Mijn moeder is in de week na haar 80ste verjaardag ziek geworden en uiteindelijk 2,5 week later overleden.
Ze mankeerde al wel het e.e.a. maar woonde nog zelfstandig en haar 80ste verjaardag halen was een enorme mijlpaal geworden, dus dat is ook uitgebreid gevierd. Echter, voelde zij zich rondom haar verjaardag al niet erg lekker. Ze had veel last van haar maag en was daarmee al aan het dokteren. Tabletje er af, veranderd, erbij, het mocht allemaal niet baten.
In de week na haar verjaardagsfeestje werd zij steeds beroerder. Ze at amper en alles was eigenlijk teveel voor haar. Het weekend van pasen ging het goed fout. Ze moest constant overgeven. Nacht van zaterdag op zondag begon het, vooral tegen de ochtend. Ze had huisartsenpost gebeld maar die scheepte haar af met, ach, virusje, uitzieken, beschuit/thee etc. Gedurende de dag leek ze iets op te knappen, eten en drinken ging nauwelijks maar ze voelde zich redelijk ok maar slapjes.
2de paasdag belde ze smorgens al vroeg, het ging niet. Weer had ze heel de nacht moeten overgeven en ze was dusdanig uitgeput dat ze het niet meer kon opbrengen zelfstandig naar de wc te lopen. Zo sneu....
Snel naar toe gegaan en haar geholpen, weer huisartsenpost gebeld. Ook ik bemerkte een hoop weerstand, het leek druk te zijn en ik voelde me mij niet serieus genomen. Geeist dat er acuut een arts komt, of ik bel 112 maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling dat ik dat deed want bij het protocol dat zij doorliepen kwam dat niet als actie uit. Nogmaals duidelijk aangegeven dat er dan een arts binnen een uur er moet zijn, anders bel ik echt 112 want mijn inziens moet ze naar het ziekenhuis. Ze is verzwarkt, uitgeput, uitdrogingsrisico en ze kan niet eten of drinken of nog zelfstandig lopen.
Arts kwam maar ook hij vond het niet urgent genoeg. Was virus, 2de paasdag werden er toch geen onderzoeken gedaan in zkh en het feit dat ze amper nog zelfstandig iets kom, ach ja, dat was vervelend voor mij, meer mantelzorg moeten geven maar geen reden voor zkh.
Ze kreeg medicatie om overgeven tegen te gaan en ze moest gaan eten en drinken, dat was de beste maagbeschermer....
Afijn, medicijnen gehaald en gegeven, ze heeft daarop even rust gekregen en geslapen, dit was rondom lunchtijd. Zichzelf gedwongen mondjes maat wat te eten en drinken maar einde van de middag moest ze toch weer overgeven, maar niet zo erg als eerder die dag, dus ze had nog goede hoop.
Ik moet even op en neer naar huis, ik was nog geen 5m weg en toen belde ze weer dat het fout ging. Weer direct terug gegaan en gelijk 112 gebeld. Ik was heel resoluut, er moet nu een ambulance komen, ik bel geen huisartspost meer, mijn moeder moet nu naar zkh en juiste zorg krijgen. Ze zijn direct gekomen en schrokken, ze snapte mijn
boosheid en begrepen niet waarom huisartspost haar zo had achter gelaten. Ze kreeg gelijk diverse medicatie om het haar wat comfortabeler te maken en toen met rotgang naar zkh.
Wat spulletjes gepakt omdat we niet weer de fout wilde maken niets bij te hebben, dus ik kwam iets later na.
Daar aangekomen heerste er een verschrikkelijke urgentie op de SEH. Meerdere artsen en verpleegkundige rende rond het bed. Opperst geconcentreerd en stelde heel strict allerlei vragen en gaven mij opdracht bij te springen daar waar nodig. Ze wisen nog niet wat het was maar ze was heel erg ziek, zover was duidelijk. Aldaar ook de verbazing over het handelen van de huisartspost.
Afijn, na wat testjes en nog een scan of foto was het duidelijk, ze had een maagperforatie en ze moest terstond keuze maken wel/niet opereren.
Mijn moeder had al e.e.a. aan wilsverklaringen liggen en niet-reanimeer verklaring etc. Dus dit was nog wel even een afweging voor haar, ze wilde niet alles meer, niet alles kost wat kost om nog te blijven leven.
Maar ja, binnen enkele minuten moeten keizen of je wel wil leven, of nog die nacht overlijd is niet een scenario waar je rekening mee houdt. Je denkt dan toch meer tijd te krijgen voor zo'n keuze.....maar die was er nu niet.
We hebben samen met de IC arts diverse overwegingen gemaakt en ze vonden dat ze toch nog wel een goede kans maakte, maar het zou wel zwaar herstel zijn, daar waren ze duidelijk in.
Mijn moeder is er toen toch voor gegaan om te opereren.
Maar wat heeft ze daar spijt van gehad achteraf. Ze kwam met vlag en wimpel door de operatie, tot iedereens verbazing, ook die van haarzelf. Zelf had ze gedacht de operatie niet meer door te komen, stiekem had ze dat gehoopt blijkbaar maar had dat niet durven uitspreken.
