Rouwverwerking - forum lotgenoten

Sterkte ik mijn moeder vorige week ….het is bijna niet geloven. Dat ik haar nooit meer zie

Ik ben mijn mams eerste kerstdag verloren. Blijft een onmenselijk leeg rot gevoel. Ik mis haar zo. Heel veel sterkte.

Bijna een jaar geleden mijn mama moeten afgeven. Niet oud, jong van geest. Heel mooie vrouw zowel innerlijk als uiterlijk. De motor van ons gezin.. Dit forum laat me beseffen dat ik niet de enige ben en haal ik hier een zekere steun uit. Als er mensen zijn die dit overleven en ergens licht zien in de duisternis van het onmenselijke verdriet en gemis, dan moeten we dit ook kunnen. Als ik niet zo zou denken ben ik niks meer en hoeft niks meer. Als de persoon die jou het graagst ziet van allemaal en die altijd voor je zorgt en alle liefde schenkt er opeens niet meer is en als je zelf een gevoelig, empathisch mens bent die het gezin op de eerste plaats zet, is dit onbeschrijfelijk. Welke tegenslagen je ook ooit bent tegengekomen, niets is te vergelijken met deze pijn.. Je bent niet alleen, sterkte.

Dank je voor jullie lieve reacties doet me goed,.het bljift zo onwerkelijk nooit meer lekker kletsen met mam,bakkie koffie dri ken .het doet pijn .zo'n leeg gevoel ....En alles gaat gewoon weer door .was aflopen week nog thuis .mijn vraag was aan jullie ,wat zal beter zijn nog thuis bljiven of aan het werk gaan .?
Lieve groetjes voor jullie en sterkte
Silvia .xxxxx

Hoi Sylvia ,het is ook bijna niet te geloven .
Ik had mijn moeder veel aan de telefoon,ging vaak samen erop uit .
Ik was ook mantelzorger eerst voor mijn vader toen voor mijn moeder .
Voel nu wel dat er een enorme stress van me afvalt ,het is heel dubbel

Hallo Zara,

Ik ga volgende week weer beginnen met werken 3 uurtjes per dag .
Maar ik zie er zo tegenop .zon bang gevoel ,nooit gehad ...herken jij dit.?
Jij ook heel veel sterkte .
Silvia ...

Hallo Silva.
Ik ben ook mijn moeder verloren en voel me net als jij. Als je zin hebt om er eens over te praten mag je me altijd mailen op
carine.detry@skynet.be
Misschien kunnen we mekaar helpen.
Groetjes,
Carine

Hoi Sylvia ,ik heb geen bang gevoel ,maar eigenlijk geen gevoel …..heeeeeel raar! Overleven denk ik ….

Hoi Gaby,

Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit voor jou en de kinderen moet zijn.
Het is begrijpelijk dat dit een ongelooflijk moeilijke tijd voor jullie allemaal is. Het verlies van iemand die zo belangrijk was in jullie leven brengt veel verdriet en pijn met zich mee.
Juist nu is het belangrijk dat jij sterk bent! Voor jezelf en je kinderen. Is er niemand voor jou in de buurt die je wat steunen kan? Een buurvrouw misschien? Er is wel hulp voor hoor. Sterkte lieve Gaby.

Ja, heb afspraak met een psycholoog want alleen gaat het niet. Ook een praatgroep met mensen die hetzelfde mee gemaakt hebben zou helpen. Gewoon erover praten.

Hou je taai 🦋

Hoi Gaby, ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Chemo werkte bij hem ook niet. Binnen een half jaar was het gebeurd. Nu vijfeneenhalve maand geleden. Mis hem nog steeds verschrikkelijk. Ik heb wel zussen en broers en dat helpt wel, maar uiteindelijk ben je toch alleen. En dat is een van de ergere dingen. Heel veel sterkte voor je.

Hi Gaby,
Ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Eigenlijk PTO.
Hij kwam niet eens in aanmerking voor chemo en binnen 2 maanden was hij weg. Een ongelofelijk verhaal maar waar.
Ook ik voel mij alleen al heb ik mijn kinderen die wel een eigen leven hebben.
Wij deden ook veel samen. Dit is nu 1 jaar geleden maar het gemis wordt alleen maar erger.
Sterkte…

Ja, ik denk ook dat het gemis steeds erger wordt, daar ben ik bang voor. Vooral in de weekends waren wij steeds weg en alleen ergens gaan lukt niet echt. Ook s' avonds is het erg. Heb al gedacht om in een praatgroep te gaan en zo een goede vriendin vinden om te praten en te wandelen.

Ik heb mijn dochter 30 oktober verloren door die verschrikkelijke ziekte een dag voor mijn verjaardag , nu bijna 1 jaar heb t er verschrikkelijk moeilijk
Mee ze woonde vlakbij en mijnzus is opleef die woonde tegenover mij verschrikkelijk zo stil
Nu ik mis ze zo verschrikkelijk 🙏❤️🙏

Goedemorgen ik weet wat het is ik ben op15-1-2024 de liefde van mijn leven verloren ik kan haar van af haar 12 jaar en was 49jaar getrouwd met

Ik kan het eigenlijk nog altijd niet geloven dat ik mijn man nooit meer ga zien! Soms zie ik het totaal niet meer zitten. In het weekend deden wij leuke dingen en nu vind ik het verschrikkelijk die weekenden. ALTIJD ALLEEN!!

Gaby , ik wens je veel sterkte toe, ik verloor mijn man nu 3.5 jaar geleden heel plots hij was juist 59 jaar, ik weet hoe zwaar het verlies is, wij deden ook alles samen en nu leegte, heb ook 2 kinderen en 2 schatten van kleinzonen en dat is fijn maar het maakt het lege plekje in je hart niet vol, ik mis mijn mijn nog heel erg, het betert spijtig genoeg niet met de tijd, het wordt alleen maar erger het verlies. Ik wens je veel sterkte toe, ik wilde dat ik kon zeggen het betert wel, maar dat is niet zo, zeker bij mij niet.

Ja, ik merk wel dat ik hem steeds meer en meer mis. Zeker alles de eerste keer verjaardagen, kerstmis enz. ALLES zonder hem erbij. Ook de scheiding van mijn zoon komt er nog bij, Het is zo zwaar om dragen, wat mis ik hem. Hij was er steeds voor mij, kinderen en kleinkindjes. Het is nu 3 maand overleden en geen dag gaat voorbij dat ik niet ween. Het is hard!!

Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?

Hoi ,mijn moeder is ook 3 weken geleden overleden.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.

Hoi,
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.

Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen

Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.

Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.

Beste Nicole,

Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?

Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.

Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.

Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.

Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte

1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…

Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans

Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.

Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal

ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet

Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.

Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je

Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.

Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog

Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.

ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte

Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine

Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....

Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar

Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.

ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst

Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.

Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald

Veel sterkte, begrijp je volledig.

Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.

Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.

Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.

Mijn man is nu 3 jaar gestorven en ik ga nog altijd door een hel, het wordt erger met de dag, kan niet meer gelukkig zijn of genieten van iets, nu doet mijn kleinzoon zijn eerste communie morgen, heb zo een schrik om er naartoe te gaan zonder mijn man, weer iets dat hij niet kan meemaken en ik weer zonder hem, voor mij moet het allemaal niet meer, de pijn is te zwaar en verzacht maar niet. Sorry voor mijn depressief verhaal, stel ik mij aan of zijn er nog die zich zo voelen, alleen en verlaten zonder doel meer in mijn leven.

Hoi Goedemiddag
Ik herken alles bij je
December 2022 er was niet aan de hand , alleen vertelde ze dat ze praate als een kip zonder kop
Oké wij naar zhuis smiddags en nacht eruit met de mededeling long kanker en hersentumor
57 jaar bijna , augustus 2023 overleden

M'n ennons leven stopt, en ga nu op auto piloot
Zonder vreugde en denkmzovaak waarom jij caroline m'n schat m'n grootste liefde van m'n leven waarom is jou dit overkomen
Hoopmdat ik binnenkort dood neerval of een hartaanval krijg en dat ikmin de ochtend niet meer wakker wordt en hoop m'n lief dan weer te zien en dan voor altijd

Mijn vriend is op 1 april dit jaar ook plotseling overleden. Hij was kort daarna nog bij mij. Ik kan hier ook niet overheen komen ben tot niks meer instaat. Als ik jou verhaal lees kont het het zelfde over als mijn verhaal. We hadden ook nog veel plannen samen en de zomer was altijd onze tijd veel terrassen samen vakantie en genieten van het mooie weer met een hapje en een drankje. Ik mis hem zo erg ben er kapot van. Ik heb 2 kids van 11 en 12 die kunnen nog niet zonder mij dus moet door maar het lukt me vaak niet.

Groetjes sheila

Veel sterkte voor jullie allemaal, ik moet spijtig genoeg zeggen dat het niet slijt met de tijd het gemis wordt voor mij alleen maar erger.

Lieve Nicole …en al die andere mensen met het verlies van jullie dierbare. Mijn man is 10 maanden geleden na een kort maar ernstig ziekbed overleden. Als ik al die verhalen lees denk ik…Hoe raar het ook klinkt, gelukkig, ik ben niet de enige die nog zo intens verdrietig is. Het wordt inderdaad alleen maar erger. Je denkt dat het steeds beter gaat, maar je gaat hem steeds meer missen.
Ik ben opstandig, depressief en moet nog steeds iedere dag huilen. Ik heb 2 lieve kinderen, waar ik soms onredelijk ruzie mee maak en dat had ik nog nooit gehad. En dan heb ik daar weer verdriet van. Het is nu mooi weer en zit in de tuin…maar dat genieten daarvan is er niet meer. Ik ga fietsen, dat deden we veel….maar dan zit ik huilend op de fiets. Wat ik ook lees bij anderen…Waar leven we nog voor en dat vind ik eigenlijk heel,erg.
Maar 50 jaar samen vergeet je niet zomaar.
Ik wens iedereen heel veel sterkte …en misschien en hopelijk komt er ooit een dag dat het iets beter gaat…
Liefs, Anneke

Ik begrijp het helemaal is nu 4 en half jaar geleden dat mn man overleden is kom er maar niet doorheen zo naar in t hoofd en op mn borst en beetje depri hoop dat keer over mag gaan komt iemand dit bekend voor

Hey Willie ,

Dit komt zeer bekend voor, heb mij nooit meer gelukkig gevoeld na 9 februari 2021, de dag dat mijn man overleden is, elke dag is een strijd voor mij om verder te doen, heb veel zin om het ook op te geven, maar ik heb 2 zonen en twee kleinkinderen ik kan hen dat niet aandoen, maar het verdriet en het gemis wordt met de dag erger.
Veel sterkte ook voor un

Het is zo erg he om hier door heen te komen leven staat gewoon stil sta te trillen op mn benen ben gewoon niet meer stabiel

Sterkte Willie, ik heb ook het gevoel dat ik nooit over het verlies van mijn man zal kunnen komen, het wordt alleen maar erger, het verlies en de pijn.

Mijn man is afgelopen 11 maart plotseling overleden. Terwijl ik hem aan de telefoon had kreeg hij 4 hartinfarcten achter elkaar. Toen hij stierf viel mijn telefoon uit. Gisteren heb ik zijn as opgehaald, hij is nu thuis. Nu ik nog, mijn thuis is bij hem en daar wil ik ook heen. Voor mij hoeft het zonder hem niet meer. Helaas word ik elke morgen weer wakker.

Hey Nathalie, bij mij is het juist hetzelfde, elke morgen denk ik, ik ben er weer, weer een dag zonder mijn man, en probeer hem weer maar door te komen, bij mij is het nu 3 jaar geleden dat hij plots is overleden, ik hen zo een gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn zit, kan niet meer verder, heb in niets zin meer en ik voel mij zo alleen ook al ben ik onder de mensen, ik mis hem elke dag meer en meer en weet niet hoelang ik het nog vol kan houden. Ik wens jou on ieder geval veel sterkte toe.

Hoi Nicole, 1 jaar en 2 maanden terug overkwam mij hetzelfde (hij was 57)
Herken wat je zegt, ik heb meer dan een jaar ‘doorgehaald’ . Nu denkt een ieder dat ik wel weer verder kan, maar nu slaat ‘depressie’ toe. Enige wat mij goed doet is yoga, want in het moment vergeet ik even alles. Mocht je van gedachten willen wisselen, laat me weten !

Hey Franciska , ik begrijp je volledig, het eerste jaar heeft iedereen begrip voor je, maar daarna moet je alles verwerkt hebben dat verwacht men. Ik krijg het ook met de dag moeilijker, het besef dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Goed dat yoga helpt bij jou, moet misschien ook zoiets proberen, want volgend jaar stop. Ik met werken, had er vroeger naar uit gekeken, nu heb ik er schrik voor. Graag wil ik gedachten uitwisselen. Voor u ook veel sterkte.

