Probeer er weer een beetje ritme in te krijgen

Hallo, het is nu 2 weken geleden dat mijn man overleden is. Hij is overleden aan Creutzfeldt Jacobs. Rond najaar 2021 de eerste onderzoeken en in januari kwam de diagnose en nu op 22 februari is hij al overleden. Hij was 54 jaar. Mijn eerste en grote liefde. Het is zo onwerkelijk, zo snel. Hij is thuis gestorven. Ik ben in die tijd onwijs geholpen door dorps- en kerkgenoten en Thuiszorg . Ondanks de korte tijd hebben we gelukkig nog samen wat dingen kunnen regelen. Er komt zoveel op je af Maar ook daarna moet er nog een hoop geregeld. Zelf ben ik 50 en samen met mijn zoon van 17 moet ik nu door. Momenteel werk ik niet, dat gaat niet. Alles op zijn tijd denk ik dan maar. Ik doe de dingen die ik op dat moment moet doen. Probeer er weer een beetje ritme in te krijgen, ook voor mijn zoon, die school en stage weer wat heeft opgepakt. We praten wel veel samen en delen de herinneringen, maar het doet nog zo'n pijn het gemis en de stilte in huis. Ik probeer troost te vinden in de kleine dingen. Zoals bijvoorbeeld dat er op de dag van de begrafenis er bij thuiskomst allerlei viooltjes voor de ramen buiten zijn neergezet. Door wie, geen idee. Iedereen benaderd, niemand weet het. Ik troost mij doordat het ook nog door mijn man Jan zijn geregeld voordat hij naar het ziekenhuis ging. Echt iets voor hem.
De bloemen maken me blij ieder dag..