Rouwverwerking - forum lotgenoten

Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.

We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.

Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.

Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...

Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.

Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.

Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.

We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.

De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".

Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.

Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.

Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.

Tot het volgende bericht.

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3

Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.

Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.

Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.

Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.

Van familie moet je het hebben zeker.

Tot een volgende keer.

We zijn ondertussen ruim 2 jaar verder. De rouwgolven zijn er nog steeds, maar ze zijn steeds beter te herkennen.

In de afgelopen jaren heb ik er enorm veel aan gehad om me steeds meer te verdiepen in hoe rouw werkt en hoe ik dit kan toelaten zonder zelf weer overspoeld te geraken. Dit lukt natuurlijk niet altijd even goed en rouw overvalt ook wel op een onverwacht moment, maar ik ben wel liever voor mezelf wanneer de golf komt.
Ik ervaar nog altijd een enorme weerstand wanneer de verliesbeweging begint en wil dan graag alle balletjes hoog houden. Nu accepteer ik wel sneller van mezelf dat ik even gas terug moet nemen en het moet laten binnenkomen. Het is anders gewoon niet te doen.

Ik ben zelf ook niet blijven stilstaan, er is ondertussen een tweede kindje bijgekomen.
Ze is een wolk van een baby en maakt ons gezin sedert 7 maanden compleet.
Haar komst triggerde natuurlijk wel weer de eenzaamheid en het gemis van mijn ouders, maar dat is nu ook stilletjes aan weer aan het bezinken. Ik voel me wel groeien in het zoeken naar een manier om er mee te leren leven.

De situatie met mijn stiefmoeder is er wel nog steeds en spookt nog altijd in mijn achterhoofd.
Ik heb al iets meer afstand kunnen nemen op het einde van de zwangerschap en deze eerste periode met de baby, maar ik ga haar dutjes niet lang meer als excuus kunnen blijven gebruiken om het langsgaan te beperken. We zullen dat dan wel weer zien, maar ik ervaar nog altijd een heel grote weerstand tegenover haar en haar verplichte aanwezigheid in mijn leven.

Het goede nieuws is dat de rechtzaak van mijn familielid weer van de baan is. Het contact is nu ook wel mee van de baan. 🤷‍♂️

Tot een volgende keer!

Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen

Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.

Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.

Beste Nicole,

Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?

Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.

Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.

Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.

Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte

1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…

Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans

Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.

Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal

ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet

Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.

Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je

Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.

Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog

Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.

ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte

Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine

Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....

Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar

Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.

ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst

Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.

Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald

Veel sterkte, begrijp je volledig.

Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.

Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.

Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.

Mijn man is nu 3 jaar gestorven en ik ga nog altijd door een hel, het wordt erger met de dag, kan niet meer gelukkig zijn of genieten van iets, nu doet mijn kleinzoon zijn eerste communie morgen, heb zo een schrik om er naartoe te gaan zonder mijn man, weer iets dat hij niet kan meemaken en ik weer zonder hem, voor mij moet het allemaal niet meer, de pijn is te zwaar en verzacht maar niet. Sorry voor mijn depressief verhaal, stel ik mij aan of zijn er nog die zich zo voelen, alleen en verlaten zonder doel meer in mijn leven.

Hoi Goedemiddag
Ik herken alles bij je
December 2022 er was niet aan de hand , alleen vertelde ze dat ze praate als een kip zonder kop
Oké wij naar zhuis smiddags en nacht eruit met de mededeling long kanker en hersentumor
57 jaar bijna , augustus 2023 overleden

M'n ennons leven stopt, en ga nu op auto piloot
Zonder vreugde en denkmzovaak waarom jij caroline m'n schat m'n grootste liefde van m'n leven waarom is jou dit overkomen
Hoopmdat ik binnenkort dood neerval of een hartaanval krijg en dat ikmin de ochtend niet meer wakker wordt en hoop m'n lief dan weer te zien en dan voor altijd

Mijn vriend is op 1 april dit jaar ook plotseling overleden. Hij was kort daarna nog bij mij. Ik kan hier ook niet overheen komen ben tot niks meer instaat. Als ik jou verhaal lees kont het het zelfde over als mijn verhaal. We hadden ook nog veel plannen samen en de zomer was altijd onze tijd veel terrassen samen vakantie en genieten van het mooie weer met een hapje en een drankje. Ik mis hem zo erg ben er kapot van. Ik heb 2 kids van 11 en 12 die kunnen nog niet zonder mij dus moet door maar het lukt me vaak niet.

Groetjes sheila

Veel sterkte voor jullie allemaal, ik moet spijtig genoeg zeggen dat het niet slijt met de tijd het gemis wordt voor mij alleen maar erger.

Lieve Nicole …en al die andere mensen met het verlies van jullie dierbare. Mijn man is 10 maanden geleden na een kort maar ernstig ziekbed overleden. Als ik al die verhalen lees denk ik…Hoe raar het ook klinkt, gelukkig, ik ben niet de enige die nog zo intens verdrietig is. Het wordt inderdaad alleen maar erger. Je denkt dat het steeds beter gaat, maar je gaat hem steeds meer missen.
Ik ben opstandig, depressief en moet nog steeds iedere dag huilen. Ik heb 2 lieve kinderen, waar ik soms onredelijk ruzie mee maak en dat had ik nog nooit gehad. En dan heb ik daar weer verdriet van. Het is nu mooi weer en zit in de tuin…maar dat genieten daarvan is er niet meer. Ik ga fietsen, dat deden we veel….maar dan zit ik huilend op de fiets. Wat ik ook lees bij anderen…Waar leven we nog voor en dat vind ik eigenlijk heel,erg.
Maar 50 jaar samen vergeet je niet zomaar.
Ik wens iedereen heel veel sterkte …en misschien en hopelijk komt er ooit een dag dat het iets beter gaat…
Liefs, Anneke

Ik begrijp het helemaal is nu 4 en half jaar geleden dat mn man overleden is kom er maar niet doorheen zo naar in t hoofd en op mn borst en beetje depri hoop dat keer over mag gaan komt iemand dit bekend voor

Hey Willie ,

Dit komt zeer bekend voor, heb mij nooit meer gelukkig gevoeld na 9 februari 2021, de dag dat mijn man overleden is, elke dag is een strijd voor mij om verder te doen, heb veel zin om het ook op te geven, maar ik heb 2 zonen en twee kleinkinderen ik kan hen dat niet aandoen, maar het verdriet en het gemis wordt met de dag erger.
Veel sterkte ook voor un

Het is zo erg he om hier door heen te komen leven staat gewoon stil sta te trillen op mn benen ben gewoon niet meer stabiel

Sterkte Willie, ik heb ook het gevoel dat ik nooit over het verlies van mijn man zal kunnen komen, het wordt alleen maar erger, het verlies en de pijn.

Mijn man is afgelopen 11 maart plotseling overleden. Terwijl ik hem aan de telefoon had kreeg hij 4 hartinfarcten achter elkaar. Toen hij stierf viel mijn telefoon uit. Gisteren heb ik zijn as opgehaald, hij is nu thuis. Nu ik nog, mijn thuis is bij hem en daar wil ik ook heen. Voor mij hoeft het zonder hem niet meer. Helaas word ik elke morgen weer wakker.

Hey Nathalie, bij mij is het juist hetzelfde, elke morgen denk ik, ik ben er weer, weer een dag zonder mijn man, en probeer hem weer maar door te komen, bij mij is het nu 3 jaar geleden dat hij plots is overleden, ik hen zo een gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn zit, kan niet meer verder, heb in niets zin meer en ik voel mij zo alleen ook al ben ik onder de mensen, ik mis hem elke dag meer en meer en weet niet hoelang ik het nog vol kan houden. Ik wens jou on ieder geval veel sterkte toe.

Hoi Nicole, 1 jaar en 2 maanden terug overkwam mij hetzelfde (hij was 57)
Herken wat je zegt, ik heb meer dan een jaar ‘doorgehaald’ . Nu denkt een ieder dat ik wel weer verder kan, maar nu slaat ‘depressie’ toe. Enige wat mij goed doet is yoga, want in het moment vergeet ik even alles. Mocht je van gedachten willen wisselen, laat me weten !

Hey Franciska , ik begrijp je volledig, het eerste jaar heeft iedereen begrip voor je, maar daarna moet je alles verwerkt hebben dat verwacht men. Ik krijg het ook met de dag moeilijker, het besef dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Goed dat yoga helpt bij jou, moet misschien ook zoiets proberen, want volgend jaar stop. Ik met werken, had er vroeger naar uit gekeken, nu heb ik er schrik voor. Graag wil ik gedachten uitwisselen. Voor u ook veel sterkte.

Ja .ik weet het .is vreselijk .deze maand Julie. Woord het 1 jaar dat mijn man plotseling in de nacht .niet lekker werd en aan een hersenbloeding g is overleden ..niet ec ht afscheid heb kunnen nemen .het gemis woord niet minder..ik probeer .dingen te ondernemen .met fam .en kennissen .om te gaan .te praten .maar voel me zo eenzaam van binnen..wij hadden samen geen kinderen .mijn man heeft 3 kinderen .en die latenzich niet zien ..ik ben al op leeftijd .mijn man was 9 jaar jonger .dan ik .hij was 67 .toen hij overleed ..we zouden samen oud woorden ..ik leef op de automatische piloot .we gingen verhuizen .toen hij overleed.toen moest ik alleen naar het nieuwe huis.het huis us ok .maar ik mis nu me oude huis .me tuin . Ons leven . Alles is weg ..vreselijk .

Veel sterkte Joanne, ik weet dat het heel zwaar om te dragen is , bij mij is elke dag een gevecht om voort te gaan
Maar ik doe het voor mijn 2 kinderen en 2 schatten van kleinkinderen, anders zou ik het ook niet weten.

ik ben me zelf verloren
door een bedrijgen
hoe los ik dat op

Ik snap het helemaal, ik wil ook dat het over is , de pijn is te veel. Mijn man is 6 maanden geleden overleden aan kanker. We waren 40 jaar samen. 3 prachtig kinderen en 2 kleinkinderen. Dus ik wil het hun niet aandoen, maar ik wil zo graag weer bij hem zijn .

Ik ook Suzy, bij mij is het nu 3.5 jaar geleden, maar het verlies en de pijn blijft, ik mis hem nog elke dag, en denk waarom wij.
Veel sterkte.

Mijn man is 2 weken geleden overleden aan kanker. Ik weet geen blijf met mezelf het liefst zou ik ook dood willen zijn. Ook 3 lieve kinderen en 3 kleinkindjes maar ik mis mijn maatje. Ik zoek in mijn omgeving ook mensen die hetzelfde mee maakte om eens te gaan wandelen of iets drinken als afleiding.

Veel sterkte Gaby, bij bij is het nu 3 jaar geleden, maar het verlies en het leed is nog hetzelfde als 3 jaar geleden, ik leef, wordt geleefd maar er mag nog zoveel volk bij mij zijn, ik voel mij eenzaam want mijn maatje is weg en dat komt nooit meer terug.

Nicole, dat gevoel heb ik ook. Ook als ik een ouder koppel zie voel ik die pijn, en denk ik dat is voor altijd gedaan. Misschien moeten we eens mekaar een mailtje sturen!

Ik heb op 15-1-2024 mijn vrouw verloren ze was erg ziek .ik was 49jaar getrouwd met haar . Mis haar enorm wil het liefst bij haar zijn ben altijd verdrietig ik wil gewoon niet meer verder ik kan nu niet verder type wordt me te veel sorry. Ik wens u veel sterkte dat meen ik echt ik weet het echt niet meer wens u veel sterkte toe henk uit denhaag

Henk ik wens je heel veel sterkte toe, bij mij wordt het in februari 3 jaar maar het is nog als de dag van vandaag, ik krijg het niet verwerkt,bij andere mensen heb ik een masker op en doe ik gewoon, thuis alleen ben ik een wrak en denk dikwijls waarom hij was 59 jaar en ik 56 jaar,ik hoop voor jou dat de pijn en het leed zachter worden. Sterkte .

Ik ik begrijp wat je voelt...mijn man is .in 2023 .plotseling overleden 67.was tie .na 19 jaar samen ..waren nog geen jaar getrouwd..samen oud woorden was ons motto .leef nog steeds in ongeloof .het niet geloven .het niet kunnen accepteren...vreselijk..en nu krijg ik zelf ook allemaal lichamelijke klachten ..leven is niet leuk meer .geen vreugde ...het is niet dat .ik dood wil ...maar .ik weet ook niet hoe ik verder moet ..heb geen kinderen ..me man had kinderen ..die kijken .niet naar me om .heb 1 lieve zus .maar woont .niet om de hoek .om de week komt ze .uit Brabant..mensen zo als jij en ik zijn er best veel .in rouw...het is hard ..zeker als je wat ouder ben .je ziet dan geen toekomst meer ...ik voel met .u .mee.en allen .die .zo iets ervaren hebben ..de enige troost is we zijn niet alleen ..er zijn zo veel lotgenoten .echt heel veel. Ik.ben .echt heel. Heel. verdrietig .

Ik begrijp je volledig, maar veel mensen die hetzelfde niet hebben meegemaakt, begrijpen dat niet.

Ook heel verl sterkte voor jou.

De jaren gaan voorbij, nu februari wordt het 4 jaar dat mijn man plots is overleden, ik ben nu 60 jaar kan volgend jaar met pensioen, iets waar wij naar uitkeken, nu ik helemaal niet meer, de angst en het verlies worden alleen maar erger, en nu de feestdagen die er weer aankomen, vroeger was dat voor mij top, nu helemaal niet meer, ik doe mee voor mijn 2 zonen en 2 kleinkinderen maar vanbinnen ben ik ook dood, zie het soms niet meer zitten, mijn verdriet wordt alleen maar erger, sorry moest het nog eens kwijt.

