Rouwverwerking - forum lotgenoten

Ik voel precies hetzelfde. Mijn moeder is 3,5 jaar geleden gestorven en ik raak er maar niet overheen. Weet ook totaal niet hoe ik verder moet. Nog mensen hier die zich zo voelen?

Lieve Wolfgang,

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.

Beste, het leven eindigt niet na de fysieke dood. Het leven in de geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Ik heb jaren in twee werelden geleefd. De ziel van jouw moeder kan alles wat er met jou en met je gezin gebeurd volgen. Ze kan haast jou staan en naar haar kleinkind kijken, praat met haar, ze kan je horen. Wij kunnen dit niet van deze kant, het zou ons leven hier op aarde onmogelijk maken. Nog heel veel sterkte

Geef t de tijd en ja veel liefde aan t konijn wat nu alleen is en wie weet ooit weer koppelen want ook een konijn rouwt … ik heb geen autisme maar ook intens verdriet dus weet je t mag er zijn … waar we van gehouden hebben doet pijn ik weet t … t is helemaal goed neem de tijd en huil maar t mag er allemaal zijn ….

Schreew het maar lekker uit.dat lucht op.zulke dagen vergeet je nooit en doen pijn!!

Hallo Katja,

Wat naar dat die vriend zo reageert.

Schuldgevoel komt altijd langs na een overlijden.
Dat heb ik zelf ervaren en hoor ik van andere lotgenoten.
Vragen als: had ik dat niet moeten doen, had ik meer moeten doen, heb ik er goed aan gedaan, etc etc
Die vragen horen er blijkbaar bij.
Ook het gevoel: had ik de vragen maar eerder gesteld.
Schuldgevoel heeft geen zin, het geeft niks positiefs.

Je moeder vond het goed dat je vragen via de app stelde. Ze heeft geantwoord wat op dat moment voor haar mogelijk was. Daar zul je het mee moeten doen (realiteit). En dat is best moeilijk omdat je meer had willen weten. En dat gaat niet meer. Dat is heel verdrietig en dat is missen.

Wat ontzettend naar dat de vriend van je moeder 2 dingen aan elkaar koppelt, die niet met elkaar te maken hebben.
Jij hebt vragen gestuurd, je moeder gaf antwoord. Dat zijn 2 aparte zaken.
Ze ging ineens achteruit. Waarom zou dat met jij vragen te maken hebben? Dat ligt niet voor de hand. Het ging slecht met haar. Je schreef al: ze was terminaal. Dan kan het ineens heel hard achteruitgaan en kan ze overlijden.

Laat je niet gek maken en schuldig voelen door vriend.
Vriend reageert zoals je waarschijnlijk later in rust kan zeggen: oh ja, echt een reactie van hem.

Veel sterkte.

Veel sterkte met dit verlies. Geef je verdriet de ruimte die het nodig heeft.

Hoi Christa,
Oh wat erg dat je broer is overleden, echt heel verdrietig. Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt, ik ben vorig jaar mijn zus van 43 verloren. Wie weet kunnen we elkaar helpen. Mocht je het prettig vinden mag je contact met me opnemen.
Hartelijke groet Sandra

Begrijp je boosheid en teleurstelling helemaal. Het is helaas zo dat verdriet en rouwen altijd eenzame aangelegenheid is. De relatie die je had is weg. Ik hoop dat je de rust vind om toch je eigen weg te vinden.

Vreselijk ,ik leef me je mee

Wat ben jij flinke vrouw…al willen we dat niet horen
Want we vinden ons niet flink.
Mijn man is 7 maanden ook na een ziekbed van 2 maanden overleden En nog bijna huil ik elke dag.. Ik heb wel goed kontakt met mijn familie en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Helaas niet met mijn huisarts, die wuift alle lichamelijke klachten weg. Als je niemand hebt om mee te praten, kijk eens of er in jouw gemeente Humanitas is. Die hebben vrijwilligers die bij je thuis komen om over je verlies te praten.
Heel veel sterkte

LIEFS

Mijn vrouw is na 40 jaar samen zijn overleden, dit is nu 4 maanden geleden. Ik lees net jouw berichttje. Wat ik ook verzachtend vond/vind was het boek "Je mag me altijd bellen" van Karin Kuipers. Sterkte!

Dankjewel Jan-Dick.

Dankjewel Jan-Dick.

Ik hou van jou, je weet dat ik er altijd ben.
Vind je verhaaltje nu, omdat ik aan je denk.

Je weet heel goed wie ❤️

Lieve Bet, wat kan het leven oneerlijk zijn. Het is zo logisch dat het stormt na het verlies van je moeder en zoontje die je zo immens dierbaar zijn. Wat schrijf je vol liefde over ze. Weet dat je niet alleen bent, ook al voelt dat nu misschien wel zo. Laat je meevoeren met de storm, probeer te vertrouwen dat je weer boven komt drijven. Alles gevoelens mogen er zijn. Het zijn normale reacties op een abnormale situatie. Rouw is liefde die nergens naartoe kan. Alle liefs voor jou.

Hallo, ik heb eveneens mijn vrouw aan kanker verloren na een strijd van meer dan 8 jaar. Ze was 58 jaar en sliep in op 28 oktober van vorig jaar in het bijzijn van onze kinderen en mezelf. Ondanks dat we al van in het begin wisten dat die zou komen doet het ongelofelijk pijn. Ik leef me je mee! Patrick

M’n vriend man heeft 6weken geleden ook zelf doding gedaan niet zien aankomen we hielden veel van elkaar dus snapte er niks van die leegte maakt me kapot veel angsten om alleen te zijn of doen we deden alles samen ik kan niet meer leef in andere wereld weet me gene raad meer wil iemand met me praten

Mij overkwam het op 22 november. Out of the blue. Mijn man en ik waren 48 jaar samen

Mijn man heeft zich anderhalf jaar geleden opgehangen. Vlak voordat we op vakantie zouden gaan op een prachtige zomerdag. Hij was voor de derde keer zwaar depressief. We waren 44 jaar samen en hielden veel van elkaar en onze kinderen. Voor hem was er geen uitweg meer, denk ik. Hij wilde maar één ding: rust in z’n hoofd. Sindsdien zit ik in een rollercoaster die nu langzaamaan tot stilstand komt. Het gemis komt daardoor wel meer naar voren en in deze saaie januari maand wil ik het liefst niets meer doen. Zo futloos. Ik verlang naar de zon, het licht en naar mijn lieve man….

