9 mei 2021, Moederdag, niet het besef dat dit de laatste dag zou zijn dat ik je zag.
De heerlijke zon op onze snoet, een fijne dag samen en de kleinkinderen, met een simpele “bye pap” zie je in de week.
Je voelde je niet heel lekker die dag, en nam dan ook wat afstand ivm Corona.
De dagen die volgden werd het er niet beter op. Donderdag viel het verdict “corona”.
Voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis zei de huisarts.
Vanaf die donderdag is het 4 weken en 1 dag mentaal en emotioneel ondraagbaar geweest.
Het leek de eerste dagen vrij goed met je te gaan, we appte en er konden nog grapjes vanaf. Plots ging je achteruit. Je was moe, uitgeput van dit monster.
Ze brachten je voor je rust te vinden in een kunstmatige coma.
Vanaf dit moment was het een ware rollercoaster.
We hebben 2 keer een slecht nieuws gesprek gehad en mochten uitzonderlijk afscheid van je komen nemen...zo bizar als ingepakte marsmannetjes aan je bed...zoveel buisjes, zoveel geluidjes, zoveel machines. Ik kon niet eens je gezicht fatsoenlijk zien omdat je op je buik lag.
Wie had dit ooit gedacht.....
Wat doet het ook zoveel pijn dat ik je niet even meer heb kunnen spreken.
Na drie weken vechten,met de ene dat goed nieuws... de andere dag weer slecht nieuws....
Het team stond met hun rug tegen een muur.
Maandag 14 juni 2021 de dag na Vaderdag besloten ze om je te laten inslapen, je longen waren niet meer levensvatbaar.
Dit was de droevigste rit ooit naar het ziekenhuis. Hoe kan je je daar op voorbereiden dacht ik...
Je broers, je vriendin, en je kinderen zijn afscheid van je komen nemen.
Onwerkelijk wat Corona doet.
Weer als marsmannetjes zaten ik, mijn broer en je vriendin bij je tot je laatste zucht, je broers mochten enkel volgen op camera.
Je word de eerste weken geleefd, maar nog steeds lijkt het onwerkelijk.
Nu zijn we 3 maanden later het besef begint te komen. De beelden staan in gedachten gegrift, en herhalen zich steeds weer.
Papa ik mis je.....
Karen
> 2 jaar geleden
