Mijn mama is 12 dagen geleden overleden.
Mama is gestorven aan nierfalen, mijn zus en ik waren bij haar op het moment dat ze haar laatste adem liet. We hadden nog 2 weken met mama, jammer genoeg is dit maar een week geworden. We hebben die week nog veel gepraat en af toe gelachen. En ja we hebben afscheid kunnen nemen maar dit is niet genoeg, mama had nog veel langer bij ons moeten blijven... Hoewel ik weet en besef dat ze er niet meer is komt het precies niet binnen bij mij. Als ik naar haar foto kijk kan ik niets anders doen dan staren... Naar haar. Ik heb het gevoel dat ik niets voel? En langst de andere kant voel ik zoveel, verdriet, kwaadheid, pijn, gemis...
Misschien verwacht ik te veel omdat er van je verwacht word dat je moet huilen? Ik merk wel dat mijn lontje korter staat en dat ik niet veel nodig heb om mijn geduld te verliezen.
Hoe verwerk je het verlies van iemand die heel je leven naast je heeft gestaan? Praten heb ik niet veel zin in. Ik ben van mezelf een sarcastisch persoon, nu meer dan ooit. Alles lach ik weg. Op dit moment heb ik niet veel zin in iets. Ik wil alleen zijn en niet alleen zijn. Ik word gesteund door een geweldige man. Mijn zoon van 6 (bijna 7) mist zijn memetje ongelooflijk hard. Er zijn dan ook regelmatig tranen.
Ik wil gewoon mijn mama terug, is dit zo raar?