Mijn vrouw heeft 30 januari 2024 , zelfmoord gepleegd door vervanging, ze laat 2 kindjes achter van 8 en 10 , ze had het moeilijk om jeugd trauma's te verwerken ,ik wist niet dat het zo diep zat om u 2 kindjes achter te laten , ze laat zo ern diep gat achter dat ik niet meer gevuld krijg,mis haar enorm

Mijn man van pas 53 is in juni '23 ook gestorven door zelfdoding op dezelfde manier , hij was al jaren zware pijnpatient door zijn rug , vele operaties gehad en kon al een hele tijd niet meer gaan werken , de laatste maanden was hij heel depressief maar dat dit ging gebeuren had ik nooit gedacht , ik mis hem verschrikkelijk , we waren 37 j samen en daarvan 30 j getrouwd , we hebben gelukkig 3 lieve kinderen en al een kleinkindje van 6 j en lieve familie maar het gemis kan niemand wegnemen , ik zal mijn man altijd graag blijven zien , ik praat ook veel tegen hem en steek ook elke dag kaarsjes aan bij zijn urne die thuis staat , ik hoop dat jullie ook de kracht vinden om dag per dag door te gaan en nog de mooie dingen van het leven te zien maar het is heel heel moeilijk , bij zelfdoding blijf je ook achter met zoveel vragen en met schuldgevoel omdat je het niet kon voorkomen maar ik ben er zeker van dat iedereen hier alles heeft gedaan voor zijn partner die in zijn macht lag ook al voel je dit in begin zo niet , veel sterkte voor iedereen en veel liefs

Negeer de tekens niet ik geloof erin. Mijn man is 7 weken overleden en ook ik krijg tekens.

heb zelf mijn echtgenoot nu nog maar verloren we waren altijd voor alles samen ik hoop dat hij mij vlug wat tekens bezorgd daar kijk ik alvast naar uit was tis nu super moelijk

Net als jij merk ik ook bepaalde rare gebeurtenissen plots in huis na het onverwacht overlijden van mijn partner op 26/12/22. Soms maakt het me angstig en langs de andere kant maakt het blij omdat ik dan weet dat ze nog bij me is.

Mijn vrouw is 19 jan. J.l. overleden aan uitgezaaide eierstokkanker in de lever, ze was pas 61.
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...

Ik herken dat zeker en vind t ook een fijn gevoel

Hallo Thea,
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘

Ik zat met mijn zoon bij het graf van mijn man. Elk met een kopje Koffie. Ik had toen sterk het gevoel dat hij onder een boom lekker in de schaduw ook zijn Koffie gezellig met ons mee dronk. Ik vertelde dat aan mijn Zoon en toen kwam er ineens een klein wit vlindertje aan vliegen dat ging zitten op het graf. We kregen er allebei kippevel van.

Mijn man is vorig jaar oktober overleden aan longkanker na 4,5 jaar,de wereld staat op z’n kop. We hadden ‘n melkveebedrijf en ik moest verder hij heeft 3 maanden over mijn schouder meegekeken en ik kreeg ‘n seintje als ‘t anders moest.de seintjes komen nog steeds .

Beste, ook ik ben mijn vader verloren. Zelfdoding. Zich thuis verhangen.In 2022 mijn man.

Mijn man is 12 november vorige maand plotseling overleden aan een hartstilstand op zijn werk we waren 20 jaar samen en hebben samen een dochter van 14. Ik voel helemaal wat jij voelt het is nog onwerkelijk en het gemis en leegte word bij mij ook steeds groter vooral het hoe nu verder zonder hem hij is en zal altijd de liefde van mijn leven blijven. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe
Xxx priscilla

Elke dag is een dag meer afscheid nemen.
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou

Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx

4 maanden geleden is mijn man overleden. We waren 55 jaar samen. Ik mis hem zo ontzettend,dat ik soms gek word van de eenzaamheid. Soms zakt het wat en dan komt het plotseling in volle teugen terug.
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine

Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar.
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….

Ik begrijp zo goed waar je doorheen gaat. Ik heb mijn partner 2 mnd geleden verloren. En daarbij ook mijzelf. Mijn man (69 jaar) hoorde eind februari dit jaar dat hij ongeneeslijk ziek was. Alvleesklierkanker. Op 28 mei is hij thuis overleden, na een zeer zware, maar dappere strijd. Ik kan overdag nauwelijks bewegen. Heb een vreselijke knoop in mijn maag. Huil veel en voel me zodanig dat ik soms wens dat we samen gegaan waren. Dit is bijna niet te dragen. Kom al die tijd nog steeds niet buiten. Laat familie en vrienden komen op afspraak. Lees veel over rouw. De nachten zijn zwaar. Ik weet gewoon niet hoe dit verder moet.

Ik voel net als jij alsof ik niet meer de persoon ben die ik was met mijn vrouw. Ik ben niet meer sterk. Mijn lieve vrouw overleed 10 nov 22 op 57jarige leeftijd. Ze kon niet meer. Het leven gaat door maar het lijkt of ik nu pas besef dat ze er niet meer is. De rust die we hadden in ons 34 jaren huwelijk heeft plaats gemaakt voor onrust in mijn lichaam en geest. Ik lig uren wakker snachts. Heb een grote lieve familie, kinderen en een kleinzoon. Allemaal mensen waar ik van hou en die me troosten. Maar er zijn beperkingen aan de emotionele troost die zij kunnen bieden. Alleen ik ken het verdriet van mijn hart en moet het allerdiepste verdriet zelf en alleen verwerken. Sterkte allemaal

Dit is nou precies zoals ik het ook ervaar. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik leef per dag na het overlijden van mijn allerliefste 3 maanden geleden. En het is zo verschrikkelijk zwaar.

Hoi,gister heb ik mijn moeder gecremeerd….wat n dag .. nu zit ik deze zondag een beetje rusteloos en doelloos om me heen te kijken .

Ik lees dat je een feestje hebt binnenkort .
Ik zou t het in ieder geval wel proberen.

Het is lastig pfff

Ja,vreselijk hè die stilte, mijn vriend is 13 januari overleden. Ik begrijp je en wens je heel veel sterkte. Liefs van Thea

Beste Maurice, wat een verdriet, ik begrijp je.
Mijn vriend Henk is 13 januari overleden, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen. Heel veel sterkte, Thea

Bij mij is ruim 2 weken en ik heb precies hetzelfde gevoel

Mijn vrouw is ook 3 weken geleden overleden. Heel moeilijk om weer alleen verder te gaan. Weet ook niet hoe ik nu verder moet.

Ik ben soms kapot van verdriet na einde relatie van 14 jaar

Lieve Kees, wat verschrikkelijk verdrietig:( Ik weet niet in welke regio je woont, maar als je eens een ommetje wilt maken en samen wilt praten/delen!

wat is dat verschrikkelijk voor je. Ik leef met je mee. Raakte de liefde en geborgenheid al vroeg in mijn leven kwijt. Deze week ook mijn lieve hondje in laten slapen. Alle wonden gaan weer open.