Ja .ik weet het .is vreselijk .deze maand Julie. Woord het 1 jaar dat mijn man plotseling in de nacht .niet lekker werd en aan een hersenbloeding g is overleden ..niet ec ht afscheid heb kunnen nemen .het gemis woord niet minder..ik probeer .dingen te ondernemen .met fam .en kennissen .om te gaan .te praten .maar voel me zo eenzaam van binnen..wij hadden samen geen kinderen .mijn man heeft 3 kinderen .en die latenzich niet zien ..ik ben al op leeftijd .mijn man was 9 jaar jonger .dan ik .hij was 67 .toen hij overleed ..we zouden samen oud woorden ..ik leef op de automatische piloot .we gingen verhuizen .toen hij overleed.toen moest ik alleen naar het nieuwe huis.het huis us ok .maar ik mis nu me oude huis .me tuin . Ons leven . Alles is weg ..vreselijk .

Veel sterkte Joanne, ik weet dat het heel zwaar om te dragen is , bij mij is elke dag een gevecht om voort te gaan
Maar ik doe het voor mijn 2 kinderen en 2 schatten van kleinkinderen, anders zou ik het ook niet weten.

ik ben me zelf verloren
door een bedrijgen
hoe los ik dat op

Ik snap het helemaal, ik wil ook dat het over is , de pijn is te veel. Mijn man is 6 maanden geleden overleden aan kanker. We waren 40 jaar samen. 3 prachtig kinderen en 2 kleinkinderen. Dus ik wil het hun niet aandoen, maar ik wil zo graag weer bij hem zijn .

Ik ook Suzy, bij mij is het nu 3.5 jaar geleden, maar het verlies en de pijn blijft, ik mis hem nog elke dag, en denk waarom wij.
Veel sterkte.

Mijn man is 2 weken geleden overleden aan kanker. Ik weet geen blijf met mezelf het liefst zou ik ook dood willen zijn. Ook 3 lieve kinderen en 3 kleinkindjes maar ik mis mijn maatje. Ik zoek in mijn omgeving ook mensen die hetzelfde mee maakte om eens te gaan wandelen of iets drinken als afleiding.

Veel sterkte Gaby, bij bij is het nu 3 jaar geleden, maar het verlies en het leed is nog hetzelfde als 3 jaar geleden, ik leef, wordt geleefd maar er mag nog zoveel volk bij mij zijn, ik voel mij eenzaam want mijn maatje is weg en dat komt nooit meer terug.

Nicole, dat gevoel heb ik ook. Ook als ik een ouder koppel zie voel ik die pijn, en denk ik dat is voor altijd gedaan. Misschien moeten we eens mekaar een mailtje sturen!

Ik heb op 15-1-2024 mijn vrouw verloren ze was erg ziek .ik was 49jaar getrouwd met haar . Mis haar enorm wil het liefst bij haar zijn ben altijd verdrietig ik wil gewoon niet meer verder ik kan nu niet verder type wordt me te veel sorry. Ik wens u veel sterkte dat meen ik echt ik weet het echt niet meer wens u veel sterkte toe henk uit denhaag

Henk ik wens je heel veel sterkte toe, bij mij wordt het in februari 3 jaar maar het is nog als de dag van vandaag, ik krijg het niet verwerkt,bij andere mensen heb ik een masker op en doe ik gewoon, thuis alleen ben ik een wrak en denk dikwijls waarom hij was 59 jaar en ik 56 jaar,ik hoop voor jou dat de pijn en het leed zachter worden. Sterkte .

Ik ik begrijp wat je voelt...mijn man is .in 2023 .plotseling overleden 67.was tie .na 19 jaar samen ..waren nog geen jaar getrouwd..samen oud woorden was ons motto .leef nog steeds in ongeloof .het niet geloven .het niet kunnen accepteren...vreselijk..en nu krijg ik zelf ook allemaal lichamelijke klachten ..leven is niet leuk meer .geen vreugde ...het is niet dat .ik dood wil ...maar .ik weet ook niet hoe ik verder moet ..heb geen kinderen ..me man had kinderen ..die kijken .niet naar me om .heb 1 lieve zus .maar woont .niet om de hoek .om de week komt ze .uit Brabant..mensen zo als jij en ik zijn er best veel .in rouw...het is hard ..zeker als je wat ouder ben .je ziet dan geen toekomst meer ...ik voel met .u .mee.en allen .die .zo iets ervaren hebben ..de enige troost is we zijn niet alleen ..er zijn zo veel lotgenoten .echt heel veel. Ik.ben .echt heel. Heel. verdrietig .

Ik begrijp je volledig, maar veel mensen die hetzelfde niet hebben meegemaakt, begrijpen dat niet.

Ook heel verl sterkte voor jou.

De jaren gaan voorbij, nu februari wordt het 4 jaar dat mijn man plots is overleden, ik ben nu 60 jaar kan volgend jaar met pensioen, iets waar wij naar uitkeken, nu ik helemaal niet meer, de angst en het verlies worden alleen maar erger, en nu de feestdagen die er weer aankomen, vroeger was dat voor mij top, nu helemaal niet meer, ik doe mee voor mijn 2 zonen en 2 kleinkinderen maar vanbinnen ben ik ook dood, zie het soms niet meer zitten, mijn verdriet wordt alleen maar erger, sorry moest het nog eens kwijt.

Hoi Gabje.
Mijn man is 11-09 gestorven dit jaar. Ik heb nog 2 kleine/jongere kinderen die mij mentaal fit houden. Maar begin klein, denk ik. Lekker wandelen in het bos. Of op het strand. Ik haal veel energie uit de natuur en omgeving.
Zet babystapjes in "leuke" dingen. Bij iemand op de koffie gaan, of juist iemand bij u. Zoek eventueel mensen op, nieuwe mensen. Ik wil even niemand om me heen, maar kan me voorstellen dat u dit wel misschien wenst.
Ik heb 2 hondjes die ook lekker veel aandacht eisen. Misschien is dat iets, desnoods leen je een hondje om mee te wandelen bij de buren of vrienden.
Heel veel sterkte, de eerste stap is de moeilijkste stap.

Ik zou graag met je willen praten. Ik voel me ook eenzaam na overlijden van mensen.
Jeannetishier@hotmail.com

Hoi, ik herken je verhaal. Werd ook op mijn 38ste wees zonder nog veel familie te hebben. Heb weinig vrienden, dus dat helpt ook niet mee.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.

Ik maak hetzelfde mee nu en voel me intens eenzaam en ook angstig voor het alleen zijn zonder fam

Iemand ervaringen?

Herkenbaar. Alles draait in de maatschappij om onderdeel te zijn van familie. Maakt je kwetsbaar. Geeft een gevoel van eenzaamheid. Weet iemand of er een lotgenotengroep bestaat? Om ervaringen te delen en je minder alleen te voelen. Of kunnen we die niet zelf starten? Met vereende krachten. Samen niet alleen.

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Beste ik heb juist hetzelfde ouders opeenvolgend gestorven heb familie maar geen contact voel me ook alleen en nut van het leven is weg elke dag overleven sterkte begrijp je ann

Dag mevrouw,
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees

Ik herken veel in je verhaal. Mijn lieve mama is op 1 januari 2021 gestorven na 7 maanden borstkanker te hebben gehad. Ze was wel al 90 jaar. Maar mentaal nog 100% gezond. Ik mis haar ook enorm en voel dezelfde leegte als jij. Alleen ben jij niet met je gevoelens van gemis.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.

Ik herken je herhaal heel erg. Het doet bij mij ook erg pijn. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Ik herken je verhaal heel erg. Het is goed beschreven en ik leef met je mee. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Hallo ik herken u verhaal mevrouw over het verlies van u moeder.Mijn mama waar ik zielsveel van hield is op 4 juni gestorven in het bijzijn van ons.Paletieve sedatie haar lichaam was op, bij al haar klachten die ze al had vond ze het mooi zo mijn mama.we hadden nog regelmatig hele fijne gesprekken samen over van alles en nog wat.94 jaar is ze geworden onze lieverd en wat mis ik haar,hoewel mijn mama altijd enorm inzat over als ze er zelf niet meer zou zijn,ik daarvan dan helemaal van van de rel zou zijn.Natuurlijk heb ik verdriet en ik huil dat ik haar zo mis.Maar van binnen lijkt het alsof ik verdoofd ben,en dat ik het verdriet niet kan accepteren,vreemd genoeg.Zelf voel ik me daar ook schuldig over.Gelukkig heb ik je sinds het corona dagelijks verzorgd tot 4 juni alles hebben we samen gedaan met mijn zus.Je verzorgd toen je overleden was en je lag thuis opgebaard ook dat vonden we fijn.Je crematie wilde je in besloten kring en gelukkig alles wat je gewenst hebt hebben we na gestreefd.Ik hoop dat je heel gelukkig bent liefste Mama

Ik herken me helemaal in uw verhaal. Mijn moeder is overleden in maart 2020 op mijn verjaardag aan COVID-19. Ik deed ook heel veel met en voor haar. Ik heb geen kinderen dus alle tijd om het leven voor haar zo leuk en gemakkelijk mogelijk te maken. Ik heb een partner, maar nu mijn moeder er niet meer is, is er een leegte ontstaan. Ik mis haar enorm. Men zegt, tijd heelt alle wonden. Echter deze is zo diep 😢
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️

Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook geen partner. Mijn moeder is mijn alles en is ook zwaar ziek. Ben zo bang om haar te verliezen.... Heel veel sterkte! Liefs

op zich een mooi verhaal dat je nog zo van haar houdt en haar mist. bevestigt de sterke band. kun je niet proberen om de mooie ervaringen de doorslag te laten geven. ik heb mijn moeder onlangs verloren en mis haar ook intens. ik probeer dat op te heffen door bewust na te denken welke voordelen er voor haar aan zitten. ze was op en moe en wilde niet meer. nu kan ze rusten en hoeft ze nooit meer. voelt fijn. maar ja .... stiekem probeert dat verdriet dan weer terug te komen. moeilijk

Ik lees net je bericht, ik typte in oo internet: mama ik mis je, en las dit bericht. Het heeft me diep geraakt. Mijn moeder stierf in 2020, ik mis haar iedere dag. Het lezen van je bericht is troostend, ik voel met je mee en wil je heel veel sterkte wensen. Gr. Jacqueline

Het is prachtig. Liefdevol wat u schrijft. De akelige gedachte aan de gestorvene in het graf kent iedereen die dat heeft meegemaakt wel, denk ik. Maar het is mooi dat uw moeder dat wilde. Het is mooi om aan de kringloop van het leven mee te doen. Ook dat u een plekje hebt om naar terug te gaan, het monumentje van uw moeder, haar graf. Mijn vriend is op zee uitgestrooid en dan mis je toch een plek om rituelen uit te voeren, bij stil te staan, een bloemetje te leggen en te kletsen bij zijn graf. En ook andere mensen erop te wijzen(met zijn graf) dat hij ooit heeft bestaan. Vergeet niet dat u door gaat met uw moeder in u. Ze heeft de wereld verrijkt met uw geboorte en de liefde die ze in u heeft gestopt!

Mijn mama is 5 maand geleden gestorven, ook aan een hartstilstand. zie verhaal 220. Ook ik heb niet veel van mijn zussen. Zij hebben hun leven met hun kdn, ik heb geen kdn. Dat valt zwaar, begrijp ik. Het beeld van mama dat begraven ligt, ook zij wilde begraven worden, heb ik soms ook. Mijn mama zei dat dat het lichaam is, is dood, maar haar ziel niet, zei ze. Ben ook mijn geloof kwijt, maar hopelijk komt dat terug. Ze zei ook dat ze er vrede mee had als ze zou vertrekken. Is een beetje een troost. Naar het einde toe dementeerde ze eveneens, maar had nog vele heldere momenten. Ik mis haar enorm omdat ook ik een hechte band had, zij was mijn toeverlaat, mijn alles. Troost je met de gedachte dat je er veel was voor haar. Ik had er meer willen zijn dan maar 2 x per week. Had ik het geweten! Dan had ik meer gedaan pff. Ik probeer haar te tekenen, over haar te schrijven, iets doen hé... Het blijft moeilijk. Vond jij al een manier om er een beetje over te geraken? Veel moed nog.

