juli 2019 is mijn vader overleden. Ik was 16. Ik had pfeiffer gehad en was al 4 jaar veel moe. Ik weet hoe bezorgd mijn vader was. ik zat dat jaar in 4 havo en had al erg veel gemist dat jaar maar toch waren mijn cijfers prima en ik weet dat mijn papa zo trots was. Het was toetsweek en ik had een economie test die dag. Mijn lastigste vak. In de ochtend voordat mijn vader weg moest had hij me wakker gemaakt om een knuffel te geven en me succes te wensen. "je kunt het! Ik hou van je wat de uitslag ook is, succes!". Ik weet niet wat ik heb terug gezegd. Ook weet ik niet hoe de toets ging. Het enige dat ik weet is dat ik na de toets moe was en thuis was gaan slapen in zijn bed, dat lag gewoon lekkerder. Ik werd rond half 6 wakker van geschreeuw beneden, dat gebeurde wel vaker met 3 broers in huis dus ik stoorde me eraan maar toen ik de tijd zag ging ik naar beneden. etenstijd dacht ik. maar dat bleek anders. Mijn vader was rond 10 voor half 6 thuis gekomen en moest naar het toilet. Daarna konden we gaan eten had hij gezegd. Mijn moeder dacht na een tijdje dat het te lang duurde en omdat we een raampje boven de deur naar de wc hebben zei ze tegen mijn broertje te kijken, na veel op de deur kloppen en roepen. Mijn broertje zag mijn vader zitten op de grond voor de wc en mijn oudere broer sloeg de deur in en ging een buurvrouw met ehbo halen. toen kwam ik naar beneden en zag mijn vader zitten. mijn oudere broer stuurde mij en mijn jongere broertje naar buiten en daar probeerde ik hem te laten focussen op een woordzoeker. Ik weet niet waar mijn moeder was toen, binnen maar hoe zij dit gezien of ervaren heeft weet ik niet. het volgende wat ik kan herinneren is dat er een heleboel buren bij ons in de tuin zaten. een van de buren die ik niet kende zat naast me en probeerde me te kalmeren. "och, je trilt helemaal". toen pas merkte dat ik niet wist wat er ging gebeuren, mijn lichaam trilde? dan moest het echt erg zijn. Ik weet dat toen mama ook buiten was en mijn oudste broer gebeld van zijn werk. we stonden allemaal bij elkaar in de achtertuin toen de ambulance medewerkster zei: "we hebben alles gedaan wat we konden maar het mocht niet baten". Ik weet niet hoe ik reageerde of wie dan ook.
Ik ben de maanden daarna heel erg gaan doen alsof ik blij en gelukkig was. ik voelde me ook echt zo. ik kreeg een bijbaan, mijn eerste omdat ik altijd zo moe was maar nu moest ik iets doen, weg van de sfeer thuis, even afleiding. En dat hielp maar het vlucht gedrag heb ik nog steeds. ik heb niks verwerkt, en zit in Amerika om hier voor een jaar te werken, op mijn 18e. Iedereen zegt dat het knap is, voor mij een ontsnapping. begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn moeder en familie en ik mis ze ontzettend maar alle mensen die mijn vader kende herinneren me aan wat er is gebeurt en dat kost zo ontzettend veel energie dat ik veel dagen maar 3 van de 24 wakker was. vaak ging ik naar school en als ik thuis was viel ik in slaap tot de volgende ochtend, en een jaar later ging dat zo met werk. Nu ik hier in de VS zit merk ik dat het op veel momenten makkelijker is. maar zodra ik mijn moeder bel mis ik haar zo ontzettend en mis ik papa zo veel dat ik sommige weekenden gewoon niks wil doen behalve slapen en film kijken, want dat zijn de momenten dat ik niet hoef te denken.
Ik weet dat mijn vader zo trots op me zou zijn. Hij wilde altijd al naar Amerika. Wilde alle steden, alle national parks zien en de cultuur meemaken. Als hij het daarover had zei ik altijd, dat gaan we samen doen! Nu kan dat niet en doe ik het alleen.
Als ik denk aan alle dingen die hij niet heeft meegemaakt of gaat meemaken breek ik bijna. Hij heeft niet mijn eerste baan gezien, dat ik van school slaagde, dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, dat ik in Amerika zit. Als ik een vriend krijg gaat hij hem nooit kennen, mijn kinderen zal hij nooit ontmoeten, welke baan ik later ook wil, hij zal het niet weten.
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar ik moest dit denk ik gewoon even kwijt.
Ik ben de maanden daarna heel erg gaan doen alsof ik blij en gelukkig was. ik voelde me ook echt zo. ik kreeg een bijbaan, mijn eerste omdat ik altijd zo moe was maar nu moest ik iets doen, weg van de sfeer thuis, even afleiding. En dat hielp maar het vlucht gedrag heb ik nog steeds. ik heb niks verwerkt, en zit in Amerika om hier voor een jaar te werken, op mijn 18e. Iedereen zegt dat het knap is, voor mij een ontsnapping. begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn moeder en familie en ik mis ze ontzettend maar alle mensen die mijn vader kende herinneren me aan wat er is gebeurt en dat kost zo ontzettend veel energie dat ik veel dagen maar 3 van de 24 wakker was. vaak ging ik naar school en als ik thuis was viel ik in slaap tot de volgende ochtend, en een jaar later ging dat zo met werk. Nu ik hier in de VS zit merk ik dat het op veel momenten makkelijker is. maar zodra ik mijn moeder bel mis ik haar zo ontzettend en mis ik papa zo veel dat ik sommige weekenden gewoon niks wil doen behalve slapen en film kijken, want dat zijn de momenten dat ik niet hoef te denken.
Ik weet dat mijn vader zo trots op me zou zijn. Hij wilde altijd al naar Amerika. Wilde alle steden, alle national parks zien en de cultuur meemaken. Als hij het daarover had zei ik altijd, dat gaan we samen doen! Nu kan dat niet en doe ik het alleen.
Als ik denk aan alle dingen die hij niet heeft meegemaakt of gaat meemaken breek ik bijna. Hij heeft niet mijn eerste baan gezien, dat ik van school slaagde, dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, dat ik in Amerika zit. Als ik een vriend krijg gaat hij hem nooit kennen, mijn kinderen zal hij nooit ontmoeten, welke baan ik later ook wil, hij zal het niet weten.
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar ik moest dit denk ik gewoon even kwijt.
Anne-Wil
> 2 jaar geleden