Zoekend naar een weg.

Ik begrijp je helemaal maar ik heb juist dat ik niet eten kan ben heel mager geworden ik heb dat ook gehad van het hoeft voor mij niet meer maar dat is gelukkig over maar ik blijf me zo ellendig in mn hoofd voelen en mn buik als ik met iemand uit eten ga smaakt het goed maar thuis alleen kan ik het bijna niet door mn keel krijgen
Mijn man is nu 2 jaar weg en verdriet word minder maar dat ellendige gevoel blijft maar doorgaan met ups en downs ik befrijp heel goed hoe jij je voel ik wens je veel sterkte
Gr

Lieve Marielle,
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.

na 20 jaar voel ik het nog steeds

Beide ouders verliezen op korte tijd, het is zo zwaar. Ik ging dagelijks 3 tot 4 keer bij mijn hulp behoevende ouders met soms als extra een telefoon van de alarm centrale tijdens de dag of nacht. Het was dan alle hens aan dek, zo snel mogelijk uit bed en racen naar mijn ouders, wat was er en hen te helpen. Tot die ochtend vroeg op 22/10/2020 mijn vader belde, hij kon al een jaar niet meer praten door zijn Parkinson. De geluiden, de toon, het vroege ochtend uur deed me met spoed uit bed te gaan, binnen de 5 minuten was ik bij hen thuis. Mijn moeder lag in bed met bloed uit de mond in een diepe slaap. Ik vreesde direct dat het einde er zat aan te komen. De wanhoop van mijn papa, eventjes het hoofd goed koel houden en denken welke hulp ik moest bellen. De huisarts van wacht is gekomen, kort daarna de spoed met ziekenwagen, de sirene, de spoedarts, haar saturatie was heel laag al die machteloze emoties. Ze is nog meegenomen naar spoed, er is een hersen scan genomen, een zwaar hersen infarct. Mijn moeder ging spoedig sterven, ze lag in een diepe coma, 3 uur later sterft ze met één hand van mijn papa en van mezelf. 4 weken later blijkt mijn papa besmet met covid. De angst, de wanhoop, zijn doodstrijd, afzien, uiteindelijk sterft hij op 6 december 2020, 6 weken na mijn mama. Het is nu 8 maand geleden van mijn mama en 6 maand van mijn papa, het gemis komt steeds groter. De woning zal verkocht worden, ik ga nog het gras gaan afrijden in hun woning, de stilte in huis, al die herinneringen in huis. We hebben zoveel samen meegemaakt, hun dagelijkse dankbaarheid voor alle zorgen, ik mis ze zo. Ze zeiden me dagelijks wat zouden we doen zonder jou, nu is de vraag wat doe ik nu zonder hen. De laatste jaren ben ik hun intense mantelzorger geworden en ben daarin gegroeid vol plicht en verantwoordelijkheid. Kinderen worden ouders wanneer ouders oud zijn.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.

Niet te doen.. vreselijk

Vreselijk zo jong . Mijn man ook 18 nov overleden . Verlies en verdriet is groot. Toch wens ik u sterkte

Ocherm.... zo jong :-( Kan me voorstellen dat je je beroerd en alleen voelt. Verder geen vrienden en familie om mee te praten?

Dag onbekende heel verdrietig maar ook ik ben nu 2,5 jaar weduwe en wik weer iemand ontmoeten, wel eerlijk te vertrouwen.
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??

Jenny. Ik ben afgelopen december mijn zus en 2 maanden geleden ook nog eens mijn moeder verloren. Ik heb dus alleen mijn schoonfamilie nog. Mijn vrouw zei altijd als er met mij wat gebeurt dan laat mijn familie je nooit valken. Maar nu na een week nog geen appje of telefoontje gehad.

Lizzy. Graag zou ik met je in contact komen. Wil zo graag praten met iemand .

Ronald,

Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.

Zijn er mensen die nu ook heel veel verdriet hebben en met mij hier over wilen praten of weet iemand waar er bijeenkomsten zijn voor lotgenoten in de buurt van Rotterdam??

Niemand??. Het verdriet wordt iedere dag erger.

Ronald, wat een intens verdriet! Je grond verdwijnt gewoon onder voeten op dit moment. Het wordt beter, uiteindelijk, helaas valt dat niet te forceren maar uiteindelijk zal zich een leven vormen om dit verdriet heen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!

Is er hier op het forum een of meerdere mensen die ook graag wil of willen praten en steun zoeken. Kan bij mij thuis of op eenneutrale plek. Geen bijbedoelingen oid maar ik heb gewoon de behoefte om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben en het ook niet kunnen begrijpen allemaal

Stuur deze anders naar

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Inmiddels wat verder maar hoe moet je in hemelsnaam alleen verder??
Niets meer samen . Ik mis ze echt met alles en wil het liefst nu achter haar aan maar dat kan ik niet ivm onze zoon.
Geen contact met schoonfamilie . Niets. Er is gewoon niets meer aan het leven. Wie heeft dit ook.

Ik begrijp je Ronald, mijn man was 59 jaar toen hij plotseling is overleden ik was er 56, nu zijn we bijna 3 jaar verder, maar de pijn en het verdriet is nog even erg als in het begin zelfs nog erger. Ik heb ook 2 zonen en 2 schatten van kleinkinderen maar die vervangen mijn man niet, mijn maatje,dus ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Veel sterkte voor jou en elke dag opnieuw proberen verder te gaan, ook al is het zo moeilijk.

Wat heb ik in hemelsnaam toch verkeerd gedaan?? Eerst mijn moeder. Toen mijn vrouw van 56 en nu moet ik morgen ook nog de hond ws in laten slapen. Nu is er straks helemaal niets meer over.Wat is de zin van het leven nog??

Pfff, Ronald, wat een verdriet, hoeveel kan een mens hebben.....

Er valt weinig te zeggen, wat stellen woorden nou voor, je gaat gewoon door, je hebt geen keuze. Uiteindelijk leer je er mee te leven, weg gaat het nooit.

Ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam deze maand de kerstdagen en oud en nieuw moet doorkomen. Zoveel verdriet.
Wordt er gek van dat alleen zijn en niets meer om je heen hebben. Wat zou ik graag zelf ook heengaan . Hoop zo dat ik ze dan weer zie. Hele dag tranen in m'n ogen. Niet vol te houden.

Ronald, je moet niks he. Laat de dagen gewoon voorbij gaan. Rouw is rauw, het is verschrikkelijk, zeker het eerste jaar, maar uiteindelijk ga je accepteren, je hebt weinig keus, het gemis en verdriet zal altijd blijven, alleen zal er op een gegeven moment rust komen.
Is je hond nog bij je?

