Mijn rots in de branding, mijn lieve echtgenoot

Na een ziekbed van 2 maand heb ik mijn man verloren, na 28j een fantastisch huwelijk, elke dag, elke activiteit, alles deden wij samen. Nu is alles weg, enkel de herinneringen. Het lijkt allemaal zeer kort, maar de 28j overbruggen de 2 maand ziekte en lijden, een diepe put waarin ik terecht kom. Normaal functioneren lukt me niet, ik voel.me gehalveerd, in alles wat ik doe, denk, sta ik er alleen voor, de pijn is ondraaglijk, Er zijn heel weinig mensen waar ik mijn hart kan luchten, mensen kunnen er niet mee om, weten zich geen houding te geven, en dus sta je er daar ook weer alleen voor. Praten en huilen kan opluchten, maar het zijn momentopnames, daarna is de pijn en het gemis terug. Lieve mensen, het is dus normaal dat je weent, ook na een lange periode, elk rouwproces is anders, ik probeer het op mijn eigen tempo te doen, stap voor stap. Hoe het verder moet weet ik soms ook niet, er is geen familie die me ondersteunt, en daarom durf ik het aan dit te posten, als een onbekende voor jullie, maar met een groot verdriet, even iets van je afschrijven kan verzachten.
Geduld, tijd en je zelf het zo comfortabel mogelijk te maken, want sterk zijn we allemaal,
Liefs B