Heb een maand geleden mijn moeder verloten. Ze zat al 6 jaar in een tehuis en was dementerend. Ging na de corona niet meer 2 of 3 keer per week op bezoek. Ze was hard achteruit gegaan. Ook bijna blind en daardoor meermaals gevallen. De laatste week aan de pomp met morfine en midazolan gelegen, tot haar hart er uiteindelijk mee ophield....en tja die week heb ik veel spijt van. Dag en nacht gewaakt, maar begrijp niet dat ze door uitdroging moest lijden....1 dag en dan een verlossende injectie was toch menselijker geweest.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.

Wat een mooi verhaal, ik herken er veel in, ook al is t al even geleden.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.

Wat herkenbaar, ik had het zelf kunnen schrijven. Terwijl ik je verhaal lees voel ik het verdriet en het gemis in elke cel in mijn ziel en lichaam en word ik zo verdrietig en kan niet anders dan even heel erg huilen.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.

Herkenbaar.

Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.

Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.

Ik herken uw verdriet en uw verhaal. Zit nog midden in een fase waarin mijn ouder dementie heeft maar het is allemaal heel herkenbaar.ik ben enig kind en valt me allemaal best zwaar.

Mijn moeder overleed 2 maanden geleden. Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen. Ik mis haar enorm en moet echt mijn best doen om niet in een depressie te belanden. Mijn vader leeft nog. Met hem is de band bijkans nog beter. Ik vrees de dag dat hij er niet meer is. Dan ben ik echt alleen. Mijn zus en broer rouwen heel anders en heb weinig steun aan

In de hemel zijn we allemaal energie. Daar mogen alle energieën die van elkaar gehouden hebben bij elkaar zijn. Alles is liefde daar. Je mag weer gelukkig worden of echt sterven van verdriet.

Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.

En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .

Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.

Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes

Ik maak net 't zelfde mee als jullie.. Mijn SOULMATE intussen een jaar uit m'n leven 'gerukt' door hartfalen...

Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...

Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...

Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..

Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19

Ik zie de datum niet bij het verhaal, maar wil alleen maar zeggen dat je absoluut niet zielig bent, maar wel even heel moeilijke en heftige dingen hebt meegemaakt. Sta jezelf toe om t te verwerken los van hoe anderen daar ook over denken. En dat is moeilijk! Mensen met hun oordelen altijd. Probeer je je daar niet teveel v aan te trekken. Jij hebt recht op je verwerkingsproces, op steun daarin en ook op n nieuwe partner. Sterk kun je alleen maar zijn als je ook kwetsbaar kunt zijn.
Groet, Ynske

Toen mijn vriend verongelukte heb ik me meteen in de rouw gestort. Verwachtend dat de mensen in die begintijd nog begrip voor me zouden hebben en ik dus alles kon doen wat goed voor me was. Wat mijn hart me ingaf heb ik gedaan. Me van niemand wat aangetrokken want ik had het recht om langdurig te rouwen. Of een ander het belachelijk vond of niet.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.

Wat herkenbaar.... Mijn man heeft op 12 juni besloten uit het leven te stappen. In het huis waar we woonden. Ik kon daar niet meer blijven, veel te heftig.... Ik heb in de tussentijd bij familie liefdevol onderdak gekregen. Nu woon ik sinds 3 weken in mijn eigen nieuwe huisje. En begint het verdriet echt in alle hevigheid te komen...... Terwijl anderen denken dat het toch fijn is dat je nu verder kunt, vind ik het loodzwaar om mijn leven weer opnieuw in te richten.

ik zit in een spichose
ik wil daar hulp voor

Kanker, nog altijd een rot ziekte!
Sterkte J.
Als het goed is "slijt" je verdriet met de jaren. Verwerking geloof ik persoonlijk niet echt in.
Wel dat het slijt. Voor iedereen is dit anders denk ik.
Misschien over een aantal jaren, droom je over je moeder, misschien zwaait ze naar jou. Mijn zus had dit met mijn vader, nadat jaren daarvoor longkanker hem velde. Daarna droomde ik het over mijn zus jaren nadat ze overleed aan darmkanker. Ja, het was niet echt. Maar de droom was mooi. Nogmaals sterkte J.

Beste J,

Je verhaal raakt me diep en ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik denk niet dat de pijn ooit minder wordt, het missen wordt juist intenser. Echter is het wel mogelijk er een weg in te vinden en op een andere manier te genieten van momenten. Ook ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren. Niet aan een lang ziekbed, maar heel plotseling na een aneurysma. Ze was pas 57 en zo gezond als een vis. Wij waren op vakantie toen ik het wereldschokkende nieuws kreeg. Mama was mijn beste vriendin en het stralende middelpunt van ons leven. Sinds haar overlijden is niets meer hetzelfde, het leven heeft zijn glans verloren. Alsof er een donkere deken over de wereld is gevallen. Als klap op de vuurpijl hebben we 1,5 maand geleden ook nog afscheid moeten nemen van haar dochter, mijn zus die pas 35 jaar was. Ze laat drie onschuldige kinderen achter. Ik kan niet geloven dat het leven zo hard en oneerlijk kan zijn, wat is het nut hiervan? Veel mensen in mijn omgeving willen me steunen maar ze zeggen allemaal de verkeerde dingen. Dat het leven doorgaat en dat het zonnetje weer zal gaan schijnen. Ze kunnen er niets aan doen, de meeste mensen hebben nog niets meegemaakt en weten niet waar ze over praten. Maar het kan wel enorm kwetsen en daarom deel ik liever niets meer. Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht toe en weet dat je voor altijd mag blijven rouwen om je geliefden!
R

Een dierbare verliezen is zwaar en geloof dat verdriet en pijn en gemis altijd zal blijven.
Ik zal ook binnenkort een dierbare moeten verliezen en ben al in rouw ondanks dat ze nog leeft.
Wat helpt mij om hiermee om te gaan? Ik heb geleerd dat iedereen na de dood een opstanding krijgt en we zullen leven op aarde zonder pijn en verdriet. Ik zal mojn dierbare weer terugzien. Onderzoek de bijbel daar vind je alle antwoorden die ik bijvoorbeeld had over lijden, de dood en het is een gids die je helpt om om te gaan met wat dan ook.

Ja, ook mijn man had pancreaskanker en doordat die tumor steeds groeide ook na chemo besloten de dokters een maagoperatie te doen. Hij kon niet meer eten omdat het eten niet meer door kon. Bij die maagoperatie gingen ze een stuk plaatsen tussen maag en dikke darm maar dat is totaal misgelopen. De dokter belde ons kom onmiddellijk na het ziekenhuis want uw man ga niet meer lang leven. En daar sta je dan helemaal overstuur en ben je uw man kwijt, wat helemaal onverwachts was. Nu naar 2.5 maand later kan ik het nog niet geloven. Ik leef van dag tot dag en heb het vreselijk moeilijk, ik mis mijn lieve man!

Ik denk dat jou vader je wel gehoord heeft.
Weet je wat het rare is van de dood?
(Tenzij je in een hiernamaals geloofd) het niets meer uitmaakt. De enige die er nog mee bezig is ben je zelf. Ik hoop serieus dat je de kracht vind om weer verder te kunnen met je eigen leven, dat je weer gelukkig wordt. Mijn moeder zij eens: als ik overleden ben wil ik niet dat mijn kinderen zo verdrietig zijn. Ze had zelf zo veel verdriet om haar ouders. Hoe zou jou vader dit vinden? Zou hij willen dat je niet verder komt? Sterkte Magean! sterkte.

Ik zou het niet vertellen, het is al beroerd genoeg. En ze kan er niks mee. Het gaat zo veel verwarring en extra verdriet geven.

Leeft die vraag bij haar , is zij zelf actief om de onderste steen boven te krijgen?
Er zijn nl ook partners die wel een vermoeden hebben maar geen meerwaarde zien in het openbaren daarvan.
En genoegen nemen met de situatie uit eigen belang.

Wees eerlijk naar jezelf, lotgenote.

Hallo Karin,
Dit moet erg moeilijk voor je zijn. Je ziet als het ware het einde naderen en je bent bang voor de eenzaamheid. Dat kan ik begrijpen. En je hebt volledig recht op je verdriet. Je zou hulp kunnen zoeken/vragen bij je huisarts of je ergens terecht zou kunnen om je aan te sluiten bij een praatgroep of iets dergelijks. Daar zul je moed voor moeten verzamelen. Maar geloof me, je bent niet de enige, die alleen en of eenzaam is. Er zijn er zoveel. Ik wens je sterkte en succes.

dank je wel wilma voor je reactie. ik ben al op zoek naa een praatgroep waar ik me straks bij kan aansluiten die zijn er vast wel

Ik kan me niets voorstellen bij wat jou is overkomen Sandeman.
Hopelijk vind een fijne nieuwe invulling van je leven.
Sterkte

Dankjewel voor je reactie Irma,

Ik lees bijna mijn verhaal Sandeman het enige verschil is dat ik geen psychische maar lichamelijke problemen heb waardoor ik niet in staat ben andere mensen te ontmoeten, kan haast niet lopen en na een herseninfarct blijven zitten met overprikkelingen.
De vriendinnen die ik had zijn allen voor hun 50ste overleden, familie heb ik niet meer zijn ook allemaal weg. Huilen ja dat wel iedere dag weer waardoor je nergens geen puf meer voor hebt. Ik zie het soms zo somber in dat ik dan denk wat doe ik hier nog. Ik hoop dat jij een andere plek bedoeld dan ik en dat je daar toch een beetje je draai kunt vinden. Take care sandeman.....

Ik voel mij diepgeraakt Joan, ik wil echt graag dat je het beter krijgt. Probeer alstjeblieft nog ergens vreugde uit te putten. Voor wat het waard is, je bent niet alleen. ❤️

Hoi
Ik heb hetzelfde als jou . Voel me ook totaal leeg en kapot alles lijkt zinloos belangrijkste personen zijn overleden in mijn leven .zou graag in contact met je willen komen. Misschien kunnen we elkaar steunen? Email jeannetishier@hotmail.com

Lieve Annette, wat een nare ellende. Echt dubbel zwaar. Stap voor stap zul ermee leren leven maar de liefde van en voor je man en je moeder blijft elke dag met je meegaan.
Heel veel sterkte!!!

mijnman is 3 jaar geleden overleden steeds wordt de eenzaamheid erger nergens geen zin in jaleors op koppels die nog samen zijn ik heb ook nooit iemand iets misdaan waarom mocht ik niet gelukkig zijn

Inderdaad dat heb ik ook, het doet pijn koppels te zien. Na 43 j samen is mijn man vorige maand overleden. Ik ben er kapot van en niks heeft nog zin

Het komt wel terug.

Jawel, geef het tijd.

Herken het gevoel 2 weken geleden heb ik mijn moeder verloren

En aankomende vrijdag krijgt mijn man euthanasie na een kortstondig ziektebed.
Heb hier veel verdriet van maar moet de komende dagen sterk zijn

Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕

Ik lees het bericht nu pas wij maken nu het zelfde mee met onze dochter ook zij heeft eithanasie gevraagd

Beste Ruben, wat vind ik dit erg, zo erg, je wordt nogal op de proef gesteld. Weer moet je door dit proces. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik stuur je heel veel licht en liefde. Elissabet

Hoi Maria
Ik heb mijn man november 2023 mijn man plotseling verloren.
'S morgens liepen we nog samen te winkelen,
S avonds 12 uur later lag hij in coma.
Kreeg een hersenbloeding, nog geopereerd
Maar overleden.
Binnen 24 uur staat je leven op de kop.
Wij hadden een goede vriend samen.
4 maanden na de dood van mijn vriend werd hij aangereden ennis een paar dagen later overleden.
Ook nog een hele goede vriend kwijt.
Hoeveel kan een mens verdragen.
Met mijn vriend was ik 41 jaar samen.
Onze vriend kende we 30 jaar.
Soms dringt het nog steeds niet door.
Het gemis en de pijn zijn nog zo groot.
Kan me jouw verhaal goed begrijpen.
Groet, Ineke

Lieve Cindy, ik begrijp je ongemak en schuldgevoel. Als moeder zou ik zeggen, je moeder was vast ook blij en trots dat je al een begin hebt gemaakt met zelfstandig wonen en voor jezelf zorgen. Daarmee heb je haar je moed en onafhankelijkheid en veerkracht laten zien. Dat heeft haar vast vertrouwen gegeven dat jij het gaat redden. En haar geholpen het leven los te laten. Je kan haar nog steeds vertellen waar je dankbaar voor bent. Wat je van haar hebt mogen ontvangen. Dat realiseer je je nu misschien pas, en in latere stappen in je leven. Als kind mag je ontvangen van je ouders. Onvoorwaardelijk, zonder er voor terug te geven. Dus voel je maar niet schuldig. Schuld is destructief. Spijt is oké. Maar denk vooral aan de mooie dingen die er ook waren. In tijden van stress en angst is niemand op zn best. Vergeef jezelf. Je deed wat je kon. Je mag zijn wie je bent. Veel liefs. Een moeder.