Je moeder verliezen op zo´n jonge leeftijd moet verschrikkelijk zijn. Ik kan het me niet voorstellen. En natuurlijk denk je vaak aan haar. Zeker bij belangrijke gebeurtenissen. Zoals de geboorte van je eerste kindje. Want dat zijn toch zaken die je het liefst met je moeder zou willen delen. Toen mijn jongste zoontje werd geboren, was mijn vader ook reeds overleden. Ik vond het toen ook heel jammer dat hij zijn kleinzoon nooit gekend heeft. Mijn jongste zoon is homo en soms vraag ik me af of hij dat wel zou aanvaard hebben enz...
Jammer dat je weinig herinneringen aan haar hebt.

Zo herkenbaar wat je deelt. Ik was 6 toen mijn vader op 31 jarige leeftijd door een ongeval overleed. En ook mijn herinneringen aan hem zijn minimaal, 2 momenten kan ik herinneren. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is te zoeken naar wie hij was, foto's opgezocht, mensen gesproken die hem kende en trots op hem te zijn om wie hij was. Te praten tegen hem en te voelen dat hij trots op mij was. Inmiddels was ik wel 50.Toen mijn zoon 6 werd dacht ik, hij kent me toch heel goed, wat gek dat ik mijn vader niet goed meer ken. Nu is een vader misschien net iets minder in beeld dan een moeder. Zeker 54 jaar geleden. Ik weet zeker dat jouw moeder ook supertrots op jou en je gezin zou zijn. Maak haar misschien ook meer zichtbaar. Zoek leuke foto's op, misschien komen de mooie herinneringen ook terug! Sterkte!

Mijn moeder is inmiddels 37 jaar geleden overleden. Nog steeds denk ik aan haar elke dag. Ik heb al diverse therapieën gehad maar niets lijkt te helpen. Ik was 15 jaar en had haar nog zo nodig. Zij zelf was 56. Nu ben ik 52 en kan het maar geen plekje geven. Ik hoop voor je dat het bij jou wel lukt. En tja nu een gezin met 2 kinderen en wat zou ze trots zijn geweest op al gaat kleinkinderen.
Heel veel sterkte.

Ik weet hoe je je voelt. Die paniekaanvallen zijn niet fijn.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.

Ik voel precies hetzelfde mijn man is een half jaar geleden overleden maar het leven heeft al z’n glans verloren.

Ik voel na 2 jaar nog altijd hetzelfde, het lijkt of mijn man nog maar pas gestorven is , ik vrees dat het gevoel altijd zal blijven en e3n groot gemis gaat achterlaten. Veel sterke

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

3 mnd geleden mijn liefste verloren na een kort, zwaar ziekbed. Heb daarna veel gelezen over rouwverwerking. Het wordt eigenlijk alleen maar verwarrender. Ik kan nog niets oppakken. Het lijkt alleen maar moeilijker te worden. En ook ik heb paniekaanvallen. Wat doet het toch veel pijn. Hopelijk komen we met de tijd een stapje verder en kunnen we wat rust vinden. Heel veel sterkte voor jullie allen.

Mij vrouwtje goed 2maaden geleden verloren en het is echt iedere dag vechten om de dag door te komen,ik hoop dat dit wat betert maar het nog iedere dag huilen

Ja .ik weet wat je voelt.ik weet er ook geen raad mee.ik ben in nog geen 4 maanden tijd me huis .en me man kwijt .hoe veel kan een mens verdragen.13 mei .heeft .iemand. een explosief.in ons huis gegooid. het was niet voor ons .maar waren ons huis kwijt.waren blij we hadden elkaar nog.we zijn alle2 aow.met pensioen.en 2 maanden erna .overlijd me man .in een paar uur .geen afschijd niets .kan het niet begrijpen .nog steeds niet .

De paniek..De lichamelijke klachten ..
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer

Ik versta je want ik heb ook verschrikkelijk veel angst. Je bent echt niet alleen

Mijn mama is vrijdag overleden. Word nu al gek van binnen. Hoe moet ik hier ooit nog overheen komen.

Ik ben Maja en heb mijn grote liefde verloren,ook kwaad dat ze niet dadelijk is geopereerd van 1 goedaardige ciste aan de blaas.Ze verloor bloed 🩸 in de urine.Ja ze was 85 jaar we waren 50 jaar samen.Ze hebben Lucile allen examen laten doen,terwijl ze wisten wat ze had.Na 2 maanden op en af van het ene ziekenhuis naar het ander.Is mijn Lucile gestorven in pipi en kaka onmenselijk.Puur kapitalisme.😱

Ja , mijnpartner is een maand geleden gegaan
En het voelt steeds slechter, soms slaap ik eens 5 uur, dan denk ik het wordt beter, maar niks is minder waar.
Het ergste is misschien dat ik steeds schuldgevoelens heb, omdat hij de laatste dagen echt afstand nam, geen woorden als afscheid wilde horen .
Ik voel me na 20 jaar samenwonen bedot en bedrogen, alles voelt als fake, ik weet niet meer wat denken . Ik ben boos , intriest, verward, wat is er gebeurt

Hoi. Hier ook 4 maanden geleden mijn moeder en 2 maanden geleden mijn vrouw verloren. Geen afscheid kunnen nemen. Het verdriet wordt niet minder maar juist met de dag erger. De dingen die we nog zouden doen en de hele dag maar denken en slecht slapen en schuldgevoelens enz gaat opbreken. Ik ben helemaal kapot en zou het liefst ook gaan.Geloof niet dat het ooit beter wordt. Groetjes Ronald

Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.

Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.

ik heb het zelfde gevoel

Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.

Wat een verdriet voor jullie, ik weet wat het is, geen grotere liefde dan voor je hond.

Heel veel sterkte.

Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.

toen het moment er kwam zakte de grond van onder van men voeten, en nu dacht ik daar sta ik dan , hoe moet ik nu verder zonder hem, het is verschrikkelijk je alles moeten afgeven, en dag per dag bekeek ik het, trok ik mij op met het gedacht van hoe zou hij het gewild hebben, het is moeilijk en pijnlijk om te weten dat je u alles kwijt bent, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, wat ik ook doe en dat helpt ook in plaats van een dagboek, gewoon naar hem/haar toe schrijven, u emoties van u afschrijven,kan ook alleen maar zeggen geef jezelf de tijd forceer u niet om het te verwerken,
heel veel sterkte

Pffffff jou verhaal lijkt zo op ons verhaal .. ons meiske was ook 15 en vier maandjes mijn kindje … ons alles en we zijn nu 8 maanden verder en t is verschrikkelijk wat een gemis wat een pijn …. … ik wil zo graag weten waar ze is ze had ons zo nodig … ze was zo dapper maar t verlies ja dat is verdomd niet te doen ik begrijp je 100 procent ..