Maar het herstel verliep heel zwaar en de chirurg had al gelijk aangeven dat hij maagkanker vermoedde. Het werd een wisselwerking van vocht nodig hebben om nierfalen te voorkomen, maar hart dat het vocht niet kon wegpompen en te zwaar belast werd. Zuurfstof extra nodig hebben ivm COPD. Ze hing aan zoveel toeters en bellen, de verpleegkundigen moesten steeds heel creatief zijn om alles aangesloten te houden. Ze was heel lastig prikbaar, dus centrale lijn werd aangelegd, dat scheelde al iets.
Ze had diverse drains want haar buikholte was volledig ondergelopen met vuiligheid.
Alles hing af of andere organen voldoende konden herstellen na zolang in de vuiligheid te hebben gelegen. Dat ze geen sepsis kreeg.
Na een week leek die vrees voorbij, maar mijn moeder raakte
depressief. Ze zag het niet meer zitten, ze kon alleen nog maar in een stoel hangen, slapen ging amper, op bed liggen lukte amper en het vooruitzicht op een negatieve uitslag speelde haar ook parten. Ze had doemscenario's, spijt van de operatie.
En het negatieve nieuws kwam er inderdaad, net na het weekend een week na de operatie. Het was maagkanker maar omdat ze nu zo verzwakt was, konden ze nu geen onderzoeken doen naar de ernst en de behandelbaarheid van de kanker. Eerst moest ze beter worden.
Maar dat beter worden lukte nauwelijks en ze raakte nog depressiever, ze was aan het opgeven. Ze wilde het tegen mij niet zeggen en bleef monter als ik kwam, maar ik voelde het aan alles aan.
Ik besproken met 2 tantes, of zij konden peilen hoe ze er in zat omdat ik het idee had dat ze dit niet meer wilde en dat we iets moesten doen. Zij beaamde mijn gevoeld. Weer gesprek aangevraagd met de artsen, aangegeven dat ze een perspectief moesten gaan bieden. Al is het maar een worst case en best case scenario, dan kan ze afwegingen maken en zich daarbij neerleggen.
Maar kort na die week, na het volgende weekend, zakte haar saturatie tot 74 en ging het heel slecht. Ze werd overgebracht van MDL afdeling naar Long afdeling. Daar ging het nog slechter, ze was nog amper aanspreekbaar maar zij kende haar nog niet op deze afdeling. Toen ik de volgende dag in de avond kwam kon ik amper contact met haar krijgen, heel even heb ik wat blikken en knikjes met haar gewisseld en daarna nam het contact geheel af. Verpleegkundige erbij gehaald, aangegeven dat mijn inziens er iets niet goed was, ik kon geen contact meer met haar krijgen, ik herkende haar niet meer.
Zij geprobeerd maar lukte ook moeizaam, arts bij gehaald, die lukte het ook niet.
Testjes gedaan, afijn, na 2 uur kwam er uit. Ze had Co2 stapeling ontwikkeld en deze was onomkeerbaar geworden. Het zou nog een kwestie van uren zijn tot ze zou komen te overlijden.
Dat heeft nog maar 1,5 uur geduurd, nog net lang genoeg voor paar familieleden om nog afscheid te nemen, maar bij kennis was zij al niet meer sinds 20.00u geweest.
Ik heb vrede met het feit dat ze is overleden en gezien de situatie ben ik blij dat het dan toch zo'n milde dood is geweest.
Maar ik ben anderzijds zo
boos over het verloop en de weerstand die zij en ik kreeg bij de huisartsenpost. Ik heb daar ook een klacht in gediend. Niet omdat ik echt verhaal wil halen, meer dat ik hoop dat ze er iets van willen leren. Ze hebben deze situatie zo zwaar onderschat en door hun onderschatting ben ik aan mijzelf gaan twijfelen en terughoudend geweest om 112 te bellen. Iets waar ik nu dan me weer schuldig over voel, dat ik toch niet direct die ochtend al 112 heb gebeld.
En rationeel weet ik het allemaal. Ik ben geen arts en je moet dan op oordeel van zo'n arts kunnen vertrouwen, uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Mijn moeder zou niet willen dat ik mij schuldig voel. Waarschijnlijk had het de situatie niet veel veranderd.
Mijn inziens had bij eerder handelen de hele zware operatie kunnen voorkomen, dat is wel beetje wat in mijn gesprekken met de artsen op de SEH duidelijk werd. Ze hadden het dan minder invasief kunnen repareren, de schade was minder groot geweest, herstel minder zwaar maar....de uitslag was hetzelfde gebleven, maagkanker en daar had zij niet meer van kunnen herstellen.
Ze was komen te overlijden. Misschien wat later en binnen andere omstandigheden maar het was onvermijdelijk.
Maar wat had ik haar graag een andere weg gegunt naar dit einde ipv hoe het nu gegaan is.
Ik beleef deze periode over en over in mijn hoofd en heb er nu echt even moeite meer dit los te laten. Ik weet ook even niet hoe ik dat moet doen.
Ik raak zo emotioneel als ik er aan denk. Ik klap dicht, mijn keel knijpt dicht en tranendal start. Als ik het kan, geef ik er aan toe en laat ik de tranen maar stromen. Maar ja, het komt niet altijd uit.
En er zijn zoveel triggers. Een scene in een serie of film, iets wat iemand zegt, het zien van iets wat mij ineens teruggooit naar dat moment.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan.
Mascha
12-12-2022
