Is dit verdriet normaal?

5 jaar geleden kwam mijn man op zijn hoofd te vallen van 3 meter hoog op een betonnen vloer . een sportieve hard werkende man werd een wrak maanden in een ziekenhuis toen naar een verpleeghuis om te revalideren, toen naar huis gehaald zodat hij kon zien dat ik het bedrijf op me nam eerst 1 jaar proberen , maar ik heb het 5 jaar volgehouden . inmiddels zat hij in een verpleeghuis (1 jaar)ik ging elke dag naar hem toe ook in corona tijd helemaal aangekleed. de laatste maanden ging ik 2 x per dag uit liefde voor hem, onder tussen had ik het bedrijf verkocht het huis en ben dichter bij hem gaan wonen , 54 jaar waren we getrouwd ik al vanaf mijn 18de we hadden het altijd druk met het bedrijf maar waren er ook voor elkaar, fietsen lopen tennissen en midgetgolf . toen ging het mis hij begon te dementeren en wist vaak mijn naam niet meer, toch voelde ik dat hij het fijn vond dat ik er elke dag was, maar op 12 december 2020 stierf hij dagen / uren heb ik zijn hand vast gehouden wat voorgelezen en gezongen dan werd hij rustig, maar nu 6 weken later word het bezoek minder ook mede deze corona-tijd , 1 bezoeker per dag mag . maar de meeste komen samen en dat mag niet (onbegrijpelijk ) ik ben nachts zo angstig geworden kan niet slapen . het zweet breekt me uit ik mis hem zo erg de zorg voor hem de liefde die ik voor hem had, ik huil steeds vaker muziek waar ik zo van hield kan ik niet horen de mensen die zeggen ga wat leuks doen . je kan zo goed schilderen en tekenen ik kan het niet meer, als ik alleen ben huil ik de tranen stoppen soms maar niet, elke dag ga ik 6 km verderop naar zijn graf , praat met hem !! en de tranen stromen waar ben je vraag ik steeds zie ik je nou nooit meer ?? daar sta ik dan woon alleen ergens anders .zo stil allemaal , is dit verdriet normaal ? ik ben altijd zo sterk geweest maar het is op .