Wat een enorme stapel ellende, vreselijk, erg moeilijk om in eenzaamheid mee te dealen. Ongelofelijk dat sommige mensen zoveel verdrietigheid moeten dragen. Heel veel liefs en warmte toegewenst!

Wat een verschrikkelijk verhaal, ik wens je veel sterkte om dat allemaal te kunnen verwerken, en zoals je zegt op het einde van de rit blijf je alleen achter met je verdriet, het leven gaat verder voor iedereen behalve voor jezelf. Ik maak hetzelfde mee.
Nog veel sterkte

Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben 57 zij was 77. Ik heb ook geen broers of zussen. En 1 zoon. Mijn vader leeft nog wel maar ben nu zo bang hem ook te verliezen. Ik word momenteel gek van verdriet. Je mag me altijd contacten via 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik herken je verhaal, mijn beide ouders zijn binnen 7 maanden na elkaar overleden .
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn vader is afgelopen jaar overleden en mijn moeder ook in 2018. Geen broers of zussen. Wel een man en kinderen, maar ik voel me ook eenzaam. Geen onvoorwaardelijke liefde en steun, geen herinneringen meer kunnen ophalen, geen ‘familie’ op de dagen die iedereen wel met familie viert. Naast het verdriet om het verlies moet je ook een nieuw evenwicht vinden. En dat is soms ontzettend eenzaam.

Och och ja ik begrijp je …. 11 jaar t is je kindje laat mensen maar praten .. wij zijn onshondje verloren nu 6 maanden en intens verdriet want t was ons kindje … jou verdriet mag er zijn hoor ….. ook oudje jou konijn onze hond ook oudje maar gemis is pffffff .. neem de tijd en ja ik begrijp jou heel goed groetjed

Hallo Silvie, het kan heel hard aankomen als iemand die jij liefhebt besluit om terug naar huis te gaan. Ja, inderdaad, de meeste mensen blijven jarenlang treuren omdat ze denken dat de andere niet meer leeft. Natuurlijk leven ze niet meer in hun fysieke lichaam, maar ze zijn ook niet dood zoals wij denken dat dood is. Ze leven in de geestelijke wereld en daar is het zo onbeschrijfelijk mooi en goed. Je krijgt eerst een terugblik op je leven en je bespreekt met je gids alles wat je niet begrepen hebt. Je gids is vanaf de eerste tot de laatste seconde bij jou en weet alles over je leven. Wij hebben allemaal al veel levens gehad en waarschijnlijk heb je een zieleband met de ziel die de rol van jouw moeder gespeeld heeft in dit leven. Ja, we spelen allemaal rollen in dit leven. In een volgend leven speel jij misschien de rol van haar moeder. Als de mensen maar eens wakker werden en terug beseften wie ze echt zijn. Jouw "moeder " kijkt vanuit de geestelijke wereld naar jou, wat wil je dat ze ziet? Dat ze zich zorgen maakt om jou? Of een sterke vrouw die nog iets moois van haar leven maakt? Mijn moeder is op 63 jarige leeftijd verongelukt, alhoewel ze een heel slechte moeder was en mij bijna vermoord heeft, heb ik meer dan 20 jaren om haar getreurd. Telkens als ik 's nachts in de geestelijke wereld was ging ik naar haar op zoek om te vragen of ze nu eindelijk gelukkig was en ik was aan het Wenen, als je dat doet in de geestelijke wereld kan je niets meer zien. Ja als,ons lichaam slaapt treedt onze ziel, en dat ben jij je bent je lichaam niet, uit en gaat naar de geestelijke wereld. Om haar leven te bespreken of misschien om jouw moeder te ontmoeten. Daar weet je niets meer van als je wakker wordt, het zou je in de weg staan om je leven op aarde in te vullen. Doodgaan is voor mij het meest gelukkige moment, ik hoop dat ik dadelijk naast mijn lichaam sta en samen met mijn gids naar mijn huis in de sferen ga en daar tegen mijn vrienden zeg:"hier ben ik" uw moeder is verlost van alle aardse pijnen, ze kan op elk moment bij jullie zijn en jullie levens volgen. Spreek met haar, ze kan je horen. Spijtig genoeg kunnen wij hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten. Kop op meid, laat aan je moeder zien hoe dapper je bent. Gooi regelmatig kushandjes naar haar, bespreek alles wat je dwarszit, ze weet dat toch. En spreek ook met je gids. Ik heb dat 20 jaren gedaan en hem ook een naam gegeven. Veel sterkte, namaste, ik groet het licht in jou Elissabet

Hoi, wij hebben een lotgenoten app. Ook via deze site elkaar leren kennen. Allemaal onze mama kwijt. We hebben veel steun aan elkaar. Mocht je interesse hebben, reageer dan even hier. Sterkte voor nu. Ik weet hoe je je voelt

ik zou graag willen weten welk app dat is, ik zit ook met rouw en verdriet.

Hoi Astrid, als je een berichtje stuurt naar lotgenotenapp@outlook.com dan krijg je snel een bericht terug en wordt je toegevoegd aan de app. Tot snel. Liefs Corina

Ik denk veel aandacht geven en naar haar luisteren wanneer ze de behoefte heeft om te praten. Tijd heelt, alleen duurt tijd (vrijwel altijd) zo ontzettend lang.......

Heel kleine stapjes nemen, ieniemienie stapjes zijn al goed. Maak je moeder trots. Ooit zie je haar weer terug, maar nu nog niet. Ze volgt je echt en zal je helpen vanaf de andere kant. Heb geduld met jezelf. Knuffel en sterkte!

Wat moet dit ontzettend zwaar voor je zijn
Je moeder zal je echt helpen.

Knuffel!

mijn man is al 2jaar overleden dokter 2flesjes lasix intraveneus gegeven hij zei heeft water op de longen hij was thans niet kortademig mijnman storte als een kaartenhuisje in elkaar smorgens was hij dood krijg hier bij geen enkele dokter hier een jiust antwoord op dus eenfout ik blijf met al die vragen zitten het is voor zot te worden ween nog elke dag waarom moest dit gebeuren

Wat vreselijk voor jullie, gecondoleerd
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen

Veel sterkte en kracht 🤍

Hoi. Ik ben degene van verhaal 430.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.

Imijn man is afgelopen juli overleden. Binnen tweeënhalve week. Ik ben kapot van verdriet en voel mij heel eenzaam. Ik heb geen kinderen of broers of zussen. Weinig mensen om mij heen. We zijn 42 jaar samen geweest en deden alles samen. Ik weet echt niet hoe ik verder moet. Heb zo'n verdriet. Vooral de zondagen zijn zo eenzaam.

