als kind al in een soort rouw

Ik lees er niet zo vaak over, maar ik wilde wat delen over rouw met betrekking tot mijn verleden.
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.

Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.

Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.

Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.