Mijn verhaal is het verhaal van mijn onderbroken liefdesleven door notabene mijn eigen moeder. Ik kreeg te horen: “de dochter van de directeur gaat niet met de jongste bediende”. Ik was 14, hij was 17. Ik kon er niks tegen doen, moeders wil was wet en hij durfde er niks tegen te doen omdat hij bang was voor zijn baan. We hebben altijd die super connectie gehad, samen in een ruimte betekende dat het weer knetterde van verliefdheid. Allebei ondertussen een eigen gezin gevormd met iemand anders. Als ik door mijn oogharen heen naar haar kijk, zie ik mezelf. Niet in de zin van “daar had ik kunnen staan”, maar van “we lijken ergens verschrikkelijk veel op elkaar”. Ook zij is zo’n regelrechte doordouwer, net zoals ik dat ook moet zijn. Hij verliest zichzelf geregeld in een drankgelag, ik begrijp dat o zo goed! Maar natuurlijk ageer ik daar wel tegen, het is niet de gezondste manier immers om met alles om te gaan. Ik ben ook geen bovenste beste ermee hoor, ik slik al tientallen jaren zopiclon om in ieder geval in de nachten toch tot rust te kunnen komen. We hebben een tijdje nog vos FB contact gehouden totdat dat eigenlijk gewoon ook niet houdbaar meer was. Het Verlangen werd met de dag groter en groter en daar komen alleen maar ongelukken van. Ongelukken die ik helemaal niet wil. Ik zit er niet op te wachten om die huwelijksbreker te zijn. Het klinkt zo soft, maar eigenlijk wil ik gewoon dat mijn lief gelukkig is. En daar lijkt het wel op. Inmiddels zijn we 54 en 50. Een heel leven apart al achter ons. Ik denk dat bij ons allebei de wil en de kans afneemt en uitdooft. De kans op hereniging is denk ik nihil. Ik ben uit zijn gebied weg getrokken, ik kon de “Boing! Daar is hij weer!” eigenlijk niet goed meer aan. Ja, ik ben ervoor gevlucht ja. De rouw die nooit plaats heeft kunnen vinden en het ultra rauwe schreeuwende gevoel van binnen wordt minder. Komt er een dag dat hij mij opzoekt, kunnen we altijd nog verder zien. Het houden van is immers altijd gebleven. Ik ken Niemand waar ik tegelijkertijd opgewonden En rustig van word, wat dat betreft is het er een met een voor mij Uiterst Gouden Randje. Ik weet dat het er voor mij weer helemaal zou zijn zo, du moment dat zijn armen weer open gaan voor mij. Ik kan er op wachten tot ik een ons weeg, maar er is ook nog een “zeg nooit nooit”. Dus rouwen kan ook liefdevol terug denken zijn, het beste voor hem willen en er het beste maar van hopen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
