Mijn mama was al jaren depressief en sloot zich af voor alles en iedereen. Ze had niemand behalve mij omdat ze iedereen had weggeduwd. Ik probeerde haar vaak aan te moedigen om toch terug buiten te komen onder de mensen, maar ze wou nooit.
In september moesten we naar een begrafenis en ik had haar enkele weken niet gezien. Het viel me onmiddellijk op hoe geel ze was. De dag nadien heb ik haar via spoed binnengevoerd in het ziekenhuis. Na 4 dagen mocht ze naar huis. Het verdict: levercirrose. Maar dit was niet in een vergevorderd stadium en mits het laten van alcohol en een dieet kon ze beter worden, aldus de arts. Mama heeft zich echter laten gaan vanaf dan. Ze dronk geen alcohol meer maar at ook helemaal niks.
Na enkele weken heb ik geprobeerd om haar te overhalen om zich opnieuw te laten opnemen, maar omdat ze de week nadien een vervolgafspraak had bij de specialist weigerde ze. Ze wou die afspraak afwachten.
De dag van haar onderzoek moest ik haar ophalen. Ik had haar de dag ervoor nog gehoord in de vooravond. Ik stuurde dat ik een dutje ging doen en zeker op tijd ging zijn voor de afspraak. Ik ben namelijk hoogzwanger momenteel en heb de rust nodig. Toen ik wakker werd had ze mijn bericht nog niet gelezen en zag ik dat ze al meer dan 10u niet online geweest was. Ik vertrok direct naar haar appartement en belde verschillende keren, zonder respons. Ik had een slecht voorgevoel en belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij zijn gsm op luid moest zetten omdat ik zo’n slecht voorgevoel had.
Eens aangekomen aan het appartement belde ik aan, want de sleutel gebruikte ik enkel in noodgevallen. Ze deed niet open dus ik gebruikte de sleutel. De lift naar het derde verdiep ging nog nooit zo traag. Eens ik haar deur open deed zag ik haar direct liggen. Ze was al koud en ik kon niks meer doen. Ze was gestikt in haar eigen bloed doordat ze blijkbaar spataderen in haar slokdarm had.
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd. Ik ben enig kind dus alle rompslomp na een overlijden valt ook volledig op mij. We zijn nu bijna 3 weken verder en in de stille momenten komen de tranen.
In september moesten we naar een begrafenis en ik had haar enkele weken niet gezien. Het viel me onmiddellijk op hoe geel ze was. De dag nadien heb ik haar via spoed binnengevoerd in het ziekenhuis. Na 4 dagen mocht ze naar huis. Het verdict: levercirrose. Maar dit was niet in een vergevorderd stadium en mits het laten van alcohol en een dieet kon ze beter worden, aldus de arts. Mama heeft zich echter laten gaan vanaf dan. Ze dronk geen alcohol meer maar at ook helemaal niks.
Na enkele weken heb ik geprobeerd om haar te overhalen om zich opnieuw te laten opnemen, maar omdat ze de week nadien een vervolgafspraak had bij de specialist weigerde ze. Ze wou die afspraak afwachten.
De dag van haar onderzoek moest ik haar ophalen. Ik had haar de dag ervoor nog gehoord in de vooravond. Ik stuurde dat ik een dutje ging doen en zeker op tijd ging zijn voor de afspraak. Ik ben namelijk hoogzwanger momenteel en heb de rust nodig. Toen ik wakker werd had ze mijn bericht nog niet gelezen en zag ik dat ze al meer dan 10u niet online geweest was. Ik vertrok direct naar haar appartement en belde verschillende keren, zonder respons. Ik had een slecht voorgevoel en belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij zijn gsm op luid moest zetten omdat ik zo’n slecht voorgevoel had.
Eens aangekomen aan het appartement belde ik aan, want de sleutel gebruikte ik enkel in noodgevallen. Ze deed niet open dus ik gebruikte de sleutel. De lift naar het derde verdiep ging nog nooit zo traag. Eens ik haar deur open deed zag ik haar direct liggen. Ze was al koud en ik kon niks meer doen. Ze was gestikt in haar eigen bloed doordat ze blijkbaar spataderen in haar slokdarm had.
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd. Ik ben enig kind dus alle rompslomp na een overlijden valt ook volledig op mij. We zijn nu bijna 3 weken verder en in de stille momenten komen de tranen.
L.
03-12-2023
