Gisterenavond heb ik onverwachts mijn lieve konijn van 11 jaar moeten laten inslapen. Rond 17:00 belde mijn vader mij op dat het niet goed ging met mijn konijn. Hij lag buiten in de regen en reageerde niet meer op eten en liet zich makkelijk oppakken. Hij had de dierenarts gebeld en we konden om 18:15 terecht. Hier kreeg ik te horen dat hij een te lage lichaamstemperatuur had, niet goed meer ademde en 700 gram was afgevallen. Ik heb niks door gehad. Hij vertoonde geen raar gedrag en door zijn dikke vacht niet gezien dat hij was vermagerd.. ik voel mij heel schuldig dat ik niet heb gezien dat er iets niet goed was. De dierenarts adviseerde eigenlijk om hem uit zijn lijden te verlossen omdat ze niet wist wat hij had… we hebben besloten om in zijn belang te denken en hem niet te laten lijden. Ik ben intens verdrietig. Iedereen zegt: het is maar een konijn. Maar het was wel mijn lieve konijn die ik al meer dan 11 jaar had. Altijd gezond en vrolijk was. Ik kan echt alleen maar huilen. Ik voel me stom dat ik zo verdrietig ben omdat iedereen zegt het is maar een konijn. Ik vond ook het inslapen echt heel heftig om te zien. Hij is overleden in mijn armen en heb hem daarna ook nog een tijd geaaid. Ik heb autisme en heb nog nooit eerder een dier of dierbare verloren en ben nog nooit eerder in aanraking geweest met rouw. Ik heb dan ook geen idee hoe ik om moet gaan met dit verdriet omdat ik weet dat ik emoties door mijn autisme nou eenmaal heftiger en intenser ervaar. Zijn er mensen die ook autisme hebben en een dier of dierbare hebben verloren die mij kunnen helpen? Ik wil graag mijn gevoelens begrijpen en leren wat ik kan doen om te rouwen en het een plekje te geven en vooral mij minder verdrietig te voelen. Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ook omdat mijn andere konijn nu alleen is en geen broertje meer heeft. Ik ben zo bang dat ik hem ook kwijt raak of dat hij nu heel ongelukkig is. Ik zit al de hele dag elk uur bij even bij hem om te kijken hoe het met hem gaat. Hoe moet ik nu verder?
Myrthe
09-11-2023
