het leven draait om jou want jij bent de spil van je eigen leven, mijn motto is dus al jaren "Leven en laten leven" en zolang ieder mij mijn leven gunt, gun ik hun ook hun leven, dat heet nou vrijheid.

@Anoniem: Ik herken mij ook in jouw verhaal. Ik ga nog steeds naar de therapeut, al is het maar om mijn verhalen kwijt te kunnen.

@Helemaalklaarmee: ik overweeg ook steeds meer om te breken met mijn familie. Maar het ligt ook allemaal zo dubbel: langs de ene kant wil ik me niet meer zo gekwetst voelen na een bezoek, langs de andere kant denk ik dan dat mijn moeder misschien ook niet veel meer tijd heeft op deze aarde...dus blijf ik in feite mezelf kwellen.

Ik zeg nu in mezelf: "het glijdt van me af" wat ze zeggen of waar ze me mee kwetsen. Lukt de ene keer ook al beter dan de andere keer.

Ja ik herken dit ook je ervaart dan zulke heftige gevoelens waar een ander ze ach joh doe normaal ik ervaar ook van die heftige gevoelens en dan voel ik me soms niet begrepen ik wil ke relatie ook soms verbreken omdat uet me te veel word...heb ik ook een paar keer uit frustratie ebln boosheid geroepen....en toen zei hij jammer dat ik je niet gelukkig kan maken. Maar we hebben het toen uitgesproken en h ik j is een hele lieve man ....hij is ook heel erg lief voor me dus mijn alles dus ik kan de relatie niet verbreken want ik hou heel erg veel van hem en u zult dat ook hebben en weetje wat het voordeel is mijn man heeft alpinisme en die zegt vaak als ik ergens last van heb laat het los....mijn man denk heelsimpel en dat heeft een goede werking op mij dan pieker ik en dan denk ik niet te veel over de dingen na ik weet niet hoeveel koffie u drinkt maar minderen naar 3 man per dag bijvoirbeeld probeer te bedenken dat als u man iets zegt dat bij u hard binnen komt het niet zijn jesldeoeling is.....ik ben ook perfesonistisch maar niemand is perfect ik ook niet waarschijnlijk denk je te veel kna over elk klein dingetje en dat maakt dat je uitgeput raakt ik weet dat het moeilijk is maar soms moet ie dingen ook op zijn beloop laten alles komt uit eindelijk goed neem heel veel rust

Heel herkenbaar..Ik hou de hele dag rekening met mijn partner..Scan steeds hoe hij in zijn vel zit. Vervolgens weer last van zijn emoties..Wat weer wat met mijn humeur doet..Wil echt graag leren om meer te filteren..Maar ook in vriendschappen ben ik meer met de ander bezig dan mezelf..Vroeger in mijn thuissituatie was dit ook, vanwege mijn moeder die last had van depressies, stemmingswisselingen en veel op bed lag..Denk dat het daar is versterkt. Er zijn een hoop goede boeken die je misschien kunnen helpen. Ik zelf kan ze ook zeker gebruiken! 😉

Ik herken het ook, heb echter al jaren geen vriendin meer gehad. Maar heb het in relaties met andere mensen ook. Ik ben daar bewust mee bezig om dat niet meer te doen. Zoals ik pas gelezen heb: DE antennes niet meer naar buiten richten, maar naar binnen! Ik was daar onbewust al een tijdje mee bezig.

Ik herken mij ook heel goed in je verhaal, sinds ik mij er echt bewust van ben, maar als ik mij inkeer in mijzelf voel ik mij nog slechter en schaam mij dat ik niet vrolijk en goed communiceren kan, mijn man is er ook heel makkelijk in, en ik stond op het punt er een einde aan te maken totdat ik besefte dat hij wel goed is en veel aan mij ligt, en ik ben uit een hele zware depressie aan het kruipen maar het kost mij elke dag veel energie, ik heb ook nog 2 kinderen die vaak ruzie maken, en ik let op alles wat ik
zeg of het wel goed is.en kan niet goed alleen zijn als ik in emoties zit. Ik zoek naar goede hulp hierin.
Ik ben opzoek naar goede hulp.

Ik herken dit ook wel, maar het is goed te beseffen dat de meeste van je negatieve gedachten en gevoelens alleen in jouw hoofd zitten. Ik merkte dat het mij enorm opluchtte om alle emoties die ik op zo'n moment merkte, met mijn vriend te delen. Alles, dus ook het schuldgevoel dat ik had over het feit dat ik zo 'lichtgeraakt' was door een opmerking.
Dat resulteerde in het fijnste, eerlijkste en meest open gesprek dat we ooit hadden gehad. Mijn vriend was heel erg blij dat ik hem in vertrouwen nam en zei zelfs het hem enorm opluchtte dat ik dat met hem durfde te delen.
De moraal die ik eruit haalde is: deel het gewoon! Dat moet kunnen met je partner, anders is hij/zij gewoon niet de juiste persoon voor jou.

Heb je een ruimte in huis waar jij alleen kan zijn? Mij helpt het enorm als ik me terug kan trekken.

Mijn man roept vaak laat los. Kon ik dat maar.
Maar rust pakken, mezelf ruimte geven. Dat helpt wel. Je kan niet de hele dag aanstaan zonder voor jezelf te zorgen.

Begrijpen wat hsp inhoudt en dit bespreken met je partner helpt ook goed.

Ik herken jou verhaal en de reacties.
Bij mij is het ook zo.
Mijn man is gelukkig heel rustig en begripvol.
Volgens mij is hij zachter na mij dan ik na mezelf.
Het is een emotionele achtbaan.
Het enige waardoor ik kan opladen is door af en toe alleen zijn. Alleen wandelen, mediteren, lezen en zachte muziek.
Zo kom ik weer dichter bij mezelf.
Soms lukt dat 🙂
Dank jullie wel voor het delen.

Ja, herkenbaar! Ik voel me vaak een paar weken zelfverzekerd, niks aan de hand, alsof ik alles aankan.En dan kan het ineens omslaan. Onzeker, twijfels, prikkelbaar, denken dat ik niks voor elkaar heb... En vooral overgevoelig. overal om moeten huilen.
Bij mij is het vooral te relateren aan mn menstruatie overigens

lastig..
Ik heb hier ook last van maar geen idee hoe ik t moet aanpakkenn...
iemand tips??

Zeg het. "Jongens (meiden), ik zeg het maar alvast, ik ga van kleur verschieten, gaat vanzelf, het helpt als ik het even zeg", en dan moet je lachen, en de anderen ook. En als je het dan vaak doet, van kleur verschieten in gezelschap, dan hoort het bij je. Loop er niet voor weg. Probeer het niet te verbergen. En ja, dat is precies wat je wél wil doen. Je wil wegrennen voor je huis in vlammen. Maar je moet naar binnen gaan, het is niet anders. Doe het. Op die manier gaat het minder worden. De leuke mensen zullen je niet pesten, hooguit plagen. De leuke mensen zien jou nog. Je kunt van alles zeggen. "Ja nou fok, ik ben nou eenmaal gevoelig". "Het gebeurt gewoon, kan er niks aan doen". "Ik word nu rood hè?". "Mooi rood is niet lelijk toch". "Psychopaten blozen niet" (is waar).
:-)x

1. Als vrouw heb ik standaard een beetje “anti bloscreme” op (BB dagcreme). Ziet er niet uit als een laag make up maar verbergt wel de ergste rode vlekken voor het geval dat.
2. Haal een glaasje water of zorg dat je altijd iets van drinken bij je hebt. Dit geeft je de tijd om even te aarden en te adem te halen.
3. Probeer zsm de aandacht van je af te halen door kort te antwoorden en een wedervraag te stellen, zodat er een gesprek ontstaat (gelijkwaardigheid) en/of probeer anderen aan het woord te laten (bv bij een presentatie dmv interactie)

kwam ik ook altijd tegen, dus versta dit maar al te goed : het gedacht dat iedereen naar je kijkt en je denkt dat je gaat blozen, dan begin je pas echt te blozen. Efkens doordoen hoor, is wel lastig, maar dit verbetert dan wel weer. En eigenlijk zeggen : 'foert, als ik bloos, dan bloos ik, wat is daar nu mis aan...' Sommigen zweten, anderen hun stem trilt, ... kortom, niet iedereen staat graag in de belangstelling maar doe het toch ook, dus...

Voorheen moest ik altijd ook heel snel blozen, maar vorig jaar had ik met een vitamine tekort temaken B12 en D en eigenlijk nadat dit weer op orde was, heb ik helemaal geen last meer van blozen, dus heel misschien dat, dat een oorzaak kan zijn.

Ben je zeker niet alleen in. Ik ben er een aantal jaren geleden ook achter gekomen. Weliswaar al op oudere leeftijd. En heb ontdekt dat mijn hele leven is bepaald door mijn HSP zijn.

Hier precies hetzelfde!

Welk boek precies?

graag ook naam van dat boek, zou het heel graag eens lezen

Waar ben je bang voor?

Beste Anoniem
Heel herkenbaar wat je zegt. Het is een reden om niet veel feestjes te geven of te bezoeken. Bij mij is het wel iets minder als ik mensen beter ken. Is dat bij jou ook het geval?

Hoi,

Op zulke momenten doe ik altijd mijn op maat gemaakte gehoorbescherming oordopjes in. Misschien kan dat voor jou ook helpen? De oordopjes hoeven natuurlijk niet op maat gemaakt te zijn.

Ik herken dat heel goed, ik kan en ga niet naar feestjes of bijeenkomsten, overal waar mensen zijn wordt 't me direct teveel, mijn hersenen kunnen al de indrukken absoluut niet verwerken.

Ik fietste vandaag nog langs een populair groot en druk terras. Het is echt onbegrijpelijk voor mij dat je je daar juist bij wil voegen. Kakofonische wirwar.

superherkenbaar...helaas geen tips, ik wacht ook al jaren op goede behandeling, waar nog steeds geen zicht op is en ondertussen wordt de pijn in het lchaam steeds erger

Wat een prachtig verhaal! Dank je!

