Het blijft elke dag een zwaar gevecht

Trudy, jouw verhaal kon ik geschreven hebben. Wat ontzettend moeilijk hey! Ik zit zelf ook bij het besloten forum van freya voor ongewenste kinderloosheid. Daar kun je je verhaal ook altijd doen en meelezen met anderen. Dat is fijn. Als je in frl woont, dan kunnen we ook n bakkie doen een x??

Hoi Trudy,

Goed dat je jouw verhaal en vooral gevoelens deelt van waar je tegrnaan loopt.
Ik heb hetzelfde ervaren.
Een rouwproces is een moeilijk en persoonlijk proces.
Ik heb mijzelf enorm alleen gevoeld, en nog wel op zijn tijd.
Delen met iemand die de pijn kan snappen is veel waard.
Pas nu kan ik zeggen dat ik meer ecgt kan genieten zonder de allesoverheersende pijn.
Bij mij heeft geholpen niet merr te vechten tegen de pijn dat het over moet gaan omdat de buitenwereld dat verwacht.
De pijn mag er zijn, en mijzelf ruimte geven daarin heeft geholpen om te accepteren dat deze leegte een deel van mij is.
Helemaal weggaan doet het nooit. Het wordt wel minder, en ik merk dat ikvanuit mijn hart weer echt kan genieten zonder de steeds aanwezige pijn die er was.die is er niet steefs meer.
Het gaat ook om contact maken met je hart met jezelf en voelen wat jij nodig hebt nu.

Mocht je contact willen om n keer te bellen laat maar weten.

Hartegroet

Hoi Trudy, ik heb ook heel veel last van mijn verdriet over onze ongewenste kinderloosheid; we weten al 27 jaar dat we geen eigen kids kunnen ontvangen; allerlei dieptepunten ervaren; laatste maanden weer heel intens, daarom kom ik naar fora; ken je het boek Helpen bij verlies en verdriet - Manu Keirse? Ben ik nu aan het lezen; is helpend

Ik ben nu 40 jaar, nooit de ware tegengekomen en al een aantal jaren in behandeling voor vleesbomen. Nu blijkt dat we er alles aan gedaan hebben en om de last weg te halen de enige optie is mijn baarmoeder eruit. Ik heb altijd de wens gehad een fijn leven met een gezin te krijgen maar ergens is het mij niet gegund. Op het moment barst ik iedere dag wel een keer in tranen uit, het doet soms zo pijn. Niemand begrijpt dit lijkt wel... om me heen wordt alleen maar over kinderen gepraat en geklaagd. Men snapt niet wat dit met mij doet. Ik hoop dat er een moment komt dat ik het een plaatsje kan geven. Vooral ook voor mijn ouders, ze worden nooit opa en oma van mij. Voelt als falen. Ik heb het niet goed gedaan in mijn leven.