Hij deed zeer luchtig over iets fundamenteels

Voorafgaand aan het begin van onze relatie, maakten we een afspraak. Ik wilde moeder worden met de juiste partner, en hij stemde ermee in die verantwoordelijkheid op zich te nemen. In ruil daarvoor beloofde ik goed te zijn voor zijn drie dochters en te accepteren dat zijn ex-vrouw altijd deel zou uitmaken van zijn wereld. Zij was degene die hun scheiding in gang zette, ook al deed hij zijn best om hun huwelijk te redden. Hij schaamde zich voor de scheiding en wilde niet opnieuw trouwen, en ik steunde zijn beslissing. Onze oorspronkelijke overeenkomst was essentieel voor ons; het vormde de basis van onze relatie.

Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.

Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.

Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.

Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.

Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.

Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.

Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.

Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.

Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.

Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.

Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.