We hadden vaak ruzie

4,5 jaar ging ik en mijn ex vriend uit elkaar. Onze leven pasten niet zo goed bij elkaar. We hadden vaak ruzie en na een aantal dingen nam mijn pijn de overhand en kon ik niet meer verder. Mijn ex wad altijd een man die heel actief was voor de toekomst, hij wilde altijd veel werken, veel geld verdienen, waardoor onze samenzijn en leuke dingen doen, heel beperkt was. Ook woonde hij buiten de stad. Tien jaar lang gingen we op en neer om bij elkaar te zijn. Uiteindelijk zag en voelde ik dat onze relatie alleen door mij werd geleefd en gevoed. Van zijn kant kwam de gevoelens moeilijk naar boven en had hij een wat mindere inlevingsvermogen, we groeiden ook zo uit elkaar en kregen dan ook ruzies. Uiteindelijk is ieder van ons zijn eigen weg gegaan, dat deed mij heel wat. Het heeft me super veel pijn gedaan en nog steeds had ik dagen dat ik hem intens miste en naar hem verlangde, het koste me jaren en nog steeds omdat een plek te geven en de pijn te laten voor wat het was. De liefde die ik voor hem voelde is altijd gebleven.
Ik hield zoveel van hem en ik wilde het liefst mijn hele leven met hem delen.
Maar dat kon niet, want ik wist niet wat hij wilde, we hadden ook geen contact meer.
Ik leefde door mezelf dagelijks te zeggen, hij is gelukkig ook al is hij niet met mij. Maar mijn hart wenste hem al de liefde en geluk van de wereld. Hij leeft tenminste nog en daar voedde ik mijn liefde op. Soms keek ik nog wel eens naar zijn Facebook en dan zag ik mooie foto en vakanties en dat streelde mij, want hij was er en is gelukkig en ben blij om te zien dat het goed ging. Dat heb ik zo jaren gedaan. Tot een maand geleden. Ik ben geen actieve facebooker dus ik plaatste geen fotos of update over mijn leven. Maar zo nu en dan keek ik weleens op iedereen zijn of haar Facebook. Dat deed ik nu ook en ook hier keek ik even naar zijn Facebook, aangezien ik een langere tijd niet erop was geweest viel het me op dat hij heel lang niet op Facebook actief was of zo minimaal verscheen er met hele tussenpozen een oude foto. Echter dacht ik dat hij misschien getrouwd was en kinderen zou hebben en daardoor niet zo vaak actief zo zijn op face book. Maar ik zag wel dat hij me een vriendschap voorstel had gestuurd en dat vond ik vreemd. Ik heb het even gelaten voor wat het was en ben toevallig ook op zijn moeder Facebook gaan kijken. In de eerste instantie zag ik gewoon normale dingen die meeste facebooker plaatste. Toevallig dacht ik dit keer laat me terug gaan scrollen en dat deed ik ook. Zo kwam ik een foto tegen van mijn ex en zijn moeder en daarbij zat hij in een rolstoel en zag er heel erg ziek uit. Ik was in schok en begon keihard te huilen. Mijn hele lichaam deed pijn, ik bleef de dagen huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wilde dit zo graag weten.
Ik heb meteen daarna hem een bericht gestuurd en gevraagd wat er was. Hij reageerde er helaas niet op. Maar na een paar dagen belde hij mij en vertelde hij mij dat hij ALS heeft. Ik schrok enorm en kan dit nog steeds niet geloven. Hij heeft deze diagnose al anderhalf jaar en dat doe zo een pijn. Want tot de dag van vandaag hou ik verschrikkelijk veel van hem en nu kom ik na een research op internet over ALS achter dat je 3 tot 5 jaar te leven heb na deze diagnose. Het doet pijn heel veel pijn, ondanks dat ik niet samen ben, dacht ik in me hart hij is hier ergens ik kan hem nog zien via media etc. Maar valt nu straks ook weg, de gerustelling is weg hij leeft straks niet meer. En ik huil nu alleen maar. Hij was en is mijn grote liefde en ik kan het niet uitstaan dat hij op een jongere leeftijd overlijdt. Hij is pas 41 jaar.
Ondanks dat ik heel veel van hem hou en wij niet samen konden zijn, streelde het me gevoel altijd dat hij er toch was ergens op aarde en gelukkig is. Maar dat is er straks ook niet meer. En dat maakt me angstig en bang. Ik ben een heel gevoelig persoon en kan hier moelijk mee omgaan. Niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Liefde is iets speciaal. Het overkomt je. Ik heb dat met mijn ex. Hoe erg ik ook mijn best deed om onze relatie te laten werken, lukte het ons beiden niet.
Als ik hem belt huilt hij alleen maar, hij wilt niet zo leven, hij zit in een rolstoel en heeft overal pijn, zijn spieren vallen uit. Ik wil hem zo graag helpen, hoop zo dat hij beter wordt, maar er bestaat geen medicijn. Het doet mijn zo een pijn. Ik voel me zo machteloos. Waarom bestaat deze stomme ziekte. Waarom bestaat er geen medicijn.
Ik steun hem en ben er ook voor hem, maar ik ben super bang hem kwijt te raken. Bang voor wat er komen zal en hoe ik straks alleen met deze pijn verder moet en hij er niet meer is. Nu wil ik hem blijven omhelzen en vasthouden en alleen maar zeggen dat hij degene is waar me hart altijd bij lag en nog steeds ligt.

Bedankt voor het lezen