Ik herken je verhaal.
Misschien heb je iets aan de bieken van Jonice Webb

Dank jullie wel voor de reacties

Wauw, mooi verhaal! En heel erg herkenbaar.
Het duurde bij mij ook een hele tijd voor ik besefte dat ik ook gevoelens heb die er toe doen. Vaak was ik alleen bezig met wat anderen ergens van vonden. Zo stom om jezelf op een of andere manier niet als "persoon" te zien!
En de emotionele uitbarstingen herkennen veel HSP'ers denk ik wel... Dat je ineens beseft dat je emoties eruit moeten. Dat je emoties hébt die er toe doen.
Dank voor dit mooie verhaal

Dit klinkt inderdaad als een vorm van hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid.
Ik heb laatst geleerd dat deze twee termen verschillende betekenissen hebben.
Hoogsensitiviteit is aangeboren en betekent dat je prikkels meer en eventueel intenser binnenkrijgt. Denk aan harde geluiden die voor jou vervelender zijn dan voor anderen, een kriebelende trui die je hele dag kan verpesten. Omdat het aangeboren is, kun je niet van hoogsensitiviteit afkomen. (Dat hoeft overigens helemaal niet erg te zijn, je moet er mee leren leven en het heeft ook hele goede kanten!)

Hooggevoeligheid is iets wat je in de loop van je leven ook kunt worden door ervaringen. Het betekent dat je niet goed tegen bepaalde prikkels kan, ook al zijn het er niet per se meer. Je bent bijvoorbeeld extra gevoelig voor de mening van anderen, of je vindt afwijzing extra pijnlijk. Dat is vervelend, maar is dus iets waar je wel mee kunt leren omgaan!

In beide gevallen is het denk ik fijn om met gelijkgestemden te praten of met een psycholoog het aan te pakken.

Dankjewel voor je reactie Lizzy.

Bij mij is het altijd al aanwezig geweest, maar als mijn leven rustig is kan ik er goed mee omgaan. In tijden van stress, zoals momenteel helaas, ben ik extra gevoelig voor prikkels, soms weet ik niet waar ik het zoeken moet. In het verleden heb ik het stempel 'borderline' gekregen. Heb me daar nooit in kunnen vinden. Nu ik meer lees over hoogsensitiviteit herken ik mezelf daar in hoge mate in. Een eyeopener, dus ik ga hier zeker mee aan de slag om het onder controle te krijgen.

Beste Roos,

Ik denk dat angst voor een onbekende toekomst best bij HSP past. Mensen met HSP denken vaak iets meer en dieper na over belangrijke zaken in het leven, dus waarschijnlijk ook over "wat-als" scenario's.
Wat voor mij helpt, is dan actief de focus proberen te leggen op wat er goed is mijn leven. Een 'Dankbaarheids-dagboek' heeft mij ook geholpen: elke dag een stukje schrijven over waar je dankbaar voor bent. Bijvoorbeeld je familie, je aardige buurvrouw, het mooie weer, het leuke boek dat je aan het lezen bent... het kan echt van alles zijn.
Dan focus je misschien langzaam wat meer op het positieve!
Bedenk ook wat je wel of niet kunt veranderen. Een oorlog die eraan zou kunnen komen, kun je niet zelf veranderen. Heel nare gedachte, maar heeft het dan zin om er van tevoren over in de rats te zitten? Je eigen gedachten kun je door middel van positievere focus wel veranderen, daarentegen.
Ik hoop dat deze tips helpen, heel veel succes!

Liefs, Pia

Dit heb ik ook erg gehad nadat ik stopte met de pil. T leek wel alsof ik dan bipolair was, zo erg gingen mijn emoties op en neer! Ik kon letterlijk in 30 seconden tijd van super vrolijk maar super depressief gaan en zo verder. Ik ben vaste klank bij holland&barret en heb iets gevonden wat (voor mij in ieder geval) werkt tegen de stemmingswisselingen én ook tegen zware krampen tijdens de menstruatie, omdat dit namelijk iets gunstigs doet voor je hormonen, dit is een supplement die heet maca, in poedervorm maar ook in capsule. Het is op natuurbasis dus hoef je niet weer aan de pil te gaan, wat overigens heel slecht voor je is. Wel moet ik erbij zeggen dat je ff moet googlen hoe dit supplement te gebruiken voor optimaal resultaat, anders werkt het niet of half

Hopelijk heb je hier wat aan

Spiegel

Volg je intuitie

Hoi Pleun,

Heel herkenbaar dat verhaal als je in een ruimte van mensen kwam en wat jouw patroon was .

Hoe gaat dit nu ?

Ik voelde ook altijd de zweer in groepen mensen. Een nare zweer was ik op mij hoede, wist dat er dan een vervelende opmerking kwam, dat was ook meestal zo. Als iemand heel verdrietig is krijg ik ook tranen in de ogen ik voel het verdriet van een ander. Geef zins een jaar wel mijn grenzen aan, maar de mensen die mij kennen begrijpen het niet, heel frustrerend. Zelfreflectie daar doen ze niet aan, kijk eerst naar je zelf dan naar de ander. Dan moet je het weer uitleggen je grens, nou dat doe ik niet meer, kost teveel energie. Ik weet dat ik de juiste grens aangeef.als ik jou was zou ik een goede therapeut zoeken, die jou begrijpt en kan helpen.

Ik herken je verhaal, Pleun. Ik ben zo'n 7 of 8 keer overspannen of totaal opgebrand geweest. Ruim 7 jaar geleden was de laatste keer en toen was het leven klaar, gaf ik op. En dat was eigenlijk het allerbeste wat mij kon overkomen. Toen liet ik zonder enige angst de wereld en dit systeem waar wij in leven, los. Dan maar geen geld, maar liever nog 2 weken leven in echte vrijheid, dan nog 20 jaar in deze gestoorde maatschappij. Je hoeft niet ver om je heen te kijken om te beseffen dat wij niet gestoord zijn, maar dat de wereld is doorgedraaid. Jij zult misschien ook als kind al gehoord hebben dat je harder moest worden. Maar wat zegt dat eigenlijk. Moeten we dan een mooie eigenschap inruilen voor hardheid? Dan gaan wij een onderdeel zijn van het in stand houden hiervan. Ik ben zelf wat in twijfel over de 'titel' HSP. Voor de buitenwereld heb je dan een diagnose en dus niet serieus te nemen. Ik denk gewoon dat een deel van de mensen wordt geboren die dichterbij de natuur staan. De natuur om ons heen en de ware natuur van de mens. Wij zijn gewoon een onderdeel van al het leven en alle natuur op Aarde. Niets meer en niets minder. Maar omdat we in deze ambitieuze en soms onmenselijke maatschappij komen die haaks staat op wie je bent, ga je twijfelen aan jezelf en dat is logisch. Je bent namelijk een minderheid. De meerderheid, of collectief, volgt gewoon klakkeloos en kijken op jou neer omdat je daar niet goed in mee kunt. Zij denken dan dat je dom bent en dan komt de grote twijfel aan jezelf. Maar twijfel niet aan jezelf, Pleun. Stop met vechten tegen jezelf en de gedachten dat je mee moet met deze wereld van mensen die al duizenden jaren lang niet meer ontwikkeld, niet echt. Jij hebt een zwaar ondergewaardeerd talent en dat is een gezonde visie. Maar het is een hele lastige om van het 'pleasen' af te komen waarmee je geprogrammeerd bent en het los durven gaan. Maar je merkt vanzelf wanneer je zover bent. We zoeken ons doel vaak ver buiten onszelf, terwijl het allemaal in jezelf zit. Kijk naar wat je als kind al deed. Dat is je rode lijn.

Hoi Pleun,
Selfcare,selfcare en nog eens selfcare
Er zijn manieren om jezelf op nr 1 te zetten.
En wat zo fijn is,ze zijn ervoor voor jou.
Wat ik heel handig vind is tot een gebruiksaanwijzing te komen die je altijd op zak draagt.
2 voorbeelden
Wanneer iemand je overvalt met een
vraag om iets te gaan doen ,dan zeg je mmhhh wat leuk, of klinkt heel gezellig ik denk er even over en je hoort van mij. ( ook niet makkelijk maar wel te leren).
Loop je in een drukke winkelstraat of ergens waar het onverwacht heel druk is, zet dan een prachtige gouden bol.om je heen en zeg " ik ben veilig en beschermd"
Warme groet
Joyce

Dat klopt helemaal dennes.

Zelfzorg is op zich wel brlangrijk, maar het zou beter zijn als we in een maatschappij leefden waarin we voor elkaar konden zorgen. Het is jouw problerm fus jij lost jet maar op. En wat als je dat even niet kunt?
Dennes, ik ben wel heel benieuwd wat je gedaan hebt toen je er echt helemaal door heen zat en al de aannames en verwachtingen kon 'loslaten'. Ben sinds mn 31e in een soort trein beland van crashen en weer opstaan. En opnieuw crashen. Vind dit geen gezonde manier van leven en wou dat het anders kon...

Ik lees dat HS vaak gepaard gaat met een laag zelfvertrouwen. Voor mezelf merk ik dat ik daardoor met iedereen "vriendjes" wil zijn, in ieder geval dat de hele omgeving "harmonieus" is. En om dat te bereiken lever ik veel van mezelf in, veel te veel. Ik vind het lastig om hierin een goede balans te vinden.

Ik herken je verhaal
Misschien heb je iets aan de boeken van Jonice Webb

Oh lieverd! Ik herken dit zoo. Ik probeer onder mijn euthaasie aanvraag uit te komen. Want ik will geen mensen pijn doen, zo lijkt het of leek het. Wat n ingewikkeld iets:ík vind mezelf suerlogisch.hihi

Geen tips behalve het bekende rijtje van accepteren, goed voor jezelf zorgen, verwerkingstijd nemen. Als beleidsadviseur merk ik ook dat ik het verwerkingstijd nemen tijdens het werk moeilijk vind. Ik voel me dan schuldig en ‘spijbelen’’. Hoe kunnen we nou zorgen dat we ons daar minder schuldig over voelen?