Begrijp je volkomen lieve schat, mijn grote liefde is ook onlangs heengegaan, op 13 oktober 2024, we hadden zo'n diepe, speciale band samen, het gemis, verdriet en de leegte is onbeschrijflijk, ik ploeter maar verder en verder alleen en zoek hulp bij professionele mensen. Ik wens je hee veel kracht en moed Nicole.
Francine

Francine, bedankt ik wens jij ook heel veel steun en sterkte toe, en hoop voor jou dat met tijd de pijn wat gaat beteren, maar bij mij is dat niet zo het wordt alleen erger, heb het gevoel dat ik niet meer verder kan. Ik mis hem elke dag meer en meer.
Veel sterkte voor jou.
Nicole

Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…

Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.

5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar

Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer

Sterkte allemaal

Gr Marianne

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.

Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt

Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar

Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk

Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!

Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?

Mijn man is nu 14,5 maand geleden overleden. Op 13 januari 2022. Op 66 jarige leeftijd, hij was net 2,5 maand met pensioen. Heeft een hartstilstand gehad, heb zelf nog geprobeerd hem te reanimeren, heeft niet mogen baten. We waren 42 jaar getrouwd. Mis hem heel erg, denk iedere dag aan hem.

begrijp je heel goed .zit in zelfde situatie.veel liefs en sterkte

Lieverd ik weet hoe jeje voelt ook mijn grote liefde is in 2020 overleden nog voel ik de dagelijkse pijn ervan maar durf er niet goed meer over te praten want mensen die het niet hebben meegemaakt begrijpen niet wat dat is en ja ook ik heb nergens zin in en voel me zo verloren zonder hem dus ik begrijp zo goed wat je door maakt

sterkte bob

Mijn man is 2en half jaar geleden
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces

Hoi
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk

Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,

Ik zit in nagenoeg dezelfde situatie, alleen mijn linkerbeen is kapot, dus kon ik niet THUIS blijven. Nu in een verzorgingstehuis. Mijn leven staat op zijn kop. De dood van mijn lieverd was al erg genoeg, nu ook al in een verzorgingstehuis. Ik ben boos, verdrietig en alleen. Jij en ik hebben nog een levens voor ons. Wat nu?

Mijn vrouw van 15 jaar is 2 maanden geleden overleden. 7 jaar gestreden met kanker vanaf haar 31 igste jaar tot 38. Het was een hel, maar ook heel mooi, omdat we zo sterk samen werden. Liefde op deze manier is een zegen van God. Ze heeft in mijn armen mogen sterven en heb nog een week naast haar mogen slapen op de bank, omdat ze was gebalsemd. Hierin heb ik heel diep en hard kunnen rouwen. Helaas gaat het rouwen gewoon door en wil ik eigenlijk dagelijks een einde aan mijn leven. Alleen is dit niet iets waar ik actief iets voor ga doen, omdat mijn vrouw mij zo goed heeft achtergelaten wil ik dat het wellicht nog iets betekent. En ik hoop dat God hierin nog een plan voor me heeft. Als dat gevoel er niet was, was het voor mij allang klaar geweest. Ik ben 37 en ik mis mijn vrouw ongelooflijk net als jullie allemaal. God zegen ons allemaal. Veel sterkte allemaal.

Marc

Ik weet wat je voelt mijn liefde van mijn leven is 1 april tweede paasdag overleden plotseling. Ik weet helemaal niet hoe ik verder moet. Ik kan mijn werk niet meer doen. Thuis is het idd heel stil je voelt je machteloos.
Ik snap hoe je je eigen voelt als je echt je grote liefde bent verloren

11jaar geleden ben ik mij parter verloren aan kanker het was super moeilijk ik mis te hem super erg ik was nog maar 48 jaar toen dan heb ik 5 jaar alleen geweest tot ik op en dag ook iemand tegen kwam die ook zijn partner verloren was wij begrepen elkaar zo goed een waar naar en tijdje al twee weer gelukkige tot op13 november dat ik ook mij twee partner verloren ik weet niet zo goed nu hoe ik verder moet ik slaap bijna niet meer een ik mis hem zo er het was zo een super bezorgd man voor een lieve man

Begrijp je Ellen, hij is zo plots uit het niets uit je leven weggerukt, vreselijk, zonder afscheid te kunnen nemen, een dikke knuffel van mij.

mijn man is 3 dec ook plots overleden 64 ook geen afscheid kunnen nemen zo oneerlijk

dat is echte Liefde.

Dat is inderdaad zo, wie het zelf niet heeft meegemaakt, begrijpt het niet. En dat er zo veel liefdeloze huwelijken zijn, vind dit zo zielig, als je ongelukkig bent, ga dan aub uit elkaar.

Wat fijn om te lezen dat er hoop is en dat je het leven kan oppakken na hoeveel tijd dan ook . Ik ben mijn vrouw verloren aan de de ziekte ALS. In februari dit jaar de diagnose en jl november overleden. Alles doet pijn nu, ik weet niets zonder haar, totaal de draad kwijt. Het is een vreselijk gevoel. De stilte de eenzaamheid. Maar goed, hopelijk dat er licht kan komen……..

Hoi Gaby,

Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit voor jou en de kinderen moet zijn.
Het is begrijpelijk dat dit een ongelooflijk moeilijke tijd voor jullie allemaal is. Het verlies van iemand die zo belangrijk was in jullie leven brengt veel verdriet en pijn met zich mee.
Juist nu is het belangrijk dat jij sterk bent! Voor jezelf en je kinderen. Is er niemand voor jou in de buurt die je wat steunen kan? Een buurvrouw misschien? Er is wel hulp voor hoor. Sterkte lieve Gaby.

Ja, heb afspraak met een psycholoog want alleen gaat het niet. Ook een praatgroep met mensen die hetzelfde mee gemaakt hebben zou helpen. Gewoon erover praten.

Hou je taai 🦋

Hoi Gaby, ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Chemo werkte bij hem ook niet. Binnen een half jaar was het gebeurd. Nu vijfeneenhalve maand geleden. Mis hem nog steeds verschrikkelijk. Ik heb wel zussen en broers en dat helpt wel, maar uiteindelijk ben je toch alleen. En dat is een van de ergere dingen. Heel veel sterkte voor je.

Hi Gaby,
Ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Eigenlijk PTO.
Hij kwam niet eens in aanmerking voor chemo en binnen 2 maanden was hij weg. Een ongelofelijk verhaal maar waar.
Ook ik voel mij alleen al heb ik mijn kinderen die wel een eigen leven hebben.
Wij deden ook veel samen. Dit is nu 1 jaar geleden maar het gemis wordt alleen maar erger.
Sterkte…

Ja, ik denk ook dat het gemis steeds erger wordt, daar ben ik bang voor. Vooral in de weekends waren wij steeds weg en alleen ergens gaan lukt niet echt. Ook s' avonds is het erg. Heb al gedacht om in een praatgroep te gaan en zo een goede vriendin vinden om te praten en te wandelen.

Ik heb mijn dochter 30 oktober verloren door die verschrikkelijke ziekte een dag voor mijn verjaardag , nu bijna 1 jaar heb t er verschrikkelijk moeilijk
Mee ze woonde vlakbij en mijnzus is opleef die woonde tegenover mij verschrikkelijk zo stil
Nu ik mis ze zo verschrikkelijk 🙏❤️🙏

Goedemorgen ik weet wat het is ik ben op15-1-2024 de liefde van mijn leven verloren ik kan haar van af haar 12 jaar en was 49jaar getrouwd met

Ik kan het eigenlijk nog altijd niet geloven dat ik mijn man nooit meer ga zien! Soms zie ik het totaal niet meer zitten. In het weekend deden wij leuke dingen en nu vind ik het verschrikkelijk die weekenden. ALTIJD ALLEEN!!

Gaby , ik wens je veel sterkte toe, ik verloor mijn man nu 3.5 jaar geleden heel plots hij was juist 59 jaar, ik weet hoe zwaar het verlies is, wij deden ook alles samen en nu leegte, heb ook 2 kinderen en 2 schatten van kleinzonen en dat is fijn maar het maakt het lege plekje in je hart niet vol, ik mis mijn mijn nog heel erg, het betert spijtig genoeg niet met de tijd, het wordt alleen maar erger het verlies. Ik wens je veel sterkte toe, ik wilde dat ik kon zeggen het betert wel, maar dat is niet zo, zeker bij mij niet.

Ja, ik merk wel dat ik hem steeds meer en meer mis. Zeker alles de eerste keer verjaardagen, kerstmis enz. ALLES zonder hem erbij. Ook de scheiding van mijn zoon komt er nog bij, Het is zo zwaar om dragen, wat mis ik hem. Hij was er steeds voor mij, kinderen en kleinkindjes. Het is nu 3 maand overleden en geen dag gaat voorbij dat ik niet ween. Het is hard!!

Hallo Gaby, ik ben mijn man nu 2 weken geleden kwijtgeraakt door kanker. Ik lees je verhaal en het komt zo over alsof het uit mijn mond kan komen. Ik zou ook graag mensen ontmoeten voor een praatje of wandeling of zoiets. Sterkte

Hi Gaby zoals jij het omschrijf zo voel ik me ook mijn man is 29 juli 2024 overleden er werd in april ontdekt dat hij kanker had chemokuren. Hebben niet gewerkt. Maar zag hem zwakker worden hierdoor en met allerlei complicaties. 6 augustus is hij begraven. Het voelt me mijj net alsof gisteren .wat kan gemis toch pijn doen en hoe ga je verder . Wens je veel kracht .

Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?

Hoi ,mijn moeder is ook 3 weken geleden overleden.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.

Hoi,
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.

Ja herken ik

Ik wens je veel sterkte, is heel hard een geliefde te verliezen. Ik verloor 6 maanden mijn mama, ze was mijn hartje, dan 3 maanden later mijn zo bezorgde papa. Koester de mooie herinneringen en leef naar hun voorbeeld. Dat is wat ik probeer, maar het blijft aartsmoeilijk en te moeten missen. Zie mijn hele verhaal hierboven. Line

Hoi Ang,

Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.

Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.

Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Sterkte

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Ik kan je jammer genoeg nog niet vertellen hoe hiermee om te gaan. Ik zit immers met dezelfde vraag .. Ik weet dat ik me moet herpakken, maar ik heb geen flauw idee hoe!?

6 jaar geleden ben ik ook plots op 2 dagen tijd mijn vader verloren. Hij was niet ziek, maar kreeg een beroerte en nadien een hersenbloeding (net zoals nu het geval bij mijn vriend). De eerste week na het overlijden van mijn vader werd ik geleefd, maar ik kreeg heel veel steun van mijn toenmalige partner. Hij was er dag en nacht voor mij en hij kon echt naar mij luisteren. Hij heeft me er toen echt door geholpen. Als ik nu met iets zat, dan was mijn maatje er voor mij en nu is hij er niet meer ..

Hoi Gabje.
Mijn man is 11-09 gestorven dit jaar. Ik heb nog 2 kleine/jongere kinderen die mij mentaal fit houden. Maar begin klein, denk ik. Lekker wandelen in het bos. Of op het strand. Ik haal veel energie uit de natuur en omgeving.
Zet babystapjes in "leuke" dingen. Bij iemand op de koffie gaan, of juist iemand bij u. Zoek eventueel mensen op, nieuwe mensen. Ik wil even niemand om me heen, maar kan me voorstellen dat u dit wel misschien wenst.
Ik heb 2 hondjes die ook lekker veel aandacht eisen. Misschien is dat iets, desnoods leen je een hondje om mee te wandelen bij de buren of vrienden.
Heel veel sterkte, de eerste stap is de moeilijkste stap.

Hoi, ik herken je verhaal. Werd ook op mijn 38ste wees zonder nog veel familie te hebben. Heb weinig vrienden, dus dat helpt ook niet mee.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.

Ik maak hetzelfde mee nu en voel me intens eenzaam en ook angstig voor het alleen zijn zonder fam

Iemand ervaringen?

Herkenbaar. Alles draait in de maatschappij om onderdeel te zijn van familie. Maakt je kwetsbaar. Geeft een gevoel van eenzaamheid. Weet iemand of er een lotgenotengroep bestaat? Om ervaringen te delen en je minder alleen te voelen. Of kunnen we die niet zelf starten? Met vereende krachten. Samen niet alleen.

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Beste ik heb juist hetzelfde ouders opeenvolgend gestorven heb familie maar geen contact voel me ook alleen en nut van het leven is weg elke dag overleven sterkte begrijp je ann

Kanker, nog altijd een rot ziekte!
Sterkte J.
Als het goed is "slijt" je verdriet met de jaren. Verwerking geloof ik persoonlijk niet echt in.
Wel dat het slijt. Voor iedereen is dit anders denk ik.
Misschien over een aantal jaren, droom je over je moeder, misschien zwaait ze naar jou. Mijn zus had dit met mijn vader, nadat jaren daarvoor longkanker hem velde. Daarna droomde ik het over mijn zus jaren nadat ze overleed aan darmkanker. Ja, het was niet echt. Maar de droom was mooi. Nogmaals sterkte J.