Beste Ronald, ik weet wat je doormaakt, ik verloor mijn grote liefde na een relatie van 41 jaar. We waren net 59 geworden.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.

Mijn man is twee weken geleden voor mijn ogen gestoven aan een hartstilstand. Hij zei dat hij maagpijn had en hij zweette heel erg maar ik dacht dat dit kwam omdat hij pas zware grondwerken had gedaan. Hij had voordien nooit iets aan zijn hart gehad. Geen enkel haar op mijn hoofd dacht aan een gebrek aan zijn hart. Plots stak hij zijn armen met gebalde vuisten omhoog en slaakte een krachtige kreet. Het was zijn doodskreet. Ik onderging alles als in een droom, een nachtmerrie die nu nog doorloopt! De pijn is ondraaglijk en ik ben zo eenzaam. Ik verzorg mijn 96-jarige moeder die zich in de laatste fase van Altzheimer bevint. Zijn beseft niets meer. Mijn man en ik verzorgen haar al 8 jaar. Nu sta ik er plots alleen voor. Ik weet hoe jij je voelt. Ik denk aan jou en stuur je kracht. Wij voelen ons verbonden door dit slopende verdriet. Caroline

Hoi. Ik ben van verhaal 430. Ik heb nu 15 dagen geleden mijn vrouw in bed gevonden. We waren 35 jaar samen. Ik durf ook niet thuis te blijven maar weggaan voelt net zo rot omdat we ook buitenshuis alles samen deden. Constant hoofdpijn. Druk op de borst . Buikpijn. Hyperventileren enz. Geloof niet dat dit ooit weggaat. Hoe moet je in hemelsnaam verder na zo'n tijd samen. Ik begrijp echt hoe je je voelt.

Hoi ik weet wat je doormaakt mijn man is ook geheel onverwacht overleden aan hartstilstand hij was 64jrnooit wat aan het hart gehad hele dag gewerkt voelde zich niet lekker pijn aan rechterarm hij valt zo neer geen niks meer kunnen zeggen en dat doet zo pijn het is nu dik 7mnd geleden we waren meer dan 40jr samen ik begrijp jullie hoe het is moeilijk om door te gaan
Gr Jacqueline

In juni dus vier maanden geleden heeft mijn man ,mijn schat mijn alles waar ik 53 jaar mee getrouwd ben een hartstilstand gekregen in Tenerife wij stonden heel kort tegen elkaar toen het gebeurde heb zelf de reanimatie opgestart maar dat kan je niet alleen volhouden . Heb geen afscheid kunnen nemen wat heel pijnlijk is. Mijn lichaam is de helft kwijt ik ween ganse dagen kan het niet plaatsen verdriet is sterker dan mij zelf . Niemand begrijpt mij ik voel soms waarom ben ik nog hier . Wij woonden nog maar 14 dagen in ons nieuw appartement wat nog niet eens af was nu komt alles op mij af ik weet niet of ik dat volhou . Eten hoeft niet meer voor mij ik voel mij dan schuldig dat ik eet en mijn schat kan het niet meer ..wij waren elkaars eerste liefde . Wat mis ik mijn lieve man ❤️

mijn man is 3 weken geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Vreselijk!
kunnen we elkaar steunen?

Hallo Wilma, mijn allerliefste maatje (mijn man) is op 9 augustus jl terwijl hij fietste, dood gereden. Wat je zegt 'het doet zo zeer'. Wij waren ruim 50 jaar samen.
Het gemis is gigantisch en afschuwelijk.
Ik heb erg behoefte aan contact met lotgenoten.

Mijn man is ik oktober 2022 aan een hartstilstand overleden, hij sporten heel veel voetballen wandelen wielrennen. We waren
Ruim bijen 50 jaar getrouwd

Bedankt voor je berichtje Anna

10 Maanden geleden mijn vrouw verloren aan kanker, eerst leek het allemaal goed te gaan met verwerken. Maar nu wordt het gemis steeds heftiger. Verschrikkelijk na bijna 50 jaar samen zijn.

Ik leef met je mee als ik je verhaal lees. Ik ben in 2020 mijn ouders in 4 maanden tijd verloren. Ik mis hen elke dag, eigenlijk ieder uur. Ze zitten in mijn hart. Ik denk dat dat voor jouw verloren familieleden ook geldt. Lees Manu Keirse, dat kan je helpen. Verder helpt het mij alle dingen die ik doe gestructureerd te doen. En het kost tijd om er mee om te leren gaan. Gun jezelf die tijd. Er is veel rouw in de hele samenleving. We moeten met de dood, waar we allemaal mee te maken krijgen, leren omgaan. Wat ook kan helpen, is de dingen doen waar je met je ouders plezier in had. Ik ben sinds kort weer iets gaan doen waar mijn beide ouders veel plezier in hadden en dat ik doe ik nu weer, na zovele jaren. Ik doe dit met gedachte ode aan hen en heb er nog plezier in ook! Manu Keirse zegt dat je moet leren een dierbare die je mist anders te leren vasthouden. Dat is moeilijk. Je zult ze vast altijd missen. Dat gaat niet over. Blijf goed voor jezelf en de ander zorgen. Houd vol. Je bent zeker niet de enige!!!! Ik heb na mijn ouders nog zo n 17 mensen in mijn naaste en bredere omgeving in 3 jaar tijd verloren. Verder heb ik veel ander soort verliezen te verwerken gekregen. Het belangrijkste is door te gaan zolang je er nog bent en ademt. En iets doen voor de medemens, dan heb je aan het eind niet voor niets geleefd. Ik ben 54 jaar. Mijn ouders waren beide 79 jaar. Mijn moeder had dementie en mijn vader is plots overleden door een hartstilstand.... Heb rust en ☮️ vrede...

Hoi Hèléne.
Zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik " mensen van boven de 50 missen hun ouders toch niet als ze er niet meer zijn" ouders hebben dan immers een mooie leeftijd bereikt en zo gaat dat in het leven. Dat was ooit een jonge en onbezonnen gedachte.. zelf mijn vader verloren toen ik 10 was, mijn zus toen ik 31 was en nu afgelopen mei mijn moeder nu ik 56 ben. Zelf heb ik het gevoel dat ik er alles voor over zou hebben om de tijd terug te draaien. De tijd dat iedereen er nog was en daarmee ook het hele vertrouwde. De basis. Dat mis ik ontzettend. De kleinste kneuterige dingen van toen. Soms hoor ik n liedje uit die tijd en kan ik mij zo in de huiskamer plaatsen van toen met het veilige thuisgevoel erbij. Maar helaas... we moeten door. Geen keuze en de tijd tikt onverbiddelijk door.