Als ze in de hemel is weet ze dat je van haar houd. Als er geen hemel is maakt het niet meer uit.

Och wat naar, je zou je vader niet zo jong al moeten hoeven missen. Wat dapper dat je doorploetert ondanks al je verdriet. Hij zou absoluut trots op jou zijn. Stuur al je liefde maar naar hem toe. Hij zal alles van je zien en je ook kunnen volgen, de rest van je leven. En
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.

Mijn vader is op 12 September 2024 plotseling overleden in het ziekenhuis. Hij kreeg thuis een herseninfarct en hij heeft toen me oom gebeld en hij heeft hem toen naar het ziekenhuis gebracht, wat hij eigenlijk niet wilde. Hij was stabiel en om 03:00 zei de dokter tegen me oom en tante dat ze wel weg konden gaan want alles was ok.. even later om kwart voor 5 ging het helemaal mis. Ze hadden een heparine injectie toegediend en daardoor had me vader een hersenbloeding en hartstilstand gekregen, hij werd gereanimeerd. Ik was om half 7 sochtends in het ziekenhuis en hij lag aan de beademing smiddags werd er een hersenscan gemaakt en al snel werd duidelijk dat de schade te groot was. Hersendood. Vanaf dat moment ging Alles langs me heen, ik kon het gewoon niet bevatten. Elke dag wordt ik wakker met de vraag hoe kon dit gebeuren? Ik heb dan ook binnekort een afspraak in het ziekenhuis en ik hoop dat me vragen beantwoord worden. Ik mis me vader enorm elke dag voelt als een nachtmerrie.

Ik heb ook mijn man verloren aan alvleesklierkanker maar hij heeft 1.5 jaar gestreden. Maar door een operatie is hij plots overleden. Ik zou heel graag mensen om mij heen willen maar ze gaan mij uit de weg. Ik denk dat sommige mensen daar niet willen over spreken en dat doet pijn. Ook zie ik mensen van mijn leeftijd met twee wandelen daar heb ik het zo moeilijk mee, bij ons gaat dat niet meer zijn.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Hoi Ineke, het schijnt zo te zijn dat na een sterfgeval achterblijvers zich veel bewuster worden van allerlei pijntjes. Ja, en dit meestal tijdens de uitvaart! Net zoiets als voor het eerst in een vliegtuig. Ik maakte het zelf ook mee. Dit hoeft heus niet te betekenen dat jij dan ook gelijk de ergst denkbare kwalen hebt. Maak je dus niet te naar. Ga anders gewoon even langs je huisarts.

Ohh hou moed. Pillen alleen helpen vaak niet, ga in therapie.
Je hond kan niet vervangen worden maar ik denk voor jou het wel goed zou zijn als je weer een nieuw hondje neemt waar van kan houden en voor kan zorgen. Honden zijn zulke lieve loyale beestjes en die onverwaardelijke liefde geven, en kunnen zo'n troost zijn.
Hou moet, hou je sterkt, het wordt ook weer beter.

Begrijp je heel goed.

Sterkte.

Ik snap het ook heel goed, ik heb heel huisdieren verloren, maar ik denk nog vaak aan deze overleden dieren. Ze hebben mij heel veel liefde gegeven..

Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.

Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?

Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs

Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!

Goh, hoe herkenbaar jouw verhaal. Je hebt dit bijna 2 jaar geleden 'geschreven'. Ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik ben ook enig kind (inmiddels ben ik 54) , mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Mijn moeder leeft op dit moment nog, maar is dus wel op leeftijd. Ik schrik en beef voor het moment dat zij komt te overlijden. Ik heb familie, maar of er geen/nauwelijks contact mee (< 1 xpj) of ze wonen te ver weg en hebben hun eigen familie daarginds. Ik heb medisch gezien een aantal zware jaren achter de rug en ben daardoor vriendschappen verloren. Ik heb geen partner, en geen kinderen. Soms vind ik het erg beangstigend en denk ik ook dat ik beter af ben als ik niet meer zou leven, want je staat er -in bijna alles - helemaal alleen voor. Een heleboel mensen kunnen zich dat niet voorstellen, zoals wij ons het leven en daarbij horende zorgen/problemen kunnen voorstellen bij mensen die grote gezinnen en families hebben. Liefs, Nanon

Ja het is zwaar, ik heb kanker, mijn familie heeft me laten vallen. Een long werd geamputeerd helemaal op mijn eentje. Als niet-roker toch longkanker gekregen. Dr vriendengroep heeft me buitengesloten door een narcistische broer die ik niet meer zie. Ik heb geen partner, geen werk, 66 procent invalide met een minimum loon. 2 vriendinnen maar ook zij hebben een familie en gezin. Ik was er liever ingebleven tijdens de operatie.
En ik leef, van dag tot dag. Overleef op to good to go en kan al eens shoppen bij Vinted. Ben heel eenzaam. Xxxx

Emmer vol bedoel je

Ik bedoel eigenlijk: emmertje met tranen op.

Ja dat heb ik nu ook voor mijn gevoel. De ene na de andere overlijdt. Nu mijn beste vriend plotseling waar ik al zolang met bevriend was. Voel me Remy alleen op de wereld .

Wat is een winty vrouw

Een wintivrouw is iemand die betrokken is bij de winti-religie, een Afro-Surinaamse spirituele traditie. Winti is ontstaan in Suriname en combineert elementen van West-Afrikaanse religies met invloeden van het christendom en inheemse tradities. Een wintivrouw, ook wel bekend als een "wintipriesteres" of "wintigriya," speelt een belangrijke rol binnen deze religie.

Ik begrijp .wat je voelt. Het is zo ongelofelijk.zo niet echt ..zo van .dat kan toch niet waar zijn .ja .zo pijn zo .veel verdriet ..ik weet wat je voelt.ik kan alleen maar zeggen .sterkte..klinkt afgezaagd...ga naar buiten .zoek mensen .of rouw groep .om te praten ..je kan ..en hoef het niet alleen te doen ...er staat geen tijd .voor .wanneer het minder woord ..maar zoek hulp ....

Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!

Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.

Groet!

Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.

Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…

Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.

Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!

Ik ben ook aan het rouwen om iemand die nog leeft. Het is wel heel wat anders maar bij mij gaat het om Mijn volwassen dochter wil geen contact meer met mij. Iedereen ziet dat ze in een relatie zit waar ze zo erg beïnvloed word waardoor ze Iedereen van zich afstoot en geen contact meer wil. Niet alleen bij mij. En wat doet dat zeer. Ik kan in deze ook niks doen hoe graag ik ook zou willen .

Volgens mij bestaat een rouwproces uit twee dingen. Je vind het akelig voor de persoon die moest sterven, en dan is er ook nog het feit dat je zelf misschien een stukje eenzamer bent geworden. Sluit jezelf niet buiten.

Heb hetzelfde meegemaakt, mijn man is 3 weken geleden overleden. Hij had kanker maar hij is plots ook na een operatie gestorven. Dat kwam zo hard aan, ook wij deden alles samen en nu plots die leegte. Ik geraak er alleen niet door, ga naar een een praatgroep voor rouwenden. Zeker de weekends zijn zwaar omdat wij dan altijd iets samen deden.
Gaby

Overleg met moeder.

Hoi lenny
Gecondoleerd en heel veel sterkte
Ik heb ook laatst zoiets moeten meemaken.
Mijn man mijn beste vriend mijn alles is ook overleden zo plotseling was 2 weken opgenomen in het ziekenhuis en opeens was hij er niet meer.
30 jaar nog zo jong net vader geworden van 2 prachtige zoontjes.
Het is zo oneerlijk en onbeschrijfelijk
Ik wens je heel veel sterkte

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria

heel herkenbaar

Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

veel moed kan je heel goed begrijpen

Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw

Jana

Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.

Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.

Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.

Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.

Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️

Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.

Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️

Zo herkenbaar ♥️♥️♥️

Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.

Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.

Op 5 februari heb ik een paar blokjes hierboven mijn verhaal over mijn moeders overlijden geschreven. Het is nu 3 maanden later en inmiddels is mijn moeder bijna 8 maanden dood. Het gemis en verdriet, de leegte en het gapende gat dat in mijn leven is geslagen, worden niet minder, maar erger. Mijn moeder raakt steeds meer op de achtergrond, ik heb haar al 8 maanden niet gezien of gesproken. Ze wordt een persoon uit het verleden. En juist dát maakt me zo in- en in-droevig. Ik kan het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar ik heb me nog nooit zo gevoeld als de afgelopen 8 maanden. Sinds 12 september zijn er misschien 8 dagen geweest waarop ik niet heb gehuild. En ik ben van nature geen jankerd. Ik heb decennia niet gehuild. Daar was geen reden voor. Als ik alleen al aan mijn moeder denk, schiet ik vol. Wat ik maar niet kan begrijpen: waarom weet ik zoveel dingen niet van mijn moeder? Waarom heb ik haar niet over veel meer dingen vragen gesteld, ondanks het feit dat ik me er heel bewust van was dat ik dat moest doen. Want toen mijn vader in 2004 overleed had ik hetzelfde. Ik wist zoveel dingen niet van zijn leven die me nu hevig interesseren, dingen waarover ik hem nooit iets had gevraagd. Met mijn moeder zou me dat niet gebeuren, had ik me heilig voorgenomen. En toen was ze dood. En bedacht ik voor de allereerste keer in mijn leven dat ik haar nooit had gevraagd hoe de eerste ontmoeting met mijn vader was geweest. Waar die had plaatsgevonden. En de tweede. En wat ze van elkaar vonden. En hoe de bevalling van mij was gegaan. En hoe ze haar eerste man, van wie ik nooit één foto heb gezien, had ontmoet. Hoe ze terugkeek op haar leven. Zo ongelofelijk veel dingen die ik niet weet, en die ik nooit meer zal weten. Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken van spijt. Zijn er mensen die dit vreemde verschijnsel herkennen, want de wetenschap over rouw vertelt hier niets over? Een vriendin zei laatst dat bepaalde vragen getriggered worden juíst doordat iemand er niet meer is. Alsof er een sluier wordt weggetrokken. Ook merkte ik dat ik me voor het eerst afvroeg wat voor type mijn moeder nou eigenlijk was geweest. Alsof ik voor het eerst naar haar keek met de blik van een buitenstaander in plaats van haar dochter die 56 jaar alles nam zoals het kwam. Heel apart. Ik hoop dat iemand dit verschijnsel aan me kan uitleggen. Verder leef ik nog steeds in een roes en een depressie. De hele wereld ziet er anders uit, en ik voel me anders. Ik heb nergens meer zin in, zie vaak het nut niet in van het leven. Heb ook iedere dag het gevoel dat er meer onheil boven mijn hoofd hangt, alsof er nog iets ergs gaat gebeuren. Ik heb steeds de angst dat ook mijn man zomaar dood kan neervallen, daar denk ik iedere dag aan. Misschien ook omdat er een half jaar na mijn moeder nóg een familielid is overleden. En ik voel een soort identiteitscrisis: wie ben ik eigenlijk nog zonder mijn moeder en mijn vader? Ik denk maar steeds: het is niks voor mijn ouders om me alleen te laten, de mensen met wie ik als enig kind zo sterk verbonden was, zonder dat ooit echt beseft te hebben. Het klopt niet meer. Voor mij voelt het als dubbele rouw, omdat ik, zoals ik de eerste keer al schreef, door mijn moeder nog een stukje vader had. Ik mis mijn vader nu even erg als mijn moeder, ook al is hij al bijna 20 jaar dood. Ik heb nu vier gesprekken bij een praktijkondersteuner (psychologe) gehad, maar het helpt niet. Wat ik ook jammer vind, is dat mensen na een paar maanden niet meer vragen hoe het gaat. Alsof het nu maar eens over moet zijn, terwijl er voor mij geen uur voorbij gaat zonder dat ik aan mijn moeder denk. Zijn er hier mensen die mijn gevoel herkennen? Ik ben daar echt benieuwd naar.

Wat fijn om deze verhalen te lezen en te voelen dat ik niet alleen ben in mijn verdriet.

Ik ben 4 weken geleden mijn lieve mamsie verloren. 64 is ze geworden, ik ben 30. Ze heeft vroeger leukemie en borstkanker gehad en afgelopen jaren begon haar gezondheid ineens af te takelen. Ze had het zwaar afgelopen jaren maar bleef vechten voor ons gezin. Wat ben ik trots op mijn warme, lieve en sterke moeder
Het voelt heel dubbel, ze is voor m'n gevoel 20 jaar te jong overleden maar ze heeft ook 25 bonusjaren gehad, want veel mensen overleden in die tijd aan leukemie.