Beste J,

Je verhaal raakt me diep en ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik denk niet dat de pijn ooit minder wordt, het missen wordt juist intenser. Echter is het wel mogelijk er een weg in te vinden en op een andere manier te genieten van momenten. Ook ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren. Niet aan een lang ziekbed, maar heel plotseling na een aneurysma. Ze was pas 57 en zo gezond als een vis. Wij waren op vakantie toen ik het wereldschokkende nieuws kreeg. Mama was mijn beste vriendin en het stralende middelpunt van ons leven. Sinds haar overlijden is niets meer hetzelfde, het leven heeft zijn glans verloren. Alsof er een donkere deken over de wereld is gevallen. Als klap op de vuurpijl hebben we 1,5 maand geleden ook nog afscheid moeten nemen van haar dochter, mijn zus die pas 35 jaar was. Ze laat drie onschuldige kinderen achter. Ik kan niet geloven dat het leven zo hard en oneerlijk kan zijn, wat is het nut hiervan? Veel mensen in mijn omgeving willen me steunen maar ze zeggen allemaal de verkeerde dingen. Dat het leven doorgaat en dat het zonnetje weer zal gaan schijnen. Ze kunnen er niets aan doen, de meeste mensen hebben nog niets meegemaakt en weten niet waar ze over praten. Maar het kan wel enorm kwetsen en daarom deel ik liever niets meer. Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht toe en weet dat je voor altijd mag blijven rouwen om je geliefden!
R

Een dierbare verliezen is zwaar en geloof dat verdriet en pijn en gemis altijd zal blijven.
Ik zal ook binnenkort een dierbare moeten verliezen en ben al in rouw ondanks dat ze nog leeft.
Wat helpt mij om hiermee om te gaan? Ik heb geleerd dat iedereen na de dood een opstanding krijgt en we zullen leven op aarde zonder pijn en verdriet. Ik zal mojn dierbare weer terugzien. Onderzoek de bijbel daar vind je alle antwoorden die ik bijvoorbeeld had over lijden, de dood en het is een gids die je helpt om om te gaan met wat dan ook.

Ja, ook mijn man had pancreaskanker en doordat die tumor steeds groeide ook na chemo besloten de dokters een maagoperatie te doen. Hij kon niet meer eten omdat het eten niet meer door kon. Bij die maagoperatie gingen ze een stuk plaatsen tussen maag en dikke darm maar dat is totaal misgelopen. De dokter belde ons kom onmiddellijk na het ziekenhuis want uw man ga niet meer lang leven. En daar sta je dan helemaal overstuur en ben je uw man kwijt, wat helemaal onverwachts was. Nu naar 2.5 maand later kan ik het nog niet geloven. Ik leef van dag tot dag en heb het vreselijk moeilijk, ik mis mijn lieve man!

Ik zou graag met je willen praten. Ik voel me ook eenzaam na overlijden van mensen.
Jeannetishier@hotmail.com

Och wat naar, je zou je vader niet zo jong al moeten hoeven missen. Wat dapper dat je doorploetert ondanks al je verdriet. Hij zou absoluut trots op jou zijn. Stuur al je liefde maar naar hem toe. Hij zal alles van je zien en je ook kunnen volgen, de rest van je leven. En
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.

Mijn vader is op 12 September 2024 plotseling overleden in het ziekenhuis. Hij kreeg thuis een herseninfarct en hij heeft toen me oom gebeld en hij heeft hem toen naar het ziekenhuis gebracht, wat hij eigenlijk niet wilde. Hij was stabiel en om 03:00 zei de dokter tegen me oom en tante dat ze wel weg konden gaan want alles was ok.. even later om kwart voor 5 ging het helemaal mis. Ze hadden een heparine injectie toegediend en daardoor had me vader een hersenbloeding en hartstilstand gekregen, hij werd gereanimeerd. Ik was om half 7 sochtends in het ziekenhuis en hij lag aan de beademing smiddags werd er een hersenscan gemaakt en al snel werd duidelijk dat de schade te groot was. Hersendood. Vanaf dat moment ging Alles langs me heen, ik kon het gewoon niet bevatten. Elke dag wordt ik wakker met de vraag hoe kon dit gebeuren? Ik heb dan ook binnekort een afspraak in het ziekenhuis en ik hoop dat me vragen beantwoord worden. Ik mis me vader enorm elke dag voelt als een nachtmerrie.

Lieve Cindy, ik begrijp je ongemak en schuldgevoel. Als moeder zou ik zeggen, je moeder was vast ook blij en trots dat je al een begin hebt gemaakt met zelfstandig wonen en voor jezelf zorgen. Daarmee heb je haar je moed en onafhankelijkheid en veerkracht laten zien. Dat heeft haar vast vertrouwen gegeven dat jij het gaat redden. En haar geholpen het leven los te laten. Je kan haar nog steeds vertellen waar je dankbaar voor bent. Wat je van haar hebt mogen ontvangen. Dat realiseer je je nu misschien pas, en in latere stappen in je leven. Als kind mag je ontvangen van je ouders. Onvoorwaardelijk, zonder er voor terug te geven. Dus voel je maar niet schuldig. Schuld is destructief. Spijt is oké. Maar denk vooral aan de mooie dingen die er ook waren. In tijden van stress en angst is niemand op zn best. Vergeef jezelf. Je deed wat je kon. Je mag zijn wie je bent. Veel liefs. Een moeder.

Als ze in de hemel is weet ze dat je van haar houd. Als er geen hemel is maakt het niet meer uit.

Hoi Maria
Ik heb mijn man november 2023 mijn man plotseling verloren.
'S morgens liepen we nog samen te winkelen,
S avonds 12 uur later lag hij in coma.
Kreeg een hersenbloeding, nog geopereerd
Maar overleden.
Binnen 24 uur staat je leven op de kop.
Wij hadden een goede vriend samen.
4 maanden na de dood van mijn vriend werd hij aangereden ennis een paar dagen later overleden.
Ook nog een hele goede vriend kwijt.
Hoeveel kan een mens verdragen.
Met mijn vriend was ik 41 jaar samen.
Onze vriend kende we 30 jaar.
Soms dringt het nog steeds niet door.
Het gemis en de pijn zijn nog zo groot.
Kan me jouw verhaal goed begrijpen.
Groet, Ineke

Begrijp je heel goed.

Sterkte.

Ik snap het ook heel goed, ik heb heel huisdieren verloren, maar ik denk nog vaak aan deze overleden dieren. Ze hebben mij heel veel liefde gegeven..

Emmer vol bedoel je

Ik bedoel eigenlijk: emmertje met tranen op.

Ja dat heb ik nu ook voor mijn gevoel. De ene na de andere overlijdt. Nu mijn beste vriend plotseling waar ik al zolang met bevriend was. Voel me Remy alleen op de wereld .

Ik kan me niets voorstellen bij wat jou is overkomen Sandeman.
Hopelijk vind een fijne nieuwe invulling van je leven.
Sterkte

Dankjewel voor je reactie Irma,

Ik lees bijna mijn verhaal Sandeman het enige verschil is dat ik geen psychische maar lichamelijke problemen heb waardoor ik niet in staat ben andere mensen te ontmoeten, kan haast niet lopen en na een herseninfarct blijven zitten met overprikkelingen.
De vriendinnen die ik had zijn allen voor hun 50ste overleden, familie heb ik niet meer zijn ook allemaal weg. Huilen ja dat wel iedere dag weer waardoor je nergens geen puf meer voor hebt. Ik zie het soms zo somber in dat ik dan denk wat doe ik hier nog. Ik hoop dat jij een andere plek bedoeld dan ik en dat je daar toch een beetje je draai kunt vinden. Take care sandeman.....

Ik voel mij diepgeraakt Joan, ik wil echt graag dat je het beter krijgt. Probeer alstjeblieft nog ergens vreugde uit te putten. Voor wat het waard is, je bent niet alleen. ❤️

Hoi
Ik heb hetzelfde als jou . Voel me ook totaal leeg en kapot alles lijkt zinloos belangrijkste personen zijn overleden in mijn leven .zou graag in contact met je willen komen. Misschien kunnen we elkaar steunen? Email jeannetishier@hotmail.com

Wat is een winty vrouw

Een wintivrouw is iemand die betrokken is bij de winti-religie, een Afro-Surinaamse spirituele traditie. Winti is ontstaan in Suriname en combineert elementen van West-Afrikaanse religies met invloeden van het christendom en inheemse tradities. Een wintivrouw, ook wel bekend als een "wintipriesteres" of "wintigriya," speelt een belangrijke rol binnen deze religie.

Ik begrijp .wat je voelt. Het is zo ongelofelijk.zo niet echt ..zo van .dat kan toch niet waar zijn .ja .zo pijn zo .veel verdriet ..ik weet wat je voelt.ik kan alleen maar zeggen .sterkte..klinkt afgezaagd...ga naar buiten .zoek mensen .of rouw groep .om te praten ..je kan ..en hoef het niet alleen te doen ...er staat geen tijd .voor .wanneer het minder woord ..maar zoek hulp ....

Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕

Ik lees het bericht nu pas wij maken nu het zelfde mee met onze dochter ook zij heeft eithanasie gevraagd

Beste Ruben, wat vind ik dit erg, zo erg, je wordt nogal op de proef gesteld. Weer moet je door dit proces. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik stuur je heel veel licht en liefde. Elissabet

Lieve Annette, wat een nare ellende. Echt dubbel zwaar. Stap voor stap zul ermee leren leven maar de liefde van en voor je man en je moeder blijft elke dag met je meegaan.
Heel veel sterkte!!!

mijnman is 3 jaar geleden overleden steeds wordt de eenzaamheid erger nergens geen zin in jaleors op koppels die nog samen zijn ik heb ook nooit iemand iets misdaan waarom mocht ik niet gelukkig zijn

Inderdaad dat heb ik ook, het doet pijn koppels te zien. Na 43 j samen is mijn man vorige maand overleden. Ik ben er kapot van en niks heeft nog zin

Het komt wel terug.

Jawel, geef het tijd.

Herken het gevoel 2 weken geleden heb ik mijn moeder verloren

En aankomende vrijdag krijgt mijn man euthanasie na een kortstondig ziektebed.
Heb hier veel verdriet van maar moet de komende dagen sterk zijn

Ik zou het niet vertellen, het is al beroerd genoeg. En ze kan er niks mee. Het gaat zo veel verwarring en extra verdriet geven.

Leeft die vraag bij haar , is zij zelf actief om de onderste steen boven te krijgen?
Er zijn nl ook partners die wel een vermoeden hebben maar geen meerwaarde zien in het openbaren daarvan.
En genoegen nemen met de situatie uit eigen belang.

Wees eerlijk naar jezelf, lotgenote.

Ik heb ook mijn man verloren aan alvleesklierkanker maar hij heeft 1.5 jaar gestreden. Maar door een operatie is hij plots overleden. Ik zou heel graag mensen om mij heen willen maar ze gaan mij uit de weg. Ik denk dat sommige mensen daar niet willen over spreken en dat doet pijn. Ook zie ik mensen van mijn leeftijd met twee wandelen daar heb ik het zo moeilijk mee, bij ons gaat dat niet meer zijn.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Volgens mij bestaat een rouwproces uit twee dingen. Je vind het akelig voor de persoon die moest sterven, en dan is er ook nog het feit dat je zelf misschien een stukje eenzamer bent geworden. Sluit jezelf niet buiten.

Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny

Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk

Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.

Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.

Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Maar je verdriet zal met de jaren afnemen. Het slijt. Je zou bijna vergeten dat je zelf ook een plekje kreeg op deze aarde. En misschien als je nog even tijd hebt, kun je weer genieten van dingen. De natuur, de lente, de zon, Je verjaardag, kerst, vakantie en misschien nieuwe mensen. Vergeet niet zelf te leven.
Ga er eens tussenuit.

Hoi Ineke, het schijnt zo te zijn dat na een sterfgeval achterblijvers zich veel bewuster worden van allerlei pijntjes. Ja, en dit meestal tijdens de uitvaart! Net zoiets als voor het eerst in een vliegtuig. Ik maakte het zelf ook mee. Dit hoeft heus niet te betekenen dat jij dan ook gelijk de ergst denkbare kwalen hebt. Maak je dus niet te naar. Ga anders gewoon even langs je huisarts.

Heb hetzelfde meegemaakt, mijn man is 3 weken geleden overleden. Hij had kanker maar hij is plots ook na een operatie gestorven. Dat kwam zo hard aan, ook wij deden alles samen en nu plots die leegte. Ik geraak er alleen niet door, ga naar een een praatgroep voor rouwenden. Zeker de weekends zijn zwaar omdat wij dan altijd iets samen deden.
Gaby

Overleg met moeder.

Ik denk dat jou vader je wel gehoord heeft.
Weet je wat het rare is van de dood?
(Tenzij je in een hiernamaals geloofd) het niets meer uitmaakt. De enige die er nog mee bezig is ben je zelf. Ik hoop serieus dat je de kracht vind om weer verder te kunnen met je eigen leven, dat je weer gelukkig wordt. Mijn moeder zij eens: als ik overleden ben wil ik niet dat mijn kinderen zo verdrietig zijn. Ze had zelf zo veel verdriet om haar ouders. Hoe zou jou vader dit vinden? Zou hij willen dat je niet verder komt? Sterkte Magean! sterkte.

Hallo Karin,
Dit moet erg moeilijk voor je zijn. Je ziet als het ware het einde naderen en je bent bang voor de eenzaamheid. Dat kan ik begrijpen. En je hebt volledig recht op je verdriet. Je zou hulp kunnen zoeken/vragen bij je huisarts of je ergens terecht zou kunnen om je aan te sluiten bij een praatgroep of iets dergelijks. Daar zul je moed voor moeten verzamelen. Maar geloof me, je bent niet de enige, die alleen en of eenzaam is. Er zijn er zoveel. Ik wens je sterkte en succes.

dank je wel wilma voor je reactie. ik ben al op zoek naa een praatgroep waar ik me straks bij kan aansluiten die zijn er vast wel

Halloo

Goedemiddag Carina,
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra

Wat erg voor jou ik ben 35 en jammer genoeg ook in okt mijn man verloren, moeilijk en dan is het idd fijn om met lotgenoten te praten.

