Heel herkenbaar helaas, mijn man was net 66, kreeg de diagnose alvleesklierkanker, en overleed 14 dagen na een rampzalig ziekbed thuis, het gemis, leegte, eenzaamheid zijn niet te bevatten, ik wist niet dat eens mens zoveel verdriet kon hebben en zoveel tranen, nog steeds na een half jaar, en de komende jaren daarna waarschijnlijk ook! Het leven voelt als zinloos, doelloos, vreugdeloos. Mijn enige troost is dat hij op een betere liefdevollere plek is, waar ik ooit als mijn taak erop zit heen mag gaan, dat is mijn enige troost. De kracht vraag ik aan god, en aan Jezus hand loop ik verder, maar constant gepijnigd door de gedachte aan de liefde die ik verloren heb, boeken zoals eindeloos bewustzijn (pim van Lommel) wonderen gebeuren (rosemary althea) bepaalde teksten uit de bijbel sleuren mij erdoor, maar ik hoop dat ik ook zo snel mogelijk naar gene zijde mag, om ze daar allemaal mijn man zus, broer, vader, moeder,neef, en beste vriendin weer te ontmoeten, en volgens eerder vermelde boeken gaat dat zeker gebeuren, dan pas kan ik weer echt blij zijn tot die tijd doe ik maar alsof en draag het kruis van verdriet als een loodzwaar iets op mijn rug. Veel heel veel sterkte allemaal, jullie hebben volkomen recht op je verdriet, daar zit geen einde aan, hopelijk wordt het voor ons allemaal wat dragelijker, en gaat de lichamelijke pijn en de psychiese pijn in de toekomst wat minder scherp met ons mmee nogmaals heel veel sterkte dikke knuffels voor allen liefs van een mede lijder!
marion
> 2 jaar geleden