Mijn tip zou zijn
Gebruik iets met etherische oliën en visualiseer altijd een goud beschermlicht om je heen.
Warme groet Joyce

Ik weet niet of het helpt maar ik zou zelf wel graag ergens willen werken waar mijn directeur of manager hooggevoelig is. Hoe fijn en waardevol is iemand die zich in je kan inleven en naar je kan luisteren, én zich bewust is van zichzelf en bezig is met gezonde grenzen te stellen (verwerkingstijd inplannen). Snap dat het voor jou moeilijk is in je positie maar jij bent ook maar een mens en je moet niet voldoen aan dat perfecte plaatje. Ik geloof persoonlijk dat HSPs de beste leidinggevenden zijn. Het is ongetwijfeld vaak erg lastig, maar daar tegenover staan echt waardevolle kwaliteiten die je hebt en in kan zetten.

Echt precies wat hierboven gezegd wordt. Ik zou zó graag eens een HSD'er leidinggevende hebben. En ik garandeer dat die leidinggevende geen seconde van mij wakker hoeft te liggen ;-). Maar waarschijnlijk dan wel van de andere werknemers, helaas het is nooit zoals je het zou willen.

Hoe kijkt je partner daar zelf tegen aan? Ikzelf ben hsp, mijn partner niet. Het maakt mij juist erg onzeker als hij steeds vraagt of het goed gaat. Natuurlijk is het fijn als hij er eens naar vraagt. Maat niet continue. We zijn volwassen. Als het me teveel word moet ik dat aangeven en zoeken we naar een oplossing.
Heb je hier weleens met je partner over gesproken? Wil hij die controle? (Of bemoeder je hem dan teveel?) Mijn man steunt me in alles, maar gaat soms ook lekker zelf op pad. Hij op pad, ik rust, zijn we daarna weer samen blij. Een andere keer doen we weer wat samen

Ik denk niet dat het zo moet gaan. Dat jij continu op je tenen moet lopen omdat je partner anders misschien geraakt zou kunnen worden. Dat geeft een ongezonde relatie, dat houd je niet vol.

Ik denk dat je naar een situatie moet waarin een half woord (vanaf zijn kant) genoeg is, dat hij dan weet dat hij begrepen wordt en dat er geen uitleg of verdediging nodig is. Dan hoef jij ook niet de hele tijd te vragen en kun je het ook eens over andere dingen hebben ;-)

Op zich wel goed om te horen dat je rekening wilt houden met je partner. Dat is lang niet altijd in een relatie tussen HS'er en niet-HS'er, aangezien niet-HS'ers zich vaak moeilijk kunnen inleven in de belevingswereld van een HS'er.

Hoi Jill,

Het argument dat je je werk beter kunt uitvoeren aan je eigen bureau zou moeten volstaan maar jammer dat je bazin daar geen oren naar heeft. Misschien wil ze haar ex man naar boven sturen zodat ze niet meer in dat spanningsveld moet blijven zitten? Of ze wil jou gebruiken als een soort buffer? Heb je haar al gevraagd waarom ze zo graag wilt dat je bij hen komt zitten? Als het alleen aan het elektrisch vuurtje ligt zou je kunnen kiezen voor een warmtekruik of extra paar sokken? Misschien ben ik wel naïef, maar de kwaliteit van je werk en je mentale welzijn zijn het belangrijkst, toch? Succes.

Jill, je word duidelijk misbruikt door de egoïstische instelling van je baas. Als HSP'er wil je graag mensen helpen, waarbij je jezelf wegcijfert. Enigste oplossing is ander werk zoeken, want deze mensen zuigen alle energie uit je, bedoeld of onbedoeld. En dat zal NOOIT veranderen, ook niet als ze toegeven in een gesprek.

Ik herken dit van een situatie (gelukkig) lang geleden. Ik vind het respectloos, maar deze mensen begrijpen écht niet hoe het in ons hoofd omgaat.

Ik ben ook bang, dat als je er niet samen uitkomt, je beter ander werkt kan zoeken. Iets waar je bijvoorbeeld regelmatig thuis kunt werken, dat bevalt mij uitstekend.

Ik kan me dit goed voorstellen.

Ik ben bang dat je er toch over zult moeten praten. Misschien dat je partner helemaal niet weet wat HS is of er wel eens van gehoord heeft, maar geen idee heeft wat het inhoudt.

Houd in gedachten dat voor iemand die geen HS heeft, het ook gewoon lastig is om zich onze belevingswereld voor te stellen. Misschien is het ook goed als hij hier over wat zou lezen. Dat het het niet is bijzonders van jou is, maar dat veel mensen dit hebben.

Hoi Capricorn,

Er zijn veel meer mensen dan je denkt die eenzaam zijn waaronder ikzelf.

Wat ik ook aanraad is blijven praten met je partner, niet communiceren maakt het alleen maar erger en blijven zitten met eenzaamheid vernietigd je van binnen.

Geef je partner een knuffel zeg dan eerlijk waarmee je zit en leg je hart bloot. opkroppen helpt niemand.

Ik praat al jaren met mijn partner over wat ikvoel wat ik zie en wat ik meegemaakt heb, het probleem is dat hij een geweldige jeugd en leven gehad heeft en dat hij zich ook maar niet kan inbeelden emotioneel gezien dan hoe het aanvoeld om dat door te maken. Resultaat geen inlevingsvermogen, ik heb verschillende partners gehad en als het er niet inzit dan zal het er nooit inzitten, daarvoor zijn ze te oud geworden om noch te hervormen. Daarbij ik ben bij verschillende psychologen geweest om mij te helpen,ik vind het leven heel oppervlakkig en meestal kunnen ze hun eigen problemen nog niet oplossen . Ik heb boeken over Freud en andere gelezen, ik heb veel inzichten in patronen van mensen en analyseer ook mijn problemen , maar kan er met niemand over praten. Heb geen goesting om weer wekelijks 60 euro te betalen om geen stap verder te komen. . Ik bouw gewoon muren op om niet meer gekwetst of onbegrepen te voelen. Er moeten toch meer mensen zijn zoals ik die gewoon iemand nodig hebben die emotioneel begrijpen wat ik bedoel.

Hoi Capricorn,

Ik snap je gevoel, de mens gaat automatisch muren bouwen om zichzelf te beschermen. Dat doe je in de maatschappij en sociale omgevingen etc. Vergeet niet dat emotie iets moois is.
Ik heb muren sinds de basis school en dat maakt mij zeer geisoleerd en dat wil je absoluut niet dus hou emotie vast, maak jezelf niet onmenselijk ookal is het zwaar zeker op dit moment.

Het is echt jammer dat je partner niet kan of wil inleven in jou maar misschien ligt het issue niet eens aan jou kant.
Heb je wel eens gesuggeerd dat je partner misschien de persoon is die hulp moet krijgen?
Het is natuurlijk wel fijn als je wederkerigheid kan verwachten.
De situatie waar je in zit is natuurlijk geen pretje en is voor jou ook slopend lijkt me.

Je zou misschien op discord kunnen komen. daar zijn verschillende mensen met verschillende problemen gewoon om mee te kletsen of je hart te luchten.

Ik doe er ook zelf aan mee en het is geheel vrijblijvend en anoniem.
je kiest zelf wat je wilt vertellen.
https://discord.gg/xpqA6trW

En als je wilt kan ik je wel een luisterend oor geven.

Groetjes

Even kort mijn $0.02

- het probleem is inderdaad niet dat we iets tekortkomen, maar dat we gewoon niet kunnen genieten van wat we wel hebben. Dat zit heel diep, dat kun je niet "even" aanpassen. Het jammer is dat we dat best doorhebben en dat onszelf ook weer aanrekenen en dat helpt niet echt.
- het is inderdaad lastig om een partner te hebben die je niet goed begrijpt (omdat ze het niet leven niet hetzelfde ervaren, kunnen ze niks aan doen). Aan de andere kant, een relatie met twee HS'ers heeft denk ik ook wel uitdagingen. Ik denk dat je even naar de voordelen moet proberen te kijken in plaats van de nadelen.
- HS'ers hebben (las ik net) vaak geen geweldige eigenwaarde. Dat herken ik ook. We moeten vaak bevestigd worden en de kleinste opmerking kan ons dagen of wekenlang van streek brengen en heel veel positieve feedback compleet vernietigen. Zo heb ik al decennia het gevoel dat ik in allerlei verbanden meer "getolereerd" wordt dan dat men echt prijs stelt op mijn aanwezigheid. Maar ik zie nu ook wel in dat dat voor een deel mijn eigen perceptie is. En ook voor een deel de introvertheid die wij als HS'ers vaak hebben. Als je introvert bent, zien mensen je niet. Ik heb intussen geleerd dat je meer aanzien krijgt door duidelijk aanwezig te zijn en dan op z'n tijd iets echt stoms te doen, dan met alle macht proberen dat te voorkomen, wat wij vaak geneigd zijn te doen. Alles om afwijzing te voorkomen. De realiteit is dat als ik zo was doorgegaan, dat ik nu nog steeds alleen en eenzaam was geweest, ben nu twintig jaar getrouwd :-)

Helaas zijn dat dingen die wij als HD's extra op ons bordje krijgen en iets mee moeten zien te doen, maar het alternatief is wegkwijnen, de vraag is of je dat wilt.

Toch iets langer geworden ;-)

Hallo ja HSP, ben er vorig jaar mee in aanraking gekomen.
Alles wat jij noemt herken ik.
Heb er vorig jaar wat over gelezen en geluisterd.
Helaas toen te weinig.
HSP is ook energie verdeling.
In de winter te weinig en zomers teveel.
Naarmate je ouder word ga je er meer last van krijgen.
Zo ben ik er achter gekomen.
Ik zou er zo graag van af willen, maar daar kom je niet vanaf.
Zoals ik al veel heb geluisterd is het ook een kracht.
Als je weet hoe je er mee moet omgaan.
En zoals ik nu denk had ik het al maar veel eerder geweten.
Nu ik het weet, lees en luister ik veel.
Ik hoop dat er een dag komt dat ik de kracht van HSP kan benutten.
Ik heb het boek follow your senses aangeschaft.
Hier lees ik vaak in.