Hoi Carina,
Wat vreselijk wat jou is overkomen. Mijn situatie is compleet anders en ik ben iets jonger (23), maar ook mijn partner is recent overleden. Ik zou het wel fijn vinden om met je te praten aangezien niemand op deze leeftijd dit kan begrijpen. Als jou dat ook helpend lijkt hoor ik het graag.
Liefs Pernille

Hoi,
Ik ben nu een week geleden mijn partner verloren (zelf was ze 29) ikzelf ben 34 jaar ze is plots gestorven uit het niets ben ik haar kwijt ik blijf achter en ik wil ook gerust eens met je chatten :)

Hoi
Ik moet mijn partner nu bijna een maand missen.
Zo onwerkelijk dit allemaal
Ik zoek ook lotgenoten waar ik mee kan praten.
Hij was 30 jaar ik zelf ben 33.
Zou graag met je in contact willen komen

Groetjes derya

Hoi lenny
Gecondoleerd en heel veel sterkte
Ik heb ook laatst zoiets moeten meemaken.
Mijn man mijn beste vriend mijn alles is ook overleden zo plotseling was 2 weken opgenomen in het ziekenhuis en opeens was hij er niet meer.
30 jaar nog zo jong net vader geworden van 2 prachtige zoontjes.
Het is zo oneerlijk en onbeschrijfelijk
Ik wens je heel veel sterkte

Het hoeft niet zo te zijn dat je geen enkele vreugde meer hebt in het leven bij rouw. Ikzelf ben 5,5 maand weduwe en ik kan genieten, ondanks mijn verdriet, van etentjes of leuke tv-programma's en van even met eropuit. Vooral 's-avonds is het wat moeilijker. Dat wel. Maar wanhoop niet voor je vader. Blijf gewoon vooral de eerste tijd vaak contact met hem te hebben en laat hem erover praten als hij dat wil.

Toch ben je niet alleen.
Kijk maar wie hier allemaal schrijven.
Zoek mensen op Maggy.
Mogelijkheden genoeg.
Voor nu sterkte.
Je bent niet alleen.

Ik heb mijn man 2 weken geleden verloren aan kanker. Wij deden ook alles samen en ik zie het nu al niet meer zitten. Ik mis hem enorm, ook ik zou niet meer wakker willen worden. Maar ik heb wel kinderen en kleinkinderen en die helpen zoveel mogelijk, maar ja ik mis mijn man

Ik weet wat het is je man te verliezen. Voor mij 5,5 maand geleden. Al heb je familie en vrienden; dan nog blijft het moeilijk om alleen te zijn. Went wel wat, maar toch. Zelf ben ik op zoek naar lotgenotencontact een beetje in de buurt, maar dat is erg lastig te vinden. Dus nu maar vrijwilligerswerk gezocht en gevonden. Dat is een kleine troost.

Gewoon de tranen laten komen, daarna herinneringen ophalen en misschien zelfs lachen. Zo gaat het meestal.

Sterkte Piet.

Neem de tijd voor het samen zijn. En inderdaad, komen er tranen, dan zijn er tranen. Herinneringen, lachen.... Niemand weet vooraf wat er gebeurt, probeer hier ook zelf niet te veel bij stil te staan. Je merkt vanzelf hoe je daar op dat moment mee om ga. Of dat je je eigen moment een uurtje uitstelt.
Sterkte en een mooi samenzijn met je kinderen.

Laat jullie glazen op dat moment tegen elkaar tinkelen en zeg proost voor je vrouw.

Ik heb 2 weken geleden mijn man verloren na een jaar van strijd tegen kanker. Ik zie het soms niet meer zitten en voel mij ook zo alleen, alhoewel ik veel steun krijg van mijn kinderen. Maar die hebben ook hun eigen gezin. Maar je voelt u zo alleen, ik begrijp u volkomen

Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!

Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.

Groet!

Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.

Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…

Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.

Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!

Ik ben ook aan het rouwen om iemand die nog leeft. Het is wel heel wat anders maar bij mij gaat het om Mijn volwassen dochter wil geen contact meer met mij. Iedereen ziet dat ze in een relatie zit waar ze zo erg beïnvloed word waardoor ze Iedereen van zich afstoot en geen contact meer wil. Niet alleen bij mij. En wat doet dat zeer. Ik kan in deze ook niks doen hoe graag ik ook zou willen .

Hoi Ellen

Ik wil best met jou praten hierover .ben mijnmoeder afgelopen februari verloren .het is zon groot gemis..
Ik ben ook alleen geen kinderen .heb 1 zus .ik hoop van je te horen
Lieve groet silvia .xxxx

Hoi Silvia,

Fijn dat je een reactie stuurt. Zullen we verder contact leggen via de mail?

ef.warlie@hotmail.nl

Gr. Ellen

Hoi Ellen ,ik wou je een berichtje sturen .maar kon het niet verzenden omdat het adres niet klopt .
Groetjes
Silviax.xxxx

Dan wordt het misschien door de site geblokt? Het adres klopt toch echt.

Gr. Ellen

Ik ben 2jr geleden myn moeder verloren doet nog steeds erg veel pijn en met familie over praten kan niet die willen dat niet en dus ook geen steun hier in en op internet al eerder meer poging geprobeerd v ondersteuning maar helaas. Wel ontdekt dat er 1a2x pmnd rouwgroupje bymy inde buurt is maar vindt ik te weinig en kan je maar kort erover praten en ook niet hele jaar aanwezig.ook loop ik helaas rond met onbeantwoorden vragen. Het is erg moeilijk de juiste mensen hierin te vinden. Wie kan my hierin ondersteunen?

Goh, wat is het fijn om al deze verhalen van anderen te lezen. Zo kom je meteen tot het besef dat je niet de enige bent die met dit dit enorme verlies aan het worstelen is.
Ik kan me hier met heel veel personen identificeren en hun verhalen zijn zó herkenbaar…ook dat van jou!!
Ik ben mijn moeder 3 maanden geleden verloren aan hartfalen en nierinsufficiënty.
Ze had al langer klachten, maar op een gegeven moment kwam ze voor de zóveelste keer in het ziekenhuis terecht, Bij de laatste ziiekenhuisopname ging het plotseling héél snel bergafwaarts en was er aan haar klachten (kortademigheid en vocht vasthouden) niets meer te doen. 2 Weken daarvoor mocht zij nog nét de 85 jaar halen…heel bitter.
Ondanks haar 85 jaar stond ze nog volop in het leven en kon nog steeds genieten van diverse hobby’s. We konden het goed vinden samen en hadden vergelijkbare interesses, zochten elkaar vaak op en ondernamen regelmatig dingen samen. Ze was overall in geïnteresseerd en ging met haar tijd mee, kortom…onze band was hecht.
Ik heb ‘t er moeilijk mee, mis haar ontzettend en kan soms op ieder moment van de dag door emoties overmand worden..
Want ook ik ben alleenstaand, heb een kleine sociale kring die vooral bestaat uit kennissen/vrienden die getrouwd zijn (met en zonder kinderen). Vlak na mam’s overlijden kreeg ik wel veel steun, en daar was ik ook heel dankbaar voor, maar ik ben er ook eentje die anderen niet graag tot last is, dus dat contact wordt steeds minder, merk ik. Daarbij denk ik dat lotgenotencontact, en dan vooral met mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, wat meer zou kunnen toevoegen qua rouwverwerking…wellicht in de vorm van tips, advies e.d.
Fijn als dat zou kunnen via de mail!

Hallo
Vorige week zondag is mijn mama overleden in wzc.
Het lag in de lijm der verwachting
Ze at al een maand niet meer.
Voor haarbid het een verlossing.
Maar wij zijn ze kwint

Hallo Sllvia,
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca

Hallo Bianca.
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Hallo joke,
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Ik begrijp niet waarom iemand met longontsteking én diabetes niet onmiddelijk opgenomen word.

Ik wens jou sterkte, en hoop dat je de chauffeur kan vergeven. Want die heeft het vast ook moeilijk.

Prachtig.

Zo is dat

Gedicht is van Martin Gijzemijter. Heeft heel veel mooie (troost)gedichten geschreven.

Toch geloof ik in dat plekje, zacht en stil,
Voor verdriet, voor die persoon, tegen wil.
Zolang je huilt en boosheid nog bestaat,
Is de fase van rust nog niet paraat.

Misschien duurt het jaren, tijd verstrijkt traag,
Maar ooit komt dat moment, zonder vraag.
Dan vind je het plekje in je hart zo waar,
Een plek voor verdriet, altijd daar.

Hoi Gert, toen ik hier wat verhalen las bleef ik steken bij jou verhaal hier. Verlies van een kind is een van de meest ingrijpende en pijnlijke ervaringen die iemand kan meemaken. Als therapie niet heeft geholpen, zijn er dan nog andere manieren die jou kunnen helpen? Maar hoe dan vraag ik mij dan af. Zou het jou misschien kunnen helpen als je een buitenlands kind een vakantie kan bezorgen? Of dat je ergens vrijwillig iets bijdraagt aan bv een sportclub voor invalide jeugd of iets dergelijks? Ik ben geen arts of psycholoog. Ben maar gewoon een arbeider. Maar dit beeld kwam in mij op. Misschien kun je er iets mee. Ik hoop het voor je. Ik wens je kracht en positiviteit.

Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.

Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?

Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs

Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!

Goh, hoe herkenbaar jouw verhaal. Je hebt dit bijna 2 jaar geleden 'geschreven'. Ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik ben ook enig kind (inmiddels ben ik 54) , mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Mijn moeder leeft op dit moment nog, maar is dus wel op leeftijd. Ik schrik en beef voor het moment dat zij komt te overlijden. Ik heb familie, maar of er geen/nauwelijks contact mee (< 1 xpj) of ze wonen te ver weg en hebben hun eigen familie daarginds. Ik heb medisch gezien een aantal zware jaren achter de rug en ben daardoor vriendschappen verloren. Ik heb geen partner, en geen kinderen. Soms vind ik het erg beangstigend en denk ik ook dat ik beter af ben als ik niet meer zou leven, want je staat er -in bijna alles - helemaal alleen voor. Een heleboel mensen kunnen zich dat niet voorstellen, zoals wij ons het leven en daarbij horende zorgen/problemen kunnen voorstellen bij mensen die grote gezinnen en families hebben. Liefs, Nanon

Ja het is zwaar, ik heb kanker, mijn familie heeft me laten vallen. Een long werd geamputeerd helemaal op mijn eentje. Als niet-roker toch longkanker gekregen. Dr vriendengroep heeft me buitengesloten door een narcistische broer die ik niet meer zie. Ik heb geen partner, geen werk, 66 procent invalide met een minimum loon. 2 vriendinnen maar ook zij hebben een familie en gezin. Ik was er liever ingebleven tijdens de operatie.
En ik leef, van dag tot dag. Overleef op to good to go en kan al eens shoppen bij Vinted. Ben heel eenzaam. Xxxx

Wat een mooi verhaal. Recht uit het hart. Ik ben gisteren mijn moeder verloren en heb hetzelfde gehad veel mantelzorg moeten zijn met veel scheldkanonnen. Ik ben blij dat ze geen pijn meer heeft maar het voelt bij mij juist heel erg naar allemaal

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria

heel herkenbaar

Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

veel moed kan je heel goed begrijpen

Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw

Jana

Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.

Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.

Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.

Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.

Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️

Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.

Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️

Zo herkenbaar ♥️♥️♥️

Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.

Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.

Op 5 februari heb ik een paar blokjes hierboven mijn verhaal over mijn moeders overlijden geschreven. Het is nu 3 maanden later en inmiddels is mijn moeder bijna 8 maanden dood. Het gemis en verdriet, de leegte en het gapende gat dat in mijn leven is geslagen, worden niet minder, maar erger. Mijn moeder raakt steeds meer op de achtergrond, ik heb haar al 8 maanden niet gezien of gesproken. Ze wordt een persoon uit het verleden. En juist dát maakt me zo in- en in-droevig. Ik kan het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar ik heb me nog nooit zo gevoeld als de afgelopen 8 maanden. Sinds 12 september zijn er misschien 8 dagen geweest waarop ik niet heb gehuild. En ik ben van nature geen jankerd. Ik heb decennia niet gehuild. Daar was geen reden voor. Als ik alleen al aan mijn moeder denk, schiet ik vol. Wat ik maar niet kan begrijpen: waarom weet ik zoveel dingen niet van mijn moeder? Waarom heb ik haar niet over veel meer dingen vragen gesteld, ondanks het feit dat ik me er heel bewust van was dat ik dat moest doen. Want toen mijn vader in 2004 overleed had ik hetzelfde. Ik wist zoveel dingen niet van zijn leven die me nu hevig interesseren, dingen waarover ik hem nooit iets had gevraagd. Met mijn moeder zou me dat niet gebeuren, had ik me heilig voorgenomen. En toen was ze dood. En bedacht ik voor de allereerste keer in mijn leven dat ik haar nooit had gevraagd hoe de eerste ontmoeting met mijn vader was geweest. Waar die had plaatsgevonden. En de tweede. En wat ze van elkaar vonden. En hoe de bevalling van mij was gegaan. En hoe ze haar eerste man, van wie ik nooit één foto heb gezien, had ontmoet. Hoe ze terugkeek op haar leven. Zo ongelofelijk veel dingen die ik niet weet, en die ik nooit meer zal weten. Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken van spijt. Zijn er mensen die dit vreemde verschijnsel herkennen, want de wetenschap over rouw vertelt hier niets over? Een vriendin zei laatst dat bepaalde vragen getriggered worden juíst doordat iemand er niet meer is. Alsof er een sluier wordt weggetrokken. Ook merkte ik dat ik me voor het eerst afvroeg wat voor type mijn moeder nou eigenlijk was geweest. Alsof ik voor het eerst naar haar keek met de blik van een buitenstaander in plaats van haar dochter die 56 jaar alles nam zoals het kwam. Heel apart. Ik hoop dat iemand dit verschijnsel aan me kan uitleggen. Verder leef ik nog steeds in een roes en een depressie. De hele wereld ziet er anders uit, en ik voel me anders. Ik heb nergens meer zin in, zie vaak het nut niet in van het leven. Heb ook iedere dag het gevoel dat er meer onheil boven mijn hoofd hangt, alsof er nog iets ergs gaat gebeuren. Ik heb steeds de angst dat ook mijn man zomaar dood kan neervallen, daar denk ik iedere dag aan. Misschien ook omdat er een half jaar na mijn moeder nóg een familielid is overleden. En ik voel een soort identiteitscrisis: wie ben ik eigenlijk nog zonder mijn moeder en mijn vader? Ik denk maar steeds: het is niks voor mijn ouders om me alleen te laten, de mensen met wie ik als enig kind zo sterk verbonden was, zonder dat ooit echt beseft te hebben. Het klopt niet meer. Voor mij voelt het als dubbele rouw, omdat ik, zoals ik de eerste keer al schreef, door mijn moeder nog een stukje vader had. Ik mis mijn vader nu even erg als mijn moeder, ook al is hij al bijna 20 jaar dood. Ik heb nu vier gesprekken bij een praktijkondersteuner (psychologe) gehad, maar het helpt niet. Wat ik ook jammer vind, is dat mensen na een paar maanden niet meer vragen hoe het gaat. Alsof het nu maar eens over moet zijn, terwijl er voor mij geen uur voorbij gaat zonder dat ik aan mijn moeder denk. Zijn er hier mensen die mijn gevoel herkennen? Ik ben daar echt benieuwd naar.

