Ik mis mijn ouders en voel de leegte

Lieve Marielle,
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.

na 20 jaar voel ik het nog steeds

Beide ouders verliezen op korte tijd, het is zo zwaar. Ik ging dagelijks 3 tot 4 keer bij mijn hulp behoevende ouders met soms als extra een telefoon van de alarm centrale tijdens de dag of nacht. Het was dan alle hens aan dek, zo snel mogelijk uit bed en racen naar mijn ouders, wat was er en hen te helpen. Tot die ochtend vroeg op 22/10/2020 mijn vader belde, hij kon al een jaar niet meer praten door zijn Parkinson. De geluiden, de toon, het vroege ochtend uur deed me met spoed uit bed te gaan, binnen de 5 minuten was ik bij hen thuis. Mijn moeder lag in bed met bloed uit de mond in een diepe slaap. Ik vreesde direct dat het einde er zat aan te komen. De wanhoop van mijn papa, eventjes het hoofd goed koel houden en denken welke hulp ik moest bellen. De huisarts van wacht is gekomen, kort daarna de spoed met ziekenwagen, de sirene, de spoedarts, haar saturatie was heel laag al die machteloze emoties. Ze is nog meegenomen naar spoed, er is een hersen scan genomen, een zwaar hersen infarct. Mijn moeder ging spoedig sterven, ze lag in een diepe coma, 3 uur later sterft ze met één hand van mijn papa en van mezelf. 4 weken later blijkt mijn papa besmet met covid. De angst, de wanhoop, zijn doodstrijd, afzien, uiteindelijk sterft hij op 6 december 2020, 6 weken na mijn mama. Het is nu 8 maand geleden van mijn mama en 6 maand van mijn papa, het gemis komt steeds groter. De woning zal verkocht worden, ik ga nog het gras gaan afrijden in hun woning, de stilte in huis, al die herinneringen in huis. We hebben zoveel samen meegemaakt, hun dagelijkse dankbaarheid voor alle zorgen, ik mis ze zo. Ze zeiden me dagelijks wat zouden we doen zonder jou, nu is de vraag wat doe ik nu zonder hen. De laatste jaren ben ik hun intense mantelzorger geworden en ben daarin gegroeid vol plicht en verantwoordelijkheid. Kinderen worden ouders wanneer ouders oud zijn.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.