Vol gevoel in je hoofd, dat herken ik heel erg. Dat alles niet in-en-uit gaat, maar alles wat je meemaakt en mensen tegen je zeggen alleen maar erbij komt in je hoofd terwijl het al zo vol is. Het schijnt dat meditatie helpt, maar dat lukt me nog niet zo.

Ik heb alleen het idee dat magnesium iets zou kunnen doen. En dan in een biologisch actieve vorm, bijvoorbeeld citraat. De oxide (die vaak verkocht wordt), wordt nauwelijks opgenomen en krijg je alleen maar darmklachten van.

Er was een tijd dat ik het gevoel dat het echt werkte, maar nu heb ik al een hele tijd niet meer dat gevoel.

Ik denk niet dat meeste hsp'ers medicijnen gebruiken, hsp'er zijn is geen ziekte, er zijn alternatieve middelen genoeg zoals bachbloesems die je kunnen helpen met bepaalde zakens die eigen zijn aan het hsp ' er zijn , vb; angsten, ik zeg nu maar iets maar bachbloesems kunnen je wel degelijk een beetje ondersteunen, maar ik ben geen dokter, als je vindt dat je nood hebt aan medicatie dan is er maar een adres, de huisdokter, of de psychiater,

Ik gebruik bewust geen "medicijnen". Het leven puur ervaren is intens en ruw. Zoals het hoort. Niet de eenvoudigste weg. Maar wel de juiste. Althans voor mij

Ik neem ook geen medicatie,mijn huisdokter is ook helemaal geen voorstander.Inderdaad Bert,het is helemaal niet de eenvoudigste weg.De laatste tijd weer gemerkt.

Ik gebruik om de een a twee weken een temazepam 20 ml om een goede nacht te hebben en niet hoef te denken. Daarna kan ik er weer een tijdje tegen.

Ik gebruik antidepressiva, namelijk cymbalta. Ik ben er 15 jaar geleden ofzo mee begonnen omdat ik een depressie had door problemen op het werk. Ik merkte dat het mijn hooggevoeligheid verminderde. Op skireis gaan met een volle bus luidruchtige jongeren was ineens mogelijk.

Maar het vermindert enkel, ik heb nog steeds veel last van hooggevoeligheid hoor. Vooral geluid en drukke plaatsen verdraagt ik moeilijk.
Alcohol verdooft ook. Ik hou het niet lang vol op een feestje zonder een glas alcohol.

Neen

Ik heb ze gebruikt maar het is niet de oplossing,
Acceptatie van deze mooie eigenschap, wat HSP is,
brengt lucht.
Koester jezelf, je mag er zijn!
En zoek gelijkgestemden mensen, zodat je je veilig voelt.

Beter om geen "medicijnen" te gebruiken, kan ik uit ervaring zeggen.

Ik heb een tijdje Sarotex gehad (SSRI), maar daar werd ik alleen maar heel erg moe van, hielp helemaal niet.
Ik heb een paar keer een periode Sint-Janskruid gebruikt (met therapeutische dosering, niet de onwerkzame dosering die op de potjes staat). Ik word daar vlakker van, maar helpt ook niet echt.
Jarenlang heb ik promethazine gebruikt, een sedatief. Helpt je wel om in te slapen als je weer eens helemaal onrustig bent, probleem is dat je er niet béter van gaat slapen en dat je er heel snel gewenning aan krijgt. Ook niet geweldig dus.

Ik ben bang dat de beste aanpak acceptatie is. En dat is best moeilijk.

Hoi Ryan,

Je zou eventueel een discord kanaal kunnen joinen met mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben.
Ik heb het niet opgezet maar ben er wel lid van.

https://discord.gg/VZeWjBRM

Groetjes

Dankjewel voor je reactie op mijn bericht bedankt voor je advies ik ga het verder uitzoeken

En ik ga ook opzoek naar een therapeut

Je bent niet de enige .lees en zoek veel over hsp meer begrip voor jezelf en maak positieve affirmaties over jezelf zoals: je bent goed genoeg♥️
Je hebt niemand nodig voor acceptatie of bevestiging accepteer jezelf. Wees jezelf.

Ik herken me helemaal in jouw verhaal en zou graag met je in contact komen.

Liefs bo

Zou ook graag contact willen met lotgenoten, voel mezelf ook vaak alleen als hsp er en ik heb ook een fijne partner die me respecteert als hsp er maar het soms niet begrijpt.

Groetjes,
Inge

Beste, Ik voel heel erg met je mee....ben heel lang opgekomen voor mijn manier van voelen/denken....ben heel erg hoogsensitief en zeer hooggevoelig in combinatie door zware jeugd.....nooit een thuis gehad zeer destructief leven....voelde mezelf nooit begrepen of gezien.... heb mezelf als het ware groot gebracht.....mede een extra stem in mijzelf.... ook ik ben graag heel graag alleen... omdat ik geen aansluiting vind....tegelijk hunker ik naar mensen zoals ik! Diepgang....authenticiteit..... zelden te vinden..... ik heb een zeer eigen uitgesproken mening en zoek veel te ver door in alles, zover dat iedereen mij als een zottin of obsessive aanschouwd of vraagt van welke planeet kom jij ...... triestig....want ik begrijp hun bekrompenheid wel.....heb respect en begrip voor hen, die niet op mijn frequentie zitten maar niemand begrijpt mijn diepgang....of niemand probeert te denken zoals ik dit doe.....ik weet soms geen blijf meer met mijn gevoelens en emoties zo vermoeiend...... ik begrijp jou helemaal....

Ik breng veel tijd door alleen naast men kids als alleenstaande... en als ik avondje stappen ga betrap ik mij op alcoholtoename anders neem ik alle mensen hun gevoelens issues over, en overzie ik alles... er zijn al vele mensen die zeiden jij kent mij precies beter dan ik mezelf ken.....

Ik zou graag mensen in mijn leven ontmoeten die net als ik graag in de diepgang gaan op allerlei manieren om allerlei onderwerpen.... ik kan blijven praten....maar denk dat ik al veel gezegd heb...

Ik ga gerust alleen uit eten of op reis....heb niemand nodig om leegte op te vullen....ben perfect gelukkig alleen....zou graag een levenspartner ontmoeten om mijn geluk en denkwijze mee te delen.....zeer vermoeiend allemaal.....als je bent groot gebracht In de verkeerde wereld....

Groetjes jessie

Hi Anoniem en Jessica,
Herken heel veel in jullie verhaal. Ik vind altijd aansluiting bij alle soorten mensen, maar alleen door me enorm aan te passen aan hun. Zodra het de diepgang ingaat word het te persoonlijk voor ze en haken ze af en ik ook eigenlijk (of andersom :). Beetje alcohol erbij werkt perfect, dan heb ik ineens wel een filter. Ook ik ben volkomen gelukkig als ik alleen ben, maar vind het ook fijn om sociaal contact te hebben natuurlijk.

Contact met andere hsp'ers zou fijn zijn, praatgroepen of iets ondernemen met een groep(je). Deze site lijkt me een goed begin.

Mogelijk heb je wat aan het boek ‘Hoogsensitief ouderschap’ van Bieke Geenen

Heel herkenbaar. Ik heb, in overleg met mijn partner, momenten op de dag dat ik me even terug trek om op te laden. Doe ik dat niet verander ik in een draak voor mijn omgeving. Mijn huidige partner houdt rekening met mijn hssp. In mijn vorige relatie was er geen begrip voor mijn overprikkeling en liep ik constant op mijn tandvlees. Probeer je partner hsp uit te leggen, dat het geen onwil is maar dat je anders in elkaar zit. Wat ook heel veel moois oplevert!

Eigenlijk klopt alles in je reacties, maar natuurlijk niet fijn. Het is je grens. Besef dat dit leven in deze maatschappij niet gezond is. Een mens kan niet 6 ballen tegelijk omhoog houden. Eigenlijk kunnen we maar één ding tegelijk echt goed doen. We kunnen niet volledig werken en dan ook nog de perfecte ouder zijn. In deze tijd wordt er trouwens ook meer verwacht van jou als werknemer dan als ouder. En dan niet te vergeten al de digitale prikkels om ons heen. Alleenstaande ouders, bijvoorbeeld, die in de bijstand zitten worden verplicht om te werken. Dus de opvoeding van hun kinderen uit handen te geven, we moeten immers wel een bijdrage leveren aan de economie. Terwijl een door de eigen ouders opgevoed kind een enorme bijdrage kan zijn aan de maatschappij. We kunnen allemaal cursussen volgen, Roelof; mindfulness, assertiviteitscursussen, meditatie, maar morgen moeten we weer voor 150% voor onze werkgevers aan het werk. En als jouw kind ziek thuis is, wordt het een lastige om vrij van werk te krijgen. Wat geven we onze kinderen voor voorbeeld mee? Ik geloof dat we in een behoorlijk zieke maatschappij leven. Maar als jij aangeeft dat je niet mee kunt, ben jij gek, of ziek. Ben je een werkweigeraar en wil niemand naar je luisteren. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat de wereld om ons heen erg onnatuurlijk is. Tegen ons gevoel indruist. Maar de meesten volgen gewoon klakkeloos, zodat het lijkt dat jij en velen met jou, vreemd zijn. Buiten de boot vallen dmv een diagnose. Omdat wij niet meegaan in de huidige beweging, mankeert er iets aan ons. Daar worden we boos van en begrijpen we niet hoe de rest van de maatschappij wel kan volgen. We zijn afhankelijk gemaakt en afhankelijkheid is 'niet vrij zijn'. Omdat jij wordt bekeken als ' te gevoelig', mankeert er iets aan jou. Stap jij maar eens bij het uwv naar binnen en geef je grens maar aan op basis van je gevoel. Vertel ze maar dat jij er voor je gezin wilt zijn. Je wordt weggezet. De genotsmiddelen zijn om je hoofd in rust/vrede te brengen. Is een gevaarlijk ding, ik herken het. Maar rust krijg je als je naar je zelf (je signalen) gaat luisteren. Maar met een gezin is dat een moeilijk ding. Wat alles lastig maakt, is dat we afhankelijk zijn gemaakt. We moeten in de maalstroom meelopen en dat doen we voor het geld. Zonder geld heb je geen huis, geen eten en drinken, geen zorg en geen rechten. Een groep mensen ziet dat, merkt dat, willen hun eigen weg gaan vanuit eigen vrijheid, maar weten niet hoe dat in dit land nog te doen is. We leven een onnatuurlijk leven. En ik denk, beste Roelof, dat dit is wat er onderhuids in jou zit. Maar corrigeer me als ik het verkeerd zie. Hartelijke groet, Dennis.