Wat fijn om deze verhalen te lezen en te voelen dat ik niet alleen ben in mijn verdriet.

Ik ben 4 weken geleden mijn lieve mamsie verloren. 64 is ze geworden, ik ben 30. Ze heeft vroeger leukemie en borstkanker gehad en afgelopen jaren begon haar gezondheid ineens af te takelen. Ze had het zwaar afgelopen jaren maar bleef vechten voor ons gezin. Wat ben ik trots op mijn warme, lieve en sterke moeder
Het voelt heel dubbel, ze is voor m'n gevoel 20 jaar te jong overleden maar ze heeft ook 25 bonusjaren gehad, want veel mensen overleden in die tijd aan leukemie.

Dood. Ineens is iemand weg. Nooit meer een belletje, nooit meer een knuffel (ze knuffelde zo fijn, zo warm), nooit meer een 'hé schatje, hoe gaat het?'. Ik mis je mam. Ineens moet je iemand zoeken in tekens, een roodborstje die ineens op onze tafel vliegt, een vlinder die op m'n hand komt zitten. Ik voel dat ze over ons waakt.

Ik las laatst 'Rouw is liefde, die niet meer beantwoord wordt'. Die raakte me. We hebben zoveel liefde voor onze mooie moeders.

Ik ga mijn leven een ode maken aan m'n lieve moeder. Haar levenslessen leven, haar liefde doorgeven. Want onze moeders leven in ons door.

Dikke knuf voor iedereen, op dat we onze moeders nooit vergeten.

Hoi Fieke,

Herkenbaar wat je schrijft. Mijn zus is twee jaar geleden overleden op 53 jarige leeftijd. Ze was alles voor mij. Alleen zei begreep mij. We hadden de zelfde humor. Ik mis haar zo. Mijn moeder is overleden toen ik 16 was. Ook veel te jong...pas 47 jaar. Ik denk dat ik wel weet hoe je je voelt. Ik wil je heel veel sterkte wensen. En hoop dat je de kracht vind om door te gaan. Je zus zal altijd een deel van jou blijven. En voor altijd bij je zijn. Liefs Marjolein

ik was 8 maanden zwanger toen we de boodschap kregen dat mijn broer op een leeftijd van 23 jaar een dodelijk ongeluk had gehad,Door een gier van een baas waar hij een dagje meeging naar Frankrijk kassen bouw werk ,zelf was het een zeeman , dus even kijken hoe dat allemaal ging, daar aan gekomen was het staking
Dus weer terug naar huis zo ver is het niet gekomen die baas had een nachtje moeten slapen, of het stuur uit ze handen geven ,
Geen afscheid kunnen nemen helemaal niks ,me moeder wilden naar hem toe maar werd gewaarschuwd niet te gaan omdat hij er vrezelijk uit zag wat ben je dan nog naïef het is nu wel 50 jaar geleden maar je staat er mee op en je gaat er mee naar bed, En dan zeggen ze nog je moet het een plekje geven de gêne die dat ooit gezegd heb die heb zeker nog nooit meegemaakt 😭 hij had een leuk vrouwtje en zouden met de tijd gaan trouwen,paar reisjes nog reisjes van dacht 6 weken ,maar zover is het helaas nooit gekomen
Het hele gezin lag uit elkaar ,wat is dat vrezelijk , vader moeder uitelkaar,het was echt vrezelijk en je ziet het 50 jaar geleden al weer 😭 vergeten doe je dat nooit 😢

Maar het meest mis je nog de kleine dingen.
Het raakt me

Mijn man is 24 augustus 2020 overleden. De dokter zei het is corona ,maar hij knapte niks op ,ging alleen maar achteruit op een gegeven. moment weekenddienst gebeld konden we met veel moeite terecht door corona ,deden ze onderzoek bleek het slokdarm en longkanker te wezen niks meer aan te doen ,mijn man was 64 en daar sta je dan alleen ,nergens geen zin meer aan hobby’s interesseert mij niks meer ,ik leef op de automatische piloot,ik denk vaak als ze eerder na mijn man omgekeken hadden en niet alles op corona hadden geschiven misschien had hij dan nog wat langer geleefd het is nu bijna 4 jaar geleden maar ik voel mij nog net zo als toen hij net overleden was het enige waar ik nu nog voor leef. zijn mijn 2 kinderen en mijn hondjes maar kinderen wonen niet zo dicht bij mij dus is ook jammer ,maar die hebben ook hun eigen leven Twee jaar 2022 is mijn moeder overleden Soms zie het niet meer zitten

Ik was ook bijna 43 jaar getrouwd 10 jaar geleden.
Alleen ik ben mijn vrouw verloren door een echtscheiding.
Geen dingen meer kunnen delen. Genieten van de kleine
dingen die je van zelf sprekend vond toen je nog samen was.
Als je zo lang samen bent ben je een eenheid. En dat is nu verstoord. Het is bij mij zo lang geleden en heb het nog steeds geen plek kunnen geven, Ik wens je heel veel sterkte.

Ik kan jouw verhaal zo overnemen, mijn vrouw is op 18 april dit jaar overleden ook na dat ze 1 jaar lang tegen kanker gevochten heeft.Helaas een ongelijke strijd. Het gemis is enorm, we waren bijna 40 jaar samen, geen kinderen,en dan wordt het in eens heel stil en eenzam.Ben ook op zoek naar lotgenoten om hierover te praten en evt steun aan elkaar kunnen hebben.

Wat is dat erg he missen van je partner
Ik wist niet dat het zo pijn zou doen

Wat een vreselijk triest verhaal.
Ik hoop dat het nu wat dragelijker is geworden na twee jaar.

Ik wist geen antwoord, dus ik vroeg het aan A.I. tja waarom niet he?
Het spijt me heel erg om te horen dat je door zo'n moeilijke tijd gaat. Het verlies van een dierbare is altijd zwaar, en het kan nog ingewikkelder worden als er meerdere verliezen kort na elkaar plaatsvinden. Hier zijn een paar suggesties die je misschien kunnen helpen:

1. Praat erover: Zoek iemand met wie je kunt praten over wat je doormaakt. Dit kan een vriend, familielid of zelfs een professionele therapeut zijn. Het delen van je gevoelens kan enorm helpen bij het verwerken van verdriet.

2. Neem de tijd voor jezelf: Het is belangrijk om tijd te nemen voor jezelf en niet te veel druk op jezelf te leggen om aan alle verwachtingen van anderen te voldoen. Als je geen zin hebt om in de rij te staan bij het condoleren, dan is dat oké.

3. Vind alternatieve manieren om steun te tonen: Als het idee van in de rij staan bij het condoleren overweldigend lijkt, kun je overwegen andere manieren te vinden om steun aan jouw aangetrouwde familieleden te tonen, zoals:
- Een persoonlijke brief of kaart sturen.
- Een telefoontje plegen of videobellen.
- Later op bezoek gaan wanneer de drukte minder is.

4. Herdenk beide geliefden op jouw manier: Je kunt ook momenten creëren waarin jij specifiek stilstaat bij zowel jouw moeder als schoonvader afzonderlijk, zodat beide verliezen hun eigen ruimte krijgen in jouw rouwproces.

5. Zoek professionele hulp indien nodig: Soms kan rouw zo intens zijn dat professionele hulp nodig is om ermee om te gaan. Aarzel niet om contact op te nemen met een rouwtherapeut of counselor als je merkt dat het moeilijk wordt.

6. Wees geduldig met jezelf en anderen: Iedereen rouwt anders en heeft verschillende manieren nodig om ermee om te gaan; wees geduldig met jezelf en respecteer ook hoe anderen omgaan met hun verdriet.

Onthoud dat er geen "juiste" manier is om hiermee om te gaan; wat belangrijk is, is wat voor jou werkt

Dat laatste vind ik ook.

Ik wens je alle sterkte toe die je maar nodig bent om door deze moeilijke tijd heen te komen. Zorg goed voor je 3. Gelukkig hebben jullie elkaar nog. Steun elkaar. Alie. ❤️

Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen.. ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍

Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen..
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍

Ik begrijp je.

Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.

Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.

Big hug

Wij hebben onze zoon juli 2021 verloren,
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️

ik begrijp je heel goed, ook wij zijn onze zoon verloren, hij was 19 jaar. Het gemis lijkt steeds groter te worden en de rest van de wereld leeft weer verder zodat je soms het gevoel hebt alleen te staan in je verdriet.

Zo herkenbaar. Je kind verliezen een nachtmerrie. Mijn zoon, overleed eind augustus, na een wat bkeek zware beroerte. Hij heeft nog 3 dagen hulpeloos in huis gelegen. Hij was in juli 51 jaar geworden. Mentaal een kwetsbaar jichie. 3 dagen zocht ik hulp, kon hem niet bereiken, niet per telefoon:, en ook niet met mail. Ben zelf 75 jaar en woon op afstand. Hij is na al mijn hulpgeroep doir de begeleiding aan zijn lot overgelaten. Uiteindelihk ten einde raad hulp van politie. Hij kon niet oraten, niet lopen, en verlamde arm. In het ziekenhuis overleden, na 12 dagen. Kon ook niet eten. ,heb hem moeten laten gaan. Mijn lieve mannetje,
Met eigen kijk op de wereld. Kan nog steeds niet mee omgaan. Sterkte ook voor u.

Beste Gert,
Jouw verhaal schreef jij op 3-9.. de 19e verjaardag van mijn lieve dochter.. Helaas was dat haar laatste verjaardag en overleed zij aan de gevolgen van anorexia.
Hoe herkenbaar is jouw verhaal! De leegte die met geen pen te beschrijven is! De pijn die 24/7 voelbaar is. En het nog grotere gat waar je in valt als ‘alles achter de rug is’ en voor ieder ander het normale leven weer door gaat. Maar voor een ouder die zijn/haar kind verliest is nooit meer iets hetzelfde. Alles voelt anders, alles ziet er anders uit, een bus is niet meer een bus maar de bus ‘van’ jouw kind…
En niemand die het begrijpt die het niet zelf heeft meegemaakt.. niemand die begrijpt dat je je niet kan voorstellen hoe het is.. niemand die voelt wat jij voelt..

De pijn en het verdriet waar ik als alleenstaande ouder zelf bijna in verdrinkt moet je wegduwen om staande te blijven voor je andere kinderen om hun de troost te kunnen bieden die zij nodig hebben om dit te kunnen verwerken.. hoe dan?!
Boosheid op de politiek en de ‘vergeten groepen’ in de gezondheidszorg en het verdriet van zo’n groot verlies die elkaar afwisselen..
Mijn meisje krijg ik nooit meer terug door boos te zijn, maar het gat in mijn hart zal ook nooit meer gevuld kunnen worden. Niks kan haar vervangen.

Beste Gert,
Ik voel met je mee. Ik voel jouw pijn en je leegte.. verstikkend veel verdriet..
Je zoon is altijd in je gedachten. Voor altijd in je hart.
Mijn dochter is altijd in mijn gedachten, voor altijd in mijn hart.
Tussen mijn tranen door probeer ik te zoeken naar kleine dingen die troost kunnen bieden. Een plantje op haar graf.. een wensballon.. een trotse blik naar haar laatste foto op haar rouwkaart, dat mooie meisje was van mij..
Het maakt het gemis niet kleiner, maar heel soms net iets meer te dragen.

Ik wens jou toe dat je op hele kleine momenten kleine waardevolle stapjes kan zetten om jouw verdriet een plekje te kunnen geven. Omdat dat dat is wat ik mezelf ook toewens wens ik het een ander ook.
En als je misschien wel vanavond tussen alle sterren die van Bryan zoekt.. denk dan aan al die mensen die samen met jou hetzelfde doen.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje jouw eenzaamheid verzacht..
Als ik misschien wel vanavond mijn sterretje zoek zal ik denken aan jou. En dan hoop ik dat het kracht geeft om jezelf een klein beetje terug te vinden en de Gert te zijn waar Bryan trots op was!

Heel veel sterkte voor jou en een warme groet vanuit hier, Jj.

