Afgelopen december is mijn man, vriend en bovenal zielsverwant gestorven in zijn slaap. We waren toen in een verlaten gebied aan het wildkamperen ergens op de pampa in Patagonie/ Argentinië. Ons tienjarige huwelijks en levensreis kwam plots ten einde. Toen ik wakker werd en ontdekte dat hij was heengegaan raakte ik totaal in shock. Maar heel kort heb ik nog bij hem gelegen. Toen kwamen de autoriteiten en werd hij meegenomen. Dat en de autopsie die op beestachtige wijze gedaan is maakte het heel traumatisch. Drie weken na het overlijden konden we eindelijk afscheid nemen. Eerst ging ik in overlevingsstand, toen was er het regelen dat ik alleen moest doen want we hebben geen kinderen. Erna was er het zwarte gat. Toch lukte het me om stapje voor stapje sterker te worden door meditatie en yoga dat ik al jaren beoefen. Door de intense liefde die wij hadden te eren met het schrijven van een boekje dat ik hoop uit te geven als ik daar zover mee ben. En door het tekenen van zielen roersels heb ik een manier gevonden om het verdriet te uiten. Net toen ik mijn praktijk weer wilde gaan opstarten kregen we te maken met het corona virus. Dit stagneert naar mijn gevoel mijn proces en houdt me tegen om nu in contact te komen met anderen. Om weer alleen de wereld in te trekken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf op alle fronten moet herontdekken. En vooral de op en neergaande beweging van het rouwen ervaar ik als heel zwaar en vermoeiend. Het gemis wordt steeds groter als ook het besef dat ik zal moeten leren dit verdriet te dragen voor de rest van mijn leven. Mijn lief was mijn kompas, we stonden op punt van emigratie naar Australië en hadden nog zoveel plannen. Slechts 60 jaar mocht hij worden....
Lia
> 2 jaar geleden