Dood. Ineens is iemand weg. Nooit meer een belletje, nooit meer een knuffel (ze knuffelde zo fijn, zo warm), nooit meer een 'hé schatje, hoe gaat het?'. Ik mis je mam. Ineens moet je iemand zoeken in tekens, een roodborstje die ineens op onze tafel vliegt, een vlinder die op m'n hand komt zitten. Ik voel dat ze over ons waakt.

Ik las laatst 'Rouw is liefde, die niet meer beantwoord wordt'. Die raakte me. We hebben zoveel liefde voor onze mooie moeders.

Ik ga mijn leven een ode maken aan m'n lieve moeder. Haar levenslessen leven, haar liefde doorgeven. Want onze moeders leven in ons door.

Dikke knuf voor iedereen, op dat we onze moeders nooit vergeten.

Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny

Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk

Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.

Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.

Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Maar je verdriet zal met de jaren afnemen. Het slijt. Je zou bijna vergeten dat je zelf ook een plekje kreeg op deze aarde. En misschien als je nog even tijd hebt, kun je weer genieten van dingen. De natuur, de lente, de zon, Je verjaardag, kerst, vakantie en misschien nieuwe mensen. Vergeet niet zelf te leven.
Ga er eens tussenuit.

Ook mijn man overleden in zijn slaap , hij heeft er zelf niets van gemerkt.
Hij mocht maar 64 jaar worden 😪

Dag Lia,
Ik weet wat het is een passionele liefde te verliezen, je beschrijft het mooi, als jouw kompas in je leven. Ik herken dit zeer goed, ben nu 2 maand alleen, zonder mijn geliefde, heel pril, maar na alles te delen, samen te doen, gedurende 28j, weet ik ook niet hoe het verder moet….. en het is zo, dit dragen we mee voor de rest van ons leven. Ook mijn lieve man zou willen dat ik verder leef, ‘LEEF’ maar op dit moment wil ik alleen maar verder met hem, ik zoek de buitenwereld niet op, heb geen familie die me ondersteunt, ik besef dat ik het zelf zal moeten doen, stap voor stap, kleine stapjes,
Ik hoop, en dat wens ik jou ook toe, dat je soms troost kan vinden in de verhalen van anderen.
Hou moed!

Dag Lia, ik herken veel in jouw situatie. En ben op zoek naar lotgenoten. Tegelijk weet ik niet zo goed of ik het aankan
Het is pas 8 maanden geleden
Hij is van de trap gevallen en ik ben nog 21 uur bij hem geweest. Was traumatisch, en ik deed het ook met zoveel liefde. Mojn zielsmaatje. Sta er ook alleen voor, ga door angsten, wanhoop, verdriet. Maar vooral..zo alleen en dikwijls overspoeld. Wens jou heel veel goeds, liefde en kracht.

Prachtig.

Zo is dat

Gedicht is van Martin Gijzemijter. Heeft heel veel mooie (troost)gedichten geschreven.

Toch geloof ik in dat plekje, zacht en stil,
Voor verdriet, voor die persoon, tegen wil.
Zolang je huilt en boosheid nog bestaat,
Is de fase van rust nog niet paraat.

Misschien duurt het jaren, tijd verstrijkt traag,
Maar ooit komt dat moment, zonder vraag.
Dan vind je het plekje in je hart zo waar,
Een plek voor verdriet, altijd daar.

Wat ontzettend heftig en moeilijk zeg! Niet alleen je man moeten verliezen en de pijn die dat doet, maar ook alleen voor je kinderen moet zorgen.

Heel logisch dat je eerst op overlevingsstand staat, dat is toch je moederinstinct die je kinderen eerst op de eerste plek zet.

Maar heel goed dat je de stap naar coaching hebt gezet. En je daardoor het leven beter aan kan. Wat ontzettend dapper en sterk van je!

Heel,heel veel sterkte

Aub Marianne blijf sterk,,ga door voor jezelf, je ben het ook waard.
Blijf sterk,,je ben sterker dan je denkt..

Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.

Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.

Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.

Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!

Ik voel hetzelfde na 3 jaar overlijden van mijn echtgenoot , en het is inderdaad ok , ik geloof dat we op en dag terug opstaan en terug onze tevredenheid en onze blijheid gaan vinden.

Vriendelijke groeten.

Ik ervaar tijd als meedogenloos. Iedereen gaat verder met zijn/haar leven terwijl ik nog iedere dag rouw en verdriet heb om mijn man die 13 juni onverwachts overleden is.
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.

In februari 2022 , is het 10 jaar geleden dat mijn echtgenoot stierf aan kanker . 6 maand na de diagnose .
Ik herken veel van wat jij voelt . Ook ik heb nooit de draai van het leven terug kunnen opnemen . Ik was toen 57 .
Heb nooit een andere partner bewust gewild . Het is eenzaam . Verschrikkelijk eenzaam . Maar ik mis geen man , ik mis MIJN man .

Lieve Mieke

Ik herken mijzelf in jou verhaal, verdriet eenzaam en je waardeloos voelen.
Heb het mijn huisarts verteld omdat het steeds slechter ging. Hij zei dat ik depressief was en medicijnen nodig had. Heb gesprekken gehad en antidepressiva. Dit heeft mij heel goed geholpen.

Ook mijn man is overleden aan kanker, op 22 november 2019. We waren 47 jaar getrouwd, 48 jaar samen
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet

Sterkte.
Marianne

Bedankt voor het delen, ik ervaar exact hetzelfde. Ik voel me zo schuldig…. Had ik haar maar een keer meegenomen naar de bloemen velden, meer dagjes weg. Had ik maar een auto gehuurd waar je met rolstoel in kunt. Ik had haar nog zoveel mooie herinneringen kunnen geven. Bij de crematie zag ik pas hoe kil jouw familie was, ik had te veel vertrouwen in hun. Ik was waarschijnlijk de enige die je knuffelde…. Het gevoel is ondraagbaar….

Zit in zelfde situatie vrouw dit jaar overleden aan kanker
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel

Ook ik ben 5 jaar weduwe, mijn man overleed aan keelkanker.
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??

Ben zelf twee keer weduwe geworden, mijn moeder is vermoord door mijn vader en mijn zusje is jong gestorven dus ik heb wel wat ervaring met rouwverwerking. Het voordeel en goede is dat als je jezelf toestaat om meteen vol in de rouw te gaan, dat mensen je helemaal begrijpen. Als je stoer gaat doen en denkt het te kunnen overslaan, dan komt de rouw later evengoed maar dan krijg je geen enkel begrip meer. Omdat mensen vinden dat je er na 3 maanden wel een keertje overheen moet zijn.

Beste anoniem, ik begrijp je, ook heb ruim 2 maanden geleden mijn vriend verloren, na 39 jaar. Het doet zowel lichamelijk als geestelijk ontzettend veel pijn. Ik wens je veel sterkte toe. Er zit niets anders op dan het proberen te verdragen en er veel over te praten, huilen helpt ook. Hartelijke groeten van Thea

Ja dit is normaal ik weet er alles van,,het gemis blijft,,kan nergens meer van genieten,,vreselijk, maar moed houden

Ja begrijp ik volledig mijn man is een jaar dood plots s'morgens alles oké om half 3 dood een anurisma, en iedereen zegt je moet voort, maar heb ook geen honger meer ben10 kg afgevallen en niets in mijn leven is nog leuk, zo willen dat ik ook weg was.
Veel sterkte

Ook ik ben mijn man verloren is nu 4jaar geleden ik vind het moeilijk doe wel dingen maar vind het nog steeds moeilijk wij hadden ook geen kinderen dus het is zeker stil in huids mis hem maar doe me best kan ook niet zo vroeg meer naar bed dus vandaar ik dit nu lees leef met je mee sterkte en liefs van mij groetjes ria uit Rotterdam holland

Wat rot om te lezen... Ik wil wel een luisterend oor voor je zijn

Mijn man is 3 nov 2021 overleden
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell

Hey Anouk,

Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.

Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.

Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.

Liefs.

Jezelf af vragen of al die pijn wel van jouw is.....groetjes

Zeker geen zelfmoord plegen ,er komt nog een tijd dat je je weer beter gaat voelen al denk je nu van niet ,maar eens komt die tijd en wens je veel sterkte ,denk niet te vaak over deze afschuwelijke dingen maar denk aan de mooie dingen dan zie je dat het helpt .

Dag Mevrouw,

Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !

Vriendelijke groet,

cvq

Ik wens je veel sterkte, ik begrijp je, zie mijn verhaal 222. Line

Ik bent 3 jaar mijn man veloren,ik voel alleen en ,Psicoverlatenloog komt wel maar ik mis de liefde de tederheid.'
Iemand om samen vaak zien,pratten en its doen,ik heb vedrieter we waren 64 jaar samen...Ik ziet best goed uit,ik zoek ook een man dat ongeweer zo gevoel is ik bent een Brasilianse vrouw.

Ik begrijp je verdriet, het is vreselijk hard een geliefde te verliezen. Mijn dierbare mama half jaar geleden gestorven aan een hartstilstand, mijn papa volgde haar 3 maanden erna. Het gemis is zo groot. Ik wens je veel sterkte. Ik probeer naar hun voorbeeld te leven.

Dank je.

Beste Line,
Mag ik jou eveneens heel erg veel sterkte en moed toewensen met uw vreselijke verlies.

Dankjewel, het zal idd nodig zijn die sterkte. Ik probeer nu toch wat buiten te komen, ook al ween ik nog elke dag, ,maar dan is het er ook uit. Dokter zei me dat ik mijn tranen de vrije loop moet laten, om het te verwerken. Tja zoiets verwerk je nooit echt. Maar mijn ouders en ook je geliefde zouden gewild hebben dat we terug gelukkig worden. Is idd zeer moeilijk. Ik wens je nog veel moed.

Enigszins herkenbaar, knap hoe jij dit op papier zet.
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!

Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Lilian

Zo herkenbaar! Na 21 jr.samen te zijn geweest, is mijn man, bij onze voordeur, overleden aan hartstilstand.dit was 4 februari 2021.hoe nu verder? Ik weet het echt niet, ik word soms gek in mijn hoofd en ga iets verzinnen om bezig te zijn, maar die stilte.......die eenzaamheid.......en in deze coronatijd kun je ook nog eens geen mensen fysiek ontmoeten! Hoop dat het je lukt weer plezier in het leven te krijgen.zoek eens naar het lied; vanaf vandaag! Van Elisah! Sterkte

Ik lees je stukje en delen zijn zo herkenbaar. Mijn vriendje ging 11 dagen geleden plots dood; hartaanval. Ik probeerde hem nog te reanimeren. Maar floep, zo opeens uit mijn leven. De man die mij hielp weer te houden van mezelf, mij weer leerde leven. De man, met zijn zee aan wamte,liefde en genegenheid. Dat wat ik nooit in mijn jeugd had meegekregen . Hij stortte het over mij heen als een warme douche. En opeens is hij weg. Ik ben zo boos, ik voel een woede in mij. Gevoelens die ik nooit eerder voelde in mijn leven. Ik moet soms plots braken uit t niets. Hoe kon dit nu gebeuren? Eindelijk zoveel liefde en nee ik mag t niet houden. Opnieuw alleen. Deze mooie man, weg. Ik wil zijn zoals hem, liefdevol, geduldig ,compassievol maar ik voel mij als een bal vuur. Boos op t leven. Ik wil zo graag, wat ik bij hem zag, toepassen, het lukt mij niet., ik wil huilen. Soms lukt t.
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.

Mijn grote liefde en vader (55 jaar) van mijn kinderen is na een heel kort ziekbed overleden. Ik herken je verhaal zo erg. Ik mis hem zo erg en de kinderen missen hun vader ook ze erg. Binnen 1,5 maand was hij overleden ( hoofdpijn.. bleek hersentumoren te zijn).

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Beste Anoniem,

Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.

Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.

Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.

Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.

Mvg,

Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !

Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.

's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.

Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.

Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.

Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.

mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...

gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.

Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.

Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.

Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.

Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.

Zo herkenbaar,mijn man na 42 jaar samen,in 2018 overleden.En jahoor rouwhulp van Humanitas,lees erveel over.Maar uiteindelijk zal je zelf door het proces moeten,opzoek naar jezelf.Zo raar was/ben heel zelfstandig,deed altijd al dingen alleen,film musea,maar nu letterlijk ALLEEN.Zo herkenbaar,na 1 jaar moet het verdriet,gemis over zijn,net als bij de meesten van jullie wordt alleen zolangzamerhand EENZAAM,in je gemis.
Willy

Mijn vrouw Hetty is een paar maand geleden overleden, de leegte die die zij achter laat is onvoorstelbaar. Een oude man, net als ik (80), loopt regelmatig langs ons huis en zei ik kan je niet troosten, het gaat nooit over.

Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.

Ja, zo werkt het. Terwijl het steeds harder wordt valt de steun weg en niemand begrijpt nog dat je na 4 jaar nog steeds stuk zit. Je merkt de geïrriteerdheid van mensen als je telkens over je overleden partner praat. Sorry maar voor mij is het nog zo kort geleden terwijl het voor anderen een eeuwigheid lijkt. Ik kan niet wachten tot ik naar hem toe mag en wij eindelijk weer samenzijn. Mijn soulmate en ik waren onafscheidelijk en zo ook de pijn.

Mijn man stierf ook plots aan een hartinfarct. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zo veel pijn, zo veel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Ik wens je kracht en sterkte. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen.

Mijn man is komende zeven oktober een jaar dood door kanker
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder

Als 2 kinderen aan elkaar gekomen en 62 jaren dag en nacht waren wij bij elkaar zonder spanning of onenigheid onverwacht is mijn Greetje overleden in het ziekenhuis in Leiden in het begin veel bezoek nu soms weken alleen wel wat telefoontjes maar geen bezoek. Iedere dag verlang ik dat het leven voorbij is. De eenzaamheid is verschrikkelijk. Het is nu 14 maanden geleden

Beste mijnheer.
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter

Ik herken mij heel goed in jou situatie .ik ervaar hetzelfde ik sport 2 of drie keer in de week fiets wandel maar de thuiskomst is elke keer weer klote de omgeving zegt knap van je Peter ik heb moeten leren koken en nog wat huishoudelijke klusjes maar het gevoel van alleen zijn daar heeft de omgeving geen weet van ze zeggen wel dat ze het snappen maar dat is niet zo als ze thuiskomen wacht er een partner op hun en kun je je verhaal kwijt en dat missen wij ik zou graag vrouwelijk maatje willen hebben waar ik mijn energie in kan steken
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee

mijn vrouw overleed na 59jaar huwelijk
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje

Ik voel ook een verschrikkelijke leegte.mijn man overleed 5 mnd geleden aan de gevolgen van Corona.Het is de 2e keer dat ik dit meemaak.Maar de laatste keer nog heftiger dan de 1e keer.Ik moest ook nog ons huis verlaten omdat ik na dat hij 65 jaar was met hem trouwde en dus geen recht op zijn pensioen hebt. En ik alleen aow heb en de huur 870 euro was.gelukkig heb ik een sociale huurwoning gevonden.Daarnaast woont mijn dochter in Australie en mijn zoon is alleenstaande vader en woont ook niet in de buurt.Ik ben nu 68 en soms weet ik niet hoe het verder moet al probeer ik het wel.

Hallo ik ben 58 en heb mijn vrouw aan kanker verloren in twee maanden tijd.ik ben nu 4 jaar verder en ben er nog steeds kapot van.ik mis haar elke dag en vind er niks meer aan zonder mijn soulmate.

Ben nu 9 jaar alleen .Voel me steeds eenzamer .Heb kinderen ,maar die leven hun eigen leven .Ze denken dat ik me wel red .Dat lijkt ook zo . Ik laat het maar .Anders maak ik het voor hen ook steeds moeilijker .Heel vaak denk ik het hoeft voor mij niet meer

Hoi ja dat herken ik heel goed
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.

Ik ken dit gevoel .mijn man is na een slopende ziekte na 5jaar gestorven
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

ja die leegte ik kan er niet mee leven nu
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen

Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen

Hoe heftig! Ik verloor mijn man ook vorig jaar na een relatie van 45 jaar. Een heel intense, liefdevolle relatie. Maar zoals bij iedereen hebben ook wij onze moeilijkheden gehad. Ook mijn man had een relatie met een ‘vriendin’ van mij. En vermoedelijk waren er ook nog wel enkele andere slippertjes. Ik kan me wel wat voorstellen bij hoe jij je voelt. Wij hebben gevochten voor elkaar en onze relatie en ondertussen lag het al ruim twintig jaar achter ons. En hebben we er ook voor zijn overlijden over kunnen praten.
Ondanks alles was er altijd heel veel liefde tussen ons.
Ik begrijp dat dat bij jullie ook zo was. Concentreer je daarop. Hij heeft tenslotte voor jou gekozen. En zijn liefde die je gevoeld hebt was heel zeker echt. Je zegt zelf dat jullie toen een heel moeilijke periode doormaakten. Het zal zeker geen gemakkelijke periode geweest zijn, voor jullie allebei niet. En toch kozen jullie voor elkaar. Dat wil toch wat zeggen!
Overigens, sommige mensen gaan vreemd ook al houden ze van hun partner. Om verschillende redenen.
Veel moed en kracht. Dat heb je sowieso nodig na het verlies van je geliefde. Ik ook, het blijft moeilijk…

Voel met je mee.
Herken dit gevoel.
Loslaten van dierbaren is het moeilijkste .
Veel sterkte.

Hoi Jose,
Ik heb dit jaar 5 april mijn man verloren.
Je denkt er iedere dag aan.
Had ook alvleesklier kanker met uitzaaiing naar lever en lympfen. Kwamen erachter met onderzoek naar galsteentje.
Heeft alles bij elkaar maar 4 weken geduurd.
Maar we moeten inderdaad toch verder...
Ik heb gelukkig nog mijn hond Happy. Jack Russel. Die geeft mij ook heel veel steun.
Alles bij elkaar heeft het tijd nodig om dit te verwerken....
Maar vergeet niet, je kunt sterker zijn dan je zelf denkt.....
Maar je merkt ook dat herinneringen steeds mooier en waardevoller worden
Daar moeten we ons aan vasthouden.
Nog veel sterkte met alles!

Nu paasweekend, maar ook “voorouderdag”. Een feestdag in sommige Aziatische landen om je voorouders te eren.
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.

Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.

Marleen ik herken het verdriet de machteloosheid maar ook het onbegrip van andere mensen het gaat om mijn moeder die ik afgelopen mei verloren heb het verlies van een moeder wordt erg ondrrschat het is zo intens erg de pijn die je voelt ik voel me er ook erg eenzaam in het is gewoon niet uit te leggen

Ik begrijp je volledig, mijn man is nu februari 2 jaar gestorven, zo plots zonder iets gevoeld te hebben, en veel te laat vastgesteld in het ziekenhuis, was een anurisma, had men niet gezien, heeft bijna een hele dag in het ziekenhuis gelegen, toen men het zag was het te laat. Mijn leven is toen ook gestopt, kan mijn draai niet meer vinden ik loop er verloren bij en voel mij nog altijd slecht, begrijp je volledig.

Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.

Ik voel met je mee
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit

Ik voel echt met je mee ,,
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit

Heel herkenbaar, ook ik ervaar dit momenteel zo. Waar leef ik nog voor? Ik mis zo erg het verzorgen, het er voor mijn moeder zijn (zie mijn verhaal hieronder). Ik heb geen partner, geen kinderen, ik woon en ben al vele jaren alleen. Maar elke maand ging ik naar haar toe, dat gaf mijn leven invulling en een doel: er voor haar zijn en haar vertroetelen en mooie momenten bezorgen. Daar kon ik zelf veel genoegdoening uit putten. Misschien is het een idee om vrijwilligerswerk te gaan doen als je je baan kwijt raakt? Sterkte!

Onlangs heb ik mijn geweldige lieve moeder verloren. Ik had een geweldige goede en leuke band met haar. En nu wordt ik overmand en verscheurd door verdriet. Hoe verder zonder haar?
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.

Een hoge leeftijd doet niets af aan het gemis.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.

Ik heb 2 jaar geleden afscheid van. Mijn allerliefste moeder moeten nemen
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.

Neen, het verdriet gaat nooit weg maar krijgt wel een andere vorm.
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Wat vervelend dat je je zo voelt. Nutteloos ben je zeker niet. Heel veel sterkte met je emoties en verwerken van je verlies. Heftig allemaal.

ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.

Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.

Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.

Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.

Je moeder moeten missen is erg. Ik weet er alles van helaas. Mijn moeder is zeven maanden geleden overleden. Ik deed mantelzorg en woonde bij haar. Ik moet zeggen dat ik veel heb gedaan voor en met haar, maar dat ook ik achteraf denk, had ik maar meer kunnen doen of had ik maar meer geduld. Ik kon doordat het zo zwaar was vaak geïrriteerd zijn en ook daar heb ik spijt van. Maar op dat moment was het gewoon te veel en ik ben ook maar mens dus ik kan mezelf gek maken en schuldig voelen, maar ik help er niemand mee. Ik moet rust vinden en mezelf vergeven. Mijn moeder heeft mij vergeven. Dus als die gedachten naar boven borrelen dan zeg ik tegen mezelf je hebt je best gedaan. Vergeet dat niet!

Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.

Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.

Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.

Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.

Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.

Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️

Phoe ik herken mij in je verhaal. Zo moeilijk en zwaar. Een last die je meedraagt. Ik hoop dat het minder wordt.

Probeer troost te halen uit kleine dingetjes....een Ring ......iets persoonlijks...Ik laat zelf een gedenktattoo zetten en heb een mooie gedenk vitrine gemaakt...
Het is allemaal zeer herkenbaar.....het Rouwproces is iets wat je alleen moet doorstaan met of zonder hulp van anderen en dat is voor iedereen verschillend.
Ben mijn vrouw verloren op 04 mei dit jaar....na 31 jaar samen zijn..... ze was 46 jaar en we hebben een dochtertje.....Ik heb nu gekozen voor Rust en bezinning....gun mezelf op dit moment geen pleziertjes....dit gaat voor mij wel even duren....heel veel sterkte

Ik begrijp het helemaal van mij is het nu twee en een half jaar geleden dat mijn man overle den is en ik blijf ook zo n vreselijk gevoel houden in mn hoofd en borstgebied het is bijna niet te dragen ik denk ook wel eens gaat dit nooit over ik kan nergens rust vinden het maalt maar door je hoofd het beheerst je hele leven ik hoop ook voor jou dat het weer beter mag gaan iedereen zegt het heeft tijd nodig en dat is denk ik ook wel zo
Heel veel sterkte gewenst

Weet je eerlijk gezegd, zal dit nooit overgaan, maar je moet hetvoor jezelf een plekje gaan geven en ermee leren leven...Niemand begrijpt dit......hopelijk kan je op de lange termijn er enigzins een positieve draai aan geven...en het een plek in je hart geven....hoe moeilijk ook......maar neem de tijd....voor rust en bezinning...

Ik weet wat je voelt. Mijn grote liefde is overleden in december 2021 na 58 jaar huwelijk. Ik ben eenzaam en sta er ook alleen voor. Heel veel sterkte, vriendelijke groet

Lieve Henny,
Ik begrijp je volkomen, mijn verhaal is ietsje anders, ik ben mijn lieve zusje in mei 2022 verloren. We waren net een Siamese tweeling en we woonden al 22 jaar samen. Mijn leven is leeg en zinloos sindsdien. Ik heb niemand waar ik mee kan praten of huilen. Het is verschrikkelijk hard. Veel sterkte voor jou.

Oh zo herkenbaar, alleen is pas alleen als je voor altijd alleen bent.
Sterkte.

Ik weet hoe dat is. onze zoon van 14 jaar oud kreeg op 10 dec 2016 een hersenbloeding en stierf 2 maanden later. op 7 feb 2017. hij was zo jong en plotseling weg gerukt.

Hallo Peter,
Het is niet te bevatten als je partner, je maatje je zo plotseling wordt ontnomen.
In het begin dringt het nog niet echt door.

Ik was erg druk met zaken regelen nadat mijn man geheel plotseling overleed aan een hartinfarct op 63- jarige leeftijd, eind april 2017.

Je wereld staat stil en het leven wordt zinloos. Het missen doet lichamelijk pijn en je voelt je niet meer thuis in een wereld zonder je geliefde partner. Niks is meer leuk of mooi en je functioneert alleen op automatische piloot.

Ik voel me vaak onzeker en onveilig zonder hem en mis hem bij alles wat ik doe. Mijn troost en toeverlaat is er niet meer. Samen zijn we er altijd weer bovenop gekomen bij tragisch verlies, ziekte en tegenslag, maar alleen ???

Hopelijk leer ik omgaan met die leegte en de wanhoop van hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer samen lachen en huilen.

Ik wens je veel sterkte Peter en leef met je mee.

Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is 16 dagen geleden overleden in een ziekenhuis in Pécs, Hongarij. Daar wonen we. Hij had een hartkwaal en is uiteindelijk overleden na een trombose en een bloedvergiftiging. Hij mocht maar 59 jaar worden. Alleen achterblijven is erg, maar zo ver weg van vrienden en familie is nog erger. Het is alleen maar overleven...

Peter, ik kan u volledig begrijpen omdat ik ook zo plots en zonder afscheid mijn enige Soul-mate ben ontnomen... De leegte is onbeschrijflijk... Veel sterkte nog...

Wat vreselijk ik heb mijn vriend een maand geleden verloren op 47 jarige leeftijd aan een hersenbloeding ik mis hem heel erg ik kan jou verdriet begrijpen en die pijn is niet te begrijpen ik wens je heel veel sterkte.

Heb precies hetzelfde meegemaakt 3 weken geleden

Mijn moeder Jelly Christina precies hetzelfde op 53 jarige leeftijd. Bloedverdunnere gekregen na een tia 2.5 maand ervoor. Ben zo boos. In haae dagboek stons het voelt alsof mijn hoofs ontploft. Geen enkele nazorg. Ben zo boos.

Sinds mijn vader tien weken is overleden denk ik elke week op hetzelfde tijdstip weer aan dat moment. Ik voel mij ontzettend down en futloos

Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte

Ik begrijp het 100procent,,er gaat n stukje van jezelf dood als je partner overlijdt

En zie dan maar is op te krabbelen

Ik mis dat ook zo..

Begrijp je verdriet en gemis
Zeker dat je met haar goede band had. Mijn moeder is nu in de zomer 4 jaar dood. Had niet altijd goede band. Maar de laatste jaren is mijn moeder milder geworden. Had vaak ruzie met haar. Omdat ze niet eerlijk was. Over wie mijn vader was. Had vroeger wel een man waar ik van hield
En wist niet beter of hij was mijn vader. Maar toen ik 15 was hadden me moeder en wat ik dacht mijn vader ruzie
En toen zei ze ineens dat hij me vader niet was
Alleen wel van me broertjes
Heb vaak gevraagd wie is dan mijn vader
Ze zei nooit wat. Mijn nichtje zei altijd ik wist allang dat je vader jou vader niet was. Ben een heel onzeker meisje geweest. En ze deed me vaak kleineren. Waarom weet ik niet. Maar naar scheiding ging mijn vader
Weg
En zei ze eindelijk wie mijn vader was. Hij had met zijn ouders 2 zaken in Denhaag. Een paraplu zaak
Ook zei ze hij heeft nog een dochter. Ben naar de zaak geweest. Maar de zenuwen waren mij de baas. En ben weg gerend. Dus nooit gezien. Wel vrouw in de winkel aangestoken. Dat was zijn moeder. Dus mijn oma. Naar 2 dagen had hij mijn moeder gebeld. Dat ik in de zaak was geweest. Hij zei dat hij kort ervoor hartaanval had gehad. En er slecht uit zag. Wilden eerst opknappen .En dan wel afspreken met mij. Nooit van gekomen Hij is overleden
Nu naar jaren heb ik mijn zus gevonden
Ze woonden in Luxemburg. We hebben veel gepraat
Zei is bijna 80 . En ik augustus 70. We zijn wel beetje verdrietig . Dat we het allemaal niet eerder wisten
Maar goed ik wilden toen mijn moeder opgenomen was
Met haar nog wat praten. Helaas kon ze niet meer praten. Dus ik was zo verdrietig.En Toen ze stierf keek ze me recht aan. Ik voelde iets heel raars. Ik heb nog geen vrede. En Heb ook haar gezien
TOEN ZE PAAR weken was overleden
Ze was in mijn slaapkamer
Ik zat rechtop in mijn bed. Ze zwaaiden naar mij. En toen zweefde ze langzaam weg. Ik voel me nog zo somber en moe. Lijkt of ze bij me is
Maar ik wil nu rust
Nou vind fijn om dit te delen
Met vriendelijke groet Margreet sorrie voor spelfouten.

O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .

Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.

ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes

Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.

Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.

mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen

Hoi Stella,
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.

I k heb je verhaal gelezen en hoe is het nu met je?
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.

Hallo Stella,
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.

Moed houden meis. Hou moed. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd, mijn man is een jaar terug overleden, geen kinderen. Goddank wel vriendinnen. Ik zoek en vind troost in kleine dingen. Een warme kop koffie, even zon op mijn gezicht. Ik heb een hond, een huisdier is geweldig om te vertroetelen. Hij is altijd dankbaar als hij mij ziet. Hij moet uit. En daarmee ik ook. Al is het soms met de moed der wanhoop. De tijd is vast onze vriend. Veel sterkte

Vreselijk,zit ook in deze tijd,het is soms ondraaglijk,sterkte,hoop houden dat we het kunnen accepteren.

Heb ik ook krijg de indruk van omgeving,zo van nu ophouden met je verdriet,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,

valt niet mee , maar het leven gaat door , mijn vrouw is ook gestorven was nog maar 58 jaar , ik wens je veel sterkte toe .

Hallo, hoe gaat het nu met je?
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.

Hi Stella, ik heb iets gelijkende meegemaakt, en begrijp helemaal wat je voelt.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.

Wat vreselijk om te lezen.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.

Ik ben ook in december 2020 is mijn partner verloren. Een fataal hartinfarct. Kom je thuis en vond je je maatje dood. Gelukkig met een glimlach, dus hij heeft geen pijn gehad. Maar wat een gemis, niet te doen

Snap je zo goed! Ervaar hetzelfde, het alleen zijn en nergens naar uit te kunnen kijken, vind ik het ergst.als je me wilt antwoorden kan dat hoor!

Ja mevrouw ik begrijp u , alleen mensen die dit meemaken kunnen dat begrijpen , je kan de medemensen het niet kwalijk nemen die het niet hebben meegemaakt .
Maar op een dag vindt je je kracht terug.

Ik begrijp jouw verhaal heel goed ..
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.

Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet

Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet

Mijn man is 7 mei overleden. 72 jaar. Wij zijn 46 jaar getrouwd en hebben al die jaren alles samen gedaan.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Ik ben 7 wkn geleden mijn man verloren door een hartinfarct, en voel precies wat jij hier schrijft, zo fijn om herkenning te vinden, het word een lange weg zonder hem hij was 66, en we hadden nog zoveel plannen, niet alleen hij is weg, maar mijn hele leven ligt overhoop mijn veiligheid is weg, ik mis hem zo verschrikkelijk.

Beste Stella, ik heb net je verhaal gelezen. Ik vind het moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar zit in een vergelijkbare situatie, behalve dat het mijn schuld is dat mijn hele lieve man is overleden, die alles voor mij overhad. Jaren veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, afgelopen jaar te veel gebeurd, ik was compleet overspannen en de weg kwijt en heb alles onbedoeld op hem afgereageerd. Hij is op straat gevonden en ik weet niet wat er gebeurd is. Ook ik heb niemand, geen familie geen kinderen, geen vrienden. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen?

Hi, jouw verhaal lijkt op die van mijzelf. Ik begrijp je gevoel en weet dat het moeilijk is om echt alleen verder te moeten zonder die arm om je heen en het vertrouwen om alles te delen. Mijn man is in 2012 plotseling overleden, het was niet zijn hart maar ben nooit te weten gekomen waaraan wel. Ik heb het zeker zes jaar erg moeilijk gehad, PTSS, psycholoog, EMDR therapeut wat wel wat heeft geholpen. Toch na zo'n lange tijd zit ik er nog steeds mee. Het is niet elke dag en ik zoek afleiding wandelen of winkelen. Soms moet ik me wel dwingen,want ik heb reuma. Maar doordat je geen klankbord hebt is het nog steeds lastig en erg eenzaam. Je mist zijn warmte en begrip, alleen hij wist hoe je denkt en voelt . Helaas hebben we geen keuze ,we moeten verder met vallen en opstaan. Ik hoop dat je ondanks alles je de kracht vindt ,ergens is er die steun. Dat hoop ik ook.

Snap het allemaal heel goed.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.

Ik ben in oktober 2020 mijn man verloren aan kanker. Hij was maar 42, ik 37. Door zijn ziekte hebben we geen gezin kunnen opbouwen. 2021 was een jaar van veel verdriet en overleven. Sporten en buiten komen, hielp me om ermee om te gaan. Maar het alleen thuiskomen, het missen van een soulmate, iemand waar ik belangrijk voor was, iemand om dingen mee te delen, ... Dat gemis gaat niet weg. En zeker niet met corona. Het thuiswerken, alleen zitten, doet me geen deugd. Het verdriet en het gemis komt met golven, vooral als ik alleen zit en niet actief met iets bezig ben. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, zijn druk bezig met de opbouw van hun gezin. Ze zijn wel vriendelijk, maar ze kunnen mijn partner niet vervangen. Ook mijn ouders niet, die zelf al op leeftijd zijn. Terwijl ik iedereen meer verder opbouwt, voel ik me terug naar af. Ik heb behoefte aan een warm nest om in thuis te komen, waar ik van betekenis ben. Maar kanker heeft alles afgenomen. Ik probeer positief te blijven en te genieten van kleine dingen, maar op sommige momenten voelt dat allemaal zo banaal. Het allerbelangrijkste, mijn gezin, is er niet meer. "Je bent nog jong, je hebt nog toekomst, ..." zeggen ze en ik probeer daar op te vertrouwen, maar ondertussen is er al meer dan een jaar voorbij en merk ik dat op zich al enorm moeilijk is om iemand tegen te komen die nog vrij is, maar ook dat ik me ergens niet open voor kan stellen. Ik mis mijn soulmate en een onbekende kan die in mijn hoofd niet vervangen. Met ups en downs probeer ik verder te doen, en er zijn zeker al veel momenten waarop ik wel kan genieten en terug plezier heb, maar er zijn ook genoeg mindere momenten, momenten van gemis en een gevoel van leegte. Ik probeer dan te denken aan dat zo'n slechte momenten wel terug voorbij zullen gaan, maar ik ontken niet dat het zwaar is soms en iets waar ik grotendeels alleen door moet juist omdat niemand hem kan vervangen, wat het extra zwaar maakt.

Ja ik zit ook diep in de put , ik heb geen toekomst meer mijn ventje verloren aan een hartstilstand , sinds 3 maand ongeveer , mijn leven heeft geen zin meer zonder hem , ik ween nog alle dagen , ga nu naar een psycholoog want ik ga dieper en dieper weet niet meer wat ik moet doen , iedereen zegt dat het betert met de tijd , maar ik geloof er niet in hij was de liefde van mijn leven , hij was mijn alles , wat moet ik in godsnaam doen , ben ten einde raad

Mijn man is 4-01-20021oveleden
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭

Herkenbaar. Mijn eerste man is verongelukt en mijn tweede overleden na jaren met vreselijke kanker. Geen kinderen, geen familie meer, ben dus ben alleen op de wereld. Vrienden konden al die jaren met ellende niet aan dus die zijn allemaal verdwenen. Het is heel moeilijk om door te moeten gaan. Het liefst was/ben ik dood. Toch merk ik vijf jaar later, dat er weer kleine dingetjes zijn waar ik vrolijk van wordt. Een gesprek met de buren, mijn katten die er geweldig uitzien, het fietstochtje langs zee, kijken bij de visser die zijn fuiken leeghaalt, 'n luchtballon met lachende mensen in de mand die over je hoofd vliegt. Om maar wat te noemen. Ik ben 'klein' gaan leven. Niet wat betreft behuizing, maar klein in mezelf. Ik moet mezelf met een kleine houweel door deze granieten berg van gestold verdriet heen graven. Dat zal jaren vergen. Daar heb ik me bij neergelegd. Geen optimisme, geen hoop, niet verder kijken dan de klus van vandaag. Zo blijf ik in leven.

Mijn man is in 2020 overleden. Hij was 55 jaar. Ik was 25 jaar getrouwd en we hadden 2 kinderen. Hij voelde zich niet lekker moest veel spugen. En in het ziekenhuis zeiden ze dat hij nog een paar dagen te leven had, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Onze wereld stortte in, hij heeft nog een paar maanden geleefd. Toen ik zijn hand vasthield is hij overleden. Mijn hart is gebroken, ook die van mijn kinderen. Gelukkig geloven wij in God en is de dood niet het einde. Eens komen we elkaar weer tegen in het hiernamaals.....

Zo herkenbaar. Zo veel verdriet
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?

Beste Stella,
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Stella, sterkte!
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.

Lieve lotgenoot.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.