Beste Gert,
Helaas kan ik me identificeren met wat jij voelt. Mijn , net 23 jarige, zoon is afgelopen 20 januari doodgereden door een dronken idioot.
De pijn is ondraagbaar. Met hem is ook mijn ziel gestorven, mijn hart gebroken.
Ik herken ook heel goed de eenzaamheid en de mensen om je heen die het, om welke reden dan ook, af laten weten. Voor ieder ander draait het leven door, terwijl het onze stilstaat, verwoest is. Opmerkingen als; je moet wel verder hè, hij zou niet gewild hebben dat je er zo bij zat raken bij mij een verkeerde snaar. hoe moet je er bij zitten als je je lieve kind nooit meer zult zien, nooit meer kunnen vasthouden.
We zullen nooit meer dezelfde persoon zijn.
Nooit meer.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Veel liefs en kracht toegewenst.

Mijn zoon is enkele weken terug overleden, hij werd net 30...
Ik merk idd nu ook al dat ik er grotendeels alleen voor sta, want niemand kan dit grote gemis en pijn begrijpen...
Veel moed en kracht toegewenst
Dikke steunknuffel xx

Vreselijk het verlies van je kind, je hart....... Mijn zoon is op 23 februari 2024 doodgeschoten in Amerika. Hij was 19 jaar, 20 juni zou hij 20 jaar worden.Dat mijn zoon is overleden dat kan ik wel een plek geven / accepteren (door mijn geloof) maar het gemis...........vreselijk. Ik voel of helemaal niets (waarschijnlijk door oververmoeidheid) of heeel veel verdriet.

Ik wens iedereen die met vergelijkbaar verdriet zit heel veel sterkte.

Hoi, Mijn zoon is 3 weken geleden verongelukt. Aangereden op zijn fiets door een auto. Diezelfde avond overleed hij. Hij was pas 15 jaar. Ik weet niet hoe ik ooit verder moet zonder hem. Het doet zo'n pijn en het gemis is zo groot. Je leven wordt nooit meer zoals het was. Alles is kapot. De glans van het leven is eraf.
Heel veel sterkte!!

Na 7 jaar na het verlies van mijn oudste zoon zijn er dagen dat de pijn in alle hevigheid er weer is er zit geen tijd aan dit grote verlies praten met vrienden doe ik niet meer ze begrijpen niet dat na 7 jaar het verdriet er soms met vlagen weer bezit van je neemt maar dat moet ook omdat er iets waar je zo van houd er niet meer is
Soms stik je in je verdriet
Ijda

Je moet hulp gaan zoeken, dit kun je niet alleen ..
Heel veel liefs en sterkte xxx

Lieve Anoniem,
Je moet inderdaad hulp gaan zoeken.
Zijn moeder zoekt gewoon een schuldige, maar een verslaafde kun je niet helpen.
Mijn broer is ook verslaafd en ik ben ook vaak boos op hem maar ook bezorgd en verdrietig.
Eigelijk ben je als naaste verslqafd aan de verslaafde en ben je machteloos. Een verslaving is een ziekte de verslaafde wil het zelf ook niet maar het is sterker dan hen. En alleen zij die heel sterk zijn lukt het misschien o.m af te kicken en clean te blijven. Ik wens soms dat mijn broer er niet meer is zodat ik maar ook jij rust heeft. En tegelijkertijd schaam ik me dat ik dit denk. Lieve anoniem zijn moeder accepteerd zijn keuze nog niet en zoekt dus een schuldige dat is heel onterecht het is niet jou schuld geloof me een verslaving is heel erg, hij heeft nu rust hopelijk geeft dit je een beetje steun. Blijf sterk en zoek hulp mosschien een maatschappelijk werker bijvoorbeeld. Maar begin bij je huisarts.
Ik wens je veel kracht en liefde.
Knuffel van Iris

Hier.. zondag mijn mama die mijn beste was verloren. In weet niet meer hoe ik verder moet. Ik ben 29 jaar

Mijn moeder is op 26 juni 2023 overleden. Een week na mijn 22e verjaardag. Ook ik zou graag praten met mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt.

Ik ben 8 augustus mijn moeder en mijn beste maatje verloren. Het is nog geen 2 weken geleden en weet nu al niet hoe ik straks verder moet. Ik ben 36, maar kom graag in contact met lotgenoten. Mijn insta is:
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Misschien een idee om ergens n groepje te maken.. zodat we kunnen praten en delen

Mijn moeder overleed op 21 juni 2023, zelf ben ik 34
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..

Mijn moeder overleed op 30 juli 1 dag na mijn verjaardag en 3 dagen na haar verjaardag. Ben zoo..verdrietig, ik zoek lotgenoten. Ben zelf 63 jaar

Sterkte, mijn moeder is kort geleden onverwachts overleden. Ik mis haar heel erg. Slaap slecht en functioneer overdag niet goed. Ik heb nergens zin in.

Ook mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar

Mijn moeder is aan een hartstilstand overleden op 12 april. Voel me verdoofd. Ook behoefte aan praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dus geen ziektebed processen. Ben zelf 30 jaar.

Hier 34 jaar , mijn moeder overleden na een hartaanval. Ik wil ook graag in contact komen, is het een idee om een groepsapp te maken? Ik wil dit wel doen, dan maak ik een mailadres waar de telefoonnummers veilig kunnen worden verstuurd. Ik heb zelf geen Social media namelijk….
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….

Ik hoor het wel..

En Lobke, ik snap helemaal wat je bedoeld…
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .

Hoi allemaal,
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.

Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben kapot van binnen. Hoe moet ik hier toch doorheen komen. Ik zou heel graag met lotgenoten praten. Ik ben 57, mama was 77. liefs Corina

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Francisca, ik vind het een goed idee om een lotgenoten groep te maken.je mag me mailen als je wil. 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Hoi allemaal,
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven

lotgenotenapp@outlook.com

Ik ga je direct mailen

Ik begrijp jullie verdriet.
Mijn mama is in februari overleden.. 💔 ik ben 35 jaar oud & ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu.. *zucht*

Ik ben 33 jaar oud en mijn mama is nog maar 5 maanden geleden gestorven op 69 jarige leeftijd.Dat was mijn beste vriendin en mijn alles. Toen ik 17 jaar was is mijn vader overleden aan kanker. Hij is maar 52 jaar geworden. Ik mis mijn ouders. Mijn relatie komt ook onder druk te staan. Heb zelf 2 kindjes van 1 en 4 jaar en werk veel.

Ik ben 42 jaar en mijn moeder is na een vreselijk ziekbed van een jaar op 25 juli overleden in een hospice. Ze wilde niet dood. Ze is in mijn armen gestorven. Ik doorloop zulke wisselende gevoelens en emoties. Ik was verdoofd en nu ineens stort ik in. Huilen, schreeuwen, boosheid, schuldgevoel, missen, ik heb spanningsklachten. Kan mij niet concentreren . Misselijk, niet kunnen eten, slecht slapen. Het voelt alsof ik alleen ben hierin, alsof ik gek word. Ik Tril, heb het vaak koud. Ik probeer te wandelen elke dag. Ik probeer de dag goed te beginnen, maar in de loop van de dag begint de chaos, mijn hoofd toch weer vol te lopen met gedachten van het proces van de ziekte, het overlijden, de uitvaart, mijn jeugd, mijn leven met alles emoties van dien. Ik hoop zo dat ik snel rust en balans vind. Dat ik verder kan. Dit voelt zo hopeloos en machteloos en eenzaam.

Mijn mama is op 20 oktober op 68 jarige leeftijd overleden door een gescheurde aortha. Ik ben zelf 45.

Ik snap het nog steeds niet, het nu 5 weken dat ik haar niet heb gezien, gehoord en ik weet dat dat nooit meer kan...
Maar het voelt zo leeg, zo alleen en niemand begrijpt hoe ik haar mis, elke dag de hele dag aan haar denk. Ze was mijn beste vriendin.

Hoe ga je verder na dit verlies ? Ik kom ook graag in gesprek met lotgenoten.

Mijn moeder is 9 maart van dit jaar overleden. Door midden van euthanasie. Ze kon niet meer. Ze was mijn beste vriendin mijn alles. Zelf ben ik 36 en moeder van 4 kinderen. Ik merk dat ik geen plezier meer kan ervaren sinds overlijden. Zou graag in contact komen met anderen om erover te praten

10 jaar gevochten tegen die rot ziekte kanker. Je bent door diepe dalen gegaan en telkens weer er uit geklommen. Tot Oktober-November 2023 het lichaam de naweeën van alle chemo’s en bestralingen niet meer aan kon met als gevolg wekelijkse bloedtransfusies, scopie onderzoeken en nog veel meer. Daar knapte je niet meer van op maar ging juist achteruit. En toch nog kracht vinden om het laatste weekend voordat je naar de hospice ging, mijn mee te helpen je kleding kasten leeg te maken zodat ik het makkelijker zou krijgen als het huis leeg gemaakt moet worden en op Zaterdag 2 December nog aan Perry verjaardag gedaan. Maandag 4 December eenmaal in de hospice ging het snel achteruit, het lichaam was echt moe. Woensdag 6 December sliep je heel de dag en dronk niet meer, een keer gingen je ogen kort open en je zei nog Hoi! Dat waren je laatste woorden, diezelfde nacht rond 4:00 uur ben je in je slaap heengegaan. O God wat mis ik haar. De pijn die ik voel is ondragelijk, hoe kom je er door heen wat volgens mijn nooit gaat lukken omdat ik zo close was als mantelzorg en enig kind, mijn Vader is al op vroege leeftijd gestorven. Die thuishaven, het veilige gevoel, het belletje iedere dag en regelmatig op visite, dat is ineens in een klap weg. Man man man wat voel ik mijn eigen rot. Ik lees hier meer soortgelijke verhalen en had eerst echt niet in de gaten dat er zo veel leed is, pfff zit nu weer te janken. Heb een mailtje gestuurd naar lotgenotenapp@outlook.com want dit gaat mijn niet lukken in mijn eentje. Enig kind geen familie contacten. Wat kan houden zo veel pijn doen.

Mijn mama 67 jaar is plotseling overleden aan een hersenbloeding een gescheurd aneurysma. We hebben niks meer tegen elkaar kunnen zeggen. Ze is plots van ons weggepakt. Dit gebeurde op 21/12/23 opereren konden ze niet meer omdat de schade er was en ze altijd zeiden dat ze zou leven in vegetatieve toestand. Ze vroegen ons om de machines uit te trekken. Dit hebben we niet gekund uiteindelijk is ze zelf gestopt met ademen op 14/1/24. Ik ben kapot van verdriet. Ik vraag mij telkens af waarom? En vraag me waar ze nu is. Telkens word ik geconfronteerd met de harde realiteit dat ik ze nooit meer zal zien. We woonden en werkten samen. Ik heb echt zo n verdriet. Ik heb 41 en dan zeg ik moet ik echt verder zonder jou mama. Ik was al mijn papa kwijt 15 jaar terug aan een longziekte maar dit plotse overlijden is te hard voor mij. Heeft iemand nog zo n plots overlijden meegemaakt? En stel je ook zoveel vragen nog ? A.u.b. help me.

Ik ken helaas ook dat hele plotselinge overlijden. Mijn vader is in februari 2023 heel onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Ik was toen 34 jaar. Precies hetzelfde verhaal. Hij was meteen buiten bewustzijn en wij moesten zelf het moment kiezen dat de beademing eraf zou gaan. Moeilijkste moment ooit. Het plotselinge overlijden maakt de rouw nog moeilijker te verdragen. Wat is het leven nog waard als je geen afscheid kunt nemen van je ouder. Nog zoveel willen zeggen tegen m’n pa. Hier hou je gewoon nooit rekening mee dat het zo moet gaan. Zit ook met veel vragen die helaas onbeantwoord zullen blijven..

Goedemorgen, na 8,5 jaar probeer ik eindelijk lotgenoten te zoeken om het gemis van mijn moeder te delen en te luisterennaar verhalen van anderen. Ik was toen 31. Al was ze ziek, toch is ze plotseling overleden. Zeker nu ik kinderen heb, is het gemis bij momenten groter dan voorheen.

Lieve Lotte, bedankt voor je reactie. Inderdaad wat is het leven nog waard als je geen afscheid hebt kunnen nemen van de persoon die je het liefst zag. Elke dag probeer ik de dag door te komen voor mijn kind. Ik heb ook geen enkel voorteken gezien niks was dat bij jou ook zo zonder enig voorteken ? Warme groet, Anne

Hallo,
Ik ben Carine en ben 65 jaar. In 2020 verloor ik ook mijn lieve moeder. Het is nu bijna 4 jaar geleden en ik geraak er ook maar niet overheen. Ik ben enig kind en ze was mijn alles. Heb niemand meer nu en weet soms niet hoe ik verder moet, mijn leven heeft nog zo weinig zin. Zou graag ook lotgenoten vinden om over ons verlies te praten.

Hallo,
Net als jij ben ik m'n lieve moeder verloren en lukt het bijna niet zonder haar.
Ik zou heel graag eens praten met jou, misschien kunnen we mekaar wat helpen.
Mijn emailadres is carine.detry@skynet.be
Bedankt voor je antwoord.
Carine.

Hey,
Ik ben 13.02.2024 ook mijn mama verloren. Mijn papa vond ze dood in bed.
Heb nooit afscheid kunnen nemen…
M’n hart breekt nog meer om papa zo te zien, waardoor ik onbewust vreugde blok in m’n leven. Ze waren 35 jaar samen. Ik vind zijn verdriet nog erger dan de mijne en ik weet niet hoe ermee om te gaan..

Hoi,

Ik ben 43 jaar en mijn moeder is overleden toen ik 25 was. Nog steeds mis ik mijn moeder. Ze was nog maar 48 toen ze overleed. Ben enigs kind, dat is soms best wel moeilijk

Ik heb ook mijn moeder verloren verleden jaar , en dat doet pijn.
Ben nog steeds verdrietig. En ik zoek lotgenoten.