Ook verwijt ik haar ergens, dat ze het niet wou zien, er niet over wou praten …
Misschien had ik zelf moeten praten?

Ik snap het . Ben ook enig kind.

Haay Bea, ik ben mijn vriend 2 maanden geleden kwijtgeraakt door moord. Ik durf niet te lachen of verder te gaan in mijn leven. Ik voel mij zo schuldig over alles. Ik weet dat ook hij juist zou zeggen: "ga verder met je leven!" Het is alleen zo moeilijk, ik wil gewoon niet verder zonder hem.

Je kan mij altijd een berichtje sturen.

Gr. Priscilla

Je bent nu gelukkig , dus je mag gelukkig zijn, alleen duurt geluk niet altijd levenslang.
En hebt ook nog iemand gelukkig kunnen maken , zodat je sterk verder kan, wie weet wie jou een sterke vrouw nog nodig heeft om verder te kunnen in dit soms bizarre en onredelijke leven .
Hou vol

Lieve Bea,
Wat intens zwaar allemaal. Ik maak het nu ook mee. Jekunt er met mij over praten als je dat wilt.

Lieve anoniem,
Wat ontzettend verdrietig dat je deze handicap hebt.
Het is extra zwaar als je niet naar buiten kan.
Ik heb Fibromyalgie en dat heeft zo ook zijn beperkingen maar ik kan gelukkig nog wel fietsen. Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Ik weet niet waar je woont,maar in mijn woonplaats heb je
Humanitas. In veel plaatsen bestaat dat. Zij kunnen veel voor je betekenen.Ze kunnen je helpen met rouwverwerking.
En misschien is er in je woonplaats de Zonnebloem?
Dat zijn vrijwilligers die bij je thuiskomen voor de gezelligheid of praten met je over je verlies,of met je gaan wandelen in een rolstoel als dat mogelijk is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Heel veel sterkte!

Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik schrik van jouw verhaal, het is nagenoeg mijn verhaal. Behalve dat mn vader er nu nog is maar verwacht niet lang meer. Wat zou ik graag eens met je praten..

Arme schat, vreselijk,
Je kan je niet inbeelden hoe hard het allemaal is, ik leef met je mee, heb helaas geen goed advies.
Misschien dankbaar zijn voor de tijd die je mocht delen , en die zo gelukkig was dat je hem en zijn liefde mist
Misschien moeten we missen interpreteren als liefde over de grens van het leven .

Volg goed je hart

Als de euthanasie nog op je netvlies gebrand staat ga dan naar huisarts en vraag doorverwijzing naar EMDR. Wordt vergoed vanuit de basis GGZ.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine

Wat erg voor jullie, Elly en Kristine. Ook ik heb een nare ervaring met euthanasie, maar heb hierover nooit soortgelijke informatie kunnen vinden op het internet. Jullie beider verhaal is het eerste wat ik in 12 jaar aantref. Ik ben diep geraakt, konden we maar samen een kopje koffie drinken en praten. Veel liefs

Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.

Correctie hierboven, verhaal 61 moet verhaal 62 zijn

ik herken me niet in jullie verhalen, ik heb de euthanasie van een hele goede vriendin van dichtbij meegemaakt en ben bij haar gebleven tot ze overleden was, ze is zo vredig en vol overgave gestorven, er kwam gewoon een rust over haar gezicht. Ze was ernstig ziek en wou echt niet meer leven, ik had niet gedacht dat het zo mooi kon zijn

Wat enorm verdrietig.
Ik bem mijn dochtertje met 25 weken verloren. Net als bij jou. Ik werd wakker in de nacht. Ik was onrustig. En vroeg heel vroeg in de ochtend voelde ik het leven uit haar gaan. Ze is geboren op 25 april.

Beste Deborah, ik voel immens met je mee, heb hetzelfde meegemaakt na een zwangerschap van 7, 5 maand, en toen heb ik onze kleine lieve meid Anneke na een zwangerschapsvergiftiging moeten afstaan, dat vergeet men nooit, datum staat gegrift in mijn hart!

Heel herkenbaar. Mocht je interesse hebben. Wij hebben een lotgenotenapp. Allemaal meiden, vrouwen die het heel zwaar hebben met t verlies van hun moeder. Mocht je interesse hebben, laat het me weten. Sterkte

Vreselijk he, het is afschuwelijk.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.

Bedankt Chantal. Klopt.. Het voelt echt als het verlies van een heel belangrijk ‘persoon’. Nog steeds doet het ontzettend veel pijn. Hoop zo dat ze ergens bij me is of dat er een leven na de dood bestaat waar ik haar weer zie ooit.

Ik leef met je mee. Ik heb afgelopen vrijdag onze hond van 13 jaar moeten laten gaan. Je weet dat het voor het hondje de juiste keuze is, maar ik kan de leegte in huis gewoon niet aan. Ik vind het zelfs eng om alleen thuis te zijn... je beste vriend verliezen is gewoon verschrikkelijk.

Vreselijk is t he ik snap hoe je je voelt … t gemis t willen aanraken en de manier waarop intens verdrietig … onze hond is ook overgegaan 15 jaar en 4 maandjes en ook wij zitten in de rouw … sterkte daar ja t doet heel veel pijn ……

Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......

Ik heb mijn hond, mijn beste vriend moeten laten inslapen. Nu 1 week geleden en het verdriet is onbeschrijfelijk. Ik heb in niets nog zin.

Sterkte hoor Patsy, het is echt vreselijk dat gevoel, dat gemis van je beste vriend .

Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.

5 maanden geleden mijn lieve Kuvasz moeten laten inslapen. 2 maanden later ging mijn allerliefste Catalaanse herder erachteraan. En nu anderhalve week geleden ineens mijn oudste broer. Het is me nu even teveel. Weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.

Och Frieda, wat verschrikkelijk, wat moet ik zeggen .....

Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.

Bedankt voor jullie reacties. Het geeft wel een soort van troost om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik mis mijn hondje nog elke dag vreselijk😭 Jullie ook heel veel sterkte met jullie grote verlies!

Ik heb dinsdag mijn harige zoon laten inslapen. 22 maanden na onze andere. Het verdriet van de eerste was nog niet verwerkt en nu zitten we hier weer. Heel alleen, geen kids, een nu veel te groot huis, ik voel me moedeloos en alleen. Ik kan niet meer slapen of eten en ik word niet gesteund want het is maar een hond. Geef het een plaatsje zeggen ze, maar waar is dat plaatsje? Hij was nog zo jong en hij was altijd vrolijk. Ik had een reden om op te staan en altijd snel naar huis te komen. Ik ben helemaal verloren. Veel sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt.

