In april 2013 kregen we te horen dat mijn man slokdarmkanker had. Na de eerste hevige schrik, gingen we ervoor. Wij wilden de kanker verslaan. Ik zeg bewust we, want het was een proces waar we samen doorheen gingen. Ieder op z'n eigen manier maar toch samen. Na jaren met het zwaard van Damocles boven ons hoofd, is op 22 augustus 2019 mijn man, na een huwelijk van 32 jaar op 68 jarige leeftijd overleden. De pijn, het verdriet en het gemis is onbeschrijfelijk. Ik voel me geamputeerd. Ben nog maar half.
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Joanne
> 2 jaar geleden
