Frustratie

Soms zeg je weleens iets tegen de ander waarvan je eigenlijk op dat moment al weet dat het ‘een steek onder water’ is. Dat kan je ook zonder woorden doen. Je zet de borden net iets te hard op tafel, je rolt met je ogen, of je zucht nét luid genoeg zodat de ander het merkt. Als de ander dan vraagt wat er is, zeg je; 'nee er is niks'.

Als je je gevoel niet kunt uiten, dan kan het zich vast gaan zetten in je lijf. Het gevolg is dat je óf een keer ontploft en krijgt iemand alle lading ineens op z’n bord (onevenredig veel voor wat er op dat moment aan de hand is) óf het keert zich naar binnen en je geeft jezelf op je kop door negatief over jezelf te denken.

Dan krijg je een verschil tussen wat je diep van binnen voelt en wat je laat zien aan de buitenkant. Dat is voelbaar voor de ander en die raakt gefrustreerd en reageert ook weer op jou terug vanuit frustratie.
Kortom: beide hebben een gevoel van onmacht en frustatie en reageren het of op elkaar of naar binnen gekeerd.

Gebeurt het je regelmatig dat je die steken onder water geeft? Dan is het goed om na te gaan wat de reden is dat je niks zegt. Durf je niet omdat je bang bent wat de reactie van de ander is? Of neem je je eigen gevoel niet serieus? Vind je dat je niet moet zeuren? Laat je de ander teveel voor jou bepalen waardoor je niet het gevoel meer hebt de regie te hebben?

Zorg dat je kunt uitspreken wat je echt dwars zit. Het gaat vaak niet om wat er op dat moment speelt maar om iets anders.