Ik heb nooit mogen rouwen van hem

Ik heb een lang verhaal, maar hou het kort.

Oktober2016 overleed mijn man na ruim een jaar darmkanker. Bij diagnose bleek de tumor al 25 cm groot te zijn met uitgroei naar de blaas. Ruim een jaar de ene ziekenhuisopname na de andere, iedere keer weer die ambulance voor de deur.

Een jaar later kreeg mijn hartsvriendin, die een soort zus voor mij was, diagnose hersentumor. 5 maanden later overleed zij. Weer een groot gemis.

Begin februari 2020 kreeg mijn oudste zoon ( 48 ) diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Hij had sinds 6 weken heftige buikpijn. Twee weken later overleed hij.

Ik kreeg zelf voor de tweede keer kanker, ook deze keer had ik geluk. Ik herstelde bij mijn toenmalige vriend thuis, waar ik een latrelatie mee had. Hij woont 25 km bij mij vandaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is mijn hele huis door inbrekers overhoop gehaald. O.a. mijn trouwringen en een gouden armband met geboortebedels zijn gestolen. Ik heb geen enkele tastbare herinnering meer aan mijn man.

Mijn vriend stelde voor om ringen voor onszelf te kopen om onze liefde te bevestigen. Dat hebben we gedaan. Hij stelde voor dat ik bij hem zou komen wonen. Ik zei ja. Ik had zelfs een koper voor mij huis.

1 dag later maakt hij een einde aan onze, bijna 3 jaar durende, relatie zonder uitleg.

Achteraf ben ik daar blij om, hij was een verborgen narcist en perfectionist.

Maar het heeft heel erg veel pijn gedaan. Ik heb nooit mogen rouwen van hem. Nu rouw ik pas om mijn overleden zoon.