Nu ruim een jaar later is het anders

Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.

Ik hoop dat ik dat ooit nog zal beleven. Nu is het alleen maar triest met een gevoel van intense heimwee.

Dank voor de hoop die je me geeft dat die vreselijke pijn over een aantal maanden milder wordt. Dat je je man kunt missen zonder kapot te gaan aan het gemis. Ik word zo hopeloos van die berichten van over 15 jaar, over 25 jaar, 10 jaar.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.

Ja dat heb ik nu.na ruim 1jaar ook wel,,he,,lekker t zonnetje.
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen

Fijn om te lezen dat er ook weer betere tijden aan komen, ik denk vaak als ik zo verder moet leven dan is dat niet te doen, mijn man is 12 Sept 2021 overleden aan een hartinfarct, hij heeft nog 1 week in coma gelegen maar zijn hersens hadden zo'n klap gehad dat hij niet verder kon leven, fijn om ook te lezen dat je een lotgenoten griep hebt gevonden ik heb daar nl ook naar gezocht maar vind er echt geen een, misschien kun je dit hier delen zodat anderen die dat willen daar zich ook bij aan kunnen sluiten, want praten en schrijven met mensen die weten wat je voelt is denk ik erg fijn

Mijn lieve Ann is gestorven op 24/9/2019 na een langdurige ziekte. Ik heb haar steeds verzorgd gedurende bijna 3 jaar. Ze werd 63 jaar. Veel te jong. Steeds gezond geleefd en pats, toch ziek. Ik heb het nog steeds moeilijk doch doe mijn best. Zo zou ze het gewild hebben.
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!