Ik ben in een half jaar tijd beide ouders verloren. Hiermee ben ik ook mezelf verloren en hoeft het leven niet meer wat mij betreft. Ze waren mijn alles en de enige die onvoorwaardelijk van mij hielden. Mijn overige familie hebben mij keihard laten vallen. Ook ik zoek lotgenoten.

💔 3 maanden geleden is mijn vader overleden en een jaar daarvoor mijn moeder.

Het gemis is enorm , het voelt of ik zelf ook heen ben gegaan en dat mensen in mijn omgeving het niet begrijpen wat rouw met je doet.

Je kunt je aanmelden bij humanitas lotgenoten ik ben er nu 9 keer geweest veel baat bij gehad drie mannen en 4 vrouwen veel lief en leed mee gedeeld we komen binnenkort weer een keer bij elkaar wij zijn in rheden geweest

Is de appgroep nog actief? Ik zou me graag aanmelden daarvoor. Ik ben ook op zoek naar lotgenoten. Mijn moeder is 2 manden geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Ik ben zelf 46 jaar.

Lieve Silva,

Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt.
Je moeder missen is vrrschrikkelijk, degene die onvoorwaardelijk van je hield is er niet meer. Je hebt alleen nog de herinneringen.
Ik mis mijn moeder ook verschrikkelijk ondanks dat onze band niet heel goed was pas aan het eind van haar leven kwamen we tot elkaar.
Ik wens je heel veel liefde en kracht toe.
Een dikke knuffel van mij Iris x

Ik herken veel zaken in je verhaal. Wat sterk ben jij! Iedereen helpen en ik weet zeker dat er voor jou iets moois staat te wachten in de toekomst.
Veel sterkte Iris , je doet het goed!

Lieve Anoniem,

Wat lief dat je hebt gereageerd op mijn verhaal. Jij geeft aan veel te herkennen in mijn verhaal ik hoop dat jij het goed maakt.
Inmiddels gaat het hëel slecht met mijn broer, en ik voel mij verschrikkelijk. We hebben eigenlijk alleen elkaar maar ik regel al zij zaken waarin ook veel mis loopt door de traagheid van instanties maar ook het niet meewerken van mijn broer, hierdoor ben ik vaak boos op hem terwijl ik weet dat hij eigeijk ziek is. Hij weegt nog maar 50 kg en zal denk niet lang meer leven. Eigenlijk ben ik boos op hem maar ook heel verdrietig ik vind dit zo onwijs moeilijk. Ik mis hem haat hem en hou van hem.
Ik weet ook dat hij veel van mij houd en dat is zo moeilijk.
Bedankt lieve anoniem voor het aanhoren en jou reactie xxx

Hey meis, klinkt als een trauma. Wellicht is emdr een overweging waard? Niet dat de beelden dan helemaal weggaan, maar je wordt erna wel minder heftig overspoeld door emoties. (Ik heb het gehad na geboorte trauma van de geboorte van mijn oudste zoon).
Longkanker is echt kut trouwens, mijn moeder is er nog geen 2 maand geleden ook aan overleden. Dikke knuffel 😘

Ik wil dit bericht verwijderen, hoe doe je dat, weet iemand dat

Ik begrijp hoe jij je voelt 11 maanden geleden mijn vrouw ook verloren spierziekte IBM drie jaar geleden ontdekt belande in rolstoelafbraak spieren armen benen en slikspieren 53 j getrouwd ze was 15 ik 16 ik kan ook niet tegen eenzaamheid ik hoop ook ooit vrouw tegen te komen waar het mee klikt ik ben via humanitas bij gespreksgroep geweest. 9 keer heeft mij goed gedaan maar voor die eenzaamheid weet niemand antwoord op ben nu 11 maanden alleen eten tv kijken als ik de fiets pak iedere dag kan ik met iemand praten thuis zegt niemand meer wat

Als iemand ooit met mij wilt kletsen dan heel graag. Niet alleen voor mijzelf maar ik hoop iemand anders ook te kunnen helpen. Ik ben 27 jaar en kom uit Maaskantje.

He Emma, heel verdrietig om te lezen dat je je zo voelt na het overleden van je moeder. Ik wil er wel met je over verder praten als je wilt. Ik ben 32 en zelf drie en vier jaar geleden mijn vader en moeder verloren. Als je een email hebt dan kan ik je mailen als je wilt. Sterkte en wie weet tot mails.

Mijn moeder is ongeneeslijk ziek, en ben regelmatig bezig met goenhet us als ze er niet meer is. Mijn beste vriendin waar ik altijd mee.oraten over van alles en nog wat.
Wat je beschrijft betreft jouw moeder gaf Mijn man het advies. Wanneer je een keuze moet of wil maken in het leven zegt hij altijd: wat zou je moeder zeggen of doen?

Ik hoor je al de antwoorden zeggen die je moeder al heeft gezegd dus vertrouw daar op.

Ik lijk veel op mijn moeder en reageer, denk en handel ook vaak hetzelfde dus wanneer ik mijn lieve ma moet missen zal mijn hart en karakter me het juiste laten doen....

Mijn mama zegt altijd pluk de dag. Er zullen dagen zijn dat er niets te plukken valt, maar zal zeker mijn best doen. Elke dag dat ik leef.

Lieve Emma,
Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt
Ben mijn beide ouders kwijt rn mijn moeder sinds dec. Ik mis mijn moeder ook heel erg, onze band is niet zo goed geweest als die van jou en je moeder, pas toen mijn moeder ziek werd 3mnd voor haar dood werd onze band heel hecht, maar daarom mis ik haar juisf extra veel ik mis de moeder die ik nooit had. Toch ben ik blij dat ik het laatste stukje van haar leven het fijn met haar had.
Tegen jou wil ik graag nog zeggen huil niet omdat ze er niet meer is maar glimlach omdat ze er was je moeder heeft jou gemaakt zoals jr nu bent een lieve meid. Geloof in je eigen kracht. Je kunt het ook zonder haar ook al is dat heel moeilijk. Lieve knuffel van mij iris

Dankjewel voor jullie lieve reacties, dat doet mij goed en ik heb er veel steun aan. Dankjewel voor je aanbod om te mailen Lisa. Dat zou ik zeker fijn vinden! Mijn mail is: emmavanrijn@hotmail.com

Veel liefs en hopelijk hoor ik van je,
Emma

Hallo Emma,

Jou verhaal is zo herkenbaar ik verloor mijn papa 3 jaar geleden aan longkanker na 6 maand afzien stierf hij die dag stierf er deel van me ik ben helemaal niet meer de persoon die ik toen was al wil ik mijn best doen want ik heb 2 prachtige zonen en een prachtige man en nog mijn mama maar toch voel ik mij zo leeg zonder hem mijn levenslust is weg ik hoopte dat dit terug zou komen maar tot op de dag van vandaag slijt dit niet integendeel ik mis hem elke dag niet 1 dag ga voorbij zonder dat ik aan hem denk.
Ik wens je heel veel sterkte en je mag mij altijd contacteren als je wil praten.

Veel liefs Debby

Nadia, wat erg voor je dat je al op je 25ste je vader hebt verloren.. ik ben zelf 26 en ben m’n vader een maand geleden verloren.

Ik heb net zoals jij ook dat ik het moeilijk vind dat iedereen om mij heen wel nog 2 ouders heeft en dat ik hem nu moet missen en niks meer met hem kan delen en hij nergens meer bij gaat zijn hier op aarde

Mensen in de omgeving weten inderdaad vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Sommigen beginnen er helemaal geeneens over. Voor hen gaat het leven gewoon door en voor mensen die zo’n verlies moeten meemaken staat het gewoon allemaal stil na zo’n vreselijk verlies.

Ik wens je het allerbeste toe en heel veel sterkte in dit ondraaglijke proces..

Hi Nadia,

Wat vreselijk en wat herkenbaar.. dat mijn lieve vader voor altijd in 2023 moest blijven deed intens veel pijn en ik ben ook zo boos op mensen die wel oud mogen worden. Ik was 29 toen hij overleed en mijn vader 65, ik was net bevallen van onze dochter; ze was 7 weken toen hij viel. Hij heeft daarna nog 7 weken in coma gelegen op de IC. Ik kwam met een baby van 3 maanden naar de crematie van mijn vader. Iedereen lijkt het te zijn vergeten, en vandaag is het een jaar geleden en niemand echt NIEMAND heeft een bericht gestuurd. Geen kaartje, niets. Zelfs geen oom, tante, neef of nicht, niemand heeft iets laten horen vandaag. Een vriendin die ik al 25 jaar een vriendin noem heeft nooit gevraagd hoe het gaat, terwijl ze mijn intens lieve vader zo goed kende, ook van haar niets gehoord vandaag. Het doet zo’n pijn. Weet dat ik je begrijp en hoop dat je je wat minder eenzaam voelt daarin ❤️

He Nadia,
Wat naar dat je je niet gesteund voelt.. Dat is nou juist wat je zoekt op de momenten dat je het nodig hebt. Hopelijk heb je wel een lieve man die je steunt.
Ik ben zelf mijn beide ouders verloren toen ik 27 en 28 was. In het begin ervaarde ik veel steun maar zo langzamerhand neemt dat af en lijken mensen het te vergeten terwijl ik mij soms nog net zo verdrietig kan voelen als toen ze net overleden waren. Ik snap ook je boosheid op anderen die wel nog hun ouders hebben. Het voelt oneerlijk.. Veel sterkte!

Mijn vader is onverwacht overleden. In 2022. Ik was pril zwanger, ik had papa nodig. En hij ging dood. Ik haat oud en nieuw. Weer een jaar erbij. Weer een jaar zonder hem. Vaderdag is een zwarte dag. Mijn schoonzus zei rond mijn verjaardag: je mist hem nu wel zeker? Ik zei; ik mis hem elke dag! Dat vergeten mijn lerftijdsgenoten.... het gemis blijft.

Maar met tijd merk ik wel dat het ook liefdevoller is, niet alleen maar die helse pijn.

Sterkte

Dankjulliewel voor de lieve reacties, herkenbare verhalen helaas. Ik denk aan jullie, zeker met oog op dit weekend.

Beste Nadia,

Ik voel met je mee. Mijn vader is overleden op 13-02-2023.

Ondertussen al meer dan een jaar voorbij. Jij gaat ook bijna naar dat eerste jaar, niemand die dit niet heeft mee gemaakt zal het begrijpen.

Ik herken je boosheid. De boosheid op mensen die wel oud worden. Maar ook op mensen die een zooitje maken van het leven, eerlijk of mooi zal het nooit worden.

Ik hoop dat je pijn minder wordt.

Woorden van mijn oude heer '' Wees hard voor je zelf, wees teder voor anderen''

Keep strong!

Hallo Nadia

Jou verhaal is zo herkenbaar voor mij mijn vader overleed op 7 juli 2021 aan de gevolgen van longkanker hij kreeg geen enkel kans en zag hem van ruige beer in 6 maand aftackelen naar een geraamte tot op de dag van vndg heb ik flashback naar zijn vreselijk leidings weg die hij meemaakte waardoor ook ik blijf worstelen met woede flashbacks en verdriet. Hij was pas 62 jaar het leven is niet eerlijk waarom kreeg hij geen kansen niet 1 ook ik kan niet aanvaarden na 3 jaar dat hij er niet meer is maar toch is het zo en dan is de pijn zoveel erger bij confrontatie ik mis hem zo erg bij alles en ben zo kwaad dat hij op zo jonge leeftijd overleed ik heb zelf 2 kinderen maar de leegte door hem maak mij kapot ik kreeg 1 zoontje na zijn overlijden ook dit is vreugde en geluk doorelkaar ik beviel in ziekenhuis waar hij stierf kan het maar niet vatten dat mijn papa daar stierf en 2 jaar later mijn zoontje daar werd geboren gedoe zo pijn zonder hem verder te moeten ik begrijp volledig hoe je jou voelt en wens je heel veel sterkte met de struggle die je heb met je zelf door het groot verlies van jou papa

Veel liefs Debby

Lieve Renske, wat een aangrijpend verhaal. Ik wens je toe dat je mensen zult ontmoeten die oog hebben voor wie je werkelijk bent en jou waarderen en respecteren. Veel sterkte en twijfel niet aan jezelf. Ik bid voor jou.

Wat vreselijk om dit te lezen. Ik wens je veel sterkte in al het gemis en verdriet

Ik zou wel eens met jou erover willen praten

ik heb het aan mervrouw bie gevraagt
die kan morgen

komt ook je papa ja of nee

Veel sterkte toegewenst, en hopelijk vindt je een nieuwe woonst. En daarbij een nieuwe start in je leven.

Jazeker herken ik dat, ben mijn vriend pas verloren, de morgens zijn vreselijk, leegte en stilte.
Heel veel sterkte

ok ik zie je morgen

leoni kan niet saai en
ooit en gooi
haai

dat kan zij nog niet op schijven

Ik ben zelf mijn partner,soulmate mijn alles verloren op 24 april dit jaar.
Ik begrijp U volledig ,het gemis is enorm,wij deden alles samen ,lachen,huilen,knuffelen,elkaar steunen,samen eten…alles valt weg.
De pijn en verdriet is heel groot,ik sta al huilend op en ga al huilend slapen.
De gevoelens die ik nu ervaar is ook in niks zin hebben,moeite om de dagen rond te komen en enorme eenzaamheid.
Ik weet dat mijn partner altijd zei,hou U sterk,jij kan het,daar probeer ik mij aan op te trekken nu en wat een beetje helpt bij mij is buiten komen,gaan wandelen,lopen,fietsen,dit om niet alleen binnen te zitten want dan zie ik overal mijn partner.
Het wordt een heel moeilijke periode maar hou U sterk 💪🏼

Hoi Jaime,
Mijn vader is heel plotseling op 47 jarige leeftijd overleden afgelopen augustus. Ik ben 17, heb 2 jongere broertjes en een moeder.
Ik ben compleet de weg kwijt en kan niet leven zonder mijn papa. Ook ken ik persoonlijk niemand van mijn leeftijd die iets soortgelijks meemaakt, maar ik heb wel behoefte om er met iemand over te praten (vandaar via hier). Ik voel me gewoon heel alleen.
Ik las dat jij 16 was toen je mama overleed en ik zou graag met je willen praten, via de app of in het echt, over het verdriet maar ook over de onwijs grote liefde die ik voor mijn papa voel en jij ongetwijfeld voor jouw moeder.
Heel veel sterkte Jaime

Hoi Jamie,

Je verhaal is heel herkenbaar.. mijn moeder is 5 jaar geleden overleden. Ik was toen 22. Ik merkt dat de mensen rondom mij heen door zijn gegaan met hun leven, maar ik blijf haar elke dag missen.

