Mijn moeder is 6 weken geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. We waren een weekend weg met het hele gezin. Tijdens dat weekend is ze overleden. Het is een traumatische ervaring geweest daar ben ik me van bewust.
Ik heb samen met mijn vader, broer en man de uitvaart geregeld, ik vond het fijn bezig te zijn en iets te kunnen betekenen. Afgelopen week lijkt het er allemaal pas uit te komen, ik ben ineens ontzettend moe, ik irriteer me aan geluiden en moet erg vaak huilen als ik alleen ben. Ik ben afwezig in gezelschap, mijn hoofd voelt alsof het vol watten zit.
Ik heb deze gevoelens een keer eerder ervaren toen ik tegen een burnout aan zat. Ik weet dat ik mijn gevoelens, er moet laten zijn, ik accepteer ook dat ze er zijn, als ik moet huilen dan laat ik het gebeuren. Toch voel ik mezelf worstelen met het hele gebeuren. De pijn, het gemis, de leegte ik voel me eenzaam. Mijn gedachten zijn heel vaak bij mijn moeder, bij wat er gebeurt is, hoe het verlopen is. Ik weet dat het goed is, hoe er gehandeld is, alles is gegaan zoals het zou moeten gaan daar is geen twijfel over.
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag!
Ergens ben ik toch bang voor deze gevoelens omdat het zo dicht ligt bij het gevoel dat ik had toen ik tegen een burnout aan zat. Het maakt mij angstig omdat het juist zo goed met mij ging.
Mijn moeder was 61, veel te jong, mankeerde niets en is zo plotseling bij ons weggegaan.
Ik heb samen met mijn vader, broer en man de uitvaart geregeld, ik vond het fijn bezig te zijn en iets te kunnen betekenen. Afgelopen week lijkt het er allemaal pas uit te komen, ik ben ineens ontzettend moe, ik irriteer me aan geluiden en moet erg vaak huilen als ik alleen ben. Ik ben afwezig in gezelschap, mijn hoofd voelt alsof het vol watten zit.
Ik heb deze gevoelens een keer eerder ervaren toen ik tegen een burnout aan zat. Ik weet dat ik mijn gevoelens, er moet laten zijn, ik accepteer ook dat ze er zijn, als ik moet huilen dan laat ik het gebeuren. Toch voel ik mezelf worstelen met het hele gebeuren. De pijn, het gemis, de leegte ik voel me eenzaam. Mijn gedachten zijn heel vaak bij mijn moeder, bij wat er gebeurt is, hoe het verlopen is. Ik weet dat het goed is, hoe er gehandeld is, alles is gegaan zoals het zou moeten gaan daar is geen twijfel over.
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag!
Ergens ben ik toch bang voor deze gevoelens omdat het zo dicht ligt bij het gevoel dat ik had toen ik tegen een burnout aan zat. Het maakt mij angstig omdat het juist zo goed met mij ging.
Mijn moeder was 61, veel te jong, mankeerde niets en is zo plotseling bij ons weggegaan.
H
> 2 jaar geleden