Allereerst wil ik je laten weten dat er wel heel veel extra speelde vanaf 2020 waar je als je als ouders van jonge kids extra uitgeput en zeer overprikkeld ( depri) van kan geraken.
Ik heb zeker tips
Maar ligt ook een beetje aan de leeftijd van je kids.
Time timer
2 afspraken maken voor jezelf ( me-time) en je partner ook.
Back- up regelen qua oppas
Er is meer zeker
Maar let op !het zijn meestal geen iquick files.
Warme groet Joyce

Hoi Roelof,

Super vervelend voor je dat je dit zo ervaart! Flinke worstelingen gehad ook lees ik zo. En ik herken het! Ik heb 1 (heerlijk actieve, zeer graag kletsende, zingende, soms heel emotionele of woedende) zoon van 7, en zelfs daarbij ervaar ik, zeker in en na vakanties, dat ik snel overprikkeld raak. Ook ik heb regelmatig oordoppen in of gehoorbeschermers op in en om het huis. Ik heb het bijv écht nodig m'n dagen en momenten goed on te delen en ook te verdelen, zodat ik me toch ff een momentje terug kan trekken wanneer dat nodig is! Ik hoop dat je je er niet voor schaamt. Ik vond het zelf bijv stom eerst: waarom trek ik dat niet?! Vrienden hebben zelfs meer kinderen en meer werk enz, hoe dan?! Nog ervaar ik dat wel eens, alleen sinds ik HSP meer aanvaard en het serieuzer neem, snap ik mezelf wel beter. Geldt dit voor jou net zo? Zeker wat je omschrijft mbt corona-tijd... heb van vele HSP-ers, maar ook can Niet-hspers ;-), gehoord hoe intens ze dat vonden.
Mocht je er een keer over door willen praten (voor mij eveneens fijn, mogelijk), laat het zeker weten.

Hi Roelof,

Hoe heb je het verdoven met genotsmiddelen vervangen? Of mee leren omgaan?

Heb ik ook last van. Oordopjes kan ik niet verdragen, na een half uurtje moeten ze uit. Jeukende oren, pijnlijk en ongemakkelijk gevoel.
Met koptelefoon (Sony) gaat, maar enkel als ik achtergrond geluid aan laat staan. Vanaf dat ik noise cancelling gebruik, beginnen mijn oren zich geïsoleerd te voelen ofzo. Dan voel ik een druk, en de kriebel direct opkomen. Dat hou ik niet langer dan half uurtje vol.
Maar ook met ambient sound moet ik de koptelefoon soms afzetten of verzetten, en eens in de oren wrijven.
Soms kan ik het gewoon niet verdragen, de ene dag is de andere niet.
Gevoelige oren. Ben er ooit mee naar de dokter geweest, niks te vinden, maar onaangenaam gevoel. Heb toen te horen gekregen dat het wrslk met het middenoor heeft te maken dat gevoeliger is in werking.
Ooit met de trein van Calais naar Engeland gereisd, wat een trauma, verschrikkelijke pijn gehad. Zeer drukgevoelig. Vliegen durf ik daarom niet. Schrik dat ik de hele reis ga janken vd helse pijn.

Beste Saar

ik herken je verhaal. Ik heb ook autisme en een enorme gevoeligheid en daardoor isolement. Moest je graag wat chatten of zo, kan dat wat mij betreft, graag. Ik heb wel al de 40 gehaald weliswaar...

mvg

Beste, ik herken je verhaal ,
moest je graag chatten,
ik ben 26 mvg

Hoi Saar,
Ik denk dat je al een goede stap in de richting hebt gezet door je verhaal hier te vertellen. Eenzaamheid is iets wat ik wel herken, hoewel ik een relatie heb. Ik merk dat het helpt om contact te zoeken, ook al is dat online. Daardoor kun je op je gemak je gedachten ordenen en je verhaal schrijven.
In je eigen veilige omgeving kun je dan toch met iemand sparren over zaken die je bezig houden.
Toch is het goed om ook af en toe naar buiten te gaan, al is het maar om een korte wandeling in je eentje te maken. Heb je al eens gedacht aan een hulphond? die zijn er ook voor mensen die mentale en psychische klachten hebben.
Het is maar een idee.
Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt. Ik wilde je even een hart onder de riem steken. Je bent niet alleen, ook al voelt dat wel vaak zo.
lieve groet
Esther

Ze praten altijd over hun eigen ze vinden hun eigen belanrljk

Eerlijk je grenzen aangeven, waarom je dit niet meer wil. Als je je dan laat vallen is het geen vriendin. Succes.😉

Groetjes,
Inge

Je bent tenminste eerlijk naar haar toe dat Jij er mee wilt stoppen omdat het teveel wordt voor je en rust zoekt.
Dat kan wel stoppen na 20 jaar.
Andere mensen zoeken naar een stok om de schuld bij de ander neer te leggen en zo een relatie te beëindigen.

Zeg het haar nog eenmaal op een duidelijke vriendelijke manier. Zeg dat de schuld niet bij haar ligt, dat je er mee stopt. Dat je meer tijd voor jezelf wilt, en rust omdat je dat nodig hebt. Als ze daar geen begrip voor heeft, hoef je je ook niet schuldig te voelen dat je de telefoon niet opneemt, of helemaal blokkeert.

Hoi Michelle

ik ben vertrouwd met die combinatie, alsook met het emotionele gedeelte waarover je het hebt. Bij mij is het vooral in de woonsituatie en sociale contacten dat ik dit als erg belemmerend ervaar. Moest je watwillen uitwisselen samen, verneem ik dat graag.

Beste jij,

Wil ff laten weten dat je het mooi hebt verwoord! Ik denk dat jij echt een tof persoon bent en jouw gezin boft maar met jou!

Dag lieve Mandy, sorry voor deze suuuper verlate reactie - maar ik ben blij om je reactie te lezen :-D !! Dankjewel !!

Heel herkenbaar, hier nog zo'n introverte hooggevoelige persoon. Daarbij ook nog eens tinnitus waardoor ik echt niet tegen harde geluiden kan. Ik blijf weg van verjaardagen en feestjes en mis er niks aan, is beter voor mezelf en er zijn genoeg andere leuke dingen te doen!
Zo te lezen heb jij ook een flinke migraine aanval gehad. Alles stuit op veel onbegrip maar doe wat voor jezelf het beste is. Sterkte 🌹

Jammer dat je, zoals je zegt, op je werk 'stomme collega's' hebt die je niet begrijpen. Denk je dat er, als je wat meer uitleg zou kunnen geven over je HSP aard en stressgevoeligheid, er meer begrip zou kunnen ontstaan op de werkvloer? Meer onderling begrip en meer transparantie kunnen leiden tot meer verbondenheid zodat je je meer gewaardeerd voelt. Dit is voor veel HSPs een belangrijke waarde.
Aangezien je bericht al van een tijd geleden is hoop ik dat het inmiddels wat beter weer met je gaat op je werk. Ik kan me erg goed inbeelden hoe vervelend die situatie voor je moest zijn. Ben er zelf ook mega gevoelig aan.

Ja ik snap je volkomen
ik leef al 2 jaar een terug getrokken leven
maar dat is ook geen leven ,
ben sinds mei alleen mijn enige dochter
is toen op zichzelf gaan wonen ,
dus ben 24/7 alleen ik kan niet meer
wennen aan mensen ze zijn als een open
boek zo lees ik hun
en dat zijn geen leuke verhalen jammer genoeg ,maar zo alleen word ik er ook niet beter op maar weet me nu geen raad ,ik leef van dag naar dag ben niet meer vrolijk lijkt alsof het leven uit mij is gegaan zo voel ik me dan

De maatschappij is zo enorm snel en gestresst geworden dat het eigenlijk voor geen enkel mens vol te houden is. Ook niet voor mensen die niet hooggevoelig zijn. Zie het enorme aantal burn outs tegenwoordig. Als hooggevoelig mens is het gewoon niet bij te houden. En we moeten dat ook helemaal niet willen. Maar ik herken je vraag zeker. Ook ik vind dit zelf soms nog moeilijk. Je wil toch graag mee doen en vaak lukt dat gewoon niet. En die balans vinden vindt ik lastig.

Ja ik herken dit ook. Het liefst ben ik thuis in mijn veilige omgeving. Overgevoelig zijn is geen pretje. Maar soms moet je deelnemen aan de maatschappij. En als je dan Hsp en introvert bent bakt het niet mee.

Ik ben ook het liefst thuis of in de natuur, leef graag op mijn eigen ritme /in mijn eigen bubbel en dan kan ik best gelukkig zijn. Maar ik heb de grootste moeite op het gebied van werk. Ik raak snel overprikkeld, al in de simpelste functies. Gewoon al het woon/werk verkeer moeten trotseren in de stad maakt mij extreem moe. Ik heb een aantal keer een tijd lang naar werk moeten zoeken. Dat is echt de hel voor mij. Zo onder druk staan en je moeten bewijzen. Ik raak mezelf dan helemaal kwijt, voelt echt als mentaal ziek zijn. Hoe ervaren jullie je professionele leven?

Alles in zijn oneindige dualiteit in conflict met ons geweten.

De juiste woordkeuze beinvloed uw gedachtengoed.

Zoooo herkenbaar.