Ik vraag me af hoe het nu met je gaat

Hallo Stella, Ik maak op dit ogenblik hetzelfde mee we waren 35 jaar getrouwd dag en nacht samen gewerkt. Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je A L S had en er niets meer aan te doen was we zijn op alternatieve wijze gaan kijken en op 1 november heeft hij een hartstilstand gehad en hij is in een diepe coma beland waardoor hij nooit meer wakker kon komen .En is overleden op 5 november sterkte voor alle lotgenoten;LEVEN IS NIET EERLIJK

Mijn moeder maakt nu hetzelfde mee. Door een noodlottig ongeval is mijn vader overleden. Ze voelt zich verloren zonder hem. Hoe kan ik haar het beste steunen?

Het gemis blijft.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !

@miranda :
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.

Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.

Hallo John

Ook ik ben mijn maatje verloren. In oktober 2021. 8 weken na de diagnose van ALS. ik put kracht uit het idee dat hem veel leed is bespaart. Maar ik mis hem enorm. We hadden nog veel plannen. Heb idd ook hulp gezocht. Ik woon in Venlo en kreeg de tip om mij bij het Groenewold aan te melden. Hier zetten ze praatgroep op voor mensen die hun partner zijn verloren. Er moet wel genoeg deelname zijn. En daar wringt de schoen. Ze hebben te weinig deelnemers. Blijkbaar is het toch lastig om face to face erover te praten. Wat mij wel fijn lijkt. Ga eens informeren en hopelijk heb je er wat aan. Het Groenewold bevindt zichbin de Begijnengang in Venlo.
Veel sterkte voor je verwerking. Ik weet wat je voelt

Mijn man is 1maart overleden e was negenmaanden ziek.
Hij is mn grote liefde geweest.
Ik wist niet dat je zo rauw over het beton kon gaan qua gevoel ,vreselijk dat gemis.
Alsof er een stuk uit je lijf weg is.
Ik heb wel gelijk hulp gevraagd via de huisarts en ben bij iemand terecht gekomen die in rouwverwerking doet.

Ik zit momenteel in hetzelfde schuitje. Hoe gaat het na 2 jaar met jou?

Hey, Bert, ik begrijp je volledig, mijn mijn is nu 1 jaar gestorven, Voel mij verloren en eenzaam, was totaal onverwacht in de morgen was alles nog oke even later een stekende pijn en om 15.00 u was hij plots gestorven, een anurisma aan zijn hart, in het ziekenhuis hadden ze dat niet opgemerkt, de wereld staat stil, en ik weet ook niet hoe het verder moet. Mijn verhaal is nr 85

Snap het maar all te goed, man verloren 1 mei 2018 en nog voel ik me alleen van binnen, rottig gevoel.
Doe van alles om me te vermaken.
Heb veel vrienden kennissen , broers, zussen, buren,
Alleen met alles, geen knuffels, liefde, samen
Ik mis dit nog steeds zo erg dat weleens denk Gaat dit nog een keertje over.??

Ik heb mijn man 14 maand geleden verloren zijn laaste woorden waren leef je leven sterf niet met mij die woorden kan ik niet vergeten maar ik kan niet leven zonder hem heb zwarte gedachten mijn leven is voor het moment een echte rollercoaster van pijn en verdriet wij waren 37 jaar samen we deden alles samen nu valt dit allemaal weg jij hebt kinderen die heb ik jammer genoeg niet ik ben bang voor de toekomst

Mijn moeder heeft ook haar man verloren en heeft precies dezelfde klachten. Haar naam is ook Annie. Ik wens u veel sterkte.

Dus het is normaal dat ik dat heb je word er zo angstig van en dat is ook niet goed

Het verlies van je partner geef je geen "plekje/ plaatsje". Je bent er continu mee beIg, maar een plekje geven gebeurd nooit. Je leert er mee leven. Ben zelf pas 5 maanden verder.
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.

Beste Lies,

Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees

Beste Lies,

Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees

Lieve anita
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.

Ik heb nog maar heel kort geleden mijn man verloren aan corona. 40 jaar waren we samen en zijn we gezegend met een mooi gezin en kleinkind(tweede wordt in december geboren). Jouw email zal voor mij een voorbeeld zijn als ik een paar stapjes verder ben. Je bent een topper en ik denk voor meer mensen een voorbeeld.

Dankjewel voor dit onwijs mooi geschreven verhaal. Ik wens dat ik het ooit weer zo mag gaan voelen

Dank je wel Anita . Het is alweer 1 jaar en 8 maanden geleden dat mijn lieve man aan kanker is overleden . En vanavond zoek ik herkenning en troost bij lotgenoten . Uit jouw verhaal haal ik dat en daar ben ik je dankbaar voor. Ik las laatst over verder gaan na een verlies , stappen zetten met een toekomstbeen en met een rouw/verlies been . Een lach en een traan kunnen naast elkaar bestaan . Ik haal kracht uit jouw verhaal omdat ik er een positieve levenshouding in bespeur . Zo probeer ik er ook in te staan . Zo probeer ik het leven weer aan te gaan . Ik ga verder met mijn lieve man voor altijd in mijn hart. Ik wens jou alle goeds .

Fijn te lezen dat er hoop is voor een nieuwe toekomst. Ik ben nog maar 4 weken weduwe. Ik wist al wel 2 maanden vooraf dat ik afscheid moest nemen en dat helpt bij het hele proces. Denk af en toe dat tranen een keer ophouden. Goed om je verhaal te lezen en te beseffen dat je ooit weer sterker opstaat. Dank je wel daarvoor

Alles is beschreven, het gemis, mijn hoofd heeft het geaccepteerd, maar mijn hart schreeuwt het nog te vaak uit. De pijn in je hart is met geen pen te beschrijven. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn mijn grootste rijkdom en zijn heel zorgzaam en lief voor mij. Ook mijn nwe schoondochter heeft een warm hart. Ik voel me soms zo ondankbaar dat ik steeds het verdriet blijf voelen. Maar de emoties komen en gaan als eb en vloed en is niet tegen te houden. Er gaat geen dag voorbij, zelfs na anderhalf jaar, dat ik zo'n heimwee heb en tranen en snikkend wakker wordt of naar bed gaan in de late avond. Ik zou zo graag met een glimlach naar zijn foto willen kijken en dankbaar zijn voor wat hij voor mij, ons als gezin heeft betekend. Maar de pijn overheerst nog steeds. Zo moe om je gedachten telkens te richten op vrolijke dingen. Als de kinderen/kleinkinderen er zijn ben ik blij, maar toch weer op de achtergrond die heimweepijn die maar niet minder wordt
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.

Heel mooi vertelt, mijn man is er niet meer sinds 28 mei 2022 , dus nog kort geleden. Het proces van rouwen goed beschreven. Ik hoop ook zover te komen dat mijn leven weer betekenis krijgt.

Prachtig en herkenbaar verwoord!

Zo is het precies. Zo voelt het echt. Het is zo ontzettend moeilijk. En het gaat maar niet over.

Mooi hoe je dit beschrijft. Herken t helemaal …
T is zo heftig al deze pijn te dragen

Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile

Zo mooi geschreven, iets om me aan vast te houden.

Mijn man 2 jaar overleden had slikproblemen, voelde zich niet goed. Dokter gekomen hij zei water op de longen was niet kortademig hij lag heel rustig geen dikke voeten dokter gaf hem langs een infuus 2 ampullen lasix voor het water af te drijven na enkele uren hij was totaal plat enkele uren daarna dood wat was hier fout een groot vraag teken. 

Veel sterkte.

Wat ontzettend rot voor je / jullie Nicole. Zo is alles vanzelfsprekend en zo maar opeens is alles anders.
Ik ben nooit m'n partner verloren maar weet inmiddels wel een beetje wat verlies is en wat het met iemand doet / kan doen. Ik hoop dat je veel mensen in je omgeving hebt die jou begrijpen, kunnen invoelen en er voor je zullen zijn. Heel veel sterkte wens ik je toe!!!

Bedankt Hans.

Jou verhaal is heel herkenbaar voor mij. (en snap vooral je frustratie).
Wij (mijn man Ben en zoonlief Bas) waren op vakantie toen Ben (nooit ziek) onwel werd. S' avonds toch naar de huisartsenpost geweest en na een summier onderzoek met maagtabletten naar huis gestuurd. Omdat Ben zich toch niet lekker voelde is hij een stukje gaan rijden (hetgeen hij vaker deed) en hebben ze hem s' morgens in de sloot teruggevonden. Hij was toen al overleden aan een hartinfarct. Ik ben op dit moment nog steeds bezig met een advocaat om erkenning te krijgen van de desbetreffende arts die hem naar huis gestuurd heeft. Tja en hoe nu verder ?? Ik merk wel dat naarmate de tijd verstrijkt (in augustus 3 jaar geleden) het missen een steeds grotere rol in je leven gaat spelen. En juist nu de gesprekken over hem moeilijker gaan worden omdat de buitenwereld na je een jaar bijgestaan te hebben er niet meer zo voor open staan terwijl je het nu zo hard nodig hebt. Anderzijds wil je ze ook niet mee "lastig "vallen want anders denken ze op een bepaald moment " ojee daar hebben we haar weer". Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te zijn, het verleden en de toekomst maken mij erg verdrietig. Ik denk dat ik nu ook klaar ben om hulp te gaan zoeken d.m.v. een rouwtherapeut (daar kan je wel van je af praten). Wie weet ook een idee voor jou. Wens je heel sterkte voor de toekomst. Esther.

Esther, eerst en vooral veel sterkte ook voor u, en ja naarmate de jaren verstrijken moet je het maar verwerkt hebben, maar dat is niet zo. Ik heb ook geen broers of zussen alleen een lieve nicht die hetzelfde heeft meegemaakt, wij zoeken steun bij elkaar , heb twee zonen, maar die hebben ook hun eigen leven, maar voor mij staat alles stil.
Veel sterkte.

Ik heb mijn man 10 maand geleden verloren het verdriet is zo intens dat ik soms een einde wil maken aan mijn leven ik loopmib iveral verloren en weet geen raad zit altyd alleen ik ik voel mij verloren ik loop ma rond en weg met de auto omdat ik ni
Weet wat ik moet doen sims ik ik een einde maken aan mijn leven

Beste Dinise, ik weet wat je voelt,het is verwarrend na denken en geen antwoord krijgen. Maar ooit zal je echt wel weer eens kunnen lachen om een grap of zo, blijf daar in geloven.
Het verlies is niet te beschrijven en emotie is uitputtend
Probeer een luisterend oor te vinden in je omgeving.
Je staat niet alleen, stay strong.

Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding

Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding

Oh zo herkenbaar!! 😌

Zo herkenbaar, dank je wel voor het verwoorden🙏

Mooi verwoord, heel herkenbaar!

Ik ben diverse dierbaren verloren waarvan mijn zusje 9 mnd geleden was, het verdriet en gemis van haar is zo intens en pijnlijk dat ik vaak niet meer verder wil.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.

Bij mij meer slechte dagen na 5 jaar

Heel mooi gezegd, ervaar het ook zo

De maatschappij kan helaas niet omgaan met rouw en verlies. Terwijl iedereen er vroeg of laat ermee te maken krijgt. Daar staat men niet bij stil. De woorden van, geef het een plekje. Het is beter zo etc. Is het wegwuiven van iemand zijn verdriet, dat doet het meeste pijn.

Rouw is zo enorm eenzaam... ik mis ook deempathie, het uberhaupt benoemen of ernaar vragen! Het verlies wotdt compleet genegeerd alsof het er niet is. Het levem moet alleen maar 'leuk' zijn...

Wat prachtig verwoord, tranen van in mijn ogen. Ik vind het een waanzinnig eenzaam proces. Weet gewoon niet eens hoe ik het zou moeten verwoorden....voel me alleen en dat terwijl naasten er echt wel voor mij zijn zo goed en kwaad als ze kunnen...ze kunnen de pijn niet wegnemen....Ik praat erover met een praktijkondersteuner en doe via haar ook een rouwopdracht...dat is fijn en het wordt ietsjes dragelijker....

Helemaal gelijk, je komt er wel, stap voor stap.
Heb zelf nog veel stappen te gaan .
Stemwisselingen van boos naar verdrietig , onmacht, schuldgevoelens, maar ik kom er uit babypasjes.
De moed niet opgeven , doorgaan

Het is zo herkenbaar! Onze samenleving weet niet om te gaan met rouw en verdriet.Dat maakt het proces van rouwen veel zwaarder!
Heel veel sterkte,ik zit ook in zo'n proces.
Koester degenen die je hebt verloren en koester de mensen die je verdriet begrijpen.