Herstel is net als een grote verbouwing

Toen ik 9 jaar geleden met mijn herstel begon was ik liever lui dan moe. Ik had overal pijn in mijn lijf, voelde me down, vrat de hele dag door en dacht dat dit wel zo’n beetje het leven was. Ik wilde wel graag dat het anders was maar had het vertrouwen volledig opgegeven. Toch ben ik nog een keer opnieuw begonnen. Ergens in mijn hart vond ik een flintertje hoop, een greintje zelfrespect die me dat kleine vlammetje gaf om er nog een keer voor te gaan.

Ik ben hulp gaan zoeken, ben begonnen met bewegen en ben betere keuzes gaan maken met eten. Eetbuien had ik al snel minder vaak en langzaamaan begon ik het vertrouwen in mezelf terug te vinden. Het lukte me met hulp van vele anderen om mijn oude leven af te breken en mijn nieuwe leven op te bouwen.

Herstel is net als het renoveren van een oud huis. Je stript alles tot alleen de muren en het dak en vanuit daar ga je weer opnieuw opbouwen. Net als met een verbouwing gaat niet alles meteen goed, krijg je gegarandeerd tegenslagen en zul je geregeld met je handen in je haren huilend op je stoepje zitten. Ook heb je hulp van anderen nodig en ben je met de ene hulp meer tevreden dan met de ander.
Maar net als bij een grootse verbouwing is er een eindresultaat. Deze bereik je alleen door elke keer weer het werk op te pakken, soms een break te nemen en je moed bij elkaar te rapen en door te gaan.

Ik wist 9 jaar geleden niet dat het nu wel zou lukken, ik had geen idee. Ik wist alleen wat ik niet wilde, dat ik op deze manier niet oud wilde worden, zelfs niet wilde leven. Je weet niet wanneer iets wel zal lukken of niet gaat lukken. Je weet alleen wat je graag zou willen en wat je ervoor moet doen om het te bereiken.
Ga ervoor, je bent het waard.