Zeer herkenbaar wat u schrijft. Ik lees geen krant en kijk geen nieuws meer door al die toestanden

Beste Mandy,

Wat vervelend voor je, ik begrijp wat je bedoelt en kan ook voelen hoe dit is vooral ook in een groep ben ik de luisteraar omdat de wat jij schreef dominante personen altijd het woord moeten voeren en over zichzelf praten. Heel vermoeiend !

Tips voor jou ga ook over jezelf praten over probeer deze dominante personen te vermijden.

Geniet van je gezin, en bijvoorbeeld de natuur, stilte en dieren. Ga vooral op je gevoel af, ik doe dit ook dan ben ik liever meer alleen dan dat ik onder de mensen ben.

Succes. 😉

Groetjes,
Inge

Hoi Inge,

Ik ben ook hooggevoelig en weet het niet goed om te buigen naar iets positiefs. Voel me enorm onbegrepen en dat vooral door mijzelf..
Als je wil kunnen we wel appen.
Ik woon in Brabant.

Groet,

Jessy

Hoi Jessy,

Dankjewel voor je reactie wat leuk !

Hoe oud ben je en waar woon je in Brabant ?

Groetjes,
Inge

Jessy, ik begrijp dat je jezelf onbegrepen voelt, dit kan echt vervelend zijn. Ik weet hoe het voelt, maar accepteer jezelf zoals je bent. Je bent goed zoals je bent.

Het lijkt me leuk om te appen.

Groetjes,
Inge

Hi Tonny,
Ik heb je stukje gelezen.
Ook ik ben er helaas laat achtergekomen dat ik hoogsensitief ben.
En inderdaad, het ergste/zwaarste is toch wel dat je directe omgeving, zelfs je familie je niet begrijpt (kan ik me daln nog enigszins voorstellen) Maar erger is dat ze je framen... en geen enkele interesse hebben, moeite doen om te vragen, wat speelt er nu echt in jou..

Hier ook veel last na vakantie.

In februari had ik twee weken vakantie... gelijk de eerste dag van mijn twee weken vakantie begon het al in mijn hoofd: "Bah bah ik heb echt zó geen zin na mijn vakantie". De laatste twee dagen van mijn vakantie kreeg ik zoveel angstgevoelens, ik was er echt niet lekker van. Het liefst zou ik permanente vakantie willen hebben.

Herken ik wel eea van!!

Hoi Adrienne,
Hoe gaat het nu met jou?
Fijn hè dat deze praatgroep er is.
Ik zou ook graag met anderen hierover willen praten.
Groetjes Tony

Herkenbaar, veel sterkte

Herkenbaar soms denk ik wel is ik kan net zo goed niet bestaan, maar dat klinkt weer te heftig. Ik geef het elke keer ook op met mensen en kies voor mezelf, maar dan toch moet ik conflicten weer lijmen altijd weer energie in niks stoppen

Heel herkenbaar en heel vermoeiend.

Jouw verhaal is heel herkenbaar Helena. Ik heb geen vastgestelde hoogsensitiviteit, al heb ik wel soortgelijke eigenschappen. Zelf ben ik ook heel empatisch ingesteld, en is het ook een gemis wanneer ik het nodig heb en niet begrepen wordt. Ik herken het gevoel te willen verdwijnen, dat heb ik een aantal jaar geleden ook gehad, maar probeer het mooie en de kracht van de hoogsensitiviteit te zien. De mensen die ik heb meegemaakt die HSP zijn, zijn de mooiste mensen die ik heb meegemaakt. Met wat ik lees over hoe jij je empatisch opstelt naar anderen, geloof ik dat jij ook een heel mooi mens bent. Je hebt je verhaal al een tijdje geleden geschreven. Ik hoop dat je inmiddels mensen hebt gevonden die empatisch voor jou zijn wanneer jij het nodig hebt

Heel herkenbaar, maar waarom moet jij die conflicten weer lijmen. Als jij je grens aangeeft, je gevoel volgt, dan is dat oke. Jij voelt je daar onprettig bij dat mag je aangeven, zij kunnen ook aan zelfreflectie doen. Doen ze dat niet, dan ben ik ze liever kwijt. Je moet naar je eigen gevoel luisteren, zodat je je zelf niet opbrand. Hoop dat je met mijn geschrevene iets kan.

Heeel herkenbaar.
Het maakt dat het voor mij voelt dat ik de hele wereld op mijn schouders draag en ik heb niet het gevoel dat ik begrepen wordt, gesteund wordt of serieus genomen wordt

Wauw wat mooi om dit te mogen lezen en het te herkennen dankjewel voor je mooie woorden en uitleg.
Het klopt allemaal wat je zegt mijn dank hiervoor.

Heel fijn en mooi om te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt. Heel herkenbaar, maar ik moet nog een weg vinden om hier op de juiste manier mee om te gaan. Dank voor het delen

Mijn dochter en klein kinderen fam. Verder 80%narcist. Het lijkt of dat soort mensen ons opzoeken. Doe hetzelfde als U. Voelt goed en ben zéér oplettend als ik nieuwe mensen ontmoet.
Ik heb een ernstig jeugd trauma en daar pakken ze mij op. Nu vetel ik vreemden niets meer over mijn kindertijd, en geen contact met fam. Zeg ik gewoon de waarheid en iedereen snapt tegenwoordig wat een narcist is. Klaar. Maar ik heb een grote foto in huis van mijn dochter, daar doe ik het mee. En die zegt niks. Soms neem ik een vriendin mee, als ik haar bezoek, dan wil ze de geweldige dochter zijn en heb ik het even leuk. Lieve groet van Marie-louise.

Waarschijnlijk zijn wij extra gevoelig voor het charismatische dat veel narcisten hebben. Ze kunnen je een erg goed gevoel geven, maar dat is vaak vooral in het begin ...

Ik heb inmiddels ook 2 narcistische exen gehad, mijn vertrouwen is weg voor een relatie. Andere mensen kan ik ook niet of amper vertrouwen. Ik heb 1 goede vriendin die is ook hsp bij haar voel ik me thuis, wij zijn het zelfde.

Ik zou zo graag met meer hspers omgaan.

Ik word altijd een beetje huiverig als mensen overal narcisten tegen lijken te komen.In mijn hele leven slechts één echte narcist ontmoet en juist hij boemde alles en iedereen narcist. Kan het niet zijn dat dit verward wordt met een sterke of uitgesproken persoonlijkheid die rationaliteit boven gevoel plaatst? De narcist die echt tot op het bot manipuleert en continu aan gaslighting doet is volgens mij relatief zeldzaam.. Anders trek je het zelf ook misschien aan. Niet rot bedoeld , maar als je overal wat ruikt heb je zelf misschien ook poep onder je schoen?

Lief mens, ten eerste héél herkenbaar. Ik ben 41 jaar en ik herken dit. Grenzen stellen hebben we nodig als je dat niet doet ga je eraan lijden met allerlei ziektes tot gevolg. Dat is ook het enige als eerste wat helpt. Het kan eenzaam aanvoelen maar als we naar binnen gaan bij onszelf zit daar in alle stilte een bron van pure liefde. Ik heb dat geleerd door op zoek te gaan naar bepaalde boeken, meditaties, qi gong en tai chi, en behandeling magnetiseren (alternatieve geneeswijze) om chackra’s te laten stromen, het hartchackra open te doen dan voel ik mij weer helemaal top zonder ook maar iemand in mijn buurt te hebben. Ik mis alleen soms wat lotgenoten om mee te spreken dat zou ik fijn vinden. Als we echt niet meer twijfelen aan ons zelf ook al hebben we allang grenzen getrokken dan is onze taak nog om daar onze gedachten bij neer te leggen en diepe vertrouwen te hebben dat dat nodig is geweest en dat we beter af zijn. Heel veel liefs!

Lief mens, ten eerste héél herkenbaar. Ik ben 41 jaar en ik herken dit. Grenzen stellen hebben we nodig als je dat niet doet ga je eraan lijden met allerlei ziektes tot gevolg. Dat is ook het enige als eerste wat helpt. Het kan eenzaam aanvoelen maar als we naar binnen gaan bij onszelf zit daar in alle stilte een bron van pure liefde. Ik heb dat geleerd door op zoek te gaan naar bepaalde boeken, meditaties, qi gong en tai chi, en behandeling magnetiseren (alternatieve geneeswijze) om chackra’s te laten stromen, het hartchackra open te doen dan voel ik mij weer helemaal top zonder ook maar iemand in mijn buurt te hebben. Ik mis alleen soms wat lotgenoten om mee te spreken dat zou ik fijn vinden. Als we echt niet meer twijfelen aan ons zelf ook al hebben we allang grenzen getrokken dan is onze taak nog om daar onze gedachten bij neer te leggen en diepe vertrouwen te hebben dat dat nodig is geweest en dat we beter af zijn. Heel veel liefs!

Herkenbaar, velen lijken op het eerste gezicht vriendelijk totdat je erachter komt dat degene niet is zoals hij/zij zich voordoet. Soms ligt het aan mezelf (zoek ik er niet teveel achter?), soms aan de ander (degene is nu eenmaal anders). Waar en bij wie voel ik me prettig? Is het teveel eenrichtingsverkeer of gaat het er eerlijk aan toe? Door dit voor ogen te blijven houden word je kritisch en bescherm je jezelf beter. Soms kun je de diepte in, soms niet bij anderen. Ik lees en luister tussen de zinnen door, merk lichaamstaal op, aan daden herken je de ander: is iem. eerlijk of autonoom of spiegelt degene steeds of aapt hij/zij je telkens na?
Heb me hierin verdiept en een roman geschreven over het thema. Verder heb ik veel gehad aan de boeken v. Iris Koops wat narcisme betreft.

Ja, de wereld heeft talloze narcisten.

Er zijn ook wezens, (alleen HSP zijn mensen)… die totaal op maatschappelijk succes gericht zijn, vaak super egoïstisch etc. , maar zijn haast niet van narcisten te onderscheiden.

Ik ben nu bijna 77 jaar, en een leven vol mooie vreugde en diepe ellende meegemaakt.
Op de een of andere manier heb ik kans gezien om mijzelf met succes in evenwicht te houden, tot nu toe…
…Nù is een ander verhaal.
Na 77 jaar ben ik totaal uit en opgebrand. Ik krijg nu de rekening gepresenteerd, mijn immer inner zeer sterke kracht die ik mijn leven lang had, gaat nu uit als een nachtkaarsje.

