Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op

Mijn allerliefste mama heeft de strijd tegen longkanker verloren begin april, ze was maar 55jaar en heeft 3jaar gestreden. Ik ben hierdoor ook verloren.

Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.

Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.

Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.

Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.

Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.

Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.

Zijn er die hetzelfde ervaren?

Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.