Als je ooit wilt praten, dan lijkt mij dat erg fijn.

Veel liefs, Emma

Some broken hearts never mend (genezen-herstellen)
some memories never end
some tears will never dry
my love for him will never die.

Hoi. Hier precies hetzelfde . Ik heb ook mijn vrouw in bed gevonden. Zij was ook al blauw en koud. Ook zij slechts 56 jaar en nooit wat gemankeerd. Nu inmiddels ook 4 maanden verder maar iedere dag vind ik het gemis steeds groter worden. Er is gewoon ineens helemaal niets meer. Ik denk 24/7 aan haar. Ik weet niet hoe ik verder moet en heb totaal geen zin meer in het leven. Ook ik moet er nog uit voor mijn hondje. Ik weet precies wat je voelt.

Hoi, ook ik heb mijn man 8 weken geleden dood in bed gevonden. Hij was pas 63 jaar. Ook ik kan het met tijden niet geloven dat ik hem echt nooit meer ga zien.
Ik duw de gedachte aan hem weg, want dan gaat het "goed" met mij. Maar als er een bepaald liedje of gedichtje voorbij komt, breek ik en zit met tranen in mijn ogen. Ik wil de pijn niet voelen. Want dan zit ik in een diep dal. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn, want het leven gaat toch gewoon door?
Ik moet van mezelf functioneren, en als ik in mijn verdriet zit kan ik dat niet. Dus stop ik het zoveel mogelijk weg.
Dus ook ik voel precies jou pijn.

Ik voel het verdriet
Ook mijn man gaat gezond de deur uit en kom er nooit meer levend in
Hartstilstand

Ja ik begrijp je gevoelens.ik heb in de nacht van 19.op 20.julie mijn man verloren .zonder waarschuwing..zich niet goed voelen .hevige hoofdpijn..eer dat 112.er was ..was hij niet meer aanspreekbaar.en hebben hem moeten laten inslapen in de vroege ochtend van 20 Julie.ik ben all 76.hoe moet ik verder.geen afschijd .geen laatste kus of groet..we hadden samen .een behoorlijke rugzak..waren bijna 19 samen ..en pas in december.getrouwd.zouden samen oud woorden..door een trachise..gebeurtenis in mei.waren we al ons huis kwijt.moesten al op nieuw beginnen .en nu 2 maanden later .overlijd hij .ik weet niet hoe ik dit op mijn leeftijd.nog .moet verwerken .joanne

Echt heel lastig om door te gaan. Ik ben 53 en mezelf kwijt mijn moeder was me maatje vriendin mijn allessie heb me heel lang niet zo eenzaam gevoeld.
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff

Beste,

Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.

Veel sterkte

Wat een groot gemis, ik begrijp je goed. En de wereld gaat door, alleen jij kunt nog niet mee omdat je nog volop in de rouw zit. Blijf je verhaal vertellen hoor. Er zullen mensen zijn die je niet begrijpen maar mss ook weer nieuwe mensen die je een luisterend oor én levenszin kunnen geven. Heel veel sterkte!

Mijn moeder is kort geleden overleden. Ik begrijp je gevoel. Ik voel mij ook depri. Zie de zin van het leven niet meer in..heb weinig zin in alle dagelijkse dingen of hobbies. Sterkte.

Hallo Sterre....mag ik mij aub voorstellen ik ben Jan en 74 .ik wil mijn medeleven betuigen.Voor jou is het nog vrij kort geleden dat je alleen kwam te staan.voor mij is het vandaag 02 september vijf jaar geleden dat mijn vrouw overleed.Het valt allemaal niet mee.graag zou ik jou willen helpen en een luisterend oor aanbieden jou willen troosten en tesamen het verdriet willen delen.ik ben zelf jong van geest en gelukkig nog actief echter ook periodes dat het ontzettend moeite kost

Ik versta je maar al te goed. Mijn vriend was ook mijn soulmate en mijn grote liefde. Is nu 9 januari 10 jaar dood en heb nu ondertussen 6 jaar bij iemand geweest. Heeft mij laten vallen voor zijn vrijheid en uitgangsleven. Dus ik ga terug door een hel. Begrijp je volkomen want ik heb enorm veel hartepijn. Je bent echt niet alleen

Ik ben 52 jaar en heb op 19 oktober mijn moeder verloren......als je wilt, kan je altijd met me praten......lieve groetjes van natascha.

Ik voel hetzelfde. Het ergste is dat mensen de neiging hebben jouw rouwproces te willen voorschrijven. 2 jaar? En nog zoveel verdriet? Mijn eigenste nicht noemde me een dramaqueen. Iemand die zich wentelt in haar verdriet.
Mijn verdriet is nu groter dan vlak na de feiten. De eenzaamheid …
Het verlammende gemis. Sterven aan een gebroken hart, ik begin erin te geloven. Aanvaarden, ja. Verwerken. Neee

Lieve Sterre,

wat houdt jou tegen?
Verdriet is even natuurlijk naast vreugde als een schaduw naast het zonlicht. Je hebt zonder het te weten toch wel gedurfd, namelijk door hier t schrijven! Heel goed. In gedachten omarm ik je en troost ik je. Stel je open voor wat er op je pad komt, je zult steeds meer ontdekken waardoor je troost, warmte en uiteindelijk ook... echt waar... vreugde ervaart.
Marja.

Heel herkenbaar veel sterkte hoor🦋

mijnman is drie jaar overleden en kan het nog steeds niet geloven de pijn is ondraagelijk en vele krijgen soms een teken maar ik niet waarom ik heb ook veel van hem gehouden

Ik begrijp wat je voelt en doormaakt , ik ben ook mijn man kwijtgeraakt 18 okt 2022 aan een hatstilstand. Het valt mij ook zwaar. Heel veel sterkte

Hallo Valerie,

Wat een mooie droom. Wat die chocolaatjes betekenen weet ik niet, wat ik wel weet is dat je opa zich aan jou heeft laten zien in een uittreding. Ze kunnen zichzelf terug opbouwen en zien er inderdaad beter uit omdat in de geestelijke wereld geen ziektes bestaan. Ik heb dat ook met mijn overleden partner. Telkens er iets is met onze dochter laat hij zich zien, hij ziet er meestal goed uit, beter dan toen hij hier leefde. De eerste keer had ik er schrik van, hij zag er helemaal niet dood uit, hoe kan dat? Inmiddels heb ik een heel spiritueel proces doorlopen en weet ik dat de dood niet bestaat, wij veranderen alleen van vorm. Nog veel sterkte en liefs Elissabet

Laat hem enkele dagen een dagbesteding bezoeken waar hij contacten maakt, geef hem terug dat de hele dag leunen op jouw geen optie is in het kader van een gezonde relatie tussen beide.

Lieve Arlette, ik begrijp je zo goed..je andere helft is weg. Ik was 44 jaar samen met mijn man; we waren een naadloos team. Soms benauwt het me als ik eraan denk hoe veel jaar ik nog alleen zal wonen. Maar voor een ander is geen plaats. Die kent mij niet als jong meisje, als net moeder geworden en heeft niet voldoende aan een blik. Dat krijg ik nooit meer terug en dat is zo verdrietig.

Lieve Arlette,
Mijn man is 7 maanden geleden overleden ..wij waren ook 55 jaar bij elkaar .Ik huil ook iedere dag. We zullen er doorheen moeten. Of ooit de zon zal schijnen voor ons weet ik niet…maar er zal vast een tijd komen dat we door kunnen gaan….

Het verdriet gaat nooit voorbij ik weet niet wij worden nooit meer gelukkig ,ik verdraag tot op vandaag niemand rond mij mijn liefde van mijn leven ben ik kwijt wenen is al wat ik nog kan ,eten hoeft niet voor mij mijn leven is hier stil gevallen voor mij zelf psycholoog zegt dat ik er niet goed uit zie weet geen raad met mijn verdriet knuffel groetjes Arlette misschien hoor ik nog iets van U tot later

Mijn man is 30 September 2022 overleden na een kort ziekbed, we waren 48jaar samen. Hij is in het ziekenhuis overleden, hij nam van iedereen afscheid, behalve van mij. Dat kon hij niet opbrengen. Ik mis hem alle dagen,ik vind het vaak moeilijk om de dagen door te brengen. Ik ben 71 jaar en mijn man was toen 71 jaar dat hij stierf. Ik probeer zo goed als ik kan de dagen te vullen. Ik ben blij dat ik nog werk, heb ik tenminste afleiding, ik ben kern gezond. Maar de dagen zonder hem is heel heel moeilijk. Het doet me pijn dat ik niet meer tegen hem kan praten, ik hem nog zoveel willen zeggen, het doet mij nog steeds pijn. Voor mijn gevoel is mijn leven voorbij en ik heb geen toekomst zonder hem. We hadden een mooi leven samen, , kinderen en kleinkinderen. Hij was mijn alles.

We zijn bijna de 26 ste juni dan is het al 1jaar geleden dat ik mij allerliefste schat plots moest afgeven door die hartstilstand mijn verdriet is nog altijd hevig ganse dagen loop ik wenend als een zombie rond mijn hart bloed als ik mensen zie die lachen en praten tegen elkaar iets dat wij missen nooit worden we nog gelukkig ons leven is voorbij ga nog steeds naar een psycholoog doe aan rouw meditatie en toch blijf ik zitten in een roes van verdriet ik laat mijn schat niet los hij is van mij en blijft van mij love you schat waar je ook bent

Ik begrijp het volkomen. Covid heeft veel kapot gemaakt. Maar je mag je niet laten leiden door al die vragen van wat als...je moet dit proberen los te laten. Iedereen heeft vast gehandeld met de beste bedoelingen. En gehandeld naar wat toen goed aanvoelde.
Ik heb tijdens covid een broer verloren. Maar niet aan covid. Hij was erg ziek en lag in coma. Hij was geveld door een bacterie die zijn hart en nieren zwaar hadden aangetast. Maar daar bovenop had hij ook slechte aders en suikerziekte waardoor hij al tenen had laten afzetten. Na 10 dagen coma wilden de docter hem wakker maken maar dat lukte niet. We hebben dan toestemming gegeven om de machines stil te leggen. Want h op een bepaald ogenblik hebben ze hem moeten reanimeren. Die reanimatie duurde 6 min
De kans bestond dus dat hij als een plant zou moeten verder leven. Hier zou ik ook de vraag kunnen stellen van wat als hij toch goed uit de coma was geraakt ? Maar toch denk ik dat het de juiste beslissing was. Hij zou boos op ons zijn als hij zou wakker worden en moest leven als een plant

Wat vaccineren betreft...mijn ouders hadden het ook niet genomen. Beide hebben ze covid gehad zonder grote problemen.
Mijn papa is kort geleden op een tragische manier om het leven gekomen terwijl hij ook fit en gezond was.
Veel factoren hebben gezorgd dat hij op een verkeerd moment op de verkeerde plaats was. Ik denk dat we ons lot niet kunnen ontlopen. Vaccineren of niet, coma of niet....als de tijd er op zit......
Ik begrijp helemaal dat je met vragen zit: wat als.....
Ik heb ze ook.ik heb er onnoemelijk veel waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. Op probeer ergens op zijn manier verder te leven en hem te zoeken in kleine dingen.

Zelf lag ik ook 9 weken in coma door Covid eind 2021. 3 x kantje boord
Heb het overleefd, duurde wel heel lang voordat ik alles weer kon.
Had astma, wekedelen reuma, hoge bloeddruk en tachycardie, vertrouwde Astrazeneca niet, dus niet gevaccineerd.
Was indertijd 65.
Thats life
Sterkte

mij maan is in ziekenhuis opgenomen met volledige beleid. na 2 dagen is hij in coma gebracht en toen heeft doctor beleid veranderd in beperkt beleid , geen reanimatie na 30 dagen is hij wakker gekomen en naar long afdeling geplaatst, na een week daar gelegen is hij overgeplaats naar revalidatie centrum, daar is iets mis gegaan en hij is overleden omdat doctor heeft vergeten beperkt beleid veranderen in volledige beleid, terwijl hij heeft ons gezegd dat hij heeft dat verandert, ambulance is op tijd gekomen mij maan redden maar doctor van revalidatie centrum zei tegen ambulance personeel dat ze mogen hem niet reanimeren, ik heb een jaar lang gewacht op medische dossier en nou zit dat bij advocaat, dat iemand kan beslissen over iemands levens einde behalve God daar ben ik niet mee eens, hij is niet gevaccineerd en heft dat misschien sleutel tot niet reanimeren, mij verdriet is elke dag groter en groter , mij maan krijg ik niet terug maar waardheid moet ik weten hoe en wanneer en misschien pas daarna kan ik verwerken verlies veel sterkte

Mijn vader is ook overleden aan covid verschrikkelijk nu 4 jaar geleden denk ook nog elke dag aan hem .waarom nu oppeens een pandemie ..zo oneerlijk.