Na 2 jaar corona na het overlijden van mijn partner aan het begin van corona, na 2 jaar isolement en grote armoede, ja, die mensen bestaan écht,… voel ik mij super eenzaam en langzaam maar zeker instorten.

Ik schat dat ik het nog een paar jaar volhoud, hooguit, maar dan val ik gewoon dood neer.
En weet je wat, het kan mij niet meer schelen, ik heb het allemaal wel gezien.

Mijn advies is, probeer advies en hulp te vinden, anders kom je daar waar je niet wil zijn.
J.

PS.
Nog een advies, neem je hobby’s weer op. Heb ik ook gedaan, met succes, ben ik gaan schrijven / dichten.

Hier een gedicht uit 2017, ik wist toen niet dat ik dat zelf wel zou kunnen zijn.
'mijn gedicht:
"de gestalte"

grijs, een beetje gebogen
zachte vriendelijke ogen
op weg 87 jaar
en 134 paar schoenen later
slofte hij nu in nieuw paar
nummer 135 was lekker zacht van binnen en van buiten
net zoals hij had gewild
een leven lang van zachtheid in hart en ziel
op een landweg waar nog een stukje natuur was
87 jaar avontuurlijke geschiedenis
het kost niets om geschiedenis te maken
het gaat vanzelf en voor dat je het weet
ben je op die mooie landweg
omvat bij een blauwe lucht
zweefde hij verder lichter op de voeten
de zonnen stralen verwarmden zijn knokige lichaam
de zachte warme geurige wind
vloeide over 87 jaar
in vrede en gelukkig
een kort moment was het ‘eerie’ stil
daarna begonnen de jonge vogels weer te zingen.
J.

homo homini lupus,Latijns spreekwoord.
De mens is voor de andere mens een wolf.
(Het is helaas niet anders)

Hallo Anoniem,

Ik zie je verhaal nu pas en misschien heb je helemaal geen behoefte meer aan reacties. Maar ik herken eeg veel in je verhaal.
Zoek lotgenoten om ervaringen uit te wisselen.

Anoniem

Lief zijn voor jezelf en in jezelf geloven vrijwilligers werk doe ik en het gaat steeds beter ik ben 68 woon in huizen en ken het gevoel

Hoi Aurelia, Ik ben 3 jaar geleden in ongeveer zo'n zelfde soort traject terecht gekomen. Nu 3 jaar later kan ik zeggen dat ik aardig met hoog gevoeligheid om kan gaan maar ook nog hier en daar er obstakels van ondervind. Ik ben zelf 25 jaar. Mocht je nog de behoefte hebben om hierover te sparren mag je me dat laten weten, ik sta hiervoor open. Mvg Tom

Hi Aurelia (wat een super mooie naam),
Ik kreeg een beetje kippenvel bij het lezen van je verhaal… zo. veel. herkenning!!!
Momenteel ga ik door hetzelfde heen en ook als het gaat om verleden en verwerken en basically alles wat je opnoemt ~ voel ik heel veel herkenning.
Het is nu 1,5 jaar na jouw post, dus geeen idee of je er nog op zit te wachten… maar if you like :: let’s get our pens out!
Ik woon trouwens ook in het Oosten van het land (ook weer terug bij mijn ouders).
Anyways, if you feel like it. Let me know :)
Liefs Eefje (25 jaar)

Hey,
Ik las je bericht en herken het heel goed. Ik wou ook vragen wat je ermee bedoelt met was ik er maar eerder achter gekomen? Wat bedoel je ermee?

Ik had een spychoog en nog voor dat ik met hem in gesprek ging zette hy myn hgv voor als iets om te lachen ik was zo teleurstellt dat ik tegen hem zei je moest eens weten hoelang ik hier niet over heb gepraat met mensen over dit en dat ik zyn reactie niet begreep ik weet van myn moeder dat ik met een zy noemde het dat ik geboren was met een helm op dat houdt in een vlies over je hoofdt vroeger dachten ze dat je dat moest verbranden en begraven anders zou degene die er mee geboren was er hun hele leven dingen voelden en konden zien ik begon natuurlijk eerst te lachen tot ik myn dochter kreeg ik was heel jong moeder net 18 eerst werdt ik bang voor de bevalling en de pyn maar toen zat iemand naast me en dat was men lievelings oom maar hy was toen al overleden hy heeft my erdoor geholpen toen ik haar vast had weet ik nog goed dat hy haar een kus gaf en my ook ik heb het men moeder vertelt die wist dat ik mensen zag eerder dan ik door had toen hebben we afscheid genomen en ik moest zo huilen omdat ik hem niet kwydt wou maar hy zei ik ben altyd by jully en dat klopte toen men meisje begon te prabbelen zei ze altyd ome hansie dat was hy ik ben bly dat ik er hier over kan praten wandt ik trek andere mensen hun verdriet echt alles voel ik aan maar ik weet niet hoe ik me soms even kan afsluiten soms loop ik ergens en moet ik iets zeggen tegen iemand die. Ik niet ken soms worden ze kwaad als ik dat niet doe weet iemand hoe ik hier mee om moet gaan

Zo herkenbaar het is net alsof ik dit heb geschreven.

Ik herken mezelf in zeer gevoelig zijn wat betreft verdriet leed en pijn van mezelf en anderen. Ik heb veel behoefte om met anderen hierover te praten omdat de mensen inmijn omgeving een bepaald beeld van mij hebben en ik niet duidelijk kan maken dat ik hooggevoeligheid ben . Ik voel me vaak onbegrepen en dat doet mij veel verdriet. Ik woon in Apeldoorn en hoop op reacties .Hopelijk tot horens of ziens.

Hoe doe je dat... Niet bang mensen kwijt te raken? Of bang wat ze van je vinden??? Dat heb ik héél zwaar namelijk!!!

Ik moet dat nog uitzoeken maar jou verhaal klinkt me heel bekent .Ik hen dezelfde klachten maar gooien het op autisme

Wow ik herken mezelf hier zo erg in met het verdriet en leed, als iemand voor mij al enigszins vervelend in mijn ogen tegen mij doet voelt het als een stomp in mijn maag en ik heb dan zo erg de behoefte om te gaan huilen en het helemaal op mezelf te betrekken...

Ik herken mezelf volledig in je verhaal. ik heb mijn leven lang al last van hooggevoeligheid Ik kan ook niet tegen onrecht en leed, verdrietig nieuws raakt me en ben dan helemaal van slag. Veel afleiding zoeken en naar buiten gaan ( wandelen of fietsen, afspreken met vriendin) helpt wel tijdelijk maar uiteindelijk komt t altijd terug en het lijkt wel hoe ouder hoe meer last ik er van lijk te hebben.

Ik herken je gevoelens, zou graag met een lotgenoot praten over hsp ,heb er meer last dan plezier van

Ik herken dit ook zo hard, en ook wat Myriam zegt, hoe ouder ik word, hoe erger het wordt? Of wordt het leed op de wereld erger?
Ik durf niet meer naar het nieuws kijken, heb geen social media meer, omdat ik daar dingen lees/zie die me heel hard raken. En ik kan dan echt weken intens verdrietig zijn en rouwen. En me schuldig voelen als ik de draad terug op probeer te pikken. Want die mensen blijven in de miserie zitten.
Ik weet niet of ik HSP ben, maar dit ervaar ik heel hard.
Ik zou graag wat meer inzicht krijgen in mezelf of wat ik eraan kan doen.

het verwerken van leed en pijn duurt het langste vind ik bij hsp kan zelf jaren duren of nooit weggaan blijft als een film in je hoofd

ik heb dat ook heel erg. Ik voel precies de pijn aan van andere en of iemand goed of slecht is Etc. Ik kan zoveel pijn hebben om hoe verdrietig een ander zich voelt. Zoveel dat ik Bijv mijn rechten aan een ander geef omdat ik het zo zielig vind. Maar ook wat anoniem81 zegt, ik kan met iets heel lang zitten, vooral als ik schuldig aan iets ben. En dan niet eens iets erg, maar iets kleins. Ik heb teveel pijn en maak me altijd zorgen om andere mensen, vooral mijn familie.

Ja komt my ook heel bekend voor ik lach en iedereen denkt altydt dat ik zo vrolyk ben maar van binnen is het net of ik in een grote zaal sta te groepen om hulp en niemand hoordt je eerder had ik myn moeder maar die is er hellaas niet meer maar ik snap je heel goed

Ja dat herken ik helaas meer last met ouder worden en na krijgen van een kind.

Hoi, ik heb dit overgehouden aan ziekte en vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan.

Absoluut! Sprak het recentelijk nog tegen iemand uit. Ben ook sneller moe terwijl ik van nature energiek ben.

Dat zelfde heb ik ook ik ben liefer by dieren dan mensen ik heb net als iedereen veel dingen meegemaakt die een kind niet horen te zien of te horen nu zeggen mensen vaak je moet er eens uit of ben je kluizenaar aan het worden maar mensen hebben my zoveel pyn en verdriet gedaan dat ik vroeger aal meer van dieren ging houden myn vader die dronk en dan was hy niet prettig om by in de buurt te zyn ik mocht soms ook niet naar binnen midden in de winter dan sliep ik bij myn hond in de schuur ik denk dat myn liefde voor dieren toen is gegroeid myn hond vond het prachtig en myn vader durfde niet in myn buurt te komen myn hond wist meer dan mensen over beschermen en liefde

Ik ben hsper en zoek ook mensen om ervaring mee te delen . Ben jij nog op zoek naar iemand om ervaringen mee te delen?

Ik herken me hier ook volledig in; snel boos zijn over eigenlijk de kleinste dingetjes, of uit het niets ineens heel erg boos worden. En bij mij uit het zich ook vaak in lichamelijke ongemakken zoals hoofdpijn, misselijkheid e.d. En ik zou graag met lotgenoten verhalen uit willen wisselen.