Beste, het hiernamaals is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd aangename temperatuur, je ziet veel zielen terug die je kent uit dit leven en uit vorige levens. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe waar je maar wilt, je hoeft er alleen maar aan te denken en je bent er al. Je geliefden familieleden kunnen ook altijd komen kijken hoe het met je gaat en je ontwikkelingen volgen. Wij kunnen hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten en zou ons ook belemmeren in ons leven hier op aarde. Soms komen ze wel in je dromen of uittredingen om je een boodschap of een groet over te brengen. Maak je maar geen zorgen, ze hebben het daar goed.

Ik had idd een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik ze onthou. Deze levensechte droom met enkel liefde en grapjes heeft me enorm gesteund en gerustgesteld.

Lieve Rosanna, maak een afspraak met je huisarts. Die kan je verder helpen. Sterkte. Ik ben mijn moeder verloren

Wat ontzettend verdrietig. Ik zou ook gek worden. Mijn mama is vrijdag overleden. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn vader is ook bijna 81 en niet gezond. Ik zal nu ook constant met de angst lopen hij ook weg valt. Wat n hel is dit. Ik wens je heel veel kracht en sterkte.

Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.

We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.

Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.

Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...

Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.

Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.

Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.

We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.

De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".

Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.

Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.

Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.

Tot het volgende bericht.

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3

Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.

Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.

Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.

Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.

Van familie moet je het hebben zeker.

Tot een volgende keer.

Heel herkenbaar weet ook niet hoe ik verder moet ik was altijd met mijn moeder weg alles deden we samen nu is dat over hoe nu verder heel veel sterkte

Mijn moeder overleed op 23 augustus. Ondanks dat ze 79 was en middelmatig dementerend doet het ontzettend pijn. Ik ben moe, neerslachtig. Aangezien ik een psychische kwetsbaarheid heb moet ik nu enorm oppassen. Mijn tips praat erover met mensen die je vertrouwd. Doe het rustig aan en laat je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog.

Ik begrijp je meteen en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.

Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard

Heel veel sterkte met het verlies vanUw man en van Uw zoon!
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!

Zo herkenbaar. Sterkte.

Sorry, ik begrijp niet dat er een reactie van mij staat bij uw bericht, dat is niet de bedoeling en merk ik nu pas, ik vind zelfs dat uw bericht niet past op deze pagina, dit is een pagina over rouwverwerking, en u hebt eerder een erfenis probleem.
Mvg

Ongelooflijk mooie tekst, die zo binnenkomt, zo raakt. Mijn tranen vloeiden al de eerste keer, toen je het voorlas. En nu, opnieuw. Jij bent de meest fantastische dochter die er bestaat en het maakt niet uit, dat van die buik.
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️

Zo mooi verwoord
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘

Lieve Christel, wat een mooie tekst. Jullie waren idd 2 handen op één buik. Ik wou dat ik je verdriet kon wegnemen, dat gaat helaas niet, maar ik ben er wel indien je nood hebt aan een babbel/knuffel. Herinner je de mooie momenten samen met je lieve papa. Dikke knuff 😘

Zo mooi ❤️. Ik lees de tekst hard op en berke en ik krijgen allebei een krop in de keel en tranen in onze ogen. Weet wat ze voor jou betekende. Zo erg voor je dat je al 2 x zo een verlies meemaakt. Herinner je de mooie momenten en geniet er nog van samen met je papa. Ik sta altijd voor je klaar voor een knuffel of een praatje. Geef een gil en ik ben er ❤️❤️dikke knuffel van berke en mij

Christel. Een mooie tekst. Omi en ik missen suske ook nog elke dag. Blijf de mooie herinneringen bewaren. Samen met uwe papa gaat het wel lukken. Omi en ik sta altijd klaar voor jullie. Nog een dikke knuffel van ons. ♡

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. In 2010 is mijn vader na ziekenhuisperiode overleden in mijn bijzijn. Dit gebeuren en de houding van familie erna heeft mij psychische beel gedaan. Ik moest na week weer aan het werk en er werdt van mij verwacht dat ik een knop kon omzetten.
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...

Lieve Thea,
Wat is het een harde werkelijkheid hè.
Ik weet ook niet hoe het verder moet zonder mijn allerliefste. De wereld draaft gewoon door terwijl de mijne stilstaat. Ik ben nu een jaar verder en oma van ons eerste kleinkind geworden. Ik geniet echt van dat kleine hummeltje maar zelfs daar is mijn verdriet doorheen te voelen. Wat voor mij werkt is dat ik het elke dag neem zoals het is. Soms heb ik wel fijne dagen maar dat komt door afleiding. Het niet meer kunnen delen met een blik, aanraking of gewoon de aanwezigheid is onwaarschijnlijk en bijna niet te verdragen. Dus ik praat met hem, mopper, schreeuw en huil elke dag. Ik hou het niet binnen, ook niet voor onze Grote schepper. Maar ik doe het zelfde op een zachte manier. Dankbaar voor wat we wel geleefd hebben. Misschien is het ontkennen maar ik doe net of hij er gewoon is. Het gaat tergend langzaam maar ik merk dat ik wat realistischer ben.
Maar een ding is zeker voor mij... De pijn en het verdriet gaan nooit meer weg. Omdat ik net zo'n diepe gevoelens van verdriet heb als dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke diepe liefdevolle verwantschap heb. Mijn God wat hou ik veel van hem. Elk uur is anders maar ik laat het me niet klein krijgen. Soms wel maar daarna sta ik weer op. Net als jij. Elke dag weer opnieuw. En weet je wat? We gaan op een dag weer leven, beetje bij beetje met een hart vol liefde en met een ongekende kracht! Ik wens je heel veel geluk en liefde om te krijgen en te delen. Ik ben heel trots op ons want we kunnen het! We bewijzen dat elke dag weer opnieuw!

Ik ben nu 3 en half jaar weduwe ik heb het nog zo moeilijk om de draad weer op te pakken ben gewoon lichamelijk ziek misselijk druk op de borst en heel raar gevoel in het hoofd geen zin om iets te ondernemen ik hoop zo dat het wat beter mag gaan het is bijna niet vol te houden ik snap u volkomen maar heeft echt lange tijd nodig is zo jammer
Sterkte

Beste Frank,
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.

Ik voe l hetzelfde van mij hoef het leven niet meer na de dood van mij vrouw ,maar we hebben geen keus we moeten wel door ,ik voor mijn hondje en voor mijn zoon , ik hoop dat je de rust krijgt om het een plaats te geven , maar het lijkt op het moment een doodlopende weg, veel sterkte.

Beste Frank,
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.

Simon