Zo blij dat ik sinds een paar maanden de herkenning en erkenning vind die ik onbewust nodig had. Ik ben nu 43 jaar en het lijkt door deze ontdekking dat de wereld er anders uit ziet. Ik leef samen met mijn kinderen en een hele sensitieve labrador :-) ik merk dat ik liever voor mijzelf ben geworden en het allemaal veel beter kan plaatsen.

Bij mij uit het HSP zich in het overprikkelende in mijn hoofd. Ik ben extravert en kan wel tegen prikkels maar moet daarna wel kunnen herstellen . Na een dag werken en de zorg voor de kids ben ik soort opgebrand .

Wandelen in de natuur en muziek luisteren helpt enorm .

Het gevoel niet makkelijk ergens zomaar bij te horen herken ik ook. Dat voelde altijd erg verdrietig . Doordat sensitieve scan ik iedereen en alles al direct. Ik voelde en zag alles . Ook blikken die niet oké voelde. Dat komt dan diep binnen en voor de bescherming neem ik van binnen al een soort afstand .

Gelukkig heb ik de laatste tijd ook veel nieuwe contacten gekregen waarvan ik merk dat zij ook sensitief zijn. Dus een fijne verbinding in contact is dan heerlijk en voelt dat ik dan thuis kom . Waar ik weleens onzeker over ben is als ik groepen mensen hoor die samen heel veel doen. Zonder gedoe overal heen en alles eruit halen . Dan mis ik mijn gemakkelijkheid weleens. Dat je in je energie gewoon altijd kan aansluiten . Ik doe het weleens maar dan alleen als ik goed in de energie zit :-). En dat ik soms zweverig en diepgaand ben ? Jazeker maar ik geniet hier dan ook van . Geniet ook van mijn droge en best geinige humor want dan maakt alles lichter. Ik ben nu al een beetje trots op het label HSP. Fijn om hier ook anderen te lezen

Hoi M.
Jouw bericht is al een jaar oud dus waarschijnlijk lees je dit niet meer, maar ik wil je toch veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en specifiek voor jouw situatie. Ik heb een 13-jarige dochter en als ik jouw verhaal lees dan is het net alsof ik haar hoor praten. Zij ervaart dezelfde problemen en uitdagingen.
Groetjes Naomi

Er is niets mis met je. Een week weg met 3 gezinnen dat is de hel voor een HSPer. Bewaak je grenzen. Mijn vriend zegt ook altijd: Trek het je toch niet zo aan. Dan wordt ik boos want het is zo makkelijk gezegd maar hoe doe je dat?

hoi ik ben ook een vrouw van 41 en ook hetzelfde vind ook geen aansluiting met mensen omdat ik anders ben. en die angsten ook van het negatieve denken of je faalt of dat er iets gaat gebeuren. het zijn irrationele gedachten ik oefen veel met g schema en positieve affirmaties dat kan helpen. en je bent goed zoals je bent we zijn niet gek. maar ik herken het gevoel of je met alles alleen voelt dat er niemand naar je omkijkt of hoe jij je voelt, ik voel me al me hele leven onzichtbaar en wil juist zo graag wat leuke contacten zeker als moeder van kids. maar hier vind ik dat niet op de schoolplein of je er weer alleen staat en niemand die je ziet staan vreselijk gevoel ik hoop dat je hier iets aan hebt dat iemand toch mee voelt en denkt soort herkenning gr pat uit schagen

ik heb een zwaar leven ook voel ik alles v. andere mensen ik zit al 30 jaar in zware geestelyke stryd ik begryp het niet meer ik ben helemaal kapot vanbinnen ik ben ook nog spiritueel ik voel vanalles aan myn zus is overleden en ik wist van niets geen kaart myn dochter had het my moeten vertellen ik heb geen kontakt meer met nog 4 zusters hoe kunnen ze nog slapen waar is hun gevoel en waar hun hart en ziel ik kan dit niet begrypen help bedankt dat jullie wilden luisteren

Zelf ben ik chronisch pijn patient. Altijd pijn altijd moe slecht slapen heb last van ye hoge spierspanning, ben 24 uur per dag misselijk. raak snel overprikkeld, voel me niet begrepen. Kan geen visite ontvangen, te druk. Kan niet naar buiten teveel prikkels, kan niet naar de supermarkt dus er blijft weinig leuks over.Elke keer weer uitleggen dat ik niet tegen geluid, beweging en licht kan .wordt je ook moe van.medicatie werkt bij mij niet. Krijg alleen de bij werkingen ervan.

Er mee lerenvleven in een doorlopend avontuur van altijd in beweging, ontdekken, leren en wennen doet het nimmer.
1 van mijn vele pagina's ontstaan door een zeer brede interesse en belangstelling. ht tps ://fb. watch/kcOmY2A8S3/

Duizeligheid/ evenwichtsstoornissen is een klacht die hoort bij overprikkeling.je brein slaat op hol omdat het de prikkels niet kan verwerken. Dus rust en stilte is dan de oplossing.

Kritiek op jezelf komt vanuit je gevoeligheid als zwakte te zien. Je wilt eigenlijk niet zo gevoelig zijn. Leer het accepteren want het is onderdeel van wie je bent. Leer om het als kracht te gebruiken, leer de positieven van hooggevoeligheid.

Rustig blijven. Nadenken. Je hebt zelf alle kennis. Intuitie.

Wat mij helpt is via YouTube of spotify oid met koptelefoon en geleide meditatie of yin yoga voor slapen te volgen. Je kunt dan ook specifiek zoeken naar ontprikkelen, ontladen. Yoga nidra is ook een aanrader en savonds douchen, even letterlijk de dag van je af douchen. 🙏🤗

Wat mij helpt is een paar rustige, simpele spelletjes op mijn telefoon doen zonder wifi zodat je geen reclames krijgt. Of stukje in een onspannend boek lezen.

Hoi,
Wat mij enorm helpt is iedere dag s avonds even schrijven.
Niks hoogdravends ofzo, gewoon in een agenda ff kalken wat ik heb gevoeld die dag. Ik vind t fijn om er gedichten bij te plakken.
Zo word mijn hoofd een stukje rustiger.
Succes!

Een aantal uren voor je gaat slapen: niet meer op je mobiel zitten. Vergeet ook even die Instagram-feed, de posts van je vrienden op FB, even geen TikTok-filmpjes. Ik schrijf alles van mij af in een afgesloten blog (ik heb geen dagboek meer). Of ik neem een warm bad/warme douche voor het slapen. Ik heb in mijn slaapkamer ook een humidifier waar ik wat geurolie in doe (denk aan rozen, lavendel) en dan word ik ook wat rustiger van de heerlijke geuren.

Ik ben nog vergeten te zeggen dat ik tientallen geluiden niet kan verdragen (mijn hond die lekt, zilverpapier, lepel tegen plastiek, ...)

wat me dan ook bij HSP deed komen via google...

Whaa zoek precies wat jij zoekt. Woon alleen niet in Almere, maar in het noorden des lands. Jammer! Ik heb soms enorme last van mijn hypergevoeligheid, maar er zitten ook zoveel mooie kanten aan! Waar ik momenteel vooral moeite mee heb is het gemis van een goede vriendschap. Ik zou graag een vriendschap hebben met iemand die mij snapt en respecteert ipv iemand die over mij heenwalst of misbruik maakt van mijn goedheid.

Dag Dida,

Ik woon ook in het Noorden en mis ook enorm een hechte vriendschap met een gelijkgestemde 🙂.
Mijn 'profiel': hooggevoelig + strong-willed.
Alleen...hoe kunnen we in contact komen?
Zet liever niet mijn gegevens hier open en bloot op dit platform.

Groetjes, Selena

Ik ben mij er al 20 jaar bewust van en nog blijft het iedere dag een uitdaging om met Hsp om te gaan.

Ik zoek ook lotgenoten die net als ik Hsp'er zijn. Ik ben een jongen van 24jaar.

Zo herkenbaar! Ik ben er pas sinds 3 jaar achter dat ik HSP ben en moet nog met veel dingen om leren gaan. Ook relaties vind ik erg moeilijk, ik voel me niet begrepen.

Ik ben net 20 en ik ben er ook net achter dat ik hooggevoelig ben. Voor mij was het eigenlijk wel een opluchting omdat ik me ook heel vaak anders voelde.

Herkenbaar, ik ben 50 jaar HSP heb dyslexie en ben hoogbegaafd.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik HSP heb, maar nu pas heb ik inzicht en vragen kunnen beantwoorden. Zou graag ook met iemand met HSP in contact komen

Waar kom je vandaan? Ik heb ook erg behoefte om te ondernemen met mede-HSP'ers, lief lol en leed, met als basis veiligheid en vertrouwen. Ik kom uit Zuid Oost Brabant.

Zijn er ook specifieke therapieën om te leren omgaan met HSP?
Ik zit zo vaak in de rats, vooral sociaal .

Allemaal heel erg herkenbaar, maar ik ben dan ook HSP.
Zou heel graag in contact komen met andere HSP'ers, maar heb geen idee hoe.

Via deze site gaat het zeker niet lukken, daar er geen enkele contactmogelijkheid is helaas.
Dus als iemand een idee heeft ?

herkenbaar is het zeker wat ik lees. als mensen geen hsp zijn begrijpen ze niets van je, en ben je maar drama enzo ..jezelf accepteren is het beste en jezelf zijn.ik ben 41 en overal gevoelig voor stemming van anderen energie huil snel gevoelig voor kritiek. en heel meelevend. geluiden en licht drukte en zelfs labeltjes in kleding wat stoort.
ik zoek ook naar mensen die zo zijn om te samen te delen en begrip te krijgen.

Hallo allemaal

Bedankt voor jullie verhalen… fijn om te lezen dat er meerderen zijn :))) zoooo blij! 🙃
Ben er pas achter hsp, moest een test doen via maatschappelijk werk. 99%. Ook het ik ben niet gek gevoel.

Ik zou ook anderen willen ontmoeten. Gelijkgestemden. Wie gaat dar organiseren?

Groet
Daantje